Klan niedźwiedzia jaskiniowego ebook

KLANNIEDŹWIEDZIAJASKINIOWEGO

Tytuł oryginału

The Clan of the Cave Bear! #1 Earth's Children ©Series

Copyright © 1980 by Jean M. AuelAll rights reservedCopyright © 2002 for the Polish translation by Zysk i S-ka Wydawnictwo s.j.,Poznań

Copyright © for the cover illustration by Hiroko

Wszystkie postaci występujące w tej książce są fikcyjne i jakiekolwiek podobieństwo do prawdziwych osób, żyjących lub zmarłych, jest zupełnie przypadkowe.

Wydanie I

ISBN 83-7298-236-8

Zysk i S-ka Wydawnictwoul. Wielka 10, 61-774 Poznańtel. (0-61) 853 27 51, 853 27 67, fax 852 63 26Dział handlowy, ul. Zgoda 54, 60-122 Poznańtel. (0-61) 864 14 03, 864 14 04e-mail: [email protected] strona: www.zysk.com.pl

DRUKARNIA GS: Kraków, tel. (012) 65 65 902

Rayowi, najsurowszemu krytykowi i najlepszemu przyjacielowi

Główne postaci

Klanu Niedźwiedzia Jaskiniowego

Ayla — samotna w świecie obcych. Wysoka blondynka, szczuplejsza i zręczniejsza niż reszta. Łamiąc obowiązujące w Klanie tabu, zmuszona zostaje do dramatycznej walki o przeżycie.

Brun — przedstawiciel rasy skazanej na wymarcie, o pałąkowatych nogach, zupełnie odmiennej od Ayli fizjonomii, krępej budowy ciała. Jest przywódcą Klanu i musi zdecydować o losie obcej dziewczynki.

Iza — znachorka Klanu. Widząc obcą, brzydką według niej dziewczynkę, podejmuje nie akceptowaną przez pozostałych członków Klanu decyzję o uratowaniu Ayli.

Creb — czarownik, najbardziej poważany członek Klanu. Choć jest strażnikiem tradycji, postanawia opiekować się obcą i łamiącą tabu Klanu dziewczynką.

Broud — syn Bruna, dumny, brutalny i niechętny Ayli. Nie może pogodzić się z tym, że ta obca dziewczynka staje się ulubienicą szamana, Izy oraz Creba. Ślubuje zemstę, najokrutniejszą, na jaką go stać.

Durc — dziecko okrutnego gwałtu, obce, nie należące do nikogo, choć ono właśnie jest przyszłością Klanu.

Podziękowania

Żadna publikacja książkowa nie jest wyłącznym dziełem autora. Pomoc przybiera różne formy. W pisaniu niniejszej książki pomagali mi ludzie, których nigdy nie spotkałam i najprawdopodobniej już nie spotkam. Niemniej jednak chciałabym podziękować mieszkańcom miasta Portland i hrabstwa Multnomah w stanie Oregon, których podatki utrzymują tamtejszą bibliotekę. Bez zgromadzonych w niej materiałów książka ta nigdy nie zostałaby napisana. Wdzięczna jestem ponadto archeologom, antropologom i innym specjalistom — autorom prac, z których zaczerpnęłam większość informacji przydatnych przy pisaniu mojej powieści.

Wiele osób pomogło mi w sposób bardziej bezpośredni. W szczególności chciałabym podziękować:

Ginowi DeCampowi, który pierwszy poznał zamysł tej powieści, był mi przyjacielem w potrzebie, z zapałem i dużą starannością przejrzał gruby manuskrypt oraz wyrzeźbił symbol niniejszej serii; Johnowi DeCampowi — przyjacielowi i koledze po piórze, który rozumiał moje chwile uniesienia i rezygnacji, a poza tym posiadł niesłychaną umiejętność telefonowania właśnie wtedy, kiedy musiałam podzielić się z kimś moimi wątpliwościami; Karen Auel za większą, niż można by się spodziewać, pomoc okazaną matce — śmiała się nad tymi fragmentami, które były śmieszne, płakała też gdzie trzeba, mimo iż był to zaledwie pierwszy szkic; Cathy Humble, którą poprosiłam o największą przysługę, o jaką można poprosić przyjaciela: szczerą krytykę — ponieważ wysoko cenię sobie jej wyczucie słowa; dokonała rzeczy niemożliwej — jej ocena była zarówno łagodna, jak i rzeczowa; Deannie Sterett za to, że wciągnęła ją ta historia, oraz za to, że jej znajomość myślistwa pozwoliła uniknąć różnych niedopatrzeń; Lanie Elmer, która z nie słabnącą uwagą godzinami wysłuchiwała moich rozpraw, a mimo to nie straciła zainteresowania powieścią; Annie Bacus za jej cenne uwagi i spostrzegawczość w tropieniu błędów.

Zbieranie materiałów nie ograniczało się tylko do bibliotek. Odbyłam wraz z mężem wiele podróży, by osobiście doświadczyć życia na łonie przyrody. W tym miejscu specjalne podziękowania należą się Frankowi Heylowi, specjaliście od zagadnień przeżycia w warunkach arktycznych z Muzeum Nauki i Postępu stanu Oregon, który nie tylko nauczył mnie, jak urządzić sobie posłanie w śniegu, ale i spodziewał się, że się w nim położę! Spędziłam zimną styczniową noc na stoku Mount Hood, ale i nauczyłam się bardzo wiele na temat przeżycia w tak trudnych warunkach. Gdybym miała wybierać, z kim spędzić następną epokę lodowcową, byłby to pan Heyl.

Jestem wdzięczna And/emu Van’t Hulowi za to, że podzielił się ze mną swą wiedzą na temat życia na łonie natury. Nauczył mnie, jak rozpalić ogień bez użycia zapałek, skręcać sznury, wyplatać koszyki. Pokazał mi kamienne siekierki, ścięgna i nie wyprawione skóry. Pokazał mi też, jak wykonać kamienne ostrze tnące skórę z taką łatwością, jakby to był papier.

Na bezgraniczną wdzięczność zasłużyła przedstawicielka wydawcy Jean Naggar, dzięki której moje najśmielsze marzenia stały się rzeczywistością. Carole Baron, moja przenikliwa i wrażliwa redaktorka, od początku wierzyła w moją pracę, a po jej ukończeniu znacznie ją ulepszyła.

Wreszcie dwie osoby, których pomoc była nieoceniona, a które nie miały najmniejszego pojęcia o tym, że mi pomagają. Kiedy pierwszy raz usłyszałam pisarza i wykładowcę Dona Jamesa, mówiącego, jak należy pisać, nie wiedziałam jeszcze, że zwraca się bezpośrednio do mnie. I on na pewno myślał, że mówi do całej grupy. Wypowiedział dokładnie te słowa, których potrzebowałam. Don James nie wiedział o tym, ale gdyby nie on, prawdopodobnie nigdy bym tej książki nie ukończyła.

Drugą osobą — znam ją tylko poprzez jej książkę — jest Ralph S. Solecki, autor Shanidar (Alfred A. Knopf, New York). Jest to historia odkrycia jaskini Shanidar, a w niej szkieletów neandertalczyków, która dogłębnie mnie poruszyła. Dzięki niemu mogłam spojrzeć na człowieka jaskiniowego ze stosownej perspektywy, jak również lepiej zrozumieć termin „człowieczeństwo”. Oprócz podziękowania winna jestem profesorowi Soleckiemu również przeprosiny za pewną niezgodność z faktami, której dopuściłam się w mojej książce. W rzeczywistości to neandertalczyk złożył kwiaty na grobie, a nie ja.

1

Nagie dziecko wyszło z przykrytego skórami szałasu i pobiegło w stronę kamienistej plaży w zakolu rzeczki, nie myśląc nawet, żeby spojrzeć za siebie. W dotychczasowym doświadczeniu dziewczynki nie było nic, co pozwalałoby wątpić, że schronienia i tych, którzy się w nim znajdują, nie będzie tam, kiedy wróci.

Wskoczyła do wody; czuła, jak kamienie i piasek usuwają się jej spod nóg w miejscu, gdzie dno gwałtownie opadało. Zanurkowała w zimnej wodzie, wynurzyła się z parskaniem, a potem pewnie popłynęła w kierunku stromego przeciwległego brzegu. Umiała już pływać, zanim nauczyła się chodzić, a teraz, w wieku pięciu lat, w wodzie czuła się jak ryba. Przepłynięcie rzeki często było jedynym sposobem jej pokonania.

Dziewczynka bawiła się przez chwilę, pływając tam i z powrotem, a potem dała się unieść prądowi. W miejscu, gdzie rzeka rozszerzała się, spieniona na kamieniach, stanęła na nogach i dobrnęła do brzegu. Potem wróciła na plażę i zaczęła układać kamienie. Właśnie miała położyć ostatni na czubku kopczyka, kiedy ziemia zaczęła się trząść. Przyglądała się ze zdumieniem, kiedy najpierw stoczył się kamień z wierzchu, a potem cały stos zadrżał i zaczął się rozpadać. Dopiero wówczas zdała sobie sprawę z tego, że przecież ona sama też dygocze. Była zdezorientowana i nie rozumiała, co się dzieje. Rozejrzała się dookoła, próbując pojąć, dlaczego jej świat zmienił się w tak niewytłumaczalny sposób. Przecież ziemia nie powinna się ruszać.

Rzeczka, która jeszcze przed chwilą płynęła sobie spokojnie, teraz toczyła wzburzone fale, rozpryskując je o brzegi. Jej dno poruszało się w różne strony, wynosząc w górę coraz to nowe potoki błota. Zarośla porastające brzegi drżały poruszane niewidocznym ruchem ich korzeni, a w dole rzeki głazy unosiły się w przedziwny sposób. Za nimi, w lesie, do którego wpływała rzeka, groteskowo chwiały się masywne drzewa. Rosnąca na brzegu ogromna sosna z odkrytymi i nadwerężonymi przez wiosenne roztopy korzeniami pochyliła się w stronę przeciwległego brzegu, złamała się z trzaskiem i upadła na drżącą ziemię, tworząc pomost nad wzburzonymi wodami.

Dziewczynka wzdrygnęła się, słysząc łomot padającego drzewa. Żołądek podszedł jej do gardła, zaczął wypełniać ją strach. Próbowała utrzymać się na nogach, lecz nieznośne kołysanie wytrąciło ją z równowagi. Spróbowała wstać. Gdy to się jej udało, była zbyt wystraszona, by uczynić choć jeden krok.

Biegnąc w stronę szałasu, poczuła, jak głuche dudnienie przechodzi w przerażający ryk. Ze szczeliny w ziemi wydobywał się kwaśny odór wilgoci i zgnilizny — nieświeży oddech ziemi. Ze zdumieniem przypatrywała się, jak kurz, odłamki skał i małe drzewa znikały w poszerzającej się szparze, jak chłodna skorupa planety pękała w konwulsjach.

Szałas znajdujący się nad przeciwległą krawędzią otchłani pochylił się, kiedy część ziemi, na której stał, zapadła się w głąb. Cienki maszt szałasu najpierw zakołysał się niepewnie, a potem upadł i zniknął w głębokiej czeluści, ciągnąc za sobą resztki konstrukcji i wszystko, co się znajdowało wewnątrz. Dziewczynka zatrzęsła się z przerażenia, widząc, jak ta ziejąca smrodem przepaść pochłania wszystko, co jej pięciu krótkim latom życia nadawało sens i zapewniało bezpieczeństwo.

— Mamo! Mamoo! — zaczęła krzyczeć, kiedy dotarło do niej, co się stało. Nie wiedziała, czy wrzask brzmiący jej w uszach w łoskocie rozsadzanych skał był jej własnym krzykiem. Zaczęła zbliżać się w kierunku głębokiej szczeliny, ale ziemia podniosła się, ścinając ją z nóg. Wpiła się palcami w podłoże, próbując znaleźć bezpieczne oparcie na tym falującym gruncie.

A potem szczelina się zamknęła, huk ucichł — trzęsienie ziemi skończyło się. Ale dziewczynka dygotała nadal. Leżała na miękkiej, wilgotnej, spulchnionej wstrząsami ziemi i drżała ze strachu. Miała się czego bać.

Była sama w dziczy trawiastych stepów przetykanych rosnącymi gdzieniegdzie lasami. Lodowce pchające przed sobą chłodne masy powietrza skuły zimnem północ kontynentu. Niezliczone stada zwierząt roślinożernych i drapieżników, które się nimi żywiły, wędrowały po rozległych stepach, gdzie żyło bardzo mało ludzi. Dziewczynka nie miała dokąd pójść, nie było też nikogo, kto mógłby jej szukać. Była sama.

Ziemia znowu zadrżała. Dziewczynka usłyszała dudnienie z głębi, jak gdyby ziemia trawiła połknięty jednym wielkim haustem posiłek. Podskoczyła w panice, przerażona, że czeluść może znów się otworzyć. Spojrzała na miejsce, gdzie stał szałas. Pozostała tam jedynie odrobina ziemi i kilka krzaków wyrwanych z korzeniami. Pobiegła z powrotem do strumienia i tam, nad jego błotnistą wodą, zaczęła głośno łkać.

Jednak podmokłe brzegi rzeczki nie dawały żadnego schronienia przed rozdygotaną ziemią. Kolejny wstrząs był o wiele silniejszy. Z przerażenia straciła oddech, kiedy zimna struga wody rozbryzgnęła się na jej nagim ciele. Powróciła panika; dziewczynka zerwała się na równe nogi. Musiała uciekać z tego przerażającego miejsca, gdzie ziemia się trzęsła i pożerała wszystko dookoła. Ale dokąd pójść?

Na kamienistej plaży nie było miejsca, gdzie cokolwiek mogłoby wyrosnąć, położone jednak nieco wyżej brzegi rzeki pokryte były gęstwiną krzaków właśnie wypuszczających nowe liście. Instynktownie czuła, że musi pozostać w pobliżu wody, ale splątany gąszcz wydał się jej nie do przejścia. Zapłakanymi oczami spojrzała w drugą stronę, na wysoki las.

Cienkie strugi światła przebijały się przez gęstą plątaninę konarów próbujących znaleźć się jak najbliżej wody. Zacieniony las był prawie pozbawiony poszycia, za to pełen powalonych drzew. Część z nich leżała na ziemi; większość pod dziwnymi kątami opierała się o wciąż jeszcze mocno stojących sąsiadów. Za tą gmatwaniną drzew ciemny las na północy nie wydawał się ani trochę bardziej zachęcający niż nadbrzeżne chaszcze. Nie wiedziała, którą drogę wybrać, i spoglądała raz w jednym, raz w drugim kierunku, nie mogąc się zdecydować.

Kiedy tak patrzyła w dół strumienia, ponowne nagłe drżenie pod nogami pobudziło ją do ruchu. Rzuciła jeszcze jedno tęskne spojrzenie na pusty krajobraz — z dziecinną nadzieją, że jakimś dziwnym sposobem szałas nadal będzie stał tam, gdzie go pozostawiła — i pobiegła w stronę lasu.

Poganiana podziemnymi pomrukami, dziewczynka podążała w dół rzeki, od czasu do czasu przystając, żeby się napić. Pokonane przez żywioł drzewa leżały upokorzone na ziemi. Musiała obchodzić kratery utworzone przez okrągłą plątaninę płytkich korzeni z nadal przywartymi do nich kamieniami i grudami gleby.

Pod wieczór zauważyła, że zniszczenia są jakby mniej widoczne, mniej było też powalonych drzew i wybrzuszonych skał, a woda stawała się coraz czystsza. Zatrzymała się, kiedy nie mogła już dojrzeć drogi, i wyczerpana osunęła się na ziemię. Dopóki szła, było jej ciepło, lecz teraz zadrżała w chłodnym powietrzu nocy. Zagrzebała się w grubej warstwie opadłych igieł, dla ochrony narzuciła kilka ich garści na siebie i zwinęła się w kłębek.

Mimo że była bardzo zmęczona, nie mogła usnąć. Wcześniej, nad strumieniem, kiedy była zajęta pokonywaniem rozmaitych przeszkód, nie miała czasu na strach. Dopadł ją teraz. Leżała zupełnie nieruchomo, szeroko otwartymi oczyma przypatrując się, jak ciemność tężeje dookoła niej. Bała się poruszyć, niemal bała się oddychać. Nigdy wcześniej nie była w nocy sama, a ognisko zawsze rozpraszało czarną tajemnicę. W końcu nie wytrzymała. W rozdzierającym szlochu wypłakała swój ból. Jej małym ciałem wstrząsało łkanie, a kiedy się uspokoiła, zapadła w sen. Jakieś niewielkie nocne zwierzę z zaciekawieniem delikatnie ją obwąchało, ale ona już o tym nie wiedziała.

Obudziła się z krzykiem.

Natura nadal nie była spokojna — odległe dudnienie z głębin znów wywołało w dziewczynce przerażenie, tym razem w postaci nocnego koszmaru. Zerwała się, by uciec, ale nawet szeroko otwartymi oczyma nie widziała więcej niż przy zamkniętych powiekach. Zrazu nie wiedziała, gdzie się znajduje. Serce jej łomotało. Dlaczego nic nie widzi? Gdzie są te czułe ramiona, które ją zawsze tuliły, gdy budziła się w nocy? Świadomość tragicznego położenia zaczęła powoli do niej wracać. Trzęsąc się ze strachu i zimna, na powrót zagrzebała się w dywanie z igieł. Spała, gdy na niebie pojawiły się pierwsze, nieśmiałe oznaki świtu.

Światło dnia powoli docierało do głębin lasu. Kiedy dziewczynka się obudziła, od dawna trwał już poranek, ale w głębokim cieniu lasu nie rzucało się to w oczy. W gasnącym świetle poprzedniego wieczoru oddaliła się od strumienia i teraz, kiedy dookoła siebie nie widziała nic prócz drzew, powróciła panika.

Pragnienie uczuliło ją na dźwięk bulgoczącej wody. Poszła w tamtym kierunku i poczuła dużą ulgę, kiedy znów zobaczyła strumień. Czy w jego pobliżu, czy w głębi lasu, była tak samo zagubiona, ale myśl, że może podążać za biegiem rzeczki, dodawała jej otuchy. A poza tym tak długo, jak długo pozostawała w pobliżu strumienia, mogła bez kłopotu gasić w nim pragnienie. Jednak bliskość wody nie mogła rozwiązać innego problemu. Była głodna.

Wiedziała, że trawy i korzonki nadają się dojedzenia, ale nie wiedziała które. Pierwszy liść, którego spróbowała, był gorzki i wykrzywił jej twarz. Wypluła go i wypłukała usta, żeby usunąć przykry smak. Bała się spróbować następnego. Napiła się więc wody, która dawała chwilowe poczucie sytości, i znów ruszyła w dół strumienia. Bojąc się głębokiego lasu, szła blisko rzeczki, bo tam słońce świeciło jasno. Gdy zapadła noc, wygrzebała sobie jamkę w pokrytej igliwiem ściółce.

Druga samotnie spędzona noc w niczym nie różniła się od pierwszej. Żołądek ściskały jej to głód, to strach. Nigdy przedtem nie była taka przerażona, głodna i samotna. Poczucie straty było tak bolesne, że zaczęło wypierać z pamięci wspomnienie trzęsienia ziemi i wszystkiego, co działo się przed nim. Myśl o przyszłości była jednak tak przerażająca, że dziewczynka musiała walczyć z płaczem. Nie chciała zastanawiać się nad tym, co może się z nią stać ani kto mógłby się nią zaopiekować.

Brnąc przez kolejny dopływ czy wspinając się na kolejne powalone drzewo, żyła tylko chwilą obecną. Droga w dół strumienia stała się celem samym w sobie, nie dlatego, że miała dokądś doprowadzić, ale dlatego, że była jedyną rzeczą, która nadawała jej działaniu sens i kierunek. Było to lepsze niż nic.

Po jakimś czasie pustka w jej żołądku przeszła w ból paraliżujący ciało i umysł. Idąc, od czasu do czasu popłakiwała sobie, a łzy znaczyły białe pręgi na jej umorusanej twarzy. Jej drobne nagie ciało oblepiło błoto, a włosy — niegdyś zupełnie białe, delikatne i miękkie jak jedwab — tworzyły plątaninę igliwia, gałązek i błota.

Gdy skończył się iglasty las, wędrówka stała się trudniejsza. Ściółka z igliwia ustąpiła miejsca utrudniającym chodzenie krzakom, ziołom i trawom, tak charakterystycznym dla obszarów liściastych. W czasie deszczu dziewczynka kuliła się pod spadłymi konarami, w zagłębieniach skał i głazów lub mozolnie brnęła w błocie. O zmierzchu zbierała zeschłe, kruche, zeszłoroczne liście, w które zagrzebywała się do snu.

Dostatek pitnej wody chronił ją przed odwodnieniem i niebezpiecznymi skutkami oziębienia — ale dziewczynka słabła. Nie czuła już głodu; był tylko ciągły, tępy ból i powtarzające się zawroty głowy. Próbowała o tym nie myśleć, nie myśleć o niczym, tylko o strumieniu, którego brzegiem szła.

Obudziło ją słońce wdzierające się do jej gniazdka. Wstała z legowiska rozgrzanego ciepłem jej własnego ciała i wciąż oklejona liśćmi, poszła do rzeki napić się wody. Słońce i błękit nieba były miłą odmianą po deszczu. Ruszyła w drogę. Brzeg po jej stronie zaczął się stopniowo wznosić. Kiedy znów chciała się napić, od wody oddzielała ją już wysoka skarpa. Zaczęła wolno schodzić, lecz straciła równowagę, upadła i potoczyła się aż na sam dół.

Leżała poobijana i podrapana w nadbrzeżnym błocie, zbyt zmęczona i słaba, by się poruszyć. Wielkie łzy potoczyły się jej po twarzy, a w powietrzu rozległo się żałosne zawodzenie, lecz nikt go nie usłyszał. Jej płacz był błaganiem o pomoc, lecz nikt nie nadszedł. Jej ramionami wstrząsało desperackie łkanie. Nie chciała wstawać, nie chciała dalej iść, ale co miała zrobić? Zostać w błocie i płakać?

Przestała płakać, kiedy poczuła korzeń kłujący ją w bok, a w ustach smak błota, i usiadła. Potem chwiejnie wstała i podeszła do wody, żeby się napić. Zaczęła iść, zawzięcie torując sobie drogę pomiędzy gałęziami, pełznąc nad pniami pokrytymi mchem, wciąż trzymając się brzegu rzeki.

Strumień, wezbrany wiosennymi roztopami, bardzo się rozrósł. Zanim ujrzała wodospad, usłyszała jego huk. Spadał wzdłuż wysokiego brzegu, w miejscu, gdzie szeroki strumień zlewał się z wąską rzeczką. Za wodospadem bystre nurty połączonych rzek kipiały na kamieniach, tocząc swe wody w głąb trawiastej równiny.

Grzmiąca kaskada przewalała się przez ujście w wysokim brzegu szeroką falą spienionej wody. Wpadając do pozbawionego kamieni zagłębienia u podstawy skarpy, nieprzerwanie tworzyła obłok mgły oraz wiry i prądy w miejscu zlewania się rzek. W zamierzchłej przeszłości rzeka wcinała się głęboko w twardy kamienny klif za wodospadem. Występ, przez który przelewała się woda, wystawał ze ściany za spadającym strumieniem, tworząc pod nim przejście.

Dziewczynka podeszła bliżej, ostrożnie zajrzała w głąb wilgotnego tunelu i zaczęła posuwać się naprzód za ruchomą kurtyną wody. Uczepiła się mokrej skały, by utrzymać równowagę — ciągłe spadanie strumienia przyprawiało ją o zawroty głowy. Łoskot spienionej wody odbity od kamiennej ściany był ogłuszający. Trwożliwie spojrzała w górę, wiedząc, że po skałach ponad jej głową płynie rzeka, i wolno popełzła dalej. Była już prawie po drugiej stronie, kiedy przejście się skończyło, wolno zwężając się w litą skałę. Tunel nie przechodził na drugą stronę; musiała zawrócić. Kiedy znalazła się na jego początku, spojrzała na rwące masy wody i potrząsnęła głową. Nie było innej drogi.

Weszła do wody. Była zimna, a prądy silne. Dziewczynka wypłynęła na środek rzeki i pozwoliła wodzie unieść się dookoła wodospadu. Potem dostała się do brzegu szerokiej już w tym miejscu rzeki. Pływanie zmęczyło ją, ale z wyjątkiem potarganych włosów była teraz czystsza. Poczuła się lepiej i znów zaczęła iść, ale nie trwało to długo.

Dzień był wyjątkowo ciepły. Kiedy drzewa i krzewy ustąpiły miejsca otwartej przestrzeni, słońce przygrzewało bardzo przyjemnie. Lecz gdy ognista kula wzniosła się wyżej, jej palące promienie mocno nadwerężyły skromne siły dziewczynki. Po południu, zataczając się, szła wąską, piaszczystą łachą oddzielającą rzekę od urwistego brzegu. Woda odbijała światło wprost na nią, a niemal biały piaskowiec dodatkowo oślepiał swym blaskiem, potęgując wrażenie gorąca.

Przed nią i po drugiej stronie rzeki, aż po horyzont, niewielkie białe, żółte i purpurowe kwiatki budziły do życia na wpół wzrosłe trawy. Ale dziecko nie widziało tego ulotnego piękna wiosennych stepów. Z głodu i wyczerpania zaczęło mieć halucynacje.

— Przyrzekłam, że będę ostrożna, mamo. Pływam tylko troszeczkę, ale dokąd poszłaś? — mamrotała. — Mamo, kiedy coś zjemy? Jestem bardzo głodna i jest mi gorąco. Dlaczego nie przyszłaś, kiedy cię wołałam? Wołałam i wołałam, a ty nie przyszłaś. Gdzie jesteś? Mamo? Mamo! Nie odchodź! Stój! Zaczekaj na mnie! Nie zostawiaj mnie!

Pobiegła śladem swej wizji, lecz skarpa oddalała się w tym miejscu od rzeki. Dziewczynka oddalała się od wody. Biegnąc, zahaczyła stopą o występ skalny i ciężko upadła. Upadek przywrócił jej poczucie rzeczywistości. Usiadła i próbowała zebrać myśli, masując zraniony palec.

Ściana postrzępionego piaskowca była usiana czarnymi wylotami grot i poprzecinana wąskimi pęknięciami i szparami. Procesy rozszerzania i kurczenia, spowodowane ogromną różnicą temperatur, pokruszyły miękką skałę. Dziewczynka zajrzała do niewielkiego otworu przy ziemi, ale grota nie była przytulna.

Duże stado żubrów pasło się spokojnie na soczystej, świeżej trawie pomiędzy skarpą a rzeką. Owładnięta omamem dziewczynka nie zauważyła tych ogromnych rudobrązowych zwierząt. Miały po dwa metry w kłębie i ogromne, zakrzywione rogi. Kiedy je wreszcie dojrzała, nagły strach otrzeźwił ją do reszty. Cofnęła się pod ścianę skarpy, nie spuszczając oka z tęgiego byka, który przestał skubać trawę i zaczął się jej przypatrywać. Odwróciła się i zaczęła uciekać.

Gdy obejrzała się, dostrzegłszy ruch cienia, stanęła jak wryta. Ogromna lwica, dwa razy większa od kota, który o wiele później miał zamieszkać sawannę dalej na południe, podkradała się do stada. Dziewczynka stłumiła okrzyk przerażenia, kiedy potworny kot rzucił się na żubra.

Przerażony ryk żubra został przerwany jednym uderzeniem potężnych szczęk, którymi drapieżnik rozszarpał mu gardło. Tryskająca krew splamiła pysk czworonożnego myśliwego, pokrywając jego brązowe futro purpurą. Nogi żubra drgały konwulsyjnie, nawet po rozerwaniu mu przez lwicę brzucha i wyszarpnięciu kawała ciepłego, czerwonego mięsa.

Dziewczynka zmartwiała z przerażenia. Gdy uciekała w dzikim strachu, drugi wielki kot obserwował ją uważnie. Zwykle lwy jaskiniowe zlekceważyłyby potencjalny posiłek w postaci tak niewielkiego stworzenia, ale ta uciekająca istota zbliżała się niebezpiecznie do groty, w której miauczała para nowo narodzonych lwiątek.

Lew, pilnujący młodych w czasie polowania samicy, ryknął ostrzegawczo. Dziewczynka podniosła głowę i ku swemu przerażeniu spostrzegła czającego się na skalnym występie, prężącego się do skoku olbrzymiego kota. Krzyknęła i upadła. Wywracając się, otarła nogę w sypkim żwirze pod ścianą skarpy. Zerwała się szybko i poganiana jeszcze większym strachem pobiegła z powrotem.

Lew skoczył z ociężałą gracją, pewny schwytania małego intruza, który ośmielił się naruszyć spokój groty. Nie spieszyło mu się — dziewczynka biegła wolno w porównaniu z jego płynnym biegiem — a poza tym miał ochotę zabawić się w kotka i myszkę.

Wbiegła w panice do niewielkiego otworu w ścianie skarpy, znajdującego się tuż nad ziemią. Pomimo bólu w boku, chciwie łapiąc powietrze, przecisnęła się przez niewielkie wejście. Grota była mała j płytka — właściwie była to raczej szczelina w skale. Dziewczynka obróciła się w tej ciasnej przestrzeni i uklękła z plecami przyciśniętymi do ściany, próbując wtopić się w litą skałę.

Kiedy lew dotarł do otworu i zorientował się, że jego pogoń była bezcelowa, zaryczał z wściekłości. Dziewczynka zatrzęsła się na ten dźwięk i z przerażeniem wpatrywała się, jak kot wsuwa w otwór łapę z ostrymi, zakrzywionymi pazurami. Nie była w stanie się poruszyć; mogła jedynie patrzeć, jak łapa zbliża się do niej, i zawyć z bólu, kiedy pazury wbiły się w jej lewe udo, rozdzierając je czterema równoległymi, głębokimi rysami.

Wijąc się, by odsunąć się poza zasięg łapy lwa, w ciemnej ścianie po lewej stronie znalazła niewielkie wgłębienie. Wsunęła w nie nogi, skuliła się i wstrzymała oddech. Łapa jeszcze raz powoli wsunęła się w otwór, niemalże zasłaniając skąpe światło oświetlające niszę, ale tym razem trafiła w próżnię. Lew ryczał nieustannie, krążąc dookoła otworu.

Dziecko pozostało w ciasnej grocie przez dzień, noc i większość następnego dnia. Noga opuchła, ropiejąca rana była nieustającym źródłem bólu, a niewielka przestrzeń nie dawała możliwości obrócenia się czy choćby rozprostowania kości. Głód i ból wywoływały majaki pełne trzęsień ziemi, ostrych pazurów i bolesnego strachu przed samotnością. Ale rana, głód czy nawet porażenia słoneczne nie były w stanie wywabić jej z kryjówki. Uczyniło to dopiero pragnienie.

Bojaźliwie wysunęła głowę na zewnątrz. Stojące nad rzeką karłowate wierzby i sosny rzucały długie cienie wczesnego wieczoru. Dziewczynka długo wpatrywała się w trawiasty brzeg i połyskującą za nim wodę, zanim zebrała się na odwagę, żeby wyjść z groty. Przesunęła spieczonym językiem po spękanych ustach, bacznie obserwując otoczenie — tylko trawa poruszała się nieznacznie. Lwy odeszły. Lwica, bojąc się o swe młode, zaniepokojona nieznanym zapachem tak blisko legowiska, postanowiła znaleźć nowe schronienie.

Dziewczynka wypełzła z otworu i wstała. W głowie jej dudniło, a przed oczami wirowały ciemne plamy. Każdy krok wywoływał nowy atak bólu, a z rany zaczęła się sączyć obrzydliwa, zielona ciecz.

Nie wiedziała, czy uda jej się dotrzeć do wody, ale pragnienie było przemożne. Opadła na kolana i ostatnie kilka metrów przepełzła na czworakach. Potem upadła na brzuch i chciwie chłeptała zimną wodę. Kiedy wreszcie ugasiła pragnienie, usiłowała wstać, lecz w tej właśnie chwili dotarła do kresu wytrzymałości. Przed oczami pojawiły się ciemne plamy, w głowie zawirowało. Kiedy upadła na ziemię, wszystko było tylko ciemnością.

Krążący w górze sęp spostrzegł nieruchomy kształt i obniżył lot, by mu się baczniej przyjrzeć.

2

Grupa wędrowców przekroczyła rzekę poniżej wodospadu, w miejscu, gdzie rozszerzała się, z pluskiem omywając kamienie wystające z płytkiej wody. Było ich ogółem, młodych i starych, dwadzieścioro. Zanim trzęsienie ziemi zniszczyło ich grotę, Klan liczył dwadzieścia sześć osób. Daleko z przodu szło dwóch mężczyzn. Za nimi zwartą grupą szły kobiety i dzieci otoczone starcami. Młodzi mężczyźni zamykali pochód.

Szli wzdłuż strumienia od samego początku wędrówki przez płaskie stepy, obserwując padlinożerne ptaki. Ich obecność w powietrzu oznaczała, że to, co przykuło ich uwagę, było jeszcze żywe. Mężczyznom na przedzie spieszyło się — ranne zwierzę było łatwą zdobyczą pod warunkiem, że żaden czworonożny drapieżnik ich nie uprzedził.

Na czele grupy szła kobieta w widocznej ciąży. Spostrzegła pierwsza, że prowadzący mężczyźni przyglądają się czemuś na ziemi. To na pewno jakiś drapieżnik, pomyślała. Klan rzadko na nie polował.

Przy stu trzydziestu pięciu centymetrach wzrostu grube kości kobiety w ciąży sprawiały wrażenie, jakby była jeszcze bardziej krępa. Trzymała się prosto na umięśnionych, pałąkowatych nogach i płaskich stopach. Ramiona, nieproporcjonalnie długie w porównaniu z resztą ciała, były równie pałąkowate jak nogi. Miała duży, orli nos, szczękę wystającą jak kaganiec i była bez podbródka. Niskie czoło wieńczyło dużą, długą głowę osadzoną na krótkiej, mocnej szyi. Rozbudowana potylica podkreślała długość czaszki.

Krótka, kręcona, ruda szczecina pokrywała jej nogi, ramiona i górną część pleców, przechodząc na głowie w gęstwinę długich i grubych włosów. Zimowa bladość zaczynała ustępować miejsca opaleniźnie. Duże, okrągłe, inteligentne, ciemnopiwne oczy były osadzone głęboko pod wydatnymi łukami brwiowymi. Czaiła się w nich ciekawość, gdy przyspieszyła kroku, by zobaczyć, na co natknęli się mężczyźni.

Jak na pierwszą ciążę, kobieta była dosyć stara. Dobiegała dwudziestki i dopóki oznaki życia w niej nie stały się widoczne, Klan sądził, że jest bezpłodna. To, że była w ciąży, w niczym nie uszczupliło jednak jej bagażu. Niosła przywiązany do pleców wielki kosz, do którego ze wszystkich stron przytroczona była cała masa zawiniątek. Dodatkowe pakunki wisiały na pasie przewieszonym przez skórę, którą miała na sobie, a którą nosiła w taki sposób, żeby i w jej fałdach dało się coś nieść. Jedna z toreb zwracała uwagę — zrobiono ją ze skóry wydry, która miała nienaruszone futro, nogi, ogon i głowę.

Przez nacięcie w gardle zwierzęcia usunięto wnętrzności, mięśnie i kości, tak że reszta tworzyła coś na kształt worka. Głowa, połączona pasmem skóry z grzbietem, tworzyła zamknięcie, a ufarbowane na czerwono ścięgno, przeciągnięte przez otwory w rozcięciu na szyi, było mocno ściągnięte i przywiązane do pasa otaczającego talię kobiety.

Na pierwszy rzut oka stworzenie, które przyciągnęło uwagę mężczyzn, wydało się jej pozbawionym futra zwierzęciem. Ale kiedy podeszła bliżej, zaniemówiła i cofnęła się o krok, chwytając niewielki skórzany woreczek na szyi w nieświadomym geście obrony przed nieznanymi duchami. Przesuwała przez skórę małe przedmioty wewnątrz amuletu, wypowiadając zaklęcia. Bała się podejść bliżej, ale pochyliła się do przodu, wciąż nie dowierzając, że to, co miała przed oczami, jest naprawdę tym, co widzi.

Nie myliła się. To nie zwierzę przyciągnęło żarłoczne ptaki. To było dziecko. Wycieńczone, dziwacznie wyglądające dziecko!

Kobieta rozejrzała się, próbując zgadnąć, jakie inne zagadki mogą czaić się w pobliżu. Zaczęła ciągnąć nieprzytomną dziewczynkę, lecz kiedy usłyszała jęk, przestała. Jakby zapominając o swych obawach, uklękła przy dziecku i zaczęła nim delikatnie potrząsać. A gdy dziewczynka obróciła się, ukazując ropiejące ślady pazurów i spuchniętą nogę, kobieta natychmiast rozsupłała ścięgno zamykające woreczek ze skóry wydry.

Mężczyzna idący na czele spojrzał za siebie i zobaczył kobietę klęczącą przy dziecku. Podszedł do nich.

— Iza! Chodź! — rozkazał. — Przed nami ślady lwa jaskiniowego.

— To dziecko, Brun. Ranne, ale żywe — odpowiedziała.

Brun spojrzał na wychudzoną, małą dziewczynkę, jej wysokie czoło, mały nos i dziwnie płaską twarz.

— Nie jest z Klanu — orzekł z gwałtownym gestem i odwrócił się, by odejść.

— Brun, to jest dziecko. Ona jest ranna. Umrze, jeżeli ją tutaj zostawimy. — W oczach Izy widać było błaganie, pomagała sobie gestykulując.

Przywódca grupy wpatrywał się w kobietę. Był od niej o wiele wyższy — miał ponad sto pięćdziesiąt centymetrów wzrostu, mocno umięśniony i potężny, z dużą, wypukłą klatką piersiową i grubymi, pałąkowatymi nogami. Z wyglądu był podobny do Izy, choć jego cechy zewnętrzne były bardziej wyraziste, miał wydatniejsze łuki nadczołowe, większy nos. Nogi, brzuch, klatka piersiowa i górna część pleców pokryte były szorstkim, brązowym włosem zasługującym prawie na miano futra. Krzaczasta broda skrywała wydatną, pozbawioną podbródka szczękę. Jego okrycie również było podobne, lecz trochę krótsze, inaczej związane i z mniejszą liczbą zakładek i kieszeni do noszenia różnych rzeczy.

Nie niósł żadnych pakunków, jedynie broń i zimowe futrzane okrycie, podtrzymywane na plecach szerokim skórzanym pasem owiniętym wokół pochyłego czoła. Na prawym udzie miał pociemniałą, wyglądającą jak tatuaż bliznę w kształcie litery U, której końcówki rozszerzały się na boki. Była to oznaka jego totemu — żubra. Nie potrzebował żadnych ornamentów podkreślających przywództwo. Jego postura i uległość innych dobitnie o tym świadczyły.

Gdy opuścił zrobioną z kości przedniej nogi konia maczugę z ramienia na ziemię i oparł jej uchwyt o udo, Iza poznała, że Brun poważnie zastanawia się nad jej prośbą. Czekała spokojnie, skrywając podniecenie, żeby dać mu czas do namysłu. Postawił na ziemi ciężką dzidę i oparł jej hartowane ogniem drzewce o ramię. Poprawił bolę1, którą nosił razem z amuletem na szyi, tak by rozłożyć równomiernie wszystkie trzy kamienie. Zza rzemienia, którym był przepasany, wyciągnął pas miękkiej jeleniej skóry. Zwężał się on na końcach, a w środku miał wszyte wgłębienie służące do miotania kamieni. Przesunął skórą po ręce i zamyślił się.

Brun nie lubił szybko podejmować decyzji dotyczących Klanu, zwłaszcza teraz, kiedy byli bezdomni. Dlatego nie odmówił od razu. Powinienem był wiedzieć, że Iza zechce jej pomóc, pomyślał. Przecież czasami praktykuje swą uzdrowicielską magię nawet na zwierzętach, zwłaszcza młodych. Będzie zła, jeśli nie pozwolę jej pomóc temu dziecku. Jej pochodzenie nie jest istotne, ona widzi tylko ranne dziecko. Hm, może właśnie dlatego jest tak dobrą uzdrowicielką. Ale nawet uzdrowicielka jest tylko kobietą. Co za różnica, czy będzie zła czy nie? Dobrze wie, że nie powinna tego okazywać, a i tak mamy dość kłopotów, nawet bez tego rannego obcego dziecka. Ale jej totem, duchy... Czy nie rozzłoszczą się bardziej, jeżeli ona będzie zła? Jeśli znajdziemy nową jaskinię... nie, kiedy znajdziemy nową jaskinię, Iza będzie musiała uwarzyć napój na ceremonię dziękczynną. A jeśli będzie tak zła, że popełni błąd? Rozgniewane duchy mogłyby wszystko zepsuć. I tak są już dosyć złe. W czasie ceremonii wszystko musi się udać. Niech sobie weźmie dziecko, pomyślał. Szybko zmęczy się dodatkowym obciążeniem, a dziewczynka jest tak wycieńczona, że nawet czary mojej siostry mogą jej nie pomóc. Brun wetknął procę z powrotem za pas, podniósł broń i wzruszył ramionami. Niech robi, co chce, może ją zabrać albo zostawić, jak chce. Odwrócił się i szybko odszedł.

Iza wyjęła z koszyka skórzane okrycie, owinęła nim dziewczynkę, podniosła ją i przytroczyła sobie do biodra. Zdziwiła się, jak niewiele ważyła. Dziecko zajęczało, kiedy je podnosiła. Iza pogłaskała je i zajęła swoje miejsce za dwoma mężczyznami.

Inne kobiety zatrzymały się w pewnej odległości od Izy i Bruna. Kiedy spostrzegły, że uzdrowicielka coś podnosi i zabiera ze sobą, ich ręce zaczęły wykonywać szybkie ruchy podkreślane nielicznymi gardłowymi pomrukami — oznakami podrażnionej ciekawości. Wszystkie były ubrane tak samo jak ona i niosły równie dużo bagażu, z wyjątkiem worka ze skóry wydry. Był to ich cały dobytek ocalony z rumowiska pozostałego po trzęsieniu ziemi.

Dwie z siedmiu kobiet niosły w zawiniątkach niemowlęta. Trzymały je tuż przy ciele, co ułatwiało karmienie. W czasie postoju jedna z nich poczuła kroplę ciepłej wilgoci, wysupłała więc nagie dziecko z zawiniątka i trzymała przed sobą, aż przestało się moczyć. W czasie dłuższych postojów dzieci często były okrywane miękkimi skórami i dodatkowo okładane różnymi materiałami, które miały za zadanie pochłaniać ich rzadkie wydaliny — runem dzikich owiec zbieranym z ciernistych krzewów, w czasie gdy zwierzęta zmieniały sierść, ptasim puchem, czy wreszcie włóknami rozmaitych roślin. Ale w czasie wędrówki było prościej i wygodniej trzymać nagie dziecko przed sobą i nie przerywając marszu, pozwolić mu wypróżnić się na ziemię.

Kiedy na nowo rozpoczęły marsz, trzecia kobieta podniosła małego chłopca i za pomocą skórzanego pasa przekroczyła go sobie do biodra. Chwilę później zaczął się wiercić, chcąc zejść na ziemię i iść o własnych siłach. Puściła go, wiedząc, że wróci, kiedy się zmęczy. Starsza dziewczynka, mimo że nie była jeszcze kobietą, niosła ciężar jak wszystkie inne. Podążała za matką idącą śladami Izy, od czasu do czasu zerkając na chłopca, mężczyznę prawie, który zamykał pochód kobiet. Starał się iść w pewnej odległości od kobiet, tak by wyglądało na to, że jest jednym z trzech myśliwych zamykających grupę, a niejednym z dzieci. Żałował, że nie może nieść żadnego myśliwskiego trofeum, i nawet zazdrościł jednemu ze starców idącemu z grupą kobiet, bo ten niósł na ramieniu wielkiego upolowanego z procy zająca.

Myśliwi nie byli jedynymi zdobywcami pożywienia dla Klanu. Bardzo często robiły to kobiety, a ich działania były nawet pewniejsze. Nie zważając na obciążenie, przetrząsały okolice tak umiejętnie, że prawie wcale nie zwalniało to tempa marszu. Skupisko lilii zostało szybko pozbawione pączków i kwiatów, a kilka uderzeń motyki ukazywało delikatne, świeże korzonki. Kłącza pałki były jeszcze łatwiejsze do wyrwania z podmokłego gruntu.

Gdyby nie to, że się przenosili, kobiety zapamiętałyby miejsce pełne wysokich, smukłych roślin, by powrócić do nich, gdy dojrzeją, i zebrać delikatne ogonki. A jeszcze później żółty pyłek zmieszany ze skrobią uzyskaną z włókien starych korzeni dałby w efekcie przaśne, treściwe ciasteczka. A gdy końce roślin by się wysuszyły, kobiety zebrałyby włókna — wiele koszy, które niosły, było uplecionych z twardych liści i łodyg. Teraz jednak zbierały tylko to, co znalazły: młode pędy i delikatne liście koniczyny, lucerny, mleczu, oskubane z kolców osty, nieco wczesnych jagód i owoców. Ostro zakończone motyki były w ciągłym użyciu. W zwinnych rękach kobiet nic nie mogło im ujść. Służyły do podnoszenia opadłych konarów, pod którymi kryły się traszki i smakowite, tłuste gąsienice; za pomocą motyk kobiety wyławiały słodkowodne mięczaki, nie mówiąc już o rozmaitych bulwach, cebulkach i korzonkach, które po prostu wykopywały z ziemi.

Wszystko to było natychmiast chowane w którejś z rozlicznych kieszeni lub w wolnym zakątku jakiegoś koszyka. Duże zielone liście służyły do owijania różnych rzeczy; niektóre, jak łopian, nadawały się do gotowania i jedzenia. Wyschnięte kawałki drewna, gałązki, trawy, a nawet zwierzęcy nawóz też były skrzętnie zbierane. I chociaż późnym latem wybór rzeczy nadających się dojedzenia był większy, już teraz nie można było narzekać — jeśli wiedziało się, gdzie szukać.

Iza podniosła wzrok, gdy dokuśtykał do niej starzec — był po trzydziestce. Nie niósł żadnych pakunków ani broni, miał jedynie długą laskę, którą podpierał się w czasie marszu. Jego prawa noga była krótsza i wyraźnie na nią utykał, a mimo to poruszał się z zadziwiającą sprawnością. Jego prawe ramię i ucięta poniżej łokcia ręka były w zaniku. Potężne ramię, ręka i muskularna noga po lewej, w pełni rozwiniętej stronie nadawały mu koślawy wygląd. Czaszka była większa niż u pozostałych członków Klanu. Komplikacje przy porodzie okaleczyły go na całe życie.

Był pierworodnym bratem Izy i Bruna. Gdyby nie kalectwo, zostałby przywódcą. Skóra, którą nosił, przycięta była na męski sposób, a na plecach, wzorem innych mężczyzn, przytroczone miał ciepłe futro, które służyło mu również za posłanie. Do pasa miał jednak przywiązanych wiele pakunków, a na plecach płachtę skrywającą jakiś wypukły przedmiot.

Lewa część jego twarzy była mocno zniekształcona, brak było w niej oka, ale za to prawe oko błyszczało nie tylko inteligencją, ale i czymś więcej. Mimo że był kaleką, poruszał się z powagą płynącą z mądrości i poczucia swego miejsca w plemieniu. Był mog-urem, najpotężniejszym czarownikiem, najgroźniejszą i najbardziej czczoną istotą wszystkich Klanów. Był przekonany, że zdeformowane ciało było mu dane, by mógł stać się pośrednikiem ze światem duchów, a nie po to, by przewodzić swemu Klanowi. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że w wielu wypadkach jego władza znacznie przewyższała władzę któregokolwiek z przywódców. Tylko najbliższa rodzina pamiętała imię nadane mu przy urodzeniu i zwracała się do niego w ten sposób.

— Creb — powitała go Iza i uczyniła gest oznaczający, że miło jej, iż się do niej przyłączył.

— Iza? — Wskazał na dziecko, które niosła.

Kobieta rozchyliła okrycie i Creb przyjrzał się uważnie małej zarumienionej twarzy. Jego oko powędrowało w stronę spuchniętej nogi i ropiejącej rany, a potem na uzdrowicielkę, starając się wyczytać coś z jej twarzy. Dziewczynka jęknęła, a rysy twarzy Creba wyraźnie zmiękły. Pokiwał głową z aprobatą.

— Dobrze — powiedział. Dźwięk był gardłowy, przypominał burknięcie. A potem uczynił gest, który miał znaczyć: — Dość śmierci.

Creb pozostał z tyłu. Nie musiał podporządkowywać się zasadzie, która przydzielała każdemu miejsce i pozycję, mógł iść nawet z przywódcą, jeśli miał na to ochotę. Mog-ur był ponad i poza hierarchią Klanu.

Gdy Brun zatrzymał się, by rozejrzeć się po okolicy, ślady lwów były już dość daleko za nimi. Za rzeką, jak tylko sięgał wzrokiem, widniał pagórkowaty step przechodzący w oddali w płaską, zieloną równinę. Nic nie zasłaniało widoku. Kilka rachitycznych drzewek stanowiło dobrą perspektywę dla rozległej równiny, podkreślając jej pustkę.

W oddali chmura pyłu zdradzała obecność dużego stada rogatych zwierząt. Brun żałował, że nie może zwołać myśliwych i pognać za stadem. Za nim rozciągał się szmat stepu i daleki, liściasty las. Po tej stronie rzeki step kończył się niespodziewanie nadbrzeżnym klifem. Kamienna ściana przechodziła w podnóże majestatycznych, pokrytych lodowcem gór. Lodowe czapy mieniły się odcieniami różu, karmazynu, fioletu i purpury, odbijając promienie zachodzącego słońca. Gigantyczne, błyszczące klejnoty zdobiły królewskie szczyty. Przywódca był poruszony tym widokiem.

Zawrócił i poprowadził Klan w stronę klifu, gdzie zawsze istniała możliwość znalezienia jaskini. Potrzebowali schronienia, ale najważniejsze było znalezienie stosownej kryjówki dla totemu. Opiekuńcze duchy, jeżeli jeszcze ich nie opuściły, potrzebowały domu. Duchy były na nich złe, trzęsienie ziemi było tego wyraźnym dowodem. Zniszczyły dom i spowodowały śmierć sześciu członków plemienia. Jeżeli nie znajdą stałego miejsca dla duchów totemu, te opuszczą Klan, zdając go na łaskę i niełaskę złych duchów, które przynosiły choroby i płoszyły zwierzynę. Nikt nie wiedział, dlaczego duchy były rozzłoszczone, nawet mog-ur, mimo że co noc odprawiał swe rytuały, by ostudzić ich gniew i oddalić poczucie strachu ciążące nad Klanem. Wszyscy się bali, ale najbardziej bał się Brun.

Klan znajdował się pod jego pieczą i Brun czuł brzemię odpowiedzialności. Duchy, te niewidoczne siły i ich niezgłębione zamiary, zbijały go z tropu. Czuł się o wiele pewniej podczas polowań. Żadna z jaskiń, które do tej pory obejrzał, nie nadawała się — wszystkim czegoś brakowało — a Brun robił się coraz bardziej niespokojny. Cenne ciepłe dni, kiedy powinni gromadzić zapasy na zimę, uciekały bezpowrotnie, marnotrawione na poszukiwanie nowego domu. Wkrótce może zostać zmuszony do tego, by ukryć Klan w jakiejś nieodpowiedniej dziurze i podjąć poszukiwania na nowo dopiero w przyszłym roku. Byłoby to bardzo niekorzystne. Brun miał gorącą nadzieję, że do tego nie dojdzie.

Długo szli wzdłuż podnóża klifu. Kiedy dotarli do wąskiego wodospadu spadającego wzdłuż kamiennej ściany, Brun zatrzymał grupę. Mgła wodospadu i promienie słońca tworzyły migotliwą tęczę. Zmęczone kobiety postawiły na ziemi swoje bagaże i rozeszły się w poszukiwaniu drewna.

Iza rozłożyła futrzane okrycie, położyła na nim dziecko, a sama poszła pomóc innym kobietom. Martwiła się o dziewczynkę. Oddychała płytko i nadal się nie ocknęła; nawet jej pojękiwania stały się rzadsze. Iza myślała o tym, jak pomóc dziecku, i o ziołach, które miała w podręcznym woreczku. Zbierając drewno, bacznie oglądała okoliczne rośliny. Każda z nich, bez względu na to, czy znana czy nie, miała dla niej wartość medyczną lub odżywczą. Zresztą niewiele było takich, których by nie znała.

Kiedy na podmokłym brzegu małego strumyka spostrzegła długie łodygi mających właśnie zakwitnąć irysów, jeden kłopot był już rozwiązany. Pędy chmielu wijące się wokół jednego z drzew podsunęły inny pomysł, ale zdecydowała się użyć sproszkowanego chmielu, który miała w torbie, ponieważ jajowate szyszki tej rośliny były jeszcze niedojrzałe. Ściągnęła miękką, szarą korę z krzaka olchy rosnącego nad wodą i powąchała ją. Wydzielała mocny aromat. Iza pokiwała głową i schowała korę. Zanim poszła z powrotem, nazbierała jeszcze kilka garści młodych liści koniczyny.

Kiedy zebrano drewno i przygotowano ognisko, Grod, mężczyzna, który szedł na przedzie z Brunem, wyjął żarzący się kawałek drewna owinięty mchem i umieszczony w rogu żubra. Potrafili krzesać ogień, ale w czasie podróży przez nieznaną krainę łatwiej było zabrać rozżarzone drewno z jednego ogniska, pilnować, by nie zgasło, i rozpalać nowe ognisko, niż próbować każdego wieczoru wykrzesać ogień, i to przy użyciu nie wiadomo jakich materiałów.

Grod bardzo uważnie doglądał żaru w czasie wędrówki. Ognisko, z którego pochodził, zostało rozpalone drewnem z ogniska z zeszłego dnia, ono zaś miało swój początek w ognisku wznieconym na szczątkach dawnej jaskini. Rytuał zasiedlania nowego miejsca wymagał, by rozpalony tam ogień pochodził ze starej siedziby.

Opieka nad ogniem mogła być powierzona tylko mężczyźnie stojącemu wysoko w hierarchii. Gdyby ogień wygasł... Byłby to nieomylny znak, że opiekuńcze duchy ich opuściły; dla Groda oznaczałoby to degradację z drugiego na najniższe miejsce w męskiej części Klanu — upokorzenie, na które nie mógł sobie pozwolić. Doznawał więc wielkiego honoru, ale ciążyła też na nim ogromna odpowiedzialność.

Podczas gdy Grod ostrożnie położył rozżarzony kawałek drewna na podściółce, rozpalając nowe ognisko, kobiety zabrały się do swoich zajęć. Sposobami przekazywanymi z pokolenia na pokolenie szybko ściągnęły skórę z upolowanej zwierzyny. Niedługo potem mięso obracało się na rożnie. Wysoka temperatura spiekła je na zewnątrz, zatrzymując soki.

Tymi samymi ostrymi kamiennymi nożami, którymi ściągały skórę i cięły mięso, kobiety obrały i pokroiły korzonki i bulwy. Ciasno plecione, wodoszczelne kosze i drewniane misy napełniły wodą, a potem włożyły w nie rozgrzane kamienie. Gdy te się ochłodziły, wkładały je na powrót do ognia, a do wody wkładały nową porcję kamieni. Gdy woda się zagotowała, można było ugotować w niej rośliny. Kobiety opiekły grube larwy, aż stały się chrupiące, a małe jaszczurki smażyły tak długo, że ich twarda skóra sczerniała i popękała, odsłaniając upieczone, smaczne mięso.

Pomagając w przyrządzaniu posiłku, Iza czyniła też własne przygotowania. W drewnianym naczyniu, które wiele lat temu wycięła z kawałka grubego konaru, zagotowała wodę. Umyła kłącza irysów, przeżuła je na papkę i wypluła do gotującej się wody. W innym naczyniu — czarce wykonanej z dolnej szczęki jelenia — utarła liście koniczyny, odmierzyła odrobinę sproszkowanego chmielu, podzieliła korę olchy na małe kawałeczki i zalała wszystko wrzącą wodą. Potem na kamiennych żarnach roztarła kawałek twardego, suchego mięsa z żelaznych zapasów. W trzecim naczyniu zmieszała to z wywarem z gotowanych roślin.

Kobiety, które chodziły za Izą, rzucały w jej kierunku zaciekawione spojrzenia, mając nadzieję, że zobaczą jakiś znak objaśnienia. Wszyscy członkowie Klanu, mimo że starali się tego nie okazywać, aż kipieli z ciekawości. Widzieli, jak Iza podniosła dziewczynkę, a kiedy rozbili obóz, każdy z nich znalazł jakiś powód, by zatrzymać się w pobliżu. Wszyscy zastanawiali się, w jaki sposób dziecko się tam znalazło, co się stało z resztą jego Klanu, a przede wszystkim dlaczego Brun pozwolił Izie je zabrać, mimo że przecież było inne.

Ebra lepiej niż ktokolwiek inny wiedziała, jak bardzo Brun był spięty. To ona przecież masowała mu szyję i plecy i ona też doświadczała — rzadkich, na szczęście — nerwowych reakcji swego partnera. Brun był znany z opanowania, wiedziała, że żałuje tych nielicznych wybuchów złości, chociaż nigdy nie próbował ich załagodzić, chociażby przyznając się do nich. Ale nawet Ebra zastanawiała się, dlaczego pozwolił zabrać dziewczynkę, zważywszy na to, że jakiekolwiek odstępstwo od zwyczajów mogło tylko wzmóc gniew duchów.

Mimo trawiącej ją ciekawości Ebra nie zapytała Izy o nic, a wszystkie inne kobiety stały za nisko w hierarchii, by nawet o tym pomyśleć. Nikt nie przeszkadzał uzdrowicielce w jej magicznych praktykach, a Iza nie miała nastroju do jałowych rozmów. Skoncentrowała się na dziewczynce, która potrzebowała pomocy. Creb również interesował się nią, ale jego obecność Iza powitała z zadowoleniem.

Z niemą radością patrzyła, jak czarownik podszedł do nieprzytomnej dziewczynki, przyjrzał się jej dokładnie, a potem oparł laskę o duży kamień i zaczął wykonywać zdrową ręką płynne ruchy nad dzieckiem. Wzywał dobre duchy do pomocy w jej uzdrowieniu. Choroby i wypadki były tajemniczym odzwierciedleniem toczonej w ciele walki duchów. Magiczne umiejętności Izy pochodziły od duchów opiekuńczych, które przez nią przemawiały. Żadne leczenie nie było jednak ważne bez czarownika. Uzdrowicielka była jedynie narzędziem w rękach duchów. Mog-ur wstawiał się za kimś bezpośrednio u nich.

Iza nie wiedziała, dlaczego przejęła się dzieckiem tak różnym od nich wszystkich, ale pragnęła, by dziewczynka przeżyła. Kiedy mog-ur skończył, wzięła dziecko na ręce i zaniosła nad wodę. Zanurzyła dziewczynkę w wodzie po samą głowę i zmyła z małego ciała brud i błoto. Chłodna woda ożywiła dziecko, które zaczęło się rzucać i wić, wydając z siebie dźwięki, jakich uzdrowicielka nigdy jeszcze nie słyszała. Wracając, Iza trzymała małą przy sobie i uspokajała ją miękkim, gardłowym mruczeniem.

Delikatnie, choć stanowczo przemyła jej rany miękkim kawałkiem króliczej skóry, namoczonym w gorącym wywarze z kłączy irysa. Potem zaczerpnęła papki z dna naczynia, nałożyła ją bezpośrednio na ranę, przykryła kawałkiem skóry królika i owiązała nogę dziecka pasami ze skóry jelenia, by utrzymać okład na miejscu. Następnie rozszczepioną gałązką wyłowiła z naczynia koniczynę, korę olchy i kamienie, odstawiając je do ostygnięcia razem z miską gorącego rosołu.

Creb wykonał gest w stronę naczyń. Nie było to bezpośrednie pytanie — nawet mog-ur nie zapytałby uzdrowicielki bezpośrednio o jej magiczne czynności — był to raczej wyraz zaciekawienia. Izy nie drażniła ciekawość brata; doceniał jej wiedzę bardziej niż ktokolwiek inny. Używał też tych samych ziół, choć w innych celach. Z wyjątkiem rad Klanu, gdzie spotykała inne uzdrowicielki, Creb był jedyną osobą, z którą mogła porozmawiać na te tematy.

— To niszczy złe duchy wywołujące zakażenie. — Iza wskazała odkażający roztwór z kłączy irysa. — Okład wyciąga truciznę i pomaga zagoić ranę. — Podniosła kościaną czarkę i zanurzyła w niej palec, by sprawdzić temperaturę. — Koniczyna pobudza serce do walki ze złymi duchami. — Iza używała kilku słów, głównie dla podkreślenia gestów.

Członkowie Klanu nie potrafili tak dobrze artykułować dźwięków, by powstał z nich język; porozumiewali się głównie gestem i ruchem, lecz ich język migowy był zupełnie zrozumiały i bogaty w znaczenia.

— Koniczyna to pożywienie. Jedliśmy ją wczoraj — pokazał Creb.

— Tak — zgodziła się Iza — i zjemy ją dzisiaj. Ważne, jak się ją przyrządza. W czasie gotowania mała ilość wody wyciąga z dużej garści koniczyny wszystko, co potrzeba; liście się potem wyrzuca. — Creb pokiwał ze zrozumieniem głową, a ona ciągnęła dalej: — Kora olchy oczyszcza krew, wyciąga złe duchy, które ją zatruwają.

— Wyjęłaś też coś ze swojej torby.

— Sproszkowany chmiel oraz dojrzałe owoce. To ją uspokoi i będzie mogła spać spokojnie. Kiedy duchy będą ze sobą walczyć, będzie potrzebowała sił.

Creb znów pokiwał głową. Znał nasenne właściwości chmielu, który użyty inaczej, wprowadzał w stan lekkiej euforii. Choć zawsze interesowały go metody Izy, sam rzadko udzielał informacji o sposobach użycia ziół, które on praktykował. Ta ezoteryczna wiedza była zastrzeżona dla czarowników i ich uczniów — nie dla kobiet. Nawet nie dla uzdrowicielek. Na temat właściwości roślin Iza wiedziała więcej od niego i bał się, że mogłaby zbyt wielu rzeczy -się domyślić. Byłoby niewskazane, gdyby dowiedziała się zbyt wiele na temat jego magii.

— A to drugie naczynie? — zapytał.

— To rosół. Biedactwo jest na pół zagłodzone. Jak myślisz, co się stało? Skąd pochodzi? Gdzie jej bliscy? Szła chyba sama przez wiele dni.

— Tylko duchy znają prawdę — odparł mog-ur. — Czy jesteś pewna, że twoja magia na nią podziała? Ona nie pochodzi z Klanu.

— Powinna pomóc. Inni też są ludźmi. Pamiętasz, jak matka opowiadała o mężczyźnie ze złamaną ręką, tym, któremu pomogła jej matka. Magia klanu podziałała na niego, chociaż po nasennym lekarstwie obudził się później niż zwykle.

— Szkoda, że nie znałaś matki naszej matki. Była wspaniałą uzdrowicielką, przychodzili do niej ludzie z innych Klanów. Szkoda, że odeszła do świata duchów tak szybko po twoich narodzinach. To ona opowiedziała mi o tym mężczyźnie, mówił mi o nim też poprzedni mog-ur. Po wyzdrowieniu pozostał z nami jeszcze przez pewien czas i polował z Klanem. Musiał być dobrym myśliwym, bo został dopuszczony do ceremonii myśliwskiej. Tak, to prawda, oni też są ludźmi, ale innymi. — Mog-ur przerwał.

Iza była zbyt domyślna; nie mógł powiedzieć za dużo, bo mogłaby wyciągnąć z tego jakieś wnioski dotyczące męskich ceremonii. Raz jeszcze sprawdziła naczynia, potem ułożyła głowę dziecka na kolanach i małymi łykami zaczęła je karmić. Łatwiej poszło jej z rosołem. Dziewczynka mamrotała coś nieskładnie i wykręcała się od gorzkiego lekarstwa, ale nawet w stanie otępienia jej ciało łaknęło pożywienia. Kobieta przytuliła dziecko, gdy zapadło w cichy sen, a potem sprawdziła oddech i pracę serca. Zrobiła, co mogła. Jeżeli dziewczynka nie była zbyt wyczerpana, miała szansę. Wszystko zależało teraz od duchów i jej wewnętrznej siły.

Iza zauważyła zbliżającego się Bruna. Patrzył na nią z niechęcią. Szybko wstała i pobiegła pomóc przy posiłku. Brun prawie zapomniał o obcym dziecku, ale teraz na nowo ogarnęły go wątpliwości. Mimo że było w zwyczaju odwrócić głowę, by nie przyglądać się rozmowie innych, nie mógł nie zauważyć podniecenia członków Klanu. Ich zdziwienie, że pozwolił zabrać dziewczynkę, udzieliło się jemu samemu. Zaczął się obawiać, że obecność wśród nich obcej istoty może wzbudzić gniew duchów. Miał właśnie zagadnąć uzdrowicielkę, kiedy spostrzegł go Creb i szybko odciągnął na bok.

— Co się stało, Brun? Wyglądasz na zmartwionego.

— Iza musi porzucić to dziecko, mog-ur. Ono nie należy do Klanu. Duchom nie spodoba się, że jest z nami, kiedy szukamy nowej jaskini. Nie powinienem był pozwolić Izie na zabranie dziecka.

— Nie, Brun — zaoponował mog-ur. — Opiekuńcze duchy nie gniewają się za dobroć. Znasz Izę. Nie może znieść widoku czyjegoś cierpienia i nie starać się pomóc. Nie sądzisz, że duchy też ją znają? Gdyby nie chciały, żeby Iza pomogła dziecku, nie zostawiłyby go na jej drodze. Musi w tym coś być. Dziewczynka i tak może umrzeć, Brun, ale jeśli Ursus zechce wezwać ją do świata duchów, niech to będzie jego decyzja. Nie wtrącaj się. Umrze na pewno, jeśli ją zostawimy.

Brun nie był przekonany do końca — w dziewczynce było coś, co nie dawało mu spokoju — ale mog-ur lepiej znał się na świecie duchów, więc ustąpił.

Po posiłku Creb usiadł w zamyśleniu. Czekał, aż wszyscy skończą jeść, żeby zacząć nocny rytuał. Iza zrobiła mu posłanie i przygotowywała się na następny ranek. Mog-ur zabronił mężczyznom spać z kobietami aż do czasu znalezienia nowej jaskini, by mogli skoncentrować swą energię na rytuałach. Wszyscy winni mieć świadomość wyrzeczeń, które miały w końcu doprowadzić ich do nowego domu.

Izie nie robiło to różnicy. Jej partner zginął podczas trzęsienia. W czasie pogrzebu opłakiwała go — gdyby postąpiła inaczej, mogłoby to sprowadzić nieszczęście — ale nie martwiła się specjalnie jego brakiem. Nie było tajemnicą, że był wymagający i okrutny. Nigdy nie było między nimi żadnego uczucia. Teraz, kiedy została sama, nie wiedziała, co Brun postanowi z nią zrobić. Ktoś będzie musiał się zająć nią i dzieckiem, którego oczekiwała; miała tylko nadzieję, że nadal będzie mogła gotować dla Creba.

Mog-ur doskonale znał jej kłopoty. Iza czuła, że nie lubił jej partnera tak jak i ona, choć nigdy nie wtrącał się w ich sprawy. Gotowanie dla mog-ura zawsze uważała za zaszczyt, a poza tym darzyła swego brata uczuciem, jakim inne kobiety darzyły swoich partnerów.

Czasami Iza współczuła Crebowi. Gdyby chciał, mógłby mieć partnerkę. Ale wiedziała też, że mimo potęgi jego magii i wysokiej pozycji żadna kobieta nie mogła spojrzeć bez odrazy na jego zdeformowane ciało i twarz. Była pewna, że on też to wie — nigdy nie miał partnerki, zachował wstrzemięźliwość. Wszyscy, kobiety i mężczyźni — może tylko z wyjątkiem Bruna — obawiali się mog-ura i podchodzili do niego z lękiem. Wszyscy — z wyjątkiem Izy, która od urodzenia znała jego dobroć i wrażliwość. Była to część jego natury, którą rzadko okazywał.

Właśnie te cechy natury zajmowały w tej chwili myśli wielkiego mog-ura. Zamiast skupić się na wieczornej ceremonii, myślał o dziewczynce. Zawsze ciekawił go jej lud, ale Klan unikał Innych, jak tylko mógł, a on nigdy wcześniej nie widział ich dziecka. Podejrzewał, że znalezienie jej ma coś wspólnego z trzęsieniem ziemi, ale był zdziwiony, że ktoś z nich znalazł się tak blisko — zwykle mieszkali o wiele dalej na północ.

Zauważył, że kilku mężczyzn zabiera się do wyjścia z obozowiska, podniósł się więc, żeby kontrolować przygotowania. Ceremonia była męskim przywilejem i obowiązkiem. Kobiety bardzo rzadko dopuszczano do religijnych obrządków, a z tego wyłączone były całkowicie. Gdyby jakaś kobieta ujrzała mężczyzn w czasie ceremonii, byłaby to najgorsza z możliwych katastrof. Nie tylko spowodowałoby to nieszczęście, ale opiekuńcze duchy opuściłyby Klan, co oznaczało jego całkowitą zagładę.

Na szczęście nie było powodów do takich obaw. Żadnej kobiecie nie przyszłoby do głowy, by zbliżyć się do miejsca rytuału. Oczekiwały tej chwili, by odpocząć, uwolnić się od ciągłych żądań mężczyzn i konieczności stałego przestrzegania zasad hierarchii. Kobietom bywało ciężko, gdy mężczyźni byli w pobliżu i całą złość wyładowywali na swych towarzyszkach. Zwykle przynajmniej część czasu spędzali z dala od nich, polując. Kobietom równie mocno zależało na znalezieniu nowej siedziby, ale niewiele mogły zrobić. To Brun, nie pytając ich o zdanie, wybierał kierunek wędrówki.

Podejmowanie ważnych decyzji i ponoszenie odpowiedzialności za Klan kobiety pozostawiły mężczyznom. W ciągu niemal stu tysięcy lat Klan prawie się nie zmienił. Kobiety nie były już zdolne do zmiany istniejącego stanu rzeczy. Poszczególne role, niegdyś przyjęte dla wygody, zostały niemalże zapisane w genach. Obie płcie przyjmowały to bez sprzeciwu; uważały to za rzecz oczywistą. Zmiana ról była równie nie do pomyślenia jak próba wyhodowania dodatkowej ręki czy zmiany kształtu mózgu.

Gdy mężczyźni odeszli, kobiety zebrały się wokół Ebry, z cichą nadzieją, że dołączy do nich Iza i zaspokoi ich ciekawość. Iza była jednak zmęczona i nie chciała odstępować dziecka. Kiedy Creb odszedł, położyła się obok dziewczynki i okryła ją swym futrem. Obserwowała ją przez chwilę w ciemnym świetle dogasającego ogniska.

Dziwne maleństwo, pomyślała. Brzydka, płaska twarz, wysokie, wystające czoło, mały nos i dziwna, stercząca kość pod ustami. Ciekawe, ile ma lat. Jest młodsza, niż sądziłam. To przez to, że taka wysoka. A jaka chuda! Skóra i kości. Biedne dziecko, ciekawe, jak długo nic nie jadła. I jak długo szła? Iza otoczyła dziewczynkę ramieniem. Kobieta, która pomagała czasami młodym zwierzętom, nie mogła nie pomóc małej, nieszczęsnej, zabiedzonej dziewczynce. Jej dobre serce zaakceptowało dziecko.

Mog-ur czekał, aż każdy z mężczyzn zajmie swoje miejsce za jednym z kamieni. Kamienie tworzyły mały krąg wewnątrz większego, utworzonego z pochodni. Znajdowali się w otwartym stepie, z dala od obozu. Mężczyźni usiedli, czarownik odczekał jeszcze chwilę, a potem wyszedł na środek, trzymając w ręku pochodnię z aromatycznego drewna. Zatknął ją w ziemi, przed wolnym kamieniem, za którym umieścił swoją laskę.

Stał wyprostowany na zdrowej nodze w środku koła, wpatrując się w ciemność ponad głowami siedzących mężczyzn. Miał taki wyraz twarzy, jakby widział świat, na który pozostali byli ślepi. Owinięty skórą niedźwiedzia kryjącą ułomność jego ciała, wyglądał imponująco i wręcz nierealnie — człowiek, ale ze względu na swą niezwykłą sylwetkę jakiś inny. Jego kalectwo nadawało mu nadprzyrodzony wygląd, który wzbudzał strach, zwłaszcza podczas ceremonii.

Nagle, ze zręcznością kuglarza, wydobył czaszkę. Zdrową, lewą ręką trzymał ją wysoko ponad głową, obracając się wolno, tak żeby każdy mógł przyjrzeć się jej charakterystycznemu, wysoko sklepionemu kształtowi. Mężczyźni wpatrywali się w czerep niedźwiedzia jaskiniowego, pobłyskujący białawo w migotliwym świetle pochodni. Mog-ur ułożył czaszkę przed małą pochodnią na ziemi i usiadł z tyłu, zamykając krąg.

Młody mężczyzna siedzący obok niego wstał i podniósł drewnianą miskę. Miał skończone jedenaście lat i dostąpił ceremonii inicjacji tuż przed trzęsieniem ziemi. Goov został wybrany na pomocnika, kiedy był małym chłopcem, i często towarzyszył mog-urowi w przygotowaniach. Jednak pomocnicy nie byli dopuszczani do właściwej ceremonii, dopóki nie stali się mężczyznami. Po raz pierwszy Goov wystąpił w nowej roli wkrótce po rozpoczęciu przez nich poszukiwań, lecz wciąż jeszcze miał tremę.

Dla Goova poszukiwanie nowej siedziby stało się czymś szczególnym. Było okazją do nauczenia się od samego wielkiego mog-ura szczegółów rzadko odprawianej i trudnej do opisania ceremonii zasiedlania nowego miejsca. Jako małe dziecko bał się czarownika, chociaż rozumiał, że został obdarzony wielkim honorem, kiedy wyznaczono go na pomocnika. Od tamtej pory młodzieniec nie tylko przekonał się, że kaleki czarownik jest najwprawniejszym mog-urem wszystkich Klanów, ale także że pod surową powierzchownością drzemie dobre i delikatne serce. Goov podziwiał i kochał swego nauczyciela.

Pomocnik rozpoczął przygotowywanie rytualnego napoju, kiedy tylko Brun zarządził postój. Rozpoczął od roztarcia bielunia pomiędzy dwoma kamieniami. Najtrudniej było odmierzyć ilość i proporcje pomiędzy liśćmi, łodygami i kwiatami. Potem zalał wszystko wrzącą wodą i odstawił, by mieszanina zdążyła się zaparzyć do ceremonii.

Cedząc przez palce, Goov nalał wywaru z bielunia do specjalnego naczynia używanego podczas ceremonii, niecierpliwie czekając na skinięcie mistrza. Mog-ur upił łyk, kiwnął z uznaniem głową i wypił nieco więcej. Goov bezgłośnie odetchnął z ulgą. Następnie podał naczynie każdemu po kolei, zaczynając od Bruna. Trzymał je, kiedy pili, uważając na ilość płynu. Sam wypił ostatni.

Mog-ur zaczekał, aż usiądzie, a potem dał sygnał. Mężczyźni zaczęli rytmicznie uderzać w ziemię końcami swoich dzid. Ich głuche uderzenia stawały się coraz głośniejsze, aż w końcu nie było słychać żadnego innego dźwięku. Po chwili wszyscy wstali i zaczęli się poruszać w rytm uderzeń. Czarownik wpatrywał się w czaszkę, aż jego intensywne spojrzenie skupiło uwagę mężczyzn na relikwii. Właściwe rozłożenie obrządku w czasie było najważniejsze, a on umiał robić to doskonale. Oczekiwanie sięgnęło szczytu — jeszcze chwila i zaczęłoby opadać. Mog-ur spojrzał na swego brata, przywódcę Klanu. Brun ukucnął przed czaszką.

— Duchu Żubra, totemie Bruna — zaczął czarownik. Ale padło tylko jedno słowo: Brun. Resztę wyraził gestami swej jednej ręki. Potem nastąpiła seria gestów, odwiecznych symboli, którymi posługiwano się w rozmowach z duchami. Używano ich także w rozmowach z Klanami, których język migowy był niezrozumiały. Ruchami rąk mog-ur błagał ducha Żubra, by przebaczył uchybieniom, którymi mogli go urazić, prosił o pomoc.

— Ten człowiek zawsze czcił duchy, Wielki Żubrze, zawsze przestrzegał tradycji Klanu. Jest silnym i sprawiedliwym przywódcą, mądrym i opanowanym przewodnikiem, dobrym opiekunem i myśliwym. Zasługuje na względy Wielkiego Żubra. Nie opuszczaj go; poprowadź go do nowego domu, do miejsca, z którego duch Żubra będzie zadowolony. Klan błaga totem o pomoc — zakończył czarownik. Potem spojrzał na kolejnego mężczyznę. Kiedy Brun się wycofał, przed czaszką kucnął Grod.

Żadna kobieta nie miała prawa być świadkiem ceremonii i ujrzeć, jak mężczyźni, którzy na co dzień z wielkim spokojem i siłą przewodzili Klanowi, błagali niewidzialne duchy i kajali się przed nimi, tak jak kobiety robiły to przed mężczyznami.

— Duchu Burego Niedźwiedzia, totemie Groda. — Mog-ur powtórzył całą ceremonię błagalną, zwracając się do totemu Groda, a potem do totemów każdego z pozostałych mężczyzn po kolei. Potem znów zaczął wpatrywać się w czaszkę, a mężczyźni ponownie zaczęli uderzać dzidami o ziemię.

Wiedzieli, co ich czeka dalej. Ceremonia nigdy się nie zmieniała, co noc była dokładnie taka sama, a jednak narastało w nich podniecenie. Czekali, aż mog-ur wezwie ducha Ursusa, Wielkiego Niedźwiedzia Jaskiniowego, swój totem, ducha najbardziej czczonego przez wszystkich.

Ursus był czymś więcej niż tylko totemem mog-ura; był totemem wszystkich. To dzięki Ursusowi stali się Klanem, on był nawyższym duchem i opiekunem. Cześć oddawana Niedźwiedziowi Jaskiniowemu łączyła ich wszystkich, była siłą, która stapiała wszystkie autonomiczne Klany w jeden lud, Klan Niedźwiedzia Jaskiniowego.

Kiedy jednooki mag uznał, że nadszedł właściwy moment, dał znak. Mężczyźni przestali uderzać dzidami i usiedli za swymi kamieniami. Mimo to ciężki, głuchy rytm wciąż dudnił im w głowach.

Mog-ur dobył z małego woreczka garść nasion babimoru. Dmuchnął w nie, trzymając rękę nad niewielką pochodnią. Nasiona zapaliły się, spadając wokół czaszki kaskadą migotliwych światełek, wyraźnie widocznych w ciemności. Czaszka pojaśniała, wydawało się, że ożyła. Mężczyźni, których zmysły zostały pobudzone wywarem z bielunia, byli o tym przekonani. Na pobliskim drzewie jak na zawołanie zahukała sowa, potęgując swym głosem tajemniczy nastrój.

— Wielki Ursusie, Opiekunie Klanu — rozpoczął czarownik — wskaż nową siedzibę Klanu, tak jak kiedyś Niedźwiedź Jaskiniowy wskazał, jak żyć w jaskini i okrywać się futrem. Ochroń swój Klan przed Górą Lodową, Duchem Ziarnistej Śnieżycy, który ją począł, oraz Duchem Zawiei, jego towarzyszem. Klan błaga cię, Wielki Niedźwiedziu Jaskiniowy, byś nie dopuścił do nas złych duchów teraz, kiedy jesteśmy bezdomni. O, największy ze wszystkich duchów, twój Klan, twój lud błaga ducha potężnego Ursusa, by połączył się z nimi w ich wędrówce.

Potem mog-ur posłużył się mocą swego wielkiego mózgu.

Pierwotne ludy, których mózgi były niemal pozbawione płatów czołowych, nie używały mowy, bo nie pozwalały im na to nie wykształcone organy głosowe. Miały za to ogromne mózgi — większe niż którakolwiek rasa żyjąca ówcześnie lub mająca dopiero nadejść. Były one kulminacyjnym etapem rozwoju tej gałęzi ludzkości, w której mózgu rozbudowane były tylne części — potyliczna i ciemieniowa, odpowiedzialne za wrażenia wzrokowe, czuciowe i pamięć.

To właśnie pamięć czyniła ich wyjątkowymi. W niej to bowiem nieświadoma wiedza przodków rozwinęła się w instynkt. Ich wielkie mózgi przechowywały nie tylko własne przeżycia, lecz także doświadczenia poprzednich pokoleń. Byli w stanie czerpać z tej wiedzy, a nawet w sprzyjających okolicznościach posunąć ją o krok dalej — potrafili wzbudzić w sobie wspomnienie własnej ewolucji. Sięgając odpowiednio głęboko wstecz, by znaleźć wspólne wszystkim doświadczenia, potrafili telepatycznie połączyć umysły.

Jednakże umiejętność ta w pełni rozwinęła się tylko w mózgu zniekształconego, oszpeconego kaleki. Delikatny, nieśmiały Creb; Creb, którego ogromny mózg był przyczyną jego deformacji, jako mog-ur nauczył się używać jego potęgi, by siedzących dookoła połączyć w jedną całość i pokierować nią. Mógł cofnąć ich do jakiegokolwiek momentu ich własnego rozwoju i wcielić w postacie przodków. Był mog-urem, jego władza nie ograniczała się do sztuczek ze światłem czy euforii wywołanej ziołami. Te drobnostki były zaledwie wstępem, dzięki któremu łatwiej mogli zaakceptować jego przewodnictwo.

W ciszy ciemnej, rozświetlonej odwiecznymi gwiazdami nocy tych kilku mężczyzn doświadczyło niewidocznych i niemożliwych do opisania wizji: przeżywali je, czuli wszystko i widzieli. Sięgnęli aż do niezgłębionych początków. Z głębin swego umysłu przywołali wspomnienie słabo rozwiniętych morskich istot unoszących się w swym ciepłym, słonym środowisku. Doświadczyli bólu pierwszego oddechu i przeistoczyli się w zwierzęta ziemno-wodne, zajmujące oba te środowiska.

Czcili niedźwiedzia jaskiniowego, mog-ur wywołał więc przodka tego gatunku — a ich połączone umysły doświadczyły prapoczątków niedźwiedzia. Potem kolejno wcielali się w swoich przodków. Dzięki tej wędrówce dusz odczuli pokrewieństwo z innymi formami życia. Zrozumieli jasno, że są częścią większej całości, czując szacunek nawet dla zwierząt, które zabijali i jedli. Na tym właśnie szacunku oparte było duchowe pokrewieństwo z totemami.

Ich umysły pracowały jak jeden i dopiero w niedalekiej przeszłości rozdzieliły się w postacie ich bezpośrednich przodków i wreszcie nich samych. Wydawało się, że trwa to całą wieczność. Poniekąd była to prawda, mimo że w rzeczywistości upłynęło niewiele czasu. Każdy z mężczyzn, kiedy wrócił do swojego właściwego wcielenia, cicho wstał i odszedł w poszukiwaniu miejsca na spoczynek. A czekał ich długi, pozbawiony marzeń sen.

Mog-ur był ostatni. W samotności rozmyślał nad ich doświadczeniem, lecz po chwili poczuł znane uczucie niepokoju. Z dużą łatwością sięgali w przeszłość, lecz Creb zdał sobie sprawę z ograniczenia, które nigdy nie przyszło do głowy innym. Nie sięgali w przyszłość, nie potrafili nawet o niej myśleć. On jeden miał przeczucie, że taka możliwość istnieje. Klan nie był w stanie wyobrazić sobie przyszłości w jakikolwiek sposób różnej od przeszłości. Nie umieli wymyślić alternatywy dla jutra. Cała ich wiedza, wszystko, co robili, było powtórzeniem czegoś, co istniało już wcześniej. Nawet gromadzenie pożywienia było rezultatem uprzednich doświadczeń.

Dużo, dużo wcześniej był taki czas, kiedy zmiany przychodziły łatwiej: ostra krawędź rozłupanego kamienia podsunęła komuś myśl, żeby rozłupać kamień, by otrzymać ostrze; ktoś postanowił pocierać rozgrzany koniec laski, by zobaczyć, jak długo może jeszcze to robić. Z czasem, gdy doświadczeń przybywało, zmiany stawały się trudniejsze. Mnogość informacji przepełniała mózg, a powiększenie jego pojemności było niemożliwe; ich głowy już były zbyt duże. Kobiety z trudem rodziły dzieci. Nie mogli pozwolić sobie na to, by dalszy napływ informacji nadal powiększał im głowy.

Klan żył tradycją. Najdrobniejsze detale ich życia — od narodzin do chwili, gdy byli wzywani do świata duchów — były określone przeszłością. Była to próba przetrwania, nieświadomy, nie planowany i skazany na porażkę wysiłek ochrony przed wyginięciem. Nie mogli jednak powstrzymać zmian, a obrona przed nimi oznaczała samozagładę. Przystosowywali się bardzo wolno. Wynalazki należały do rzadkości, a i tak nie zawsze były wykorzystywane. Gdy doświadczali czegoś nowego, potrzeba było dużo czasu, zanim owo doświadczenie stało się udziałem wszystkich, a nawet i wtedy jakiekolwiek zmiany traktowano z niechęcią. Zbyt trudno było im się przestawić. Rasa pozbawiona możliwości wzrostu i rozwoju nie mogła już podołać wyzwaniom stawianym przez nieustannie zmieniające się warunki zewnętrzne. Przekroczyli krytyczny punkt rozwoju w niewłaściwym kierunku. Natura wydała na nich wyrok.

Mog-ur siedział samotnie na otwartej równinie i przyglądał się, jak ostatnia pochodnia trzasnęła i zgasła. Pomyślał o obcej dziewczynce, którą znalazła Iza, i zaniepokoił się. Chociaż spotkał już jej ludzi, niewiele o nich wiedział, a i same spotkania też nie były przyjemne. Nie wiedział, skąd przyszli, ale odkąd się pojawili, wszystko zaczęło się zmieniać.

Creb wzruszył ramionami, starannie owinął czaszkę niedźwiedzia skórą, sięgnął po laskę i pokuśtykał w stronę legowiska.

3

Dziecko odwróciło się i zaczęło rzucać.

— Mamo! — krzyknęło, rozpaczliwie wymachując ramionami. Po chwili krzyknęło jeszcze raz, głośniej: — Mamo!

Iza przytrzymała dziecko, szepcząc coś. Ciepła bliskość ciała kobiety i kojący głos uspokoiły gorączkującą dziewczynkę. Spała nierówno, co chwila budziła Izę, rzucając się, jęcząc i coś mamrocząc. Miała dziwny głos; słowa, które wymawiała, różniły się od słów ludzi Klanu — płynęły gładko, płynnie, dźwięki przechodziły jedne w drugie. Wielu z nich Iza nie była w stanie powtórzyć; jej słuch nie był na nie przygotowany. Pewna kombinacja dźwięków powtarzała się tak często, że Iza domyśliła się, iż musi ona oznaczać kogoś bliskiego dziecku. A gdy zorientowała się, że jej obecność uspokaja dziewczynkę, domyśliła się, o kogo chodziło.

Musi być bardzo młoda, pomyślała Iza. Nawet nie wiedziała, jak znaleźć coś dojedzenia. Ciekawe, jak długo była sama. Co mogło stać się z jej ludźmi? Czy ma to jakiś związek z trzęsieniem ziemi? I jakim cudem wymknęła się lwu jaskiniowemu z kilkoma zaledwie zadrapaniami? Iza opatrzyła dość ran, by wiedzieć, że rany dziewczynki były zadane przez wielkiego kota. Zapewne muszą nad nią czuwać potężne duchy.

Mimo pierwszych oznak brzasku dookoła panowała jeszcze ciemność. Kiedy dreszcze w końcu ustąpiły i dziecko przestało gorączkować, Iza przytuliła je mocno i dokładnie owinęła. Wkrótce potem dziewczynka przebudziła się. Zaczęła się zastanawiać, gdzie jest, lecz wciąż było zbyt ciemno, by cokolwiek zobaczyć. Uspokojona ciepłem śpiącej obok kobiety, ponownie zamknęła oczy i zapadła w spokojny sen.

Kiedy niebo pojaśniało, ukazując na swym tle sylwetki drzew, Iza cicho wypełzła z futrzanego legowiska. Dołożyła do ognia i poszła do strumyka, by napełnić wodą naczynie i zebrać trochę kory wierzby. Pod drzewem zatrzymała się na moment, ścisnęła w ręku amulet i podziękowała duchom. Zawsze była im głęboko wdzięczna za wierzbę — za jej wszechobecność i właściwości przeciwbólowe. Nie mogła spamiętać, ile to już razy zbierała korę na wywar, który miał uśmierzyć czyjeś cierpienie. Znała silniejsze środki przeciwbólowe, lecz one ograniczały sprawność pozostałych zmysłów. Wierzba działała jedynie na ból, obniżając zarazem gorączkę.