Nie ma i nie będzie ebook

Seria ESEJ

Michał Tabaczyński, Pokolenie wyżu depresyjnego

Łukasz Łuczaj, Seks w wielkim lesie

Dawid Kujawa, Pocałunki ludu. Poezja i krytyka po roku 2000

Magdalena Okraska, Nie ma i nie będzie

dla moich bohaterów,

z podziękowaniem za gościnę i zaufanie

dla Remika

dla mojej rodziny

dla Jarka Talachy,

który jako pierwszy we mnie uwierzył

„Nie ma i nie będzie” – taki napis widniał przez kilka lat na bocznej ścianie sklepu Biedronka w Zawierciu.

Mówi właściwie wszystko. Nie potrzebuje przypisów, didaskaliów i erudycyjnych objaśnień. Są w nim czas teraźniejszy i przyszły, nie ma za to przeszłego. To nie przypadek, bo w przeszłym – „było”.

Piszę do was z miast, gdzie skwer zamieniono w betonowy plac, fabrykę w ruinę, a kino w biedronkę albo lidla. Piszę z miejscowości, z których ostatni pekaes dokądkolwiek odjeżdża o czternastej dwadzieścia, a pierwsze niewielkie centrum handlowe wybudowano przed pięciu laty.

Nie, to nie jest żadna szczególna kraina geograficzna, żaden konkretny region, żadna Polska B czy C.

To większość kraju. To tutaj na pytanie, co się stało z zakładem pracy, szkołą, placem, klubem osiedlowym, mieszkańcy odpowiadają: „Już nie ma”. Prowadzą do zarośniętych ruin, budynków, które już właściwie zapomniały o swoim pierwotnym przeznaczeniu. Albo na pusty plac. To tutaj pocięto, amputowano, wypalono do gołej ziemi. To tutaj kazano nam patrzeć, jak nasze życia rozpadają się. Cegła po cegle, kurs autobusu po kursie, szyna po szynie, adres po adresie.

Na całkowitą stagnację i brudną szarość opisywanych miast spóźniłam się w kilku przypadkach o dwa, trzy lata. Nie spóźniłam się jednak na pokryte nową politurą, wyłożone polbrukiem, pomalowane na radosne kolory „nie ma”. Obiekty i rzeczy, o których mowa, prawdopodobnie nigdy do opisywanych miast nie wrócą. To jak gospodarcza i demograficzna gra Tetris, w której wszystko jest nieustannie przesuwane i przemieszczane, traci swoją pozycję i nigdy na nią nie wraca. Często nic nowego nie pojawia się na to miejsce.

Kiedy jeździ się za likwidacjami, za śladami niedalekiej, a jednak zupełnie porwanej na strzępy rzeczywistości, w głowie cały czas brzmią dwa krótkie zdania.

Jedno z nich słyszy się w absolutnie każdym z odwiedzanych miejsc. Brzmi ono: „Moje miasto kiedyś tętniło życiem”. Od niego zaczynają się opowieści nad piwem, schabowym czy wódką. To właśnie słyszę, gdy zaczynam z przypadkowymi ludźmi w busie rozmowę o mijanych ruinach.

Drugiego zdania nie słyszy się nigdy i od nikogo.

Brzmi ono: „Dobrze, że zlikwidowano mój zakład”.

Nigdy nie interesowała mnie Polska sukcesu.

Ani tego pierwszego, tej fali wznoszącej, która zaraz po 1990 roku miała podnieść wszystkie łodzie (ale o wielu jakoś zapomniała), ani tych kolejnych, wykuwanych teraz w pocie czoła czy nawet z łatwością.

Sukces zawsze ma swoich piewców, łatwo go opisać. Zamiecie się pod dywan kilka niewygodnych szczegółów i wychodzi zgrabna historia nieprzerwanego rozwoju: kupił, przejął, zarobił, otworzył, udało mu się.

Porażka ma wielu ojców i wiele matek – albo nie ma żadnych. Jest rozmywana w zbiorowej odpowiedzialności albo przypisywana indywidualnym czynom jednej osoby („jemu się nie udało”), zawsze z otoczką surowej oceny i nieproszonych rad. Porażkę przez chwilę się wałkuje, by zaraz o niej zapomnieć i zostawić ludzi, którym się przydarzyła, w warunkach urągających ich godności. Często zakłada się, że te warunki nie są wielkim problemem, bo „sami na to zapracowali”. A w domyśle – nie podjęli w stosownym czasie odpowiednich działań.

Nie, sukces nie jest opowieścią, której brak tuby i platformy. Jest mnóstwo chętnych, by o nim mówić.

Porażka – albo to, co za nią niesprawiedliwie uważamy – bywa uznawana za chorobę zakaźną. Można ją opisać, ale najlepiej nie wchodzić zbyt głęboko w ten świat, bo „i tak nic się nie da zrobić”. W Nie ma i nie będzie jadę do miejsc i ludzi, którzy, w oczach sytych z dużych miast, „ponieśli porażkę”. Jadę tam, by pokazać, że to tak naprawdę nie była ani porażka, ani wybór. Zdecydowano za nich, że miejsca, w których żyli, przestaną mieć czym oddychać.

Część z nich postanowiła tam pozostać – z miłości, z rozpędu, z konieczności.

Ta historia to wiele pięćdziesiątek wódki, udek kurczaka, cudzych kołder w cudzych domach (nigdy nie śpię w hotelach, śpię u bohaterów), długich rozmów i ich krótkich puent. To kilometry pokonane pociągami i busikami, albumy rodzinne, lokalne biblioteki i lokalne mordownie.

Pojechałam do nich i powiedziałam: „Opowiedz mi”.

NIE MA I NIE BĘDZIE – WĘGLA

Wałbrzych

To miasto jest jak rana, której brzegi nigdy się do końca nie zrosły, chociaż jest już teoretycznie sucha, a szwy dawno wyjęto. Prawie każdy krok i prawie każda rozmowa kierują ku przeszłości, która wcale nie oznacza tutaj czasu przeszłego, ale biegnie właściwie równolegle z teraźniejszością. A dla wielu nigdy się tą przeszłością nie stała. W Wałbrzychu nie trzeba pytać, co zmieniła transformacja ustrojowa, ani szukać śladów przemian z dokładną mapą w rękach, bo na każdym kroku natykamy się na wyraźne ślady po tym, co zniknęło, by zrobić miejsce nowemu (ale częściej – niczemu). Rozmowy – i te zaplanowane, umówione, i te przypadkowe, na osiedlu czy ulicy, gdy na kwadrans uda się zatrzymać przechodzącą osobę i poprosić o opowieść o mieście – wszystkie mają jedną oś: niekończący się korowód miejsc i rzeczy, które były, ale zostały zlikwidowane, zmuszone do upadku, zamknięte, zdegradowane, zgniecione. To bardzo długa lista nazw, które nie są jednak tylko pustymi dźwiękami, bo ich desygnaty często nadal istnieją. Te wszystkie zdania zaczynające się od „tu kiedyś stało...” natychmiast prowadzą ku organoleptycznemu potwierdzeniu. Często nadal jest, nadal stoi. Puste, wypalone, zarośnięte bylinami, rozkradzione, zasikane, ogrodzone albo całkowicie otwarte dla wszystkich wagabundów, zardzewiałe, w połowie zburzone, porzucone, zapomniane, wielokrotnie opłakane. Obwieszone tabliczkami „wejście grozi śmiercią”, ale wchodzi się, bo są rzeczy gorsze od śmierci. Często nadal tam tkwi, jak cierń w ranie, jak cichutki, ale uparty wyrzut sumienia. I nie daje zapomnieć – bo i w Wałbrzychu nikt zapomnieć nie chce.

Chodzi się po tym mieście jak po palimpseście złożonym z kolejnych warstw historii, wymazywanych i nakładanych od nowa, ale w tych okolicach to nic nadzwyczajnego – Polska to tutaj konstrukt niekonieczny, a ich przedpolska historia ma kilka zwrotów akcji i wcale nie jest jednoznacznie niemiecka. Byli tutaj Żydzi, byli Francuzi, jeszcze grubo po wojnie dzieciaki wychowywały się na wielonarodowościowych ulicach. Sami Niemcy też zostali tu dużo dłużej niż w innych regionach nowej, pachnącej świeżością Polski. Ta Polska ma w mieście i krótką historię, i nie najlepszą prasę. Kolejna warstwa palimpsestu to kilka dekad realnego socjalizmu, który zrobił z Wałbrzycha miasto wojewódzkie. Ten okres dał się mieszkańcom zapamiętać jako szczęśliwszy – dość spokojny, owocny, przyjazny robotnikowi.

A potem przyszła zdrada. Górników wałbrzyskich, których kopalnie w III RP likwidowano niemal z dnia na dzień, jako pierwsze w kraju, zdradzili górnicy z Górnego Śląska, decydenci, współobywatele – tak to czują. Zdradziła ich Polska, rzucając jako pierwszych pod walec likwidacji. Zostawiła ich w biedzie i niedoli. Przez lata przysyłała, a i to rzadko, tylko reporterów, by opisali pracę biedaszybów – ten desperacki wysiłek biedaków, którzy ryzykowali życie, by przynieść do domu choć kilka złotych. Cały Wałbrzych jest przesiąknięty tą pamięcią i tym żalem.

Chodzenie po tym mieście to jak spacer wśród mogił. Niemy, przytłaczający ogromem hotel Sudety, wielki, wymarły wrak kina Górnik z otworami okiennymi i drzwiami zabitymi płytą pilśniową, opuszczony stadion piłkarski z setkami zardzewiałych resztek po krzesełkach dla kibiców, puste szyby kopalni, w których klatka do przewożenia górników dawno milczy. Ruiny hal zakładów lniarskich, kałuże, a w nich rzucone na kupę, na słowo honoru opony. Dawno niepotrzebne mundury górnicze i czaka, przechowywane pieczołowicie w szafach, w pokrowcu, by mole ich nie unicestwiły. Domowe ołtarzyki byłych górników – ciągle czujących się górnikami, bo to tożsamość nadana na zawsze – zastawione szeregami kufli z corocznych biesiad barbórkowych, obwieszone proporczykami, zdjęciami. Zrównane z ziemią pola kopalniane z resztkami zabudowań. Osiedla górnicze, budowane niegdyś tuż za bramą kopalni, której teraz nie ma. Ludzie, którzy otwierają okno, poszukując wzrokiem znanego od lat widoku, a za szybą tylko krzaki i niebo. Ludzie, którzy zamiast zwracać się w naturalnym kierunku, zostali na siłę odwróceni w drugą stronę.

Miasto duchów, miasto ruin. Można je nazwać ruinami przemysłu ciężkiego, ale to po prostu ruiny życia, jakie wszyscy tutaj znali. Węgla w tym górniczym mieście można dotknąć już właściwie tylko w muzeum, gdzie wyeksponowano trzy ostatnie wagoniki, które wyjechały z likwidowanych kopalni. Stoją sczepione, z wypisanymi na biało datami. Są tu też pomniki czynu górniczego albo kamienie upamiętniające katastrofy w kopalniach. Symbol na symbolu, ból na bólu. Jak cały Wałbrzych.

I. Jesteście kosztem społecznym

Dawne pole wydobywcze przy ulicy Beethovena jest w sierpniowy upalny dzień zupełnie puste i nieruchome. Kto miałby tu zresztą czegokolwiek szukać? W Wałbrzychu wiele ulic prowadzi na przykopalniane osiedla na obrzeżach, które stanowiły kiedyś bramę do świata pracy tysięcy osób. Dziś, gdy tych kopalń – a często i tych ludzi – w mieście nie ma, ruch i gwar w okolicy zanikły. Nikt nie ma już interesu, by postać we wrotach do nieistniejącej kopalni, psa z kulawą nogą nie interesują odrapane szkielety budynków i trzymające się na ślinę kamienice.

Jeszcze do 1998 roku właśnie tutaj, pod ziemią, pracowali górnicy z Kopalni Węgla Kamiennego Wałbrzych, a potem z zakładu przetwórczego Antracyt – przez ich cztery ostatnie, schyłkowe lata. Na miejscu pozostało niewielkie osiedle ceglanych górniczych domów, przeorane siatką wąskich, stromych uliczek, niekoniecznie wyasfaltowanych. Między domami cisza, biega tylko kilkoro dzieci z piłką i patykami. Popatrują na obcych, ale nic nie mówią.

Droga pomiędzy domami przechodzi w żwir i piach, a prowadzi prosto pod musztardowożółty, obłażący z tynku budynek A byłych Zakładów Koksowniczych Wałbrzych. Niżej już tylko puste pole, trawa, niewielkie drzewka, które zdążyły wziąć we władanie teren i teraz porastają ogromny płaski plac przede mną, tę górniczą Pustynię Błędowską, wypełnioną ciszą, bzyczeniem os, chrzęszczeniem szkła pod butami.

Siedząc na kamieniu z widokiem na tę zombie-kopalnię, wypijam na odwagę piasta mocnego z puszki i wracam na Beethovena. Przy drodze na osiedle – przytulony do samego skraju kopalnianego pola wydobywczego niewielki, ubogi domek z dmuchanym dziecięcym basenem obok. Młoda kobieta wiesza w upale pranie na sznurkach; szybko wyschnie.

Chcę pukać do mieszkań górniczych rodzin i pytać o przeszłość, o feralny 1994, a potem 1998 rok, o cały ten bolesny okres półwegetacji Wałbrzycha, który nastąpił później, chcę z tą moją niepustą jeszcze puszką po piwie grzebać w otwartych ranach – ale nawet pukać nie muszę, bo oto z jednej z klatek górniczej kamienicy wychodzi wysoki, postawny mężczyzna po czterdziestce, z młodą żoną i kilkuletnim dzieckiem. Kierują się do srebrnego auta zaparkowanego pod oknami, ale po drodze jestem ja i cała historia górnictwa wałbrzyskiego.

– Mam czterdzieści pięć lat – opowiada po chwili mężczyzna, którego imienia nigdy nie poznam. – Dwadzieścia lat temu zwolniono mnie z kopalni, tej tutaj, KWK Wałbrzych. Złodziejstwo przy likwidacji było straszne, nikt się z tym nawet nie ukrywał. Potem robiłem na Antracycie. To była już kopalnia likwidacyjna, na przeczekanie. Górnicy siedzieli na dole pod stemplami, a na górę wyjeżdżały na złom kombajny, ciężarówki warte miliony. Dokąd, po co? Kto wie. Ostatnie dwadzieścia lat to straszny okres dla Wałbrzycha. Czas biedaszybów to czas najgorszej nędzy. Przez te wszystkie lata jeździliśmy z żoną do pracy do Niemiec, rok w rok. Dopiero czwarty rok, jak przestaliśmy jeździć. Dopiero teraz się poprawia.

W Wałbrzych uderzyła pierwsza fala dzikiej likwidacji polskiego górnictwa, na długo przed tym, nim doświadczył jej Górnośląski Okręg Przemysłowy. Zlikwidowano cztery kopalnie: Victorię, Thoreza, Wałbrzych i Julię. Cztery kopalnie to kilkanaście szybów i pól wydobywczych. Cztery kopalnie to dziesiątki tysięcy ludzi, którzy niemal z dnia na dzień zostali pozbawieni jedynego zajęcia, jakie znali, w dodatku w pośpiechu, chaotycznie i w atmosferze traktowania z góry.

Koło napędowe tych likwidacji nazywa się Tadeusz Syryjczyk, minister przemysłu w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. To nielubiane w mieście nazwisko.

Do pisma Przewodniczącego Komisji Górniczej NSZZ »Solidarność« Ziemi Wałbrzyskiej Krzysztofa Betki z dnia 20 lutego 1990 roku do Ministra Przemysłu Tadeusza Syryjczyka dołączono opracowanie wykonane przez pracowników Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i Biura Projektów w Gliwicach pt. Opłacalność eksploatacji dolnośląskich kopalń węgla kamiennego, w którym w pkt. 1 wniosków końcowych stwierdzono, że kopalnie wałbrzyskie nigdy nie osiągną kosztów wydobycia takich, do których społeczeństwo nie musiałoby dopłacać, a więc należy je zlikwidować. W tym celu dyrekcje powinny przygotować programy likwidacyjne. „Likwidacja prowadzona będzie równolegle z tworzeniem w Wałbrzychu nowych miejsc pracy. I właśnie niezrealizowanie ustaleń tego zespołu stało się przyczyną tragedii społeczeństwa wałbrzyskiego. Minister równocześnie powołał Zespół Przygotowawczy, którego zadaniem było zbadanie przyczyn, celu, potrzeb i warunków likwidacji kopalń wałbrzyskich. Zespół ten potrzebował tylko siedem dni na zbadanie przyczyn, celu, potrzeb i warunków likwidacji i już 30 października 1990 roku wydał opinię, że postawienie w stan likwidacji czterech kopalń wałbrzyskich jest celowe” – pisze Jerzy Kosmaty, legenda górnictwa wałbrzyskiego, w rozprawie o losie Wałbrzycha po zakończeniu wydobywania w mieście węgla[1].

Restrukturyzacja kopalń wałbrzyskich rozpoczęła się 15 listopada 1990 roku, a ich ostateczną likwidację zaplanowano na 31 grudnia 1995 roku. Wierzono wtedy, że operację, która miała właściwie zmienić charakter całego miasta i postawić pod znakiem zapytania los tysięcy ludzi, da się „przeprowadzić bez kosztów społecznych”. „Koszt społeczny” był wtedy właściwie retorycznym ozdobnikiem – nikt się nie spodziewał, co to sformułowanie będzie tak naprawdę oznaczać. Nikt nie dałby też wtedy wiary, że pod tą zgrabną frazą, jak pod parasolem, kryć się będą napady na sklepy, biedaszybnictwo i głodne dzieci. Że „koszt społeczny” równa się: dorośli bez wypłat i nastolatkowie bez zimowych kurtek.

„Tak ogromny proces likwidacyjny był przeprowadzany w Polsce po raz pierwszy i może dlatego restrukturyzację górnictwa w Dolnośląskim Zagłębiu Węglowym prowadzono w sposób chaotyczny i nieskoordynowany. Działania ograniczone zostały praktycznie do fizycznej likwidacji kopalń; zakończenia wydobycia, redukcji zatrudnienia i sprzedaży majątku bez realnej wyceny jego rzeczywistej wartości. Nie przeprowadzono również właściwej oceny społecznych, ekonomicznych i gospodarczych konsekwencji likwidacji Zagłębia Wałbrzyskiego” – pisze Kosmaty[2].

II. Kto to jest prawdziwy górnik

Nikt tutaj głośno nie mówi, że mężczyźni, którzy poszli kopać w biedaszybach, gdy brakowało chleba, nie są „prawdziwymi górnikami” – ale to sformułowanie wisi w powietrzu podczas wielu rozmów.

Gdy spotykam się w gwareckiej izbie pamięci z sześcioma byłymi górnikami z kilku kopalń zlikwidowanych na początku lat dziewięćdziesiątych, żaden z nich nie chce drążyć tematu biedaszybów i straszliwej biedy, która przeorała miasto dwadzieścia kilka lat temu. W zamian wolą opowiadać o zawodzie, o którym nostalgiczną pamięć kultywują w swoim liczącym kilka sal klubie-muzeum w piwnicy jednej z kamienic w centrum Wałbrzycha.

Na ścianach ogromne, zapierające dech kolekcje pamiątek z wielu lokalnych kopalń, nie tylko z czasów PRL, ale i grubo wcześniejsze – poniemieckie. Leżą, wiszą, stoją i pozują do zdjęć przedmioty dnia codziennego i narzędzia potrzebne do mozolnej pracy pod ziemią, ale także te ozdobne, mające wartość wybitnie wspomnieniową: malowane talerze dekoracyjne i tradycyjne kufle piwne z corocznej biesiady górniczej. Pomysłowość twórców kufli wydaje się nieograniczona – a to piło się któregoś roku z ceramicznej baby z cycami (ale bez głowy), a to z rogu myśliwskiego czy buta.

Pan Zbyszek, prowadzący tę chyba najciekawszą w Polsce, choć ciasną izbę pamięci o przerwanej brutalnie historii górnictwa, pokazuje z dumą ogromną kolekcję lamp górniczych i każe zgadywać, na jakie paliwo działały. Mamy tu karbidówki, lampy naftowe, starsze i nowsze latarki. Lampa trzymana w ręce i czołówka to przedmioty ważne dla górnika. Gdy w kopalniach nie było górnego oświetlenia elektrycznego, ułatwiały pracę, a może i ratowały życie.

W kącie stoją przykurzone dziewiętnastowieczne narzędzia: kilofy, maski, hełmy, a nawet aparaty tlenowe i sporo nieco zardzewiałych artefaktów niewiadomego (dla oka laika) zastosowania. Pytam o wszystko. Podziwiam manekina w paradnym mundurze górniczym. Przeglądam uważnie kronikę Dolnośląskiego Gwarectwa Węglowego w Wałbrzychu, którą panowie wręczają mi z pietyzmem.

Między czarnymi tłoczonymi okładkami jest wszystko – opowieść, z której są dumni. Idealnym, kaligrafowanym pismem opowiedziano tu historie licznych szybów, poziomów, wież. Towarzyszą im zdjęcia: sepiowe, czarno-białe lub niebieskawe (kolorowa fotografia lat osiemdziesiątych).

Opowieści o dumie przeplatają się z tymi o porażkach, choć słowo to jest starannie pomijane w relacjach.

Gwarkowie podają z termosu mocną kawę w specjalnej filiżance ze złotym brzegiem i górniczym godłem, zwanym po śląsku pyrlik i żelazko, a w innych częściach kraju znanym jako górnicze młotki. Przyjechałam z Zagłębia Dąbrowskiego, więc widuję je na co dzień, ale tutaj, w otoczeniu tych starszych, spracowanych, a jednak tryskających energią i dowcipnych mężczyzn, nabierają specjalnego znaczenia. Jestem bliżej ich przeszłości, ale i teraźniejszości.

Jeszcze przed moim przyjazdem prowadzący izbę gwarectwa pan Zbyszek mówi mi przez telefon, że są w Wałbrzychu dwie grupy byłych górników: ci, którzy czują się sprzedani i oszukani, i ci, którzy podpisali w imieniu miasta wyrok śmierci, czyli musieli tamtych sprzedać. Obie grupy mają swoje historie, racje i resentymenty – a także nadal nie są w stanie usiąść przy jednym stole.

Pyta, z którymi chcę rozmawiać, bo w zależności od tego, kogo zapytam, usłyszę inną historię Wałbrzycha.

Chcę rozmawiać ze wszystkimi, dlatego teraz piję czarną jak bryła węgla kawę z tymi, którzy nigdy nie musieli robić na dziurach. O biedaszybach wiedzą, mieli kolegów, którzy musieli tam kopać, by zarobić na chleb dla dzieci. Ale unikają tematu, ucinają wątki, wracają do czasów świetności miasta, jakby historia upadku była zbyt wstydliwa, nawet gdy byłeś teoretycznie tylko jej świadkiem.

– To było dawno – mówią, ale jednocześnie chętnie opowiadają o czasach, które były jeszcze dawniej.

Bo w Wałbrzychu nie dało się nie doświadczyć na własnej skórze ponurego okresu szarości, biedy i niepewności, który teraz, z perspektywy czasu, niektórzy chcą łagodnie nazywać „przemianami”.

– Dwadzieścia lat od zamknięcia kopalni to jest nic – mówi mi pan Zbyszek, gdy w pobliżu nie ma kolegów. – To nadal żyje. I jest ten cierń, że Solidarność wystąpiła do ministra o likwidację miejsc pracy. Premie szły z Warszawy za przyspieszenie likwidacji. Zagłębie trzeba zrozumieć. Ma ponad siedemset lat, na Górnym Śląsku wtedy kozy pasali. Staramy się podtrzymywać tę pamięć, dziedzictwo. Co roku organizujemy tak zwaną szychtę szkolną dla młodzieży. I konkurs rysunkowy Mój Dziadek Był Górnikiem. Zwycięzcy dostają podczas Barbórki mundur. Kilka lat temu uczestniczyło w tym pięćset dziewięćdziesięcioro dzieci. Po co to robimy? Żeby umiały odróżnić górnika od kominiarza. – Pan Zbyszek śmieje się, ale dość gorzko.

Wałbrzyscy gwarkowie podtrzymują tę lepszą część pamięci, godną opowieść o trudzie, pracy, mozole i nagrodzie. Wspominają wypadki, śmierci kolegów, wyjazdy ostatnich wagoników. Biedaszybników trochę się wstydzą, jakby ta część historii upadku miasta była mniej wyjściowa, niepiękna, a więc niewarta odnotowania.

Gdy jeden z byłych górników żegna się wcześniej i opuszcza nasze kilkugodzinne posiedzenie nad kawą, sokiem i chipsami, pytam szybko:

– Z czym się panu kojarzy takie nazwisko: Balcerowicz?

– W skrócie? Jedno jajko na tydzień – odpowiada i zamyka za sobą drzwi.

Przypisy