Dar widzenia ebook

DEAN KOONTZ (ur. 1945) należy do najpopularniejszych autorów amerykańskich. Karierę literacką rozpoczął w wieku 20 lat, startując w konkursie na opowiadanie zorganizowanym przez Atlantic Monthly. Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel, jednocześnie sporo publikował, głównie z obszaru science fiction i horroru. Należy do pisarzy bardzo płodnych: jego dorobek to około 60 powieści oraz liczne opowiadania wydane pod własnym nazwiskiem i kilkoma pseudonimami. Obok Stephena Kinga, Koontz stał się głównym przedstawicielem gatunku thrillera psychologicznego, łączącego elementy grozy i zagadki kryminalnej ze zjawiskami nadprzyrodzonymi. Do jego najbardziej znanych powieści należą: SZEPTY (1980), Strangers (1986), OPIEKUNOWIE (1987), ZIMNY OGIEŃ (1991), MROCZNE ŚCIEŻKI SERCA (1994), FAŁSZYWA PAMIĘĆ (2000), a z ostatnio opublikowanych - APOKALIPSA (2004), PRZEPOWIEDNIA (2004), PRĘDKOŚĆ (2005), DAR WIDZENIA (2005), The Husband (2006), Brother Odd (2006) i The Good Guy (2007). Wiele z nich zostało przeniesionych na ekran telewizyjny lub kinowy.

Polecamy powieści Deana Koontza

ODD THOMASTRZYNASTU APOSTOŁÓWAPOKALIPSAPRZEPOWIEDNIA

PRĘDKOŚĆDAR WIDZENIA

W przygotowaniu

MĄŻINWAZJANIEZNAJOMIOCZY CIEMNOŚCIBRACISZEK ODDDOBRY ZABÓJCAINTENSYWNOŚĆ

PÓŁNOCINNY

Oficjalna strona internetowa Deana Koontzawww.deankoontz.com

DeanKOONTZ

Dar widzenia

Z angielskiego przełożyliMARIA i CEZARY FRĄC

WARSZAWA 2007

Tytuł oryginału:FOREVER ODD

Copyright © Dean Koontz 2005All rights reserved

Copyright © for the Polish editionby Wydawnictwo Albatros A. Kuryłowicz 2007Copyright © for the Polish translationby Maria Frąc & Cezary Frąc 2007

Redakcja: Lucyna LewandowskaIlustracja na okładce: Jacek KopalskiProjekt graficzny okładki i serii: Andrzej Kuryłowicz

ISBN 978-83-7359-540-8

Dystrybucja

Firma Księgarska Jacek OlesiejukPoznańska 91, 05-850 Ożarów Maz.t./f. 022-535-0557, 022-721-3011/7007/7009www.olesiejuk.pl

Sprzedaż wysyłkowa - księgarnie internetowewww.merlin.plwww.empik.comwww.ksiazki.wp.pl

WYDAWNICTWO ALBATROSANDRZEJ KURYŁOWICZWiktorii Wiedeńskiej 7/24, 02-954 Warszawa

Wydanie ISkład: LagunaDruk: WZDZ - Drukarnia Lega, Opole

Książkę tę dedykuję Trixie, choć ona sama nigdy jej nie przeczyta. W najtrudniejsze dni przy klawiaturze, gdy rozpaczałem, zawsze umiała mnie rozbawić. Słowa „dobry pies” w jej przypadku nie są adekwatne. Trixie ma dobre serce i życzliwą duszę, jest aniołem na czterech łapach.

Niezasłużone cierpienie jest zbawcze.

Martin Luther King Jr.

Spójrz na te ręce, Boże, te ręce, które się trudziły, żeby mnie wychować.

Elvis Presley nad trumną matki

1

Budząc się, usłyszałem ciepły wiatr brzdąkający na luźnej siatce w otwartym oknie i pomyślałem: burzowo1, choć wcale tak nie było.

Pustynne powietrze lekko pachniało różami, które nie kwitły, i kurzem, którego na pustyni Mojave nie brakuje przez dwanaście miesięcy w roku.

Deszcz pada na miasto Pico Mundo tylko w czasie naszej krótkiej zimy. Ta łagodna lutowa noc nie została odświeżona zapachem deszczu.

Miałem nadzieję, że usłyszę cichnący łoskot gromu. Jeśli jednak zbudził mnie grzmot, to musiał rozbrzmiewać we śnie.

Wstrzymując oddech, leżałem i wsłuchiwałem się w ciszę, i czułem, jak cisza wsłuchuje się we mnie.

Zegar na nocnej szafce malował w mroku jarzące się cyfry — 2:41 nad ranem.

Przez chwilę się zastanawiałem, czy nie zostać w łóżku, ale ostatnio nie sypiam tak dobrze jak wówczas, kiedy byłem młody. Mam dwadzieścia jeden lat i jestem znacznie starszy niż rok wcześniej.

Pewny, że mam towarzystwo, spodziewając się zobaczyć czuwających nade mną dwóch Elvisow, jednego z zawadiackim uśmiechem, drugiego z wyrazem melancholijnego zatroskania na twarzy, usiadłem i zapaliłem lampkę.

W kącie stał jeden Elvis: naturalnej wielkości tekturowa postać, która stanowiła element wystroju holu kina w czasie wyświetlania Blue Hawaii.W hawajskiej koszuli i wieńcu leiElvis wyglądał na pewnego siebie i szczęśliwego.

W roku 1961 miał powody do zadowolenia. Film Blue Hawaiiokazał się hitem, a piosenki trafiły na pierwsze miejsca list przebojów. Elvis dostał sześć Złotych Płyt, w tym za Can’t Help falling in Love,i zakochał się w Priscilli Beaulieu.

Mniej szczęśliwe było to, że za namową menadżera, Toma Parkera, odrzucił główną rolę w West Side Story na rzecz miernego filmu Follow That Dream. Gladys Presley, jego ukochana matka, nie żyła już od trzech lat, a on wciąż dotkliwie cierpiał z powodu tej straty. W wieku zaledwie dwudziestu sześciu lat zaczął mieć poważne problemy.

Tekturowy Elvis wciąż się uśmiecha, wiecznie młody, niezdolny do popełnienia błędu czy do rozpaczy, obojętny na żal, nieznający smutku.

Zazdroszczę mu. Nie ma mojej kartonowej repliki, mnie takiego, jaki kiedyś byłem i jaki już nigdy nie będę.

Światło lampy ujawniło obecność drugiej postaci, tyleż cierpliwej, co zdesperowanej. Gość najwyraźniej patrzył na mnie, gdy spałem, i czekał na moje przebudzenie.

— Witam, doktorze Jessup.

Doktor Wilbur Jessup nie mógł odpowiedzieć. Na jego twarzy malował się ból. Oczy były martwymi kałużami; cała nadzieja spłynęła do tych samotnych głębi.

— Przykro mi, że pana tu widzę.

Zacisnął ręce w pięści, nie z zamiarem uderzenia czegokolwiek, lecz na znak frustracji. Przyłożył je do piersi.

Nigdy dotąd nie odwiedził mojego mieszkania, a ja w głębi serca wiedziałem, że już nie należy do Pico Mundo. Uparcie jednak chciałem wierzyć, że jest inaczej, dlatego po wstaniu z łóżka zapytałem:

— Czyżbym nie zamknął drzwi na klucz?

Pokręcił głową. Łzy zaćmiły mu oczy, lecz nie rozpłakał się ani nawet nie załkał.

Ubierając się w wyjęte z szafy dżinsy, mówiłem:

— Ostatnio jestem zapominalski.

Otworzył ręce i spojrzał na nie. Drżały. Schował w nich twarz.

— O tylu rzeczach chciałbym zapomnieć — mówiłem, wciągając skarpety i wkładając obuwie — ale tylko drobiazgi umykają mi z głowy... gdzie zostawiłem klucze, czy zamknąłem drzwi, że skończyło się mleko...

Doktor Jessup, radiolog z Country General Hospital, był łagodnym i cichym człowiekiem, choć nigdy dotąd aż tak cichym.

Otworzyłem szufladę, żeby wyjąć białą bawełnianą koszulkę.

Mam kilka czarnych, ale przeważają białe. Poza licznymi dżinsami moją garderobę uzupełniają dwie pary białych drelichów.

W tym mieszkaniu stoi tylko mała szafa. Jest w połowie pusta. Podobnie jak dolne szuflady komody.

Nie mam garnituru. Ani krawata. Ani butów, które trzeba polerować.

Na chłody zaopatrzyłem się w dwa pulowery.

Kiedyś kupiłem kamizelkę. Chwilowa niepoczytalność. Uświadomiwszy sobie, że w nieprawdopodobny sposób skomplikowałem sobie garderobę, nazajutrz oddałem ją do sklepu.

Mój ważący sto osiemdziesiąt kilogramów przyjaciel i mentor P. Oswald Boone stwierdził, że mój styl ubierania się stanowi poważne zagrożenie dla przemysłu odzieżowego.

Zauważyłem jednak, że ubrania w garderobie Ozziego mają ogromne rozmiary i to nie pozwala upaść zakładom tekstylnym, które ja narażam na niebezpieczeństwo.

Doktor Jessup był bosy, miał na sobie bawełnianą piżamę, zmiętą w czasie niespokojnego snu.

— Chciałbym, żeby coś pan powiedział. Naprawdę.

Zamiast mnie posłuchać, radiolog opuścił ręce i wyszedł z sypialni.

Spojrzałem na ścianę nad łóżkiem. Wisi tam oprawiona w ramkę kartka z maszyny do wróżenia. Obiecuje: LOS SPRAWI, ŻE NA ZAWSZE BĘDZIECIE RAZEM.

Każdego ranka zaczynam dzień od przeczytania tych siedmiu słów. Co wieczór czytam je znowu, czasami niejeden raz przed zaśnięciem — o ile w ogóle zasypiam.

Krzepi mnie wiara, że życie ma sens. Podobnie jak śmierć.

Podniosłem z szafki telefon komórkowy. Pierwszy numer na liście należy do biura Wyatta Portera, komendanta policji

Pico Mundo. Drugi to jego numer domowy. Trzeci — komórka.

Wiedziałem, że najprawdopodobniej jeszcze przed świtem będę musiał zadzwonić do komendanta Portera, pod taki czy inny numer.

W saloniku zapaliłem światło. Doktor Jessup stał wśród wyszukanych w sklepach ze starociami skarbów, w jakie umeblowany jest pokój.

Otworzyłem drzwi frontowe, on jednak nie ruszył się z miejsca. Choć przyszedł do mnie po pomoc, brakowało mu odwagi na pokazanie mi tego, co chciał pokazać.

Wyraźnie mu się podobał eklektyczny wystrój mojego mieszkania — fotele w stylu Stickleya, pulchne wiktoriańskie podnóżki, grafiki Maxfielda Parrisha, wazony z kolorowego, wytłaczanego szkła — zalanego czerwonawym światłem starej brązowej lampy z ozdobionym koralikami kloszem.

— Bez obrazy — powiedziałem — ale tu nie pańskie miejsce.

Doktor Jessup bez słowa popatrzył na mnie z czymś, co mogło być błaganiem.

— To mieszkanie jest przepełnione przeszłością — dodałem. — Jest tu miejsce dla mnie i Elvisa, i dla wspomnień, lecz dla nikogo nowego.

Wyszedłem na korytarz i zatrzasnąłem drzwi.

Moje mieszkanie jest jednym z dwóch na parterze przerobionego wiktoriańskiego domu. Ta pełna zakamarków niegdyś jednorodzinna siedziba wciąż ma dużo uroku.

Przez lata koczowałem w wynajętym pokoju nad garażem. Łóżko stało kilka kroków od lodówki. Życie było wtedy prostsze, a przyszłość jaśniejsza.

Przeprowadziłem się nie dlatego, że potrzebowałem większej przestrzeni, ale ponieważ moje serce jest teraz tutaj, na zawsze.

Drzwi frontowe domu zdobi owalna witrażowa szyba. Noc za nią wydawała się skośnie pocięta i ułożona w niezrozumiały dla nikogo wzór.

Gdy wyszedłem na werandę, noc okazała się taka sama jak wszystkie inne: głęboka, tajemnicza, drżąca — jakby w oczekiwaniu na wybuch chaosu.

Schodząc ze stopni werandy na wyłożoną kamiennymi płytami ścieżkę i potem na chodniku, rozglądałem się w poszukiwaniu doktora Jessupa, lecz nigdzie go nie dostrzegłem.

Na wyżynnej pustyni, która wznosi się daleko na wschód od Pico Mundo, zima potrafi być chłodna, natomiast nasze noce na pustyni położonej niżej nawet w lutym są całkiem ciepłe.

W okolicznych domach panowała cisza równa głębią mrokowi, jaki zalegał w oknach. Nie szczekały psy. Nie pohukiwały sowy.

Ani pieszych na chodnikach, ani aut na jezdni. Miasto wyglądało jak po zbiorowym wniebowzięciu, jak gdybym tylko ja został, żeby znosić panowanie piekła na ziemi.

Doktor Jessup dołączył do mnie, zanim dotarłem do rogu. Piżama i późna pora sugerowały, że przyszedł ze swojego domu przy Jacaranda Way, pięć przecznic na północ i na lepszym osiedlu niż moje. Teraz prowadził mnie w tamtą stronę.

Mógł unosić się w powietrzu, ale szedł ciężkim krokiem. Pobiegłem, wyprzedzając go.

Choć bałem się tego, co zastanę — być może nie mniej, niż on bał się to pokazać — chciałem jak najszybciej dotrzeć do celu. Być może czyjeś życie wciąż było w niebezpieczeństwie.

W połowie drogi uświadomiłem sobie, że mogłem zabrać chevy. Przez długi czas nie miałem własnego samochodu i w razie potrzeby pożyczałem wóz od przyjaciół. Zeszłej jesieni odziedziczyłem chevroleta camaro berlinetta coupe z roku tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego.

Wciąż zachowuję się tak, jakbym nie miał czterech kółek. Posiadanie ważącego ponad tonę ruchomego dobytku przytłacza mnie, gdy myślę o nim zbyt często. Ponieważ staram się nie myśleć, niekiedy zapominam, że go mam.

Biegłem pod dziobatym obliczem ślepego księżyca.

Rezydencja Jessupów na Jacaranda Way to elegancko wykończona georgiańska willa z białej cegły. Stoi pomiędzy przeuroczą siedzibą w amerykańskim stylu wiktoriańskim z tyloma dekoracyjnymi gzymsami, że przypomina tort weselny, i barokowym domem — barokowym pod każdym niewłaściwym względem.

Żadne z tych domostw, ocienionych przez palmy i rozjaśnionych przez pnącą bugenwillę, nie pasuje do pustyni. Nasze miasto zostało założone w roku tysiąc dziewięćsetnym przez przybyszów ze Wschodniego Wybrzeża, którzy uciekli przed srogimi zimami, ale przynieśli z sobą style architektoniczne i mentalność typową dla chłodnego klimatu.

Terri Stambaugh, moja przyjaciółka i pracodawczym, właścicielka Pico Mundo Grille, mówi, że ta przesiedlona architektura jest lepsza niż ponure akry tynku i wysypanych żwirem dachów w wielu pustynnych miastach Kalifornii.

Pewnie ma rację. Nieczęsto wyjeżdżam z Pico Mundo i nigdy nie byłem poza granicami hrabstwa Maravilla.

Prowadzę zbyt intensywne życie, żebym mógł sobie pozwolić na przejażdżki czy podróże. Nawet nie oglądam Travel Channel.

Radość życia można znaleźć wszędzie. Dalekie strony oferują tylko egzotyczne sposoby cierpienia.

Ponadto w świecie poza Pico Mundo roi się od obcych, a ja stwierdzam, że jest mi dostatecznie trudno radzić sobie z martwymi, których przecież znałem za życia.

W niektórych oknach na parterze i na piętrze rezydencji Jessupa paliły się światła. Za większością czaił się mrok.

Gdy dotarłem do stopni frontowej werandy, doktor Wilbur Jessup już na mnie czekał.

Wiatr wichrzył mu włosy i marszczył piżamę, choć nie wiem, dlaczego miał na niego wpływ. Księżycowa poświata też go znalazła. I cień.

Potrzebował pociechy, żeby zebrać siły i wprowadzić mnie do domu, gdzie bez wątpienia leżał martwy, być może nie sam.

Objąłem go. Był duchem, widzialnym wyłącznie dla mnie, a jednak czułem ciepło i twardość jego ciała.

Może zmarli podlegają wpływom pogody tego świata, zmieniają się w świetle i cieniu, a także są ciepli jak żywe osoby nie dlatego, że tak jest naprawdę, ale ponieważ ja chcę, żeby tak było. Może w ten sposób próbuję podważać potęgę śmierci.

Być może mój nadnaturalny dar mieszka nie w głowie, lecz w sercu. Serce jest artystą, który maluje to, co głęboko go niepokoi, oddając na płótnie mniej mroczną, mniej ostrą wersję prawdy.

Doktor Jessup był niematerialny, ale wsparł się na mnie ciężko, naprawdę ciężko. Wstrząsnął nim bezgłośny szloch.

Martwi nie mówią. Może wiedzą o śmierci takie rzeczy, o których żywym nie wolno się dowiedzieć.

W tej chwili zdolność mówienia nie zapewniała mi żadnej przewagi. Słowa nie mogłyby go uspokoić.

Nic poza wymierzeniem sprawiedliwości nie ulży jego cierpieniu. Może nawet sprawiedliwość nie dokona tej sztuki.

Za życia znał mnie jako Odda Thomasa, osobę dość popularną w lokalnym środowisku. Niektórzy — błędnie — uważają mnie za bohatera, a prawie wszyscy inni za ekscentryka.

Odd2 nie jest przydomkiem; to moje prawdziwe imię.

Historia mojego imienia jest interesująca, jak sądzę, ale wspomniałem o niej już wcześniej. Sprowadza się do tego, że moi rodzice są dysfunkcyjni. Niewyobrażalnie.

Sądzę, że za życia doktor Jessup uważał mnie za interesującego, zabawnego, zagadkowego chłopaka. Chyba mnie lubił.

Dopiero po śmierci zrozumiał, kim jestem: towarzyszem błąkających się zmarłych.

Widzę ich, choć wołałbym nie widzieć. Zbyt mocno jednak cenię życie, żeby odwracać się do nich plecami. Zasługują na moje współczucie z racji tego, co wycierpieli na tym świecie.

Doktor Jessup odsunął się ode mnie i zmienił. Teraz widziałem rany.

Został uderzony w twarz jakimś tępym przedmiotem, może kawałkiem rurki albo młotkiem. Wiele razy. Czaszka była pęknięta, rysy zniekształcone.

Pokaleczone, potłuczone, połamane ręce sugerowały, że desperacko próbował się bronić — albo śpieszył z pomocą komuś innemu. Mieszkał tylko z synem Dannym.

Moja litość szybko ustąpiła słusznej wściekłości, która jest uczuciem niebezpiecznym, bo zaćmiewa zdrowy rozsądek i eliminuje ostrożność.

W tym stanie, którego nie pragnę, który mnie przeraża, który opada mnie niczym opętanie, nie mogę odwrócić się od tego, co trzeba zrobić. I rzucam się na łeb, na szyję.

Przyjaciele, nieliczne osoby, które znają moje sekrety, uważają ten przymus za boskie natchnienie. Może to tylko chwilowa niepoczytalność.

Wchodząc stopień po stopniu, a potem przemierzając werandę, zastanawiałem się, czy nie zadzwonić do komendanta Wyatta Portera. Bałem się jednak, że Danny może umrzeć, podczas gdy ja będę rozmawiał i czekał na władze.

Drzwi były uchylone.

Obejrzałem się i zobaczyłem, że doktor Jessup woli błąkać się po podwórku, nie w domu. Został na trawniku.

Rany znikły. Wyglądał jak wtedy, zanim śmierć go znalazła — i sprawiał wrażenie przerażonego.

Nawet zmarli znają strach, dopóki nie opuszczą tego świata. Myślałby kto, że nie mają nic do stracenia, ale czasami dręczy ich lęk. Boją się nie tego, co ich czeka na tamtym świecie, lecz o tych, których zostawili na tym.

Pchnąłem drzwi. Otworzyły się płynnie i cicho jak mechanizm porządnie naoliwionej sprężynowej pułapki.

2

W świetle matowych żarówek w kształcie płomienia świecy, palących się w posrebrzanych kinkietach, zobaczyłem korytarz z rzędem zamkniętych białych drzwi z płycinami i schody wznoszące się w ciemność.

Marmurowa podłoga holu, szlifowana, ale nie polerowana, bielała niczym chmura i wyglądała na równie miękką. Perski dywanik w kolorze rubinów, szmaragdów i szafirów zdawał się unosić na niej niczym czarodziejska taksówka, która czeka na spragnionego przygód pasażera.

Przestąpiłem próg i chmura posadzki utrzymała mój ciężar. Dywanik pracował na jałowym biegu pod moimi stopami.

W takiej sytuacji zamknięte drzwi zwykle mnie przyciągają. Przez wszystkie te lata kilka razy miałem sen, w którym podczas poszukiwań otwieram białe drzwi z płycinami, a wówczas coś ostrego, zimnego i grubego jak słupek ogrodzenia przeszywa mi gardło.

Zawsze budzę się przed śmiercią, krztusząc się, jakbym wciąż był nadziany. Potem zwykle wstaję, niezależnie od pory nocy.

Moje sny w zasadzie nie są wiarygodnie prorocze. Nigdy na przykład nie jeździłem na oklep na słoniu, nagi, kochając się z Jennifer Aniston.

Minęło siedem lat, odkąd jako czternastoletni chłopak snułem tę pamiętną nocną fantazję. Po tak długim czasie już się nie łudzę, że sen z Aniston się spełni.

Jestem jednak całkiem pewien, że scenariusz z białymi drzwiami kiedyś się urzeczywistni. Nie wiem tylko, czy zostanę ranny, okaleczony do końca życia czy zabity.

Można by pomyśleć, że powinienem unikać białych drzwi. Unikałbym... gdybym nie wiedział, że przeznaczenia nie można ominąć ani przeskoczyć. Cena zapłacona za tę lekcję sprawiła, że moje serce przypomina prawie pustą sakiewkę z dwoma czy trzema monetami pobrzękującymi na dnie.

Wolę kopniakiem otwierać każde drzwi i stawiać czoło temu, co za nimi czeka, zamiast się odwracać, bo wtedy wciąż musiałbym być wyczulony na szczęk przekręcanej gałki, na cichy zgrzyt zawiasów za plecami.

W tym przypadku drzwi mnie nie przyciągały. Intuicja kierowała mnie ku schodom, na górę.

Ciemny korytarz na piętrze rozjaśniało tylko blade światło sączące się z dwóch pokoi.

Nie śnię o otwartych drzwiach. Bez wahania podszedłem do pierwszych i stanąłem na progu sypialni.

Widok krwi zniechęca nawet tych z dużym doświadczeniem. Bryzgi, kleksy, krople i rozpylone drobiny tworzą niezliczone plamy Rorschacha, a z każdej wyczytuje się to samo: kruchość istnienia, prawdę o śmiertelności.

Desperackie szkarłatne odciski dłoni na ścianie układały się w język znaków ofiary: „Oszczędź mnie, pomóż mi, pamiętaj o mnie, pomścij mnie”.

Na podłodze w pobliżu łóżka leżało ciało doktora Wilbura Jessupa, brutalnie zmasakrowane.

Okaleczone zwłoki przygnębiają i rażą nawet tych, którzy wiedzą, że ciało jest tylko naczyniem dla esencji ducha.

Ten świat mógłby być rajem, lecz zamiast tego stał się przedsionkiem piekła. Uczyniliśmy go takim w naszej arogancji.

Drzwi do łazienki były uchylone. Pchnąłem je stopą.

W cieniach łazienki światło z sypialni miało krwawe zabarwienie, ale nie ukazało żadnych niespodzianek.

Świadom, że przebywam na miejscu zbrodni, niczego nie dotykałem. Stąpałem ostrożnie z szacunku dla dowodów.

Niektórzy chcą wierzyć, że najczęstszym motywem morderstw jest chciwość, lecz zabójca rzadko kieruje się chciwością. Większość zabójstw ma tę samą ponurą przyczynę: zbrodniczy brutale mordują tych, którym zazdroszczą, i robią to z powodu tego, czego zazdroszczą.

Zawiść jest wielką tragedią nie tylko ludzkiego istnienia, lecz również politycznej historii świata.

Zdrowy rozsądek, a nie moc psychiczna, powiedział mi, że w tym przypadku zabójca zazdrościł szczęścia, jakim do niedawna doktor Jessup cieszył się w małżeństwie. Czternaście lat temu poślubił Carol Makepeace. Byli dla siebie stworzeni. Carol miała już siedmioletniego syna Danny’ego. Doktor Jessup go adoptował.

Przyjaźniliśmy się z Dannym od szóstego roku życia, kiedy to odkryliśmy wspólne zainteresowanie obrazkami z Monster Gum. Dałem mu marsjańskiego wija mózgożercę w zamian za wenusjańskiego śluzowca metanowego, co zbliżyło nas w czasie pierwszego spotkania i zaowocowało dozgonnym braterskim uczuciem.

Zbratał nas również fakt, że obaj się różnimy, każdy na swój sposób, od innych ludzi. Ja widzę błąkających się zmarłych, a Danny cierpi na osteogenesis imperfecta,chorobę zwaną również wrodzoną łamliwością kości.

Te przypadłości zdefiniowały — i zdeformowały — nasze życie. Moje deformacje mają charakter głównie społeczny; jego są w znacznej mierze fizyczne.

Rok temu Carol zmarła na raka. Teraz zabrakło również doktora Jessupa i Danny został sam.

Wyszedłem z sypialni i pośpieszyłem cicho na tyły domu. Minąłem dwa zamknięte pokoje, zmierzając do otwartych drzwi, z których płynęło światło. Martwiłem się, że zostawiam za sobą nieprzeszukane miejsca.

Kiedyś, gdy popełniłem błąd polegający na obejrzeniu wiadomości w telewizji, przez jakiś czas się martwiłem, że asteroida uderzy w Ziemię i unicestwi ludzką cywilizację. Spikerka powiedziała, że to nie tylko możliwe, ale wręcz prawdopodobne. Zakończyła relację z uśmiechem.

Przejmowałem się asteroidą, dopóki nie zrozumiałem, że przecież nijak nie mogę jej powstrzymać. Nie jestem Supermanem. Jestem kucharzem przygotowującym szybkie dania, obecnie na urlopie, odpoczywającym od grilla i płyty do smażenia.

Znacznie dłużej martwiłem się o tę panią z telewizji. Jak można podawać takie straszne wiadomości, a potem się uśmiechać?

Jeśli kiedyś otworzę białe drzwi z płycinami i żelazna pika — albo coś innego — przeszyje mi gardło, prawdopodobnie będzie ją trzymać tamta spikerka.

Dotarłem do otwartych drzwi, wszedłem w światło, przestąpiłem próg. Ani ofiary, ani zabójcy.

To, co niepokoi nas najbardziej, w większości przypadków nie jest tym, co nas ukąsi. Najbardziej ostre zęby gryzą wtedy, gdy patrzymy w inną stronę.

Bezsprzecznie był to pokój Danny’ego. Na ścianie za rozgrzebanym łóżkiem wisiał plakat z Johnem Merrickiem, prawdziwym Człowiekiem Słoniem.

Danny często żartował na temat swojego kalectwa — dotyczącego głównie kończyn. Ani trochę nie przypominał Merricka, ale Człowiek Słoń był jego bohaterem.

„Pokazywali go jako wybryk natury — wyjaśnił kiedyś. — Kobiety mdlały na jego widok, dzieci płakały, twardzi mężczyźni się wzdrygali. Był znienawidzony i napiętnowany. A jednak sto lat później na podstawie jego życia powstał film i dziś znamy jego nazwisko. Kto zna nazwisko łajdaka, który był jego właścicielem i pokazywał go ciekawskim, albo nazwiska tych, którzy mdleli, płakali i wzdrygali się na jego widok? Obrócili się w proch, a on jest nieśmiertelny. Poza tym, gdy wychodził między ludzi, nosił fantastyczny płaszcz z kapturem”.

Na innych ścianach wisiały plakaty wiecznie młodej bogini seksu, Demi Moore, obecnie bardziej zachwycającej niż kiedykolwiek w serii reklam dla Versace.

Dwudziestojednoletni Danny, mający sto czterdzieści pięć centymetrów wzrostu (pięć mniej niż utrzymywał), powykręcany wskutek nieprawidłowego rozrostu kości, do czego dochodziło w czasie gojenia się licznych złamań, wiódł skromne życie, ale miał śmiałe marzenia.

Nikt mnie nie dźgnął, gdy znowu wyszedłem na korytarz. Nie spodziewałem się, że ktoś mnie dźgnie, lecz jeśli kiedyś tak się stanie, wydarzy się to prawdopodobnie w takim właśnie momencie.

Jeżeli wiatr Mojave wciąż smagał noc, nie słyszałem go w grubych murach georgiańskiego domu, który ciszą, klimatyzowanym chłodem i lekkim zapachem krwi przypominał prosektorium.

Nie śmiałem dłużej zwlekać z powiadomieniem komendanta Portera. Stojąc w holu na górze, wcisnąłem na klawiaturze komórki dwójkę, przycisk szybkiego wybierania jego numeru domowego.

Odebrał po drugim sygnale. Wyglądało na to, że nie wyrwałem go z łóżka.

Sprawdzając, czy nie podkrada się do mnie obłąkana spikerka albo coś gorszego, powiedziałem cicho:

— Przepraszam, jeśli pana zbudziłem.

— Nie spałem. Siedziałem z Louisem L’Amourem.

— Z tym pisarzem? Myślałem, że nie żyje.

— Mniej więcej tak samo jak Dickens. Powiedz mi, synu, że doskwiera ci samotność, a nie jakiś kłopot.

— Nie proszę się o kłopoty. Ale niech pan lepiej przyjedzie do domu doktora Jessupa.

— Mam nadzieję, że to tylko włamanie.

— Morderstwo. Wilbur Jessup leży na podłodze w sypialni. Brutalne morderstwo.

— Gdzie jest Danny?

— Myślę, że został uprowadzony.

— Simon — mruknął.

Simon Makepeace — pierwszy mąż Carol, ojciec Danny’ego — cztery miesiące temu został zwolniony z więzienia po odsiedzeniu szesnastu lat za nieumyślne spowodowanie śmierci.

— Lepiej niech pan przyjedzie z obstawą — poradziłem. — I po cichu.

— Ktoś wciąż tam jest?

— Mam takie wrażenie.

— Trzymaj się z daleka, Odd.

— Pan wie, że nie mogę.

— Nie rozumiem tego przymusu.

— Ja też nie, proszę pana.

Wcisnąłem ZAKOŃCZ i schowałem komórkę do kieszeni.

3

Zakładając, że sterroryzowany przez porywacza Danny wciąż musi być w pobliżu, najprawdopodobniej gdzieś na dole, skierowałem się ku schodom. Zanim do nich dotarłem, zawróciłem tą samą trasą, którą przed chwilą przebyłem.

Spodziewałem się, że wrócę do dwojga zamkniętych drzwi po prawej stronie korytarza, pomiędzy sypialnią doktora Jessupa i pokojem Danny’ego, aby zobaczyć, co się za nimi kryje. Ale jak wcześniej, nie do nich mnie ciągnęło.

Po lewej stronie znajdowało się troje zamkniętych drzwi. One też mnie nie przyciągały.

Oprócz zdolności widzenia duchów, daru, który z radością zamieniłbym na talent muzyczny albo umiejętność układania kwiatów, zostałem obdarzony czymś, co nazywam magnetyzmem psychicznym.

Kiedy kogoś nie ma tam, gdzie spodziewam się go znaleźć, mogę wybrać się na spacer bądź na rowerową lub samochodową przejażdżkę. Myśląc o imieniu albo twarzy poszukiwanej osoby, skręcam w przypadkowe ulice i spotykam ją czasami w ciągu paru minut, czasami po godzinie. To tak, jakby położyć na stole dwa magnesy i patrzeć, jak nieuchronnie suną ku sobie.

Słowem kluczowym jest „czasami”.

Niekiedy mój psychiczny magnetyzm funkcjonuje niczym najlepszy zegarek od Cartiera. Kiedy indziej przypomina minutnik kupiony na wyprzedaży: nastawiasz na jaja na miękko, a wychodzą na twardo.

Zawodność tego daru nie świadczy o okrucieństwie czy obojętności Boga, ale może być kolejnym dowodem, że Stwórca ma poczucie humoru.

To ja jestem winny. Nie potrafię odprężyć się na tyle, żeby dar mógł zrobić swoje. Łatwo się rozpraszam: w tym przypadku dekoncentrowała mnie świadomość, że Simon Makepeace3, rozmyślnie lekceważąc pokojowy wydźwięk swojego nazwiska, gwałtownie otworzy drzwi, wyskoczy na korytarz i zatłucze mnie na śmierć.

Przeszedłem przez pas światła wylewający się z pokoju Danny’ego, gdzie Demi Moore wciąż wyglądała olśniewająco, a Człowiek Słoń pachydermicznie. Przystanąłem w mroku na skrzyżowaniu z drugim, krótszym korytarzem.

Dom był ogromny. Został zbudowany w roku tysiąc dziewięćset dziesiątym przez imigranta z Filadelfii, który zbił fortunę na serku śmietankowym albo na gelignicie. Nie pamiętam.

Gelignit jest galaretowanym materiałem wybuchowym złożonym z nitrogliceryny z dodatkiem nitrocelulozy. W pierwszym dziesięcioleciu ubiegłego wieku, nazywany dynamitem żelatynowym, był prawdziwym hitem w kręgach szczególnie zainteresowanych wysadzaniem różnych rzeczy. Serek śmietankowy jest serkiem śmietankowym. Pysznie smakuje w całej gamie potraw, ale rzadko kiedy wybucha.

Powinienem lepiej znać miejscową historię, lecz nigdy nie mogłem poświęcić jej tyle czasu, ile bym chciał. Martwi ludzie ciągle mnie rozpraszają.

Skręciłem w lewo w drugi korytarz, w którym panowały ciemności, choć nie czarne jak smoła. Blada poświata jaśniała w drzwiach u szczytu schodów na tyłach domu.

Klatka schodowa nie była oświetlona. Blask płynął z dołu.

Minąłem rozmieszczone po obu stronach korytarza pokoje i schowki, których nie miałem chęci przeszukiwać, a potem windę. Wilbur zainstalował hydrauliczny dźwig przed ślubem z Carol, zanim Danny — wówczas siedmioletni — wprowadził się do domu.

Jeśli cierpisz na osteogenesis imperfecta,od czasu do czasu łamieśz kość bez szczególnego wysiłku. Danny w wieku sześciu lat złamał prawy nadgarstek, gdy rzucał karty podczas gry w Czarnego Piotrusia.

Z tego powodu schody są ogromnie niebezpieczne. Gdyby Danny w dzieciństwie spadł ze schodów, na pewno umarłby z powodu pęknięć czaszki.

Choć sam nie boję się upadku, schody mnie wystraszyły. Były kręte i zabudowane, co ograniczało widoczność zaledwie do kilku stopni.

Intuicja mi podszeptywała, że ktoś czeka na dole.

Ale winda jako alternatywa dla schodów mogła być zbyt hałaśliwa. Simon Makepeace, uprzedzony, będzie na mnie czekał, gdy zjawię się na parterze.

Nie mogłem się wycofać. Wewnętrzny przymus kazał mi zejść na dół — i to szybko — do pokoi na tyłach domu.

Zanim w pełni zdałem sobie sprawę, co robię, wcisnąłem guzik windy. Oderwałem palec tak szybko, jakby ukłuła mnie igła.

Drzwi nie od razu się otworzyły. Kabina była na dole.

Gdy silnik z szumem zbudził się do życia, gdy westchnął hydrauliczny mechanizm, gdy kabina z cichym szmerem sunęła szybem, uświadomiłem sobie, że mam plan. To dobrze.

Szczerze mówiąc, słowo „plan” było zbyt ambitne. Obmyśliłem coś w rodzaju podstępu, drobnej dywersji.

Winda zahamowała ze szczękiem, który w cichym domu zabraniał tak głośno, że aż się skrzywiłem, choć spodziewałem się hałasu. Sprężyłem się, gdy drzwi się otworzyły, nikt jednak na mnie nie skoczył.

Wyciągnąłem rękę i wcisnąłem guzik w kabinie, odsyłając windę z powrotem na parter.

Kiedy drzwi się zamykały, pobiegłem do schodów i na oślep popędziłem na dół. Wartość mojego podstępu spadnie do zera, gdy kabina dotrze do celu, bo wtedy Simon odkryje, że nikt nią nie przyjechał.

Przyprawiające o klaustrofobię schody prowadziły do sieni przy kuchni. W Filadelfii wyłożona kamiennymi płytami sień mogła być niezbędna, gdyż są tam deszczowe wiosny i śnieżne zimy, ale na spieczonej słońcem pustyni Mojave przydawała się nie bardziej niż wieszak do rakiet śnieżnych.

Ale przynajmniej nie był to składzik pełen gelingitu.

Z sieni jedne drzwi prowadziły do garażu, drugie na podwórko. Trzecie do kuchni.

Projektant domu nie przewidywał obecności windy. Przedsiębiorca dokonujący przebudowy usytuował ją, niezbyt szczęśliwie, w kącie wielkiej kuchni.

Ledwie wpadłem do sieni, z zawrotami głowy po pokonaniu ciasno skręconych schodów, brzdęk oznajmił przyjazd kabiny.

Chwyciłem szczotkę na kiju, jakbym przy jej pomocy mógł zmieść morderczego psychopatę z powierzchni ziemi. W najlepszym wypadku, znienacka uderzając włosiem w twarz, mogłem go oślepić i wytrącić z równowagi.

Miotacz ognia byłby lepszy od miotły, ale miotła była lepsza od mopa i z pewnością groźniejsza od miotełki z piór.

Ustawiłem się przy drzwiach do kuchni i przygotowałem do zbicia Simona z nóg, gdy wpadnie do sieni w poszukiwaniu intruza. Nie wpadł.

Po czasie, który wydawał się wystarczająco długi, żeby przemalować szare ściany na weselszy kolor—w rzeczywistości upłynęło może piętnaście sekund — spojrzałem na drzwi do garażu. Potem na drzwi na podwórko.

Zastanawiałem się, czy Simon Makepeace już wyprowadził Danny’ego z domu. Mogli być w garażu, Simon za kierownicą samochodu doktora Jessupa, Danny związany i bezradny na siedzeniu z tyłu.

A może szli przez podwórko do bramy. Może Simon miał własny wóz w uliczce za posesją.

Kusiło mnie, żeby pchnąć wahadłowe drzwi i wejść do kuchni.

Paliły się tylko lampki zamontowane pod wiszącymi szafkami, oświetlając blaty wzdłuż ścian pomieszczenia. Zobaczyłem, że jestem sam.

Niezależnie od tego, co widziałem, wyczuwałem czyjąś obecność. Ktoś kucał, chowając się za wyspą stojącej pośrodku wielkiej lady.

Uzbrojony w groźną szczotkę, trzymając ją jak maczugę, ostrożnie okrążyłem kontuar. Lśniąca mahoniowa podłoga popiskiwała cichutko pod gumowymi podeszwami moich tenisówek.

Gdy okrążyłem trzy czwarte wyspy, usłyszałem szmer rozsuwających się drzwi windy.

Odwróciłem się i zobaczyłem nie Simona, lecz obcego. Czekał na windę, a kiedy nie przyjechałem, jak się spodziewał, zrozumiał, że to podstęp. Był bystry i szybki — zanim wyszedłem z sieni, schował się w kabinie.

Był śliski jak wąż i pełen sprężystej siły. W jego zielonych oczach płonęła straszna wiedza; były to oczy człowieka, który znał wiele wyjść z rajskiego ogrodu. Jego łuskowate usta ułożyły się w krzywiznę doskonałego kłamstwa: uśmiech, w którym złośliwość próbowała uchodzić za przyjazne zamiary, w którym rozbawienie w rzeczywistości ociekało jadem.

Zanim zdążyłem wymyślić wężową metaforę na opisanie nosa, wężowaty drań uderzył. Nacisnął spust tasera, wystrzeliwując dwie elektrody, które, wlokąc za sobą cienkie przewody, przebiły moją koszulkę i wywołały obezwładniający wstrząs.

Poczułem się jak lecąca wysoko czarownica, nagle pozbawiona magii: ciężki, z bezużyteczną miotłą.

4

Kiedy porazi cię prąd o napięciu może pięćdziesięciu tysięcy woltów, minie trochę czasu, zanim znów się poczujesz jak nowo narodzony.

Leżąc na podłodze, udając zdeptanego karalucha, podrygując gwałtownie, pozbawiony kontroli motorycznej, próbowałem wrzasnąć, lecz z moich ust wydobył się tylko świst.

Błysk bólu przemknął przez wszystkie włókna nerwowe w moim ciele, a potem rozjaśniła je uparcie pulsująca czerwień. Widziałem sieć nerwów w wyobraźni tak wyraźnie, jak autostrady na mapie drogowej.

Skląłem napastnika — niestety szeptem. Popiskiwałem niczym przestraszony myszoskoczek.

Stanął nade mną i spodziewałem się, że zaraz mnie rozdepcze. Zaliczał się do tych, których bawi rozdeptywanie. Jeśli nie nosił butów podbitych ćwiekami, to tylko dlatego, że oddał je do szewca, aby dorobić kolce na noski.

Moje ręce tłukły podłogę, dłonie miałem zaciśnięte. Nie mogłem zasłonić twarzy.

Przemówił, ale jego słowa nic nie znaczyły, brzmiały jak skwierczenie i trzask zwartych przewodów.

Podniósł miotłę z podłogi. Odgadłem, że zamierza tłuc mnie po twarzy tępym metalowym uchwytem, dopóki Człowiek Słoń w porównaniu ze mną nie będzie wyglądał jak model z magazynu GQ.

Wzniósł wysoko oręż czarownicy, lecz nie uderzył. Odwrócił się gwałtownie, patrząc w stronę frontu domu.

Najwyraźniej usłyszał coś, co zmieniło jego priorytety, bo odrzucił miotłę. Wymknął się przez sień i niewątpliwie opuścił dom tylnymi drzwiami.

Uparte brzęczenie w uszach zagłuszało to, co usłyszał napastnik, ale założyłem, że komendant Porter przybył z policjantami. Powiedziałem mu, że martwy doktor Jessup leży w sypialni na piętrze, lecz zgodnie z przepisami miał nakazać przeszukanie całego domu.

Nie chciałem, żeby ktoś mnie tu znalazł.

W komendzie policji Pico Mundo tylko szef wie o moim darze. Jeśli znowu zjawię się pierwszy na miejscu zbrodni, wielu podwładnych komendanta zacznie rozmyślać o mnie znacznie częściej niż do tej pory.

Prawdopodobieństwo, że któryś z nich dojdzie do wniosku, iż zmarli przychodzą do mnie po sprawiedliwość, było znikome. Mimo wszystko wołałem nie ryzykować.

Moje życie już jest muy dziwne i tak skomplikowane, że pozostaję przy zdrowych zmysłach tylko dzięki temu, iż hołduję minimalistycznej postawie. Nie podróżuję. Prawie wszędzie chodzę pieszo. Nie imprezuję. Nie śledzę wiadomości ani trendów mody. Nie interesuję się polityką. Nie mam planów na przyszłość. Odkąd w wieku szesnastu lat wyprowadziłem się z domu, pracowałem tylko jako kucharz. Ostatnio wziąłem urlop, ponieważ nawet smażenie odpowiednio pulchnych naleśników i przygotowywanie należycie chrupkich sandwiczy z bekonem, sałatą i pomidorem wydawało się zbyt trudnym dodatkiem do wszystkich moich innych problemów.

Gdyby świat się dowiedział, kim jestem, co mogę widzieć i robić, na drugi dzień miałbym pod drzwiami tysiące ludzi. Rozpaczających. Skruszonych. Podejrzliwych. Pełnych nadziei. Wierzących. Sceptycznych.

Chcieliby, żebym pośredniczył pomiędzy nimi a ukochanymi, których utracili; nalegaliby, żebym odgrywał detektywa w każdej nierozwiązanej sprawie morderstwa. Jedni chętnie otoczyliby mnie czcią, inni pragnęliby udowodnić, że jestem oszustem.

Nie wiem, czy mógłbym odprawić z kwitkiem tych osieroconych i pełnych nadziei. Gdybym przypadkiem nauczył się to robić, nie jestem pewien, czy lubiłbym człowieka, jakim bym się stał.

Z drugiej strony, gdybym nikogo nie odprawił, zamęczyliby mnie swoją miłością i nienawiścią. Ucieraliby mnie na żarnach własnych potrzeb, aż zostałby ze mnie pył.

Bojąc się, że ktoś niepowołany znajdzie mnie w domu doktora Jessupa, miotałem się, wiłem i pełzłem po podłodze. Nie odczuwałem już dojmującego bólu, ale jeszcze nie w pełni panowałem nad swoim ciałem.

Gałka drzwi spiżami majaczyła jakieś sześć metrów nad moją głową, jakbym był Jasiem w kuchni olbrzyma. Nie mam pojęcia, jak do niej dosięgłem, mając gumowe nogi i wciąż niesprawne ręce, lecz w końcu dopiąłem swego.

Mam długą listę rzeczy, które sam nie wiem jak, ale zrobiłem. W ostatecznym rozrachunku wszystko zawsze sprowadza się do wytrwałości.

Zatrzasnąłem za sobą drzwi spiżami. Zamknięta ciemna przestrzeń śmierdziała gryzącymi chemikaliami, jakich nigdy wcześniej nie wąchałem.

Posmak przypalonego aluminium przyprawiał mnie o mdłości. Nigdy wcześniej nie smakowałem przypalonego aluminium, nie mam więc pojęcia, jak je rozpoznałem, ale to musiało być właśnie ono.

W mojej czaszce trzaskały i skwierczały łuki elektryczne rodem z laboratorium Frankensteina. Mruczały przeciążone oporniki.

Najprawdopodobniej nie mogłem polegać na zmyśle powonienia i smaku. Impuls z tasera czasowo zakłócił ich działanie.

Czując wilgoć na brodzie, uznałem, że krwawię. Po głębszym zastanowieniu doszedłem do wniosku, że się ślinię.

W czasie dokładnego przeszukania domu spiżarnia nie zostanie przeoczona. Zostało mi tylko parę minut na uprzedzenie komendanta Portera.

Nigdy wcześniej nie miałem takich problemów ze zrozumieniem funkcji zwyczajnej kieszeni. Człowiek wkłada do niej różne rzeczy, wyjmuje z niej różne rzeczy.

Przez całą wieczność nie mogłem wsunąć ręki do kieszeni dżinsów; zdawało się, że ktoś ją zaszył. Kiedy wreszcie wsunąłem rękę, nie mogłem jej wyjąć. Gdy udało mi się wyrwać dłoń ze szczęk kieszeni, stwierdziłem, że nie trzymam komórki, po którą sięgałem.

W chwili gdy dziwaczne chemiczne zapachy zaczęły się przemieniać w znajomą woń ziemniaków i cebuli, zdołałem wejść w posiadanie telefonu i uchylić klapkę. Wciąż za-śliniony, ale dumny, wcisnąłem i przytrzymałem trójkę, wybierając numer komórki komendanta.

Jeśli brał udział w przeszukaniu domu, najprawdopodobniej nie odbierze.

— Przypuszczam, że to ty — oświadczył Wyatt Porter.

— Tak, jestem tutaj.

— Zabawnie mówisz.

— Nie czuję się zabawnie. Czuję się staserowany.

— Możesz powtórzyć?

— Staserowany. Zły facet mnie poraził.

— Gdzie jesteś?

— Ukrywam się w spiżami.

— Niedobrze.

— To lepsze, niż się tłumaczyć.

Jestem pod jego ochroną. Równie mocno jak mnie jemu też zależy na uniknięciu nieszczęścia, jakim byłoby publiczne ujawnienie moich zdolności.

— Tutaj na górze wygląda strasznie — powiedział.

— Zgadzam się, proszę pana.

— Strasznie. Doktor Jessup był przyzwoitym człowiekiem. Czekaj tam, gdzie jesteś.

— Simon może w tej chwili wywozić Danny’ego z miasta.

— Kazałem zablokować obie drogi.

Pico Mundo ma tylko dwie drogi wylotowe — trzy, jeśli doda się śmierć.

— A co będzie, jeśli ktoś otworzy drzwi spiżami?

— Staraj się upodobnić do konserwy.

Rozłączył się, a ja wyłączyłem telefon.

Przez jakiś czas siedziałem po ciemku, starając się nie myśleć, co nigdy się nie udaje. Wciąż widziałem Danny’ego. Może żył, lecz gdziekolwiek przebywał, nie było to dla niego dobre miejsce.

Jak matka żył z dolegliwością, która narażała go na poważne niebezpieczeństwo. Danny miał kruche kości; jego matka była piękna.

Simon Makepeace nie miałby takiej obsesji na punkcie Carol, gdyby była brzydka lub choćby niezbyt ładna. Z pewnością wtedy z jej powodu nie zabiłby człowieka. Wliczając w to doktora Jessupa, dwóch ludzi.

Do tego momentu byłem sam w spiżami. Choć drzwi się nie otworzyły, nagle zyskałem towarzystwo.

Ręka zacisnęła się na moim ramieniu, ale to mnie nie przestraszyło. Wiedziałem, że moim gościem musi być doktor Jessup, martwy i niespokojny.

5

Doktor Jessup po śmierci zagrażał mi nie bardziej niż za życia.

Od czasu do czasu poltergeist — czyli duch, który potrafi dawać fizyczny upust gniewowi — może spowodować jakieś szkody, lecz zwykle kieruje nim frustracja, a nie prawdziwa złośliwość. Duchy te czują, że mają niedokończone sprawy na tym świecie, i są emanacjami osób, u których śmierć nie zmniejszyła uporu cechującego je za życia.

Duchy ludzi na wskroś złych wcale nie błąkają się po ziemi przez długi czas, nie sieją spustoszenia i nie mordują żywych. To czysto hollywoodzki wymysł.

Duchy złych ludzi zwykle odchodzą szybko, jak gdyby były umówione na pośmiertne spotkanie z kimś, komu nie mogą kazać czekać.

Doktor Jessup przeniknął przez drzwi spiżami prawdopodobnie z taką łatwością, z jaką deszcz przenika przez dym. Dla niego nawet ściany już nie były przeszkodą.

Kiedy zdjął dłoń z mojego ramienia, założyłem, że usadowi się na podłodze po turecku jak ja. Gdy złapał mnie za ręce, zrozumiałem, że siedzi dokładnie naprzeciwko mnie w ciemności.

Nie mógł powrócić do życia, ale potrzebował pokrzepienia. Nie musiał mówić, żeby wyrazić, czego potrzebuje.

— Zrobię dla Danny’ego wszystko co w mojej mocy — powiedziałem cicho, żeby nie usłyszał mnie nikt za drzwiami spiżami.

Nie chciałem, żeby odebrał moje słowa jako poręczenie. Tak dalece nie zasługiwałem na zaufanie.

— Smutna prawda jest taka — podjąłem — że dobre chęci mogą nie wystarczyć. Wcześniej nie zawsze wystarczały.

Mocniej ścisnął moje dłonie.

Przez szacunek dla niego chciałem go zachęcić do odejścia z tego świata i pogodzenia się z łaską, jaką oferowała mu śmierć.

— Wszyscy wiedzą, że był pan dobrym mężem dla Carol. Ale mogą nie zdawać sobie sprawy, jakim dobrym ojcem był pan dla Danny’ego.

Im dłużej zwleka wyzwolony duch, tym większe prawdopodobieństwo, że utknie tu na zawsze.

— Okazał pan nadzwyczajną dobroć, adoptując siedmiolatka z takimi problemami zdrowotnymi. Dzięki pana postawie Danny czuł, że jest pan z niego dumny, dumny z cierpienia bez skargi, dumny z jego odwagi.

Doktor Jessup nie miał powodu bać się ruszenia w dalszą drogę. Pozostanie tutaj — w roli niemego obserwatora, który nie ma żadnego wpływu na bieg wydarzeń — tylko pogłębiłoby jego niedolę.

— On pana kocha, doktorze. Uważa pana za prawdziwego ojca, jedynego ojca.

Byłem rad z nieprzeniknionych ciemności i jego upiornego milczenia. Powinienem już choć trochę uodpornić się na rozpacz żywych i żal tych, którzy wskutek przedwczesnej śmierci musieli odejść bez pożegnania, a jednak rok po roku staję się coraz bardziej wrażliwy.

— Wie pan, jaki jest Danny — kontynuowałem. — Mały twardziel. Wieczny dowcipniś. Ale ja wiem, co czuje naprawdę. I na pewno pan wie, kim pan był dla Carol. Bardzo pana kochała.

Przez chwilę milczałem jak on. Jeśli naciska się na nich zbyt mocno, mogą się zaciąć, a nawet spanikować.

W takim stanie nie widzą drogi stąd do tamtego świata, nie widzą mostu, drzwi czy cokolwiek to jest.

Dałem mu czas na przyswojenie sobie moich słów i dodałem:

— Zrobił pan wiele z tego, co miał pan tutaj zrobić, i zrobił pan to dobrze. To wszystko, na co możemy liczyć... na szansę pokazania, ile jesteśmy warci.

Po kolejnej chwili obopólnego milczenia puścił moje ręce.

W tym samym momencie otworzyły się drzwi spiżami. Światło z kuchni przepłoszyło ciemność. Stanął nade mną komendant Wyatt Porter.

Jest wielki, ma przygarbione ramiona i pociągłą twarz. Ludzie, którzy nie umieją wyczytać z oczu jego prawdziwej natury, uważają go za ponuraka.

Podnosząc się, zrozumiałem, że efekty porażenia prądem jeszcze nie całkiem przeminęły. W mojej głowie nadal skwierczały fantomowe wyładowania elektryczne.

Doktor Jessup odszedł. Może do następnego świata. Może z powrotem na podwórko przed domem.

— Jak się czujesz? — zapytał komendant, odsuwając się od drzwi.

— Jak usmażony.

— Tasery nie wyrządzają poważnej szkody.

— Czuje pan swąd spalonych włosów?

— Nie. Czy to był Makepeace?

— Nie — odparłem, wchodząc do kuchni. — Jakiś wężowaty facet. Znalazł pan Danny’ego?

— Tu go nie ma.

— Tak myślałem.

— Droga wolna. Idź na uliczkę.

— Pójdę na uliczkę.

— Czekaj przy drzewie śmierci.

— Będę czekał przy drzewie śmierci.

— Synu, dobrze się czujesz?

— Świerzbi mnie język.

— Możesz go drapać, czekając na mnie.

— Dziękuję, proszę pana.

— Odd?

— Słucham?

— Idź.

6

Drzewo śmierci rośnie po drugiej stronie uliczki, przecznicę od domu Jessupów, na podwórku za rezydencją Yingów,

Latem i jesienią ta dziesięciometrowa brugmansja jest obwieszona wisiorami podobnych do trąbek żółtych kwiatów. Czasami z gałęzi zwisa ich ponad sto, może dwieście, każdy długi na dwadzieścia pięć do trzydziestu centymetrów.

Pan Ying uwielbia wygłaszać prelekcje o zabójczej naturze swojej ukochanej brugmansji. Każda część drzewa — korzenie, drewno, kora, liście, kielichy kwiatów — jest toksyczna.

Spożycie strzępka liścia spowoduje krwawienie z nosa, krwawienie z uszu, krwawienie z oczu i wycieńczającą biegunkę. W ciągu minuty wypadnąci zęby, sczernieje język, a mózg zacznie przechodzić w stan ciekły.

Może to przesada. Miałem osiem lat, gdy pan Ying pierwszy raz opowiedział mi o drzewie, i takie wrażenie wyniosłem z jego wykładu na temat zatrucia brugmansją.

Nie mam pojęcia, dlaczego pan Ying — i jego żona — są tacy dumni z hodowania drzewa śmierci.

Emie i Pooka Yingowie są Amerykanami pochodzenia azjatyckiego, ale trudno doszukiwać się w nich cech łotra w rodzaju Fu Manchu. Są zbyt sympatyczni, żeby poświęcać czas na prowadzenie niecnych eksperymentów naukowych w wielkim tajnym laboratorium wyciętym w skale pod domem.

Gdyby nawet byli w stanie unicestwić świat, nie wyobrażam sobie, że ktoś, kto ma na imię Pooka, mógłby nacisnąć dźwignię zagłady na apokaliptycznej maszynie.

Yingowie chodzą na mszę do kościoła Świętego Bartłomieja. Pan Ying jest członkiem Rycerzy Kolumba. Pani Ying przez dziesięć godzin w tygodniu pracuje w przykościelnym sklepie z artykułami używanymi.

Yingowie często chodzą do kina, a Emie, wyjątkowo sentymentalny, płacze w czasie scen śmierci, scen miłosnych, scen patriotycznych. Raz płakał nawet wtedy, gdy Bruce Willis niespodziewanie został postrzelony w ramię.

Rok po roku, przez trzy dziesięciolecia małżeństwa (w tym czasie adoptowali i wychowali dwie sieroty), sumiennie nawozili, nawadniali, przycinali, opryskiwali drzewo śmierci, by ustrzec je przed przędziorkiem chmielowcem i mączlikiem. Werandę na tyłach domu zastąpili znacznie większym sekwojowym tarasem, na którym urządzili różne punkty widokowe, żeby razem przy śniadaniu albo w ciepłe pustynne wieczory podziwiać wspaniałe śmiercionośne dzieło natury.

Pragnąc uniknąć wykrycia przez policję, która w ciągu pozostałych godzin nocy miała przyjeżdżać do domu Jessupów i stamtąd wyjeżdżać, przeszedłem przez furtkę w płocie na tyłach posesji Yingów. Ponieważ siadanie na tarasie bez zaproszenia wydawało mi się niekulturalne, usadowiłem się na podwórku pod brugmansją.

Ośmiolatek, który wciąż jest we mnie, zaczął się zastanawiać, czy trawa może wchłaniać truciznę z drzewa. Jeśli toksyna była wystarczająco silna, mogła przeniknąć przez siedzenie moich dżinsów.

Zadzwoniła komórka.

— Słucham?

— Cześć — powiedziała kobieta.

— Kto mówi?

— Ja.

— Myślę, że to pomyłka.

— Poważnie?

— Tak.

— Jestem rozczarowana.

— Zdarza się.

— Znasz pierwszą zasadę?

— Jak mówiłem...

— Przychodzisz sam — nie pozwoliła mi dokończyć.

— ...wybrała pani niewłaściwy numer.

— Rozczarowałeś mnie.

— Ja? — zapytałem.

— Bardzo rozczarowałeś.

— Bo mam niewłaściwy numer telefonu?

— To żałosne — powiedziała i zakończyła rozmowę.

Miała zastrzeżony numer. Na moim ekranie nie pojawiły się żadne cyfry.

Rewolucja telekomunikacyjna nie zawsze ułatwia komunikację.

Patrzyłem na telefon, czekając na ponowną pomyłkę, ale nie zadzwonił. Zamknąłem klapkę.

Zdawało się, że wiatr wiruje, spływając do rury kanalizacyjnej w powierzchni pustyni.

Za nieruchomymi konarami brugmansji, liściastymi, ale nie kwitnącymi do późnej wiosny, na wysokim sklepieniu nocy gwiazdy połyskiwały jak nowe szterlingi, a księżyc lśnił niczym zmatowiałe srebro.

Spojrzałem na zegarek i ze zdumieniem zobaczyłem, że jest siedemnaście po trzeciej. Minęło tylko trzydzieści sześć minut, odkąd po przebudzeniu ujrzałem doktora Jessupa w sypialni.

Wcześniej, nie mając pojęcia, która godzina, założyłem, że zbliża się świt. Pięćdziesiąt tysięcy woltów nabałaganiło w moim zegarku, ale jeszcze skuteczniej zakłóciło moje poczucie czasu.

Gdyby gałęzie nie obejmowały nieba tak czule, spróbowałbym znaleźć Kasjopeję, konstelację mającą dla mnie wyjątkowe znaczenie. Kasjopeja była matką Andromedy.

Inna Kasjopeja, nie ta z mitu, była matką dziewczyny, która miała na imię Bronwen. A Bronwen jest najpiękniejszą osobą, jaką kiedykolwiek znałem i jaką kiedykolwiek poznam.

Kiedy gwiazdozbiór Kasjopeja jest widoczny na północnej półkuli i gdy uda mi się go znaleźć, czuję się mniej samotny.

Nie jest to racjonalna reakcja na widok konfiguracji gwiazd, lecz serce nie może karmić się samą logiką. Brak rozsądku jest doskonałym lekarstwem, dopóki się go nie przedawkuje.

Wóz policyjny podjechał do bramy. Reflektory były przygaszone.

Podniosłem się spod drzewa śmierci. Jeśli nawet moje pośladki zostały zatrute, to jeszcze nie odpadły.

— Jak język? — zapytał komendant, gdy usiadłem w fotelu pasażera i zatrzasnąłem drzwi.

— Słucham?

— Wciąż swędzi?

— Aha. Nie. Przestał. Nawet nie zauważyłem kiedy.

— Byłoby lepiej, gdybyś siadł za kółkiem, prawda?

— Tak. Ale to wóz policyjny, a ja jestem tylko kucharzem.

Gdy jechaliśmy uliczką, komendant włączył długie światła i zaproponował:

— Może będę jechał byle gdzie, a kiedy poczujesz, że powinienem skręcić, po prostu mi o tym powiesz?

— Spróbujmy. — Ponieważ wyłączył radio, zapytałem: — Nie będą chcieli się z panem skontaktować?

— Z domu Jessupa? Zabezpieczają ślady. Chłopcy z laboratorium są w tym lepsi ode mnie. Opowiedz mi o facecie z taserem.

— Wredne zielone oczy. Chudy i szybki. Wężowaty.

— Koncentrujesz się na nim teraz?

— Nie. Widziałem go tylko przez chwilę, zanim mnie poraził. Aby magnetyzm zadziałał, muszę mieć lepszy obraz mentalny albo nazwisko.

— A Simon?

— Nie wiemy na pewno, czy Simon jest w to zamieszany.

— Postawię swoje oczy na dolara, że jest. Zabójca bił Wilbura Jessupa jeszcze długo po śmierci. Działał pod wpływem silnych emocji. Ale nie przyszedł sam. Miał kumpla, może poznanego w więzieniu.

— Tak czy inaczej spróbuję znaleźć Danny’ego.

Przejechaliśmy kilka przecznic w milczeniu.

Szyby były opuszczone. Powietrze wydawało się czyste, ale niosło krzemionkowy zapach pustkowia Mojave, które otacza nasze miasto. Pod oponami chrzęściły suche liście, zrzucone przez figowce.

Pico Mundo wyglądało jak po ewakuacji.

Komendant zerknął na mnie parę razy i zapytał:

— Wrócisz do pracy w Grille?

— Tak. Prędzej czy później.

— Prędzej byłoby lepiej. Ludzie tęsknią za frytkami.

— Poke też robi dobre — odparłem, mając na myśli Poke’a Barnetta, drugiego kucharza w Pico Munde Grille.

— Nie są takie złe, gdy trzeba się czymś napchać — przyznał — ale daleko im do twoich. Z naleśnikami jest tak samo.

— Nikt nie dorówna mojemu współczynnikowi pulchności — zgodziłem się.

— To jakiś kulinarny sekret?

— Nie, wrodzony instynkt.

— Dar robienia naleśników.

— Coś w tym rodzaju.

— Czujesz się już namagnesowany czy jak tam nazywasz to, co czujesz?

— Nie, jeszcze nie. I lepiej o tym nie rozmawiać. Po prostu niech się dzieje.

Komendant Porter westchnął.

— Nie wiem, kiedy przywyknę do korzystania z tych twoich zdolności parapsychicznych.

— Ja nie przywykłem. I nie przypuszczam, żebym kiedykolwiek przywykł.

Przed szkołą pomiędzy pniami dwóch palm wisiał rozpięty wielki transparent z napisem: NAPRZÓD, HALODERMY!

Kiedy sam chodziłem do niej, drużyny sportowe nazywały się Braves, czyli Dzielni. Wszystkie cheerleaderki nosiły opaski z piórami. Ale później uznano to za obrazę miejscowych plemion indiańskich, chociaż żaden Indianin nigdy się nie poskarżył.

Dyrekcja szkoły doprowadziła do przemianowania Dzielnych na Halodermy. Uznano gada za idealny wybór, ponieważ symbolizuje zagrożenie środowiska naturalnego Mojave.

Ani w futbolu, koszykówce, baseballu, lekkoatletyce czy pływaniu Halodermy nie odniosły tylu zwycięstw co Dzielni. Większość ludzi wini za to trenerów.

Kiedyś sądziłem, że wszyscy wykształceni ludzie wiedzą, iż pewnego dnia w Ziemię może uderzyć asteroida, która zniszczy cywilizację. Ale może wielu z nich jeszcze o tym nie słyszało.

Jak gdyby czytając w moich myślach, komendant Porter stwierdził:

— Mogło być gorzej. Pluskwiak z Mojave też jest gatunkiem zagrożonym. Mogli nazwać drużynę Pluskwiakami.

— W lewo — zasugerowałem i komendant skręcił na następnym skrzyżowaniu.

— Myślałem, że jeśli Simon kiedyś tu wróci — powiedział — to cztery miesiące temu, zaraz po wyjściu z Folsom. W październiku i listopadzie wysyłaliśmy specjalne patrole na osiedle Jessupa.

— Danny mówił, że w domu podjęli środki ostrożności. Lepsze zamki w drzwiach. Najnowszy system alarmowy.

— Simon okazał się dość sprytny, żeby zaczekać. Stopniowo wszyscy zmniejszyli czujność. Ja też, kiedy rak zabrał Carol, nie spodziewałem się powrotu Simona do Pico Mundo.

Siedemnaście lat temu obsesyjnie zazdrosny Simon Makepeace doszedł do przekonania, że jego młoda żona ma romans. Nie miał racji.

Pewny, że schadzki odbywają się w jego własnym domu, w czasie gdy on pracuje, próbował po dobroci wyciągnąć nazwiska wszystkich męskich gości od czteroletniego wówczas syna. Ponieważ żadnych gości nie było, Danny nie mógł spełnić tych oczekiwań. Wówczas Simon chwycił go za ramiona, podniósł do góry i spróbował te nazwiska z niego wytrząsnąć.

Kruche kości popękały. Danny doznał złamania dwóch żeber, lewego obojczyka, prawego barku, prawej kości promieniowej, prawej kości łokciowej i trzech kości śródręcza w prawej dłoni.

Po nieudanej próbie wytrząśnięcia nazwisk Simon z odrazą rzucił chłopca na podłogę, łamiąc mu prawą kość udową, prawą piszczel i wszystkie kości stępu w prawej stopie.

Carol była w tym czasie na zakupach. Po powrocie do domu zastała syna samego, nieprzytomnego, krwawiącego, ze strzaskaną kością sterczącą przez skórę prawego ramienia.

Świadom, że zostanie oskarżony o maltretowanie dziecka, Simon uciekł. Zdawał sobie sprawę, że jego wolność może być mierzona w godzinach.

Mając mniej do stracenia i tym samym mniej zahamowań, postanowił zemścić się na człowieku, którego podejrzewał o romansowanie z żoną. Ponieważ żaden kochanek nie istniał, dopuścił się drugiego aktu bezmyślnej przemocy.

Pierwszym podejrzanym był Lewis Hallman, z którym Carol umówiła się kilka razy przed wyjściem za mąż. Simon śledził Lewisa w swoim fordzie explorerze, dopóki nie przyłapał go idącego pieszo, a wtedy potrącił i zabił.

W sądzie twierdził, że miał zamiar przestraszyć ofiarę, nie zamordować. Twierdzenie to wydawało się stać w sprzeczności z faktem, że po potrąceniu Lewisa Simon zawrócił i przejechał po nim drugi raz.

Wyraził skruchę. I nienawiść do samego siebie. Płakał. Bronił się tylko emocjonalną niedojrzałością. Niejeden raz, siedząc na ławie oskarżonych, modlił się głośno.

Prokuratorowi nie udało się doprowadzić do wyroku za morderstwo drugiego stopnia. Simon został skazany za nieumyślne pozbawienie życia.

Gdyby zrekonstruować i przepytać tamtą ławę przysięgłych, sędziowie bez wątpienia jednogłośnie poparliby zamianę Dzielnych na Halodermy.

— Niech pan skręci w prawo na następnym rogu — poprosiłem szefa.

Udział w więziennej bijatyce sprawił, że Simon Makepeace odsiedział całą karę za zabójstwo i krótszą za drugie wykroczenie. Nie został zwolniony warunkowo, dlatego po wyjściu na wolność mógł się zadawać, z kim tylko chciał, i chodzić, gdzie dusza zapragnie.

Jeśli wrócił do Pico Mundo, to teraz był porywaczem syna.

Z jego listów pisanych w więzieniu wynikało, że uważa rozwód i drugie małżeństwo Carol za zdradę. Mężczyźni o takim jak on profilu psychologicznym często dochodzą do wniosku, że jeśli nie mogą mieć upragnionej kobiety, to nikt inny też jej nie może dostać.

Rak zabrał Carol Wilburowi Jessupowi i Simonowi, ale Simon wciąż mógł odczuwać potrzebę ukarania człowieka, który według niego był jej kochankiem.

Gdziekolwiek przebywał Danny, jego położenie musiało być rozpaczliwe.

Choć ani psychicznie, ani fizycznie nie był taki bezbronny jak siedemnaście lat temu, nie mógł się równać z Simonem Makepeace’em. Nie mógł się bronić.

— Jedzmy przez Camp’s End — zaproponowałem.

Camps’s End jest podupadłym, wypalonym osiedlem, gdzie jasne marzenia umierają i gdzie zbyt często rodzą się mroczne koszmary. Moje kłopoty niejeden raz zawiodły mnie na te ulice.

Gdy komendant wcisnął pedał gazu, powiedziałem:

— Jeśli to Simon, nie zabierze Danny’ego daleko. Dziwię się, że nie zabił go w domu razem z doktorem Jessupem.

— Dlaczego?

— Simon nie wierzył, że spłodził syna z wrodzoną wadą. Wrodzona łamliwość kości zasugerowała mu, że Carol go zdradzała.

— Dlatego za każdym razem, gdy patrzy na syna... — Komendant nie musiał kończyć myśli. — Chłopak jest przemądrzałym dupkiem, ale zawsze go lubiłem.

Księżyc zżółkł, opadając ku zachodowi. Niebawem miał zrobić się pomarańczowy, błędny ognik po sezonie.

7

Nawet latarnie ze szkłem w kolorze ochry, nawet księżycowa poświata nie zdołała nałożyć warstwy romantyzmu na pękający tynk, spaczone deski szalunkowe i łuszczącą się farbę domów w Camp’s End. Tu zapadnięty dach werandy. Tam zygzak taśmy bandażującej ranę na okiennej szybie.

Podczas gdy czekałem na natchnienie, komendant Porter krążył po ulicach jak na rutynowym patrolu.

— Skoro nie pracujesz w Grille, co robisz przez cały dzień?

— Sporo czytam.

— Książki są dobrodziejstwem.

— I myślę znacznie więcej niż kiedyś.

— Nie zalecałbym nadmiernego myślenia.

— Nie wykraczam poza medytowanie.

— Nawet medytowanie czasami bywa przesadą.

Obok odchwaszczonego trawnika leżał martwy trawnik sąsiadujący z trawnikiem, na którym trawa dawno temu zastąpiona została żwirem.

Architekci zieleni rzadko dotykali drzew na tym osiedlu. Te, które nie zostały trwale zdeformowane wskutek niewłaściwego przycinania, rosły, jak chciały.

— Chciałbym wierzyć w reinkarnację — powiedziałem.

— Ja nie. Jednorazowe przemierzenie ścieżki jest wystarczającą próbą. Zalicz albo oblej, dobry Boże, ale nie każ mi powtórnie chodzić do szkoły.

— Jeśli w tym życiu jest coś, czego ogromnie, lecz nadaremnie pragniemy, może udałoby się nam to zdobyć następnym razem.

— A może na tym właśnie polega jedna z lekcji życia: naucz się przyjmować mniej bez goryczy i cieszyć się z tego, co masz.

— Kiedyś powiedział pan, że żyjemy po to, żeby zjeść tyle dobrego meksykańskiego jedzenia, ile tylko damy radę — przypomniałem mu. — A kiedy najemy się do syta, będzie czas pójść dalej.

— Nie pamiętam, by nauczano tego w szkółce niedzielnej. Całkiem możliwe, że wypiłem dwie czy trzy butelki negra modelo przed dokonaniem tego teologicznego spostrzeżenia.

— Chyba trudno jest pogodzić się z życiem w Camp’s End bez odczuwania goryczy.

Pico Mundo jest bogatym miastem, lecz nawet największe bogactwo nie wyeliminuje wszystkich nieszczęść, a gnuśność jest ślepa na okazje.

Tam, gdzie właściciel dbał o dom, świeża farba, proste sztachety w płocie, starannie przycięte krzewy tylko podkreślały brud, śmieci i ruinę sąsiednich posesji. Pojedyncza wyspa porządku nie sugerowała nadziei na przemianę całego osiedla, lecz przywodziła na myśl wał ochronny, który długo nie wytrzyma napom nieuchronnie narastającej fali chaosu.

Zapuszczone ulice budziły we mnie niepokój, ale choć krążyliśmy po nich od jakiegoś czasu, nie czułem, że zbliżamy się do Danny’ego i Simona.

Na moją propozycję skierowaliśmy się ku przyjemniejszym osiedlom.

— Życie w Camp’s End nie jest najgorsze — zauważył komendant. —Niektórzy są nawet zadowoleni. Pewnie kilku tutejszych mieszkańców mogłoby nauczyć nas paru rzeczy o szczęściu.

— Ja jestem szczęśliwy — zapewniłem go.

Milczał przez jakąś przecznicę. Potem stwierdził:

— Jesteś pogodzony z życiem, synu. To wielka różnica.

— Jaka?

— Jeśli człowiek jest wyciszony i nie ma zbyt wielkich nadziei, spływa na niego spokój. To dobrodziejstwo. Ale trzeba umieć wybrać szczęście.

— To łatwe, prawda? Tylko wybrać?

— Dokonanie wyboru nie zawsze bywa łatwe.

— Mówi pan tak, jakby wiele o tym rozmyślał.

— Czasami uciekamy w nieszczęście, co jest dziwnym rodzajem pociechy.

Umilkł, ja też się nie odzywałem.

— Ale obojętnie, co się dzieje w życiu — podjął — szczęście jest i czeka na schwytanie.

— Wpadło to panu do głowy po trzech butelkach negra modelo czy może po czwartej?

— Na pewno po trzeciej. Nigdy nie wypijam czterech.

Gdy krążyliśmy po centrum miasta, uznałem, że niezależnie od przyczyny mój magnetyzm psychiczny nie działa. Może sam musiałbym siedzieć za kółkiem. Może impuls z tasera spowodował czasowe zwarcie w moich paranormalnych obwodach.

Albo może Danny już nie żył, a ja podświadomie stawiałem opór przyciąganiu, żeby nie zobaczyć jego zmasakrowanego ciała. Na moją prośbę o 4:04 według zegara Bank of America komendant Porter wysadził mnie po północnej stronie zamkniętego w kwadracie ulic Memoriał Park.

— Wygląda na to, że w tej sprawie nie przydam się na wiele — powiedziałem.

W przeszłości mogłem się przekonać, że w sytuacjach dotyczących ludzi wyjątkowo mi bliskich, darzonych przeze mnie głębokim uczuciem, moje dary nie spisują się równie dobrze jak wtedy, gdy w grę wchodzi pewna dawka emocjonalnej obojętności. Może uczucia, podobnie jak upicie się czy silny ból głowy, utrudniają funkcjonowanie psychiki.

Danny Jessup był mi bliski jak brat. Kochałem go.

Przy założeniu, że źródłem moich paranormalnych talentów jest coś więcej niż mutacja genetyczna, przyczyna ich nieregularnego funkcjonowania mogła być znacznie głębsza. Być może zawodność daru ma zapobiegać wykorzystywaniu go w celach egoistycznych; być może, co uważam za bardziej prawdopodobne, ma uczyć mnie pokory.

Jeśli pokora jest lekcją, to dobrze ją opanowałem. Świadomość ograniczeń często przepełniała mnie łagodną rezygnacją, która do popołudnia albo nawet do zmierzchu trzymała mnie w łóżku tak skutecznie, jak kajdany i pięćdziesięciokilogramowe ołowiane kule.

Gdy otworzyłem drzwi radiowozu, komendant Porter zapytał:

— Na pewno nie chcesz, żeby cię odwieźć do domu?

— Nie, dziękuję. Jestem rozbudzony, podkręcony i głodny. Będę pierwszym klientem, który wejdzie do Grille na śniadanie.

Wysiadłem, pochyliłem się, popatrzyłem na niego.

Zamknąłem drzwi. Radiowóz ruszył.

Gdy komendant zniknął z pola widzenia, wszedłem do parku, usiadłem na ławce i złamałem obietnicę.

8

Wokół skweru stały żelazne, pomalowane na czarno słupy latarń zwieńczone trzema kulami.

Okazały brązowy posąg trzech żołnierzy — pochodzący z czasów drugiej wojny światowej i uplasowany pośrodku Memoriał Park — zwykle był oświetlony, w tej chwili jednak spowijały go ciemności. Reflektory zapewne padły ofiarą wandali.

Niedawno mała, ale zdeterminowana grupa obywateli zażądała usunięcia pomnika z uwagi na jego militarystyczny charakter. Chcieli, żeby Memoriał Park upamiętniał człowieka pokoju.

Propozycje na bohatera nowego pomnika obejmowały cały wachlarz postaci, od Gandhiego po Woodrowa Wilsona i Jasera Arafata.

Ktoś zaproponował, żeby Gandhi miał rysy Bena Kingsleya, który grał w filmie tego wielkiego człowieka. Wtedy może aktor dałby się skusić i wziął udział w uroczystym odsłonięciu.

To skłoniło Terri Stambaugh, moją przyjaciółkę i właścicielkę Grille, do wysunięcia sugestii, że Gandhi powinien mieć twarz Brada Pitta, bo wówczas to on mógłby uczestniczyć w uroczystości, co według standardów Pico Mundo byłoby wiekopomnym wydarzeniem.

Na tym samym zgromadzeniu mieszkańców miasta Ozzie Boone zaproponował siebie jako temat pomnika. „Ludzi o mojej imponującej średnicy nigdy nie wysyłają na wojnę — oświadczył — więc gdyby wszyscy byli tacy grubi jak ja, nie byłoby armii”.

Niektórzy odebrali te słowa jako drwinę, ale inni dostrzegli zalety pomysłu Ozziego.

Może pewnego dnia obecny pomnik zastąpiony zostanie przez grubego Gandhiego z twarzą Johnny’ego Deppa, ale na razie stoją żołnierze. W ciemności.

Wzdłuż głównych ulic śródmieścia rosną stare jakarandy, które z nadejściem wiosny obsypią się fioletowymi kwiatami, natomiast Memorial Park chlubi się wspaniałymi palmami daktylowymi. Usiadłem na ławce pod jedną z nich, przodem do ulicy. Najbliższa latarnia nie była zbyt blisko, a drzewo osłaniało mnie przed coraz jaśniejszym blaskiem księżyca.

Choć byłem w mroku, Elvis mnie znalazł. Zmaterializował się gdy siadałem na ławce.

Miał na sobie mundur wojskowy z końca lat pięćdziesiątych. Nie mogę powiedzieć z pełnym przekonaniem, czy był to rzeczywiście mundur z okresu służby w wojsku, czy może kostium, jaki nosił w filmie G. I. Blues, nakręconym, zmontowanym i wyświetlonym pięć miesięcy po jego wyjściu do cywila w roku tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym.

Wszyscy inni znani mi błądzący zmarli pojawiają się w ubraniach, w jakich dokonali żywota. Tylko Elvis paraduje w garderobie, na jaką w danej chwili ma ochotę.

Może chciał w ten sposób wyrazić solidarność z tymi, którzy opowiadali się za zachowaniem pomnika żołnierzy. Albo może po prostu uznał, że w mundurze wygląda fajnie, i faktycznie wyglądał.

Niewielu ludzi wiodło życie do tego stopnia publiczne, że można je odtworzyć dzień po dniu. Elvis jest jednym z nich.

Ponieważ dokładnie udokumentowano nawet jego prozaiczne poczynania, wiedzieliśmy niemal na pewno, że za życia nigdy nie odwiedził Pico Mundo. Nigdy nie przejechał przez miasto pociągiem, nigdy nie umówił się z tutejszą dziewczyną, nic nigdy nie łączyło go z nikim z naszego miasta.

Nie miałem pojęcia, dlaczego postanowił nawiedzać ten spieczony zakątek Mojave zamiast błąkać się po Graceland, gdzie umarł. Pytałem go, ale nie chciał złamać obowiązującej zmarłych zasady milczenia.

Od czasu do czasu, zwykle wieczorem, gdy siedzimy u mnie w pokoju i słuchamy jego najlepszych piosenek, co ostatnio często nam się zdarza, próbuję zachęcić go do rozmowy. Zaproponowałem, żeby do odpowiedzi używał prostego języka migowego: kciuki w górę — „tak”, kciuki w dół — „nie”...

Ale on tylko patrzy na mnie spod ciężkich powiek, które ocieniają podkrążone oczy jeszcze bardziej błękitne niż w jego filmach, i zachowuje sekrety dla siebie. Często uśmiechnie się i mrugnie. Albo żartobliwie trąci mnie w ramię. Albo poklepie po kolanie.

Jest przyjazną zjawą.

Tutaj na parkowej ławce uniósł brwi i pokręcił głową, jakby mówiąc, że nigdy nie przestanie go zdumiewać mój dryg do pakowania się w kłopoty.

Dawniej myślałem, że nie chce odejść z tego świata, bo ludzie byli dla niego dobrzy, bo uwielbiały go tłumy. Choć jako artysta paskudnie zbłądził i popadł w liczne uzależnienia, był u szczytu sławy, gdy zmarł w wieku zaledwie czterdziestu dwóch lat.

Później wysnułem inną teorię. Przedstawię mu ją, gdy zbiorę się na odwagę.

Jeśli mam rację, pewnie zapłacze, kiedy ją usłyszy. Czasami płacze.

Teraz Król rock and roiła pochylił się na ławce, patrząc ku zachodowi, i przekrzywił głowę, jakby nasłuchiwał.

Nic nie usłyszałem poza cichym szelestem skrzydeł nietoperzy, które łowiły ćmy w powietrzu.

Wciąż patrząc wzdłuż pustej ulicy, Elvis podniósł ręce i zrobił gest „chodź do mnie”, jakby zapraszał kogoś, żeby się do nas przyłączył.

Usłyszałem silnik zbliżającego się pojazdu, większego niż wóz osobowy.

Elvis mrugnął do mnie, jak gdyby chciał powiedzieć, że korzystałem z daru magnetyzmu psychicznego, choć nie zdawałem sobie z tego sprawy. Zamiast krążyć po mieście i tropić, być może usiadłem właśnie tam, gdzie —jak skądś wiedziałem — zwierzyna sama do mnie przyjdzie.

Dwie przecznice dalej zza rogu wyłoniła się zakurzona biała furgonetka Ford. Jechała w naszą stronę powoli, jakby kierowca czegoś szukał.

Elvis położył rękę na moim ramieniu, żebym nie wyszedł ze spowijającego nas cienia palmy.

Światło latami spłynęło na przednią szybę i opłukało wnętrze kabiny, gdy furgonetka nas mijała. Za kierownicą siedział wężowaty facet, który potraktował mnie taserem.

Zaskoczony, nieświadom tego co robię, skoczyłem na równe nogi.

Mój ruch nie przyciągnął uwagi kierowcy. Furgonetka pojechała dalej i na rogu skręciła w lewo.

Wybiegłem na ulicę, pozostawiając sierżanta Presleya na ławce, a nietoperze ich powietrznym ucztom.

9

Furgonetka znikła za rogiem, a ja biegłem w jej bezwietrznym kilwaterze nie dlatego, że jestem odważny, bo nie jestem, ani dlatego, że uwielbiam niebezpieczeństwa, bo nie uwielbiam, ale ponieważ bierność nie jest matką odkupienia.

Na skrzyżowaniu zobaczyłem, że ford znika w uliczce w połowie kwartału. Zwiększał dystans. Popędziłem sprintem.

Stanąłem w wylocie alejki. Drogę przede mną zasnuwała ciemność, a ulica z tyłu jaśniała, więc moja sylwetka rysowała się wyraźnie jak cel na strzelnicy. Na szczęście to nie była pułapka. Nikt do mnie nie strzelił.

Zanim dobiegłem do tej uliczki, furgonetka skręciła w lewo i znikła w następnej. Wiedziałem o tym tylko dzięki temu, że ściana narożnego budynku zarumieniła się w tylnych światłach.

Pędząc za płowiejącym czerwonym tropem, pewny, że teraz nadrabiam odległość, bo musieli zwolnić na ostrym zakręcie, szukałem w kieszeni komórki.

Kiedy dotarłem w miejsce, gdzie uliczka spotykała się z uliczką, furgonetka znikła wraz ze swoim migotaniem i blaskiem. Podniosłem głowę, zaskoczony i na wpół przekonany, że zobaczę, jak wzbija się w pustynne niebo.

Wcisnąłem numer komórki komendanta Portera — i stwierdziłem, że rozładowała się bateria. Nie podłączyłem telefonu na noc.

Oświetlone przez gwiazdy kontenery na śmieci, pokraczne i cuchnące, oskrzydlały tylne wejścia restauracji i sklepów. Większość lamp w drucianych osłonach, sterowana przez zegary, zgasła w tej ostatniej godzinie przed świtem.

Niektóre z jedno- i dwupiętrowych budynków miały podnoszone drzwi. Za większością z nich mieściły się niewielkie stanowiska rozładunkowe dla dostawców; parę z nich mogło być garażami, ale nie potrafiłem określić, które.

Schowałem do kieszeni bezużyteczny telefon i przebiegłem kilka kroków. Po chwili zatrzymałem się, zaniepokojony i niepewny.

Wstrzymując oddech, nadstawiłem ucha. Słyszałem tylko moje rozszalałe serce i grzmot krwi w żyłach; żaden silnik nie pracował na luzie ani nie cichł, żadne drzwi nie otwierały się ani nie zamykały, nie brzmiały żadne głosy.

Po biegu nie mogłem długo wstrzymywać oddechu. Głośno wypuściłem powietrze i echo popłynęło wąskim gardłem alejki.

Podszedłem do najbliższych drzwi i przyłożyłem ucho do karbowanej blachy. Przestrzeń po drugiej stronie wydawała się cicha jak próżnia.

Przechodząc z jednej strony uliczki na drugą, od jednych podnoszonych drzwi do drugich, nie usłyszałem ani nie zobaczyłem niczego przydatnego. Czułem tylko, jak gaśnie iskierka nadziei.

Pomyślałem o kierowcy, wężowatym facecie. Danny musiał jechać z tyłu, z Simonem.

Znów biegłem, z alejki na ulicę, w prawo do skrzyżowania, w lewo na Palomino Avenue. Dopiero tam w pełni sobie uświadomiłem, że znów poddałem się psychicznemu magnetyzmowi albo raczej zostałem przezeń porwany.

Z bezbłędnością, z jaką gołąb wraca do gołębnika, koń pociągowy do stajni, pszczoła do ula, zmierzałem nie do domowych pieleszy, lecz ku kłopotom. Z Palomino Avenue skręciłem w następną uliczkę, gdzie wystraszyłem trzy koty, które z sykiem rzuciły się do ucieczki.

Huk wystrzału przestraszył mnie bardziej, niż ja przestraszyłem koty. Mało brakowało, a skuliłbym się i przeturlał, ale zamiast tego wpadłem pomiędzy dwa kosze, przywierając plecami do ceglanej ściany.

Echa ech zmyliły moje ucho, zamaskowały źródło. Strzał był głośny, najpewniej ze strzelby, ale nie mogłem określić, skąd padł.

Nie miałem broni pod ręką. Zdechłej komórce daleko do maczugi.

W swoim dziwnym i niebezpiecznym życiu tylko raz uciekłem się do użycia broni palnej. Zastrzeliłem człowieka, który zabijał ludzi.