Amelka Kieł i Bal Barbarzyńców ebook

Z dedykacją dla Helen

Dziękuję za to, że kibicowałaś Amelce, a mnie dostarczyłaś mnóstwa inspiracji, również w postaci jednorożców i urwanych kończyn! Nigdy nie zapomnę Twojego nieustannego wsparcia, entuzjazmu i zachęty.

Specjalne PODŹWIĘKOWANIA (jak powiedziałaby Florka) należą się też wszystkim naszym czytelniczkom-straszytelniczkom. Wiecie, o kim mówię!

Uściski-misiaczki i wielkie buziaczki!

W Nokturnii zapadła już ponura, mroczna noc. Była środa. Hrabina Frywolita Kieł popijała herbatkę i stukała w stół długimi czarnymi paznokciami. Zegar właśnie wybił czwartą nad ranem.

– Draku, mój mroczny skarbie, czy wiesz, że do dorocznego Balu Barbarzyńców zostały już tylko trzy noce? – zaszczebiotała hrabina. – Nie wysłaliśmy jeszcze zaproszeń, nie zamówiliśmy jedzenia i... A tak przy okazji, zaklepałeś Kapelę Wilkowyjców?

Hrabia Drak otworzył szeroko oczy.

– Khemmmmm... Zadzwonię do nich jeszcze tej nocy, moja najstraszniejsza.

– A poza tym, Drakusiu, będziesz musiał założyć na bal swój najlepszy garnitur. Na tę jedną noc zapomnij o swoich hawajskich cmentarnych koszulach. Poza tym musimy jakoś pozbyć się szlamu goblinów, który został po zeszłorocznym balu...

(Gobliny zawsze zostawiają za sobą ślady – ich szlam jest sto razy bardziej lepki od najlepszego kleju, więc potwornie trudno go usunąć!)

– Tylko nie kolejny Bal Barbarzyńców – jęknęła Amelka Kieł, ciężko opadając na krzesło. – Znowu przyjdzie całe mnóstwo starych potworów odzianych w bluzki z żabotem i wypsikanych perfumami Dolce & Grobana.

Amelka niedawno skończyła dziesięć lat i znacznie bardziej wolałaby bawić się ze swoimi przyjaciółmi, Florką i Ponurakiem, zamiast brać udział w Balu Barbarzyńców.

– Amelko Kieł! Nie mam nastroju na twoje fochy – odezwała się surowym tonem hrabina Frywolita. – Po pierwsze, Dolce & Grobana to najlepsze perfumy w całej Nokturnii. W końcu nie na darmo robi się je ze sfermentowanej śliny nietoperzy z nutką zgniłego banana! A po drugie, Bal Barbarzyńców to nasza rodzinna tradycja. Raz w roku mamy okazję pokazać wszystkim, jacy jesteśmy upiornie wspaniali.

Rodzina Kłów od pokoleń wydawała Bal Barbarzyńców. Było to bez wątpienia najważniejsze wydarzenie towarzyskie w Nokturnii. Zapraszano na nie tylko najbardziej upiorne i najstraszniejsze osobistości z całego miasta. Bal był jednocześnie największą dumą i radością hrabiny Frywolity.

– Ale ja się tam strasznie nudzę – burczała Amelka. – Bawiłabym się nieco lepiej, gdyby wśród gości znalazł się ktoś w moim wieku!

– Przecież wiesz, że bal jest tylko dla dorosłych – przypomniała córce hrabina.

– To może jednak nie muszę tam być? – odparła z nadzieją w głosie Amelka.

– Oczywiście, że musisz. Musisz się uczyć i bacznie przyglądać, żebyś później mogła przejąć rodzinną tradycję! – wyjaśniła jej matka z upiornym uśmiechem na twarzy.

– A jeśli nie będę chciała? – wymamrotała Amelka. – Jak dorosnę, chciałabym studiować dyniologię i pomagać biednym, chorym dyniom.

Hrabina Frywolita wybuchnęła śmiechem.

– Ależ mój potworku! Nie bądź niemądra. Och, przez ciebie rozmaże mi się makijaż! – hrabina zerknęła w lusterko wiszące na ścianie za jej plecami, po czym posłała całusa własnemu odbiciu. (Może słyszeliście kiedyś, że wampiry nie mają odbicia w lustrze. To wyssana z palca bzdura, a hrabina Frywolita wprost uwielbiała podziwiać się w zwierciadle). – Przez kopanie w ziemi zniszczyłabyś swoje delikatne wampirze dłonie. A teraz siądź prosto, zaraz będzie obiad – mówiła dalej. – Buuu!

Amelka westchnęła, gdy domowy duch wpłynął dostojnie do sali, niosąc na tacy coś, co przypominało pokaźny stos kóz z nosa. (Wbrew powszechnemu przekonaniu wampiry wcale nie żywią się wyłącznie krwią. Mają po niej cuchnący oddech!) Amelka wiedziała, że nie ma sensu przekonywać mamy do swoich racji. W rodzinie Kłów dzieciństwo składało się z niezliczonych lekcji wampirzej etykiety, nauki tkania pajęczyn i niekończących się przygotowań do kolejnego Balu Barbarzyńców. Czasami Amelka żałowała, że nie przyszła na świat w jakiejś innej rodzinie.

– Fantastyczne falafele, wedle życzenia pani hrabiny – oznajmił Buuu. (W całej Nokturnii próżno byłoby szukać bardziej poważanego kamerdynera).

– Dziękuję, Buuu. To wszystko – odparła hrabina.

Amelka skrzyżowała ręce i jednym pstryknięciem zrzuciła na ziemię kawałek falafela.

Jej ukochana Dyńka w okamgnieniu pożarła smakołyk i wskoczyła dziewczynce na kolana.

– Hej, Dyńko! – zachichotała Amelka. – Poczęstuj się, śmiało! Wiem, jak lubisz falafele.

Uradowana Dyńka pomerdała ogonkiem.

– A może w tym roku na balu pojawi się król? – zapytała Amelka z buzią pełną kwaśnego szpinaku.

– Nie sądzę – odparła hrabina Frywolita. – Od tamtego incydentu z wróżkami ani razu nie opuścił swojego pałacu. – To powiedziawszy, spojrzała na męża. – Draku, mój najdroższy potworze, naprawdę powinieneś się bardziej postarać, żeby skontaktować się z królem Vladimirem. Kiedyś tak się przyjaźniliście.

Hrabia Drak westchnął ciężko.

– Moja droga ropuszko, to na nic. Król nie chce nikogo widzieć ani z nikim rozmawiać.

– Wielka szkoda – uznała hrabina Frywolita. – Odkąd odwołał wasze cotygodniowe mecze w gałę oczną, już zupełnie nie da się ciebie oderwać od tych głupich krzyżaków...

– To są krzyżówki, skarbie – sprostował hrabia Drak.

– Gdyby jednak król PRZYJĄŁ zaproszenie, to czy zabrałby na bal swojego synka? – zapytała Amelka. Na moment zaświeciły jej się oczy. – Czy książę Tadżin też nie może przyjść, bo nie jest STARY?

– Książę pewnego dnia zostanie królem, na wężowe łuski! ZAWSZE jest zaproszony – odparła melodyjnym głosem hrabina.

– Ale pamiętaj, Amelko – zwrócił się do córki hrabia Drak – matka księcia została pożarta przez wróżkę. Nie zdziwiłbym się, gdyby król już nigdy nie wypuścił swojego syna poza pałacowe mury.

– Co za smętne towarzystwo. Ja bym chyba zwariowała, gdybym nie mogła spotykać się z przyjaciółmi – odparła Amelka.

– Dosyć tych pogaduszek. Amelko, jedz, bo twoje falafele zaraz będą zimne. A potem pora spać – powiedziała hrabina Frywolita i delikatnie dźgnęła córkę palcem w policzek. – Musimy pilnować, żeby twoja cera była śmiertelnie blada!

– Ale mamo, dzisiaj w nocy jest finał Trumiennych Rewolucji! Nie mogłabym wyjątkowo posiedzieć trochę dłużej? – prosiła Amelka.

Nagle całym domem wstrząsnęło głośne

– Draku, moje najdroższe monstrum, czy spodziewamy się dziś gości? – zapytała hrabina Frywolita. Po czym, nie czekając na odpowiedź męża, zawołała: – Buuu! Natychmiast otwórz drzwi.

Chwilę później Buuu znów pojawił się w jadalni. W ręku trzymał złotą kopertę.

– List do pani hrabiny. Wygląda na to, że od króla.