Archangel One. Tom 2. Wzlot Aniołów ebook

Rozdział 1

„Holender” Wolne Gwiazdy Głęboka przestrzeń

Steph pełnił wachtę na mostku „Holendra”, z zazdrością popatrując na smukły profil kanonierki lecącej w pobliżu okrętu.

To miał być jego statek, jego Archanioł.

Tymczasem został dowódcą płaskodennej barki.

To znaczy ten niszczyciel był właściwie całkiem atrakcyjnym sprzętem, przynajmniej według ziemskich standardów. Był szybszy od krążowników, jakich w boju na ogół używała Ziemia, Imperium czy Priminae, ale nie dysponował porównywalną przy tych rozmiarach siłą przebicia.

Ale, tak czy inaczej, nie był Archaniołem.

Steph westchnął ciężko, żałując, że z miejsca nie odrzucił awansu.

Ta myśl nawiedzała go bez ustanku i zdawał sobie sprawę, że Erica martwi ta sama kwestia. Im wyżej człowiek zajdzie w hierarchii, tym mniej ma zabawy z tego, co mu się porucza. Co prawda przy okazji trzeba się zmagać ze znacznie mniejszą ilością bezpośredniej ciężkiej pracy, ale Steph przez większość czasu nie był przekonany, czy taką zamianę można uznać za opłacalną.

A jednak wziął to na siebie i zaakceptował większą odpowiedzialność.

Sprawdził dane z telemetrii, choć wcale nie musiał. Lecieli właściwym kursem, nadążali za harmonogramem, znajdowali się mniej niż dzień od systemu docelowego, a wszystkie układy okrętu działały jak należy.

„Za niespełna dwadzieścia godzin znów trafię w sam środek kotła” – pomyślał. „Och, czego to ja nie zrobię dla swojej planety…”

„Zemsta Gai”

Milla Chans szła korytarzami Archanioła, zdążając do swojej przestrzeni roboczej.

Załogi myśliwców-kanonierek były z konieczności okrojone, co oznaczało, że każda osoba na pokładzie miała różne stanowiska pracy, ludzie musieli być elastyczni. Dla większości załogantów „stanowisko” oznaczało terminal komputerowy oraz biurko, jedno i drugie malutkie. Dla Milli jednak znalazło się coś więcej.

Jej główną funkcją była kontrola uzbrojenia, przynajmniej w sytuacjach taktycznych.

Uważała jednak, że ta jej funkcja, która nie dotyczy sytuacji bojowych, jest ważniejsza.

Była projektantem i inżynierem. Dzięki niej powstał w ogóle okręt nowej klasy, a ten rejs był tak naprawdę lotem testowym, w którym wszystko miało się „dotrzeć”, jak to lubili mawiać Terranie.

Projektowanie nowego typu statku nie było czymś, na co pozwoliliby jej decydenci z floty Priminae, a teraz, gdy już tego dokonała… Milla właściwie nie była w stanie wyobrazić sobie powrotu do poprzednich zajęć.

Utrzymywanie w sprawności systemów uzbrojenia oraz metod wydobywczych, na których te zostały oparte…

„A może było na odwrót?” – pomyślała Milla, nie bardzo już pewna, jak to właściwie przebiegło.

Jej poprzednie zadania były monotonne, choć kluczowe dla sprawy. Najpierw wytworzyć technologie, które ułatwią pozyskiwanie surowych materiałów, co po­zwoli na rozwój kolonii. A później dopilnować, by zawsze pod ręką było uzbrojenie, potrzebne do obrony życia. Jej służba nie bywała specjalnie chwalebna, ale Milla poważnie traktowała swoją pracę.

Teraz jednak, choć zadania te były niegdyś ważne – pozostawały zresztą takie i teraz – miała świadomość, że nigdy już nie mogłaby ograniczyć się tylko do nich. Widziała już rzeczy znacznie większe i większych rzeczy również dokonała. A pragnęła dokonać jeszcze więcej i teraz, przy Terranach, miała pewność, że tę możliwość otrzyma. Może byłaby w stanie udowodnić Priminae, że stare zasady nie były jedynymi słusznymi.

A może by nie była.

Tak czy inaczej, teraz podążała nową ścieżką.

Weszła do swojego biura-laboratorium, będącego tak naprawdę „przybudówką” głównej sekcji inżynieryjnej, a właściwie korytarza z panelami dostępu umożliwiającymi wgląd do rdzenia mocy oraz innych systemów. Na szczęście Milla nie należała do osób o pokaźnej posturze, w przeciwnym wypadku nawet podstawowe zadania serwisowe na tak małej jednostce stałyby się źródłem utrapienia.

Dobrze się złożyło, że w tym przypadku oficerowie nadzorujący proces nałożyli bardzo niewiele limitów – a jeśli już jakieś się pojawiały, Milla zazwyczaj znajdowała sposób, by je obejść.

Mniej fortunny był fakt, że pewne fizyczne zasady wszechświata miały tu również coś do powiedzenia, a znalezienie kruczków w fizyce stanowiło o wiele większe wyzwanie.

Ustawiła tablet na biurku, pozwalając magnetycznemu systemowi zablokować go na wypadek, gdyby coś wstrząsnęło okrętem. Na pokładzie krążownika nie musiałaby się przejmować się takimi rzeczami, ale w Archaniołach zabrakło miejsca na instalację pełnego pola inercyjnego.

Luźno leżące przedmioty, a już szczególnie te posiadające twarde krawędzie, należało zabezpieczać. Metoda unieruchamiania ich wcale nie musiała być jakoś szczególnie wysublimowana – gdyby okręt padł ofiarą przeciążeń rzędu większego niż kilkanaście g, wszyscy na pokładzie i tak byliby martwi – ale ponieważ system miał swoje ograniczenia, zaprojektowano go w ten sposób, by „przepuszczał” pewną część sił i pozwalał ich doświadczyć załodze. Pozwalało to uniknąć przegrzania i spalenia kluczowych komponentów. Rezultatem było bardziej „wyboiste” podróżowanie, ale i większe pole manewru przy tworzeniu specyfikacji osiągów.

– Komputer – odezwała się Milla – status głównych systemów.

– Główne systemy pozostają zielone.

Komputer nie był najbystrzejszym z rozmówców. Z tego powodu Chans zaczynała już tęsknić za „Odyseuszem”. Ale i z tym systemem dało się jakoś porozumieć.

– Alerty statusu systemów drugorzędnych – nakazała.

– Jeden alert dla systemów drugorzędnych.

Zmarszczyła brwi.

– Sprecyzować alert.

– Drugorzędne systemy uzbrojenia są żółte. Kod błędu: cztery dziewięć alfa dwa bravo.

Mars Milli jeszcze się pogłębił. Zaczęła grzebać w pamięci, starając się sobie przypomnieć, co oznacza ten kod. Wreszcie westchnęła i podniosła tablet, by wstukać ciąg znaków.

„Hmm… przegrzanie układu przekaźników. Dziwna sprawa. Nic nie powinno obciążać tamtych systemów, więc skąd to ciepło?”

– Tyke, tu Milla.

– Tyke z tej strony – pilot odpowiedział niemal natychmiast.

– Widzę alert w naszym systemie przekaźnikowym broni – wyjaśniła. – Odłączam go od zasilania, żeby sprawdzić, co tam nie gra.

– Przyjąłem. Postaraj się poskładać to do kupy, nim wlecimy do systemu, dobra?

Milla parsknęła śmiechem.

– Został nam niemal cały dzień, nieprawdaż? Jeśli do tego czasu nie zdołam tego naprawić, wierz mi, Tyke, będziemy mieli do czynienia z większymi problemami niż ta cała operacja.

– Przyjąłem. Rób, co w twojej mocy.

Milla zamknęła połączenie i wysunęła walizkę z narzędziami z miejsca, w którym ją przechowywała.

„Zapowiada się raczej długa noc” – pomyślała.

Niszczyciel „Holender”

„Podróżowanie w ten sposób przyprawia mnie o ciarki” – uznał Steph, spoglądając na bezkresną noc wypełniającą wyświetlacze. „No i jest nudne. Nie da się zapomnieć, że jest też nudne”.

Od docelowego systemu dzieliły ich godziny, ale miał wrażenie, że podróż potrwa jeszcze całe dnie. Eskadra zakrzywiała przestrzeń z szybkością przekraczającą znacznie stukrotność światła. Ale dziś po raz pierwszy zrozumiał z całą ostrością, jak marne jest to tempo.

Tysiąckrotność prędkości światła pozwoliłaby przemieścić się przez całą Galaktykę w jakieś siedemdziesiąt lat. Kilka setek to aż nadto, żeby poradzić sobie ze stworzeniem sprawnego podróżowania lokalnego między gwiezdnymi sąsiadami, zwłaszcza w gromadzie podobnej Wolnym Gwiazdom.

Ale w porównaniu do napędów tranzycyjnych?

Cóż, nie było żadnego porównania.

To musiał być jakiś kaprys wszechświata, jak przypuszczał Steph, że Ziemia po prostu przeskoczyła przez wszystkie najpowszechniejsze środki transportu i od razu wylądowała na etapie „natychmiastowej teleportacji”… czy jak tam teraz nazywano tranzycję. Mówiąc szczerze, przestał nadążać już jakiś czas temu. Definicje technologiczne zmieniały się nieustannie.

„Pewnie pomógł tutaj fakt, że zakrzywianie przestrzeni wymaga dostępu do egzotycznej materii, takiej, jaką pozyskuje się jedynie podczas igraszek z osobliwościami grawitacyjnymi” – pomyślał. „A nikt na Ziemi nie był dość szalony czy głupi, by oddawać się podobnym fig­lom w sytuacji, kiedy nie dysponowaliśmy jeszcze silną obecnością w kosmosie ani nauczycielami, którzy mogliby pomóc”.

Nie żeby tachionowa tranzycja była narzędziem jakoś szczególnie rozsądnym, przynajmniej w jego odczuciu. Sądził wręcz, że była to prawdopodobnie najmniej przyjemna forma podróżowania, jaką kiedykolwiek opracowano. Miszmasz sensoryczny pojawiający się po skoku wystarczał, by statki gwiezdne zalatywały cokolwiek wymiocinami przez kilka dni.

Za tym akurat aspektem tranzycji Steph nie przepadał.

Ale, do diabła, normalne przemieszczanie się kosztowało tak wiele czasu, że zaczynało być już męczące.

„Przydałoby mi się hobby” – uznał.

Protektorat Hele Gromada Wolnych Gwiazd

Podkomandor Pirot ocenił dane z systemu komputerowego i zmarszczył lekko brwi. Taka zmiana w mowie ciała wystarczyła, by zwrócić uwagę przełożonego, komandora Getha.

– Widzisz coś?

Pirot chrząknął pod nosem, bardziej skupiony na wyświetlaczach niż na pytaniu.

– Nie – rzucił w końcu. – Sądzę, że to tylko zakłócenia. Cykl słoneczny ostatnio stał się odrobinę bardziej aktywny, przez co płata psikusy skanerom.

Geth pokiwał głową.

– Zrozumiałem. Obserwuj te zakłócenia, aż zupełnie znikną, tak na wszelki wypadek.

– Tak jest.

To była upierdliwa robota, ale skanery dalekiego zasięgu musiały zostać obsadzone. W istocie były jednym z najważniejszych stanowisk w ogóle. Sam rozmiar przestrzeni czynił ją niemożliwą do skanowania, niezależnie od poziomu zaawansowania urządzenia.

Krawędź natarcia zmian w polu grawitacyjnym może zostać wykryta z relatywną łatwością, ale w przestrzeni znajdowały się dosłownie miliony obiektów o masie okrętu, i to tylko w odległości kilku dni świetlnych od skanerów pracujących na obrzeżu floty.

Czujniki pasywne z kolei cierpiały wskutek opadania poziomu sygnału. A dokładniej, intensywność spadała w odwrotności kwadratu dystansu, który sygnał ów przebył. Tymczasem w przestrzeni, nawet w wypadku relatywnie krótkich dystansów, ta odległość okazywała się absurdalna.

A dla czegoś, co znalazło się poza studnią grawitacyjną gwiazdy?

„Absurdalna” przestawało być nawet dalekim synonimem właściwego określenia odległości do przebycia.

„Niemożliwa”? Już bardziej.

Mimo tego wciąż próbowali. Wszyscy wciąż próbowali.

Skanery rozlokowywano tak, żeby znajdowały się przy prawdopodobnych kursach zbliżenia; dołączano do nich trudne do wykrycia maszyny patrolowe, zdolne wykryć wszystkie okręty wchodzące w ich zasięg, a także rozmaite inne systemy pełniące rolę czujek. Większość tego wysiłku była w gruncie rzeczy bezwartościowa w sytuacji, w której przeciwnik chciał pozostać w ukryciu, co sprawiało, że środki obronne z prawdziwego zdarzenia trzymano tuż przy właściwych celach.

Zamieszkane światy, cenne punkty wydobywcze – takie lokalizacje otrzymywały stałe systemy obronne oraz osłonę ze strony floty.

Co pozostawiało przesiadywanie przy skanerach przegranym ludziom, takim jak on.

Pirot nawet nie kwestionował faktu, że jest człowiekiem-porażką. Nie łudził się od dawna. Kiedyś sądził, że zdoła zostać następnym wielkim dowódcą, być może dowodzić całą flotą. O jeden incydent dyscyplinarny za dużo i marzenia legły w gruzach. Dowództwu Protektoratu trudno było już chyba dłużej ignorować grzeszki Pirota. Ale mimo wszystko wciąż wykonywał wszystkie podstawowe czynności związane ze swoim przydziałem, choćby po to, by uniknąć zesłania do jakiejś jeszcze gorszej lokalizacji. Ale czuł, że nie ma serca, by dłużej ciągnąć tę robotę. Nie żeby miało to znaczenie. Nikogo nie obchodziło, co robił, lecz musiało to zostać zrobione tak czy siak. Zawsze istniały jednak gorsze przydziały, a pracując na stanowisku skanerów, mógł przynajmniej wracać do domu raz na kilka tygodni. Żołd też nie był wcale taki zły.

No i nikt nie marnował energii, by strzelać do skanerów czy stacji odbiorczych.

Jego praca stawała się jednak pełną frustracji udręką przez problemy z czujnikami, takie jak ten.

„Cholerna aktywność gwiezdna” – pomyślał.

Zdumiewające, że choć znajdowali się tak daleko, nag­łe uwolnienie energii przez lokalną gwiazdę powodowało aż tak wielkie problemy. Niby cała ta „odwrotność kwadratu” i tak dalej, ale przecież masy gwiezdne pozostawały ogromnymi źródłami energii. Gdy jedna z nich zaczynała się kotłować, dosłownie i w przenośni, była w stanie wypluwać z siebie energię na szokującą wręcz odległość. Planety posiadające pole magnetyczne na ogół były dobrze chronione, ale wszystko, co było od nich słabiej osłonięte, nawet gdy znajdowało się w sporym oddaleniu, poznawało moc rozbłysków od najgorszej strony.

„Przynajmniej poziom zakłóceń zaczyna wreszcie opadać” – westchnął w duchu.

Sprawdził parametry anomalii. Rzecz jasna, wciąż się utrzymywała, ale planował odczekać jeszcze odrobinę, zanim złoży raport. I tak nikt nie zawracał sobie głowy czytaniem raportów, poza sytuacjami, w których dowodzący walił w guzik awaryjnego przejęcia kontroli nad całym systemem. A o ile Imperium nie zamierzało przybyć z potężnymi siłami, taka sytuacja wydawała się mało prawdopodobna.

– Ach, wreszcie – mruknął, gdy zakłócenia zniknęły, a anomalia się rozmyła.

– Wszystko w porządku? – spytał dowódca.

– Tak, panie komandorze – potwierdził Pirot. – Odczyty systemów oczyszczają się zgodnie z przewidywaniami.

– Dobrze. Kontynuować.

Cudnie. Ależ to satysfakcjonujące.

Niszczyciel „Holender”

– Minęliśmy właśnie czujkę skanerów, kapitanie. Intensywność skanowania nawet nie zbliżyła się do progu wykrycia.

Steph pokiwał głową.

– Dziękuję, chorąży.

Poprzestawiał rangi nowych rekrutów w taki sposób, by były w miarę zbieżne z tymi, które znał, głównie dlatego, by uniknąć obejmowania rozumem tych wszystkich cholernych wariacji na słowa „komandor”, jakich używali w swojej flocie.

„Serio, podkomandorzy, komandorzy, komandorzy floty, nadkomandorzy?” – prychnął w duchu. „Co to ma być, do diabła? Wysilcie trochę wyobraźnię, głąby jedne, i wymyślcie sobie jakieś nowe określenia”.

Westchnął, stanowczo wypychając te rozważania z umysłu. Nadeszła pora skupić się na robocie.

Mieli list kaperski oraz misję do wypełnienia.

„List” to oczywiście określenie, które sam nadał temu świstkowi, stanowiącemu właściwie jedynie obietnicę, że nie zostaną od razu aresztowani za jakiekolwiek działania podjęte w obrębie Pięciu Gwiazd. Oczywiście o ile trzymać się będą pewnych zasad.

Dokument wystawiła Korona, pomniejsza siła regionu, będąca jednak równocześnie jednym z niewielu źródeł naturalnych kryształów do przetwarzania danych. To właśnie dawało Koronie pewne wpływy, ale przysporzyło jej również wielu wrogów oraz stosunkowo niewielu przyjaciół. List kaperski sprawiał tym samym, że Steph musiał dobrze przemyśleć plusy i minusy tej sytuacji. Wysłał już na Ziemię spory ładunek kryształów z nadzieją, że obrona systemu będzie mieć z nich jakiś pożytek, co z biegiem czasu sprawi, że na jego widok ktoś się ciepło uśmiechnie.

Surowce i środki były generalnie bardzo tanie i łatwe do zdobycia, gdy miało się już możliwości przenoszenia ich przez kosmos. Potrzebny jest deuter do reaktora? Przecież istnieje dosłownie w całych egzotonach i fruwa sobie w przestrzeni, tylko czekając, aż ktoś go zbierze. Obecnie był tak naprawdę bezużyteczny, ale wciąż na wyciągnięcie ręki.

Ta sama zasada obowiązywała przy prawie wszystkich materiałach. Prawie. Cenne metale i kamienie, cały wachlarz podstawowych surowców – wszystko to było do wzięcia, jeśli tylko dysponowało się udźwigiem większym niż siła grawitacji danego świata.

To czyniło jeszcze bardziej cennymi te kilka rzeczy, które nie istniały w ogromnych ilościach. Kryształy do procesorów, będące rdzeniem ekonomicznej, politycznej i wojskowej siły Korony? One znajdowały się na krótkiej liście surowców, których nie dało się łatwo pozyskać gdzie indziej.

Korona zleciła eskadrze zdobycie innej substancji o podobnie rozumianej wartości: tak zwanej dziwnej materii. Protektorat dysponował czymś w rodzaju lokalnego monopolu na ten surowiec. Koronie zaś bardzo zależało, by monopol ten zniknął.

Steph wcale nie był pewien, czy można tego dokonać, ale przecież nie to było sensem misji. On i podlegli mu ludzie otrzymali o wiele prostsze zadanie, a jeśli zakończy się ono sukcesem, jego jednostka zyska w okolicy odpowiednią sławę. A to właśnie miało dla niego największą wartość.

Obecnie Korona stanowiła dla niego i jego ludzi najlepsze źródło szeroko rozumianej „prawowitości z nadania”, wspierając go w sposób choćby i na poły oficjalny. Zapewniło mu to legalną tożsamość w obrębie Wolnych Gwiazd oraz, co jeszcze ważniejsze, aż do pograniczy Imperium. Kapitan Teach, wymyślony w ramach spontanicznego żartu, teraz stał się prawdziwą osobą. Miał również przeszłość, którą dało się zbadać, jeśli tylko miało się dostęp do zasobów informatycznych Korony…

„Co dotyczy większości sił w regionie, o ile zdążyłem się zorientować” – pomyślał z gorzkim rozbawieniem Steph.

Niestety, tożsamość owa wraz z jej oficjalną – czy raczej półoficjalną – rozpoznawalnością oznaczała konieczność podejmowania od czasu do czasu jakichś misji, by wszystko wyglądało wiarygodnie.

Steph śledził dane telemetryczne w chwili, gdy eskadra minęła heliopauzę systemu docelowego. Protektorat był małym, składającym się z kilku gwiazd państwem, czy raczej zrzeszeniem kilku pomniejszych satrapów pozostających w luźnym sojuszu, o ile Steph dobrze to oceniał. Na papierze wyglądali jak prawdziwa gwiezdna potęga, ale w istocie pozostawali podobni większości innych sił w Wolnych Gwiazdach. Byli, jak to się niegdyś mawiało, papierowymi tygrysami. Mocni w gębie, słabi w działaniu.

Wynikało to głównie, jak mniemał, z działań Imperium. Delegowało w tę okolicę nieregularne patrole, które wałęsały się i pod byle pretekstem doiły tubylców. Według lokalnych źródeł ataki były właściwie zupełnie losowe, ale Steph przypuszczał, że Imperium z rozmysłem nastawiało przeciwko sobie rozmaite grupy Wolnych Gwiazd, ze strategiczną precyzją redukując zapasy konkretnych surowców.

Wyliczone niedobory środków były tym, co sprowadziło go do Hele. I powodem, dla którego otrzymał listy kaperskie.

Bycie najemnikiem nie do końca mu się podobało, ale z drugiej strony, w udawaniu zawadiackiego korsarza było coś romantycznego.

– Stop, kamraci! – przemówił łagodnym głosem. – „Zemsta” jest w systemie. Zamykajcie sobie swe skarby w kufrach, jeśli taka wasza wola, lecz na nic się wam to nie zda.

Uruchomił łączność z eskadrą.

– Wykonać operację zgodnie z planem.

Spis treści

Okładka

Strona tytułowa

Strona redakcyjna

Prolog

Rozdział 1

Rozdział 2

Rozdział 3

Rozdział 4

Rozdział 5

Rozdział 6

Rozdział 7

Rozdział 8

Rozdział 9

Rozdział 10

Rozdział 11

Rozdział 12

Rozdział 13

Rozdział 14

Rozdział 15

Rozdział 16

Rozdział 17

Rozdział 18

Rozdział 19

Rozdział 20

Rozdział 21

Rozdział 22

Rozdział 23

Rozdział 24

Rozdział 25

Rozdział 26

Epilog