Amelka Kieł i Złodziej Wspomnień ebook

Była mglista noc ze środy na czwartek. Młoda wampirzyca Amelka Kieł wróciła ze szkoły i siedziała w swoim pokoju w towarzystwie Dyńki. Dokoła panował istny chaos.

– Potworku! – zawołała z dołu matka Amelki, hrabina Frywolita. – Pora poćwiczyć grę na organach z Buuu! Pamiętasz, że zbliża się egzamin?

– A muszę dzisiaj ćwiczyć? – zapytała Amelka. Na myśl o grze na organach zrobiło jej się słabo, choć Buuu, duch kamerdyner w posiadłości hrabiostwa Kieł, okazywał makabryczną wręcz radość ze wspólnego grania. – Właśnie robię Dyńce słodkie ubranko na moją imprezę urodzinocną!

Dyńka zapiszczała i ucieszona obróciła się w miejscu.

– Prawda, że będzie fajnie, Dyńko? Niedługo skończę jedenaście księżycowych lat! – zawołała Amelka, przewracając kartkę czasopisma zatytułowanego „Dorodna Dynia”. – W tym roku zadamy szyku: impreza odbędzie się na Dyniowym Pustkowiu. A niech to gacek, jak ja kocham dynie.

Amelka marzyła, by zostać dyniologiem, kiedy dorośnie. Mogłaby badać takie istotki jak Dyńka i zajmować się nimi w nieskończoność. Amelka uwielbiała rękodzieło, a nade wszystko lubiła robić różne rzeczy dla Dyńki. Tej nocy podłoga jej sypialni była zasłana czarno-pomarańczowymi skrawkami materiału, goblinowym klejem i przyrządami do tkania pajęczyn.

Nagle drzwi zaskrzypiały i do pokoju zajrzała hrabina Frywolita. Najpierw widać było jej misterną fryzurę przypominającą pszczeli ul. Kiedy zobaczyła bałagan w pokoju Amelki, odebrało jej głos.

– Amelko, moja okropna nocna zjawo, nie widzę tu ani kawałka podłogi!

– To jest twórczy chaos – wyjaśniła Amelka z szerokim uśmiechem. – Popatrz, robię okulary dla Dyńki i mam już kilka małych krawacików.

Hrabina wydała nieokreślony bliżej dźwięk.

– Amelko Kieł! Czuję się tu jak w norze goblina. Buuu czeka na ciebie na dole, więc bądź tak łaskawa i posprzątaj ten bałagan, a potem przyjdź pograć. I to szybko, zanim się rozgniewam!

Amelka poczuła, że się czerwieni.

– Ale mamo, niedługo moje urodziny, a zostało mi do wykonania jeszcze tyle projektów z „Dorodnej Dyni”! Nie mogłabym sobie dzisiaj odpuścić gry na organach?

– W żadnym wypadku, gwiazdeczko, odpuściłaś sobie już w zeszłym tygodniu, bo poszłaś na wykopaliska na Dyniowym Pustkowiu. Gra na organach jest istotna. Dyniowe czasopisma – wręcz przeciwnie.

Amelka westchnęła.

– No dobrze, mamusiu. Za minutkę zejdę.

Hrabina wyszła z pokoju. Amelka czasami miała wrażenie, że mama w ogóle jej nie rozumie.

– Nie martw się, Dyńko, skończymy twój kostium, nawet jeśli przez cały dzień nie zmrużę oka.

Uradowana Dyńka ale pechowo wylądowała na tubce goblinowego kleju. Wyskoczyła z niej wielka, śliska fioletowa kula, która rozprysnęła się na sukience Amelki.

– O nie! Uważaj, Dyńko! – krzyknęła Amelka, spoglądając na lepką plamę.

Ale w tej właśnie chwili malutka dynia odbiła się od ziemi i wskoczyła Amelce na ręce – trafiając w sam środek plamy.

– A niech to! – zawołała Amelka. – Wskoczyłaś w klej...

Dyńka chciała odbić się od dziewczynki i  dalej, ale niestety utknęła.

Amelka rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu brokatu – jedynej substancji, która była w stanie rozpuścić goblinowy klej. Niestety, tym razem go nie znalazła.

– Nie mamy czasu, Dyńko – powiedziała zniecierpliwiona. – Buuu już na mnie czeka, a ty przykleiłaś mi się do sukienki... Uchhhh!

Amelka próbowała zdjąć sukienkę, ale kiedy z przodu tkwi przyklejona dynia, to nie jest łatwe zadanie. W pewnej chwili dziewczynka zaplątała się w częściowo zdjętą sukienkę. Spanikowana Dyńka zaczęła piszczeć i huśtać się na boki, żeby się uwolnić.

– Ej! Dyńko, co ty robisz?! – zawołała Amelka, próbując się wyswobodzić ze skłębionej sukienki. – Przestań, zaraz stracę równowagę!

Niestety, małe stworzonko tak bardzo chciało się wydostać, że dalej kołysało się na boki, a nieszczęsna Amelka zataczała się po pokoju niczym oszalały zombie.

– AUU! – krzyknęła, kiedy nadepnęła na małe pudełko z guzikami i straciła grunt pod nogami.

Dziewczynka i jej dynia upadły w sam środek dyniowych kreacji. Skrawki materiału pofrunęły w powietrze.

Kilka sekund później do pokoju wpadła mama Amelki.

– Co ty tu, do licha, wyprawiasz?! – wykrzyknęła, patrząc na pobojowisko.

– Hm... Mogę to wyjaśnić... – zaczęła nieśmiało Amelka.

– A poza tym co się stało z twoją sukienką? – zapytała surowym tonem hrabina Frywolita.

Amelka spuściła wzrok. Dyńka huśtała się tak mocno, że podarła przód sukienki.

– To był wypadek, mamusiu, słowo daję – odparła Amelka, usiłując wstać z podłogi. – Właśnie miałam wyjść, kiedy poplamiłam się klejem, a potem Dyńka się przykleiła i...

– Dosyć tego, Amelko! – hrabina przerwała córce, unosząc dłoń. Podniosła numer „Dorodnej Dyni”. – Wiecznie siedzisz z nosem w tej głupiej gazetce! Zdecydowanie za długo zaniedbujesz lekcje wampirzej etykiety i grę na organach.

– To nie jest głupia gazetka! – krzyknęła Amelka, wyrywając mamie czasopismo z ręki.

– Nie zwracaj się do mnie tym tonem, młoda damo – upomniała ją hrabina. – Jeszcze raz dasz się tak ponieść emocjom, a pożegnasz się z prenumeratą „Dorodnej Dyni”!

– Ale mamo, to niesprawiedliwe! To był wypadek. Przecież wiesz, jak ważne jest dla mnie wszystko związane z dyniami. I dla Dyńki też! – broniła się Amelka.

Lewa gałka oczna hrabiny drgnęła, ale po chwili się uspokoiła.

– Buuu na ciebie czeka – powiedziała Frywolita przez zaciśnięte kły. – Przebierz się i lepiej bądź na dole za dwie minuty.

To powiedziawszy, szybko wymaszerowała z pokoju.

Amelka westchnęła i opadła na podłogę.

– Ech, Dyńko... – powiedziała ze smutkiem. – Mama chyba w ogóle mnie nie zna.