Wielokrotnie nagradzana za swoją twórczość amerykańska intelektualistka, eseistka i pisarka, uznawana za jeden z najważniejszych głosów tzw. czwartej fali feminizmu, chociaż horyzont jej zainteresowań jest zdecydowanie szerszy. Dwukrotna stypendystka NEA w dziedzinie literatury oraz stypendystka Fundacji Guggenheima. Powszechnie znana dzięki bestsellerowej książce pt. Mężczyźni objaśniają mi świat zjawiska mansplainingu, w której opisała zjawisko mansplainingu, choć tego pojęcia, robiącego w ostatnich latach dużą karierę w dyskursie socjologicznym, na łamach tej publikacji nie użyła. Rebecca Solnit książki, eseje i artykuły publikuje już blisko 30 lat i mam na swoim koncie ok. 20 tytułów z pogranicza socjologii, antropologii, historii i nauk politycznych, z których najbardziej znane, poza Mężczyźni objaśniają mi świat, to: doceniony wieloma nagrodami Zew włóczęgi. Opowieści wędrowne, Matka wszystkich pytań czy wydana w Polsce wiosną 2022 r., jedna z najnowszych pozycji jej autorstwa, tom zatytułowany Wspomnienia z nieistnienia.
Rebecca Solnit na świat przyszła w 1961 r. w Bridgeport w stanie Connecticut, jednak dorastała w Kalifornii, gdzie jej rodzina przeniosła się kilka lat później. Jej dzieciństwo i młodość nie należały do szczęśliwych, a dom rodzinny pełen był przemocy, której źródła pisarka upatruje dziś w uprzedzeniach płciowych. W swoich tekstach i wywiadach mówi wprost, że przez rodziców była maltretowana, co bez wątpienia miało wpływ na kształtowanie się jej osobowości, światopoglądu i wybór ścieżki życiowej. Już jeżeli chodzi o edukację obrała własną, indywidualną drogę, wypisując się do pewnego stopnia z systemu publicznego. Nie chodziła do szkoły średniej, zdała jednak General Educational Development tests, egzaminy uprawniające do kształcenia na poziomie wyższym. Jako 17-latka wyjechała na studia do Paryża, a po powrocie do Stanów Zjednoczonych kontynuowała edukacje uniwersytecką i w 1984 r. uzyskała magisterium z dziennikarstwa na prestiżowym Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, a niedługo później rozpoczęła karierę publicystyczną.
Zanim jednak opublikowała Rebecca Solnit Mężczyźni wyjaśniają mi świat, czy inne książki i artykuły, które odbiły się szerokim echem w Stanach Zjednoczonych, a później także na świecie, swoją karierę zaczynała się od kampanii ekologicznych i na rzecz praw człowieka. Na początku lat 90-tych zaangażowała się w Western Shoshone Defense Project, związany z ochroną rdzennych mieszkańców Ameryki, a także w akcje antywojenne. Jej działalność i zainteresowania obejmowały także zagadnienia zmian klimatycznych oraz szeroko rozumianej przemocy wobec kobiet. Stopniowo jej głos stawał się coraz bardziej słyszalny, nazwisko zaś rozpoznawalne. Kolejne sygnowane tym nazwiskiem książki coraz lepiej się sprzedawały, a ich autorka stała się ikoną współczesnego społecznego aktywizmu. Jej teksty zaczęły ukazywać się w prestiżowych tytułach, tj. Harper’s Magazine czy The Guardian.
W 2010 r. magazyn Utne Reader zaliczył pisarkę do grona 25 wizjonerów, którzy zmieniają świat. Za swoje książki Rebecca Solnit zdobyła także liczne nagrody: National Book Critics Circle Award in Criticism, Sally Hacker Award, Harvard's Mark Lynton History Prize, River of Shadows, nagrodę Kirkusa 2018 za literaturę faktu, Windham-Campbell Literature Prize.
Bez wątpienia w karierze pisarki przełomowy był koniec pierwszej dekady XXI w.. W 2008 r. opublikowała Rebecca Solnit Mężczyźni objaśniają mi świat, esej który był wstępem do bardzo intensywnej dyskusji nad zjawiskiem mansplainingu, kategorii, która zrobiła niemałą karierę w naukach społecznych, chociaż to nie Solnit jest twórczynią samego terminu (tłumaczonego na polski jako panjaśnienie). Słowo to opisuje charakterystyczny dla kultury patriarchalnej styl komunikacji mężczyzn, którzy wobec kobiet mają tendencję do przybierania protekcjonalnego tonu, wchodząc w rolę mentora nawet, jeżeli nie posiadają specjalnych kompetencji czy wiedzy w danej sprawie – sam fakt, że ich interlokutorką jest kobieta wystarcza, by czuli się większymi fachowcami od niej. Sprawę autorka ilustruje anegdotą z własnego życia, kiedy to na przyjęciu pewien mężczyzna zawzięcie objaśniał jej temat opisany przez nią w jej ostatniej książce, nie dając swojej rozmówczyni dojść do zdania, a nawet polecając jej lekturę jej własnej publikacji. Co ciekawe, sytuacja ani trochę nie uległa zmianie po tym, jak mężczyzna dowiedział się, że rozmawia z autorką tejże książki i nadal nie tylko nie był zainteresowany, co ma do powiedzenie, ekspertka od tematu, ale też nie ustawał w tłumaczeniu jej tego, co sama napisała. W 2014 r. do księgarń trafił rozwijający ten temat zbiór esejów pod tym samym tytułem, który stał się najpopularniejsza książką Solnit.
Jedna z najważniejszych książek, których autorką jest Rebecca Solnit, Nadzieja w mroku. Nieznane opowieści, niebywałe możliwości jest to dla odmiany optymistyczny w wydźwięku zbiór tekstów stanowiący prawdziwie płomienną pochwałę społecznego aktywizmu, pokazujący, że zmiany na lepsze, choć nie raz powolne i mało spektakularne, są możliwe. Autorka udowadnia, że starania na rzecz klimatu, zwalczanie biedy, głodu na świecie, lub jakiekolwiek inne zmierzające do rozwiązania ważnego problemu działania mają sens i znaczenie, mimo że niekiedy na efekty trzeba długo czekać.
Dużo gniewniej brzmi natomiast inny, dużo późniejszy zbiór esejów jej pióra, który zatytułowała znacząco Rebecca Solnit: Matka wszystkich pytań. Na stronach publikacji autorka analizuje różne kulturowe mechanizmy dyscyplinowania kobiet i upomina się o głos dla przedstawicielek swojej płci.