Humory Hipolita Kabla ebook

Hipolit Kabel przewracał się właśnie z jednego boku na drugi podczas poobiedniej sjesty, gdy nagle ktoś wrzasnął mu nad głową: „Jakie masz marzenie?! Spełnimy każde!”. Kabel zerwał się jak oparzony. Wrzask pochodził z furgonetki z lodami przejeżdżającej ulicą Zmienną i już po chwili rozpłynął się w cieple leniwego popołudnia. Zostawił jednak po sobie zapach wanilii i niepokój w sercu Hipolita Kabla. „Marzenie? Jakie mam marzenie?”. Kiedy chwilę później na werandzie pojawił się Alojzy Kocioł, zastał przyjaciela w stanie lekkiej histerii.

– Kocioł! Powiedz mi natychmiast, czy ja mam jakieś marzenie?!

– A skąd ja mam wiedzieć, na kocią litość – miauknął zaskoczony Kocioł. – A tak w ogóle, na co ci marzenie? Brakuje ci czegoś?

– Właśnie nie wiem. Dlatego potrzebne mi marzenie. Będę marzył o tym, czego mi brakuje – Kabel nerwowo przebierał krótkimi nóżkami.

– To wymyśl sobie jakieś – wzruszył ogonem Kocioł.

– Kiedy ja sam nie umiem. Pomóż mi! – Hipolit zamerdał i spojrzał na Alojzego.

– No dobra. Tylko nie rób już tych swoich psich oczu – Kocioł wskoczył na hamak zawieszony na werandzie. – W „Kocim Stylu” czytałem, że psy marzą o dwóch rzeczach: jedzeniu i rzucaniu piłeczką przez pana…

– No wiesz?! Mam marzyć o parówce? – obruszył się Kabel. – I nie chcę żadnego pana z jego głupią piłeczką! Kręciłby mi się tu tylko i przeszkadzał. I jeszcze musiałbym z nim wychodzić na spacer.

– To może… Może będziesz marzył o tym, żeby zostać bohaterem? Jak ten bernardyn z telewizji, pamiętasz? Odkopywał ludzi spod lawiny. Podobało ci się.

– Czy ja wiem? – skrzywił się Kabel. – Mam za krótkie łapki… Poza tym to męczące tak kopać i kopać.

– Hmmm… – Kocioł ruszył wąsami. – A może chciałbyś coś zmienić w swoim wyglądzie? Na przykład skrócić ogon? No wiesz, może chciałbyś być ładniejszy?

– Ładniejszy? – zaniepokojony Kabel podbiegł do lustra. – Ja się sobie bardzo podobam. A ty uważasz, że jestem brzydki? Że coś jest ze mną nie tak?

– Nie, skąd… Wszystko z tobą w porządku. To był tylko taki pomysł – Kocioł westchnął. – A może marzysz o podróżach? Chcesz odkrywać nieznane kraje?

– Nie, dziękuję, jestem domatorem – pokręcił głową Kabel.

– Basen, pamiętasz? Chciałeś mieć basen – przypomniał sobie Kocioł.

– Basen to zadanie, nie marzenie – skrzywił się Kabel.

– No to ja już naprawdę nie wiem, jak ci pomóc. Poddaję się! – jęknął Kocioł i wyciągnął wszystkie cztery łapy do góry.

– Słuchaj, Alojzy, a może ty oddasz mi swoje, co? Za wątrobiankę? – ożywił się Kabel i mlasnął zachęcająco.

– Marzenie mam ci oddać? Zwariowałeś? Marzeń się nie rozdaje. Marzenia się spełnia. A poza tym, nawet jak oddam, to ono i tak dalej będzie moje, nie twoje – Kocioł najwyraźniej nie miał ochoty na wymianę.

– Coś kręcisz. Jak mi dasz na zawsze, to już będzie moje – Kabel nie dawał za wygraną. – No… Bądź dobrym kolegą. Dodam kaszankę, co?

– Ale się uczepiłeś. Używane marzenia będziesz marzył… – Kocioł przełknął ślinkę. – No niech ci będzie. Dawaj tę kaszankę. I wątrobiankę. To ci opowiem.

– Używane lepsze niż żadne – mamrotał Kabel z nosem w lodówce i właśnie tam nagle go oświeciło. – Kocioł! Ja już nie chcę twojego marzenia! Ja mam własne!

– Serio? Było w lodówce? – zaintrygowany Kocioł wychylił się z hamaka.

– Nie, we mnie było! Moje własne marzenie. Nowiutkie! I w ogóle nieużywane.

– Ale jakie?! – niecierpliwił się Kocioł.

– Marzenie, że chcę mieć marzenie! – zawołał triumfalnie Hipolit Kabel.

– Fantastycznie. Że też sam na to nie wpadłem – ucieszył się Kocioł. – Problem z głowy. Możemy jeść!

– Zaraz! Najpierw mi powiedz, co teraz! Kiedy się spełni?

– Cierpliwości – miauknął Alojzy, ze wzrokiem zawieszonym na wątrobiance. – Marzenia nie spełniają się od razu. Na tym polega ich magia.

A potem obaj zgodnie zasiedli do kaszanki. I wątrobianki. Bo wiadomo, że podwieczorek jedzony na werandzie w ciepłe słoneczne popołudnie, w towarzystwie najlepszego przyjaciela, zawsze smakuje jak marzenie.