Do niewidzenia, do niejutra ebook

Joanna Bartoń

Do niewidzenia, do niejutra

Tak, tak, ironia. Każdy broni się, jak potrafi. Ale jeżeli pewnego dnia przestanę kochać, oznaczać to będzie, że przestałem oddychać.

Romain Gary, „Blask kobiecości”

(tłum. K. Szeżyńska-Maćkowiak)

PROLOG

CYGANKA24.04.2006

Ciężkim krokiem pokonywała schody prowadzące na peron dworca PKS. Żywy obraz kampanii społecznej „Na twarzy lat naście, w sercu schyłek życia”. To nic, że rytmicznymi kiwnięciami głowy co każdy stopień próbowała zdopingować nogi do większego wysiłku. Nadal wyglądała jak zdezelowany pajacyk, którego szyja oraz odnóża trzymają się korpusu resztkami sił i to na ostatniej postrzępionej nitce.

W końcu dotarła na szczyt. Po chwili mijała obojętnie kiosk pokryty odpryskami niebieskiej i żółtej farby, drewniany kram z kierpcami i ciupagami made in China BAT spod samiuśkich Tater, starego żebraka posiłkującego się w jałmużnie sędziwym psem oraz młodą Cygankę, która wysługiwała się w tym celu kilkuletnim chłopcem.

Podwójna starość oraz podwójna młodość stają w szranki o współczucie, litość i kieszenie podróżnych. Ciekawe, który duet jest bardziej skuteczny? – pomyślałaby pewnie, gdyby była w lepszej kondycji. Ale nie była. Mijała więc i psa, i żebraka, i dziecko, i Romkę zupełnie bezrefleksyjnie, z początku nie zauważając nawet, że ta ostatnia porusza bezgłośnie ustami, ciskając ostre groty spojrzeń do tarczy między jej brwiami.

Wszystko trwało nie więcej niż dziesięć sekund, jednak przez tę krótką chwilę miała wrażenie, że jest kimś innym, kiedy indziej oraz gdzie indziej. Potem, kiedy znów była sobą „tu i teraz” (ze zdumieniem notując w myślach, że ta spruta językowa ściera do ust wszelkiej maści psychologów i instruktorów zen bywa jednak niezastąpiona), poczuła między brwiami pulsujące mrowienie. Zupełnie jakby ktoś nałożył jej w tym miejscu solidną dawkę końskiej maści.

– Napiszesz książkę, urodzisz dziecko, a potem umrzesz. Szybko, trzydzieści lat będziesz miała – powiedziała Cyganka. Zaraz też, jakby żałując wypowiedzianych słów, uśmiechnęła się lękliwie i spuściła wzrok.

Wskazówka dworcowego zegara przesunęła się o co najmniej trzy kreski, zanim znokautowany przez zaskoczenie umysł Lo stać było na jakąkolwiek reakcję. Książka? Cudownie. Dziecko? Też pięknie. Trzydzieści lat? To niezbyt dużo, ale z drugiej strony nie tak znowu mało – zwłaszcza gdy wziąć pod uwagę to, co robiła przed chwilą na dworcu PKP i czego dotyczą notatki w torebce. Ta ostatnia myśl wywołała nawet cień krzywego uśmiechu na jej twarzy.

– Trzydzieści? – powtórzyła tylko.

– Tak.

– Coś jeszcze ciekawego wiesz… i powiesz?

– Nic! Ja nie powinnam wcale tego pani mówić! Nie o tym! Ale wpierw nie mogłam powstrzymać wizji, a potem języka! – mówiła gorączkowo Cyganka. – To wszystko przez to, że noszę w sobie dziecko – dopowiedziała już spokojnie, gładząc się po delikatnie zaokrąglonym brzuchu.

– Więc mam przed sobą jeszcze osiem? Tak, osiem lat. – W tym momencie jej głos prawie niesłyszalnie zadrżał. – Dobrze wiedzieć. Ile się należy za tę… wróżbę?

– Nic. Prawda nie ma ceny, prawdę zawsze wróży się za darmo. Cyganki sprzedają tylko bajki.

– To fajnie, to trzymajcie się, ty i twoje… – Wskazała brodą brzuch Romki, uśmiechnęła się i z karkiem pokrytym gęsią skórką ruszyła w stronę autobusu.

RYTUAŁY I ABLUCJE

Tak naprawdę jasne stało się tylko to, że projekt „Cybulski – próba rekonstrukcji” właśnie spalił na panewce. Nici z zakamuflowanego samobójstwa, popiół z marzeń o czarnej dziurze, kompletne reżyserskie fiasko. Przecież po wypadku Łysy rychło zjawiłby się na torach! Gdyby jakimś cudem nie rozpoznał mnie od razu po twarzy, dokonałby szybkiej identyfikacji na podstawie dowodu osobistego. Zresztą nawet gdybym nie miała przy sobie żadnego dokumentu, to właśnie on poczułby się odpowiedzialny za ustalenie tożsamości ofiary. Udałoby mu się to najdalej po kilku godzinach i wtedy zrozumiałby wszystko, a ja nie chciałam, żeby do istoty rzeczy dotarł ktokolwiek.

To miało być przecież najsprytniej zakamuflowane i najbardziej autystyczne samobójstwo świata! Każdy inny wariant swojego zejścia uważałam za żałosny, upokarzający i niegodny. Nie umiałam się z nim pogodzić nawet w myślach, a co dopiero chcieć wcielać w życie śmierć (sic!), której motywy staną się ogólnodostępne. Robiłam to przecież tylko dla siebie! W końcu bez cienia przesady i kokieterii rubryki typu „parę słów o tobie” zawsze wypełniam tak samo: „wsobna i osobna”. Rzadko kto potrafi tak krótko i celnie opisać samego siebie, ale ja akurat posiadam tę przydatną do prawie niczego umiejętność. Wszystkie moje zdolności są zresztą tego gatunku: pięknie, fajnie, ale co z tego.

Leżałam na łóżku, gapiąc się w sufit. Wypadki na kolei, Cybulski, romska Kasandra – wszystkie brudy mijającego dnia wirowały, zupełnie jakby ktoś zamknął mnie z nimi w blaszanym bębnie pralki. Szczególnie uparcie powracała do mnie scena, kiedy wychodzę z komisariatu i kieruję się w stronę dworca autobusowego, skąd planuję złapać transport do domu. Po drodze płaczę, że przez wtopę z Łysym będę musiała trochę pożyć – łzy nie zdążyły obeschnąć, a ja ni stąd, ni zowąd natykam się na Cygankę, która mówi mi, jak długo jeszcze.

Za dużo czytałam i oglądałam, by nie docenić potencjału fabularnego tej zaskakującej koincydencji wydarzeń. Zresztą co tam moje czytanie i oglądanie! Nie dostrzec tego splotu wydarzeń, to przyznać się, że przygodę z filmem zakończyło się na „Smerfach”, z literaturą na Ali i jej kocie, a z własnym rozumem chyba jeszcze w życiu płodowym.

Obudziłam się jakieś trzy godziny później z poczuciem graniczącym z pewnością, że kompletnie nic mi się nie przyśniło. Owszem, znam teorię mówiącą o tym, że śni się coś zawsze, można tylko nie pamiętać co, ale tym razem jestem przekonana: w czasie, gdy spałam, podświadomość nie podsunęła mi niczego. I w sumie wcale się temu nie dziwię. Podświadomość z tymi swoimi zgranymi kalkami i utartymi motywami nie miała najwyraźniej śmiałości walczyć o moją uwagę z rzeczywistością. Zwłaszcza po wydarzeniach tego dnia. Mecz o Puchar Osobliwości między snami a życiem zakończył się walkowerem na rzecz tego drugiego. Głównym arbitrem spotkania byłam ja, areną zaś mój rześki i wypoczęty po śnie bez snów umysł spragniony intelektualnej stymulacji choćby temu podobnym myślotokiem.

Rozciągnęłam się i klasnęłam w dłonie, jakbym zagrzewała się do walki z całym światem. Może i jestem osobna i wsobna, ale zapragnęłam w tej chwili na ułamek sekundy zintegrować się z rodzajem ludzkim. Może i przede mną jeszcze osiem lat mordęgi, ale to nie znaczy, że mam zamiar spędzić je wszystkie z dala od rozrywek, którymi kusi nocne życie miasta miłości (WrocLove).

Wyjęłam z torebki komórkę i napisałam esemesa: Su, może dzisiaj gdzieś coś?:). Niemal natychmiast zawibrował telefon, który z powodu stale nasilającej się chęci do bycia pozostawioną samej sobie miałam ustawiony na tryb „milczy”. Dawno zauważyłam, że padaczka telefonu, którego zazwyczaj i tak nie zamierzałam odebrać, denerwuje mnie znacznie mniej niż dźwięk dzwonka. Tym razem jednak byłam nastawiona na odbiór.

– Lo?

– Hej!

– Też bym gdzieś polazła.

– No to idziemy.

– Gdzie?

– Gdziekolwiek.

– Potańczyłabym sobie, a ty?

– To może na początek Mototown?

– Dobra. Tylko tak za dwie godziny najwcześniej, chcę jeszcze się wykąpać, umyć włosy, wyprostować je, a potem jeszcze spróbować natapirować tak, jak widziałam w gazecie – wyrzuciła z siebie na jednym oddechu.

– Spokojnie, też dopiero idę się ogarnąć do łazienki. To o dwudziestej pierwszej przed Mototown?

– Okej.

– Su?

– No?

– Jak ci coś powiem, to umrzesz…

– To dawaj!

– Nie teraz, muszę w cztery oczy.

– To chociaż zacznij… albo podaj zakres tematyczny! – zawołała błagalnie.

– Nie! To wymaga kontaktu na żywo, naprawdę.

– Jej, zemrę do tego czasu z ciekawości.

– Cierpliwi będą wynagrodzeni… niusem urywającym dupę.

– Aaameeeen – zaintonowała mszalnie. – To do zobaczenia.

– Pa.

Kochana Su. Zawsze gotowa do wyjścia i wiecznie głodna wrażeń. Istny Wezuwiusz energii witalnej (i seksualnej). Szykując się do kąpieli, z uśmiechem i bez cienia szydery myślałam w ten sposób o przyjaciółce. Sama jestem raczej jak Mauna Kea – drzemiący wulkan archipelagu Hawajów. Uśpiona, wybucham tylko z rzadka, ale za to spektakularnie i z fajerwerkami, bo gdy natężenie wewnątrz mnie dotyka punktu granicznego, kiedy przychodzi czas emocjonalnej erupcji, wtedy pluję na oślep mieszaniną lawy (pożądania), pyłów (frustracji), gazów (złości) i odłamków (inwektyw). Spustoszenie, jakie wtedy czynię w promieniu kilku metrów, jest spustoszeniem totalnym. Przypadkowi świadkowie zwykli krzyczeć: „Wołaj doktora”, a ofiary moich afektów nucą z rezygnacją pod nosem: „Żywy stąd nie wyjdzie nikt”.

To jednak zdarzyło się w moim życiu dopiero dwa, może trzy razy, ponieważ do tak żenującej ekspansywności mogła pchnąć mnie tylko miłość. Na co dzień jestem wcieleniem łagodności i spokoju, któremu staruszkowie obojga płci nie obawiają się powierzać karty do bankomatu razem z karteczką z pinem, gdy tylko zobaczą, że też ustawiłam się do niego w kolejce. Wiadomo: starość jest bardziej skora ufać dziewuszce o przyjemnej powierzchowności niż bezdusznym „maszynom i komputerom”.

Zanurzyłam się powoli w gorącej i aromatycznej kąpieli. Ten moment zawsze wywoływał u mnie przyjemne dreszcze: woda, która bierze w delikatne objęcia ciało, znikające w chmurach mlecznej piany nogi, brzuch, piersi, barki i szyja. Upodobałam sobie szczególnie moment rozlewania się ciepła po karku, wtedy, gdy opieram głowę o brzeg wanny, zamykam oczy i pozwalam niemal do zera zwolnić swojemu oddechowi, myślom, uczuciom, miastu i światu. Urbi et orbi.

W ciężkich chwilach kryzysu duchowego ciepła woda nieraz miała na mnie bardziej zbawienny wpływ niż jakakolwiek rozmowa czy słowa pokrzepienia. Ukułam nawet teorię swojej niepocieszalności i prezentuję ją każdemu, kto czuje się do żywego dotknięty tym, że nie odebrałam zaniepokojonego telefonu lub nie podpłynęłam do rzucanego mi w dobrej wierze koła ratunkowego – w wannie nie było mi ono do niczego potrzebne.

Moje myśli bezwiednie pofrunęły w kierunku rzeki Jordan. Podczas ubiegłorocznych wakacji w Izraelu byłam świadkiem chrztu baptystów. Przyobleczeni w białe szaty nowi członkowie kościoła wchodzili do przyjemnie ciepłej wody i zanurzali się w niej kilkakrotnie. Za każdym razem, gdy ich twarze wyłaniały się z rzeki, widziałam na nich emanację szczęścia, spokoju i błogości. Niemal natychmiast skonfrontowałam ten obraz z chrztem w Kościele katolickim: budzone ze słodkiego snu noworodki, polewane po głowie zimną metaliczną wodą z kadzi, drą się wniebogłosy, wykrzywiając spastycznie stopy i ręce. Tu chrzest, tam chrzest, tu woda, tam woda, a emocje towarzyszące chrzczonym takie różne! Wiedziałam, że nie chodzi o czysto zmysłowy aspekt odbioru temperatury wody (przynajmniej nie tylko), ale przede wszystkim o poziom świadomości katechumena.

Stojąc nad brzegiem Jordanu i przyglądając się białej ceremonii, obiecałam sobie, że jeśli będę miała kiedyś dzieci, nie ochrzczę ich z automatu zaraz po urodzeniu. Chciałabym, żeby to była suwerenna i w pełni świadoma decyzja mojego potomka, który poczuwszy świętą wodę na swojej głowie, choćby i zimną, będzie szczęśliwy jak ci tutaj. Po tym gorącym postanowieniu siadłam nad jordańskim brzegiem i rzewnie zapłakałam (wersja dla miłośników coelhowskiej frazy: „nad brzegiem Jordanu siadłam i płakałam…”). Wzruszona widokiem rozświetlonych szczęściem twarzy nowych członków Kościoła baptystów, a przy okazji zasmucona gorzką refleksją, że mnie tego typu duchowe iluminacje ominęły. Po chwili zniesmaczona swoim mazgajstwem, które towarzyszyło mi ostatnio często i bez konkretnych powodów, podwinęłam spodenki po same uda i weszłam do rzeki.

Była ciepła jak zupa. W okolonej białymi kamieniami zatoczce, gdzie odbywała się ceremonia zanurzania, kolor i konsystencja wody przypominały żur. I to taki dawno niemieszany, skoro na dnie czułam wyraźnie coś jakby osad z mąki żytniej, który oblepiał mi stopy. Przesiewając mulisty piasek między palcami, wyobrażałam sobie, że to pozostałość po zmytych grzechach nowo ochrzczonych.

Nastrojona na cud, brodziłam w niemal nieruchomym nurcie rzeki, zataczając coraz szersze koła, ale nie usłyszawszy głosu Pana ani Jana na puszczy, ani w ogóle nikogo, udałam się w kierunku najbliższej restauracji, gdzie kupiłam sobie na pocieszenie – jak obiecywała etykieta we wszystkich językach świata – najprawdziwsze baptyskie piwo. Piwo, piwo, Mototown! Jestem umówiona z Su! Szybko wstałam i z werwą poganianego rekruta rozpoczęłam obrządki ablucyjne.

Naprzeciwko wanny wisi duże lustro, mam więc sposobność do obserwacji swojej sylwetki. Robię to zawsze z życzliwym zainteresowaniem, pomieszanym z aprobatą, bo – co rzadkie wśród kobiet – lubię swoje ciało i to w całości. I nic bym w nim nie zmieniła: nie było niczego, czego bym się z ulgą pozbyła, nic też nie chciałabym sobie koniecznie dorobić. Nie przeszkadza mi więc dwunastoelementowy naddatek w postaci osobliwej konstelacji pieprzyków na prawej części tułowia ani też nie uwiera boleśnie deficyt kilkucentymetrowego wcięcia w talii. Owszem, obiektywnym okiem dostrzegam te dwa mankamenty, ale reszta elementów ciała sprawia, że bilans oględzin i tak zawsze jest dodatni. Moją próżność miło łechtały: apetyczny brzoskwiniowy kolor skóry, długie, smukłe nogi, płaski jak stół brzuch z ładnie uformowanym pępkiem, mała jędrna pupka, zwana przez wtajemniczonych „orzechówką” (od łupiny orzecha włoskiego) oraz piękne, nie boję się tego słowa, absolutnie piękne piersi. Jak na tak drobną i niedużą w kubaturze bryłę – zaskakująco spore, a co najważniejsze, sterczące chojracko i zawadiacko za sprawą najbardziej efektywnego push upa ever: młodości.

Wyszłam z wanny. Spojrzałam z uwagą na swoją twarz – nie wyglądała najlepiej. Na opuchnięte od popołudniowego snu powieki nałożyłam żel chłodzący z wyciągiem z zielonej herbaty i czekałam na efekty. Obserwując się w lustrze, doszłam do budującej i zarazem dość żenującej w swojej autoafirmacji konkluzji, że jestem nawet urocza. Tak właśnie – nie piękna, nie seksowna, ale urocza. Niewinna i dziewczęca. Żaden zmysłowy wamp, raczej eteryczna nimfetka. Jak gruboskórnie żartowała Su: „Bardziej do zakochania niż ruchania”.

Usteńka w kształcie miniserca, duże zielone oczy, wystające kości policzkowe – to lubiłam w sobie najbardziej. I to też starałam się eksponować w makijażu. Dziś pomaluję się trochę mocniej niż zwykle. Może choć raz barman nie poprosi mnie o dowód? A co z fryzurą? Z włosami zawsze miałam problem – przeszkadzały mi w tańcu, jedzeniu i w ogóle we wszystkim. Czeszę się więc na gładko, formując na czubku głowy spory kok w kolorze złotego brązu. W takim wydaniu wiem jedno: primabalerina byłaby ze mnie jak ta lala – teatr Bolszoj, owacje na stojąco, futra, limuzyna, liściki od wielbicieli wciskane ukradkowo w foyer to tylko kwestia czasu.

W przedpokoju rzuciłam ostatnie spojrzenie kontrolne w lustro i złapał mnie dysonans: jak na kogoś, komu jest tak źle, wyglądałam podejrzanie dobrze. Zupełnie jakbym w kwestii swojego wizerunku hołdowała zasadzie „im bardziej rozklekotana w środku, tym staranniej wyklepana na zewnątrz”.

Cóż, najwyraźniej bycie atrapą szczęśliwości i robienie innych w bambuko sprawia mi przewrotną satysfakcję. Niby marna to pociecha, ale zawsze, jeśli osoba we własnych oczach kompletnie przegrana, w cudzych może się jeszcze jawić jako człowiek sukcesu.

MOTOTOWN

Mototown jest zatłoczone i zadymione, czyli spełnia wszelkie kryteria fajnej knajpy, według Su, i prawie wszystkie kryteria męczącej knajpy, moim zdaniem (poza techniawą). Te odczucia odzwierciedlają nasze miny przy barze, gdzie z braku miejsc się ulokowałyśmy.

Po Su od razu widać, że jest w swoim żywiole. Uśmiecha się filuteryjnie, potrząsając swoim imponującym tapirem, a przede wszystkim bacznie obserwuje otoczenie i pali cienkie vogue’i. Ciężko byłoby właściwie rozstrzygnąć, czy obserwuje, paląc, czy pali, obserwując, bo obie te czynności wykonuje z takim zaangażowaniem, że najrozsądniej jest postawić między nimi znak równości.

Su pali całą sobą i obserwuje całą sobą. Sprawia wrażenie, jakby każde zaciągnięcie się nikotyną wyostrzało jej wzrok, a każde rzucone po knajpie spojrzenie robiło jej smaka na nikotynę. Działa to u niej na zasadzie jakiegoś nieusuwalnego splotu. Zawsze wypatruje tego samego: mężczyzny, który byłby w stanie spełnić jej wygórowane – jak na tę szerokość i długość geograficzną – wymagania estetyczne.

Cóż, bajka o Pięknej i Bestii to nie jest zdecydowanie jej bajka. Su nosi w sobie bowiem tę drobną skazę, która często występuje u kobiet wybijających się urodą hen ponad przeciętność: z trudem znosi towarzystwo ludzi brzydszych od siebie. Gwoli sprawiedliwości należałoby tutaj dodać: dużo brzydszych. I nie jest w tym nic dziwnego, skoro kapkę brzydsi, trochę brzydsi lub po prostu brzydsi są od niej w zasadzie wszyscy.

Su musiałaby wieść pustelniczy tryb życia, gdyby choć trochę nie obniżyła estetycznej poprzeczki, a tego by z pewnością nie chciała – w końcu chętniej niż w lustrze przegląda się w oczach mężczyzn oraz innych kobiet. Takoż dzieci, psów i kotów – podpowiada mi Pilch, co może i jest środkiem stylistycznym na granicy przesady (do tej akurat zawsze miałam słabość), ale celnie ilustruje pewną prawidłowość: piękno bez recepcji nie istnieje. To odbiorca i kontekst porównawczy dają mu moc i nadają sens. Piękno samo w sobie jest niczym. Nie widziałeś go? Nie ma o czym mówić. Su nigdy by sobie na takie unieważnienie nie pozwoliła, ona robi coś wręcz przeciwnego: multiplikuje swoje piękno nieustannie, prowadząc bujne życie towarzyskie. Jestem, więc bywam, bywam, więc podziwiajcie – tak na własne potrzeby przysposobiła sobie slogan z Kartezjusza. Dumna i świadoma siebie, a mimo to niepróżna. Lubię takie kobiety.

Obserwuję Su. Chwilami bawi mnie maniera, z jaką podnosi papierosa do ust i się zaciąga. Aktorka z paryskiej burleski, myślałby kto. Ciekawe, jak długo ćwiczyła te pozy przed lustrem? Mogłabym ją zapytać, ale moja dociekliwość znowu przegrywa z zachwytem nad jej urodą.

Tak! To połączenie burzy natapirowanych włosów, ciemnych, błyszczących jak czarne słońca oczu oraz strzelistej jak tatrzańska sosna sylwetki jest esencją kobiecego sex appealu. Tej niemal zwierzęcej zmysłowości, która prawdopodobnie nie działa na mnie tylko dlatego, że znamy się od dziecka.

Z kwaśną miną, ale szybkimi łykami pochłaniam drugie piwo. Rzucam okiem na szklane klosze, pod którymi przygotowano ofertę żywieniową. Prześlizguję się beznamiętnym wzrokiem po sernikach, szarlotkach i pizzerkach z cebulą. W końcu znajduję coś dla siebie: ciabatta nadziewana serem feta i szpinakiem. Łapczywie przełykam ślinę. Uwielbiam szpinak! Mogę go jeść kilogramami i to w każdej postaci.

– E tam, co to za szpinak, gówno pewnie jakieś – słyszę obok siebie męski głos, sugerujący znawstwo w temacie. – Mój znajomy Profesor robi taaakie grzanki ze szpinakiem – cmoka dwa razy – że oddałabyś za nie królestwo.

Podnoszę wzrok. Kulinarną mądrością podzielił się ze mną czterdziestoletni hipis – włosy do ramion przewiązane grubym rzemykiem w azteckie wzorki, płócienna koszula w kolorze waniliowym i takie same spodnie. Nie patrzę na jego stopy, ale intuicja mówi mi (a nawet wściekle krzyczy), że mimo chłodnego kwietnia jest albo boso, albo w pielgrzymich sandałach.

– Cześć, Jezus jestem – zagaja wesoło i wyciąga rękę.

– Hej – odpowiadam nieco speszona, ściskając mu dłoń. – Ewa – kłamię na poczekaniu.

Nie wiem, dlaczego zawsze ona. Że niby dobrze mi się z życiem komponuje? Nikt na świecie nie wie, że się kocham w Ewie? Nie płacz Ewka? To nie ja byłam Ewą? W każdym razie ja z jakichś powodów dość często nią bywam.

– Ten szpinak to jest naprawdę fake jakiś, nie kupuj go – mówi poważnym głosem Jezus.

– Okej. – Śmieję się szczerze. Podryw na restrykcje żywieniowe? Zawsze to jakaś nowość.

– Przyprowadzę ci zaraz Profesora, mistrza szpinakowej patelni. Tamta kudłata jest z tobą? – pyta, wskazując brodą Su.

– Tak. To Su.

– To fajnie, będzie do pary – wypala, po czym szybko się chyba reflektuje, bo chrząka z zakłopotaniem. – Powiedz mi tylko jeszcze… – ścisza teatralnie głos i nachyla się nade mną – ty masz naturalnie, tak sama z siebie, te wielgachne oczy, czy tylko udajesz?

– Naturalnie. Teraz – robię z całej siły wytrzeszcz – udaję.

– Ha, ha, ha. Jesteś słodka, Ewa. Idę po Profesora, tylko wiesz co, jeszcze quiz ci zadam, bo on jest wybredny i lubi kumate laski. Powiem nazwisko poety, a ty natychmiast dopowiesz jakieś inne na zasadzie pierwszego skojarzenia, okej? Czas start. Majakowski!

– Jesienin – strzelam. Dość pewnie, w końcu knajpiana Stanisława Ryster wręczyła mi kopertę z mojej ulubionej dziedziny.

– Cudownie, teraz mogę z czystym sumieniem mu powiedzieć, że jesteście nie tylko ładne, ale też bystre. Będziemy za chwilę.

Jezus odchodzi w głąb sali, a po chwili znika na schodach prowadzących do piwniczki.

– Kto to? – pyta szybko Su.

– Jezus.

– O Matko Boska! – krzyczy i śmieje się.

– Zaraz tu przyjdzie z jakimś profesorem.

– Mam nadzieję, że będzie w mniej biblijnym klimacie, mam już dość tych wszystkich dziwaków. – Korba, którą Su zakręciła przy prawej skroni, zbija jej gałki oczne w imponujący okaz zeza zbieżnego.

Nie ma co złotymi nićmi byle ścierkę szyć – mnie ten cały Jezus też niespecjalnie się podoba. I modlić się do jego obrazu nie mam ochoty, skoro w moim kategoriach estetycznych sporo mu jednak brakuje do cudowności. Jest przede wszystkim do bólu aseksualny, co chyba nie jest specjalnie dziwne, jeśli wygląd predestynuje kogoś do noszenia tak zbożnej ksywki. Uczciwie mogę mu jednak przyznać dwa plusy: jeden za wiek, drugi za potencjalną inteligencję. Oba zwiększają prawdopodobieństwo, że dowiem się dzisiaj czegoś, czego jeszcze bym nie wiedziała.  Z rówieśnikami tak dobrze nie ma – przy nich trudno poszerzać wiedzę z jakiejkolwiek dziedziny, a co być może jeszcze gorsze, muszę się nierzadko kryć z tą, którą już posiadam.

– Siedzicie tu, drogie panie, same i zgorzkniałe jak siostry u Czechowa. Przybyłem z odsieczą.

Odwracamy się od baru. Przed nami stoi mężczyzna. Imponujący. W sile wieku. Łysy jak kolano. Wysoki i postawny. Z piękną, szlachetną twarzą, która mogłaby bez wstydu służyć jako materiał poglądowy na wykładzie pod tytułem „Idealna symetria”.

Więc to jest ten słynny Profesor, o którym mówił Jezus? Wyśmienicie, bo jest tak wspaniały, że nie sposób myśleć o nim inaczej niż przez wielkie P.

Zza jego pleców wygląda Jezus, który macha do nas jak upośledzone dziecko i głupawo się uśmiecha. Możliwe, że przyjazne domysły, jakie miałam w temacie jego domniemanej inteligencji, są jednak przesadzone, ale to już w sumie nieważne – skoro ma TAKIEGO kolegę.

– Witam, Paweł. – Przybysz wyciąga dłoń do Su, która w tym momencie dopiero uświadamia sobie, że trzyma papierosa. W końcu spanikowana gasi go w popielniczce.

Idę o zakład, że jak tylko Profesor na moment zniknie, błyskawicznie wróci jej rozsądek i odpali tę fajkę z powrotem. Su nie znosi marnacji jakichkolwiek dóbr doczesnych, a tak się akurat składa, że spośród nich papierosy stanowią dla niej dobro najwyższe.

– Su, jestem Su – chrypi i podaje dłoń Profesorowi.

Teraz moja kolej!

Wpatrujemy się w siebie tak, jakbyśmy przez tych kilka sekund musieli nie tylko odgadnąć naszą przeszłość, ale także rozpisać plan na najbliższą przyszłość – tę, która z fazy potencjalnej weszła właśnie w nieuchronne „dzianie się”. Nie jest to może plan trzydziestoletni, ale na pewno coś – przynajmniej dla mnie.

Cud, hosanna, alleluja! Po długim jak radziecka zima okresie emocjonalnej posuchy wreszcie poczułam, że ktoś, kto nie jest Nim, jest władny wzbudzić we mnie jakąś reakcję. I to jaką! Przecież czułam wyraźnie, jak niebezpiecznie przyjemne vibrato łaskocze okolice mojego… pępka?!

– Jedziemy z Jezusem do mnie do domu na pół godziny – Profesor się waha – wrzucić coś na ząb. Byłbym chyba głupi, gdybym zapytał po kilku sekundach znajomości, czy jedziecie z nami, więc zapytam o co innego. Zaczekacie tu na nas pół godziny?

– Jasne – odpowiada szybko Su.

– A pani co na to? – Profesor zwraca się do mnie.

– Zaczekamy. Miłego wrzucania tego czegoś na ząb… – czuję nagle, że muszę to powiedzieć – a może raczej wcierania w dziąsła? – wypalam, podnosząc pytająco brwi.

Profesor wbija we mnie zdumiony wzrok. Po chwili chichoce rozbrajająco, trzepocząc rzęsami na migi. Nie jestem ślepa i dokładnie odczytuję jego wiadomość: Skąd wiedziałaś? Odpowiadam mu bezczelnym uśmiechem: Nie jestem przecież głupia.

To prawda. Trudno jakoś było mi uwierzyć w to, że takie – bądź co bądź – dziadki leśne przedkładają domowy posiłek nad nasze urocze towarzystwo. Przez pół godziny ich nieobecności tyle może się przecież wydarzyć! Podejdą do nas kolejni śmiałkowie, a każdy z nich dokładnie z takim samym zamiarem co oni. Skąd ta ich pewność, że zaczekamy?

Owszem, Profesor ma wszelkie atuty, by być zblazowanym do szpiku kości, ale bez przesady. Zostawiać taką piękność jak Su zaraz po tym, jak uzyskało się od niej przyzwolenie na zabawę w miłość? Każdy normalny facet w takim momencie waruje przy niej jak pies, nawet do kibla boi się wyjść za potrzebą, bo w tym czasie jakiś inny kundel może mu ją sprzątnąć sprzed nosa. Wystarczy, że będzie od niego ładniejszy i po zabawie. A ci tutaj „dzielni staruszkowie” jadą sobie w najlepsze na pół godziny do domu. Po co, pytam. Kanapeczki z twarogiem szamać? Czaj parzyć? Kiedy naokoło mają knajp od groma: gyros, pizza, vegebar, a i w tej mogą coś na ruszt wrzucić.

O nie, jedno, co może przechylić szalę na swoją korzyść, podczas gdy po drugiej stronie stoi Su z miłym dodatkiem w postaci mojej osoby, jest nałóg – i to w postaci narkotyku. Zwłaszcza zachowanie Jezusa daje do myślenia. Extasy, LSD, amfetamina, mefedron, kokaina, trudno powiedzieć, ale faktem jest, że sprawia wrażenie, jakby stale przebywał w lepszym świecie. Profesorowi z kolei bliżej już chyba było do zjazdu niż haju. Pewnie stąd ten jego pośpiech.

– Lo, on jest zajebisty! – krzyczy podekscytowana Su, odpalając zgodnie z moim cichym zakładem zgaszonego przedwcześnie papierosa.

– Kto? – pytam, wiedząc aż za dobrze, kogo ma na myśli.

– Kto, kto, no przecież, że nie Jezus! Profesor Paweł!

– Fakt, przystojny – potwierdzam.

– Oj baaardzo. I na pewno doświadczony. Ze cztery dychy ma. No i oczytany. Słyszałaś? O Czechowie coś nawet mówił.

– No, o siostrach Czechowa. Akurat to był wielce słabowity tekst na wejście, jak dla mnie. Równie dobrze mógł powiedzieć: „Hej dziewczyny, mam czterdzieści lat i umiem czytać”. Poza tym sióstr było trzy…

– Lo, proszę cię! – przerywa mi Su, podskakując na krześle. – Zajmij się Jezusem, jak tu wrócą. Ten Profesor mi się strasznie podoba!

– Su, jakkolwiek obrazoburczo to zabrzmi, Jezus mi wisi i powiewa – mówię, śmiejąc się nerwowo.

I wcale nie mam na uwadze jego wyglądu, przynajmniej nie tylko. Jest w nim głód i desperacja, których nie lubię. Po prostu jak na dłoni widać, że „bardzo chce”, a to jest coś, co potrafi zniechęcić mnie do mężczyzny bardziej niż cokolwiek innego. Profesor ma z kolei klasę i luz. Jestem pewna, że nigdy nie miał problemu ze zdobyciem kobiety. Wydaje się syty, a tacy faceci sprawiają, że czuję się bezpiecznie.

– Oj, no co ty, nie jest taki znowu najgorszy – mówi wesoło Su.

– To go bierz.

Su musi być zdziwiona. Do tej pory inicjowane przez nią knajpiane podziały „on mój, ty bierz tego” przebiegały zazwyczaj po jej myśli. Ja miałam w poważaniu, kto mi przypadał, bo i tak nikt mi się nie podobał. Jestem w końcu beznadziejnie i totalnie zakochana. Su postanowiła ten fakt wykorzystać, bo zapytała niby z głupia frant:

– A co z Twoim tak w ogóle?

– Nie rozmawiamy o nim – ucinam stanowczo i zwieszam głowę.

Dobrze wiem, że pytanie Su było z jej strony nieczystym zagraniem. Niemniej podziałało. Rozpacz znów trzymała moje serce w lodowatych dłoniach, znów nie chciało mi się żyć. Zdaję sobie sprawę, że Profesor jest dla mnie interesujący o tyle, o ile przypomina mi Tamtego. Z drugiej strony podziały łupów knajpianych, którymi rządzą tylko i wyłącznie pragnienia oraz kaprysy Su, od dawna już działają mi na nerwy. Były dziecinne i co tu kryć – samolubne. Teraz po raz pierwszy spotkałam w końcu kogoś, kto jakimś cudem nie był mi całkiem obojętny. Tylko i aż tyle.

– Su, to tylko faceci – mówię pojednawczo.

– Racja, niech sam wybiera. – Su zaciąga się papierosem, uśmiechając się do siebie z udawanym luzem.

– Wiesz co? W zasadzie to mam go gdzieś, bierz go sobie – oznajmiam i w tym też momencie czuję, że moja deklaracja jest jak najbardziej szczera.

W końcu nie ma chyba ani jednej rzeczy na tym świecie, o którą pokusiłabym się walczyć z kobietą. Odkąd pamiętam, rywalizuję tylko z mężczyznami: w nauce, w sporcie, a i w miłości raz się nawet zdarzyło. Podejrzewam, że gdyby tak nie było, nie umiałabym znieść obok siebie przyćmiewającej urody Su. Jestem jej jedyną przyjaciółką, bo tylko ja potrafię stać koło niej, nie czując się kopciuszkiem, podnóżkiem czy inną ubogą krewną. Przede wszystkim umiem patrzeć na nią z podziwem i nie zazdrościć – a to już nie lada wyczyn. Su to wie i docenia, dlatego, mimo że bije mnie urodą na łeb, prosi grzecznie o odstąpienie Profesora. Ktoś z boku mógłby się popukać w głowę i pomyśleć: „Zaraz, zaraz, kto tu kogo o co prosi i po kiego?”, ale ja i Su wiemy, że to ma sens.

Nasz wspólny przyjaciel Duduś i – co w tym kontekście nie bez znaczenia – gej w jednej osobie, w przypływie pijackiej szczerości wyznał kiedyś, że z perspektywy mężczyzny heteroseksualnego wybór między Su a mną musi być bardzo trudny, bo co ona w jednej chwili dowygląda, ja w następnej dobędę. Duduś, mylnie biorąc ciszę, jaka nastała po jego słowach, za niezręczną, zaraz zaczął się z nich w te pędy wycofywać, przepraszając niezgrabnie, to Su, to mnie, ale my i tak wiedziałyśmy swoje – w tym, co powiedział, było sporo racji.

– Dzięki za Profesora. Bo wiesz, wydawało mi się, że on jakoś dziwnie na ciebie patrzy. – Su uśmiecha się do mnie przymilnie.

Postanawiam tego nie komentować. Profesor jest mi już zupełnie obojętny, myślami znów jestem przy Moim.

– A nie zapytasz o nius urywający dupę? – pytam, stukając niecierpliwie słomką o kufel.

– No właśnie! Gadaj, ale już! – rzuca Su, wlepiając we mnie ciekawskie oczy.

– Wyobraź sobie, że na dworcu spotkałam dziś Cygankę, która powiedziała do mnie te oto słowa: „Napiszesz książkę, urodzisz dziecko i umrzesz w wieku trzydziestu lat”.

Su zaniemówiła. Mimo że dopiero co skończyła palić, drżącymi rękoma sięga po kolejnego papierosa. Po chwili znów zaciąga się w najlepsze, mrużąc rozżarzone węgielki oczu.

– Lo! Ale to przecież nie musi być prawda – mówi w końcu, nachylając się ku mnie. – Cyganki kłamią! Pewnie była wściekła, że dałaś jej za mało forsy i się zemściła, one takie są, podłe i chciwe! – syczy złowrogo, wypuszczając nosem wstęgę sinego dymu.

– Wiesz co, wcale bym się tą wróżbą nie przejęła, gdyby nie trzy, a w zasadzie cztery fakty. Po pierwsze, nie wróżyła mi za pieniądze. Mało tego, nie chciała ich ode mnie! A one ponoć prawdę mówią tylko za darmo. Po drugie, było widać, że żałuje, że w ogóle mi cokolwiek powiedziała. Wiesz, niby o śmierci nie wolno im gadać tak prosto w twarz. Zwaliła swoją szczerość na dziecko, bo ona w ciąży, drugi trymestr ledwo, tak z wielkości brzucha wnoszę. I co tam jeszcze? Aha! Po trzecie, akurat od miesiąca pisałam coś w rodzaju książki. Nic specjalnego. Słabe to było, nieudolnie siliłam się na kogoś, kim nigdy nie będę. Przeczytałam przed wyjściem tutaj, skasowałam cały ten plik, a kosz dla pewności opróżniłam, jakby miało mnie to co najmniej ocalić od śmierci. Potencjalnych czytelników tej szmiry ocaliłam od niej na pewno, he, he. I po, no właśnie, po które?

– Po czwarte! – przynagla Su, niemal stykając się ze mną czołem.

– Dzięki, po czwarte, to przypomniało mi się, że jak kiedyś byłyśmy w parku, spotkałyśmy taką starą zasuszoną Cyganichę i ona za papierosa od ciebie chciała nam powróżyć. Ty się bałaś, więc wzięła moją rękę i tak patrzy, patrzy na nią, puszcza ją i krzyczy: „Nic nie powiem!”, jak ją spytałam: „Aż tak źle?”, ona splunęła i odeszła. Pamiętasz to?

– Pamiętam – odpowiada Su ze zgrozą.

Patrzę na nią uważnie i natychmiast żałuję swojej niefrasobliwej otwartości. Su prawdopodobnie stoi właśnie nad moją białą trumną. Tylko czekać, a rzuci się na jej szklane wieko i histerycznie załka.

Tak się bowiem składa, że spośród wszystkich znanych mi osób to ona jest najbardziej podatna na zabobony, przesądy, astrologię – słowem, na cały ten transcendentny dyskurs, który ma za zadanie niby to tłumaczyć świat, a tak naprawdę rozmywa go tylko dodatkowo w mglistej aurze tajemnych prawideł.

Su zawsze wie, gdzie się nie całować, przez co nie podawać ręki, pod czym się nie witać, czego nie dawać na prezent, jak nie wstawać z łóżka, jak go nie stawiać i – co być może najważniejsze – z jakim znakiem zodiaku za żadne skarby lepiej do niego nie iść. Jest skarbnicą tego typu mądrości, do których – w przeciwieństwie do mnie – podchodzi ze śmiertelną powagą.

Czuję teraz, jak zaciska nerwowo dłoń na moim łokciu, a w oczach ma strach i śmierć. Oczywiście nie mogę jej powiedzieć, skąd wracałam przez dworzec PKS, to by ją doszczętnie dobiło. Fakt, że nie chce się żyć, to nie jest coś, czym warto byłoby się dzielić z innymi – nawet, a może zwłaszcza już, z serdeczną przyjaciółką.

– Su, zaraz złamiesz mi łokieć! – mówię w końcu ze śmiechem.

– Co?

– Mój łokieć!

– Aaa, sorry.

Cisza, która zapada, nie trwa długo.

– Lo, to wcale nie musi być prawda, to nie jest prawda, to nie może być prawda – mamrocze Su jak w amoku, kręcąc przecząco głową.

– Jasne, że nie – odpowiadam wesoło, ściągając na siebie jej zdziwiony wzrok. – Wystarczy, że nic nie napiszę do trzydziestego roku życia, będę stosować antykoncepcję i unikać wszelkich badań profilaktycznych – dodaję, sięgając po kufel z piwem.

– Akurat to trzecie jest głupie. – Su najwyraźniej na moment przytomnieje.

– Dlaczego? No pomyśl, na co umierają ludzie w wieku trzydziestu lat, Su? Na nowotwory i im podobne choróbska! Nie słyszałam nigdy o kimś młodym, kto umarł na nic, tak sam z siebie, no chyba że popełnił samobójstwo. Cyganka jednak powiedziała wyraźnie: nie zabijesz się, nie zginiesz, ale umrzesz. A wiesz, co znaczy umrzeć na coś? To znaczy być uprzednio zdiagnozowanym. Choroba zaczyna się w momencie diagnozy tak naprawdę, więc unikając diagnozy, uniknę choroby, ergo śmierci, proste nie? A nawet jeśli nie, będę pierwszą osobą na świecie, która umrze na nic. To też można potraktować w kategoriach sukcesu, na wielką skalę w dodatku. I nie patrz na mnie jak na Łazarza, co właśnie z grobu powstał! Pijmy, bawmy się, tańczmy, Su. – Szturcham ją zaczepnie. – Tak czy siak, nie mam zamiaru zejść z tego padołu łez jako dziewica. Na pięć minut do zgonu zrobiłabym to choćby z tym całym Jezusem – mówię i z ulgą notuję, że Su kupuje ten tani żarcik.

– Na pięć minut do zgonu użyczyłabym ci nawet w tym celu Profesora – mówi Su i spogląda na mnie z czułością.

– Dzięki, to naprawdę wspaniałomyślne z twojej strony – dopowiadam z uśmiechem.

– O wilku mowa – szepcze Su, widząc, że Jezus i Profesor właśnie wchodzą do knajpy.

Dalej wypadki toczą się – przynajmniej do pewnego momentu – zaplanowanym torem: Su trzyma się Profesora, mnie z kolei ani na krok nie odstępuje Jezus.

Robimy to, co zwykle robi się w knajpie: pijemy, tańczymy, rozmawiamy, wygłupiamy się. Jezus okazuje się całkiem pociesznym kompanem – przezabawna jest śmiertelna powaga, z jaką robi zupełnie niepoważne rzeczy. Dokładnie o północy, kiedy to decyduje się postawić wszystko na jedną kartę, scenariusz na szampańską noc nieco się sypie.

– Ewo zwana Lo, muszę ci coś wyznać – mamrocze nie do końca już trzeźwy, padając na kolana. – Odkąd cię zobaczyłem, zrozumiałem – kontynuuje, ściskając moją prawą dłoń – że prawdopodobnie, co ja mówię, na sto, STO! słyszysz? sto procent… – w tym momencie bierze głęboki oddech – jesteś kobietą mojego życia, moją muzą i boginią, której pragnę oddać tu i w tym momencie należny jej hołd!

Po tej uroczystej deklaracji zwiesza głowę i składa na wierzchu mojej dłoni pełen czci i oddania pocałunek. Porażona patosem tego wyznania, śmieję się serdecznie.

Postronny obserwator, patrząc na nas, mógłby sobie pomyśleć, że Jezus jest na dobrej drodze do podbicia mojego serca, a jeśli nie jego, to przynajmniej innego newralgicznego z punktu widzenia relacji damsko-męskich organu wewnętrznego. Tymczasem i do jednego, i do drugiego było mu znacznie dalej niż bliżej.

Im bardziej aseksualny mężczyzna, tym większe prawdopodobieństwo, że będzie umiał wycisnąć ze mnie łzy radości – mam tak, odkąd zanotowałam pierwsze pobudzenie natury „ęą” wobec płci odmiennej. To dlatego najwięcej nieopanowanych wybuchów radości zawdzięczam Dudusiowi, jego kolegom z branży, kuzynom… no i takim ciamajdom, jak składający mi w tej chwili czołobitne pokłony Jezus.

O, takiemu Profesorowi na przykład, który właśnie do nas dołącza, ciągnąc za sobą wymęczoną szaleństwem na parkiecie Su, chyba nigdy by się nie udało rozśmieszyć mnie do łez. Napięcie erotyczne z nim związane bez trudu odciągnęłoby moją uwagę od puenty najzabawniejszego żartu. Szczerze wątpię, czy byłabym w stanie nagrodzić śmiechem jakikolwiek opowiedziany przez niego dowcip. Grzecznościowym i powściągliwym hihihi co najwyżej, a i to z największym trudem.

– Co ten stary satyr ci tu za bujdy opowiada? Może by tak do żony zadzwonił i powiedział, dlaczego się spóźnia, co? – Profesor najwyraźniej przedkłada pytania-szpileczki nad dowcipy.

– Spierdalaj! – krzyczy obrażonym tonem Jezus. – Fajnie nam tu bez ciebie było, a ty się wpierdalasz jak zwykle. Zazdrościsz i tyle! – kontynuuje swoje pretensje, z trudem wstając z klęczek. Po chwili bez większego efektu otrzepuje przydymioną kurzem wanilię kolan.

– Zbastuj, Jezus – mówi spokojnie Profesor. – Wydzwania do mnie od dwudziestu minut wkurwiona Maria Magdalena, uznałem, że powinieneś to wiedzieć. Zresztą twoja sprawa, rób, co chcesz. Mnie tylko waszych dzieci szkoda, jak potem się ze sobą żrecie tygodniami – kończy wzruszeniem ramion.

Jezusowi wyraźnie rzednie mina. Rzuca na mnie zalęknione spojrzenie, ja z kolei wbijam w niego wzrok, który twardo żąda dementi w sprawie – jak zdążyłam ją już złośliwie przemianować w myślach –„świętej rodziny”. Niestety, Jezus nie może spełnić moich oczekiwań, ale w ramach zemsty decyduje się zaatakować tego, który go wydał.

– Dobra, może mam tę żonę, no i? – pyta ze swadą. – Ty za to, Judaszu Iskarioto, masz pod łóżkiem notesik, w którym planowałeś dzisiaj dopisać sobie jakiś numerek. Która to już by była? Ostatnio chwaliłeś się sto sześć…

– Jezus, litości – mówi Profesor i śmieje się nerwowo.

– Chłopaki, dajcie sobie na… – wtrąca się nieśmiało Su.

– A ty bądź cicho – przerywa jej Jezus ze złością. – Idź sobie lepiej zreperuj tapira do łazienki, bo coś się sypnął – wypala, zataczając rękoma chaotyczne pętle wokół swojej głowy.