Klub milionerów ebook

Maya Blake

Klub milionerów

Tłumaczenie:

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nowy Jork

Narciso Valentino wpatrywał się w przesyłkę, którą mu dostarczono. Było to duże, wykonane z drogiej, najlepszej jakości skóry pudełko, przewiązane jedwabną linką i spięte klamrą w kształcie podkowy z dwudziestoczterokaratowego złota.

Zazwyczaj ten widok wywoływał u niego dreszcz ekscytacji. Jednak odkąd miesiąc temu skończył trzydzieści lat, ogarnęło go znużenie, które zabijało wszelkie emocje.

Wstał zza biurka i podszedł w stronę okna. Jego biuro mieściło się na siedemdziesiątym piętrze wieżowca na Wall Street i miał z niego widok na cały Nowy Jork. Poczuł przypływ głębokiej satysfakcji, kiedy przypomniał sobie, że ma na własność sporą część tego miasta…

Pieniądze były seksowne. Pieniądze oznaczały władzę. Czarnoksiężnik z Wall Street – jak ochrzciły go gazety – nigdy nie miał dość władzy i seksu. A możliwość doświadczenia obydwu ulubionych rzeczy była w paczce na jego biurku.

Mimo to nie otworzył jej od godziny…

Wyrwał się z letargu, energicznie podszedł do biurka i otworzył klamrę.

Maska leżąca na czarnej, satynowej poduszce była bardzo kunsztowna. Wykonana z czystego srebra, miała krawędzie z czarnego onyksu i kryształów Swarovskiego. Misterny projekt i nieskazitelne wykończenie świadczyły o dbałości i precyzji wykonania. Narciso doceniał obie te rzeczy. To te cechy sprawiły, że w wieku osiemnastu lat został milionerem, a w wieku dwudziestu pięciu – multimiliarderem.

Jego bajeczne bogactwo było również powodem, dla którego przyjęto go do Q Virtus, najbardziej ekskluzywnego klubu dżentelmenów. Cztery razy do roku wysyłali mu specjalne zaproszenie. Maska była przypięta dziesięciocentymetrowymi szpilkami o diamentowych główkach. Wyciągnął je i odwrócił maskę, by przyjrzeć się miękkiemu, aksamitnemu spodowi, w którym znajdował się mikroczip, jego przezwisko – Czarnoksiężnik – i miejsce spotkania, Q Virtus, Makau. Przejechał kciukiem po gładkiej powierzchni w nadziei, że zdoła wykrzesać z siebie nieco entuzjazmu. Poniósł sromotną porażkę, więc odłożył maskę i zerknął na drugi przedmiot w pudełku. Lista.

Zeus, anonimowy szef Q Virtus, zawsze wysyłał do członków klubu listę gości, którzy mieli wziąć udział w spotkaniu. Narciso nie pojawił się na dwóch ostatnich zebraniach, ponieważ nie miał tam żadnych interesów do załatwienia. Otaksował wzrokiem bogato zdobioną kartkę i wstrzymał oddech. Kiedy odczytał czwarte nazwisko z listy, ogarnął go dobrze znany, niebezpieczny rodzaj podniecenia.

Giacomo Valentino – kochany tatuś.

Przestudiował resztę, żeby sprawdzić, czy na liście jest jeszcze jakieś nazwisko, dla którego warto by się tam pojawić. Skrzywił się. Kogo usiłował nabrać?

To jedno nazwisko było decydującym czynnikiem. Było jeszcze ze dwóch ważnych ludzi, z którymi dobrze by było porozmawiać podczas tej dwudniowej imprezy, ale to z Giacomem chciał nawiązać kontakt. Choć, być może, nawiązanie kontaktu nie było najlepszym określeniem.

Odłożył listę na biurko i włączył komputer. Wpisał hasło i otworzył plik z informacjami na temat swojego ojca.

Z raportu, który jego prywatny detektyw regularnie aktualizował, wynikało, że staruszek nieco otrząsnął się po ciosie, który Narciso zadał mu trzy miesiące temu. Otrząsnął się, ale nie pozbierał do końca. W ciągu kilku minut Narciso wiedział już wszystko o ostatnich biznesowych poczynaniach swego ojca. Nie usiłował sobie wmawiać, że dawało mu to jakąkolwiek przewagę. Wiedział doskonale, że jego ojciec ma podobny plik z informacjami o nim. Ale gdyby tylko jedna strona miała przewagę, gra nie byłaby taka ciekawa. Mimo to Narciso poczuł satysfakcję z faktu, że odniósł zwycięstwo w ich ostatnich trzech starciach. Odłączył zasilanie i zamknął laptop. Ponownie zerknął na maskę. Podniósł ją, zamknął w sejfie i założył marynarkę. Wyśle Zeusowi odpowiedź rano, kiedy tylko wymyśli dokładny plan ostatecznego unicestwienia ojca.

Internet był strasznym miejscem. Ale mógł być również nieocenioną pomocą, jeśli się chciało upolować śliskiego sukinsyna. Ruby Trevelli siedziała z podwiniętymi nogami na sofie, patrząc na migający kursor czekający na jej polecenie. Pomimo tysięcy stron internetowych o Narciso Media Corporation, każda próba skontaktowania się z kimś, kto mógłby jej pomóc, spełzała na niczym. Straciła już godzinę na dowiadywaniu się, że NMC należy do trzydziestoletniego miliardera o imieniu Narciso Valentino.

Odetchnęła głęboko i wstukała w wyszukiwarkę „Ulubione miejsca Narcisa, Nowy Jork”. Ponad dwa miliony wyników. Świetnie. Albo w tym mieście były miliony mężczyzn o imieniu Narciso, albo ten, którego szukała, był skandalicznie popularny.

Kliknęła w pierwszy link i niemal się zakrztusiła na widok wulgarnych zdjęć z jakiegoś spektaklu burleski.

No nie!

Zamknęła stronę i pochyliła się, walcząc z falą mdłości.

Przygryzła wargę, głęboko odetchnęła i wpisała: „Gdzie jest dziś Narciso Valentino?”.

Kiedy wyszukiwarka wypluła szybką odpowiedź, wstrzymała oddech. Pierwszy link był do strony popularnego brukowca, z którym zaznajomiła się, kiedy otrzymała pierwszy laptop w wieku dziesięciu lat – zobaczyła w nim wtedy zdjęcia swoich rodziców. Przez ostatnie dziesięć lat starała się go unikać, podobnie jak teraz rodziców.

Ignorując ból w klatce piersiowej, kliknęła w kolejny link, który przekierował ją do aplikacji lokalizującej.

Zerknęła na miejsce przy nazwisku Narcisa Valentina. Ryga – kubańsko-meksykański klub nocny w dzielnicy Flatiron District na Manhattanie.

Wygrała reality show w telewizji NMC, a teraz oszczędzała każdego centa, żeby uzbierać sto tysięcy dolarów, które były potrzebne, żeby utrzymać przy życiu jej marzenie. Restaurację Dolce Italia. Dni, w których mogła liczyć na wsparcie Simona Whittakera, byłego wspólnika i właściciela dwudziestu pięciu procent Dolce Italii, należały do przeszłości. Kiedy przypomniała sobie ich ostatnie spotkanie, zacisnęła pięści. Odkrycie, że mężczyzna, do którego żywiła uczucia, jest żonaty i spodziewa się dziecka, było wystarczająco szokujące. Jednak kiedy mimo wszystko Simon usiłował ją namówić, żeby poszła z nim do łóżka, straciła do niego wszelką sympatię.

Jej emocjonalna reakcja na fakt, że zamierzał dopuścić się zdrady małżeńskiej, wywołała u niego tylko szyderczy uśmiech. Ruby jednak często widziała takie odrażające zachowanie w małżeństwie swoich rodziców i wiedziała, czym to się kończy. Kiedy poznała prawdziwą naturę Simona, wykluczenie go z jej życia było bolesną, lecz konieczną decyzją. Oczywiście brak jego wsparcia oznaczał, że sama musiała wziąć pełną finansową odpowiedzialność za Dolce Italię. Dlatego szukała Narcisa Valentina. Musiała go zmusić, żeby spełnił obietnicę złożoną przez jego firmę. Kontrakt to kontrakt…

Kiedy okrążała budynek, w którym mieścił się klub, zobaczyła błyszczącą, czarną limuzynę.

Przysadzisty ochroniarz przytrzymywał aksamitną linę, a dwóch wysokich mężczyzn wyszło właśnie przez wejście dla VIP-ów w towarzystwie dwóch wyjątkowo pięknych kobiet. Pierwszy mężczyzna przykuwał spojrzenia, ale to ten drugi wzbudził zainteresowanie Ruby.

Otaczała go aura wyzwania, jakby prowokował cały świat do wszystkiego, co najgorsze.

Oszołomiona przyjrzała się jego profilowi – gęstym brwiom, pięknym kościom policzkowym, prostemu, arystokratycznemu nosowi i wykrzywionym wargom, które obiecywały dekadencką rozkosz – a przynajmniej to, co Ruby wydawało się dekadencką rozkoszą. Wyglądał, cóż, jakby był w stanie spełnić każdą zmysłową fantazję.

‒ Halo, proszę pani. Ma pani zamiar wejść jeszcze w tym stuleciu?

Głos ochroniarza wyrwał ją z rozmyślań, ale nie odwrócił uwagi do końca. Kiedy spojrzała za siebie, mężczyzna już się odwracał, jednak zdołała zerknąć jeszcze na jego zapierający dech w piersiach profil.

Ruby gwałtownie wciągnęła powietrze i otuliła się mocniej płaszczem, jakby w ten sposób mogła zatrzymać ogarniającą ją falę gorąca. Piękna blondynka uśmiechnęła się do niego. Jego dłoń przesunęła się z jej talii na pośladki. Zanim pomógł jej wsiąść do samochodu, zuchwale ścisnął jeden pośladek. Pierwszy mężczyzna coś krzyknął i cała grupa odwróciła się od Ruby. Rozluźniła mięśnie i nagle zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo była spięta. Nawet kiedy limuzyna już odjechała, Ruby nie mogła się ruszyć ani też pozbyć się niepokojącego wrażenia, że przybyła za późno. Ochroniarz chrząknął ostentacyjnie. Odwróciła się.

‒ Mógłby mi pan powiedzieć, kim był ten drugi mężczyzna, który wsiadł do limuzyny? ‒ zapytała.

Uniósł brew z wyrazem twarzy, który mówił: „żartujesz sobie ze mnie?”.

Ruby potrząsnęła głową, wciąż nieco oszołomiona, i uśmiechnęła się do bramkarza.

‒ Oczywiście, że nie może pan. Tajemnica miliardera i ochroniarza, prawda?

Uroczy uśmiech sprawił, że mężczyzna stał się nieco mniej onieśmielający.

‒ Trafiła pani w sedno. Wchodzi pani czy tylko się przechadza?

‒ Wchodzę – powiedziała, pomimo tego że podejrzenie, że minęła się z Narcisem Valentinem, rosło z każdą sekundą.

‒ Świetnie. Proszę. – Ochroniarz przycisnął jej do nadgarstka stempel w kształcie maski Majów, zerknął na nią, po czym przybił drugi. – Proszę pokazać to przy barze. Dostanie pani drinka za darmo – mrugnął.

Uśmiechnęła się z ulgą i weszła do zadymionego pomieszczenia. Godzinę później godziła się z myślą, że mężczyzna, którego widziała na zewnątrz, był Narcisem Valentinem.

Nagle usłyszała głosy, które przykuły jej uwagę.

‒ Jesteś pewna?

‒ Oczywiście. Narciso tam będzie.

Ruby zamarła, po czym spojrzała w stronę jednej z wielu odgrodzonych liną stref dla VIP-ów. Dwie kobiety obwieszone kosztowną biżuterią, w markowych sukienkach o wartości jej rocznego dochodu, siedziały, sącząc szampana.

‒ Skąd wiesz? Nie pojawił się na dwóch ostatnich. – Blondynka wydawała się niezadowolona z tego faktu.

‒ Mówiłam ci, słyszałam, jak mówił to ten facet, z którym dziś tu był. Tym razem jadą oboje. Gdybym zdobyła posadę jako hostessa Petit Q, miałabym szansę – odpowiedziała jej ruda koleżanka.

‒ Co? Chcesz się przebrać za klauna, żeby przykuć jego uwagę?

‒ Słyszałam jeszcze dziwniejsze rzeczy.

‒ Cóż, prędzej piekło zamarznie, niż ja zrobię coś takiego, żeby zdobyć faceta – obraziła się blondynka.

Posągowa ruda zacisnęła wargi.

‒ Nie oceniaj, zanim nie spróbujesz. Doskonale płacą. No i jeżeli upoluję Narcisa Valentina, to, cóż, powiedzmy, że nie pozwolę, żeby taka okazja przeszła mi koło nosa.

‒ No dobra, niech będzie. Podaj mi nazwę tej strony. A poza tym, gdzie, do cholery, jest Makau? ‒ zapytała blondynka.

‒ Hm… W Europie?

Ruby ledwo się powstrzymała od parsknięcia śmiechem. Z głośno bijącym sercem wzięła telefon i wpisała adres strony internetowej.

Półtorej godziny później odmówiła kolejną modlitwę i wysłała formularz, który wypełniła po drodze do domu.

Alternatywą było ugięcie kolan przed matką i dołączenie do rodzinnego biznesu, a tego nie chciała za nic. W najlepszym wypadku znowu stałaby się pionkiem w przepychankach i intrygach rodziców. W najgorszym, usiłowaliby ją wciągnąć w swój celebrycki styl życia.

The Ricardo & Paloma Trevelli Show bił rekordy popularności. Program był kręcony na żywo i nadawany w telewizji, odkąd Ruby sięgała pamięcią.

Kiedy dorastała, jej codzienne życie było filmowane przez przynajmniej dwie ekipy, które rejestrowały każdy ruch jej i jej rodziców.

Ekipy telewizyjne stały się częścią rodziny. Przez krótką chwilę, kiedy przysporzyło jej to popularności w szkole, mówiła sobie, że jej to nie przeszkadza.

Tak było, dopóki ojciec nie zaczął się wdawać w romanse. Jego bardzo publiczne wyznanie niewierności sprawiło, że oglądalność wzrosła. Miała wtedy dziewięć lat. Publiczne wyznanie matki o złamanym sercu trafiło na nagłówki gazet. Niemal w ciągu jednego dnia program zaczął być emitowany na całym świecie i przyniósł rodzicom jeszcze więcej złej sławy. Późniejsze pojednanie i wznowienie przysięgi małżeńskiej zelektryzowało świat.

Kiedy ojciec po raz drugi przyznał się do zdrady, miliony widzów zaczęły się wtrącać w życie Ruby. Ludzie nagabywali ją na ulicy, na przemian współczując i potępiając. Ucieczka na studia po drugiej stronie kraju była błogosławieństwem. Ale nawet wtedy nie mogła uciec od korzeni. Szybko stało się jasne, że jej jedynym talentem było gotowanie.

Przysypiała już, kiedy telefon zakomunikował, że dostała wiadomość. Zła, spojrzała na komórkę. Rozbłysk światła w ciemnym pokoju sprawił, że rozbolały ją oczy, ale nawet na wpół oślepiona, wyraźnie widziała wiadomość. Komuś spodobało się jej CV. Została zaproszona na rozmowę kwalifikacyjną na stanowisko Petit Q.

ROZDZIAŁ DRUGI

Makau, Chiny, tydzień później

Czerwona suknia sięgająca podłogi opinała ciało Ruby nieco zbyt ciasno i odsłaniała więcej, niżby chciała. Ale po dwóch wyczerpujących rozmowach wstępnych, z których jedną prawie zawaliła z powodu opóźnienia pociągu, ostatnia rzecz, na którą mogła narzekać, była droga luksusowa suknia – jej mundurek Petit Q.

Musiała jak najszybciej znaleźć Narcisa. Szczególnie zważywszy na rozmowę telefoniczną, którą przeprowadziła po złożeniu podania na stanowisko Petit Q.

Głos był spokojny, ale groźny. Oznajmił, że Simon sprzedał swoje dwadzieścia pięć procent trzeciej stronie.

‒ Wkrótce skontaktujemy się z panią w sprawie odsetek i spłaty – ostrzegł głos z ciężkim akcentem.

‒ Nie mogę powiedzieć nic o spłacie, dopóki interes się nie rozkręci – odpowiedziała. Ze zdenerwowania poczuła ucisk w brzuchu i spociły jej się dłonie.

‒ Więc to w pani interesie leży, żeby stało się to prędzej niż później, pani Trevelli.

Rozmówca rozłączył się, zanim zdążyła powiedzieć coś jeszcze.

Q Virtus w Makau dbało o dyskrecję i wymagało od uczestników założenia masek – bez wątpienia po to, by chronić swój status sekretnej legendy miejskiej.

Maski oznaczały anonimowość. Jej szanse na spotkanie Narcisa Valentina drastycznie zmalały. Ale dotarła tu. Nie zamierzała się poddawać.

Kiedy zamknęły się za nimi drzwi limuzyny humvee, ogarnęło ją złe przeczucie. Samochód podskoczył na wyboju, co wyrwało ją z rozmyślań. Pomimo efekciarskich świateł i atmosfery jak w Las Vegas maleńka wyspa Makau miała w sobie charyzmę i atmosferę starożytnych Chin. Ruby wstrzymała oddech, kiedy przejeżdżali Mostem Lotosu do Cotai. Niecałe dziesięć minut później wjechali na parking. Kiedy wysiadła i rozejrzała się wokół, poczuła narastający lęk. Podziemny parking był jasno oświetlony i widać było zaparkowane najlepsze, luksusowe sportowe wozy i przedłużone limuzyny. Wartość pojazdów na parkingu była prawdopodobnie równa rocznemu dochodowi jakiegoś małego państewka.

Podniecenie w jej grupie wyrwało ją z rozmyślań i ruszyła w stronę wind. Dziewiętnaście idących z nią hostess miało na sobie takie same czerwone suknie jak ona. Było również dziesięciu mężczyzn w czerwonych marynarkach.

Do wind odprowadziło ich sześciu ochroniarzy. Drzwi otworzyły się na wielkie podwieszone foyer. Na lśniącym parkiecie ułożony był czerwono-złoty dywan.

Na ścianach wisiały niezwykłe arrasy, na których smoki i damy ozdobione były wielokolorowymi szklanymi paciorkami. Z sufitu zwisały udrapowane czerwone i złote chińskie jedwabie, dyskretnie osłaniając to miejsce przed resztą świata. Podwójne schody prowadziły na parter, który był podzielony na dwanaście części, każda ze stolikami do gier, osobnymi barami i siedzeniami.

Podeszła do nich wysoka, zamaskowana, czarnowłosa kobieta w bardzo wyrafinowanych kolczykach i przedstawiła się jako główna hostessa. Lakonicznie wyjaśniła im, co mają robić. Schodząc na dół do sekcji czwartej, Ruby usiłowała ukoić zszargane nerwy.

Przy barze sobie poradzi.

Mimo to, kiedy grupa mężczyzn zajęła miejsca przy barze, Ruby wstrzymała oddech. Wszyscy mieli na sobie maski o różnych kolorach i kształtach.

Siwy mężczyzna – najstarszy w grupie – natychmiast przykuł jej uwagę. Nosił się władczo i sprawiał wrażenie, jakby miał nad wszystkim kontrolę, choć wiek nieco nadwątlił jego posturę. Był za stary, żeby być Narcisem Valentinem.

Pstryknął palcami i zamówił kieliszek czerwonego sycylijskiego wina. Ruby zacisnęła wargi i postanowiła zignorować jego nieuprzejmość. Pięciu mężczyzn rozsiadło się wokół stołu, zostawiając jedno wolne miejsce. Po przyniesieniu im drinków Ruby zajęła bezpieczne miejsce za barem i obserwowała coraz bardziej ryzykowną grę.

Światła nad jej głową przygasły. Drzwi oznaczone jako Czarny Pokój otworzyły się i wyszło stamtąd dwóch mężczyzn. Jeden z nich miał na sobie złotą maskę, która zasłaniała część twarzy. Aura władzy, która go otaczała, podniosła temperaturę w całym pomieszczeniu. Ale kiedy jej wzrok napotkał drugiego mężczyznę, coś ścisnęło ją w żołądku.

Podeszła do niego główna hostessa, ale ten tylko machnął na nią ręką. Rozpoznała te szczupłe palce. Zaschło jej w gardle, kiedy obserwowała, jak schodzi na dół i zmierza do jej części sali. Zatrzymał się przed jej barem.

Otaksował ją leniwie świdrującym wzrokiem, zatrzymując się na moment na piersiach. Narciso Valentino. Gdyby nie była spłukana, założyłaby się o to.

‒ Obsłuż mnie, cara mia. Umieram z pragnienia. – Miał surowy głos, który brzmiał jak czysty grzech i ociekał czymś, co Ruby mogła określić tylko jako seksapil.

‒ C-co podać?

‒ Zaskocz mnie.

Zerknął na siwego mężczyznę przy stoliku pokerowym.

W powietrzu unosiła się niebezpieczna atmosfera wrogości.

Z jakiegoś powodu uznała, że mężczyzna, którego brała za Narcisa, nie pije wina.

Przyglądając się butelkom z alkoholami, szybko obliczyła proporcje, przyrządziła koktajl i postawiła go na tacy.

Oderwał wzrok od mężczyzny i zerknął najpierw na złoty napój, a potem na nią.

‒ Co to takiego? ‒ zapytał.

‒ To… Sensacja Makau – rzuciła nazwę, którą przed chwilą wymyśliła.

Rozsiadł się w fotelu, a jego gładka brew podjechała do góry.

‒ Sensacja? ‒ Po raz kolejny zerknął na jej dekolt. – Czy to dotyczy również ciebie? Na pewno masz potencjał.

Aha, czyli był jednym z nich. Playboy przez duże P.

‒ Nie – odpowiedziała dziarsko. – To tylko drink.

‒ Nigdy o nim nie słyszałem.

‒ To mój własny przepis.

‒ Aha! – Posmakował drinka, nie przestając jej obserwować. – Dobry. Przynoś mi kolejnego co pół godziny, chyba że powiem inaczej.

Sugestia, że mogłaby tu spędzić kilka godzin, sprawiła, że zazgrzytała zębami.

‒ Jakiś problem? ‒ zapytał.

‒ Cóż, tak. Nie ma tu żadnych zegarów, a ja nie mam telefonu, więc…

Siwowłosy mężczyzna zaklął i poruszył ramionami w agresywnym geście.

‒ Wyciągnij rękę – powiedział Narciso.

Ruby szeroko otworzyła oczy.

‒ Słucham?

‒ Daj rękę – rozkazał.

Złapała się na tym, że wykonała rozkaz bez zastanowienia. Zdjął z ręki bardzo drogi i zaawansowany technologicznie zegarek i zapiął go na jej nadgarstku. Był na nią za duży, ale mimo to poczuła ciepło jego ciała. Przeszedł ją dreszcz.

‒ Teraz będziesz wiedziała, kiedy jesteś potrzebna.

‒ Tak, tak, flirtuj sobie, nie krępuj się – odezwał się starszy mężczyzna z akcentem, który chyba rozpoznawała.

Szarooki spojrzał na niego. Dalej sączył drinka, ale w powietrzu znów unosiła się mroczna, wroga atmosfera.

‒ Gotów na kolejną lekcję, staruszku?

‒ Jeżeli nauczy cię to szacunku dla lepszych od siebie, to oczywiście.

Mężczyzna roześmiał się nisko, co wywołało u niej gęsią skórkę. Na miękkich nogach wróciła za bar.

Zerknęła na zegarek. Był bardzo wytworny, markowy i musiał kosztować fortunę. Nie była w stanie powstrzymać się przed gładzeniem powierzchni, a jej krew wrzała, kiedy przypomniała sobie, jak na nią spojrzał, zanim dał jej zegarek.

Nie!

Nie była niewolnicą własnych emocji jak jej rodzice. Nie była również naiwną idiotką, o co oskarżył ją Simon.

Miała swój cel. I zamierzała się go trzymać.

Dokładnie pół godziny później podeszła do niego, zmuszając się, by nie patrzeć zbyt natarczywie na jego wspaniałe bary…

Koncentrując wzrok na czerwonym aksamitnym obrusie, szybko postawiła drinka na podstawce i zabrała niemal pusty kieliszek. Zerknął na nią.

‒ Grazie.

Jej ojczysty język w jego ustach sprawił, że rozbolał ją brzuch.

‒ Prego – odpowiedziała automatycznie. Przygryzła wargę i obserwowała, jak idzie w jej ślady.

Jego oczy zalśniły niebezpiecznie.

‒ Następny chcę za piętnaście minut. – Jego uwaga powróciła do przeciwnika, który był nieco bledszy niż poprzednio.

‒ Coś mi się wydaje, że wtedy skończę. Chyba że chcesz się wycofać teraz? ‒ zapytał. Jego zmysłowe wargi ułożyły się w przerażającą imitację uśmiechu.

Starszy mężczyzna rzucił odpowiedź, której nie dosłyszała. Mężczyźni patrzyli na siebie z nienawiścią, usiłując psychologicznie zastraszyć przeciwnika. Narciso pokazał karty. Jego przeciwnik zrobił to samo, upiornie podobnym gestem. Ruby zmarszczyła brwi. Z pewnością coś ich łączyło, choć nie była w stanie stwierdzić co takiego. Kiedy starszy mężczyzna roześmiał się, spojrzała na karty. Nie znała zasad pokera, ale nawet ona zgadła, że miał wyższe karty. Wstrzymała oddech. Narciso stracił miliony dolarów, ale nie drgnął mu nawet mięsień.

‒ Poddaj się, staruszku.

‒ Nigdy.

Dziesięć minut później Narciso spokojnie prowadził kolejne rozdanie, które tym razem wygrał. Kiedy słyszał, jak Giacomo chrząka z niedowierzaniem, poczuł niezwykłą satysfakcję. Ale jego uwagę przykuło stłumione, pełne zaskoczenia westchnięcie kobiety stojącej obok niego. Miał plany w związku z nią, jednak musiały one jeszcze chwilę poczekać.

Grali dopiero od godziny, a już kosztował go wiele milionów dolarów. Dzięki ostatniej rozgrywce wygrał stację radiową w Anaheim, w Kalifornii. Doskonały nabytek do jego, już i tak sporego, imperium medialnego. Zresztą mógł ją zamknąć i ogłosić upadłość. To nie miało znaczenia.

Znaczenie miało to, że niemal spowodował finansową klęskę Giacoma. Jego spojrzenie wciąż wędrowało do pięknej kobiety w czerwieni, która traktowała go z ostrożnością, ale i otwartym zainteresowaniem. Jej aksamitne włosy w kolorze koniaku aż się prosiły o to, żeby się nimi bawić, podobnie jak te grzeszne, kapryśne usta, które krzywiła za każdym razem, kiedy wygrał rozdanie.

‒ Poddajesz się? ‒ zapytał gładko, znając odpowiedź. W niektórych kwestiach byli do siebie bardzo podobni.

Jednak jako ojciec i syn nienawidzili się nawzajem, co było ciekawą cechą ich relacji.

‒ Po moim trupie – Giacomo pstryknął palcami na krupiera i rzucił na środek stołu swój ostatni platynowy żeton o wartości pięciu milionów dolarów.

Hostessa otworzyła usta.

Jej delikatna szyja i zaskakująco niewinna twarz jak z obrazka spłonęły rumieńcem.

Dio, była naprawdę urzekająca.

Nie spuszczając wzroku z hostessy, dopił drinka i wyciągnął pusty kieliszek.

‒ Jestem spragniony, amante.

Kiwnęła głową i odeszła z taką godnością, na jaką ją tylko było stać w za ciasnej sukience. Kilka minut później wróciła z jego drinkiem.

Objął ją dłonią w talii. Dotyk ciepłego, pokrytego aksamitem ciała oszołomił go na chwilę. Zorientował się, że stara się mu wyrwać.

‒ Zostań. Przynosisz mi szczęście.

‒ Oczywiście potrzebujesz kobiety, żeby wygrać. – Giacomo uśmiechnął się z pogardą.

Narciso zignorował go i pokiwał głową na krupiera.

Giacomo wyzywająco rzucił żeton na stół.

‒ Podnieśmy stawkę.

Na Narcisa spojrzały jego własne, przyciemnione wiekiem oczy.

‒ Myślisz, że masz coś, czego mógłbym chcieć? – spytał.

‒ Wiem, że mam. Ta firma technologiczna, którą przegrałeś w zeszłym miesiącu? Jeżeli teraz przegram, oddam ci ją. I to też. – Wskazał głową w kierunku żetonów o łącznej wartości ponad trzydziestu milionów dolarów.

‒ A jeżeli ja przegram? ‒ W głosie Narcisa rozbrzmiała fałszywa pewność siebie. Niemal się uśmiechnął. Niemal.

‒ Oddasz mi ten drugi żeton na pięć milionów, który, o czym doskonale wiem, jest w twojej kieszeni, i pozwolę ci zatrzymać nową firmę w Dolinie Krzemowej.

Giacomo uśmiechnął się szyderczo, ale Narciso wiedział, że rozważa możliwości. Trzydzieści milionów przeciwko dziesięciu.

‒ Moja oferta wygasa za dziesięć sekund – naciskał.

Giacomo sięgnął do kieszeni smokingu i rzucił drugi żeton na stół. Po czym rozłożył karty. Kareta.

Narciso wiedział, że wygrał. Nie musiał nawet patrzeć na karty. A jednak zamiast satysfakcji poczuł pustkę.

‒ No dalej, tchórzu. Twoja kolej. Poddajesz się?

Narciso wziął głęboki oddech i usiłował zwalczyć ucisk w piersi. W końcu pustka ustąpiła, a jej miejsce zajął gniew.

‒ Tak, poddaję się.

Giacomo zaniósł się śmiechem. Narciso zacisnął mocniej dłoń na talii Ruby i wypełnił go inny rodzaj niecierpliwego oczekiwania. Już miał się do niej odwrócić, kiedy jego ojciec sięgnął po odrzucone przez niego karty. Poker. Silniejszy układ. Giacomo był w szoku, kiedy ujrzał, że syn go podszedł.

‒ Il diavolo! ‒ krzyknął z głębi płuc. Drżał ze złości.

Narciso wstał. Wzrok miał pusty.

‒ Si, jestem diabłem. Z twojego nasienia. Pamiętaj o tym przy naszym następnym spotkaniu.

ROZDZIAŁ TRZECI

„Jestem diabłem z twojego nasienia”.

Czy mówił to dosłownie?

Ruby zerknęła na mężczyznę, który uwięził ją u swego boku i prowadził ku…

‒ Dokąd mnie prowadzisz? ‒ zażądała odpowiedzi.

Była rozpalona od stóp do głów, choć ani razu nie dotknął jej nagiej skóry.

‒ Najpierw na parkiet, a później… kto wie?

‒ Ale mam obowiązki… za barem…

‒ Nieaktualne – oznajmił władczo.

Zmarszczyła brwi.

‒ Możesz to zrobić?

‒ Przekonasz się, że mogę zrobić, cokolwiek zechcę.

‒ Dwie minuty temu specjalnie przegrałeś trzydzieści milionów dolarów, więc chyba rzeczywiście możesz robić, co ci się spodoba. Pytam o to, czy schodząc z posterunku, ryzykuję stratę posady.

Poprowadził ją do windy, ujął jej nadgarstek i przystawił interfejs zegarka do panelu windy. Ten rozbłysnął światłem, a Narciso nacisnął guzik.

‒ Jesteś tu po to, by służyć członkom klubu. Potrzebuję twojej asysty na parkiecie. Proszę, wystarczy? ‒ spytał sarkastycznie.

Przyjrzała mu się bliżej.

‒ Kim był ten mężczyzna, z którym grałeś? ‒ zapytała.

‒ Nikim ważnym. Ty… ‒ Spojrzał jej w oczy, gdy otworzyły się drzwi do windy – jesteś dużo ciekawsza.

Jego dłoń musnęła jej nadgarstek i ujął ją pod ramię. Dreszcz, który poczuła, kiedy dotknął jej po raz pierwszy, powrócił po stokroć silniejszy, przenikając ją na wskroś.

Co się, do licha, dzieje? Uwierzyła, że zakochała się w Simonie, nieomal wychodząc na idiotkę, ale to nijak się miało do tego, co czuła teraz.

‒ Nie jestem ciekawa. Ani trochę – powiedziała pospiesznie.

Roześmiał się głębokim i chrapliwym głosem.

‒ Jesteś również odświeżająco naiwna. – Przyjrzał jej się badawczo, a jego uśmiech powoli bladł. – A może to tylko fortel? ‒ dociekał równie gładkim tonem jak przy stoliku pokerowym.

Ruby złapała oddech i ogarnął ją bezsprzeczny niepokój.

‒ To nie jest żaden fortel. I nie jestem naiwna.

Jego palce musnęły jej ramię, po czym przejechały po obojczyku, niebezpiecznie blisko szyi. Drzwi zaczęły się zamykać. Ledwie musnął jej szyję i znów złapał za rękę, by otworzyć drzwi.

‒ Chodź, zatańcz ze mną. Opowiesz mi, jak bardzo jesteś nienaiwna i nieciekawa.

Poprowadził ją na środek parkietu, który był dużo większy niż ten na górze. Przyciągnął ją do siebie, zamknął w uścisku i zaczął się kołysać. Z płynności jego ruchów i wrodzonej zmysłowości wywnioskowała, że to mężczyzna, który dużo wie o seksie. Wiedziałby, jak zadowolić kobietę i sprawić, żeby błagała o więcej.

‒ Czekam, oświeć mnie.

‒ W jakiej sprawie?

‒ Dlaczego twierdzisz, że nie jesteś interesująca? Zostawmy twoje nieprzystojne myśli na później.

Wydała z siebie odgłos zaskoczenia.

‒ Jak…? Wcale nie…

‒ Rumienisz się, kiedy jesteś pod presją. To urocze, ale nie byłabyś dobrym graczem w pokera.

‒ Nie uprawiam hazardu. I nie wiem nawet, dlaczego z tobą o tym rozmawiam.

‒ Wykonujemy niezbędny taniec godowy.

Zamarła.

‒ Chyba śnisz! Nie zamierzam być twoją ani niczyją przystawką.

‒ Nisko się cenisz, kochanie. Dla mnie byłabyś rozkosznym deserem. Który jednak zamierzam spożyć.

Znajdowała się na parkiecie tysiące mil z dala od domu i prowadziła dyskusję o tym, jakim jest daniem. Powiedzieć, że to surrealistyczne, to za mało.

‒ Proszę posłuchać, panie…

Uniósł brew.

‒ Jesteś na owianym tajemnicą przyjęciu z maskami, a chcesz wiedzieć, jak mam na imię? ‒ zapytał sarkastycznie.

‒ Dlaczego mam wrażenie, że to wszystko cię śmiertelnie nudzi?

‒ Och, cóż za intuicja. Masz słuszność, nudzi mnie. A przynajmniej tak było, dopóki cię nie ujrzałem.

‒ Wyglądałeś na zajętego przy stoliku. To nie miało nic wspólnego ze mną.

Jego spojrzenie stwardniało.

‒ Owszem, ale straciłem trzydzieści milionów dolarów, więc pomyślałem sobie, że mogę przyspieszyć sprawy między nami.

‒ Między nami nic się nie stanie…

‒ Jeżeli tak myślisz, to jesteś naiwna.

Jakaś para zbliżyła się do nich. Błysk rudych włosów przyciągnął jej uwagę. Ruda tańczyła w ramionach jakiegoś mężczyzny, ale jej oczy wbite były w Narcisa.

Ruby poczuła irracjonalną złość.

Zaciskając wargi, wskazała podbródkiem na rudą.

‒ A może weź sobie tę? Ona wyraźnie ma na ciebie ochotę.

Nawet nie spojrzał w tamtą stronę. Uśmiechnął się tylko i wzruszył ramionami.

‒ Każda kobieta mnie pragnie.

‒ O rany, rzeczywiście nie jesteś nieśmiały – odgryzła się.

Pochylił się do przodu, a na jego czoło opadło pasmo zadbanych czarnych włosów.

‒ To tacy cię podniecają? ‒ wyszeptał.

W jej głowie pojawił się obraz nieśmiałego, skromnego… obłudnego Simona. Zesztywniała.

‒ Nie rozmawiamy o moim guście.

‒ Trafiłem w czuły punkt. Ale jeżeli mi nie powiesz, co lubisz, to skąd mam wiedzieć, jak cię zadowolić? ‒ Jego usta były tuż przy jej uchu.

Ruby walczyła o oddech. Ich klatki piersiowe się nie stykały, ale od pasa w dół ciała przylegały do siebie tak ściśle, że czuła jego twardą męskość.

Był podniecony. I chciał, żeby to wiedziała.

‒ Możesz zacząć od postawienia mi drinka.

Niechętnie zabrał dłoń z jej talii. Ruby poczuła gwałtowną ulgę. Nieopodal kręcił się kelner.

‒ Szampana?

Pokręciła głową.

‒ Nie. Coś innego.

Coś, co wymaga dłuższego przygotowania i pozwoli jej na odzyskanie kontroli nad emocjami.

‒ Co pani sobie życzy – odparł.

Rozejrzała się wokół i wskazała na drugą stronę pomieszczenia.

‒ Tam.

‒ Bar lodowy z wódką? Czy to taktyka opóźniająca?

‒ Oczywiście, że nie. Po prostu muszę się napić.

Tym razem jej ulga była wyczuwalna. Ale ta chwila wytchnienia nie trwała długo. Objął ją w talii władczym gestem i sprowadził z parkietu.

‒ Tylko opóźniasz to, co nieuniknione, tesoro.

‒ Nie mam pojęcia, o czym mówisz.

Jakby za dotknięciem magicznej różdżki skądś pojawiło się sztuczne futro. Narciso założył je na jej ramiona i weszli do pokoju, w którym temperatura była poniżej zera. Ruszyła do pustej części baru i zajęła miejsce nieopodal wyrzeźbionego z lodu chińskiego smoka.

Barman zmarszczył się na widok jej niezamaskowanej twarzy.

‒ Poproszę o Big Apple Avalanche. Nie żałuj jabłek.

Kiedy Narciso podał jej drinka, zatrzęsła się mimo futra.

‒ Gotowa?

O rany, nie wyglądało to najlepiej. Zamiast kontrolować sytuację, traciła rozum za każdym razem, kiedy spojrzał jej w oczy.

‒ Tak – odparła, wkładając specjalny dzióbek w lód i przykładając do niego usta.

Powoli przechylił pojemnik i wlał jej do ust mrożoną wódkę i jabłka.

W gardle czuła jednocześnie palenie i zimno, ale siła tego dekadenckiego drinka była niczym w porównaniu z silnym błyskiem jego oczu.

‒ Napij się jeszcze – rozkazał chropawym głosem. Uniósł srebrny mikser, a jego spojrzenie zatrzymało się na jej ustach.

‒ Nie, dzięki. Robi się późno. Muszę już iść.

Narciso uniósł idealną brew.

‒ Musisz iść.

‒ Tak.

‒ A dokąd dokładnie się wybierasz?

‒ Do hotelu, oczywiście.

Powoli opuścił ramię.

‒ Myślałem, że zrozumiałaś, po co tu jesteś – wyszeptał.

Przeszedł ją lodowaty dreszcz.

‒ A cóż to ma znaczyć?