Bibi Blocksberg 1 – W Dolinie Dzikich Czarownic ebook i audiobook

Słońce nie zdążyło jeszcze wstać nad dzielnicą Garlington na przedmieściach Newtown, gdy w domu rodziny Blocksbergów zapaliły się światła. Tego ranka Bernhard i Barbara Blocksbergowie planowali wybrać się bardzo wcześnie w podróż. Bernhard wziął udział w konkursie organizowanym przez lokalną gazetę i wygrał! Cały tydzień nad morzem dla niego i jego żony. Trwały właśnie wakacje, więc ich córka Bibi miała przez ten czas zostać u swojej babci Grety. Bibi nie mogła się tego doczekać. Babcia i ona świetnie się rozumiały! A musicie wiedzieć, że babcia Greta nie była zwykłą babcią – nawet jeśli wziąć pod uwagę fakt, że była czarownicą! Była najbardziej szaloną babcią, jakiej można by sobie życzyć. To oczywiste, że Bibi nie mogła się doczekać odwiedzin u babci!

Teraz jednak Bibi siedziała zaspana w kuchni, a jej rodzice zamierzali zjeść obfite śniadanie przed wyjazdem.

Ponieważ było bardzo wcześnie, Bibi nie była głodna.

Wyjrzała zmęczonym wzrokiem przez okno. Na zewnątrz było ciemno. Mała czarownica stłumiła potężne ziewnięcie, podczas gdy jej mama nalewała mocną kawę do kubka. Taty Bibi, Bernharda, nie było jeszcze w kuchni. Słyszały, że hałasował w korytarzu.

– Czy on mimo wszystko zamierza znieść rowery ze strychu? – zastanawiała się Barbara, potrząsając głową. – Naprawdę nie musimy ich zabierać ze sobą. Wszędzie można wypożyczyć rowery!

– Albo jakieś wyczarować! – dodała zmęczona Bibi z uśmiechem.

– Nie ma mowy – odparła Barbara. – Obiecałam twojemu ojcu, że nie będę czarować przez całe wakacje.

Bibi się skrzywiła.

– Hmm… Ale nuda…

W tej samej chwili otworzyły się drzwi i do kuchni wszedł Bernhard. Za nim, w korytarzu, Bibi i Barbara dostrzegły dwa rowery oparte o ścianę.

Barbara nie odezwała się ani słowem.

– Dzień dobry, moje ulubione czarownice! – powiedział Bernhard entuzjastycznie, uśmiechając się szeroko. Był najwyraźniej w doskonałym nastroju!

Miał na sobie hawajską koszulę i okulary przeciwsłoneczne.

– Dlaczego masz na nosie okulary? – Bibi zachichotała.

– Chciałem się wprawić w wakacyjny nastrój! – odparł promiennie Bernhard.

– Och, nie wygłupiaj się, Bernhardzie. Okulary przeciwsłoneczne! Nawet nie zrobiło się jeszcze jasno – powiedziała Barbara, próbując sprowadzić męża na ziemię.

Bernhard uniósł brwi ponad okularami, po czym usiadł na swoim miejscu przy stole, zdjął okulary i położył je obok talerza.

– No więc, gdzie jest moje śniadanie? Prędko, prędko. Hokus-pokus – zażądał dobrotliwym tonem, uderzając nożem o talerz.

– Hokus-pokus? – zdziwiła się Barbara. – Myślałam, że nie wolno mi…

– Nie podczas wakacji! Ale nadal jesteśmy w domu! – powiedział Bernhard.

– Ja to zrobię… – Bibi się uśmiechnęła i mruknęła: – Czary-mary, jadła w bród, dla tatusia chleb i miód! Hokus-pokus!

Rozległ się dźwięk dzwoneczków i w powietrzu zamigotała chmura magicznych gwiazdek, a na talerzu Bernharda pojawiła się kromka chleba z miodem. Z apetytem zabrał się do jedzenia.

– Bibi – powiedział, przeżuwając pierwszy kęs – powtórzmy wszystko jeszcze raz. Kiedy będziesz u babci Grety, nie pakuj się w żadne szalone, magiczne przygody! Wiesz, że twoja babcia nie jest taka jak inne babcie…

Bibi przewróciła oczami. Wiedziała, co teraz nastąpi – to samo kazanie, które tata zawsze wygłaszał, kiedy miała odwiedzić babcię Gretę.

Musiał być jakiś sposób, żeby tego uniknąć. Bibi przygryzła łobuzersko wargę i szepnęła:

– Czary-mary, wiatru granie, tata kończy pouczanie! Hokus-pokus! Po tym, jak rozległ się dźwięk dzwoneczków i pojawiła chmura magicznych gwiazdek, Bernhard skończył przemowę w rekordowym czasie, połykając w mgnieniu oka śniadanie – brał kęs kanapki po każdym zdaniu. Przełknął ostatni kawałek chleba i dokończył swoje przemówienie słowami: – …i nie rób nic, czego ja bym nie zrobił!

– Naprawdę, Bibi? – skarciła ją matka.

– Co… co się stało? – spytał skołowany Bernhard, gdy Barbara przerwała działanie czaru Bibi.

Żona wszystko mu wyjaśniła.

– No cóż! Absolutnie nie pochwalam takiego zachowania! – zaprotestował Bernhard. – Jak możesz robić głupca ze swojego starego ojca?

– Wiesz, co mi to przypomina? – spytała Barbara z szelmowską miną.

Bernhard przechylił głowę na bok.

Barbara kontynuowała:

– Pamiętasz, jak spotkaliśmy się po raz pierwszy? Wtedy też mówiłeś bardzo szybko.

– Pewnie byłeś mocno przejęty, prawda, tato? – zasugerowała Bibi.

Bernhard najwyraźniej nie miał ochoty o tym rozmawiać. Nałożył ponownie okulary przeciwsłoneczne i wstał od stołu.

– Dobrze! To było śniadanie. Teraz zacznę pakować samochód. Mimo wszystko jest to robota dla mężczyzny!

Nie minęło dużo czasu, a samochód rodziny Blocksbergów wyjechał na ulicę. Bibi ogarnęło cudowne uczucie wolności i swobody. Zamierzała spędzić wspaniały czas z babcią Gretą. I tym razem Moni jechała razem z nią. Moni z pewnością będzie zachwycona tym, jaką wspaniałą babcię ma Bibi.

Nucąc wesoło pod nosem, Bibi weszła z powrotem do domu. Zanim wyszła, Bibi wyczarowała sobie śniadanie.

– Hmmm… Dobra robota, Bibi – pochwaliła samą siebie, gdy poczuła zapach kakao i świeżych bułeczek mlecznych.

Zaczęła pałaszować swoje magiczne śniadanie, jakby nie jadła od wielu dni.

Bibi nie miała pojęcia, co się działo w tym samym momencie w jaskini w Mrocznych Górach. Tam również pewna czarownica była bardzo zajęta w swojej kuchni. Ale nie była to zwykła kuchnia, taka jak w domu Blocksbergów. To była prawdziwa kuchnia czarownicy, wykuta w skale jaskini.

Przebywająca w niej czarownica nie przyrządzała natomiast śniadania. Zamiast mieszać łyżeczką w kubku z kakao, czarownica mieszała z zapałem chochlą w wielkim kotle. Bulgotał w nim wywar, który wydawał się dość niebezpieczny.

Bibi nie znała tej czarownicy, ale wkrótce ich drogi miały się przeciąć w najbardziej zaskakujący sposób…

– Taaak… Jeszcze tylko chwilka! – powiedziała czarownica z zadowoleniem, pochylając się nad kotłem i wąchając wywar. Odczytała ostatni składnik z księgi czarów, która leżała otwarta przed nią: – Trzy płatki maku! – rzekła łagodnie i dramatycznym gestem wrzuciła je do zielonego wywaru, który wyglądał na trujący. – I na koniec cień śpiącego niedźwiedzia! – szepnęła, jakby nie chciała, żeby ktokolwiek ją usłyszał. Poza nią nie było w jaskini nikogo innego – a mimo to zachowywała się tak, jakby występowała przed wielką publicznością.

Kilkoma szybkimi krokami podeszła do kredensu, gdzie trzymała najważniejszy składnik. Z każdym krokiem czerwone boa z piór wirowało wokół jej czarnej jak smoła sukni! Nie było to szczególnie praktyczne.

Boa było tak długie, że czarownica potykała się o nie bez ustanku – tak jak teraz!

– O rety, o rety, o rety! – narzekała głośno, gdy szal owinął się wokół jej stóp.

W samą porę zdążyła pochwycić kij od miotły, która stała oparta o ścianę.

– Dziękuję ci, moja droga Błyskawico. – Westchnęła głośno, po czym odchyliła głowę przesadnym ruchem, przerzucając sobie boa przez ramię.

– Jesteś moją ostatnią nadzieją w tych trudnych czasach!

Rozległ się nagły ryk, gdy czarownica oparła się o wykrzywioną, czarną miotłę. Szybko wypuściła ją z rąk.

– Och, obie jesteśmy ranne! – Potrząsnęła dramatycznie głową. – Spójrz tylko na siebie! Jesteś cieniem tego, czym byłaś! Ale, oooch… Pomszczę cię! Wrócą ci siły! I będziesz latać jak młody orzeł! To będzie chwila triumfu – dla nas obu!

Czarownica podeszła do kredensu i wyjęła ogromny słój wypełniony czarnym, wirującym powietrzem. Odkręciła pokrywkę i tajemnicza ciemna chmura uniosła się w powietrze, przybierając kształt niedźwiedzia wiszącego niczym cień nad kociołkiem. Czarownica wypowiedziała słowa zaklęcia, które odbiły się echem od ścian jaskini:

– Czary-mary, los nieznany, wywar jest przygotowany! Hokus-pokus!

Rozległ się dźwięk dzwoneczków i zanim opadła chmura magicznych gwiazdek, cień niedźwiedzia zmienił się w smolisty wir, który zniknął w kociołku z bulgoczącą cieczą. Magiczna mikstura zaczęła tak gwałtownie chlupotać, że wyrzucała w powietrze lśniące bańki powietrza.

– A na koniec – kamuflaż! – powiedziała z uśmiechem czarownica. Przelała wywar do nasmarowanej tłuszczem tortownicy i powiedziała: – Czary-mary, cień na ścianie, niechaj ciasto wnet powstanie! Czary-mary, przybądź mroku, niech śpi do przyszłego roku! Hokus-pokus!

Dzyń, dzyń. Wywar przemienił się w zupełnie zwyczajnie wyglądające ciasto. Czarownica powąchała je.

– Pychota! Nadaje się idealnie do mojego planu! – zawołała, wybiegając z jaskini z ciastem w rękach.

Przed jaskinią przystanęła na skraju stromej półki skalnej, która wznosiła się wysoko nad ziejącym wąwozem. Wyglądało to tak, jakby stała na balkonie, który nie miał poręczy.