Kochany Święty Mikołaju ebook

Boże Naro­dze­nie 2021

Dro­dzy przy­ja­ciele,

jedno z naj­częst­szych pytań, jakie zadaje się auto­rowi ksią­żek, brzmi: „Skąd bie­rzesz pomy­sły?”. Ponie­waż Bóg obda­rzył mnie talen­tem pisa­nia powie­ści, pomy­słów ni­gdy mi nie bra­ko­wało. Histo­rie są wszę­dzie, gdzie­kol­wiek spoj­rzę. Pul­suje w nich życie. Inspi­ra­cje docie­rają do mnie z róż­nych miejsc i zda­rzeń: z arty­ku­łów pra­so­wych, zasły­sza­nych roz­mów, fil­mów lub – jak w przy­padku Kocha­nego Świę­tego Miko­łaja – mogą być następ­stwem przy­pad­ko­wego spo­tka­nia z jede­na­sto­let­nią dziew­czynką.

Kuzynka mojego męża przy­pro­wa­dziła do mnie wnuczkę, która chciała zostać pisarką. Kiedy zapy­ta­łam ją, kiedy posta­no­wiła, że będzie pisać książki, przez długą chwilę mil­czała, zasta­na­wiała się, po czym odparła:

– Wie­dzia­łam o tym, odkąd zaczę­łam pisać listy do Świę­tego Miko­łaja.

A w mojej gło­wie natych­miast poja­wił się pomysł książki zaty­tu­ło­wa­nej Kochany Święty Miko­łaju.

Moim świą­tecz­nym pra­gnie­niem jest, aby­ście z przy­jem­no­ścią prze­czy­tali książkę o Lindy i Bil­lym. Osa­dzi­łam ich histo­rię w Wenat­chee w sta­nie Waszyng­ton, o któ­rym mówi się, że jest świa­tową sto­licą jabłek. W Yaki­mie, moim rodzin­nym mie­ście, ostro spie­ramy się z taką opi­nią: uwa­żamy, że jed­nak to nasze piękne mia­sto jest świa­tową sto­licą jabłek. Oba mia­sta szczycą się mnó­stwem sadów i coraz więk­szymi poła­ciami win­nic, w któ­rych powstają wina naj­wyż­szej jako­ści.

Listy od czy­tel­ni­ków zawsze spra­wiają mi naj­więk­szą przy­jem­ność. Może­cie kon­tak­to­wać się ze mną za pośred­nic­twem wszyst­kich por­tali spo­łecz­no­ścio­wych. Oczy­wi­ście może­cie też pisać do mnie listy na mój adres domowy: P.O. Box 1458, Port Orchard, WA 98366.

Weso­łych Świąt Bożego Naro­dze­nia,

Dla Patt i Steve’a Boothe,

cudow­nych sąsia­dów

i jesz­cze lep­szych przy­ja­ciół

ROZ­DZIAŁ PIERW­SZY

Naresz­cie w domu.

Gdy Lindy Car­mi­chael skrę­ciła w Apple Orchard Lane w rodzin­nym Wenat­chee w sta­nie Waszyng­ton, z jej piersi dobyło się wes­tchnie­nie ulgi. Natych­miast ogar­nęło ją prze­możne poczu­cie cie­pła i rado­ści z powrotu w rodzinne strony. Miała przed sobą całe dwa tygo­dnie, które mogła prze­zna­czyć na świę­to­wa­nie wraz z rodziną Świąt Bożego Naro­dze­nia i Nowego Roku. Jeśli kie­dy­kol­wiek potrze­bo­wała dłu­giego urlopu, to wła­śnie teraz. Miała za sobą naprawdę okropny, straszny rok.

Trzy lata temu, zdą­żyw­szy kilka razy zmie­nić pracę, Lindy otrzy­mała wresz­cie wyma­rzoną posadę w fir­mie mar­ke­tin­go­wej pro­jek­tu­ją­cej także strony inter­ne­towe. Ukoń­czone stu­dia infor­ma­tyczne ze spe­cja­li­za­cją w gra­fice i wizu­ali­za­cji oraz histo­ria jej dotych­cza­so­wego zatrud­nie­nia były wręcz jakby skro­jone na potrzeby Media Blast. Prze­ko­nana, że talent twór­czy będzie jej atu­tem, od początku była też pewna, że dosko­nale da sobie radę w nowej fir­mie. Cho­ciaż kochała swoją pracę i cie­szyły ją szanse, jakie dzięki niej zyski­wała, nie mogła się wyzbyć wra­że­nia, że jest nie­do­ce­niana. Na krótko przed wyjaz­dem Lindy przy­go­to­wała pro­jekt kam­pa­nii rekla­mo­wej dla Fer­gu­son Group, jed­nego z naj­waż­niej­szych klien­tów. Wła­śnie ta kam­pa­nia miała być jej długo wycze­ki­waną oka­zją do wyka­za­nia swo­jej war­to­ści. Gdyby jej pro­jekt został przy­jęty, zyska­łaby wresz­cie uzna­nie, na jakie zasłu­gi­wała. Lindy ni­gdy nie bra­ko­wało wytrwa­ło­ści. Ojciec powie­dział jej kie­dyś, że jeśli w pracy będzie dawała z sie­bie wię­cej, niż tylko to, za co będą jej pła­cić, jej odda­nie w końcu zosta­nie dostrze­żone. Z cza­sem poświę­ce­nie przy­nie­sie efekty. Lindy trzy­mała się tej filo­zo­fii i nie szczę­dziła wysił­ków, aby dopro­wa­dziła ją do pożą­da­nych rezul­ta­tów.

Wyrzu­ca­jąc z głowy myśli o pro­ble­mach w pracy, skrę­ciła na pod­jazd domu, w któ­rym spę­dziła więk­szość życia. Powi­tały ją migo­czące świa­tełka na oka­pie dachu oraz bliź­nia­cze reni­fery usta­wione na traw­niku pokry­tym war­stwą śniegu. Drzwi fron­towe zdo­bił duży zie­lony wie­niec z nie­bie­skimi i srebr­nymi bomb­kami. Dom był gotowy na Boże Naro­dze­nie. Wła­śnie takiej atmos­fery potrze­bo­wała, aby uciec przed przy­gnę­bie­niem, które prze­śla­do­wało ją przez ostat­nie sześć mie­sięcy.

Nie zdą­żyła wysiąść z samo­chodu, gdy drzwi otwo­rzyły się sze­roko i po świeżo odśnie­żo­nym pod­jeź­dzie ruszyła w jej stronę mama oraz mer­da­jący ogo­nem Beau. Mama wycią­gnęła do niej ręce, a Beau oparł się przed­nimi łapami o jej uda, doma­ga­jąc się uwagi. Nim Lindy porząd­nie zaczerp­nęła szo­ku­jąco zim­nego powie­trza, została wcią­gnięta przez matkę do domu i unie­ru­cho­miona w jej moc­nym uści­sku. Beau szcze­kał na powi­ta­nie, bie­gał dookoła i popi­ski­wał z rado­ści.

– Nie mogłam się cie­bie docze­kać – powie­działa Ellen Car­mi­chael, poma­ga­jąc córce zdjąć płaszcz. – Jak wyglą­dała droga przez prze­łęcz? Spraw­dza­łam pro­gnozę pogody, mówili, że nad Sno­qu­al­mie wciąż pada śnieg. Mia­łaś jakieś pro­blemy? Mar­twi­łam się, że nie masz łań­cu­chów na koła… Zdaję sobie sprawę, że w Seat­tle nie są potrzebne, ale po tej stro­nie gór to koniecz­ność.

– Mamo, na Boga, daj mi chwilę, niech cho­ciaż zła­pię oddech – powie­działa Lindy ze śmie­chem.

Dom. Miłość, któ­rej tak bar­dzo potrze­bo­wała. W cie­płej kuchni na stole dum­nie pię­trzyły się cia­steczka świeżo upie­czone przez mamę. W rodzi­nie Lindy wypieki były wyra­zem miło­ści. Dla matki każda Wigi­lia Bożego Naro­dze­nia roz­po­czy­nała się bar­dzo wcze­śnie odwie­dzi­nami przy­ja­ciół. Wszy­scy wycho­dzili z jej domu z tale­rzem peł­nym domo­wych wypie­ków.

– Jadłaś śnia­da­nie? – zapy­tała mama, się­ga­jąc po dzba­nek z kawą.

– Nie. Chcia­łam wyru­szyć ze wscho­dem słońca.

Zimą prze­jazd przez prze­łęcz Sno­qu­al­mie nastrę­czał pro­ble­mów, a drogę czę­sto zamy­kano ze względu na zagro­że­nie lawi­nowe. Lindy była prze­ko­nana, że im prę­dzej wyje­dzie z Seat­tle i znaj­dzie się po dru­giej stro­nie gór, tym lepiej.

– No to sia­daj, a ja szybko coś usmażę…

Lindy prze­rwała jej w pół zda­nia, spo­glą­da­jąc na cia­steczka na stole.

– Kawa i parę two­ich cudow­nych słod­ko­ści wystar­czy mi do lun­chu.

Mama otwo­rzyła kre­dens w poszu­ki­wa­niu kubka, a Lindy poło­żyła sobie na tale­rzu kilka ulu­bio­nych cia­ste­czek bożo­na­ro­dze­nio­wych.

Usiadł­szy naprze­ciwko matki, uśmiech­nęła się do niej. Wła­śnie o takiej chwili marzyła przez ostat­nie kilka mie­sięcy, zma­ga­jąc się z życio­wymi zawi­ro­wa­niami. Dom i Boże Naro­dze­nie. Ide­alna kom­bi­na­cja tego wszyst­kiego, co miało jej pomóc wydo­stać się z głę­bo­kiej zapa­ści emo­cjo­nal­nej.

Jej pozy­cja w Media Blast była jedy­nie czub­kiem góry lodo­wej. Nie chcąc mar­twić mamy, Lindy zacho­wała dla sie­bie więk­szość pro­ble­mów, które gnę­biły ją od wcze­snego lata. Nie zamie­rzała też dzie­lić się nimi już w pierw­szej chwili, gdy tylko poja­wiła się w domu. Może za kilka dni, kiedy ogar­nie ją spo­kój, z jakim zawsze koja­rzył jej się dom rodzinny, poczuje potrzebę, żeby się zwie­rzyć, wyja­śnić…

Nad­gry­zł­szy cia­steczko, Lindy przy­mknęła oczy.

– Przy­się­gam, że mogła­bym zjeść ich nawet tuzin.

– Nic z tego. Zapla­no­wa­łam porządny lunch.

Dopiero w tym momen­cie Lindy zauwa­żyła gar­nek posta­wiony na wol­nym ogniu.

– Przy­go­to­wa­łaś maka­ron z fasolą?

Zupa z fasolą can­nel­lini i czer­woną kid­ney oraz odro­biną maka­ronu na gęstym prze­cie­rze pomi­do­ro­wym była rodzinną tra­dy­cją.

– I z bułecz­kami na zakwa­sie – dodała mama.

Danie to wymy­ślił dzia­dek jej ojca, który kie­dyś miesz­kał na Ala­sce. Twier­dził, że prze­pis pocho­dzi od sta­rego gór­nika z Klon­dike, który jadał taką zupę już pod koniec XIX wieku. Lindy wie­działa, że rodzice prze­ka­zali recep­turę wielu krew­nym i zna­jo­mym. Odkąd pamię­tała, ojciec w każdą nie­dzielę przy­go­to­wy­wał też na śnia­da­nie nale­śniki na zakwa­sie. A na spe­cjalne oka­zje matka pie­kła bułeczki według prze­pisu swo­jej babci.

– Mamo – jęk­nęła. – Utu­czysz mnie.

– Taki wła­śnie mam zamiar. Minęło mnó­stwo czasu, odkąd ostat­nio nas odwie­dzi­łaś.

– Prze­cież przy­je­cha­łam na Święto Nie­pod­le­gło­ści czwar­tego lipca – przy­po­mniała jej Lindy.

Wpa­dła do domu rodzin­nego krótko po wyna­ję­ciu nowego miesz­ka­nia i na kilka dni przed pozna­niem strasz­nej prawdy o… powstrzy­mała natrętne myśli, nie chcąc teraz roz­trzą­sać nie­przy­jem­nych chwil.

– Wła­śnie, i minęło już mnó­stwo czasu. Prze­cież nie dzielą nas tysiące mil. Seat­tle leży stąd w odle­gło­ści zale­d­wie trzech godzin jazdy, nawet w gęstym ruchu na dro­dze.

– Wiem, wiem, ale byłam wtedy świeżo po prze­pro­wadzce i przy­go­to­wy­wa­łam w pracy pro­jekt, na który musia­łam poświę­cić nie­mal każdy week­end. Warto jed­nak było, ponie­waż dzięki temu zapra­co­wa­łam na dwa tygo­dnie wol­nego i mogę spę­dzić Święta razem z tobą, tatą, Cha­dem, Ash­ley i Pete­rem.

Jej młod­szy brat oże­nił się ze swoją lice­alną miło­ścią i pra­co­wał teraz w hur­towni jabłek, zarzą­dza­jąc łań­cu­chem dostaw. Nie minął rok od ślubu, a Ash­ley i Chad obda­rzyli jej rodzi­ców cudow­nym wnu­kiem. Lindy uwiel­biała czte­ro­let­niego Petera. Co tydzień łączyła się z nim poprzez Face­Time i tak czę­sto wysy­łała mu pocztą pre­zenty, że Chad musiał w końcu popro­sić, żeby je tro­chę ogra­ni­czyła. Ash­ley była obec­nie w dru­giej ciąży; nosiła dziew­czynkę, która miała otrzy­mać imię Grace. Poród był zapla­no­wany na pierw­szy tydzień marca.

Kiedy Lindy wypiła kawę i zja­dła cia­steczka, roz­ła­do­wała samo­chód i prze­nio­sła walizkę do swo­jej sypialni. Sta­nąw­szy na progu tak dobrze sobie zna­nego pokoju, stwier­dziła, że nie zmie­nił się nic od czasu, kiedy wyje­chała stąd do col­lege’u. Usia­dła na kra­wę­dzi łóżka i popa­trzyła po czte­rech ścia­nach. Przy­po­mniała sobie, jak bez­tro­skie było jej życie jako nasto­latki.

Do ściany wciąż przy­kle­jony był pla­kat z Braćmi Jonas. Pom­po­niki, które zdo­biły jej kostium, kiedy wystę­po­wała w szkol­nym zespole tanecz­nym, przy­mo­co­wane były w dol­nym rogu tablicy, gdzie kie­dyś umiesz­czała kar­teczki mające jej przy­po­mi­nać o bar­dzo waż­nych spra­wach. Teraz do tablicy przy­pięty był jesz­cze tylko bukie­cik, który miała wpięty we włosy w dniu, gdy ukoń­czyła naukę w liceum.

Dom.

Ogar­nął ją błogi spo­kój, tak jakby nagle zna­la­zła się w łóżku, przy­kryta cie­płym kocem.

– Lunch zaraz będzie gotowy – zawo­łała mama z kuchni, aku­rat kiedy Lindy się roz­pa­ko­wała.

Paczuszki z pre­zen­tami, które ze sobą przy­wio­zła, szybko wsu­nęła pod cho­inkę usta­wioną w salo­nie przy dużym oknie, skąd roz­ta­czał się widok na Apple Orchard Lane.

– Już idę!

Obej­rzaw­szy cho­inkę, Lindy skie­ro­wała się do kuchni. Matka wła­śnie usta­wiła na stole dwa tale­rze z gorącą zupą. Pomię­dzy tale­rzami zna­la­zło się miej­sce na koszyk z pie­czy­wem i masel­niczkę.

Odmó­wiw­szy pro­stą modli­twę, Lindy wzięła do ręki łyżkę.

– Marzy­łam o tej zupie. Kiedy sama ją przy­go­to­wuję, ni­gdy nie sma­kuje mi tak samo jak w domu, a prze­strze­gam prze­pisu co do litery. W twoim wyda­niu zawsze jest lep­sza.

– To dla­tego, że przy­go­to­wuję ją z uczu­ciem.

Lindy pomy­ślała, że ten dodat­kowy skład­nik nie powi­nien prze­cież robić żad­nej róż­nicy w smaku. A jed­nak trudno było o inne wyja­śnie­nie.

Mama odcze­kała, aż Lindy zje lunch, po czym zro­biła poważną minę. Popa­trzyła córce w oczy i powie­działa:

– Cze­kam.

– Na co? – zdzi­wiła się Lindy.

– Cze­kam, aż mi powiesz, co się z tobą dzieje. I pro­szę, nie pró­buj mnie zbyć. Naj­le­piej powiedz mi wszystko, zanim…

– Mamo… nic się nie dzieje.

Matka zmru­żyła oczy i pogro­ziła jej pal­cem wska­zu­ją­cym, poru­sza­jąc nim jak waha­dłem zegara.

– Lindy Rose, jestem twoją mamą. Nikt nie zna cię lepiej niż ja. Już od dłuż­szego czasu podej­rze­wam, że jesteś nie­szczę­śliwa. Wyrzuć to z sie­bie.

Lindy oba­wiała się, że kiedy zacznie mówić, nie będzie w sta­nie się powstrzy­mać.

– Cho­dzi o coś wię­cej niż o pracę, prawda?

Mama dobrze ją znała.

– Tak – przy­znała Lindy. – W grun­cie rze­czy cho­dzi o moje roz­sta­nie z Bria­nem.

Lindy poin­for­mo­wała już rodzi­ców, że z nim zerwała, jed­nak nie ujaw­niła szcze­gó­łów. Nie mogła. Było to wów­czas zbyt świeże i bole­sne. W grun­cie rze­czy było tak nawet w tej chwili.

– Kiedy nam mówi­łaś, że z nim zerwa­łaś, raczej waży­łaś słowa.

Nie bez przy­czyny. Wła­ści­wie więk­szość szcze­gó­łów wola­łaby zacho­wać dla sie­bie.

– Czy to miało coś wspól­nego z wyna­ję­ciem miesz­ka­nia?

Jej rodzice potra­fili czy­tać mię­dzy wier­szami. Lindy poki­wała głową. Cho­dziło o miesz­ka­nie i o coś wię­cej.

– Pamię­tam, jak w lipcu powie­dzia­łaś, że twoje rela­cje z Bria­nem się zmie­niły. Ale dopiero po jakimś cza­sie posta­no­wi­łaś, że pój­dzie­cie oddziel­nymi dro­gami.

Po jakimś cza­sie, czyli kilka dni po powro­cie do Seat­tle. Wtedy dowie­działa się prawdy o Bria­nie i Cele­ste. To ją zdru­zgo­tało.

– Zale­żało ci na nim, prawda?

– Tak.

Oczy­wi­ście zale­żało. Bar­dzo. W począt­ko­wej fazie ich związku wyobra­żała sobie, że się pobiorą i zaczną budo­wać wspólne życie, kiedy ona umocni swoją pozy­cję zawo­dową. Lubiła jego towa­rzy­stwo, czas jed­nak pły­nął, a Lindy odno­siła wra­że­nie, że Brian wciąż nie jest gotowy na ślub. Ona zresztą też nie była gotowa. Mał­żeń­stwo to poważne zobo­wią­za­nie.

– Przy­kro ci, że zerwa­li­ście?

– Abso­lut­nie nie – odparła sta­now­czo.

Brwi matki unio­sły się nie­mal do linii wło­sów.

– Twoja reak­cja świad­czy o tym, że coś ukry­wasz.

Lindy lekko się przy­gar­biła. Nie zamie­rzała roz­ma­wiać na ten temat już pierw­szego dnia. Ale teraz, kiedy mama tak drą­żyła, poczuła, że nie ma wyboru. Zresztą może lepiej, że będzie miała tę roz­mowę za sobą? Wyzna­nie, co zro­biła Cele­ste, do nie­dawna jej naj­lep­sza przy­ja­ciółka, no i Brian, nie było łatwe.

Mama cze­kała w mil­cze­niu. Sie­działa naprze­ciwko córki i na razie nie zamie­rzała naci­skać. Lindy sama musiała oce­nić, czy jest gotowa zdra­dzić jej tajem­nice, które przez tak długi czas zacho­wy­wała dla sie­bie.

– Kiedy koń­czył się ter­min wynajmu miesz­ka­nia, które dzie­li­łam z Cele­ste – ode­zwała się Lindy po dłuż­szej chwili – obie już rozu­mia­ły­śmy, że pora, aby każda z nas zna­la­zła dla sie­bie wła­sne miej­sce. – Bolało ją serce, gdy opo­wia­dała o wyda­rze­niach minio­nego lata. – Cele­ste pra­co­wała w Edmonds. To ozna­czało, że codzien­nie musi tra­cić nie­mal godzinę na dojazd do swo­jej firmy. Wyda­wało się logiczne, że powinna zamiesz­kać gdzieś bli­żej. Miesz­ka­nia w Seat­tle są dro­gie, ale ja sto­sun­kowo łatwo i szybko zdo­ła­łam zna­leźć lokum dla sie­bie. – Mie­ściło się w star­szym budow­nic­twie, a wia­do­mość o oka­zji prze­ka­zał jej zna­jomy. Lindy skwa­pli­wie z niej sko­rzy­stała. – Cele­ste nie miała takiego szczę­ścia. Mijały tygo­dnie, a ja cze­ka­łam z prze­pro­wadzką, ponie­waż obie wciąż szu­ka­ły­śmy miej­sca, na któ­rego wyna­jem ona mogłaby sobie pozwo­lić. Wresz­cie upa­trzyła sobie takie, które wyda­wało mi się poza jej zasię­giem, a jed­nak się na nie zde­cy­do­wała. Doszłam do wnio­sku, że stoi z finan­sami lepiej, niż mi się wyda­wało.

Mama słu­chała, nie zada­jąc pytań. Lindy cie­szyło jej mil­cze­nie.

– Pla­no­wa­ły­śmy, że po prze­pro­wadzce pozo­sta­niemy w kon­tak­cie, nie­za­leż­nie od wszyst­kiego.

Miesz­kały we wspól­nym pokoju, już kiedy roz­po­częły naukę w col­lege’u; poznały się na pierw­szym roku i od tego czasu były naj­lep­szymi przy­ja­ciół­kami. Teraz, po raz pierw­szy od osiem­na­stego roku życia, miały zamiesz­kać osobno.

Się­ga­jąc myślami w prze­szłość, Lindy musiała przy­znać, że już wtedy działo się mię­dzy nimi nie naj­le­piej, ale wów­czas tego nie dostrze­gała.

– Cele­ste wyna­jęła miesz­ka­nie, na które nie było jej stać?

Lindy poki­wała głową, uni­ka­jąc wzroku mamy.

– Dla­czego?

– Miała współ­lo­ka­tora.

– Do kawa­lerki?

Dziew­czyna pod­nio­sła głowę.

– Poznała chło­paka.

– Nie wie­dzia­łam, że Cele­ste jest w poważ­nym związku.

– Ja też nie wie­dzia­łam.

I w tym tkwiło sedno pro­blemu. Lindy nie miała poję­cia, co się działo pomię­dzy jej naj­lep­szą przy­ja­ciółką a Bria­nem.

Matka zmarsz­czyła czoło.

– O czym wciąż mi nie mówisz?

– Tym chło­pa­kiem był Brian. Oboje przez kilka tygo­dni szu­kali miesz­ka­nia dla sie­bie, oczy­wi­ście za moimi ple­cami. Byłam głu­pia i ślepa, do obojga mia­łam pełne zaufa­nie.

– Nie! – jęk­nęła mama. – Brian zamiesz­kał z Cele­ste?

Cho­ciaż Lindy poznała prawdę już kilka mie­sięcy temu, wspo­mnie­nie spra­wiło, że poczuła ukłu­cie w żołądku.

– Co za gnida!

– To jesz­cze nie jest naj­gor­sze. Wcze­śniej, kiedy Cele­ste i ja posta­no­wi­ły­śmy, że zamiesz­kamy osobno, Brian zapro­po­no­wał mi, żeby­śmy razem poszu­kali wspól­nego miesz­ka­nia. Wów­czas go zby­łam. Nie byłam gotowa na tego rodzaju zobo­wią­za­nie. Póź­niej nie­spo­dzie­wa­nie odwo­łał kilka kolej­nych spo­tkań ze mną. Pomy­śla­łam, że w ten spo­sób wyżywa się na mnie za to, że nie chcę z nim zamiesz­kać.

– Ten facet to palant, Lindy. Zwy­czajny palant.

Słowa mamy były łagodne w porów­na­niu z tym, co ona myślała o poczy­na­niach swo­jego byłego chło­paka.

– Wkrótce po prze­pro­wadzce poje­cha­łam do Cele­ste, żeby pomóc jej się roz­pa­ko­wać. Przez kilka dni się nie widzia­ły­śmy, wie­dzia­łam, że pra­cuje do póź­nego wie­czora i moja pomoc na pewno jej się przyda. Wysła­łam do niej kilka SMS-ów, na które nie odpo­wie­działa, i zaczę­łam się tro­chę mar­twić. Wyobraź sobie moje zasko­cze­nie, kiedy drzwi jej nowego miesz­ka­nia otwo­rzył mi Brian.

– Och, Lindy, tak mi przy­kro.

Nie zamie­rzała opo­wia­dać mamie, jak strasz­li­wie zdra­dzona poczuła się w tam­tej chwili. Cio­sem było już to, że Brian zdra­dzał ją z Cele­ste, ale że naj­lep­sza przy­ja­ciółka tak ohyd­nie postę­po­wała za jej ple­cami… to było znacz­nie gor­sze.

Miło­snego zawodu doświad­czyła już wcze­śniej. W liceum zła­mał jej serce Johnny Bemis. Chło­pak był bar­dzo przy­stojny i w ogóle jej nie zauwa­żał. Na szczę­ście miała spore grono odda­nych przy­ja­ciół i szybko się z tego zauro­cze­nia wyle­czyła.

Ale teraz było ina­czej. Utrata naj­lep­szej przy­ja­ciółki, powier­niczki, jedy­nej osoby w Seat­tle, która ją dotąd wspie­rała i rze­komo w nią wie­rzyła, była podwój­nym cio­sem. Tęsk­niła za Cele­ste bar­dziej niż za Bria­nem. Nawet w tej chwili trudno jej było pogo­dzić się z fak­tem, że Cele­ste tak per­fid­nie ją zdra­dziła i oszu­kała. Prze­cież przy­ja­ciółki nie postę­pują w ten spo­sób.

– Paskudna sprawa – powie­działa. – Rzecz w tym, mamo, że nie nadaję się do poważ­nych związ­ków. – Wypo­wie­dziaw­szy gło­śno te słowa, uświa­do­miła sobie, jak bar­dzo są one praw­dziwe.

– Nie mów tak!

– Dla­czego? Mar­delle i Nate są zarę­czeni i nawet mają już psa, któ­rego nazwali Oscar. Mar­delle popro­siła mnie tego lata, żebym była jej druhną. A nie jest moją jedyną przy­ja­ciółką z col­lege’u będącą w poważ­nym związku.

– Wiem, że boli cię to, co zro­bili Cele­ste i Brian.

– Cho­ler­nie.

Lindy nie zamie­rzała wyrzu­cać z sie­bie całego dra­matu już pierw­szego dnia pobytu w domu. Miała nadzieję, że ukryje swoje cier­pie­nie i razem z rodziną spę­dzi pogodne Święta. Czu­łaby się lepiej, gdyby w ogóle zapo­mniała w tym cza­sie o Bria­nie i Cele­ste.

– Przy­kro mi, że prze­szłaś przez coś takiego.

Łagodne słowa współ­czu­cia wypo­wie­dziane przez mamę tro­chę tłu­miły ból w sercu Lindy.

– Chyba uło­ży­łam sobie już to wszystko w gło­wie, ale moje serce wciąż nie jest w sta­nie zaak­cep­to­wać zdrady.

– Potra­fię to zro­zu­mieć.

Mama pew­nie naprawdę tak myślała, jed­nak Lindy trudno było w to uwie­rzyć.

– To wszystko moja wina. Taki już mój los. A wczo­raj wie­czo­rem nie­po­trzeb­nie spraw­dzi­łam jej pro­fil na Face­bo­oku. Wyobraź sobie, że kiedy ja spę­dza­łam week­endy samot­nie, oni we dwoje jeź­dzili sobie na nar­tach na Bia­łej Prze­łę­czy i cho­dzili na mecze Seahaw­ków. Naj­bar­dziej boli mnie to, że to samo robi­li­śmy z Bria­nem poprzed­niej zimy. Ależ ze mnie ofiara.

– Lindy Rose Car­mi­chael, wcale nie jesteś ofiarą.

– Stra­ci­łam chło­paka i naj­lep­szą przy­ja­ciółkę. Utrata Briana to w sumie nie­wielki cios, ale Cele­ste? Mia­łam mnó­stwo kole­ża­nek, z Cele­ste były­śmy jed­nak naprawdę bar­dzo bli­sko. Dzie­li­łam się z nią wszyst­kim. Nie spo­dzie­wa­łam się tylko, że podzielę się też moim męż­czy­zną.

– Są sie­bie warci – stwier­dziła mama.

Lindy spo­dzie­wała się, że będzie ją pocie­szać.

– Widzę, że Brian nie jest nawet w poło­wie takim męż­czy­zną, za jakiego go uwa­ża­łam – kon­ty­nu­owała. – Wiem, że teraz to dla cie­bie bar­dzo bole­sne. Pamię­tam… – Urwała.

– Co takiego pamię­tasz?

Oczy matki pociem­niały i poja­wił się w nich głę­boki smu­tek.

– Pamię­tam, jak się poczu­łam, kiedy twój rodzony ojciec poka­zał mi plecy… Mia­łam wra­że­nie, że cały świat zawa­lił mi się na głowę. Kiedy tylko się dowie­dział, że jestem w ciąży, uciekł. Zwie­wał, aż się za nim kurzyło.

– Och, mamo – wyszep­tała Lindy.

Patrząc na ostat­nie zda­rze­nia z punktu widze­nia matki, można uznać, że ona w grun­cie rze­czy miała szczę­ście.

Ellen wstała i wsu­nęła krze­sło pod stół, ale naka­zała gestem, żeby Lindy została na miej­scu.

– Chcę ci coś poka­zać.

– Tak?

– Pokażę ci coś, co sprawi, że poczu­jesz się lepiej.

Zabrzmiało to obie­cu­jąco, Lindy nie była jed­nak pewna, czy cokol­wiek, co przy­nie­sie jej mama, będzie w sta­nie pod­nieść ją na duchu.

Ellen wyszła z kuchni i wró­ciła dopiero po kilku minu­tach. Z sze­ro­kim uśmie­chem wrę­czyła córce pudełko po dzie­cię­cych butach.

– Co to jest? – zapy­tała dziew­czyna, auten­tycz­nie zasko­czona; nie miała poję­cia, czego się spo­dzie­wać.

Twarz mamy roz­ja­śniło zado­wo­le­nie.

– Nie­dawno prze­glą­da­łam kar­tony, które lata temu upchnę­łam w kącie garażu, i zna­la­złam wła­śnie to. Zacho­wa­łam to pudełko spe­cjal­nie dla cie­bie. W środku są, córeczko, twoje listy do Świę­tego Miko­łaja.

– Może mnie roz­ba­wią, mamo, ale wąt­pię, aby mogły ukoić mój ból.

– Możesz się zdzi­wić – stwier­dziła mama. – Otwórz teraz i prze­czy­taj pierw­szy list.

Lindy nie mogła sobie wyobra­zić, aby listy, które pisała, kiedy jesz­cze wie­rzyła w Świę­tego Miko­łaja, mogły w jakiś spo­sób wpły­nąć teraz na jej życie.

– Zaufaj mi – powie­działa mama. – Prze­czy­taj ten z wierz­chu. Napi­sa­łaś go, kiedy mia­łaś pięć lat.

– Prze­cież to nie­do­rzeczne – odparła Lindy, jed­nak cie­ka­wość brała już w niej górę.

– Nie bądź taka pewna – szep­nęła jej mama do ucha z figlar­nym bły­skiem w oku.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

Tytuł ory­gi­nału: Dear Santa

Copy­ri­ght © 2021 by Deb­bie Macom­ber

All rights rese­rved

This trans­la­tion publi­shed by arran­ge­ment with Bal­lan­tine Books, an imprint of Ran­dom House, a divi­sion of Pen­guin Ran­dom House LLC

Copy­ri­ght © for the Polish e-book edi­tion by REBIS Publi­shing House Ltd., Poznań 2021

Infor­ma­cja o zabez­pie­cze­niach

W celu ochrony autor­skich praw mająt­ko­wych przed praw­nie nie­do­zwo­lo­nym utrwa­la­niem, zwie­lo­krot­nia­niem i roz­po­wszech­nia­niem każdy egzem­plarz książki został cyfrowo zabez­pie­czony. Usu­wa­nie lub zmiana zabez­pie­czeń sta­nowi naru­sze­nie prawa.

Redak­tor: Agnieszka Horzow­ska

Pro­jekt i opra­co­wa­nie gra­ficzne okładki: Kata­rzyna Bor­kow­ska / [email protected]

Foto­gra­fie na okładce

Bom­bay Black/Shut­ter­stock

Maryia Naidzio­ny­sheva/ Shut­ter­stock

Wyda­nie I e-book (opra­co­wane na pod­sta­wie wyda­nia książ­ko­wego: Kochany Święty Miko­łaju, wyd. I, Poznań 2021)

ISBN 978-83-8188-886-8

Dom Wydaw­ni­czy REBIS Sp. z o.o.

ul. Żmi­grodzka 41/49, 60-171 Poznań

tel. 61 867 81 40, 61 867 47 08

e-mail: [email protected]

www.rebis.com.pl

Kon­wer­sję do wer­sji elek­tro­nicz­nej wyko­nano w sys­te­mie Zecer