Ród Rodrigandów. Ród Rodrigandów. Klasztor della Barbara ebook

Karol May

Ród Rodrigandów, Tom 15, Klasztor della Barbara

Warszawa 2016

Jak koszmarny sen

Kurt Unger, Sępi Dziób, kapitan Wagner i marynarz Peters przybyli na dworzec w Veracruz. Na peronie zauważyli francuskiego żołnierza; na ramieniu miał przepaskę z napisem „zwrotniczy kolejowy”. Kurt podszedł do niego i zapytał po francusku:

– Długo tu pracujecie, kolego?

Żołnierz wyczuł widać, że ma do czynienia z oficerem, bo odparł uprzejmie:

– Od pewnego czasu, monsieur. Jestem ranny. Czekam na okręt, który zabierze mnie do ojczyzny. Ale że chodzić mogę, zarabiam tu na drobne wydatki.

Kurt wyjął z kieszeni pięciofrankówkę.

– Będziecie za to mogli kupić sporo tytoniu. O której zaczęliście dziś służbę?

Żołnierz zasalutował.

– Dziękuję, monsieur. Odprawiłem już trzy pociągi.

– Kiedy odszedł ostatni?

– Przed jakąś godziną, do Lomalto. To końcowa stacja.

– Czy widzieliście w pociągu osoby cywilne?

Żołnierz chytrze zmrużył oczy.

– Właściwie nie.

– A niewłaściwie?

– Tego nie wolno mi zdradzić. Jestem tylko podrzędnym pracownikiem i wykonuję polecenia przełożonych.

– Dobrze. Więc formalnie nie widziałeś. A naprawdę ile ich było?

– Tylko trzy. Wsiadły do przedziału służbowego.

Kurt był zadowolony z informacji. Chcąc się jednak upewnić, że chodzi o tych samych mężczyzn, pytał dalej:

– Jak wyglądali?

Żołnierz opisał całą trójkę. Gdy skończył, kapitan Wagner wykrzyknął:

– Oni, bez wątpienia oni! Nie wiem tylko, kim jest ten trzeci. Na pewno nie było go na pokładzie.

– Dowiemy się i tego. – Kurt zwrócił się znowu do żołnierza: – Kiedy odchodzi następny pociąg?

– Dopiero za trzy godziny. Trzeba czekać na lokomotywę z Lomalto. Przyciągnie skład pełen żołnierzy.

– A wcześniej nie ma żadnego pociągu, choćby towarowego?

– Nie.

Podziękowawszy zwrotniczemu, Kurt odszedł wraz z towarzyszami.

– A więc umknęli! – zdenerwował się kapitan. – To moja wina! Co robić?

– Cierpliwości, drogi przyjacielu – uspokajał go Kurt. – W każdym razie nie ulega wątpliwości, że pojechali do stolicy. Jadę za nimi i mam nadzieję, że ich spotkam.

– Czy pozwoli pan, panie poruczniku – spytał Wagner – aby przyłączył się do pana mój goniec, którego muszę wysłać do Meksyku i do hacjendy del Erina z raportami okrętowymi?

– Oczywiście. Pod warunkiem, że nie będzie mi zawadą.

– Może pan być spokojny. Co by pan powiedział, gdybym to zadanie powierzył Petersowi?

– Dobry pomysł. Zna chyba naszych zbiegów?

– Lepiej ode mnie. No i co ty na to, Peters?

– Bardzo się cieszę, panie kapitanie.

– Rozumiesz trochę po hiszpańsku, co?

– Tak. Mogę się od biedy rozmówić.

– A po francusku?

– Akurat tyle, aby powiedzieć, jak bardzo kocham Maksymiliana.

– Chodźmy więc na pokład! Uporządkuję swoje rzeczy i dam ci odpowiednie instrukcje. Gdzie się spotkamy, panie poruczniku?

– Najlepiej w restauracji, na dworcu. Kapitan udał się z Petersem na przystań. Kurt zaś z Sępim Dziobem do biura naczelnika stacji.

– Kiedy odchodzi następny pociąg do Lomalto? – spytał Kurt.

Urzędnik uważnie przyjrzał się pytającemu.

– Za dwie i pół godziny. Chce pan pojechać tym pociągiem? Nie zabieramy ani cywilów, ani obcokrajowców.

– Pozwoli pan, że się przedstawię. Podał naczelnikowi dokument. Ten rzuciwszy nań Okiem, od razu zmienił ton.

– Jestem do pańskich usług, panie poruczniku. Ile miejsc pan potrzebuje?

– Trzy.

– Zarezerwuję panu przedział pierwszej klasy.

– Dziękuję. Czy pociąg ma połączenie z dyliżansem pocztowym?

– Nie, nie ma. Niewielka to jednak strata. Radziłbym panu pojechać konno.

– Nie mam koni.

– Ach, tu wszyscy, je mają. Jeżeli pan dłużej pozostanie w naszym kraju, będzie pan musiał kupić sobie konia. – Mam zamiar zrobić to w stolicy.

– Dlaczego dopiero tam? Zapłaci pan o wiele drożej niż u nas.

– Ale skąd tu wziąć dobrego wierzchowca?

– Żaden problem. Nawet ja mam kilka rasowych. Należały do francuskich oficerów, nie chcieli zabierać ich do kraju. Kosztują niewiele. Chce pan obejrzeć?

– Owszem, senior.

– Jeżeli ubijemy interes, nie będzie pan musiał czekać w Lomalto na dyliżans. Do Lomalto konie przewieziemy pociągiem, za transport nic nie doliczę.

Transakcja doszła do skutku. W ciągu pół godziny Kurt został właścicielem trzech koni. Wydawało się, że mają wszystkie zalety, o których mówił naczelnik.

– Chwała Bogu! – ucieszył się Sępi Dziób. – Nareszcie będę mógł dosiąść konia! Ależ mi się ckni za nim! Już nieraz kalkulowałem, jak by pogalopować na własnym nosie.

Godzinę przed odejściem pociągu w restauracji dworcowej zjawili się kapitan Wagner z Petersem.

– Chłopcze, czy umiesz jeździć konno? – zwrócił się Sępi Dziób do marynarza. – Kupiliśmy konie. Z Lomalto do Meksyku pojedziemy konno. Czy wiesz, co to jest siodło?

– Sądzi pan, że marynarze nie znają się na koniach? Jako młody chłopak dosiadałem najdzikszych ogierów.

– Twoje szczęście. Nie mielibyśmy czasu na podnoszenie cię co pięć minut.

Usiedli przy stoliku. Wagner opowiedział pokrótce o swym spotkaniu z don Fernandem i o podróży na wyspę. Kurt z kolei zrelacjonował, co zaszło od chwili lądowania w Guaymas. Wagner słuchał z wielką uwagą.

– A więc znowu zaginęli?! – zawołał zrozpaczony.

– Niestety, tak. Mam jednak nadzieję, że uda mi się natrafić na ich ślad.

– Może już jesteśmy na tropie? – Sępi Dziób był optymistą. – Różne myśli snują mi się po głowie. Dokąd udaje się Landola i Cortejo?

– Prawdopodobnie tam, gdzie ich sojusznicy.

– To chyba niebezpodstawne przypuszczenie. W każdym razie musimy tych dwóch odszukać. Wtedy dowiemy się jakie żywią zamiary.

– Ale nie możemy zwlekać – przynaglał Wagner. – Chciałbym uchronić swoich chłopców od niebezpieczeństwa febry.

– Niech więc pan znajdzie inny port w pobliżu Veracruz.

– Dobrze. Przepłynę do zatoki Vermeja i tam będę czekał. Ale co z wami i z tymi biedakami?...

Kapitan Wagner tak się martwił losem swych przyjaciół, że trudno go było uspokoić. Klął siarczyście Corteja i jego towarzyszy. Dopiero sygnał do odjazdu pociągu przerwał potok wyzwisk.

Upewniwszy się, że konie odbędą podróż w dobrych warunkach, Kurt wraź z Petersem i Sępim Dziobem zajął wyznaczony przedział. Pożegnanie z Wagnerem było krótkie, ale bardzo serdeczne. Gdy pociąg ruszył, kapitan machając czapką krzyknął:

– Szczęśliwej podróży, panie poruczniku! Proszę wracać ze wszystkimi przyjaciółmi. A tych szubrawców, tych łotrów niech pan zetrze w pył!

Po dwóch godzinach przybyli do Lomalto. Kierownik pociągu otworzył przedział. Kurt domyślił się, że ten sam człowiek wiózł poszukiwaną trójkę. Zapytał więc o to wprost.

Zaskoczony konduktor odpowiedział niepewnym głosem:

– Tak, monsieur...

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.