Jednym słowem miłość ebook i audiobook

Ty­tuł: Jed­nym sło­wem mi­łość

Co­py­ri­ght © Mag­da­lena Ko­ło­sow­ska, 2024

This edi­tion: © Word Au­dio Pu­bli­shing In­ter­na­tio­nal/Gyl­den­dal A/S, Co­pen­ha­gen 2024

Pro­jekt gra­ficzny okładki: Mo­nika Drob­nik

Re­dak­cja: Anna Po­inc-Chra­bąszcz

Ko­rekta: Aneta Iwan

ISBN 978-91-8076-445-2

Kon­wer­sja i pro­duk­cja e-bo­oka: www.mo­ni­ka­imar­cin.com

Wszel­kie po­do­bień­stwo do osób i zda­rzeń jest przy­pad­kowe.

Word Au­dio Pu­bli­shing In­ter­na­tio­nal/Gyl­den­dal A/S

Kla­re­bo­derne 3 | DK-1115 Co­pen­ha­gen K

www.gyl­den­dal.dk

www.wor­dau­dio.se

czło­wiek to rze­czow­nik, a rze­czow­ni­kiem rzą­dzą przy­padki

Kry­styna Sie­sicka, Za­pałka na za­krę­cie

Mi­łość. To szcze­gólne brze­mię, prze­szkoda i pro­blem ludz­ko­ści, a rów­no­cze­śnie coś, co wspiera każ­dego z nas naj­więk­szą mocą. Mi­łość przy­po­mi­nała czas. Czas, sa­mot­ność i całe mnó­stwo wy­my­ślo­nych przez czło­wieka re­guł. To wszystko, co ist­nieje tylko w na­szym świe­cie. Co nas pęta, a rów­no­cze­śnie czyni nas wol­nymi. Co spra­wia, że je­ste­śmy ludźmi.

Genki Ka­wa­mura, A gdyby tak ze świata znik­nęły koty?

MAJA

Nie umiem cze­kać! Po­waż­nie! Ni­gdy nie by­łam spe­cjal­nie cier­pliwa. Naj­le­piej gdy­bym wszystko, czego tylko chcę, miała od razu. Już. Pstryk – i jest!

Ostat­nio sta­ram się nad tym pa­no­wać, bo usły­sza­łam od ko­goś: „Na­ucz się cze­kać”. Tylko że co z ta­kiego cze­ka­nia może wyjść? Nic. I mó­wię to zu­peł­nie se­rio, bo mam w tym do­świad­cze­nie. Od za­wsze cze­kam. Na wszystko.

A te­raz cze­kam na od­po­wiedź z wy­daw­nic­twa. Aaa, co? Za­sko­cze­nie?

Pi­szę. Dużo pi­szę, a ostat­nio skoń­czy­łam swoją książkę i wy­sła­łam ją (wy­sła­łam!) do wy­daw­nic­twa (wcale nie do jed­nego, żeby była ja­sność). I cze­kam te­raz na ja­kąś po­zy­tywną od­po­wiedź. To dla­tego moja cier­pli­wość jest na wy­czer­pa­niu jak ba­te­ria w te­le­fo­nie ma­ło­lata po ca­ło­noc­nym scrol­lo­wa­niu so­cial me­diów (jakby kie­dy­kol­wiek była na­ła­do­wana!). Dwie od­po­wie­dzi już otrzy­ma­łam. Nie! Tylko tyle? Chyba ja­kieś uza­sad­nie­nie po­winno być? Na przy­kład: „Zwa­żyw­szy na na­sze plany wy­daw­ni­cze, nie je­ste­śmy za­in­te­re­so­wani wy­da­niem Pani książki w tej chwili”. Zro­zu­mia­ła­bym. A nie tylko: „Z przy­kro­ścią in­for­mu­jemy, że nie je­ste­śmy za­in­te­re­so­wani pod­ję­ciem współ­pracy z Pa­nią”. Ale dla­czego? Się py­tam!

Te od­po­wie­dzi pod­cięły mi skrzy­dła. Oto ja, pełna opty­mi­zmu i wiary, zo­sta­łam mo­men­tal­nie spro­wa­dzona na zie­mię. No masz! Pik, pik. Pik, pik. Mój te­le­fon, wpraw­dzie nie naj­now­szej ge­ne­ra­cji, ale przy­naj­mniej dziel­nie uda­jący wy­pa­sio­nego smart­fo­nika, daje mi znak, że do­sta­łam ese­mesa. Nie mam ochoty pi­sać do ko­go­kol­wiek, a mimo to się­gam po apa­rat. I… to nie ese­mes, to po­wia­do­mie­nie o ma­ilu! Drżącą ręką otwie­ram wia­do­mość wprost w ko­mórce, nie włą­czam na­wet kom­pu­tera. Chcę ją jak naj­szyb­ciej prze­czy­tać. Tekst ła­duje się bły­ska­wicz­nie. Czy­tam, czy­tam… Wy­daw­nic­two! Yes, yes, yes! Do­sta­łam od­po­wiedź! Jesz­cze nie wie­rzę. Hura!!!

Od­pi­sali. Prze­bie­gam szybko wzro­kiem ko­lejne li­nijki i… Mail jak mail, nic wiel­kiego, ja­kieś grzecz­no­ściowe slo­gany: „Sza­nowna Pani, bla, bla, bla, za­po­zna­li­śmy się z Pani tek­stem i bar­dzo nam się spodo­bał. Przed pod­ję­ciem osta­tecz­nej de­cy­zji o wy­da­niu pro­po­nu­jemy Pani jed­nak wpro­wa­dze­nie kilku po­pra­wek”. Czy­ta­jąc z wy­pie­kami na twa­rzy, przy­swa­jam treść. Tekst im się po­doba, to raz, pro­po­nują ja­kieś drobne zmiany (przy­słali na­wet su­ge­stie, ho, ho, ho), to dwa, i… „Je­zus Ma­ria! Oni na­prawdę chcą tę moją książkę wy­dać? Ja nie mogę!” – po­my­śla­łam. Ode­tchnę­łam głę­boko, uspo­ko­iłam swoje sza­le­jące ser­du­cho, po­now­nie prze­czy­ta­łam ma­ila… Naj­dziw­niej­sze jest to, że pod­pi­sał się pod nim… Ja­kub Szy­dłow­ski. No co jak co, ale na­prawdę uwa­żam, że to lek­tura skie­ro­wana ra­czej do ko­biet, i za­sko­czyło mnie, że czło­wiek, któ­rego nie znam, męż­czy­zna na do­da­tek, tę moją książkę prze­czy­tał. Wie o mnie w tej chwili wię­cej niż Ja­cek, mój ślubny mąż, od dzie­się­ciu lat ten sam! Co prawda obec­nie prze­by­wa­jący na emi­gra­cji (jak to ład­nie brzmi!) i za­ra­bia­jący na chleb (swój, gwoli ści­sło­ści).

Prawda wy­gląda na­stę­pu­jąco… Około dwóch lat temu naj­lep­szy przy­ja­ciel mo­jego męża, nie­jaki Ar­ka­diusz, wpadł na po­mysł, aby wy­je­chać do Szwe­cji. Zbie­rać coś tam (do dziś nie wiem, czy cho­dziło o ja­gody czy bo­rówki, dla mnie to jedno i to samo). Po­my­śla­łam, że okej, niech tak bę­dzie, trzy mie­siące zlecą jak z bi­cza strze­lił, a do­dat­kowe pie­nią­dze za­wsze się przy­da­dzą. Tym bar­dziej że z kasą u nas było kru­cho. Firma, w któ­rej pra­co­wa­łam, splaj­to­wała (dla­czego mnie to nie dziwi?), a ja z dnia na dzień stra­ci­łam za­ję­cie. Tak że Ja­cek po­je­chał. W lipcu. Miał wró­cić w paź­dzier­niku, ale oka­zało się, że zu­peł­nie nie­ocze­ki­wa­nie po­ja­wiła się nowa pro­po­zy­cja pracy (ja tam w ta­kie przy­padki nie wie­rzę, za­wsze uwa­ża­łam, że zna­leźli so­bie nową ro­botę, bo nie chcieli wra­cać – i już) i zo­stają. Ale dzie­lące mnie i męża ki­lo­me­try osła­biły mój wpływ na niego. Roz­ma­wia­li­śmy rzadko, raz w ty­go­dniu, bo nie czu­li­śmy po­trzeby, by ro­bić to czę­ściej. I choć świat da­wał nam nie­ogra­ni­czone moż­li­wo­ści, wy­star­czyło mieć do­stęp do in­ter­netu, na­sze kon­takty ni­gdy nie trwały dłu­żej niż ja­kieś pięć–sie­dem mi­nut. Krótko i na te­mat. Prze­ka­zy­wa­li­śmy so­bie naj­waż­niej­sze in­for­ma­cje, koń­cząc za­wsze tą samą for­mułką: „do na­stęp­nego”. Nie uma­wia­li­śmy się ani kiedy ten „na­stępny” ma być, ani kto za­dzwoni. Za­wsze jed­nak wy­cho­dziło tak, że w ko­lej­nym ty­go­dniu roz­ma­wia­li­śmy.

Jak mó­wi­łam, wy­jazd miał trwać trzy mie­siące. Ja­koś w po­ło­wie wrze­śnia za­czę­łam się za­sta­na­wiać, jak długo jesz­cze po­zo­stanę sło­mianą wdową, a co gor­sza, ro­dzice Jacka za­częli py­tać, czy wiem, kiedy wraca i tak da­lej. Nie wie­dzia­łam. I na­wet nie wie­dzia­łam, czy chcę wie­dzieć. Ale Ja­cek za­dzwo­nił, za­nim zdą­ży­łam za­de­cy­do­wać, co wolę.

– Cześć, Majka – usły­sza­łam w słu­chawce jego ra­do­sny głos. W domu był ra­czej mru­kiem, a od kiedy tam pra­co­wał, mia­łam wra­że­nie, że try­ska ener­gią i do­brym hu­mo­rem.

– Cześć – od­par­łam ci­cho. No nic, ode­bra­łam, to z nim po­roz­ma­wiam, ja­koś tych kilka mi­nut prze­żyję. – Coś się stało, że je­steś taki za­do­wo­lony? – spy­ta­łam, za­nim zdą­ży­łam po­my­śleć.

– Nie­spo­dzianka – usły­sza­łam. Ale mój mąż chyba nie chciał cze­kać, aż zgadnę jaka, bo mó­wił da­lej: – Zresztą… i tak ci po­wiem, więc może od razu?

– Może… – Nie by­łam ani tro­chę tak pod­eks­cy­to­wana jak on.

– Do­sta­li­śmy fajną ofertę pracy! – Cie­szył się jak dziecko.

– Jaką? – za­in­te­re­so­wa­łam się.

– Na bu­do­wie! – Mój mąż wciąż mó­wił z pod­nie­ce­niem w gło­sie.

Aż usia­dłam. Jak to na bu­do­wie? Gdzie na bu­do­wie? Ja­cek i bu­dowa? Chyba się prze­sły­sza­łam.

– Na ja­kiej bu­do­wie? – za­py­ta­łam. – Jako kto? Stróż?

– Pro­szę cię! – Ja­cek nie krył, że go ura­zi­łam.

Wes­tchnę­łam, in­tu­icyj­nie wy­czu­wa­jąc, że na pię­ciu–sied­miu mi­nu­tach ta roz­mowa się nie skoń­czy.

– Na bu­do­wie to na bu­do­wie. Bę­dziemy domy bu­do­wać.

– Taa. Chyba zamki z pia­sku – rzu­ci­łam ką­śli­wie. – Niby jak? I z czego? Prze­cież ty nie od­róż­niasz ce­gły od pu­staka!

– Prze­stań już! Spe­cja­listka się zna­la­zła! Skoro tak się na tym znasz, to dla­czego ta twoja firma splaj­to­wała, co? Ce­gła czy pu­stak, do­bre so­bie!

– Nie ob­ra­żaj się i mnie przy oka­zji, prze­cież to prawda. W ży­ciu nie pra­co­wa­łeś na bu­do­wie! Je­stem po pro­stu cie­kawa, w jaki spo­sób za­mie­rzasz sta­wiać te domy.

– Wła­snymi rę­cami, z bali – wy­pa­lił. – To będą domy drew­niane, ro­zu­miesz? Je­ste­śmy już po roz­mo­wie, za­czy­namy od po­nie­działku.

– Od… po­nie­działku? Ale… – Na­gle za­częło do mnie do­cie­rać, że to coś wię­cej niż tylko zmiana pracy. Kto nor­malny zmie­nia pracę na dwa ty­go­dnie przed po­wro­tem do domu? I po­my­śla­łam tak, wie­dząc na­wet to, co wie­dzia­łam o swoim mężu. Że nie­stały i tak da­lej. – Ja­cek, po­wiedz mi…

– Mó­wię ci…

– Nie rób so­bie jaj.

– Nie ro­bię.

– Aha, tylko co?

– Nic.

– Na li­tość bo­ską, mówże wresz­cie: co to zna­czy?! – krzyk­nę­łam.

– Ojej, coś ty taka zła? Okres masz? A może wła­śnie ci się zbliża?

– Ja­cek! Po­wi­nie­neś wie­dzieć, że ja od za­wsze albo mam okres, albo je­stem tuż przed, więc nie kom­bi­nuj, tylko mów.

– Okej, okej… – Mój mąż się pod­dał.

Oczami wy­obraźni wi­dzia­łam, jak unosi ręce w ge­ście pod­da­nia się.

– Do­sta­li­śmy świetną pro­po­zy­cję, lep­sze za­robki, lep­sze wa­runki.

– Do brzegu – po­na­gli­łam.

– Prze­no­simy się o dwa­dzie­ścia ki­lo­me­trów.

– No i?

– I zo­sta­jemy. – Usły­sza­łam wresz­cie to, na co pod­świa­do­mie cze­ka­łam. – Ma­jeczka, nie de­ner­wuj się tylko, pro­szę, wiesz, że ro­bię to dla cie­bie, prawda?

A niech go! Ja­kie „dla mnie”?

– Chyba żar­tu­jesz! Na jak długo zo­sta­je­cie? – Wy­cią­gnę­łam pa­pie­rosa i za­pa­li­łam. Za­cią­gnę­łam się za­chłan­nie, jakby od tego za­le­żało moje ży­cie.

– Jesz­cze nie wiemy…

– Co to zna­czy „jesz­cze nie wiemy”? – drą­ży­łam.

– Na pewno zo­sta­niemy tu­taj trzy mie­siące…

„Trzy mie­siące”! To zna­czy, że nie wróci na Boże Na­ro­dze­nie?

– A po­tem zo­ba­czymy. Wszystko za­leży od tego, czy się spraw­dzimy, a je­śli tak, to czy bę­dziemy chcieli da­lej pra­co­wać.

Coś mi mó­wiło, że mój mąż bę­dzie bar­dzo chciał i zrobi wszystko, żeby tam zo­stać!

– Czyli…? – rzu­ci­łam, nie ocze­ku­jąc od­po­wie­dzi. – Na­stępne trzy mie­siące, tak? W ciągu ostat­nich trzech nie wi­dzie­li­śmy się ani razu!

– Przy­jadę w przy­szły week­end i po­roz­ma­wiamy – obie­cał.

Za­sko­czył mnie. Skoro jed­nak pa­dła taka obiet­nica, po­sta­no­wi­łam się cie­szyć i do­pil­no­wać, by ją zre­ali­zo­wał. Koń­cząc roz­mowę z Jac­kiem, wie­dzia­łam, że mu­szę wy­ko­nać jesz­cze je­den te­le­fon. Do Syl­wii, żony Arka. Mu­sia­łam to wszystko z kimś prze­ga­dać.

– Cześć – po­wie­dzia­łam, kiedy usły­sza­łam „halo”. – Ma­ria – przed­sta­wi­łam się bar­dzo ofi­cjal­nie.

– Wiem, wiem prze­cież. – Chyba się ucie­szyła. – Skoro dzwo­nisz, to już pew­nie wiesz?

– Wiem – przy­zna­łam. – I je­stem cie­kawa, co ty o tym my­ślisz.

Syl­wia na chwilę za­mil­kła, a ja nie by­łam pewna, czy to ozna­cza, że się za­sta­na­wia, co po­wie­dzieć, czy też nie ma o czym mó­wić. Nie chcia­łam wy­bie­rać po­mię­dzy moż­li­wo­ściami, mu­sia­łam z nią po­ga­dać! Szcze­rze.

– Ja wie­dzia­łam od po­czątku – usły­sza­łam i opa­dłam na pod­łogę, obi­ja­jąc so­bie przy oka­zji sie­dze­nie.

– Co ty mó­wisz? Od ja­kiego po­czątku? To zna­czy od kiedy? – za­rzu­ci­łam ją py­ta­niami, ocze­ku­jąc na­tych­mia­sto­wej od­po­wie­dzi na wszyst­kie.

– No… jak by ci to po­wie­dzieć… – za­wa­hała się.

– Nor­mal­nie. Po pro­stu.

– Maju, Arek i ja już dawno po­sta­no­wi­li­śmy, że je­śli ten wy­jazd wy­pali, to trzeba bę­dzie zro­bić wszystko, żeby trwał jak naj­dłu­żej. Tak chcie­li­śmy. Wiesz… Wy je­ste­ście tylko we dwójkę i wszystko przed wami, ale my… gnieź­dzimy się z dzie­cia­kami w ta­kiej ka­wa­lerce jak wa­sza. Na­wet nie wiesz, co to zna­czy mieć dwoje ma­lu­chów. Wszę­dzie wejdą, wszystko zo­ba­czą… Arek od po­czątku roz­glą­dał się w Szwe­cji za czymś na stałe, bo prze­cież te ja­gody nie trwają wiecz­nie, i kiedy nada­rzyła się oka­zja z bu­dową do­mów… Sama ro­zu­miesz…

– Ro­zu­miem – przy­tak­nę­łam, nie wie­dząc, co jesz­cze po­wie­dzieć. Wy­szło na to, że wszy­scy so­bie coś tam za­pla­no­wali, a mnie po­sta­wili przed fak­tem.

– Mam na­dzieję, że się nie gnie­wasz. Arek mó­wił Jac­kowi, żeby z tobą po­roz­ma­wiał.

– Roz­ma­wiał.

– I co o tym my­ślisz?

– Sama nie wiem. Za­sko­czył mnie. Wiesz, jaki jest mój mąż. Ni­gdy się spe­cjal­nie nie gar­nął do ro­boty, a tu na­gle Szwe­cja.

– Daj mu szansę, on so­bie tam na­prawdę świet­nie ra­dzi.

Nie by­łam w sta­nie od­po­wie­dzieć. Czy aby na pewno mó­wi­ły­śmy o tym sa­mym czło­wieku?

– My­ślę, że te domy to świetny po­mysł.

– Ale wiesz, że to się nie skoń­czy po trzech mie­sią­cach? – za­da­łam to py­ta­nie, łą­cząc po­szcze­gólne wątki w ca­łość i zda­jąc so­bie na­resz­cie sprawę, co ta wia­do­mość ozna­cza.

Za­sko­czyło mnie mil­cze­nie Syl­wii.

– Je­steś tam? – za­py­ta­łam ci­cho.

– Tak.

– No i?

– Chyba do­jadę do Arka z dzie­cia­kami… One tam pójdą do przed­szkola i szkoły, Arek już szuka dla mnie pracy… Ro­zu­miesz…

Ro­zu­mia­łam! Nie mu­siała tego co chwila po­wta­rzać. Ro­zu­mia­łam wszystko, a szcze­gól­nie to, co się póź­niej stało. Spo­tka­łam się z Jac­kiem, przy­je­chał, jak obie­cał, po­ga­da­li­śmy, nie wiem po co, prze­cież de­cy­zja już zo­stała pod­jęta. Jed­nego by­łam pewna: nie ma­rzy mi się Szwe­cja i nie chcę do­jeż­dżać do męża, więc na ra­zie miało zo­stać, jak było. A chłopcy nie próż­no­wali. Za­ła­twili so­bie dość szybko po­zwo­le­nie na prze­dłu­że­nie po­bytu, zmie­nili miesz­ka­nie – wciąż za te same pie­nią­dze, ale ciut lep­sze wa­runki – i wła­ści­wie od tam­tej pory nie sły­sza­łam już wię­cej o po­wro­cie.

No i chwała Naj­wyż­szemu! Te­raz i na wieki! No bo tak! Mąż, jak to mąż, w ży­ciu się zda­rza! Mnie też się zda­rzył! By­łam sto­ją­cym u progu do­ro­sło­ści dziew­czę­ciem, kiedy po­pro­sił mnie o rękę.

Po­pro­sił! Phi! Nie po­pro­sił! Padł przede mną na ko­lana na oczach ca­łego zgro­ma­dzo­nego to­wa­rzy­stwa, roz­ło­żył ra­miona, jakby się przy­go­to­wy­wał do od­lotu, a nie pro­sił o rękę.

Po­szli­śmy wów­czas ra­zem na im­prezę do Arka. Ze­brała się tam cała znana nam brać stu­dencka, wszy­scy nasi zna­jomi, któ­rzy po­sta­no­wili ra­zem świę­to­wać ko­niec se­sji. Czer­wiec, sło­neczko, a my da­waj… grilla roz­sta­wiać, słone prze­ką­ski roz­kła­dać, al­ko­hol mro­zić… Dziać się miało. I się działo.

Im­preza roz­krę­ciła się dość szybko, al­ko­hol zni­kał jak za do­tknię­ciem cza­ro­dziej­skiej różdżki, co chwila wy­pły­wały nowe po­my­sły, ję­zyki się plą­tały, po­wo­du­jąc wra­że­nie po­ro­zu­mie­wa­nia się na za­sa­dzie bar­dziej prze­wi­dy­wa­nia, „co au­tor miał na my­śli”, niż pew­no­ści, że to wła­śnie po­wie­dział. Ja też pi­łam. Na­wet dużo pi­łam. Mia­łam po­wody: se­sję za­li­czy­łam w pierw­szym ter­mi­nie bez żad­nej po­prawki i zro­bi­łam to szyb­ciej, niż się spo­dzie­wa­łam. Cie­szy­łam się i świę­to­wa­łam, ma­jąc w per­spek­ty­wie trzy bite mie­siące wa­ka­cji. O! Jak bar­dzo się cie­szy­łam!

Od czasu do czasu zer­ka­łam w kie­runku Jacka, też wsta­wio­nego, choć z cał­kiem in­nego po­wodu. On – w prze­ci­wień­stwie do mnie – miał po­prawkę, więc tak cał­kiem spo­kojny o swoją przy­szłość nie był. Nie prze­szka­dzało mu to jed­nak świę­to­wać, zu­peł­nie jak in­nym.

By­li­śmy ra­zem od kilku mie­sięcy, po­do­bał mi się i lu­bi­łam jego to­wa­rzy­stwo. Na do­da­tek ła­pa­łam się na tym, że za­czy­nam my­śleć o na­szym związku co­raz po­waż­niej. Ma­rzyła mi się sta­bi­li­za­cja. Czu­łam, że to jest to…

Ja­cek bry­lo­wał. Z tym po­ga­dał, z tam­tym się po­śmiał, wciąż roz­ra­do­wany spo­glą­dał w moją stronę, pusz­cza­jąc do mnie oko. A ja nie­zmien­nie pu­ka­łam się w czoło, po­ka­zu­jąc mu, ja­kim jest świ­rem. Kiedy my­śla­łam, że już się uspo­koił, kiedy wy­pi­li­śmy pra­wie cały al­ko­hol, Ja­cek pod­szedł do mnie, po­ca­ło­wał, a po­tem… no wła­śnie, po­tem rąb­nął na pod­łogę tak, że aż za­drżała. I za­czął.

– Wyj­dziesz za mnie? – wrza­snął ra­do­śnie. – Ko­chana moja, żoną moją bądź!

– Prze­stań – po­pro­si­łam go ostat­nimi trzeź­wymi ko­mór­kami umy­słu. Mia­łam, jak i reszta to­wa­rzy­stwa, nie­źle w czu­bie.

– Co prze­stań? Oże­nić się z tobą chcę! Za ty­dzień!

– Kiedy? – za­py­ta­łam za­sko­czona.– Za ty­dzień! Arek mówi, że się nie da tego za­ła­twić, a ja mu mó­wię, że się da! To co? Chaj­tamy się? Za ty­dzień?

Po tych sło­wach całe to­wa­rzy­stwo zgro­ma­dzone na im­pre­zie za­częło kla­skać, do­ma­ga­jąc się mo­jego „tak”. Cóż było ro­bić?

„Głos ludu do­brem naj­wyż­szem”, zgo­dzi­łam się więc, co zo­stało przy­jęte wrzawą i ko­lej­nymi owa­cjami. I tak oto zo­sta­łam żoną. Nie­stety Ja­cek prze­grał za­kład. Nie po­mo­gło mu ani roz­ta­cza­nie nie­wąt­pli­wego uroku oso­bi­stego, ani po­da­wa­nie w urzę­dzie stanu cy­wil­nego co­raz to no­wych po­wo­dów, dla któ­rych na­le­ża­łoby ce­re­mo­nię przy­spie­szyć. Sym­pa­tyczna urzęd­niczka po­zo­sta­wała głu­cha i ślepa, cier­pli­wie tłu­ma­czyła bez­za­sad­ność na­szego wnio­sku, w co na po­czątku nie mo­gli­śmy uwie­rzyć. Zwłasz­cza Ja­cek, ze wszech miar sta­ra­jący się udo­wod­nić wszyst­kim, a zwłasz­cza Ar­kowi, że nie­moż­liwe za­ła­twi od ręki. Nie za­ła­twił, a mimo to ślub się od­był. Zgo­dzi­łam się wyjść za Jacka, choć wiem, że nie z mi­ło­ści. Za­uro­czona by­łam, za­ko­chana nie. Ja­cek ujął mnie swoim spo­so­bem by­cia, który po la­tach oka­zał się nie­zwy­kle uciąż­liwy. Ale wów­czas po­do­bały mi się jego dość non­sza­lancki styl, lek­kie po­dej­ście do ży­cia i nie­przej­mo­wa­nie się pro­ble­mami. Poza tym Ja­cek miał skłon­ność do pa­ko­wa­nia się w kło­poty i za­kła­da­nia o różne rze­czy: a to, że sko­czy na bun­gee, to znów, że wy­trzyma na mro­zie w sa­mych gat­kach co naj­mniej go­dzinę. Lu­bił ry­zyko. I dla­tego też, w cza­sie tej im­prezy, kiedy al­ko­hol ode­brał mu już zdol­ność my­śle­nia, a kum­ple, bę­dący w po­dob­nym sta­nie, za­częli go pod­pusz­czać, za­ło­żył się z Ar­kiem, że ślub się od­bę­dzie. W ciągu ty­go­dnia. Mimo po­rażki w urzę­dzie nie zre­zy­gno­wa­li­śmy z pla­nów i pew­nego lip­co­wego przed­po­łu­dnia, w pierw­szym moż­li­wym ter­mi­nie, wy­po­wie­dzia­łam for­mułę za­czy­na­jącą się od słów: „Świa­doma praw i obo­wiąz­ków…”, choć ze świa­do­mo­ścią było aku­rat róż­nie. Mia­łam dwa­dzie­ścia lat i my­śla­łam, że zła­pa­łam Pana Boga za nogi. By­łam młoda, pod­eks­cy­to­wana tym, co się działo, tym, że wy­cho­dzi­łam za mąż w iście ame­ry­kań­skim stylu i że nikt poza na­szymi świad­kami o tym nie wie­dział. A my ba­wi­li­śmy się świet­nie, z na­masz­cze­niem zwra­ca­li­śmy się do sie­bie „mężu” i „żono”, za każ­dym ra­zem wy­bu­cha­jąc śmie­chem, a wie­czo­rem skon­su­mo­wa­li­śmy po raz pierw­szy nasz zwią­zek, po­zba­wia­jąc się po­wodu do jego anu­lo­wa­nia. W końcu by­li­śmy do­ro­śli! Ro­dzice, za­równo moi, jak i Jacka, po­ję­cia nie mieli o na­szych pla­nach. Nie byli za­chwy­ceni ta­kim ob­ro­tem spraw, dość długo przy­zwy­cza­ja­jąc się do za­ist­nia­łej sy­tu­acji. Tym bar­dziej że w pla­no­wa­niu na­wet przez chwilę nie roz­wa­ży­li­śmy opcji ze ślu­bem ko­ściel­nym, od­kła­da­jąc to na bli­żej nie­okre­ślone „kie­dyś”. Miał być szybki ślub i był! W urzę­dzie, tak nam się spie­szyło! Po­le­cie­li­śmy tam, jakby zie­mia pod sto­pami nam się pa­liła, skoro pod­ję­li­śmy de­cy­zję, nie za­mie­rza­li­śmy cze­kać. I – jak się póź­niej oka­zało – by­li­śmy ży­wym do­wo­dem na praw­dzi­wość po­wie­dze­nia „co na­gle, to po dia­ble”.

Z oka­zji ślubu po­sta­no­wi­łam ku­pić so­bie kieckę – no cóż, rzadko wów­czas no­si­łam coś in­nego niż spodnie, więc nie mia­łam nic od­po­wied­niego w sza­fie. Cho­dzi­łam, szu­ka­łam i w końcu zna­la­złam. W lum­pek­sie. Su­kienka była nie­mal wi­zy­towa, kosz­to­wała całe sześć zło­tych pol­skich i wy­glą­da­łam w niej jak ko­lo­rowy ptak. Pan młody był za­chwy­cony. Sam wło­żył dżinsy i ko­szulę.

Mój mąż, Ja­cek (ja mam na imię Ma­ria, ale we wcze­snych la­tach szkol­nych do­sta­łam ksywę „Majka” i na­wet ja sama już nie pa­mię­tam, że Maja to nie moje praw­dziwe imię), za­le­d­wie rok ode mnie star­szy, z za­wodu… hm, stu­dent?, za­fun­do­wał mi ży­cie, o ja­kim nie ma­rzy­łam. Po­le­gało ono na: po pierw­sze, kom­bi­no­wa­niu, jak za nie­wiel­kie pie­nią­dze prze­żyć od pierw­szego do pierw­szego, po dru­gie, co by tu zro­bić, aby się nie na­ro­bić, tro­chę za­ro­bić i patrz punkt pierw­szy! Do­póki nie skoń­czy­li­śmy stu­diów (czy­taj: do­póki ja nie skoń­czy­łam stu­diów, bo mój mąż w pew­nym mo­men­cie po pro­stu uznał, że nie są mu one do ni­czego po­trzebne), po­ma­gali nam ro­dzice, ale pew­nego dnia po­wie­dzieli: „Pas! Radź­cie so­bie sami”. Ja­kimś cu­dem dość szybko zna­la­złam pracę, mia­łam fart, tro­chę sta­nę­li­śmy na nogi. Ja­cek od czasu do czasu przy­no­sił do domu parę gro­szy, ale głów­nym za­ra­bia­ją­cym by­łam ja. Całe szczę­ście, że jesz­cze przed na­szym ślu­bem jego ro­dzice ku­pili mu miesz­ka­nie, mi­kro­sko­pijną ka­wa­lerkę, ale za­wsze coś. Zresztą do­brze, że było ta­kie małe, mie­li­śmy do­sko­nałą wy­mówkę, aby nie de­cy­do­wać się na dziecko!

No i o czym to ja…? No tak, małe miesz­ka­nie, dzieci brak… A więc dwa lata wstecz Jac­kowi i Ar­kowi wpadł do głowy po­mysł, żeby wy­je­chać! Wtedy chyba po raz pierw­szy mój mąż za­cho­wał się od­po­wie­dzial­nie, po­my­ślał o przy­szło­ści! Wow! Nie spo­dzie­wa­łam się, że bę­dzie dla niego istotne co­kol­wiek, co miało się stać „kie­dyś”. Zda­wa­łam so­bie sprawę, że dla mo­jego męża przy­szłość koń­czy się w chwili, gdy idzie spać, ale wtedy… no tak, wtedy mnie za­sko­czył. Roz­mowę za­czął od stwier­dze­nia, że po­win­ni­śmy po­my­śleć o tym, jak chcemy da­lej żyć, może o więk­szym miesz­ka­niu, dziecku (za­po­mnia­łam na­wet, że w mał­żeń­stwie zda­rzają się małe dzieci, czu­łam się jak matka sa­mot­nie wy­cho­wu­jąca do­ro­słego syna!). W mil­cze­niu ki­wa­łam głową, uda­wa­łam, że po­dzie­lam jego po­glądy i ab­so­lut­nie się z nim zga­dzam. W rze­czy­wi­sto­ści za­czę­łam od­li­czać dni do jego wy­jazdu. Nic mu nie wspo­mnia­łam, że za­raz po ich wy­lo­cie jadę z kum­pelą na Ma­zury. Tych kilka dni, które mi­nęły od chwili pod­ję­cia de­cy­zji o wy­jeź­dzie do sa­mego wy­jazdu, spę­dzi­li­śmy na in­ten­syw­nym przy­po­mi­na­niu so­bie, co to jest święty obo­wią­zek mał­żeń­ski. Wy­ro­bi­li­śmy normę za te trzy nad­cho­dzące mie­siące z na­wiązką i z czy­stym su­mie­niem po­że­gna­li­śmy się, obie­cu­jąc so­bie ry­chłe spo­tka­nie.

Gwoli wy­ja­śnie­nia. Kilka lat mał­żeń­stwa utwier­dziło nas (może mnie?) w prze­ko­na­niu, że de­cy­zję o ślu­bie pod­ję­li­śmy zbyt szybko, ale by­li­śmy zbyt wy­godni (ja by­łam?), by pró­bo­wać to skoń­czyć. Nie wiem czemu. Ra­zem miesz­ka­li­śmy, cza­sem mie­li­śmy ja­kieś wspólne plany, od czasu do czasu upra­wia­li­śmy seks (do­słow­nie, upra­wia­li­śmy) i tak mi­jały nam ko­lejne mie­siące. Ja­cek zmie­niał pracę przy­naj­mniej raz w roku, był a to ma­ga­zy­nie­rem, a to ochro­nia­rzem, po­tem kie­rowcą i tak da­lej, i tak da­lej, a ja sta­ra­łam się być bar­dziej wy­trwała. Z róż­nym skut­kiem. Oboje trak­to­wa­li­śmy się jak swoją wła­sność i mo­gli­śmy wy­mie­nić imię współ­mał­żonka mię­dzy in­nymi po­sia­da­nymi do­brami: nową ka­napą czy wła­śnie ku­pio­nym sto­łem. Po pro­stu się mie­li­śmy.

A więc wy­je­chał! Zo­sta­łam wów­czas sama w na­szym li­li­pu­cim miesz­kanku, bez pracy, ale za to z wy­jaz­do­wymi pla­nami. Do­mek nad je­zio­rem, Ma­zury, ci­sza, spo­kój i tylko my dwie, Mo­nika i ja, ni­kogo wię­cej, ty­dzień ab­so­lut­nego le­ni­stwa, do­kład­nie tyle, ile po­trze­bo­wa­łam, aby na­ła­do­wać aku­mu­la­tory. A przy­naj­mniej taką mia­łam na­dzieję. Obie­ca­łam so­bie so­len­nie, że za­raz po po­wro­cie znajdę pracę! Fiu, fiu, fiu! Ład­nie to so­bie wtedy wy­my­śli­łam!

Wra­ca­jąc do te­matu! Mail z wy­daw­nic­twa i Ja­kub Szy­dłow­ski, pierw­szy – poza Mo­niką, moją przy­ja­ciółką – czy­tacz mo­jej po­wie­ści. Z tre­ści wia­do­mo­ści nie wy­nika nic poza tym, że… chyba są za­in­te­re­so­wani. Chyba… Ani tak, ani nie. Wciąż je­stem więc rów­nie głu­pia jak na po­czątku, ani tro­chę mą­drzej­sza. Wpi­sa­łam na­zwi­sko „Szy­dłow­ski” w Go­ogle, ale ni­g­dzie nie zna­la­złam nic poza tym, że… O Jezu! On jest wła­ści­cie­lem wy­daw­nic­twa! Pięk­nie! Czy nie mógł do mnie na­pi­sać ja­kiś sze­re­gowy pra­cow­nik? Mu­siał od razu wła­ści­ciel? To on już nie ma co ro­bić, tylko czyta na­de­słane tek­sty i je prze­siewa? Oczy­wi­ście! Tylko ja mo­głam wy­słać tekst do ta­kiego wy­daw­nic­twa!

Nie wiem, co o tym my­śleć. Cie­szyć się? Cie­szę się, cie­szę, ale… In­for­ma­cji na te­mat pana Szy­dłow­skiego nie ma zbyt wiele, coś tam opu­bli­ko­wał, coś na­pi­sał, ale jego dzia­łal­ność do­ty­czy przede wszyst­kim wy­daw­nic­twa, które za­ło­żył… jesz­cze w cza­sie stu­diów. O matko! Po­dzi­wiam lu­dzi, któ­rzy od razu wie­dzą, co będą w ży­ciu ro­bić. Ja nie wie­dzia­łam. To zna­czy te­raz już wiem, w mo­men­cie po­dej­mo­wa­nia de­cy­zji do­ty­czą­cej wy­boru kie­runku stu­diów nie wie­dzia­łam. I wy­bra­łam… Te­raz my­ślę, że to śmieszne, bo prze­cież pi­szę od za­wsze, ale… za­bra­kło mi od­wagi, by po­sta­wić wszystko na jedną kartę. Chcia­łam pi­sać, a jed­no­cze­śnie mieć ja­kiś za­wód, i wy­bra­łam… ochronę śro­do­wi­ska! Nie po­lo­ni­stykę, na­wet nie dzien­ni­kar­stwo! Też mi coś! I na­wet tego śro­do­wi­ska nie chro­nię! Ani jed­nego dnia nie prze­pra­co­wa­łam w za­wo­dzie! Od za­wsze ro­bię coś in­nego!

Znów ode­szłam od te­matu!

Ja­kub Szy­dłow­ski i książka, którą na­pi­sał… Nie moja bajka, ab­so­lut­nie. Ni­gdy nie prze­pa­da­łam za fan­ta­styką, może i do­brze, bo prze­czy­ta­łam, że „to lek­tura dla praw­dzi­wych fa­ce­tów”. Su­per, chło­pie! Ja­kieś ta­kie elfy, stworki i po­tworki do mnie nie prze­ma­wiają, więc i czy­tać nie mu­szę. To nie mój świat. Ja na­wet w kró­le­wi­cza na bia­łym ko­niu nie wie­rzę, a co do­piero w Li­li­puta z Kra­iny Ciem­no­ści – ga­nia­ją­cego z mie­czem czy ja­kimś in­nym tego ro­dzaju ga­dże­tem – który musi tę Ciem­ność po­ko­nać, aby ura­to­wać świat. Dzię­kuję bar­dzo! Też mi te­mat! Dzie­ciom bajki pi­sać, a nie za­chwa­lać jako lek­turę dla praw­dzi­wego fa­ceta! No, ale re­cen­zja… ab­so­lut­nie ge­nialna! W miarę za­głę­bia­nia się w po­wieść moje unie­sione jesz­cze przed mo­men­tem skrzy­dła co­raz bar­dziej opa­dają. Gdzie mi do niego! Prze­cież moje skromne wy­po­ciny ni­gdy w ży­ciu nie zdo­będą ta­kiego uzna­nia jak ta jego książka, na­wet je­śli za­wiera ja­kieś dyr­dy­mały. Pew­nie nikt ni­gdy nie za­chwyci się hi­sto­rią prze­bo­jo­wej trzy­dziestki po przej­ściach (zero in­spi­ra­cji wła­snym ży­ciem, to­tal­nie pusz­czone wo­dze fan­ta­zji!).

Pa­trzę w ekran kom­pu­tera, jak­bym wi­działa go po raz pierw­szy! No i ten list za­czy­na­jący się sło­wami „Sza­nowna Pani”. Czuję się, jak­bym miała przy­naj­mniej osiem­dzie­siąt lat! Je­śli co­kol­wiek mi się w tym li­ście nie po­doba, to wła­śnie ten grzecz­no­ściowy zwrot. Nie że­bym miała coś prze­ciwko, że­bym była nie­za­do­wo­lona z tego, że ktoś od­nosi się do mnie z sza­cun­kiem, ale… „Sza­nowna Pani”? Na jego uspra­wie­dli­wie­nie niech działa to, że się nie znamy, ni­gdy nie po­znamy i na­sza „zna­jo­mość” za­koń­czy się wraz z od­da­niem książki do druku.

„Sza­nowna Pani”. Już ja mu po­każę!

Tak więc, jak wspo­mnia­łam, po­peł­ni­łam w ży­ciu książkę. Wła­ści­wie to, od kiedy pa­mię­tam, za­wsze mia­łam głowę pełną róż­nych hi­sto­rii, przy­cho­dziły do mnie nie­pro­szone, a kiedy już nie da­wa­łam so­bie z nimi rady, za­pi­sy­wa­łam je, na czym po­pa­dło. Kiedy wy­szłam za mąż, moja pa­sja gdzieś znik­nęła, ulot­niła się jak kam­fora, po­zo­sta­wia­jąc mnie sa­mej so­bie. Nie bra­ko­wało mi re­ali­zo­wa­nia do­tych­cza­so­wych ce­lów, w końcu uzna­łam, że na­tchnie­nie prze­szło mi jak ka­tar. Mia­łam prze­cież dom, męża, sta­ra­łam się – przy­naj­mniej na po­czątku – ja­koś so­bie ży­cie uło­żyć. I pew­nie zo­sta­łoby tak do dziś, gdyby nie te Ma­zury… gdyby nie Mo­nika i jej bez­gra­niczna mi­łość do tego za­kątka Pol­ski.

Mo­nia jest moją przy­ja­ciółką prze­te­sto­waną w róż­nych sy­tu­acjach. Ko­chamy się i kłó­cimy, po­tra­fimy nie od­zy­wać się do sie­bie przez kilka mie­sięcy, by póź­niej, jakby ni­gdy nic, prze­słać so­bie na­wza­jem ży­cze­nia na imie­niny czy uro­dziny. I znów się od­zy­wać! Po­zna­ły­śmy się osiem lat temu, w mo­jej pierw­szej pracy.

Szu­ka­łam wtedy ja­kie­goś za­ję­cia, za które do­sta­ła­bym pie­nią­dze. Bra­łam wszystko jak leci. Gdyby za­szła taka po­trzeba, ma­lo­wa­ła­bym trawę na zie­lono, na szczę­ście obyło się bez tego. Przez ogło­sze­nie w ga­ze­cie tra­fi­łam do firmy po­szu­ku­ją­cej spe­dy­tora. Naj­le­piej z do­świad­cze­niem i ze swoją bazą klien­tów. Nie mia­łam ani jed­nego, ani dru­giego, a mimo to po­szłam na roz­mowę. Czego ja tam nie opo­wia­da­łam! Jak so­bie przy­po­mnę, to do dzi­siaj jesz­cze się czer­wie­nię. Summa sum­ma­rum wy­szło na to, że wła­ści­wie od ko­ły­ski zaj­mo­wa­łam się spe­dy­cją, mapę Eu­ropy, ba! ca­łego świata, łącz­nie z Drogą Mleczną, mam w ma­łym palcu, mó­wię płyn­nie w trzech ję­zy­kach, a moja baza klien­tów jest ob­szer­niej­sza niż Wi­ki­pe­dia. Prawda była taka, że li­znę­łam tro­chę an­giel­skiego, nie­miec­kiego i hisz­pań­skiego, o żad­nej płyn­no­ści nie mo­gło być mowy, a baza klien­tów wy­glą­dała jak półki skle­powe w cza­sach ko­muny.

Ja­kim cu­dem mnie przy­jęli, nie wiem. Być może roz­to­czy­łam taki urok oso­bi­sty, że nie po­tra­fili mu się oprzeć? A może po pro­stu byli zbyt zde­spe­ro­wani, by gry­ma­sić? Po­sa­dzili mnie obok dziew­czyny w moim wieku i ka­zali pra­co­wać.

Świet­nie! Przy­su­nę­łam fo­tel do biurka, zaj­rza­łam do szu­flad, po­pra­wi­łam dłu­go­pisy sto­jące obok ekranu i za­czę­łam się za­sta­na­wiać, na czym ta praca mia­łaby po­le­gać. Do­sta­łam ko­mórkę, na biurku stał też te­le­fon sta­cjo­narny. I co? Gdzie ci kie­rowcy? Gdzie te ła­dunki?

– Włącz kom­pu­ter – usły­sza­łam głos zza są­sied­niego biurka. Sie­dząca tam dziew­czyna wy­glą­dała jak mo­delka i mi­lion do­la­rów w jed­nym.

– Słu­cham? – za­py­ta­łam grzecz­nie.

– Kom­pu­ter włącz! Chyba że nie za­mie­rzasz pra­co­wać!

– A! Nie… no… dzięki! – Włą­czy­łam sprzęt i po chwili ekran roz­bły­snął ko­lo­rami.

Za­dzwo­nił te­le­fon. Ten na moim biurku! Spoj­rza­łam za­sko­czona na są­siadkę, a ta jakby ni­gdy nic po­wie­działa:

– No, od­bierz!

Ode­bra­łam, ale i tak po trzech se­kun­dach mu­siała in­ter­we­nio­wać, bo cią­gle ją o coś py­ta­łam i nie po­tra­fi­łam od­po­wie­dzieć na żadne py­ta­nie. Kiedy skoń­czyła roz­ma­wiać, po­pa­trzyła na mnie z po­li­to­wa­niem, a po­tem przy­su­nęła swój fo­tel, usta­wiła go obok mo­jego…

– No do­brze – wes­tchnęła. – Za­czy­namy!

– Co? – Nie ro­zu­mia­łam.

– Na­ukę. Pod­stawy. Za­łóż so­bie ze­szyt i no­tuj, bo dwa razy nie będę po­wta­rzać! Dzi­siaj ci wy­tłu­ma­czę, a od ju­tra masz śmi­gać może nie jak TGV, ale nasz ro­dzimy po­śpiech na pewno. A, Mo­nika je­stem. – Wy­cią­gnęła dłoń.

– Ma­ria, to zna­czy Maja, Majka…

Mo­nika unio­sła brew.

– To w końcu jak?

– Mów mi Maja. Każdy tak mówi.

Nie wie­dzieć kiedy się za­przy­jaź­ni­ły­śmy. Za­wdzię­czam jej wszystko, co wiem o spe­dy­cji. Gdyby nie ona, wy­le­cia­ła­bym z ro­boty po dwóch dniach, a tak zo­sta­łam tam na dłu­żej. Po­tem na­sze za­wo­dowe drogi się ro­ze­szły: ona zo­stała przy tym, co lubi ro­bić, ja, zwa­biona per­spek­tywą więk­szego za­robku, a także tro­chę znu­dzona szu­ka­niem ła­dun­ków i uże­ra­niem się z kie­row­cami, zgo­dzi­łam się pra­co­wać w sa­lo­nie jed­nego z ope­ra­to­rów te­le­fo­nii ko­mór­ko­wej. Za­ło­żyli mi białą bluzkę, za­wią­zali po­ma­rań­czową apaszkę i po­sa­dzili przed kom­pu­te­rem. Pre­zen­to­wa­łam się cał­kiem nie­źle i na­wet stwier­dzi­łam, że w po­ma­rań­czo­wym mi do twa­rzy. Ka­zali na­uczyć się wszyst­kich ofert, chcia­łam czy nie, opa­no­wa­łam wszyst­kie funk­cje te­le­fonu, po co są, do czego służą i tak da­lej; roz­pra­co­wa­łam bu­dowę ko­mórki, zdo­by­wa­jąc wie­dzę zu­peł­nie nie­po­trzebną, ale po­zwa­la­jącą mi te­raz błysz­czeć, kiedy wy­bie­ram so­bie nowy apa­rat. Za­ro­bek nie był więk­szy, ale stres po­dobny. A przy oka­zji do­wie­dzia­łam się o so­bie jed­nej rze­czy: nie lu­bię pra­co­wać w bez­po­śred­nim kon­tak­cie z klien­tami, z kim­kol­wiek. Wolę so­bie sie­dzieć przy biu­reczku, ro­bić swoje, naj­le­piej we wła­snym po­koju. O rety, jak ja nie zno­si­łam, jak mi ktoś pa­trzył na ręce! Dla­tego po roku stwier­dzi­łam, że te­le­fo­nia ko­mór­kowa, bez względu na to, ja­kiego była ko­loru, nie jest moim po­wo­ła­niem. Znowu szu­ka­łam pracy. Nie­stety bez­sku­tecz­nie. Nikt nie po­trze­bo­wał ma­gi­stra ochrony śro­do­wi­ska. A ja, ma­jąc ta­kiego męża, ja­kiego mam, nie mo­głam so­bie po­zwo­lić na dłuż­sze bez­ro­bo­cie. Na­ję­łam się więc do pracy w re­stau­ra­cji. Na­uczy­łam się menu, wci­snęli mnie w ko­lo­rową su­kienkę, za­ło­żyli biały far­tu­szek i ka­zali pra­co­wać. Naj­bar­dziej lu­bi­łam na­piwki, ale wie­dząc, że nie je­stem stwo­rzona do pracy z klien­tem, cią­gle szu­ka­łam in­nego za­ję­cia.

Bez en­tu­zja­zmu skła­da­łam CV wszę­dzie, gdzie po­trze­bo­wali ko­goś za roz­sądne pie­nią­dze. I w końcu za­dzwo­nili. Duży skład bu­dow­lany, ro­bota z po­sza­no­wa­niem za­sad ko­deksu pracy, wszyst­kie świad­cze­nia, ubez­pie­cze­nia. Wa­runki mnie sku­siły. Mia­łam być fak­tu­rzystką i do­rad­czy­nią klienta w jed­nym. Na dzień do­bry wy­słali mnie na ty­go­dniowe szko­le­nie do Po­zna­nia, gdzie mia­łam zgłę­bić wszel­kie taj­niki tech­nik sprze­da­żo­wych i jed­no­cze­śnie za­zna­jo­mić się z pro­gra­mem ob­słu­gu­ją­cym skład. O ile sprze­daż po­szła mi nie­źle, o tyle po­słu­gi­wa­nie się pro­gra­mem oka­zało się ka­ta­strofą. Ka­zali się jed­nak nie przej­mo­wać, bo – we­dług ich słów – pro­gram jest wy­ma­ga­jący i tylko re­gu­larna praca umoż­liwi po­ła­pa­nie się we wszyst­kich jego niu­an­sach. Owe niu­anse za­ła­pa­łam, kiedy było już po pto­kach. Bo gdy za­czę­łam się roz­wi­jać i cał­kiem nie­źle od­naj­do­wać w roli fak­tu­rzystki oraz do­rad­czyni klienta, gdy po­zna­łam już ma­te­riały bu­dow­lane, okna da­chowe, drzwi i pod­łogi, to do­wie­dzia­łam się, że wła­śnie tracę pracę. Firma zban­kru­to­wała. Kry­zys, brak za­mó­wień, pro­blemy z płat­no­ściami…

W żad­nej fir­mie nie spo­tka­łam ni­kogo, kto choć tro­chę przy­po­mi­nałby Mo­nikę. Nie tra­fi­łam na ni­kogo tak po­moc­nego i bez­in­te­re­sow­nego, a przy tym… Od tam­tego czasu mam nie­zno­śny zwy­czaj po­rów­ny­wa­nia wszyst­kich z nią. I choć ni­gdy nie ża­ło­wa­łam odej­ścia ze spe­dy­cji, to roz­sta­nia z Mo­niką już tak. Naj­chęt­niej wzię­ła­bym ją ze sobą, za­pa­ko­wała jak ku­bek i po­sta­wiła na ko­lej­nym no­wym biurku. Na szczę­ście sym­pa­tia po­zo­stała. I ma­ile. I te­le­fony. I Fejs. I przede wszyst­kim Mes­sen­ger, na któ­rym na­sze roz­mowy nie miały końca. Ja­cek za Mo­nią nie prze­pa­dał, wie­dzia­łam o tym, choć ni­gdy się na jej te­mat słów­kiem nie za­jąk­nął, ni­gdy jej nie skry­ty­ko­wał. Moni mó­wi­łam wszystko, bo jak ina­czej mo­gła­bym z nią roz­ma­wiać, skoro nie by­łaby wta­jem­ni­czona w moje sprawy? Oczy­wi­ście dzia­łało to w obie strony. Kiedy więc dwa lata wstecz Ja­cek zde­cy­do­wał się wy­je­chać, od razu jej o tym po­wie­dzia­łam. A ona, za­miast mnie po­cie­szać albo ro­bić coś rów­nie sku­tecz­nego, kla­snęła w dło­nie i krzyk­nęła tylko:

– Świet­nie!

Świet­nie?! To ja dzielę się z nią swo­imi wąt­pli­wo­ściami, a je­dyne, co sły­szę, to „świet­nie”? Zwąt­pi­łam w nią przez mo­ment.

Przed­sta­wi­łam jej wszyst­kie swoje obawy. Cho­ciaż nie je­ste­śmy z Jac­kiem zbyt do­braną parą, wów­czas na sercu le­żało mi to, żeby na­sze mał­żeń­stwo ja­koś wy­glą­dało, i za­czę­łam się za­sta­na­wiać, w jaki spo­sób roz­łąka wpły­nie na na­sze wza­jemne re­la­cje. Bar­dziej skła­nia­łam się ku temu, że to bę­dzie ko­niec. Nie oszu­kujmy się, by­łam re­alistką. Je­śli nie ukła­dało nam się na co dzień, je­śli nie było mię­dzy nami che­mii, bo ta wy­pa­ro­wała bły­ska­wicz­nie, to fakt, że przez ja­kiś czas bę­dziemy miesz­kać kil­ka­set ki­lo­me­trów od sie­bie, nie mógł za­dzia­łać zbyt bu­du­jąco. Mo­nia miała swoją teo­rię, a ra­czej dwie. Albo się po­lep­szy, albo się po­pie­przy. Tyle w te­ma­cie. Na­po­my­kała jesz­cze coś o tym, że po­win­nam zna­leźć so­bie no­wego fa­ceta. Uśmie­cha­łam się do niej tylko i ki­wa­łam głową; fa­cet nie chwast, na polu nie ro­śnie.

Nie do­ce­ni­łam jej jed­nak. Już na­stęp­nego dnia się ode­zwała.

„W nie­dzielę je­dziemy na Ma­zury” – na­pi­sała mi na Mes­sen­ge­rze. I przy­słała śmie­jącą się od ucha do ucha buźkę.

„Jak to »je­dziemy«?” – od­pi­sa­łam i po­sta­wi­łam mi­lion zna­ków za­py­ta­nia. Wszak mój mąż, wciąż przy mnie obecny, za­bie­rał na­sze wszyst­kie oszczęd­no­ści, by mieć pie­nią­dze na prze­lot, wy­na­jem miesz­ka­nia i ta­kie tam drobne wy­datki. Nie mia­łam kasy. Go­rzej, by­łam spłu­kana do gra­nic moż­li­wo­ści. Nie mo­głam so­bie po­zwo­lić na wy­jazd! Tak na­prawdę za­sta­na­wia­łam się, jak prze­żyję na­stępne dni – bez pracy, bez kasy, bez ni­czego.

„Za­cze­kaj” – prze­czy­ta­łam wia­do­mość i w tym mo­men­cie za­dzwo­nił te­le­fon. Po chwili już ją sły­sza­łam.

– Pa­kuj się, la­ska, za­bie­ram cię w nie­dzielę na Ma­zury! Wła­śnie wzię­łam ty­dzień urlopu!

– Nie, nie, nie, coś ci się chyba po­my­liło, ja ni­g­dzie nie jadę! – za­pro­te­sto­wa­łam na­tych­miast. Z ca­łym sza­cun­kiem dla niej, nie mo­głam so­bie na to po­zwo­lić! W nie­dzielę! Ale wy­my­śliła!

– Bądź kum­pelą, pro­szę! Już wszystko za­ła­twi­łam, za­kle­pa­łam po­kój w pen­sjo­na­cie, spraw­dzi­łam pro­gnozę po­gody – mó­wiła co­raz ra­do­śniej­szym gło­sem. – Bę­dzie pięk­nie, zo­ba­czysz, daj się na­mó­wić! Prze­cież Ja­cek wy­jeż­dża, co bę­dziesz ro­bić sama w domu?

– Szu­kać pracy – po­wie­dzia­łam po­waż­nie, choć do­sko­nale wi­dzia­łam roz­ta­czane przede mną per­spek­tywy. Po­tra­fi­łam so­bie wy­obra­zić bez­chmurne niebo, kon­tury ża­gló­wek na je­zio­rach, dłu­gie spa­cery brze­giem, szu­miące do snu lasy. Tak, na­prawdę by­łoby pięk­nie.

– Majka, znaj­dziesz, jak wró­cisz! Ty­dzień cię nie zbawi, a zo­ba­czysz, że na wszystko spoj­rzysz ina­czej, zła­piesz wiatr w ża­gle, może wpad­niesz na ja­kiś ge­nialny po­mysł, co ro­bić da­lej? Zgódź się, pro­szę, pro­szę, pro­szę!

Wła­ści­wie… to nie był głupi po­mysł. Gdy­bym po­je­chała… Roz­ma­rzy­łam się, po czym na­tych­miast so­bie przy­po­mnia­łam, w ja­kiej sy­tu­acji się znaj­duję: zero go­tówki, zero na kon­cie, zero per­spek­tyw i wy­jeż­dża­jący wła­śnie mąż, na do­da­tek pa­trzący na mnie z prze­ką­sem. Mia­łam na­dzieję, że się nie do­my­ślił, jaki jest praw­dziwy po­wód tego te­le­fonu. Ob­ró­ci­łam się na krze­śle, tak by nie wi­dział mo­jej twa­rzy, i kon­ty­nu­owa­łam roz­mowę z Mo­nią.

– Zwa­rio­wa­łaś, ko­bieto! – po­wie­dzia­łam ci­cho. – Ju­tro jadę do War­szawy, od­wożę Jacka na lot­ni­sko, a ty mi wy­ska­ku­jesz z Ma­zu­rami… Je­stem pod kre­ską, nie mogę so­bie po­zwo­lić na­wet na je­den dzień wa­ka­cji, nie mó­wiąc o ty­go­dniu! To bez sensu!

– Sama je­steś bez sensu – usły­sza­łam w od­po­wie­dzi. – Or­ga­ni­zuję ci wa­ka­cje, czy to nic nie zna­czy? Ja sta­wiam i pro­szę cię je­dy­nie o to, że­byś ze mną po­je­chała. To tak dużo? Po­myśl tylko. Przed czym się bro­nisz?

Tak na­prawdę przed ni­czym, sama przed sobą po­win­nam być szczera, nie uda­wać. Pro­po­zy­cja Moni bar­dzo mi się spodo­bała i po dłuż­szej (za­jęło mi to w końcu pra­wie pięć mi­nut!) ana­li­zie, na prze­kór wszyst­kiemu, zgo­dzi­łam się. Yes!

Ja­cek miał wy­le­cieć rano. Kto nor­malny re­zer­wuje lot na ósmą? No tak, mój mąż. Zu­peł­nie jakby ro­bił mi na złość! Ten je­den je­dyny, ostatni raz! Mu­sia­łam wstać bla­dym świ­tem, wła­ści­wie to jesz­cze nocą, wy­je­cha­li­śmy koło pią­tej: mie­li­śmy go­dzinę drogi na lot­ni­sko, pod wa­run­kiem że nie bę­dzie kor­ków, i mu­sie­li­śmy być od­po­wied­nio wcze­śnie przed od­lo­tem. Jakby nie mo­gli pro­mem po­pły­nąć!

Je­cha­li­śmy w sa­mo­cho­dzie we czwórkę: z przodu Syl­wia i Arek, z tyłu my. Nie wy­glą­da­li­śmy na roz­sta­jące się mał­żeń­stwo, Ja­cek nie trzy­mał mnie za rękę, nie pa­trzył mi w oczy, sie­dzie­li­śmy od­su­nięci od sie­bie mak­sy­mal­nie, każde za­pa­trzone w kra­jo­braz za szybą. Na lot­ni­sku od­prawa, bu­zia­czek, ma­chanko i… już. Chwilę pa­trzy­łam na wzbi­ja­jący się w górę sa­mo­lot, de­li­kat­nie się uśmie­cha­jąc.

– Jadę na Ma­zury, jadę na Ma­zury – śpie­wa­łam so­bie pod no­sem.

Tylko do­mek, my dwie, ci­sza, spo­kój, sło­neczko… Całe wieki nie by­łam ni­g­dzie sama, więc czu­łam wzbie­ra­jące pod­nie­ce­nie. Sto­jąca obok mnie Syl­wia wy­glą­dała, jak­by­śmy wra­cały z po­grzebu, cały czas wy­cie­rała nos i po­chli­py­wała w chu­s­teczkę; w prze­ci­wień­stwie do nas ona i Arek byli zde­cy­do­wa­nie uda­nym mał­żeń­stwem, po­sia­da­ją­cym na­wet na­ma­calne tego do­wody w po­staci dwójki ma­lu­chów. Dla nich ta­kie roz­sta­nie było trudne, dla nas… dla mnie… bułka z ma­słem.

Kiedy po po­łu­dniu wrzu­ca­łam resztę rze­czy do wa­lizki, nie­mal w ostat­niej chwili spa­ko­wa­łam też swój wie­kowy lap­top, ot tak, na wszelki wy­pa­dek. A nóż wi­de­lec się przyda…

Mo­nia ma szó­sty zmysł po­zwa­la­jący na wy­ła­py­wa­nie fan­ta­stycz­nych miejsc; wie­dzą to wszy­scy, któ­rzy ją znają, dla­tego to ona za­wsze szuka miej­scó­wek, or­ga­ni­zuje noc­legi, nikt nie może się z nią rów­nać. Harsz od­kryła przez przy­pa­dek, jak wszystko wła­ści­wie, ale za­ko­chała się w tym miej­scu od razu. Przez całą drogę na Ma­zury opo­wia­dała, jak tu tra­fiła, jak po­znała Irenę, wła­ści­cielkę przy­stani, i o tym, co prze­żyła tu w ciągu kilku po­by­tów. Za­chwa­lała wszystko: po­ło­że­nie, at­mos­ferę, wa­runki. Mia­łam się prze­ko­nać, że nie my­liła się w ani jed­nej kwe­stii. Nie wiem, czego się spo­dzie­wa­łam, ale rze­czy­wi­ście, mimo że wszę­dzie jest bli­sko, do Gi­życka, Szty­nortu czy Wę­go­rzewa, to i tak miej­sce to spra­wia wra­że­nie za­du­pia za­po­mnia­nego przez Boga i lu­dzi. Tak so­bie po­my­śla­łam, gdy po kil­ku­go­dzin­nej jeź­dzie wy­sia­dły­śmy z sa­mo­chodu. Zo­ba­czy­łam przed sobą stare, nie­chyb­nie wzy­wa­jące po­mocy do­mo­stwo, z od­pa­da­ją­cym ze ścian wy­bla­kłym tyn­kiem, sta­rymi, sfa­ty­go­wa­nymi oknami, sy­pią­cymi się ko­mi­nami i ogrom­nym bo­cia­nim gniaz­dem na da­chu. Z gniazda do­cho­dził gło­śny kle­kot mło­dych.

– Wow! – wes­tchnę­łam.

Kil­ka­na­ście me­trów da­lej, na prawo od domu, stał nie­duży, świeżo od­re­mon­to­wany, po­ma­lo­wany na cie­pły mo­re­lowy ko­lor bu­dy­ne­czek, do któ­rego pro­wa­dziła ścieżka wy­bru­ko­wana po­lnymi ka­mie­niami. Był to – jak się oka­zało – cel na­szej po­dróży, ów pen­sjo­nat, o któ­rym tyle od Moni sły­sza­łam. Przy­ja­ciółka po­cią­gnęła mnie za rękę. Ta jej mina… Wy­gląda, jakby wy­grała mi­lion w to­to­lotka! Jest ocza­ro­wana, wszystko jej się tu po­doba! I sto­jący pod za­da­szoną we­randą stół do bi­larda, i ławki, i plac za­baw dla dzieci w ogro­dzie, i staw ho­dow­lany kilka me­trów da­lej, na środku któ­rego znaj­do­wała się wy­spa, a na niej al­tanka, i bli­skość je­ziora, i las… Jest tu nie po raz pierw­szy, a wy­gląda, jakby ni­gdy tego miej­sca nie wi­działa.

Wła­ści­cielka, zo­ba­czyw­szy Mo­nię, roz­ło­żyła sze­roko ra­miona i tu­ląc ją do sie­bie, mó­wiła ci­cho coś, co było prze­zna­czone chyba tylko dla Mo­ni­nych uszu, po czym po­pro­wa­dziła nas po wą­skich scho­dach na górę, gdzie znaj­dują się cztery sy­pial­nie. We­szły­śmy do pierw­szej po pra­wej. Uro­cza dwó­jeczka z du­żym mał­żeń­skim ło­żem. Par­sk­nę­ły­śmy śmie­chem.

– Gdy­byś za­dzwo­niła pół go­dziny wcze­śniej, do­sta­ły­by­ście po­kój obok, z dwoma łóż­kami – za­częła wła­ści­cielka.

– Spoko, do­brze jest – od­parła Mo­nika, sia­da­jąc na łóżku.

– Je­śli bę­dzie­cie cze­goś po­trze­bo­wać, je­stem na dole – po­wie­działa Irena przed wyj­ściem.

Mo­nia po­ło­żyła się na łóżku z nie­wia­ry­god­nie za­do­wo­loną miną.

– No i co o tym my­ślisz? – za­py­tała.

Wzru­szy­łam ra­mio­nami.

– Za­du­pie – po­wie­dzia­łam na głos. Ja­koś nie po­dzie­lam en­tu­zja­zmu przy­ja­ciółki.

– Ko­cha­nie! – Mo­nia ob­jęła mnie za szyję i po­pro­wa­dziła do drzwi wy­cho­dzą­cych na bal­kon. Otwo­rzyła je i sta­nę­ły­śmy na na­grza­nych słoń­cem ka­fel­kach. – Zo­bacz! – Wska­zała na lewo. Moim oczom uka­zało się je­zioro, wiel­kie, cudne, nie­wy­obra­żal­nie nie­bie­skie je­zioro, po któ­rym su­nęły pro­ce­sje bia­łych trój­ką­ci­ków. Na mo­ment za­parło mi dech w pier­siach. – To są Ma­zury! – Przy­tu­liła swoją twarz do mo­jej. Nie ko­cha­łam Ma­zur jak ona, ale da­łam się po­nieść wy­obraźni.

Tak na­prawdę był to nasz pierw­szy wspólny wy­jazd. W ciągu tych kilku lat, pod­czas któ­rych się przy­jaź­ni­ły­śmy, ni­gdy nie mia­ły­śmy oka­zji po­je­chać ni­g­dzie ra­zem. I tak pew­nie by zo­stało, gdyby nie to, że mój mąż wy­je­chał.

Roz­pa­ko­wa­łam się, zaj­mu­jąc ko­modę, na któ­rej stał te­le­wi­zor; Mo­nia wy­brała małą szafę z szu­fla­dami w rogu po­koju. Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach po­kój wy­glą­dał do­kład­nie tak jak to, czym się stał: sie­dli­sko ko­biet. W ła­zience roz­sta­wi­ły­śmy swoje ko­sme­tyki, nie­mal się kłó­cąc o miej­sce.

– No, to te­raz idziemy na piwo! – za­ko­men­de­ro­wała Mo­nika, wy­cho­dząc z ła­zienki.

Wzięła prysz­nic, zdjęła ubra­nie, w któ­rym przy­je­chała, za­stę­pu­jąc je ry­bacz­kami ko­loru khaki i żół­tawą blu­zeczką na nie­wia­ry­god­nie cien­kich ra­miącz­kach (bez biu­sto­no­sza, o zgrozo!). Cho­ciaż po co jej biu­sto­nosz, skoro piersi ma małe, jędrne, trzy­ma­jące się dum­nie i pod­kre­śla­jące jej urodę. Za­bój­czą, na­leży do­dać. Mo­nia jest wy­soka, nie­praw­do­po­dob­nie zgrabna, nie­jedna mo­delka mo­głaby po­zaz­dro­ścić jej fi­gury – i na pewno nie przy­po­mina ko­goś ta­kiego jak Anja Ru­bik czy inny rów­nie chudy pa­ty­czak. Moja przy­ja­ciółka jest ko­bietą co się zo­wie. Umie pod­kre­ślić swoje wa­lory: nie­wia­ry­god­nie nie­bie­skie oczy i dłu­gie włosy w dziw­nym, jak sama nie­jed­no­krot­nie mó­wiła, nie­okre­ślo­nym, szaro-biało-złoto-brą­zo­wym ko­lo­rze. In­nymi słowy, jest blon­dynką. I te­raz te nie­wia­ry­god­nie nie­bie­skie oczy pod­kre­ślone de­li­kat­nie ey­eli­ne­rem pa­trzą na mnie, nie kry­jąc za­sko­cze­nia. Niby czym ja ją za­sko­czy­łam? Tym, że sie­dzę w fo­telu z otwar­tym lap­to­pem, prze­glą­da­jąc pocztę? Szu­kam pracy!

– Jak to na piwo? – zdzi­wi­łam się.

– Wy­cho­dzimy! Nie przy­je­cha­ły­śmy tu, żeby za­mknąć się w po­koju. Chodź! – Po­cią­gnęła mnie za rękę.

– Mo­nia, li­to­ści! Zo­bacz, jak ja wy­glą­dam! – Roz­ło­ży­łam bez­rad­nie ręce.

Spoj­rzała na mnie.

– Masz ra­cję – ode­zwała się w końcu. – Nie mo­żesz się tak lu­dziom po­ka­zać. Ogar­nij się – usły­sza­łam, gdy otwie­ra­łam drzwi ła­zienki.

Spoj­rza­łam na swoje od­bi­cie w lu­strze: spod tony ku­rzu nie wi­dać pie­gów, moje włosy, ciem­niej­sze niż jej, sta­ran­nie wy­szczot­ko­wane przed wy­jaz­dem, wy­glą­dają, jakby zo­stały pod­dane dzia­ła­niu co naj­mniej hal­nego. Zrzu­cam ciu­chy i wcho­dzę pod prysz­nic. Roz­ko­szuję się chłod­nymi kro­plami pa­da­ją­cymi na ciało.

Po kilku mi­nu­tach do mo­ich uszu do­biega ener­giczne pu­ka­nie.

– Go­towa?

Cała Mo­nia!

Ostatni raz pa­trzę na swoje od­bi­cie, po czym, wie­dząc, że moja przy­ja­ciółka i tak po­stawi na swoim, wy­cho­dzę, przy­go­to­wana na spę­dze­nie czasu we­dług jej pla­nów. Lu­struje mnie wzro­kiem, de­li­kat­nie się przy tym uśmie­cha­jąc. Czyli jest okej. W ni­czym jej nie przy­po­mi­nam, ot, nie­cały metr sie­dem­dzie­siąt, brą­zowe włosy, piwne oczy, sto mi­lio­nów pie­gów (li­czy­łam!) na no­sie, po­licz­kach i czole (wi­domy znak, że tę aku­rat ce­chę odzie­dzi­czy­łam po pie­ruń­sko ru­dym przodku). Fi­gura… mo­głaby być lep­sza. Biust… no bez sta­nika się nie da! Nie je­stem pła­ska jak Mo­nia, no­szę 75F! F! Inna sprawa, że mój mąż uwiel­biał mój biust i moją pupę, twier­dząc, że mam ta­kie ape­tyczne ko­biece kształty. Uwiel­biał… przy­naj­mniej na po­czątku. Mam, a jakże… pro­blemy z ku­po­wa­niem ubrań. Bo jak coś pa­suje w udach, to się oka­zuje, że no sorry Gre­gory, ale bio­dra nie ten te­ges, za wiel­kie. I roz­miar w górę! Jak bluzka do­pina się na cyc­kach, to wisi na mnie jak na­miot, a jak się trafi fa­son ide­alny, to cycki chcą bluzkę ro­ze­rwać i wy­raź­nie sły­chać trzesz­cze­nie gu­zi­ków. Efekt taki, że gros ciu­chów ku­puję w lum­pek­sie, a po­tem prze­ra­biam. Na­wet jak coś sknocę, nie szkoda mi wy­rzu­cić. Mo­nia zaś wcho­dzi do sklepu, bie­rze pierw­szą lep­szą rzecz w roz­mia­rze 36 i może ją w ciemno ku­pić. Ja przez ten biust ce­luję w roz­miar 42 (cza­sem tylko udaje mi się zna­leźć coś w mniej­szym, hurra, święto!).

Kiedy usia­dły­śmy przy jed­nym ze sto­li­ków na we­ran­dzie, ma­jąc przed sobą ku­fle z pi­wem i po­piel­niczkę (obie nie­stety kop­cimy jak lo­ko­mo­tywy!), Mo­nia ro­zej­rzała się wo­kół i po­wie­działa z bła­ga­niem w gło­sie:

– Mam na­dzieję, że bę­dzie tu na czym oko za­wie­sić. Nie zniosę już dłu­żej przy­mu­so­wego po­stu – wes­tchnęła.

– Ja­kiego po­stu? O czym ty, do cho­lery… – W ostat­niej chwili zro­zu­mia­łam, co miała na my­śli. – O mój Boże! Nie mó­wisz po­waż­nie! – Pró­bo­wała mnie uci­szyć ge­stem ręki. – Chcesz wy­rwać ja­kie­goś fa­ceta? – Nie wie­dzia­łam, że będę tym tak zbul­wer­so­wana. Miało być to­talne le­ni­stwo, ci­sza, spo­kój… Nie było żad­nych pla­nów na pod­ryw! To zna­czy ja nie mia­łam, ale nie wie­dzia­łam, że ona je ma!

– No co? – Po­pa­trzyła na mnie fi­glar­nie. – Nie rób ta­kiej świę­tosz­ko­wa­tej miny! – Wy­jęła z paczki pa­pie­rosa, za­pa­liła go i za­cią­gnęła się dy­mem. Upiła łyk piwa, krzy­wiąc się nie­znacz­nie. – Je­ste­śmy na wa­ka­cjach, a co się robi na urlo­pie?

– Od­po­czywa? – za­da­łam to py­ta­nie w próż­nię, nie li­cząc, że od­po­wie.

– Maja… no pro­szę cię! Ro­zu­miem, że ty jako szczę­śliwa mał­żonka…

– Nie na­bi­jaj się ze mnie… – prze­rwa­łam jej z bły­skiem w oku.

– Do­brze. No to nie je­steś szczę­śliwa czy nie je­steś mał­żonką?

Mo­nika nie da­wała za wy­graną.

– Mo­nia! – syk­nę­łam, pró­bu­jąc przy­wo­łać ją do po­rządku.

– A więc kon­ty­nu­ując… z nas dwóch to ty masz obec­nie sta­łego part­nera i re­gu­lar­nie ćwi­czysz Ka­ma­su­trę. A ja? Nie bądź więc psem ogrod­nika, two­jego nie biorę!

– Mo­nia! – krzyk­nę­łam.

– Wiesz, co zna­czy żyć w to­tal­nym po­ście? Hor­mony sza­leją, ciało się wy­rywa do dru­giego, po­trzeby ro­sną i co?

Py­ta­nie za­wi­sło w próżni.

– Kup so­bie wi­bra­tor – po­wie­dzia­łam pierw­szą rzecz, jaka mi przy­szła do głowy.

Mo­nia za­cią­gnęła się dy­mem.

– Ku­pi­łam. Ale wierz mi, to nie to! Ja. Po­trze­buję. Chłopa.

Zga­siła pa­pie­rosa i na­tych­miast za­sty­gła.

– Nie od­wra­caj się – po­pro­siła za­pa­trzona w je­den punkt nad moją głową. – O Boże, jest ide­alny – po­wie­działa ci­cho. – Wy­gląda… wy­gląda do­kład­nie jak Ta­keru!

Od­wró­ci­łam się na mgnie­nie oka, chcąc zo­ba­czyć to cho­dzące cudo. Li­czy­łam, że zo­ba­czę ro­do­wi­tego Ja­poń­czyka. Roz­cza­ro­wa­łam się jed­nak, fa­cet jak fa­cet, ciemny bru­net, włosy w to­tal­nym nie­ła­dzie, dość wy­soki, dwu­dniowy za­rost. Co ona po­wie­działa? Że wy­gląda jak kto? Zde­cy­do­wa­nie nie jest Azjatą. Skąd więc to jej sko­ja­rze­nie?

– Ra­czej Zbyszko z Bog­dańca – po­wie­dzia­łam, choć nie mam po­ję­cia, czemu aku­rat on przy­szedł mi do głowy.

– Ta­keru. Bez dwóch zdań – roz­ma­rzyła się Mo­nia.

Nie­zna­jomy usiadł dwa sto­liki da­lej. Wy­gląda, jakby na ko­goś cze­kał. Co chwila prze­cze­suje włosy pal­cami, a raz na­wet zer­k­nął na nas. Uda­ły­śmy, że się na niego nie ga­pimy.

– Jest ide­alny – po­wtó­rzyła Mo­nia, ły­piąc na nie­zna­jo­mego. – Ta­keru… – szep­nęła.

Prze­wra­cam oczami. Co ona w nim wi­dzi? Jaki Ta­keru? Okej, wiem, że jest fanką Ta­keru Sa­toh oraz Ru­ro­uni Ken­shina (i nie tylko!), zna na pa­mięć wszyst­kie do­stępne filmy z jego udzia­łem, za­częła uczyć się ja­poń­skiego, co mie­siąc płaci za wer­sję pre­mium apli­ka­cji o wdzięcz­nej na­zwie Su­gar. Ni­gdy bym nie po­my­ślała, że ta na­zwa ma ja­kieś inne zna­cze­nie, Mo­nia jed­nak wy­tłu­ma­czyła mi, że sa­tou zna­czy wła­śnie cu­kier. Stąd na­zwa. Apli­ka­cja służy jej do łą­cze­nia się z ido­lem. Raz na ja­kiś czas or­ga­ni­zo­wane są live’y i wtedy, choćby się wa­liło i pa­liło, Mo­nia za­kłada słu­chawki i od­pływa na go­dzinę. No i ma jesz­cze LINE, a w nim wszyst­kie ak­tu­al­no­ści udo­stęp­niane przez Ta­keru. Co­dzien­nie przed snem „na­pawa się bo­sko­ścią je­dy­nego Kena”. Jed­nym sło­wem ma na jego punk­cie to­tal­nego ho­pla. Do tego stop­nia, że dwa razy udało jej się ku­pić rze­czy z au­tor­skiej marki Ta­keru ABYTS. Za­pła­ciła straszne pie­nią­dze za swe­ter i T-shirt, do tego do­ło­żyła jesz­cze cło, ale po otrzy­ma­niu prze­syłki była naj­szczę­śliw­sza na świe­cie. Mniej wię­cej wiem, o co cho­dzi, nie żyję w próżni, mam do­stęp do in­ter­netu i ko­rzy­stam z Net­flixa. Nie po­dzie­lam jed­nak Mo­ni­nego za­fa­scy­no­wa­nia azja­tyc­kimi pro­duk­cjami. Dla mnie to obcy świat i cał­kiem nie­zro­zu­miała kul­tura. O mó­wie­niu w ich ję­zy­kach rów­nież nie ma­rzę, cho­ciaż zdaję so­bie sprawę z ro­sną­cej po­pu­lar­no­ści wszyst­kiego, co ma „azja­tyc­kie”, „ko­re­ań­skie” lub „ja­poń­skie” w na­zwie. Kiedy po­zna­łam Mo­nikę, była już fanką mangi i z cie­ka­wo­ścią się­gała po co­raz to nowe po­zy­cje z ga­tunku „li­te­ra­tura azja­tycka”. Nie była jed­nak jesz­cze aż tak za­krę­cona na tym punk­cie. Kiedy jed­nak w jej ży­ciu po­ja­wił się Net­flix, a wraz z nim Ta­keru, z dnia na dzień jej ideał fa­ceta otrzy­mał twarz ja­poń­skiego ak­tora o prze­cięt­nym wzro­ście! No wła­śnie! A Moni on się po­doba! I te­raz po­rów­nuje ja­kie­goś nie­zna­jo­mego fa­ceta do ak­tora, który za­sły­nął tym, że za­grał Wę­drowca z od­wró­co­nym ostrzem. Świat osza­lał. Mo­nia też!

Przy­glą­dam się męż­czyź­nie. Na­wet gdy­bym bar­dzo się sta­rała, nie do­strze­gła­bym żad­nego po­do­bień­stwa po­mię­dzy nim a uwiel­bia­nym przez Mo­nię ak­to­rem. Przez ubra­nie jed­nak wi­dać, że dba o ciało. Po­dej­rze­wam, że pod ko­szulką kryje się po­kaźny sze­ścio­pak! W grun­cie rze­czy nie jest taki zły, jak dla mnie mógłby się ogo­lić, nie lu­bię za­ro­śnię­tych fa­ce­tów, ale poza tym… tak, poza tym w jego oczach jest coś ta­kiego…

Za­uwa­żył, że na niego pa­trzę, i się uśmiech­nął. Wow! Zna się na rze­czy, ciarki prze­szły mi o! stąd, do­tąd! Ina­czej: od karku po… no, tam, gdzie plecy tracą swą szla­chetną na­zwę. Gdyby ogon nie od­padł mi w cza­sie ewo­lu­cji, to na pewno prze­szłyby mi i po nim. „Boszsz… uśmie­chaj się do Moni, uśmie­chaj się do Moni” – po­wta­rzam w my­ślach, od­wra­ca­jąc wzrok.

– Idź po piwo! – usły­sza­łam głos przy­ja­ciółki.

Oczy­wi­ście chce zo­stać sama, aby po­de­rwać fa­ceta, więc mnie wy­syła do baru. A jakże! Wsta­łam, pró­bu­jąc trzy­mać fa­son i uda­wać, że ab­so­lut­nie, nic a nic, w ogóle nie pa­trzę na nie­zna­jo­mego od­pro­wa­dza­ją­cego mnie wła­śnie wzro­kiem. Chyba je­stem naga! Go­lu­sieńka jak święty tu­recki, w prze­ciw­nym ra­zie nie pa­trzyłby na mnie tak, jakby li­czył wszyst­kie pie­przyki na moim ciele i naj­bar­dziej za­in­te­re­so­wał go ten mię­dzy pier­siami. Czmy­cham ni­czym spło­szona ła­nia. Mo­nia wy­słała mnie po piwo.

Do­bra, przy­niosę ci, szklankę piwa, beczkę piwa, mo­rze piwa… Wcho­dzę do pen­sjo­natu, od­dy­cha­jąc głę­boko. Jak Mo­nika chce, niech go so­bie bie­rze, ja ta­kich spor­tów eks­tre­mal­nych nie po­trze­buję. Nie mu­szę na siłę szu­kać oka­zji, nie po­trze­buję wi­kłać się w żadne wa­ka­cyjne ro­manse.

– Jesz­cze raz to samo – po­pro­si­łam sto­jącą za kon­tu­arem córkę Ireny. Za­sta­na­wia mnie pa­nu­jąca w ba­rze ci­sza. Gdzie są wszy­scy go­ście? Czemu tu tak pu­sto? Dla­czego nie sły­chać szant albo przy­naj­mniej wia­do­mo­ści w nie­śmier­tel­nym TVN24?

Dziew­czyna sta­wia dwa na­peł­nione ku­fle na la­dzie.

– Do­pi­szemy do ra­chunku – po­wie­działa we­soło.

Uśmie­cham się do niej. Do­pi­suj­cie, do­pi­suj­cie!

Piwo jest zimne, na ku­flach po­ja­wiły się kro­pelki wody, piana na wierz­chu aż kusi, by za­nu­rzyć w niej usta. Tak, jesz­cze chwilka, za­raz za­niosę ku­fel Mo­nice, usią­dziemy… Cie­kawe, czy po­de­rwała już tego à la Ken­shina? Ala czy à la, ma chyba w spodniach to, co po­wi­nien?

No wła­śnie! Moja Mo­nika nie miała szczę­ścia do fa­ce­tów. Po­ja­wiali się i zni­kali, za­bie­ra­jąc ze sobą ka­wa­łek Mo­ni­ko­wego serca. Nie wiem, czy w ogóle coś jej jesz­cze zo­stało. I jak ukła­dało jej się ży­cie za­wo­dowe, tak nie miała szczę­ścia w pry­wat­nym i czę­ściej była sin­gielką niż w związku.

Kiedy ją po­zna­łam, spo­ty­kała się od ja­kie­goś czasu ze Sław­kiem. Ojej, ja­kie cia­cho! Jaki ma­cho! Z wy­glądu ni­czego so­bie, po bliż­szym po­zna­niu pu­sty jak wy­dmuszka. Cią­gnął z bied­nej Moni kasę jak z ban­ko­matu. Bo za­wsze na coś mu za­bra­kło. A to na si­łow­nię, a to na ba­sen, a to na sprzęt. In­we­sto­wała w niego przez po­nad rok, a po­tem dała so­bie spo­kój. Na dość długo, bo Sła­wuś dość sku­tecz­nie nad­we­rę­żył jej już i tak nie­wiel­kie za­ufa­nie do fa­ce­tów. No, ale każda rana się kie­dyś goi. Mo­niki też się za­go­iła. Dwa lata po Sławku po­ja­wił się Ste­fan. To­talna cia­majda. Je­dyną jego za­letą było to, że za­cho­wy­wał się opie­kuń­czo i Mo­nia czuła się przy nim bez­piecz­nie, ale kiedy do głosu do­cho­dziły przy­ziemne po­trzeby i ciało do­ma­gało się swo­ich praw, pa­ra­li­żo­wał go strach ja­kiś i oka­zało się, że fa­cet, ow­szem, zro­biłby dla niej wszystko, lecz tego jed­nego aku­rat nie. Bo mu nie wy­cho­dziło. Ni­gdy.

Oj, jak Mo­nia roz­pa­czała! Chyba na­prawdę po­lu­biła Ste­fanka i wią­zała z nim ja­kieś na­dzieje, bo szar­pała się jesz­cze przez ja­kiś czas. A po­tem zro­zu­miała, że piesz­czoty – na­wet naj­bar­dziej wy­ra­fi­no­wane – nie są w sta­nie dać jej tego, czego ocze­kuje. I ze­rwała.

Na ja­kiś czas dała so­bie spo­kój z fa­ce­tami. Żad­nych związ­ków, żad­nych de­kla­ra­cji, nic. Uma­wiała się na nie­zo­bo­wią­zu­jące randki, za­li­czała ja­kiś seks po dro­dze i czuła się za­do­wo­lona.

Aż wresz­cie po­ja­wił się Ka­mil. Jej klient. Od sa­mego po­czątku wie­działa, że ła­mie świętą za­sadę spe­dy­tora, że nie po­winna i tak da­lej. Ale le­ciała do niego jak ćma do świa­tła. Zwią­zek roz­wi­jał się dość szybko. Randki, wspólne miesz­ka­nie, a po­tem plany do­ty­czące kupna cze­goś wła­snego i nie­mal usta­la­nie daty ślubu. Mo­nia była wtedy taka szczę­śliwa. Była. Do tego dnia, kiedy oka­zało się, że jej wspólne z Ka­mi­lem łoże dzieli jesz­cze jedna, bli­żej jej nie­znana dziew­czyna. Nie była za­in­te­re­so­wana jej po­zna­niem. Ani kon­ty­nu­owa­niem zna­jo­mo­ści z Ka­mi­lem. Bo­lało, ale dała radę.

I wła­śnie dla­tego wy­wio­zła mnie do Har­szu. Le­czyć rany. Za­po­mnieć o Ka­milu. Wró­cić do rów­no­wagi.

Łup!

– Co pani robi? – usły­sza­łam na­gle obok sie­bie prze­ra­żony mę­ski głos.

Uno­szę wzrok. W jed­nym ku­flu mam nędzne resztki piwa, a przede mną… przede mną stoi naj­przy­stoj­niej­szy fa­cet, ja­kiego wi­dzia­łam w ca­łym ży­ciu. Brą­zowe włosy, sta­ran­nie wy­sty­li­zo­wane, choć spra­wia­jące wra­że­nie twór­czego nie­ładu, ciemne oczy (piwne chyba, hi, hi, hi), po­cią­gła twarz, ład­nie wy­kro­jone usta. Pie­przyk nad górną wargą. Ma iście spor­tową syl­wetkę, pach­nie… nie wiem czym, ale ten za­pach dziw­nie działa na moje pod­brzu­sze. Otwie­ram sze­rzej oczy, usta… Kon­tem­pluję wi­dok, jak­bym sta­nęła na Eve­re­ście (ee, nie, za wy­soko i za zimno, tam nic nie wi­dać) albo na Gie­won­cie… Jak­bym sta­nęła na Gie­won­cie, a przede mną roz­cią­gała się pa­no­rama Tatr, jak­bym mo­gła sta­nąć na pal­cach i do­tknąć nieba. Jak­bym… Nie­zna­jomy wy­ko­nuje dziwne ru­chy. Nie­na­gan­nie ubrany, ucze­sany, ogo­lony, a na jego stroju wid­nieje mi­lion plam po pi­wie, moim pi­wie… Co ja na­ro­bi­łam?

– Prze­pra­szam… – wy­ją­ka­łam, od­zy­sku­jąc głos. – Za­raz… się… tym… zajmę… – Pró­buję zna­leźć miej­sce dla trzy­ma­nych w dło­niach ku­fli. W końcu nie­zna­jomy bie­rze je ode mnie.

– Po­trzy­mam. – Ofe­ruje mi po­moc, jakby w oba­wie, że znów coś wy­leję. Ła­pię szybko ser­wetkę, chcąc ze­trzeć z jego ciu­chów piwne bry­zgi, ale… jest już za późno, płyn wsiąk­nął w ubra­nie. Bez­rad­nie stwier­dza­jąc, że moje sta­ra­nia nic a nic nie po­ma­gają, ła­jam się w my­ślach. Jak mo­głam być taka nie­zdarna? Jak mo­głam tak się za­my­ślić i nie wi­dzieć ni­czego przed sobą? Co on o mnie po­my­śli? Od­wa­ży­łam się na niego spoj­rzeć. Wow! Ten pie­przyk nad górną wargą jest taki… sek­sowny! Wy­gląda ni­czym u Cindy Craw­ford! Nie, nie, nie! Boże, jaki pie­przyk? O czym ja my­ślę? Wła­śnie wpa­dłam na tego czło­wieka, wy­la­łam na niego nie­mal całe piwo, a te­raz pró­buję coś zro­bić z jego ko­szulą! A on się śmieje! Niech mnie kule biją! Bawi go ta cała sy­tu­acja! To ja go tu prze­pra­szam, zni­żam się do czysz­cze­nia jego ko­szuli, a on się śmieje!

„Ja­kie śliczne oczy!” – my­ślę i… tonę w nich na se­kundę. Oczy, nos, usta… Cho­lera, ten pie­przyk co­raz bar­dziej mi się po­doba…

– Jesz­cze raz prze­pra­szam – po­wie­dzia­łam ci­cho. – Upiorę panu ko­szulę. Tak mi wstyd! – Po­now­nie pró­buję wy­trzeć wi­doczne plamy. No i sta­ram się nie pa­trzeć mu w oczy.

– Po­winno. Jak można być ta­kim…

– Ja­kim? – we­szłam mu w słowo.

– Za­afe­ro­wa­nym. Błą­dzi pani my­ślami gdzieś da­leko i pro­szę – wska­zał na ko­szulę i spodnie – oto skutki!

– Da­leko nie błą­dzi­łam. Za­sta­na­wia­łam się tylko, jak to się stało, że na mo­jej dro­dze zma­te­ria­li­zo­wał się Apollo. – W swoje słowa wsą­czy­łam tyle jadu, ile mo­głam.

– Apollo? – po­wtó­rzył za­sko­czony. – Taki młody czy taki ładny?

– Taki głupi – rzu­ci­łam wprost.

Nie­zna­jomy naj­pierw zbladł, a po­tem się ro­ze­śmiał.

– Już do­brze! – Uniósł ręce w ge­ście ka­pi­tu­la­cji. – Nie gnie­wam się! Pójdę się prze­brać! Miło było pa­nią po­znać. – Wy­cią­gnął do mnie rękę.

Po­da­łam mu swoją z wa­ha­niem.

– Może się jesz­cze spo­tkamy? – za­py­tał, wcho­dząc na schody.

– Może – po­wie­dzia­łam bar­dzo ci­cho, ma­jąc na­dzieję, że męż­czy­zna nie okaże się go­ściem pen­sjo­natu i nie dane nam bę­dzie po­nowne spo­tka­nie.

Dziew­czyna zza lady sprząt­nęła już roz­lane piwo, a na­wet po­now­nie na­peł­niła ku­fle, ale za­miast dać mi je do ręki, sama za­nio­sła oba do na­szego sto­lika.

KUBA

Ma być faj­nie i miło, je­stem wdzięczny Paw­łowi, że za­pro­po­no­wał ten wspólny wy­jazd, po­trze­buję zmiany. Zmiany wszyst­kiego. Po­rządki w moim ży­ciu roz­po­czą­łem od roz­wodu – i tak z Anetą nic mnie już nie łą­czy (nie­zu­peł­nie, mamy córkę, owoc na­szych sza­lo­nych stu­denc­kich nocy) – i zmiany ad­resu. Aneta… Pierw­sza dziew­czyna, na którą zwró­ci­łem uwagę na stu­diach. Kon­kret­nie na dru­gim roku. Kon­kret­nie na skrzy­żo­wa­niu Mar­szał­ków. Wpa­dłem na nią, nio­sąc książki z bi­blio­teki, za­śmia­li­śmy się oboje, za­czę­li­śmy roz­ma­wiać. Sta­li­śmy wów­czas na ulicy chyba ze dwie go­dziny, ga­da­jąc, jak­by­śmy się znali od za­wsze. Aneta była za­bawna, dow­cipna i z uwagą słu­chała tego, co mó­wi­łem. Nie od­trą­ciła mnie, za­kom­plek­sio­nego, ży­ją­cego we wła­snym świe­cie hu­ma­ni­sty, pró­bu­ją­cego od­na­leźć się na za­rzą­dza­niu. Na­wet wy­da­wało mi się, że mnie ro­zu­mie. Spo­ty­ka­li­śmy się od tam­tej pory czę­sto. Bar­dzo czę­sto. Co­dzien­nie na­wet, bo ja­koś tak wy­pa­dało, że albo ona coś miała do za­ła­twie­nia w oko­licy, albo coś faj­nego grali w ki­nie, albo… Każda wy­mówka była do­bra, żeby się zo­ba­czyć. Sia­dy­wała wów­czas przy mnie, czy­tała moje no­tatki, fe­lie­tony, które pi­sy­wa­łem do stu­denc­kiej ga­zetki, cią­gała mnie ze sobą na ja­kieś spo­tka­nia, wie­czorki, za­mknięte im­prezy. Dzięki niej po­zna­łem kilka osób ma­ją­cych po­dobne pa­sje do mo­jej. I to dzięki niej stwo­rzy­li­śmy małą paczkę. Spo­tka­li­śmy się tą paczką raz i drugi. A to po­szli­śmy na ja­kieś spo­tka­nie au­tor­skie, a to na po­kaz fil­mów. A po­tem… Na­wet nie wiem, w któ­rym mo­men­cie te spo­tka­nia stały się tra­dy­cją. Stwo­rzy­li­śmy coś, co na­zwa­li­śmy Klu­bem Dys­ku­syj­nym, choć tak na­prawdę na­sza dzia­łal­ność wy­kra­czała da­leko poza dys­ku­sje. Któ­re­goś dnia do­łą­czył do nas na­stępny zna­jomy Anety – nie oszu­kujmy się, to ona, stu­dentka po­lo­ni­styki, miała więk­sze pole do po­pisu i przy­cią­gała wszyst­kich chęt­nych. Sta­szek oka­zał się kimś, kogo nam bra­ko­wało. Du­sza to­wa­rzy­stwa, wszę­dzie go było pełno, miał doj­ścia tam, gdzie zwy­kły śmier­tel­nik wa­lił głową w mur. I pi­sał. Dużo pi­sał. Wciąż za­rzu­cał mnie no­wymi frag­men­tami tek­stów, py­ta­jąc, ra­dząc się, zmie­nia­jąc to i owo. Miał świetne pióro. Za­czą­łem go na­ma­wiać, aby wy­słał swoją pro­po­zy­cję do ja­kie­goś wy­daw­nic­twa. Naj­pierw pa­trzył na mnie jak na sza­lo­nego, a po­tem… po­tem wy­słał. By­łem pe­wien, że od razu znaj­dzie chęt­nych do wy­da­nia swo­jej po­wie­ści. Było w niej wszystko. Śmiech i łzy, wojna i po­kój, mi­łość i seks. Po kilku ty­go­dniach oka­zało się jed­nak, że nic z tego. Nie ro­zu­mia­łem, a Sta­szek stwier­dził tylko:

– Nie­znane na­zwi­sko, żad­nych ple­ców, ni­czego, co upew­ni­łoby ich, że książka się sprzeda. Wie­dzia­łem, że tak bę­dzie.

– Jak to wie­dzia­łeś? No co ty! Prze­cież na­pi­sa­łeś świetną po­wieść, aż się prosi, aby ją wy­dać!

– Kuba, dzięki! Ja to wiem i ty to wiesz. I mnie to wy­star­czy.

Ale mnie nie wy­star­czało. Na wła­sną rękę pró­bo­wa­łem zna­leźć wy­daw­nic­two, które by­łoby za­in­te­re­so­wane opu­bli­ko­wa­niem książki Staszka, ale wy­niki mo­ich sta­rań były rów­nie mi­zerne jak Stasz­ko­wych. Spa­so­wa­łem, choć nie po­wie­dzia­łem ka­te­go­rycz­nie „do­syć”.

We wszyst­kich dzia­ła­niach to­wa­rzy­szyła mi dziel­nie Aneta. Spo­ty­ka­li­śmy się dość czę­sto, ale nie za­iskrzyło od razu. By­li­śmy po­cząt­kowo kum­plami, czu­łem, że mnie ro­zu­mie, ufa­łem jej i by­łem pe­wien, że ona po­strzega świat jak ja. Jak bar­dzo, prze­ko­na­łem się kilka mie­sięcy póź­niej, gdy naj­zwy­czaj­niej w świe­cie mnie uwio­dła. A ja, ni­czego nie­świa­domy, da­łem się zła­pać jak mu­cha na lep.

Za­pro­siła mnie na ko­la­cję. Wy­tłu­ma­czyła mi, że jej ko­le­żanka, z którą wy­naj­muje miesz­ka­nie, wy­je­chała i mo­żemy po­sie­dzieć tro­chę dłu­żej, spo­koj­nie po­roz­ma­wiać, prze­dys­ku­to­wać to i owo. Zgo­dzi­łem się, o umó­wio­nej po­rze sta­wi­łem się pod wska­za­nym ad­re­sem. A po­tem… ko­la­cja, wino i pierw­szy w ży­ciu seks.

Do dzi­siaj nie wiem, czy wtedy coś do niej czu­łem, ale po tam­tej nocy by­łem pe­wien jed­nego: Aneta jest moja. I była. Z kum­pli w jed­nej chwili sta­li­śmy się naj­praw­dziw­szą parą, dzie­lącą wspólne za­in­te­re­so­wa­nia. Wszę­dzie by­wa­li­śmy ra­zem, spę­dza­li­śmy ra­zem każdą wolną chwilę, na­wet po­miesz­ki­wa­li­śmy ra­zem, co było wa­run­kiem nie­zbęd­nym, aby ro­bić to, co naj­bar­dziej lu­bi­li­śmy. Mo­gli­śmy się ko­chać za­wsze i wszę­dzie, a im czę­ściej to ro­bi­li­śmy, tym więk­sze mie­li­śmy ape­tyty. Ja­kim cu­dem cho­dzi­li­śmy na za­ję­cia i za­li­cza­li­śmy ko­lejne ko­lo­kwia, do dzi­siaj po­zo­staje dla mnie ta­jem­nicą. Wów­czas ca­łym świa­tem była dla mnie Aneta.

Za­wsze by­łem tra­dy­cjo­na­li­stą. Nie po­pie­ram po­my­słu dłu­go­trwa­łych wol­nych związ­ków, wy­cho­dzę z za­ło­że­nia, że każdą ko­cią łapę na­leży w końcu usank­cjo­no­wać. I wów­czas też tak my­śla­łem. Dla­tego po trzech mie­sią­cach upra­wia­nia seksu z Anetą po­sta­no­wi­łem przed­sta­wić ją ro­dzi­com, wie­dząc, co ten krok ozna­cza. By­łem pe­wien jed­nego: nie chcia­łem szu­kać, Aneta była wtedy do­kład­nie tym, kogo po­trze­bo­wa­łem.

Oba­wia­łem się tro­chę, jak ta wy­cho­wana w mie­ście dziew­czyna za­re­aguje na naj­praw­dziw­sze go­spo­dar­stwo. W końcu czymś zu­peł­nie in­nym jest o nim słu­chać, a czym in­nym w nim miesz­kać. A ja wy­cho­wa­łem się wła­śnie w ta­kim miej­scu, choć kie­dyś obie­ca­łem so­bie so­len­nie, że ni­gdy… po pro­stu ni­gdy nie spre­zen­tuję swoim dzie­ciom ta­kiego ży­cia. Ta wi­zja była dla mnie, wów­czas dwu­dzie­sto­jed­no­let­niego ab­sol­wenta dru­giego roku za­rzą­dza­nia, od­le­gła, ale wy­ryta w mo­jej pod­świa­do­mo­ści dość głę­boko.

Aneta ucie­szyła się z per­spek­tywy po­zna­nia mo­jej ro­dziny, była pod­eks­cy­to­wana zbli­ża­jącą się wi­zytą, wciąż za­da­wała ty­siące py­tań, a to o moją mamę, co lubi i jaka jest, a to o ojca, na­wet o moją sio­strę. Mu­siała wszystko wie­dzieć, żeby, jak po­wta­rzała, „nie po­peł­nić gafy”.

Po eg­za­mi­nach koń­czą­cych drugi rok mo­ich stu­diów wsie­dli­śmy do po­ciągu i trzy go­dziny póź­niej by­li­śmy w moim ro­dzin­nym domu, wy­lew­nie wi­tani przez mo­ich bli­skich. To, czego się oba­wia­łem, ni­jak się nie spraw­dziło. Aneta z miej­sca pod­biła serca wszyst­kich, zwłasz­cza mo­jego ojca, co za­sko­czyło mnie nie­zmier­nie. Roz­ma­wiali go­dzi­nami, moja dziew­czyna cho­dziła z nim po ca­łym obej­ściu, po­ma­ga­jąc i po­zna­jąc pracę w go­spo­dar­stwie od pod­staw. Nie­straszne jej były wcze­sne wsta­wa­nie czy go­dziny spę­dzone na pracy w polu, nie skar­żyła się na ból, na opa­rze­nia, na nic. Ide­alna dziew­czyna na wieś. Mój oj­ciec po­ko­chał ją, co po kilku dniach pod­kre­ślał z dumą.

Mama ulo­ko­wała Anetę w po­koju go­ścin­nym, obok ich sy­pialni. Nie mia­łem po­ję­cia, czy zda­wała so­bie sprawę z tego, na ja­kim eta­pie jest na­sza zna­jo­mość, czy też wo­lała dmu­chać na zimne, fak­tem jed­nak jest, że nie mo­gli­śmy spę­dzać nocy w jed­nym łóżku. Od czego jed­nak ułań­ska fan­ta­zja?

Wie­czo­rami za­bie­ra­łem Anetę na spa­cery, tłu­ma­cząc, że chciał­bym po­ka­zać jej oko­licę. Kra­jo­braz był piękny, zwłasz­cza że oglą­da­li­śmy go z per­spek­tywy krót­kich źdźbeł trawy, krza­ków tru­ska­wek bądź cie­płych ko­pek siana. I na ta­kiej kopce wła­śnie, w pewną lip­cową noc, mimo po­wzię­cia wszel­kich środ­ków ostroż­no­ści, po­częła się na­sza córka. Za­nim się jed­nak do­wie­dzie­li­śmy, że da­li­śmy ko­muś ży­cie, fol­go­wa­li­śmy so­bie, ile­kroć przy­szła nam na to ochota.

Aneta spę­dziła u nas cały mie­siąc, a po­tem szczę­śliwa i opa­lona wró­ciła do domu. Po jej wy­jeź­dzie moi ro­dzice wzięli mnie na roz­mowę. Dla nich by­łem jesz­cze dziec­kiem, chcieli się do­wie­dzieć, co dla mnie ozna­cza zwią­zek z Anetą i co pla­nuję.

– Do­póki nie skoń­czę stu­diów, wszystko po­zo­sta­nie jak do tej pory – za­pew­ni­łem ich, uśmie­cha­jąc się cie­pło.

– I to tyle? – za­py­tał oj­ciec.

Wzru­szy­łem ra­mio­nami.

– Synu. – Jak ja nie­na­wi­dzi­łem tego słowa! – Przy­wio­złeś do na­szego domu dziew­czynę, ko­bietę. Ja­dła z nami, pra­co­wała, spała pod na­szym da­chem. Chyba ro­zu­miesz, co to zna­czy?

Kiw­ną­łem głową. Uśmiech zszedł z mo­jej twa­rzy, już wcale nie by­łem za­do­wo­lony. Po­wyż­sze słowa ojca w wol­nym tłu­ma­cze­niu ozna­czały ni mniej, ni wię­cej, tylko: „Synu, skoro przy­wio­złeś tu­taj tę dziew­czynę, to z pew­no­ścią masz wo­bec niej plany. Skoro z nią spa­łeś, ho­nor na­ka­zuje się z nią oże­nić”.

Ro­zu­mia­łem to aż za do­brze, choć wów­czas ani w gło­wie mi było mał­żeń­stwo. Kie­dyś na pewno tak. Aneta zresztą była je­dyną kan­dy­datką.

– No! – Oj­ciec klep­nął dłońmi w ko­lana. – Cie­szę się, że to so­bie wy­ja­śni­li­śmy.

Kiedy dwa mie­siące póź­niej po­in­for­mo­wa­li­śmy ich, że się po­bie­ramy, bo Aneta jest w ciąży, wcale nie wy­glą­dał na za­sko­czo­nego.

W związku z ciążą Anety, którą od po­czątku źle zno­siła, po­sta­no­wi­li­śmy po­brać się szybko, w urzę­dzie, a ewen­tu­alne we­sele wy­pra­wić już po na­ro­dzi­nach dziecka. I tak na po­czątku trze­ciego roku stu­diów po­wie­dzia­łem „tak”, two­rząc „pod­sta­wową ko­mórkę spo­łeczną”.

Ro­dzice Anety po­ma­gali nam od sa­mego po­czątku. To dzięki nim mie­li­śmy swój wła­sny kąt. Ży­li­śmy z mo­jego pi­sa­nia. Współ­pra­co­wa­łem już nie tylko ze stu­denc­kim pi­smem, ale też z kil­koma in­nymi cza­so­pi­smami, a pod wiele mó­wią­cym pseu­do­ni­mem „Mal­wina Kra­jew­ska” pi­sa­łem krót­kie, ro­man­tyczne hi­sto­rie do ty­go­dnika dla ko­biet. Ale o tej for­mie mo­jej dzia­łal­no­ści na­wet Aneta nie wie­działa.

Jesz­cze przed na­ro­dzi­nami Pauli żona pod­su­nęła mi pewną myśl.

– I po­wi­nie­neś zro­bić coś z… tym – usły­sza­łem, kiedy skła­da­li­śmy so­bie ży­cze­nia no­wo­roczne.

– Z czym? – nie zro­zu­mia­łem.

– Ze swoim pi­sa­niem – szep­nęła Aneta kon­spi­ra­cyj­nym to­nem. – Za­cznij wy­da­wać.

Uśmiech­ną­łem się do niej z po­li­to­wa­niem, pa­mię­ta­jąc wciąż nie­udaną próbę Staszka. Wie­dzia­łem, ja­kie to trudne. W końcu nikt nie cze­kał ani na mnie, ani na niego z otwar­tymi ra­mio­nami.

– Mam na­dzieję, że się nie po­gnie­wasz, ale czy­ta­łam twoją po­wieść…

– Słu­cham? Jak to czy­ta­łaś?

– Nor­mal­nie. Wzię­łam two­jego pen­drive’a.