Jestem dość ebook

Ilustracja i projekt okładki: Magdalena Pankiewicz

Redakcja: Sylwia Niemczyk

Redaktor prowadzący: Anna Wyżykowska

Redakcja techniczna: Sylwia Rogowska-Kusz

Korekta: Maria Śleszyńska, Monika Łobodzińska-Pietruś

© for the text by Magdalena Mikołajczyk

© for the Polish edition by MUZA SA, Warszawa 2022

ISBN 978-83-287-2511-9

W książce zachowano oryginalną autorską pisownię.

Warszawskie Wydawnictwo Literackie

MUZA SA

Wydanie I

Warszawa 2022

–fragment–

sukienka i obcasy

– mamo – powiedziała jedna z moich córek, gdy była jeszcze małym brzdącem. – a dlaczego ty nie nosisz sukienek i butów na obcasach?

– jak nie noszę. noszę! nie noszę…?

i z mojej głowy natychmiast wyfrunęła chmurka, jak na filmach, kiedy ktoś sobie coś przypomina, kiedy następuje retrospekcja. obraz mi delikatnie zafalował, a potem wyświetlił się film.

najpierw jak idę z nimi dwiema. mam na sobie sukienkę, obcasy, trzymam dzieci za ręce, w rękach mam siaty, a w siatach życie: ziemniaki, marchew, kaszę, pieluchy, picie, jabłuszka, kalosze, czapkę na słońce, czapkę na mróz, kurtkę przeciwdeszczową, pluszaki, a pod pachą koniecznie jakiś święty patyk. i tak sobie maszerujemy, ja zupełnie jak carrie bradshaw w filmie seks w wielkim mieście z tą różnicą, że seks był w małej wsi, a jego owoce trzymam właśnie za ręce, zamiast papierowych toreb z logo projektantów dzierżę siaty z logo dyskontów, wiatr nie wieje mi we włosy, lecz w oczy, a w tych oczach nie ma iskry zalotnej, tylko zapalna, która odpala łzy oznajmujące pewną troskę, mianowicie: kiedy wreszcie zdejmę te cholerne obcasy??

wystroiłam się do biedry jak woźny w dzień nauczyciela, naprawdę, zachciało mi się wyglądać akurat dzisiaj, kiedy jednocześnie zachciało mi się robić zakupy spożywcze na cały tydzień.

w tym czasie jedno z dzieci nagle radośnie biegnie w stronę ulicy i nadjeżdżającego auta, więc ja rzucam siaty i szarpiąc za sobą drugie, dobiegam do pierwszego. buty trzymają mi się już tylko na bąblach, ale to chyba nie o tych bombelkach piszą na wszystkich matczynych forach. nie szkodzi. dobiegłam. i wtedy drugie dziecko uznaje, że to super zabawa, ach ta mama, co ona znowu wymyśliła! i teraz to ono wbiega na ulicę, a rumiane policzki cieszą się i piszczą, zupełnie jak mi w uszach. toteż zmieniam dziecko, które trzymam za rękę, i pędzę za tamtym, bo wiem, że to małe, które udało mi się wyłapać, tylko mnie opóźni. sukienkę mam zgrabną, dopasowaną do figury, choć przed ciążą taka nie była, dziwne, chyba w za gorącej wodzie wyprałam, no ale biegnę w wąskiej kiecce, drobię jak gejsza, z tym że nietutejsza. chciałabym zdjąć te buty, wyłapać dzieci, pozbierać retenta na powrót do siat i teleportować się do domu, ale wiem, że jak zdejmę buty, to one też, a mamy jesień, już mi nawet obce baby zwróciły uwagę, dlaczego te dzieci nie mają czapek. a dlaczego nie mają? „bo nieee!!!”. ale aktualnie mam na twarzy jesień i we łbie jesień, średniowiecza. wyłapałam. z nozdrzy dymię, dymi też kierowca, pod którego samochód wbiegła szarańcza: „a pani co? pilnuje tych dzieci!”.

„przepraszam bardzo” – odpowiadam miło, choć z „a pani co?” rymuje mi się w pierwszej kolejności coś zupełnie innego. ale nie powiem tego, bo za ręce trzymam dwoje wierzgających dzieci, a chcę im dawać dobry przykład przecież. ostatni raz te obcasy, przysięgam!

drugi film, który mi się wyświetla, przywołując kolejny obraz z pamięci, również zaczyna się od obcasów. „co, do licha?” – mówię do własnej głowy – „zapomniałam?”. najwyraźniej. albowiem w drugim filmie również sunę w obcasach, choć tym razem mądrzejsza o spodnie. idziemy sobie zgodnie, dzieci podskakują, uśmiechnięte jak w reklamie. oczywiście nie omieszkają nie wejść na plac zabaw, na który lezą bez pytania, bez ustalania, ale dobra, niech idą. choć wiem, że za chwilę będą się chciały huśtać na tej samej huśtawce, bawić tą samą zabawką i ryczeć też jednym głosem. plac zabaw to plac boju jednocześnie. oczywiście mam rację, nie że projektuję i one robią to, co ja myślę, tylko byłam już z nimi tam tyle razy, że scenariusz tego filmu znam doskonale. „to może najpierw zoja, a potem natasza” – proponuję. „dlaczego ona? ja byłam pierwsza!”. „bo ona jest młodsza” – wytaczam najgłupszy argument. „a ja jestem starsza” – odpowiada starsza. wiedziałam, że to nie ma sensu, a jednak to powiedziałam. witajcie w moim życiu. cały czas robię coś, co wiem, że jest bez sensu, na przykład nastawiam budzik na pół godziny przed czasem, żeby nie biegać gorączkowo, tylko w spokoju wypić herbatę, a potem co pięć minut wyłączam drzemkę. i nikt nie śpi, ale też nikt nie wstaje. więc argumenty z kosmosu wracają do siebie w kosmos, dzieci się szarpią, ja się szarpię ze sobą, żeby nie wybuchnąć, wtem wymyślam rozwiązanie: „chodźcie na karuzelę, razem was pokręcę”. lecą szczęśliwe, oczywiście obie chcą siedzieć na tym samym krzesełku, na szczęście wszystkie są pomarańczowe. dobiegły inne dzieci, zawsze dobiegają, jak znajdzie się jeleń, który będzie kręcił. rozsadzam je więc i kręcę. „jeszcze!”, „mocniej!”, „mocniej!”, „mama, jeszcze!!!” świszcze mi tylko koło uszu, więc kręcę mocniej. „dawaj, mama!!!” – ich cieniutkie głosiki mnie rozczuliły, myślę, „a, niech mają, bujnę je jeszcze mocniej”. biorę więc rozmach i z całej siły próbuję machnąć karuzelą ku uciesze gawiedzi. i teraz proszę pamiętać, że mam obcasy. oblałam egzamin z fizyki. nie da rady się zaprzeć obcasami w piachu, próbując bujnąć dziećmi w karuzeli z całej siły. prawdopodobnie porwała mnie siła odśrodkowa, która śwignęła mną kilka metrów dalej. śmiechom nie było końca. nażarłam się piachu i wstydu, na szczęście nie pacnęłam się w karuzelę, ale leżąc tam, nieopodal, pomyślałam o obcasach coś naprawdę obcesowego, acz mocnego.

trzeci film o obcasach, bo do trzech razy sztuka, odbył się upalnym latem, na deptaku pełnym ludzi. ja w zwiewnej sukienczynie, podobnie moje piękne dziewczęta. spacerujemy sobie w biały dzień – bezrobotni, matki i artyści mogą, a akurat pełniłam wszystkie z tych trzech funkcji. „mamusiu” – powiedziała moja młodsza córeczka, słodka jak cukiereczek – „na lączki”. popatrzyłam w głębię jej zielonych oczu, zatopiłam się cała, rozczuliłam, hormony buchnęły i wzięłam. ona oplotła mnie rączkami za szyję, nóżkami wokół bioder, drugą trzymałam za malutką, ciepłą rączkę i tak sobie szłam, trochę bez celu, tylko po to, żeby zapamiętać ten moment na zawsze. ludzie na nas patrzyli i się uśmiechali. i nie tylko kobiety, nie tylko matki. wszyscy musieli być absolutnie rozmiękczeni naszym widokiem. „to po to to wszystko”, myślałam. „po to wstawanie w nocy, strachy, niepokoje, nerwy, pieluchy, pranie, gotowanie, potykanie się o zabawki, ciastolina w dywanie, gotowana marchewka w oku. to po to!”. aż zobaczyłam w sklepowej witrynie, że moją zwiewną sukienkę podciągnęło dziecię nogami i świecę zadkiem od piętnastu minut na całe miasto, a bujam się w tych obcasach, jakbym miała w dupie ołówek i ktoś by mi kazał rysować nim znak nieskończoności. oczywiście film od razu z romantycznego zmienił się w katastroficzny. i to w takim momencie, gdy świat się wali i jedyne, co można zrobić, to salwować się ucieczką. co też chciałam uczynić, ale nie mogłam, bo miałam obcasy. cóż, chciałam zapamiętać ten moment do końca życia i mam. uważaj, czego sobie życzysz, bo ci się spełni.

– no, mamo, odpowiedz! – ponagliła nataszka.

– ale co?

– dlaczego nie nosisz sukienek i obcasów?

– nie wiem, dalibóg, nie wiem – odpowiedziałam.

madziulka

czasami facebook, czasami instagram, a czasami zupełnie przypadkowi ludzie przypomną jakieś zdjęcie sprzed lat, na którym zostałam uwieczniona.

patrzę sobie dziś na siebie z dawien dawna, o dzieciach nawet pewnie jeszcze nie myślałam, byłam na scenie, improwizowałam piosenkę na zadany przez publiczność temat w gatunku, jaki również wybrała publiczność, a moi koledzy mieli robić do tego teledysk. robiliśmy siuchy na żywo, wychodziliśmy na scenę na trzy–cztery, otwieraliśmy swoje głowy i było śmiesznie.

patrzę na tamtą dziewczynę i widzę ładną, zgrabną, szczupłą laskę ze stalowym brzuchem. wtedy miałam jej wiele do zarzucenia. włosy nie takie, cycki nie takie, dupa nie taka, uda nie takie, nogi za krótkie, nos za długi, włosy za krótkie, dziąsła za długie, stopy za szerokie, usto górne za wąskie, pacha zbyt mokra, a żarty zbyt suche. miałam do niej pretensje również o zachowania, że piwa za dużo, a książek za mało, że bałagan na chacie i w głowie. że kasa przewalona, a kredyt niewzięty. że za te wszystkie przebalowane pieniądze to już by dawno kupiła „porsche kariera”.

dziś myślę: „a odwalże się od siebie tamtej”. była dość. i jest dość. na cóż zżymać się na dziąsła, które się nie zmniejszą, ramiona, które się nie poszerzą, czy cycki, które się nie ujędrnią? jedynie dupa urosła, choć nikt jej o to nie błagał, a proszę, jaka miła, wzięła i bez błagania urosła.

nie zwęziły mi się stopy przez te minimum dwanaście lat, nie poprawiły włosy, nie pojędrniał brzuch, nie urosły kciuki, za to może trochę faki. z nieposprzątanych chat wyprowadziłam się do swojej, w głowie nadal niepoukładane, choć może już zamontowałam półki. kredyt wzięłam później, ale nawet jakbym wzięła wtedy, to jeszcze byłby niespłacony.

wtedy byłam o wiele ładniejsza, ale jakoś teraz mam dla siebie więcej życzliwości. i choć teraz już nie wyszłabym z partyzanta improwizować rapów o dziobakach ani o niczym innym, to teraz mi lepiej. choć wtedy myślałam, że przegranie konkursu to jest koniec świata, tak teraz patrzę na tamtą siebie i chciałabym ją pogłaskać. bo choć na półkach trzymam statuetki za wygrane konkursy, to niewiele one zmieniły w moim życiu. drzwi do kariery chyba mają budowę tych do saloonu i jak już w nich staję, to mnie zawsze, zamykając się, walną w plecki tak, że potem ponownie muszę wstać i otrzepać kolana, tym samym kłaniając się światu z pokorą.

do tamtej siebie powiem dzisiaj tak, jak absolutnie nie powiedziałabym wtedy. po pierwsze, po imieniu. magda. wiele lat nienawidziłam swojego imienia, twardego, niezdrabnialnego, pozbawionego ciepła i miłości. dziś powiem: „madziulka, cześć, dziewczyno”. po drugie, docenię ją za powierzchowność: „to, co się rzuca w oczy, to twoje świetne ciało, zbite, muskularne i żywe. twoja gładka twarz wykazująca zaangażowanie. jesteś świeża i aktywna. jesteś życiem. bądź sobą”. po trzecie, pokażę, że to, co wydawało mi się końcem, było jedynie drogą: „choć ścieżka, którą idziesz, nie do końca jest twoja, to swoim uporem i determinacją pokazałaś, że pracą można wydobyć z człowieka niesamowite pokłady talentu. talentu, o którym on sam nie wiedział. to nie jest twoja ścieżka, ale to ona cię ukształtowała i pozwoliła ukazać twoją potężną siłę. patrząc na to zdjęcie, wiem, że taka improwizacja na scenie kosztowała cię lata pracy nad sobą. pracy, której nie byłaś świadoma. dziś wiem, że każdego dnia była to walka. o siebie. o taką siebie, jaką jesteś dzisiaj. i choć dzisiaj walczysz o coś z pozoru innego, to wiedz, że jestem twoim największym sprzymierzeńcem”.

patrzę teraz do lustra i widzę jeszcze kształt tamtej mnie. byłam i jestem dość. z takimi decyzjami, jakie podjęłam wtedy, i z takimi, jakie podejmuję dzisiaj. ze wszystkimi mocami i niemocami. z burzą oklasków na moją cześć tak huczącą w głowie, że ich fala unosi mnie jak ocean, aż się zachłystuję czyimś zachwytem, ale i z buczeniem, które drga we mnie do dziś, z niezadowoleniem pokazanym ostentacyjnie, z komentarzami, które wbijają w fotel na długie tygodnie.

madziulka, jesteś dość. a wiesz czemu? bo w każdej z tamtych chwil, podejmowałaś najlepsze dla siebie decyzje. dla siebie. byłaś sobą. to były te tchnienia, w których pozwalałaś sobie być. zanim dotarło do ciebie, że nie wypada, urazisz czyjeś uczucia, albo że ktoś pomyśli sobie o tobie coś złego. a przecież chcesz, żeby cię lubili.

trzymaj te chwile w głowie. te, w których byłaś tylko sobą, byłaś wolna. pozwalaj sobie na nie. nawlekaj je na codzienność. im więcej ich będzie, tym piękniejsze będą twoje korale. opleć się nimi cała i płyń, gotowa na każdy wiatr.

jesteś dość, naprawdę, madziulku. ty i każda madziulka na świecie.

* * *

koniec darmowego fragmentuzapraszamy do zakupu pełnej wersji

Warszawskie Wydawnictwo Literackie

MUZA SA

ul. Sienna 73

00-833 Warszawa

tel. +4822 6211775

e-mail: [email protected]

Księgarnia internetowa: www.muza.com.pl

Wersja elektroniczna: MAGRAF sp.j., Bydgoszcz