Niemoralna propozycja (Vicki Lewis Thompson) ebook

OBLICZA NAMIĘTNOŚCI

Vicki Lewis Thompson

Niemoralna propozycja

Tłumaczenie:

Prolog

Prywatna detektyw Jennifer Madison wpatrywała się ekran komputera, mrucząc pod nosem dosadne słowa. Świeżo zainstalowana wyszukiwarka znowu źle działała. I nagle stał się cud: program wypluł informację, której Jennifer szukała.

– Hurra! Jest, mieszka w Dallas! – krzyknęła triumfalnie. Oczywiście śpiące w przystawionym do biurka łóżeczku dziecko obudziło się i zaczęło płakać.

– Och, Annie, mama nie chciała krzyczeć. – Jennifer szybko kliknęła w ikonkę drukarki, odwróciła się na obrotowym krześle i wyjęła dziecko z łóżeczka.

– Co się stało?

Jej mąż, Ryan, wpadł do pokoju, w którym urządziła sobie biuro. Jennifer wstała i podeszła z dzieckiem do Ryana.

– Wreszcie udało mi się odnaleźć Ericę Deutchmann i przestraszyłam Annie. Już wszystko w porządku, widzisz?

Odwróciła się tyłem, żeby Ryan mógł zobaczyć buzię dziecka, które zasnęło znowu na ramieniu mamy.

Jennifer uwielbiała swoją pracę. Po tym, jak wspólnicy przeszli na emeryturę, cała agencja stała się jej własnością. Zlikwidowała biuro w śródmieściu i tymczasowo pracowała w domu, ale teraz, kiedy Annie skończyła już dwa miesiące, zaczęła się rozglądać za jakimś lokalem biurowym w pobliżu domu, gdzie mogłaby kilka razy w tygodniu przyjmować klientów.

– Widzę – westchnął Ryan. – Nie cierpię wychodzić do pracy. Chciałbym zostać z wami w domu, dziewczyny.

– Też bym tego chciała. – Choć prawdę mówiąc, miała poważne wątpliwości, czy zdołałaby cokolwiek zrobić, gdyby Ryan siedział w domu. Ilekroć Annie zasypiała, lądowali w łóżku.

Ryan pocałował główkę dziecka.

– Mógłbym zadzwonić i powiedzieć, że będę trochę później.

Gdyby dłużej patrzyła mu w oczy, dałaby się porwać malującemu się w nich wezwaniu.

– Teraz, kiedy wreszcie odnalazłam Ericę, muszę natychmiast zadzwonić do Dustina Ramseya.

– Czy on nie może zaczekać jeszcze parę godzin? – jęknął rozczarowany Ryan.

– Myślałam, że zdobędę dla niego tę informację dwa dni temu. Chciałabym zrobić na nim jak najlepsze wrażenie.

Ryan wydał z siebie dramatyczne westchnienie.

– Wszyscy mnie uprzedzali, że to prędzej czy później nastąpi.

– Co?

– Mojej żonie znudzi się codzienna rutyna i...

Reszta zdania uwięzła Ryanowi w gardle, bo Jennifer rzuciła mu się w ramiona.

– No dobra, bierz mnie, dzikusie.

Rozdział pierwszy

Droga Erico,

Mój chłopak uwielbia, kiedy ofiarowuję mu seks oralny, ale z trudem udaje mi się nakłonić go do rewanżu. Czy mam z nim zostać, czy zerwać?

Twoja oddana Słodkousta

Erica położyła palce na krawędzi klawiatury i zastanawiała się nad odpowiedzią. Zegar wybił połówkę godziny, przypominając jej, że za trzydzieści minut ma się zjawić Dustin Ramsey.

Musi wykorzystać czas przed jego przybyciem. Ta kolumna powinna się znaleźć w drukarni jutro przed południem. Gdyby miała choć odrobinę charakteru, powiedziałaby Dustinowi, że to nie najlepsza chwila na przyjazd z Midland. Początek przyszłego tygodnia byłby o wiele lepszy.

Ale jego telefon po prostu wprawił ją w osłupienie i aż się trzęsła z niecierpliwości, żeby po tylu latach znowu go zobaczyć. Była zbyt uległa w stosunku do wielkiego Dustina Ramseya, podobnie jak wtedy, gdy miała osiemnaście lat. A teraz z podekscytowania nie mogła skupić się na pracy.

Z westchnieniem odepchnęła krzesło od zawalonego papierami biurka. Wstała, rozejrzała się po niewielkim saloniku i poprawiła poduszki na kupionych na pchlim targu rattanowych meblach. Powinna zaproponować mu spotkanie na terenie neutralnym, zamiast wyskakiwać z zaproszeniem do domu. Kiedy przed dziesięcioma laty wyjeżdżała z Midland, nie spodziewała się, że jeszcze kiedykolwiek go zobaczy.

Nie chciała go już więcej widzieć. Ich jedyna wspólna noc okazała się totalną klapą. Jedyne, co można zrobić w takich sytuacjach, to zostać razem i spróbować jeszcze raz albo unikać się do końca życia. Gdyby miała wówczas choć odrobinę doświadczenia seksualnego, optowałaby za pierwszą możliwością. Ale pozwoliła Dustinowi podjąć decyzję, a on wybrał drugą. Nie powinna mieć do niego pretensji. Tamtej ciepłej, kwietniowej nocy roztrzęsiona dziewica na tylnym siedzeniu mustanga stanowiła raczej uciążliwy balast niż cenną zdobycz.

Niewątpliwie taki światowy facet jak Dustin dawno już zapomniał o całym incydencie. Bez trudu uwierzyła, kiedy powiedział, że ma propozycję związaną z prowadzonym przez Ericę pismem. Mogła mu powiedzieć przez telefon, że wzięła się do redagowania „Dateline: Dallas”, by zyskać doświadczenie redaktorskie, i że ma zamiar rzucić to w chwili, kiedy pojawi się możliwość pracy w poważnej gazecie. Ale wówczas Dustin mógł zmienić zdanie i zrezygnować ze spotkania. A do tego w żadnym wypadku nie mogła dopuścić.

Jeśli chodzi o tego faceta, to dziesięć lat nie zdołało niczego zmienić. Do licha! Erica zmusiła się do powrotu do komputera. Tylko Słodkousta mogła ją uratować.

Zaczęła pisać, uśmiechając się do siebie.

Droga Słodkousta,

Podejrzewam, że ten facet to seksualny egoista. Dałabym mu jeszcze jedną szansę, ale tylko jedną. Spróbuj skusić go aromatycznymi olejkami. Jeśli obleje ten egzamin, daj sobie z nim spokój, kochanie. Powodzenia.

Erica

Zapisała zarówno list, jak i swoją odpowiedź w nowym pliku i otworzyła kolejny list.

Droga Erico,

Mój chłopak ma słaby wzwód i pozostawia mnie niezaspokojoną. Twierdzi, że powinnam szybciej osiągać orgazm, a ja uważam, że to on powinien się postarać, żeby stosunek trwał dłużej. Kto ma rację?

Sfrustrowana Fanny

Erica zabrała się do pisania z rosnącym entuzjazmem. W tej kwestii była ekspertem.

Dustin Ramsey stał przed dwupiętrową, zbudowaną z cegły kamienicą na McKinney Avenue. Wynik dochodzenia Jennifer Madison spoczywał w jego teczce. Wyjechał z Midland o świcie i twardy supeł w jego żołądku z każdym kilometrem zaciskał się coraz mocniej.

Gdyby, zamiast uczestniczyć we wszystkich amatorskich rajdach samochodowych w kraju, włączył się wcześniej do rodzinnego biznesu, natychmiast zorientowałby się, że jego ojciec trwoni bezmyślnie rodzinną fortunę. Typowa historia z zachodniego Teksasu – naftowy baron, który nie jest w stanie sprostać konkurencji napływającej z Bliskiego Wschodu taniej ropy.

Jakby tego było mało, Clayton Ramsey utopił pieniądze w dwóch tygodnikach, jednym w San Antonio i drugim w Houston. Najwyraźniej zawsze marzył, żeby być dziennikarzem. Dustin nie wiedział o niczym, dopóki osiem miesięcy temu ojciec nie dostał wylewu, wskutek którego stracił mowę.

Dustin rozważał wystawienie ziemi na aukcję, sprzedaż obu tygodników i osadzenie rodziców w ich miejskim domu. Był zadowolony w tych projektów, dopóki nie zobaczył łez w oczach matki i bezradnie opuszczonych ramion ojca. Wtedy zmienił zdanie. Wykorzystał ziemię jako zabezpieczenie finansowe do odbudowy Ramsey Enterprises i zatrzymał tygodniki ojca.

W tym samym mniej więcej czasie otrzymał zawiadomienie o zjeździe absolwentów z okazji dziesiątej rocznicy ukończenia szkoły średniej, co sprawiło, że zaczął myśleć o Erice. W szkole migał się od nauki jak mógł i ledwo przechodził z klasy do klasy, dopóki na lekcjach chemii nie został w laboratorium połączony w parę z Ericą. Wśród naciąganych trójczyn z innych przedmiotów pojawiła się wówczas samotna piątka z chemii.

Musiało mu się pomieszać w głowie, kiedy uznał, że osiągnięcia z chemii pomogą mu uwieść Ericę na tylnym siedzeniu mustanga. Ona była jasnowłosa, długonoga, troszeczkę pijana i niewiarygodnie zmysłowa. A on... był prawiczkiem. Napalonym, niecierpliwym prawiczkiem, który skończył, zanim zaczął. Było to w ostatniej klasie, w kwietniu, podczas zakrapianego przyjęcia u Jeremy'ego, który wyprawiał bankiety, ilekroć jego rodzice wyjeżdżali z miasta.

Dustin dotąd krzywił się na myśl o swoim żałosnym występie tej nocy. Jakże głęboko musiał rozczarować kogoś takiego jak Erica. Jakże głęboko rozczarował sam siebie. On, gwiazdor, najbardziej pożądany chłopak w szkole, okazał się fatalnym kochankiem. Nie mógł potem spojrzeć Erice w oczy.

Po dziesięciu latach nie sądził siebie już tak surowo. Był naiwny, zakładając, że w seksie będzie od razu równie dobry, jak w każdej dziedzinie sportu, jakiej tylko spróbował. Seks wymagał współpracy bardziej kapryśnej części ciała, a Erica onieśmielała go. Za bardzo się starał.

Powinien zapomnieć, że nie udało mu się sprawić rozkoszy pierwszej kochance, Erice Deutchmann. Ale nie mógł zapomnieć i dlatego właśnie stał tu dzisiaj.

Nie był to jednak główny powód. Reputacja imprezowicza przyciągała do Dustina innych imprezowiczów. Nie miał przyjaciół, na których mógłby polegać. W czasie zajęć z chemii przekonał się, że na Erice może polegać. Inteligentna i ambitna dziewczyna była osobą, jakiej pragnął mieć przy sobie w chwili, gdy musiał sprostać pierwszemu w życiu poważnemu wyzwaniu.

Wcale nie był zdziwiony, kiedy dowiedział się, że Erica sama redaguje cieszące się uznaniem pismo dla ludzi stanu wolnego. Kiedy Jennifer przekazała mu informację o „Dateline: Dallas”, Dustin skontaktował się z mieszkającymi w tym mieście kumplami z wyścigów. Wszyscy twierdzili, że pismo cieszy się ogromną popularnością wśród czytelników od osiemnastki do czterdziestki. Było mądre, seksowne i bardzo dowcipne.

Erica trafiła na żyłę złota i właśnie tego typu osoba była mu potrzebna przy reorganizacji Ramsey Enterprises. Porozumiał się już z drukarniami w San Antonio i Houston. Gorąca kolumna porad seksualnych może podnieść sprzedaż i podreperować kulejące finanse tygodników, do których ojciec był tak przywiązany.

Wziął głęboki oddech i ruszył ku podwójnym przeszklonym drzwiom do budynku. Tak, zanim wyjedzie z Dallas, musi udowodnić Erice, że radzi sobie doskonale zarówno w interesach, jak i w przyjemnościach.

Po wejściu do kamienicy stwierdził, że są w niej schody, nie ma natomiast windy. Do licha! Zdecydowanie wolałby wjechać na drugie piętro windą. Zdjął marynarkę i ruszył w górę.

W okolicy pierwszego piętra był już całkiem przekonany, że to najbardziej szalony z jego pomysłów. Erica nie będzie zainteresowana ani prowadzeniem z nim interesów, ani szukaniem z nim przyjemności. Przez telefon wydała mu się bardzo daleka. Od lat była jego obsesją, ale niewykluczone, że on stanowił dla niej zaledwie mgliste wspomnienie.

Cóż, to się okaże. Może i przebałaganił większą część życia, ale nie należy do tych, którzy się łatwo zniechęcają. Dlatego właśnie zdobył tyle punktów w uczelnianych rozgrywkach piłkarskich. Inne cele nie wydawały mu się warte zachodu. Aż do tej chwili.

Na drugim piętrze zatrzymał się, żeby włożyć marynarkę, i spojrzał w głąb pokrytego chodnikiem korytarza, ku drzwiom opatrzonym numerem 310. Serce mocno mu waliło i to nie na skutek wspinaczki po schodach. Nie był tak zdenerwowany od czasu... od czasu gdy jechał z Ericą za miasto.

Przez dobre pół minuty stał pod drzwiami i nie mógł się zmusić, żeby nacisnąć dzwonek. Wreszcie przemógł się. Za drzwiami rozległy się kroki.

Kiedy Erica otworzyła, przywołał na twarz konwencjonalny uśmiech. Był Ramseyem, a Ramseyowie zawsze przodowali w szerokim, teksańskim uśmiechu, choć tym razem chyba wybałuszył oczy ze zdumienia.

Erica była ładna już w szkole, nie miała jednak klasy, nosiła długie blond włosy i długie dżinsowe spódnice. Teraz i jedno i drugie było krótkie. Bardzo krótkie.

Stała w drzwiach, ubrana spódniczkę i czarny gorset. Niewiele kobiet wyglądało w takim stroju równie olśniewająco jak Erica, bo niewiele zostało obdarowanych przez naturę równie długimi nogami i równie pełnym biustem, czyli figurą, która nigdy nie wyjdzie z mody. Całości dopełniały duże drewniane klipsy i klapki. Miejski szyk w każdym calu.

Dustin szybko spojrzał na jej dłoń, zauważył czerwony lakier na paznokciach i brak pierścionka zaręczynowego. Jaka ulga!

– Cześć, Dustin. Kopę lat.

Aż za wiele.

– Jasne. Wyglądasz rewelacyjnie.

Początek nieco kulawy, ale Dustin na nic więcej nie mógł się zdobyć, zważywszy otumaniony mózg i wyschnięte gardło.

– Ty też – powiedziała ostrożnie. – Wejdź. – Cofnęła się o krok i gestem zaprosiła go do mieszkania.

– Dlaczego nie przyjechałaś na zjazd? – zapytał jakby od niechcenia, wchodząc.

Jej nieobecność sporo go kosztowała. Ponieważ nie przyjechała i nikt nie miał pojęcia, gdzie mieszka, Dustin zaczął przeglądać książki telefoniczne kilku teksańskich miast, bezskutecznie, bo nie wiedział, że skróciła nazwisko do Mann. Musiał zatrudnić Jennifer, żeby zdobyć informacje o Erice.

– Zjazd? No tak, to już dziesięć lat, prawda? Nie dostałam zawiadomienia, pewnie przez zmianę nazwiska.

– Dlaczego postanowiłaś je zmienić? – Chciwie wdychał zapach jej perfum, o wiele bardziej wyzywających niż te, których używała w szkole. Makijaż był także bardziej prowokacyjny – pełne, czerwone wargi i wyraziste, czarne rzęsy, choć Dustin wiedział przecież na pewno, że Erica była naturalną blondynką.

– Studiowałam dziennikarstwo i doszłam do wniosku, że chcę mieć bardziej dramatyczne nazwisko.

Dustin kiwnął głową.

– Tak, to do ciebie podobne.

Był do tego stopnia oszołomiony widokiem Eriki, że prawie nie dostrzegał otoczenia. Ledwie zauważył jasny, słoneczny salon z mnóstwem półek na książki i rattanowymi meblami, które nadawały wnętrzu nieco egzotyczny charakter, ladę oddzielającą salonik od małej kuchni po lewej stronie i korytarz, prowadzący do sypialni i łazienki po prawej. Nad kanapą wisiał obraz przedstawiający jakieś kwiaty. Różowe wnętrza kwiatów przywiodły mu na myśl seks, ale był w takim stanie, że chyba wszystko kojarzyłoby mu się z seksem.

Na starym drewnianym biurku stał włączony komputer. Blat biurka zarzucony był papierami i ulotkami reklamowymi.

– Widzę, że pracowałaś.

– Tak, zbliża się termin oddania numeru.

Dustin postawił teczkę na podłodze i podszedł do biurka. Przejrzał kilka numerów pisma i wiedział, że listy czytelników dotyczyły zwykle problemów seksualnych. Spojrzał na ekran.

Droga Sfrustrowana Fanny,

Zasługujesz na długie, wspaniałe stosunki seksualne z wieloma orgazmami. Naucz swojego faceta przedłużać stosunek. Oto jedna z technik...

– Napijesz się mrożonej herbaty?

Dustin podniósł wzrok, spojrzał w szare oczy Eriki i przełknął z trudem.

– Z przyjemnością.

Odwróciła wzrok.

– Usiądź, gdzie chcesz.

– Dobrze. – Podszedł do kanapy i zapadł się w miękkie poduszki.

– Proszę. – Weszła do salonu, niosąc na drewnianej tacy dzbanek mrożonej herbaty, dwie szklanki z matowego szkła i talerz kruchych ciasteczek. – Zdejmij pisma ze stolika, żebym mogła postawić tacę.

Dustin pochylił się i zebrał czasopisma. Gdyby pochylił się odrobinę niżej, mógłby bez trudu zajrzeć jej pod spódnicę. Ale nie zrobił tego. Musi skoncentrować się na tym, co najważniejsze. W pierwszej kolejności powinien zainteresować ją ideą rozszerzenia jej kolumny korespondencji z czytelnikami. Dopiero kiedy osiągną porozumienie w tej dziedzinie, będzie mógł pomyśleć o innych sprawach.

Erica nalała herbaty i usiadła w fotelu po drugiej stronie stolika do kawy.

– A więc? Masz dla mnie jakąś propozycję?

Dustin był ciekaw, czy celowo powiedziała to tak zmysłowym tonem, jakby nie potrafiła uwierzyć, że facet, który kochał się przez trzy minuty, mógł wystąpić z poważną propozycją w interesach. Może ten występ sprzed lat był ciągle żywy także i w jej w pamięci. Boże, miał nadzieję, że nie!

Objął obu dłońmi lodowatą szklankę mrożonej herbaty, podniósł ją do ust i pociągnął łyk. Dobra, mocna herbata. Spojrzał prosto w oczy Eriki.

– Bardzo podoba mi się to, co robisz w „Dateline: Dallas”. Sądzę, że powinnaś rozszerzyć jeszcze pole działania. Ramsey Enterprises może zaoferować ci pomoc w rozwinięciu skrzydeł i osiągnięciu większej satysfakcji z pracy.

Postanowił nie wspominać na razie o tygodnikach, do czasu gdy uda mu się zainteresować dziewczynę pomysłem. Z zebranych przez Jennifer informacji wynikało, że Erica pracowała kiedyś dla „Dallas Morning News”. Jeśli była związana z tak poczytną gazetą codzienną, mogła uznać współpracę z tygodnikiem za niezbyt satysfakcjonującą.

Dziewczyna zmarszczyła czoło, najwyraźniej zmieszana.

– Nie mam pojęcia, o czym mówisz.

– Masz świetny produkt. Uważam, że możesz na nim zarabiać.

– Och. – Erica potrząsnęła głową. – Robię to tymczasowo, dopóki nie uda mi się dostać pracy, na której naprawdę mi zależy, w poważnej gazecie.

Dustin gapił się na nią z osłupieniem. Nie mógł uwierzyć, że olśniewający pomysł prowadzenia na łamach pisma rozmowy z czytelnikami to dla Eriki tylko tymczasowe zajęcie, „na przeczekanie”.

– Ależ wszyscy mówią tylko o „Dateline: Dallas”. To gorący towar o wielkim potencjale rozwojowym.

Dziewczyna wzruszyła ramionami i sięgnęła po ciasteczko.

– Jasne, to całkiem zabawne, ale...

– Jeśli rozszerzysz to na inne miasta, cały świat stanie przed tobą otworem. Porównaj tylko tę perspektywę z harówką tyrającego za nędzne wynagrodzenie reportera gazetowego.

Erica odwróciła wzrok.

– Nie zależy mi na pieniądzach. Chcę robić coś ważnego. Odeszłam z „Morning News”, bo nie mogłam robić tematów, na których mi zależało. To pisemko pozwala mi przetrwać do czasu, kiedy pojawi się szansa na pracę w jakiejś poważnej gazecie, ale nie oszukuję się, że ma jakiekolwiek społeczne znaczenie. Wolę mieć do czynienia z poważniejszymi tematami.

– Więc nie jesteś zainteresowana moją propozycją?

– Jak dotąd nie powiedziałeś nic, co mogłoby mnie powstrzymać przed rzuceniem tego wszystkiego natychmiast, gdy dostanę szansę poważnej pracy dziennikarskiej.

– Masz jakieś widoki na taką pracę, na której ci zależy?

Erica westchnęła.

– Nie. W nieustabilizowanej sytuacji gospodarczej ludzie trzymają się pracy. A nowych etatów jest bardzo mało.

– To dlaczego nie miałabyś przemyśleć propozycji rozszerzenia działalności?

– Bo wtedy byłoby mi trudniej rzucić to z dnia na dzień.

– Wiedząc, że możesz odejść w każdej chwili, moglibyśmy od razu przygotować kogoś, kto byłby w stanie to po tobie przejąć. – Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Numery, które Dustin przejrzał, nosiły wyraźne piętno osobowości Eriki.

– O jakim rozszerzeniu zasięgu mówimy?

– O każdym, z którym byłabyś w stanie sobie poradzić.

Dziewczyna skubała swoje ciastko.

– Na logikę pierwsze powinno być Fort Worth. Potem może Houston.

– Houston jest dobre. Ewentualnie też San Antonio.

Dustin obserwował jedzącą ciastko dziewczynę, widział, jak zlizała z wargi okruszek, a na jej czerwonych ustach został wilgotny ślad śliny.

– Nie mówię, że się zgadzam – zastrzegła. – Potrzebuję trochę czasu do namysłu.

– Ile tylko zechcesz. – Może jednak się uda.

– Wracasz dzisiaj do Midland?

– Niekoniecznie. – Nie chciał jej wyjaśniać, jak zasadnicze znaczenie ma jej decyzja dla przyszłości Ramsey Enterprises. To by ją mogło zniechęcić.

– Masz jeszcze jakieś sprawy w Dallas?

– Właściwie nie. Prawdę mówiąc, należy mi się kilka dni urlopu. – Dustin podniósł z podłogi teczkę i wyjął z niej kopertę. – Mam tu szczegóły oferty, przejrzyj to w wolnej chwili. Nie spiesz się. Nie byłem w Dallas od kilku lat. Mogę ci dać dzień czy dwa do namysłu, a ja poszwendam się trochę po mieście.

– Sam?

– Jeśli pytasz, czy w pokoju hotelowym czeka na mnie dziewczyna, odpowiedź brzmi: nie. – Dobrze! W ten sposób rozmowa zeszła na temat, który go bardzo interesował. – A skoro już przy tym jesteśmy, czy jest ktoś, z kim musiałabyś skonsultować moją propozycję? Jakiś cichy partner, o którym nic nie wiem?

Erica szeroko rozłożyła ręce.

– Nie. Jestem tylko ja.

Pewnie, że jesteś tylko ty.

– Jeśli zgodzisz się na moją propozycję, będzie mnóstwo pracy, zanim puścimy w ruch machinę. Powinnaś chyba z góry uprzedzić swojego chłopaka. – Wzrok Eriki zlodowaciał. – Przepraszam. To, czy masz chłopaka, jest bez znaczenia dla naszych interesów i niepotrzebnie poruszyłem ten temat.

– Owszem.

Cóż, poruszał się jak słoń w składzie porcelany i sam ustawiał się na straconej pozycji. Potrzebował chwili samotności, żeby przegrupować siły. Podał Erice kopertę.

– W takim razie zostawiam cię z tym samą i idę pobawić się w turystę. Mogę wpaść dowiedzieć się ju...

– Możemy też zabrać ze sobą kopertę i iść razem na lunch. Muszę się wybrać do restauracji, którą recenzuję w najnowszym numerze. Będziemy mieć więcej czasu na rozmowę. – Erica pomachała kopertą. – Wątpię, czy znajdę tu odpowiedzi na wszystkie pytania, jakie mi się nasuną. Choć mało prawdopodobne, żebym zmieniła zdanie, muszę coś wiedzieć o twoim przedsiębiorstwie. Moje informacje pochodzą sprzed dziesięciu lat.

– Jakie informacje? – wyjąkał Dustin w osłupieniu.

Przed dziesięcioma laty nawet on, jedyny syn Joan i Claytona Ramseyów, nie miał zielonego pojęcia o tym, w jaki sposób funkcjonuje rodzinne przedsiębiorstwo. Do licha, nie miał o tym pojęcia nawet przed dziesięcioma miesiącami. Trudno mu było uwierzyć, że dziesięć lat temu Erica cokolwiek o tym wiedziała.

Dziewczyna wpatrywała się w niego tymi tajemniczymi szarymi oczami.

– O twoim zachowaniu – odparła spokojnie. – Pozostawiało wiele do życzenia.

Poczuł, że jego twarz zalewa fala gorąca.

– Chodzi ci o moje funkcjonowanie w Ramsey Enterprises?

– Oczywiście. A o co innego mogłoby mi chodzić?

– Tak właśnie myślałem. – Odchrząknął. – Cóż, teraz nie powinnaś mieć z tym żadnych problemów.

– Miło mi to słyszeć. – Erica się uśmiechnęła. – Chciałabym jednak poznać szczegóły.

– Dobrze – powiedział. – Nie wynająłem jeszcze pokoju w hotelu. Muszę to załatwić teraz. Masz czas, żeby ze mną pojechać?

– Owszem. – Wstała i wzięła tacę z herbatą i ciasteczkami. – Odniosę to tylko i wezmę torebkę.

– Świetnie.

Dobrze się składa. Zamknął teczkę i wstał. Erica szybko przełożyła pozostałe ciasteczka do paczki i wylała resztkę herbaty.

– Za chwilę wrócę – powiedziała i poszła do holu.

Dustin nie mógł oprzeć się pokusie, by podejść do komputera i przeczytać resztę odpowiedzi na list Sfrustrowanej Fanny.

Obejmij kciukiem i palcem wskazującym nasadę jego penisa. Kiedy będzie się zbliżał wytrysk, uciśnij mocno, dopóki sytuacja nie znajdzie się ponownie pod kontrolą. Kiedy facet zrozumie, że wstrzymywanie wytrysku zwiększa jego własną rozkosz, może będzie miał większą motywację. Możesz także zastanowić się, jakie pozycje...

Dustin usłyszał zbliżające się kroki Eriki, więc szybko wrócił na kanapę i udawał, że wpatruje się w wiszący nad nią obraz przedstawiający gigantyczny kwiat. Teoretycznie kontemplowanie kwiatu powinno wpłynąć kojąco na jego erekcję, ale niech to diabli, jeśli miękkie, mięsiste wnętrze kwiatu nie przypominało...

Tytuł oryginału: Truly, Madly, Deeply

Redaktor serii: Grażyna Ordęga

Opracowanie redakcyjne: Katarzyna Leżeńska

Korekta: Joanna Habiera

© 2002 by Vicki Lewis Thompson

© for the Polish edition by Harlequin Polska sp. z o.o., Warszawa 2004, 2013

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu z Harlequin Enterprises II B.V.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Znak firmowy wydawnictwa Harlequin Polska Sp. z o. o. jest zastrzeżony.

Harlequin Polska sp. z o.o.

02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1 B lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN 978-83-238-9327-1

Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o.