Trylogia mostu ebook

świa­tło wir­tu­alne

świa­tło wir­tu­alne

Dla Gary’ego Gaetano Ban­diery wspa­nia­łego faceta, naszego przy­ja­ciela

1. Lśniące ciała olbrzy­mów

1

Lśniące ciała olbrzy­mów

Kurier przy­ci­ska czoło do warstw szkła, argonu, prze­ciw­u­da­ro­wego pla­stiku. Patrzy na patro­lo­wiec, jak polu­jąca osa prze­ci­na­jący w oddali niebo nad mia­stem, ze śmier­cią pod­wie­szoną pod odwło­kiem w gład­kim czar­nym koko­nie.

Kilka godzin wcze­śniej na pół­nocne przed­mie­ścia spa­dły rakiety; sie­dem­dzie­siąt trzy ofiary, jesz­cze nikt nie przy­znał się do zama­chu. Tym­cza­sem tutaj lustrzane zik­ku­raty przy Lazaro Car­de­nas bły­skają jak lśniące ciała olbrzy­mów, śląc nocne salwy snów cze­ka­ją­cym ave­ni­das – biz­nes jak zwy­kle, świat bez końca.

Powie­trze za oknem ota­cza każde źró­dło świa­tła słabą wątro­bianą otoczką, nie­zdrową żół­cią, nie­po­strze­że­nie prze­cho­dzącą w brą­zo­wawą poświatę. Drobne suche płatki brud­nego śniegu, kłę­bią­cego się nad ście­kami, osia­dły na soczew­kach nocy.

Zamknąw­szy oczy, zapada w cichy szum kli­ma­ty­za­tora. Wyobraża sobie, że znaj­duje się w Tokio, a ten pokój jest w jakimś nowym skrzy­dle sta­rego hotelu Impe­rial. Widzi sie­bie na uli­cach Chiy­oda-ku, pod cicho wzdy­cha­ją­cymi pocią­gami. Czer­wone papie­rowe lam­piony wzdłuż wąskiej uliczki.

Otwiera oczy.

Mexico City wciąż tu jest.

Osiem pustych bute­le­czek, pla­sti­ko­wych minia­tu­rek, stoi rów­nym rzę­dem na skraju sto­lika do kawy; japoń­ska wódka Come Back Sal­mon, o nazwie bar­dziej draż­nią­cej niż pozo­sta­wiany przez nią smak.

Na ekra­nie nad kon­solą cze­kają na niego pticzki, zasty­głe kre­mowe ciała. Kiedy pod­nosi pilota zdal­nego ste­ro­wa­nia, wydatne kości policz­kowe kobiet zakrzy­wiają się w prze­strzeni za jego oczami. Ich mło­dzi kochan­ko­wie jak zawsze biorą je od tyłu, noszą czarne skó­rzane ręka­wiczki. Sło­wiań­skie rysy, przy­wo­łu­jące frag­menty nie­chcia­nych wspo­mnień z dzie­ciń­stwa: smród ście­ków, stal łomo­cząca o stal pod roz­ko­ły­sa­nym pocią­giem, wyso­kie stare sufity miesz­ka­nia z wido­kiem na skuty mro­zem park.

Dwa­dzie­ścia osiem pery­fe­ryj­nych ekra­nów ota­cza kopu­lu­ją­cych z powagą Rosjan; na jed­nym dostrzega posta­cie zno­szone z czar­nego od dymu pokładu azja­tyc­kiego promu.

Otwiera kolejną bute­leczkę.

Teraz pticzki, poru­sza­jąc gło­wami jak tło­kami dobrze naoli­wio­nej maszyny, obcią­gają swym aro­ganc­kim, zaję­tym wyłącz­nie sobą kochan­kom. Uję­cia przy­po­mi­nają świet­ność sowiec­kiej kine­ma­to­gra­fii socre­ali­stycz­nej.

Prze­suwa spoj­rze­nie na pro­gnozę pogody NHK. Front niskiego ciśnie­nia prze­cho­dzi nad Kan­sas. Obok jakaś upior­nie cicha islam­ska sta­cja w nie­skoń­czo­ność powta­rza imię Boga kali­gra­ficz­nym pismem opar­tym na gra­fice frak­tali.

Pije wódkę.

Ogląda tele­wi­zję.

***

Po pół­nocy, na skrzy­żo­wa­niu Liver­pool i Flo­ren­cia, spo­gląda na Różową Strefę z tyl­nego sie­dze­nia bia­łej łady, z nano­po­ro­wym szwedz­kim respi­ra­to­rem draż­nią­cym mu świeżo ogo­lony pod­bró­dek.

Każdy mija­jący go ma zama­sko­waną twarz, wargi i noz­drza ukryte pod fil­trami. Nie­które, z oka­zji Dnia Zmar­łych, przy­po­mi­nają srebrno-pacior­ko­wate szczęki szcze­rzą­cych zęby cza­szek. Jaką­kol­wiek przyj­mują formę, wszy­scy ich wytwórcy wygła­szają te same wąt­pliwe, kłam­liwe zapew­nie­nia o zabez­pie­cze­niu przed wiro­idami.

Chciał uciec przed rutyną, może zna­leźć coś pięk­nego lub inte­re­su­ją­cego, ale tutaj są tylko zama­sko­wane twa­rze, jego strach i świa­tła.

Z Ave­nida Cha­pul­te­pec powoli wyjeż­dża stary ame­ry­kań­ski samo­chód, wyka­słu­jąc obłoczki tlenku węgla spod nade­rwa­nego zde­rzaka. Cały jest pokryty żywicą barwy coli i kawa­łecz­kami potłu­czo­nych luster; widać tylko przed­nią szybę, czarną i szkli­stą, nie­przej­rzy­stą jak plama atra­mentu, przy­po­mi­na­jącą mu śmier­cio­no­śny kokon patro­lowca. Czuje nara­sta­jący strach, bez­sen­sowny, nie­uza­sad­niony, jaki budzi w nim ten kar­na­wa­łowy duch cadil­laca, tego spa­la­ją­cego ropę zabytku w spek­tral­nej sza­cie barwy przy­dy­mio­nego sre­bra. Dla­czego pozwa­lają mu zanie­czysz­czać i tak już brudne powie­trze? I kto tam sie­dzi w środku, za tą czarną szybą?

Drżąc, obser­wuje prze­jeż­dża­jący pojazd.

– Ten wóz…

Stwier­dza, że impul­syw­nie pochyla się i mówi do kie­rowcy o sze­ro­kim brą­zo­wym karku i wiel­kich uszach, prze­dziw­nie koja­rzą­cych się z repro­duk­cjami zabyt­ko­wych naczyń rekla­mo­wa­nych na jed­nym z kana­łów hote­lo­wej tele­wi­zji.

– El coche – mówi kie­rowca, który nie nosi maski, odwra­ca­jąc się, jakby dopiero teraz dostrzegł kuriera. Ten widzi, jak pokryty lustrami cadil­lac roz­bły­ska raz, na krótki moment, odbi­tym rubi­nem lasera noc­nego klubu i znika.

Kie­rowca patrzy na niego.

Kurier każe mu wra­cać do hotelu.

***

Budzi się ze snu peł­nego meta­licz­nych gło­sów w wynio­słych halach jakie­goś euro­pej­skiego lot­ni­ska, odle­głych postaci dostrze­żo­nych w nie­mym rytu­ale odjazdu.

Ciem­ność. Syk kli­ma­ty­za­tora.

Mięk­kość baweł­nia­nej pościeli. Tele­fon pod poduszką. Odgłosy ulicz­nego ruchu stłu­mione przez wypeł­nione gazem okna. Opusz­czają go całe napię­cie i strach. Przy­po­mina sobie o barze w atrium. Muzyka. Twa­rze.

Ma poczu­cie wewnętrz­nego uko­je­nia, nie­zwy­kle rzad­kiego stanu rów­no­wagi. Tylko tyle wie o spo­koju.

Och, tak, oku­lary są tutaj, wepchnięte obok tele­fonu. Wyj­muje je i otwiera oprawkę, z przy­jem­no­ścią obar­czoną poczu­ciem winy, któ­rej nie może pozbyć się od Pragi.

Kocha ją od bli­sko dzie­się­ciu lat, cho­ciaż nie myśli o tym w taki spo­sób. Jed­nak ni­gdy nie kupił innego software’u i czarna pla­sti­kowa oprawka stra­ciła połysk. Numer na kase­cie jest już nie­czy­telny, wytarty do bia­ło­ści doty­kiem jego rąk. Tyle pokoi takich jak ten.

Od dawna wolał cie­szyć się nią w ciszy. Nie uży­wał ryczą­cych dousz­nych słu­cha­wek. Nauczył się pod­kła­dać wła­sny tekst, szep­cząc do niej, pośpie­sza­jąc przez nie­po­radne nazwy i oblane księ­ży­cem wyżyny cze­goś, co nie jest Hol­ly­wood ani Rio, lecz jakąś nie­ostrą cyfrową eks­tra­po­la­cją obu.

Ona czeka na niego zawsze w bia­łym domku przy dro­dze bie­gną­cej kanio­nem. Świece. Wino. Czarna suk­nia z dże­tami pasuje do jej ide­al­nej skóry, jakże bia­łej, naprę­żone udo opięte gładko i ści­śle mate­ria­łem jak brzuch węża.

Daleko, pod baweł­nianą pościelą, jego ręce zaczy­nają się poru­szać.

Potem, gdy zapada w sen zupeł­nie innej jako­ści, tele­fon pod jego poduszką odgrywa cichą i krótką melo­dyjkę.

– Tak?

– Potwier­dzam rezer­wa­cję na lot do San Fran­ci­sco – mówi ktoś, kobieta lub maszyna. Naci­ska kla­wisz, zapi­su­jąc numer lotu, mówi dobra­noc i zamyka oczy przed upar­tym świa­tłem sączą­cym się przez czarne bariery zasłon.

Obej­mują go jej białe ramiona. Wieczna jasno­włosa.

Zasy­pia.

2. Krą­żąc Gun­he­adem

2

Krą­żąc Gun­he­adem

Pojazdy Inten­Se­cure puco­wano co trzy zmiany. Robiono to w tej wiel­kiej myjni samo­cho­do­wej nie­da­leko Colby; dwa­dzie­ścia warstw ręcz­nie wcie­ra­nej Wet Honey Sienna spra­wiało, że wyglą­dały jak nowe.

Tego listo­pa­do­wego wie­czoru, gdy Repu­blika Żądzy zakoń­czyła jego karierę w zbroj­nej ochro­nie, Berry Rydell przy­był tam tro­chę wcze­śniej.

Lubił uno­szący się w środku zapach. To ten różowy pre­pa­rat, który doda­wali do wody, żeby zmyć war­stwę kurzu; ta woń przy­po­mi­nała mu let­nią pracę w Kno­xville, przed ostat­nim rokiem nauki w szkole. Robili luk­su­sowe apar­ta­menty w sko­ru­pie wiel­kiego sta­rego budynku Safe­way przy Jef­fer­son Davis. Archi­tekci chcieli, żeby beto­nowe ściany wyglą­dały w pewien szcze­gólny spo­sób; by miały szarą barwę, lecz ze śla­dami sta­rej różo­wej farby w pęk­nię­ciach i wgłę­bie­niach. Byli z Mem­phis i nosili czarne gar­ni­tury oraz białe baweł­niane koszule. Te koszule naj­wi­docz­niej kosz­to­wały wię­cej niż gar­ni­tury, a przy­naj­mniej tyle samo, a oni ni­gdy nie nosili kra­wa­tów ani nie roz­pi­nali guzi­ków pod szyją. Rydell doszedł do wnio­sku, że wła­śnie tak ubie­rają się archi­tekci; teraz miesz­kał w L.A. i wie­dział, że miał rację. Pod­słu­chał, jak jeden z nich wyja­śniał bry­ga­dzi­ście, iż to, co robili, to uka­za­nie inte­gral­no­ści przej­ścia mate­riału przez czas. Uznał, że to praw­do­po­dob­nie bzdura, ale i tak spodo­bało mu się brzmie­nie tych słów; tak jak to, co w tele­wi­zji działo się ze sta­rymi ludźmi.

Jed­nak w rze­czy­wi­sto­ści pole­gało to na zdej­mo­wa­niu więk­szo­ści tej gów­nia­nej sta­rej farby z wielu tysięcy metrów kwa­dra­to­wych rów­nie gów­nia­nego betonu, co robiono za pomocą oscy­lu­ją­cej dyszy umiesz­czo­nej na końcu dłu­giej ręko­je­ści ze stali nie­rdzew­nej. Jeśli bry­ga­dzi­sta nie patrzył, mogłeś wyce­lo­wać w innego chło­paka, puścić trzy­dzie­sto­sto­powy koguci ogon kłu­ją­cej tęczy i zmyć mu z twa­rzy krem z fil­trem. Rydell i jego kole­dzy nosili austra­lij­skie kom­bi­ne­zony w zde­cy­do­wa­nych bar­wach, więc było widać, gdzie tra­fiasz, a gdzie nie. Jed­nak musia­łeś dobrze oce­nić odle­głość, bo z bli­ska stru­mień cie­czy mógł zedrzeć chrom ze zde­rzaka. Rydell i Buddy Crig­ger zostali w końcu wylani za to, a wtedy prze­szli przez Jeff Davis do piwiarni i Rydell spę­dził noc z dziew­czyną z Key West – wtedy po raz pierw­szy spał z kobietą.

Teraz był w Los Ange­les, jadąc sze­ścio­ko­ło­wym Hot­spu­rem Hus­sa­rem pokry­tym dwu­dzie­stoma war­stwami ręcz­nie pole­ro­wa­nego lakieru. Hus­sar był opan­ce­rzo­nym land rove­rem, który mógł wycią­gnąć sto czter­dzie­ści na pro­stej, gdy­byś zna­lazł wolny odci­nek i zdą­żył przy­śpie­szyć. Her­nan­dez, dowódca jego zmiany, mówił, że Angli­kom nie należy powie­rzać kon­stru­owa­nia niczego bar­dziej skom­pli­ko­wa­nego od kape­lu­sza, o ile ma to dzia­łać w razie potrzeby; twier­dził, że Inten­Se­cure powinna kupić wozy izra­el­skie lub przy­naj­mniej bra­zy­lij­skie, a poza tym czy do zapro­jek­to­wa­nia wozu bojo­wego potrzeba Ral­pha Lau­rena?

Rydell nie potra­fił na to odpo­wie­dzieć, ale te war­stwy farby były zde­cy­do­wa­nym prze­gię­ciem. Podej­rze­wał, że miały koja­rzyć się ludziom z wiel­kimi brą­zo­wymi cię­ża­rów­kami Uni­ted Par­cel, a jed­no­cze­śnie wyglą­dać jak coś, co widzi się w kościele epi­sko­pal­nym. Nie­rzu­ca­jące się w oczy logo firmy. Powścią­gliwe.

Ludzie pra­cu­jący w myjni byli prze­waż­nie emi­gran­tami z Mon­go­lii, któ­rzy jako nowo przy­byli mieli pro­blem ze zna­le­zie­niem lep­szej pracy. Pra­cu­jąc, pod­śpie­wy­wali gar­dłowo, nie poru­sza­jąc ustami, a on lubił tego słu­chać. Nie miał poję­cia, jak to robią; dźwięk przy­po­mi­nał odgłosy wyda­wane przez żaby nadrzewne, ale dwie naraz.

Teraz prze­cie­rali rzędy chro­mo­wa­nych wypu­kło­ści na bur­tach. Te wybrzu­sze­nia miały pod­trzy­my­wać elek­tryczną siatkę prze­ciw demon­stran­tom i pokryto je chro­mem tylko dla fasonu. Pojazdy w Kno­xville też były zelek­try­fi­ko­wane, ale dodat­kowo wypo­sa­żone w sys­tem zra­sza­nia zapew­nia­jący wil­got­ność burt, a tym samym znacz­nie sil­niej­szy wstrząs.

– Pod­pisz tu – powie­dział szef per­so­nelu, cichy czarny chło­pak nazwi­skiem Ander­son. Był stu­den­tem medy­cyny – w dzień – i zawsze wyglą­dał tak, jakby nie spał przez dwie ostat­nie noce.

Rydell wziął notat­nik oraz pióro świetlne i zło­żył pod­pis. Ander­son wrę­czył mu klu­czyki.

– Powi­nie­neś tro­chę odpo­cząć – rzekł Rydell. Ander­son uśmiech­nął się słabo. Rydell pod­szedł do Gun­he­ada, deak­ty­wu­jąc alarm w drzwicz­kach.

Ktoś napi­sał w środku GUN­HEAD – zie­lo­nym pisa­kiem na panelu nad przed­nią szybą. Nazwa przy­jęła się, głów­nie dla­tego, że podo­bała się Sub­let­towi. Sub­lett był Tek­sań­czy­kiem, uchodźcą z jakie­goś upior­nego obo­zo­wi­ska przy­czep cam­pin­go­wych zaj­mo­wa­nych przez wide­osektę. Mówił, że jego matka szy­ko­wała się, by sprze­dać jego tyłek kościo­łowi – cokol­wiek miało to ozna­czać.

Sub­lett nie palił się, żeby o tym mówić, ale Rydell doszedł do wnio­sku, że ci ludzie uznali wideo za ulu­biony śro­dek prze­kazu Pana, a ekran za rodzaj wiecz­nie gore­ją­cego krzewu.

– On jest w szcze­gó­łach – powie­dział kie­dyś Sub­lett. – Trzeba go tylko dobrze poszu­kać.

Jaką­kol­wiek formę przy­bie­rała ta wiara, Sub­lett nie­wąt­pli­wie obej­rzał wię­cej pro­gra­mów tele­wi­zyj­nych niż kto­kol­wiek ze zna­nych Rydel­lowi osób, głów­nie sta­rych fil­mów na kana­łach nie­na­da­ją­cych niczego innego. Sub­lett powie­dział, że Gun­head to nazwa auto­ma­tycz­nego pojazdu opan­ce­rzo­nego w japoń­skim fil­mie o potwo­rach. Her­nan­dez uwa­żał, że Sub­lett sam napi­sał tam tę nazwę. Sub­lett zaprze­czał. Her­nan­dez kazał zetrzeć napis. Sub­lett zigno­ro­wał pole­ce­nie. Napis wciąż tam wid­niał, ale Rydell wie­dział, że Sub­lett jest zbyt wiel­kim lega­li­stą, aby popeł­nić taki akt wan­da­li­zmu, a poza tym atra­ment pisaka mógł go zabić.

Sub­lett miał paskudną aler­gię. Był uczu­lony na roz­ma­ite środki czysz­czące i roz­pusz­czal­niki, więc ni­gdy nie dał się zabrać do myjni samo­cho­do­wej. Aler­gia powo­do­wała rów­nież świa­tło­wstręt, więc musiał nosić te lustrzane szkła kon­tak­towe. One, razem z czar­nym mun­du­rem Inten­Se­cure i jasno­blond wło­sami, nada­wały mu wygląd jakie­goś kla­nera albo nazi­stow­skiego robota. Co mogło skom­pli­ko­wać sprawy w skle­pach na Sun­set, powiedzmy o trze­ciej nad ranem, kiedy chciał tylko kupić wodę mine­ralną i colę. Jed­nak Rydell zawsze chęt­nie widział go na swo­jej zmia­nie, ponie­waż facet był zde­cy­do­wa­nie naj­mniej skłon­nym do prze­mocy najem­nym gli­nia­rzem, jakiego znał. I chyba nawet nie był stuk­nięty. Rydell uwa­żał to za dwie zde­cy­do­wane zalety. Jak chęt­nie przy­po­mi­nał Her­nan­dez, w SoCal ostrzej­sze prze­pisy regu­lo­wały to, kto może i nie może być fry­zje­rem.

Podob­nie jak Rydell, wielu człon­ków per­so­nelu Inten­Se­cure było daw­nymi poli­cjan­tami, nie­któ­rzy nawet z poli­cji Los Ange­les, a jeśli ich sto­su­nek do prze­pi­sów firmy, zaka­zu­ją­cych nosze­nia pry­wat­nej broni pod­czas służby, uznać za zna­czącą wska­zówkę, to u jego współ­pra­cow­ni­ków można było zna­leźć wszyst­kie moż­liwe rodzaje uzbro­je­nia. W drzwiach pokoju dla per­so­nelu były wykry­wa­cze metali, więc Her­nan­dez zazwy­czaj miał pełną szu­fladę noży sprę­ży­no­wych, nun­czaku, para­li­za­to­rów, kaste­tów, butów z ukry­tym ostrzem i wszyst­kiego, co wykryła bramka. Zupeł­nie jak w piąt­kowy ranek w szkole śred­niej w South Miami. Her­nan­dez wszystko odda­wał po zmia­nie, lecz rusza­jąc na wezwa­nie, mieli radzić sobie gloc­kami i mia­zga­czami.

Glocki były stan­dar­dową bro­nią poli­cyjną, liczącą co naj­mniej dwa­dzie­ścia lat, któ­rej całą cię­ża­rówkę Inten­Se­cure zaku­piła od poli­cji prze­cho­dzą­cej na amu­ni­cję bez­łu­skową. Zgod­nie z prze­pi­sami glocki powinny tkwić w pla­sti­ko­wych kabu­rach, a te nale­żało przy­mo­co­wać taśmą samo­sczepną do głów­nej kon­soli pojazdu. W razie potrzeby odry­wało się kaburę z pisto­le­tem od kon­soli i przy­cze­piało do łaty naszy­tej na mun­du­rze. Tylko po ode­bra­niu wezwa­nia wolno było wysiąść z bro­nią z pojazdu.

Mia­zgacz nawet nie był bro­nią palną, przy­naj­mniej w świe­tle prawa, jed­nak dzie­się­cio­se­kun­dową serią z nie­wiel­kiej odle­gło­ści mógł roz­bić twarz na mia­zgę. To izra­el­skie urzą­dze­nie do roz­pra­sza­nia tłumu, dzia­ła­jące na zasa­dzie wia­trówki, wystrze­li­wało jed­no­ca­lowe sze­ściany z uzy­ska­nej w wyniku recy­klingu gumy. Wyglą­dało jak rezul­tat wymu­szo­nej fuzji mię­dzy kara­bin­kiem sztur­mo­wym a prze­my­słową zszy­warką, tyle że robiono je z tego jasno­żół­tego pla­stiku. Po naci­śnię­ciu spu­stu wysy­łało stru­mień gumo­wych poci­sków. Kiedy nabrało się wprawy, można było ustrze­lić prze­ciw­nika ukry­tego za węgłem: wystar­czyło odbić je od jakiejś twar­dej powierzchni. Taka seria z bli­ska prze­ci­nała na pół arkusz sklejki, a na trzy­dzie­ści jar­dów pozo­sta­wiała wiel­kie sińce. Zgod­nie z teo­rią nie zawsze napo­tyka się uzbro­jo­nych prze­ciw­ni­ków, a uży­cie mia­zga­cza nio­sło mniej­sze nie­bez­pie­czeń­stwo uszko­dze­nia sub­skry­benta lub jego wła­sno­ści. W razie napo­tka­nia uzbro­jo­nego napast­nika pozo­sta­wał glock. Jed­nak prze­ciw­nik praw­do­po­dob­nie uży­wał bez­łu­sko­wej amu­ni­cji i broni super­au­to­ma­tycz­nej – a to już nie było czę­ścią teo­rii. Tak samo jak to, że tak dobrze uzbro­jony napast­nik zazwy­czaj bywa naćpany plą­sem, a więc zarówno nie­ludzko szybki, jak i pato­lo­gicz­nie psy­cho­tyczny.

W Kno­xville było mnó­stwo pląsu i przez to Rydell został zawie­szony w obo­wiąz­kach. Wszedł do miesz­ka­nia, w któ­rym mecha­nik nazwi­skiem Ken­neth Turvey prze­trzy­my­wał swoją przy­ja­ciółkę z dwoj­giem małych dzieci, doma­ga­jąc się roz­mowy z pre­zy­den­tem. Turvey był biały, chudy, nie­myty od mie­siąca i miał na piersi wyta­tu­owaną Ostat­nią Wie­cze­rzę. Tatuaż był cał­kiem świeży; jesz­cze nie zaczął się goić. Przez cienką war­stewkę zasy­cha­ją­cej krwi Rydell zauwa­żył, że Jezus nie ma twa­rzy. Tak samo jak wszy­scy apo­sto­ło­wie.

– Do dia­bła – powie­dział Turvey na widok Rydella. – Chcę mówić tylko z pre­zy­den­tem.

Sie­dział ze skrzy­żo­wa­nymi nogami, nagi, na kana­pie przy­ja­ciółki. Na kola­nach trzy­mał coś w rodzaju kawałka rury owi­nię­tej taśmą izo­la­cyjną.

– Pró­bu­jemy to zała­twić – rzekł Rydell. – Przy­kro nam, że to trwa tak długo, ale musimy upo­rać się z for­mal­no­ściami.

– Niech to szlag – powie­dział ze znu­że­niem Turvey – czy nikt nie rozu­mie, że speł­niam bożą misję?

Nie był zły, po pro­stu znu­żony i znie­chę­cony. Przez uchy­lone drzwi jedy­nej w tym miesz­ka­niu sypialni Rydell widział jego przy­ja­ciółkę. Leżała na ple­cach na pod­ło­dze i chyba miała zła­maną nogę. Nie widział jej twa­rzy. Kobieta się nie ruszała. Gdzie dzieci?

– Co tu masz? – zapy­tał Rydell, wska­zu­jąc przed­miot na podołku Turveya.

– To broń – odparł Turvey – i wła­śnie dla­tego muszę poroz­ma­wiać z pre­zy­den­tem.

– Ni­gdy nie widzia­łem cze­goś takiego – zary­zy­ko­wał Rydell. – Czym to strzela?

– Pusz­kami soku grejp­fru­to­wego – rzekł Turvey. – Napeł­nio­nymi cemen­tem.

– Nie żar­tu­jesz?

– Patrz – powie­dział Turvey i pod­niósł rurę do ramie­nia.

Miała zamon­to­wany zamek, bar­dzo sta­ran­nie wykoń­czony, układ spu­stowy przy­po­mi­na­jący część kom­bi­ne­rek oraz kilka ela­stycz­nych prze­wo­dów. Rydell zauwa­żył, że te ostat­nie bie­gły do wiel­kiej butli z gazem, z rodzaju tych, któ­rych nie poru­szy się bez pod­no­śnika, leżą­cej na pod­ło­dze obok kanapy.

Klę­cząc na brud­nym polie­stro­wym dywa­nie, patrzył na wylot zata­cza­ją­cej łuk rury. Była dosta­tecz­nie sze­roka, żeby wło­żyć w nią pięść. Zoba­czył, jak Turvey wyce­lo­wał przez otwarte drzwi sypialni w szafę.

– Turvey – usły­szał swój głos – gdzie te prze­klęte dzie­ciaki?

Mecha­nik naci­snął dźwi­gnię spu­stu i wybił w drzwiach szafy otwór wiel­ko­ści puszki soku grejp­fru­to­wego. Dzieci były w środku. Na pewno wrzesz­czały, cho­ciaż Rydell tego nie sły­szał. Póź­niej praw­nik Rydella argu­men­to­wał, że w tym momen­cie jego klient był nie tylko głu­chy, ale w sta­nie sonicz­nie wywo­ła­nej kata­lep­sji. Wyna­la­zek Turveya był zale­d­wie kilka decy­beli cich­szy od gra­na­tów ogłu­sza­ją­cych uży­wa­nych przez SWAT. Jed­nak Rydell nie pamię­tał tego. Nie pamię­tał, jak strze­lił Ken­ne­thowi Turvey­owi w głowę, ani niczego do chwili, gdy obu­dził się w szpi­talu. Była tam kobieta z Gli­nia­rzy w opa­łach, ulu­bio­nego pro­gramu Rydella, ale powie­działa, że nie może z nim mówić, dopóki nie poroz­ma­wia z jego agen­tem. Rydell odparł, że nie ma żad­nego. Powie­działa, że wie o tym, ale trzeba jakie­goś wezwać. Rydell leżał, myśląc o tym, ile razy oglą­dali z ojcem Gli­nia­rzy w opa­łach.

– O jakich opa­łach mówimy? – zapy­tał w końcu.

Kobieta tylko się uśmiech­nęła.

– Wszel­kich, jakie tylko przyjdą ci na myśl, Berry.

Zmru­żył oczy. Była dość ładna.

– Jak się nazy­wasz?

– Karen Men­del­sohn.

Nie wyglą­dała na miesz­kankę Kno­xville, a nawet Mem­phis.

– Jesteś z Gli­nia­rzy w opa­łach?

– Tak.

– Co dla nich robisz?

– Jestem praw­ni­kiem – odparła. Rydell nie przy­po­mi­nał sobie, żeby kie­dyś spo­tkał któ­re­goś z nich, ale po tym wypadku spo­ty­kał ich wielu.

***

Wyświe­tla­cze Gun­he­ada były nie­po­zor­nymi pro­sto­ką­tami płyn­nych krysz­ta­łów; ożyły, gdy Rydell wło­żył klu­czyk, wystu­kał kod bez­pie­czeń­stwa i spraw­dził dzia­ła­nie pod­sta­wo­wych sys­te­mów. Naj­bar­dziej lubił kamery pod tyl­nym zde­rza­kiem; dzięki nim naprawdę łatwo można było zapar­ko­wać – czło­wiek widział, gdzie się cofa. Połą­cze­nie z Gwiazdą Śmierci nie dzia­łało, kiedy byli w myjni, ponie­waż ściany budynku zawie­rały zbyt wiele stali, ale Sub­lett powi­nien utrzy­my­wać kon­takt przez mikro­słu­chawki w uchu.

W pokoju per­so­nelu Inten­Se­cure wisiał pla­kat przy­po­mi­na­jący, że taka nazwa jest nie­zgodna z poli­tyką firmy, ale i tak wszy­scy nazy­wali ją Gwiazdą Śmierci. Nawet poli­cjanci LAPD tak ją nazy­wali. Ofi­cjal­nie była Geo­sta­cjo­nar­nym Sate­litą Sił Porząd­ko­wych Połu­dnio­wej Kali­for­nii.

Obser­wu­jąc ekrany kon­soli, Rydell ostroż­nie wyco­fał wóz z budynku. Bliź­nia­cze cera­miczne sil­niki Gun­he­ada były dosta­tecz­nie nowe, żeby nie robić nad­mier­nego hałasu; sły­szał pisk opon na mokrej beto­no­wej pod­ło­dze.

Sub­lett cze­kał na zewnątrz, jego srebrne oczy odbi­jały czer­wone tylne świa­tła prze­jeż­dża­ją­cych wozów. Za nim zacho­dziło słońce, a barwy nieba świad­czyły o bogat­szym niż zwy­kle kok­tajlu dodat­ko­wych skład­ni­ków. Cof­nął się przed wyjeż­dża­ją­cym pojaz­dem, sta­ra­jąc się unik­nąć nawet naj­mniej­szej kro­pelki pry­ska­ją­cej spod kół.

Rydell rów­nież uwa­żał; nie chciał znów tasz­czyć Tek­sań­czyka do szpi­tala, gdyby Sub­lett znowu padł ofiarą uczu­le­nia.

Zacze­kał, aż part­ner nałoży parę jed­no­ra­zo­wych ręka­wi­czek.

– Cześć – powie­dział Sub­lett, gra­mo­ląc się na fotel. Zamknął drzwi i zaczął zdej­mo­wać ręka­wiczki, ostroż­nie zwi­ja­jąc je do her­me­tycz­nie zamy­ka­nego woreczka.

– Tylko niczego nie dotknij – rzekł Rydell, obser­wu­jąc ostrożne ruchy Sub­letta.

– Śmiej się do woli – odparł spo­koj­nie Sub­lett. Wyjął paczkę prze­ciw­aler­gicz­nej gumy do żucia i wyjął jedną z opa­ko­wa­nia. – Jak tam stary Gun­head?

Rydell przej­rzał wyświe­tla­cze i odrzekł z zado­wo­le­niem:

– Cał­kiem nie­źle.

– Mam nadzieję, że dziś wie­czór nie otrzy­mamy wezwa­nia z żad­nego z tych cho­ler­nych ukry­tych domów.

Tak zwane ukryte domy zaj­mo­wały pierw­sze miej­sce na liście nie­po­żą­da­nych wezwań Sub­letta. Mówił, że powie­trze w nich jest tok­syczne. Rydell uwa­żał, że to non­sens, ale miał dość spo­rów na ten temat. Ukryte domy były więk­sze od zwy­czaj­nych domów, wię­cej kosz­to­wały i Rydell uwa­żał, że wła­ści­ciele zapła­ci­liby wiele, aby utrzy­mać w nich czy­ste powie­trze. Sub­lett twier­dził, że każdy, kto buduje sobie taki dom, jest para­no­ikiem i zawsze ma szczel­nie zamknięte okna, przez co nie ma tam prze­wiewu i docho­dzi do ska­że­nia powie­trza.

Jeżeli w Kno­xville były jakieś ukryte domy, to Rydell nic o nich nie wie­dział. Uznał, że spo­tyka się je tylko w Los Ange­les. Sub­lett, który pra­co­wał dla Inten­Se­cure od pra­wie dwóch lat, głów­nie na dzien­nych patro­lach w Venice, był pierw­szym, który wspo­mniał o nich Rydel­lowi. Kiedy ten w końcu dostał wezwa­nie do jed­nego z nich, nie wie­rzył wła­snym oczom; to miej­sce opa­dało w dół bez końca, wydrą­żone pod czymś, co wyglą­dało jak zbom­bar­do­wana pral­nia che­miczna. A w środku same odsło­nięte dźwi­gary, białe tynki, turec­kie dywany, wiel­kie obrazy, par­kiety, meble, jakich jesz­cze ni­gdy nie widział. Jed­nak wezwa­nie było tro­chę dziwne; Rydell uznał, że cho­dziło o domową awan­turę. Mąż ude­rzył żonę, żona naci­snęła guzik, a teraz oboje udają, że to nie­po­ro­zu­mie­nie. Jed­nak to nie mogło być nie­po­ro­zu­mie­nie, ponie­waż ktoś naci­snął guzik i nie podał hasła w odpo­wie­dzi na zapy­ta­nie, które otrzy­mał trzy i osiem dzie­sią­tych sekundy póź­niej. Pew­nie to ona dosko­czyła do tele­fonu, pomy­ślał Rydell, i naci­snęła guzik. Tam­tej nocy jeź­dził z „Wiel­kim Geo­r­gem” Kechak­ma­dze i Gru­zi­nowi (z Tbi­lisi, nie z Atlanty) rów­nież to się nie spodo­bało.

– Widzia­łeś tych ludzi, to sub­skry­benci, czło­wieku; nikt nie krwawi, więc zabie­rasz swój tyłek, no nie? – powie­dział póź­niej Wielki Geo­rge. Jed­nak Rydell pamię­tał napię­cie w oczach kobiety i spo­sób, w jaki przy­trzy­my­wała pod szyją koł­nierz luź­nego bia­łego szla­froka. Jej mąż miał taką samą podomkę, grube owło­sione nogi i dro­gie szkła. Coś tam było nie tak, ale Rydell ni­gdy nie dowie­dział się co. Tak samo jak ni­gdy nie zro­zu­miał, jak naprawdę żyją, życiem wyglą­da­ją­cym jak to widziane w tele­wi­zji, ale cał­kiem innym.

Kiedy tak na to patrzeć, L.A. było pełne nie­spo­dzia­nek. Nie­ustan­nych.

Jed­nak polu­bił jeż­dże­nie po nim. Nie w jakimś kon­kret­nym celu, ale by po pro­stu jeź­dzić sobie Gun­he­adem. Teraz skrę­cał w La Cie­nega i mały zie­lony kur­sor na desce roz­dziel­czej robił to samo.

– „Zaka­zana strefa” – powie­dział Sub­lett. – Herve Vil­le­cha­ize, Susan Tyrell, Marie-Pas­cal Elf­man, Viva.

– Viva? – zapy­tał Rydell. – Viva co?

– Viva. Aktorka.

– Kiedy to nakrę­cili?

– W 1980.

– Jesz­cze nie było mnie na świe­cie.

– Czas w tele­wi­zji zawsze stoi w miej­scu, Rydell.

– Czło­wieku, sądzi­łem, że zamie­rzasz pozbyć się bala­stu twego wycho­wa­nia.

Rydell wyłą­czył lustrzane odbi­cie szyby, żeby lepiej przyj­rzeć się rudo­wło­sej dziew­czy­nie mija­ją­cej go w różo­wym Daihatsu Sne­ake­rze z opusz­czo­nym dachem.

– W każ­dym razie nie widzia­łem tego filmu.

Wła­śnie nade­szła ta wie­czorna godzina, kiedy kobiety w samo­cho­dach wyglą­dały rów­nie dobrze jak wszystko w Los Ange­les. Mini­ster­stwo zdro­wia usi­ło­wało zaka­zać uży­wa­nia kabrio­le­tów; twier­dziło, że zwięk­szają zacho­ro­wal­ność na raka skóry.

– End­game. Al Cli­ver, Moira Chen, Geo­rge East­man, Gor­don Mit­chell. 1985.

– No cóż, mia­łem wtedy dwa latka – odparł Rydell – ale tego też nie widzia­łem.

Sub­lett zamilkł. Rydel­lowi zro­biło mu się go żal; Tek­sań­czyk nie znał innego spo­sobu nawią­za­nia roz­mowy, a jego sta­rzy w obo­zo­wi­sku przy­czep cam­pin­go­wych zna­liby nie tylko te dwa, ale i wiele innych.

– No cóż – zaczął Rydell, pró­bu­jąc pod­jąć kon­wer­sa­cję – zeszłej nocy oglą­da­łem taki stary film…

Sub­lett oży­wił się.

– Jaki?

– Nie wiem. Facet jest w L.A. i wła­śnie spo­tkał dziew­czynę. Potem pod­nosi słu­chawkę w budce tele­fo­nicz­nej, bo ktoś dzwoni. W środku nocy. To jakiś facet w silo­sie rakie­to­wym, który wie, że wła­śnie odpa­lono rakiety w Rosjan. Pró­buje zadzwo­nić do ojca, brata lub kogo­kol­wiek. Mówi, że wkrótce nastąpi koniec świata. Wtem facet, który ode­brał tele­fon, sły­szy, że żoł­nie­rze zastrze­lili tam­tego. Mam na myśli tego, który dzwo­nił.

Sub­lett zamyka oczy, prze­glą­da­jąc swój bank pamięci.

– Tak? I jak koń­czy się ten film?

– Nie wiem – odparł Rydell. – Posze­dłem spać.

Sub­lett sze­roko otwiera oczy.

– A kto w nim grał?

– Tu mnie masz.

Puste srebrne oczy Sub­letta spo­glą­dają z nie­do­wie­rza­niem.

– Jezu, Berry, nie powi­nie­neś oglą­dać tele­wi­zji, jeżeli nie poświę­casz jej uwagi.

***

Po zastrze­le­niu Ken­ne­tha Turveya nie prze­by­wał w szpi­talu długo – zale­d­wie dwa dni. Jego praw­nik, sam Aaron Pur­sley, uwa­żał, że powinni zatrzy­mać go tam na dłu­żej, aby lepiej oce­nić roz­le­głość wstrząsu poura­zo­wego. Jed­nak Rydell nie­na­wi­dził szpi­tali, a poza tym czuł się cał­kiem nie­źle; po pro­stu nie mógł sobie przy­po­mnieć, co dokład­nie zaszło. Ponadto miał Karen Men­del­sohn, która miała mu pomóc w róż­nych spra­wach, oraz nowego agenta, Wel­ling­tona Ma, umie­ją­cego radzić sobie z innymi ludźmi z Gli­nia­rzy w opa­łach, nie tak miłymi jak Karen, która miała piękne ciem­no­brą­zowe włosy. Wel­ling­ton Ma był Chiń­czy­kiem, miesz­kał w Los Ange­les i Karen twier­dziła, że jego ojciec nale­żał do gangu Wiel­kiego Kręgu – cho­ciaż radziła Rydel­lowi, żeby o tym nie wspo­mi­nał.

Wizy­tówka Wel­ling­tona Ma była ośmio­kąt­nym kawał­kiem różo­wego syn­te­tycz­nego kwarcu, w któ­rym lase­rem wypa­lono jego nazwi­sko, nazwę Ma-Mariano Agency, adres przy Beverly Boule­vard oraz roz­ma­ite cyferki i adresy e-mailowe. Przy­była do Glo­bExu w małej koper­cie z sza­rego zamszu, kiedy Rydell był jesz­cze w szpi­talu.

– Wygląda, jakby można się nią poka­le­czyć – stwier­dził Rydell.

– Nie­wąt­pli­wie można – powie­działa Karen Men­del­sohn – a jeśli wło­żysz ją do kie­szeni i usią­dziesz, roz­sy­pie się.

– No to po co ją daje?

– Masz się nią dobrze opie­ko­wać. Ni­gdy nie dosta­niesz dru­giej.

Rydell nie spo­tkał Wel­ling­tona Ma, a przy­naj­mniej jesz­cze nie wtedy, jed­nak Karen przy­nio­sła wali­zeczkę z wide­ote­le­fo­nem i Rydell poroz­ma­wiał z nim w jego biu­rze w L.A. To była naj­lep­sza wide­okon­fe­ren­cja, jaką kie­dy­kol­wiek odbył, i wyda­wało się, że naprawdę tam był. Widział okno, z któ­rego mógł dostrzec odwró­coną pira­midę w kolo­rze sło­ika z Noxemą. Zapy­tał Wel­ling­tona Ma, co to takiego, a on odparł, że to stary ośro­dek badaw­czy, a obec­nie tanie cen­trum han­dlowe, które Rydell powi­nien odwie­dzić po przy­by­ciu do L.A. – a więc bar­dzo szybko.

Przy­ja­ciółka Turveya, Jenni-Rae Clina, pod­jęła sze­reg prze­myśl­nie zazę­bia­ją­cych się dzia­łań prze­ciwko Rydel­lowi, poli­cji, mia­stu Kno­xville oraz sin­ga­pur­skiej kom­pa­nii będą­cej wła­ści­cie­lem budynku, w któ­rym miesz­kała. Łączna suma rosz­czeń się­gała dwu­dzie­stu milio­nów.

Rydell, zostaw­szy gli­nia­rzem w opa­łach, z przy­jem­no­ścią stwier­dził, że Gli­nia­rze w opa­łach to pro­gram dosłow­nie stwo­rzony dla takich jak on. Na począ­tek wyna­jęli Aarona Pur­sleya, a Rydell dobrze wie­dział, kim jest ten facet. Miał siwe włosy, nie­bie­skie oczy, nos nada­jący się do rąba­nia drew i nosił dżinsy, buty Tony Lama i zwy­kłą białą kow­boj­ską koszulę oraz skó­rzany kra­wat ze srebrną zapinką Nawa­jów. Był sławny i bro­nił takich gli­nia­rzy jak Rydell przed zaku­sami takich ludzi jak przy­ja­ciółka Turveya i jej praw­nik.

Adwo­kat Jenni-Rae Cline twier­dził, że Rydell wcale nie powi­nien był wcho­dzić do miesz­ka­nia, że robiąc to, spro­wa­dził nie­bez­pie­czeń­stwo na nią i na dzieci, a także spo­wo­do­wał śmierć Ken­ne­tha Turveya, któ­rego opi­sy­wał jako zdol­nego fachowca, dobrego pra­cow­nika, kocha­ją­cego ojca małego Rambo i Kelly’ego, odro­dzo­nego chrze­ści­ja­nina, zry­wa­ją­cego z nało­go­wym zaży­wa­niem 4-tio­bu­ska­liny i jedy­nego żywi­ciela rodziny.

– Zry­wa­ją­cego? – zapy­tał Rydell w swoim pokoju w apar­ta­men­tach lot­ni­ska. Karen Men­del­sohn wła­śnie poka­zała mu faks od praw­nika Jenni-Rae.

– Naj­wy­raź­niej wła­śnie w tym dniu wziął udział w sesji – odparła Karen.

– I co tam robił? – zapy­tał Rydell, przy­po­mi­na­jąc sobie Ostat­nią Wie­cze­rzę pod war­stwą zasy­cha­ją­cej krwi.

– Według zeznań naszego świadka, na oczach wszyst­kich zażył łyżkę swo­jej ulu­bio­nej sub­stan­cji, wdarł się na podium, po czym wygło­sił trzy­mi­nu­towe prze­mó­wie­nie na temat maj­tek pre­zy­dent Mil­l­bank i praw­do­po­dob­nego stanu jej geni­ta­liów. Potem obna­żył się, mastur­bo­wał, nie eja­ku­lu­jąc, i opu­ścił pod­zie­mia Pierw­szego Kościoła Bap­ty­stów.

– Jezu – powie­dział Rydell. – To było jedno z tych spo­tkań dla nar­ko­ma­nów, coś jak zebra­nia Ano­ni­mo­wych Alko­ho­li­ków?

– Zga­dza się – odparła Karen Men­del­sohn – cho­ciaż występ Turveya naj­wy­raź­niej wywo­łał falę nie­przy­jem­nych powro­tów do nałogu. Oczy­wi­ście, wyślemy tam zespół dorad­ców, któ­rzy zajmą się oso­bami uczest­ni­czą­cymi w tam­tym spo­tka­niu.

– To ład­nie.

– Dobrze wyglą­da­łoby w sądzie – odrze­kła – w mało praw­do­po­dob­nym wypadku, gdy­by­śmy przed nim sta­nęli.

– On z niczym nie zry­wał – rzekł Rydell. – Nawet nie doszedł do sie­bie po ostat­niej por­cji, jaką wepchnął sobie do nosa.

– Masz cał­ko­witą rację. Jed­nak był także człon­kiem Doro­słych Ofiar Sata­ni­zmu i oni rów­nież zaczęli inte­re­so­wać się tą sprawą. Tak więc zarówno pan Pur­sley, jak i pan Ma uwa­żają, że powin­ni­śmy się stąd zwi­nąć jak naj­szyb­ciej, Berry. Ty i ja.

– A co z sądem?

– Jesteś zawie­szony w obo­wiąz­kach, jesz­cze o nic nie zosta­łeś oskar­żony, a twoim adwo­ka­tem jest Aaron-przez-dwa-„a” Pur­sley. Zjeż­dżasz stąd, Berry.

– Do L.A?

– Wła­śnie tam.

Rydell spoj­rzał na nią. Pomy­ślał o Los Ange­les oglą­da­nym w tele­wi­zji.

– Spodoba mi się?

– Od razu – powie­działa. – I jemu też spodo­basz się od razu. Tak jak mnie.

I w ten spo­sób poszedł do łóżka z praw­niczką – pach­nącą jak milion dola­rów, klnącą jak woź­nica, wyga­daną i noszącą bie­li­znę z Medio­lanu, który leżał we Wło­szech.

***

– The Kill-Fix. Cyrinda Bur­dette, Gudrun Weaver, Dean Mit­chell, Shi­nobu Saka­maki. 1977.

– Ni­gdy go nie widzia­łem – stwier­dził Rydell, wysy­sa­jąc resztki dużej bez­ko­fe­ino­wej kawy na zimno z dodat­kową war­stewką lodu na dnie pla­sti­ko­wego ter­mo­izo­lu­ją­cego kubka.

– Mama widziała Cyrindę Bur­dette. W tym skle­pie przy Waco. I dostała jej auto­graf. Trzy­mała go na tele­wi­zo­rze razem z chu­s­tecz­kami modli­tew­nymi i holo­gra­mem Wie­leb­nego Wayne’a Fal­lona. Miała chustkę modli­tewną na każdą cho­lerną oka­zję. Jedną na czynsz, inną chro­niącą przed AIDS czy gruź­licą…

– Tak? I jak je uży­wała?

– Trzy­mała na tele­wi­zo­rze – wyja­śnił Sub­lett i wypił ostatni łyk poczwór­nie desty­lo­wa­nej wody z nie­wiel­kiej prze­zro­czy­stej butelki. Mieli ją tylko w jed­nym skle­pie przy Sun­set, ale Rydell nie miał nic prze­ciwko temu; obok znaj­do­wał się bar, w któ­rym sprze­da­wali kawę na wynos, a przed warsz­ta­tem na rogu można było zapar­ko­wać wóz. Facet pro­wa­dzący warsz­tat zawsze chęt­nie ich widział.

– Chustki modli­tewne nie zapo­bie­gną AIDS – powie­dział Rydell. – Zaszczep się jak wszy­scy. I namów mamę na szcze­pie­nie.

Przez odlu­strzoną szybę Rydell widział uliczną kapliczkę poświę­coną J.D. Sha­pely’emu, pod beto­no­wym murem będą­cym jedyną pozo­sta­ło­ścią budynku, który tu nie­gdyś stał. W West Hol­ly­wood widziało się ich sporo. Ktoś jaskra­wo­ró­żową farbą napi­sał na murze SHA­PELY BYŁ PEDAL­SKIM LACHO­CIĄ­GIEM, trzy­sto­po­wymi lite­rami zakoń­czo­nymi rysun­kiem wiel­kiego różo­wego serca. Pod nimi, przy­kle­jone do muru, były pocz­tówki Sha­pely’ego i zdję­cia ludzi, któ­rzy musieli umrzeć. Jeden Bóg wie, ile milio­nów zgi­nęło. Na chod­niku pod murem leżały zeschnięte kwiaty, ogarki świec, róż­no­ści. Na widok tych pocz­tó­wek Rydel­lowi ciarki prze­bie­gły po ple­cach; facet wyglą­dał na nich jak skrzy­żo­wa­nie Elvisa z jakimś kato­lic­kim świę­tym, chu­dzie­lec ze zbyt dużymi oczami.

Obró­cił się do Sub­letta.

– Czło­wieku, jeśli jesz­cze nie zaszcze­pi­łeś swo­jego tyłka, to zawdzię­czasz to wyłącz­nie swo­jej paskud­nej igno­ran­cji typo­wej dla bia­łej bie­doty.

Sub­lett skrzy­wił się.

– To gor­sze od żywych zaraz­ków, czło­wieku; prze­cież to po pro­stu inna cho­roba!

– Jasne – przy­tak­nął Rydell – ale nic ci nie zrobi. A wciąż zda­rzają się przy­padki daw­nego typu. Moim zda­niem szcze­pie­nie powinno być obo­wiąz­kowe.

Sub­lett zadrżał.

– Wie­lebny Fal­lon zawsze mówił…

– Pieprz Wie­leb­nego Fal­lona – rzekł Rydell, włą­cza­jąc zapłon. – Ten skur­wy­syn po pro­stu zbija forsę, sprze­da­jąc chu­s­teczki modli­tewne taki ludziom jak twoja mama. Prze­cież wie­dzia­łeś, że to wszystko bzdury, prawda, ina­czej po co przy­jeż­dżał­byś tutaj?

Wrzu­cił bieg i włą­czył Gun­he­ada w stru­mień pojaz­dów jadą­cych Sun­set. Kiedy jecha­łeś Hot­spu­rem Hus­sa­rem, inni kie­rowcy pra­wie zawsze cię prze­pusz­czali.

Sub­lett jakby lekko wcią­gnął głowę w ramiona, przez co wyglą­dał jak zanie­po­ko­jony sta­lo­wo­oki sęp.

– To nie jest takie pro­ste – powie­dział. – Prze­cież to zaprze­cze­nie wszyst­kiego, na czym mnie wycho­wy­wano. Chyba nie wszystko to bzdury, co?

Rydell zer­k­nął na niego i się uli­to­wał.

– Nie – odparł. – Pew­nie nie wszystko i nie­ko­niecz­nie, ale po pro­stu…

– A na kogo cie­bie wycho­wy­wano, Berry?

Rydell zasta­no­wił się.

– Na repu­bli­ka­nina – rzekł w końcu.

***

Karen Men­del­sohn wyda­wała się naj­lep­szą z wielu rze­czy, do któ­rych Rydell chęt­nie by się przy­zwy­czaił. Takich jak lata­nie pierw­szą klasą lub posia­da­nie karty MexA­me­ri­Banku otrzy­ma­nej od Gli­nia­rzy w opa­łach.

Za pierw­szym razem, w apar­ta­men­tach lot­ni­ska Kno­xville, nie mając przy sobie niczego, pró­bo­wał poka­zać jej świa­dec­twa szcze­pień (wyma­ga­nych przez Wydział, ina­czej nie mogli cię ubez­pie­czyć). Roze­śmiała się i powie­działa, że nie­miecki nano­tech pora­dzi sobie ze wszyst­kim. Potem poka­zała go Rydel­lowi przez prze­zro­czy­stą pokrywę urzą­dze­nia podob­nego do małego szyb­ko­waru na bate­rie. Rydell sły­szał o nich, ale ni­gdy żad­nego nie widział; ponadto wie­dział, że kosz­tują tyle, co mały samo­chód. Czy­tał gdzieś, że należy je prze­cho­wy­wać w tem­pe­ra­tu­rze ciała.

Wyda­wało się, że mogłoby to się samo poru­szać. Blada, medu­zo­wata rzecz. Zapy­tał Karen, czy to prawda, że one są żywe. Powie­działa mu, że wła­ści­wie nie, ale pra­wie, a reszta to wymy­sły i mecha­ni­zmy sub­ko­mór­kowe. Nawet nie będzie wie­dział, że to tam jest, ale ona nie ma zamiaru wkła­dać go sobie na jego oczach.

Poszła z tym do łazienki. Kiedy wró­ciła w bie­liź­nie, dowie­dział się, gdzie leży Medio­lan. I cho­ciaż rze­czy­wi­ście nie wyczu­wał obec­no­ści tej rze­czy, wie­dział jed­nak, że ona tam jest; mimo wszystko bar­dzo szybko zapo­mniał o tym fak­cie – pra­wie.

Następ­nego ranka wyczar­te­ro­wali zmien­no­płat do Mem­phis i pole­cieli Air Magel­lan do LAX. Pierw­sza klasa ozna­czała głów­nie lep­sze gadżety w opar­ciu fotela i fawo­ry­tem Rydella natych­miast stał się odbior­nik tele­pre­zen­ta­cyjny, który można było dostroić do poru­sza­nych ser­wo­mo­to­rami kamer na kadłu­bie samo­lotu. Karen nie­na­wi­dziła uży­wać małego Vir­tu­Faxa, który nosiła w torebce, więc połą­czyła się ze swoim biu­rem w L.A. i kazała im prze­słać całą poranną pocztę na ekran kom­pu­tera w opar­ciu fotela. Ener­gicz­nie zabrała się do pracy, roz­ma­wia­jąc przez tele­fon, wysy­ła­jąc faksy i pozo­sta­wia­jąc Rydel­lowi ochy i achy nad wido­kami z kamer.

Fotele były więk­sze niż wtedy, kiedy latał na Flo­rydę zoba­czyć się z ojcem, jedze­nie lep­sze, a drinki dar­mowe. Rydell wypił trzy lub cztery, zasnął i obu­dził się dopiero gdzieś nad Ari­zoną.

Powie­trze w LAX było dziwne, a świa­tło inne. Kali­for­nia była o wiele bar­dziej zatło­czona, niż ocze­ki­wał, i gło­śniej­sza. Cze­kał na nich czło­wiek z Gli­nia­rzy w opa­łach, trzy­ma­jąc kawa­łek pogię­tego bia­łego kar­tonu z napi­sa­nym czer­wo­nym fla­ma­strem nazwi­skiem MEN­DEL­SOHN, w któ­rym „S” było napi­sane wspak. Rydell uśmiech­nął się, przed­sta­wił i wymie­nił uścisk dłoni. Tam­temu naj­wy­raź­niej spodo­bało się to; powie­dział, że ma na imię Sier­giej. Kiedy Karen zapy­tała go, gdzie jest ten pier­do­lony samo­chód, poczer­wie­niał i odparł, że ścią­gnie go tu za minutę. Karen powie­działa: nie, dzięki, pójdą z nim na par­king, gdy tylko odbiorą bagaże, bo nie ma zamiaru cze­kać tutaj, w tym zoo. Sier­giej kiw­nął głową. Usi­ło­wał zwi­nąć kar­ton i wepchnąć go do kie­szeni mary­narki, ale papier był za duży. Rydell zasta­na­wiał się, co tak nagle roz­draż­niło Karen. Może była zmę­czona podróżą. Mru­gnął do Sier­gieja, ale to tylko jesz­cze bar­dziej zde­ner­wo­wało tam­tego.

Kiedy ode­brali bagaże, dwie czarne skó­rzane walizki Karen i miękką nie­bie­ską Sam­so­nite, którą Rydell kupił, uży­wa­jąc nowej karty kre­dy­to­wej, razem z Sier­gie­jem zanie­śli je przed budy­nek. Powie­trze na zewnątrz było pra­wie takie samo, tylko bar­dziej roz­grzane. Gło­śnik powta­rzał, że białe miej­sca są prze­zna­czone tylko do zała­dunku i wyła­dunku. Wokół prze­jeż­dżały naj­róż­niej­sze pojazdy, pła­kały dzieci, a ludzie opie­rali się na ster­tach bagażu, ale Sier­giej wie­dział, dokąd zmie­rza – do garażu po dru­giej stro­nie ulicy.

Jego samo­chód był długi, czarny, nie­miecki i wyglą­dał tak, jakby ktoś wła­śnie dokład­nie go wyczy­ścił cie­płą śliną i chu­s­tecz­kami higie­nicz­nymi. Kiedy Rydell chciał zająć fotel obok kie­rowcy, Sier­giej znów zaczął się jąkać i usa­do­wił go na tyl­nym sie­dze­niu obok Karen. To ją roz­śmie­szyło, więc Rydell poczuł się lepiej.

Kiedy wyjeż­dżali z garażu, Rydell dostrzegł dwóch gli­nia­rzy sto­ją­cych obok wiel­kiego napisu z nie­rdzew­nej stali, gło­szą­cego METRO. Nosili kli­ma­ty­zo­wane hełmy z prze­zro­czy­stymi pla­sti­ko­wymi wizje­rami. Sztur­chali pał­kami jakie­goś starca, cho­ciaż nie wyglą­dało na to, żeby je włą­czyli. Stary miał dziury na kola­nach dżin­sów i wiel­kie kawały pla­stra na obu policz­kach, co nie­mal zawsze ozna­cza raka. Był tak spa­lony, że trudno było powie­dzieć, czy to biały, czy kolo­rowy. Tłum ludzi pły­nął po scho­dach za star­cem i gli­nia­rzami, pod napi­sem METRO, omi­ja­jąc ich.

– Witamy w Los Ange­les – powie­działa Karen. – Ciesz się, że nie jedziesz metrem.

Tego wie­czora zje­dli kola­cję z samym Aaro­nem Pur­sleyem, w tek­sań­sko-mek­sy­kań­skiej restau­ra­cji przy North Flo­res Street, która według Karen nale­żała do Hol­ly­wood. Mieli tam naj­lep­sze tek­sań­sko-mek­sy­kań­skie żar­cie, jakie Rydell kie­dy­kol­wiek kosz­to­wał. Mniej wię­cej mie­siąc póź­niej pró­bo­wał zabrać tam Sub­letta z oka­zji uro­dzin, może popra­wić mu humor domo­wym posił­kiem, ale por­tier ich nie wpu­ścił.

– Kom­plet – powie­dział.

Rydell widział przez szybę wiele pustych sto­li­ków. Było wcze­śnie i w środku pra­wie nikogo nie było.

– A co z tymi? – spy­tał, wska­zu­jąc na wszyst­kie te wolne sto­liki.

– Zare­zer­wo­wane – odparł por­tier.

Sub­lett stwier­dził, że ostre przy­prawy i tak by mu nie posłu­żyły.

***

Krą­żąc Gun­he­adem, naj­bar­dziej lubił jeź­dzić po wzgó­rzach i kanio­nach, szcze­gól­nie w jasne księ­ży­cowe noce.

Cza­sem widy­wało się tam takie rze­czy, że czło­wiek nie był potem pewny, czy naprawdę je widział, czy nie. W jedną taką noc Rydell skrę­cił Gun­he­adem za róg i chwy­cił w świa­tła reflek­to­rów nagą kobietę, zasty­głą jak drżący jeleń na wiej­skiej dro­dze. Stała tam tylko przez sekundę, dosta­tecz­nie długo, aby Rydel­lowi wydało się, że miała na gło­wie srebrne różki albo jakiś kape­lu­sik z pół­księ­ży­cem i była Japonką, co natych­miast uznał za naj­dziw­niej­sze z tego wszyst­kiego. Potem dostrze­gła go – zoba­czył, że go dostrze­gła – i uśmiech­nęła się. A póź­niej znik­nęła.

Sub­lett też ją widział, ale to tylko wpra­wiło go w jakiś rodzaj roz­ga­da­nej, reli­gij­nej eks­tazy, łączą­cej wszyst­kie strasz­liwe hor­rory, jakie oglą­dał w tele­wi­zji, z tyra­dami Wie­leb­nego Fal­lona o wiedź­mach, czci­cie­lach sza­tana i potęż­nej mocy dia­bła. Zużył cało­ty­go­dniowy zapas gumy, gada­jąc bez prze­rwy, aż w końcu Rydell powie­dział mu, żeby się, kurwa, zamknął.

Ponie­waż teraz, kiedy jej nie było, chciał o niej pomy­śleć. Jak wyglą­dała, co mogła tu robić i w jaki spo­sób znik­nęła. Pod­czas gdy Sub­lett ponuro mil­czał na fotelu obok, Rydell usi­ło­wał przy­po­mnieć sobie, jak zdo­łała tak dosko­nale i nagle nie być tam. A naj­za­baw­niej­sze było to, że zapa­mię­tał ją jakby podwój­nie, pod­czas gdy wcale nie pamię­tał, jak zastrze­lił Ken­ne­tha Turveya, cho­ciaż tyle razy sły­szał, jak mówili o tym asy­stenci reży­sera i praw­nicy sieci tele­wi­zyj­nej, że zda­wało mu się, jakby to widział – przy­naj­mniej w wer­sji Gli­nia­rzy w opa­łach (ni­gdy nie­na­da­nej). Przy­po­mi­nał sobie, że po pro­stu odda­liła się w dół zbo­cza obok drogi, cho­ciaż nie potra­fił powie­dzieć, czy zbie­gła tam, czy spły­nęła. Jed­no­cze­śnie pamię­tał, że prze­sko­czyła – choć to nie­zbyt odpo­wied­nie słowo – na szczyt zbo­cza po dru­giej stro­nie drogi, jakimś cudem prze­la­tu­jąc nad wysre­brzoną kurzem i bla­skiem księ­życa roślin­no­ścią, żeby znik­nąć w nie­wia­ry­godny spo­sób, poko­naw­szy jed­nym susem czter­dzie­sto­sto­pową odle­głość.

I czy Japonki mie­wają takie dłu­gie, krę­cone włosy? I czy cie­ni­sta kępka jej wło­sów nie wyglą­dała jak wygo­lona w kształ­cie wykrzyk­nika?

W końcu kupił Sub­let­towi cztery paczki tej jego spe­cjal­nej gumy w cało­noc­nej rosyj­skiej aptece przy Wil­shire, zdu­miony ceną, jaką za nią zapła­cił.

Widział w tych kanio­nach rów­nież inne rze­czy, szcze­gól­nie kiedy przy­pa­dła mu ostat­nia zmiana. Naj­czę­ściej ogni­ska, maleń­kie, w miej­scach, gdzie nie mogło ich być. A cza­sami świa­tełka na nie­bie, ale Sub­lett nasłu­chał się w tym swoim obo­zo­wi­sku tylu głu­pot o kon­tak­cie, że kiedy Rydell zauwa­żał cza­sem jakieś świa­tło, wolał o tym nie wspo­mi­nać.

Jed­nak cza­sem, kiedy tam jeź­dził, myślał o niej. Wie­dział, że nie ma poję­cia, czym była, i w pewien prze­dziwny spo­sób nie dbał o to, czy była czło­wie­kiem, czy nie. Jed­nak nie czuł też, aby była czymś złym – po pro­stu innym.

Tak więc teraz po pro­stu jechał, gada­jąc o dupe­re­lach z Sub­let­tem, na noc­nej zmia­nie, która miała oka­zać się jego ostat­nim patro­lem w Inten­Se­cure. Ani śladu księ­życa, tylko nie­zwy­kle czy­ste niebo z kil­koma gwiaz­dami. Pięć minut do pierw­szej ruty­no­wej kon­troli, a potem zawrócą do Beverly Hills.

Roz­ma­wiali o tej sieci japoń­skich sal gim­na­stycz­nych zwa­nych Body Ham­mer. Nie upra­wiano w nich tra­dy­cyj­nej gim­na­styki; prawdę mówiąc, wprost prze­ciw­nie. Uczęsz­czały do nich głów­nie dzie­ciaki, któ­rym podo­bał się pomysł wstrzy­ki­wa­nia sobie bra­zy­lij­skich tka­nek pło­do­wych i wzmac­nia­nia szkie­letu czymś, co w ogło­sze­niach nazy­wano „mate­ria­łami wspo­ma­ga­ją­cymi”.

Sub­lett orzekł, że to dzieło Sza­tana.

Rydell stwier­dził, że japoń­ska kon­ce­sja.

Gun­head powie­dział:

– Wie­lo­krotne zabój­stwo, wzięto zakład­ni­ków, praw­do­po­dob­nie nie­let­nie dzieci sub­skry­benta. Bene­dict Canyon. Macie auto­ry­za­cję Inten­Se­cure do uży­cia wszel­kich, powta­rzam, wszel­kich środ­ków.

***

W związku z tym, jak poto­czyły się sprawy, Rydell nie zdą­żył przy­wyk­nąć do Karen Men­del­sohn, bile­tów pierw­szej klasy ani innych takich rze­czy.

Karen miesz­kała na n-tym pię­trze Cen­tury City II, ina­czej Gluta, które wyglą­dało jak wysmu­kły, pół­prze­źro­czy­sty zie­lony cycek i było trze­cią co do wyso­ko­ści budowlą w L.A. Przy odpo­wied­nim oświe­tle­niu można było nie­mal przej­rzeć je na wylot i dostrzec trzy gigan­tyczne pod­trzy­mu­jące kon­struk­cję roz­pory o tak ogrom­nej śred­nicy, że mógł­byś wepchnąć do niej zwy­kły wie­żo­wiec i jesz­cze zosta­łoby miej­sce. Wewnątrz tego trój­noga znaj­do­wały się szyby wind, bie­gnące pod kątem; do tego Rydell także nie zdą­żył się przy­zwy­czaić.

Cycek miał sta­ran­nie sko­ro­do­wany mie­dziany sutek, podobny do jed­nego z tych chiń­skich kape­lu­szy, któ­rym można by nakryć kilka boisk pił­kar­skich. Tam znaj­do­wał się apar­ta­ment Karen, tuż pod nim, razem z setką rów­nie dro­gich miesz­kań, klu­bem teni­so­wym, barami i restau­ra­cjami oraz cen­trum han­dlo­wym, za wstęp do któ­rego pła­ciło się przed doko­na­niem zaku­pów. Miesz­kała na samym skraju i miała wiel­kie wygięte okna osa­dzone w zie­lo­nej ścia­nie.

Wszystko tam było w róż­nych odcie­niach bieli, oprócz jej ubrań, które zawsze były czarne; jej wali­zek, rów­nież czar­nych; oraz powiew­nych szla­fro­ków frotte, które miały kolor suchych płat­ków owsia­nych.

Karen wyja­śniła, że to agre­sywne retro lat sie­dem­dzie­sią­tych, któ­rym zaczyna być lekko znu­żona. Rydell dosko­nale to rozu­miał, ale uznał, że postą­piłby nie­uprzej­mie, gdyby o tym powie­dział.

Sieć zała­twiła mu pokój w hotelu West Hol­ly­wood, wyglą­da­ją­cym jak zwy­czajny budy­nek miesz­kalny, ale nie spę­dzał tam wiele czasu. Zanim wybu­chła ta afera z zabój­stwami w Pooky Bear w Ohio, prze­waż­nie prze­by­wał u Karen.

Odkry­cie pierw­szych z trzy­dzie­stu pię­ciu ofiar w Pooky Bear wywarło ogromny wpływ na karierę Rydella jako gli­nia­rza w opa­łach. By­naj­mniej nie pomo­gło mu to, że poli­cjantki, które pierw­sze przy­były na miej­sce zbrodni, sier­żant China Val­dez i kapral Norma Pierce, były bodaj dwoma naj­ład­niej­szymi kobie­tami w sze­re­gach poli­cji Cin­cin­nati („cho­ler­nie tele­ge­niczne” – powie­dział jeden z asy­sten­tów reży­sera, cho­ciaż Rydell uznał, że w tych oko­licz­no­ściach takie stwier­dze­nie brzmi tro­chę dziw­nie). Potem ofiar zaczęło przy­by­wać, aż w końcu zro­biło się ich wię­cej niż w przy­padku jakich­kol­wiek zare­je­stro­wa­nych dotych­czas seryj­nych zabójstw. Póź­niej ujaw­niono, że wszyst­kie ofiary były dziećmi. Wtedy sier­żant Val­dez pod wpły­wem szoku wkro­czyła do knajpy w cen­trum mia­sta i prze­strze­liła oba kolana zna­nemu pedo­fi­lowi – temu zdu­mie­wa­jąco odra­ża­ją­cemu face­towi noszą­cemu ksywę „Gala­reta”, który nie miał nic wspól­nego z mor­der­stwami w Pooky Bear.

Aaron Pur­sley już leciał do Cin­cin­nati samo­lo­tem, w któ­rym nie było ani odro­biny metalu, Karen nało­żyła oku­lary na nos i roz­ma­wiała z co naj­mniej sze­ścioma oso­bami jed­no­cze­śnie, a Rydell sie­dział na skraju jej wiel­kiego bia­łego łóżka, zaczy­na­jąc poj­mo­wać, że coś się zmie­niło.

Kiedy w końcu zdjęła oku­lary, po pro­stu sie­działa, wpa­tru­jąc się w białą farbę na bia­łej ścia­nie.

– Mają podej­rza­nych?

Karen spoj­rzała na niego tak, jakby ni­gdy wcze­śniej go nie widziała.

– Podej­rza­nych? Mają już przy­zna­nie się do winy…

Rydell zauwa­żył, jak staro wyglą­dała w tym momen­cie, i zaczął się zasta­na­wiać, ile lat naprawdę miała. Karen wstała i wyszła z pokoju.

Pięć minut póź­niej wró­ciła w świe­żym czar­nym stroju.

– Pakuj się. Nie możesz tu zostać.

I wyszła, bez poca­łunku, bez poże­gna­nia, bez niczego.

Wstał, włą­czył tele­wi­zor i po raz pierw­szy zoba­czył zabój­ców z Pooky Bear. Wszyst­kich trzech. Wyglą­dali, pomy­ślał, dokład­nie tak samo jak każdy, a więc tak jak zazwy­czaj wyglą­dają w tele­wi­zji ludzie, któ­rzy robią takie świń­stwa.

Sie­dział tam w jed­nym z jej owsia­no­sza­rych szla­fro­ków, kiedy bez puka­nia weszli dwaj najemni gli­nia­rze. Mieli czarne mun­dury i takie same czarne wyso­kie buciory SWAT, jakie Rydell nosił na patro­lach w Kno­xville, te z kew­la­ro­wymi wkład­kami na wypa­dek, gdyby ktoś zapadł się pod zie­mię i pró­bo­wał postrze­lić cię w pode­szwę stopy.

Jeden z nich jadł jabłko. Drugi miał w ręku elek­tryczną pałkę.

– Hej, koleś – powie­dział pierw­szy ustami zapcha­nymi jabł­kiem – mamy cię stąd wypro­wa­dzić.

– Mia­łem takie buty – odpo­wie­dział Rydell. – Zro­bione w Por­t­land, w Ore­go­nie. Dwie­ście dzie­więć­dzie­siąt dzie­więć dola­rów w CostCo.

Ten z pałką się uśmiech­nął.

– Spa­ku­jesz się sam?

Rydell zro­bił to, zbie­ra­jąc wszystko, co nie było czarne, białe lub owsiano szare, i wrzu­ca­jąc do swo­jej nie­bie­skiej Sam­so­nite.

Gli­niarz z pałką obser­wo­wał go, pod­czas gdy drugi krę­cił się wokół, koń­cząc jabłko.

– Dla kogo pra­cu­je­cie? – zapy­tał Rydell.

– Inten­Se­cure – odparł ten z pałką.

– Dobra firma? – Rydell zapiął walizkę.

Gli­niarz wzru­szył ramio­nami.

– Z Sin­ga­puru – powie­dział drugi, zawi­ja­jąc ogry­zek jabłka w pomiętą chu­s­teczkę higie­niczną wyjętą z kie­szeni spodni. – Wszyst­kie duże budynki, ogro­dzone osie­dla, takie rze­czy.

Ostroż­nie wło­żył ogry­zek do kie­szeni na piersi nie­ska­zi­tel­nie czar­nego mun­duru, pod mosiężną odznakę.

– Masz forsę na metro? – zapy­tał pan Pałka.

– Jasne – rzekł Rydell, myśląc o swo­jej kar­cie kre­dy­to­wej.

– To jesteś w lep­szej sytu­acji niż więk­szość dup­ków, któ­rych stąd wypro­wa­dzamy.

Dzień póź­niej sieć zablo­ko­wała jego konto w MexA­me­ri­Banku.

***

Her­nan­dez mógł się mylić w oce­nie angiel­skich pojaz­dów SWAT, pomy­ślał Rydell, włą­cza­jąc napęd na wszyst­kie sześć kół i czu­jąc, jak Gun­head przy­wiera do nawierzchni jak dwu­sil­ni­kowa, trzy­to­nowa pijawka. Jesz­cze ni­gdy nie nadep­nął tak na gaz.

Sub­lett jęk­nął, gdy pasy zaci­snęły się auto­ma­tycz­nie, wyry­wa­jąc go ze zwy­kłej drzemki. Rydell skie­ro­wał Gun­he­ada na pobo­cze poro­śnięte zaku­rzo­nymi, zasty­głymi chwa­stami, wyprze­dza­jąc sie­dem­dzie­siątką muze­al­nego ben­tleya, w dodatku z nie­prze­pi­so­wej strony. Migaw­kowy widok prze­ra­żo­nej twa­rzy pasa­żerki, a potem Sub­lettowi udało się wci­snąć czer­wony przy­cisk uru­cha­mia­jący miga­cze i syrenę.

Długi pro­sty odci­nek. Żad­nych pojaz­dów. Rydell wje­chał na środ­kową linię i trzy­mał się jej. Sub­lett wyda­wał zawo­dzący dźwięk, dziw­nie zsyn­chro­ni­zo­wany z cera­micz­nym sko­wy­tem dwóch bliź­nia­czych sil­ni­ków Kyocera; Rydell zro­zu­miał, że Tek­sań­czyk zupeł­nie zwa­rio­wał pod wpły­wem napię­cia i śpiewa w jakimś języku obo­zo­wi­ska przy­czep cam­pin­go­wych, zro­zu­miałym tylko dla bło­go­sła­wio­nych wyznaw­ców Wie­leb­nego Fal­lona.

Jed­nak nie – kiedy na niego zer­k­nął, zoba­czył, że Sub­lett, poru­sza­jąc war­gami, gwał­tow­nie prze­szu­kuje dane prze­la­tu­jące po ekra­nach kon­soli, wytrzesz­cza­jąc srebrne oczy, jakby miały mu wyjść z oczo­do­łów. A czy­ta­jąc, już łado­wał swo­jego poście­ra­nego glocka z dru­giej ręki, cał­kiem spo­koj­nie poru­sza­jąc dłu­gimi bia­łymi pal­cami, jakby robił sobie kanapkę albo skła­dał gazetę.

I wła­śnie to było prze­ra­ża­jące.

– Gwiazda Śmierci! – wrza­snął Rydell. Sub­lett powi­nien przez cały czas mieć słu­chawki w uchu, nasłu­chu­jąc sate­li­tar­nego prze­kazu kon­tro­lu­ją­cego świat praw­dzi­wych gli­nia­rzy.

Sub­lett obró­cił się, z trza­skiem wpy­cha­jąc maga­zy­nek w ręko­jeść glocka; twarz miał tak bladą, że zda­wała się odbi­jać kolory lam­pek kon­soli rów­nie wyraź­nie jak puste sta­lowe kręgi jego oczu.

– Służba nie żyje – powie­dział – i trzy­mają troje dzieci w pokoju dzie­cin­nym.

Jego głos brzmiał tak, jakby mówił o inte­re­su­ją­cym pro­gra­mie tele­wi­zyj­nym, na przy­kład o kiep­skiej prze­róbce sta­rego, lubia­nego filmu, dra­stycz­nie przy­kro­jo­nego do potrzeb jakiejś etnicz­nej niszy mar­ke­tin­go­wej.

– Mówią, że je zabiją, Berry.

– A co na to pie­przeni gli­nia­rze?! – wrza­snął Rydell, w gwał­tow­nym przy­pły­wie gniewu i fru­stra­cji waląc pię­ścią w obcią­gniętą miękką pianką kie­row­nicę.

Sub­lett dotknął pal­cem pra­wego ucha. Wyglą­dał tak, jakby miał zaraz zacząć wrzesz­czeć.

– Głu­cho – rzekł.

Prawy przedni błot­nik Gun­he­ada ściął sta­ran­nie zgal­wa­ni­zo­waną wiej­ską skrzynkę pocz­tową Searsa z mniej wię­cej 1943 roku, nie­wąt­pli­wie nabytą za cięż­kie pie­nią­dze na Mel­rose Ave­nue.

– Nie mogli się wyłą­czyć – powie­dział Rydell – prze­cież to pie­przona poli­cja.

Sub­lett wyjął z ucha słu­chawkę i podał ją Rydel­lowi.

– Tylko szum…

Rydell spoj­rzał na kon­solę. Kur­sor Gun­he­ada był zie­loną włócz­nią prze­zna­cze­nia, śmi­ga­jącą bla­do­zie­lo­nym kanio­nem ku jasno­bia­łemu krę­gowi wiel­ko­ści ślub­nej obrączki. Na ekra­nie po pra­wej widział odczyty funk­cji życio­wych trojga dzieci sub­skry­benta. Miały przy­śpie­szony puls. W okienku poni­żej wid­niał śmiesz­nie nie­ru­chomy, widziany w pod­czer­wieni obraz fron­to­wej bramy. Wyglą­dała masyw­nie. Ska­ner poda­wał, że była zamknięta i uzbro­jona.

Chyba wła­śnie wtedy posta­no­wił spró­bo­wać.

***

Mniej wię­cej tydzień póź­niej, kiedy wszystko już wyja­śniono, Her­nan­dez wyra­ził mu swoje współ­czu­cie w związku z całą tą histo­rią. Rozu­mie­cie, nie był zachwy­cony, ponie­waż zda­rzyła się na jego zmia­nie, ale powie­dział, że w tych oko­licz­no­ściach nie może mieć tego Rydel­lowi za złe.

Rydell sły­szał, że Inten­Se­cure ścią­gnęła cały samo­lot ludzi z głów­nej kwa­tery w Sin­ga­pu­rze, żeby trzy­mać prasę z daleka i wypra­co­wać jakiś rodzaj ugody z sub­skry­ben­tami – Schon­brun­nami. Nie miał poję­cia, na czym pole­gała ta ugoda, i cie­szył się z tego; nie ist­niał taki pro­gram jak „Najemny gli­niarz w opa­łach”, a sama fron­towa brama Schon­brun­nów była zapewne warta kilka tuzi­nów jego mie­sięcz­nych wypłat.

Oczy­wi­ście, Inten­Se­cure mogła wymie­nić tę bramę na nową, bo i tak oni ją zain­sta­lo­wali. Była to nie­zła brama, z jakiejś japoń­skiej bla­chy wzmoc­nio­nej włók­nem szkla­nym, utwar­dzo­nym ter­micz­nie do kon­sy­sten­cji betonu, i spi­sała się cho­ler­nie dobrze, ście­ra­jąc więk­szość tej Wet Honey Sienna z przed­niego zde­rzaka Gun­he­ada.

Ponadto znisz­cze­nia samego domu, głów­nie okien salonu (przez które wje­chał) i mebli (po któ­rych prze­je­chał).

A to jesz­cze nie wszystko, wyja­śniał Her­nan­dez. Schon­brun­no­wie muszą dostać coś jesz­cze za straty moralne, powie­dział, nale­wa­jąc Rydel­lowi fili­żankę zim­nej, paskud­nej kawy z wiel­kiego sta­lo­wego ter­mosu za biur­kiem. Do ter­mosu była przy­cze­piona magne­tyczna wywieszka gło­sząca JA NIE JESTEM OK, TY NIE JESTEŚ OK – JED­NAK, HEJ, TO JEST OK.

Minęły dwa tygo­dnie od tam­tej nocy, była dzie­siąta rano i Rydell miał pię­cio­dniową brodę, drobno ple­cioną panamę Stet­sona, wor­ko­wate i wybla­kłe lub sprane spodnie, pod­ko­szu­lek z napi­sem KNO­XVILLE POLICE DEPART­MENT, który na ramio­nach zaczy­nał roz­ła­zić się w szwach, czarne buty SWAT od mun­duru Inten­Se­cure oraz nadmu­chi­wany prze­zro­czy­sty opa­tru­nek na lewej ręce.

– Straty moralne – powtó­rzył.

Her­nan­dez, który był nie­mal rów­nie sze­roki jak jego biurko, podał Rydel­lowi kawę.

– Mogę tylko powie­dzieć, że i tak mia­łeś szczę­ście.

– Stra­ci­łem pracę, mam zła­maną rękę i mia­łem szczę­ście?

– Mówię poważ­nie, czło­wieku – odparł Her­nan­dez – prze­cież mogłeś się zabić. A w poli­cji L.A. zabi­liby cię za coś takiego. Pań­stwo Schon­brunn oka­zali się bar­dzo mili, zwa­żyw­szy na kło­poty pani Schon­brunn i wszystko. Twoja ręka ucier­piała, przy­kro mi z tego powodu…

Her­nan­dez wzru­szył potęż­nymi ramio­nami.

– W każ­dym razie nie jesteś zwol­niony, czło­wieku. Po pro­stu nie możemy ci teraz pozwo­lić jeź­dzić. Jeśli chcesz, żeby­śmy prze­nie­śli cię do pil­no­wa­nia rezy­den­cji, nie ma pro­blemu.

– Nie, dzięki.

– Ochrona mie­nia? Chcesz pra­co­wać wie­czo­rami w Encino Fashion Mall?

– Nie.

Her­nan­dez zmru­żył oczy.

– Widzia­łeś kociaka, który tam pra­cuje?

– Nie.

Her­nan­dez wes­tchnął.

– Czło­wieku, a co z tym całym gów­nem, w które wdep­ną­łeś w Nashville?

– W Kno­xville. Wydział wystą­pił o trwałe zawie­sze­nie. Wkro­cze­nie bez nakazu i odpo­wied­niego wspar­cia.

– A ta suka, która cię zaskar­żyła?

– Sły­sza­łem, że ona i jej syn zostali przy­ła­pani pod­czas próby obro­bie­nia sklepu w John­son City…

Teraz z kolei Rydell wzru­szył ramio­nami, tyle że zabo­lała go przy tym ręka.

– Widzisz – roz­pro­mie­nił się Her­nan­dez – mia­łeś szczę­ście.

***

Prze­jeż­dża­jąc Gun­he­adem przez zamkniętą i uzbro­joną bramę Schon­brun­nów przy Bene­dict Canyon, Rydell doświad­czył prze­lot­nego wra­że­nia cze­goś bar­dzo wznio­słego, bar­dzo czy­stego i kli­nicz­nie pustego, zwią­za­nego z dzia­ła­niem bez zasta­no­wie­nia; unie­sie­nie wywo­łane nie­sa­mo­wi­tym przy­pły­wem adre­na­liny i utratą wszel­kich kło­po­tli­wych wąt­pli­wo­ści.

A to – jak przy­po­mi­nał sobie póź­niej, kiedy wal­czył z kie­row­nicą, prze­la­tu­jąc przez japoń­ski ogró­dek, patio i mem­branę zbro­jo­nego szkła, która znik­nęła jak senna mara – było uczu­cie bar­dzo podobne do tego, jakiego doznał wtedy, kiedy wyjął broń i naci­snął spust, roz­bry­zgu­jąc zawar­tość czaszki Ken­ne­tha Turveya po pozor­nie nie­skoń­czo­nej płasz­czyź­nie bia­łego pod­kładu ściany, któ­rej nikt nie pofa­ty­go­wał się poma­lo­wać.

***

Rydell poje­chał do Cedars odwie­dzić Sub­letta.

Inten­Se­cure zała­twiła pry­watną izo­latkę, żeby trzy­mać Sub­letta z daleka od krą­żą­cych sępów dzien­ni­kar­skich. Tek­sań­czyk sie­dział na łóżku, żując gumę i patrząc w mały cie­kło­kry­sta­liczny ekran odtwa­rza­cza kom­pak­to­wego, który poło­żył sobie na piersi.

– War­lords of the 21st Cen­tury – powie­dział, kiedy Rydell wci­snął się do środka. – James Wainw­ri­ght, Annie McEn­roe, Michael Beck.

Rydell uśmiech­nął się.

– Kiedy go nakrę­cili?

– W 1982. – Sub­lett ści­szył odtwa­rzacz i popa­trzył na gościa. – Oglą­da­łem go już kilka razy.

– Byłem w fir­mie i widzia­łem się z Her­nan­de­zem, czło­wieku. Mówi, że nie musisz się mar­twić o pracę.

Sub­lett spoj­rzał na Rydella pustymi srebr­nymi oczami.

– A co z twoją, Berry?

Rydella zaswę­działa ręka pod gip­sem. Pochy­lił się i wyjął pla­sti­kową słomkę z bia­łego kosza na śmieci sto­ją­cego obok łóżka. Wepchnął słomkę pod opa­tru­nek i poru­szał nią.

– Prze­sze­dłem do histo­rii. Nie pozwolą mi jeź­dzić.

Sub­lett patrzył na słomkę.

– Nie powi­nie­neś doty­kać niczego uży­wa­nego, nie w szpi­talu.

– Niczym się od cie­bie nie zarażę, Sub­lett. Jesteś jed­nym z naj­czy­ściej­szych popa­prań­ców na świe­cie.

– I co będziesz robił, Berry? Prze­cież musisz z cze­goś żyć, czło­wieku.

Rydell wrzu­cił słomkę z powro­tem do kosza.

– No, jesz­cze nie wiem. Jed­nak wiem, że nie zamie­rzam pil­no­wać posia­dło­ści ani żad­nych skle­pów.

– A co z tymi hac­ke­rami, Berry? Myślisz, że zła­pią tych, któ­rzy nas wro­bili?

– Nie. Jest ich zbyt wielu. Repu­blika Żądzy ist­nieje już jakiś czas. Fede­ralni mają listę około trzy­stu zna­nych „zwo­len­ni­ków”, ale nie dadzą rady zgar­nąć wszyst­kich i usta­lić, kto to zro­bił. Chyba że któ­ryś z nich zaka­puje innego, co zda­rza się dość czę­sto.

– Tylko dla­czego nam to zro­bili?

– Do dia­bła, Sub­lett, skąd ja mam wie­dzieć?

– Zwy­czajne świń­stwo.

– No pew­nie, a Her­nan­dez mówi, że LAPD twier­dzi, iż ktoś chciał przy­ła­pać panią Schon­brunn bez maj­tek.

Ani Sub­lett, ani Rydell nie widzieli pani Schon­brunn, ponie­waż – jak się oka­zało – była w pokoju dzie­cin­nym. Nato­miast nie było tam jej dzieci, które wybrały się z ojcem pola­tać sobie nad trzema nowymi wul­ka­nami w sta­nie Waszyng­ton.

Żadna z infor­ma­cji poda­nych przez Gun­he­ada tam­tej nocy, po opusz­cze­niu myjni samo­cho­do­wej, nie była praw­dziwa. Ktoś dobrał się do kom­pu­tera pokła­do­wego Hot­spura Hus­sara i wpro­wa­dził do niego zbiór sta­ran­nie opra­co­wa­nych i cał­ko­wi­cie fał­szy­wych danych, odci­na­jąc Rydella i Sub­letta od Inten­Se­cure oraz Gwiazdy Śmierci (która oczy­wi­ście się nie wyłą­czyła). Rydell podej­rze­wał, że kilku z tych miłych sta­rych Mon­go­łów w myjni mogło coś o tym wie­dzieć.

***

I może w tej krót­kiej chwili nie­sa­mo­wi­tego olśnie­nia, kiedy pogięty przód Gun­he­ada wciąż pró­bo­wał wspiąć się na potrza­skane resztki dwóch skó­rza­nych kanap, i wresz­cie przy­po­mniaw­szy sobie śmierć Ken­ne­tha Turveya, Rydell doszedł do wnio­sku, że ten sza­lony poryw, ta chęć dzia­ła­nia, jest czymś, czemu nie zawsze można w pełni zawie­rzyć.

– Czło­wieku – powie­dział Sub­lett jakby do sie­bie – prze­cież oni zabiją te dzieci.

Z tymi sło­wami odpiął pasy i z gloc­kiem w ręku wysko­czył z wozu, zanim Rydell zdą­żył cokol­wiek zro­bić. Dojeż­dża­jąc na miej­sce, Rydell kazał mu wyłą­czyć syrenę i miga­cze, ale teraz wszy­scy w tym domu wie­dzieli już, że przy­byli faceci z Inten­Se­cure.

– Wkra­czam do akcji. – Rydell usły­szał swój głos, przy­cze­pia­jąc kaburę z gloc­kiem do mun­duru i łapiąc mia­zgacz, który ze względu na siłę raże­nia był zapewne naj­lep­szą bro­nią, jakiej można by użyć w pokoju peł­nym dzieci.

Kop­nię­ciem otwo­rzył drzwi i wysko­czył, prze­bi­ja­jąc bucio­rami gruby na cal szklany blat sto­lika do kawy. (Rana wyma­gała dwu­na­stu szwów, ale była płytka). Ni­gdzie nie widział Sub­letta. Chwiej­nie ruszył naprzód, przy­ci­ska­jąc do piersi żółty mia­zgacz, nie­ja­sno uświa­da­mia­jąc sobie, że nie czuje lewej ręki.

– Stój, kuta­sie! – wrza­snął naj­do­no­śniej­szy głos na świe­cie. – Tu LAPD! Rzuć to gówno albo odstrze­limy ci dupę!

Rydell zna­lazł się w kręgu nie­spo­dzie­wa­nej i kom­plet­nie ośle­pia­ją­cej jasno­ści, świa­tła tak jaskra­wego, że paliło jego oczy jak roz­to­piony metal.

– Sły­szysz mnie, kuta­sie?

Krzy­wiąc się i osła­nia­jąc dło­nią oczy, Rydell odwró­cił się i ujrzał bul­wia­ste, opan­ce­rzone ciel­sko nad­la­tu­ją­cego patro­lowca. Podmuch roz­płasz­czał w japoń­skim ogródku wszystko to, po czym Gun­head nie prze­je­chał.

Rydell upu­ścił mia­zgacz.

– Pisto­let też, dupku!

Rydell chwy­cił kciu­kiem i pal­cem wska­zu­ją­cym ręko­jeść glocka. Broń ode­rwała się razem z kaburą, z cichym, lecz wyraź­nym trza­skiem rze­pów, jakimś cudem sły­szal­nym przez pomruk wyci­szo­nego do akcji sil­nika heli­kop­tera.

Upu­ścił glocka i pod­niósł ręce do góry. A raczej pró­bo­wał. Lewa była zła­mana.

Zna­leźli Sub­letta pięt­na­ście stóp od Gun­he­ada. Twarz i dło­nie napu­chły mu jak jasno­ró­żowe balo­niki i naj­wy­raź­niej się dusił. Gospo­dyni Schon­brun­nów, Bośniaczka, użyła środka zawie­ra­ją­cego ksy­len i chlo­ro­wę­glo­wo­dory do wyczysz­cze­nia śla­dów kre­dek z blatu dębo­wego stołu.

– Co mu się stało, do kurwy nędzy? – zapy­tał jeden z gli­nia­rzy.

– Ma aler­gię – powie­dział Rydell przez zaci­śnięte zęby; skuli mu ręce na ple­cach i bolało go jak dia­bli. – Musi­cie zabrać go do szpi­tala.

Sub­lett otwo­rzył oczy, a przy­naj­mniej usi­ło­wał.

– Berry…

Rydell przy­po­mniał sobie tytuł tego filmu, który oglą­dał w tele­wi­zji.

– Cudowna mila – powie­dział.

Sub­lett zmru­żył oczy.

– Ni­gdy go nie widzia­łem – powie­dział i zemdlał.

***

Tego wie­czoru pani Schon­brunn zaba­wiała się z pol­skim archi­tek­tem zie­leni. Poli­cjanci zna­leźli ją w pokoju dzie­cin­nym. Onie­miała z wście­kło­ści, miała na sobie kilka inte­re­su­ją­cych tysiąc­do­la­ro­wych fata­łasz­ków z angiel­skiej gumy, praw­dzi­wej skóry oraz parę zabyt­ko­wych kaj­dan­ków Smith & Wesson, które ktoś tro­skli­wie wyczy­ścił i pook­sy­do­wał na czarno – nato­miast ogrod­nik naj­wi­docz­niej ruszył w siną dal, gdy tylko usły­szał, jak Rydell zapar­ko­wał Gun­he­ada w salo­nie.

3. Nie­miłe przy­ję­cie

3

Nie­miłe przy­ję­cie

Che­vette ni­gdy niczego nie kra­dła, przy­naj­mniej nie ludziom i zde­cy­do­wa­nie nie wtedy, kiedy roz­wo­ziła prze­syłki. Oprócz jed­nego pecho­wego ponie­działku, kiedy zwi­nęła oku­lary prze­ciw­sło­neczne temu kom­plet­nemu dup­kowi, tylko dla­tego, że po pro­stu jej pod­padł.

Stała sobie pod oknem na dzie­więt­na­stym pię­trze, spo­glą­da­jąc na most i szare sko­rupy wiel­kich skle­pów, gdy pod­szedł do niej. Już pra­wie zdo­łała dostrzec miesz­ka­nie Skin­nera wysoko wśród lin, kiedy dotknął jej nagich ple­ców czub­kiem palca. Dotknął ją pod kurtką Skin­nera, pod pod­ko­szul­kiem.

Nosiła tę kurtkę wszę­dzie, jak jakąś zbroję. Wie­działa, że jeż­dżąc o tej porze roku, powinna nosić tylko nano­po­rowe wdzianka, ale i tak nosiła tę starą katanę Skin­nera z pasko­wymi kodami Allied na kla­pach. Kuleczki łań­cusz­ków przy zam­kach bły­ska­wicz­nych zako­ły­sały się, gdy obró­ciła się na pię­cie, by odtrą­cić ten palec.

Prze­krwione oczy. Twarz wyglą­da­jąca tak, jakby zaraz miała się roz­pu­ścić. W zębach trzy­mał krót­kie, cien­kie zie­lon­kawe cygaro, ale go nie zapa­lił. Wyjął je z ust, zanu­rzył wil­gotny koniec w szkla­neczce z przej­rzy­stym pły­nem i pocią­gnął. Wyszcze­rzył się do niej. Jakby wie­dział, że nie paso­wała do tego miej­sca, takiego przy­ję­cia w sta­rym, lecz nie­zwy­kle dro­gim hotelu przy Geary.

Jed­nak to była ostat­nia prze­syłka tego dnia, paczka dla praw­nika, a tak nie­da­leko pło­nęły kosze na śmieci Ten­der­loin z kulą­cymi się wokół nich ludźmi, któ­rych opu­ściło szczę­ście. Twa­rze oświe­tlone nikłym bla­skiem cien­kich szkla­nych rurek. Oczy pełne tej strasz­nej, prze­lot­nej satys­fak­cji. Ten widok budził w niej dreszcz, zawsze.

Włą­czyw­szy blo­kadę i alarm roweru w głu­cho dud­nią­cym pod­ziem­nym par­kingu hotelu Mor­ri­sey, wje­chała windą dla per­so­nelu do hallu, gdzie faceci z ochrony usi­ło­wali ode­brać jej prze­syłkę, ale nie zdo­łali. Miała ją oddać tylko panu Gar­reau z pokoju 808, co wyraź­nie gło­sił napis na paczce. Prze­su­nęli ska­ne­rem po kodzie pasko­wym jej odznaki Allied, prze­świe­tlili rent­ge­nem paczkę, spraw­dzili ją wykry­wa­czem metali i mach­nię­ciem ręki prze­pu­ścili do windy z różo­wymi lustrami osa­dzo­nymi w gru­bym jak drzwi ban­ko­wego sejfu brą­zie.

Wje­chała na ósme i poszła kory­ta­rzem, cichym niczym las ze snu. Zna­la­zła pana Gar­reau, był w koszulce z krót­kim ręka­wem i kra­wa­cie barwy świeżo prze­to­pio­nego oło­wiu. Pod­pi­sał kwit, nie nawią­zu­jąc kon­taktu wzro­ko­wego; z paczką w ręku zamknął jej przed nosem opa­trzone trzema mosięż­nymi cyframi drzwi. Spraw­dziła fry­zurę w lśnią­cym jak lustro, wybi­tym kur­sywą zerze. Kucyk z tyłu ster­czał jak należy, ale nie była pewna, że z przodu zro­bili ją rów­nie dobrze. Szpice wciąż były tro­chę za dłu­gie. I jakby zbyt cien­kie. Ruszyła z powro­tem kory­ta­rzem, pobrzę­ku­jąc har­dwa­rem przy kurtce Skin­nera, wbi­ja­jąc pode­szwy butów w świeżo odku­rzony dywan barwy mokrej od desz­czu tera­koty.

Drzwi windy otwo­rzyły się i wypa­dła z nich ta japoń­ska dziew­czyna. Albo pra­wie wypa­dła, bo Che­vette zła­pała ją pod pachy i oparła o fra­mugę drzwi.

– Gdzie przy­ję­cie?

– Co na to twoi sta­rzy? – powie­działa Che­vette.

– Dzie­wiąte pię­tro! Duże przy­ję­cie!

Oczy dziew­czyny skła­dały się z samych źre­nic, były szkli­ste jak z pla­stiku.

I tak Che­vette, z praw­dzi­wym kie­lisz­kiem peł­nym praw­dzi­wego fran­cu­skiego wina w jed­nej i naj­mniej­szą kanapką, jaką kie­dy­kol­wiek widziała, w dru­giej ręce, zaczęła się zasta­na­wiać, ile pozo­stało jej czasu, zanim hote­lowy kom­pu­ter zauważy, że jesz­cze nie opu­ściła terenu. Jed­nak nie przy­pusz­czała, żeby przy­szli szu­kać jej tutaj, ponie­waż ktoś naj­wi­docz­niej sporo zapła­cił, żeby wydać takie przy­ję­cie.

Dla nie­któ­rych bar­dzo wesołe, ponie­waż widziała tych ludzi w ciem­nej łazience, wdy­cha­ją­cych lód przez del­fina z dmu­cha­nego szkła, o obłych kształ­tach roz­świe­tla­nych trze­po­czą­cym nie­bie­ska­wym języcz­kiem prze­my­sło­wej zapal­niczki.

I bawiono się nie tylko w jed­nym pomiesz­cze­niu, ale w wielu połą­czo­nych ze sobą poko­jach. Ponadto było tu mnó­stwo ludzi; męż­czyźni prze­waż­nie w gar­ni­tu­rach z mary­nar­kami na cztery guziki, wykroch­ma­lo­nych koszu­lach z żabo­tami, bez kra­wa­tów, lecz z kosz­tow­nymi zapin­kami. Kobiety nosiły stroje, jakie Che­vette widziała tylko w mie­sięcz­ni­kach. Bogaci ludzie naj­wy­raź­niej, a w dodatku cudzo­ziemcy. Cho­ciaż może bogaci są wszę­dzie cudzo­ziem­cami.

Zdo­łała jakoś umie­ścić Japonkę w pozy­cji hory­zon­tal­nej na dłu­giej zie­lo­nej kana­pie, na któ­rej teraz chra­pała, bez­pieczna, o ile ktoś na niej nie sią­dzie.

Rozej­rzaw­szy się wokół, Che­vette stwier­dziła, że nie była jedyną źle ubraną osobą w tym towa­rzy­stwie. Na przy­kład ten facet w łazience, w luź­nych żół­tych szor­tach – ale to skrajny przy­pa­dek. Ponadto para dziew­czyn nie­wąt­pli­wie nale­żą­cych do pra­cu­ją­cych przed­sta­wi­cie­lek Ten­der­loin, które jed­nak mogły być tylko akcep­to­wa­nym ele­men­tem lokal­nego folk­loru, słu­żą­cym jakie­muś kon­kret­nemu celowi.

A potem ten dupek tuż przed jej nosem, szcze­rzący się tym par­szy­wym pijac­kim uśmie­chem, więc poło­żyła dłoń na małym skła­da­nym nożu, kolej­nym eks­po­na­cie poży­czo­nym od Skin­nera. W rączce była dziura, w którą wpy­chało się czu­bek kciuka, by z trza­skiem otwo­rzyć nóż jedną ręką. Ostrze było zale­d­wie trzy­ca­lowe, sze­ro­ko­ści łyżki, zło­wrogo ząb­ko­wane i cera­miczne. Skin­ner mówił, że to nóż frak­ta­lowy, w rze­czy­wi­sto­ści dwu­krot­nie dłuż­szy od samego ostrza.

– Zdaje się, że nie­zbyt dobrze się bawisz – mówi tam­ten. Euro­pej­czyk, jed­nak Che­vette nie jest pewna akcentu. Nie Fran­cuz i nie Nie­miec. Jego kurtka też jest ze skóry, ale nie taka jak Skin­nera. Z jakie­goś gru­bo­skór­nego zwie­rzę­cia z wło­siem jak gruby jedwab, barwy tabaki. Che­vette wspo­mina zapach pożół­kłych gazet w pokoju Skin­nera, nie­któ­rych tak sta­rych, że zdję­cia stały się tylko odcie­niami sza­ro­ści – podob­nymi do widoku mia­sta oglą­da­nego cza­sem z mostu.

– Cał­kiem nie­źle, dopóki się nie poja­wi­łeś – mówi Che­vette, myśląc, że czas już chyba iść, ten facet to złe wie­ści.

– Powiedz mi – mówi ten dupek, patrząc z uzna­niem na jej kurtkę, pod­ko­szu­lek i kolarki – jakie usługi świad­czysz.

– O czym ty, kurwa, mówisz?

– Z pew­no­ścią – cią­gnie tam­ten, wska­zu­jąc na dziew­czyny z Ten­der­loin po dru­giej stro­nie pokoju – możesz zapro­po­no­wać coś bar­dziej inte­re­su­ją­cego… – z lubo­ścią sma­kuje to słowo – …niż te dwie.

– Pie­przę to – mówi Che­vette. – Jestem posłań­cem.

Jego twarz przy­biera zabawny wyraz, jakby coś przedarło się przez pijac­kie zamro­cze­nie i go drę­czyło. Potem odchyla głowę w tył i śmieje się jak z naj­lep­szego żartu na świe­cie. Ona dostrzega mnó­stwo bar­dzo bia­łych, wyglą­da­ją­cych na nie­zwy­kle kosz­towne zębów. Skin­ner powie­dział jej, że bogaci ni­gdy nie mają metalu w zębach.

– Powie­dzia­łam coś śmiesz­nego?

Dupek ociera oczy.

– A więc coś nas łączy, cie­bie i mnie…

– Wąt­pię.

– Ja też jestem posłań­cem – powiada, cho­ciaż zda­niem Che­vette nie­wielki pagó­rek wystar­czyłby, żeby usta­wił się w kolejce po tlen.

– Kurie­rem – uzu­peł­nia, jakby sobie przy­po­mniał.

– No to pędź stąd – mówi mu i obcho­dzi go z daleka, ale w tej chwili gaśnie świa­tło i roz­lega się muzyka – intro do She’s God’s Girl­friend Chrome Koran. Che­vette, która ma sła­bość do kawał­ków Chrome Koran i pusz­cza je, jadąc na rowe­rze, ile­kroć potrze­buje dopingu do pędu, teraz poru­sza się w jej ryt­mie, bo tań­czą wszy­scy, nawet lodzia­rze z łazienki.

Pozbyw­szy się dupka, a przy­naj­mniej zapo­mniaw­szy o nim, zauważa, że ci ludzie wyglą­dają o wiele lepiej, kiedy tań­czą. Naprze­ciw niej wyra­sta jakaś dziew­czyna w skó­rza­nej spód­niczce i czar­nych buci­kach z brzę­czą­cymi srebr­nymi ostro­gami. Che­vette uśmie­cha się; tamta odpo­wiada uśmie­chem.

– Jesteś z mia­sta? – mówi dziew­czyna, gdy koń­czy się She’s God’s Girl­friend, i Che­vette przez moment ma wra­że­nie, że tamta pyta ją, czy jest goń­cem muni­cy­pal­nym. Dziew­czyna – kobieta – doj­rzal­sza, niż wyglą­dała na pierw­szy rzut oka; może po dwu­dzie­stce, ale zde­cy­do­wa­nie star­sza od Che­vette. Przy­stojna urodą nie jak z zestawu; ciemne oczy, krótko przy­cięte czarne włosy. – San Fran­ci­sco?

Che­vette kiwa głową.

Następna melo­dia jest star­sza od niej; zdaje się, że tego czar­nego faceta, który wybie­lił się, a potem odpa­dła mu twarz. Roz­gląda się za swoim kie­lisz­kiem, ale wszyst­kie wyglą­dają tak samo. Ta japoń­ska laleczka prze­suwa się obok, koły­sząc pier­siami, w jej oczach nie poja­wia się błysk roz­po­zna­nia na widok Che­vette.

– Cody zwy­kle znaj­duje w San Fran­ci­sco wszystko, czego potrze­buje – mówi kobieta zmę­czo­nym gło­sem, jed­no­cze­śnie zdra­dza­ją­cym, że uważa to za bar­dzo zabawne. Niemka, myśli Che­vette, sły­sząc jej akcent.

– Kto?

Kobieta unosi brwi.

– Nasz gospo­darz.

Jed­nak z jej twa­rzy nie znika sze­roki, miły uśmiech.

– Ja po pro­stu weszłam…

– Chcia­ła­bym móc powie­dzieć to samo! – śmieje się kobieta.

– Dla­czego?

– Ponie­waż wtedy mogła­bym wyjść.

– Nie podoba ci się tu?

Z bli­ska kobieta pach­nie dro­gimi per­fu­mami. Che­vette nagle z nie­po­ko­jem myśli o tym, jak sama pach­nie po całym dniu na rowe­rze, bez prysz­nica. Jed­nak kobieta bie­rze ją pod rękę i odpro­wa­dza na bok.

– Naprawdę nie znasz Cody’ego?

– Nie.

Che­vette widzi pijaka, tego dupka, przez otwarte drzwi do dru­giego pokoju, gdzie wciąż są zapa­lone świa­tła. On patrzy pro­sto na nią.

– Myślę, że chyba już sobie pójdę, dobrze?

– Nie musisz. Pro­szę. Ja tylko zazdrosz­czę ci tej moż­li­wo­ści.

– Jesteś Niemką?

– Padwanką.

Che­vette wie, że to część daw­nych Włoch. Pół­nocna część, myśli.

– Kim jest ten Cody?

– Cody lubi przy­ję­cia. Cody lubi to przy­ję­cie. Ono trwa już od kilku lat. Jeżeli nie tutaj, to w Lon­dy­nie, Pra­dze, Makao…

Jakiś chło­piec prze­dziera się przez tłum, nio­sąc tacę pełną drin­ków. Nie wygląda na pra­cow­nika hotelu. Jego wykroch­ma­lona koszula już nie jest nie­ska­zi­telna, ale roz­pięta i wycią­gnięta ze spodni; Che­vette dostrzega, że przez jedną bro­dawkę pier­siową ma prze­wle­czony kol­czyk z małym sta­lo­wym dzwo­necz­kiem. Sztywny żabot odpiął się z przodu i ster­czy mu z tyłu jak prze­krzy­wiona aure­ola. Kiedy pod­suwa kobie­cie tacę, ta bie­rze kie­li­szek bia­łego wina. Che­vette potrząsa głową. Na tacy leży biały tale­rzyk z tablet­kami i czymś, co wygląda jak skręty pląsu.

Chło­pak mruga do Che­vette i odcho­dzi.

– Wydaje ci się dziwne?

Kobieta wypija wino i rzuca pusty kie­li­szek przez ramię. Che­vette sły­szy brzęk szkła.

– Hę?

– Przy­ję­cie Cody’ego.

– Tak. Chyba. Chcę powie­dzieć, że po pro­stu weszłam…

– Gdzie miesz­kasz?

– Na moście.

Czeka na reak­cję. Jesz­cze szer­szy uśmiech.

– Naprawdę? Wygląda tak… tajem­ni­czo. Chcia­ła­bym tam pójść, ale nie ma wycie­czek, a mówią, że to jest nie­bez­pieczne…

– Nie jest – mówi Che­vette, a potem się zasta­na­wia. – Po pro­stu… nie ubie­raj się zbyt ele­gancko, dobrze? Tam nie jest nie­bez­piecz­nie, nawet nie tak jak w tej oko­licy.

Myśli o tam­tych wokół pło­ną­cych koszów na śmieci.

– Tylko nie idź na Tre­asure Island. I nie pró­buj dotrzeć aż do Oakland. Trzy­maj się początku mostu.

– Podoba ci się tam?

– Cho­lera, tak. Nie chcia­ła­bym miesz­kać ni­gdzie indziej.

Kobieta uśmie­cha się.

– Myślę, że jesteś bar­dzo szczę­śliwa.

– No cóż – mówi Che­vette, czu­jąc się nie­zręcz­nie – muszę już iść.

– Mam na imię Maria…

– Che­vette – mówi i podaje jej rękę. Pra­wie tak jak jej dru­gie imię. Che­vette-Marie.

Wymie­niają uścisk dłoni.

– Do widze­nia, Che­vette.

– Cał­kiem miłe przy­ję­cie, wiesz?

– To nie jest miłe przy­ję­cie.

Pro­stu­jąc ramiona w obszer­nej kurtce Skin­nera, Che­vette kiwa głową Marii i zaczyna prze­dzie­rać się przez tłum. Ten jest teraz kil­ka­krot­nie gęst­szy, może zna­jomi tego Cody’ego wciąż przy­by­wają. Jest tu teraz wię­cej Japoń­czy­ków, wszy­scy w ele­ganc­kich gar­ni­tu­rach; ich żony, sekre­tarki czy kim­kol­wiek są te kobiety, noszą perły. Jed­nak naj­wi­docz­niej to nie prze­szka­dza im wczuć się w atmos­ferę zabawy. Robi się coraz gło­śniej, bo goście są bar­dziej pod­ocho­ceni. Sły­chać ten nie­ustanny szum roz­mów toczo­nych po kilku kie­lisz­kach i Che­vette chce jak naj­szyb­ciej stąd wyjść.

Utyka w pobliżu drzwi do łazienki, w któ­rej przed­tem widziała lodzia­rzy, ale teraz są zamknięte. Grupka Fran­cu­zów roz­ma­wia tam po fran­cu­sku i wyma­chuje rękami, ale Che­vette sły­szy, jak ktoś wymio­tuje w środku.

– Chcę przejść – mówi do siwego, ostrzy­żo­nego na rekruta męż­czy­zny w muszce i prze­py­cha się obok niego, wyle­wa­jąc mu drinka. On rzuca za nią coś po fran­cu­sku.

Che­vette czuje się teraz jak ofiara klau­stro, tak jak cza­sem w biu­rach, kiedy recep­cjo­ni­sta każe jej cze­kać na jakąś prze­syłkę, a ona widzi tych wszyst­kich urzęd­ni­ków krę­cą­cych się tam i z powro­tem i zasta­na­wia się, czy to ma jakiś sens, czy też oni po pro­stu kręcą się bez celu. A może tak działa na nią wino, tro­szeczkę, ponie­waż rzadko pije i teraz nie podoba jej się smak, jaki pozo­sta­wiło jej w gar­dle.

I nagle widzi swo­jego pijaka, tego Euro z nie­za­pa­lo­nym cyga­rem, przy­su­wa­ją­cego spo­cone czoło zbyt bli­sko apa­tycz­nej, lekko zanie­po­ko­jo­nej twa­rzy jed­nej z dziew­cząt Ten­der­loin. Uwię­ził ją w kącie pokoju. W ści­sku, tak bli­sko drzwi, kory­ta­rza i wol­no­ści, Che­vette przez moment zostaje przy­ci­śnięta do jego ple­ców, co nie prze­rywa potoku okrop­nych bzdur, jakie on wci­ska tam­tej dziew­czy­nie, jed­nak powo­duje gwał­towny ruch jego łok­cia, któ­rym mocno sztur­cha Che­vette w żebra, usi­łu­jąc wywal­czyć sobie wię­cej prze­strzeni.

A Che­vette, zer­ka­jąc w dół, zauważa coś ster­czą­cego z kie­szeni tabacz­ko­wej skó­rza­nej kurtki.

W następ­nej chwili ma to w ręce, wpy­cha za kolarki, wycho­dzi za drzwi, a ten dupek nawet niczego nie zauwa­żył.

W nagłej ciszy kory­ta­rza, przy cich­ną­cych odgło­sach przy­ję­cia, idąc do windy, ma ochotę biec. Ma też chęć wybuch­nąć śmie­chem, ale zaczyna się bać.

Idź.

Mija­jąc stertę tac, brud­nych szkla­nek i tale­rzy.

Pamię­ta­jąc o plat­fu­sach z ochrony, cze­ka­ją­cych w hallu.

To coś tkwi w jej spoden­kach.

W głębi bocz­nego kory­ta­rza dostrzega drzwi służ­bo­wej windy, sze­roko otwarte i zapra­sza­jące. Młody Azjata ze sta­lo­wym wóz­kiem zachla­pa­nym farbą i zasta­wio­nym pła­skimi pro­sto­ką­tami tele­wi­zyj­nych ekra­nów. Obrzuca ją czuj­nym spoj­rze­niem, kiedy wcho­dzi za nim do kabiny. Jego twarz składa się głów­nie z kości policz­ko­wych, bystrych i głę­boko osa­dzo­nych oczu, wło­sów pod­go­lo­nych wysoko w nie­mal pio­nowy fryz – jeden z tych, jakie wszy­scy ci faceci uwiel­biają. Na przo­dzie czy­stej sza­rej robo­czej koszuli ma przy­pięty iden­ty­fi­ka­tor, a na szyi zawie­szony na czer­wo­nym nylo­no­wym sznu­rze Vir­tu­Fax.

– Piw­nica – mówi Che­vette.