Kraina Martwej Ziemi. Tom 3. Pieśń i krzyk ebook

Mojej kochanej żonie.

Dziękuję za wsparcie i natchnienie

Twój przyjaciel Arthorn

Prolog

Mathonwa mijał skruszałe kikuty palenisk i olbrzymie cielska kotłów tonące w szarym żwirze, w który zmieniły się ich podstawy. Żółte kryształy siarki chrzęściły pod stopami, wzbijały się w powietrze drobnym pyłem i opadały całunem na płytkie ślady kroków, którymi ożywiał to miejsce po raz pierwszy od setek lat. Czuł głód, lecz wiedział, że to tylko złudzenie. Pozostałość po egzystencji, którą mu odebrano, którą odebrał sobie sam, zastępując ją darem od Pana. W jego trzewiach coś poruszyło się ponaglająco i przyjemnie. Jego Dar.

Zębiska ostrych skał wyrastały z pomarszczonej, martwej wstęgi wijącej się wkoło wysokich murów. Mathonwa stąpał ostrożnie, czując, jak pod jego stopami ugina się spękana, gorąca czerń. Nigdy tu nie był, nie mógł być, a jednak odległe obrazy i szepty wydawały się przeciekać do jego głowy, wskazując kierunek. To one powiodły go podziemnym labiryntem ku wymarłym kręgom, które pożarł czas. To one kazały przekroczyć ognistą rzekę i podążać dalej, przez zawalone bramy podziemnej twierdzy.

Szedł więc przed siebie, posłuszny głosowi Daru, poleceniom Pana. Wspiął się na rumowisko, zsunął między spękane resztki i brnął ku kolejnej bramie. Ze zdziwieniem zatrzymał się przed ostatnimi wierzejami, które oparły się upływowi lat. Monumentalne kolumny sięgały wysoko ku stropowi jaskini, choć bez szans na to, by go dosięgnąć. Szczelnie zatrzaśnięte, pokryte ślepymi oczami setek rzeźb, zdawały się nieprzekraczalną barierą. Końcem drogi i nadziei, z której drwiły wykrzywione pyski zastygłych w wiecznym bezruchu maszkaronów.

Głos w głowie milczał, lecz Mathonwa wiedział, co musi uczynić. Sięgnął widmowym dotykiem w głąb ciała, wprost w wypełniony Darem bukłak brzucha. Zacisnął na nim feeryczne palce i ścisnął, czując, jak oślizgłe glisty przeciskają się między nimi, a wizg mocy rusza po śladach, szarpie płucami, paraliżuje kręgosłup i wdziera się do głowy. Rozrzucił szeroko ręce, jęcząc w ekstazie, i rozwarł pokryte pyłem wargi, pozwalając, by moc rzygnęła strumieniem ku bramie, przebiła się na drugą stronę i zgasła, pozostawiając stygnące resztki.

Żerca upadł. Trząsł się przez dłuższą chwilę, nim wątłe pozostałości Daru zdołały na powrót tchnąć w niego ułudę życia. Czuł, jak pełga wewnątrz zapadniętego brzucha, jak stopniowo wypełnia członki czuciem. Podniósł się z trudem i zataczając się, ruszył ku wypalonemu przejściu. Słyszał zdziwiony szept ulatującej bezpowrotnie mocy. Nie tak miało się stać, nie tak miał postąpić. Dar, który ofiarował mu Pan, miał wystarczyć, by żył i wypełnił jego polecenia. Odszukał skryty w wygasłych czeluściach miecz, wyniósł i ukrył jak najdalej, aby Nife nigdy nie wykorzystało jego mocy. A teraz Daru zostało ledwie na kilka chwil. Zbyt mało, by mógł wydostać się na powierzchnię, a nawet by powiadomić Pana. Czuł to i wiedział, że musi się pośpieszyć.

Rzężąc, wspiął się po spękanych schodach wprost do wąskiej szczeliny, która rozcinała gładką powierzchnię cylindrycznej wieży. Długi korytarz surowego mroku zaprowadził go do ogromnej sali, której ściany i sufit ginęły w lepkiej mgle. Zatrzymał się mimowolnie, widząc stosy ścielące się u stóp węglowego tronu, na którym wciąż zasiadały szczątki rogatego monstrum. Splunął krwią i ruszył przez salę. Wyschnięte kości rozpadały się pod naciskiem jego butów, obracając w pył. Wspiął się z trudem po stopniach, stanął między nogami martwej bestii i uśmiechnął się blado. Spomiędzy żeber Peklenca wystawała zakurzona rękojeść miecza, którego ostrze przeszyło go na wylot i utkwiło w oparciu tronu.

Czuł, jak ostatnie larwy Daru zwijają się w trzewiach, poświęcając swe istnienie, jak gdyby wierzyły, że on, Mathonwa, może jeszcze wypełnić powierzone mu zadanie. Nędzne pomioty przeklętej siły, która wybrała go na swego sługę, naiwnie myśląc, że będzie jej posłuszny.

Skierował drżącą rękę ku rękojeści miecza i zacisnął na niej dłoń. Sięgnął w głąb stali, gdzie czaił się okruch mdlącej potęgi.

– A więc jednak – wyszeptał żerca, opuszczając ostrze. W jego brzuchu znów kłębiły się tłuste larwy, lecz tym razem nie szeptały, nie próbowały mamić go obrazami ani ponaglać. Tym razem były na jego rozkazy. – Więc jednak…

1. Ocalony

Strażnik pozwolił mu wejść bez poszturchiwania i kopniaków, co było miłą odmianą – jeśli oczywiście w śmierdzącej, zatęchłej celi cokolwiek można było określić mianem miłego. Tym razem jednak Arthornowi wydawało się, że wraca do przytulnego domu.

– No to wam się udało – mruknął strażnik, siłując się z zardzewiałym zamknięciem dyb. Jego wychudłe palce co chwilę ześlizgiwały się z przemokniętego zatrzasku i drużynnik zaczął się niepokoić, że tak go zostawi. W końcu skobel drgnął, co zachęciło mężczyznę do dalszej walki. Był chudy jak szczapa i wyraźnie osłabiony po jakiejś chorobie. – Ale gawiedź niezadowolona, żeście żywym ostali.

Dyby upadły z trzaskiem, a strażnik sięgnął po łańcuchy zwisające ze ściany. Odwrócił się nagle, uświadamiając sobie, że zostawił więźniowi wolne ręce, lecz Arthorn stał bez ruchu. Był zmęczony i oszołomiony, choć pewnie dałby radę powalić chorowitego chudzielca. Domyślał się jednak, że reszta strażników tylko na to czeka, by móc go bezkarnie zabić. Zakładali się przecież, jak długo wyżyje i na ile części go rozerwą, a teraz czekają na korytarzu zawiedzeni i żądni krwi. Nie zamierzał sprawić im przyjemności.

– Czterema końmi was mieli… – stęknął chudzielec, z trudem zakładając kajdany. – Ale by było juchy, co?

Arthorn nie odpowiedział.

– No to se siedźcie grzecznie. – Strażnik podrapał się pod pachą i wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi. Jego kroki odbijały się echem w korytarzu, zlały z gderliwymi głosami, aż w końcu ucichły.

Drużynnik odetchnął z ulgą.

Wydawało mu się, że jest gotów na śmierć. Bez oporów dał się wyciągnąć z lochu i poprowadzić przez rozwrzeszczany tłum, który ciskał w niego czym popadnie. Bezrozumny motłoch pijany wizją krwi i cierpienia – rozrywki mętów i szumowin. Plunąłby na nich wszystkich i wyrżnął bez litości, gdyby tylko miał taką możliwość. Gdyby mógł cofnąć czas, nie tylko nie broniłby Carmennes przed atakiem Morrończyków, ale jeszcze sam stanąłby z nimi w jednym szeregu. Jednak gdy zakuty w dyby, brudny i śmierdzący kroczył przed siebie, pobrzękując łańcuchami, jedyne, na co mógł się zdobyć, to nadzieja, że nie krzyknie, że nie da skurwysynom satysfakcji. Że nie da jej Azure – królewskiej dziwce, która go zdradziła. Żałował, że poszedł z Dwargami i ją uratował, żałował, że nie zostawił jej w górach lub po prostu nie wyrzucił za burtę, gdy wracali łodzią płanetnika z latających wysp, a przede wszystkim żałował, że spełnił obietnicę i doprowadził ją do granic królestwa, gdzie odpłaciła mu zdradą.

Wyprowadzono go na odświętnie ozdobiony plac, na którym pod kolorowymi, furkoczącymi chorągwiami kłębiły się nieprzebrane tłumy. Szerokie schody zamykające agorę od północy pięły się ku podstawie pomnika królów, gdzie w cieniu ustawiono ociekającą złotem lożę koronacyjną. Księżniczka Azure wraz z lordem Aurissem spoglądali stamtąd na swych poddanych. Orszak koronacyjny prowadzony przez Arcywołchwa zatrzymał się w połowie drogi ku nim, by zgodnie z tradycją odmówić modlitwę za duchy przodków. Po obu stronach kolejne stopnie zajmowały zastępy żołnierzy. Ich wypolerowane szłomy i obnażone ostrza błyszczały irytująco. Może gdyby wszystko ułożyło się inaczej, to i on, Arthorn, stałby wśród nich? Dla niego jednak przewidziano inne miejsce.

U podnóża schodów, wystrojone w kropierze i pióra, stały cztery konie, wśród których dokazywała grupa kolorowo ubranych karłów. Pachołkowie trzymający zwierzęta za uzdy odganiali się od nich ku uciesze gawiedzi.

Kat sprawdzał nieśpiesznie łańcuchy. Pierwsze krople deszczu spadały na jego nienaturalnie szerokie barki i spływały wąwozami starych blizn. Uprzedzono go, że królowa ułaskawi skazańca, a konie są jedynie na pokaz, i opłacono hojnie, by należycie odegrał swoją rolę. Mimo to przeglądał uważnie każde ogniwo i klamrę, chcąc mieć pewność, że nie zawiodą. Znał się na swojej robocie i na kaprysach władców. Wolał być gotowy. Ożywione krzyki przyciągnęły jego uwagę. Odwrócił skrytą za żelazną maską twarz i chrząknął, widząc, że zaraz się zacznie przedstawienie.

Wychudły więzień uginał się pod ciężarem dybów, a mimo to starał się kroczyć pewnie, co wyglądało groteskowo. Kat dobrze znał ten drżący chód i obłąkańcze spojrzenie wyzierające spod tłustych, skołtunionych włosów. Chrapliwy oddech i drżenie, ale nie strachu. Nie, oni się nie bali, oni zawsze byli już pogodzeni z losem i dygotali z wysiłku, jaki wkładali w naiwną próbę pokazania tego światu.

Bardzo cenił taką postawę i mimowolnie czuł sympatię do więźniów, którzy stawali przed nim z tym wyjątkowym błyskiem w oku. Tacy nigdy nie robili problemów i nie utrudniali mu pracy. Nie szarpali się, nie próbowali uciekać ani nie błagali o litość. Robota z takimi skazańcami sprawiała mu prawdziwą przyjemność i teraz, patrząc na moknącego drużynnika, w głębi duszy marzył, aby królowa zmieniła zdanie i pozwoliła mu zaprezentować kunszt.

Stał bez ruchu, spoglądając na skazańca przez otwory maski i powstrzymując irytującą chęć podrapania się po szyi. Wiedział, że wszystkie oczy są w nich wpatrzone, więc taka chwila słabości licowałaby z powagą katowskiej profesji. Nie słuchał przemów ani wiwatów, nie zwracał uwagi na dźwięk trąb. Wyobrażał sobie napinające się łańcuchy, trzeszczenie stawów i pękanie ścięgien. Blednącą skórę i rozwarstwiane mięśnie. Konie ślizgałyby się na bruku, a tłum szalałby z zachwytu. Westchnął. To byłaby piękna egzekucja.

Szmer niezadowolenia wyrwał go z zadumy. Gawiedź nie kryła rozczarowania, choć ograniczała je do szeptów i pomruków. Kat jednak nie patrzył w jej stronę. Przyglądał się twarzy więźnia, na której zaciętość z wolna ustępowała miejsca lękliwej niepewności i z trudem maskowanemu zdumieniu. Powtarzane przez heroldów słowa królowej niosły się echem po placu. Skazaniec po raz pierwszy spojrzał w oczy katu, na co ten wzruszył ramionami. Udało ci się, wyroniu, a szkoda… Wkrótce patrzył, jak odprowadzają więźnia, a tłum wiwatuje, skupiony na tym, co działo się na schodach. Jeden z koni nasrał na nieostrożnego karła, co jednak uszło uwadze gawiedzi. Echo niosło wrzask uwielbienia. Niech żyją król i królowa! Kat odwrócił się i wolno ruszył do domu.

***

Na korytarzu rozbrzmiały okrzyki i załomotały podkute buty, a po chwili drzwi celi otwarły się ze zgrzytem. Do środka weszło dwóch żołnierzy, którzy bez słowa rzucili się na zaskoczonego Oflana.

– Nie musisz wstawać, Arthornie. – Azure ostrożnie stawiała stopy, by nie ubrudzić haftowanych trzewików. – A kogo tu mamy? – spytała, patrząc na przydeptaną twarz młodego gwardzisty. – Puśćcie go. Ja cię pamiętam – uśmiechnęła się, widząc, jak przerażony, chłopak próbuje nieporadnie oddać jej honory. – Zeznawałeś na korzyść więźnia. A teraz zakradasz się tu, by z nim spiskować?

– Pani, ja… – bąknął Oflan żałośnie.

– Daj spokój, królowo – mruknął Arthorn.

– To prośba czy rozkaz? – parsknęła.

– Prośba. – Skrzywił się.

– Brawo, drużynniku! A więc te kilka tygodni w kajdanach nauczyło cię moresu. Sama nie wiem… – Przewróciła oczami. – Może zechcesz mi podziękować za ocalenie ci życia? To byłoby miłe.

– Wymagasz, pani, zbyt wiele.

– Tak myślałam. Nadal uważasz… Jak to ująłeś? Zaraz… Ach, tak! Że nie warto dla mnie nawet splunąć, co? Nie odpowiadaj! – wycedziła, mrużąc oczy. – Nie waż się więcej odzywać niepytany. Nie waż się nawet unieść wzroku. Pamiętasz naszą rozmowę na statku? Nazwałeś mnie wtedy córką twojego króla.

– To było dawno – mruknął.

– Wasza Wysokość! – syknęła. – Teraz już „Wasza Wysokość” i nie zapominaj o tym, były drużynniku Arthornie. Wtedy, na statku, obraziłeś mnie tak wiele razy… Powiedziałam, że nie wiem, co z tobą począć, a ty drwiłeś, że pomyślę o tym, jak wrócimy. Pamiętasz?

– Nie… Wasza Wysokość.

– Trudno. – Wzruszyła ramionami. – W każdym razie przyszłam, aby ci osobiście przekazać, co zamierzam z tobą zrobić. Mimo wszystko wywiązałeś się z obietnicy i doprowadziłeś mnie cało do Wondettel, a więc nie mogłam pozwolić, by cię stracono. Martwy nie mógłbyś odpokutować swojej arogancji. – Uśmiechnęła się już bez złości. – W zamian spędzisz dwa lata na galerze. Nie przesłyszałeś się. Wzorem mego dziada Marlika pozwolę, by każdy skazaniec odpracował swe winy. Szczególnie, że jest ich tak wielu. – Westchnęła, zerkając na Oflana. – Poza tym Doreba padła i musimy wzmocnić wschodnią granicę. Wierzę, że twój mały przyjaciel już ci o tym doniósł, a jeśli nie… – zawahała się – to będziecie mieć dużo czasu, by sobie pogawędzić przy wiosłach.

– Chłopak nie jest niczemu winien, Wasza Wysokość – powiedział z naciskiem Arthorn. – Chciałaś mnie karać, więc…

– Jeśli uważasz, że jego wyrok ma jakiś związek z tobą, to się przeceniasz. – W jej oczach błysnęło rozbawienie. – To jeden ze zdrajców, którzy spiskowali przeciw mnie i próbowali przejąć władzę.

– Na bogów! – Oflan padł na kolana. – Pani, przysięgam, że… – urwał ogłuszony wprawnym ciosem.

– Wystąpił przeciw przyszłemu królowi Aurissowi – ciągnęła Azure, patrząc beznamiętnie, jak żołnierz, który uderzył chłopaka, pochyla się nad nim, by się upewnić, czy nie walnął zbyt mocno – i składał fałszywe zeznania przed radą. To wystarczy. Twój związek z nim mnie nie interesuje. Ma taką ładną buźkę, że pewnie zastąpił ci tę sukę z doliny… Kto wie, może przykują was obok siebie i dalej będziecie sobie mogli folgować.

– Garhard wierzył w ciebie, Wasza Wyokość – wyrzekł smutno Arthorn. – Dobrze, że nie dożył tej chwili, bo pękłoby mu serce.

– Zamknij się! – Postąpiła ku niemu z zaciśniętą pięścią, lecz rozmyśliła się i opuściła rękę. – Gdyby żył, musiałby gnić w celi obok – warknęła, choć głos jej się załamał. – Ariath zabrała go we właściwej chwili…

Chciała coś jeszcze dodać, lecz jej uwagę przykuło echo zbliżających się kroków. Zdyszany sługa potknął się o próg i z trudem utrzymał równowagę.

– Pani! Posel… poselstwo – wysapał, zginając się jak złamana gałąź.

– Ach, tak. – Azure klasnęła z zadowoleniem i spojrzała na więźnia. – Czas na mnie, były drużynniku Arthornie. Naprawdę miło było cię zobaczyć i, ach, byłabym zapomniała o najważniejszym, podziękować ci za dotrzymanie obietnicy. Wierzę, że rozumiesz, czemu ja nie mogłam dotrzymać swojej. No, bywaj!

Arthorn nie odpowiedział. Patrzył beznamiętnie, jak królowa opuszcza celę, a żołnierze wypychają w ślad za nią Oflana i zatrzaskują odrzwia. Słyszał ich oddalające się kroki.

Garhard nie żyje, Marcas również… Lepiej by było, gdyby Ariath zabrała i jego, Arthorna. Gdyby zginął z ręki kata albo, jeszcze lepiej, na krawędzi uskoku, gdzie dopadli ich ludzie Aurissa. W zamian zdechnie przykuty do wiosła, wspominając do ostatniego tchnienia martwych przyjaciół i Valescę zagubioną gdzieś za Martwicą. Westchnął, zanurzając się we wspomnieniach miodowych pukli pachnących słońcem, targanych wiatrem wśród łąk Asnal Talath. Niepokornych kosmyków, przez które spoglądały na niego szmaragdowe źrenice, by sięgać tam, gdzie zdawało mu się, że nic już nie ma. Mylił się i dziękował za to bogom, choć teraz… teraz byłoby lepiej, gdyby miał rację, a Valesca nie wypełniała jego myśli torturą tęsknoty. Do licha! Nie zamierzał się użalać nad własnym losem, choć mogło to stanowić zajmującą rozrywkę. W zamian próbował pomyśleć o nieszczęściu, jakie spotkało młodego Oflana. To był dobry chłopak, młody gwardzista, który przecież uratował mu życie. Arthorn pamiętał wzniesiony nad sobą topór Morrończyka. Pamiętał strach i bezsilność, jakie ogarnęły go, gdy żeleźce zataczały łuk, kierując się wprost w jego głowę, i pamiętał ulgę, gdy Oflan zdołał trafić sztychem pod ramię przeciwnika. Powinien teraz żałować losu, który zgotowała mu ta pieprzona suka. Mimowolnie napiął mięśnie, sycząc z bólu, gdy kajdany wbiły się w obtarte nadgarstki. Powinien żałować chłopaka i może, gdzieś w głębi serca, tak właśnie czuł, lecz żal był dobrze ukryty w bagnie obojętności. Na jego powierzchni unosiła się natomiast cienka warstwa zadowolenia, że będzie miał towarzysza niedoli i stronnika. Cóż, jest czas bohaterstwa i czas bycia samolubnym fiutem. Arthorn czuł, że dla niego, po raz kolejny, nadszedł ten drugi.

***

Król Auriss Frolgar Ingramash II odczekał, aż malarz opuści wzrok na płótno i dyskretnie zmienił pozycję, by ulżyć pośladkom. Okazały tron, na którym tkwił trzecią godzinę, bez wątpienia był dziełem sztuki, dowodem kunsztu i pietyzmu jakiegoś nieznanego artysty. Miał w sobie wszystko: szerokie siedzisko, monumentalne oparcie i pozłacane rzeźbienia zdobione drogimi kamieniami. Wszystko, o czym myślą ludzie, wyobrażając sobie tron pana i władcy. Wszystko, do czarta, poza wygodą i gustem. Trzecia godzina wolno przesypująca się w ogromnej klepsydrze. Trzecia godzina marzeń o siodle pod tyłkiem i zapachu końskiej sierści.

– Ekhm… – chrząknął wymownie malarz, a Auriss posłusznie oparł podbródek na dłoni. Auriss frasobliwy.

Wszystko było oczywiście pomysłem Azure – zarówno te koszmarne trony, które kazała przygotować dla nich obojga, jak i ten przeklęty portret. Król rozmyślający nad losem poddanych. Cóż za bzdura.

– Ekhm…

– Dość na dziś! – Stęknął Auriss, rozprostowując kości. Odpiął pelerynę i z niesmakiem upuścił na siedzisko. Położył na niej koronę, przygładził włosy i poprawił pas.

– Ależ, Wasza Królewska Mość! Królowa prosiła, byś… – Malarz umilkł, gdy we wzroku władcy dostrzegł stal kajdan i chłód lochu. Ukłonił się, czekając na reprymendę, lecz ta nie nastąpiła. Były lord minął go bez słowa.

Król Auriss Frolgar Ingramash II maszerował korytarzem coraz bardziej poirytowany speszonymi spojrzeniami, ukłonami i strachem malującym się na obliczach służby. Nawet towarzyszący mu gwardziści zdawali się co chwila zerkać z niepokojem w jego stronę. Teraz to twój zamek i twoi ludzie, powtarzała mu Azure, gdy leżeli wieczorami w alkowie. Dla Aurissa były to jednak puste słowa i gesty. Zbyt długo marzył o przejęciu władzy. Zbyt wiele lat planował zdobycie tronu Carmennes, by teraz nie czuć rozczarowania. Oto dziewczęce rozkapryszenie Azure zmieniło się niespodzianie w wyniosłość i butę. Bez wahania sięgnęła po należną jej koronę, spychając Aurissa w cień. Jakże przewrotna potrafi być łaska bogów! Wdrapał się na szczyt tylko po to, by stać się pionkiem we własnej grze.

Skręcił w boczny korytarz, ignorując salutujących gwardzistów. Odesłał większość przybocznych Morrończyków i otoczył się Wondettelczykami, by lud przyjął go jak swojego. Zaczął się ubierać tak, jak pragnęła Azure, i robić to, co uznawała za stosowne. Pozwolił, by owinęła go sobie wokół palca, i nawet świadomość premedytacji, z jaką się temu poddał, nie pozwalała stłumić wstydu. Ten cyrk kiedyś się skończy! – pomyślał, choć nie przyniosło mu to ulgi. Lord Auriss stał się królem Aurissem… marionetką. Jakże fascynujące doznanie!

Schody prowadziły w dół.

Wiedział, co powinien zrobić. Co każdy ambitny człowiek zrobiłby na jego miejscu. Przeczekać cierpliwie, uśpić czujność, a potem przejąć władzę. Jego myśli same podsuwały kolejne scenariusze. Kusiły potęgą i poczuciem spełnienia.

Strażnicy niepewnie zasalutowali, zdziwieni pojawieniem się króla. Minął ich bez słowa.

Mógł uknuć intrygę i usunąć królową z drogi. Mógł zagarnąć władzę dla siebie. Mógł – ta świadomość była wystarczająca, by tego nie robić. Westchnął. W jakiś niepojęty sposób Azure budziła w nim paraliżującą słabość. Odbierała rozsądek i trzeźwość, prowadziła na manowce. Za pierwszym razem, gdy uległ jej urokowi, obrócił w niwecz własne knowania i sojusz z Nife, jak gdyby były nic niewartą mrzonką. Potem, gdy się otrząsnął, znienawidził Azure, lecz to uczucie prysło w chwili, gdy znów spojrzała na niego bursztynem swych oczu. Ponownie uległ, ale nie zatracił się cały. Nie zatonął w słodyczy jej jasnej skóry i gorących ust, a jedynie nurzał się rozkosznie w malignie pożądania, świadom, że jest jeszcze zbyt słaby, by oprzeć się jej urokowi.

– Wasza Królewska Mość? – bąknął jeden ze strażników.

Auriss spojrzał na niego zaskoczony. Uświadomił sobie, że stoi przed drzwiami celi, a otaczający go ludzie szepczą zaniepokojeni.

– Sam mam sobie otworzyć? – spytał przez zaciśnięte zęby.

Strażnik siłował się chwilę ze skoblem, nie mogąc zapanować nad drżeniem rąk, aż w końcu zawiasy jęknęły metalicznie.

– Chcę porozmawiać z więźniem w cztery oczy, więc wynoście się wszyscy. – Auriss obrzucił Wondettelczyków surowym spojrzeniem i nie czekając, aż korytarz opustoszeje, wkroczył w smród celi.

Potrzebował czasu, by się uodpornić na namiętność, która targała jego sercem. Zbudować mur, którego ta jędza nie będzie w stanie przebić, a potem osaczyć ją i zgnieść.

– To wyjątkowe uczucie, gdy idąc na pewną śmierć, powraca się żywym, nieprawdaż? – Przyglądał się więźniowi, który obudzony jego słowami, próbował otrząsnąć się z resztek ciężkiego snu.

– Auriss… – wychrypiał drużynnik.

– Istotnie – przykucnął, by nie zmuszać skazańca do bolesnego wykręcania głowy – choć od niedawna ludzie mają w zwyczaju dodawać słowo „król”. – Uśmiechnął się kwaśno. – W obecnej sytuacji jednakże możemy sobie pozwolić na ominięcie konwenansów, drużynniku Arthornie.

– Czego chcesz?

– Dopiero niedawno zrozumiałem, kim jesteś. Drużynnik Arthorn… Zaufany Garharda i człowiek, który w irytujący sposób potrafił komplikować moje plany. Ukradłeś miecz, węszyłeś, gdzie nie trzeba, powstrzymałeś wojsko Salabesha, zmuszając mnie do ucieczki. – Zaśmiał się cicho. – Uciekałem jak szczur, drużynniku, jak zwykły szczur… Moi ludzie od dawna mnie ostrzegali, że Garhard ma na podorędziu takiego drania, który może być mi wrzodem na tyłku. – Spochmurniał. – Wiesz, że on nie żyje, że spłonął w swej wieży, prawda?

– Zabiłeś go? – spytał drużynnik.

– Nie – zaprzeczył szybko król. – Nie zabiłem go, ale jestem winny, bo nie zdołałem ochronić. Nie dziw się, drużynniku. Garhard był moim przeciwnikiem, ale nie wrogiem. Szanowałem jego mądrość i trud. Był jedynym człowiekiem, o którym mogę to powiedzieć, i jedynym, któremu byłem to winien. Nie wymagam, abyś to zrozumiał. – Zmienił pozycję, dając ulgę ścierpniętej nodze. – Miałem wobec niego dług, którego nie zdążyłem spłacić. Liczę, że twoje życie będzie choć namiastką… Nie spieprz tego, drużynniku, i nie zdechnij w kajdanach.

– Nie rozumiem cię, Auriss.

– Nie musisz – odparł obojętnie król. – Nie zrobiłem tego dla ciebie, a dla niego.

– Kto go zabił?

– Nie mam pewności, lecz… Widziano żercę, gdy zakradał się do wieży.

– Mathonwa…

– Tak, Mathonwa. Myślano, że przybył do mnie, i dlatego zdołał bez przeszkód wejść na zamek.

– Mathonwa… – powtórzył Arthorn niemal bezgłośnie.

– To już nie jest mój sługa. Opuścił mnie. Prawdę mówiąc – Auriss mrugnął do więźnia – nie miałbym nic przeciwko, gdyby ktoś zarżnął go jak świnię. To zdrajca i morderca, szaleńczo pożądający miecza, który mu ukradłeś. Nie mam do ciebie o to pretensji, drużynniku. Chcę, abyś to wiedział. Wykonywałeś rozkazy, a gdyby ci się nie udało, ta żmija i tak pewnie nigdy by mi go nie oddała. Gdybyś nie pokrzyżował moich planów, zrobiłby to żerca… Tak, powinien zdechnąć.

– Dlaczego mi to mówisz?

– Miecz był jego obsesją, więc miejmy nadzieję, że nie wie, gdzie go zostawiłeś. – Auriss zignorował pytanie i się uśmiechnął. – Ja wiem, drużynniku, Azure mi powiedziała. Wiem o odległej dolinie zapomnianej przez czas. Wiem o niej, ale możesz być spokojny, bo ani miecz, ani ludzie, którzy tam żyją, nie są mi do niczego potrzebni. Z drugiej strony zbliżają się ciężkie czasy. – Podniósł się. – I choć mnie miecz nie interesuje, to królowa wydaje się wierzyć, że pomoże jej przetrwać nadchodzącą zawieruchę. Może jest jak Mathonwa? Może rodzi się w niej żądza?

– Ty…

– Pewnie zauważyłeś, że królowa jest podobna do swej matki? Myślę, że odziedziczyła po niej nie tylko charakter, ale i inne, bardziej… irytujące przymioty. Nie jestem pewien, nie znam się na czarach i urokach, ale wiem, że jeśli się uprze, to nawet ja jej nie powstrzymam. Pomyślałem, że powinieneś wiedzieć.

– Dlaczego? – Drużynnik spoglądał badawczo na Morrończyka. – Czyżbyś w imię sympatii do Garharda zamierzał mnie uwolnić?

– Przeceniasz jej siłę – zaśmiał się Auriss. – Oszczędziłem ci życie, to wystarczy. Wierzę jednak – dodał, poważniejąc – że ktoś taki jak ty poradzi sobie z tą niefortunną sytuacją. Prędzej czy później, w ten czy w inny sposób… Nie chciałbym, abyś wtedy błądził.

– Chcesz, bym był twoim narzędziem?

– Wręcz przeciwnie. Nie chcę, byś był moim problemem.

– A jeśli to próżna nadzieja?

– Wtedy cię zabiję. – Wzruszył ramionami. – Z przykrością, lecz bez wahania.

– Łaskawy król Auriss – sarknął drużynnik.

– To, co ci powiedziałem, potraktuj jako przysługę oddaną Garhardowi i pamiętaj, że była to już ostatnia.

Zawiasy jęknęły, zagłuszone po chwili przez zgrzyt skobla. Kroki Aurissa umilkły, zostawiając po sobie wilgotny chłód.

2. Stukot kości

Nieboskłon zasnuły ciężkie chmury, zwiastując nadchodzący deszcz. Wiatr wciskał się pod łachmany, drażnił nozdrza wątłym smrodem rynsztoka. Monotonnie chrzęściły żarna. Dwóch piekarzy siedzących pod niewielkim zadaszeniem mieliło mąkę. Byli zbyt znudzeni, by przejmować się więźniami, którzy stali na dziedzińcu, drżąc z zimna i mrużąc odwykłe od blasku dnia oczy. Czyjś kaszel uzupełniał swym paskudnym brzmieniem muzykę młota uderzającego w kolejne ogniwa łańcucha. Żołnierze byli w większości młodzi i wyraźnie przejęci swoją rolą. Arthorn zerkał mimowolnie na czubek bełtu, którym jeden z gówniarzy wodził wciąż wzdłuż szpaleru skazańców. Jego dłoń drgała na spuście w rytm nuconej melodii. Tylko czekał na okazję, by strzelić. Tchórz lub morderca. Drużynnik skrzywił się, gdy kowal szarpnął łańcuchem. Przykuto jeszcze kilku, po czym popędzono ich bocznymi uliczkami do portu.

Czterdziestu wychudłych i zarośniętych obdartusów brzęczało łańcuchami, próbując utrzymać się na nogach i zmuszając do wysiłku odwykłe od pracy mięśnie. Arthorn ostrożnie stawiał zdrętwiałe stopy. Kilka tygodni w lochu wystarczyło, by taki marsz okazał się nie lada wyzwaniem, a ostatnim, na co miał ochotę, to zwichnąć lub skręcić kostkę. Na galerze co prawda nie nogi będą najważniejsze, lecz w głębi ducha miał nadzieję, że prędzej czy później, znajdzie sposobność, aby zrobić z nich właściwy użytek. Pierw jednak musiał odzyskać sprawność i zorientować się w sytuacji. Już na dziedzińcu uważnie zlustrował pozostałych. Wbrew nadziejom grupa składała się głównie z rzezimieszków i złodziei. Jeden, może dwóch ludzi mogło być żołnierzami lub gwardzistami, a to zbyt mało, aby plan, który tlił się w jego głowie, miał szanse powodzenia.

***

Garick miał trzynaście lat, rude włosy i policzki pełne dziobów, które nadawały mu wyglądu prawdziwego miejskiego drania. Bardzo mu zresztą pasowały, jako że parał się właśnie oszustwem i kradzieżą. W tej chwili nie zajmował się wszakże żadną z tych rzeczy. Stanął na progu rudery, poprawiając sznurek trzymający portki, i z zainteresowaniem obserwował korowód więźniów, których strażnicy prowadzili do portu. Przeszło mu przez myśl, że i jego mogliby w ten sposób prowadzić, gdyby nie był tak sprytny i cwany… O tak, Garick znany był z tego, że potrafił wyczuć zbliżających się strażników miejskich, zanim ci zdołali pojawić się w polu widzenia, jak również z tego, że mało kto wygrywał z nim w kości. Po prawdzie to wygrywali tylko ci, którym Garick pozwalał, ale było to jego słodką tajemnicą. Jeden ze skazańców przewrócił się, pociągając za sobą dwóch innych. Wleczono ich chwilę rynsztokiem, nim strażnicy zatrzymali pozostałych. Ponaglani kopniakami więźniowie podnieśli się i wkrótce korowód zniknął w kolejnym zaułku. Garick splunął z pogardą, podrapał się po jajach i cofnął w wilgotny korytarz, do izby, gdzie na stercie starej słomy leżała piegowata Loset… a może Latet? Wiedział, że nie jest to jej prawdziwe imię, ale miał to gdzieś. Była brzydka, śmierdziała potem i brudem, ale za przełamany grosz szeroko rozchylała nogi. Garicka nic więcej nie interesowało. Przynajmniej przez najbliższy czas, bo potem zamierzał trochę zarobić, nim zapadnie noc.

Na Brudnym Rynku wciąż było tłoczno. Garick wdrapał się na beczkę stojącą na rogu i czujnie zlustrował okolicę. Dopiero gdy się upewnił, że nigdzie nie widać żadnego z chłopaków śliskiego Nila ani hełmów strażników zlazł i zanurkował w gwar. Rynek z jednej strony był zamknięty wysokim murem, z pozostałych otoczony obdartymi kamienicami. Stanowił centralny punkt starej i cieszącej się złą sławą dzielnicy. Nie docierali tu miejscy sprzątacze, lecz nie tylko dlatego nazywano go brudnym. Gdzie straż miejska zaglądała niechętnie i rzadko, tam kwitły szemrane sprawy. Na Brudnym Rynku swych właścicieli zmieniały towary i zwierzęta, o których pochodzenie nikt nie pytał. Tu można było zastawić dom albo sprzedać dzieci za kilka srebrnych monet. Wynająć draba lub dziwkę, a także stracić ostatni grosz i życie. Tu też rudy trzynastolatek bez przeszkód mógł naciągać naiwnych na grę w kości.

– Każdy szczęściu dopomoże, każdy dzisiaj wygrać może! – Szeroka deska zgrzytnęła o skrzynię. Po chwili zaterkotały po niej kości. – Ludzie, ludzie, zwariowałem!

– Znów drzeć ryj przylazłeś?

– Klientów ci naganiam, gruba świnio! – Garick wysunął wyzywająco szczękę i rozłożył chude ramiona.

– Patrzcie go, jaki zadziorny – roześmiał się lichwiarz, aż zatrzęsły mu się oba podbródki. – No już dobrze, dobrze, naganiasz, a jakże… – Otarł czoło kawałkiem szmatki. Choć było chłodno, jego czoło co rusz pokrywało się kroplami potu. Nalał sobie wina i skinął na chłopaka. – Chodź, napij się, żebyś miał siłę. Za wspólne interesy!

– No! – Młody chwycił drewniany kubek i opróżnił go duszkiem. Był zadowolony, że lichwiarz miał tego dnia dobry humor i nie przegonił go za tę buńczuczność. Obaj dobrze wiedzieli, że jest ona na pokaz dla tych, którzy nadstawialiby uszu. W brudnych zaułkach liczyło się tylko prawo silniejszego, a Garick starał się, jak mógł, by za takiego go uważano.

– Każdy wygrać może! – krzyknął, rzucając kośćmi. Kilkoro oczu obserwowało, jak podskakują po desce.

– Wyście wygrali – rzekł markotnie rudzielec, wręczając pół grosza bezzębnemu starcowi – a wyście przegrali. – Zwinnie zgarnął monety dwóch pozostałych.

Garick miał z lichwiarzem umowę. Bliskość grubasa, a raczej jego ochroniarzy, zapewniała mu względny spokój i możliwość zarabiania bez obawy, że ktoś spróbuje wycofać się z zakładu. W zamian dawał umówione znaki, gdy czuł, że któryś z proszących o pożyczkę będzie próbował oszukać lichwiarza. Czasem pojawiali się naiwni, którzy wierzyli, że uda im się opuścić miasto, nie spłaciwszy długu. Garick potrafił to ocenić. Jakiś wewnętrzny głos podpowiadał mu, gdy ktoś miał złe intencje. Ostrzegał.

– Osso wam sprzyja, dziaduniu, znów pół grosza dla was! – zawołał donośnie, by przyciągnąć kolejnych graczy. – I wam, panie, ho, ho! – rzucił pół grosza brodaczowi, który przegrał ich już cztery i zamierzał odejść. – Wybieramy, obstawiamy, zaraz kości pójdą w ruch!

Głos w głowie Garicka ostrzegał go też przed niebezpieczeństwem. Pozwalał omijać strażników, podejrzane zaułki i wymykać się Nilowi, który pobierał haracz od każdego dzieciaka w okolicy. Każdego poza Garickiem.

– Kości są kantowane – burknął szpakowaty typ, gdy stracił talara.

– Niech mnie Estal gromem zdzieli, jeśli prawdę mówicie! – Chłopak uderzył się w pierś. – Jak wam co śmierdzi, to swoje dajcie, nimi zagramy.

– Nooo? – Sękata dłoń znalazła się blisko zatkniętej za pas pałki. Barczysty najemnik postąpił krok ku szpakowatemu, który nerwowo przełknął ślinę.

– E… – Omiótł wzrokiem otaczających go mężczyzn i widząc, że jest w swych podejrzeniach odosobniony, mruknął: – Wydawało mi się.

– Coście, panie, mówili? – zainteresował się Garick.

– Że kości są w porządku!

– Raz się wygrywa, raz się przegrywa. Ludzie! Ludzie! Każdy wygrać może!

***

Arcywołchw kroczył korytarzem, co jakiś czas nerwowo oglądając się za siebie. Podkrążone oczy nie były jedynym piętnem, jakie odcisnęły na nim nieprzespane noce.

– Królowa was oczekuje. – Prowadzący go sługa skłonił się, wskazując drzwi.

– Tak, tak – wymamrotał półprzytomnie. Wygładził szatę i minąwszy marsowe oblicza gwardzistów, wkroczył do sali.

– Borfard el Pherdugo Arcywołchw Wondettel, o pani! – krzyknął szambelan, gdy tylko noga Borfarda przestąpiła próg.

– Borfard spóźniony! – Azure obrzuciła go wymownym spojrzeniem. – Zbliż się, kapłanie, i wyjaw, cóż za ważkie sprawy nie pozwoliły ci przybyć o czasie.

– Wybacz, pani.

Pochylił głowę i dyskretnie rozejrzał się po pomieszczeniu. Alabastrowe biurko, przy którym przyjmował go Garhard, zniknęło zastąpione złotym tronem umieszczonym na podwyższeniu. Haftowane zasłony zdjęto ze ściany, na której nieco żywszym kolorem draperii rysował się kontur. Puste miejsce po starej mapie.

– Wybaczam. – Machnęła dłonią, spoglądając na pergamin, który rozwinął przed nią sługa. – Podejdź, Borfardzie, i pomóż mi wybrać tron dla króla.

– Kolejny, o pani?

– Tak, Borfardzie – przytaknęła z rozbawieniem. – Stanie tu, obok mojego. Nie wypada, by król na tym samym tronie przyjmował poselstwa i własnych poddanych. Obcy muszą widzieć siłę i potęgę i przed nią drżeć. Popatrz. – Wskazała rycinę przedstawiającą monumentalne siedzisko.

– Czy to… – Chrząknął Arcywołchw – Czy to są miecze, o pani?

– Zgadza się.

– Dużo mieczy…

– Bardzo dużo, Borfardzie.

– Czy… – zawahał się i oblizał wargi. – Czy jesteś pewna, o pani, że królowi… że królowi będzie wygodnie?

– Boisz się, że któryś wbije mu się w zad? – Spojrzała mu prosto w oczy.

– Ja, pani…

– Kpię z ciebie – parsknęła rozbawiona. – Oczywiście, że tylko głupiec by coś takiego chciał postawić w sali tronowej. Nie, nie, Borfardzie, to tylko szalona wizja naszego niepoważnego artysty. Chciał, by ludzie drżeli ze strachu na sam widok tego fotela, ale umknęło mu, że ktoś musiałby go nieustannie czyścić z rdzy. Nie pomyślał też o tyłku króla. – Mrugnęła porozumiewawczo.

– Może poduszka… – Zmarszczył czoło Arcywołchw.

– Na tronie z mieczów wyglądałaby niezwykle groźnie, nieprawdaż?

Kapłan spuścił wzrok.

– Nie! – Gestem odprawiła sługę. – Wszyscy mają drżeć przed naszymi mieczami w polu, a tu, w tej sali, muszą widzieć, że stać nas na wykucie wielu. Złoto i klejnoty. – Popukała dłonią w finezyjnie rzeźbiony podłokietnik. – Tak powinny wyglądać królewskie trony. Dużo złota i klejnotów. To zawsze robi wrażenie. Zgodzisz się ze mną?

– Tak, pani – przytaknął skwapliwie.

– Wspaniale! – Klasnęła w dłonie. – Wszyscy wyjść!

Gdy zostali sami, przyjrzała się badawczo Arcywołchwowi.

– Wyglądasz na zmęczonego – rzekła. – Czyżbyś źle sypiał?

– Jest nieco… problemów w świątyni. Chciałbym…

– O tym później. Wezwałam cię, ponieważ potrzebuję uczonego w mowie, a jednocześnie rozważnego żercy. Takiego, za którego poręczysz własną głową. – Bezwiednie zaczęła bawić się włosami. – Wyruszy w daleką drogę z poselstwem. Tuzin ludzi, może dwa, i on razem z nimi. To bardzo ważne poselstwo. – Nawijała kosmyk na palec i pozwalała, by powoli się z niego zsuwał.

– Rozumiem, niezwłocznie przyślę ci kogoś takiego. – Borfard usilnie starał się wydobyć z pamięci imię choć jednego kapłana, za którego mógłby ręczyć.

– Tego właśnie oczekuję. Wyślę poselstwo za Martwicę i dalej, by przekroczyło Smocze Góry i zaniosło moje słowa wprost na dwór Nife.

– Nife? – spytał ostrożnie.

– To potęga, która padła do mych stóp, błagając o pokój. – Uniosła dumnie czoło. – Musi wiedzieć, że dotrzymam słowa. Poza tym, drogi Borfardzie, trzeba będzie wytyczyć szlak kupiecki i podzielić tereny Górnej Krainy. Martwica je uwalnia, jeśli już nie uwolniła. Nie możemy pozwolić, by leżały odłogiem. Wondettel je odzyska, jesteśmy to winni naszym dziadom. – Wymownie przyłożyła palce do skroni. – Ja jestem im to winna. Odzyskamy Górną Krainę, a przynajmniej jej część. Nife jest potężnym sojusznikiem, z którym podzielimy się ziemią, i w ten sposób raz na zawsze położymy kres zaszłościom. Pokój, Borfardzie, pokój, handel i wiele więcej.

– A Doreba? – spytał cicho.

– Odzyskamy ją i odbudujemy – odparła z naciskiem.

– Nie wątpię, Wasza Wysokość, lecz proszę wybaczyć śmiałość: kto… – przełknął nerwowo ślinę – kto odważył się ją zaatakować?

– Arcywołchw powinien wiedzieć takie rzeczy – prychnęła. – Nie pytałeś bogów?

– Bogowie mają ważniejsze sprawy – odparł cierpko. – Zgrzeszyłbym, pytając ich o to.

– Istotnie, zgrzeszyłbyś. A więc Dorebę zniszczyły złe czary.

– Nife?

– Z pewnością nie, Arcywołchwie. – Wstrząsnął nim chłód jej słów. – Może to morrońska zdrada, a może siła, której jeszcze nie znamy. Ktokolwiek to był, zapłaci za swą śmiałość.

– Oczywiście. – Kapłan pokłonił się chwiejnie. Zmęczenie rozlewało się po jego członkach i ściskało skronie, odbierając trzeźwość myślenia. Musiał toczyć walkę o każdą myśl i czuł, że powoli ją przegrywa. Marzył, by królowa pozwoliła mu wreszcie odejść.

– Czy trawi cię jakaś choroba? – Przyjrzała mu się z niezadowoleniem.

– Nie, pani, to tylko zmęczenie. Jest kilka…

– Nie życzę sobie oglądać cię więcej w takim stanie – rzekła dobitnie. – Przyślij mi czym prędzej żercę, który nie zawiedzie moich oczekiwań. Chcę również, by wasze umiejętności wsparły wojsko, gdy nadejdzie potrzeba. Dość już tych kpin z kapłaństwa. Sto pięćdziesiąt lat strachu wystarczy, zgodzisz się ze mną, Borfardzie?

Arcywołchw nerwowo przełknął ślinę.

– Namiestnik, pani…

– Ach, właśnie! – uśmiechnęła się niemiło. – Liczę, że wszelkie wydane przez niego rozkazy zostały już odwołane.

– Tak, Wasza Wysokość – odparł odruchowo. Dopiero po chwili zebrał się na odwagę, by powiedzieć cicho: – To znaczy nie… Nie wszystkie można było odwołać.

– Borfardzie el Pherdugo. – Pochyliła się ku niemu. – Czy pismo z moją pieczęcią do ciebie dotarło? Nie, nie musisz potakiwać, wiem, że tak, bo niósł je mój posłaniec, do czarta!

– Pani…

– Milcz! – krzyknęła. – Wydałam ci polecenie, a ty śmiałeś go nie wykonać? Czy to zdrada? – Jej pierś unosiła się w rytm szybkiego oddechu. – Kpisz sobie ze mnie? O nie, Pherdugo, niedoczekanie twoje! Wynoś się stąd i zrób wszystko, co ci kazałam.

Odwrócił się, pobladły, i ruszył ku drzwiom. Zanadto był porażony tym nagłym wybuchem, by zrobić cokolwiek innego. Oto on, Arcywołchw Wondettel, który osobiście nakładał koronę na głowy królewskiej pary i błogosławił ją mocą nadaną przez bogów, teraz był przeganiany jak pies.

– Masz czas do świtu, kapłanie! – zawołała w ślad za nim.

Minął strażników i ruszył do wyjścia, odprowadzany przez ciężkie spojrzenia służby. Mężczyźni i kobiety kąsali go wzrokiem, nie umiejąc ukryć zadowolenia, że oto poniżono kogoś tak znamienitego. Jak łajno – pomyślał i uniósł dumnie głowę.

***

Garick nie pamiętał, czy kiedykolwiek był czas, gdy nie słyszał głosu w swojej głowie. Ciche mruczenie zmieniało się w syki lub chrząknięcia za każdym razem, gdy uznało, że musi zwrócić jego uwagę. Szybko nauczył się, co oznaczają poszczególne dźwięki i jak z nich korzystać. Nie zastanawiał się, dlaczego tak się dzieje, ale wierzył, że dzięki głosowi kiedyś zostanie królem zaułków, a tacy jak śliski Nil czy nawet lichwiarz będą mu się kłaniać i płacić haracz. Wierzył, że to tylko kwestia czasu. Szczęśliwy Garick, jak nazywała go jedna z młodych dziwek, którą obronił kiedyś przed krewkim klientem. Szczęśliwy Garick, któremu jakaś siła podpowiadała, które kości obstawiać i których zaułków unikać. Szczęśliwy Garick, który biegł teraz wzdłuż rynsztoka, omdlewając z przerażenia. Wycie w głowie paraliżowało myśli i rozsadzało czaszkę swym demonicznym vibrato.

Potknął się, upadł i znów zerwał do biegu. Palący ból szarpał każdym mięśniem, odbierał dech. Garick uciekał, choć nikt nie podążał jego śladem. Uciekał, choć wiedział już, że nie zdoła.

Desperacko cisnął za siebie sakiewkę. Monety potoczyły się po kamieniach i utonęły w szlamie.

– Nieee! – wycharczał. Czarne plamy tańczyły mu przed oczami jak wielkie ćmy. Stracił równowagę, odbił się od ściany i przewrócił. – Nie, nie, nie! – powtarzał, próbując się podźwignąć. Jakaś siła uniosła go w powietrze. Zimno stali szarpnęło krtanią. Upadł bezwładnie, telepiąc się ze strachu. Głos w głowie odpływał, pozwalając, by w uszy chłopca wpełzł charkliwy bulgot. Garick widział mokry bruk i błoto, na które opadło kilka suchych płatków tojadu. Czerwona strużka omijała je w drodze do rynsztoka. Zamknął oczy i już nie otworzył. Wkrótce potem zaczął padać deszcz.

Kraina Martwej ZiemiTom III. Pieśń i krzyk

Copyright © by Jacek Łukawski 2018

Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo SQN 2018

Redakcja – Joanna Mika

Korekta – Aneta Wieczorek

Projekt typograficzny i skład – Joanna Pelc

Okładka – Jacek Łukawski, Paweł Szczepanik / BookOne.pl

Grafika na okładce – Jacek Łukawski

Rysunki w książce – Rafał Szłapa

All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

Wydanie I, Kraków 2018

ISBN EPUB: 978-83-8129-123-1ISBN MOBI: 978-83-8129-122-4