PIELGRZYMI NADZIEI. Materiały homiletyczne na rok liturgiczny 2024/2025 Adwent – Boże Narodzenie – niedziele zwykłe II-VIII, Cykl C, CZĘŚĆ 1 ebook

PIELGRZYMI NADZIEI

Materiały homiletyczne na rok liturgiczny 2024/2025

Adwent – Boże Narodzenie – niedziele zwykłe II-VIII

Cykl C

Część 1

Redakcja: ks. Michał Dąbrówka

Wydział Duszpasterstwa Ogólnego

Kurii Diecezjalnej w Tarnowie

© by Wydawnictwo BIBLOS, Tarnów 2024

Nihil obstat

Tarnów, dnia 07.11.2024 r.

ks. dr hab. Marek Kluz, prof. UPJPII

Imprimatur

OW-2.2/54/24, Tarnów, dnia 08.11.2024 r.

Wikariusz generalny

† Leszek Leszkiewicz

Projekt okładki:

Mateusz Kowal

Na okładce:

Grafika opracowana w oparciu o zdjęcia z freepik.com i unsplash.com

Wydział Duszpasterstwa Ogólnego

Kurii Diecezjalnej w Tarnowie

ul. Piłsudskiego 6, 33-100 Tarnów

tel. 14-63-17-380

e-mail: [email protected]

Druk: Poligrafia Wydawnictwa Biblos

ISBN 978-83-8354-118-1

Plac Katedralny 6, 33-100 Tarnów

14 621 27 77

[email protected]

www.biblos.pl

@wydawnictwobiblos

WPROWADZENIE

Nadzieja jest […] głównym przesłaniem zbliżającego się Jubileuszu, który zgodnie ze starożytną tradycją papież ogłasza co dwadzieścia pięć lat. […] Niech to będzie dla wszystkich wydarzenie żywego i osobistego spotkania z Panem Jezusem, „bramą” zbawienia (por. J 10,7.9); z Tym, którego Kościół ma misję głoszenia zawsze, wszędzie i wszystkim jako „naszą nadzieję” (1 Tm 1,1).

Wszyscy mają nadzieję. Nadzieja jest obecna w sercu każdego człowieka jako pragnienie i oczekiwanie dobra, nawet jeśli nie wie, co przyniesie ze sobą jutro. Nieprzewidywalność przyszłości rodzi jednak niekiedy sprzeczne uczucia: od ufności do lęku, od pogody ducha do zniechęcenia, od pewności do zwątpienia. Często spotykamy osoby zniechęcone, które patrzą w przyszłość ze sceptycyzmem i pesymizmem, jakby nic nie mogło dać im szczęścia. Oby Jubileusz był dla wszystkich okazją do ożywienia nadziei. Słowo Boże pomaga nam znaleźć ku temu powody. Pozwólmy, aby poprowadziło nas słowo […].

Nadzieja rodzi się w istocie z miłości i opiera się na miłości, która wypływa z Serca Jezusa przebitego na krzyżu: „Jeżeli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Jego Syna, to tym bardziej, będąc już pojednani, dostąpimy zbawienia przez Jego życie” (Rz 5,10). A Jego życie objawia się w naszym życiu wiary, które zaczyna się od chrztu, rozwija się w uległości wobec łaski Bożej, i dlatego jest ożywiane nadzieją, która, dzięki działaniu Ducha Świętego, jest stale odnawiana i niewzruszona.

To właśnie Duch Święty, swoją nieustanną obecnością na drodze Kościoła, promieniuje w wierzących światłem nadziei: podtrzymuje ją jak pochodnię, która nigdy nie gaśnie, aby wspierać i ożywiać nasze życie. Istotnie, nadzieja chrześcijańska nie zwodzi ani nie rozczarowuje, ponieważ opiera się na pewności, że nic i nikt nigdy nie będzie w stanie oddzielić nas od Bożej miłości: „Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej? Utrapienie, ucisk czy prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz? […] Ale we wszystkim tym odnosimy pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował. I jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani co [jest] wysoko, ani co głęboko, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rz 8,35.37-39). Dlatego nadzieja ta nie ustępuje w obliczu trudności: opiera się na wierze i karmi się miłością, a tym samym pozwala iść naprzód w życiu. Św. Augustyn pisze na ten temat: „Nie można żyć w jakimkolwiek stanie bez tych trzech uczuć duszy: wierzenia, ufania i kochania”.

(Franciszek, Spes non confundit, nr 1 i 3)

ADWENT

PEŁNI NADZIEI OCZEKUJEMY PRZYJŚCIA NASZEGO ZBAWICIELA, JEZUSA CHRYSTUSA

I niedziela Adwentu – Pielgrzymi nadziei

Orędzie: Jezus przychodzi na świat, żeby przywrócić nam nadzieję.

Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP. Dzień modlitwy i pomocy materialnej Kościołowi na Wschodzie– Nadzieja na uwolnienie od grzechu

Orędzie: Jezus przez swą paschę zwycięża zło i nasze zwątpienie. Maryja jest tą, która najpełniej przyjęła Jego łaskę. Dzięki Jej orędownictwu odzyskujemy utraconą nadzieję na lepsze jutro i piękno człowieka.

III niedziela Adwentu „Gaudete” – Nadzieja przywracająca radość

Orędzie: Chrystus przywraca zrozpaczonemu i zagubionemu człowiekowi nadzieję, pozwalając inaczej, po Bożemu, spojrzeć na trudne sytuacje, w tym na własną grzeszność.

IV niedziela Adwentu – Nadzieja niesiona bliskim

Orędzie: Przez Boże Narodzenie Bóg wszedł w życie ludzi, aby nas odkupić. Przebóstwił to, co ludzkie. Nadał sens naszej codzienności.

I NIEDZIELA ADWENTU – 01.12.2024

I czyt. Jr 33,14-16; Ps 25; II czyt. 1 Tes 3,12-4,2; Ew. Łk 21,25-28.34-36

Proponowane pieśni:

Na wejście – „Niebiosa, rosę spuśćcie nam z góry”

Na ofiarowanie darów – „Czekam na Ciebie”

Na komunię – „Panie, pragnienia ludzkich serc”

Na uwielbienie – „Dziękujemy Ci, Ojcze nasz”

Na zakończenie – „Spuśćcie nam na ziemskie niwy”

Wprowadzenie do Mszy Świętej

Rozpoczynamy kolejny w naszym życiu Adwent, czyli – jak to często mówimy – czas oczekiwania na przyjście Chrystusa. Czekamy na Jego przyjście, bo gdzieś podświadomie czujemy, że On – Bóg – może rozpalić w nas nadzieję, która ostatnio nieco przygasa. Niech więc ta Eucharystia będzie dla nas okazją, by na nowo wyznać: „Boże i zbawco, w Tobie mam nadzieję” (por. Ps 25,5).

Pielgrzymi nadziei

Sytuacja egzystencjalna:Nadzieja wpływa na poczucie sensu życia, rozwój osobisty, wytrwałość w działaniu, dobrostan psychiczny i wewnętrzną siłę. Jednak wszystko, co dzieje się wokół nas – wojny, kataklizmy, choroby, skandale, wszechobecne kłótnie – odbiera nam tę nadzieję.

Orędzie: Jezus przychodzi na świat, żeby przywrócić nam nadzieję.

Apel:Niech modlitwa będzie dla ciebie pierwszym istotnym miejscem uczenia się nadziei.

I. Nabierzcie ducha i podnieście głowy

Mówią, że jest „matką głupich”… Tymczasem nadzieja wpływa na poczucie sensu życia, rozwój osobisty, wytrwałość w działaniu, dobrostan psychiczny i wewnętrzną siłę. Jej brak skutkuje apatią, zwątpieniem, ryzykiem depresji i samobójstwa. Czy więc naprawdę „nadzieja jest matką głupich”? Wręcz przeciwnie! Nadzieja rodzi ludzi mądrych, dynamicznych i silnych. Ci, którzy mają w sercu nadzieję, którzy nie poddają się zwątpieniu i rezygnacji, mogą naprawdę wiele zdziałać w swoim życiu i w otaczającym nas świecie.

Problem jednak w tym, że to wszystko, co dzieje się wokół nas – wojny, kataklizmy, choroby, skandale, wszechobecne kłótnie – odbierają nam tę nadzieję. Patrząc na to wszystko, często powtarzamy: „Lepiej to już było”, „Idą ciężkie czasy”, „Czarno to widzę”. Jest w nas coraz mniej nadziei na lepsze jutro. Dlatego Jezus w dzisiejszej Ewangelii mówi nam: „Gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie” (Łk 21,28). Dobra nowina jest taka, że Jezus przychodzi, żeby przywrócić nam nadzieję!

II. Adwent pielgrzymką nadziei

Rozpoczynamy kolejny w naszym życiu Adwent, czyli – jak to często mówimy – czas oczekiwania na przyjście Chrystusa. Czekamy na Jego przyjście, bo gdzieś podświadomie czujemy, że On – Bóg – może rozpalić w nas nadzieję, która ostatnio nieco przygasła. Wyznajemy wraz z psalmistą: „Boże i zbawco, w Tobie mam nadzieję” (por. Ps 25,5).

To oczekiwanie nie może być bierne jak oczekiwanie na pociąg, kiedy siedzimy na ławce na peronie i ze zniecierpliwieniem spoglądamy na zegarek. To oczekiwanie powinno być aktywne. Na przyjaciela czeka się, wychodząc mu naprzeciw, idąc otworzyć mu drzwi. Oczekiwanie na przyjście Chrystusa ma więc stać się naszą pielgrzymką w Jego kierunku. Dlatego właśnie wraz z pierwszą niedzielą Adwentu rozpoczynamy nowy rok duszpasterski pod hasłem: „Pielgrzymi nadziei”. Jest on związany z Rokiem Jubileuszowym, który rozpoczniemy już za miesiąc. Chcemy oczekiwać na Chrystusa, pielgrzymując ku Niemu. Chcemy się z Nim spotkać, bo On przywraca nam nadzieję.

III. Modlitwa miejscem uczenia się nadziei

Pierwszym i podstawowym krokiem w tej pielgrzymce ku Chrystusowi jest modlitwa. Jezus zachęca nas w dzisiejszej Ewangelii: „Czuwajcie i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli […] stanąć przed Synem Człowieczym” (Łk 21,36). Modlitwa otwiera nas na Boga, który wlewa w nasze serca nadzieję.

Tak mówił o tym papież Benedykt XVI: „Pierwszym istotnym miejscem uczenia się nadziei jest modlitwa. Jeśli nikt mnie już więcej nie słucha, Bóg mnie jeszcze słucha. Jeśli już nie mogę z nikim rozmawiać, nikogo wzywać, zawsze mogę mówić do Boga. Jeśli nie ma już nikogo, kto mógłby mi pomóc […] On może mi pomóc” (Spe salvi, nr 32).

Świadectwo takiej modlitwy zostawił nam wietnamski kardynał François-Xavier Nguyen Van Thuân [czyt. Fransis Ksawier Nguen Wan Tłan], który przez 13 lat przebywał w komunistycznym więzieniu, z czego 9 w izolacji. „Pozostawił nam cenną książkę: Modlitwy nadziei. Tam, w sytuacji wydawałoby się totalnej desperacji, słuchanie Boga, możliwość mówienia do Niego dawały mu rosnącą siłę nadziei, która po uwolnieniu pozwoliła mu stać się dla ludzi całego świata świadkiem nadziei – tej wielkiej nadziei, która nie gaśnie nawet podczas nocy samotności” (Tamże).

IV. Zachęta do modlitwy w czasie Adwentu

Kiedy wpadamy w jakiś dołek, to szukamy różnych sposobów, żeby sobie poradzić. Jedni idą na zakupy, inni idą do kina, jeszcze inni planują jakiś wyjazd albo zajadają lub zapijają stresy. Na wiele sposobów próbujemy wskrzesić naszą nadzieję. Może jednak warto sprawdzić ten, który daje nam dzisiaj Chrystus? Może warto wypróbować modlitwę? Zwłaszcza jeśli czujesz, że tracisz nadzieję.

Rozpoczynający się dzisiaj Adwent będzie ku temu doskonałą okazją. Roraty, różaniec, adoracja Najświętszego Sakramentu. To momenty spotkania z Chrystusem, który może przywrócić nam nadzieję. Dlatego już nie będę więcej mówił, żeby zostało nam pod koniec Mszy św. trochę więcej czasu na adorację Chrystusa w Najświętszym Sakramencie.

Pamiętaj! Jeśli nikt cię już więcej nie słucha, Bóg cię jeszcze słucha. Jeśli już nie możesz z nikim rozmawiać, nikogo wzywać, zawsze możesz mówić do Boga. Jeśli nie ma już nikogo, kto mógłby ci pomóc, On może ci pomóc.

Modlitwa wiernych

Rozpoczynając czas oczekiwania i przygotowania się na przyjęcie Zbawiciela, zanieśmy do Boga nasze wspólne modlitwy:

Wysłuchaj Ojcze naszego wołania, które zanosimy do Ciebie przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Przed adoracją Najświętszego Sakramentu

Jeśli nikt cię już więcej nie słucha, Bóg cię jeszcze słucha. Jeśli już nie możesz z nikim rozmawiać, nikogo wzywać, zawsze możesz mówić do Boga. Jeśli nie ma już nikogo, kto mógłby ci pomóc, On może ci pomóc. Dlatego uklęknij teraz przed Nim, aby Go adorować.

Adoracja Najświętszego Sakramentu

Pieśń – „Idzie, idzie Bóg prawdziwy”

Z Ewangelii wg św. Łukasza: „Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą” (Łk 21,27). Jezu Chryste, te słowa z dzisiejszej Ewangelii właśnie stają się ciałem. Widzimy Ciebie – Syna Człowieczego. Przychodzisz do nas w Najświętszym Sakramencie z mocą i wielką chwałą. Możemy nabrać ducha i podnieść nasze głowy, bo zbliżasz się do nas Ty – nasze odkupienie! Dobrze wiesz, że te wszystkie rzeczy, które dzieją się wokół nas – wojny, kataklizmy, choroby, skandale, wszechobecne kłótnie – odbierają nam nadzieję. Nasza przyszłość maluje się w szarych barwach. Dlatego przychodzisz, aby przywrócić nam nadzieję. A my przychodzimy, aby w tej modlitwie przyjąć ją od Ciebie.

Będziemy powtarzać: DO CIEBIE, PANIE, WZNOSZĘ MOJĄ DUSZĘ!

Pieśń – „Oto Pan przybywa”

„Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka” (Łk 21,34). Jezu Chryste, Twoje słowa są dla nas wyrzutem sumienia. Patrząc na swoje serca, widzimy, że są ociężałe. Ciągłe nadużywanie dóbr tego świata i doczesne troski wprowadzają nas w duchową apatię. Pokładając nadzieję we wszystkim, tylko nie w Tobie, sami pozbawiamy się tej nadziei. Nie czuwamy, nie modlimy się, dlatego drżymy ze strachu w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi, naszej rodzinie i nam samym. Przyjmij więc nasze pokorne przyznanie się do win.

Będziemy powtarzać: PRZEPRASZAMY CIĘ, PANIE!

Pieśń – „Przyjdź, Panie Jezu”

Z Księgi Proroka Jeremiasza: „Tak mówi Pan: «Oto nadchodzą dni, kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź, jaką obwieściłem domowi izraelskiemu i domowi judzkiemu»” (Jr 33,14). Jezu Chryste, pociecho i nadziejo nasza. Wierzymy, że Twoje słowo mylić nie może. Wierzymy, że spełniasz swoje obietnice. Jeśli nikt nas już więcej nie słucha, Ty nas jeszcze słuchasz. Jeśli już nie możemy z nikim rozmawiać, nikogo wzywać, zawsze możemy mówić do Ciebie. Jeśli nie ma już nikogo, kto mógłby nam pomóc, Ty możesz nam pomóc. Dlatego zwracamy się do Ciebie z ufnością.

Będziemy powtarzać: OKAŻ NAM ŁASKĘ I DAJ NAM ZBAWIENIE!

(chwila ciszy)

Dobry Jezu, dziękujemy Ci za tę chwilę modlitwy. Dziękujemy za to spotkanie z Tobą, które pozwoliło nam spojrzeć na nasze życie z innej perspektywy. Dziękujemy, że dzięki temu spotkaniu odzyskujemy nadzieję. Bo ono przekonuje nas, że cokolwiek się dzieje w naszym życiu, to wszystko jest w Twoich kochających rękach.

Pomóż nam dobrze przeżyć ten czas Adwentu. Spraw, abyśmy przez wytrwałą i pogłębioną modlitwę pielgrzymowali na spotkanie z Tobą. Ty przychodzisz, aby usunąć z naszych serc zwątpienie i ociężałość. Obyśmy więc ciągle spotykali się z Tobą, bo Ty żyjesz i królujesz przez wszystkie wieki. Amen.

Pieśń – „Kłaniam się Tobie”

ks. Michał Dąbrówka