Czysta robota ebook

(/YSIA KOBOTA

, CZYSTA ROBOTA

W IRLANDII NIE MA ŻMIJ

CESARZ

SĄ TAKIE DNI...

NIEWYPAŁ

DOWÓD RZECZOWY

PRZYWILEJ ABSOLUTNY

OBOWIĄZEK *

DOKŁADNY CZŁOWIEK

DOBRA NAUCZKA

PASTERZ

Spis treści

AMBER-SENSACJA 1989-1992

AMBER- SENSACJA 1993

AMBER - BESTSELLERY

AMBER - BESTSELLERY 1993

AMBER - BESTSELLERY

AMBER - BESTSELLERY

Powieści Fredericka Forsytha w Wydawnictwach Amber - Mizar

Akta „Odessy" Czwarty protokół Diabelska alternatywa Dzień Szakala Fałszerz negocjator Fsy wojny

w przygotowaniu najnowszy bestse/ier

Pięść Boga

(/YSIA KOBOTA

Przełożył

STEFAN WILKOSZ

& I*

AMBER PllZAR

Tytuł oryginału

NO COMEBACKS AND OTHER STORIES

Autor ilustracji K. WARD

Opracowanie graficzne Studio Graficzne „Fototype”

Redaktor MARIA GRZYMSKA LUCYNA LEWANDOWSKA LIDIA KOWAL

Redaktor techniczny ANNA WARDZAŁA

Copyright © 1972, 1973, 1979, 1982 by Frederick Forsyth

For the Polish edition

Copyright © 1993 by Wydawnictwo Amber Sp. z 0.0. Published in cooperation with Wydawnictwo Mizar Sp. z 0.0.

ISBN 83-7082-244-4

Wydawnictwo Amber Sp. z 0.0.

Warszawa 1993. Wydanie I Skład: „Kolonel” w Łomiankach Druk: Łódzka Drukarnia Dziełowa

, CZYSTA ROBOTA

W IRLANDII NIE MA ŻMIJ

CESARZ

SĄ TAKIE DNI...

NIEWYPAŁ

DOWÓD RZECZOWY

PRZYWILEJ ABSOLUTNY

OBOWIĄZEK *

DOKŁADNY CZŁOWIEK

DOBRA NAUCZKA

PASTERZ

Spis treści

AMBER-SENSACJA 1989-1992

AMBER- SENSACJA 1993

AMBER - BESTSELLERY

AMBER - BESTSELLERY 1993

AMBER - BESTSELLERY

AMBER - BESTSELLERY

, CZYSTA ROBOTA

Mark Sanderson lubił kobiety. Lubił także krwiste befsztyki z dobrze przyprawioną sałatą. Zarówno pierwsze, jak i drugie konsumował z jednakowym apetytem. Kiedy brała go ochota, telefonował do odpowiedniego dostawcy i zamawiał towar, który przysyłano mu do wytwornego domku, zbudowanego na dachu dużej kamienicy. Mógł sobie pozwolić na wszystko, był bowiem multi-milionerem i to w funtach szterlingach, a więc w walucie, której wartość, nawet w dzisiejszych niepewnych czasach, równa się niemal dwóm dolarom.

Jak większość bogatych i możnych ludzi wiódł życie na trzech różnych płaszczyznach. Pierwszą stanowiło jego życie zawodowe i publiczne, był przecież jednym z potentatów londyńskiego City i to powszechnie znanym i podziwianym. Drugą określano jako domenę prywatną, która nie zawsze pokrywała się z plotkami, jakie na jego temat krążyły. Trzecią wreszcie było ściśle prywatne życie, do którego nikt nie miał dostępu.

Pisano o nim regularnie na łamach wszystkich dzienników, interesowały się nim kolumny finansowe i kolumny plotkarskie najrozmaitszych pism, nie mówiąc już o programach telewizyjnych. Mark Sanderson rozpoczął swoją karierę w późnych latach pięćdziesiątych w agencji handlu nieruchomościami w centrum Londynu. Miał niewielkie wykształcenie, które uzupełniał niezwykły instynkt i prawdziwy nos do transakcji inwestycyjnych. W ciągu dwóch lat nauczył się nie tylko wszystkich zasad kupieckiej gry, ale — co ważniejsze — sposobów legalnego ich obchodzenia. W wieku dwudziestu trzech lat załatwił w ciągu jedynej doby swoją pierwszą samodzielną transakcję. Było nią kupno posiadłości w dzielnicy St. John’s Wood. Zarobił na tym dziesięć tysięcy funtów, po czym założył firmę pod nazwą Hamilton Holdings, która przez następne czternaście lat miała być jego główną bazą wypadową. Nazwał ją tak na pamiątkę owej pierwszej transakcji, albowiem nabyta przezeń wówczas kamienica znajdowała się na Hamilton Terrace. Miał to być ostatni sentymentalny odruch w jego życiu zawodowym.

Z początkiem lat sześćdziesiątych, gdy zarobił pierwszy milion, przerzucił się z handlu nieruchomościami na budownictwo budynków biurowych. W połowie dekady był wart bez mała dziesięć milionów i rozszerzył granice swojej działalności. Jego mistrzowskie operacje z dziedziny finansów, bankowości, przemysłu chemicznego, inwestycje w miejscowościach letniskowych nad Morzem Śródziemnym były równie intratne, jak owa pierwsza transakcja w St. John’s Wood. Opisywała je prasa, ludzie je podziwiali, a akcje dziesięciu przedsiębiorstw zgrupowanych w Hamilton Holdings stale zwyżkowały na giełdzie.

Na innych stronicach gazet można było znaleźć plotki z prywatnego życia Marka Sandersona. Pisano o jego wspaniałym apartamencie przy Regenfs Park, luksusowej posiadłości w stylu elżbietańskim w hrabstwie Worcestershire, zamku w dolinie Loary, willi w Cap d’Antibes, o jego jachcie, rolls-roysie, lamborghinim, a także o nie kończącym się korowodzie młodych, kształtnych gwiazdek filmowych, w których to towarzystwie nieustannie się fotografował. Plotkarskie kąciki gazet pełne były fascynujących opisów wdzięków dziewczyn wylegujących się w jego czterometrowym, okrągłym łożu. Jeszcze przed dziesięciu laty zostałby zapewne zrujnowany, gdyby jego nazwisko łączono ze sprawą rozwodową pewnej majętnej gwiazdy filmowej lub procesem o ojcostwo wytoczonym mu przez pretendentkę do tytułu miss świata. Ale na przełomie lat siedemdziesiątych skandale te stanowiły raczej świadectwo — tak obecnie pożądane —jego krzepy. Toteż w kołach towarzyskich londyńskiego West Endu budziły sensację i podziw. Mark Sanderson był więc osobistością powszechnie znaną.

Jego tajemne życie było czymś zgoła innym. Można by je określić po prostu jednym słowem: nuda. Cała ta intensywna aktywność nudziła go śmiertelnie. Ukute niegdyś przez niego powiedzonko „czegokolwiek Mark zapragnie — Mark dostanie” przemieniło się w kiepski żart. W wieku trzydziestu siedmiu lat wyglądał nieźle, pozował na Marlona Brando, był w świetnej formie fizycznej i bardzo samotny. Zdawał sobie sprawę, że potrzebuje nie setek dziewczyn, ale jednej jedynej, która dałaby mu dzieci i potrafiła stworzyć domowe ognisko. Rozumiał, że ma małe szanse znalezienia takiej kobiety, ponieważ wiedział dość dokładnie, jaka powinna być, i żadnej takiej nigdy w życiu nie spotkał. Jak większość bogatych playboyów, mógł ulec urokom jedynie takiej kobiety, której nie imponowałyby ani jego pieniądze, ani pozycja społeczna, ani reputacja. W odróżnieniu od większości bogatych playboyów, Mark Sanderson zachował wystarczającą trzeźwość umysłu, by móc patrzeć na samego siebie obiektywnie. Ale tylko po kryjomu. Publiczne przyznanie się do czegoś takiego równałoby się ośmieszeniu.

Był już całkiem pewny^ że nigdy owej wymarzonej istoty nie spotka, kiedy tak się właśnie stało. Było to wiosną, na jakimś balu dobroczynnym, takim na którym wszyscy goście nudzą się śmiertelnie, a dochód ze sprzedaży biletów starcza akurat na bańkę mleka dla dzieci w Bangladeszu. Kobieta stała po drugiej stronie salonu, słuchając monologu jakiegoś niskiego grubasa kurzącego długie cygaro. Słuchała go z dyskretnym półuśmiechem, z którego nie można było wnioskować, czy bawi ją anegdotka grubasa, czy też jego błazeńskie wysiłki zajrzenia w głąb jej dekoltu.

Sanderson przedarł się przez tłum i korzystając z pobieżnej znajomości grubego producenta filmowego, pozwolił się przedstawić dziewczynie, która nazywała się Angela Summers. Dłoń o wypielęgnowanych paznokciach, którą mu podała, była wąska i chłodna. Na serdecznym palcu lewej ręki, w której trzymała szklankę ginu z toni-kiem, a raczej z samym tonikiem, widniała złota obrączka. Sandersona bynajmniej to nie zrażało. Kobiety zamężne uważał za równie łatwe do zdobycia jak panny. Pozbył się filmowca i zaprowadził ją w kąt pokoju, żeby móc spokojnie porozmawiać. Bliskość kobiety podnieciła go, co było rzeczą normalną, ale wrażenie, jakie na nim zrobiła, raczej było niezwykłe.

Pani Summers, wysoka i smukła, była piękna i promieniowała spokojem. Mimo obowiązującej w latach siedemdziesiątych szczupłości sylwetki miała wydatne piersi, wąską talię i solidne biodra. Błyszczące kasztanowate włosy ściągała klamra, a ich połysk zdawał się świadczyć o zdrowiu właścicielki. Miała na sobie prostą białą suknię, która podkreślała jej złocistą opaleniznę. Nie nosiła żadnej biżuterii. Oczy lekko podkreśliła ołówkiem, poza tym twarz bez makijażu, co wyróżniało ją wśród obecnych w salonie wytwornych pań. Sanderson określił jej wiek na trzydzieści lat. Jak się później dowiedział, miała trzydzieści dwa.

Sanderson obrał sobie jej opaleniznę za temat rozmowy. Czy nabyła jej w czasie wiosennych wakacji w górach, czy może na statku, w drodze na Wyspy Karaibskie? Zakładał, że Summersowie są wystarczająco zamożni, żeby prowadzić taki sam tryb życia, jaki prowadziła większość obecnych na balu gości. Okazało się, że obydwa jego przypuszczenia są błędne. Mieszkała z mężem w domku na wybrzeżu Hiszpanii. Państw Summers żyli z niewielkich honorariów z książek o ptakach, które pisał jej mąż, oraz z pieniędzy zarabianych przez nią. Udzielała lekcji angielskiego.

Przyglądając się jej ciemnym oczom i włosom oraz złocistej cerze, doszedł do wniosku, że jest Hiszpanką, ale powiedziała mu, że jest Angielką. Przyjechała w odwiedziny do rodziców mieszkających w środkowej Anglii, a szkolna koleżanka zaprosiła ją na tydzień do Londynu. Za kilka dni miała powrócić do Hiszpanii. Rozmawiało się z nią łatwo. Nie schlebiała Sandersonowi, co mu odpowiadało, nie wybuchała przesadnym śmiechem, kiedy mówił coś zabawnego.

— Co pani myśli o londyńskiej socjecie? — zapytał, kiedy stali oparci o ścianę, przyglądając się tańczącym parom.

— Przypuszczalnie nie to, co powinnam — odrzekła poważnie.

— Papugi w szklanej klatce — mruknął złośliwie. Uniosła brwi.

— A mnie się zdawało, że Mark Sanderson jest jednym z filarów tej socjety — powiedziała bez żółci, ale stanowczo.

— Czyżby wieści o mnie docierały aż do Hiszpanii?

— Nawet na Cos ta Blanca czytamy Daily Express — odpowiedziała spokojnie.

— A w nim dokładne opisy życia i przygód Marka Sandersona.

— Oczywiście — odparła bez wahania.

— Czy robią na pani wrażenie?

— A powinny?

— Nie.

— A więc nie robią. — Jej odpowiedź napełniła go dziwnym zadowoleniem.

— To dobrze. Ale czy mogę zapytać, dlaczego?

Zastanawiała się przez chwilę.

— To chyba wszystko fałsz — stwierdziła.

— Czy ja też?

Patrzył, jak pod prostą, białą bawełnianą sukienką łagodnie wznoszą się i opadają jej piersi. Wreszcie spojrzała mu w oczy.

— Nie wiem — odparła z powagą — ale przypuszczam, że gdyby dać panu szansę, mógłby pan zostać raczej porządnym człowiekiem.

Jej słowa wytrąciły go z równowagi.

— Myli się pani — mruknął, ale ona uśmiechnęła się pobłażliwie, jak do małego, krnąbrnego chłopca.

Po kilku minutach zjawili się jej przyjaciele, przywitali się z San-dersonem i zabrali ją. W drodze do hallu Mark zaproponował jej szeptem wspólną kolację następnego wieczoru. Od lat nikogo już tak nie zapraszał. Angela Summers nie wysiliła się na żaden dowcip o tym, jak to niebezpiecznie jest pokazywać się w jego towarzystwie ani o tym, że ma nadzieję, iż nie będzie w pobliżu fotografów. Zastanawiała się przez chwilę i odpowiedziała:

— Dobrze, bardzo chętnie.

Mark myślał o niej przez całą noc. Całkowicie zaniedbał wychudzoną i mizdrzącą się modelkę, którą poderwał nad ranem w jakimś nocnym lokalu. Wpatrywał się w sufit i widział oczami wyobraźni połyskujące kasztanowe włosy, wyobrażał sobie, że leżą na jego poduszce. Pod palcami czuł miękką złocistą skórę Angeli. Był pewien, że ich właścicielka śpi spokojnie i cicho, bo wszystko przecież robiła w taki właśnie sposób. Wyciągnął rękę, żeby popieścić pierś modelki, ale trafił na wysuszony woreczek przypominający ucho zagłodzonego szczeniaka. Dziewczyna wydała z siebie cichy jęk, który miał być niby to jękiem rozkoszy. Więc poszedł do kuchni, zaparzył sobie kawę i usiadł w ciemnej bawialni. Popijając z wolna, przesiedział tam do świtu, kiedy to drzewa parku, oświetlone promieniami słońca wschodzącego hen nad wrzosowiskami Wansteadu, zarysowały się przed jego oczami jasno i wyraźnie.

Tydzień to krótki okres na rozwinięcie się romansu, ale bywa wystarczająco długi, by zmienić nie tylko jedno życie, ale nawet dwa lub trzy. Nazajutrz wieczorem podjechał po nią. Zeszła i usiadła przy nim. Włosy miała spiętrzone nad czołem. Ubrana była w białą bluzkę z bufiastymi rękawami, zakończonymi koronką, i długą, czarną, mocno ściągniętą w talii szerokim paskiem spódnicę. Strój ten przydawał jej sylwetce staroświeckiej, wiktoriańskiej elegancji, co tak bardzo odbiegało od jej wczorajszego wyglądu i od obrazu, jaki miał w pamięci, że podnieciło go.

Odzywała się rzadko, ale to, co mówiła, było proste i inteligentne, a kiedy zaczął jej opowiadać o swoich transakcjach handlowych — co rzadko czynił w towarzystwie kobiety — słuchała go uważnie. Pod koniec wieczoru zrozumiał, że to, co zaczyna do niej odczuwać, nie jest przelotnym uczuciem, a już z pewnością nie zwykłym pożądaniem. Podziwiał ją ogromnie. Była w niej wewnętrzna pogoda, wielkie opanowanie, jej obecność przynosiła spokój i ukojenie.

Coraz łatwiej i swobodniej rozmawiało mu się z nią o sprawach, jakie na ogół zachowywał dla siebie — w więc o operacjach finansowych, o pogardzie, jaką żywił dla luźnych obyczajów ludzi ze swojej sfery, bezlitośnie wykorzystując je dla własnych celów. A ona to wszystko rozumiała, chociaż nie zawsze była poinformowana, a u kobiet zdolność rozumienia jest ważniejsza niż znajomość rzeczy. Kiedy wybiła północ i zaczęto zamykać restaurację, wciąż siedzieli, pogrążeni w rozmowie.

Uprzejmie, ale stanowczo, odrzuciła propozycję pojechania do niego na ostatniego drinka. Z taką odmową nie spotkał się od lat.

Po kilku dniach czuł, że jest zakochany po uszy, niczym sztubak. Zapytał ją o ulubione perfumy, dowiedział się, że nazywają się Miss Dior i że kupuje je sobie od czasu do czasu w samolocie, gdzie sprzedawane są bez cła. Posłał więc kogoś na Bond Street po największą, jaka była w sprzedaży, butelkę tych perfum. Przyjęła prezent bez minoderii, ale zaprotestowała przeciwko jego rozmiarom.

— To straszna ekstrawagancja — powiedziała. Zawstydził się.

— Chciałem ci ofiarować coś bardzo specjalnego.

— Ale to musiało kosztować fortunę — zauważyła ze zgorszeniem.

— Zapewniam cię, że stać mnie na to.

— Wierzę — odparła — i jestem wdzięczna, ale proszę mi nigdy więcej nie kupować takich rzeczy. Nie lubię ekstrawagancji.

Zatelefonował do Worcestershire, do swojej posiadłości, kazał napełnić basen wodą i podgrzać ją. W sobotę pojechali tam na weekend, mimo że wiał chłodny majowy wiatr. Zarządził więc, by otoczono basen z trzech stron ruchomymi szklanymi parawanami. Wyłoniła się z kabiny w jednoczęściowym białym kostiumie kąpielowym z materiału frotte i była tak piękna, że aż mu dech zaparło. Cóż to za wspaniała kobieta, pomyślał, i to pod każdym względem.

Ostatni wieczór przed jej powrotem do Hiszpanii spędzili oczywiście razem. Przez długi czas całowali się w ciemnym rolls-roysie, zaparkowanym na małej poprzecznej uliczce niedaleko jej domu, ale kiedy spróbował wsunąć rękę za jej dekolt, odsunęła ją łagodnie, ale stanowczo.

Zaproponował, żeby rozeszła się z mężem i wyszła za niego. Ponieważ powiedział to bardzo poważnie, ustosunkowała się równie serio do sprawy i potrząsnęła głową.

— Nie potrafiłabym tego zrobić — odrzekła.

— Kocham cię. I to nie jest przemijające uczucie. Kocham cię bezgranicznie i na zawsze. Zrobiłbym dla ciebie wszystko.

Wbiła wzrok w zalegającą za szybą samochodu ciemność.

— Wierzę ci, Mark. Nie powinniśmy byli posunąć się tak daleko.

10 To moja wina, że nie zorientowałam się wcześniej i nie przestałam się z tobą widywać.

— Ale czy ty mnie także kochasz? Chociażby odrobinę?

— Jeszcze nie wiem. Nie jestem taka szybka.

— Może będziesz mogła mnie pokochać? W przyszłości.

I znowu wykazała kobiecą intuicję i odniosła się z powagą do tego pytania.

— Sądzę, że tak. Na pewno tak. Jesteś zupełnie inny niż fama o tobie. Pod grubą warstwą cynizmu tkwi w tobie ciepły i wrażliwy człowiek, a to mi się podoba.

— Więc rzuć go i wyjdź za mnie.

— To niemożliwe. Jestem żoną Archie’ego i nie mogę go porzucić.

— Czy on ma coś, czego ja nie potrafiłbym ci ofiarować?

— Nie, skądże — uśmiechnęła się. — On jest w gruncie rzeczy szalenie słabym człowiekiem i kiepsko sobie radzi...

— Więc czemu nie chcesz się z nim rozejść?

— Ponieważ on mnie potrzebuje — odparła z prostotą.

— Ja cię też potrzebuję.

— Nie, chyba nie — potrząsnęła głową. — Ty mnie pragniesz, to pewne, ale potrafisz sobie doskonale dać radę beze mnie. A on nie. Nie ma na to sił.

— Ja cię nie tylko pragnę, Angelo, ja cię kocham, i to bardziej niż kogokolwiek czy cokolwiek, co w życiu posiadałem. Uwielbiam cię, pożądam cię.

— Ty nic nie rozumiesz — powiedziała po chwili. — Kobiety lubią być kochane, uwielbiają być uwielbiane, pożądane, ale nade wszystko potrzebują tego, żeby ich ktoś potrzebował. A ja jestem Archie’emu potrzebna bardziej niż powietrze, którym oddycha.

Sanderson gwałtownym ruchem zgasił cygaro w popielniczce.

— Więc pozostaniesz z nim, dopóki was śmierć nie rozdzieli...

Nie zareagowała na jego ironiczny ton, tylko spojrzała mu prosto w oczy i skinęła głową.

— Tak, chyba właśnie tak. Dopóki nie rozdzieli nas śmierć. Przykro mi, Mark, ale taka już jestem. W innym miejscu, w innym czasie, no i gdybym nie była już żoną Archie’ego, zareagowałabym pewnie inaczej na twoją propozycję, nawet na pewno. Ale jestem już mężatką i nie ma na to żadnej rady.

Nazajutrz wyjechała. Kazał szoferowi zawieźć ją na lotnisko, skąd odleciała do Walencji.

11

Są wprawdzie różnice pomiędzy miłością i potrzebą czyjejś obecności, tęsknotą i pożądaniem, ale każde z tych uczuć potrafi przemienić się w obsesję. W przypadku Marka Sandersona wszystkie te uczucia uległy takiemu przekształceniu. Maj ustąpił miejsca czerwcowi, a on coraz bardziej i bardziej pragnął Angeli. Życie nie odmówiło mu dotąd niczego, od bez mała dziesięciu lat miał wszystko, o czym tylko zamarzył, i — jak zresztą wszyscy ludzie dysponujący nadmiarem władzy — stał się psychicznym kaleką. Logicznie i precyzyjnie kroczył od pożądania do determinacji, od determinacji do koncepcji, od planowania do wykonania planu, czyli do celu. W pierwszych dniach czerwca Sanderson postanowił zdobyć Angelę Summers za wszelką cenę i od tej chwili przez głowę nieustannie przebiegała mu jedna jedyna myśl, zdanie, wyjęte prosto z modlitewnika: „dopóki nas śmierć nie rozłączy”. Gdyby Angela była inna, gdyby była kobietą pragnącą pieniędzy, luksusu, władzy, wysokiej pozycji towarzyskiej, nie byłoby w ogóle problemu. Mógłby ją wówczas olśnić bogactwem, ale wtedy nie byłaby przecież sobą i nie pragnąłby jej z taką namiętnością.

Znalazł się więc w błędnym kole. Krążenie po nim doprowadziłoby go z pewnością do szaleństwa, postanowił więc znaleźć jakieś wyjście, a było w końcu tylko jedno. Wynajął sobie na nazwisko Michael Johnson niewielkie mieszkanko w Londynie. Zrobił to za pośrednictwem agenta i przez telefon. Zapłacił komorne za miesiąc i złożył odpowiedni depozyt — wszystko czekiem i przez pocztę. Poprosił, żeby pozostawiono klucz od mieszkania pod słomianką, gdyż planował przyjazd późnym wieczorem.

Zadzwonił następnie do jednej z owych agencji, które nie stawiają zbyt wielu pytań i nie interesują się zanadto legalną stroną przeprowadzanych transakcji, podał nowy londyński adres i zreferował dokładnie, o jaką usługę mu chodzi. Ponieważ pragnął pozostać anonimowy, zażądano od niego pieniędzy z góry. Wysłał przesyłką poleconą zaliczkę gotówką w wysokości pięciuset funtów szterlingów.

W tydzień później pan Johnson otrzymał list, w którym donoszono mu, że jego zlecenie zostało wykonane i że pozostaje do zapłacenia jeszcze dwieście pięćdziesiąt funtów. Sumę tę wysłał pocztą i w trzy dni później otrzymał odpowiedni materiał. Była tam krótka biografia, którą szybko przekartkował, fotografia wycięta z okładki książki na temat ptactwa rejonu Morza Śródziemnego, której od dawna nie było w sprzedaży, a która rozeszła się w znikomej liczbie egzemplarzy, oraz kilka kiepskich zdjęć wykonanych obiektywem teleskopowym. Widniał 12 na nich drobny, raczej cherlawy mężczyzna o cofniętym podbródku i z małym wąsikiem przypominającym szczoteczkę do zębów. Major Archibald Clarence Summers. Musi się oczywiście nadal posługiwać chlubną rangą majora — zdenerwował się Sanderson — brytyjski eks-oficer, żyjący obecnie w niewielkiej willi kilkaset metrów od wybrzeża, na przedmieściu małego hiszpańskiego miasteczka w prowincji Alicante, w połowie drogi pomiędzy Alicante a Walencją. Sanderson obejrzał sobie zdjęcia willi. Wreszcie przeczytał krótki raport na temat trybu życia jej mieszkańców. Śniadanie państwo S. spożywali na niewielkim patio, przed południem pani S. udawała się do pałacu, by uczyć angielskiego trójkę dzieci contessy, a każdego popołudnia opalała się na plaży i pływała w morzu, dokładnie między trzecią a czwartą, kiedy to jej małżonek pracował nad notatkami do dzieła o ptactwie Costa Blanca.

Nazajutrz Sanderson zawiadomił personel biura, że zamierza pewien czas spędzić w domu, ale że będzie w stałym kontakcie telefonicznym. Następnie zajął się zmianą swojej powierzchowności. Poszedł do małego zakładu fryzjerskiego, który ogłaszał się w jednym z tygodników przeznaczonych dla pederastów. Właściciel zakładu okazał się nadzwyczaj pomocny. Obciął dość długie włosy Sandersona na jeża i ufarbował je na jasny blond. Zabieg ten trwał nieco ponad godzinę. Fryzjer był zachwycony rezultatem, który — jak twierdził — powinien wystarczyć na jakieś dwa tygodnie.

Odtąd Sanderson zawsze wjeżdżał samochodem wprost do podziemnego garażu, gdzie wsiadał do windy tak, żeby uniknąć wzroku portiera. Zadzwonił do jednego ze swoich przyjaciół, dziennikarza, i poprosił go o adres najlepszego londyńskiego archiwum, specjalizującego się w historii czasów najnowszych. Zbiory te składały się z milionów wycinków prasowych i setek tysięcy słowników i dzieł informacyjnych. W trzy dni później Sanderson był posiadaczem karty wstępu na nazwisko Michael Johnson.

Zaczął od słowa „najemnik”. W teczce opatrzonej tym hasłem znalazł takie nazwiska, jak Mikę Hoare, Robert Denard, John Peters i Jacąues Schramme, jak również odsyłacze do takich haseł, jak Kenia, Rodezja, Kongo, Katanga, Jemen, Nigeria/Biafra i Angola. Przejrzał je wszystkie. Przeczytał niezliczone ilości informacji gazetowych, artykułów w magazynach, komentarzy, recenzji z książek i wywiadów. Notował nazwiska autorów książek, po czym wybierał książki z półek. Przeczytał Historię najemnictwa Anthony’ego Mocklera, Najemnika

13 w Kongo Mike’a Hoare’a i tom pod tytułem Siła ognia, poświęcony w całości Angoli.

Z plejady nazwisk rewolwerowców, przewijających się przez jego lektury, wyłoniło się w końcu jedno, które go zainteresowało. Należało do człowieka walczącego w trzech wojnach. Nawet najostrzejsi z autorów zdawali się pisać o nim w sposób raczej oględny. Człowiek ten nigdy nie udzielił nikomu wywiadu i nigdy nie pozwolił się fotografować. Był Anglikiem. Sanderson postanowił działać tak, jak gdyby ten człowiek znajdował się obecnie w Londynie.

Przed kilkoma laty, kiedy Sanderson przejmował przedsiębiorstwo, którego akcje stały na giełdzie bardzo wysoko, został przy okazji właścicielem grupy innych firm, między innymi sklepu z cygarami, laboratorium wywołującego filmy i agencji literackiej. Nigdy jakoś nie starał się tych przedsiębiorstw rozwinąć. Teraz agencja literacka znalazła mu prywatny adres autora tomu wspomnień, który go szczególnie zainteresował. Wydawca książki nie miał powodu, aby coś podejrzewać. Podał więc adres autora, dokąd wysyłał od czasu do czasu niewielkie tantiemy.

Kiedy wielki finansista odwiedził najemnika-autora, udając urzędnika wydawnictwa, znalazł się w obliczu człowieka całkowicie wykończonego, rozpitego, żyjącego wyłącznie wspomnieniami. Były najemnik myślał z początku, że wizyta ma jakiś związek z dalszymi nakładami i honorariami, a kiedy okazało się, iż tak nie jest, nie ukrywał rozczarowania. Gdy jednak gość zaproponował mu zaliczkę, oczy mu zabłysły.

Sanderson przedstawił się nazwiskiem Johnson i powiedział, że jego firma otrzymała wiadomość, iż były kolega najemnika nosi się z zamiarem napisania pamiętników. Firma jest nimi zainteresowana i nie chciałaby, żeby ubiegła ją konkurencja. Problem polega na tym, że nikt nie zna adresu owego człowieka.

Kiedy były najemnik usłyszał nazwisko eks-kolegi, skrzywił się.

— Zdecydował się więc wszystko wywalić na wierzch — mruknął. — Wierzyć mi się nie chce.

Był obojętny, ale tylko do chwili, gdy wypił szóstą whisky i poczuł pomiędzy palcami szeleszczące banknoty. Wtedy nagryzmolił coś na kartce papieru i podał ją Sandersonowi.

— Kiedy ten skurwiel przyjeżdża do miasta, zawsze się tam uchlewa — powiedział.

Sanderson jeszcze tegoż wieczora odnalazł ów lokal. Był nim przytulny bar w pobliżu Earfs Court. Nazajutrz wieczorem zjawił się ten, którego oczekiwał. Nigdy nie widział fotografii faceta, ale 14 przeczytał jego opis w jednym z pamiętników. Rozpoznał bliznę na policzku oraz imię, którym barman się do niego zwrócił. Był to barczysty, długonogi, wysportowany mężczyzna. Sanderson obserwował jego twarz odbijającą się w lustrze za kontuarem, głęboko osadzone oczy i usta skrzywione w gorzkim uśmiechu. Człowiek powoli popijał piwo z kufla. Kiedy opuścił klub, Sanderson poszedł za nim i zobaczył, że wchodzi do czynszowej kamienicy, położonej w odległości jakichś czterystu metrów od klubu.

W kilka minut potem zauważył w jednym z okien światło. Zapukał do drzwi mieszkania. Otworzył mu człowiek w ciemnych spodniach i kamizelce. Sanderson zauważył, że zanim otworzył drzwi, zgasił światło w przedpokoju, aby się znaleźć w cieniu. Oświetlała go tylko lampa z hallu.

— Mister Hughes? — odezwał się Sanderson.

Mężczyzna uniósł jedną brew.

— Z kim mam przyjemność? — warknął.

— Nazywam się Johnson. Michael Johnson.

— Nakaz rewizji — zażądał Hughes stanowczym tonem.

— Nie jestem gliną — odparł Sanderson — lecz prywatnym obywatelem. Czy mogę wejść?

— Kto panu dał mój adres? — zapytał Hughes, nie reagując na pytanie gościa.

Sanderson podał mu nazwisko swojego informatora.

— Za dwadzieścia cztery godziny zapomni, że ze mną rozmawiał — dodał. — Jest tak napompowany, że nie pamięta własnego nazwiska.

W kącikach ust Hughes’a ukazał się cień uśmiechu, ale oczy pozostały groźne.

— To by się zgadzało — mruknął i ruchem głowy wskazał Sandersonowi wnętrze mieszkania. Weszli do dużego pokoju. Stało w nim kilka odrapanych gratów, jak to zwykle w tak zwanych umeblowanych pokojach, jakich w Londynie są tysiące. Na środku stół. Hughes wskazał na jedno ze stojących przy nim krzeseł. Sanderson usiadł, Hughes ulokował się naprzeciwko niego.

— No więc?

— Chciałbym zamówić pewną robotę. Nazywa się to, zdaje się, skok. Ale skok na człowieka.

Hughes patrzył na niego twardo.

— Czy pan lubi muzykę? — zapytał nagle. Sanderson był zaskoczony, ale skinął głową.

15

— No to sobie coś zagramy.

Hughes wstał i podszedł do przenośnego radia, które stało przy łóżku. Jedną ręką przekręcił gałkę, a drugą sięgnął pod poduszkę. Obrócił się i skierował na Sandersona colta 45. Oddychał ciężko i co chwila przełykał ślinę. Podkręcił muzykę tak, że wprost ogłuszała. Sięgnął do szuflady nocnego stolika, wyciągnął notes i pióro, i nie spuszczając swojego gościa z oka, powrócił do stołu. Jedną ręką napisał teraz dwa słowa na kartce i podsunął ją Sandersonowi. „Rozbierać się”, przeczytał Sanderson.

Zakręciło mu się w głowie. Wiedział, że ludzie tego pokroju potrafią być bezlitośni. Ruchem colta Hughes dał Sandersonowi do zrozumienia, żeby się odsunął. Ten posłuchał. Zdjął marynarkę, krawat, koszulę i rzucił je na podłogę. Nie miał na sobie podkoszulka. Pistolet skierował się w dół. Sanderson zrzucił spodnie. Hughes przyglądał mu się z niewzruszoną twarzą, po czym powiedział:

— W porządku. Ubieraj się pan.

Z pistoletem skierowanym teraz w podłogę podszedł do radia, ściszył je i powrócił do stołu.

— Rzuć mi pan marynarkę — zażądał. Sanderson, już w spodniach i koszuli, położył marynarkę na stół. Hughes obmacał ją.

— Włóż ją pan — odezwał się. Sanderson zrobił, co mu kazano, i usiadł. Ulżyło mu trochę. Hughes siedział teraz po drugiej stronie stołu. Colta położył tak, by był w zasięgu prawej ręki, i zapalił francuskiego papierosa.

— Co to było? — zapytał go Sanderson. — Chciał się pan upewnić, czy mam broń?

Hughes powoli potrząsnął głową.

— Wiedziałem, że nie — powiedział. — Ale mógł pan mieć przy sobie mikrofon. Gdybym go odkrył, to okręciłbym panu jaja przewodem i posłałbym nagranie do pańskiego szefa.

— Rozumiem. Ale widzi pan, nie mam ani szefa, ani broni, ani mikrofonu. Jestem swoim własnym bossem i od czasu do czasu wynajmuję sobie kogoś do pomocy. Serio mówię. Potrzebny mi jest człowiek do pewnej roboty. Gotów jestem dobrze zapłacić. Jestem człowiekiem wielce dyskretnym. Z konieczności.

— Mnie to nie wystarcza — warknął Hughes. — Więzienie Parkhurst pełne jest pierwszorzędnych facetów, którzy dali się nabrać na piękne słówka.

— Ja nie pana potrzebuję — powiedział Sanderson twardo. Hughes znowu uniósł jedną brew. — Nie, nie pana. Nie chcę do tej 16 roboty człowieka, który mieszka w Wielkiej Brytanii, ani nawet takiego, który się stąd wywodzi. Wystarczy, że ja tu mieszkam. Potrzebny mi jest cudzoziemiec, robota też jest za granicą. Od pana chcę tylko nazwiska. Nazwiska takiego człowieka. Zapłacę panu dobrze.

Z wewnętrznej kieszeni marynarki Sanderson wyjął paczkę nowiu-sieńkich banknotów dwudziestofuntowych i położył ją na stół. Hughes przyglądał mu się z obojętnym wyrazem twarzy. Sanderson podzielił paczkę na dwie części, podsunął jedną pod nos Hughesowi, a drugą przedarł starannie przez pół. Połowę przedartych banknotów wsunął z powrotem do kieszeni.

— Pierwsze pięćset jest za wyrażenie zgody — powiedział. — Drugie za nazwisko, i to nazwisko faceta, który zgodzi się ze mną zobaczyć i wykonać zleconą robotę. Niech się pan nie martwi, to nic skomplikowanego. Nie chodzi o żadną sławę, jest to po prostu nikomu nie znany człowiek.

Hughes nie spuszczał oczu z leżących przed nim pięciuset funtów, ale nie dotykał ich.

— Może nawet znam takiego faceta — odparł. — Pracował ze mną przed laty. Nie wiem, co teraz robi. Muszę się zorientować.

— Może pan do niego zadzwoni — zaproponował Sanderson. Hughes potrząsnął głową.

— Nie mam zaufania do międzynarodowych telefonów — powiedział. — Za dużo jest podsłuchów. Szczególnie w Europie. Musiałbym pojechać do niego i pogadać z nim osobiście. To by pana kosztowało jeszcze dwie stówy, zgoda?

— Zgoda, ale wypłata po dostarczeniu nazwiska.

— Skąd mogę mieć pewność, że nie zrobi mnie pan w konia? — zapytał Hughes.

— Znikąd. Tyle że gdybym to zrobił, to pewnie by się pan na mnie odkuł, no nie? A na to nie mam szczególnej ochoty. Wolę stracić siedemset funtów.

— A skąd pan wie, że ja pana nie wystrychnę na dudka?

— Tego też nie wiem, ale prędzej czy później znajdę sobie faceta do mojej roboty. Mam dosyć pieniędzy na zapłacenie dwóch, gdyby jeden się wściekł. Ale nie lubię, jak się ze mnie robi wała. Po prostu z zasady.

Przez dobre dziesięć sekund patrzyli sobie twardo w oczy. Sanderson pomyślał, że posunął się za daleko. Ale nagle Hughes uśmiechnął się. Tym razem szczerze i j^by z szacunkiem. Zgarnął ze stołu pięćset funtów w całych banknotach i stertę połówek.

2 Czysta robota

— Dostarczę panu nazwisko i załatwię panu spotkanie z tym człowiekiem. Jak się pan z nim umówi na fest, to prześle mi pan resztę należności. Na poste restante, poczta Earl’s Court, nazwisko Hargreaves. Zwykłą, nie poleconą przesyłką pocztową, w dobrze zapieczętowanej kopercie. Jeżeli pan tego nie zrobi, to mój człowiek zostanie powiadomiony, że umowa nieważna. Okay?

Sanderson skinął głową na znak zgody.

— Kiedy więc będę miał to nazwisko?

— Za tydzień. Jak pana szukać?

— Już ja pana znajdę.

Hughes wcale nie był urażony.

— No to niech pan dzwoni do baru, w którym mnie pan dzisiaj widział. O dziesiątej wieczorem.

Dokładnie w tydzień później o wyznaczonej porze Sanderson zadzwonił do baru. Barman przekazał słuchawkę Hughesowi.

— Na rue Miollin w Paryżu jest kawiarnia — powiedział głos. — Niech pan tam będzie w poniedziałek w południe. Mój człowiek rozpozna pana. Będzie pan czytał Figaro, złożone tak, by pierwsza kolumna była na zewnątrz. Wie, że pan nazywa się Johnson. Musi się pan z nim sam dogadać. Gdyby nie mógł pan tam być w poniedziałek, to on będzie czekał w tym samym miejscu we wtorek i w środę w południe. Potem koniec. I niech pan ma przy sobie gotówkę.

— Ile? — zapytał Sanderson.

— Około pięciu tysięcy funtów. Na wszelki wypadek.

— Skąd mam mieć pewność, że on mnie nie wystrychnie na dudka?

— Nie wiem. A skąd on ma mieć pewność, czy gdzieś w tej knajpie nie siedzi jeden z pańskich goryli?

Po drugiej stronie drutu trzasnęło, w słuchawce rozległ się sygnał.

Sanderson siedział w kawiarni na rue Miollin. Był poniedziałek, pięć minut po dwunastej. Czytał Figaro, pierwsza kolumna była na zewnątrz. Ktoś odsunął stojące naprzeciwko niego krzesło i usiadł. Był to mężczyzna, który już od godziny stał przy kontuarze.

— Monsieur Johnson?

Sanderson opuścił gazetę, złożył ją i odłożył na bok. Mężczyzna był wysoki, szczupły, miał ciemne włosy i oczy oraz kwadratową szczękę. Niewątpliwie Korsykanin. Rozmawiali przez trzydzieści minut. Korsykanin przedstawił się jako Calvi, faktycznie była to nazwa miejscowości, w której się urodził. Po dwudziestu minutach Sanderson wręczył mu dwie fotografie. Jedna przedstawiała twarz mężczyzny, 18 z tyłu była opatrzona napisem Major Archie Summers, Villa San Crispin, Playa Caldera, Ondara, Alicante. Na drugiej widać było małą, białą willę, ozdobioną jaskrawożółtymi okiennicami. Korsykanin kiwał głową z namysłem.

— To musi być zrobione pomiędzy trzecią a czwartą po południu — zaznaczył Sanderson. Mężczyzna znowu skinął głową.

— Żaden problem — przytaknął.

Jeszcze przez jakieś dziesięć minut omawiali sprawy finansowe, po czym Sanderson wręczył Calviemu dwie rolki banknotów, z których każda zawierała 500 funtów. Robota połączona z wyjazdem jest zawsze droższa, tłumaczył Korsykanin, poza tym policja hiszpańska potrafi być szczególnie niemiła dla pewnego gatunku turystów. Wreszcie Sanderson wstał.

— Kiedy? — zapytał.

— Za tydzień, dwa, najwyżej trzy — odparł tamten.

— Proszę mi natychmiast dać znać.

— W takim razie muszę mieć sposób na skontaktowanie się z panem.

W odpowiedzi Sanderson napisał kilka cyfr na kawałku papieru i wręczył go Calviemu.

— Od dziś za tydzień, a następnie w trzy kolejne poniedziałki pomiędzy godziną siódmą trzydzieści a ósmą rano może mnie pan zastać pod tym numerem telefonu w Londynie. Proszę nie szukać adresu tego mieszkania, no i żeby się panu poszczęściło.

Calvi uśmiechnął się krzywo.

— Zrobi się — powiedział. — Potrzebna mi jest druga część forsy.

— I jeszcze jedno. Żeby nie było żadnej fuszerki, żadnych śladów. Korsykanin wciąż się uśmiechał.

— Panu, panie Johnson, chodzi oczywiście o pańską reputację, ale mnie o życie. Gdybym wpadł, czeka mnie w najlepszym razie trzydzieści lat więzienia i to hiszpańskiego. Może pan być spokojny. Nie będzie żadnych śladów, żadnej fuszerki. Czysta robota.

Kiedy Anglik odszedł, Calvi patrzył za nim uważnie, żeby się zorientować, czy nikt za nim nie idzie, po czym udał się do innej kawiarni w centrum miasta, w której spędził następne dwie godziny. Czerwcowe słońce przygrzewało, a on oddał się intensywnym rozmyślaniom. Zamówienie było proste, chodziło o sprzątnięcie jakiejś niczego nie podejrzewającej osoby. Problem polegał na tym, jak przeszmuglo-wać rewolwer do Hiszpanii. Mógłby pojechać pociągiem Paryż-19 -Barcelona i zaryzykować graniczną kontrolę celną, jednakże gdyby go przyłapano na szmuglu broni, byłaby to oczywiście nie francuska, lecz hiszpańska policja — a Hiszpanie mają bardzo staroświeckie podejście do zawodowych rewolwerowców. O samolocie nawet mowy nie było. Dzięki palestyńskim porywaczom każdy pasażer był szczegółowo rewidowany na lotnisku Orły. Ale przypomniał sobie, że ma w Hiszpanii jeszcze całkiem dobre kontakty, pochodzące z czasów działalności organizacji OAS. Byli to ludzie, którzy raczej woleli żyć na wybrzeżu między Alicante a Walencją niż podejmować ryzyko powrotu do Francji. Z pewnością któryś z nich pożyczy mu swoją spluwę, jak go poprosi. Po chwili porzucił jednakże tę wersję planu. Pomyślał sobie, że ci ludzie nie mają nic do roboty i pewnie od rana do wieczora plotkują.

Wreszcie Korsykanin wstał, zapłacił rachunek i wyszedł na miasto. Spędził dobre pół godziny w hiszpańskim biurze turystycznym, a następnie dziesięć minut w lokalu linii lotniczej Iberia. Wszedł jeszcze do księgarni na rue de Rivoli, po czym pojechał do swojego mieszkania na przedmieściu.

Tegoż wieczoru zatelefonował do Walencji, do hotelu Metropol — najlepszego w całym mieście — i zamówił z dwutygodniowym wyprzedzeniem dwa pojedyncze pokoje: jeden na nazwisko Calvi, a drugi na nazwisko figurujące w jego paszporcie. Przedstawił się urzędniczce, z którą rozmawiał przez telefon, jako Calvi, i przyrzekł potwierdzić listownie rezerwację. Zamówił sobie również bilet z Paryża do Walencji na samolot przybywający do Walencji wieczorem w dniu rezerwacji hotelowej oraz powrotny, przy czym powrót do Paryża miał nastąpić nazajutrz, również wieczorem.

Czekając na połączenie z Walencją zdążył napisać list do hotelu. List był krótki i rzeczowy. Potwierdził rezerwację dwóch pojedynczych pokojów, dodał, że ponieważ pan Calvi przed przybyciem do Walencji będzie w długiej podróży, kazał sobie przesłać z Paryża do hotelu Metropol książkę na temat historii Hiszpanii i prosił, żeby mu ją przechowano do jego przyjazdu.

Calvi wykombinował sobie — i słusznie — że gdyby książka została przechwycona, to w chwili, kiedy podając swoje prawdziwe nazwisko, poprosi o nią w imieniu Calviego, wyraz twarzy recepcjonisty hotelowego z pewnością wskaże mu, że wszystko się sypnęło. Wtedy niewątpliwie zdąży obrócić się na pięcie i zbiec. A nawet gdyby go złapano, będzie mógł twierdzić, że jest niewinny i że po prostu oddał przysługę przyjacielowi, niejakiemu panu Calvi, którego zawsze uważał za człowieka nieskazitelnie uczciwego.

List podpisał lewą ręką nazwiskiem Calvi, zakleił go, opatrzył 20 znaczkiem, po czym zabrał się do książki, którą zakupił tegoż popołudnia. Była to rzeczywiście historia Hiszpanii, kosztowne, opasłe tomisko z mnóstwem fotografii, wydrukowana na doskonałym papierze, a więc dosyć ciężka.

Odgiął okładki i złączył je solidną gumową opaską. Znajdujące się pomiędzy nimi czterysta stron mocno ścisnął i przytwierdził do kuchennego stołu za pomocą dwóch klamer stolarskich. Zakupionym przed kilkoma godzinami cienkim skalpelem zaczął teraz wycinać w zbitych ze sobą stronicach wgłębienie w formie prostokąta, pozostawiając dokoła margines szerokości około czterech centymetrów. W ten sposób powstała skrytka 15x17 cm, głęboka na siedem i pół centymetra. Wnętrze jej wysmarował gęstym klejem i czekając, by wysechł, wypalił dwa papierosy. Wiedział, że kiedy klej stwardnieje, czterysta stronic książki nie da się już nigdy prze-kartkować. Calvi wyłożył wgłębienie skrytki sztuczną gąbką, którą poprzednio starannie zważył na kuchennej wadze. Rozłożył na części małego browninga, dziewiątkę, kupionego przed dwoma miesiącami w Belgii, zaraz po tym, jak wrzucił do kanału colta 38, którym posłużył się do wykonania innej roboty. Był ostrożnym człowiekiem i nigdy dwa razy nie używał tej samej broni. Browning miał lufę wystającą na półtora centymetra. Koniec lufy został nagwintowany dla umocowania tłumika.

Tłumik pistoletu automatycznego nigdy nie jest całkowicie skuteczny, jedynie chyba w wyobraźni autorów scenariuszy filmowych. Albowiem pistolety, w odróżnieniu od rewolwerów, mają ruchomy zamek. Kiedy pocisk opuszcza lufę, broń automatycznie repetuje, aby wyrzucić łuskę i wprowadzić nowy nabój do komory. Właśnie dlatego nazywa się je bronią automatyczną. Ale w ułamku sekundy, kiedy zamek się otwiera, połowa huku strzału wydobywa się przez otwarty zamek i w ten sposób tłumik umieszczony na końcu lufy wygasza dźwięk jedynie w pięćdziesięciu procentach. Calvi wołałby posłużyć się rewolwerem, ale potrzebna mu była broń płaska, mieszcząca się w skrytce książki.

Tłumik, który leżał pośród części browninga, był największym przedmiotem do schowania, miał bowiem około trzynastu centymetrów długości. Calvi, który był fachowcem, wiedział, że tłumiki, jakie oglądamy często na ekranach telewizorów, mające zazwyczaj wielkość korka od szampana, są tak mało skuteczne, jak domowa gaśnica, którą ktoś usiłowałby ugasić wybuch Wezuwiusza. Ułożone obok siebie części pistoletu, łącznie z tłumikiem i magazynkiem, nie zmieściłyby się w skrytce, wobec czego Calvi wsunął magazynek do uchwytu, aby zaoszczędzić miejsca. Używając flamastra nakreślił teraz na

21 kawałkach sztucznej gąbki zarysy poszczególnych części pistoletu i nowym skalpelem powycinał odpowiednie wgłębienia dla każdej z nich. Kiedy wybiła północ, leżały już spokojnie, każda w swoim łóżeczku, lufa, rękojeść i zamek równoległe do siebie, a tłumik umocowany pionowo wzdłuż grzbietu książki. Następnie Calvi nakrył wgłębienie cienką warstwą gąbki, nasycił świeżą warstwą kleju i zamknął książkę. Położył ją na podłogę i przycisnął blatem odwróconego do góry nogami stołu. Po godzinie była już twarda jak kamień. Chyba tylko nożem można by ją otworzyć. Ponownie ją zważył. Była teraz tylko kilka gramów cięższa niż poprzednio.

Wreszcie wsunął tę dziwną historię Hiszpanii do grubej koperty, takiej jakiej używają wydawcy, aby chronić wartościowe książki. Koperta wykonana była z polietylenu, toteż Calvi zamknął ją rozgrzanym na gazowej kuchence ostrzem swojego scyzoryka. Gdy celnik zechce otworzyć przesyłkę, zobaczy poprzez przezroczysty polietylen, że w środku znajduje się po prostu książka, i z pewnością po prostu ją zamknie.

Na koniec Korsykanin wsunął swój skarb do jeszcze jednej, zwykłej już koperty, z tych, które zamykają się na metalowy klips, przeciągnięty przez dwie dziurki. Wydrukował na dziecinnej drukarce naklejkę z adresem znanej księgarni, a adres odbiorcy napisał na maszynie. Brzmiał on: Monsieur Alfred Calvi, Hotel Metropol, Calle de Jativa, Yalencia, Espagne. Jeszcze wydrukował naklejkę z napisem „Libros — Impresos — Livres” — i wszystko było gotowe.

Nazajutrz rano wysłał list pocztą lotniczą, a książkę zwykłą, nie poleconą przesyłką, co oznaczało, że zostanie nadana na pociąg i dotrze na miejsce przeznaczenia dopiero po dziesięciu dniach.

Słońce właśnie zachodziło, kiedy samolot linii Iberia wylądował na Campo de Manises. Było wściekle gorąco i trzydziestka pasażerów denerwowała się z powodu długiego oczekiwania na bagaż. Byli to przeważnie właściciele willi nadbrzeżnych, którzy przyjechali z Paryża na sześciotygodniowy pobyt.

Calvi miał bagaż ręczny, jedną niewielką walizkę. Celnik otworzył ją i przejrzał uważnie. Korsykanin wyszedł pierwszy z budynku i udał się na postój taksówek. Po drodze obejrzał sobie pobliski parking i z zadowoleniem stwierdził, że duża jego część odgrodzona była od gmachu szpalerem rozłożystych wysokich drzew. Pod drzewami stały długie rzędy samochodów i cierpliwie czekały na 22 swoich właścicieli. Calvi postanowił powrócić tu następnego dnia i wybrać sobie odpowiedni wehikuł. Potem pojechał taksówką do miasta.

Recepcjonista hotelowy był niezwykle uprzejmy. Obejrzawszy sobie wręczony mu paszport, natychmiast przypomniał sobie rezerwację i list z jej potwierdzeniem. Przyniósł z biura paczkę z książką. Korsykanin wyjaśnił mu, że jego przyjaciel, pan Calvi, niestety nie mógł przyjechać i że nazajutrz, przy wyjeździe, opłaci obydwa rachunki. Następnie pokazał list Calviego, upoważniający go do odbioru paczki. Recepcjonista przeczytał list, podziękował za przyrzeczenie uregulowania rachunku Calviego i wydał Korsykaninowi paczkę.

W pokoju Calvi obejrzał dokładnie kopertę. Otwierano ją, metalowe klipsy były odgięte, a następnie z powrotem zaciśnięte. Brakowało też kropelki kleju, jaką Calvi umieścił na jednym ze spinaczy. Ale w środku w nie naruszonym polietylenowym opakowaniu spoczywała nietknięta książka.

Calvi wyciągnął ją, rozciął scyzorykiem i wyjął części pistoletu. Zmontował go, nakręcił tłumik na lufę i sprawdził zawartość magazynka. Znajdujące się w nim kule miały usuniętą połowę ładunku prochu, żeby strzał był cichszy. Nawet przy zmniejszonym ładunku dziewięciomilimetrowy pocisk przebija bez trudu ludzką czaszkę z odległości trzech metrów, a Calvi z zasady nigdy nie strzelał z większej odległości.

Położył pistolet na dno szafy, zamknął ją na klucz, klucz wsadził do kieszeni i wyszedł na balkon. Paląc papierosa i przyglądając się arenie do walki byków, rozmyślał o jutrzejszym dniu. O dziewiątej zszedł na dół. Wciąż miał na sobie szary, zakupiony u jednego z najekskluzywniejszych krawców Paryża garnitur, który doskonale pasował do atmosfery eleganckiego starego hotelu. Zjadł doskonały obiad, o północy położył się do łóżka. Od recepcjonisty dowiedział się, że o ósmej rano odlatuje samolot do Madrytu, i kazał się obudzić o szóstej.

Nazajutrz o siódmej wyprowadził się z hotelu i taksówką pojechał na lotnisko. Stanął przy wejściu do budynku i przyglądał się zajeżdżającym samochodom, notował ich marki i numery rejestracyjne oraz wygląd ich właścicieli. W siedmiu znajdowali się pojedynczy kierowcy w ciemnych garniturach. Calvi wszedł na taras obserwacyjny i zauważył czterech z nich, wsiadających do madryckiego samolotu. Spojrzał na swoje notatki i stwierdził, że ma do wyboru simcę, mercedesa, jaguara i seata, czyli starego hiszpańskiego fiata 600.

23

Kiedy samolot wystartował, Calvi poszedł do toalety, zdjął szare ubranie i włożył dżinsy, jasnoniebieską sportową koszulę i granatową nylonową wiatrówkę, zapinaną z przodu na błyskawiczny zamek. Pistolet owinął ręcznikiem i włożył do wydobytej z walizki miękkiej torby lotniczej. Walizkę zdeponował w przechowalni bagażu, potwierdził swoją rezerwację na wieczorny lot do Madrytu i poszedł na parking.

Zdecydował się na seata, ponieważ jest to najpopularniejszy samochód w Hiszpanii i daje się łatwo otworzyć. Odczekał, aż dwaj mężczyźni, którzy właśnie zajechali na parking, oddalą się, po czym podszedł do małego czerwonego samochodu. Z rękawa wyjął kawałek metalowej rury, wsunął ją za klamkę i szarpnął. Zamek trzasnął. Otworzył maskę i spiął dwoma przewodami akumulator i cewkę rozdzielacza. Silnik zapalił natychmiast, Calvi skoczył szybko do wozu i ruszył z parkingu prosto na nową autostradę nadmorską nr 332, prowadzącą na południe do Alicante.

Odległość pomiędzy Walencją o Ondarą wynosi dziewięćdziesiąt pięć kilometrów. Droga prowadzi przez gaje pomarańczowe Gandii i Oliwii. Jechał wolno, toteż podróż trwała aż dwie godziny. Całe wybrzeże skąpane było w porannym słońcu, plaże wzdłuż szosy ciągnęły się niby złota wstęga, upstrzona tylko brązowymi ciałami opalających się na nich ludzi'. Upał był straszny, powietrze nieruchome, horyzont ginął w oparach rozedrganej mgiełki.

Wjechał do Ondary i minął Hotel Palmera, gdzie —jak wiedział — mieszkał generał Raoul Salan, były szef organizacji OAS. Poinformowano go, że Playa Caldera leży półtora kilometra od miasta. Było już południe, gdy znalazł się w dzielnicy malowniczych domków, zamieszkałych przeważnie przez cudzoziemców. Zaczął się rozglądać za dobrze znaną mu z dawno już z ostrożności zniszczonych fotografii willi San Crispin. Nie chciał teraz pytać o drogę.

Kiedy wreszcie znalazł domek o białych ścianach i żółtych okiennicach, dochodziła pierwsza. Sprawdził nazwisko właściciela, wymalowane na kafelku wpuszczonym w kolumienkę przy furtce, i zaparkował samochód dobre dwanaście metrów od willi. Przerzucił torbę lotniczą przez ramię i powolnym krokiem udał się w kierunku plaży. Dyskretnie przyjrzał się bocznej furtce. Stwierdził, że jest otwarta. Poszedł w górę wąską ścieżką przez pomarańczowy gaj za rzędem jednorodzinnych domków. Spoza zasłony drzew stwierdził, że tylko niskie ogrodzenie oddziela rudą ziemię pomarańczowego sadu od ogrodu willi z żółtymi okiennicami. Człowiek, o którego mu chodziło, przechadzał się po ogrodzie i podlewał kwiaty. Oszklone 24 drzwi, prowadzące z salonu willi do ogrodu, otwarte były na oścież, żeby do środka przedostawało się powietrze, ale było ono zupełnie nieruchome. Korsykanin spojrzał na zegarek. Pora na obiad. Wrócił do samochodu i pojechał do Ondary.

Do godziny trzeciej siedział w barze Valencia na ulicy Doktora Fleminga. Zjadł duży talerz krewetek i wypił dwie szklanki miejscowego białego wina. Zapłacił i opuścił lokal.

Kiedy znalazł się znowu w drodze na Playa Caldera, deszczowe chmury zaczęły się zbierać nad jego głową, słychać było groźny pomruk dalekich jeszcze grzmotów, co było dość niezwykłe w tej części Hiszpanii w połowie lipca. Zaparkował wóz w pobliżu ścieżki, prowadzącej do pomarańczowego gaju, wsunął pistolet za pasek, zasunął suwak wiatrówki po samą szyję i ruszył pomiędzy drzewa. Przeskoczył niski płot i znalazł się w ogrodzie, w którym panowała całkowita cisza. Wszyscy mieszkańcy willowej dzielnicy oddawali się poobiedniej sjeście. Pierwsze krople deszczu zaczęły spadać na liście pomarańczowych drzew. Ulewa runęła dokładnie w momencie, w którym wszedł na kamienne schodki i dotarł do oszklonych drzwi salonu. Calvi ucieszył się. Wiedział, że gwałtowne dudnienie deszczu o czerwone dachówki willi zagłuszy wszystko inne.

Od lewej strony, z przyległego do salonu pokoju dochodził dźwięk stukania na maszynie. Calvi wydobył pistolet, przez chwilę stał nieruchomo pośrodku salonu. Potem ruszył powoli po plecionej macie pokrywającej podłogę i znalazł się w drzwiach gabinetu pana domu.

Major Summers z pewnością nie zdążył sobie niczego uzmysłowić. Może zobaczył stojącego w drzwiach człowieka i wstał, żeby zapytać, czego chce. Może nawet zauważył przedmiot, który człowiek ten trzymał w ręku. Rozległy się dwa głuche puknięcia, niewiele głośniejsze od uderzeń kropel deszczu w dach. Dwie kule przebiły pierś majora. Trzecia z odległości pół metra trafiła go w skroń, ale tej już chyba nawet nie poczuł. Korsykanin przyklęknął i poszukał pulsu swojej ofiary. Potem podniósł głowę, wstał i ruszył w stronę drzwi.

Następnego wieczoru w kawiarni na rue Miollin spotkali się dwaj mężczyźni: morderca i jego klient. Calvi zadzwonił do Sandersona jeszcze z Walencji i Sanderson natychmiast poleciał do Paryża. Wręczył Korsykaninowi należne mu pięć tysięcy funtów szterlingów. Wydawał się zdenerwowany.

— I co? Obeszło się bez żadnego problemu?

Calvi uśmiechnął się i potrząsnął głową.

25

— Wszystko poszło gładko. Major nie żyje. Dostał dwie kule w serce i jedną w głowę.

— Nikt pana nie widział? Nie było żadnych świadków?

— Nie — Korsykanin wstał od stolika i gestem pełnym satysfakcji poklepał się po prawej górnej kieszeni marynarki. — Chociaż, niestety, pod sam koniec, kiedy już stałem nad zwłokami, ktoś wszedł do pokoju, pewnie żeby zamknąć okna, bo lało jak z cebra.

Anglik spojrzał na Korsykanina z przerażeniem w oczach.

— Kto to był?

— Jakaś kobieta.

— Wysoka? Brunetka?

— Właśnie. Nawet całkiem niebrzydka.

Widząc zmienioną twarz swojego klienta, Korsykanin poklepał go przyjaźnie po ramieniu.

— Niech się pan nie martwi, monsieur — powiedział uspokajająco. — To była czysta robota. Zastrzeliłem ją z miejsca.

W IRLANDII NIE MA ŻMIJ

McQueen zza biurka spojrzał sceptycznym wzrokiem na nowego kandydata do pracy. Jeszcze nigdy takiego nie zatrudniał. Był jednak człowiekiem życzliwym, a jeżeli stwierdzał, że człowiek wyraźnie potrzebuje pieniędzy i jest gorliwy, nie odmawiał mu szansy.

— Czy wiesz, że jest to piekielnie ciężka robota? — zapytał z właściwym mu, silnym akcentem irlandzkim.

— Tak, proszę pana — odpowiedział kandydat.

— Jest to szybka, dorywcza praca, rozumiesz? Żadnych pytań, żadnych przygotowań. Na ryczałt. Czy wiesz, co to znaczy?

— Nie, proszę pana.

— To znaczy, że pieniądze są dobre, ale płacę gotówką. Bez biurokracji. W porządku?

Chodziło mu o to, że nie będzie potrącany ani podatek, ani składka na ubezpieczenie zdrowotne. Mógł jeszcze dodać, że jego pracownicy nie mają ubezpieczeń społecznych, a o bezpieczeństwie i higienie pracy w ogóle mowy nie ma. Chodziło po prostu o szybki zarobek dla wszystkich, a zwłaszcza dla pracodawcy. Kandydat do pracy skinął głową na znak, że zrozumiał, choć tak naprawdę nie bardzo wiedział, o co chodzi. McQueen patrzał na niego z uwagą.

— Powiedziałeś, że kończysz w tym roku medycynę w Akademii Medycznej imienia Królowej Wiktorii?

Tamten znowu skinął głową.

— A teraz masz wakacje?

Znowu skinięcie głowy. Kandydat do pracy był widać jednym z tych studentów, którzy potrzebują pieniędzy na uzupełnienie stypendium. McQueen, siedząc w obskurnym biurze w Bangorze, gdzie znajdowało się jego nędzne przedsiębiorstwo rozbiórkowe, rozporządzające poobijaną ciężarówką i kilkudziesięcioma starymi młotami,

27 uważał, że zawdzięcza wszystko, co w życiu zdobył, wyłącznie samemu sobie, i gorąco aprobował etykę pracy obowiązującą w protestanckim Ulsterze. Nie mógł więc zawieść nadziei człowieka o podobnych zasadach, niezależnie od tego, jak ten człowiek wyglądał.

— W porządku — powiedział — dobrze by było, gdybyś sobie znalazł mieszkanie w Bangorze. Codzienne przyjazdy z Belfastu i z powrotem to zbyt wielka strata czasu. Pracujemy od siódmej rano do zachodu słońca. Płacimy od godziny. Praca ciężka, ale dobrze płatna. Piśniesz jedno słowo władzom, a wylewam cię z miejsca. Okay?

— Rozumiem, proszę pana. Kiedy zaczynam i gdzie?

— Ciężarówka zabiera ludzi z placu przed dworcem głównym o szóstej trzydzieści. Staw się tam w poniedziałek rano. Szefem grupy jest Wielki Billie Cameron. Powiem mu, że przyjdziesz.

— Dobrze, panie McQueen. — Kandydat zwrócił się już do drzwi.

— Jeszcze jedno — powiedział McQueen, unosząc ołówek. — Jak się nazywasz?

— Harkishan Ram Lal — odparł student. McQueen zerknął na ołówek, na spis nazwisk, a następnie na studenta.

— Będziemy ci mówić Ram — powiedział i wpisał to imię na listę.

Student wyszedł. Był słoneczny, jasny, lipcowy dzień w Bangorze, na północnym wybrzeżu hrabstwa Down, w Irlandii Północnej.

W sobotę wieczór znalazł sobie tani pokój w obskurnym hoteliku w połowie Railway View Street, na której znajdowały się najtańsze hotele w mieście. Ale punkt był dobry, chociażby ze względu na bliskość dworca, z którego co rano odjeżdżała tuż po wschodzie słońca ciężarówka wioząca ludzi do pracy. Przez brudne okno Ram mógł obserwować zbocze nasypu kolejowego, po którym mknęły pociągi przyjeżdżające tu z Belfastu.

Znalezienie pokoju nie było łatwe. Większość domów, w których oknach znajdowały się napisy o wolnych pokojach ze śniadaniami, okazywała się przepełniona, kiedy tylko Ram pojawiał się w drzwiach. To prawda, że latem napływało do miasta wielu sezonowych robotników. Ale i to prawda, że pani McGurk, która była katoliczką, miała wolne pokoje.

Ram spędził niedzielny poranek na transportowaniu z Belfastu swoich rzeczy, których główną część stanowiły książki medyczne. Popołudnie przeleżał na łóżku, myśląc o gorącym słońcu i brązowych wzgórzach rodzinnego Pendżabu. Jeszcze rok, a będzie dyplomowanym lekarzem, jeszcze jeden rok praktyki szpitalnej i powróci do domu, żeby zająć się leczeniem swoich rodaków. Takie były jego marzenia. Obliczył sobie, że w ciągu lata zarobi dość pieniędzy, by przeżyć do okresu egzaminów, a potem zacznie zarabiać w zawodzie.

28

W poniedziałek Ram wstał za kwadrans szósta, umył się w zimnej wodzie i tuż po szóstej był na dworcu. Miał jeszcze trochę czasu. Znalazł otwartą kawiarnię i wypił dwa kubki mocnej herbaty. Było to całe jego śniadanie. Poobijana ciężarówka, prowadzona przez jednego z robotników, zajechała kwadrans po szóstej. Otoczyło ją dwunastu ludzi. Harkishan Ram Lal nie wiedział, czy podejść do nich i przedstawić się, czy lepiej czekać w pobliżu. Postanowił czekać.

Dwadzieścia pięć minut po szóstej przyjechał własnym samochodem szef grupy. Zaparkował wóz w bocznej uliczce i podszedł do ciężarówki. W ręku trzymał listę McQueena. Spojrzał na grupę dwunastu robotników, których już znał, i skinął im głową na powitanie. Wtedy Hindus podszedł bliżej. Brygadzista spojrzał na niego.

— To ty jesteś ten czarnuch, którego zatrudnił McQueen? — zapytał.

Ram Lal zatrzymał się.

— Nazywam się Harkishan Ram Lal — powiedział.

Nie można było mieć wątpliwości co do tego, w jaki sposób wielki Billie Cameron zasłużył na swój przydomek. Mierzył metr osiemdziesiąt osiem centymetrów bez butów. Teraz miał na nogach olbrzymie buciory o stalowych podkówkach i nabijane gwoździami. Z jego szerokich barów zwisały potężne ramiona, jak dwie kłody drzewa. Głowę otaczała aureola rudych włosów. Dwa małe oczka obrzeżone bladymi rzęsami patrzyły pogardliwie na drobnego, żylastego Hindusa. Wielki Billie nie był zadowolony z tego, co zobaczył. Splunął przed siebie.

— Dobra — powiedział — wskakuj do tej cholernej ciężarówki.

W czasie jazdy Cameron siedział w szoferce nie oddzielonej od skrzyni wozu, gdzie na dwóch drewnianych ławach siedziało dwunastu robotników. Ram znalazł się przy tylnej klapie obok małego, muskularnego faceta o wesołych, niebieskich oczach, który, jak się okazało, nazywał się Tommy Burns. Robił wrażenie przyjaznego.

— Skąd pochodzisz? — spytał z zainteresowaniem.

— Z Indii — odpowiedział Ram Lal — z Pendżabu.

— A gdzie to?

— Pendżab jest częścią Indii — uśmiechnął się Ram.

Burns zastanawiał się przez chwilę.

— Jesteś protestantem czy katolikiem? — zapytał wreszcie.

— Ani jednym, ani drugim — odparł cierpliwie Ram. — Moją religią jest hinduizm.

— Hej! — zawołał Burns do swoich kolegów. — Ten człowiek nie jest chrześcijaninem! — Nie był oburzony, po prostu zaciekawiony jak dziecko, które dostało nową, intrygującą zabawkę.

29

Cameron obrócił się.

— No tak — warknął — poganin!

Z twarzy Rama Lala zniknął uśmiech. Wbił wzrok w brezent naprzeciwko. Jechali na południe od Bangoru po wyboistej szosie, prowadzącej do Newtownards. Burns zaczął przedstawiać Rama pozostałym robotnikom. Nazywali się Craig, Munroe, Patterson, Boyd i Brown. Brownów było dwóch. Ram mieszkał wystarczająco długo w Belfaście, by wiedzieć, że są to nazwiska ludzi pochodzenia szkockiego, co znaczyło, że byli przysięgłymi prezbiterianami, ostoją protestanckiej większości we wszystkich sześciu hrabstwach. Zachowywali się przyjaźnie i pozdrowili Rama skinieniem głowy.

— Czy wziąłeś drugie śniadanie? — zapytał starszy robotnik nazwiskiem Patterson.

— Nie — odpowiedział Ram. — Było za wcześnie, żeby poprosić gospodynię o przygotowanie mi go.

— Trzeba jeść drugie śniadanie — stwierdził Burns — i pierwsze też. Robimy sobie herbatę na ognisku.

— Jutro kupię pojemnik i wezmę ze sobą jedzenie — zapewnił Ram.

Burns spojrzał na półbuty Hindusa. Miały gumowe podeszwy.

— Ty nie zajmowałeś się nigdy taką pracą, co?

Ram potrząsnął głową.

— Musisz mieć parę solidnych butów, bo zmarnujesz sobie nogi.

Ram Lal obiecał, że kupi parę wojskowych butów, jeżeli znajdzie wieczorem otwarty sklep. Przejechali już przez Newtownards i kierowali się dalej na południe drogą A 21 w stronę miasteczka Comber. Craig spojrzał na Rama.

— Czym ty się naprawdę zajmujesz? — spytał.

— Jestem studentem medycyny na uniwersytecie imienia Królowej Wiktorii w Belfaście — odpowiedział Ram Lal. — Mam nadzieję otrzymać dyplom w przyszłym roku.

Tommy Burns ucieszył się.

— To tak jakbyś już był prawdziwym lekarzem! Hej, Billie, jakby któremu z nas coś się stało, Ram będzie mógł pomóc.

— Mnie nie dotknie palcem — warknął Wielki Billie.

To zakończyło dalszą konwersację do chwili, gdy przyjechali na miejsce pracy. Kierowca skręcił z Comber na północny zachód i po trzech kilometrach wjechał w prawo na wyboistą drogę. Zatrzymał się na skraju lasu przed budynkiem wyraźnie przeznaczonym do rozbiórki.

Była to dawno opuszczona wielka gorzelnia, jedna z dwóch, które w tych stronach niegdyś produkowały dobrą irlandzką whiskey, ale 30 zostały przed laty zamknięte. Stała tuż przy rzece Comber. Rzeka płynęła od Dundonald do Comber i wpadała do zatoki Strangford. Jej wody poruszały wielkie koła wodne gorzelni. Zaprzężone w konie wozy przywoziły traktem słód, a odjeżdżały z beczkami pełnymi whiskey. Ta sama woda służyła również do produkcji trunku. Gorzelnia była już od dawna nieczynna.

Miejscowe dzieci włamały się oczywiście do budynku i uważały go za idealny teren zabaw. Do czasu kiedy jedno z nich pośliznęło się i złamało nogę. Wtedy rada hrabstwa zainteresowała się tym miejscem, uznała je za niebezpieczne i nakazała właścicielowi rozebrać budynek.

Właścicielem był potomek zubożałej szlacheckiej rodziny. Pragnął, żeby zadanie zostało wykonane jak najtaniej. Podjął się go McQueen. Można by to zrobić szybciej, ale potrzebne byłyby kosztowne maszyny. Wielki Billie i jego zespół rozporządzali tylko łomami i młotami. McQueen przygotował już nawet umowę na sprzedaż pokątnemu budowniczemu zdatnego do użytku drewna i setek ton starych cegieł. Zamożni ludzie pragnęli wszak, aby ich domy wyglądały na stylowe, a więc stare. Toteż podniszczone, wyblakłe w słońcu cegły i stare drewno osiągały wysokie ceny. Wykorzystywano je do budowy nowych, ale wyglądających na stare, will dla rozmaitych bossów. McQueen wiedział, że dobrze wyjdzie na tej transakcji.

— No już, chłopaki — zawołał Wielki Billie, kiedy ciężarówka odjechała. — To jest to. Zaczynamy od dachówek. Wiecie, co trzeba robić.

Gromadka robotników stała przy swoim sprzęcie. Były tam wielkie młoty o głowicach ważących cztery kilo, dwumetrowej długości łomy, metrowe haki o zakrzywionych i rozszczepionych końcówkach, służące do wyciągania gwoździ, ciężkie młoty o krótkich rękojeściach i najrozmaitsze piły do cięcia drewna. Jedynym zabezpieczeniem były parciane pasy ze sprzączkami i kilkaset metrów lin. Ram Lal spojrzał na czteropiętrowy budynek i przełknął ślinę. Nie lubił wysokości. No, ale rusztowania są kosztowne.

Jeden z robotników podszedł z własnej inicjatywy do budynku, wyrwał drewniane drzwi, rozbił je, podarł jak kartę do gry i rozpalił ognisko. Wkrótce w menażce zagotowała się zaczerpnięta z rzeki woda. Zaparzono herbatę. Z wyjątkiem Rama Lala wszyscy byli zaopatrzeni w emaliowane kubki. Zanotował w pamięci, żeby sobie kupić taki sam. Widział, że będzie pracował w kurzu, a to budzi pragnienie. Tommy Burns wypił herbatę, napełnił kubek i podał go Ramowi.

— Czy wy tam w Indiach macie herbatę? — zapytał.

31

Ram Lal przyjął podany mu kubek. Herbata była podłego gatunku, słodka i blada. Wypił ją z trudem.

Przez całe to pierwsze przedpołudnie pracowali wysoko na dachu. Dachówki nie były przeznaczone na sprzedaż, zrywali je więc rękami i zrzucali w dół. Powiedziano im, żeby nie zaśmiecali rzeki gruzem. Zwalali więc dachówki na drugą stronę budynku, w wysoką trawę, pomiędzy zielska, krzewy i zarośla pokrywające teren gorzelni. Ludzie opasali się sznurami i połączyli je w ten sposób, że gdyby któryś z nich stracił grunt pod nogami i zaczął się ześlizgiwać z dachu, był ubezpieczony przez następnego. W miarę jak znikały dachówki, pomiędzy krokwiami ukazywały się wielkie ziejące pustką dziury. Pod nimi znajdowała się podłoga najwyższego piętra, które służyło niegdyś do składowania słodu.

O dziesiątej zeszli po rozchwianych wewnętrznych schodach na śniadanie. Spożyli je na trawie. Zrobili następny garnek herbaty. Ram Lal nic nie jadł. O drugiej mieli przerwę na obiad. Całe towarzystwo zabrało się do zjadania grubych sandwiczów. Ram Lal obejrzał sobie ręce. Miały wiele zadraśnięć i krwawiły. Bolały go wszystkie mięśnie, był głodny. Zanotował sobie w pamięci, żeby kupić parę solidnych rękawic.

Tommy Burns wyciągnął sandwicza ze swojego pudełka.

— Jesteś pewnie głodny, Ram. Ja mam kupę żarcia.

— Co ty robisz? — zapytał Wielki Billie, który siedział naprzeciwko w kręgu ogniska.

Burns wzruszył ramionami.

— Po prostu częstuję kolegę sandwiczem.

— Niech ten zasrany czarnuch przynosi sobie własne sandwicze — oświadczył Wielki Billie. — Ty zajmuj się sobą.

Ludzie spuścili wzrok i jedli w milczeniu. Jasne było, że nikt nie chce zadzierać z Wielkim Billie’em.

— Dziękuję ci, nie jestem głodny — powiedział Ram do Burnsa, odszedł, usiadł na brzegu rzeki i zanurzył rozpalone dłonie w wodzie.

Przed zachodem słońca, kiedy wróciła ciężarówka, z wielkiego dachu gorzelni zniknęła już połowa dachówek. Jeszcze jeden dzień i zaczną rozbierać wiązania dachu, używając pił i łomów.

Pracowali przez cały tydzień. Imponujący niegdyś budynek był już bez krokwi, podłóg i stropów. Stał goły jak szkielet, a jego otwarte okna robiły wrażenie oczodołów wyczekujących zbliżającej się śmierci. Ram Lal nie był przyzwyczajony do tak uciążliwej pracy. Był obolały, miał mnóstwo bąbli na dłoniach, ale pracował dalej. Musiał zarobić tak potrzebne mu pieniądze.

32

Zaopatrzył się już w aluminiowe pudełko śniadaniowe, emaliowany kubek, ciężkie buty i rękawice, chociaż żaden z jego kolegów ich nie używał. Po latach uciążliwej pracy mieli wystarczająco zgrubiałe ręce. Przez cały ten tydzień Wielki Billie Cameron dokuczał mu niemal bez przerwy. Dawał mu najcięższą pracę, a od chwili kiedy dowiedział się, że Ram Lal boi się wysokości, wyznaczał mu pracę na najwyższych miejscach. Ale Hindus nie protestował, gdyż potrzebny mu był ten zarobek. Do konfliktu doszło w sobotę.

Drewno już zniknęło z budynku, robotnicy rozbierali teraz cegły. Najprostszym sposobem rozwalenia resztek budowli tak, by nie zanieczyścić rzeki, byłoby założenie ładunków wybuchowych na narożnikach od strony wychodzącej na wolną przestrzeń. Ale w Irlandii Północnej dynamit nie wchodził w rachubę. Jego zakup wymagał uzyskania specjalnego pozwolenia, a to zwróciłoby uwagę urzędu skarbowego. McQueen i jego załoga byliby zmuszeni zapłacić spory podatek dochodowy, a McQueen składki ubezpieczeniowe za robotników. Wobec tego jego ludzie rozbijali mury na kawałki wielkości metra kwadratowego i zrzucali je na dół. Stali przy tym w niebezpiecznych pozycjach na resztkach desek podłogi, które uginały się pod nimi coraz bardziej, w miarę jak podtrzymujące je mury pękały i rozwalały się pod ciosami potężnych młotów.

W czasie obiadu Cameron obszedł kilka razy budynek, po czym powrócił do ludzi siedzących dokoła ogniska. Zaczął im opisywać sposób, w jaki będą zwalali dużą część zewnętrznego muru na poziomie trzeciego piętra. Zwrócił się do Rama Lala.

— Chciałbym, żebyś wlazł na sam szczyt — powiedział. — Kiedy mur zacznie drgać, kopniesz go od środka.

Ram Lal spojrzał na wskazaną mu część muru. U jej podstawy zobaczył spore pęknięcie.

— Ten mur zawali się lada chwila — powiedział spokojnie. — Ktokolwiek znajdzie się na jego szczycie, zleci razem z cegłami.

Cameron popatrzył na Hindusa. Poczerwieniał na twarzy, a białka jego oczu zaróżowiły się z wściekłości.

— Nie ucz mnie! Rób, co ci każę, głupi, parszywy Murzynie. — Odwrócił się i odszedł.

Ram Lal wstał. Kiedy się odezwał, jego głos był niemal krzykiem.

— Panie Cameron! — zawołał.

Cameron obrócił się, zdziwiony. Robotnicy siedzieli z rozdziawionymi ustami. Ram Lal podszedł powoli do zwalistego brygadzisty.

— Wyjaśnijmy najpierw jedną sprawę — powiedział donośnym głosem; wszyscy obecni wyraźnie go słyszeli. — Pochodzę z prowincji

3— Czysta robota Pendżab w północnych Indiach. Należę również do kasty wojowników zwanej kshatria. Może nie starczy mi pieniędzy na opłacenie studiów medycznych, ale moi przodkowie byli wojownikami i książętami, wodzami i mędrcami już dwa tysiące lat temu, kiedy pańscy pełzali na czworakach i ubierali się w skóry. Proszę mnie nigdy więcej nie obrażać.

Wielki Billie Cameron patrzył z góry na hinduskiego studenta. Białka jego oczu zrobiły się czerwone. Pozostali robotnicy znieruchomieli ze zdumienia.

— Doprawdy? — odezwał się Cameron spokojnym głosem. — Doprawdy? No, co tam, dzisiaj sprawy wyglądają trochę inaczej, ty czarny bękarcie. Co powiesz na to?

Wraz z ostatnim słowem zamachnął się i otwartą dłonią uderzył Rama Lala w twarz. Młody człowiek runął na ziemię. Zakręciło mu się w głowie. Słyszał głos Tommy’ego Burnsa, który wołał:

— Leż, chłopcze. Jeżeli wstaniesz, Wielki Billie cię zabije!

Ram Lal spojrzał w górę. Olbrzym stał nad nim z zaciśniętymi pięściami. Zrozumiał, że nie ma żadnych szans z tym brutalem z irlandzkiego Ulsteru. Ogarnęło go uczucie wstydu i upokorzenia. Przodkowie jego cwałowali z mieczami i lancami w rękach przez kraje sto razy większe od tych sześciu hrabstw razem wziętych i podbijali je jeden po drugim.

Zamknął oczy i leżał bez ruchu. Po jakimś czasie usłyszał, jak Wielki Billie odchodzi. Pomiędzy robotnikami zaczęła się cicha rozmowa. Ram zacisnął mocniej oczy, żeby powstrzymać łzy wstydu. Pod powiekami przesuwały mu się obrazy rozpalonych równin Pendżabu i cwałujących po nich jeźdźców. Dumnych, dzielnych, brodatych mężczyzn w turbanach, o orlich nosach, czarnookich rycerzy z Kraju Pięciu Rzek. Pendżabskich wodzów, przodków Harkishana Rama Lala.

Leżał powalony w pyle, a oni mijali go galopem i spoglądali na niego. I każdy z nich rzucał mu tylko jedno słowo: Zemsta.

Ram Lal wstał bez słowa. Stało się, a to, co ma się jeszcze stać, także się stanie. Dobrze znał obyczaje swojego narodu. Resztę dnia pracował, milcząc jak zaklęty. Nie mówił do nikogo, nikt nie odezwał się do niego.

Gdy zapadła noc, zaczął przygotowania. Zdjął szczotkę i grzebień z brzydkiej toaletki, usunął z niej brudną serwetkę i lustro. Wydobył świętą księgę Manu, wyciął z niej wizerunek wielkiej bogini Shakti, patronki władzy i sprawiedliwości, przypiął go do ściany nad toaletką i w ten sposób zamienił ją w ołtarzyk.

34

Z zakupionych przed dworcem kwiatów uwił wieniec. Obok wizerunku bogini ustawił płytką miseczkę wypełnioną do połowy piaskiem, w który wetknął zapaloną świecę. Następnie wydobył z walizki zawiniątko i wyjął z niego sześć pałeczek kadzidła. Zdjął z półki tanią wazę z wąską szyjką, umieścił w niej trociczki i zapalił je. Słodkawy, mdlący zapach kadzidła szybko wypełnił pokój. A od zewnątrz, od strony morza, dochodziły odgłosy potężnych grzmotów.

Kiedy kapliczka była gotowa, Ram stanął przed nią z pochyloną głową i wieńcem w dłoniach i zaczął modlić się do bogini o radę. Pierwsze błyskawice przecinały niebo nad Bangorem. Ram nie posługiwał się nowoczesnym językiem pendżabi, ale starodawnym sans-krytem, językiem modłów. D e v i Shakt i... M a a... Bogini Shakti... Wielka matko...

Rozległ się grzmot, spadły pierwsze krople deszczu. Ram wyrwał kwiat z wieńca i złożył go pod wizerunkiem Shakti.

— Zostałem dotknięty do żywego... pragnę zemsty na tym, który wyrządził mi krzywdę... — Wyrwał następny kwiat i położył go obok pierwszego.

Modlił się przez dobrą godzinę, deszcz wciąż padał. Uderzał w dachówki nad głową studenta, spływał po szybach okna za jego plecami. Skończył się modlić dokładnie w momencie, kiedy ustała burza. Chciał wiedzieć, jaką wybrać formę zemsty. Był pewien, że bogini ześłe mu znak.

Kiedy skończył, kadzidło gasło, a pokój wypełnił się jego słodkim zapachem. Świeca dopalała się. Kwiaty leżały przed wizerunkiem na błyszczącym blacie toaletki. Shakti patrzyła na Rama nieruchomym wzrokiem.

Obrócił się i podszedł do okna. Ulewa ustała, ale wszystko było mokre. Strużka wody spłynęła ze znajdującej się nad oknem rynny i popłynęła po zakurzonej szybie, żłobiąc w brudnej powierzchni wąską ścieżkę. Brud spowodował, że zamiast płynąć prosto, żłobiła sobie zygzakowatą drogę i zniknęła w rogu okna. Kiedy się zatrzymała, wzrok Rama padł na ścianę, gdzie na haku wisiał jego szlafrok.

Sznur od szlafroka spadł na podłogę. Był lekko skręcony, jeden jego koniec był niewidoczny, a drugi leżał na dywanie, sterczały z niego tylko dwie nitki, podobne do rozdwojonego języka. Przypominał zwiniętą w kłębek żmiję. Ram Lal zrozumiał zesłany mu znak. Nazajutrz pojechał pociągiem do Belfastu, żeby spotkać się z przyjacielem Sikhiem.

Ranjit Singh również studiował medycynę, ale los był dla niego

35 łaskawszy. Miał bogatych rodziców, którzy przysyłali mu sporo pieniędzy. Przyjął Rama Lala w dobrze urządzonym pokoju studenckiego domu.

— Dostałem list od rodziny — powiedział Ram Lal. — Mój ojciec jest umierający.

— Bardzo mi przykro — odparł Ranjit Singh. — Przyjmij moje kondolencje.

— Chce mnie zobaczyć. Jestem jego pierworodnym synem. Muszę jechać.

— Oczywiście. Pierworodny syn musi być przy umierającym ojcu.

— Chodzi mi o bilet lotniczy. Pracuję i nieźle zarabiam. Ale nie zebrałem jeszcze wystarczającej sumy. Jeżeli pożyczysz mi różnicę, zwrócę pożyczkę niedługo po powrocie.

Żaden Sikh nie uchyla się od pożyczania pieniędzy pod warunkiem, że otrzyma duży procent i że jest pewien wypłacalności dłużnika. Toteż Ranjit Singh obiecał podjąć w poniedziałek rano odpowiednią sumę z banku.

W niedzielę wieczorem Ram Lal złożył wizytę McQueenowi w jego domu w Groomsport. Przedsiębiorca siedział przed telewizorem z puszką piwa pod ręką. Był to jego ulubiony sposób spędzania niedzielnego wieczoru. Ale kiedy żona wprowadziła do pokoju Rama Lala, ściszył głos z odbiornika.

— Chodzi o mojego ojca — rzekł Ram Lal. — Jest umierający.

— O, przykro mi to słyszeć, chłopcze.

— Muszę do niego pojechać. W takiej chwili miejsce pierworodnego syna jest u boku ojca. Wymagają tego nasze zwyczaje.

McQueen miał syna w Kanadzie. Nie widział go od siedmiu lat.

— Tak — powiedział. — Są słuszne i właściwe.

— Pożyczyłem pieniądze na bilet lotniczy. Jeżeli polecę jutro, wrócę pod koniec tygodnia. Widzi pan, panie McQueen, pieniądze będą mi teraz potrzebne bardziej niż kiedykolwiek. Muszę spłacić dług i jeszcze zarobić na czesne na przyszły rok. Czy może pan rezerwować moje miejsce do końca tygodnia?

— Dobrze — odparł przedsiębiorca. — Nie mogę ci zapłacić za czas twojej nieobecności ani przyrzec, że zatrzymam ci miejsce na następny tydzień. Ale jeżeli zjawisz się przed weekendem, wrócisz do pracy. Oczywiście na tych samych warunkach.

— Dziękuję panu, jest pan bardzo dobry — podziękował mu Ram Lal.