Listy od Jaśka ebook i audiobook

2 lutego

Droga Pani Aniu,

To ja, Jasiek. Jestem ciekaw, jak się Pani czuje w tej pandemii, bo ja okropnie.

Była Pani kiedyś w naszej szkole. Potem napisałem do Pani list, a Pani mi odpowiedziała. Mam go jeszcze. Są na nim szwedzkie znaczki, ale nie dlatego go trzymam. Było w nim napisane, że kolejne lepiej wysyłać mailem, bo Pani w Polsce teraz bywa rzadko.

Pytała nas Pani wtedy, czego się najbardziej boimy. I ja powiedziałem, że pająków. Ale teraz najbardziej boję się śmierci.

Nie swojej, bo tego to w ogóle nie mogę sobie wyobrazić. Dzieci podobno lekko przechodzą covid. Inaczej z dorosłymi. No i jak tylko któreś z rodziców zakaszle albo kichnie, albo narzeka, że boli go głowa, to ja się zaraz boję, co będzie dalej. Rozmawiałem o tym ze Stasiem i on ma podobnie.

Staś to mój najlepszy przyjaciel. Siedzieliśmy obok siebie w ławce. Mieszka dwa domy dalej. Niby tak blisko, a nagle daleko. Widujemy się czasami, ale tylko na powietrzu, żeby nie wnosić do domu zarazków. A teraz jak na złość jest brzydka pogoda. Pada i pada. U Pani też?

5 lutego

To znów ja, Jasiek. Bardzo dziękuję, że mi Pani odpowiedziała. Sprawdzałem pocztę co godzinę. Nie wiem, czy mnie Pani pocieszyła. Może trochę.

Bardzo dawno nie byłem w szkole. Uczymy się przez komputer, ale to nie to samo. Kiedyś nie lubiłem chodzić do szkoły, a teraz nie wiem co bym dał, żeby było po staremu. Myśli Pani, że jeszcze kiedyś będzie? Chociaż niektórych z mojej klasy chętnie nigdy bym już nie oglądał. No ale coś za coś. Tak często powtarzała moja babcia: „Coś za coś”.

Rodzice nie mają do mnie cierpliwości, ale ona miała. Słuchała uważnie wszystkiego, co mówiłem. Często spędzałem u niej soboty i niedziele.

Babcia ma dom pod miastem. Całkiem spory. Dom i ogród. Ma też psa i dwa koty. A teraz jest w szpitalu i nie mamy pojęcia, co się z nią dzieje. Nie wiadomo, jak się zaraziła, bo głównie siedziała w domu. Do szpitala nie wolno wchodzić, więc nikt jej nie odwiedza. Wyobrażam sobie, jakie to musi być okropne.

Mamie powiedzieli, jak się w końcu dodzwoniła, że nie jest gorzej i że trzeba mieć nadzieję. No to mam. Ale się boję. Tak bardzo, że często nie mogę spać. Przewracam się w łóżku z boku na bok. Za ścianą rodzice się kłócą, a ja myślę o babci. Bardzo chciałbym się do niej przytulić. Babcia pachniała tak, jak często pachną suche rośliny. Lubiłem z nią spacerować, chociaż normalnie tego nie znoszę. Ale z nią było fajnie. Jakoś inaczej. Nigdy się razem nie nudziliśmy.

Myślę też o jej zwierzętach. Tata powiedział, że zajęła się nimi sąsiadka babci. Chciałem, żeby przywiózł do nas chociaż koty, ale się nie zgodził. A z nimi byłoby mi raźniej. I miałbym jakby kawałek babci przy sobie. Mógłbym je sobie głaskać, kiedy jest mi smutno. Mają takie miękkie futerka! Liszka zawsze daje się tarmosić, ale Miodzio miewa humory i kiedyś mnie podrapał. Teraz wcale bym się na niego o to nie gniewał. Byle tylko był.

10 lutego

Dalsza część dostępna w wersji pełnej

Spis treści:

Copyright: © Anna Onichimowska [2022]

Copyright for this edition © 2022 by Wydawnictwo Tandem

Ilustracje: Natalia Harańczyk

Projekt okładki: Natalia Harańczyk

Przygotowanie tekstu: Positive Studio

Redakcja i korekta: Anna Sperling

Korekta techniczna: Positive Studio

Wydanie I

ISBN 978-83-8271-546-0

Wydawnictwo Tandem

www.wydawnictwo-tandem.pl

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotowała Katarzyna Rek