Nie zabijać pająków ebook

Projekt okładki: XAUDIO

Copyright © Irena Matuszkiewicz

Copyright © for the Polish ebook edition by XAUDIO Sp. z o.o.

Wszelkie prawa zastrzeżone. Reprodukowanie, kopiowanie w urządzeniach przetwarzania danych, odtwarzanie w jakiejkolwiek formie oraz wykorzystywanie w wystąpieniach publicznych – również częściowe – tylko za wyłącznym zezwoleniem właściciela praw.

ISBN 978-83-67330-14-5

Wydanie II

Warszawa 2022

Wydawca:

XAUDIO Sp. z o.o.

e-mail: [email protected]

www.xaudio.pl

Diabelskie rogi

Rozmowa nie była przeznaczona dla uszu dziecka. Ledwie Mieszko pojawiał się obok, kobiety milkły i udawały, że uważnie przeszukują suchą jak pieprz ściółkę. Czego mogły wypatrywać? Nie grzybów, rzecz jasna, nie jagód, bo nic żywego oprócz mchu nie wyrosło w tym miejscu od lat.

– Skarbu szukacie? – spytał z powątpiewaniem Mieszko.

Nawet dla pięciolatka było jasne, że nikt mądry nie ukryłby prawdziwego skarbu wśród śmieci walających się pod nogami. Skraj lasu przypominał miejskie wysypisko. Spora w tym była zasługa amatorów najtańszego piwa, którzy w letnie wieczory znajdowali tu idealne miejsce do biwakowania. Jednak nie tylko oni zaznaczali wyraźnie swój ślad na ziemi. Kubeczki po zdrowych jogurtach i papierki po batonikach musiały wypaść z innej ręki.

– Od razu widać, że Pająki spacerują inną drogą – mruknęła Ada, wyplątując nogę z „Faktu”.

– Dlatego nadłożyłyśmy kawałek i idziemy tędy – powiedziała zdecydowanym tonem Stenia. – Nikomu źle nie życzę, ale tego cholernika uduszę własnymi rękami!

Na widok zdziwionych oczu Mieszka gwałtownie zasłoniła usta. Niestety, było już za późno. Mieszko miał cudowny dar wychwytywania z rozmów dorosłych akurat tego, czego nie powinien słyszeć. Egzekucja cholernika wydała mu się wyjątkową atrakcją i koniecznie chciał wiedzieć, dlaczego ciotka Stenia chce dusić ofiarę, zamiast po rycersku przebić mieczem. Domagał się szczegółów, nudził i nie opuszczał kobiet na krok.

– Kto chce mnie gonić? – spytał z nadzieją na jakąś odmianę.

Chętnych nie było.

– Mamo, czemu idziesz tak powoli, jakbyś była starym klaczem?

– Klaczą – poprawiła Ada ze śmiechem. – Klacz to żona konia.

– Dlaczego konia?

Chłopiec był w wieku, kiedy dzieci po mistrzowsku potrafią z każdej odpowiedzi natychmiast wyprowadzić następne pytanie. Gdyby Ada pozwoliła wciągnąć się w dyskusję, mieliby zapewniony temat do końca spaceru. Ale obok szła Stenia, łaknąca pociechy i wsparcia. Zmartwiona Stenia była jeszcze bardziej uciążliwa niż Mieszko, bo on miał dziesięć pomysłów na minutę, natomiast ona w kółko mówiła o jednym i tym samym. Na próżno Ada próbowała zmienić temat.

– Śniło mi się czy rzeczywiście nad ranem wychodziłaś z domu? – spytała.

– To przez tego cho… – w porę spojrzała na Mieszka i nie dokończyła.

Kawałek za linią wysokiego napięcia, gdzie las powoli zaczynał przypominać las, chłopiec opuścił wreszcie nudne towarzystwo, dosiadł świerkowej gałęzi i pogalopował ku gęstym zaroślom. Ada rozejrzała się bezradnie, niepewna, czy biec za synem, czy zostać i pocieszać przyjaciółkę. Była typowym mieszczuchem, takim, dla którego każdy las jest jednakowy: okrągłe pnie drzew, między nimi pajęcze sieci i jedna polana podobna do drugiej jak dwie krople wody. Uważała, że wszelkie chaszcze, jak choćby te, w których skrył się Mieszko, są idealnym miejscem dla ludzi o zbrodniczych instynktach. Jeżeli takie typy zechcą zapolować na małego chłopca, nikt ich nie powstrzyma.

Stenia machała ręką na te obawy i przysięgała, że w jej lesie nikt nikomu nawet gęby nie obił, i to od ładnych czterdziestu lat. Chyba że pijaczki poszarpały się o butelkę piwa, ale to na skraju, nie w głębi. Stenia nie chciała rozmawiać o wymyślonych strachach Ady, lecz o swojej prawdziwej tragedii. Z uporem zacinającej się katarynki wróciła do przerwanego wątku. Od wczoraj nie mówiła o niczym innym, tylko o wizycie Pająka. Nie mogła pojąć jego insynuacji. Owszem, jeszcze do zimy ubiegłego roku była pewna, że Rafał wreszcie się ożeni z właściwą kobietą, że zamieszkają we dworku w trójkę, potem w czwórkę, a ona, Stenia, będzie tulić wnuka w ramionach i śpiewać mu, tak jak kiedyś synowi: „Był sobie król, był sobie paź i była też królewna”. Jednak los wyraźnie z niej zakpił.

– Stare Pająki uknuły całą intrygę – chlipnęła. – To ich sprawka od początku do końca, zgodzisz się?

– Może ich, chociaż nie od początku – zaprotestowała cicho Ada. – Jeżeli Pająk mówił prawdę, to początek zrobił Rafał.

– Ich sprawka, ich, ich – powtarzała Stenia.

Ada znowu rozejrzała się niespokojnie po lesie. Zanim zdążyła zawołać syna, chłopiec wynurzył się z drugiej strony kępy. Jego głowę zdobiły spore rogi, pretensjonalny gadżet, jakich pełno w sklepach z zabawkami.

– Skąd to masz? – krzyknęła Ada.

– Od cioci.

W głosie chłopca nie było wahania. Patrzył pewnie jak dziecko, które mówi najszczerszą prawdę.

– Faktycznie, kupiłam mu takie – przyznała Stenia.

Ada żachnęła się gwałtownie.

– Wiem, że kupiłaś, tylko tamtych Mieszko szuka już od kilku dni. Tu na pewno nie mógł ich zgubić.

Wyciągnęła rękę, żeby obejrzeć wątpliwą ozdobę synowskiej głowy. Chłopiec zręcznie się uchylił i pobiegł przodem, rżąc radośnie jak źrebak. Diabelskie rogi, zęby wampira, maska nietoperza – to były jego wymarzone, najbardziej pożądane zabawki, o ile w ogóle zasługiwały na takie miano. W każdym razie Mieszko uważał, że zasługiwały.

Aż do wyjścia z lasu Stenia nie przestawała mówić o spisku, Ada zaś myśleć o rogach. Wracały inną drogą, nie przez śmietnisko, tylko obok kapliczki, gdzie ścieżka wyglądała na świeżo zamiecioną, a żaden papier nie śmiał wystawać spod igliwia. To była stała trasa spacerów znienawidzonych Pająków, którzy mieli swoje sposoby, żeby zadbać o porządki.

– Taka byłam wczoraj szczęśliwa, taka szczęśliwa – powtarzała płaczliwym głosem Stenia. – Jak Regina przy obiedzie powiedziała „dziękuję”, myślałam, że mi skrzydła wyrosną, że pofrunę jak ten gołąb. Pierwszy raz w życiu usłyszałam od niej „dziękuję”. Jeszcze miesiąc, dwa, a zacznie mówić „proszę” i „przepraszam”, zobaczysz! Ja ją wychowam, ucywilizuję i… chyba że Pająk mi nie pozwoli. Po co on wczoraj przylazł? Akurat wczoraj, kiedy byłam taka szczęśliwa. Ten cholernik przyszedł popsuć mi całą radość. Mam rację?

– Nie masz racji! To nie są tamte rogi – odpowiedziała Ada zajęta swoimi myślami.

Zanim cokolwiek zdążyły sprostować, na drodze prowadzącej do dworku pojawiła się Regina. Przy odrobinie dobrej woli można było powiedzieć, że Regina biegnie. Posuwała się wielkimi susami, wsparta na dwóch kulach i z niewiarygodną wprawą, niemal bez dotykania stopami ziemi, unosiła i przerzucała do przodu drobne ciało.

– Ona się jeszcze kiedyś roztrzaska na równej drodze – westchnęła Ada.

Patrząc na Reginę, miała nieodparte wrażenie, że jednak nie wszystko się Panu Bogu udało tak idealnie, jak powinno, a już na pewno nie Regina. Poza włosami i buzią cała reszta była jedną wielką kpiną z człowieka. Potężny garb z przodu i z tyłu, nieproporcjonalnie długie i powykręcane ręce, równie powykręcane, ale dla odmiany nieproporcjonalnie krótkie nogi, wielkie dłonie z rozepchanymi stawami – cały ten zrujnowany kościec, mimo ciągłych starań ortopedów, wcale nie chciał być piękniejszy.

Regina z impetem osadziła kule w miejscu i z trudem złapała równowagę.

– Czy ty nie możesz chodzić normalnie? – spytała gderliwie Stenia i nawet nie zauważyła, jak niefortunnie zabrzmiały te słowa.

Na szczęście Regina nie słuchała. Pochyliła głowę, żeby uspokoić płuca i wyrównać oddech.

– Totalna zwała! – sapnęła. – Szukam was wszędzie. Wreszcie ktoś utrupił Pająka. Wiesioń widział. Zadzwonił po policję.

– Wiesioń widział zabójcę? – dopytywała się Ada.

– Nie zabójcę, tylko trupa w lesie – wyjaśniła Regina, zwracając się wyłącznie do Steni. Taki już miała zwyczaj, że choćby w towarzystwie były tylko dwie osoby, ona zawsze mówiła do jednej.

Powoli Stenia wyciągnęła z dziewczyny mniej więcej to, co tamta zdołała usłyszeć na podwórku przed domem. Wyglądało na to, że mieszkaniec sejmiku, niejaki Sebastian Wiesioń, przypadkowo znalazł w lesie zwłoki swojego sąsiada Pająkowskiego, zwanego przez wszystkich Pająkiem. Wiesioń poszedł do lasu w całkiem konkretnym celu, mianowicie po chrust na opał. Schylając się po gałęzie, zauważył dziwne błyski w krzakach okalających grubą sosnę. Pod drzewem, oparty plecami o pień, siedział Pająk. Jego głowę zdobiły diabelskie rogi migające kolorowym światłem. Wiesioń nie dotykał nieboszczyka, nie sprawdzał pulsu, bo choć z natury był mało bojaźliwy, tym razem spanikował. Nawet chrustu nie zabrał, tylko puścił się biegiem do domu, żeby zawiadomić policję.

Ada z trudem doczekała końca opowieści.

– Gdzie Wiesioń znalazł zwłoki? – spytała cicho.

– Po chrust chodzi się do starego lasu – odpowiedziała Regina, nie spuszczając oczu ze Steni.

– Tam gdzie byłyśmy? W tym spokojnym, sielskim zakątku, gdzie nikt nikomu nawet gęby nie obił?

Ada również zwracała się do Steni. Drżała lekko, jakby wśród wielkiego upału dosięgnął ją powiew zimnego wiatru. Na myśl, że jej synek bawi się teraz rogami zdartymi z głowy nieboszczyka, czuła nieprzyjemny ciężar w żołądku. A Mieszko wcale na nią nie czekał. Ledwie wyszli na drogę prowadzącą do domu, pobiegł przed siebie jak szalony.

– To jakaś paranoja! – jęknęła Stenia. – Nie lubiłam typa, zalazł mi za skórę jak nikt wcześniej, ale aż tak źle mu nie życzyłam. Matko, jak można zabić człowieka?!

– Ja go nie żałuję! – prychnęła Regina. – A ty weź się opanuj i nie jojcz. To nie był normalny facet, tylko porażka życiowa. Sama chciałaś go mordować.

– Mało to głupstw mówi się w złości? – zaprotestowała Stenia i płaczliwie pociągnęła nosem.

– Nie zdążyłaś go udusić, za to będziesz pierwsza na liście podejrzanych – mruknęła Ada. – Ty, ja i Mieszko na dodatek.

Odwróciła się gwałtownie i zaczęła biec za synkiem, który już dawno zniknął jej z oczu. Stenia także ruszyła, chociaż obfite kształty nie pozwalały jej dotrzymać kroku długonogiej Adzie. Regina wyprzedziła Stenię bez trudu. Śmigała na kulach jak zawodowy skoczek.

Piętrowy budynek z poddaszem, nazywany przez lokatorów sejmikiem, pochodził z początku lat trzydziestych dwudziestego wieku. Postawili go właściciele dworku z myślą o mieszkaniach dla administratora i służby. Po wojnie, w nowej już rzeczywistości, dworek przejęły władze oświatowe, a sejmik miasto. Różne były koleje obydwu budynków, różni właś'ciciele, na szczęście ani sejmik, ani dworek nie popadły w ostateczną ruinę, co nieźle świadczyło o przedwojennym rzemiośle, a i nie najgorzej o powojennych użytkownikach. Na początku lat dziewięćdziesiątych sejmik został porządnie wyremontowany i podzielony na siedem mieszkań: pięć od frontu, dwa od podwórka. Trzech lokatorów wykupiło mieszkania na własność, między innymi Pająkowski, ten sam, którego zwłoki podpierały teraz sosnę w lesie. Wiadomość o jego śmierci wywabiła ludzi z mieszkań. Tak się składało, że w niedzielne przedpołudnie wszyscy byli w domu. Z poddasza zeszła nawet Felicja Kurys, choć pokonanie dwu pięter kosztowało ją wiele wysiłku. Zmęczona usiadła na krześle podsuniętym przez sąsiadów i słuchała nowin. Sebastian Wiesioń, ledwie skończył gadać, musiał zaczynać od początku, bo wciąż dochodził ktoś, kto jeszcze nie znał szczegółów.

– A Pająkowska już wie? – spytał Zbyszek Kurys.

Jak na komendę wszyscy spojrzeli w okna na parterze, zasłonięte żaluzjami.

– Policja niech jej powie – wzruszył ramionami Wiesioń. – Mnie tam nie płacą za noszenie smutnych nowin.

– Pająkowskiej mógłbyś zanieść – parsknął Latok.

– Ludzie! Śmierć w kamienicy, a wy se żarty stroita? – uniosła się zdziwieniem Wiesioniowa. – Mnie tylko, synek, te rogi zastanawiają. Jakie one były te rogi?

– Normalne, zabawkowe na bateryjkę. Włączysz bateryjkę, to migają jak głupie.

– Jak te, co ma Mieszek? Synek, dobrze się przyjrzyj, czy na pewno takie. Tylko te czegoś nie migają – zauważyła Wiesioniowa.

Mieszko nawet nie przeczuwał, że w jednej chwili stanie się ośrodkiem zainteresowania gromady dorosłych. Wcale nie słuchał, o czym mówili, tarzał się na trawniku z Adonisem, psem Italskich. Psiak najwyraźniej próbował dosięgnąć zębami rogów, które w czasie radosnej szamotaniny zjechały Mieszkowi na szyję. Zabawa była przednia, więc nic dziwnego, że chłopiec zaprotestował, kiedy Wiesioń chwycił go znienacka pod pachy i postawił na ziemi. To był niewielki protest, taki dla przyzwoitości, żeby Sebastian Wiesioń nie pomyślał czasem, że mu wszystko wolno. Mieszko lubił Sebastiana za umiejętność rżenia i kilka innych sztuczek, więc nie chciał psuć kumpelskich układów.

– Będziesz moim koniem? – zaproponował pojednawczo.

– Nie teraz – wykręcił się Wiesioń.

Jedną ręką przytrzymał Mieszka za ramię, drugą próbował ściągnąć mu rogi z szyi. Mieszko rozgniewany bezceremonialnym traktowaniem swojej własności udowodnił wszystkim, jak dźwięcznie i donośnie brzmi jego głos w chwilach złości. Krzyk chłopca zmieszał się z ujadaniem Adonisa i piskiem opon. Przed sejmik zajechał opel. Tuż za samochodem na podwórko wbiegła Ada.

Trzeba było widzieć Sebastiana Wiesionia, z jaką dumą wsiadał do opla. Owszem, wcześniej zdarzało mu się jeździć samochodami policyjnymi, nigdy jednak dobrowolnie. Z policją też dotąd nie współpracował z braku okazji, teraz więc bardzo silnie przeżywał swoją inicjację. Obiecał komisarzowi Dynie, że nie zdradzi sąsiadom miejsca chwilowego spoczynku denata, i słowa dotrzymał. Oni wszyscy aż się palili z wielkiej chęci, by na własne oczy zobaczyć nieżywego Pająka. Ciekawość niby zrozumiała, tyle tylko że niechcący zadeptaliby wszystkie ślady. Wiesioń czuł na sobie ciężar wielkiej odpowiedzialności. Policja wierzyła, że tylko on, bez żadnego błądzenia, doprowadzi ekipę śledczą pod właściwą sosnę. Przez telefon nie bardzo szło mu tłumaczenie, który to kilometr, która kępa, bo kęp w starym lesie było mnóstwo, a na leśnych kilometrach się nie znał. Dlatego zaproponował swoje usługi. Komisarz propozycję przyjął i obiecał podjechać po Wiesionia policyjnym oplem.

Przed sejmikiem stali bodaj wszyscy lokatorzy i kilka osób postronnych. Z daleka mogło to wyglądać na manifestację lub zbiegowisko, co natychmiast odnotowała Róża Pająkowska.

Pająkowska pojawiła się przed domem spowita w czerń, od woalki po pończochy. Ciemną tonację psuły jedynie beżowe adidasy. Dobiegła do samochodu, zanim Dyna wcisnął gaz. Jej cichy, poirytowany głos docierał jedynie do ludzi stojących najbliżej.

– Jestem nie tylko żoną – oświadczyła – ale także emerytowanym kapitanem milicji. Mam chyba prawo uczestniczyć w oględzinach miejsca zbrodni.

Komisarz nie podważał prawa, jedynie zasłaniał się brakiem miejsca w samochodzie. Razem z nim jechał technik dochodzeniowy, fotograf, lekarz i człowiek, który znalazł ciało.

– Czyńcie swoją powinność – powiedziała patetycznie kapitan Pająkowska. – Wiedzcie jedno: zrobię wszystko, żeby pomóc w ujęciu sprawcy. Każdy z nich – wymierzyła wskazującym palcem w sąsiadów – każdy z tego zbiegowiska miał powód, by nastawać na życie mojego męża.

Ostatnie słowa wypowiedziała na tyle głoś'no, że usłyszały je także tyły. Ludzie rozstąpili się przed nią i wracała środkiem milczącego szpaleru. Słychać było jedynie radosne ujadanie Adonisa Italskich i Amora Kurysów.

Pająkowska uchyliła woalki.

– Psy na trawniku, bez kagańców! – rzuciła ostrym tonem. – Jeżeli to chamstwo myśli, że wróci do starych nawyków, jest w błędzie. Ja jeszcze żyję.

Opuściła woalkę i zniknęła w sieni.

– Gadała, jakby ten jej Pająk szedł obok – zauważyła ze zgrozą Latokowa. – Oni zawsze tak nadawali: „Jeżeli to chamstwo myśli”, „Jeżeli ta zgraja uważa”.

– Pająk obok? – zwątpiła Wiesioniowa. – Tera to on mógłby se tylko polatać nad nią. Z nawyku tak gadała.

Ludzie zaczęli wynosić z domów krzesełka, leżaki, co tam kto miał, i chowali się w cieniu lipy. Dochodziło południe i upał dawał się coraz mocniej we znaki. Czym był jednak skwar wobec zagadki: kto zamordował Pająkowskiego? Siedzieli więc i snuli najfantastyczniejsze domysły. Trochę się też martwili.

– Policja będzie nas wszystkich podejrzewać – zasępił się Zbyszek Kurys.

– Podejrzewać mogą, ale winę muszą udowodnić – wyjaśnił Latok. – Ja tam w starym lesie nie byłem z rok.

– I co pleciesz? – zdenerwowała się żona. – Nie dalej jak w zeszłym tygodniu byliśmy na szyszkach. Zaczniesz kręcić przed policją, to jeszcze na ciebie padnie.

– Pająk za życia był psa warty, ale prawdziwego kłopotu może nam narobić dopiero teraz – westchnęła Wiesioniowa.

– Teraz, pani Wiesioniowa, to on już nic nie może – wzruszył ramionami Italski. – I ta jego baba też na tyłku przysiądzie, wspomni pani moje słowa. Co ona jedna zdziała przeciw nam wszystkim?

– Dokładnie to samo, co do tej pory – wtrąciła cicho Danka Kurys. – Razem czy w pojedynkę oni są po jednych pieniądzach. A my nie umiemy się bronić, jesteśmy bezwolni jak te barany. Chociaż – dokończyła jeszcze ciszej – ktoś widać miał dosyć i mocno się zdenerwował.

Ada wpadła na podwórko sejmiku w momencie największego zamieszania. Wyrwała krzyczącego Mieszka z rąk Wiesionia i biegiem wróciła do dworku. Stenia, zziajana po męczącym sprincie, czekała na nią przy furtce. Po Reginie nie było już śladu.

– Dlaczego Sebastian chciał mi urwać głowę? – dopytywał się maluch, ledwie stanął na ganku. – Żeby zdjąć moje ulubione rogi i pobawić się nimi? Tak, mamusiu?

Zwykle pytał po to, żeby usłyszeć odpowiedź, a jeżeli sam sobie odpowiadał, to znaczyło tylko jedno: nie myślał oddawać rogów dobrowolnie, chyba że razem z głową. W takiej sytuacji pozostawał jedynie podstęp.

– Masz skaleczoną szyję! – zawołała Ada.

Reszta poszła gładko. Wystraszony Mieszko ściągnął z szyi paskudztwo i całkiem szczerze piszczał przy obmywaniu niewidzialnej ranki. Kazał mamie dmuchać, kazał się utulać, a w tym czasie rogi trafiły pod serwantkę. Już więcej ich nie szukał. Wyciągnął z przepastnego kosza inną ulubioną zabawkę i pobiegł do ogrodu.

Stenia z Adą zniknęły w kuchni. Na niedzielny obiad zaprosiły Ryszardę Becową i musiały nieźle się zwijać, żeby chłodnik zdążył dojść w lodówce, a wołowe zrazy nabrały miękkości. Ada przypasała fartuch i wyciągnęła kosz z ziemniakami. W kuchni brała na siebie rolę pomywaczki, czasem dziewczyny podkuchennej, nigdy mistrza. Bez gadania ustępowała pierwszeństwa przyjaciółce. Wprawdzie na studiach hotelarskich otarła się o gastronomię, lecz gotowanie nie było jej pasją. Co innego marketing i zarządzanie obiektem hotelowym.

Na tym się znała, tym miała się zająć z chwilą, kiedy w dworku ruszy wreszcie wymarzony przez Stenię ośrodek szkoleniowo-wypoczynkowy. Od września oddawały gościom lewe skrzydło, w którym wciąż jeszcze trwał remont. Wspólnie użerały się z fachowcami od siedmiu boleści, zamawiały meble i pościel. Do przyszłego roku powinny wyremontować prawe skrzydło i ruszyć pełną parą.

– Nie może mi wyjść z głowy ten Pająk – powiedziała Stenia, sznurując zgrabnie zrazik. – A tobie?

– Myślałam zupełnie o czymś innym – przyznała Ada.

– Źle mu życzyłam i teraz mam wyrzuty sumienia. Jak sądzisz, mogłam mu wykrakać tę śmierć?

Ostatni ziemniak chlupnął w wodę zbyt mocno i Ada przetarła oczy wierzchem dłoni. Stenia czasem bywała dla niej zagadką. Na pewno mądra, na pewno wykształcona, a jak coś palnęła, to lepiej było mieć zalane oczy niż patrzeć na jej zafrasowaną minę.

– Nie mogłabyś zacząć krakać na inny temat?

– Na jaki inny? Nie ma innego tematu. Wczoraj się z nim skłóciłam, postraszyłam go karą boską, a dzisiaj chłop nie żyje. Zupełnie jakbym…

– Jakbyś podpowiedziała Panu Bogu, co ma robić! – ironizowała Ada. – To powiedz mi jeszcze, skąd tam się wzięły te cholerne rogi, które kupiłaś Mieszkowi? I gdzie łaziłaś dzisiaj rano?

– Chyba nie myślisz, że ja.

Nie umiała skończyć. Patrzyła na Adę okrągłymi ze zdumienia oczami.

– Nie, nie myślę, że ty! Zastanawiam się tylko głośno, bo na pewno będziemy musiały odpowiedzieć na niejedno pytanie policji.

Na wspomnienie policji Stenia westchnęła ciężko.

– Rano uciekłam do ogrodu. Własne łóżko mnie parzyło, nie mogłam uleżeć. Z godzinę siedziałam na ławce w koszuli nocnej. A z tymi rogami, sama nie wiem…

– Gdzie siedziałaś? Na której ławce?

– Nie wierzysz mi?

Ada odłożyła nóż i przeniosła miskę z obranymi ziemniakami do zlewu.

– Wierzę – powiedziała. – Tylko mnie też łóżko parzyło i też wyszłam do ogrodu w koszuli nocnej.

W porze obiadu tłumek lekko się przerzedził, a koło piętnastej sejmik znowu obradował pod lipą. Dochodzili też nowi ludzie z dalszego sąsiedztwa, przysiadali na metalowej barierce okalającej trawnik i włączali się do rozmowy. Nie na darmo Regina oblatywała najbliżej położone ulice, zaglądała do pubów i sklepików otwartych w niedzielę. Mimo że kramy na ryneczku były pozamykane, i tak zebrało się sporo ludzi, którzy mieli swoje powody, by nie nazywać Pająkowskiego przyjacielem. Nie wierzyli jakoś w wypadek, szeptali o morderstwie, spekulowali na temat motywów.

– Wiecie, co mnie zastanawia?

Wszystkie oczy zwróciły się na Ludmiłę Polankę. Stała oparta o pień drzewa, taka ładna, taka apetyczna.

– Otóż zastanawia mnie – ciągnęła niespeszona – skąd Pająkowska wiedziała, że zostanie wdową. Zawsze w dresach, w bluzkach w łączkę, a tu nagle kapelusz z czarnej słomki i woalka? Prawdziwa, jadowita czarna wdowa.

– A ja, pani Ludmiło, nie widzę nic dziwnego w tym, że człowiek chce być gotowy na każdą chwilę swojego życia – odezwała się po raz pierwszy Felicja Kurys. – Ja też przygotowałam sobie strój kujawski, w którym dzieciaki mnie pochowają. Leży w szafie i czeka.

– Chodzi nie tylko o strój. Skąd niby wiedziała, że mąż nie żyje? Nikt z nas u niej nie był. – Ludmiła nie dawała za wygraną.

– Zapomniałaś o monitoringu – roześmiał się Zbyszek Kurys. – Kamera od frontu, kamera od podwórka, a może jeszcze ze dwie w sieni albo gdzie indziej. Wszystko słyszała nie gorzej od nas.

– Policja mogła do niej zadzwonić – dodał ktoś.

– Policja nie zwierza się z podejrzeń, dzwoni, jak ma pewność.

Zaczęli gadać jeden przez drugiego. Wszyscy, jak tam stali i siedzieli pod lipą, mieli z Pająkowskim różne zatargi, czasem wcale nie takie błahe. Zaczęli się przerzucać wspomnieniami o mandatach, pozwach sądowych, pouczeniach. Zrobiło się trochę gwarno, jak to zwykle w sytuacji, gdy do głosu dochodzą emocje. Tak byli zagadani, że nikt nie zwrócił uwagi na dzielnicowego Maczka. Musiał się, biedny, ze trzy razy dopraszać o chwilę uwagi. Osobiście Maczek nic złego nie widział w tym, że ludziska siedzieli pod lipą na własnym podwórku i rozmawiali. Mieli o czym, to rozmawiali. W każdej innej sytuacji chętnie by do nich dołączył, żeby poznać opinie i wybadać grunt, ale to nie była sytuacja „każda inna”, tylko konkretna: Pająkowska zadzwoniła do komendy z żądaniem i Maczek przyjechał rozpędzać manifestację czy tam zbiegowisko.

– Ludzie, nie macie nic do roboty w domu? – pytał znękanym głosem. – Zrozumcie, ona chyba cierpi. To znaczy na pewno cierpi, bo straciła męża, a wy jej tak pod oknami gadacie i gadacie.

– Panie dzielnicowy, pod jakimi oknami? Raz, że do okien daleko, dwa, że to są najszczelniejsze okna z możliwych. Oni w domu mają klimę i nie wietrzą się tak jak my. A jak cierpi, to niech wyłączy monitory i podsłuch!- zdenerwował się Italski.

Dzielnicowy Maczek wydawał się coraz bardziej znękany. Oczyma duszy widział kolejną premię uciekającą mu sprzed nosa za sprawą Pająkowskich. Może nawet poprosiłby trzeci raz, gdyby Kurys nie wpadł na genialny pomysł.

– My tu nie mamy nic do gadania, oficer śledczy kazał czekać, to czekamy – powiedział.

W przeciwieństwie do Steni, która ze wszystkimi lokatorami sejmiku była po imieniu, profesor Ryszarda Bec uważała zbytnie spoufalanie się za coś nie tyle nagannego, ile pozbawionego elegancji. Bardzo lubiła Kurysów z poddasza, miała sporo sympatii (z drobnymi zastrzeżeniami) do Latoków z parteru, ale z nikim, z wyjątkiem Steni, nie przeszła na ty. Ze Stenią znały się i przyjaźniły od czasów, kiedy ich mężowie razem jeździli na polowania, a mały Rafał Korzyński bawił się z Becównami w chowanego.

– Przed sejmikiem tłum – obwieściła Ryszarda, sadowiąc się przy stole. – Przechodziłam w momencie, kiedy do głosu doszła pani Polanka.

– Co ludzie mówią? – zainteresowała się Stenia.

– Nie wiem, co mówią ludzie. Nie stałam z nimi, nie rajcowałam. Wiem tylko, co mówiła pani Polanka.

– Co takiego? – niecierpliwiła się Stenia.

– Czy ona kiedyś mówi coś, co warto zapamiętać?

– zdziwiła się Becowa. – O ile dobrze zrozumiałam, nie podobały jej się ciuchy Pająkowskiej. Pomyślałam, że jedna elegantka przygania drugiej, i poszłam swoją drogą.

– Nie opowiadaj! Ludmiła ma gust.

– Każdy ma jakiś gust – przytaknęła Becowa i zaczęła się rozpływać nad niepowtarzalnym smakiem chłodnika.

Ada nie uczestniczyła w rozmowie. Wyręczała Stenię w serwowaniu potraw, dokarmiała Mieszka, a kiedy wreszcie usiadła przy stole, telefon oderwał ją od jedzenia. Wymknęła się do swojego pokoju, żeby zamienić kilka zdań z Michałem. Co u was? Dobrze. Co u ciebie? Też dobrze. Tak, tak, nie, nie. No to pa! To znaczy jeszcze do niedawna tak właśnie wyglądały ich małżeńskie pogawędki: coraz mniej wspólnych tematów, coraz mniej do przekazania, a przede wszystkim coraz mniej życzliwej ciekawości, która każe pytać, drążyć, radzić się lub doradzać. Michał tak bardzo był zajęty spalaniem jakichś tam cząsteczek metalu w ekstremalnych warunkach, że czasem zapominał spytać o żywą cząsteczkę samego siebie, czyli o syna. Stypendium w Stanach otwierało mu drogę do kariery naukowej. Tak przynajmniej mówił, wyjeżdżając z kraju. Zdecydował sam, bez radzenia się żony, bo to była jego kariera, nie jej. Wyjechał, kręcił się po Stanach, oddalał od rodziny geograficznie i emocjonalnie, aż nagle zupełnie zmienił front. Gdzieś od dwóch, trzech tygodni, słuchając Michała, Ada zaczęła poważnie wątpić, czy rzeczywiście rozmawia z mężem. Głos był jego, twarde „r” też jego, ale ton wypowiedzi całkiem nowy. Mówił do niej „kochanie”, troszczył się o Mieszka i wypytywał o najmniejsze drobiazgi. O sobie opowiadał niechętnie, z czego wnioskowała, że na razie wielkich sukcesów naukowych nie odnosił. Powtarzał za to, że tęskni i chciałby jak najprędzej wrócić do rodziny. Stenia mówiła o nim: „Dobry człowiek, tylko inaczej zaprogramowany” (dopóki Stenia nie poznała Pająkowskich, uważała wszystkich ludzi za dobrych). Ada nie zaprzeczała. Michał z całą pewnością nie był złym człowiekiem, tylko samotnikiem i naukowcem, któremu rodzina przeszkadzała w karierze. Poza tym zachowywał się bardzo w porządku, dzwonił o najróżniejszych porach doby i jeżeli nawet zapomniał czasem pozdrowić Mieszka, to o pieniądzach dla syna i żony nie zapominał nigdy.

Ada wróciła do jadalni.

– Jak myślicie, kto zabił Pająka? – dopytywała się Stenia, która rzeczywiście tego dnia nie umiała rozmawiać na inny temat. Rano bolała nad krzywdą, którą Pająk chciał jej wyrządzić, przy obiedzie bolała nad krzywdą, którą ktoś wyrządził Pająkowi.

– Jeżeli człowiek ma samych wrogów wokół, to wybranie jednego jest ryzykowne – zauważyła Becowa. -W sejmiku wszyscy, nie wyłączając mnie, mieli powody, żeby go przekląć.

– Nie wierzę, żeby to ktoś z sejmiku! – zaprotestowała energicznie Stenia. – Rozmawiałam niedawno z Wiesią z administracji domów. Oni tam dostawali białej gorączki na widok Pająków, chociaż z drugiej strony trudno przypuszczać, żeby Wiesia osobiście zasadzała się w krzakach z nożem.

Obiad dobiegł końca. Ada zaczęła sprzątać ze stołu.

– Odłóż porcję dla Reginy – przypomniała Stenia. – Tylko patrzeć, jak wpadnie.

Stenia zawsze miała dużo cierpliwości dla Reginy, a odkąd zabrakło Rafała, zajęła się nią prawie po matczynemu.

Późnym popołudniem przed sejmik ponownie zajechał policyjny opel.

– Mój syn nie wrócił z wami?

Wiesioniowa poderwała się z barierki i doskoczyła do tęższego z policjantów.

– Dawno już powinien być w domu – odpowiedział.

– To chwała Bogu! Bo myślałam, żeście go zamkli!

– wymamrotała speszona.

– Za co niby?

– Za niewinność, za to, że ciało znalazł. Młodszy z policjantów, przystojny aspirant Marek Poczekalski, poszedł do wdowy, starszy i zażywny komisarz Jacek Dyna został na podwórku, żeby porozmawiać z mieszkańcami.

– Ciekawe, czy już wiedzą, kto to zrobił? – szepnęła Ziuta Latokowa.

Latokowa zwracała się do siedzącej obok Italskiej, ale zanim tamta zdążyła odpowiedzieć, że nie wie, do szeptanej rozmowy włączył się komisarz. Widać słuch miał wyśmienity.

– Co niby ten ktoś zrobił? – spytał tubalnym głosem.

– No… – Latokowa rozejrzała się bezradnie po sąsiadach. Nikt nie śpieszył jej z pomocą, więc brnęła dalej.

– No, my tu żyjemy w jednej wielkiej rodzinie, to nie dziwota chyba, że ciekawi nas, kto zabił Pająka, to znaczy pana Pająkowskiego.

– Ale skąd państwo wiecie, że zabił? – zdziwił się komisarz.

– Od pana Wiesionia – powiedziała Latokowa, a kilka głosów ją poparło.

Z braku Wiesionia wszystkie oczy zwróciły się na jego matkę, która poczerwieniała bardziej niż jej bluzka.

– To sprawa logicznego rozumowania – powiedziała lękliwie, a widząc wokół przyjazne twarze sąsiadów, nabrała śmiałości. – Syn mówił mi, że nie było tam ani sznura, ani bebechów na wierzchu, ale on pomyślał, że żywy Pająk nie pozwoliłby sobie nasadzić rogów na głowę, czyli że patrzył na martwego Pająka. Rogi mu powiedziały, że musowo do zbrodni doszło. Nieboszczyk sam by ich dla zabawy nie włożył, bo to urodzony ponurak.

Od tego momentu komisarza Dynę interesowały wyłącznie rogi, których przy denacie nie znaleziono. Widział je tylko Wiesioń, a ten w drodze do lasu przysięgał na życie matki, że tego popołudnia mały Mieszko, syn Ady z dworku, bawił się rogami przed sejmikiem. To były te same rogi, miały identyczne plamy z zielonej farby, coś jakby odciski linii papilarnych na całej powierzchni.

Kiedy Dyna wchodził do dworku, wielkie, rozżarzone do czerwoności słońce dosięgało linii horyzontu. Takie słońce wróży piękną pogodę. Komisarz pomyślał o kolejnym gorącym dniu i poczuł wielkie zmęczenie.

Stenia krzątała się w kuchni, w saloniku Ada czytała synkowi bajkę na dobranoc. Mieszko, wykąpany i ubrany w letnią różową piżamkę, przypominał cherubinka: głowa w złotych pierścionkach, figlarne spojrzenie niebieskich oczu i pełne różowe policzki. Na widok komisarza Dyny malec wyraźnie sposępniał. Przeczuwał, że mama zajmie się teraz tym grubym panem, który na pewno nie umiał biegać ani rżeć, a na dodatek niepotrzebnie pakował się do pokoju w porze czytania bajki.

– Nie przeszkadzam? – spytał Dyna.

– Mamusiu, powiedz mu, że przeszkadza – poprosił Mieszko ze szczerością, która mogła przyprawić o zawał.

Dyna nie wydawał się obrażony. Widać rozumiał, że taki malec jak Mieszko to zaledwie surowiec w długim procesie wychowawczym.

– O, jaki śliczny chłopczyk! – wykrzyknął i spalił się do reszty.

Mieszko nie był jakimś tam chłopczykiem, był Mieszkiem, i tyle. Na dowód niechęci wcisnął się w róg kanapy i udawał, że liczy palce u nogi. Wyciągnięta w powitalnym geście ręka komisarza zawisła w próżni. Początek znajomości nie wypadł najlepiej. Dyna nie upierał się przy zacieśnianiu znajomości z synem, skoro obok siedziała matka. To z nią chciał przede wszystkim porozmawiać, bo całkiem nieoczekiwanie, za sprawą rogów synka, Ada Madras zajęła jedno z pierwszych miejsc na liście podejrzanych. Przynajmniej na tym etapie śledztwa.

Ada niewiele miała do powiedzenia o spacerze, o rogach nieco więcej. Jakieś dwa, trzy tygodnie wcześniej Mieszko dostał te rogi od Steni Korzyńskiej. Niewykluczone, a nawet bardzo prawdopodobne, że w czasie wspólnej wyprawy do miasta po prostu wymusił je na ciotce, do czego żadne z nich się nie przyznało. On był niezły w wymuszaniu, ona lubiła mu ulegać, czyli w czasie zakupów świetnie się uzupełniali. Przez kilka dni, dopóki zabawka była nowością, maluch się z nią nie rozstawał. Potem znalazł sobie coś bardziej atrakcyjnego i rogi poszły w kąt, dokładnie pod ławkę w altance. Ada natknęła się na nie w czasie malowania altanki i zostawiła tam, gdzie były. Może tylko wsunęła nieco głębiej, żeby zbyt szybko nie wpadły w ręce syna.

Mieszko doskonale pamiętał, jakie miał zabawki, często tylko zapominał, gdzie je porzucił. Niestety, czasem, kiedy coś sobie ubzdurał, trzeba było przekopywać dom i ogród w poszukiwaniu plastikowego smoka albo czegoś równie dziwnego. O rogach przypomniał sobie trzy dni temu. Obleciał park, popytał mieszkańców sejmiku i zaniechał dalszego szukania. Aż nagle w lesie wyszedł z krzaków z rogami na głowie i tego już Ada nie umiała wytłumaczyć ani sobie, ani komisarzowi.

– Sprawdzała pani w altance? – spytał Dyna.

– Sprawdzałam. Ale ja wiem, że rogi znalezione w lesie są tymi spod ławki w altance. Są znaczone. Miałam je w ręku w czasie malowania i trochę się ubrudziły, zwłaszcza jeden, na czubku.

– Mógłbym i ja zobaczyć?

– Nie pokazuj mu! To moje rogi! – krzyknął Mieszko, wciąż jeszcze niechętnie nastawiony do komisarza. Poderwał się z kanapy, gotów własnym ciałem bronić dostępu do odzyskanej zabawki.

– Muszę, synku. – Ada była uosobieniem cierpliwości. – Pan jest z policji.

– Bez munduru, bez broni? – zwątpił Mieszko.

– A my nie możemy policji przeszkadzać w pracy – ciągnęła niezrażona Ada.

– Dlaczego? Bo wsadzi nas do więzienia?

– A co złego zrobiłeś, żebym miał cię zamknąć w więzieniu – zapytał chytrze Dyna.

Widać słowo „policja” zadziałało, bo Mieszko spojrzał na komisarza nieco łaskawiej. Wierzył i nie wierzył mamie, ale więzienia się bał.

– Kaprysiłem przy kolacji – powiedział skruszony.

– Fatalnie – zmartwił się Dyna. – Może zrobimy tak: ja przymknę oczy na twoje kapryszenie, a ty mi powiesz, gdzie znalazłeś rogi i kogo spotkałeś w krzakach. Musiałeś przecież widzieć siedzącego nieboszczyka?

– A co to?

– To był ten pan pod drzewem.

– Nie! – zaprzeczył stanowczo Mieszko. – Tam nie siedział żaden nieboszczyk, tam spał ten cholernik, którego udusiła ciocia Stenia.

– Skąd wiesz, że ciocia udusiła?

– To moja tajemnica – powiedział poważnie Mieszko, wielbiciel wszelkich tajemnic.