Moja szalona podróż dookoła świata Hiszpania ebook

DOROTA SAWICKA

Świat pełen śmiechu i przygód

Moja szalona podróż dookoła świata

PRZYSTANEK NR 2

HISZPANIA: PODRÓŻE PRZEZ SŁOŃCE, KULTURĘ I SMAKI

© Copyright by Dorota Sawicka, 2025

Grafika na okładce: Jakub Nowakowski

Zdjęcia: Jakub Nowakowski

ISBN e-book: 978-83-974826-5-4

ISBN druk: 978-83-974826-6-1

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Kopiowanie, rozpowszechnianie części lub całości

bez zgody wydawcy zabronione.

Wydanie I 2025

VIVA BARCELONA! – WITAJCIE W MIEŚCIE GAUDÍEGO I KOLOROWYCH WACHLARZY

Barcelona! Miasto, które powitało mnie nie tylko spektakularną architekturą Gaudíego, ale także ulicznym zgiełkiem i energią, która była niemal namacalna. Spacerując po słynnej Las Ramblas, uległam pokusie zakupu kolorowego wachlarza od ulicznego sprzedawcy. Wyobrażając sobie, że jestem prawdziwą Hiszpanką, chciałam z wdziękiem otworzyć wachlarz. Widocznie jednak moja technika wymagała dopracowania.

Z teatralnym gestem i uśmiechem na twarzy, które miały przywodzić na myśl sceny z hiszpańskich filmów, wykonałam zamach, aby otworzyć wachlarz. Niestety, zamiast eleganckiego rozłożenia, wachlarz wystrzelił w powietrze niczym mały bumerang i zdołałam uderzyć się nim prosto w czoło. Dźwięk przypominał bardziej trzask zamykanych drzwi niż subtelne szelesty wachlarza.

Śmiech, który wybuchł wokół mnie, był zaraźliwy. Uliczny sprzedawca, młody mężczyzna z wąsikiem a la Salvador Dalí, śmiał się najgłośniej. Z uśmiechem zaproponował mi dodatkowy wachlarz, mówiąc, że przyda mi się do nauki, jak otwierać go z wdziękiem, a nie z hukiem. „Może ten drugi będzie bardziej posłuszny,” zażartował, wręczając mi wachlarz w kolorze błękitnym, który miał pasować do moich siniejących już od uderzenia czoła.

Chwilę później, dołączyła do nas grupa turystów, którzy byli świadkami mojego małego występu. Jeden z nich, starszy pan z Niemiec, powiedział, że powinienem być w cyrku, a nie na ulicy. „To był najlepszy pokaz dnia!” – mówił, ściskając mnie za ramię. Jego żona, próbując być pocieszającą, dodała, że Gaudí pewnie byłby dumny z takich spontanicznych aktów sztuki na swoich ulicach.

Pod wpływem chwili, sprzedawca postanowił dać mi szybką lekcję stylowego otwierania wachlarza. Z gracją, której mogłam jedynie pozazdrościć, pokazał mi, jak jednym płynnym ruchem rozłożyć wachlarz. Próbując powtórzyć jego ruch, udało mi się nie tylko nie uderzyć w czoło, ale nawet uzyskać kilka delikatnych oklasków od przechodniów. Moje samopoczucie zdecydowanie się poprawiło, a ja poczułam, że to była świetna inauguracja mojej barcelońskiej przygody.

Choć mój debiut z wachlarzem nie poszedł zgodnie z planem, stał się początkiem serii zabawnych i serdecznych interakcji z mieszkańcami Barcelony oraz turystami. To niesamowite, jak jedna mała, niezdarna chwila może przekształcić się w tak wiele śmiechu i życzliwości. Barcelona przywitała mnie z otwartymi ramionami, a ja byłam gotowa na kolejne przygody.

NOWI PRZYJACIELE NA LAS RAMBLAS – FIESTA I LUDZKIE WIEŻE

Podczas dalszego spaceru po Las Ramblas, po mojej nieudanej przygodzie z wachlarzem, zauważyłam grupę młodych ludzi, którzy z entuzjazmem grali na gitarach i śpiewali hiszpańskie piosenki. Ich energia była zaraźliwa, więc bez zastanowienia przyłączyłam się do ich małej fiesty. Klaskałam w rytm muzyki i próbowałam śpiewać, mimo że mój hiszpański był, delikatnie mówiąc, ograniczony do kilku uniwersalnych słów, takich jak „hola” i „gracias”.

Jeden z chłopaków, Carlos, dostrzegł moje próby śpiewania i z szerokim uśmiechem postanowił pomóc mi nadążyć za tekstem. „Nie martw się i tak nikt z nas nie zna wszystkich słów,” zażartował, co natychmiast rozładowało napięcie i wywołało u mnie śmiech. Wkrótce dołączył do nas starszy mężczyzna z kastanietami, który ze śmiertelną powagą próbował nauczyć mnie podstaw flamenco. Każda moja próba kończyła się bardziej przypominając taniec pingwina niż cokolwiek związanego z Hiszpanią, ale śmiech i oklaski tylko dodawały mi odwagi.

Po kilku piosenkach, Carlos postanowił zostać moim przewodnikiem po katalońskiej kulturze. Z pasją opowiadał o tradycji castells, budowli z ludzi, które są zarówno fascynujące, jak i przerażające. „Wyobraź sobie wieżę złożoną z kilkudziesięciu osób, a na jej szczycie stoi małe dziecko,” powiedział, gestykulując jak prawdziwy showman.

Zapytałam, czy kiedykolwiek próbował być częścią takiej wieży. Carlos roześmiał się i odpowiedział, że preferuje bardziej stabilne pozycje, czyli stanie na ziemi i kibicowanie. „Mam lęk wysokości, a poza tym, kto by chciał ryzykować fryzurą na szczycie takiej wieży?” – dodał, poprawiając swoje włosy w żartobliwym geście.

Nasza mała grupa szybko przyciągnęła uwagę innych przechodniów, którzy także zaczęli się przyłączać. Wkrótce Las Ramblas zamieniła się w prawdziwą uliczną fiestę, gdzie muzyka, śmiech i taniec wypełniały powietrze. Starsza pani przechodząca obok postanowiła nauczyć nas tradycyjnego katalońskiego tańca sardany. Jej elegancja i wdzięk były inspirujące, choć nasze ruchy bardziej przypominały niezdarne podskoki niż taniec. „Nie martw się, wszyscy zaczynaliśmy jako żółtodzioby,” pocieszała nas, śmiejąc się serdecznie.

Spotkanie z Carlosem i jego przyjaciółmi było jednym z tych nieplanowanych momentów, które stają się najcenniejszymi wspomnieniami z podróży. Dzięki nim odkryłam nie tylko muzykę i tańce Barcelony, ale również otwartość i życzliwość jej mieszkańców. Byłam gotowa na dalsze przygody, z nowymi przyjaciółmi u boku i wachlarzem, który w końcu zaczynał być posłuszny.

SMAKI KATALONII – KULINARNE WYCZYNY W TAPAS BARZE

Po muzyczno-tanecznych ekscesach na Las Ramblas, Carlos zaproponował, byśmy spróbowali lokalnych przysmaków w pobliskim tapas barze. Z radością zgodziłam się, czując, że po intensywnych emocjach trochę kulinarnej przygody będzie idealnym dopełnieniem dnia.

Tapas bar, do którego weszliśmy, był małym, przytulnym miejscem, wypełnionym zapachami czosnku, oliwy i świeżych ziół. Na ścianach wisiały zdjęcia Barcelony, a w kącie stał stary gramofon, z którego sączyła się delikatna muzyka flamenco. Atmosfera była idealna do odkrywania katalońskich smaków.

Carlos postanowił nauczyć mnie, jak przygotować pan de tomàquet, czyli tradycyjny kataloński chleb z pomidorem. Na początku wyglądało to prosto: bierzesz kromkę chleba, nacierasz ją przeciętym na pół pomidorem, a następnie skrapiasz oliwą i posypujesz solą. Łatwizna, prawda?

No cóż, okazało się, że nawet taka prosta czynność może stać się komedią omyłek. Gdy próbowałam naśladować sposób, w jaki Carlos nacierał pomidorem chleb, jeden z pomidorów nieoczekiwanie wyślizgnął mi się z rąk i wylądował prosto na podłodze, rozpryskując się w spektakularny sposób. Sok z pomidora trafił na moje buty, a nawet na pobliski stolik, co wywołało salwę śmiechu w całym barze.

„To jest twoja wersja ekspresyjnego gotowania!” zażartował Carlos, podając mi nowy pomidor z uśmiechem. „Może powinniśmy opatentować ten styl!” dodał, udając, że rozważa otwarcie restauracji opartej na mojej nowej technice. Wkrótce dołączyła do nas kelnerka, która z humorem przyniosła mi fartuch, żebym mogła kontynuować kulinarne wyczyny bez ryzyka kolejnych „pomidorowych eksplozji”.

Po opanowaniu techniki i z pomocą Carlosa, udało mi się w końcu przygotować idealne pan de tomàquet. Smak był niebiański – prosty, a jednocześnie pełen aromatów. Carlos podniósł toast kieliszkiem lokalnego wina, mówiąc: „Za nowe doświadczenia i niespodziewane przygody!” Wszyscy w barze dołączyli do toastu, a ja poczułam się jak część tej małej społeczności, która przyjęła mnie z otwartymi ramionami.

Spotkanie z katalońską kuchnią było nie tylko pyszną przygodą, ale także kolejną okazją do śmiechu i nawiązania nowych znajomości. Każda pomidorowa anegdota i chwila spędzona z Carlosem i jego przyjaciółmi dodała mojemu pobytowi w Barcelonie niezapomnianego smaku. Czułam, że to dopiero początek mojej kulinarnej podróży po tej fascynującej krainie.

OCZAROWANA W SAGRADZIE FAMÍLII – SPOTKANIE Z KALEJDOSKOPEM

Następnego dnia, pełna energii i oczekiwań, postanowiłam odwiedzić Sagradę Famílię, słynną bazylikę projektu Gaudíego. To miejsce, które niemal każdy turysta ma na swojej liście marzeń do zobaczenia w Barcelonie. Już z zewnątrz budowla robiła ogromne wrażenie, ale prawdziwa magia miała dopiero nadejść.

Po przekroczeniu progu Sagrady Famílii poczułam się, jakbym weszła do zupełnie innego świata. Wnętrze było majestatyczne, a światło przechodzące przez witraże tworzyło niesamowity kalejdoskop kolorów, które tańczyły na ścianach i podłodze. Barwy falowały, zmieniając się od głębokiego błękitu po jaskrawą czerwień, niczym żywiołowa symfonia barw.

Zachwycona tym spektaklem, postanowiłam przyjrzeć się bliżej sklepieniu. Uniosłam głowę, próbując ogarnąć wzrokiem wszystkie detale. Gaudí stworzył prawdziwe arcydzieło, w którym każda kolumna i każdy szczegół miały swoje znaczenie. Wpatrywałam się tak intensywnie, że poczułam się jak małe dziecko, które po raz pierwszy widzi magiczne sztuczki.

W pewnym momencie, zapatrzona na sklepienie, zaczęłam poruszać się do przodu, zupełnie nie zwracając uwagi na otoczenie. I tak, jak to bywa w filmach komediowych, niemal wpadłam na inną turystkę, która również była pochłonięta pięknem bazyliki. Nasze zderzenie było delikatne, ale wystarczająco zaskakujące, by obie wybuchnąć śmiechem.

Owa turystka, sympatyczna pani z Japonii, była równie oczarowana jak ja. „To miejsce jest jak sen, prawda?” powiedziała z uśmiechem, spoglądając na mnie. „Zdecydowanie! Myślę, że Gaudí chciałby, żebyśmy chodzili z głowami w chmurach,” odpowiedziałam, wskazując na bogato zdobione sklepienie.

Nasze spotkanie stało się początkiem krótkiej, ale serdecznej rozmowy o Barcelonie i jej cudach. Obie zgodziłyśmy się, że Sagrada Famíla to miejsce, które sprawia, że człowiek zapomina o całym świecie i zanurza się w magii chwili.

Po naszej rozmowie, wróciłam do podziwiania bazyliki, tym razem z większą uwagą na to, co przede mną. Czułam, że każde spojrzenie odkrywa przede mną nową tajemnicę Gaudíego, a każdy krok przynosi nowe zrozumienie jego wizji.

Wizyta w Sagradzie Famílii była jak podróż do innego wymiaru – pełnego barw, światła i niesamowitej architektury. Ta chwila zapomnienia, kiedy niemal zderzyłam się z inną turystką, przypomniała mi, jak potrafią nas oczarować takie miejsca. To była kolejna niezapomniana część mojej barcelońskiej przygody, w której każdy dzień przynosił nowe, zabawne i wzruszające doświadczenia.

PARK GÜELL I MAŁY ZŁODZIEJASZEK – WIEWIÓRCZE PRZYGODY

Po magicznej wizycie w Sagradzie Famílii postanowiłam, że nie ma lepszego sposobu na spędzenie popołudnia niż spacer po Parku Güell. To miejsce pełne jest Gaudíowskich cudów – kolorowych mozaik, fantazyjnych budowli i zielonych zakątków, gdzie można odpocząć i podziwiać panoramę Barcelony.

Spacerując po parku, natknęłam się na małą, rudą wiewiórkę, która z niebywałą determinacją zaczęła kręcić się wokół mojej torebki. Początkowo wydawało mi się, że po prostu jest ciekawa, ale szybko zorientowałam się, że ma inne plany. Jej małe, błyszczące oczy i zwinne ruchy zdradzały, że nie jest to pierwsza torebka, którą postanowiła zbadać.

Zanim się obejrzałam, wiewiórka zaczęła ciągnąć za pasek mojej torebki, jakby była przekonana, że znajdzie w niej prawdziwy skarb. „Hej, co ty robisz, mały złodziejaszku?” zawołałam z uśmiechem, próbując delikatnie odzyskać swoją własność.

Moje próby odebrania torebki stały się całkiem zabawnym widowiskiem. Wiewiórka, niczym miniaturowy ninja, zgrabnie unikała moich rąk, skacząc to w jedną, to w drugą stronę. W pewnym momencie zaczął się wokół nas gromadzić tłumek turystów, którzy z zainteresowaniem obserwowali całą scenę.

Jeden z nich, mężczyzna z aparatem, zażartował: „Chyba masz nowego przyjaciela!” i zaczął robić zdjęcia. Moje zmagania z wiewiórką przybrały formę lekcji tańca, w której oboje staraliśmy się nie wpaść na siebie, a jednocześnie nie dać się przechytrzyć.

W końcu, po kilku minutach tej małej bitwy, udało mi się odzyskać torebkę. Wiewiórka, nie zrażona porażką, usiadła na pobliskiej gałęzi i jakby z przekory, zaczęła mnie obserwować z bezpiecznej odległości. „Dobrze, że nie miałaś planów na popołudnie!” zażartowałam, machając do niej na pożegnanie.

Po tym intensywnym spotkaniu, usiadłam na ławce, by odpocząć i przemyśleć swoje wiewiórcze przygody. Mimo że torebka była już bezpieczna, czułam się, jakbym właśnie przeżyła jedną z tych nieprzewidywalnych przygód, które czynią podróże niezapomnianymi.

Park Güell okazał się nie tylko miejscem pełnym architektonicznych cudów, ale także sceną dla nieoczekiwanych przygód z wiewiórką-złodziejką w roli głównej. Te zabawne chwile, pełne śmiechu i nieoczekiwanych zwrotów akcji, stały się kolejnym pięknym wspomnieniem z mojej podróży po Barcelonie.

LA RAMBLA I SMAKOWITE ODKRYCIA NA TARGU LA BOQUERIA

Po ożywczym spacerze po tętniącej życiem La Rambli, pełnej artystów ulicznych, sprzedawców pamiątek i niekończącego się strumienia turystów, postanowiłam odwiedzić jedno z najbarwniejszych miejsc w Barcelonie — słynny targ Mercat de Sant Josep de la Boqueria. To miejsce, które stanowi prawdziwy raj dla smakoszy, przyciągało mnie od pierwszej chwili, gdy tylko usłyszałam o jego bogactwie smaków i aromatów.

Kiedy tylko przekroczyłam próg targu, poczułam się jak dziecko w sklepie z cukierkami. Kolorowe stoiska pełne były świeżych owoców, warzyw, przypraw i lokalnych przysmaków. Moje oczy natychmiast przyciągnęło stoisko z egzotycznymi owocami, gdzie sprzedawca z uśmiechem oferował świeżo wyciskane soki.

Skusiłam się na szklankę soku z egzotycznych owoców, który okazał się tak orzeźwiający, że niemal natychmiast kupiłam drugi. Sprzedawca, widząc moje zadowolenie, zażartował, że sok ma magiczne właściwości i może sprawić, że zakocham się w Barcelonie na zawsze. „Jeśli to ma być sekret miłości do tego miasta, to jestem gotowa na trzecią szklankę!” odpowiedziałam, śmiejąc się.

Następnie wyruszyłam na poszukiwanie idealnych tapas. Mój wzrok przyciągnęło stoisko pełne smakowitych przekąsek, gdzie jeden z handlarzy, widząc moje niezdecydowanie, podszedł do mnie z szerokim uśmiechem. „Jeśli nie spróbujesz jamón ibérico, to jakbyś w ogóle nie była w Hiszpanii!” zawołał z humorem, podając mi kawałek tego słynnego hiszpańskiego specjału.

Nie mogłam odmówić takiej propozycji! Jamón ibérico okazał się nie tylko delikatny i aromatyczny, ale także doskonałym dodatkiem do mojego kulinarnego dnia. „To prawdziwy smak Hiszpanii!” powiedział handlarz, z dumą obserwując moją reakcję.

Podczas dalszej eksploracji targu odkryłam także inne lokalne przysmaki, od świeżych owoców morza po aromatyczne sery. Każde stoisko oferowało coś wyjątkowego, a każda rozmowa z handlarzami dodawała nowy wymiar mojej wizycie. Wszyscy byli niezwykle przyjaźni i chętnie opowiadali o swoich produktach, co sprawiło, że czułam się jak część tej smakowitej społeczności.

Mercat de Sant Josep de la Boqueria to nie tylko miejsce pełne smaków i zapachów, ale także przestrzeń, gdzie można poczuć prawdziwą atmosferę Barcelony. To tutaj, pomiędzy stoiskami pełnymi kolorów i aromatów, odkryłam kolejne oblicze tego fascynującego miasta. Każdy kęs i każdy łyk były jak kolejny krok w mojej kulinarno-kulturowej przygodzie, która na długo pozostanie w mojej pamięci.

CASA BATLLÓ – BAŚNIOWA PODRÓŻ I EFEKT GAUDÍEGO

Po smakowitych przygodach na targu La Boqueria, nadszedł czas na kolejne spotkanie z geniuszem Gaudíego. Tym razem moim celem było Casa Batlló, jedno z najbardziej znanych i charakterystycznych dzieł tego wizjonerskiego architekta. Już z zewnątrz budynek wyglądał jak wyjęty prosto z baśni – jego falujące linie i kolorowe mozaiki przyciągały wzrok każdego przechodnia.

Przekraczając próg Casa Batlló, poczułam się jak Alicja w Krainie Czarów. Wnętrze budynku było równie magiczne jak jego fasada. Kręte schody, organiczne kształty i niezwykłe detale sprawiały, że każdy krok odkrywał przede mną nową niespodziankę. Gaudí stworzył tu przestrzeń, która zdawała się żyć własnym życiem.

Podziwiając te architektoniczne cuda, czułam się, jakbym była częścią innego świata, gdzie nic nie jest oczywiste, a wyobraźnia nie zna granic. Każdy pokój, każde okno były jak małe dzieła sztuki, które chciałam uchwycić na zdjęciach, aby móc wracać do nich w przyszłości.

Podczas jednej z wizyt w galerii, zauważyłam przepiękne mozaikowe okno, które idealnie nadawało się na tło do selfie. Uznałam, że muszę uwiecznić ten moment, by móc się nim pochwalić później. Stanęłam w odpowiedniej pozie, próbując uchwycić idealny kadr, kiedy nagle, zamiast wcisnąć przycisk aparatu, niemal przewróciłam się o własne nogi.

Nie spodziewałam się, że architektura Gaudíego dosłownie wciągnie mnie w swoje sidła! Obok mnie stał przewodnik, który z uśmiechem zażartował: „To efekt Gaudíego – jego architektura dosłownie zapiera dech w piersiach i czasem nogi się plączą!” Śmiejąc się, przyznałam, że Casa Batlló jest miejscem, które może przyprawić o zawrót głowy.

Po tej zabawnej przygodzie kontynuowałam zwiedzanie, odkrywając kolejne zakamarki tego fascynującego budynku. Każda sala kryła w sobie coś niezwykłego – od kolorowych witraży po kręte balustrady i niesamowite kominki, które wyglądały jak żywcem wyjęte z bajki. Gaudí miał niezwykły talent do łączenia funkcjonalności z fantazją, co czyniło jego dzieła absolutnie wyjątkowymi.

Casa Batlló to nie tylko budynek, ale prawdziwa podróż do świata, w którym wszystko jest możliwe. Moje zmagania z robieniem selfie okazały się zabawnym przypomnieniem, że czasami trzeba po prostu pozwolić sobie na odrobinę radości i śmiechu, zwłaszcza gdy otaczają nas takie cuda architektury. Ten dzień był kolejnym niezapomnianym rozdziałem mojej barcelońskiej przygody, pełnym humoru i zachwytu nad pięknem Gaudíego.

BARCELONETA – OAZA SPOKOJU I PIES Z GUSTEM

Po odkrywaniu architektonicznych cudów Barcelony nadszedł czas na chwilę wytchnienia. Nie mogłam sobie odmówić wizyty na słynnej plaży Barceloneta, która przyciąga zarówno turystów, jak i mieszkańców swoim złocistym piaskiem i widokiem na turkusowe morze. Choć nie miałam w planach kąpieli, postanowiłam oddać się błogiemu lenistwu na piasku i cieszyć się chwilą relaksu.

Rozłożyłam koc na miękkim piasku, przygotowując się na popołudnie z dobrą książką w ręku. Delikatny szum fal i ciepłe promienie słońca stworzyły idealną atmosferę do zanurzenia się w lekturze. Nic nie zapowiadało, że moja sielanka zostanie zakłócona w najmniej spodziewany sposób.

Po kilku minutach czytania, poczułam delikatne pociągnięcie za koc. Zaintrygowana, oderwałam wzrok od książki i ku mojemu zdziwieniu zobaczyłam nieśmiałego pieska, który z wielką determinacją próbował zrobić sobie z mojego koca legowisko. Jego niewielkie rozmiary i uroczo nastroszone uszy sprawiły, że nie mogłam się na niego gniewać.

Właściciel pieska szybko podbiegł, przepraszając za niespodziewaną wizytę swojego pupila. „Wygląda na to, że mój pies ma doskonały gust, jeśli chodzi o wybór miejsca do odpoczynku!” zażartował, patrząc na swojego czworonoga z uśmiechem. Zgodziłam się z nim, śmiejąc się, że pies doskonale wie, gdzie znaleźć najlepsze miejsce na plaży.

Piesek, widząc nasze roześmiane twarze, postanowił kontynuować swoją misję i jeszcze kilka razy próbował zwinąć się w kłębek na moim kocu. Właściciel, z wyraźnym rozbawieniem, tłumaczył mi, że jego pupil zawsze wybiera najwygodniejsze miejsca, niezależnie od tego, czy są one jego własnością. „Może powinnam pomyśleć o karierze projektanta wnętrz dla psów?” zaproponowałam z przymrużeniem oka.

Po tej zabawnej interakcji piesek i jego właściciel ruszyli dalej, pozostawiając mnie z uśmiechem na twarzy i wspomnieniem o miłym spotkaniu. Resztę popołudnia spędziłam, ciesząc się spokojem plaży i obserwując, jak słońce powoli zbliża się do horyzontu. To była idealna chwila, by zrelaksować się i nabrać energii na kolejne barcelońskie przygody.

Plaża Barceloneta okazała się nie tylko miejscem na relaks i odpoczynek, ale także sceną dla uroczej anegdotki z niespodziewanym gościem w postaci sympatycznego pieska. Takie chwile przypominają mi, że podróże to nie tylko odwiedzanie zabytków, ale także spotkania z ludźmi (i zwierzętami!), które dodają uroku każdej przygodzie. Dzięki temu popołudniu na Barcelonecie zyskałam nie tylko chwilę wytchnienia, ale także nowe, ciepłe wspomnienie.

BARRI GÒTIC – PODRÓŻ W CZASIE I ARTYSTYCZNE WYBRYKI

Kiedy tylko wkroczyłam na wąskie, kręte uliczki Dzielnicy Gotyckiej, poczułam, jakby czas cofnął się o kilka stuleci. Barri Gòtic, ze swoimi kamiennymi fasadami, urokliwymi zaułkami i tajemniczymi zakamarkami, przenosi każdego odwiedzającego wprost do średniowiecznej Barcelony. Spacerując po tych historycznych ulicach, czułam, jakby każda cegła opowiadała swoją własną historię.

Moje kroki zaprowadziły mnie do Katedry Świętej Eulalii, jednej z najwspanialszych budowli gotyckich w Barcelonie. Jej majestatyczna architektura i misternie zdobione wnętrza zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Przystanęłam na chwilę, by podziwiać ten imponujący zabytek, który zdawał się być portalem do innej epoki.

Wędrując dalej, natrafiłam na urokliwy plac z niewielką fontanną, gdzie grupa lokalnych artystów urządziła sobie plener malarski. Ich sztalugi i palety pełne kolorów przyciągnęły moją uwagę. Widząc moje zainteresowanie, artyści z uśmiechem zaprosili mnie, abym do nich dołączyła. „Dlaczego nie spróbować czegoś nowego?” pomyślałam i z entuzjazmem przyjęłam ich propozycję.

Moje próby rysunku można było porównać do twórczości wczesnych przedszkolaków, ale atmosfera była tak serdeczna, że nie czułam się skrępowana. Pierwsze kreski, które postawiłam na papierze, wywołały salwy śmiechu, zarówno u mnie, jak i u moich nowych znajomych. „To się nazywa sztuka z duszą!” zażartował jeden z artystów, obserwując moje zmagania z ołówkiem.

Choć moje rysunki nie miały szans zawisnąć w Luwrze, zdobyłam uznanie za odwagę, by spróbować czegoś zupełnie nowego. Artyści, doceniając moje starania, podziękowali mi za wniesienie odrobiny humoru do ich dnia. „Każdy artysta kiedyś zaczynał!” zapewnili mnie, a ja odpowiedziałam, że przynajmniej mogę pochwalić się tym, że stworzyłam coś unikalnego.

Po tej zabawnej i inspirującej przygodzie, kontynuowałam spacer po Dzielnicy Gotyckiej, czując się trochę jak lokalna artystka w poszukiwaniu kolejnego natchnienia. Każdy zaułek i każdy detal architektoniczny dostarczał mi nowych wrażeń i sprawiał, że zakochiwałam się w Barcelonie jeszcze bardziej.

Barri Gòtic okazała się nie tylko historycznym sercem Barcelony, ale także miejscem pełnym życia i kreatywności. Spotkanie z lokalnymi artystami stało się dla mnie jednym z najprzyjemniejszych momentów mojej podróży, przypominając, że w każdym, nawet najbardziej nieoczekiwanym momencie, można znaleźć radość i inspirację. Ta dzielnica na zawsze pozostanie w mojej pamięci jako miejsce, gdzie historia spotyka się z teraźniejszością, a sztuka łączy ludzi w najpiękniejszy sposób.

 MUZEUM PICASSA – ARTYSTYCZNA PODRÓŻ I TAJEMNICZE ZNACZENIA

Podczas mojej barcelońskiej przygody nie mogłam ominąć Muzeum Picassa, miejsca, które obiecywało głębsze zrozumienie jednego z największych artystów XX wieku. Muzeum mieści jedne z najważniejszych dzieł Picassa, oferując podróż przez różne etapy jego twórczości – od wczesnych prac, przez okres błękitny i różowy, aż po eksperymenty z kubizmem. Czułam się, jakbym wchodziła do umysłu samego mistrza.

Dołączając do grupy turystów, znalazłam się w jednej z sal, gdzie przewodnik z pasją opowiadał o życiu i ewolucji artystycznej Picassa. Jego barwne opowieści pozwalały lepiej zrozumieć emocje i myśli artysty, które przelewał na płótno. Każdy obraz miał swoją historię, a historie te ożywały dzięki pełnym entuzjazmu komentarzom przewodnika.

Podczas zwiedzania, stojąc przed jednym z bardziej tajemniczych dzieł Picassa, jeden z turystów zadał pytanie, które najwyraźniej nurtowało wielu z nas: „Co właściwie przedstawia ten obraz? Jakie jest jego ukryte znaczenie?” Przewodnik, nie tracąc rezonu, uśmiechnął się szeroko i odpowiedział: „Czasami nawet sam Picasso nie wiedział, co miał na myśli!”

Ta odpowiedź wywołała salwę śmiechu wśród zebranych. Było to urocze przypomnienie, że sztuka nie zawsze musi być rozumiana, aby była podziwiana. Czasami chodzi po prostu o to, aby odczuwać i interpretować ją na swój własny sposób.

Po tej zabawnej wymianie zdań, kontynuowaliśmy naszą podróż przez świat Picassa. Każda sala odkrywała nowe aspekty jego twórczości, pokazując, jak wszechstronnym i nieprzewidywalnym był artystą. Podziwiając kolejne dzieła, zastanawiałam się, ile z nich miało ukryte znaczenia, które nigdy nie zostaną odkryte.

Zakończyłam wizytę w Muzeum Picassa z nową perspektywą na sztukę i twórczość. Dzięki przewodnikowi i jego humorystycznemu podejściu, zrozumiałam, że sztuka nie zawsze wymaga pełnego zrozumienia, ale zawsze zaprasza do dialogu i refleksji. Picasso, ze swoją nieograniczoną wyobraźnią, pozostawił nam dzieła, które będą inspirować i intrygować pokolenia.

Wizyta w Muzeum Picassa nie tylko wzbogaciła moje artystyczne doświadczenia, ale również przypomniała mi, że sztuka jest podróżą, której celem nie zawsze jest znalezienie odpowiedzi, ale zadawanie pytań. Zabawna anegdota z przewodnikiem dodała lekkości temu doświadczeniu, czyniąc je jeszcze bardziej wyjątkowym. To była kolejna niezapomniana chwila w mojej podróży po Barcelonie, pełna śmiechu, refleksji i inspiracji.

TIBIDABO – WYSOKOŚCIOWY ZAWRÓT GŁOWY I ŚMIECH NA WZGÓRZU

Podróż na wzgórze Tibidabo była jak wstęp do filmu przygodowego. Już samo dotarcie na szczyt było pełne emocji i oczekiwania na to, co miało się wydarzyć. Gdy w końcu stanęłam na górze, widok, jaki się przede mną rozciągał, był po prostu oszałamiający. Barcelona leżała u moich stóp, a ja czułam się, jakbym była na dachu świata.

W sercu wzgórza znajduje się park rozrywki, który jest jednym z najstarszych w Europie. Jego retro urok i różnorodne atrakcje przyciągają tłumy. Wiedziałam, że nie mogę przegapić okazji, by przejechać się na legendarnym diabelskim młynie, który obiecywał jeszcze bardziej spektakularne widoki.

Wsiadając do wagonika diabelskiego młyna, byłam pełna entuzjazmu, choć w głębi duszy czułam lekki niepokój. Gdy młyn zaczął piąć się w górę, serce zabiło mi szybciej, a podziwianie Barcelony z tej wysokości stało się nie lada wyzwaniem. Z każdą sekundą moje emocje rosły, a wraz z nimi pojawiły się krzyki – mieszanka radości i przerażenia, które zapewne były słyszalne na całym wzgórzu.

Moje krzyki, choć początkowo pełne obawy, szybko przerodziły się w śmiech. Widząc, jak inni pasażerowie również przeżywają podobne emocje, poczułam się częścią tej cudownej, podniebnej przygody. Każdy obrót młyna przynosił nowe doznania i perspektywy na miasto, a także kolejną porcję śmiechu.

Po zakończeniu przejażdżki zeszłam z diabelskiego młyna z szerokim uśmiechem na twarzy. To doświadczenie było nie tylko świetną zabawą, ale również kolejną lekcją o pokonywaniu własnych lęków i cieszeniu się chwilą. Widok z góry, choć początkowo budził respekt, stał się jedną z najpiękniejszych pamiątek z mojej podróży.

Wizyta na Tibidabo była prawdziwą eksplozją emocji – od zachwytu nad widokami, przez ekscytację i śmiech na diabelskim młynie, aż po refleksję nad pięknem Barcelony. To miejsce, łączące historię z nowoczesnością, dostarczyło mi niezapomnianych wrażeń i przypomniało, że czasem warto spojrzeć na świat z innej perspektywy, nawet jeśli oznacza to krzyki, które słychać na całym wzgórzu.

CAMP NOU – FUTBOLOWA FEERIA I KIBICOWSKIE ZAWIROWANIA

Podczas mojego pobytu w Barcelonie miałam niepowtarzalną okazję, by odwiedzić jeden z najsłynniejszych stadionów na świecie – Camp Nou. Zbiegiem okoliczności, wizyta ta pokryła się z meczem FC Barcelony, co oznaczało jedno: prawdziwy spektakl emocji i niezapomnianych wrażeń.

Już samo przekroczenie bram stadionu było magicznym doświadczeniem. Camp Nou, z jego monumentalną konstrukcją i trybunami pełnymi kibiców, przypominał świątynię futbolu. Atmosfera była tak gęsta od napięcia i oczekiwań, że można było ją niemal kroić nożem. Chociaż piłka nożna nie jest moją najmocniejszą stroną, nie mogłam się oprzeć tej elektryzującej aurze.