Pudełko ze szpilkami ebook

INGRID OTTO PHOTOGRAPHY

GRAŻYNA PLEBANEK debiutowała powieścią Pudełko ze szpilkami (2002; wyd. III W.A.B. 2010). Oprócz Dziewczyn z Portofino (W.A.B. 2005), które przyniosły jej rozgłos, wydała też Przystupę (W.A.B. 2007), bestsellerowe Nielegalne związki (W.A.B. 2010, angielskie wyd. Stork Press 2012, amerykańskie New Europę Books 2013) oraz Córki Rozbójniczki (W.A.B. 2013) i Bokserkę (W.A.B. 2014). Laureatka nagrody Złote Sowy za promowanie Polski za granicą. Absolwentka polonistyki, pracowała jako dziennikarka dla Agencji Reutera i „Gazety Wyborczej". Felietonistka „Polityki", publikuje w „Wysokich Obcasach", „Elle", „Trendach" i dwutygodnik.com.

Z Warszawy przeniosła się do Sztokholmu, od 2005 roku mieszka w Brukseli. Znalazła się w międzynarodowej grupie artystów, których portrety będzie można oglądać na wystawie w Brukseli przez kolejne pięć lat.

GRAŻYNA PLEBANEK

Copyright © Grupa Wydawnicza Foksal, MMVI

Wydanie V

Warszawa, MMXIV

Halinie, Ance Ś., Jaśkowi, Wojtkom i Maćkowi

I

Nie wiem, od której godziny mocz staje się ranny. Zastanawiałam się nad tym do 6.54, w końcu wstałam, rozpakowałam test ciążowy, przeczytałam instrukcję obsługi i oparłam się o zimny brzeg umywalki. O 7.00 opuściłam spodnie od piżamy i przycupnęłam nad sedesem.

Do obchodów pierwszego maja szykowałam się bardzo uroczyście. Na zaścielonym żółtą kapą pojedynczym łóżku położyłam kartonowe pudełko z nowymi szpilkami, trójkącik czarnych stringów z różą wielkości pinezki na przodzie i stanik z identycznym kwiatkiem uplasowanym pomiędzy miseczkami rozmiaru 70A - najmniejszego z możliwych.

Pierwszy maja - dzień moich dwudziestych dziewiątych urodzin - zamierzałam spędzić w domu - na dwudziestojednometrowej przestrzeni z ciemną kuchnią graniczącą cudem z toaletą.

Mieszkanie spełniało wiele funkcji. Funkcję sypialni, czytelni, jadalni, garderoby i miejsca, w którym można było odpocząć od myśli. Wszystkie funkcje koncentrowały się na łóżku zaścielonym żółtą kapą.

Pozostałe czynności, takie jak gotowanie, zmywanie czy oglądanie telewizji, nie wchodziły w rachubę na tym metrażu, dlatego zrezygnowałam z nich bez żalu. Jeśli chodzi o kochanie się, to przez dłuższy czas obywałam się i bez tego, w końcu jednak zwyciężył zdrowy rozsądek i przeznaczyłam na to futrzany dywanik zakrywający fragment podłogi, na którym nie stało łóżko.

Pierwszego maja 1999 roku siedziałam na brzegu kozetki i przyglądałam się krytycznie futrzakowi. Musiał być w moim wieku, a może trochę młodszy, miał urwaną jedną łapę i obszarpany fragment ucha. Lubiłam go.

Terkot dzwonka zastał mnie przed lustrem. Z ulgą oderwałam wzrok od bioder wciśniętych w bezlitosne majtki i wtykając nogę w nową szpilkę, ruszyłam w stronę drzwi.

Ryza papieru, którą wręczył mi gość, zaskoczyła mnie bardziej, niż jego zdziwił widok mojego ciała saute. Mimo to wzięłam pakunek w ręce, a on poklepał mnie po pośladkach i mruknął:

Nie związałam się z nim dla przyjemności. Kiedy po raz pierwszy kochaliśmy się koło łóżka, myślałam, że gdyby futrzak żył, cieszyłby się, że coś się na nim wreszcie dzieje. Sama przez kilka trudnych miesięcy pocieszałam się myślą, że w końcu się przecież dopasujemy. Tak się jednak nie stało.

Aktualny kochanek miał pozwolić mi zapomnieć o poprzednim związku - z dziennikarzem, który wyglądał jak starszy brat Gorana Bregovicia. Pomógł mi osiągnąć dojrzałość dziennikarską i być może intelektualną. Prawdopodobnie sądził, że jakąś jeszcze, bo pewnego dnia zadał mi pytanie, na które podobno czeka każda dziewczyna:

Nie zamierzałam skorzystać z oferty. Nie dlatego, że za dwa lata dziennikarzowi przysługiwałaby opieka geriatryczna, ale dlatego, że był jednym z tych kochanków, o których myślałam fragmentarycznie. Że gdyby wykroić z niego przyzwoitą część (cechę, zwyczaj, fragment wyglądu) i zestawić z inną korzystną częścią, należącą do kogoś innego, to wyszedłby ideał.

Prawdziwego ideału dotąd nie spotkałam.

Gość, który wręczył mi ryzę papieru, mieszkał w moim bloku i był drukarzem. Być może gdyby zestawić jego urok psa bernardyna z dekadencko-zmurszałym wyglądem mojego byłego... Nie, ten nie był ideałem tym bardziej.

Kiedy drukarz zaczął mówić o ciąży, stałam właśnie na futrzaku, kłując go nowymi, niewygodnymi szpilkami. Zrozumiałam, że jeżeli ktoś urodzi dziecko pierwszego stycznia 2000 roku, to dostanie dużo pieniędzy i choćby z tego powodu warto byłoby zajść w ciążę. Nie podzielałam opinii, ale ciekawa byłam, do czego gość zmierza.

Pożegnałam go z ulgą.

Intuicja mojej siostry jak zwykle opierała się na czymś konkretnym - w tym wypadku na świadomości, że chodzeniem na pochody w czasach socjalizmu nie splamił się dotychczas nikt w naszej rodzinie, a uporczywa nieobecność ojca na tychże, a przede wszystkim to, że jego sztuki najpilniej czytane były w urzędzie cenzury, zakończyło się zesłaniem nas do małego miasta, o czym nie pozwalała nam zapomnieć babcia, „mieszkanka stolicy od pokoleń", jak sama o sobie mówiła.

Kasia podała mi na talerzyku kawałek gorącego ciasta, oparła łokcie o stół i wpatrzyła się we mnie.

Nasza fizyczna bliźniaczość była raczej umowna. To, co we mnie zostało cienkie i słabo wykształcone, w Kasi zmieniło się w bujność i nadmierną obfitość. I na odwrót. Ten stan rzeczy nieustannie nas drażnił.

Zanim Kasia w nasze urodziny zaczęła bombardować mnie anonsami o swoich kolejnych ciążach i porodach, przez blisko dwadzieścia lat dzieliłyśmy „pokój dziewczynek". Symetrycznie ustawione tapczany symbolizowały dwa różne światy, nawet zasłonki w oknie składały się z dwóch części - różowa z falbankami po stronie Kasi i biało-przyszarzała z żeglarskiego płótna po mojej. Nad łóżkiem Kasi, przypięty do maty, wisiał blond dupek wycięty z „Bravo", nad moim - Matt Dillon, zbuntowany brunet z cudownie grubymi brwiami. Na półce pod oknem stał wspólny magnetofon marki Grundig, o który kłóciłyśmy się bez przerwy, na parapecie kasety z przegranymi płytami: Jean Michel Jarre'a i Queen (po mojej stronie), Bee Gees (po stronie Kasi). Na straży zbiorów tkwiły zdjęcia uradowanych braci Gibb oraz Jarre'a (kolejnego, po Dillonie, bruneta) i Freddiego Mercury'ego, bruneta nr 3 z gołą klatą, niebudzącego żadnych erotycznych skojarzeń.

Zdjęcia z „Brava" pochodzące od leniwej córki dyrektora zakładów przetwórstwa mięsnego zdobyłyśmy każda na własną rękę; Dillona dostałam za napisanie za nią rozprawki (nie rozumiała słowa „rozprawka"), Kasia blond mydłka w nagrodę za zaplecenie jej warkocza francuskiego.

Na jedynej pustej ścianie zawisł plakat z filmu Kosmos 1999. Kasia modliła się do komandora w spodniach dzwonach, a ja do jego flegmatycznej partnerki, której głowa obracała się tylko o dziewięćdziesiąt stopni. Gdy chciała objąć wzrokiem dalszy fragment horyzontu, musiała zwrócić się w tę stronę całym ciałem. Było coś dystyngowanego w tym ułomnym ruchu głowy i za to uwielbiałam kosmiczną blondynę. Przez jakiś czas łudziłam się nawet, że w 1999 roku będę wyglądała jak ona, ale w porę zorientowałam się, że wówczas będę miała aż dwadzieścia dziewięć lat, a tyle blondynka na pewno nie miała. Tyle mogła mieć co najwyżej babcia, która zawsze była stara.

Babcia sprowadziła się do nas, kiedy zdecydowałam się zostać po studiach w Warszawie. Oddała mi swoją kawalerkę i zamieszkała w „pokoju dziewczynek". Żeby nie czuła się tam obco, mama zakryła ścianę cepeliowską makatką, zwłaszcza że plakat Limahla (idol mojej pozbawionej gustu siostry), który zastąpił wyblakły fotos z serialu Kosmos 1999, nie dał się odskrobać od tynku, a zamalowany białą farbą wciąż straszył konturem.

O kolejne w rodzinie dziewczynki postarała się Kasia. Kiedy zdałam na studia, urodziła bliźniaczki, a trzech kolejnych chłopców wydała na świat w odstępie dwóch i trzech lat. Nie przestawało mnie to zaskakiwać - byłam pewna, że to mnie kosmiczny rok 1999 zastanie w rozkwicie kobiecości, z gromadą dzieci i wiernym mężem u boku. Tymczasem to Kasia wyszła za mąż za kolegę z podstawówki i uszczęśliwiała go potomstwem.

Właśnie miałam zapytać Kasię, jak wyobrażała sobie ten rok, kiedy do kuchni wpadła młodsza generacja dziewczynek.

Mąż Kasi siedział w ubikacji. Przeczekiwał tam wszystkie moje wizyty, podobnie zachowywał się, gdy Kasię odwiedzała mama, babcia czy jakakolwiek koleżanka. Kiedyś podejrzewałam go o złośliwe blokowanie oczka, ale Kasia wyjaśniła, że łazienka to jedyny azyl w domu tętniącym dziecięcymi wrzaskami.

Kiedy dzieci wyszły z kuchni, Kasia wzruszyła ramionami gestem niewytępionym przez babcię, po czym wycelowała we mnie podbródek: - Zobacz, co tam się dzieje, a ja zrobię herbatę.

Pomaszerowałam posłusznie do pokoju w towarzystwie zawodzących dziewczynek i chłopca, do których dołączyło kolebiące się na boki niemowlę. Gestem wprawnego ginekologa włożyłam rękę do przegródki na kasetę i wyszarpnęłam ją po setnych sekundy - w środku było coś miękkiego, zimnego, obciągniętego sflaczałą skórą...

W pracy od czasu pójścia Magdy na urlop macierzyński było tyle roboty, że nie wiedziałam, w co ręce włożyć. Dla uspokojenia zaczęłam od prywatnych zaległości, licząc na to, że konus pożera w swojej kanciapie poranną kanapkę i nie przyłapie mnie na nieprofesjonalnym zachowaniu. Do „Yahoo Messengera" wstukałam adres Aleksandry.

„Byłam u Magdy" - zaczęłam.

„Kiedy wraca do pracy?" - odpisała natychmiast Aleksandra.

„Najwcześniej za dziewięć miesięcy. Prosiła, żeby nikomu o tym nie mówić..."

„Pewnie, pewnie. Co jeszcze mówiła?"

„Niewiele. Firmę ma chyba w dupie. Jak tylko zaczęłam o pracy, wepchnęła się z historią porodu, nieprzespanych nocy i nawału pokarmu, a jak dzieciak skrzeknął, wyjęła pierś z bieliźnianej konstrukcji, wetknęła mu ją w dziób i olała mnie na amen".

„Jak wygląda?" - zapytała Aleksandra.

„Wory pod oczami, brzuch jak przed porodem, legginsy, koszula męża i włosy zebrane w tłustą kitkę. Nie wiem, co jej się porobiło. Przecież to była laska!"

„Była... Moim zdaniem masz dziewięć miesięcy na wygryzienie jej ze stołka, bo jak po roku wróci do pracy, będzie się nadawała wyłącznie do czyszczenia toalet. Po pierwszym porodzie siedziałam w domu sześć tygodni, po drugim cztery, a i tak narobiłam sobie furę zaległości w firmie. Nie warto tak odpadać, bo potem nie ma do czego wracać.

PS Mam nadzieję, że widzisz swoją zawodową szansę?! PS 2 Jak z niej nie skorzystasz, to młodsze szczurki ześlą cię do Polski B, na rodzinne zadupie. I zostaniesz Kasią!"

Nie mogłam zostać Kasią, Aleksandra dobrze wiedziała, gdzie dziobnąć, żeby zabolało. Przez kilka lat dzieliłyśmy pokój w akademiku. Studiowała jednocześnie prawo i marketing; ze swoją pogodną aktywnością i przeraźliwym zorganizowaniem upchnęła mnie na liście zajęć gdzieś między wykładami, basenem, siłownią, weekendowymi wypadami i wieczornymi imprezami. Potrzebowałam towarzystwa, a ona wskoczyła w moje życie jak brakująca część układanki. Załatwiła mi nawet posadę sekretarki w banku, w którym sama pracowała od początku studiów. Dzięki temu mogłam przenieść się do kawalerki babci - stać mnie było na czynsz.

Zanim udało mi się skończyć polonistykę, Aleksandra wyszła za mąż za jednego z dyrektorów banku, urodziła pierwsze dziecko i zrobiła dyplom z prawa. Rok później urodziła drugie dziecko, zrobiła dyplom z marketingu, cały czas nie przestając pracować. Kiedy została zastępcą dyrektora marketingu, zrezygnowałam z sekretarkowania i poszłam na staż do gazety codziennej. Dostałam o połowę mniej pieniędzy, ale dziennikarstwo polubiłam.

- Co to znaczy „polubiłam"? - wściekła się Aleksandra, gdy jej o tym powiedziałam. - Polubić można wszystko, ale wyżyć na poziomie nie da się ze wszystkiego!

Rzeczywiście, zamiast powiększać stan posiadania, z braku miejsca redukowałam w kawalerce kolejne funkcje. Z gazety odeszłam jednak dopiero po rozstaniu z klonem Bregovicia. Aleksandra załatwiła mi dobrze płatną pracę w firmie public relations, w której zaczęłam wszystko od początku. Jej determinacja, by pchnąć moją karierę do przodu, była tak wielka, że gdyby była mężczyzną, podejrzewałabym ją o zapłodnienie Magdy w celu ustąpienia mi pola w firmie. W każdym razie nie chciałam zawieść pokładanego we mnie zaufania.

- Skąd to masz? - zapytałam, nie mogąc oderwać oczu od tęczowych błysków.

Pas przypomniał mi gorset krakowianki, który mama kupiła nam na bal do przedszkola. Strój musiał kosztować pół pensji, dlatego podzieliłyśmy się nim z Kasią sprawiedliwie - przez pierwszą część balu ja byłam krakowianką, a ona biedronką, przez drugą na odwrót. Niestety, krepinowe skrzydła biedronki dostałam tak upaprane kisielem, że nie chciało mi się nawet ich wkładać. Krążąc smętnie w rajstopkach i golfiku wokół wystrojonej Kasi, pocieszałam się myślą, że to jednak ja zrobiłam entree.

Karolinę znałam najdłużej. W przedszkolu byłyśmy nierozłączne od etapu krasnali do starszaków. Kiedy przenieśliśmy się całą rodziną do mniejszego miasta, rodzice wysyłali nas razem kolonie, po których pisywałyśmy do siebie ilustrowane listy. Potem spotkałyśmy się znów na studiach - Karolina zgłębiała historię sztuki na wyraźne życzenie ojca, autora wielu podręczników z tej dziedziny (sama marzyła o rzeźbie, ale ojciec gardził praktyką). Po tym wydziale znalazła pracę stylistki w magazynie dla nastolatek, a ostatnio pracowała też przy sesjach mody dla pism kobiecych.

Siedziała z podkulonymi nogami na łóżku, z dala od futrzaka, który obsiadłyśmy z Karoliną i Moniką. Najszczęśliwsza byłaby pewnie w knajpie, ale Karolina nie chciała, byśmy spotykały się w miejscach publicznych, wiedząc z doświadczenia, że wszechobecni znajomi Aleksandry przerwą każdą rozmowę, byle tylko zaliczyć powitanie, pełne cmokanych w powietrze całusów.

Monika też nalegała na domowe spotkania, bo miejsc publicznych nie znosiła. Najlepiej czuła się w swoim mieszkaniu, na powierzchni porównywalnej z moją, dzielonej z mężem i dzieckiem, i chętnie nie wytykałaby stamtąd nosa. Organizowanie spotkań u niej nie wchodziło na razie w rachubę („Alusia jest zbyt mała, żeby nocować u babci, a Paweł za duży", tłumaczyła córkę i męża), więc dawała się zapraszać do którejś z nas.

Paweł, jej mąż, znany był z namiętności do szkoleń i nawet jeśli firma nigdzie go nie wysyłała, wysyłał się sam w czasie wolnym od pracy. Monika tkwiła całymi dniami z małym dzieckiem, od czasu do czasu pocieszając się towarzystwem teściowej, która pomagała równolegle czterem siostrom Pawła, rozsianym po całym kraju. Rodzice Moniki mieszkali za granicą, a pomocy nianiek nie życzył sobie Paweł („za drogo, żyjemy tylko z mojej pensji"). Nic dziwnego, że szkolenia były jej wrogiem.

Piknik integracyjny odbywał się w obejściu starannie wystylizowanym na wiejskie. Odkurzone irchą stare dyszle i wyczesane grzebieniem kozy błyszczały w letnim słońcu. Alkohol podany przez gospodarza (druciane okulary i ręce pianisty) smakował ogniskiem, ale zagryziony pajdą kanciastego chleba dał się przełknąć.

Po obejściu plątały się kury, kaczki, dużo kotów oraz osób znanych mi z pracy i z prasy. Widocznie integracja obejmowała szersze grono, co nie było dziwne, zważywszy na branżę, w której zdecydowałam się pracować. Grupki były na razie trochę sztywnawe, bo upał nie nastrajał do picia alkoholu, a co za tym idzie - wzmożonej fraternizacji, tylko fotograficy uwijali się pracowicie, wciskając się osobistościom między wódkę a zakąskę.

Panie ubrane były w suknie na ramiączkach w wersji ostrożnie weekendowej (czytaj: wielkie sumy pieniędzy płacone za coś, co wyglądało zwyczajnie, ale zwyczajne być nie mogło), panowie nosili bez wyjątku jasne spodnie i koszulki polo, a wszyscy zasłonięci byli ciemnymi okularami, jak na balu ślepców.

W jasnych spodniach i koszulce polo wyglądałam jak pan, brakowało mi tylko ciemnych okularów. Nie wiem, dlaczego tak się ubrałam, choć równie dobrze mogłam nic nie wkładać, bo czerwcowy upał zwalał z nóg ludzi i zwierzęta. Nawet koza, przyszła ofiara konkursu na dojenie, smętnie grzebała kopytem w pyle podwórka.

Aleksandrę zobaczyłam z daleka. W koszulce na ramiączkach, zwanej szumnie sukienką, prezentowała opalone nogi aż do samego końca, wodząc zdobywczym spojrzeniem po twarzach personelu mojej firmy.

Rozejrzałam się po twarzach mężczyzn otaczających Aleksandrę, ale nie znalazłam żadnej, której bym nie widziała wcześniej. Nie podeszłam, wiedziałam z doświadczenia, że trzeba jej dać trochę czasu na od-cedzenie z tłumu adoratorów tego właściwego - nie znosiła, kiedy jej się w tym przeszkadzało. Nie wiedziałam, co robiła z ofiarą po misternym omotaniu jej, ale miałam podejrzenia, że posiadanie męża nie miało tu nic do rzeczy.

Z musztardówką pełną wódki przedefilowałam wzdłuż stajni i upewniwszy się, że nikt nie patrzy w moją stronę, skręciłam za winkiel. Odgłosy rozmów i śmieszków dochodziły tu bardzo słabo, za to woń końskich ekskrementów przyprawiała o zawrót głowy.

Łyknęłam gorzałki, odpędzając natrętną myśl, że powinnam wrócić, skąd przyszłam, i wmieszać się w tłum. Moja praca w dużej mierze polegała na kontaktach, a tu zaproszono sporo osób, z którymi kontakt byłby pożądany, biorąc pod uwagę moją przyszłą karierę. Zwłaszcza że Magda jest na urlopie macierzyńskim, a młode szczurki z pokolenia o oczko niżej dyszą sprężone do skoku...

Powinnam tam wrócić, naprawdę powinnam, ale słońce grzało tak kusząco, że postanowiłam przycupnąć tu choćby na chwilkę, dla zebrania odwagi. Osunęłam się pod ścianę stajni i wystawiłam twarz do słońca. Nie robiłam tego od roku, bo zeszłego lata nie odważyłam się wziąć urlopu tuż po podjęciu nowej pracy.

Nie robiłam też od dawna innych rzeczy. Na przykład futrzaka - w przypisanej mu funkcji - używałam ostatnio w połowie kwietnia, bo już w maju, kiedy drukarz doniósł o ciąży żony, nie skorzystałam z oferty, żeby zaliczyć „ostatni numerek".

O drukarzu nie my siałam od dawna. Przypominało mi o nim tylko czasem pudełko po szpilkach, do którego wsadzałam zapisywane kartki z ryzy papieru, dziwacznego pożegnalnego prezentu. Same buty wciąż stały pod wieszakiem, czekając na wyniesienie do zsypu. Nie miałam do nich serca, czułam się w nich jak wata cukrowa na dwóch patykach.

Siedząc pod stajnią, myślałam, że mam na sobie ten sam stanik z różą, który włożyłam na swoje dwudzieste dziewiąte urodziny. Stringi po wyjściu drukarza wywaliłam do kosza na śmieci. Nie cierpiałam ich, wrzynały się między pośladki. Co prawda Aleksandra twierdziła, że bez nich nie ma seksu, ja jednak nie miałam zamiaru dłużej się męczyć, zwłaszcza że o seksie mogłam teraz spokojnie zapomnieć (może stąd te spodnie i koszulka polo?).

- Czy mogę cię spić arbuzem? - zapytał ktoś nade mną. W popłochu otworzyłam oczy - prosto w słońce.

- O kurde! - jęknęłam, rozmazując palcami tusz do rzęs, świetlny świder wkręcił się pod powieki zielono-czarnymi plamami, a ja próbowałam ratować twarz przed kompromitacją. Miałam pracować nad kontaktami, a właśnie paliłam zalążek jednego z nich.

Cień, który przysłonił cholerny blask, wydał mi się zbawieniem. Wstałam oparta o cudzą rękę, którą wymacałam w powietrzu, wciąż oślepiona jaskrawymi packami. Dłoń była ciepła, sucha i należała do mężczyzny - sądząc po głosie, którym mnie pocieszył:

I tak to się zaczęło. Od chleba, a może od słońca. Trudno powiedzieć.

Początek lipca gruchnął urwaniem chmury. Pomyślałam, że to dobry moment, aby ustalić termin urlopu.

Siadanie było z mojej strony czystą socjotechniką - gdybym stała, on zerwałby się, żeby nie być niższy, a wtedy okazałoby się, że jednak wciąż jest. Siedząc, miałam szanse na pozytywne rozpatrzenie mojej prośby.

Przeczekałam jakiś czas, wsłuchana w bębnienie deszczu na nieotwieralnej szybie. Podmuchy powietrza trzeba było sobie wyobrażać, ciesząc się z dobrodziejstw klimatyzacji.

„Chciałbyś, karakanie" - zamierzałam wrzasnąć, ale głos zamarł mi w gardle. Konus zawiesił się finalnie, a ja usiadłam przed swoim komputerem i napisałam do Aleksandry: „Widziałaś tego chłopaka w dżinsach i w błękitnym podkoszulku, z którym wyszłam z imprezy?"

„Wszyscy widzieli. Jak było?" - odpisała natychmiast. Widocznie też musiała udawać, że pracuje.

„On jest kucharzem, prawda? Piekł chleb, pomagał gospodarzowi, serwował arbuza z likierem..."

Zamiast odpowiedzi na ekranie zadzwonił telefon.

- Kretynko! - wrzasnęła Aleksandra. - Kogo on ci przypomina z wyglądu, co?!

Przespałam się z sobowtórem narzeczonego Julii Roberts, policjantem Sandry Bullock. Z moim przyszłym szefem!

W słuchawce zapadła martwa cisza. Przez długą chwilę słyszałam tylko wściekłe stukotanie klawiatury, dochodzące z pokoju konusa i kompulsywne pstrykanie zapalniczki w słuchawce - nie licząc bębnienia deszczu.

- Czy ty, kiedy sypiasz z obcymi facetami, nie masz zwyczaju dowiadywać się przedtem, kim są? - zagaiła Aleksandra pozornie ugodowo. - Rozumiem, że lubisz fachowców, drukarz, kucharz, hydraulik, ale coś takiego przekracza wszelkie granice!

- Niestety, nie wymieniliśmy wizytówek - zajadowiciłam niepotrzebnie, bo jak zwykle zgadzałam się z Aleksandrą. To, co zrobiłam tym razem, było niewybaczalne. Miałam ochotę zaszlochać.

Do Aleksandry odezwałam się ponownie dopiero w sierpniu. W lipcu była jak zwykle w Juracie, a ja przez ten czas i tak nie miałam siły kontaktować się z nikim, nawet ze sobą.

„Kucharz Julii Roberts zadzwonił po trzydziestu czterech i pół dnia milczenia. Mówi, że był na szkoleniu w Stanach - poinformowałam ją w e-mailu. - Zaprosił mnie na płonące naleśniki. Zgodziłam się, zanim skończył zdanie. Co myślisz?"

„Bez komentarza - odpisała Aleksandra. - Przypominam, że od września to on będzie decydował o twojej pensji. Lepiej zrób z tym coś do tego czasu. Jak naleśniki?"

„Pyszne, hm... Jeszcze lepsze niż gorący chleb i pijany arbuz. Tylko coś mi po nich niedobrze".

„To kara boska - zawyrokowała Aleksandra. - Co teraz zamierzasz?"

„Zaprosiłam go do siebie".

„Dobry pomysł. Zostawi cię, jak zobaczy to futrzane truchło pod tapczanem. Obiecaj mi, że potem je wyrzucisz".

Niestety, tego nie mogłam jej obiecać.

Kolację zdołałam przygotować siłami firmy dowożącej spolszczoną chińszczyznę pod same drzwi. Musiałam tylko przełożyć bambusy i resztę do miseczek z IKEA i obłożyć je sosami oraz pałeczkami. No i zapalić świece zapachowe.

Czułam się marnie, robiło mi się niedobrze na samą myśl o jedzeniu, a poza tym - czym mogłam zaimponować kucharzowi? Jajecznicą?! Szczęśliwie usprawiedliwiała mnie jednopalnikowa kuchenka turystyczna piastująca funkcję czysto formalną, bo od dawna nie przychodziło mi do głowy, co mogłabym na niej ugotować.

Na stanik z różyczką narzuciłam kusy T-shirt i przejrzałam się w lustrze. Gdyby jakiś dziennikarz zechciał sportretować mnie w wysokonakładowym piśmie kobiecym, chciałabym, żeby wyglądało to następująco: „Wita mnie w progu przestronnego apartamentu w dżinsach i bawełnianym podkoszulku, odkrywającym kilka centymetrów płaskiego brzucha. To zasługa ćwiczeń, które uprawia pięć razy w tygodniu. Nie katuje się dietami, uważa, że pracuje wystarczająco ciężko, aby pozwolić sobie od czasu do czasu na odrobinę kulinarnego szaleństwa. Tiramisu to jej przysmak. Przede mną stawia pachnący sernik polany sosem czekoladowym.

Prawdomówne lustro pokazywało, że z opisem zgadzały się tylko dżinsy i podkoszulek. A widoczne za mną dwadzieścia jeden metrów kwadratowych zwykle robiło na gościach takie wrażenie, że obejrzawszy całość, pytali spontanicznie: „A gdzie są drzwi do drugiego pokoju?"

Mój latin lover nie zapytał o to i tym mnie między innymi ujął. I tym, że kiedy już pozbył się bukietu wielkości czapki papachy, przytulił mnie do siebie i szepnął czule:

Na co ja, zaciągając się dyskretnie zapachem kwiatów (zawsze boję się, że pręciki zostawią mi na twarzy kolorowe placki), zdołałam wybełkotać:

Dalej miało być „pracowałam", ale niestety fizjologia kazała mi zatkać usta wolną dłonią i dopaść sedesu w momencie, gdy długo wstrzymywany paw szybował zgrabnym łukiem w stronę muszli klozetowej.

Nie szkodzi, że wylądował trochę obok. Dla nas wieczór i tak się skończył.

Telefon od Kasi wyciągnął mnie spod prysznica.

Kasia posługuje się telefonem, jakby Bell wynalazł go wczoraj i wynajął ją do testowania prototypu. Górną część słuchawki trzyma z dala od ucha, w dolną krzyczy niemiłosiernie, zaczynając zawsze tak samo, bez różnicy, czy rozmawia ze mną, czy ze swoją głuchą teściową.

Pod koniec wakacji chciało mi się na zmianę rzygać i jeść. Do tego wszystkiego zadzwonił Purzyński Piotr z propozycją służbowego obiadu.

- Moje nazwisko Purzyński Piotr, ale to nieważne, bo dzwonię w sprawie lunchu. Słyszę, że pani Magda nieobecna, a my tu akurat gościmy panią dyrektor z amerykańskiego oddziału i jednego pana z Francji, więc pomyślałem, czy pani Magda nie ze- chciałaby do nas dołączyć, a właściwie pani, skoro pani Magda nieobecna, prawda?

- Pani Magda jest na urlopie macierzyńskim - poinformowałam najcieplej, jak umiałam. - Chętnie dołączyłabym do państwa w jej imieniu, tylko najpierw muszę się w tej sprawie porozumieć z szefem, rozumie pan...

- Oo, no pewno, że rozumiem, he, he! Szef na pierwszym, z przeproszeniem, miejscu! No dobra, to oddzwoń kochaniutka do mnie i powiedz, czy zgoda jest. Tu sekretarka będzie, znaczy się żywa kobieta, nie automatyczna, to poinformuje panią, gdzie się spotykamy, bo coś ten Francuz niezdecydowany. Salmonelli się boi, podobnież...

Konus przez roztargnienie wyraził zgodę na lunch - siedział z głową w szufladzie, szykując się do odlotu.

W drodze do restauracji zdrętwiała mi lewa strona ciała - ręka, noga, bark i pół twarzy. Zamierzałam przejrzeć się w lusterku wstecznym, żeby sprawdzić, czy zsiniała, ale taksówkarz mrugnął do mnie tłusto, więc wsadziłam nos w szybę. Kiedy wysiadałam, nie czułam już odrętwienia, ale wróciły mdłości. Może to rak mózgu? Żołądka? Cukrzyca? Nerwica? Pewnie wegetatywna, bo w biurze wszyscy ją mają, chociaż niby nie jest zaraźliwa.

Zagraniczni goście Purzyńskiego byli pochodzenia polskiego. Pani dyrektor w makijażu Joan Collins i wściekle czerwonym kostiumiku dziarsko dobijała czterdziestki, Francuz z wielkim nosem, spowity w szarości, piastujący równorzędne stanowisko, wyglądał na jej syna. Purzyński Piotr miał byczy kark, wąsy i małe oczka zatopione w tłuszczu. Sapał przy jedzeniu i opowiadał dowcipy, których nawet ja nie mogłam zrozumieć.

Na lunch podano szparagi, ledwo je skubnęłam. To podstępne warzywa - kiedyś na imprezie po konferencji prasowej trafiłam na tak łykowate, że żułam dobre pięć minut, a w końcu w panice połknęłam cały kłąb, bo ktoś mnie o coś zapytał. Teraz, podziwiając zmiażdżone szparagi w roześmianych ustach Purzyńskiego, znów poczułam falę mdłości. Tak samo musiał się czuć George Bush ojciec, który na wizji zwymiotował sushi, a następnie osunął się na ramię zmienionego w słup soli Japończyka. Wiadomo, sushi jest ohydne, a Azjaci tężeją z byle powodu, ale teraz syn musi wszystko odkręcać.

Dla odwrócenia uwagi skupiłam się na konwersacji. Amerykańska pani dyrektor prześlizgiwała się właśnie wzrokiem po tyłkach kelnerów.

Francuz z bólem przełykał białe wino, zapewne pochodziło z fałszywej winnicy.

„Bo ty starą być", pomyślałam nieżyczliwie, a Francuz beknął aprobująco.

Purzyński Piotr odwiózł Francuza na pogotowie, wtykając mi w windzie piersiówkę ze słowami: „Pij, dziecko, to czyściocha, trzeba się zdezynfekować! A bo to wiadomo, co ten żabojad za francę ze sobą przywlókł?!"

„Nie mam fartu do jedzenia" - napisałam Aleksandrze po powrocie do pracy.

„Przyjdź do mnie - odpisała Aleksandra. - Mam świeże. Będzie Monika i Karolina. PS Jak kucharz Julii R. i Sandry B.?"

„Odnosił się dziś do mnie z rezerwą. Nic dziwnego. Gdyby to on zwymiotował na mój widok, też nie byłabym wylewna (sic!). No nic, może jeszcze nie wszystko stracone".

Przed wyjściem do Aleksandry zerknęłam w lustro. Na głowie kłębiło się niepokojąco. Sięgnęłam po szczotkę i przypomniałam sobie, jak Kasia w kolejnej ciąży chodziła przez kilka miesięcy w chustce na głowie, twierdząc, że od czesania zgrzyta jej w zębach. Za nic nie chciała ich obciąć, twierdząc, że jej mąż toleruje krótkie fryzury tylko u poborowych.

Aleksandra uważała krótkie włosy za stylowe. Pewnie dlatego dwa razy w tygodniu wręczała mi wizytówkę swojej fryzjerki. Ja jednak nie chciałam chodzić do żadnych obcych zakładów, bo miałam Ewę. Duża i dziarska szarpała mnie za łeb, jakbym była klaczą, ale w jej rękach czułam się pewnie. Zwłaszcza ostatnio, kiedy w uznaniu mojego stażu jako klientki pozwoliła mi przejść ze sobą na ty. Ostatni raz tak się cieszyłam, gdy wracałam z kolonii.

Przeczesując splątane włosy, obiecałam sobie pójść do niej niedługo. I do lekarza w sprawie żołądka. Najlepiej prywatnego - nie miałam czasu na wpatrywanie się z nadzieją w drzwi boga pierwszego kontaktu razem z tłumem staruszek, piknikujących od czwartej rano jak na sequelu z festiwalu Woodstock.

Nakładając pod oczy korektor, pomyślałam o radach Aleksandry. Pomyślałam też o Kasi, o małym mieście i o groźbie powrotu na prowincję. „Teraz masz czas na zrobienie kariery...", „W twoim wieku należałoby...", „Czy ciebie to interesuje..." - zawirowały mi w głowie strzępki zdań. Wpatrując się w bladą twarz w lustrze, przestałam odróżniać, które pochodzą od Aleksandry, a które od Kasi, Karoliny czy Moniki. Mój własny głos leżał zwinięty w kłębek i udawał, że ich nie słyszy.

Zakręciłam tubkę z korektorem, wyszłam z łazienki i sięgnęłam po ryzę papieru. Wyciągnęłam z niej kartkę i napisałam: Właśnie zakochałam się we własnym szefie. Wiem, że nie powinnam się z nim spotykać, bo według danych Aleksandry:

Ergo:

Aleksandra przywitała mnie bez cienia wyrzutu. Boleśnie szczupła (dieta plus siłownia z elementami TBC? DDT? ABS?...), z modnymi blond kosmyczkami przyklejonymi do cienkiej szyi, krążyła wokół nas w fartuszku w kwiatki a la Laura Ashley, jak zwykle bardzo z siebie zadowolona.

Patrząc na nią z mieszaniną zazdrości i uznania, zorientowałam się, że jest dokładnie taka, jaka być powinna - ma wszystko, ale na to nie wygląda. Wygląda na nastolatkę z zaskakującymi atutami, takimi jak mąż („To chyba strasznie młodo wyszła pani za mąż!"), dzieci („Czy to pani młodsze rodzeństwo?"), sukces zawodowy („To PANI jest dyrektorem?! Przepraszam, myślałem, że ten pan... Aaa, to pani asystent!..."), umiejętności kulinarne („Ale kiedy pani ma na to wszystko czas?"), wspaniały wygląd („Jak pani to robi, że wygląda jak modelka?").

Przy niej prezentowałyśmy się jak wybrakowany towar z odkrytymi wadami. Masywna, ślamazarna Monika, przysypiająca nad pomidorami z mozarellą po kolejnej zarwanej nocy z dzieckiem, ja ze swoim brakiem życiowej konsekwencji (gdybym została w banku, jak radziła mi Aleksandra, byłabym już dobrze ustawionym pracownikiem marketingu czy innej dochodowej specjalności, a nie zaczynała wszystkiego od początku w wieku, w którym obrotni byli już poustawiani). Nawet Karolina, chociaż piękna jak kobiety z obrazów Modiglianiego, nie miała przecież tego wszystkiego co Aleksandra.

Być może Karolina pomyślała o tym samym, bo szarpnęła krzaczek bazylii z nieobecnym wyrazem twarzy. Świeży zapach zakleił mi gardło mdlącą falą.

Paczka papierosów leżała na samym dnie torby, przywalona organizerem, telefonem komórkowym, etui na okulary, etui na szminkę, samą szminką...

...pudełkiem z nicią dentystyczną, pudełkiem z pudrem, pudełkiem z cieniami do powiek, pudełkiem z tic-takami, pudełkiem z tamponami...

...i pudełkiem z testem ciążowym, który kupiłam po drodze z pracy, żeby użyć go jutro rano. Brakowało mi tylko pudełka z zapałkami. Szczerze mówiąc, chętnie oddałabym wszystkie pudełka dziewczynce z bajki Andersena w zamian za jej jedno.

Coś intensywnie zapachniało, coś sierpniowego, czym zazwyczaj kończy się lato. Czymś beznadziejnie słodkim i smutnym.

Nie wiem, od której godziny mocz staje się ranny. Zastanawiałam się nad tym do 6.54, w końcu wstałam, rozpakowałam test ciążowy, przeczytałam instrukcję obsługi i oparłam się o zimny brzeg umywalki. O 7.00 opuściłam spodnie od piżamy i przycupnęłam nad sedesem.

Obsikany patyczek za pięć minut miał coś pokazać. Należało tylko poczekać pięć minut. Całe pięć minut. Cholerne, najdłuższe w życiu pięć minut...

Przez pięć minut można naturalnie zrobić coś pożytecznego. Pogimnastykować się albo zapalić (jeśli nie wypaliło się papierosów w nocy), albo wycisnąć sok ze świeżych pomarańczy i upić kilka łyków, albo posiedzieć z kolanami owiniętymi trupio zimnymi rękami i śledzić zbliżające się bezgłośnie symptomy nerwowego paraliżu.

Pierwsza minuta: język staje kołkiem z braku śliny. Być może sok ze świeżo wyciśniętych... Niestety, nie mogę się ruszyć.

Druga minuta: zadyszka, przypominająca ziajanie. Nie ruszać się, żeby nie zmęczyć się jeszcze bardziej.

Trzecia minuta: drętwienie rąk. Poruszać nimi, prostując i zginając na zmianę, żeby potem dały się odczepić od kolan.

Czwarta minuta: wyziębienie rąk. Wsadzić je w coś ciepłego, nie przestając zginać rytmicznie.

Piąta minuta: szum w uszach. Nie, to nie szum, to telefon. Kto, do cholery, dzwoni o 6.59?.!

Minuta szósta: czym? Zginanymi rytmicznie na wpół sparaliżowanymi dłońmi wyjętymi z kosza z brudami?!

Minuta siódma: zesztywnienie twarzy, ze szczególnym uwzględnieniem języka. Nie ruszać. Może zesztywnieje do imentu.

Minuta ósma: wszystko sztywne. To po grzybach. Chrumknąć coś na pożegnanie.

Minuta dziewiąta: lufa. Tylko lufa.

Minuta dziesiąta: sprawdzić test.

Minuta dziesiąta i pół: test pozytywny. A teraz lufa. Dwie? I nie ruszać się.

Uciekłam do domu. Nie wiem po co, przecież jeśli zostanę w ciąży przez następne osiem miesięcy, rodzina i tak się połapie, a jeśli z niej zrezygnuję, to lepiej, żeby nie wiedzieli.

Zrezygnować z bycia w ciąży. Pięknie. Zdymisjonować się ciążowo. Jak dojrzale! Przetransferować się na stanowisko nieciążowe. Masa możliwości. Złożyć ciążowe wypowiedzenie. Też wyjście. Tylko komu? Mojemu nowemu szefowi?!

Dziwnie było odbywać tę podróż w drugą stronę. Kiedy dziesięć lat temu wyjeżdżałam z miasteczka, myślałam, że będę przyjeżdżać tylko w odwiedziny, coraz mądrzejsza, coraz ładniejsza, coraz lepiej ustawiona. Duma mamy, satysfakcja babci, sól w oku siostry. Tylko ojcu bym nie zaimponowała, bo gdy sprowadził nas tu ponad dwadzieścia lat temu, zaczął snobować się na prowincjusza z wyboru - zwłaszcza gdy stało się jasne, że nie znajdzie spełnienia artystycznego z dala od spętanej układami stolicy. Jedynie numery „Teatru" zalegające ubikację miały świadczyć o tym, że nie porzucił marzeń o zostaniu uznanym dramaturgiem. „Zasrany teatr jednego widza", mawiała złośliwie mama po odejściu ojca z małomiasteczkową fryzjerką.

Na widok znajomego wzgórza wyłaniającego się zza zakrętu dostałam ślinotoku. Tym razem to nie mdłości, tylko czysty, zwierzęcy strach - przed spadaniem w czarną dziurę świętego zadupia. To jasne, że wracałam tu za karę, ale jaki śmiertelny grzech popełniłam? Grzech puszczania się bez ślubu czy grzech nieodpowiedzialnego uprawiania seksu bez zabezpieczenia?

Więc to będzie moja pokuta - ze świątobliwą szpicą, na którą patrzyłam przez większą część życia, smrodem naftaliny na niedzielnych futrach, odorem potu wydobywającego się spod pach opiętych nylonowymi kieckami w kwiaty, kupionymi za grosze z potowych łóżek. Z koleżankami z podwórka o biodrach nabitych ptysiami z cukierni, piersiami wyciągniętymi przez ssące potomstwo, włosami spalonymi miejscową trwałą, możliwościami spapranymi przez miejsce, w którym miały pecha się urodzić. Z kolegami z liceum - pracownikami warsztatów samochodowych („Tłumiki, autonaprawa"), tłustymi ojcami dzieci urodzonych przez dziewczyny poznane na dyskotekach, niedoszłymi rockmanami z wyłysiałymi czubkami niegdyś długowłosych głów.

święta szpico, roku kosmiczny, smutna panno z dzieckiem, sztywnogłowa blondyno z mojego dzieciństwa, pomóżcie!... Obraziłam was następującymi rzeczami: przespałam się z ledwo poznanym facetem, zaszłam z nim w ciążę, facet jest moim szefem. Niczego nie żałuję, ale mam nową pracę, na utrzymaniu siebie i kawalerkę, a kiedy przestanę pracować, mieszkanie zje oszczędności. Wtedy dla mnie i mojego dziecka zostanie miasto rodzinne - bo jeśli zostanę w Warszawie, nie będzie miał kto się nim zająć, gdy wrócę do pracy - niańka kosztuje więcej niż czynsz. A mnie nie stać na jedno i drugie!

Na widok starego grundiga, pamiętającego erę Bee Geesów, ścisnęło mnie w gardle. Nawet aparat do mierzenia ciśnienia i papierowe kulki babcinych chustek przycupnięte na półce nie były w stanie powstrzymać napadu ckliwości. Dopiero skwierczenie schabowych otrzeźwiło mnie na tyle, żeby usłyszeć trzask drzwi wejściowych.

- Rozpakowałaś się, córuś? - zapytała mama, stawiając w przedpokoju dwie siaty z logo przygnębiająco wielkiego supermarketu i wetknęła głowę do byłego pokoju „dziewczynek". - Możesz spać w wagonie kolejowym, a ja w dużym. Albo odwrotnie - dodała wielkodusznie.

Wagon kolejowy nic nie stracił z dworcowego uroku. Długi, piekielnie nieustawny pokój służył kiedyś za sypialnię rodziców. Nie podejrzewam, żeby przyczynił się do odejścia ojca bardziej niż fryzjerka, ale patrząc na klaustrofobiczną kiszkę z pewnej perspektywy, nie byłam już tego taka pewna. Specjaliści od feng shui mogliby rzucić nowe światło na to zagadnienie.

Po odejściu ojca mama przeniosła się do największego pokoju, twierdząc, że w wagonie nie da się oddychać. Coś w tym musiało być, skoro przez tyle lat co wieczór pracowicie spychała pod ścianę stolik jamnik, masywne fotele, bezkształtny puf i rozkładała kanapę, a następnie, omijając wagon szerokim łukiem - kładła się w tej prowizorce spać.

- Wezmę wagon - powiedziałam, zerkając do środka. Wyglądał jak dawniej: regały z książkami, obrazek na ścianie, doniczka z czymś pnącym, ślady po afiszach ze sztuk teatralnych napisanych przez ojca, widok na sąsiedni blok.

- A łóżko? - zapytałam.

- Poszło do pokoju „dziewczynek" - powiedziała mama, wskazując ręką pokój babci. - Wasze tapczany zabrała Kasia, dla dzieci. Ale możesz spać na połówce - pocieszyła mnie i nieoczekiwanie wyciągnęła z siaty rolkę papieru toaletowego. - Widzisz? - zapytała, dzierżąc ją uroczyście nad głową. - Kupiłam łososiowy, pod kolor tej nocnej koszuli, którą mi podarowałaś. Dawno nie miałam takiej ładnej rzeczy!

Kasia waliła w kuchni garami najwyraźniej na mnie obrażona.

Jeść rzeczywiście mi się nie chciało, sam zapach schabowych wyrywał mi wnętrzności. Dla odwrócenia uwagi pokręciłam gałką kuchennego radia. Zadyszka reportera i czyjś karcący głos. Znowu mdłości. Wyłączyłam radio. Równie dobrze można słuchać ciszy.

Kasia rzuciła na patelnię kolejny kotlet, a ja przesunęłam się w stronę przedpokoju. Najlepiej się wycofać, aż kuchenne wonie uspokoją się trochę. Kiedy kładłam rękę na klamce, babcia wystawiła ufryzowaną głowę z pokoju „dziewczynek" i zapytała lekko: - Nie poszłabyś ze mną do kościoła, dziecko?

Aniele Boży... to modlitwa wystraszonych. Ilekroć się bałam, składałam ręce do modlitwy, opuszczałam powieki i odklepywałam ją równiutko, nie słuchając słów, upajając się samym rytmem namiętnego szeptu. Magiczny szept, który działał cuda. Przestawałam się bać. Ciemną nocą, w łóżku, na klęczkach płakałam nad odpadniętym okiem miśka, dwóją z chemii, włosami spapranymi przez fryzjera szaleńca.

Aniele Boży... wypadło spomiędzy wspomnień, pasując do kościoła jak pięść do nosa. Nie umiałam modlić się w tłumie. Stojąc obok babci, kręcącej dyskretnie głową w kapeluszu z ciemnoszarym rondem, przypomniałam sobie moją dziecinną modlitwę. Leżąc później na połówce, wtuliłam się w nią jak w koc. Obracałam kruche słowa, zasłuchana w ich szelest. Może bezgłośny szept zaczaruje nas, mnie, mojego mężczyznę i nasze dziecko.

Aniele Boży... Zasnęłam dopiero nad ranem.

E-maila do ojca napisałam z pracy. Miałam nadzieję, że kontakt fryzjerki z komputerem ograniczał się do omiatania go z kurzu, była więc szansa, że w tej rozmowie nie weźmie udziału.

„Co robisz?" - zapytałam.

„Pracuję nad pewną postacią" - odpisał ojciec. Nigdy nie odpowiadał pytaniem na pytanie, zdążyłam się z tym oswoić (Kasia nie, chociaż przyzwyczajał nas do tego od dzieciństwa).

„Jaką postacią?"

„Kobiecą".

„Lubisz ją?"

„Jest zabawna. Ale nie wiem, co ma w środku".

„A co ma mieć?"

„Potencjał dramatyczny".

Ginekolog polecony przez Aleksandrę miał najwyżej czterdziestkę, ale sławą przebijał Gandhiego - cytowały go niemal wszystkie magazyny dla kobiet. „Zawsze chwali moją bieliznę" - ekscytowała się Aleksandra, dając mi namiar na jego gabinet położony w samym centrum.

Niski, bardzo czarny wąsacz pochylił się nad kartą, którą opatrzył moim nazwiskiem.

W tygodniu doktor pracował w państwowym szpitalu, ale tam nie mógł mnie przyjąć, bo przerywanie ciąży było zabronione. Od paru lat zabiegi robiono tylko w prywatnych gabinetach, chociaż można było za to iść do więzienia.

Umówiliśmy się więc na sobotę, a Aleksandra miała mnie odwieźć do domu, gdy będzie już po wszystkim. Podobno po tym się nie prowadzi.