Księgi Mroku ebook i audiobook

Reko­men­da­cje

Utrzy­mana w szyb­kim tem­pie opo­wieść, która stra­szy z wdzię­kiem. To także hołd dla sztuki opo­wia­da­nia, który zachwyci miło­śni­ków fan­ta­stycz­nych i magicz­nych świa­tów. Gratka dla tych, któ­rzy lubią się bać i obgry­zać paznok­cie pod­czas lek­tury.

Cla­ire Legrand

Mroczna powieść o sile pły­ną­cej z samo­ak­cep­ta­cji i walce z wła­snymi lękami. Fani twór­czo­ści Neila Gaimana, Lemony Snic­keta czy Adama Gidwitza odnajdą w Księ­gach Mroku rów­nie zaska­ku­jące i prze­ra­ża­jące histo­rie.

„School Library Jour­nal”

Wybu­chowa mie­szanka baśni, magii i grozy. Inte­li­gentna waria­cja na temat Baśni tysiąca i jed­nej nocy oraz Jasia i Mał­gosi, w któ­rej boha­ter schwy­tany przez wiedźmę musi co noc opo­wia­dać jej nową straszną histo­rię, żeby prze­trwać. Pomimo mrocz­nej kon­wen­cji, autor ni­gdy nie idzie za daleko, dzięki czemu lek­tura jest odpo­wied­nia także dla młod­szych czy­tel­ni­ków.

„Publi­shers Weekly”

Bar­dzo wcią­ga­jąca książka, która odkrywa przed czy­tel­ni­kami pisar­ski warsz­tat oraz mecha­ni­zmy powsta­wa­nia powie­ści. Podej­muje rów­nież ważny dla nasto­let­nich czy­tel­ni­ków temat odmien­no­ści i przy­sto­so­wa­nia do grupy. Księgi Mroku to także eks­cy­tu­jąca opo­wieść o magii, która może być prze­ra­ża­jąca.

„Kir­kus Review”

Trzy­ma­jąca w napię­ciu powieść z mądrym prze­sła­niem o potrze­bie samo­ak­cep­ta­cji i sile przy­jaźni, która pomaga sta­wiać czoła życio­wym pro­ble­mom. Oprócz intry­gu­jąco mrocz­nych histo­rii znaj­dziemy tu też wiele reflek­sji o tru­dach pisar­skiego rze­mio­sła oraz kilka cen­nych wska­zó­wek na temat two­rze­nia pory­wa­ją­cych fabuł.

„Com­mon Sense Media”

Night­bo­oks Copy­ri­ght © 2018 by J.A. White

This edi­tion © Baba­ryba 2021 All rights rese­rved.

Ilu­stra­cja na okładce © Daniel Bur­gess Pro­jekt okładki: Amy Ryan Tłu­ma­cze­nie: Pau­lina Zagór­ska Opieka redak­cyjna: Marek Wło­dar­ski Korekta: Kata­rzyna Sza­jow­ska

Wszel­kie prawa zastrze­żone. Powie­la­nie, roz­po­wszech­nia­nie w jakiej­kol­wiek for­mie z wyko­rzy­sta­niem jakich­kol­wiek tech­nik cało­ści lub frag­men­tów niniej­szego dzieła bez wcze­śniej­szej pisem­nej zgody wła­ści­ciela tych praw jest zabro­nione.

ISBN 978-83-62965-89-2 WAR­SZAWA 2021

Wydaw­nic­two BABA­RYBA www.baba­ryba.pl

Wer­sję elek­tro­niczną przy­go­to­wała firma Eli­bri

Dla Jacka Pac­cione jr.

1. Złe pię­tro

1

ZŁE PIĘ­TRO

Wresz­cie cała rodzina zasnęła. Aleks zarzu­cił ple­cak na ramię i wymknął się z miesz­ka­nia, deli­kat­nie przy­trzy­mu­jąc drzwi, żeby przy­pad­kiem nie trza­snęły. Nocą na ósmym pię­trze kory­tarz pre­zen­to­wał się jesz­cze posęp­niej niż zwy­kle, pozba­wiony choćby odro­biny świa­tła wpa­da­ją­cego przez malut­kie okna. Chło­pak zawa­hał się. Stał na wycie­raczce, pró­bu­jąc zwal­czyć chęć powrotu do cie­płego, wygod­nego łóżka. Jeśli wró­cisz – pomy­ślał – jutro wciąż będziesz tym samym, nud­nym Alek­sem Moshe­rem co zawsze. Dzi­wa­kiem. Świ­rem. Fra­je­rem. Chcesz tego?!

– Nie – wyszep­tał i ruszył szybko w stronę windy na końcu kory­ta­rza.

W ciągu dnia przez cien­kie drzwi miesz­kań można było usły­szeć odgłosy codzien­nego życia sąsia­dów: stłu­mione roz­mowy, śmie­chy, pod­nie­sione głosy, dud­nie­nie tele­wi­zo­rów, a nawet nie­udolną grę na skrzyp­cach syna pana Gar­cii… Jed­nak teraz w środku nocy na kory­ta­rzu pano­wała nie­malże mar­twa cisza. Spo­kój ten prze­ry­wało jedy­nie bzy­cze­nie brud­nej żarówki oraz paniczny sze­lest prze­wa­la­ją­cych się w ple­caku Aleksa rze­czy, które – jak mu się zda­wało – chciały uciec przed swoim prze­zna­cze­niem. Chło­pak coraz bar­dziej czuł się winny, a do tego było mu bar­dzo przy­kro. Gdyby tylko nie musiał tego robić… ale nie miał prze­cież innego wyj­ścia.

Na pory­so­wa­nym panelu przy win­dzie wci­snął przy­cisk ze strzałką w dół. Głę­boko w trze­wiach budynku roz­le­gło się skrzy­pie­nie sta­rej maszy­ne­rii prze­ry­wa­jące nocną ciszę. Aleks wzdry­gnął się i zer­k­nął szybko przez ramię. Prze­stra­szył się, że hałas obu­dzi któ­re­goś z domow­ni­ków albo sąsia­dów. Schody byłyby dys­kret­niej­szym roz­wią­za­niem, ale zale­żało mu na cza­sie. Bał się, że gdyby miał nawet tylko chwilę wię­cej do prze­my­śleń, to zwąt­piłby w słusz­ność swo­jej decy­zji.

Ding!

Drzwi do windy otwo­rzyły się z prze­cią­głym skrzy­pie­niem. Wnę­trze było pokryte brud­nymi lustrami. Aleks wszedł do środka i naci­snął przy­cisk -1. Piw­nica była jego ulu­bio­nym miej­scem w całym budynku. Niczym cmen­ta­rzy­sko upior­nych rupieci zapchana była po sam sufit gra­tami porzu­co­nymi tam przez poprzed­nich najem­ców. Jed­nak naj­bar­dziej nie­sa­mo­witą rze­czą w piw­nicy był piec: żela­zny potwór liczący sobie nie­mal sześć­dzie­siąt lat. Aleks nazy­wał go Sta­rym Kop­ciu­chem. To wła­śnie on był celem jego noc­nej wyprawy.

Drzwi zamknęły się, a winda ruszyła powoli i nie­zgrab­nie w dół, szar­piąc co chwilę. Chło­pak zaczął ner­wowo tupać. Choć jego ple­cak był znacz­nie lżej­szy niż zazwy­czaj, zda­wał się cią­żyć mu, jakby wypeł­niony był kamie­niami. Poczuję się lepiej, kiedy w końcu się ich pozbędę – pomy­ślał. Wystar­czy wrzu­cić je do ognia i od razu odejść. Nie cze­kać, nie patrzeć, jak się palą, nie oglą­dać się za sie­bie.

Oczy­wi­ście Aleks rów­nie dobrze mógł wyrzu­cić zawar­tość ple­caka do śmieci i mieć to wszystko z głowy, ale takie roz­wią­za­nie wydało mu się okrutne. Kre­ma­cja w Sta­rym Kop­ciu­chu zda­wała się dostoj­niej­szym poże­gna­niem, przy­po­mi­nała mu pale­nie ciał pole­głych wojow­ni­ków. Uznał, że jest im przy­naj­mniej winien godną śmierć. Koniec koń­ców to prze­cież on je stwo­rzył.

Gdy winda w końcu sta­nęła, a drzwi się otwo­rzyły, zamiast piw­nicy Aleks ujrzał nie­znany mu kory­tarz. Wyświe­tlacz poka­zy­wał pię­tro 4. Coś się musiało chyba zepsuć! – pomy­ślał zasko­czony. Naci­snął ener­gicz­nie kilka razy przy­cisk -1, ale winda ani drgnęła. Aleks prych­nął ze zło­ści. A więc jed­nak schody!

Wyszedł z windy i skie­ro­wał się w stronę klatki scho­do­wej. Kory­tarz na czwar­tym pię­trze miał taki sam układ co na ósmym, ale był wyraź­nie ciem­niej­szy. Aleks zer­k­nął na żarówki, zasta­na­wia­jąc się, czy kilka z nich aby się nie prze­pa­liło, ale wyglą­dało na to, że wszyst­kie były sprawne. Jed­nak z jakie­goś tajem­ni­czego powodu nie oświe­tlały kory­ta­rza tak mocno, jak powinny, jakby ciem­ność go spo­wi­ja­jąca była gęsta, nie­prze­pusz­cza­jąca świa­tła. Aleks pomy­ślał, że to jego wyobraź­nia znów zaczyna pra­co­wać, jed­no­cze­śnie sta­rał się igno­ro­wać zimny dreszcz, który zaczął peł­znąć mu po ple­cach. Pew­nie żarówki są po pro­stu stare albo…

Nagle usły­szał głosy.

Docho­dziły z miesz­ka­nia znaj­du­ją­cego się na końcu kory­ta­rza. Począt­kowo Alek­sowi zda­wało się, że to roz­mowa miesz­kań­ców. Jed­nak kiedy pod­szedł bli­żej, usły­szał prze­ra­ża­jącą muzykę i zdał sobie sprawę, że głosy nale­żały do postaci fil­mo­wych. Uśmiech­nął się, bo od razu roz­po­znał tytuł. To Noc żywych tru­pów!

Miał zale­d­wie cztery lata, kiedy po raz pierw­szy obej­rzał ten film. Powi­nien był wtedy już dawno spać, jed­nak dzi­waczne odgłosy docho­dzące z salonu zacie­ka­wiły go, wstał więc z łóżka, żeby spraw­dzić ich źró­dło. Rodzice sie­dzieli przy­tu­leni na kana­pie przed tele­wi­zo­rem z miską popcornu. Aleks scho­wał się za fote­lem i utkwił wzrok w ekra­nie. Ni­gdy w życiu nie był tak prze­ra­żony i… tak pod­eks­cy­to­wany.

Kiedy rodzice zorien­to­wali się, że nie są sami, było już za późno… Aleks zdą­żył zła­pać bak­cyla grozy i mroku. Wkrótce jego zabawki zostały zapa­ko­wane do pudła i znie­sione do piw­nicy, żeby zro­bić miej­sce pla­sti­ko­wym potwo­rom, wam­pi­rzym kłom oraz plu­szo­wym duchom. Aleks roze­brał swoje wozy stra­żac­kie i rakiety kosmiczne z kloc­ków Lego i zbu­do­wał z nich nawie­dzony dom. Co się zaś tyczyło ksią­żek, to wypo­ży­czał z biblio­teki wyłącz­nie te, które miały napis Hal­lo­ween na grzbie­cie.

Noc żywych tru­pów zaj­mo­wała w jego sercu wyjąt­kowe miej­sce, bo dzięki niej odkrył fascy­nu­jący świat grozy. Kiedy tak stał teraz w ciem­nym kory­ta­rzu na czwar­tym pię­trze, ogar­nęło go nagle silne pra­gnie­nie, które przy­sło­niło mu wszyst­kie inne myśli: żeby jesz­cze raz obej­rzeć ten film. Aleks zro­bił kolejny krok w kie­runku drzwi miesz­ka­nia 4E, wabiony mro­żącą krew w żyłach ścieżką dźwię­kową, aż wresz­cie przy­ło­żył do nich ucho. To był dopiero począ­tek filmu, tuż przed sceną, w któ­rej Bar­bara i jej brat zostali zaata­ko­wani przez zombi na cmen­ta­rzu. Zaafe­ro­wany pomy­ślał, że nie­wiele go omi­nęło. Kom­plet­nie zapo­mniał o swoim ple­caku i o tym, po co w ogóle wyszedł z miesz­ka­nia tak późno w nocy. Jedyne, o czym myślał, to film. Musiał go zoba­czyć. Gdyby roz­są­dek wziął górę, uświa­do­miłby sobie, że to pra­gnie­nie nie miało naj­mniej­szego sensu. Prze­cież mógł obej­rzeć ten film w dowol­nym momen­cie na swoim table­cie, co byłoby na pewno lep­szym pomy­słem niż dobi­ja­nie się do sąsia­dów w środku nocy. Nie­stety, roz­są­dek nie wygrał. Jego skryte za oku­la­rami oczy, zazwy­czaj tak bystre i cie­kaw­skie, teraz jakby zaszły mgłą. Otwo­rzył jesz­cze usta, zdzi­wiony i zasko­czony, przez co zaczął przy­po­mi­nać zombi ze swo­jego uko­cha­nego filmu.

Zapu­kał do drzwi trzy razy, krótko i zde­cy­do­wa­nie. Nie­mal natych­miast otwo­rzyła mu jakaś kobieta, jakby tylko cze­kała na gości.

– No, no, no… i kogo my tu mamy? – zapy­tała, przy­glą­da­jąc mu się z góry. – Jakiś gość!

Kobieta była przed trzy­dziestką, miała jasną cerę i krótko ostrzy­żone, ster­czące włosy. Była ubrana na czarno, a na twa­rzy miała grubą war­stwę maki­jażu, zwłasz­cza wokół oczu.

– Prze­pra­szam – wybą­kał Aleks. Zakrę­ciło mu się w gło­wie. Co ja wypra­wiam? – pomy­ślał. – Nie wiem, dla­czego do pani zapu­ka­łem. Usły­sza­łem po pro­stu…

– Co takiego usły­sza­łeś? – spy­tała kobieta, nachy­la­jąc się ku niemu. – No, powiedz mi.

– Film.

Kobieta się uśmiech­nęła. Miała dziwne zęby, które oddzie­lone były od sie­bie malut­kimi szpar­kami, co spra­wiało, że wyglą­dała jak jedna z tych potwo­rza­stych ryb z głę­bin oce­anu.

– A to ci dopiero! Jaki film?! – zapy­tała ze szczerą cie­ka­wo­ścią.

Aleks popa­trzył na nią podejrz­li­wie. Zza jej ple­ców wciąż było sły­chać dziwne odgłosy. Aku­rat zombi waliły pię­ściami w okno samo­chodu Bar­bary, a mimo to nie­zna­joma kobieta sto­jąca w drzwiach zacho­wy­wała się, jakby nic nie sły­szała.

– Nie wiesz? – spy­tał Aleks.

– A skąd mam wie­dzieć? Ten film jest dla cie­bie, a nie dla mnie – odpo­wie­działa, po czym sze­rzej uchy­liła drzwi. – Chcesz obej­rzeć? Założę się, że to jeden z two­ich ulu­bio­nych!

Nagle Aleksa ogar­nął strach. Jest śro­dek nocy, a ja sobie roz­ma­wiam z obcą osobą jak gdyby ni­gdy nic. Co ja robię?! – pomy­ślał. Cof­nął się o krok. Chciał odejść naj­szyb­ciej, jak to moż­liwe, kiedy w noz­drza ude­rzył go zna­jomy, słodki zapach cze­goś, co naj­wy­raź­niej znaj­do­wało się w miesz­ka­niu. To było jego ulu­bione cia­sto dyniowe, a w dodatku chyba jesz­cze świeżo upie­czone! Poczuł się bez­piecz­nie, wdy­cha­jąc kojący zapach cyna­monu i gałki musz­ka­to­ło­wej. Jego lęki znik­nęły jak ręką odjął. Pomy­ślał, że ta kobieta nie może być groźna. Ot, miła pani, która lubi hor­rory… Zupeł­nie tak jak on!

– Ten film to Noc żywych tru­pów z 1968 roku – wyja­śnił Aleks. – W reży­se­rii Geo­rge’a Romera.

– Och… a to cie­kawe. I jak, mia­łam rację? To jeden z two­ich ulu­bio­nych fil­mów?

– Jeden z dzie­się­ciu naj­bar­dziej ulu­bio­nych. Jest pomię­dzy Pozwól mi wejść i Rin­giem. – Aleks wzru­szył ramio­nami, jakby chciał ukryć zakło­po­ta­nie. – Lubię się bać…

– Brzmisz jak swój chło­pak! – odpo­wie­działa kobieta, sze­roko się uśmie­cha­jąc. – To nie­sa­mo­wite! Już mia­łam zacząć oglą­dać, kiedy aku­rat pomy­śla­łam sobie, jak wspa­niale byłoby obej­rzeć ten film z kimś, kto naprawdę potra­fiłby go doce­nić. I oto jesteś!

Kobieta otwo­rzyła w końcu drzwi na oścież. Aleks dostrzegł salon, a w nim kanapę, która wyglą­dała na bar­dzo wygodną, oraz sto­lik kawowy z tale­rzem wypeł­nio­nym cia­stecz­kami owsia­nymi i pach­ną­cym cia­stem dynio­wym. Wszystko to wyglą­dało zachę­ca­jąco i przy­tul­nie. Na ścia­nie wisiał ogromny tele­wi­zor, a na ekra­nie leciał czarno-biały film, który Aleks tak bar­dzo chciał znowu zoba­czyć. Główna boha­terka ści­gana przez bandę zombi aku­rat bie­gła do domu, gdzie miała pozo­stać uwię­ziona do końca filmu. Aleks tkwił w drzwiach jak zahip­no­ty­zo­wany.

– No, nie stój jak kołek, głup­ta­sie. Wchodź dalej do środka! – zachę­cała go nie­zna­joma.

Nawet dużo póź­niej, kiedy Aleks wie­dział już, że znaj­do­wał się wów­czas pod wpły­wem sil­nego zaklę­cia, nie mógł uwie­rzyć, że tak nie­wiele było trzeba, żeby zwa­bić go do miesz­ka­nia. Czuł się tak, jakby jego ciało nie nale­żało do niego, jakby był ćmą, która nie mogła się oprzeć bla­skowi tele­wi­zora.

Prze­kro­czył próg. Drzwi zatrza­snęły się za nim.

– Mam cię! – wyszep­tała kobieta.

Chwy­ciła go zimną ręką za nad­gar­stek i nagle poczuł, jak ucieka z niego cała ener­gia. Opadł na pokrytą podusz­kami kanapę, z tru­dem opie­ra­jąc się poku­sie, żeby zasnąć.

Kobieta roz­sia­dła się na krze­śle naprze­ciwko. Nie uśmie­chała się już.

– Jak masz na imię? – spy­tała.

– Alek­san­der. Aleks.

– A więc jak?

– Aleks.

Sko­ło­wany rozej­rzał się po miesz­ka­niu. Tele­wi­zor znik­nął, a razem z nim sto­lik i cia­sto dyniowe.

– Co się stało z tele­wi­zo­rem?! – zapy­tał.

– Ni­gdy go tu nie było.

– Nie­prawda! – zapro­te­sto­wał. – Sam widzia­łem…

– To miesz­ka­nie zrobi wszystko, co konieczne, żeby zwa­bić kogoś do środka. Dla każ­dego coś innego! Film rzadko się zda­rza, naj­czę­ściej spraw­dza się jedze­nie. Przez żołą­dek do serca… ha, ha, ha!

– Poczu­łem cia­sto dyniowe.

– No, o to mi wła­śnie cho­dzi.

Aleks z tru­dem zebrał myśli. Pokój wiro­wał mu przed oczami, jakby dopiero co wysiadł z kolejki gór­skiej w weso­łym mia­steczku. Zro­biło mu się nie­do­brze.

– Chcę do domu – powie­dział.

– Oj, oba­wiam się, że to nie­moż­liwe.

Obró­cił się na kana­pie. Ruszał się niczym mucha w smole, jed­nak liczył jesz­cze na to, że uda mu się dosko­czyć do drzwi. Tyle że nie było już żad­nych drzwi… W miej­scu, któ­rym wszedł do środka, teraz znaj­do­wała się ściana.

– Gdzie są drzwi?! – spy­tał na wpół przy­tom­nie.

– Nie ma – odpo­wie­działa bez­tro­sko nie­zna­joma. – Ale nie martw się, nie będą ci już potrzebne.

– To… to nie­moż­liwe… prze­cież drzwi… nie mogą ot tak… – jąkał się Aleks.

– Na­dal nie wiesz, o co cho­dzi? – Wyszcze­rzyła z dumą zęby. – Jestem wiedźmą! – Postu­kała w jego czoło paznok­ciem. – A ty, myszko, wła­śnie wpa­dłeś w moją pułapkę.

Aleks pró­bo­wał wstać, ale nogi miał jak z waty, więc runął na pod­łogę. Ostat­nią rze­czą, którą zare­je­stro­wał, była wszech­ogar­nia­jąca fala ciem­no­ści.

2. Głos zza drzwi

2

GŁOS ZZA DRZWI

Aleks obu­dził się na dole pię­tro­wego łóżka. Nie miał poję­cia ani gdzie się znaj­duje, ani jak się tu zna­lazł. Był dosłow­nie spa­ra­li­żo­wany stra­chem. Stop­niowo zaczęły do niego wra­cać wyda­rze­nia z poprzed­niej nocy.

Winda. Miesz­ka­nie. Wiedźma.

Tyle że ona nie jest chyba praw­dziwą wiedźmą – myślał gorącz­kowo. Prze­cież wiedźmy nie ist­nieją. To po pro­stu jakaś wariatka, któ­rej wydaje się, że jest cza­row­nicą. Ale w takim razie… dla­czego widzia­łem tele­wi­zor, któ­rego wcale tam nie było?! Zahip­no­ty­zo­wała mnie czy co?!

Nagle do głowy przy­szła mu inna prze­ra­ża­jąca myśl: Ktoś śpi na górze… Zaci­snął ner­wowo palce na okry­wa­ją­cym go kocu i spoj­rzał na meta­lowe rurki nad sobą, na któ­rych opie­rał się mate­rac. Aleks pró­bo­wał wyczuć lub usły­szeć, czy na górze ktoś oddy­cha. Cisza. Po chwili bez­sze­lest­nie wstał z łóżka, przy­czaił się i bły­ska­wicz­nie zaj­rzał do góry. Nikogo tam nie było! Tylko stary mate­rac, bez koca ani prze­ście­ra­dła. Chło­pak ode­tchnął z ulgą. W życiu bym nie pomy­ślał, że łóżko pię­trowe może być takie straszne.

Pokój był mały, wypo­sa­żony tylko w pro­ste meble, z lustrem sto­ją­cym w kącie. W pokoju było też dwoje drzwi, z któ­rych jedne pro­wa­dziły do wbu­do­wa­nej w ścianę pra­wie pustej szafy. Wisiały w niej tylko poje­dyn­cze dzie­cięce ubra­nia – koszulki, spodnie, sukienki – w róż­nych roz­mia­rach. Aleks prze­rzu­cał szybko wie­szaki, kiedy nagle przy­po­mniało mu się coś jesz­cze z ubie­głej nocy: To miesz­ka­nie zrobi wszystko, co konieczne, żeby zwa­bić kogoś do środka… naj­czę­ściej spraw­dza się jedze­nie…

Naj­czę­ściej… – powtó­rzył w myślach Aleks. Zro­biło mu się nie­do­brze ze stra­chu. A więc nie jestem tu pierw­szy.

Oczy­wi­ście, gdyby potrak­to­wać zupeł­nie serio to, co powie­działa mu nie­zna­joma kobieta, to miesz­ka­nie miało zdol­ność czy­ta­nia w ludz­kich umy­słach tylko po to, by sku­tecz­nie zwa­bić ofiarę do środka. Jak spryt­niej­sza wer­sja pier­ni­ko­wej chatki z Jasia i Mał­gosi – pomy­ślał. Przy­nętą dla mnie był mój ulu­biony hor­ror. Spoj­rzał na wiszące w sza­fie ubra­nia. Ale co się stało z innymi? Co ich tu ścią­gnęło? Zapach ulu­bio­nych potraw? Głosy zna­jo­mych?

– Nie! – powie­dział sta­now­czo Aleks. – To nie­moż­liwe! Prze­cież magia nie ist­nieje!

Zatrza­snął drzwi do szafy z takim hukiem, że w środku aż zakle­ko­tały wie­szaki. Jeśli nawet magia poja­wia się tylko w baj­kach, to wciąż pozo­sta­wało fak­tem, że w tym pokoju spało przed nim wiele innych osób, a po ubra­niach w sza­fie oce­nia­jąc, w więk­szo­ści dzieci. Straszna myśl… Skoro Aleks nie był pierw­szą osobą porwaną przez tę kobietę, to co się stało z całą resztą?!

Zanim jego bujna wyobraź­nia zdą­żyła pod­su­nąć mu krwawe odpo­wie­dzi na to pyta­nie, Aleks ruszył do dru­gich drzwi, pra­wie prze­wra­ca­jąc się po dro­dze o swój ple­cak. Drzwi wyglą­dały zupeł­nie zwy­czaj­nie: może jedy­nie poza tym, że w zamku zamiast jed­nej były dwie dziurki od klu­cza. Górna dziurka nie wyróż­niała się niczym szcze­gól­nym, za to dolna miała nie­ty­powy kształt jakby pół­księ­życa. To pew­nie jakiś spe­cjalny rodzaj zamka, żeby nikt stąd nie uciekł – pomy­ślał. Był tak pewny, że drzwi będą zamknięte, że aż się wzdry­gnął, kiedy ustą­piły po naci­śnię­ciu klamki. Musiała zapo­mnieć zamknąć… – pomy­ślał, czu­jąc jed­no­cze­śnie, jak budzi się w nim nadzieja na udaną ucieczkę.

Aleks wstrzy­mał oddech i otwo­rzył drzwi naj­ci­szej i naj­wol­niej, jak tylko potra­fił. Kolejny pokój wyglą­dał iden­tycz­nie jak poprzedni: pro­ste łóżko, wbu­do­wana szafa, lustro w kącie. Wszedł do środka, uwa­ża­jąc, by pod­łoga nie zaskrzy­piała pod jego cię­ża­rem. Kiedy tylko zamknął za sobą drzwi, te na chwilę znik­nęły, a w ich miej­scu poja­wiła się ściana. Po kilku sekun­dach drzwi znowu były na swoim miej­scu.

– Że co?! – wydu­sił zszo­ko­wany i zaczął się cofać, aż potknął się o coś na pod­ło­dze.

Jego ple­cak.

– To nie­moż­liwe! – powie­dział, krę­cąc głową. – Prze­cież on został w tam­tym pokoju!

Zaj­rzał do środka i już nie miał wąt­pli­wo­ści: to był naprawdę jego ple­cak, który w jakiś nie­wy­ja­śniony spo­sób tele­por­to­wał się z poprzed­niego pokoju albo działo się tu coś jesz­cze dziw­niej­szego. Drżą­cymi rękami otwo­rzył szafę. W środku wisiały dzie­cięce ubra­nia, iden­tyczne jak te, które oglą­dał w poprzed­nim pomiesz­cze­niu zale­d­wie chwilę temu.

– To ten sam pokój! – stwier­dził zdu­miony.

Otwo­rzył drzwi z dwiema dziur­kami na klucz i zaczął porów­ny­wać oba pokoje w poszu­ki­wa­niu choćby naj­mniej­szego szcze­gółu, który by je róż­nił. Nic nie zna­lazł. Drzwi w kolej­nym pokoju też były otwarte i pro­wa­dziły do nie­skoń­czo­nej liczby kolej­nych iden­tycz­nych pokoi, niczym odbi­cie uchwy­cone mię­dzy dwoma lustrami. Cie­kawe, co się sta­nie, jak pod­niosę ple­cak? Bliź­nia­czy ple­cak w kolej­nym pokoju uniósł się sam w powie­trzu niczym rekwi­zyt w nawie­dzo­nym domu. Czy to zaklęte wię­zie­nie, z któ­rego nie da się uciec?! – zapy­tał sam sie­bie.

Zamknął drzwi i usiadł na łóżku. Wszyst­kie try­biki w jego mózgu krę­ciły się jak sza­lone, kiedy pró­bo­wał zro­zu­mieć to, czego wła­śnie doświad­czał. Jego świat został wywró­cony do góry nogami. To chyba ozna­cza, że magia ist­nieje… – pomy­ślał pod­ła­many i scho­wał twarz w dło­niach.

Długo sie­dział w tej pozy­cji, aż przy­szła mu do głowy nowa myśl. Zerwał się na równe nogi i zaczął drzeć się wnie­bo­głosy, ska­kać i walić pię­ściami w ściany, tak żeby hałas był jak naj­więk­szy.

– Pomocy! Porwała mnie jakaś wariatka! Poli­cja!

Może i to miesz­ka­nie jest zacza­ro­wane, ale wciąż znaj­duje się w budynku w Nowym Jorku – myślał. To nie jest jakaś chatka w leśnej głu­szy. Ktoś musi mnie usły­szeć. Ktoś…

Ściany zadrżały.

Jako miesz­ka­niec Wschod­niego Wybrzeża Sta­nów Zjed­no­czo­nych Aleks ni­gdy nie doświad­czył trzę­sie­nia ziemi. A jed­nak to, co wła­śnie poczuł i zoba­czył, drżąca pod­łoga i trzę­sące się ściany, dokład­nie odpo­wia­dało jego wyobra­że­niom o trzę­sie­niach ziemi. Z prze­ra­że­nia aż zabra­kło mu tchu. Był pewny, że lada moment pod­łoga pod nim pęk­nie na pół i pochło­nie go w cało­ści albo że sufit zwali mu się na głowę, grze­biąc go na zawsze pod zwa­łami gruzu…

I nagle wszystko ustało.

Co to było? – zdzi­wił się. Upadł na kolana w ocze­ki­wa­niu na drugą falę wstrzą­sów. To nie mogło być trzę­sie­nie ziemi, nie w Nowym Jorku… Ale skoro to nie było trzę­sie­nie ziemi, to co?!

Wtem usły­szał jakby dra­pa­nie i zoba­czył, że ktoś naci­ska klamkę z zewnątrz. Zauwa­żył jesz­cze, że po dru­giej stro­nie drzwi ktoś wkłada klucz do tego dziw­nego zamka. Do pokoju weszła wiedźma.

– No i czemu tak się wydzie­rasz?! – spy­tała. – To miesz­ka­nie jest zaklęte. Mogłaby w nim zagrać cała orkie­stra sym­fo­niczna, a i tak na zewnątrz nic by nie było sły­chać.

Miała na sobie zwiewną czarną suk­nię, czarne buty i czarną szminkę na ustach. Nosiła dłu­gie, ostro zakoń­czone paznok­cie także poma­lo­wane na czarno. Na szyi miała wisio­rek: czar­nego chrząsz­cza zato­pio­nego w bursz­ty­nie.

Wygląda zupeł­nie jak wiedźma – pomy­ślał Aleks. Jedyne, czego jej bra­kuje, to mio­tły i spi­cza­stego kape­lu­sza.

W ręku miała pęk klu­czy. Nie­które wyglą­dały zwy­czaj­nie, pod­czas gdy inne były białe, zro­bione jakby z kości sło­nio­wej.

– To było trzę­sie­nie ziemi… czy jak? – bąk­nął pyta­jąco.

– Nie, to tylko miesz­ka­nie się usta­wiało. Cza­sem to się zda­rza.

– Naprawdę? – zdzi­wił się szcze­rze Aleks. – Wyda­wało mi się, że…

Kobieta znik­nęła na jego oczach.

– Bu! – szep­nęła mu pro­sto do ucha. Stała tuż za nim.

Aleks krzyk­nął ze stra­chu i chwie­jąc się, o mało się nie prze­wró­cił.

– Nie­sa­mo­wite, co? – spy­tała wyraź­nie zado­wo­lona z sie­bie kobieta. – Chcesz jesz­cze raz?

Aleks nie mógł wydu­sić ani słowa, więc tylko pokrę­cił prze­cząco głową.

Jest wiedźmą – pomy­ślał. Praw­dziwą, żywą, stu­pro­cen­tową wiedźmą.

– Wypuść mnie, pro­szę – ode­zwał się w końcu gło­sem tak sła­bym, że brzmiał jak szept. – Nikomu nic nie powiem, obie­cuję!

– Alan, tak? – spy­tała.

– Aleks.

– Aleks, nie Alek­san­der – przy­po­mniała sobie. – Jestem Nata­sza. Pro­blem polega na tym, że nie mogę cię wypu­ścić. Ani teraz, ani ni­gdy.

– Dla­czego nie? – spy­tał ner­wowo chło­pak. – Zamie­rzasz zro­bić mi jakąś krzywdę? – Gar­dło miał tak ści­śnięte stra­chem, że jego głos nawet dla niego brzmiał obco.

– Jestem wiedźmą. Ty jesteś dziec­kiem. No prze­cież wia­domo, że nie będziemy grać w war­caby… Co ty, bajek ni­gdy nie czy­ta­łeś? – powie­działa Nata­sza.

Aleks poki­wał głową.

– To wiesz, co i jak – wes­tchnęła znu­żona. – Zresztą nie mam już wię­cej czasu. Jestem spóź­niona na ważne spo­tka­nie.

Przyj­rzała mu się uważ­nie i uśmiech­nęła się pod nosem.

– Na pra­cu­sia to ty mi nie wyglą­dasz. Tro­chę za dużo dese­rów lodo­wych jak na moje oko. I co ja mam z tobą zro­bić?

– Możesz na przy­kład mnie wypu­ścić – zasu­ge­ro­wał Aleks.

– Ha! Zabawny jesteś. Na twoje nie­szczę­ście zabawny to jed­nak nie to samo co uży­teczny. No cóż… Jeśli nic z tego nie wyj­dzie, w naj­gor­szym razie dołą­czysz do mojej kolek­cji. – Potarła ręce, jakby je myła. – I po kło­po­cie!

– Co to za kolek…

Nagle, zer­ka­jąc na zega­rek, Nata­sza krzyk­nęła:

– Przez cie­bie jestem teraz jesz­cze bar­dziej spóź­niona! Jesteś tu dopiero od paru godzin, a już mam z tobą pro­blemy. To nie wróży dobrze naszej współ­pracy, Alan!

Wyszła z pokoju i zamknęła za sobą drzwi. Zamek klik­nął.

Aleks znów był zamknięty.

Bez okien, które pozwo­li­łyby oce­nić upływ czasu, godziny zle­wały się w jed­no­litą, cią­gnącą się masę. Aleks nie miał poję­cia, ile czasu spę­dził w swoim wię­zie­niu. Cztery godziny? – zasta­na­wiał się. A może osiem? Nie było sensu szu­kać drogi ucieczki. Zmie­niał pokoje kilka razy bez naj­mniej­szego efektu.

Już nawet nie miał ochoty wołać o pomoc. Uwie­rzył Nata­szy, kiedy powie­działa mu, że i tak nikt go nie usły­szy. Było nie było, na wła­sne oczy widział, jak ona sama znika i poja­wia się rów­nie nagle w innej czę­ści pokoju. W porów­na­niu do tych jej sztu­czek dźwię­kosz­czel­ność miesz­ka­nia nie wyda­wała mu się jakąś wyjąt­kowo nad­zwy­czajną cechą.

Choć pró­bo­wał powstrzy­mać łzy, to nie dał rady i tro­chę sobie popła­kał. Był zała­many. Było mu zimno, bał się, czuł się samotny i… roz­cza­ro­wany. Prze­cież całe życie uwiel­biał straszne histo­rie i w końcu sam został boha­te­rem jed­nej z nich. Powi­nien więc być zado­wo­lony. Pro­blem pole­gał jed­nak na tym, że wiedźmy, o któ­rych Aleks wcze­śniej czy­tał w książ­kach, były straszne tylko „na papie­rze”. Nata­sza zaś była naprawdę prze­ra­ża­jąca, a to sta­no­wiło ogromną róż­nicę.

Co ona ze mną zrobi, kiedy tu wróci? – cią­gle się zasta­na­wiał. Jego wyobraź­nia pod­su­wała mu same okropne sce­na­riu­sze. Może mnie zje? Albo ugo­tuje w kotle? Albo pokroi na kawałki i użyje jako skład­nika do jakie­goś zaklę­cia? W jego gło­wie poja­wiały się maka­bryczne pomy­sły, a każdy kolejny był strasz­niej­szy od poprzed­niego. Aleks pró­bo­wał pozbyć się tych myśli, ale to wcale nie było takie pro­ste jak zamknię­cie drzwi czy wyłą­cze­nie świa­tła. Jedyne, co mógł zro­bić, to prze­cze­kać ten strach.

Wresz­cie usły­szał kroki.

Począt­kowo zda­wało mu się, że to wró­ciła Nata­sza. Serce zabiło mu w piersi jak sza­lone. To koniec – pomy­ślał. Tym­cza­sem zamiast otwo­rzyć drzwi, osoba po dru­giej stro­nie się zawa­hała. Przez szparę w pod­ło­dze Aleks dostrzegł długi cień.

– Halo? Jest tam kto? – spy­tał.

Usły­szał czyjś płytki oddech.

– Bła­gam! Ona nie­długo wróci! Pro­szę, pomóż mi! – wołał Aleks.

Cisza prze­cią­gała się tak długo, że chło­pak zaczął się zasta­na­wiać, czy to jego wyobraź­nia nie spła­tała mu figla. Wtem usły­szał dziew­częcy szept:

– Ona lubi straszne histo­rie…

Deski pod­łogi zaskrzy­piały, a cień zza drzwi odszedł. Aleks znowu był sam.

3. Co było w ple­caku?

3

CO BYŁO W PLE­CAKU?

Aleks zda­wał sobie sprawę z tego, że nie był odważny. Bał się kole­jek gór­skich, ład­nych dziew­czyn i że zgubi się rodzi­com w tłu­mie. Jeśli zda­rzyło mu się, że w szkole któ­ryś ze star­szych dzie­cia­ków wpadł na nie-go na kory­ta­rzu – nie­ważne, czy celowo, czy nie – zawsze pod nosem mam­ro­tał „sorki” i szedł dalej. Nawet kla­sówki z matmy spra­wiały, że oble­wał go zimny pot.

Nie­stety, teraz zna­lazł się w sytu­acji, w któ­rej przy­da­łoby mu się dużo odwagi. Jako że sam dosko­nale wie­dział, że zde­cy­do­wa­nie mu jej bra­kuje, sta­rał się wyobra­zić sobie, co by w tej sytu­acji zro­bił jego star­szy brat. Nie było to trudne zada­nie. John na wszel­kie prze­ciw­no­ści losu reago­wał zło­ścią, a cza­sami nawet agre­sją, czego dowo­dem było całe pudło poła­ma­nych padów do gry.

Zno­kau­to­wałby ją przy pierw­szej lep­szej oka­zji – pomy­ślał Aleks.

Ogól­nie rzecz bio­rąc, Aleks uwa­żał swo­jego star­szego brata za tępaka o IQ nie­wiele wyż­szym od zombi, jed­nak w obec­nej sytu­acji musiał przy­znać, że podej­ście Johna wyda­wało się naj­wła­ściw­sze. Zatem kiedy tylko Nata­sza wróci, Aleks prze­wróci ją na pod­łogę, zabie­rze jej klu­cze, uciek­nie z pokoju i zatrza­śnie za sobą drzwi.

Będę musiał zaata­ko­wać ją z zasko­cze­nia, zanim rzuci na mnie jakieś zaklę­cie. Tylko w ten spo­sób mam jakie­kol­wiek szanse – kom­bi­no­wał.

Przy­jął pozy­cję sprin­tera w bloku star­to­wym, opie­ra­jąc stopę o ramę łóżka. Usta­wił się w kie­runku wej­ścia do pokoju. Sta­rał się wytrwać w swo­jej pozy­cji, raz po raz napi­na­jąc mię­śnie oraz doda­jąc sobie odwagi wyobra­ża­niem, że jest wojow­ni­kiem przy­go­to­wa­nym do ataku.

Wresz­cie się docze­kał! Ktoś naci­snął klamkę… Aleks rzu­cił się naprzód. Nata­sza wcho­dząc do środka, unio­sła brwi na widok lecą­cego w jej kie­runku nie­zdar­nego ciała i lek­ce­wa­żąco mach­nęła ręką. Aleks poczuł, jak coś łapie go w żela­zny uchwyt i cią­gnie za nogi. Po bole­snym lądo­wa­niu spoj­rzał za sie­bie – to meta­lowe nogi łóżka owi­nęły mu się wokół kostek niczym wino­rośl. Na jego oczach zaraz go puściły i przy­brały pier­wotny nie­winny kształt. Nata­sza patrzyła na Aleksa z rezy­gna­cją, jakby był przy­krym obo­wiąz­kiem, któ­rego nie da się już prze­ło­żyć na póź­niej… na przy­kład brudną pod­łogą do umy­cia albo pustą lodówką.

– Moje spo­tka­nie poszło świet­nie! – zawo­łała tak, jakby chło­pak ją o to zapy­tał. – Nowy klient! Zło­żył ogromne zamó­wie­nie, zaofe­ro­wał podwójną stawkę. Cudow­nie, prawda?

Aleks był zain­try­go­wany, mimo tej prze­dziw­nej sytu­acji, w któ­rej się zna­lazł. Wiedźmy z ksią­żek i fil­mów zaj­mo­wały się głów­nie rzu­ca­niem klątw i szpa­chlo­wa­niem leśnych cha­tek lukrem. Nie koja­rzył żad­nej histo­rii, w któ­rej wiedźma mia­łaby wła­sną dobrze pro­spe­ru­jącą firmę.

– A na co to zamó­wie­nie? – spy­tał.

– A jak ci się wydaje? Magiczne olejki, rzecz jasna! Jest na nie ogromny popyt. Klą­twa na wku­rza­ją­cego sąsiada, szczypta szczę­ścia na week­en­dowy wypad za mia­sto. No i olejki miło­sne. – Nata­sza prze­wró­ciła oczami. – Mam ich po dziurki w nosie. No, ale jak to mówią: busi­ness is busi­ness.

Aleks zmu­sił się do uśmie­chu. Skoro nie mógł stąd uciec, posta­no­wił przy­naj­mniej wkraść się nieco w łaski wiedźmy.

– Gra­tu­la­cje! To naprawdę… super!

– Jak miło z two­jej strony – powie­działa Nata­sza, kle­piąc go po gło­wie. – Nie­stety, w związku z tym, że wszystko mi tak świet­nie idzie, nie zamie­rzam rzu­cać sobie kłód pod nogi. Raczej nie będę mieć z cie­bie pożytku…

Unio­sła ręce w górę. Zaczęły lśnić błę­kit­nym bla­skiem.

– Bądź grzeczny i nie ruszaj się przez chwilę. Tylko nie zamy­kaj oczu! – instru­owała go – Jak­byś pozo­wał do zdję­cia…

Zni­żyła ręce do wyso­ko­ści jego ramion. Chło­pak zadrżał ze stra­chu, rozu­mie­jąc, że to już koniec i że nie ma przed nią nawet dokąd uciec. Chcę do domu. Chcę znów spo­tkać moją rodzinę – pomy­ślał. Nagle przy­po­mniał sobie słowa dziew­czyny zza drzwi.

– Opo­wie­dzieć ci dobrą histo­rię? – spy­tał, uzna­jąc, że i tak nie ma nic do stra­ce­nia.

Nata­sza prze­rwała i spoj­rzała na niego zacie­ka­wiona, prze­chy­la­jąc głowę na bok.

– A co to za histo­ria? – spy­tała.

– Straszna!

Spoj­rzała na Aleksa scep­tycz­nie, a błę­kitne świa­tło wokół jej dłoni znik­nęło.

– No, cie­kawe. Zasta­na­wiam się… – prze­rwała na chwilę i pokrę­ciła głową. – Nieee, jesteś tylko zwy­czaj­nym chłop­cem. Jakież to straszne histo­rie może znać ktoś taki jak ty?! Wyczy­ta­łeś coś w książce z biblio­teczki szkol­nej? Usły­sza­łeś przy ogni­sku? Nie dla mnie jakieś ckliwe bajeczki dla przed­szko­la­ków.

– Moich na pewno nie sły­sza­łaś. Sam je wymy­śli­łem!

– Jesz­cze gorzej! – burk­nęła Nata­sza. – Potrze­buję naprawdę prze­ra­ża­ją­cych i zaska­ku­ją­cych histo­rii, a nie jakichś łza­wych bajek dla dzieci.

Aleks aż poczer­wie­niał ze zło­ści.

– Moje opo­wia­da­nia nie są łzawe! Są straszne! – krzyk­nął. – Nawet bar­dzo straszne! To dla­tego zamie­rza­łem je spa­lić w piecu zeszłej nocy!

– Prze­cież to bez sensu – stwier­dziła Nata­sza. – Jeśli te histo­rie są tak dobre, jak twier­dzisz, po co miał­byś je nisz­czyć?

Aleks mil­czał. Instynkt pod­po­wia­dał mu, że powi­nien zacho­wać szcze­góły dla sie­bie, przy­naj­mniej na razie. Bo kiedy Nata­sza dowie się wszyst­kiego, to prze­sta­nie się nim inte­re­so­wać. Jeśli więc miał wyjść z tej opre­sji teraz cało, to musi doło­żyć wszel­kich sta­rań, by nie zdra­dzić jej od razu wszyst­kiego.

– No dobra! – powie­działa w końcu Nata­sza i kla­snęła. Z pod­łogi natych­miast wyro­sło krze­sło niczym utkane z cie­nia. Roz­sia­dła się na nim wygod­nie i spoj­rzała na Aleksa wycze­ku­jąco.

– Dobra, dawaj tę straszną histo­rię. Zobaczmy, czy jest tak dobra, jak ją rekla­mu­jesz.

Aleks chwy­cił swój ple­cak. Ręce miał spo­cone ze zde­ner­wo­wa­nia.

– Co robisz? – spy­tała Nata­sza.

– Moje Księgi Mroku są w ple­caku – wyja­śnił.

– Księgi Mroku?!

– To zeszyty, w któ­rych spi­suję moje opo­wia­da­nia – wytłu­ma­czył Aleks. – Czę­sto nie mogę spać. A jak już zasnę, to mam kosz­mary. Jedy­nym spo­so­bem na uwol­nie­nie się od nich jest prze­la­nie ich na papier.

– Księgi Mroku – powtó­rzyła Nata­sza. Mla­snęła, jakby spraw­dzała smak tych słów. – Podoba mi się.

Aleks przy­klęk­nął, otwo­rzył przed­nią kie­szeń ple­caka i wycią­gnął z niej zeszyt o mar­mur­ko­wej okładce, pod­pi­sa­nej jego sta­ran­nie wyka­li­gra­fo­wa­nym imie­niem. Którą histo­rię wybrać? – myślał gorącz­kowo. W samym zeszy­cie, który wła­śnie trzy­mał, miał ich kil­ka­dzie­siąt. Zda­wał sobie sprawę, że jeśli teraz dokona złego wyboru, może już ni­gdy nie dostać dru­giej szansy.

– Coś krót­kiego – powie­działa wyraź­nie znie­cier­pli­wiona Nata­sza. – Przy­sta­weczkę, żebym mogła oce­nić, czy mam ochotę na dru­gie danie.

Aleks otwo­rzył pierw­szą Księgę Mroku i zaczął ją kart­ko­wać drżą­cymi rękami. Wresz­cie zna­lazł histo­rię, którą uznał za odpo­wied­nią. Jeśli jej się nie spodoba, to już po mnie… – pomy­ślał.

I zaczął czy­tać.

SMUTNE OCZY PSA

Greg po raz pierw­szy zoba­czył tego psa, kiedy był w odwie­dzi­nach u Eryka. Chłopcy bawili się razem cały dzień. Naj­pierw grali na kon­soli, a kiedy to im się znu­dziło, posta­no­wili wyjść porzu­cać fris­bee. Pies sie­dział na ganku przed domem. Był raczej śred­niej wiel­ko­ści, z nędz­nymi reszt­kami bia­łej sier­ści wyra­sta­ją­cej z pokry­tej świerz­bem skóry. Wyglą­dał jak stary sprany pod­ko­szu­lek, który już dawno powi­nien był wylą­do­wać w koszu na śmieci. Ani Greg, ani Eryk nie wie­dzieli, co to za rasa.

– Dobry pie­sek – powie­dział łagod­nie Eryk.

Uklęk­nął, żeby pogła­skać psa. Ten nawet nie zamer­dał ogo­nem. Patrzył tylko na chłopca smut­nymi oczami.

– Musiał się zgu­bić – stwier­dził Greg, trzy­ma­jąc się z daleka od zwie­rzę­cia. Jego mamę pies ugryzł, kiedy była jesz­cze małą dziew­czynką, więc zawsze mu powta­rzała, żeby nie zbli­żał się do obcych zwie­rząt. – Sprawdź obrożę, może to pies któ­re­goś z sąsia­dów? – zasu­ge­ro­wał.

Eryk przyj­rzał się zawieszce na meta­lo­wej obroży. Była czarna, błysz­cząca, w kształ­cie trój­kąta, i nie było na niej ani imie­nia psa, ani adresu wła­ści­ciela.

– Dziwne – mruk­nął Eryk, dotknąw­szy nie­zwy­kłej zawieszki. – Zobacz, jest zimna jak lód.

– Nie, spoko, dzięki. – Greg cof­nął się o krok.

Pies patrzył na niego smutno. Greg sam nie wie­dział czemu, ale nagle poczuł, że chce wziąć nogi za pas.

– Spa­dam do domu – powie­dział.

Następ­nego ranka rodzice posa­dzili go przy stole w jadalni i prze­ka­zali mu straszną wia­do­mość: w no-cy w wyniku zwar­cia insta­la­cji elek­trycz­nej w domu Eryka wybuchł pożar. Cała rodzina Eryka wów­czas spała. Nikt nie prze­żył.

Minął rok. Greg na­dal czuł smu­tek na myśl o Eryku, ale ten smu­tek powoli mijał. Pew­nego dnia w dro­dze powrot­nej ze szkoły prze­cho­dził obok domu Wil­so­nów. Widać było, że nikt nie kosił traw­nika przed ich domem już od dłuż­szego czasu, a ze skrzynki na listy wysy­py­wała się poczta. Żaden z sąsia­dów nie miał tego jed­nak rodzi­nie Wil­so­nów za złe. Ich córka Renne była bar­dzo chora. To nie było zwy­kłe prze­zię­bie­nie, na które mama wypi­sa­łaby jej zwol­nie­nie z lek­cji, tylko cho­roba, przez którą Renne musiała noco­wać w szpi­talu.

W oknie domu Wil­so­nów Greg doj­rzał bia­łego psa, który upo­rczy­wie mu się przy­glą­dał.

Greg kom­plet­nie zapo­mniał o tym psie, któ­rego widział przed domem Eryka w dzień tra­gicz­nego pożaru. Teraz wspo­mnie­nia wró­ciły wez­braną falą. To nie może być ten sam pies. To nie­moż­liwe! Greg pod­szedł bli­żej domu, żeby lepiej przyj­rzeć się zwie­rzę­ciu. Pies sie­dział nie­ru­chomo niczym posąg i patrzył na niego smut­nymi oczami.

Na obroży wisiała czarna trój­kątna zawieszka.

Greg rzu­cił się bie­giem do domu. Następ­nego ranka ktoś zadzwo­nił do jego mamy. Mama słu­chała przez chwilę głosu po dru­giej stro­nie, po czym wybu­chła pła­czem.

Renne Wil­son umarła we śnie.

Po tym zda­rze­niu Greg zaczął wypa­try­wać bia­łego psa wszę­dzie, gdzie­kol­wiek poszedł. Koniec koń­ców doszedł do wnio­sku, że pies był jedy­nie wytwo­rem jego wyobraźni.

Pew­nego pięk­nego let­niego dnia Greg wybrał się do weso­łego mia­steczka. Aku­rat otwo­rzyli nową atrak­cję: kolejkę gór­ską. To była jedna z naj­więk­szych takich kole­jek na świe­cie. Greg długo cze­kał, żeby się nią prze­je­chać. Począt­kowo mama nie chciała się zgo­dzić, bo czy­tała w inter­ne­cie, że ta kolejka nie była do końca bez­pieczna, ale Gre­gowi udało się wresz­cie ją prze­ko­nać. Do kasy stał kilka godzin, żeby dostać miej­sce w pierw­szym wago­nie. Zapi­na­jąc pas bez­pie­czeń­stwa, był pewny, że warto było cze­kać.

Kolejka pięła się w górę powoli, coraz wyżej i wyżej. Greg spoj­rzał za sie­bie i aż go zatkało. Ludzie na dole byli tak daleko, że wyda­wali się malutcy jak robaczki. Wyszcze­rzył zęby w sze­ro­kim uśmie­chu. Ale będzie eks­tra!

Wzdłuż kolejki wybu­do­wano maleń­kie schodki na wypa­dek, gdyby pra­cow­nik weso­łego mia­steczka miał wejść na górę, żeby coś napra­wić. Na samej górze znaj­do­wała się nie­wielka plat­forma, aku­rat na jedną osobę. Greg zoba­czył, że sie­dzi na niej biały pies i obser­wuje, jak kolejka pnie się w górę. Jego oczy wyglą­dały jesz­cze smut­niej niż wcze­śniej. Słońce odbi­jało się w czar­nej zawieszce na obroży.

Greg zadrżał, bo wie­dział, że obec­ność psa może ozna­czać tylko jedno.

– Zatrzy­mać kolejkę! – wrza­snął, pró­bu­jąc jed­no­cze­śnie wyszarp­nąć się z pasów bez­pie­czeń­stwa.

Ale było już za późno. Pierw­szy wago­nik kolejki zaczął już zjeż­dżać w dół.

Greg zdą­żył jesz­cze tylko usły­szeć, jak wszy­scy pasa­że­ro­wie zaczęli prze­raź­li­wie krzy­czeć…

Aleks zamknął swoją Księgę Mroku. Nata­sza patrzyła na niego, prze­ni­kli­wie mru­żąc oczy.

Nie podo­bało się jej – pomy­ślał Aleks. Zmar­no­wa­łem swoją jedyną szansę!

– Naprawdę sam to napi­sa­łeś? – spy­tała wresz­cie.

Aleks poki­wał głową.

– Na pewno? Może po pro­stu prze­czy­ta­łeś gdzieś opo­wia­da­nie, które ci się spodo­bało, prze­pi­sa­łeś je do tego zeszy­ciku i powie­dzia­łeś wszyst­kim, że to twoje?

– Ni­gdy bym cze­goś takiego nie zro­bił! – obu­rzył się Aleks. Gniew oka­zał się sil­niej­szy od stra­chu. – To moja histo­ria. Mogę ci nawet powie­dzieć, skąd mi przy­szła do głowy. Mój przy­ja­ciel zna­lazł kie­dyś psa, a ja wyobra­zi­łem sobie, co by było, gdyby Ponury Kosiarz miał zwie­rzątko…

Nata­sza unio­sła brwi zacie­ka­wiona.

– Więk­szość dzie­cia­ków po pro­stu rzu­ci­łaby psu piłkę i tyle! – stwier­dziła.

– Więk­szość dzie­cia­ków… – odpo­wie­dział Aleks i zaci­snął palce na Księ­dze Mroku. – Więk­szość bawi się z psami, a ja bawię się z liter­kami w „A co by było gdyby…”. Chciał­bym być taki jak inni, ale nie­stety nie potra­fię.

– No, raczej nie. – Nata­sza uśmiech­nęła się wyro­zu­miale. – Domy­ślam się, że nie.

Wciąż przy­glą­dała się Alek­sowi, bez­wied­nie gła­dząc kosmyk cie­nia z magicz­nego krze­sła i okrę­ca­jąc go sobie wokół palca.

– Podo­bało ci się…? – spy­tał wresz­cie Aleks, prze­kli­na­jąc w duchu swoją nie­pew­ność oraz potrzebę pozna­nia odpo­wie­dzi.

Ni­gdy jesz­cze nie dał nikomu do prze­czy­ta­nia żad­nego swo­jego opo­wia­da­nia, więc teraz, kiedy to już zro­bił, był bar­dzo cie­kaw jej opi­nii.

– Złe pyta­nie – odpo­wie­działa Nata­sza.

Wstała z cie­ni­stego krze­sła, które od razu roz­pły­nęło się w powie­trzu, i przy­ło­żyła ucho do naj­bliż­szej ściany niczym kasiarz.

– Co robisz?! – spy­tał Aleks.

– Ćśśś…

Nata­sza słu­chała uważ­nie. Wresz­cie kiw­nęła z satys­fak­cją głową.

– Dobrze – powie­działa. – Tak, to mi wystar­czy.

– Co wystar­czy?! – spy­tał Aleks. – O czym ty mówisz?!

Wiedźma zigno­ro­wała go i otwo­rzyła drzwi do pokoju. Aleks zdo­łał dostrzec cią­gnący się za nimi kory­tarz, który wyglą­dał zupeł­nie zwy­czaj­nie.

– Śpij dobrze, opo­wia­da­czu – rzu­ciła Nata­sza, wycho­dząc z miesz­ka­nia. – Jutro zaczniesz naprawdę pra­co­wać.

Zamknęła za sobą drzwi.

4. Salon Mrocz­nych Dzi­wów

4

SALON MROCZ­NYCH DZI­WÓW

Aleksa obu­dził zna­jomy dźwięk: jego mama i tata hała­so­wali w kuchni, przy­go­to­wu­jąc nie­dzielne śnia­da­nie. Głosy, śmie­chy, brzęk garn­ków i patelni… Kiedy otwo­rzył oczy, domowy har­mi­der od razu ucichł. To była tylko okrutna faza przej­ściowa mię­dzy snem a jawą.

Nie jestem w domu – przy­po­mniał sobie Aleks. Porwała mnie wiedźma.

Zamknął oczy, wciąż jesz­cze nie­go­towy na wyj­ście z bez­piecz­nego łóżka. Myślał o swo­jej rodzi­nie. Czy ktoś w ogóle zorien­to­wał się, że zagi­ną­łem? Na pewno nie jego brat, John, który w pią­tek rano zawsze spie­szył się na auto­bus. Tata też pew­nie nie. Ni­gdy nie był ran­nym ptasz­kiem i zale­gał w łóżku tak długo, jak tylko się dało.

Mama na pewno coś zauwa­żyła!

Oczami wyobraźni Aleks widział, jak mama wcho­dzi do jego pokoju i widzi puste łóżko. Nie pani­ko­wa­łaby, a w każ­dym razie nie od razu. Pew­nie zało­ży­łaby, że już wstał i je śnia­da­nie w kuchni albo że jest w łazience. Szybko zauwa­ży­łaby, że bra­kuje jego torby. Zapewne w tym momen­cie zadzwo­ni­łaby do szkoły spraw­dzić, czy przy­pad­kiem, z jakie­goś tajem­ni­czego powodu, nie poje­chał tam wcze­śniej.

Kiedy powie­dzą jej, że nie ma mnie w szkole, wtedy do niej dotrze. Wtedy obu­dzi tatę – myślał Aleks. Zasta­na­wiał się, czy już zawia­do­mili poli­cję. Wyobra­żał sobie rodzi­ców, jak sie­dzą na kana­pie w salo­nie, trzy­ma­jąc się za ręce, i odpo­wia­dają na pyta­nia męż­czy­zny w nie­bie­skim mun­du­rze, który skru­pu­lat­nie wszystko notuje w małym note­siku. Zalała go tak potężna fala miło­ści do nich, że z tru­dem prze­łknął łzy. To wszystko moja wina. Gdy­bym nie wymknął się z domu w środku nocy, żeby pozbyć się swo­ich zeszy­tów, to wszystko ni­gdy by się nie wyda­rzyło. Gdy­bym tylko nie był kre­ty­nem, który pisze głu­pie, mroczne histo­rie…

Aleks otwo­rzył oczy.

Wie­dział prze­cież, że takie myśli w niczym mu nie pomogą. W tej chwili naj­waż­niej­sze było zacho­wa­nie spo­koju i opra­co­wa­nie planu ucieczki. Aleks pomy­ślał, że naj­lep­szymi prze­pro­si­nami dla rodzi­ców za stres i nerwy byłby jego powrót do domu w jed­nym kawałku. Usiadł nagle… i wal­nął głową w górne łóżko. Pię­trowe łóżko! – przy­po­mniał sobie i chla­snął się ręką w czoło. Na śmierć zapo­mnia­łem!

Mate­rac nad nim zaskrzy­piał. Coś się na nim poru­szyło.

– Hej? – zmro­ził go strach. – Ktoś tam jest?!

Cisza.

Serce waliło mu jak mło­tem. Aleks cichutko wstał i na pal­cach odszedł od łóżka na tyle daleko, żeby móc doj­rzeć, co jest na górze. Zoba­czył zwa­li­sty obły kształt cze­goś w kolo­rze poma­rań­czo­wym. Jado­wi­cie zie­lone oczy obser­wo­wały bacz­nie każdy jego ruch.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki