Miarka za miarkę ebook

Jeśli książę z innymi książętami nie pogodzi się z królem węgierskim, to wszyscy książęta rzucą się na króla.

Niech nam da niebo swój pokój, ale nie pokój króla węgierskiego!

Amen.

Kończysz jak pobożny korsarz, który wypłynął na morze z dziesięcioma przykazaniami, ale wyskrobał jedno z tablicy.

Nie kradnij?

To właśnie przykazanie wyskrobał.

Bo to przykazanie nakazywało kapitanowi i jego ludziom wyrzec się własnego rzemiosła; boć, żeby kraść, wypłynęli. Nie ma między nami jednego żołnierza, który by odmawiając modlitwy przed obiadem, smakował w prośbie, która błaga o pokój.

Nie słyszałem jednego żołnierza sarkającego na tę modlitwę.

Coś mi się wszystko zdaje, że nie byłeś tam nigdy, gdzie odmawiają modlitwy.

Nigdy? Przynajmniej tuzin razy.

A na jaką nutę śpiewanych?

Na jaką chcesz nutę i w jakim chcesz języku.

A ja bym jeszcze dodał: i w jakiej chcesz religii.

A czemu nie? Modlitwa jest modlitwą na przekór wszystkim dysputom; jak na przykład: z ciebie łotr wierutny mimo wszelkich cnót.

Przypuśćmy. Z jednej jesteśmy sztuki, jednymi wystrzyżeni nożycami.

Zgoda, toć krajka i aksamit jedną robią sztukę: ty jesteś krajką.

A ty aksamitem. To prawda, trzy razy postrzyżonym aksamitem. Ja też wolę być krajką angielskiego szaraczku niż jak ty strzyżonym na francuski aksamit1. Czy się jasno wytłumaczyłem?

Bardzo jasno. Z mowy twej widzę, że nie bez kosztów przyszedłeś do takiej nauki. Twoje własne zeznanie uczy mnie, jak pić twoje zdrowie: zawsze pierwszy, a nigdy po tobie i nigdy z twojej szklanki.

Zdaje mi się, że sam sobie zaszkodziłem. Jak sądzisz?

Nie ma wątpliwości, a to czyś zdrów, czy robaczywy.

Patrzcie, patrzcie, zbliża się pani Uśmierznicka.

Pod jej dachem tyle kupiłem chorób, że mi wypadają...

Na ile?

Zgadnij.

Na trzy tysiące talarów rocznie.

I trochę więcej.

Francuską koronę w dodatku.

Tylko choroby we mnie widzisz, ale się mylisz, jam czerstwy jak rydz.

Nie przeczę; ale twoje: czerstwy, nie znaczy: zdrowy, ale wyschły. Kości twoje wyschły; bezbożność ucztowała na tobie.

Witamy! W którym dziś biodrze głębsza scyjatyka?

Dobrze, dobrze, tylko że nie pora teraz żartować; aresztowano tam i poprowadzono do więzienia człowieka, który wart takich jak wy wszyscy pięć tysięcy.

Kogo? Powiedz, proszę.

Kogoż, jeśli nie Klaudia, sinior Klaudia.

Klaudio w więzieniu? To być nie może!

A ja wiem, że to jest. Widziałam sama, jak go aresztowano, jak go poprowadzono; ale co gorsza, za trzy dni utną mu głowę.

Mimo naszych żartów nie chciałbym, żeby go to spotkało. Czy jesteś tego pewna?

Zbyt tylko pewna; a za to jedynie, że pani Julii zrobił dziecko.

Zaczynam wierzyć, że to być może; dwie już godziny minęły, jak miał przyjść do mnie, a on zawsze był słowny.

Prócz tego, zgadza się to, jak wiesz, z tym, cośmy przed chwilą mówili.

A przede wszystkim zgadza się to z ostatnią proklamacją.

Spieszmy wywiedzieć się o prawdzie.

Tak więc trochę przez wojnę, trochę przez potnicę2, trochę przez szubienicę, a trochę przez ubóstwo, dość, że straciłam całą klientelę. Wchodzi Pompej. A ty tu po co? Co za nowiny przynosisz?

Prowadzą tam człowieka do więzienia.

Co on zrobił?

Panią...

Ale jakie jego przewinienie?

Łowił pstrągi nie w swej rzece.

Co? Czy jakiej pannie zrobił dziecko?

Nie, ale z panny zrobił panią. Jak to, czy nie słyszałaś o proklamacji?

O jakiej proklamacji, człowieku?

Że wszystkie domy3 na przedmieściach Wiednia będą zburzone?

A co zrobią z domami w samym mieście?

Zostawią je na zasiew; a i one także ten sam los byłby spotkał, gdyby nie jeden mądry obywatel, który się wstawił za nimi.

Jak to, wszystkie nasze domy schadzek na przedmieściach mają być zburzone?

Z ziemią zrównane.

A to mi zmiana w rzeczypospolitej! A ze mną co się stanie?

Ba, ba, nie lękaj się niczego. Dobremu konsyliarzowi nie braknie nigdy na klientach. Zmieniając mieszkanie, nie potrzebujesz zmieniać rzemiosła, a ja zawsze twoim będę pomocnikiem. Nie trać serca, zmiłują się nad tobą ludzie; ty, co prawie straciłaś oczy na publicznej służbie, znajdziesz u ludzi poważanie.

Co nam tu wypadnie robić, chłopcze mój, Tomaszu? Idźmy do domu.

Właśnie nadchodzi sinior Klaudio pod strażą dozorcy więzienia, a z tamtej strony zbliża się, widzę, pani Julia.