Kreowanie wizerunku w biznesie i polityce ebook i audiobook

CO TO JEST WIZERUNEK I NA CZYM POLEGA JEGO KREOWANIE?

Wizerunek najczęściej utożsamiany bywa wyłącznie z wyglądem zewnętrznym – jest to mocno zawężone rozumienie wizerunku, nieoddające w pełni jego wagi i znaczenia, szczególnie w relacjach biznesowych, zawodowych, politycznych, a także w określonych sytuacjach prywatnych. Wizerunek jest istotny, a może nawet stanowi jeden z najważniejszych elementów wielu relacji międzyludzkich.

Na pojęcie wizerunku, opisywanego w niniejszej książce pod kątem wizerunku biznesowego, zawodowego i politycznego, składają się przede wszystkim takie elementy, jak:

Prezencja, a inaczej wygląd, to nic innego jak nasza powierzchowność, aparycja, nasze oblicze, czyli to, jak się prezentujemy pod każdym względem. Istotnym elementem wyglądu jest uroda, postawa, sylwetka, sposób poruszania się, a także głos, jego barwa, tempo mówienia, sposób wysławiania się. Należy tu także wspomnieć o takich elementach, jak zapach, sposób oddychania i ogólne wrażenie. Wygląd jest tym elementem wizerunku człowieka, który jest najszybciej zauważalny i podlega natychmiastowej weryfikacji w przypadku kontaktu wzrokowego. Natomiast w sytuacji, gdy jest to pierwszy kontakt z osobą w ogóle, wówczas wygląd może zadecydować o dalszym przebiegu znajomości. W tym przypadku mamy do czynienia z efektem pierwszego wrażenia – co zostanie opisane w dalszej części książki.

Zachowanie człowieka jest tym elementem wizerunku, który w pierwszej kolejności weryfikuje efekt pierwszego wrażenia, zależnego w dużej mierze od wyglądu. Zachowanie to nic innego jak sposób postępowania w określonych sytuacjach, sposób traktowania siebie i innych.

Zachowanie nasze regulowane jest przez różnego rodzaju normy, zasady i procedury przyjęte w społeczeństwie, przyjęte w określonych środowiskach i miejscach, a także normy i zasady przyjęte przez nas, będące z kolei sumą działań wychowawczych naszych rodziców, wpływu innych osób i sytuacji oraz pracy nad samym sobą.

Życie społeczne regulują m.in. takie kodeksy jak: kodeks ruchu drogowego, kodeks pracy, kodeks prawa cywilnego, prawa karnego itd. Natomiast relacje międzyludzkie regulowane są przede wszystkim przez etykietę (savoir-vivre), stanowiącą zbiór norm zachowania, zwyczajów i form towarzyskich, obowiązujących w określonej grupie społecznej lub w środowisku. Przykładem może być etykieta biznesowa, obowiązująca w środowiskach zawodowych. W dawnych czasach bardzo ważna była etykieta dworska związana z ceremoniałami dworskimi, które były różne u różnych monarchów.

Etykieta może być formalnie ustalona i spisana albo może być etykietą nieformalną, przekazywaną ustnie. Etykieta wchodzi w skład różnego rodzaju kodeksów takich jak np. kodeks etyczny, kodeks rycerski, kodeks busido (niepisany zbiór zasad etycznych japońskich samurajów), czy choćby obecnie kodeks etyki lekarskiej. Kodeksy takie wymagają nienagannej moralności oraz określonego sposobu myślenia i prezentowania poglądów, które są spójne z ideologią przyjętą przez daną społeczność.

Odrębnym zagadnieniem jest etykieta dyplomatyczna, tzw. protokół dyplomatyczny, który zawiera zbiór zasad i procedur dość ściśle regulujących wiele aspektów spotkań międzynarodowych i międzypaństwowych. Nazwa „protokół dyplomatyczny” po raz pierwszy pojawiła się podczas międzynarodowego Kongresu Wiedeńskiego w 1815 r. W celu uniknięcia wszelkich nieporozumień, związanych z określeniem potęgi i wielkości poszczególnych państw oraz wprowadzenia ładu podczas towarzyszących Kongresowi przyjęć i spotkań, ustalono zasady pierwszeństwa jego uczestników, wynikające z kolejności przybycia na Kongres. Po to, aby uniknąć pomyłek, po raz pierwszy w historii te zasady zaprotokołowano. Najistotniejszym zadaniem protokołu dyplomatycznego jest wykluczenie sporów i nieporozumień na tle pierwszeństwa pomiędzy osobami reprezentującymi oficjalne stanowiska. Realizując to zadanie, protokół przypomina o istnieniu reguł postępowania i potrzebie przestrzegania zasad suwerennej równości państw oraz zapewnienie odpowiedniego klimatu podczas wizyt, spotkań i wszelkich uroczystości. Protokół dyplomatyczny ma charakter międzynarodowy, jednakże w protokołach poszczególnych państw występują różnice wynikające z tradycji narodowych i miejscowych obyczajów.

Znakiem naszych czasów jest Internet, który coraz ściślej oplata nasz glob, łącząc ze sobą miliony ludzi na całym świecie. Dlatego też naturalną konsekwencją stało się pojawienie się netykiety, czyli zbioru zasad przyzwoitego zachowania w Internecie. Netykieta nie jest zbyt precyzyjna, określa ogólne ramy postępowania w sieci.

Posiadamy różnego rodzaju kompetencje,m.in. takie jak:

Termin umiejętności interpersonalne bywa zamiennie stosowany z takimi terminami, jak umiejętności psychospołeczne, kompetencje osobiste, kompetencje społeczne, zdolności społeczne, inteligencja społeczna, efektywność interpersonalna. Ogólnie umiejętności interpersonalne można określić jako umiejętność efektywnego funkcjonowania i radzenia sobie w różnych sytuacjach społecznych. Umiejętności te nabywamy przez trening społeczny, odbywający się w warunkach naturalnych takich jak m.in. środowisko rodzinne, szkoła, uczelnia czy praca, bądź umiejętności te nabywamy poprzez szkolenia i treningi interpersonalne prowadzone przez specjalistów.

Umiejętności interpersonalne pozwalają zjednywać sobie ludzi, pozyskiwać ich uwagę, sympatię i chęć współpracy, a brak tych umiejętności sprawia, że inni ludzie stają się ostrożni, czasem nieufni i dystansują się. Zatem umiejętności interpersonalne są tym elementem naszego wizerunku, który weryfikuje odbiór naszej osoby, wynikający z dwóch opisanych powyżej elementów, czyli wyglądu i zachowania.

Oznacza to, że jeśli mamy do czynienia np. z człowiekiem o nienagannej prezencji i doskonałych manierach, to nie znaczy, że zostanie on przez innych odebrany pozytywnie, jeśli będzie miał trudności z wejściem w relację, z podjęciem kontaktu, prowadzeniem rozmowy, budowaniem relacji. I odwrotnie – ktoś, kto posiada umiejętności budowania relacji z innymi ludźmi, prowadzenia rozmowy, empatycznego słuchania ma większe szanse na sympatię otoczenia nawet wówczas, gdy jego prezencja lub maniery będą pozostawiały nieco do życzenia.

Umiejętności interpersonalne to także umiejętności komunikowania się z innymi ludźmi, które w kreowaniu pozytywnego wizerunku własnej osoby odgrywają główną rolę, gdyż w relacjach z ludźmi ogromnie ważne są umiejętność prowadzenia rozmowy, umiejętność słuchania i podtrzymywania jej. Rozmowa pozwala na wymianę informacji, poglądów, zamiarów, uczuć, natomiast umiejętność słuchania daje rozmówcy poczucie zainteresowania, zrozumienia, współodczuwania, daje poczucie wsparcia i podtrzymywania na duchu.

W sytuacji, gdy zostanie nawiązany kontakt z drugim człowiekiem, istotne w budowaniu wizerunku okazuje się to, czy potrafimy nawiązaną relację budować, a następnie ją podtrzymywać i sprawić, aby jakość tej relacji była pozytywna. O jakości relacji decydują emocje pojawiające się między komunikującymi się osobami. Relacja może być pełna ciepła, akceptacji, zrozumienia, radości, wzajemnej sympatii i przyjaźni lub może być pełna agresji, złości, wyniosłości, arogancji i wywyższania się. Im więcej jest emocji pozytywnych, tym bardziej relacja jest satysfakcjonująca dla obu stron.

Większość ludzi dąży do tego, aby zdobyć wykształcenie, kwalifikacje i umiejętności dające możliwość samodzielnego funkcjonowania w życiu dorosłym. To dlatego uczymy się różnych czynności, aby w przyszłości wykonywać określony zawód, utrzymać siebie i swoją rodzinę. Kiedy realizujemy zadania zawodowe, z czasem nasza wiedza zostaje przetworzona i procentuje w postaci naszego doświadczenia. Mogłoby się wydawać, że im bardziej bogata jest nasza wiedza i doświadczenie, tym bardziej pozytywnie jesteśmy odbierani przez innych. Niestety życie pokazuje wiele sytuacji, w których osoby o obszernej wiedzy merytorycznej i niejednokrotnie z ogromnym doświadczeniem mają trudności ze znalezieniem pracy, nie mają zbyt wielu znajomych i przyjaciół, czasem mają trudności w znalezieniu partnera życiowego. Dlaczego tak jest i z czego to wynika? Otóż, okazuje się, że w przypadku kreowania pozytywnego wizerunku, szczególnie w początkowym etapie kontaktów z ludźmi, ważniejsze okazuje się to, jak się zachowujemy, w jaki sposób podejmujemy kontakt z innymi, jak rozmawiamy, jak wyglądamy, jaki mamy głos, jak pachniemy. Dopiero wówczas, gdy uda nam się zjednać drugiego człowieka, możemy zaprezentować mu swoją wiedzę, doświadczenie i sprawić, aby to, co mówimy, było dla niego ciekawe i interesujące.

Bywa czasem tak, że osoba, która ujęła nas swoim sposobem bycia, manierami, wyglądem i zachowaniem w rezultacie okazuje się kimś, kto ma niewiele do powiedzenia, nie posiada wiedzy merytorycznej, na jaką liczyliśmy. To tak, jakby iść do adwokata z ważną dla nas i osobistą sprawą, wymagającą zaufania, adwokat zrobiłby na nas bardzo dobre wrażenie, gotowi bylibyśmy mu zaufać i powierzyć swoją sprawę, gdy niebawem okazałoby się, że nasz adwokat nie zna się na tym, na czym powinien się znać, ma braki w wiedzy i nie bardzo potrafi nam pomóc. Lub gdy idziemy do dentysty, a nasz doktor jest ujmujący, wspaniale się prezentuje, jednak zupełnie źle, nieumiejętnie wykonuje swoje czynności zawodowe. Wizerunek takiej osoby, mimo iż początkowo był jak najbardziej pozytywny i nienaganny, zmienia się w naszych oczach i rozpada. Czasem bywa odwrotnie – ktoś, kto na nas zrobił złe wrażenie, okazuje się osobą kompetentną, posiadającą wiedzę i doświadczenie. Wówczas początkowo negatywny wizerunek tego człowieka zmienia się na jak najbardziej pozytywny.

Zatem jak to jest? Jakie znaczenie ma wiedza merytoryczna w kreowaniu wizerunku?

Jeśli chcemy budować pozytywny wizerunek swojej osoby, musimy mieć świadomość tego, że nie wystarczy dobrze się ubrać, zachowywać i umiejętnie rozmawiać – także trzeba mieć co mówić i być specjalistą w swojej dziedzinie. Oznacza to także, że skupianie się tylko i wyłącznie na tym, co mamy ludziom do powiedzenia, na zdobywaniu wiedzy i doświadczenia również nie gwarantuje sukcesu w pozytywnym odbiorze naszej osoby. To tak jakbyśmy oddawali auto do mechanika, który dobrze naprawia nasze auto, lecz w obyciu jest nieprzyjemny i niegrzeczny. Szybko zrezygnujemy z jego usług, gdy trafimy na mechanika, który jest równie dobry i który będzie traktował nas uprzejmie. Podobnie będziemy zachowywać się, gdy będzie to lekarz, nauczyciel, sprzedawca, urzędnik, pośrednik, zarządca, finansista czy prawnik, gdyż wizerunek tych osób w naszych oczach będzie negatywny, pomimo ich kompetencji. Jaki zatem jest wniosek?

Kreując pozytywny wizerunek, należy dbać o to, aby nasza wiedza, nasze umiejętności merytoryczne były na jak najwyższym poziomie, a także o to, aby nasze kompetencje były dopełnieniem dobrego wrażenia, jakie na innych robimy.

Na ogół wiele osób, wykonując swoją pracę, gromadzi nie tylko doświadczenie, lecz także wzbogaca swój dorobek w postaci uznania, pochwał oraz konkretnie wykonanych działań. Pracując sumiennie i z oddaniem, z czasem jesteśmy zauważani przez innych, jesteśmy cenieni za te lub inne działania oraz ich efekty. W zależności od charakteru działalności, na dorobek mogą składać się zajmowane stanowiska, nagrody, wyróżnienia, nowe opracowania, pomysły racjonalizatorskie, publikacje, portfel klientów, wykonane prace, zrealizowane projekty itp. Może to być dorobek naukowy, medyczny, filmowy, muzyczny, artystyczny, sportowy, biznesowy, polityczny – w zależności od profesji i dziedziny, jaką się zajmujemy. Dorobkiem jest wszystko to, co stanowi materialny i niematerialny wynik naszej pracy.

Dorobek ma istotne znaczenie przede wszystkim dla nas samych, jest bowiem swego rodzaju miernikiem naszej skuteczności, zdolności i profesjonalizmu, daje nam osobistą satysfakcję i zadowolenie z tego, co robimy na rzecz firmy, urzędu, instytucji, czy na rzecz innych ludzi. Gdy zabiegamy o awans, uznanie lub poparcie społeczne, gdy chcemy pozyskać członków określonego środowiska naukowego, biznesowego, artystycznego, sportowego czy politycznego, gdy chcemy zaistnieć, chcemy być zauważeni i zyskać poparcie, wówczas nasz dorobek może mieć fundamentalne znaczenie. W sytuacji, gdy mamy do wyboru dwóch kandydatów na kluczowe stanowisko, ich osiągnięcia i dorobek mogą zadecydować o wygranej bądź porażce.

Jeśli ubiegamy się o stanowisko radnego, burmistrza, podsekretarza stanu, kierownika wyższego szczebla, to nasz dorobek ma istotne znaczenie. Natomiast gdy obsługujemy klientów, świadczymy usługi, produkujemy przedmioty, maszyny czy urządzenia, wówczas to, jaki jest nasz dorobek zawodowy, jest istotne głównie dla nas, jest źródłem satysfakcji, która wcześniej czy później zaowocuje. Posiadanie dorobku wzmacnia pozytywny obraz naszej osoby, natomiast jego brak może, lecz nie musi, wpływać negatywnie na nasz wizerunek, gdyż w wielu sytuacjach nie ma on kluczowego znaczenia. Wielu młodych ludzi rozpoczyna karierę zawodową i wielu z nich posiada pozytywny wizerunek mimo braku dorobku. Jednak gdy ci młodzi ludzie zechcą w przyszłości piąć się wyżej po szczeblach kariery zawodowej czy politycznej, wówczas ich osiągnięcia, nagrody i dorobek będą miały istotne znaczenie.

Styl życia, podobnie jak osiągnięcia, sukcesy i dorobek, jest tym elementem wizerunku, który nabiera znaczenia wówczas, gdy mamy do czynienia z wizerunkiem osoby publicznej. Osoba publiczna to nie tylko ta, którą opisują tabloidy oraz kolorowe czasopisma i która pokazuje się w telewizji. Osobą publiczną jest każdy, kto pełniąc funkcję publiczną, prowadzi działalność zawodową, gospodarczą, polityczną, kulturalną, społeczną i wszelką inną na rzecz społeczeństwa, która ma wpływ na funkcjonowanie tego społeczeństwa. Osobą publiczną jest zatem także prezydent miasta, burmistrz, wójt, sołtys, dyrektor szkoły, dyrektor fabryki, radny itd. Stajemy się sobą publiczną także wtedy, gdy wykonujemy zawód zaufania publicznego, taki jak: lekarz, notariusz, sędzia, adwokat, nauczyciel, pedagog, psychoterapeuta, urzędnik państwowy czy dyrektor banku. Osobą publiczną stajemy się wówczas, gdy przez swoją pracę, przez to, czym się zajmujemy, zaczynamy być rozpoznawalni w mieście, na wsi, w swojej dzielnicy, na ulicach innych miast. W takiej sytuacji jesteśmy obserwowani, ludzie interesują się tym, co robimy, jak się zachowujemy, co i gdzie kupujemy itd. Osoby publiczne dość często kreują trendy, nadają kierunek modzie, stylowi wypoczywania, bywania, gdyż stanowią swego rodzaju przykład i wzór do naśladowania. To dlatego kandydaci na prezydentów, na posłów czy na wysokie stanowiska powinni być w związku małżeńskim, posiadać dzieci, prowadzić życie uporządkowane, moralnie nienaganne, a w swoim zachowaniu i w wypowiedziach prezentować zdrowy styl życia, aktywny wypoczynek, optymizm, troskę o swoich najbliższych, preferowanie wartości rodzinnych, społecznych itd. Mężczyzna żonaty i posiadający dzieci jest uważany za człowieka odpowiedzialnego i przewidywalnego; przypuszcza się, że ktoś, kto prowadzi uporządkowane i moralne życie, będzie w swojej pracy uczciwy i rzetelny itd. Styl życia jest elementem wspomagającym wizerunek osoby publicznej i jest to element w wielu przypadkach decydujący o przychylności lub wrogości otoczenia. Przykładów dostarczają nam głównie politycy.

Pisząc o stylu życia, mam na myśli takie obszary naszej działalności, jak: sytuacja rodzinna, sytuacja materialna, sposób spędzania wolnego czasu, miejsce zamieszkania, jakość relacji z ludźmi – ze współpracownikami, z najbliższymi, ze znajomymi i przyjaciółmi.

W budowaniu pozytywnego wizerunku najważniejsze jest, aby to, co robimy na co dzień i jak się zachowujemy, było zgodne z tym, co sami propagujemy.

Na przykład dyrektorowi szkoły, zdaniem opinii publicznej, w żadnym razie nie przystoi chodzić źle ubranym, awanturować się publicznie, upijać czy naruszać jakiekolwiek przepisy. Psychoterapeuta, specjalista od uzależnień traci na wizerunku, jeżeli sam ma problem z alkoholem, lekarz nie powinien publicznie palić papierosów, dyrektor banku nie może pozwolić sobie na nieuczciwość i długi itd.

Coraz częściej pisze się o wizerunku medialnym, politycznym, biznesowym i coraz więcej działań podejmuje się w kierunku budowania odpowiedniego wizerunku osób publicznych. Dziś niemal każdy, kto zajmuje wyższe stanowisko czy staje się osobą publiczną, zwraca uwagę na to, jaki jest jego wizerunek w mediach, w środowisku branżowym, wśród odbiorców i klientów. Wielkie korporacje zabiegają o budowanie tego wizerunku według kanonów i zasad wynikających z realizowanej misji i głównych zadań. Przekłada się to na wymagania dotyczące nie tylko zasad obsługi klienta, lecz także zasad dotyczących wyglądu poszczególnych pracowników i osób reprezentujących firmę. Wiele organizacji posiada własny dress code, określający dość precyzyjnie styl ubioru dozwolonego w pracy. Natomiast rozbudowane regulaminy wewnętrzne, kontrakty psychologiczne w firmach jasno określają, jak należy się zachowywać i postępować w konkretnych sytuacjach. Oznacza to także, że po sposobie ubierania się i po zachowaniu można zorientować się, w jakiej branży dana osoba pracuje i na jakim szczeblu znajduje się jej stanowisko.

Ubranie, czy chcemy tego, czy nie, jest wyznacznikiem pozycji społecznej człowieka, jego przynależności do określonej grupy, narodowości czy choćby subkultury. To przez odpowiedni dobór garderoby wyrażamy siebie i swoją postawę wobec otaczającej nas rzeczywistości.

Najwyraźniej widać to wśród młodzieży, gdzie określony styl ubierania się pozwala zidentyfikować innym młodym ludziom tych, którzy są swoi, czyli ubierają się podobnie, jak i tych, którzy są obcy. Elementem decydującym o przynależności do danej grupy jest właśnie odpowiednio zestawiony strój, a ten z kolei wzorowany jest na idolach muzyki, sportu, filmu. Poszczególne elementy ubrania to informacja: Słucham tej samej muzyki, jestem więc taki sam jak ty, możesz mi zaufać.

W środowisku osób dorosłych funkcjonują te same mechanizmy, tyle tylko, że podłożem budowania wizerunku oprócz ubrania są inne elementy, choćby takie jak uprawianie elitarnego sportu, fascynacja wyścigami samochodowymi czy preferencje dotyczące spędzania wolnego czasu – wspinaczka wysokogórska, golf, jazda konna, gdzie każda z form wymaga odrębnego oprzyrządowania tak w zakresie sprzętu i urządzeń, jak i w zakresie ubioru, zachowania czy bywania. Natomiast marka posiadanego sprzętu, urządzeń, odzieży oraz miejsc, w jakich się bywa, plasuje człowieka na odpowiednim szczeblu zamożności społecznej. Dotyczy to zarówno kobiet, jak i mężczyzn, dotyczy to sfery prywatnej i zawodowej, społecznej, biznesowej czy politycznej.

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

KREOWANIE WIZERUNKU PRZEZ WYGLĄD

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

KREOWANIE WIZERUNKU PRZEZ ZACHOWANIE

Dostępne w wersji pełnej

KREOWANIE WIZERUNKU PRZEZ POZYTYWNE RELACJE Z LUDŹMI

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

KREOWANIE WIZERUNKU PRZEZ WZBOGACANIE WIEDZY MERYTORYCZNEJ

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej