Hush hush ebook

Christina, Keena, Kenya, Lowrey, Gretchen – wszystkie i każda z osobna – jesteście moimi prawdziwymi Siostrami! Jill – razem żyjemy, razem umrzemy. Aubrey i Natalie – do grobowej deski! Bez Was wszystkich nie miałabym takiej frajdy z pisania tej książki. Dziękuję Wam obu za prześmieszne wspomnienia.

Rozdział 1

– A ty skąd wracasz taka odstawiona? – Przecieram zaspane oczy, po czym sięgam pod poduszkę i wydobywam swój telefon. Jest 4:04.

– Kurczę, Aubrey… – odpowiada moja współlokatorka. – Przepraszam, nie chciałam cię obudzić. Śpij dalej.

Ściany naszego mieszkania są grubości kartki papieru. Nie sposób się tu porządnie wyspać. Ale cóż – zdążyłam się do tego przyzwyczaić.

– Nic się nie stało. – Unoszę się do pozycji siedzącej i zapalam lampę na stoliku do kawy. Zasnęłam na kanapie.

– Te buty masakrują mi stopy. – Natalie pada na kanapę. Opiera głowę o oparcie i spogląda na mnie. – Jestem wykończona. – Stęka. – Nie mogę uwierzyć, że jest tak późno. Jak mam wstać rano na zajęcia?

– Nie rozumiem, dlaczego ustaliłaś sobie taki grafik – komentuję, nadal nieco nieprzytomna. – Może powinnaś się przerzucić na zajęcia wieczorowe?

Natalie odkleja sztuczne rzęsy i kładzie je na stoliku.

– Wiesz, że nie mogę. Muszę pracować.

Prowadziłyśmy tę rozmowę już tyle razy…

– Wcale nie musisz. W zasadzie to nie wiem nawet, czym się zajmujesz.

– Bo nie mam zamiaru być dzianą księżniczką, która polega na pomocy rodziców, którzy mogą mi wszystko odebrać, jeśli tylko nie będą ze mnie zadowoleni. Jebać to.

Śmieję się pod nosem. Dziś rozpoczynamy ostatni rok studiów na Uniwersytecie Fordham na Manhattanie. Od kiedy się poznałyśmy jako świeżaki, nie zmieniło się za wiele. Ja nadal jestem spłukaną studentką z pełnym stypendium. A ona nadal ma dzianą rodzinę i kupę kasy, z której nie chce korzystać.

Z początku nie przypuszczałam, że się dogadamy. Za duża różnica charakterów. Ona nosi ciuchy od Hollistera, a ja cokolwiek ładnego zdołam upolować w lumpeksach. Ja potrafię wsiąknąć w najnowsze popularne romansidło – Natalie czyta jedynie magazyny z błyszczącą okładką, opowiadające historie z życia celebrytów. Ona słucha rapu – ja popu. Ona ogląda jedne programy kulinarne, ja zupełnie inne. Lista jest długa, ale nasz zbliżony gust w kwestii facetów i brak filtra społecznego w rozmowie wystarczyły, byśmy znalazły wspólny język. Szybko zostałyśmy najlepszymi przyjaciółkami.

– No tak, rozumiem cię.

Wcale jej nie rozumiałam. Ludzie o takiej mentalności mnie drażnią. Dorastałam w biedzie – ekstremalnej biedzie. Nie byłam w stanie pojąć, po co ktoś miałby się zaharowywać, jeśli nie musiał. Ale cóż – i tak kocham Natalie.

Obraca się i kładzie na plecach, opierając mi głowę na kolanach. Wpatruje się w sufit.

– Uwierz mi, Aub, pieniądze nie dają szczęścia. Powodują tylko kolejne problemy. – Głos ma cichy i wyzuty z emocji.

– Ja osobiście oddałabym wszystko, by nie musieć się martwić o kasę na życie. I o nieco lepsze fundusze na zakupy spożywcze. – Fakt. Moje ciało nie było już dłużej w stanie znosić taniej, obrzydliwej zupy i zwietrzałej kawy.

– Musisz zmienić pracę – oświadcza Natalie.

Kolejny wyświechtany temat.

Po pierwszym roku, na którym obowiązywał nakaz mieszkania w akademiku, Natalie natychmiast stwierdziła, że chce się przeprowadzić. I poprosiła, bym przeprowadziła się razem z nią. Nie stać mnie było na takie luksusy, a poza tym moje stypendium obejmowało zakwaterowanie i wyżywienie. Jednak Natalie nie dała za wygraną. Zapewniła mnie, że nie będę musiała płacić za mieszkanie. Błagała mnie, bym z nią zamieszkała.

Nie lubię brać jałmużny od innych, zawarłyśmy więc pakt. Ona pokryła koszty przeprowadzki i płaciła czynsz a ja, dzięki dorabianiu w pralni, byłam w stanie pokryć wydatki na media. Po drugim roku studiów miałam już drugą pracę. Nie przepadałam za nią. Nie znoszę pilnowania dzieci.

– Nawet nie zaczynaj – odpowiadam. – Od piątku będę musiała zajmować się bachorami przez cały weekend, podczas gdy ich rodzice jadą sobie na urlop. Ale nie powinnam narzekać, jest z tego niezła kasa.

Natalie wybucha śmiechem, po czym zdejmuje diamentowe kolczyki i odkłada je obok sztucznych rzęs.

– Nie mam pojęcia, jak dajesz sobie radę z bachorami – zwłaszcza w połączeniu ze szkołą i pracą. Ja chyba wolałabym przymocować sobie do pleców materac.

– Cóż, potrzebuję tej kasy, Nat. Nie mam wyboru. Może po prostu będę im cały weekend podawać syrop nasenny.

Natalie patrzy na mnie wielkimi oczami, nieco zszokowana.

– Żartowałam! – uspokajam ją.

Moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym, gdy miałam siedem lat. Wychowała mnie babcia. Starała się dawać mi od siebie jak najwięcej, ale sama nie miała wiele. Kiedy tylko nieco podrosłam, zatrudniłam się w lokalnej pływalni jako ratowniczka, a w sezonie zimowym pracowałam jako hostessa we włoskiej restauracji. Myłam również naczynia, gdy brakowało rąk do pracy. Każdy grosz, którego nie oddałam babci na rachunki, odkładałam do skarpety. Oczywiście moje oszczędności szybko wyparowały – życie w mieście nie jest stworzone dla biedaków i klasy średniej. Musiałam coś wymyślić.

Natalie siada prosto i zdejmuje wysokie szpilki od Louboutina. Czerwone spody i czarne, sznurowane cholewki. Seksowne jak cholera. Sama bym takie nosiła, ale nigdy nie będzie mnie na nie stać.

Natalie rzuca buty na podłogę, jakby to było obuwie robocze.

– Nie mam pojęcia, jak dajesz radę serwować drinki całą noc w tych butach. Nie boisz się ich zniszczyć?

– Cóż, gra jest warta świeczki.

Uśmiecha się półgębkiem, po czym sięga do torebki i wydobywa z niej trzy pliki banknotów studolarowych, spięte razem. Rzuca mi je po kolei, a ja łapię je, gapiąc się na nie wielkimi oczami.

– Skąd masz tyle kasy? Odwiedziłaś rodziców?

Natalie wywraca ciemnoniebieskimi oczami.

– Oczywiście, że nie. To zapłata za tydzień pracy.

– Niemożliwe! Tydzień? – Ja tyle nie zarabiałam w rok. Jeden taki plik banknotów pozwoliłby mi na kupienie niezbędnych rzeczy, na które nie było mnie obecnie stać.

– I chodzisz z taką kasą po Nowym Jorku?

Natalie maszeruje do swojego pokoju, po czym wraca ze znaną mi książką w ręku. Oddaję jej pieniądze. Siada obok mnie i otwiera sfatygowany gruby słownik. Środek książki został wydrążony. Wkłada tam pieniądze i zamyka książkę, po czym wsuwa ją w sam środek stosu na stoliku do kawy. Nikt by się nie domyślił, co tam jest.

Wpadłam na ten pomysł, gdy jeszcze mieszkałyśmy w akademiku i potrzebowałyśmy skrytki na cenne przedmioty.

Nadal stosowałyśmy tę taktykę.

– Nie martw się, mam patent. Mała torebka. W sam raz, by schować ją pod pachę i zakryć płaszczem.

– A co, jeśli ktoś cię napadnie?

Spojrzała na mnie jak na głupią.

– A gdzie niby miałoby się to zdarzyć? W taksówce? Przecież nie łażę nocami po ulicach. Mamo.

Od kiedy zaczęłam opiekować się dziećmi, Natalie zawsze nazywa mnie „mamą”, gdy się o nią martwię. Małe potwory też mnie tak nazywają, ale to już inna historia.

– Mogłaś się nadziać na nienormalnego taksiarza. Jak w tym filmie Kolekcjoner kości. – Owijam się kocem. Natalie wpełza pod niego na drugim końcu kanapy. – Musisz to jak najszybciej zanieść do banku. Nie możesz tego trzymać w domu.

– Zrobię tak po pierwszych porannych zajęciach. Ale wpłacę tylko część na konto. Nie mogę położyć na ladzie całej tej kasy. To za dużo. Bank na pewno by się zainteresował, skąd ją mam. Musiałabym też wypełniać jakieś papiery. Będę odkładać po trochu.

Ciekawe, o tym nie wiedziałam. Sprawdzam czas na telefonie. Za parę godzin odezwie się budzik. Nieco wcześniej niż zwykle. Potrzebuję trochę dodatkowego czasu na wyszykowanie się na pierwszy dzień.

– Daj mi znać, jak będziesz miała dość zmieniania obsranych pieluch i zasmarkanych ryjków. Słyszałam, że u mnie w pracy szykuje się wakat.

Komentuję jej wypowiedź chichotem.

– Nie mogę zostać hostessą. Po pierwsze, nie stać mnie na takie ciuchy, jakie nosisz. A po drugie, może nie jestem z natury niezdarą, ale na pewno upuściłabym na kogoś tacę pełną kieliszków. I musiałabym oddać kasę z własnej kieszeni.

Natalie zmienia pozycję.

– Może i tak, ale kasa jest z tego niesamowita. Musiałabyś tylko zostawiać swoje zasady moralne na progu lokalu.

– A co to ma do rzeczy?

Natalie milczy dłuższą chwilę. Już zaczynam podejrzewać, że zasnęła, kiedy w końcu się odzywa:

– Kiedy będziesz już gotowa zacząć zarabiać prawdziwe pieniądze – takie, jak ci dzisiaj pokazałam – pieniądze, którymi mogłabyś wspomóc babcię – daj mi znać.

Spoglądam na słownik i myślę o ukrytej w nim fortunie. Całe pieniądze, które nie idą bieżące wydatki, przelewam na konto babci. Nie jest mi łatwo, ale babcia żyje z emerytury i potrzebuje pieniędzy bardziej niż ja. Ostatnie kilka zim było naprawdę ostrych. Jeśli moje marne grosze pomogą jej opłacić ogrzewanie, sama jakoś dam sobie radę.

Zaczynam zapadać w sen. Myślę o propozycji Natalie i o pieniądzach, które przyniosła do domu. O prostych luksusach, jakie mogłabym za taką kasę zapewnić sobie i babci. Kupiłabym jej płaski telewizor, by móc się pozbyć potwora z lat osiemdziesiątych, okupującego jej salon. Kupiłabym sobie ciepłą kurtkę, w miejsce taniego, cienkiego płaszcza, który nie daje niemal żadnej ochrony przed zimnem. Może nawet nowe buty, by stopy nie zamarzały mi na kość, gdy tylko spadnie temperatura. Za taką kasę mogłabym przeprowadzić babcię do lokum znacznie lepszego od szopy, w której mieszka.

Rozdział 2

Po drugich zajęciach z rzędu zaczynam czuć przemożną potrzebę kofeiny. Inaczej nie przetrwam do końca dnia.

Kilka przecznic od uczelni znajduje się niewielka hipisowska kawiarenka. Natalie chce się tam ze mną spotkać.

Do następnych zajęć mam półtoragodzinne okienko.

Dostrzegam ją od progu. Ma na sobie podarte jeansy, białe trampki Converse i brzoskwiniowo-różową bluzkę związaną w supeł nad lewym biodrem. Nie ma makijażu ani biżuterii, a włosy spięła w niedbały kok. To zupełnie inna dziewczyna niż ta, z którą rozmawiałam w nocy.

Na stoliku przed nią stoją dwa kubki kawy i babeczka. Na pewno wegańska. Natalie ma obsesję na punkcie zdrowego odżywiania. Odkładam podręczniki na podłogę, a ona podsuwa mi kubek kawy. Uśmiecham się z wdzięcznością, ujmuję gorący kubek w dłonie i upijam łyk. Wzdycham głośno i bezwstydnie. Natalie wie, jak uwielbiam kawę.

– Nie musiałaś mi stawiać, ale dzięki.

Natalie przewraca oczami i wzrusza ramionami.

– Oj tam, oj tam. Nie mam pojęcia, jak możesz pić taką kawę, ale cóż – nie mnie cię oceniać.

– To tylko trochę cukru. – Uśmiecham się bezczelnie. Uwielbiam słodycze.

– Słodzone, skondensowane mleko i mleczko kokosowe – zęby mnie bolą na samą myśl.

– Spróbuj. – Wyciągam do niej kubek, ale ona kręci głową, jakbym jej podsuwała wątróbkę z cebulą.

– Nie, dzięki. Pozostanę przy lawendowym cappuccino.

Natalie ma obsesję na punkcie lawendowej kawy. Zaklina się, że pomaga jej w stanach lękowych. Ja tam uważam, że to bzdura.

– Lipa – ogłaszam i upijam kolejny łyk. – A jak tam poranne zajęcia?

– Łatwizna. Mój profesor od prawa i społeczeństwa jest totalnym ciachem. Chyba spróbuję go przelecieć. – Natalie porusza sugestywnie brwiami. – Gość jest chodzącym grzechem. Naprawdę, nie koloryzuję. Nie powinien być wykładowcą.

– Czasem mam wrażenie, że w poprzednim życiu byłaś facetem.

– Pewnie tak. Profesor nie nosi obrączki – choć dla mnie nie ma to większego znaczenia. Miał na sobie białą koszulkę, przez którą prześwitywały jego tatuaże. Ma wytatuowaną klatkę i plecy.

Niemal się ślini, a ja się śmieję.

– Tylko klatka i plecy? Bez rękawów?

Natalie wpada w stan wyraźnego rozmarzenia.

– Oba ramiona, kochanieńka – odpowiada. – Miał na sobie też ciemne, eleganckie spodnie, które tak świetnie opinały jego fantastyczny tyłek. – Stęka teatralnie. – No i jego buty… Wyglądał, jakby właśnie zszedł z wybiegu. Gdybym nie znała tematu zajęć, nie miałabym pojęcia, czego mam się uczyć. Nie mogłam się przestać na niego gapić. Chcę z nim robić złe rzeczy.

Popijam kawę.

– Pewnie nie ty jedna.

Natalie mierzy mnie surowym wzrokiem. Śmieję się. Ona jest naprawdę cięta w obliczu rywalek.

– Wydrapię oczy każdej, która się na niego spojrzy.

– Na pewno jest gejem – gaszę jej entuzjazm.

– Pewnie tak. Nie fair. – Wydyma usta. – Wszyscy gorący faceci, którzy w dodatku potrafią się ubrać lepiej niż ja, zawsze są gejami. Albo są zajęci i szybko znikają z rynku. Potrzebny mi gejowski najlepszy przyjaciel. Bez zobowiązań. Do plotek, zakupów i wspólnego szlajania się.

– Jak go już znajdziesz, powiedz mu, że to będzie transakcja wiązana. Bo ja też takiego chcę.

– Zrobię to tylko z miłości. Doskonale wiesz, że laski nie lubią się dzielić takimi skarbami. – Uśmiecha się. – A więc… – Urywa.

– Nie – odpowiadam natychmiast i odstawiam kawę. Znam to jej szczwane spojrzenie.

– Ale za dwa tygodnie masz dwudzieste pierwsze urodziny. Chcę cię zabrać na miasto.

– Na pewno będę musiała pracować.

Spogląda na mnie z naganą.

– Wcale nie. Sprawdziłam już twój grafik. W ten weekend bawisz się w mamuśkę, ale przyszły masz wolny. – Uśmiecha się.

– Mam zamiar odwiedzić babcię.

Natalie przygląda mi się z rozbawieniem. Wybucham śmiechem. Obie często się śmiejemy.

– Na cały weekend? Nie ściemniaj. Odwiedzisz babcię w dzień, a w sobotni wieczór jesteś moja. Do klubów wybierzemy się nie wcześniej niż dwudziesta druga. Będziesz miała całą niedzielę, by odpocząć. Jeśli chcesz spędzić cały dzień z babcią – okej, nie ma sprawy. Ale na wieczór porywam cię w tango. I zanim zaczniesz się znowu wykręcać – ja za wszystko płacę, włącznie z twoim strojem. – Uśmiecha się.

Stękam w geście protestu.

– Nat, ja nie chcę…

– Nie obchodzi mnie to. Mieszkasz w najbardziej zajebistym mieście na świecie. Nie masz chłopaka. I kończysz dwadzieścia jeden lat. Wychodzimy na miasto – stwierdza zdecydowanie.

– Chciałabym mieć chłopaka.

– Nie masz czasu na związki – kontruje Natalie.

– To prawda. Ale po całej nocy picia pewnie będę żałować, że nikogo nie mam.

– To bzyknij się z jakimś przypadkowym typem w toalecie i żyj dalej.

Wznoszę kubek w toaście. Nie byłby to mój pierwszy raz.

– Niezły pomysł.

– A więc umowa stoi? – pyta z nadzieją w głosie.

– A mam jakiś wybór?

– Nie.

Oblizuję usta i spoglądam za okno na ruchliwą ulicę. Po chwili patrzę ponownie na przyjaciółkę.

– Mam jeden warunek, pożyczysz mi te buty, które miałaś wczoraj.

Natalie uśmiecha się szeroko.

– Załatwione.

Wybucham śmiechem i ponownie spoglądam przez okno.

– Jak myślisz, kim ona jest z zawodu? – pytam, wskazując na kobietę, która rozmawia przez telefon. Ma na sobie biznesową spódnicę za kolano i dopasowaną marynarkę.

To nasza mała gra. Przyglądamy się ludziom i próbujemy zgadnąć, jaki mają zawód.

– Jest nowa w mieście. Patrz, jak obserwuje znaki. Jakby były w obcym języku. Ludziom wmawia, że pracuje w marketingu, ale tak naprawdę jest pracownicą tymczasową – na przykład recepcjonistką dla małej firmy, która upadnie za tydzień, choć ona jeszcze o tym nie wie.

Kiwam głową.

– Teraz twoja kolej – mówi Natalie. – Co powiesz o nim? – Wskazuje mężczyznę, stojącego w kolejce po kawę.

Wygląda jak każdy inny facet w garniturze, jakich miliony zamieszkują miasto.

– Pracuje na Wall Street i nie bieduje. Niczego nie udaje.

– Po czym wnosisz?

– Choćby po zegarku. – Wygląda na Cartiera. Widziałam kiedyś w jakimś magazynie podobny, tylko niebieski. Zakochałam się w nim. Pamiętałam go do dziś. Zwłaszcza jego cenę – siedem tysięcy dolarów. – Poza tym widać, że garnitur ma szyty na miarę, z najdroższych materiałów. Założę się, że jest beznadziejny w łóżku.

Natalie omiata go spojrzeniem.

– Ale ma fajny tyłek.

Natalie nie odpuści żadnemu. Wskazuję jej jakiegoś biegacza za oknem.

– Nauczyciel wuefu w szkole dla młodzieży z marginesu. Kocha swoją pracę.

Natalie wskazuje na jakiegoś gościa, robiącego zdjęcia budynkom.

– Serio? Turysta? – rzucam, rozczarowana jej wyborem.

– A ten?

– Sypia z własnym wujkiem.

– Natalie! – Wybucham śmiechem, zakrywając usta. Rozglądam się, by sprawdzić, czy ktoś nas słyszy. Jedna osoba patrzy na nas karcącym wzrokiem.

– Co? – Natalie wzrusza ramionami, popijając niewinnie kawę, jakbyśmy rozmawiały o pogodzie. – Pewnie rucha też kuzynów.

– Jesteś niemożliwa! – komentuję z uśmiechem. – Okej, ostatnia runda. Potem muszę zmykać na zajęcia.

Natalie rozgląda się przez chwilę, próbując znaleźć idealny cel.

– Ten.

– Muzyk, ledwo wiążący koniec z końcem. Na pewno ma zabójczy głos. I muzę, która przechadza się po jego mieszkaniu nago.

Natalie przyklaskuje z zachwytem.

– Super! Okej, napisz mi potem esa. Może będę musiała dziś pracować, ale spróbuję nie narobić hałasu przy powrocie do domu.

– To ty nie wiesz, czy dziś pracujesz? Dowiadujesz się na ostatnią chwilę? Dziwne.

Natalie nie patrzy na mnie.

– Chyba kupię ci słuchawki wygłuszające dźwięki. Na wszelki wypadek.

– Nie będę słyszeć budzika.

– Słuszna uwaga. Okej, nieważne. Po prostu będę cicho.

Ściskamy się na pożegnanie. Dziękuję jej za kawę i rozchodzimy się każda w swoją stronę. Studiujemy wprawdzie na tej samej uczelni, Fordham, ale mamy kompletnie rozbieżne grafiki zajęć. Ja na specjalizację wybrałam socjologię rozwojową, a Natalie jeszcze się nie zdecydowała. Przynajmniej tak twierdzi. Założę się, że chce po prostu wkurzyć rodziców. Skrycie na pewno już dokonała wyboru, ale nie chce go nikomu zdradzić.

Po całym dniu nowych zajęć jedyne, na co mam ochotę, to przejrzeć sylabus i przygotować się do bieżącego semestru. Zamiast tego biegam po mieszkaniu, szukając gorączkowo uniformu. Obowiązek wzywa. Rachunki nie zapłacą się same. Krzyczące dzieciaki, obsrane pieluchy, pranie i składanie ubrań obcych ludzi… Mam nadzieję, że moja edukacja kiedyś się opłaci.

Nie sposób nie kochać Nowego Jorku. To jedyne miasto na świecie, w którym spełniają się marzenia, ale jednocześnie, kawałek po kawałku, pożera duszę.

Rozdział 3

Pierwsze tygodnie na uczelni zawsze wykańczają mnie znacznie bardziej niż reszta roku akademickiego. Nowe zajęcia, prace domowe i żonglowanie dwoma pracami – każdy by miał dość.

Stresy związane z dorosłością i rzeczywistością. Witamy na zajęciach „podstawy dorosłości”. Siedzę w autobusie, patrząc przez okno. Ogarnia mnie nostalgia. Queens – tam się urodziłam i wychowałam. To jedyny dom, jaki znam. Zwiedziłam owszem cały Nowy Jork i Long Island, ale to tyle, jeśli chodzi o podróże. Nigdy nie wyjechałam poza granice stanu Nowy Jork. Sycę wzrok znajomymi okolicami, domami ze ścianami z odkrytej cegły i czarnymi płotami z kutego żelaza. Napięty grafik nie pozwala mi odwiedzać babci tak często, jakbym chciała. Jednak, kiedy już do niej wpadam, staram się wynieść z tych wizyt jak najwięcej. Babcia jest jedynym członkiem rodziny, jaki mi pozostał. Planuję spędzić z nią cały dzień. Wiem, że na pewno upiekła moje ulubione, czekoladowe ciasteczka. I że będzie mi próbowała wcisnąć pieniądze na urodziny. Robi to co roku, a ja co roku natychmiast wpłacam te pieniądze z powrotem na jej konto.

Wkrótce autobus staje na przystanku oddalonym o jedną przecznicę od domu babci. Zbliżając się do jej domku, czuję unoszący się w powietrzu zapach słodyczy. Uśmiecham się. Zakratowane okna jej domu są otwarte na oścież. Dobiega z nich jazz.

Na schodku przed domem siedzi jeden z jej kotów. Pochylam się, by go pogłaskać. Kotka mruczy i unosi tyłeczek jak ladacznica.

– Babciu!

Przekraczam próg. Ta część Queens nie należy do najbezpieczniejszych. Babcia powinna zamykać drzwi na klucz.

Nigdy tego nie robi.

Babcia tłumaczy, że wychowała się, nie martwiąc się o takie sprawy, i że nie ma zamiaru zacząć się nimi zamartwiać na starość. Uparta z niej kobieta.

– Kochana Aubrey! – Chwyta mnie w objęcia. Nie należy do wysokich, ale jest silna jak wół.

Spoglądam przez jej ramię. Odsuwam się nieco.

– Babciu, sprawiłaś sobie nowego kota?

– Ja sobie nie sprawiam kotów, one same do mnie przychodzą. – Uśmiecha się. Rzucam jej ostrzegawcze spojrzenie. – No co? One potrzebują jedzenia i jakiegoś ciepłego kąta. Ja im to zapewniam.

– Ktoś złoży na ciebie w końcu skargę.

Babcia zbywa mnie machnięciem ręki.

– A kij im pod ogon.

Chichoczę. Babcia z zasady nie klnie.

Kładę torebkę na stole i rozglądam się, marszcząc brwi.

– Ile ty w zasadzie masz tych kotów?

– Przestałam je liczyć.

Biorę głęboki wdech.

– Jakim cudem nie czuć u ciebie kuwetą?

– Na starość nie mam za wiele do roboty, więc często sprzątam w domu i zmieniam piasek w kuwetach. No i chadzam na bingo. Ale dość o mnie. Jak szkoła? Co u Natalie?

Siadam przy niewielkim stoliku jadalnym i przyglądam się babci. Krząta się po kuchni, szykując dla mnie jedzenie. Poduszki powleczone są plastikiem, a laminat na blacie kuchennym odchodzi na rogach. Jak na kobietę grubo po siedemdziesiątce, babcia porusza się z niezwykłą lekkością. Przypisuje to zbawiennemu działaniu taniego, czerwonego wina oraz braku mężczyzny. Za butelkę wina płaci trzy dolary i pozwala sobie tylko na jeden kieliszek wieczorem. Twierdzi, że to dlatego, iż koty jej potrzebują.

Nie sprzeczam się z nią w tym temacie. Boże broń, by któryś z nich zadławił się kłaczkiem, podczas gdy ona piłaby w najlepsze.

Opowiadam jej o zajęciach, wykładowcach i oczywiście o Natalie, którą babcia uwielbia.

– Wygląda na to, że masz w tym semestrze napięty grafik. Dasz radę?

– Oczywiście. Nic nowego. Zajęcia są trochę trudniejsze, a poza tym dobrałam sobie jeszcze jeden przedmiot. Ale raczej ogarnę.

Babcia patrzy na mnie z miłością. I łezką w oku.

– Twoi rodzice byliby z ciebie tacy dumni… Ja jestem i to bardzo.

Spuszczam wzrok. Codziennie tęsknię za nimi bardziej.

Babcia dzieli się ze mną ploteczkami z okolicy – kogo nie znosi, czyje psy zawsze jej srają na trawnik, kto z kim sypia. Któryś z sąsiadów próbował namówić ją na weganizm. A inny ciągle prawi kazania o Bogu. Określa tych dwóch odpowiednio jako roślinożernego hipisa i jezusowego maniaka.

Silny, nowojorski akcent sprawia, że jej opowieści nabierają własnego życia. Może i nie ma za wiele do roboty, ale zdecydowanie otaczają ją ciekawi ludzie. Stawia przede mną talerzyk ze świeżo upieczonymi ciasteczkami. Pachną niebiańsko. Wkładam jedno do ust i wzdycham z rozkoszą.

Babcia sięga pod zlewozmywak i wyciąga znacznych rozmiarów butelkę, którą stawia na blacie. Następnie sięga po dwa kieliszki i nalewa do nich przezroczystą ciecz. Pochylam się, by ją powąchać. Zapach wierci mocno w nosie.

– Nie sądziłam, że popijasz za dnia – rzucam.

– Aubrey, czekałam na tę chwilę od wielu lat.

Śmieję się pod nosem.

– Żeby móc się ze mną napić?

– Tak, w końcu skończyłaś dwadzieścia jeden lat*.

Najwyraźniej założyła, że nigdy wcześniej nie próbowałam alkoholu. O słodka naiwności! Jestem studentką. Oczywiście, że znam już smak alkoholu.

Ale co tam, niech babcia wierzy, w co chce.

Ponownie wącham zawartość stojącego przede mną kieliszka. Krzywię się.

– Co to jest?

– Sambuca.

– To się sączy czy pije na raz? – Nigdy wcześniej nie próbowałam tej wódki.

Babcia siada naprzeciw mnie i unosi kieliszek, patrząc na mnie z powagą.

– Na raz.

Unoszę brwi.

– Na raz?

– Tak – odpowiada, jakby to było coś oczywistego.

Przyglądam się kieliszkowi.

– To więcej niż jeden szot. Raczej dwa.

Babcia ignoruje mój komentarz i wznosi toast.

– Za zdrowie mojej kochanej wnusi!

Stuka kieliszkiem mój kieliszek.

Opróżnia go, zanim zdążę unieść swój do ust. Wpatruję się w nią z niedowierzaniem.

Unoszę kieliszek. Zapach odrzuca. Cóż – mówi się trudno.

Wypijam całość jednym łykiem.

Na ramionach wyskakuje mi gęsia skórka. Paskudny smak powoduje, że aż mną wstrząsa. Kojarzy mi się z czarną lukrecją. Pali w żołądku.

Uśmiecham się, jakby mi smakowało.

– Nie wiem, jak możesz to pić – komentuję, podczas gdy babcia nalewa mi kolejną porcję.

– Dzielna dziewczyna – odpowiada babcia, podsuwając mi następny talerz ciasteczek.

Alkohol działa szybko. Zaczynam się coraz więcej uśmiechać. Zawsze tak jest – alkohol wyzwala we mnie tendencję do chichotu i wesołości. Nie piję za często, mam za dużo obowiązków, ale też nie mam słabej głowy.

Opowiadam babci o planach Natalie, by zabrać mnie na miasto na jej koszt.

– To bardzo miło z jej strony – komentuje babcia. – Cieszę się, że jako pierwsza upiłam cię w twoje dwudzieste pierwsze urodziny. Ale uważaj. Nie rób niczego, czego ja bym nie zrobiła. – Zanim straciłam rodziców, nieraz słyszałam opowiadania o wyczynach babci – historie, których nie sposób było zmyślić.

Babcia wstaje i idzie do sypialni, po czym wraca, w dłoniach trzymając pudełko i kopertę. Wręcza mi je.

– Babciu, mówiłam ci, żebyś mi nic nie kupowała.

– Oj tam, cicho już. – Oczy jej błyszczą, kiedy to mówi. Cieszę się jej radością. – A poza tym nie kupiłam tego. Należało do twojej mamy.

Wpatruję się w nią przez chwilę, czując, jak do oczu cisną mi się łzy. Nie mam za wielu pamiątek po rodzicach. Byłam bardzo młoda, kiedy odeszli.

Wzdycham głośno, by się nieco uspokoić i otwieram pudełko. W środku znajduje się naszyjnik z różowego złota z wprawionym talizmanem. Przesuwam palcem po łańcuszku. Czuję, jakby pękło mi serce.

Babcia pochyla się i opiera podbródek na dłoni.

– Pamiętam, jak miała go na sobie pierwszy raz. Zapytałam ją, dlaczego nosi na szyi podkowę, skoro w życiu nie dosiadła konia. W zasadzie to nie sądzę, żeby kiedykolwiek widziała konia na żywo. Odpowiedziała, że sama nie wie dlaczego – po prostu zakochała się w tym wisiorku od pierwszego wejrzenia. Twój ojciec kupił go dla niej. Nie rozstawała się z nim ani na chwilę. – Przerywa, ale po chwili kontynuuje: – To jedna z niewielu rzeczy odzyskanych z wraku ich samochodu. Ktoś zabrał jej diamentowe kolczyki i zegarek. Ale naszyjnik ocalał. Przechowywałam go przez wiele lat.

Trzęsie mi się podbródek. Babcia wstaje, by zapiąć mi naszyjnik.

– Dawno temu wyczytałam, że podkowa chroni od złego i od negatywnej energii, jeśli ktoś wierzy w takie sprawy. Mama na pewno chciałaby, żebyś nosiła ten naszyjnik.

– Dziękuję – odpowiadam szeptem, a łzy zamazują mi wzrok. Wycieram rękawem jedną z nich, która spływa mi po policzku. – Jest piękny.

– Kopertę otwórz w domu – mówi babcia, a ja kiwam głową.

Odzywa się telefon. Babcia odchodzi, by go odebrać.

Wiem, co znajdę w kopercie. Czułą, tkliwą notkę, przez którą na pewno znów się popłaczę, i pięćdziesiąt dolarów. Zachowałam każdą otrzymaną od babci kartkę. Tę też schowam do pudełka ze wspomnieniami.

Spoglądam na zegar. Minęło już ładnych parę godzin. Z babcią czas zawsze leci za szybko.

– Tak, Francis, mówiłam, że przyjdę na bingo. Nie gorączkuj się tak. – Babcia puszcza mi oko. Ton głosu ma wesoły. Podskubuje ciasteczka. Jest takim samym łasuchem jak ja. – Przyjdę po ciebie. Nie zapomniałam; to nie ja mam alzheimera, to Annabel. Ale może z tobą jest coś nie tak. Nie pamiętasz, że rozmawialiśmy o tym samym już rano?

Rozłącza się i wstaje.

Dotarcie do domu zajmie mi około godziny, a muszę jeszcze coś zjeść przed wieczornym wyjściem. Nie mam ochoty pić na pusty żołądek.

– Kocham cię, babuniu. Dzięki za dzisiaj.

– Dziękuję, kochanie. To był przemiły dzień. Baw się dobrze wieczorem. Uważaj na siebie. Musimy powtórzyć takie spotkanie, skoro już masz te dwadzieścia jeden lat. Następnym razem przyprowadź też Natalie. Proszę, weź sobie. – Podsuwa mi blaszane pudełko na sto procent pełne słodyczy.

Żegnamy się i ruszam ku przystankowi autobusowemu. Rozkoszuję się świeżym powietrzem. Wydobywam telefon i dzwonię do Natalie.

– Nat? – zagajam, czkając przy tym.

– Co tam, laska?

– Babcia próbowała mnie spić. Wlała we mnie dwa podwójne drinki. Chyba jestem lekko wstawiona.

Natalie wybucha śmiechem.

– Tej kobiety nie da się nie kochać. A teraz do dzieła!

Rozdział 4

– Wow, laska, wyglądasz wystrzałowo! – komentuje Natalie głosem naśladującym Martina Lawrence’a. Uśmiecham się szeroko. Obie jesteśmy wielkimi fankami sitcomów z lat 90.

– Jezu, ale jesteś żenująca. – Wzdycham teatralnie. Uwielbiamy dogryzać sobie nawzajem.

– Ale serio, wyglądasz świetnie. Oddawaj mi te buty i to już! – żartuje.

Śmieję się, po czym spoglądam w lustro. Moje bujne, ciemne loki opadają aż za piersi. W oczach czekoladowej barwy mam błysk. Są hipnotyzujące – a przynajmniej tak stwierdził kiedyś jeden mój były – jakbym potrafiła odczytać jego najgłębsze sekrety samym spojrzeniem.

Wydatne, łukowate usta maluję czerwoną szminką. Staję bokiem i przesuwam dłońmi po złotej minisukience, na którą nalegała Natalie. Sukienka jest bez rękawów, mocno wycięta z przodu – podkreśla mój biust w rozmiarze C. Sięga nieco wyżej niż do pół uda. Ma też wycięte plecy. W zestawieniu z pięknymi butami, które wymusiłam na przyjaciółce, moje nogi wyglądają na jeszcze dłuższe niż w rzeczywistości. Buty dodają mi też parę centymetrów wzrostu. Wyglądam jak mokry sen każdego faceta.

– Całkiem nieźle się prezentuję, fakt. – Czuję się jak seksbomba.

– Amen.

Spoglądam na Natalie, która lekko poprawia platynowoblond loki. Ma na sobie jasnoczerwoną sukienkę bez ramiączek, jeszcze bardziej skąpą niż moja. Ponieważ jest kelnerką w barze z szotami, przywykła do takich wdzianek. Idealna uwodzicielka.

– Nie boisz się, że cycki wyskoczą ci na wierzch? – pytam. Z lustra spoglądają na mnie powalające, niebieskie oczy, które już niejedno przeżyły. Uśmiecha się krzywo.

– Wszystko jest jak powinno. – Mruga do mnie porozumiewawczo. – Używam dwustronnej taśmy klejącej. Nic nie ma prawa wypaść.

Natalie jest taka pewna siebie i towarzyska. Akceptuje swoją seksualność i nie przejmuje się niczym. Uwielbiam ją za to. Żyje tak, by mężczyźni pełzali jej u stóp. Ja też ją podziwiam.

– Podkreślisz mi oczy tak samo, jak skończysz? – pytam. Natalie jest mistrzynią „skrzydełek” w kącikach oczu jak u Adele, i ja też takie chcę.

Kiedy już wyglądamy idealnie, robimy kilka milionów selfików. Następnie Natalie sięga do szuflady i wyciąga niewielką przezroczystą torebkę.

– Czas na dopalacza – mówi, kładąc mi małą pigułkę na dłoni. – Świętowanie w iście nowojorskim stylu – parę szotów i kilka pigułeczek extasy.

Zażyłam extasy tylko parę razy w życiu. Za każdym razem miałam ochotę przetańczyć całą noc, a potem uprawiać gorący, dziki seks.

– W takim razie muszę dziś wyrwać jakieś ciacho.

Natalie nalewa nam dwa szoty tequili. Przygląda mi się krytycznie.

– Nie będziesz miała z tym problemu. A jeśli nie znajdziesz odpowiedniej ofiary – nie martw się. Mam kilku kumpli, którzy oddaliby życie, by móc cię przelecieć.

Natalie jest dzikszą wersją mnie. Zawsze pakuje się w jakieś zabawne, szalone przygody. Uwielbia imprezować po klubach. Zwykle kończy wieczór bez jednego buta, z pogubionymi kolczykami, siedząc na brudnym krawężniku i jedząc pizzę. Albo w łóżku z kilkoma facetami. Robi to, na co ma ochotę.

– Zdrowie, moja suko – mówi, unosząc kieliszek. – To będą najlepsze urodziny w historii świata!

Dobrze, że zjadłam porządną kolację – nie upiję się za szybko. Chcę zapamiętać z tej nocy jak najwięcej.

Zażywamy po pigułce, popijając szotem. Smak tequili powoduje, że znów się krzywię i otrząsam. Natalie napełnia ponownie mój kubeczek.

– Laska, jesteś totalnie pojebana – stwierdzam i wypijam kolejnego drinka. – Kurwa, ale mnie pali w gardle.

– Lubisz to – odcina się Natalie.

Wzruszam ramionami. Co prawda, to prawda.

Czuję rozkoszne ściskanie w dołku – to oczekiwanie, aż extasy zacznie działać. Właśnie dlatego rzadko pozwalam sobie na eksperymenty z narkotykami – czuję, że chciałabym cały czas być na haju. Wszystko będzie mnie przyjemnie mrowić. Wkrótce się zacznie. A ja nie będę chciała, by się skończyło.

Obalamy jeszcze po jednym i schodzimy na dół, gdzie czeka na nas limuzyna, która zabierze nas do Meatpacking District.

– Natalie, nie ma szans, żebyśmy się dostały do tego klubu – stwierdzam, kiedy podjeżdżamy pod nieco mroczny budynek. Jest krótko po północy. Drzwi klubu drżą od basowej muzyki. Tequila rozgrzewa mi krew w żyłach. Czuję się dobrze. Aż za dobrze.

Natalie rzuca mi przebiegłe spojrzenie i chwyta mnie za nadgarstek.

– Tylko patrz.

Śmieję się pod nosem.

– Oj, będzie się działo.

1 Oak jest jednym z najmodniejszych i najbardziej ekskluzywnych klubów w mieście. Tu imprezują celebryci i celebrytki, a po większych wydarzeniach odbywają się niesławne już aftery. Nie mam pojęcia, jak Natalie planuje nas wkręcić do środka. Na pewno zostaniemy odprawione od drzwi. Jeśli się w ogóle do nich dopchamy. Kolejka jest zawsze spora i wydaje się nigdy nie posuwać.

Ceny drinków są niebotyczne – grubo ponad dwanaście dolców.

Zmierzamy ku wejściu. Ludzie stojący w kolejce przyglądają się nam. Natalie kroczy, jakby szła po wybiegu. Nie jestem z natury nieśmiała, a alkohol i pigułka dodają mi ekstra animuszu. Czuję się dobrze. Czuję się seksy. Czuję się gotowa na podbój świata.

– Natalie, ty moja piękności! Jak zawsze miło cię widzieć – wita ją potężny bramkarz.

Mierzę go wzrokiem. Wygląda, jakby urodził się ze sterydami w żyłach, zamiast krwi. Unosi nadgarstek do ust jak agent CIA i coś szepcze. Nie wychodzi mu za bardzo to szeptanie. Ma byt chrapliwy głos.

Przykłada palec do głośnika w uchu i kiwa głową, po czym odpowiada. Słyszę słowo „VIP”.

– Clive, ty wielkie ciacho! Zobaczymy się później? – odpowiada uwodzącym głosem Natalie, po czym przykłada jedną dłoń do jego policzka, całując go w drugi.

Clive mierzy ją spojrzeniem, które chyba tylko ona jest w stanie zrozumieć. W oczach ma głód. Następnie obdarza mnie wzrokiem, który mówi, że chciałby mnie zerżnąć, a potem zapomnieć o mnie. A niech sobie popatrzy.

– Weź ze sobą koleżankę. Zabawimy się tak, że nie zapomni tego do końca życia.

Natalie kwituje to śmiechem.

– Jeśli tylko alkohol się nie skończy, kto wie?

Clive unosi brew, zaintrygowany. Ja jednak wiem, że Natalie tylko sobie z nim pogrywa. Daje mu to, czego on pragnie.

Bramkarz uśmiecha się i otwiera przed nami drzwi klubu. Oczy robią mi się wielkie jak talerze. Ukrywam jednak szok i ruszam za Natalie.

Dobywający się z głośników basowy, hiphopowy rytm powoduje, że natychmiast chce mi się tańczyć. Przechodzi mnie rozkoszny dreszcz.

Rozglądam się ciekawie. Wykończone w brązie wnętrze rozświetlają lampy stroboskopowe. Pod ścianami stoją masywne kompozycje z orchidei. Nad salą dominuje potężny kandelabr.

W środku panuje tłok, ale znośny.

Jestem pod wielkim wrażeniem. Nigdy nie byłam w takim klubie. Nie spodziewałam się, że się dostaniemy do środka. Wnętrze emanuje klasą i wyrafinowaniem. Chyba się zakochałam.

– Mówiłam ci. – Natalie uśmiecha się z samozadowoleniem.

Udajemy się do baru.

– Jak ty to zrobiłaś? – pytam.

Natalie unosi rękę, by zwrócić uwagę barmana i zamawia nam drinki. Nie mam pojęcia, co zamówiła. I nie obchodzi mnie to.

– Prawdziwa dama nie zdradza swoich sekretów.

Fakt – Natalie nigdy nie kłapie dziobem bez zastanowienia.

– Nat, powiedz mi, proszę! To ekskluzywny klub!

Natalie obdarza mnie rozbawionym spojrzeniem, po czym pochyla się ku mnie, by nie musieć przekrzykiwać muzyki.

– Mój ojciec zna ludzi, a ci ludzie znają mnie.

Nigdy nie poznałam ojca Natalie, ale wieść gminna głosi, że jest znaną, wielką szychą. Multimilionerem, czy kimś w tym rodzaju. Rzygać mi się chce. Każdy w tym mieście twierdzi, że jest kimś.

– Myślałam, że nie rozmawiasz z ojcem?

– Nie gadam z nim za często, ale jak jestem w potrzebie, używam jego nazwiska. Ten klub to jeden z biznesów, które kiedyś reprezentował. Uratował tyłki właścicielom i są jego dłużnikami na wieczność.

Nie kupuję tej historyjki, ale jej nie komentuję. Natalie nie ma najlepszych relacji z rodzicami i nie jest typem osoby, która pomimo wszystko korzystałaby z ich kontaktów.

Powie mi prawdę, kiedy i jeśli zechce.

Barman stawia drinki na barze i puszcza nam oko. Nie pytam o ich skład. Po prostu upijam łyk. Słodki drink rozpływa się na języku i wchodzi zdecydowanie za szybko. Rozluźniam się całkowicie. Wzdycham. Skóra mnie mrowi, a serce łopocze w radosnym oczekiwaniu. Czuję się świetnie. Jakbym bujała w obłokach.

Nagle z głośnika rozlegają się dźwięki Promises Calvina Harrisa i Sama Smitha. Uśmiecham się od ucha do ucha.

– Uwielbiam ten kawałek! – wykrzykuję, a Natalie wybucha śmiechem.

Naprawdę kocham tę piosenkę. Zaczynam się kiwać do rytmu. Alkohol w połączeniu z tabletką wynoszą mnie na nowy poziom ekstazy. Dziś się zabawię na całego! Do kieratu wrócę dopiero w poniedziałek.

– Dopijaj i idziemy tańczyć! – ogłasza Natalie.

Kończymy drinki i ruszamy na parkiet. Przyciemnione światła i lasery. DJ idealnie łączy masywne basy i energetyczne techno. Dźwięki unoszą nas same. Unosimy ramiona i odrzucamy głowy, poddając się rytmowi.

Euforia eksploduje we mnie jak granat.

W głowie mam białe chmurki. Wznoszę się w niebiosa w pogoni za hajem. Uśmiecham się błogo. Tak się cieszę, że Natalie wyciągnęła mnie na miasto! Za rzadko mam okazję zrobić coś dla siebie!

DJ wplata zgrabnie w muzykę dźwięki Lost Boyz i Jay’a-Z. Natalie stuka mnie palcem w ramię. Spoglądam na nią. Wskazuje na coś za moimi plecami. Obracam się.

O ja pierdolę! Rozpoznaję DJ’a! DJ DiModa. Jego specjalność to breakbeat i klasyczny hip-hop. Nowojorski król skreczu.

– Pozdrówka dla mojej ziomalki, Natalie, i jej psiapsióły, Aubrey. Najlepszego, dziecino! – wykrzykuje DJ z mikrofonem przyciśniętym do ust. Słuchawki przyciska barkiem do jednego ucha. Jego palce śmigają po konsolecie.

– Co? Jak? Natalie, ty go znasz? – Niewiarygodne!

Zaczynam podejrzewać, że moja przyjaciółka prowadzi podwójne życie. A ja właśnie ujrzałam jego fragment.

Rozdział 5

Dalsza część dostępna w wersji pełnej

Spis treści:

TYTUŁ ORYGINAŁU:

Hush hush

Redaktorka prowadząca: Joanna Pawłowska

Wydawczyni: Joanna Pawłowska

Redakcja: Małgorzata Hayles

Korekta: Magdalena Kawka

Zdjęcie na okładce: © Regina Wamba

Opracowanie graficzne okładki: © Łukasz Werpachowski

Modelka: Hannah Peltier

Copyright © 2020 by Lucia Franco

Copyright © 2022 for the Polish edition by Niegrzeczne Książki

an imprint of Wydawnictwo Kobiece Łukasz Kierus

Copyright © for the Polish translation by Grzegorz Gołębski, 2022

Wszelkie prawa do polskiego przekładu i publikacji zastrzeżone. Powielanie i rozpowszechnianie z wykorzystaniem jakiejkolwiek techniki całości bądź fragmentów niniejszego dzieła bez uprzedniego uzyskania pisemnej zgody posiadacza tych praw jest zabronione.

Wydanie elektroniczne

Białystok 2022

ISBN 978-83-67335-57-7

Grupa Wydawnictwo Kobiece | www.WydawnictwoKobiece.pl

Na zlecenie Woblink

woblink.com

plik przygotowała Katarzyna Rek