Romeo i Julia ebook

Wil­liam Sha­ke­spe­are

Ro­meo i Ju­lia

Prze­ło­żył Jan Ka­spro­wicz

Da­li­pan, Grze­go­rzu, nie bę­dziem dar­li pie­rza.

Ma się ro­zu­mieć, bo­by­śmy by­li zdzier­ca­mi.

Ale bę­dzie­my dar­li ko­ty, jak z na­mi za­drą.

Kto ze­chce za­drzeć z na­mi, bę­dzie mu­siał za­drżeć.

Mam zwy­czaj dra­pać za­raz, jak mię kto roz­ru­cha.

Tak, ale nie za­raz zwy­kłeś się dać roz­ru­chać.

Te psy z do­mu Mon­te­kich roz­ru­chać mię mo­gą bar­dzo ła­two.

Roz­ru­chać się ty­le zna­czy co ru­szyć się z miej­sca; być wa­lecz­nym jest to stać nie­po­ru­sze­nie: poj­mu­ję więc, że skut­kiem roz­ru­cha­nia się twe­go bę­dzie – drap­nię­cie.

Te psy z do­mu Mon­te­kich roz­ru­chać mię mo­gą tyl­ko do sta­nia na miej­scu. Bę­dę jak mur dla każ­de­go męż­czy­zny i każ­dej ko­bie­ty z te­go do­mu.

To wła­śnie po­ka­zu­je two­ją sła­bą stro­nę; mur dla ni­ko­go nie­strasz­ny i tyl­ko sła­bi go się trzy­ma­ją.

Praw­da, dla­te­go to ko­bie­ty, ja­ko naj­słab­sze, tu­lą się za­wsze do mu­ru. Ja też od­trą­cę od mu­ru lu­dzi Mon­te­kich, a ko­bie­ty Mon­te­kich przy­prę do mu­ru.

Spór jest tyl­ko mię­dzy na­szy­mi pa­na­mi i mię­dzy na­mi, ich ludź­mi.

Mniej­sza mi o to, bę­dę nie­ubła­ga­ny. Po­biw­szy lu­dzi, wy­wrę wście­kłość na ko­bie­tach: rzeź mię­dzy ni­mi spra­wię.

Rzeź ko­biet chcesz przed­się­brać?

Nie ina­czej: wtło­czę miecz w każ­dą po ko­lei. Wia­do­mo, że się do lwów li­czę.

Tym le­piej, że się li­czysz do zwie­rząt; bo gdy­byś się li­czył do ryb, to był­byś pew­nie sztok­fi­szem[3]. Weź no się za in­stru­ment[4], bo oto nad­cho­dzi dwóch do­mow­ni­ków Mon­te­kie­go.

Mój gi­wer[6] już do­by­ty: za­czep ich, ja sta­nę z ty­łu.

Gwo­li dra­pa­nia?

Nie bój się.

Ja bym się miał bać z two­jej przy­czy­ny!

Miej­my pra­wo za so­bą, niech oni za­czną.

Mar­sa im na­sta­wię[7] prze­cho­dząc; niech go so­bie, jak chcą, tłu­ma­czą.

Nie jak chcą, ale jak śmią. Ja im gę­bę wy­krzy­wię; hań­ba im, je­śli to ścier­pią.

Skrzy­wi­łeś się na nas, mo­ści pa­nie?

Nie ina­czej, skrzy­wi­łem się.

Czy na nas się skrzy­wi­łeś, mo­ści pa­nie?

Bę­dzie­my-ż mie­li pra­wo za so­bą, jak po­wiem: tak jest?

Nie.

Nie, mo­ści pa­nie; nie skrzy­wi­łem się na was, tyl­ko skrzy­wi­łem się tak so­bie.

Za­czep­ki waść szu­kasz?

Za­czep­ki? nie.

Je­że­li jej szu­kasz, to je­stem na wa­ści­ne usłu­gi. Mój pan tak do­bry jak i wasz.

Nie lep­szy.

Niech i tak bę­dzie.

Po­wiedz: lep­szy. Oto nad­cho­dzi je­den z krew­nych me­go pa­na.

Nie ina­czej; lep­szy.

Kła­miesz.

Do­bądź­cie mie­czów, je­śli ma­cie ser­ca. Grze­go­rzu, pa­mię­taj o swo­im pchnię­ciu.

Od­stąp­cie, głup­cy; scho­waj­cie mie­cze do po­chew. Sa­mi nie wie­cie, co ro­bi­cie.