W drodze 05/2018 ebook

kiedy ktoś mówi o swojej samotności, najczęściej próbuje podzielić się cierpieniem spowodowanym brakiem relacji. Wyrazić doświadczenie, które zamyka się w dramatycznie brzmiących zdaniach – jestem nikomu niepotrzebny, nikt mnie nie kocha – nie zawsze wyrażanych wprost. O wiele więcej trzeba się domyślać, bo samotność jest stanem intymnym i na ogół cichym. Próby pomocy cierpiącym osobom obarczone są pokusą udzielania łatwych rad i wygłaszania banalnych pocieszeń. Tym bardziej niebezpiecznych i mało wiarygodnych, kiedy samemu żyje się w związku, ma się rodzinę i dzieci. Podobno samotność to najgroźniejsza choroba XXI wieku.

To niejedyne oblicze samotności, o którym piszemy w tym numerze miesięcznika. Nasi autorzy starają się pokazać, że oprócz przekleństwa bycia samotnym istnieje też dobry i sensowny sposób jej przeżywania. Bo choć tytuł słynnej książki amerykańskiego trapisty Thomasa Mertona brzmi Nikt nie jest samotną wyspą, to może czasem warto nią być. Nie po to, by karmić się swoją frustracją, ale po to, by świadomie uciekać od hałasu, ekranów tabletów, telefonów, szybkich przyjemności, dając sobie szansę na wewnętrzne skupienie.

Temat samotności jest też okazją, by polecić Państwu poruszającą i ważną rozmowę z Marleną Meyer – gerontopedagogiem. Opowiada w niej o cierpieniu osób chorych na alzheimera i bezradności ich opiekunów, którzy towarzyszą swoim bliskim w tym udręczeniu „zapominania życia”. To niezwykle istotny i mało dziś rozumiany aspekt samotności społecznej.

W numerze:

Drodzy Czytelnicy,

Rozmowa w drodze

HERBERT BYŁ KOTEM

Samotność, która boli

NIEMIŁOŚĆ

TAK MI SIĘ W ŻYCIU UŁOŻYŁO

SAMOTNY JAK PROROK

CZASAMI JESTEM PUSTELNIKIEM

ZAPOMNIEĆ ŻYCIE

Kościół i wolność

DWA GARBY OBOK SIEBIE

A SIÓDMEGO DNIA...

PRAWO I SUMIENIE

Intrygujące karty Kościoła

SPÓR PRZY JEDNYM STOLE

Orientacje

PÓKI MNIE PAMIĘTASZ

TRZY MIŁOŚCI

Dominikanie na niedziele

OTWÓRZ OCZY

WSZECHMOC SKAZANA NA PROSZENIE

NIEBO JEST TU

ŚWIĘTY PLAGIAT

ZANURZENI W BOGU

KOCHAJMY JE, A BÓG NAS ZJEDNOCZY

Felietony

WIARA I KULTURA

GRANICA

ZAPOMNIANY GEST GARRINCHY

KOBIETA DO PISANIA

DRONOWA ZGROZA

FOT. M. KAPITANIAK

Anna Król: Zacznę od odwołania się do własnych doświadczeń – pisząc książkę o Jarosławie Iwaszkiewiczu, odkryłam w pewnym momencie, że jedynym możliwym kluczem do opisania natury Iwaszkiewicza jest jego samotność. Czy było coś takiego w twoim myśleniu o Herbercie?

Andrzej Franaszek: Moim zdaniem nie ma takiego uniwersalnego wytrycha, który otwierałby nam całość czyjegoś doświadczenia. Jeśli zaś chodzi o napisaną przeze mnie biografię Zbigniewa Herberta, to biorąc pod uwagę choćby objętość tej książki, można się domyślać, że nie została ona napisana z jednej tylko perspektywy. Starałem się stworzyć całościowy portret artysty na tle epoki i historii naszego kraju.

Gdyby jednak szukać formuły, która wydaje się ważna dla Herberta, odwołałbym się do czegoś, co w tytule pierwszego tomu nazwałem „niepokojem”. Stereotypowe wyobrażenie na temat Herberta, budowane na podstawie jego wierszy, obecności w życiu publicznym, kodyfikowane przez szkołę, jest przeciwne. To obraz spokoju, stabilności, równowagi, harmonii. Tymczasem w jego życiu osobistym niepokoju było niezwykle dużo. I nie chodzi mi wcale tylko o kłopoty z alkoholem czy chorobę psychiczną, lecz o coś znacznie głębszego. Potrzebę niezadomowienia, niebycia w jednym miejscu, w jednej relacji, nieokreślenia się do końca.