Szkoda czasu na niemiłość ebook

Z DZIEW­CZY­NAMI

Tele­fon jak zawsze zadzwo­nił nie w porę. Przy­mie­rza­łam aku­rat obłędny koron­kowy biu­sto­nosz w odcie­niu mali­no­wej czer­wieni. Uśmiech­nę­łam się, kiedy na ekra­nie prze­czy­ta­łam: Brzydki Łobuz.

– Co tam, Pio­trula? Nie mogę roz­ma­wiać, jestem w przy­mie­rzalni. Wła­śnie wkła­dam cycuszki w coś, co bar­dzo ci się spodoba.

– Nie spodoba mi się abso­lut­nie nic, co te twoje dwa skarby zasła­nia. Antenki będzie cho­ciaż troszkę widać?

– Oj tak. Sta­nęły na bacz­ność, jak tylko usły­szały twój głos. Będziesz musiał się nimi zająć. I cipeczką też, bo jest ostat­nio bar­dzo zanie­dbana.

– Niczym się nie przej­muj, wymy­jemy ją i ogo­limy.

– Fuj! Świn­tu­chu! – przez chwilę śmia­li­śmy się razem. – Zjesz na kola­cję moje popi­sowe taglia­telle w sosie orze­cho­wym?

– Nie. Zjem cie­bie, a wcze­śniej to ja przy­go­tuję kola­cję nie­spo­dziankę.

– Niby łobuz, ale coraz mil­szy.

– Do usług, moja wariatko.

– Dzwo­nisz w jakiejś kon­kret­nej spra­wie?

– Tak. W spra­wie zże­ra­ją­cej mnie tęsk­noty. Chcia­łem usły­szeć twój głos.

– Mmm… Obie­cuję, że dziś w nocy tym gło­sem poszep­czę ci do ucha, pomru­czę i poję­czę.

– Do tego czasu spłonę z pożą­da­nia.

– Płoń, kocha­nie. Koń­czę, pa.

Wło­ży­łam tele­fon do torebki i szybko się ubra­łam. Przed wyj­ściem z przy­mie­rzalni zer­k­nę­łam w lustro. Na­dal się uśmie­cha­łam. Tak jest zawsze, gdy roz­ma­wiam z Pio­trem. Jego łobu­zer­ski urok wciąż nie­sa­mo­wi­cie na mnie działa.

– Wezmę ten biu­sto­nosz – powie­dzia­łam do eks­pe­dientki.

– Pole­cam do kom­pletu bra­zy­liany. Na dzi­siej­szy wie­czór będą jak zna­lazł… – młoda kobieta mru­gnęła do mnie zna­cząco.

– Prze­pra­szam panią naj­moc­niej, chyba nieco za gło­śno roz­ma­wia­łam – zre­flek­to­wa­łam się, choć tro­chę nie w porę.

– Nic nie szko­dzi, takich roz­mów chęt­nie słu­cham – uśmiech­nęła się dziew­czyna. – Zapa­ko­wać te maj­teczki?

– Niech będą. Roz­miar 36 popro­szę.

– Oczy­wi­ście.

Przy­spie­szy­łam kroku, bo byłam odro­binę spóź­niona. Dziew­czyny na pewno już cze­kały. Wcho­dząc do wybra­nej przez Zuzę restau­ra­cji, poczu­łam inten­sywny zapach grzy­bów i roz­ma­rynu. Już wie­dzia­łam, co zamó­wię na lunch.

– Prze­pra­szam, dziew­czyny, na moment stra­ci­łam rachubę czasu.

– Pio­ootru­ula dzwo­ooonił! – prze­drzeź­niły mnie zgod­nym chó­rem.

– No tak, dzwo­nił, więc tro­chę się roz­ko­ja­rzy­łam. Jak zawsze przy nim, wybacz­cie.

– Och! Twoje wiel­kie szczę­ście jest obrzy­dli­wie nie­przy­zwo­ite i iry­tu­jące! – zawy­ro­ko­wała Klara.

– I dobrze. Nie słu­chaj, Olga, zazdro­śnicy. Bar­dzo się, kochana, cie­szymy, że twój łobuz oka­zał się tym jedy­nym. Należy ci się coś od życia po tylu roz­cza­ro­wa­niach – dodała Zuza.

– Po tylu zje­bach, oszu­stach i pro­sta­kach. Rozu­miem, że w twoim słod­kim raju na­dal bez­chmurne niebo? – spy­tała Monia.

– Cóż robić? – wzru­szy­łam ramio­nami. – To dla mnie pewna nowość, ale jakoś dźwi­gam nudne szczę­ście dzień po dniu. Co zama­wiamy?

– My już wybra­ły­śmy. Masz tu kartę. Znajdź coś dla sie­bie, bo idzie kel­ner. – Zuza uśmiech­nęła się do sym­pa­tycz­nego bru­neta z brzusz­kiem.

– Dzień dobry, czy panie już wybrały?

– Tak. Popro­simy raz sałatkę cezar i dwa razy gnoc­chi alla sor­ren­tina. Olga?

– Dla mnie spa­ghetti w sosie z leśnych grzy­bów.

– Coś do picia?

– Dużą karafkę wody nie­ga­zo­wa­nej z cytryną. Bez lodu. – Zuza nie musiała nas o nic pytać. Taką wodę od lat piły­śmy litrami.

– A ja jesz­cze popro­szę whi­sky sour. Podwójne – dokoń­czyła skła­da­nie zamó­wie­nia Monia.

Po odej­ściu kel­nera zapa­dła nie­zręczna cisza. W końcu zde­cy­do­wa­łam się ją prze­rwać i powie­dzieć to, co chyba wszyst­kie pomy­śla­ły­śmy.

– No, stara, grubo zaczy­nasz tydzień. Jest dopiero czter­na­sta.

– Daj spo­kój, muszę zła­pać balans. Mia­łam tak impre­zowy week­end, że nie bar­dzo wiem, jak się nazy­wam. Uzu­peł­nię poziom alko­holu we krwi i wrócę do żywych.

– Monia… Czy nie zaczę­łaś nieco prze­sa­dzać z impre­zami i z alko­ho­lem? – ode­zwała się Klara.

– Już nie bądź taka świę­to­je­bliwa! Wszystko mam pod kon­trolą.

– Chyba pod kon­trolą tego didżeja, któ­rego wyrwa­łaś na Tin­de­rze. Przy­po­mnij, jak mu tam?

– Didżej Pro­ust. Wiecz­nie w poszu­ki­wa­niu stra­co­nego czasu. – Monia gło­śno roze­śmiała się z wła­snego lite­rac­kiego dow­cipu, ale żad­nej z nas to nie roz­ba­wiło.

– Monia, to ćpun i alko­ho­lik – nie odpusz­czała Klara.

– Daj spo­kój, po pro­stu roz­ryw­kowy facet i tyle. Zresztą to tylko na jakiś czas, prze­cież się nie zako­cha­łam, luz. Wiem, z kim tań­czę. Nawet sobie nie wyobra­ża­cie, jaki seks jest zaje­bi­sty po pigule?

– Ja pier­dolę! Nie wie­rzę, że wzię­łaś to gówno! – tym razem nie wytrzy­mała Zuza.

– Eks­pe­ry­men­tal­nie i incy­den­tal­nie! – Monia patrzyła nam oczy wyzy­wa­jąco. – No co? Nie musi­cie się o mnie bać. Chwilę się poba­wię i znowu będę grzeczna. Ej, laski, prze­cież wie­cie, że ja tak mam.

– Dotąd ni­gdy nie ćpa­łaś. Boimy się, że ten Pro­ust ostro pocią­gnie cię w dół.

– Kurwa, Olga! Szybko zapo­mnia­łaś, jak się na nas wście­ka­łaś, gdy mar­twi­ły­śmy się twoim dawa­niem dupy na prawo i lewo.

– A dziś wiem, że mia­ły­ście rację i żałuję, że nie posłu­cha­łam was wcze­śniej.

– A ja nie posłu­cham i nie zamie­rzam niczego żało­wać! I powiem wam jesz­cze coś. Idziemy z Pro­ustem na swin­gers party, będziemy się pie­przyć gru­powo jak kró­liki. Kel­ner! – Monia gestem ręki przy­wo­łała chło­paka, który nas obsłu­gi­wał. – Jesz­cze raz whi­sky sour, pro­szę.

Spoj­rza­ły­śmy po sobie zna­cząco, ale tym razem żadna z nas się nie ode­zwała. Przez chwilę wszyst­kie jadły­śmy w mil­cze­niu.

– No już, wylu­zuj­cie. Popa­trz­cie na tego gościa dwa sto­liki obok. – Monia wska­zała faceta o raczej prze­cięt­nej apa­ry­cji, z wiel­kimi, nie­zbyt gustow­nie wyta­tu­owa­nymi łapami. – Mam bra­nie, bez dwóch zdań. Gdzieś go już chyba widzia­łam… Koleś przez cały czas gapi się na mnie, obli­zuje i teraz jesz­cze, kurwa, zaczął cmo­kać. Chyba zaraz mu jebnę.

Monia ewi­dent­nie szy­ko­wała się do star­cia, a awan­tura w knaj­pie w biały dzień nie była nam potrzebna.

– Niech się gapi, uspo­kój się. Nie będziesz wykłó­cać się z jakimś pry­mi­ty­wem, nie rób wio­chy. – Sta­ra­łam się uspo­koić nieco już pod­chmie­loną Monię. – Dziew­czyny, za nie­całe dwa tygo­dnie, w sobotę, robimy imprezę powi­talną dla Bruna.

To było dobre posu­nię­cie. Wspo­mi­na­jąc swo­jego młod­szego brata, udało mi się odwró­cić uwagę Moni od nachal­nego ado­ra­tora. Kel­ner aku­rat posta­wił przed nią szklankę z kolej­nym drin­kiem, którą natych­miast pod­nio­sła do ust.

– To już? Kiedy twój nie­ziem­sko przy­stojny i, z tego co rozu­miem, znów wolny bra­ci­szek przy­la­tuje ze Sta­nów? – spy­tała.

– W naj­bliż­szy pią­tek, ale nie sądzę, żeby od razu roz­glą­dał się za kobie­tami. Wciąż liże rany i składa do kupy zła­mane serce.

– Musi się szybko wyle­czyć z tej suki. Jak ona ma na imię?

– Jes­sica – odpo­wie­dzia­łam.

– Dobrze pamię­tam, że on wziął ją lata temu z małym bacho­rem? – dopy­ty­wała coraz bar­dziej wsta­wiona Monia.

– Poznali się dzie­więć czy dzie­sięć lat temu na zawo­dach sno­oke­rzy­stów w Waszyng­to­nie i od razu mię­dzy nimi zaiskrzyło. Jes­sica istot­nie była wtedy samotną matką, a jej Kevin miał sie­dem lat. Bruno wycho­wy­wał go jak wła­sne dziecko. Dla­tego teraz tak bar­dzo cierpi, stra­cił i uko­chaną kobietę, i syna.

– Wyko­rzy­stała go suka jebana. Jebana suka! – Monia mówiła zde­cy­do­wa­nie za gło­śno i coraz bar­dziej beł­ko­tli­wie. – Naiw­niak wycho­wał jej gów­nia­rza, a ona puściła się z jakimś mało­la­tem, tak?

– Tak, Monia. Zostaw już tego drinka. Dziew­czyny, pła­cimy i wycho­dzimy, chyba czas na nas.

Zuza i Klara zgod­nie mi przy­tak­nęły i popro­si­ły­śmy o rachu­nek.

Gdy tylko kel­ner odda­lił się, do naszego sto­lika nieco chwiej­nym kro­kiem pod­szedł wyta­tu­owany amant Moni.

– Widzę, lalka, że mnie nie pozna­jesz – zagad­nął.

– A jed­nak mu przy­pier­dolę, sam się prosi – sko­men­to­wała Monia patrząc to na niego, to na nas.

– Może nie tak ostro – mię­śniak pochy­lił się nad sto­li­kiem tak nisko, że czo­łem nie­mal doty­kał czoła Moni. – Przed­wczo­raj w nocy byłaś dużo mil­sza i to ty się pro­si­łaś o pier­do­le­nie. Któ­rego ci zresztą nie poża­ło­wa­łem, he, he! – ostat­nie zda­nie okra­sił wul­gar­nym recho­tem.

– Boże… – wyrwało się Kla­rze.

– Co ty… Co ty, kurwa, gadasz, gnoju? – Monia od razu prze­trzeź­wiała.

– Pie­przy­łaś się jak rasowa kurwa, a teraz rżniesz damę!

Jakby tego było mało, obrzy­dliwy typ splu­nął do drinka Moni. Ta, wście­kła jak cho­lera, już się pod­no­siła. Na szczę­ście w porę przy­trzy­ma­łam ją na miej­scu. W końcu oblech zro­bił w tył zwrot i wyszedł z restau­ra­cji.

Przez chwilę żadna z nas nie była w sta­nie nic powie­dzieć. Zupeł­nie nas zamu­ro­wało.

– To jakiś jebany świr! Pierw­szy raz go na oczy widzia­łam! – Monia roz­pacz­li­wie szu­kała w nas zro­zu­mie­nia. Jed­nak naj­wy­raź­niej go nie zna­la­zła. – Chyba nie myśli­cie, że mówił prawdę? – nie odpusz­czała.

Ciężką ciszę prze­rwała Klara.

– Nie wiemy tego, Monia. Ale naj­gor­sze, że ty chyba też tego nie wiesz. Nie pamię­tasz gościa, bo ostat­nio czę­sto nie pamię­tasz swo­ich ostrych imprez.

– Jasne, zrób­cie ze mnie kurwę! Mam to w dupie. Was też mam w dupie! – Monia wycią­gnęła z torebki zmię­to­lony stu­zło­towy bank­not i rzu­ciła go na stół. – No to się uba­wi­łam z wami po pachy! Spa­dam.

– Monia! – krzyk­nę­łam za nią.

– Daj spo­kój, musi wytrzeź­wieć i dopiero wtedy prze­my­śli temat. Oby. Nie jest z nią naj­le­piej – pod­su­mo­wała Klara.

– Fakt, nie jest – potwier­dziła smutno Zuza, pod­no­sząc się z krze­sła.

WIEL­KIE SZCZĘ­ŚCIE I CHO­CHLA DZIEG­CIU

Naprawdę mar­twi­łam się o Monię. Zawsze była tro­chę sza­lona i nie­obli­czalna, ale teraz to jed­nak coś wię­cej. Naj­wy­raź­niej tra­ciła kon­trolę nad piciem i nad życiem. Czy cią­głe impre­zo­wa­nie dopro­wa­dziło ją w końcu do nałogu i wszyst­kich tych nie­bez­piecz­nych zacho­wań? A może wcze­śniej wyda­rzyło się coś złego? Coś, co spo­wo­do­wało, że Monia zaczęła odci­nać się od rze­czy­wi­sto­ści wódą i nar­ko­ty­kami?

W zarzą­dza­niu wielką, mię­dzy­na­ro­dową firmą jest ogar­nięta, spraw­nie dopro­wa­dza do pod­pi­sy­wa­nia milio­no­wych kon­trak­tów, a jed­no­cze­śnie wydaje się pogu­biona. W dodatku zbu­do­wała wokół sie­bie wysoki mur. Jak się przez niego prze­bić? Uzna­łam, że muszę zna­leźć spo­sób, by do niej dotrzeć. Sytu­acja wyma­gała poważ­nej narady z Klarą i Zuzą.

Po lun­chu pra­co­wa­łam jesz­cze dobrych kilka godzin. Sie­dzie­li­śmy w redak­cji nad pro­jek­tem nowego for­matu tele­wi­zyj­nego z udzia­łem rywa­li­zu­ją­cych ze sobą gwiazd. Nie mogłam się sku­pić. Czu­łam, że nie wno­szę za wiele do burzy mózgów, bo wciąż krą­ży­łam myślami wokół pro­ble­mów Moni. Wra­ca­jąc z pracy, na­dal byłam mocno roz­ko­ja­rzona. Cudem unik­nę­łam zde­rze­nia ze srebr­nym volvo, które wyje­chało z pod­po­rząd­ko­wa­nej. Na szczę­ście w porę naci­snę­łam hamu­lec.

– Co robisz, idioto?!

Roz­trzę­siona zarówno po nie­zbyt uda­nym lun­chu jak i po nie­przy­jem­nym incy­den­cie dro­go­wym, w końcu zapar­ko­wa­łam pod domem Pio­tra. Miał stu­me­trowe miesz­ka­nie na trze­cim pię­trze pięk­nej kamie­nicy na Żoli­bo­rzu. Już wła­ści­wie u niego miesz­ka­łam, ale wciąż mnó­stwo rze­czy zosta­wi­łam u sie­bie. Męczyły mnie poranne poszu­ki­wa­nia jakiejś bluzy czy spód­nicy, któ­rych jesz­cze do Pio­tra nie zabra­łam. Chcia­łam to w końcu upo­rząd­ko­wać. Ni­gdy z żad­nym face­tem nie było mi tak dobrze, więc nie mia­łam się nad czym zasta­na­wiać. Powin­nam prze­wieźć wszyst­kie swoje rze­czy do niego, a swoje miesz­ka­nie wyna­jąć.

Gdy tylko otwo­rzy­łam cięż­kie drzwi wej­ściowe, zoba­czy­łam przy­kle­joną do ściany kopertę z napi­sem:

Dla naj­pięk­niej­szej kobiety na świe­cie.

Choć abso­lut­nie się za taką nie uwa­ża­łam, nie mia­łam naj­mniej­szych wąt­pli­wo­ści, że owa koperta prze­zna­czona jest wła­śnie dla mnie. „Ech, ty waria­cie!”, uśmie­cha­jąc się pod nosem, odkle­iłam kopertę i wyję­łam z niej liścik z krótką instruk­cją:

Zrób dwa­na­ście kro­ków w górę. Szu­kaj w lewym rogu pod grzej­ni­kiem.

Pro­ści­zna. Poko­na­łam dwa­na­ście scho­dów i zna­la­złam się na oka­za­łym pół­pię­trze. W lewym rogu stał wielki grzej­nik obu­do­wany drew­nianą kratką. Kuc­nę­łam, poświe­ci­łam latarką z tele­fonu w kratkę i w środku dostrze­głam czer­woną, papie­rową torebkę. „Hmm… ale jak się tam dostać?”. Przez chwilę moco­wa­łam się z kratką, aż w końcu odkry­łam, że jej pod­stawa się rusza. Osta­tecz­nie dała się wyjąć, dzięki czemu powstała dzie­się­cio­cen­ty­me­trowa szcze­lina, przez którą naj­pięk­niej­sza kobieta na świe­cie wyjęła papie­rową torebkę wraz z tajem­ni­czą zawar­to­ścią.

W środku był przy­stro­jony kolo­ro­wymi ceki­nami i pió­rami kostium zło­żony ze sta­nika oraz skąpo zabu­do­wa­nych maj­te­czek. Takie stroje mają na sobie tan­cerki samby pod­czas słyn­nego kar­na­wału w Rio de Jane­iro. W torebce zna­la­złam też liścik:

Ubierz się w ten kostium. Tak, teraz.

On osza­lał! Jak teraz? Tu? W tym momen­cie przy­szedł SMS. Oczy­wi­ście od tego łobuza:

Nie wymię­kaj, prze­bie­raj się.

„A żebyś wie­dział, że się prze­biorę!”.

Było to nieco kar­ko­łomne. Nie mogłam prze­cież roze­brać się do rosołu na klatce scho­do­wej. Wiłam się więc pod dłu­gim swe­trem, ścią­ga­łam sta­nik przez rękaw, a potem zdję­łam spód­nicę, żeby zmie­nić gatki na ceki­nowe. W poło­wie tego prze­po­czwa­rza­nia się usły­sza­łam kroki z góry. Na szczę­ście, gdy nało­ży­łam sobie swe­ter na głowę tyłem na przód, się­gał mi do połowy ud. Zasty­głam w bez­ru­chu. Musia­łam wyglą­dać jak zło­żony para­sol ogro­dowy. Spod swe­tra wysta­wały gołe nogi z nacią­gnię­tymi do połowy łydek ceki­no­wymi maj­tami. Kroki sta­wały się coraz wyraź­niej­sze, nagle ich odgłosy ustały.

– Halo? Jest tam kto? Halo? – zapy­tał, chyba nieco roz­ba­wiony, męski głos.

– Tak, jestem. A wła­ści­wie nie ma mnie tutaj. Niech pan nie zwraca na mnie uwagi. Ja tylko… tak tu postoję i… pójdę sobie. – Och, jak dobrze, że nie było widać mojej pur­pu­ro­wej twa­rzy.

– Ale nic pani nie jest? Wszystko w porządku?

– Tak, w porządku. Nic się nie dzieje, naprawdę.

– Może cho­ciaż tro­chę wody pani przy­niosę, bo sucho tak przy tym grzej­niku.

– Nieee… dzię­kuję, piłam…

– To wiele tłu­ma­czy…

– Wodę już piłam i zaraz sobie pójdę, za chwi­leczkę dosłow­nie. Tro­szeczkę jesz­cze tylko tak… postoję sobie.

– No dobrze, to ja w takim razie idę. Tylko pro­szę za długo nie stać, bo pew­nie cią­gnie od pod­łogi. Do widze­nia.

– Do widze­nia, dzię­kuję za tro­skę.

Uf… Poszedł sobie. Nie mia­łam poję­cia, kto i dobrze się zło­żyło. Nie będę się czer­wie­nić, mija­jąc go potem na scho­dach czy na ulicy. Szybko nacią­gnę­łam majtki na tyłek, wzię­łam swoje ciu­chy pod pachę i ruszy­łam w górę. Na kolej­nym pół­pię­trze znów zoba­czy­łam liścik:

Dla naj­pięk­niej­szej i już ubra­nej w kostium do samby kobiety.

„Zabiję go!”.

W środku była kolejna instruk­cja:

Zapu­kaj do miesz­ka­nia numer 8 i poproś o koronę, którą podobno zosta­wił dla cie­bie posła­niec.

Kto tam mieszka? Za dia­bła nie pamię­ta­łam. Nie koja­rzy­łam jesz­cze wszyst­kich loka­to­rów. No dobra, zaraz mia­łam się prze­ko­nać. A może szczę­ście mi dopi­sze i nikogo nie będzie? Sta­nę­łam pod ósemką. Zapu­ka­łam nie­śmiało. Usły­sza­łam cha­rak­te­ry­styczne raczej dla star­szych osób szu­ra­nie kap­ciami po pod­ło­dze. Otwo­rzyły się drzwi i sta­nął w nich sym­pa­tyczny sta­ru­szek w dru­cia­nych oku­la­rach na nosie. Jego pomarsz­czoną twarz roz­pro­mie­nił uśmiech. Czu­łam, że natych­miast zro­bi­łam się pur­pu­rowa.

– Dzień dobry, panie…

– Zyg­mun­cie. Mów mi Zygi, panienko. Piotr uprze­dzał, że będę miał gościa i że to będą miłe odwie­dziny. Ale nie sądzi­łem, że aż tak miłe!

– Prze­pra­szam, panie Zyg­mun­cie…

– Zygi.

– Panie Zygi…

– Zygi.

– Zygi, prze­pra­szam za swój strój, długo by opo­wia­dać… Podobno posła­niec zosta­wił tu dla mnie… koronę.

– W rze­czy samej. Wej­dziesz?

– Może innym razem, tro­chę się spie­szę.

– Ech, wam mło­dym to spieszno do tych uciech, co? – i puścił oko. – Zacze­kaj w takim razie chwilkę, zaraz ją przy­niosę.

Po istot­nie krót­kiej chwili Zygi poja­wił się z koroną. Z koro­ni­skiem! To pozła­cane szka­radz­two ozdo­bione dzie­siąt­kiem róż­no­ko­lo­ro­wych szkie­łek było wyso­kie na jakieś pół metra.

– Piotr pro­sił, żebyś od razu zało­żyła koronę na głowę. Z rado­ścią doko­nam koro­na­cji! – Zygi zbli­żył się do mnie i wspiął na palce.

Był bar­dzo niskiego wzro­stu, więc żeby mu pomóc, lekko się nachy­li­łam. W końcu nało­żył mi to cięż­kie, kiczo­wate żela­stwo na głowę.

– No! Piękna jesteś! A jak ty, kró­lewno, masz na imię?

– Olga.

– Kró­lowa Olga, zacne imię dla koro­no­wa­nej głowy. Idź już do swo­jego króla Pio­tra, bo pew­nie chciałby powy­wi­jać swoim ber­łem! – Zygi roze­śmiał się, a ja mu zawtó­ro­wa­łam, bo star­com takie rubaszne żar­ciki można wyba­czyć.

Poże­gna­łam się i znowu ruszy­łam w górę. Do poko­na­nia zostało mi już tylko jedno pię­tro, ale byłam pewna, że czeka mnie kolejne zada­nie. Nie pomy­li­łam się. Na ścia­nie ktoś przy­kleił liścik, nie­wąt­pli­wie adre­so­wany do mnie:

Dla naj­pięk­niej­szej na świe­cie Kró­lo­wej Samby.

No jasne! W liściku była oczy­wi­ście kolejna instruk­cja:

Spójrz w górę.

Unio­słam głowę i dostrze­głam czer­wone pudełko przy­cze­pione do lampy.

„Jak je stam­tąd ścią­gnąć, do cho­lery?”, rozej­rza­łam się bez­rad­nie wokoło, szu­ka­jąc cze­goś, na czym mogła­bym sta­nąć. Pół­pię­tro zdo­biły jed­nak wyłącz­nie doniczki z kwia­tami. W tym momen­cie przy­szedł SMS. Oczy­wi­ście od tego łaj­daka Pio­tra. „Czy ja jestem w ukry­tej kame­rze? Skąd on wie co ja aku­rat teraz robię? Czy on mnie w tej chwili pod­gląda? Byłam jed­no­cze­śnie roz­draż­niona i pod­eks­cy­to­wana.

Użyj tego, co znaj­dziesz za kotarą.

Za kotarą zna­la­złam małą dra­binę. Wspię­łam się na nią, wycią­gnę­łam jak struna i się­gnę­łam po czer­wone pudełko. Nagle usły­sza­łam:

– Co za wstyd! Zamknij oczy, ona litość boską! Nie patrz na tę ladacz­nicę!

Gorzej być nie mogło, bo oto nade­szła bab­cia Pela­gia ze swoim dzie­się­cio­let­nim wnucz­kiem Kry­stia­nem. Naj­więk­sza plot­kara w kamie­nicy, naj­bliż­sza sąsiadka Piotrka. Po tej akcji zrobi ze mnie dziwkę, jak nic.

– Dzień dobry, pani Pela­gio. To nie jest tak, jak pani myśli… – zaczę­łam się głu­pio tłu­ma­czyć, wciąż wypi­na­jąc z wyso­ko­ści dra­biny nie­mal goły tyłek.

– Zamilcz, bez­wstydna! Głowa do dołu! Głowa do dołu, Kry­stianku! Tfu!

W pudełku z napi­sem Załóż je zna­la­złam złote san­dałki na szpil­kach. O dziwo, były nawet wygodne. Teraz mogła­bym wejść na sam­ba­drom i wto­pić się w tłum sza­le­ją­cych tan­ce­rzy. Jak na zawo­ła­nie do moich uszu zaczęły dobie­gać gorące rytmy samby. Od miesz­ka­nia Pio­tra dzie­liło mnie tylko dwa­na­ście scho­dów. Z każ­dym kro­kiem samba sta­wała się coraz gło­śniej­sza. W końcu naci­snę­łam klamkę. Wie­dzia­łam, że Piotr ni­gdy nie zamyka drzwi, tak było i tym razem. Popra­wi­łam piersi w stroj­nym biu­sto­no­szu i weszłam do środka.

Zna­łam skądś ten kawa­łek. No oczy­wi­ście! Samba Bra­si­lera! Nogi same rwą się do tańca. Salon tonął w gir­lan­dach kwia­tów, w ciem­no­ści bły­skały dys­ko­te­kowe świa­tełka. Mój łobuz się posta­rał.

– Pio­trula! Gdzie jesteś? Zro­bi­łam te wszyst­kie głu­pie rze­czy i jestem cała roz­pa­lona, cała twoja! Gdzie jesteś?

Wtedy objął mnie od tyłu w pasie i zaczę­li­śmy się koły­sać w rytm samby. Czu­łam jego silne ciało na ple­cach i na poślad­kach. Obró­cił mnie w tańcu i zoba­czy­łam go w całej zaska­ku­ją­cej oka­za­ło­ści. Był wła­ści­wie nagi. Miał na sobie jedy­nie far­tu­szek z nadru­kiem męskiego stroju tan­ce­rza samby. Fiku­śny fata­ła­szek zawią­zany z tyłu, nad gołymi i cał­kiem cał­kiem jędr­nymi poślad­kami. Cudna i bar­dzo gorr­rąca była ta nasza samba. Pio­trula świet­nie pro­wa­dzi i ma w sobie laty­no­ski ogień.

Tań­czy­li­śmy, chi­cho­ta­li­śmy i cało­wa­li­śmy się przez dłuż­szą chwilę. W tańcu zaczął mnie roz­bie­rać. Naj­pierw uwol­nił mnie od korony, potem od szpi­lek, wresz­cie zdjął ze mnie biu­sto­nosz i maj­teczki… Myśla­łam, że zaraz będziemy się kochać i moja mocno już wil­gotna kobie­cość bar­dzo na to liczyła… Ale ten łobuz zawsze mnie zaska­ki­wał i dzia­łał według tylko sobie zna­nego sce­na­riu­sza.

Wziął mnie na ręce, jed­nak nie zaniósł do łóżka, a do ozdo­bio­nej zapa­lo­nymi świe­cami łazienki. W wan­nie peł­nej wody pły­wały pur­pu­rowe płatki róż. Uło­żył mnie pośród nich i poca­ło­wał czule w czoło.

– Zre­lak­suj się, łobu­zico, ja dokoń­czę przy­go­to­wy­wa­nie kola­cji. – wska­zał spoj­rze­niem na sto­jący wie­szak łazien­kowy. – Kupi­łem ci sukienkę i szpilki. Ubierz się w to, pro­szę.

– Te złote san­dałki do samby też by paso­wały.

– Te będą paso­wały bar­dziej. Nie spiesz się. Będę cze­kał na cie­bie w salo­nie, moja piękna.

Czy inne kobiety są przez swo­ich męż­czyzn roz­piesz­czane jak ja przez niego? Tak zaska­ki­wane? Czy na każ­dym kroku spo­tyka je tyle dowo­dów odda­nia i uwiel­bie­nia? I to jesz­cze oka­zy­wa­nych z taką fan­ta­zją i non­sza­lan­cją? Pew­nie nie. Pew­nie należę do malut­kiej grupy szczę­ściar, które tra­fiły na wyjąt­kowy, bar­dzo rzadko wystę­pu­jący w świe­cie dam­sko-męskich rela­cji okaz. Zanu­rzona w płat­kach róż roz­pły­wa­łam się z roz­czu­le­nia, bo tyle było we mnie rado­ści i wdzięcz­no­ści za to, że w końcu spo­tkało mnie coś tak dobrego i pięk­nego. Zapra­gnę­łam być dla Pio­tra tą, za którą mnie uważa. Choć czu­łam, że on nieco mnie ide­ali­zuje. Gdzieś na dnie serca tkwiła obawa, że któ­re­goś dnia spoj­rzy na mnie z roz­cza­ro­wa­niem w oczach. Odkryje, że pod płat­kami róż i zwiew­nymi sukien­kami, w które mnie ubiera, jest zwy­czajna, może nawet pospo­lita dziew­czyna…

Zga­ni­łam się za to czar­no­widz­two. Po pro­stu nie powin­nam pozwo­lić sobie na roz­le­ni­wie­nie, na ogra­ni­cza­nie się do roli zado­wo­lo­nego biorcy. Prze­cież też mam mnó­stwo do zaofe­ro­wa­nia, tyle jest we mnie pokła­dów czu­ło­ści, namięt­no­ści, fan­ta­zji. Chcę każ­dego dnia być bli­żej Pio­tra, pozna­wać jego naj­głęb­sze potrzeby, zaspa­ka­jać je z miło­ścią i w spo­sób, który go zachwyci.

Suk­nia w kolo­rze fuk­sji, z głę­bo­kim dekol­tem na ple­cach, leżała świet­nie. Opi­nała ciało, nie powo­du­jąc naj­mniej­szego dys­kom­fortu. Piotr nie zosta­wił mi żad­nej bie­li­zny, więc pod sukienką wyraź­nie zazna­czała się wypu­kłość piersi, ster­czące z pod­nie­ce­nia antenki. O krą­gło­ści pozba­wio­nych maj­te­czek poślad­ków nawet nie wspo­mnę. Czu­łam się sek­sow­nie jak dia­bli.

Weszłam do salonu, w któ­rym zamiast dys­ko­te­ko­wych świa­te­łek poja­wił się dys­kretny blask świec. Z gło­śni­ków, choć znacz­nie ciszej, na­dal sączyły się laty­no­skie rytmy. Piotr nie miał już na sobie fiku­śnego far­tuszka, a ide­al­nie skro­jone spodnie i białą koszulę. Wstał od stołu, poca­ło­wał mnie w poli­czek, na chwilę wtu­lił się w moje ramiona i włosy, a potem pod­su­nął mi krze­sło i posa­dził za sto­łem.

Potrawy też były bra­zy­lij­skie. Na przy­stawkę mój oso­bi­sty kucharz zaser­wo­wał pao de queijo, czyli bułeczki z tapioką i bia­łym serem. Potem podał pastel. Nie­zbyt die­te­tyczne, ale prze­pyszne danie. Sma­żone na głę­bo­kim tłusz­czu cie­niut­kie cia­sto, wypeł­nione egzo­tycz­nie przy­pra­wio­nym far­szem mię­sno-warzyw­nym. Chru­piące, tłu­ste i aro­ma­tyczne. Naprawdę pycha. Byłam już naje­dzona, ale dałam się jesz­cze namó­wić na mały deser. Bra­zy­lij­skie bri­ga­de­iro to taka połu­dnio­wo­ame­ry­kań­ska wer­sja naszej cze­ko­la­do­wej tru­fli, z dużą ilo­ścią kaj­maku i kakao.

– Wiesz, że wygrał­byś Master­chefa?

– Wiem, ale wolę roz­piesz­czać twoje pod­nie­bie­nie niż pod­nie­bie­nia choćby naj­lep­szych kuli­nar­nych juro­rów na świe­cie.

– Kłamca i lizus!

– Co do liza­nia…

Pio­trula pod­szedł i razem z krze­słem odsuną mnie od stołu. Wycią­gnął z kie­szeni jedwabną apaszkę, którą zawią­zał mi oczy. Moje ręce prze­niósł za opar­cie krze­sła i skrę­po­wał je na wyso­ko­ści nad­garst­ków. Potem pod­cią­gnął mi sukienkę i sze­roko roz­sta­wił nogi. Przez chwilę nic się nie działo, a ja nie­mal czu­łam jego wzrok utkwiony w mojej cipce. Rosnące pod­nie­ce­nie natych­miast wywo­łało przy­jemne pobo­le­wa­nie pod­brzu­sza. W dodatku rytmy samby sta­wały się coraz cich­sze, a ich miej­sce zajął jęk roz­ko­szy. Jakby nie dwóch, a wielu osób…

I się zaczęło.

Piotr długo pie­ścił i cało­wał wewnętrzną stronę moich ud. Chyba roz­sma­ro­wał na nich coś lep­kiego, by potem to zli­zy­wać. Po chwili to samo zro­bił mojej cipce. Wciąż docho­dziło do mnie wiele jęczą­cych, doświad­cza­ją­cych roz­ko­szy gło­sów. Bar­dzo mnie to pod­nie­ciło. Moje ciche poję­ki­wa­nia mie­szały się z tymi, które sły­sza­łam wokół. Piotr zli­zy­wał kro­pelki roz­ko­szy z mojej coraz wil­got­niej­szej waginy. Trudno było mi usie­dzieć spo­koj­nie na krze­śle, ale zwią­zana, z zawią­za­nymi oczami, byłam zupeł­nie bez­bronna wobec mojego męż­czy­zny i wobec nara­sta­ją­cego we mnie pod­nie­ce­nia.

W pew­nym momen­cie Piotr prze­stał mnie pie­ścić ustami i wło­żył mi do środka pul­su­jący wibra­tor. Zaczął mnie nim posu­wać, począt­kowo bar­dzo powoli, choć w rów­nym tem­pie. Z cza­sem robił to coraz moc­niej i głę­biej. Zaczę­łam czuć lekki dys­kom­fort. Z jed­nej strony sta­wa­łam się coraz bar­dziej pod­nie­cona, z dru­giej jed­nak czu­łam, że jestem na gra­nicy akcep­to­wa­nia tego, co się dzieje. Wciąż rżnąc mnie wibra­torem, Piotr drugą ręką chwy­cił mnie mocno za włosy, odchy­lił moją głowę i wepchnął mi w usta sztyw­nego penisa. Doci­skał mocno. Dła­wi­łam się, czu­jąc go w gar­dle coraz głę­biej. To było już o wiele za dużo. Chcia­łam się uwol­nić, ale nie byłam w sta­nie się poru­szyć. W tym momen­cie opa­ska zsu­nęła się z moich oczu i na wiel­kim ekra­nie zoba­czy­łam mnó­stwo nagich, kotłu­ją­cych się ludzi, pogrą­żo­nych we wspól­nej orgii. To nie były wysma­ko­wane, malar­skie kadry z filmu „Oczy sze­roko zamknięte”, a bru­talne, obrzy­dliwe pie­prze­nie około dzie­się­ciu mło­dych i sta­rych, chu­dych i gru­bych ciał. Czu­łam, że zbliża się atak paniki. Chcia­łam to zatrzy­mać, chcia­łam krzy­czeć, ale z powodu fiuta w ustach, wydo­by­wał się ze mnie jedy­nie gar­dłowy pomruk. Piotr wziął go chyba za odgłos roz­ko­szy i bar­dzo mocno, w jakimś zapa­mię­ta­niu rżnął dalej moją cipkę wibra­torem, a gar­dło peni­sem. Zaczę­łam wście­kle rzu­cać się na krze­śle, co wresz­cie go otrzeź­wiło. Odsko­czył ode mnie gwał­tow­nie.

– Nie! Nie! – dar­łam się jak opę­tana.

Piotr patrzył na mnie oszo­ło­miony, jakby nie wie­dząc, co zro­bić. Na ekra­nie wciąż wiły się i jęczały sko­tło­wane, spo­cone ciała. Mia­łam wra­że­nie, że zaraz osza­leję.

– Roz­wiąż mnie, gnoju! Natych­miast!

Piotr ock­nął się i rzu­cił się do moich nad­garst­ków. Wresz­cie uwol­niona, pode­rwa­łam się z krze­sła.

– Wyłącz, to kurwa! Wyłącz to!

Zatrzy­mał nagra­nie. Usi­ło­wał mnie przy­tu­lić.

– Kocha­nie, prze­pra­szam, myśla­łem, że tego chcesz, że ci się podoba. Wybacz mi pro­szę. Wiesz, że ni­gdy bym cie­bie nie skrzyw­dził.

– Ale to zro­bi­łeś, skur­wielu! – odpy­cha­łam go od sie­bie, a po moich policz­kach pły­nęły łzy.

– Jezu… Co ja zro­bi­łem? Wybacz mi, wybacz, Olga! Bła­gam, wybacz, bo zwa­riuję!

Już nie miał śmia­ło­ści mnie doty­kać. Stał naprze­ciwko i tylko patrzył z bez­mia­rem prze­ra­że­nia i roz­pa­czy w oczach. W tym momen­cie jed­no­cze­śnie kocha­łam go i nie­na­wi­dzi­łam. Chcia­łam zna­leźć uko­je­nie w jego ramio­nach, ale też pra­gnę­łam, by znik­nął. Osu­nę­łam się na kolana i zaczę­łam szlo­chać jak mała dziew­czynka.

– Dla­czego? – chli­pa­łam – Dla­czego mi to zro­bi­łeś?

– Olga… serce moje… nie chcia­łem cię skrzyw­dzić. Myśla­łem…

– Co myśla­łeś? Co sobie myśla­łeś?!

– Że spró­bu­jemy ina­czej, ostrzej, że… że może ci się spodoba…

– Nie spodo­bało mi się i ni­gdy już tego nie rób! Ni­gdy!

– Przy­się­gam, nie zro­bię! Tylko mnie nie odtrą­caj, bła­gam. Kocham cię nad życie i każ­dego dnia będę ci wyna­gra­dzał to, co dziś się stało.

– Mam mętlik w gło­wie… Tak wielki mętlik… Skrzyw­dzi­łeś mnie, Piotr, i teraz jest mi bar­dzo źle.

Już nie pła­ka­łam. Czu­łam tylko pustkę i doj­mu­jący smu­tek.

– Nie mam siły. Zanieś mnie, pro­szę, do łóżka i zostaw samą.

MÓJ PORA­NEK

Gdy w końcu udało mi się zasnąć, świ­tało, a mimo to obu­dzi­łam się przed ósmą. Natych­miast wró­ciły wspo­mnie­nia minio­nego wie­czoru. Teraz to wszystko wydało mi się nie­rze­czy­wi­ste. Jakby nie spo­tkało mnie, a kogoś, kogo obser­wo­wa­łam na szo­ku­ją­cym, bru­tal­nym fil­mie. Ale to się prze­cież stało. Zro­bił to Piotr. Mój wyma­rzony, wyśniony, opie­kuń­czy i kocha­jący Piotr.

Sły­sza­łam, że krząta się w kuchni. Musia­łam się z nim zmie­rzyć, choć nie byłam pewna, czy jestem gotowa spoj­rzeć mu w twarz. Ale to prze­cież wciąż był czło­wiek, któ­rego kocha­łam nad życie.

– Dzień dobry – powie­dzia­łam, sta­jąc w progu.

Piotr odwró­cił się w moją stronę. W jed­nej ręce trzy­mał pomi­dora, w dru­giej nóż. Przez chwilę patrzy­li­śmy na sie­bie bez słowa. Wyglą­dał okrop­nie, chyba wcale nie spał. W zmę­czo­nych oczach widzia­łam ból i nadzieję.

– Dzień dobry, skar­bie. Usiądź, pro­szę, zaraz dosta­niesz kawę i śnia­da­nie. Udało ci się zasnąć?

– Tak, nad ranem. Jakieś trzy godziny pospa­łam. A ty?

– Mi się nie udało, ale chyba nie zasłu­ży­łem na odpo­czy­nek.

– Fakt, nie zasłu­ży­łeś.

Zapa­dła ciężka cisza. Piotr zajął się robie­niem kawy i śnia­da­nia. Po chwili stała przede mną szak­szuka, ulu­bione pie­czywo z samych zia­ren i kubek kawy z mle­kiem.

– Dzię­kuję.

– Smacz­nego, kocha­nie. Jak się dziś czu­jesz? – zapy­tał nie­śmiało, patrząc na mnie wzro­kiem zbi­tego psa.

– Nie naj­le­piej. Chyba musi minąć tro­chę czasu…

– Rozu­miem. Czy mogę coś zro­bić?

– Po pro­stu bądź cier­pliwy, a wszystko się ułoży. Chyba…

– Pocze­kam tak długo, jak będzie trzeba. Mamy całe życie przed sobą.

– Nie wiem… Chcia­ła­bym… Usiądź obok mnie. Chcę ci coś powie­dzieć.

Piotr skwa­pli­wie wyko­nał moje pole­ce­nie, sia­da­jąc jed­nak w bez­piecz­nej odle­gło­ści. Jakby bał się, że może mnie spło­szyć.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki