Leszek Kołakowski a filozofia książka papierowa

Kołakowski jest dla mnie – to oczywiste – największym fenomenem powojennej filozofii w Polsce i to fenomenem formatu światowego, tak z uwagi na twórczość, jak i życiowe zaangażowania. Przykłady można mnożyć. „Nigdzie indziej nie znajdziemy tak przekonującego spotkania filozofii z życiem” – twierdzi na przykład Modzelewski (Życiodajny impuls chuligaństwa) o skierowanej do sądu opinii semantycznej dotyczącej różnic pojęciowych między wiadomościami, ocenami oraz interpretacjami. A nie szło o filozoficzne elukubracje, lecz o odwagę, która wówczas, w połowie lat 60., była droga w Polsce. A to była obrona kolegów: Kuronia i Modzelewskiego, którym groził wyrok, który i tak odsiedzieli. Filozof zwolniony z uniwersytetu z powodu chamskiej, marcowej nagonki napisał w Warszawie pierwszy tom Głównych nurtów… Potem w Oksfordzie następne. Dla wielu badaczy marksizmu – opus magnum autora.
z recenzji Marka Styczyńskiego

W pierwszej części tomu, „Kołakowski a filozofia współczesna”, pokazujemy Kołakowskiego wypracowującego swoje oryginalne stanowisko w konfrontacji z filozofią XX wieku. Druga część książki, „Kołakowski a historia filozofii”, poświęcona jest filozoficznym zagadnieniom wyłaniającym się z historii idei. Chociaż więc Kołakowski uchodzi za przedstawiciela tak zwanej warszawskiej szkoły historii idei, to nie jest jedynie historykiem idei czy historykiem filozofii, lecz także sięga do przeszłości, by przez nią zainspirowany i niekiedy – jak brzuchomówca – jej głosem przemówić.
ze wstępu Stanisława Gromadzkiego, Marcina Miłkowskiego