Conan z Czerwonego Bractwa (27) ebook

Opowieści o Conanie

w Wydawnictwie Amber

1. Conan

2. Conan z Cymerii

3. Conan piiat

4. Conan obieżyświat

5. Conan ryzykant

6. Conan korsarz

7. Conan wojownik

8. Conan uzurpator

9. Conan zdobywcz

10. Conan mściciel

11. Conan i bóg Pąjąk

12. Ćonan buntownik

13. Conan niezwyciężony

14. Conan wyzwoliciel

15. Conan z Wysp

16. Conan i czarownik

17. Conan i miecz Skelos

18. Conan i Droga Królów

19. Conan nąjemnik

20. Conan z Aquilonii

21. Conan waleczny

22. Conan zuchwały

w przygotowaniu

23. Conan obrońca

24. Conan szermierz

25. Conan korsarz

27. Conan mistrz

28. Conan barbarzyńca

Tytuł oryginału CONAN OF THE RED BROTHERHOOD

Ilustracja na okładce PIOTR SZATKOWSKI

Redakcja merytoryczna KONRAD LEWANDOWSKI

Redakcja techniczna ANNA WARDZAŁA

Copyright © 1993 by Conan Properties, Inc.

For the Polish edition Copyright © 1994 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

ISBN 83-7082-675-X

Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. Warszawa 1994. Wydanie I Druk: Drukarnia Wojskowa w Łodzi

Prolog Zakrwawiona stal

Śniady, potężnie umięśniony żołnierz w kolczudze i hełmie był pierwszym przeciwnikiem, który stanął na drodze Conana. Zaatakował Cymmerianina z niepohamowaną furią. Miecz przeciwnika był dużo dłuższy niż oręż barbarzyńcy, co zmusiło Conana do błyskawicznego skrócenia dystansu. Zwinny jak kot barbarzyńca uskoczył przed pierwszym cięciem, drugie przyjął na swój miecz i naparł na skrzyżowaną broń całą silą swych potężnych mięśni. Przeciwnik, odepchnięty, stracił na moment równowagę i Conanowi udało się ciąć go w ramię, barwiąc krwią kolczugę żołnierza. Było to wszakże płytkie draśnięcie, bowiem przeciwnik nie stracił animuszu. Conan uderzył wściekle kilka razy, wciąż napoty-kajęc nieustępliwe ostrze. Walkę roztrzygnął jeden z ciosów Conana wymierzony w głowę żołnierza. Miecz chybił wprawdzie celu, ale odciął przeciwnikowi ucho i zalał krwią jego szyję. Żołnierz zaklął szpetnie i zaatakował z jeszcze większą wściekłością. To go zgubiło. Dotąd uważny w obronie, teraz odsłonił się atakując. Taki błąd w walce z Conanem popełniało się tylko raz...

I

Ostrza Czerwonego Bractwa

Z nadbrzeżnych wzgórz morza Vilayet rozciągał się wspaniały widok na białą wstęgę plaży, w którą raz po raz uderzały fale, i dalej na niezmierzony błękit morza aż po horyzont, gdzie w oddali widniała maleńka biała plamka żagla. Błękit morza zlewał się w jedno z błękitem nieba powyżej i tylko białe kłębki chmur pozwalały odróżnić jedną bezkresną przestrzeń od drugiej. Jednak ten widok przyćmiewała uroda posągowego ciała siedzącej na wydmie dziewczyny, która właśnie z westchnieniem obróciła się do towarzyszącego jej, zapatrzonego w błękitne morze mężczyzny.

— Conanie, dlaczego patrzysz gdzieś w dal? Spójrz na mnie, kochany.

Jej zgrabne ręce otoczyły szyję mężczyzny i pociągnęły go w dół, wyrywając z zamyślenia.

— Chciałabym zostać tu z tobą na zawsze, moje oczy nigdy nie nasycą się tobą — szeptała mu do ucha, podczas gdy jej ręce oplatały i gładziły jego ciało.

Conan zanurzył twarz w jej pachnących włosach.

— Jesteś moim najwspanialszym kochankiem, moim władcą, moim kapitanem — mruczała zmysłowo, całując szyję Cymmerianina.

Conan uległ jej namiętności i jego ręce też zaczęły błądzić po ciele kobiety.

Ciała kochanków długo poruszały się w rytmie wyznaczonym przez uderzenia fal.

— Olivio, musimy wracać — powiedział wreszcie Conan, po chwili odpoczynku, gdy ich przyśpieszone oddechy uspokoiły się.

Barbarzyńca wstał szybko i zaczął opinać swoje potężne biodra pasem z miecza.

— Naprawdę musimy? — spytała kobieta, niechętnie zapinając jedwabną bluzkę. — Mam dosyć tych ordynarnych, brutalnych mężczyzn, ich drwin i plugawych szeptów. — Olivia schyliła się zawiązując rzemienie pozłacanych sandałków wokół kształtnych kostek. — Tak rzadko możemy być sami, bez ich natrętnych spojrzeń... — okryła swoje ramiona cienką chustą, aby ochronić je przed słońcem.

— Nie możesz winić tych biednych łajdaków, że kusi ich twoja uroda — zachichotał Conan, wyraźnie w dobrym nastroju i pieszczotliwie klepnął towarzyszkę w krągły pośladek. — Naprawdę musimy niedługo odbić od brzegu, a poza tym diabelnie chce mi się pić.

To rzekłszy Conan przymocował dwie stojące obok beczułki z wodą do potężnego drąga i lekko zarzucił to zaimprowizowane jarzmo na ramiona. Następnie ruszył dźwigając ciężar wody równy wadze dorosłego mężczyzny.

Słodka woda była głównym celem ich wyprawy na ląd. Barbarzyńca zaczekał, aż Olivia weźmie dwa dużo mniejsze bukłaki i podążył za nią ledwo widoczną ścieżką w dół, ku plaży. Szli wzdłuż strumyka, początkowo przez łąkę, a potem wśród przybrzeżnych skałek, aż do miejsca gdzie strumyk opadał niewielką kaskadą. Conan szedł w milczeniu, kontemplując ruchy kształtnych bioder Olivii. Zanim odeszli od strumyczka, Conan zatrzymał się na jednej ze skałek, stanowiącej doskonały punkt widokowy, i pokazał towarzyszce biały żagiel, który znacznie już przybliżył się do brzegu.

— Nie mów o tym chłopcom — mruknął cicho.

Dziewczyna przytaknęła ruchem głowy i obrzuciła barbarzyńcę lekko zdziwionym spojrzeniem.

Zeszli niżej. Tutaj w dole, ukryta od strony lądu, znajdowała się mała zatoczka, jej brzegi były obrośnięte krzakami i karłowatymi sosenkami, którym wystarczała do życia piaszczysta ziemia. Na plaży, częściowo wyciągnięta na brzeg, stała wielka, smukła łódź. W cieniu, rzuconym przez jej kadłub na rozgrzany piach, leżało około czterdziestu półnagich mężczyzn, odzianych częściowo w jakieś łachmany. Niektórzy z nich oczyszczali kadłub z wodorostów za pomocą kamieni i kawałków półokrągłych muszli. Wszyscy byli wyraźnie w złych humorach. Zebrani tutaj mężczyźni stanowili istną galerię osobowości. Była to gromada niespokojnych, opalonych na brąz kanalii. Ludzi, którzy potrafili zabić bez mrugnięcia okiem, wściekających się z byle powodu, wśród których dyscyplinę można było utrzymać tylko żelazną ręką. Niektórzy byli brodaci, większość wytatuowana i z kolczykami w uszach. Można tu było wypatrzeć przedstawicieli wszystkich ras i narodów, których łączyło tylko to, że byli wyjęci spod prawa. Niektórzy byli jednoocy lub okaleczeni w inny sposób, ale wszyscy uzbrojeni po zęby i poruszali się z kocią zręcznością. Tak wyglądali piraci morza Vilayet.

Przeklinali pod nosem brak łupów i piekące słońce. Zazdrościli Conanowi wycieczki na ląd, ciskali obelgi na obrośnięte dno łodzi, które kaleczyło ręce podczas oskrobywania. Wszystkie pomruki ucichły, gdy jeden z piratów dostrzegł zbliżających się Conana i Olivię.

— Uwaga, zadżumione szczury, idzie kapitan ze swoją nimfą. Do roboty!

Wokół kadłuba zaroiło się jak w rozgrzebanym mrowisku. Nawet ci, którzy wylegiwali się w cieniu, zaczęli udawać, że pracują przy czyszczeniu łodzi. Łódź była niewiele większa od zwykłej szalupy wiosłowej, jej stępka od dzioba do rufy mierzyła niecałe dwadzieścia kroków. Z wyjątkiem dębowej podstawy masztu, przy którym znajdowało się drzewce bomu z nawiniętym nań żaglem, całe prawie wnętrze łodzi zajmowały biegnące od burty do burty ławy wioślarzy. Tylko mała nadbudówka, umieszczona na rufie nieco przed kokpitem sternika, stanowiła niewielkie urozmaicenie.

— Wreszcie jest nasza woda! •— zawołał brodaty mężczyzna, gdy Conan i Olivia zbliżyli się do szalupy. — I to przyniesiona przez piękną dziewczynę, co najmniej boginię, niech mnie posiekają! Kapitanie, czy mogę pójść zamiast ciebie na następną wyprawę po wodę, uniosę te dwie beczki z lekkością, a nie wypada, żeby kapitan tak się męczył — gadał dalej wśród lubieżnych chichotów załogi.

— Zamknij się, Punicos! — odezwał się ponury głos z drugiej strony kadłuba. — Idę o zakład, że taka wyprawa byłaby ostatnią w twoim życiu i byłoby z niej więcej krwi niż wody, jakem Ivanos.

Odpowiedzią na tę orację była następna salwa śmiechu załogi.

— Wystarczy, śmierdzące leniwe łajzy! — Conan cisnął swoje beczułki na piach i wziął skórzane bukłaki z rąk wściekłej Olivii. Podał je przez burtę jednemu z piratów, a potem podał też swoje beczułki.

— Jephat i Ogelus, włóżcie je do zęzy*, a reszta do roboty! — zagrzmiał. — Chcę żeby „Wiedźma” była gotowa do wyjścia w morze, zanim słońce stanie w zenicie.

— Czemu mamy szorować to stare pudło? — spytał szczerbaty pirat. — Nie ma kogo ścigać, a żarcie się kończy. Może pozwolić, by wiatry zaniosły nas z powrotem do Djafur?

Cymmerianin wynurzył się z kabiny i podszdł do zrzędzącego pirata. Na widok olbrzymiego barbarzyńcy, o głowę wyższego od najwyższych członków załogi, pirat natychmiast powrócił do szorowania burty.

* zęza — najniżej położona część statku

— Ty, Diccolo, powinieneś dbać najbardziej, żeby kadłub był czysty! — warknął Conan. — Dzięki temu nie zedrzesz sobie skóry, gdy każę przeciągnąć cię pod kilem.

Nikt więcej nie podjął dyskusji. Piraci przepłukali gardła wodą z bukłaków i powrócili do roboty. Tym razem pod czujnym okiem kapitana wszyscy pracowali ciężko i w milczeniu, od czasu do czasu słychać było tylko krótkie rozkazy barbarzyńcy.

W tym czasie Olivia znalazła zacienione miejsce z dala od załogi. Rozczesała swoje długie włosy, a potem zaczęła przeglądać przeróżne części garderoby i drobiazgi zdobyte w czasie poprzednich wypraw.

Wreszcie nadszedł czas, aby zepchnąć łódź na wodę, cała załoga, łącznie z kapitanem, z wysiłkiem zsunęła ją z plaży. Potem stary, pomarszczony pirat, były kapłan, Yorkin, z namaszczeniem dotknął „wszystkowidzących oczu” namalowanych po obu stronach dziobu statku, powyżej linii wodnej. I odmówił modlitwę. Sam kapitan wszedł do wody i uniósł starego kapłana, żeby umożliwić mu dokonanie obrzędu. Kiedy załadunek był skończony, Conan wysłał jednego z piratów na skały z boku zatoczki, aby spojrzał w morze. Pirat ten, Juwala, młody chłopak o skórze barwy mahoni i rytualnych tatuażach na twarzy i piersiach, wrócił w największym pośpiechu, ledwo zdążył wystawić głowę i spojrzeć na otwarte morze.

Biegnąc krzyknął w stronę zebranych:

— Conanie, statek zbliża się do wybrzeża! To jest kupiec, koga! Z Hyrkanii! Okrążył południową rafę i teraz stoi pół mili od brzegu. Zdechł mu wiatr.

Słowa te wywołały entuzjazm piratów.

— Kupiec!! Na ząb Dagona, tłusty kupiec!

— Szykować jatagany, kordelasy i wiosła!

— No i... — zamruczał Diccolo — nasz kapitan zmusił nas do niewolniczej pracy, a my już powinniśmy ciąć morskie fale.

— Tak, rosryfać je ostrym kilem, uszyszniać kwią kupców! — ożywił się bezzębny kapłan i znów zaintonował jakieś modły.

— Tego właśnie nie chciałem — zgasił ich Conan. — Wy, stado zgłodniałych wilków, ruszylibyście od razu, płosząc zwierzynę, a ja wołałem poczekać, aż podejdzie dość blisko z wiatrem. Widziałem ten statek rano, ale nie mówiłem wam, bo trochę pracy dobrze by wam zrobiło.

Nie minął moment, jak „Wiedźma” z załogą kołysała się na wodzie, a jej czerwone oczy błyszczały złowieszczo, raz po raz wynurzając się nad fale. Conan chwycił Olivię i nie przestając wydawać komend, postawił obok siebie na dziobie. Pozostali piraci chwycili za olbrzymie wiosła i wsunęli je w otwory na burtach.

— Uwaga! — Conan zostawił Olivię na dziobie i podszedł do steru. — Wiosła gotowe?!

Na twierdzący pomruk piratów zeskoczył do kokpitu i chwycił rumpel. Poruszana silnymi ramionami wioślarzy „Wiedźma” wyruszyła na łowy.

— Olivio! — krzyknął Conan od steru — przynieś swój flet i zagraj nam! Ivanos! Weź kilku drabów inaszykujcie haki do abordażu.

— Tak jest, kapitanie — ponury porucznik przewidział ten rozkaz, haki były już naszykowane. „Wiedźma” szybko wychodziła z wąskiej laguny.

— Uwaga! Nie wiosłować za mocno, dopóki nie ominiemy tych mielizn! — krzyczał Conan, ale prawdę mówiąc, jego rozkazy nie były teraz potrzebne, piraci dobrze znali swoje rzemiosło. Plaża, piaszczyste łachy, drzewa, skały, to wszystko zostawało za nimi. Conan naparł całym ciężarem ciała na rumpel, gdy wymijali ostatnią rafę i teraz przed nimi było pełne morze.

— Wiosła naprzód! Ostro! Razem raz... dwa... raz... dwa...!

„Wiedźma” nabierała prędkości. Za chwilę Conan nie musiał już nadawać tempa wioślarzom. Olivia wyniosła z kabiny swój srebrny flet, usiadła za nadbudówką i wydobyła z niego rytmiczną melodię. Od kilku wypraw zagrzewała ich w ten sposób do pościgu i walki, i wszyscy piraci twierdzili, że Olivia robi to lepiej niż stary kapłan, Yorkin, na swej kościane piszczałce.

Niebawem ich oczom ukazał się obiekt wzbudzający w tej chwili więcej pożądania niż siedząca na pokładzie Olivia — wielki statek handlowy. „Kupiec” miał purpurowy kadłub, lekko pozłacany na dziobie i rufie. Kołysał się leniwie na falach, zwrócony dziobem w ich kierunku, a na masztach zwisały mu bezsilnie czworokątne żagle. Wiatr wciąż ledwie dmuchał.

— Ahoy, spójrzcie na jego obwisłe szmaty, psy! — zaryczał Conan. — Jeśli bezruch potrwa dłużej, nic go nie uratuje.

Gdy przypatrywali się statkowi, dostrzegli, że kąt, pod jakim go oglądają, zmienia się, widocznie zostali zauważeni i statek powoli zmieniał kurs. Jego załoga nia miała zapewne wątpliwości, kto się do niej zbliża. Dzikie, nie zasiedlone wybrzeża Vilayet, pełne zatoczek, wysepek i cieśnin, były wspaniałym terenem łowieckim. Polowali tu piraci i polowano na piratów, ale tym razem przeciwnikiem nie był potężnie uzbrojony okręt wojenny, lecz bezbronny statek handlowy.

Mieli przy tym dużo szczęścia, gdyż „kupiec” popełnił błąd podpływając tak blisko z wiatrem. Wielki statek nie mógł uciekać w stronę brzegu, bo groziło to wejściem na skały. Mógł tylko czekać na wiatr, który pozwoliłby mu umknąć na otwarte morze. Piracka łódź, poruszana siłą mięśni, mogła dopaść go bez kłopotu. Piraci zachęcani nie kończącą się melodią Olivii wiosłowali co sił. Przypominali stado wilków, goniące zmęczonego ucieczką jelenia.

Wtem nagły podmuch wiatru wydął żagle hyrkańskiej kogi i wypchnął ją nieco w kierunku pełnego morza. Nie było to pomyślne wydarzenie dla ścigających, nie mogli wytrzymać w nieskończoność morderczego tempa wiosłowania. Pod adresem wiatru posypały się niewybredne przekleństwa, Ivanos pogroził pięścią błękitnemu niebu. Stary Yorkin ruszył między rzędami wioślarzy, polewając morską wodą ich rozgrzane napięte grzbiety. Bardziej zmęczonych piratów poił wodą ze skórzanego bukłaka.

— Musimy zwolnić! Olivio, wolniejsze tempo, bo jak dopa-dniemy kupca, nie będą mieli siły unieść broni! — Conan sterował, patrząc niechętnie na oddalającą się kogę. Postawienie żagla w tej chwili dałoby odwrotny skutek, gdyż oderwałoby od pracy prawie połowę wioślarzy. Cymmerianin wiedział już, że jeśli ten podmuch się utrzyma, nie dopadną ofiary. Conan zastanowił się, co zrobi jego załoga, jeśli ich łup oddali się na silnym wietrze. Groziło to buntem, do którego zawczasu należało się przygotować. Ale na razie piraci zwietrzyli świeżą krew i pracowali z nadludzką siłą. Olivia poddała się nastrojowi. Po prostu nie mogła grać wolniej, a wręcz przeciwnie, melodia jej fletu przyśpieszała, wzmacniając szaleńczą furię młócących wodę wioseł. Teraz nic nie mogło ich powstrzymać i koga zaczęła być coraz bliżej. Kilkadziesiąt schrypniętych gardzieli zaryczało pieśń triumfu, w którą włączył się także Conan:

Wiosła naprzód, wściekłe psy!

Wiosłuj, choć ci pęka grzbiet!

Wiosłuj, choć już tracisz dech!

Wiosło pęknie albo ty!

Wiosłuj, aż ci pęknie skóra!

I płatami zejdzie z ciała!

Wiosłuj, póki żebra całe!

W nadziei na wory ze skarbami!

Ponura szanta miała jeszcze więcej zwrotek, ale Conan przestał śpiewać, gdy powietrze przeszył donośny gwizd i rozległ się plusk wpadającego w wodę głazu. Z wysokiego pokładu statku handlowego zaczęły strzelać katapulty. Następny głaz uderzył tuż przed dziób pirackiej szalupy, zalewając przedni pokład gejzerami wody.

Piraci zdawali się tego nie zauważać, nad falami wciąż rozbrzmiewała ich ponura pieśń:

Wiosłuj przez opary śmierci!

Tam gdzie gniją bracia twoi!

Tam gdzie smażą się i wędzą!

W piekle, gdzie i nas teraz pędzą!

Następny pocisk trafił w cel. Olbrzymi kamień uderzył w burtę blisko rufy, łamiąc jedną z ław wioślarzy. To był cud, że żaden z ciasno stłoczonych tu piratów nie został zabity, tylko Atrox, młody pirat z Koth, zaklął ordynarnie, chwytając się za ramię skaleczone odłamkiem strzaskanego wiosła. Conan wydał kilka krótkich, donośnych rozkazów, które uspokoiły zamieszanie. Szalupa błyskawicznie wznowiła pościg, sunąc starym kursem. Ostrzał spowodował, że „Wiedźma” jeszcze zwiększyła szybkość. W tym szaleństwie był jednak rozsądek, piraci wiedzieli, że jeśli zbliżą się dostatecznie blisko ofiary, to katapulty będą bezużyteczne.

Yorkin, jedyny oprócz Conana i Olivii członek załogi, który nie pracował przy wiosłach, wciągnął na maszt flagę Czerwonego Bractwa. W górze załopotała biała czaszka z dwoma czerwonymi szablami skrzyżowanymi na czarnym tle.

Piraci wciąż wiosłowali ignorując pociski, chociaż niektóre z nich trafiały w cel. Jeden zabił pirata z Korynthu trafiając go w pierś, a inny zmiażdżył czaszkę Zagharowi, Shemicie. Żaden jednak nie uszkodził dna ani burty pod linią wody.

— Zwolnić, wściekłe diabły! Nie potrzebuję wypatroszonych wraków, tylko silnych wojowników. Oszczędzajcie siły na walkę! — ryczał wściekle Conan, a kiedy jego słowa nie przyniosły efektu, przekazał ster Ivanosowi i pobiegł między wioślarzy, studząc co zacieklejszych uderzeniami potężnych pięści.

Nieoczekiwanie bogowie przyszli piratom z pomocą. Wiatr, jakby spłoszony przekleństwami, ucichł raptownie. Żagle kogi znów zwisły bezwładnie. Piraci wydali okrzyk triumfu, teraz nic już nie mogło uratować ofiary. Łódź utrzymywała kurs na śródokręcie znacznie większego od niej statku handlowego. W ostatnim momencie, gdy niektórzy piraci porzucili już wiosła i zaczęli szykować haki abordażowe, na burcie kogi pojawili się łucznicy.

Deszcz strzał spadł na piratów, ale ci nie przestali wiosłować. Zrzucili tylko zabitych lub ciężko rannych wioślarzy w dół, pomiędzy ławki.

— Haki abordażowe na prawą burtę!!! Jephat, Juwala, na dziób! Olivia do kabiny! — grzmiał Conan.

Korsarze zarzucili haki. Conan na rufie szarpnął linę, która przyciągnęła tył pirackiej szalupy do burty ofiary. Stykali się teraz prawie burta w burtę. Po licznych linach, którymi scze-pione były statki, zaczęli wspinać się obłąkani żądzą zabijania piraci. Broń trzymali w zębach, niektórzy zostali strąceni przez zrozpaczonych obrońców, ale większość dotarła na pokład przeciwnika. Conan odcisnął dziki pocałunek na ustach wbiegającej do kabiny Olivii i skoczył, chwytając rękami linę. Jego ciężki miecz kołysał się na pasie, gdy barbarzyńca pokonywał przestrzeń dzielącą oba statki. Cała burta kogi roiła się od wspinających się na nią piratów. Obrona była słaba i niezdecydowana. Z pokładu dochodziły wrzaski piratów, szczęk broni i krzyki mordowanych.

Kiedy Conan wysunął głowę nad burtę kogi, powietrze o włos od jego twarzy przeszyła włócznia trzymana przez jednego z obrońców.

Każdy pozbawiony refleksu barbarzyńcy miałby już wbity grot w oko, Conan jednak zdołał się uchylić. Chwytając napastnika za rękę i wykorzystując jego impet, po prostu przerzucił go przez burtę. Teraz jednym susem przesadził krawędź statku i stanął na pokładzie z obnażonym mieczem w dłoni.

II

Pirackie prawo

Śniady, potężnie umięśniony żołnierz w kolczudze i hełmie był pierwszym przeciwnikiem, który stanął na drodze Conana. Zaatakował Cymmerianina z niepohamowaną furią. Miecz przeciwnika był dużo dłuższy niż oręż barbarzyńcy, co zmusiło Co-nana do błyskawicznego skrócenia dystansu. Zwinny jak kot barbarzyńca uskoczył przed pierwszym cięcięm, drugie przyjął na swój miecz i naparł na skrzyżowaną broń całą siłą swych potężnych mięśni. Przeciwnik, odepchnięty, stracił na moment równowagę iConanowi udało się ciąć go w ramię, barwiąc krwią kolczugę żołnierza. Było to wszakże płytkie draśnięcie, bowiem atakujący nie stracił animuszu. Conan uderzył wściekle kilka razy, wciąż napotykając nieustępliwe ostrze. Walkę rozstrzygnął jeden z ciosów Conana wymierzony w głowę żołnierza. Miecz chybił wprawdzie celu, ale odciął przeciwnikowi ucho i zalał krwią jego szyję. Żołnierz zaklął szpetnie i zaatakował barbarzyńcę z jeszcze większą wściekłością. To go zgubiło. Dotąd uważny w obronie, teraz odsłonił się atakując. Taki błąd w walce z Conanem popełniało się tylko raz... Pchnięcie, które zadał Cymmerianin, przebiło kolczugę i jego miecz wbił się na trzy czwarte długości klingi w brzuch żołnierza.

Conan ledwie miał czas wyszarpnąć broń z ciała powalonego żołnierza, gdy zaatakował go następny wróg, tym razem ciemnoskóry Iranistańczyk.

2—CONAN—ZCZER.

Być może jego cios dosięgnąłby piersi zaskoczonego barbarzyńcy, gdyby nie śliski od krwi pokład, na którym napastnik stracił na moment równowagę. Ta krótka chwila zdecydowała o tym, że z myśliwego stał się ofiarą. Conan pozbawił go głowy jednym cięciem miecza. Dopiero teraz Cymmeria-nin miał chwilę, by rozejrzeć się naokoło. Jego piraci starli się z żołnierzami i żeglarzami, cały pokład przypominał rzeźnię. Już na pierwszy rzut oka Conan zauważył, że obrońcy nie są w stanie długo stawiać oporu rozjuszonym piratom. Nagle kątem oka barbarzyńca dostrzegł pocisk z katapulty niknący w jego kierunku. Odruchowo odskakując stwierdził, że jedna katapulta została odwrócona i właśnie zaczyna strzelać do atakujących piratów. Mniej szczęścia miał Ogelus — młody rozbójnik, który właśnie wskoczył na pokład za plecami swego kapitana. Przeznaczony dla Conana pocisk strącił go za burtę. Tymczasem Cymmerianin, odzyskawszy równowagę po szalonym uniku, rzucił się w kierunku człowieka, który obsługiwał katapultę, i powalił go ciosem miecza. Uderzył jednak płazem, tylko pozbawiając ofiarę przytomności. Ktoś, kto umiał obsługiwać katapultę, mógł się kiedyś przydać.

Conan rozejrzał się w poszukiwaniu następnych przeciwników, ale walka miała się ku końcowi, choć i tak trwała dłużej niż przy większości dotychczasowych starć. Uzbrojeni żołnierze, rzadko spotykani na kupieckich statkach, drogo sprzedawali swe życie. Dopiero teraz ich obecność dotarła do świadomości Conana. Cóż za cennny towar, chroniony przez żołnierzy i katapulty, mógł przewozić ten statek?

Ostatnia grupa obrońców skupiła się na rufie. Za plecami mieli drzwi nadbudówki prowadzącej pod pokład. Szykowali się do ostatecznej obrony. Grupa ta miała urozmaicony skład: kilku żeglarzy uzbrojonych w oszczepy, kordelasy, a nawet bosaki, jeden oficer, kilku bosonogich majtków i chłopców okrętowych, i dwóch bogato ubranych mężczyzn w turbanach na głowach. Ci ostatni byli niewątpliwie turańskimi arystokratami. Trzymali swe szable o rękojeściach wysadzonych klejnotami, jakby szykowali się do eleganckiego pojedynku o damę, a nie do krwawej walki, która mogła przynieść im tylko śmierć.

Piraci osaczyli grupę niedobitków jak wilki zwierzynę, wiedzieli już, że statek jest zdobyty, ładunek ich, a ta garstka czeka tylko na dorżnięcie. Conan wiedząc, że jego ludzie za moment rozniosą na mieczach ostatnich obrońców, zawołał grzmiącym głosem:

— Rzućcie broń i zdajcie się na prawo Krwawego Bractwa!

— Tak, poddajcie się lub szybciej pójdziecie do piekła — . zawtórował mu ponury głoś Diccola.

— Prawo?! — wykrzyknął z kpiną jeden z arystokratów. — Jak śmiecie mówić o prawie, łotry, jeżeli jedyne prawo w tym kraju, prawo Turanu i Jego Boskiego Majestatu cesarza Yildi-za ściga was za wszystkie możliwe zbrodnie! — krzyczał machając swą kosztowną szablą.

— Nie, nie, szlachetny Abdalu — zwrócił się do niego stojący obok oficer, słysząc groźny pomruk otaczających ich piratów. — Ci piraci mają swe prawa i zwyczaje, wie o tym każdy żeglarz. Być może ich kapitan przedstawi nam swoje warunki — tu spojrzał badawczo na Conana, który przepychał się właśnie na pokład rufowy.

— Bzdura, Tibalek! Gdzie są spisane lub wyryte te ich słynne prawa, jeśli można spytać? Oni nie umieją nawet pisać, potrafią tylko kraść i podrzynać gardła. Jeśli o mnie chodzi — kontynuował szlachcic — zabrałbym jeszcze kilku ze sobą, zanim nas wyrżną.

— Ha, chce walczyć! — zawołali piraci wietrząc krew. — Dalej, rozsiekać ich!

— Nie!!! — zawołał Tibalek, stając między arystokratą a piratami. — Przypominam, że ja jestem właścicielem i kapitanem tego statku i na morzu komenda należy do mnie. Rozkazuję wysłuchać tych ludzi i nie gniewać ich więcej, więc milcz dla naszego wspólnego dobra — to rzeklszy cisnął swój miecz na pokład statku. Większość żeglarzy i majtków zrobiła to samo. Abdal zniżył tylko swoją broń i oczekiwał na dalszy rozwój wypadków.

— To była mądra decyzja — rzeki Conan. — Tak jak powiedziałeś, mamy swoje prawo i zostaniecie osądzeni zgodnie z nim. Pokażcie nam, co przewozicie, a wasz los zostanie postanowiony...

— Po co się cackać z tymi brudnymi wieprzami, zarżnijmy ich, bierzmy łupy i spalmy tę zgniłą krypę! — wrzasnął Punicos, wielki drab o ponurym spojrzeniu, przerywając Co-nanowi.

— Tak jest! Punicos dobrze mówi!

— Rabować, zabijać, palić! — krzyczeli inni. — Po co nam prawo, oni pierwsi strzelili do nas z katapulty!

— Zabili Arkosa i Scorpho!

— Odstrzelili głowę biednemu Zagharowi! — Diccolo jak zwykle podsycał niechęć załogi wobec Conana. Miecze zaczęły szczękać, zamieszanie robiło się coraz większe. Conan przeczuwając bliską jatkę ryknął wściekle:

— Precz z mieczami, ujadające psy! Kto pierwszy złamie moje słowo, odpowie przede mną, jakiem Amra. Pamiętajcie o tym, kundle! — odczekał chwilę. — A co z zaciągami? — skierował uwagę piratów na inny temat. — Przydaliby się następcy zabitych wioślarzy.

— Tak!! — krzyknęli chórem piraci. — Zaciągi, zabawmy się trochę! — Tłum cofnął się nieco od niedoszłych ofiar.

— Kto z was chce wstąpić do Czerwonego Bractwa? — zaczęły wołać dzikie głosy. Przez tłum piratów przepchnął się Juwala, czarnoskóry Zembabwańczyk uznawany przez piratów sędzia we wszystkich pojedynkach i sporach.

— .Jeżeli jakikolwiek członek pokonanej załogi zechce wstąpić w szeregi Czerwonego Bractwa, żeglować jako wolny pirat i mieć sprawiedliwy udział w łupach, może to uczynić...”— wyrecytował Juwala z pamięci— „... musi wszakże własnoręcznie zabić swego poprzedniego pana lub wodza” — tu obrzucił uważnym spojrzeniem niedobitków. — „Jest to jedynym, ale niezmiennym warunkiem” — zakończył wygłaszanie prawa i zastygł w oczekiwaniu.

— Co? — Tibalek był wzburzony. — Kapitanie, czy tak wygląda twoje słowo?

— Tak — mruknął Conan. — Takie jest nasze prawo.

Po tych słowach wszyscy żyjący członkowie załogi zaczęli się uważnie obserwować. W ich wzroku czaiła się niepewność, nieufność i desperacja. Nikt nie był pewny, czy ktoś nie kupi życia za cenę jego krwi.

Abdal otworzył usta, aby zaprotestować, ale w tym momencie odezwał się brodaty Punicos:

— Co ty na to, Hyrkańczyku? — słowa te były skierowane do jednego z bosonogich majtków. Mężczyzna ten wyróżniał się żółtym kolorem skóry i skośnymi oczami, które to cechy zdradzały w nim nomadę ze wschodnich stepów.

Korsarz zbliżył się do niego.

— Kim jesteś? Jeńcem wojennym? — rozciął mieczem jego koszulę. Pod tkaniną kryły się naznaczone różnymi bliznami plecy i ramiona. Były to bez wątpienia ślady bata.

— Niewolnik?... Odpowiadaj! Jak cię zwą?

Majtek odpowiedział niespodziewanie dumnym głosem: — Jestem Tamur, Tamur Laga, wódz szczepu Hraydu. Punicos zachichotał.

— Nie wyglądasz na wielkiego wodza — zauważył złośliwie.

— Zatem Tamur, czy jak cię tam zwą — odezwał się Conan. — Nie chcesz kupić swego życia i wolności za krew jednego z tych nadętych turańskich szlachciców?

Punicos błyskawicznym, kocim susem skoczył w kierunku młodszego z dwóch, wciąż uzbrojonych szlachciców i wyrwał mu broń, zanim ten zdążył zareagować. Dwóch innych piratów równie sprawnie rozbroiło starszego Turańczy-ka. Był nim sprawiający od początku kłopoty Abdal, który teraz obrzucił piratów stekiem wyzwisk.

Punicos wręczył ozdobną szablę Turańczyka młodemu majtkowi.

— No, chłopie, obaj są twoi, jedno lub dwa pchnięcia i jesteś w naszej kompanii, twoje są wszystkie skarby mórz i słodkie życie pirata. To chyba uczciwe, mój szlachetny kapitanie — zwrócił się do Conana z lekką drwiną.

Barbarzyńca uważnie obserwował tę scenę oparty o nadbudówkę.

— Niech tak będzie — stwierdził. — Jeśli byli dobrzy dla swojej załogi, teraz nie mają się czego obawiać.

Młody Hyrkańczyk zacisnął dłoń na rękojeści szabli. W milczeniu przenosił wzrok z Punicosa na wysoką postać Abdala i z powrotem. Turańczyk śmiało patrzył w oczy swemu przyszłemu zabójcy, w którym wciąż zmagały się strach przed śmiercią i wierność.

— Co jest z tobą, Tamur. Ach, rozumiem... nie masz odwagi, by przelać szlachecką krew. — Punicos sięgnął po swój zakrzywiony jatagan. — To nie takie trudne, nauczę cię.

W tym momencie Tamur podjął decyzję. Z przeraźliwym krzykiem uderzył! Ale nie Turańczyka wszakże, lecz stojącego przed nim pirata. Punicos popisał się wspaniałym refleksem. Jego jatagan z głośnym brzękiem przyjął desperacki cios majtka. Ich ostrza zderzyły się jeszcze kilka razy, ale pirat zdecydowanie górował nad swoim młodym przeciwnikiem, toteż walka nie była długa. Wkrótce na pokładzie leżało jeszcze jedno ciało. Krótkiemu pojedynkowi towarzyszyły entuzjastyczne krzyki piratów, które przerodziły się w owację na cześć Punicosa, gdy Tamur upadł.

— On i tak nie byłby dobrym piratem — rzekł Punicos, obojętnie wycierając jatagan. — Stchórzył przed jednym łbem w turbanie. — Splunął pogardliwie. — A teraz — podniósł głos i zwrócił się do pozostałych jeńców, obserwujących z przerażeniem pojedynek — kto z was chce tę piękną szablę za zabicie swego dowódcy?

— Aaarh!!! — kapitan Tibalek, zamiast dalszych protestów, wydał przejmujący jęk i osunął się na kolana, a następnie upad! na pokład. Zza jego pleców wysunął się inny majtek, niewysoki chłopiec o blond włosach i wyciągnął zakrwawiony sztylet z pleców leżącego.

— Zrobiłem to! — krzyknął, skacząc jak szalony po pokładzie. — Hurra, jestem teraz piratem... i nie potrzeba mi szabli, wystarczy mi mój sztylet.

Conan tylko rzucił okiem na jego twarz. Nowy „pirat” był bez wątpienia ograniczony umysłowo. Świadczyły o tym jego nieskoordynowane ruchy i grymasy twarzy.

— Śmierć Tibalekowi, niech żyje Bractwo! — krzyczał dalej szaleniec.

— Świetnie, chłopcze — piraci chwalili jego entuzjazm i przekrzykiwali się nawzajem, poklepując zabójcę po plecach.

— To był świetny przykład dla reszty!

— Pirat jak się patrzy!

— Będzie z niego pociecha!

— Albo pokarm dla ryb, ha, ha!

—.Nie będę więcej dla niego harował ani brał od niego batów. Jestem teraz piratem! — chłopak wciąż machał nożem i nie ustawał w krzykach.

— Śmierć Tibalekowi, też to powiem — następny majtek, wąsaty Turańczyk, wziął z rąk Juwali kosztowną szablę i dobił kapitana. — Jestem Iliak... z Krwawego Bractwa — dodał. Jego postępek wywołał zachwyt piratów.

— Tak, Tibalek — zauważył cierpko Abdal. — Teraz wiesz, co to znaczy wchodzić w układy z mordercami.

Jego słowa zginęły ogólnej wrzawie. Kolejni majtkowie podnosili z ziemi broń i maskrowali ciało kapitana.

— Prawo! — ryczał Punicos, próbując przekrzyczeć wrzawę. — Nie może tak wielu przyłączyć się do Bractwa! Tnie-cie zimne zwłoki jednego kupca. Zabijcie żywych, jeśli chce-cie być wśród nas!

Juwala zaczerpnął oddech, aby wygłosić werdykt w tej sprawie, ale Conan odezwał się pierwszy:

— Dosyć! Na dziś wystarczy mi pirackich praw — przepchnął się przez tłum w stronę jeńców. — Na dziś dość tej zabawy! — warknął rozglądając się w poszukiwaniu tych, którzy śmieliby się sprzeciwić. — Lepiej obejrzyjmy ładunek — wskazał mieczem wylot luku wiodącego do ładowni.

— Ay! Łupy! — wrzasnęli piraci. — Zabić jeńców i dzielmy łupy! — Niektórzy przyskoczyli do pojmanych z kordelasami w dłoniach.

— Precz! — rozkaz Conana był krótki i zatrzymał ich w miejscu. — Starczy zabijania, jeśli nie chcecie, abym ja to zrobił — potoczył wzrokiem po twarzach, gotowy w każdej chwili do przecięcia na pół tego, kto waży się na protest.

Zapadła nagła cisza. Piraci przyglądali się potężnej sylwetce barbarzyńcy. Wiedzieli, co potrafi ich kapitan. Razem zdołaliby go pewnie pokonać, ale ilu trafiłoby przy okazji do piekła? Conan zwrócił się do Juwali:

— Trzymaj więźniów pod strażą, dopóki nie podzielimy łupów.

— Kapitanie — czarnoskóry pirat próbował załagodzić sytuację mówiąc spokojnym, cichym głosem: — Czy to nie jest jedzenie deseru przed obiadem? — uśmiechnął się do Conana łagodnie. — Wiemy, że nie zawsze przestrzegasz praw Krwawego Bractwa, ale obyczaj mówi, że świadków trzeba zabijać, aby uniknąć kłopotów. Możemy ich utopić, jeśli nie chcesz więcej trupów na pokładzie.

— Nie zamierzam zabijać szlachetnie urodzonych — powiedział z naciskiem Conan. — Ich życie może przynieść nam więcej złota niż ładunek tej krypy. Itak część już straciliśmy. — Conan spojrzał na posiekane ciało Tibaleka, a potem na blade twarze pozostałych jeńców, którzy słysząc jego słowa zaczynali czuć nieśmiałą nadzieję, że może jednak ocalą życie. — Wypuśćmy ich za okupem — zakończył obojętnie.

— Za okupem?! — Punicos wrzeszczał najgłośniej, przekrzykując protesty pozostałych piratów. — Na Bel Dagotha, to się nigdy wcześniej nie zdarzyło! Mogą potem opowiedzieć o nas wszystko!

— Głupiec — skwitował Conan. — Nie można zdobyć prawdziwego bogactwa nie ryzykując. Jesteśmy Krwawym Bractwem dumnym ze swej sławy. Nie mam zamiaru zarzynać każdego świadka tylko dlatego, że drżycie przed turańską flotą. Niech żyją i rozgłaszają nasze czyny we wszystkich portach morza Vilayet!

— Kapitanie Amra! — rzekł Juwala podniesionym głosem. — Chyba nie do końca poznałeś reguły pirackiego życia. Do tej pory jeśli zaginął kupiecki statek, to mógł paść ofiarą burzy lub zatonąć na rafach. Nikt nie mógł być pewien, że napadli go piraci. Sława, o jakiej mówisz — tu potrząsnął gniewnie głową — jest najgorszym wrogiem pirata. Wtedy nikt nie będzie miał wątpliwości, że jest to wina piratów, kupcy będą unikać naszych wód jak ognia, zaroi się tu za to od wojennych okrętów Imperium... a one mają ostre zęby. Wszyscy Bracia odwrócą się od nas!

— Nie, Juwala — przerwał mu Conan. — Taka sława da nam korzyść. Ilekroć zaatakujemy jakiś statek, w załodze upadnie serce do walki, gdy dowiedzą się, że to Amra stoi z nimi burta w burtę. I żaden statek nie będzie unikał naszych wód, bo nasze wody to całe morze Vilayet. Będą po nim pływać nasze okręty... i wiosłowe, i żaglowe.

— Co? Okręty? Masz zamiar zatrzymać to pudło, zamiast posłać je na dno? Będziemy pływać w dwa statki?

— Dwa lub dwadzieścia — obojętnie odparł Cymmeria-nin. — Jedyny kłopot to załogi do ich obsadzenia i oficerowie, którzy będą wykonywać moje rozkazy, ale ludzie sami do nas przyjdą, gdy zostaniemy królami morza. Tak było na Morzu Zachodnim!

To ostatnie zdanie było wprawdzie tylko marzeniem Conana z dawniejszych czasów, ale jego podwładni nie musieli o tym wiedzieć.

— Kapitanie, tutaj!

Kilku piratów nie brało udziału w tej dyspucie, pełnej wrzasków i wyzwisk, ale też szeptów komentujących słowa kapitana. W tym czasie wyłamywali właz do ładowni, który wreszcie ustąpił, podważany ze wszystkich stron bosakami i włóczniami. Kilku piratów wskoczyło na dół i jeden z nich wydał właśnie okrzyk, który odwrócił uwagę Conana od sporu.

— Kapitanie, nie jestem pewien, ale wydaje mi się, że słyszałem jakieś głosy tam na dole — wyjaśnił teraz.

— Czyżby? — Conan podskoczył do otwartego włazu i spojrzał. — Za mną, chłopcy, musimy to zbadać — zszedł w dół po drabince i stanął na korytarzu. Dostrzegł drzwi do wielkiej ładowni głównej, ale były tu też liczne mniejsze drzwi, wiodące do kabin.

Cymmerianin naparł całą siłą mięśni na jedne z nich, wskazane w milczeniu przez pirata. Ustąpiły. Conan wskoczył do środka z obnażonym mieczem, a za nim w progu stanęli piraci. Była to niewielka kabina o ścianach obitych jedwabiem. Na środku stał stół, na którym stały różne buteleczki oraz lustro. Naprzeciw drzwi znajdowało się okrągłe okienko, przez które wpadało nieco słonecznego światła. Conan ogarnął to wszystko jednym spojrzeniem. W rogu kabiny kuliły się dwie kobiety, które wbiły w przybyszy przerażony wzrok.

— He, he... — usłyszał Conan za swymi plecami. — Nasz dzielny kapitan spodziewał się niebezpieczeństwa. Istotnie, to naprawdę rzadki i niebezpieczny ładunek — pirat wszedł do kabiny i skierował się w stronę kobiet, rozpinając pas.

— Wynoś się stąd! — Conan chwycił go za ramię. — I wy, psy, też precz od drzwi! Lepiej zobaczcie, co jest w ładowni!

Zawahali się, ale widząc niebezpieczny błysk w oku barbarzyńcy, postanowili posłuchać rozkazu.

— A teraz wy! — odwrócił się do kobiet. — Podejdźcie bliżej do okna! Kim jesteście?

— Niewinnymi podróżnymi — jedna z kobiet, czarnowłosa piękność ubrana w jedwabną tunikę zrobiła krok w kierunku Cymmerianina. — Jestem Philiope, córka hrabiego Arista-rhosa z Shahpur, a to moja służąca Sulula — wskazała na drugą, niemal równie dostojnie ubraną dziewczynę, choć nie tak olśniewająco piękną jak jej pani. — Więc to ty jesteś tym, którego zwą Amra.

— A jeśli nawet, to co z tego? — Conan pierwszy raz słyszał swe pirackie imię wypowiedziane tak delikatnym i melodyjnym głosem.

— Jeśli nim jesteś, to oddaję się pod twoją opiekę — klękając na jedno kolano Philiope chwyciła jego okrwawioną rękę, zbliżając ją do swej twarzy. — Wiem, że ten statek padł ofiarą piratów z okropnego Krwawego Bractwa — mówiła dalej swym melodyjnym głosem. — Błagam więc ciebie, najpotężniejszego ze wszystkich, abyś obronił mnie i tę niewinną dziewczyną przed losem, który czeka wszystkie pojmane przez piratów kobiety. Błagam cię, aby żadna krzywda nie stała się mnie, mojej służącej, a nawet tym biednym jeńcom, którzy starali się nas bronić, wykonując rozkazy mego ojca. Przysięgam, że potrafię się odwdzięczyć — powiedziała na koniec, całując dłoń barbarzyńcy.

Mówiła to, patrząc mu prosto w oczy. Conan poczuł nagły dreszcz pożądania. Dziewczyna była naprawdę piękna. Smagła i ciemnooka bogini z doskonale ukształtowanymi, jędrnymi piersiami — jedną z nich mógł zobaczyć przez uchylony jedwab, oraz wspaniałymi, długimi nogami, których prawie nie zakrywała leciutka zielonkawa suknia z najdelikatniejszego jedwabiu. Poza tym Conan lubił dziewczyny odważne i zdecydowane.

— Tl —

— Teraz rozumiem — mruknął, zauważając, że bezwolnie gładzi jej delikatną dłoń — skąd na tym statku żołnierze i katapulty. Ze względu na ciebie?

— Tak, zrobiono to na rozkaz mojego ojca, aby chronić mnie i moich kuzynów — wysunęła dłoń z jego rąk — i oczywiście mój posag, który jest w ładowni na dole. Płynęłam do Hyrkanii, aby wyjść za mąż za syna głowy jednego z najświetniejszych tamtejszych rodów. Tak ustaliły nasze rodziny — dodała nie pytana.

Conan wskazał kobietom drogę na pokład. Wyszli z kajuty.

— Więc chcesz, żebym cię tu trzymał i bronił, a potem wypuścił w zamian za okup?

— Tak, mnie i moją ukochaną służącą, o ile nie będziesz mógł wypuścić jej wcześniej. — Wszyscy troje wyszli na pokład.

— Po okup mam się zwrócić do twojego ojca, czy może do twojego bogatego narzeczonego? — spytał Conan idąc w kierunku reszty jeńców.

— Mój ojciec hrabia Aristarhos będzie właściwszy — wskazała na jeńców. — Tych ludzi możesz wysadzić na turański brzeg wraz z żywnością. Jestem pewna, że zaniosą wiadomość ojcu. Moi kuzyni zawsze byli mi oddani.

— Dobrze powiedziane, najdroższa Philiope — powiedział z czarującym uśmiechem Abdal.

— Zgoda. — Conan dostrzegł Ivanosa wśród piratów gromadzących się wokół kobiet. — Nanos, co w ładowni?!

Wysoki Korynthiańczyk wyszedł właśnie spod pokładu w purpurowej, wysadzanej klejnotami szacie. Na głowie miał wazę z czystego srebra.

— Bogaty łup! — krzyknął triumfalnie. — Kosztowności, tkaniny, płótna, narzędzia, korzenie, ozdobne zastawy...

Zebrani na pokładzie piraci wydali radosny krzyk.

— To dobrze. — Conan podejrzliwie pociągnął nosem.

W oddechu swego bosmana poczuł zapach dobrego wina z Korynthu. Zdecydował, że musi wyjaśnić wszystkie sprawy, zanim jego banda będzie pijana.

— Nie ruszać towarów ani nie próbować tych „korzeni”, dopóki nie podzielę łupów. Ivanos, ustawisz straż w ładowni, a jeśli jakiś złodziej będzie próbował tam wejść, przyprowadzisz go do mnie — położył znacząco dłoń na rękojeści miecza.

— Tak jest, kapitanie — odpowiedział bosman.

— Zostanę na pokładzie tego statku wraz z niezbędną załogą. Reszta na naszą szalupę pod wodzą Ivanosa i do wioseł. Płyniemy do Djafur. Jeśli nie będzie wiatru, weźmiecie nas na hol. Łupy zostaną podzielone w Djafur!

Piraci wydali jak zwykle pomruk niezadowolenia, ale nie protestowali zbyt mocno.

— Więźniowie zostaną wysadzeni na ląd — wskazał gestem grupkę na rufie statku — z żywnością i wodą. Nic więcej nie mogę dla nich zrobić — zapewnił Philiope, spoglądając w jej ciemne oczy.

— Nie obawiaj się, łatwo znajdą statek, który zabierze ich na południe, do Turanu.

— Okup za ciebie wynosi dwadzieścia talentów złota — oznajmił Cymmerianin.

Na te słowa piraci zaszemrali, nie wierząc własnym uszom, choć Philiope nie zdawała się zaskoczona.

— Albo równowartość w towarach lub broni — mówił Conan. — Twój ojciec ma porozumieć się z koczownikami obozującymi obok Djafur, oni będą pośrednikami. Do tej pory zostaniesz ze mną, pod moją opieką. Słuchajcie mnie dobrze, morskie szakale! — podniósł głos, patrząc groźnie po twarzach piratów. — Amra z Czarnego Wybrzeża nie handluje zepsutym towarem!

— A co z moją biedną służącą? — szybko przypomniała Philiope. — Rozumiem, że może odejść z innymi...

— No... — zawahał się Conan, dopiero teraz uchwycił spojrzenie Olivii, która przed chwilą weszła na pokład zdobytego statku i słuchała jego przemowy. Twarz kobiety była ponura, nie uszedł jej uwagi zachwyt, z jakim Conan patrzył na Philiope. Prawdę mówiąc, Cymmerianin zupełnie zapomniał o Olivii, ale teraz uderzyła go nagła myśl.

— Nie, ta kobieta nie wyjdzie na ląd. Żaden więzień Krwawego Bractwa nie może mieć służby, dlatego też oddaję twoją służącą Sululę mojej pani Olivii, aby spełniała jej życzenia— zwrócił się do Philiope, ale celowo uniósł głos, aby Olivia słyszała go dokładnie. — Wszystkie trzy pozostajecie pod moją opieką.

— To sprzeczne z naszym prawem, kapitanie — zaprotestował Punicos w imieniu załogi. — Wedle tradycji Czerwonego Bractwa, każda kobieta pojmana na zdobytym statku ma służyć ku rozrywce wszystkich piratów, dopóki nie wyzionie ducha. Wielu z nas uważa za niesprawiedliwe, że zatrzymałeś dla siebie jedną kobietę, teraz chcesz trzy! Tak nie może być, nawet jeśli jakiś arystokrata będzie na tyle głupi, żeby zapłacić złotem za tę małą dziwkę...

Mowa Punicosa została przerwana jednym cięciem ciężkiego miecza Conana. Piraci zdołali jedynie usłyszeć świst powietrza i paskudny chrzęst rozłupywanej czaszki. Wielu nie dostrzegło nawet momentu, w którym barbarzyńca wyciągnął miecz. Ciało awanturnika dołączyło do wielu trupów walających się po okrwawionym pokładzie.

— Czy jeszcze coś jest niezgodne z prawem? — spytał Conan.

Odpowiedzią była absolutna cisza.

— Więc dobrze, wszystkie ciała za burtę, niech ktoś policzy żyjących. Wyczyścić pokład z krwi i do żagli! Ruszać się, psy! Czuję powiew wiatru.

III

W stolicy świata

Pałac cesarski w Aghrapur był niewątpliwie jednym z cudów architektury. Jego bogato zdobiona, monumentalna bryła, rozparta na kilku wzgórzach, górowała nad jednym z największych portowych miast ówczesnego świata. Pałac stanowił niezapomniany widok dla przybywających do stolicy Tu-ranu drogą morską, bowiem od strony morza prezentował się najokazalej. Ozdobione freskami i płaskorzeźbami marmurowe sale pałacowe oraz wewnętrzne dziedzińce z arkadami i kolumnami zajmowały większy obszar niż całe stolice niektórych mniej potężnych królestw. Wszystko to znajdowało się pod jednym dachem, nad którym wznosiły się niezliczone wieżyczki, baszty, kopuły i minarety. Gość mógł zwiedzać wnętrze pałacu przez wiele dni, nie przechodząc dwa razy tą samą drogą i nie wychodząc nawet na zewnątrz na promienie uciążliwego, zwrotnikowego słońca.

Nephet Ali nie zwracał uwagi na wspaniałości pałacu. Przechodził szybkim krokiem przez kolejne cudowne sale i korytarze. Ten niski człowiek znał je lepiej niż ktokolv'iek. W czasie swej wieloletniej służby u Boskiego Cesarza Yildiza osobiście zaprojektował większość pałacowych sal i zdobiących je rzeźb oraz bezcennych mebli. Nawet teraz, gdy szedł po wyłożonych jedwabnymi dywanami korytarzach o ścianach pokrytych arrasami, wśród statuetek, bogato ozdobionych klej-

notami, czy mijając marmurowe kolumny, obmyślał jeszcze bardziej wspaniałe sale, korytarze, ukryte przejścia, pełne pułapek twierdze wojskowe oraz drogi i mosty...

Przez moment oderwał myśli od swych projektów i zastanowił się nad powodem tego nagłego wezwania przed oblicze cesarza. Czyżby jedna z jego dawnych lub obecnych kradzieży została odkryta? To mogło oznaczać utratę stanowiska, a nawet życia. Nephet Ali był chciwy i nie były to drobne kradzieże, niektóre sumy mogły wytrącić z równowagi nawet samego boga Erlika. Jeśli o to chodziło, to byłoby lepiej od razu obmyślić sposób udowodnienia swej niewinności i zrzucenia winy na kogoś innego. Tylko o którą kradzież mogło chodzić?...

Z drugiej strony może zapowiadały się nowe, wielkie zyski? Tak... kolejne zlecenie upiększenia pałacu. Z tą nadzieją w sercu Nephet Ali przyśpieszył kroku. Postanowił zwiększyć swoje dochody, żądając na wstępie absurdalnie wysokiej ceny. Ten sposób zawsze przynosił efekty, a poza tym Nephet Ali znał swoją wartość. Był niezastąpiony jako inżynier, architekt i rzeźbiarz. Zatrzymał się przed pokrytymi złotymi płaskorzeźbami drzwiami prowadzącymi do osobistych apartamentów cesarza. Stała przed nimi straż — dwie silnie umięśnione, szczupłe kobiety, Hyperborejki, sądząc po długich jasnych włosach. Ich srebrne kolczugi przykrywały identyczne tygrysie skóry narzucone na ramiona, całość dopełniały srebrne hełmy i złote bransolety na rękach. Zamiłowanie Jego Wysokości do żeńskiej straży było powszechnie znane. Nephet Ali widział strażniczki wiele razy, ale wciąż uderzała go niezwykłość tej sceny — dwie barbarzyńskie, ubrane w tygrysie skóry wojowniczki w sali urządzonej ze wschodnim przepychem. To był niezwykły kontrast. Architekt stał spokojnie, gdy sprawne ręce jednej ze strażniczek rewidowały go w poszukiwaniu broni. To była dokładna rewizja, ręce kobiety dokładnie zbadały ciało mężczyzny. Musiał przyznać,

że nie była to przykra operacja. Zadowolone z wyników poszukiwań, wojowniczki otworzyły wielkie drzwi. Nephet Ali przemierzył szybkim krokiem kilka korytarzy i komnat i stanął u progu osobistej sypialni Jego Wysokości. Tutaj również stały dwie wartowniczki, tym razem czarnoskóre, smukłe kobiety z Kush, ubrane tylko w turbany na głowach i szerokie jedwabne spodnie, ozdobione srebrnymi nićmi, które ładnie kontrastowały z ich hebanową skórą. Te nie rewidowały już przybysza. Rozkrzyżowały oszczepy, którymi zastawiały wejście do komnaty, dając mu tym samym do zrozumienia, że jest oczekiwany przez cesarza.

Cesarz Yildiz już nie spał. Jego łoże, którym był wielki, pokryty jedwabiem materac, pływający w marmurowym basenie, zajmowały dwie tłuste kobiety z haremu, które spały lub były pod wpływem narkotyków. Leżały w poprzek jedwabnego łoża jak foki wygrzewające się na skałach. Nephet Ali rozejrzał się po tej wspaniałej komnacie i dostrzegł Jego Wysokość na sofie, zabawiającego się z inną konkubiną sie-dziącą na nim okrakiem. Według powszechnie znanych zamiłowań cesarza, ta także, jak wszystkie kobiety z haremu, miała sporą nadwagę. Jego Wysokość, potężny, choć już podstarzały i łysiejący mężczyzna o oliwkowej cerze, leżał rozwalony leniwie na ozdobnym meblu, przyglądając się igraszkom dwóch innych kobiet. Te, najwyraźniej pijane, pląsały i piszczały, prawie nagie, w jakimś obłąkanym tańcu, raz po raz zanurzając głowy w wielkiej kadzi z aromatycznym winem lub polewając nim całe swe ciało z kosztownych kielichów. Gdy Nephet Ali podszedł bliżej, jedna z kobiet napełniła właśnie wysadzany klejnotami puchar winem i wręczyła go cesarzowi. Ten ofiarował go jednemu z dwóch mężczyzn, którzy siedzieli nieco w cieniu na obitych aksamitem krzesłach. Nephet Ali dostrzegł ich dopiero teraz. Znał tego chudego, łysego mężczyznę, który pokornie wziął puchar z rąk władcy. To był Ninshub — skarbnik cesarstwa. Drugiegfiwp

3 — CONAN — Z CZER.                                    &

znał. Ali podszedł do swego pana, starając się omijać ciem-no-fioletowe kałuże wina na lazurytowej podłodze.

— Wasza Wysokość, przybyłem posłuszny twojemu wezwaniu — powiedział klękając pokornie.

— Ach, Nephet— cesarz Yildiz uniósł swój pucharek, pozdrawiając klęczącego architekta. — Witaj na naszej hulance. Aspasia, Isdra, puchar dla naszego gościa.

Hurysy napełniły jego kielich chichocząc i rozlewając przy tym mnóstwo wina na podłogę. Cesarz tymczasem wskazał swemu głównemu inżynierowi wolne krzesło.

— Oczywiście znasz Ninshuba, a to... — wskazał na drugiego mężczyznę — mój syn Yezdigerd. Nasze spotkanie jest jego pomysłem, ale najpierw napij się z nami.

Nephet Ali posłusznie przyjął kielich z rąk konkubiny i podniósł go do ust, spijając słodki nektar. W tym czasie obserwował obecnych spod wpółprzymkniętych powiek i rozważał cel tego spotkania. Prawdę mówiąc, nigdy wcześniej nie zetknął się z Yezdigerdem — pierwszym synem cesarza, który był rzadko widywaną osobą. Młody książę mieszkał w tylnym skrzydle pałacu, gdzie zdobywał wiedzę pod okiem mędrców i swej babki — Królowej Matki Khusii. Książę był nieco wyższym, szczuplejszym i młodszym sobowtórem swojego ojca. Z jego ubioru można było odczytać zainteresowanie zachodem, szczególnie kulturą hyperborej-ską. Ubrany był w luźne bawełniane spodnie, bluzę w kothyj-skim stylu, z guzikami z przodu i skórzane sandały. Nie miał na sobie klejnotów i kosztowności charakterystycznych dla wschodniej mody. Jedynym turańskim elementem jego stroju był prosty szary turban na głowie. Książę obserwował z lekceważeniem dwie próbujące rozbawić go nałożnice ojca. Jego młoda twarz była twarzą człowieka trzeźwo i logicznie myślącego.

To jest człowiek, którego trzeba się strzec, zdecydował w myślach Nephet.

— Tak, mój Ali — roześmiał się cesarz — miło jest próbować wina z pierwszego tegorocznego zbioru, w gronie miłych przyjaciół. Częstuj się jeszcze... a może masz ochotę na jedną z moich kobiet? Nie istnieją sprawy na tyle ważne, aby nie można było ich odłożyć na potem i skorzystać wpierw z uroku kobiecego ciała.

— Dziękuję, Wasza Dostojność — grzecznie odmówił architekt. Nephet Ali był przyzwyczajony do zamiłowań cesarza, a jednym z nich było przerywanie ważnych narad państwowych orgiami. Kiedyś Ali sądził, że jest to sprytne posunięcie cesarza mające na celu poznanie prawdziwych charakterów współrozmówców. Później jednak stwierdził, że nie ma to żadnego ukrytego celu. Zaspokajało to jedynie rozpustne żądze podstarzałego władcy, który często podczas takiej orgii siedział w oparach haszyszu i przyglądał się z boku, co wyprawiają jego poddani.

— Nie sądzę — kontynuował jakąś wcześniejszą kwestię łysy Ninshub — abym teraz mógł znaleźć poważne sumy na cele wojskowe.

Skarbnik, o czym wiedzieli wszyscy, nie lubił narad w pałacu i orgii, które potem następowały. Toteż zwykle zwięźle przedstawiał swoje zdanie i wymykał się, nie pozwalając zanadto pustoszyć skarbu cesarstwa.

— Zwłaszcza że ostatnie zaciągi we flocie i armii, budowa galer i fortyfikacji pochłonęły astronomiczne sumy, przeznaczone zresztą na ten cel dekretem Jego Wysokości — tu minister skłonił się pokornie cesarzowi— ... ale myślę, że rozbudowa naszych wojennych planów musi mieć swoje granice.

— Słusznie, mój dostojny ministrze— głos młodego księcia był uprzejmy i nie zdradzał zakłopotania tak kategorycznym postawieniem sprawy przez Ninshuba. — Podzielam twoje obawy dotyczące wydatków na cele wojskowe. Dlatego pragnę zaproponować coś, co przyniesie nam tysiące talentów złota w przyszłości.

— Ach tak — roześmiał się stary minister. — Wasza Dostojność może nie wie, ale prawie każde kosztowne przedsięwzięcie, w które jesteśmy uwikłani, było przedstawiane jako plan oszczędności lub nawet propozycja przyszłych, wielkich zysków. Ale prawie wszystkie skończyły się stratą ogromnych sum z cesarskiego skarbca, podwoiły, czasem nawet potroiły nasze wydatki, a pieniądze te zginęły w kieszeniach wiecznie nie zaspokojonych pośredników.

— Tak, pośrednicy! — wrącił się cesarz, złowiwszy ostatnie słowo. — A najgorsze są eunuchy, zawsze wyciągają ręce po bakszysz i przywileje do góry, a po łapówki na dół. Każdy interes bez nich jest lepszy — zaczął gestykulować Yildiz. — Czy wiecie, jaka jest cena shemickiej kobiety na rynku? Pięć dinarów! A ja płacę dziesięć razy tyle, gdy eunuchy pośredniczą. Nephecie Ali, czy jesteś eunuchem? — cesarz zwrócił się do swego architekta.

Zapytany poczuł, że się czerwieni.

— Nie, Wasza Dostojność. Mam siedem żon i dwadzieścioro dzieci.

— Naprawdę? Ja nigdy nie pamiętam, ile masz dzieci. To dobrze, zapomnij o tym pytaniu... Chcesz jeszcze jedną?

— Słucham, Wasza Dostojność? — spytał ostrożnie Ne-phet Ali, nerwowo obracając w dłoniach puchar z winem.

— Czy chcesz jeszcze jedną żonę!? — Yildiz gwałtownie przegnał pieszczącą go kobietę, rozlewając przy tym wino. — Jedna z nich jest twoja, jeśli tylko chcesz.

— Wasza Dostojność, jestem zaszczycony, ale... — inżynier schylił głowę, gorączkowo obmyślając uprzejmą odmowę — ...każda moja żona musi być młodsza od poprzedniej, aby w rodzinie był porządek. Aby każda znała swoją rangę i miejsce w domu.

— Rozumiem — zamyślił się cesarz — jesteś bardzo mądrym mężczyzną... — Yildiz umilkł, pozwalając kontynuować naradę.

— Zgadzam się z tobą, Ninshub — książę Yezdigerd mówił spokojnie dalej, jakby ich rozmowa w ogóle nie została przerwana. — Koszt utrzymania armii imperium, a zwłaszcza floty jest wielki. Ale ostatnio nowe podboje i najazdy są rzadkie.

— Rzeczywiście, książę — skinął głową Ninshub — ale koszty utrzymywania już podbitych ziem wciąż rosną.

— Ależ mój drogi ministrze — zaprotestował książę — nie rozumiem powodu twoich narzekań. Granice Turanu się powiększyły, czyż nie? Podbite państwa płacą podatki tak wielkie, jak tylko nasi urzędnicy mogą z nich wycisnąć! Zgadza się?

— Tak, Wasza Dostojność, to prawda — przytaknął ponownie Ninshub. — Imperium nasze kwitnie, mimo że — tu zawiesił na moment głos — koszty wciąż rosną i to nie te dotyczące zaciągów czy utrzymywania floty i armii, ale koszty nieprzewidziane: buntów, barbarzyńskich najazdów, pirackich napadów. Granice Imperium są zbyt wielkie, aby można było ich dobrze strzec.

— O, to prawda. — Nephet Ali, odsapnąwszy po małżeńskiej ofercie, uznał, że czas włączyć się do dyskusji. Na razie postanowił popierać ministra, dopóki nie dowie się, o co chodzi księciu i nie zobaczy, jaką z tego mógłby mieć korzyść. — Ten pirat Amra na przykład — powiedział głośno. — Ten, który ostatnio porwał córkę hrabiego Aristarhosa. To poważny kłopot, nie można tolerować jego poczynań. One godzą w naszą potęgę na morzu. Ten łotr chce stworzyć coś w rodzaju państwa piratów i wyspiarskich dzikich szczepów. To w przyszłości może zrujnować nasz handel morski.

— Ach, daj spokój, Ali— cesarz Yildiz machnął lekceważąco ręką. — Nawet najlepiej rządzone imperium zawsze będzie niepokojone przez piratów i bandytów. Przyznaję, ten Amra jest uciążliwy, nie waha się polować na artystokratów i cieszy się dużym poważaniem wśród wszelkiej maści obwiesiów. Ale pomyśl, czy taka błahostka grozi moim rządom i wymaga powiększenia floty?

Nephet Ali zauważył, że mowa Jego Wysokości stała się bełkotliwa z powodu nadmiaru wina.

— Mój szanowny ojcze — rzekł Yezdigerd. — Nie sądzę, aby nasz inżynier sugerował tak wiele. Ten pirat może stać się poważnym kłopotem tylko wtedy, gdy Hyrkańczycy zdołają go zgnieść, nim zrobimy to my, i użyją tego małego triumfu dla ogłoszenia swego panowania na morzu Vilayet.

— Hmm, tak... to mógłby być początek poważnych kłopotów — zgodził się cesarz. — Twoja królewska babka postąpiła słusznie, polecając cię jako doradcę. Więc co proponujesz dla pozbycia się tego robaka i innych jemu podobnych?

— Jeśli chodzi o flotę, ojcze — zaczął książę — to podstawowym kosztem nie jest zbudowanie, ale utrzymanie. Budowa floty to poważne przedsięwzięcie, to prawda, ale dobrze wykonane statki służą potem przez wiele lat. Poza tym zwycięstwa morskie przyniosły nam wiele statków w doskonałym stanie i wiele dziesiątek nadających się jeszcze do remontu. Prawie połowa naszej wielkiej floty to okręty wojenne lub przeznaczone do ścigania piratów i przemytników. Zatem, jak powiedział Ninshub, to koszty utrzymywania floty ciążą najbardziej naszemu skarbowi. Rekrutacje, naprawy, zaopatrzenie, koszt utrzymywania portów i garnizonów w odległych punktach wybrzeża. Żeglarze i nawigatorzy są ludźmi z doświadczeniem i niełatwo ich znaleźć, nie są też tani. Mają rodziny, które muszą utrzymywać się za ich żołd, jeśli oni wypływają w dalekie rejsy. Nawet wioślarze muszą być szkoleni i nie będą pracować dobrze bez pewnej zapłaty i w miarę znośnych warunków. Ich nauka kosztuje i wymaga zatrudnienia oficerów i mnóstwa próbnych rejsów, aby przygotować ich do jednej tylko bitwy. A każdy z nich musi być jeszcze żywiony. To są stałe i duże koszty.

— Są przecież statki poruszane przez przestępców i niewolników — zaczął ostrożnie cesarz, który nieco wytrzeźwiał i zdawał się uważnie słuchać przemowy syna. — Niektóre floty nie używają innych, a w razie wojny można przeprowadzić przymusowy pobór wśród chłopów albo przyjąć ochotników.

Yezdigerd delikatnie pokręcił głową, nie chcąc ostro przerywać ojcu.

— Wymuszona praca nie jest przydatna. Niewolnicy potrzebują nadzorców i ciągłego przymusu, żyją krótko, a ich udział w bitwie, delikatnie mówiąc, jest niechętny. To samo tyczy się przymusowo wcielonych chłopów. A jeśli chodzi o przyjmowanie ochotników — księżę energicznie potrząsnął głową — tego, moim zdaniem, powinniśmy unikać. To powoduje groźną niezależność, tworzy arogancki stan średni, umożliwia zdobycie majątku nuworyszom z niższych stanów i to tym najzdolniejszym, więc i najbardziej niebezpiecznym. Nasi rywale Hyrkańczycy, którzy używają tego sposobu zaciągu, mają ciągłe problemy z przewrotami i buntami wzniecanymi przez nową szlachtę. Uzbrajanie i szkolenie poddań-ców i uczenie ich współpracy ze sobą to niebezpieczna sprawa, która może doprowadzić do rozruchów. Kasta oficerów — szlachciców mających posłuch wśród prostych żołnierzy, jest dużo bezpieczniejszym rozwiązaniem.

— Tak, Yezdigerd, widzę, że przemyślałeś wszystko — stwierdził cesarz. — Ale, ale, nasz minister ma pusty puchar, a i ty też, drogi Nephecie. Isdra, Aspasia! Zaniedbujecie naszych gości. Więcej wina dla wszystkich! — Monarcha uniósł swój puchar i prysnął winem na obie, pijane już „nimfy”, które leżały oparte o kadź z winem.

Jedna z nich półprzytomnie napełniała puchary gości. Jedynie książę, który będąc posłuszny prawom świętego proroka Tarima nie pił alkoholu, odmówił ruchem głowy i kontynuował chłodnym głosem, wcześniej widać przygotowaną przemowę.

— Żyjemy w czasach, w których nauka i handel rozwijają się szybko, i być może to one, a nie armia będą niedługo decydowały o potędze lub słabości państwa. Nasze Imperium, a zwłaszcza nasza stolica jest centrum, do którego dążą karawany i statki kupieckie. Znajdujemy się na skrzyżowaniu szlaków handlowych ze wschodu na zachód i z południa na północ. Tu w Aghrapur stoimy w centrum świata. I korzystamy z tego. Nasze Imperium powiększa się, ściągamy wysokie podatki od kupców, nasza kultura wywiera wielki wpływ na obce królestwa. Ale czy wykorzystujemy w pełni to, co dali nam bogowie? — spytał retorycznie książę. — W tym mieście, o ile tego nie wiecie, żyją i pracują najwspanialsze umysły naszych czasów. Osiągnęli najwyższą wiedzę dzięki zgromadzonym tu księgom. Przyciągnął ich do Aghrapur i przyciąga w dalszym ciągu głód wiedzy, który mogą zaspokoić tylko tu. Przybywają więc z najdalszych zakątków świata, gdzie ich zdolności nie są doceniane. Niektórzy zaglądają tu tylko na chwilę w czasie swych podróży po całym świecie, inni pozostają na zawsze ze względu na lepsze niż gdziekolwiek możliwości prowadzenia badań naukowych. Aghrapur jest więc miejscem pobytu najzdolniejszych uzdrowicieli, astrologów i alchemików, najpotężniejszych magów, jakich zna nasz świat. Wiele wiem o tych ludziach i niektórych ich umiejętnościach i wiem, że oni potrafiliby rozwikłać każdy problem, który byśmy im podsunęli. Ich umysły na pewno przebiją się przez mur przesądów i tradycji, dając nam nowe rozwiązania i możliwości.

— Czy proponujesz, aby zaprosić ulicznych filozofów do dyskusji o sprawach Imperium? — spytał sarkastycznie Yil-diz, wyraźnie pragnąc przyśpieszenia wywodów księcia.

— Hmm... tak, to też możliwe — odpowiedział Yezdigerd, zdając się nie zauważać przytyku ojca, chociaż rzucił mu spojrzenie, od którego dreszcz przebiegł po plecach Nepheta Ali — ...może się wydarzyć, że pewnego dnia ci myśliciele podejmą się rozwiązania kłopotów Imperium, które przerosną nawet mnie... i ciebie, szanowny ojcze. Być może ich metody, do których teraz odnosimy się z powątpiewaniem, sprawdzone w praktyce, ocalą kiedyś nasze królestwo od upadku — uśmiechnął się na samą myśl o tym. — Ale teraz moje plany nie są tak rozległe. Zastanawiam się, jak napędzać statki bez kosztów związanych z wioślarzami?

Teraz z kolei Ninshub poprosił o wyjaśnienie:

— Masz na myśli, książę, sposób napędzania okrętów bez użycia wioseł? Ależ taka metoda została już wynaleziona! Siła wiatru i żagle — uśmiechnął się drwiąco. — Czy dalsze poszukiwania są konieczne?

— Tak, ministrze. Jeśli weźmiesz pod uwagę, że wiatr na naszym wąskim, śródlądowym morzu wieje leniwie lub wcale, a od czasu do czasu z niszczycielską siłą. To zmusza nas, dla własnego bezpieczeństwa, do utrzymania wioślarzy, którzy jak przed wynalezieniem żagla są główną siłą napędową naszych okrętów. Wiosła i wioślarze zajmują większość przestrzeni na statku, ograniczając ilość ładunku i uzbrojenia, no i wymagają dodatkowej żywności.

— Więc chcesz rozkazać tym uczonym, by znaleźli lepszy sposób? — spytał cesarz, który na chwilę oderwał się od kielicha z winem. — ...A któremu z nich to zlecisz i jaką przeznaczysz dla niego karę, jeśli zawiedzie? Może służbę galernika do końca życia?...

— Nie, ojcze — pokręcił głową książę — to nieco przestarzały sposób. Ja proponuję zawody uczonych, dla wszystkich, którzy sądzą, że mogą zaproponować jakieś rozwiązanie. A nagroda w zlocie, powiedzmy pięćset talentów, powinna wystarczyć. Dodajmy do tego udział w zyskach, jeśli ten projekt przyjmie się również we flocie handlowej.

— Pozwolić im na udział w zyskach? — zmarszczył brwi zarządca skarbu. — Hm... to może wzbudzić zainteresowanie.

— Ależ mój drogi chłopcze — zaprotestował Yildiz — cóż mogą wymyślić ci ludzie? Wiatry, które wieją na nasze życzenie? W północnej flocie jest pewien kapitan, który przysięga, że już posiadł taką moc i trzeba przyznać, że przelał sporo pirackiej i hyrkańskiej krwi. A może ci czarnoksiężnicy sprawią, że powierzchnia morza stanie się ukośna, aby-śmy mogli ześlizgnąć się po niej do celu? Isdra, więcej wina! Od tej dysputy chce mi się pić!

Książę Yezdigerd wzruszył ramionami.

— Nie mogę powiedzieć, co uda im się wymyślić. Czy ktoś mógł wyobrazić sobie rydwan, zanim ludzie ujrzeli dzikie, pustynne konie? Albo ten pomysł — ujął w palce jeden z kościanych guzików swej koszuli — to wynalazek Koryn-thian, bardzo prosty, ale ktoś musiał nad tym pomyśleć, a wcześniej nikt nie wpadł na to przez wieki.

— Jako inżynier — włączył się Nephet Ali — uważam, że propozycja młodego księcia może przynieść owoce. Są oczywiście do rozstrzygnięcia ważne kwestie: jak przeprowadzić taki konkurs i jak ocenić przydatność projektów — architekt ostrożnie dobierał słowa, zastanawiając się cały czas, jak wyciągnąć z tego konkursu możliwie duże korzyści osobiste.

— Wydaje mi się — przerwał Yezdigerd — że my trzej... a raczej czterej licząc ciebie, drogi ojcze, będziemy najlepszymi arbitrami. Dlatego zwołałem tę naradę w tym składzie. Ty, Ninshub, ocenisz korzyści dla skarbu, nasz inżynier oceni wynalazki od strony technicznej, dalej ja jako pomysłodawca. Oczywiście musimy włączyć w to reprezentanta floty. Rozmawiałem już w tej sprawie z admirałem Quubem — zastępcą Jamila, głównego wodza. Cały jego sztab jest bardzo zainteresowany moim projektem.

— Hmm, Jamil... — Ninshub nie był zachwycony. — To doskonały wojownik, nie przeczę, ale jego żądania finansowe w przeszłości... i jego rozrzutność... Jeśli on ma być sędzią, to obawiam się, że nie będzie nas stać na te badania.