Sejm Żydów litewskich ebook

Copyright © by Anna Michałowska-Mycielska & Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2014

Wydanie elektroniczne Warszawa 2014

Redakcja i korekta

Regina Gromacka

Projekt okładki i strony tytułowej

Anna Piwowar

Na okładce: synagoga w Zabłudowie. Zdjęcia ze zbiorów Instytutu Sztuki PAN.

Przygotowanie książki umożliwił grant Narodowego Centrum Nauki (projekt nr N N108 093738)

ISBN ePub 978-83-8002-039-9

ISBN mobi 978-83-8002-043-6

Wydawnictwo Akademickie DIALOG

00-112 Warszawa, ul. Bagno 3/218

tel./ faks: 22 620 87 03

e-mail: [email protected]

http://www.wydawnictwodialog.pl

Plik ePub przygotowała firma eLib.pl

al. Szucha 8, 00-582 Warszawa

e-mail: [email protected]

www.eLib.pl

Wstęp

Książka ta poświęcona jest sejmowi Żydów litewskich (waadowi litewskiemu) – naczelnemu organowi samorządu i centralnej reprezentacji społeczności żydowskiej zamieszkałej na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Ta fundamentalna instytucja nie doczekała się do tej pory monografii, a wiele aspektów jej funkcjonowania nie zostało w ogóle zbadanych.

Znaczenia tej instytucji nie sposób przecenić. Waad litewski funkcjonował permanentnie przez niemal półtora wieku (1623–1764), a jego działalność dotyczyła dosłownie wszystkich sfer życia społeczeństwa żydowskiego na Litwie. Przede wszystkim jednak podejmował szeroko zakrojone działania na rzecz ogółu Żydów litewskich – jego przedstawiciele byli aktywni na sejmach i sejmikach szlacheckich, na dworze królewskim, w trybunałach i sądach nieżydowskich i na dworach magnackich. Warto przy tym zwrócić uwagę na umiejętność definiowania przez starszyznę waadu zarówno potrzeb całej wspólnoty Żydów litewskich, jak i potencjalnych zagrożeń, a nie kierowanie się tylko lokalnymi i doraźnymi sprawami.

Podjęcie badań nad waadem litewskim było możliwe dzięki temu, że zachował się tekst jego pinkasu, czyli księgi protokołów. Jest to obszerne, unikalne źródło, pokazujące uchwalane przez waad zarządzenia oraz podejmowane działania. Funkcjonowanie waadu znalazło również odbicie w wielu źródłach nieżydowskich: księgach Metryki Litewskiej, księgach grodzkich, sądowych, archiwaliach miejskich i dominialnych.

Dzięki temu można szczegółowo odtworzyć funkcjonowanie instytucji samorządu żydowskiego (zarówno samego waadu, jak i gmin) na Litwie – mechanizmy ich działania, stosowane procedury administracyjne i sądownicze, a także pojawiające się nadużycia. Warto przy tym podkreślić, że w przypadku waadu koronnego jest to dużo trudniejsze, ponieważ jego pinkas nie zachował się.

Badania nad waadem litewskim mają jeszcze dwa ogólniejsze aspekty. Po pierwsze pokazują szersze procesy zachodzące wewnątrz społeczeństwa żydowskiego w XVII i XVIII w. Chodzi o takie zjawiska jak oligarchizacja władzy, narastanie fiskalizmu, zmiana struktury zawodowej, godzenie wymogów prawa żydowskiego z funkcjonowaniem w nieżydowskim otoczeniu, ferment religijny po połowie XVII w. oraz istnienie sporej grupy ludności „wymykającej się” władzy instytucji żydowskich. Można przypuszczać, że w dużym stopniu zjawiska te dotyczyły również Żydów koronnych.

Po drugie badania te pokazują, jak funkcjonowali Żydzi w strukturze państwa stanowego. Stanowili oni bowiem odrębny stan i posiadali własne instytucje centralne, które podejmowały skuteczne działania, aby zapewnić ludności żydowskiej bezpieczeństwo i dobre warunki egzystencji. Reprezentując tę społeczność na zewnątrz, waad znajdował się między światem żydowskim a nieżydowskim. Elita społeczności żydowskiej musiała orientować się w mechanizmach funkcjonowania państwa i w ramach swojej działalności samorządowej sprawnie poruszać się w świecie nieżydowskim. Starszyzna waadu litewskiego intensywnie współpracowała z magnatami piastującymi często najważniejsze urzędy państwowe. Waad był nie tylko instytucją samorządu żydowskiego, lecz jednocześnie częścią państwowego aparatu skarbowego. Zasadniczo bronił się przed ingerencją nieżydowską w swoje wewnętrzne sprawy, z drugiej jednak strony dopuszczał możliwość odwołania się do władz nieżydowskich w takich kwestiach, jak pobór podatków, egzekucja długów, sądownictwo. Wydaje się, że nie do utrzymania jest tradycyjny, utrwalony zwłaszcza w starszej historiografii obraz waadu działającego niezależnie i na uboczu, kontaktującego się ze światem nieżydowskim tylko sporadycznie i wyłącznie w kwestiach fiskalnych.

Funkcjonowanie waadu litewskiego starałam się pokazać w szerszym kontekście, uzasadniającym wydawane zarządzenia czy podejmowane działania. Trudności przysparzała rozległość i wielowątkowość tematu, dotykającego właściwie wszystkich aspektów i sfer życia Żydów litewskich. Rozmaite tropy prowadziły do wielu zagadnień gospodarczych, społecznych i religijnych wykraczających poza ramy tej książki, toteż odnośną literaturę wskazywałam jedynie w przypisach. Ponadto wiele zagadnień pojawiających się w książce wymaga odrębnych badań – dotyczy to przede wszystkim kwestii demograficznych i skarbowych. Unikałam – jeśli nie było to absolutnie konieczne – porównań z waadem koronnym i opisywania tej instytucji.

Żydom litewskim historycy poświęcali znacznie mniej uwagi niż Żydom koronnym[1]. W pracach dotyczących ludności żydowskiej w dawnej Rzeczypospolitej Żydzi litewscy na ogół wzmiankowani są lakonicznie, na marginesie rozważań dotyczących Żydów koronnych. Niewiele prac dotyczy wyłącznie żydowskiej Litwy i zazwyczaj obejmują one kilka stuleci, okres nowożytny traktując bardzo ogólnie. Do tych ostatnich należą opracowania Augustinasa Janulaitisa[2], Mashy Greenbaum[3], Solomonasa Atamukasa[4] i Dovida Katza[5]. Inny typ publikacji stanowią zbiory artykułów o Żydach na Litwie, z których zazwyczaj pierwszy dotyczy okresu średniowiecza i nowożytności. Przykładem są teksty Marka Wisznicera[6], Israela Klausnera[7] i Dowa Lewina[8].

Historii Żydów litewskich w okresie średniowiecza i początków nowożytności poświęcona jest praca Siergieja Aleksandrowicza Bierszadskiego, której ramy chronologiczne są znacznie szersze niż to ujmuje tytuł i sięgają końca XVIII wieku[9]. Okresu nowożytnego dotyczą prace Jurgity Šiaučiūnaitė-Verbickienė[10]. Autorka nie sięga jednak do źródeł i literatury w języku hebrajskim i jidysz, w znacznej mierze opierając się na źródłach i literaturze w języku polskim i rosyjskim, co nieraz powoduje powielanie błędów i nieścisłości. Wielu aspektom funkcjonowania Żydów w Wielkim Księstwie Litewskim w XVII–XVIII wieku poświęcona jest nieopublikowana praca doktorska Marii Cieśli[11].

Osadnictwo żydowskie na Litwie było późniejsze niż na terenie Korony. Gminy żydowskie w Wielkim Księstwie Litewskim funkcjonowały co najmniej od XIV wieku. Wielki książę Witold wydał przywileje dla Żydów litewskich: brzeskich w 1388 r. i grodzieńskich w 1389 r.[12], potwierdzane później przez kolejnych władców. Pod koniec XIV w. na Litwie istniały gminy żydowskie w Brześciu i Grodnie oraz w Trokach (zamieszkanych przez Karaimów)[13].

W 1495 r. Żydzi zostali wypędzeni z Wielkiego Księstwa Litewskiego[14]. Wielki książę litewski Aleksander Jagiellończyk nakazał odebrać Żydom majątki i dzierżawy oraz przekazać je chrześcijanom, chyba że Żydzi zdecydują się przyjąć katolicyzm lub prawosławie[15]. Król Jan Olbracht zezwolił wygnańcom na osiedlenie się w miastach Korony, najpierw w Ratnie w ziemi chełmskiej, a w 1498 r. również w innych miastach, gdzie mieli się cieszyć takimi samymi prawami jak miejscowi Żydzi[16]. Po ośmiu latach wygnania, w 1503 r., Aleksander wydał zgodę na powrót Żydów na Litwę, zagwarantował im także zwrot majątków pod warunkiem pokrycia kosztów inwestycji poczynionych przez osoby, którym przekazano te majątki w 1495 r. Można przypuszczać, że rokowania w sprawie powrotu na Litwę prowadziła reprezentacja Żydów, która zobowiązała się do wystawienia na służbę hospodarską oddziału 1000 konnych. Jednakże już w 1503 r. gminy wystąpiły do Aleksandra z prośbą o zwolnienie z tego obciążenia i uzyskały jego zgodę[17]. Można przypuszczać, że była to zamiana na podatek pieniężny i właśnie wtedy nałożony został na Żydów litewskich obowiązek płacenia specjalnego podatku, zwanego „powrotnym”. Trudno określić, jak żywa była pamięć o wypędzeniu w świadomości Żydów litewskich. Choć nigdzie w postanowieniach waadu litewskiego nie przywoływano tego wydarzenia wprost, można przypuszczać, że ogólne sformułowanie o chęci uniknięcia zagrożenia dla wszystkich Żydów w państwie litewskim kryło obawę przed ponownym wygnaniem.

W pierwszej połowie XVI w. do Wielkiego Księstwa Litewskiego napływali emigranci żydowscy z państw niemieckich i z Czech[18]. Żydzi osiedlali się w nowych ośrodkach; w dekrecie królewskim z 1529 r. wymienione zostały gminy w następujących miastach królewskich: Trokach, Grodnie, Pińsku, Brześciu, Kobryniu, Klecku, Łucku, Włodzimierzu i Nowogródku, a w 1551 r. Żydzi wzmiankowani byli także w Tykocinie, Słonimiu, Mścibowie, Krzemieńcu, Połocku, Witebsku i Mereczu[19]. Żydzi ze „starszych” gmin zasiedlali mniejsze miejscowości, dając początek nowym ośrodkom, przy czym ruch ten skierowany był przede wszystkim w kierunku północno-wschodnim. Jak pisze Mordechaj Nadav, Żydzi litewscy od powrotu z wygnania do połowy XVI w. mieli prawo nabywać, posiadać i czerpać zyski z ziemi, a położenie prawne tych, którzy posiadali ziemię, było bardzo korzystne, przy czym niektóre pojedyncze osoby uzyskiwały takie prawa jak szlachta. Po 1569 r., kiedy posiadanie przez Żydów ziemi stało się niemożliwe, działali oni jako pośrednicy i dzierżawcy[20].

Egzystencją Żydów na Litwie zachwiały wydarzenia połowy XVII w., kiedy wiele gmin zostało spustoszonych, zaś inne się wyludniły. Natan Hanower, żydowski kronikarz wydarzeń połowy XVII w., odnotował, że mieszkańcy Litwy uciekli do gminy wileńskiej i grodzieńskiej, gdzie wrogowie nie dotarli, natomiast wiele innych gmin zniszczono, a ich mieszkańców wymordowano. „Mieszkańcy św. gm. Słucka, Pińska i Brześcia Litewskiego – pisze Hanower – uciekli częścią do Wielkopolski, częścią do Gdańska nad morzem i rzeką Wisłą. Biedny lud pozostały w Brześciu i Pińsku zginął w obronie wiary w liczbie kilkuset osób; podobny los spotkał żydów blizko Pińska na błoniach”[21]. Żydzi litewscy ucierpieli szczególnie w czasie wojny z Moskwą w latach 1654–1667. Spustoszeń dopełniły epidemia dżumy w latach 1655–1660 oraz bieda i głód. Przeciwko Żydom wysuwano oskarżenia o współpracę z wrogiem, czemu często towarzyszyły próby pozbawienia lub ograniczenia przywilejów, odebrania nieruchomości lub wygnania z miast. Generalnie jednak pozycja Żydów w połowie XVII w. była o wiele silniejsza niż na przełomie XV i XVI w., dlatego próby podważenia ich stanu posiadania skończyły się niepowodzeniem.

Żydzi litewscy stanowili ważny obszar diaspory aszkenazyjskiej. Jednakże oszacowanie ich liczby w Wielkim Księstwie Litewskim nastręcza wielu trudności, co jest spowodowane brakiem źródeł statystycznych (w związku z ryczałtowo płaconymi podatkami), a także charakterem źródeł skarbowych. Dyspartymenty (coroczne podziały) pogłównego, ze względu na złożony charakter rozliczeń, nie mogą być traktowane jako materiał do badania liczebności poszczególnych ośrodków żydowskich[22].

Dla drugiej połowy XVI w. najbardziej wiarygodne wydają się szacunki Siergieja Bierszadskiego, oceniającego liczbę Żydów w Wielkim Księstwie Litewskim na 10 000–12 000[23]. Jest to zbliżone do wyników najnowszych badań Jurgity Šiaučiūnaitė-Verbickienė, która podaje, że w 1563 r. mieszkało na Litwie 14 000, a w 1566 r. – 15 000 Żydów[24]. Warto zauważyć, że powyższe liczby odnoszą się do terenu Wielkiego Księstwa Litewskiego sprzed 1569 r. i obejmują dość liczne skupiska żydowskie na Wołyniu. Dla połowy XVII w. Maria Cieśla wylicza, analizując taryfę dymów z 1650 r., sporządzoną po uchwaleniu nowego podatku podymnego, że w Wielkim Księstwie Litewskim mieszkało około 20 000 Żydów (stanowiących 0, 51% ogółu ludności, a 3, 5% ludności miejskiej)[25]. Powolny rozwój demograficzny został zahamowany w połowie XVII w. w związku z powstaniem Chmielnickiego, najazdem szwedzkim, a zwłaszcza okupacją moskiewską. Ogólnie rzecz biorąc, w trakcie działań mniej ucierpiały dobra prywatne, bardziej zaś miasta królewskie, a więc te, w których znajdowały się największe gminy żydowskie. W tym okresie Litwa stała się również terenem wzmożonej emigracji żydowskiej w związku z napływem uciekinierów z Ukrainy, co spowodowało znaczny wzrost populacji żydowskiej w poszczególnych ośrodkach. Analizując taryfy pogłównego generalnego, uchwalonego dla Litwy po raz pierwszy w 1676 r., Maria Cieśla podaje liczbę 12 000 Żydów w drugiej połowie XVII w.[26] Dane dla poszczególnych miejscowości z pierwszej połowy XVIII w. pokazują stały wzrost liczby ludności żydowskiej we wszystkich ośrodkach. To, że Żydzi w mniejszym stopniu odczuli konsekwencje wojny północnej i panującej wówczas zarazy, tłumaczone jest mobilnością tej społeczności w sytuacji zagrożenia oraz inwestowaniem w łatwiejsze do ocalenia ruchomości (takie jak metale szlachetne, biżuteria, gotówka), a w konsekwencji dysponowaniem po zakończeniu działań wojennych większymi kapitałami niż mieszczanie chrześcijańscy[27]. Spis przeprowadzony w latach 1764–1765, w wyniku reform sejmu konwokacyjnego, był pierwszym ogólnym spisem mogącym stanowić podstawę do badań demograficznych. Odnotował on 430 009 Żydów w Koronie i 157 649 w Wielkim Księstwie Litewskim (stanowiących 27% ludności całej Rzeczypospolitej)[28], przy czym osobny problem stanowi liczba niemowląt oraz osób zatajonych[29]. Dane spisu 1764–1765 pokazują dziesięciokrotny wzrost populacji żydowskiej na Litwie w ciągu jednego stulecia. Mechanizm tego skoku demograficznego nie został do tej pory zadowalająco wyjaśniony.

Osadnictwo żydowskie na Litwie miało nieco inny charakter niż na terenie Korony. W XVI w. Żydzi osiedlali się i zakładali gminy w miastach królewskich, a od końca tamtego stulecia pojawiła się tendencja do osiadania w miastach i miasteczkach prywatnych, co wiązało się z zakładaniem nowych ośrodków i oferowaniem przez ich właścicieli korzystnych warunków osadnikom, w tym także Żydom. Początkowo ludność żydowska koncentrowała się na południowo-zachodnich terenach Wielkiego Księstwa Litewskiego (w pobliżu największej, centralnej gminy brzeskiej), z czasem przesuwając się w kierunku północnym (pierwszy przywilej dla Żydów w Wilnie został wydany w 1629 r.) i – w mniejszym stopniu – wschodnim. Migracja na wschód związana była z tendencją do osiedlania się na terenach słabo zurbanizowanych i gorzej rozwiniętych gospodarczo. W XVIII w. ważnym obszarem osadnictwa żydowskiego stała się Żmudź, gdzie wcześniej liczba Żydów była znikoma. Powyższym kierunkom rozwoju osadnictwa żydowskiego towarzyszyła wyraźna tendencja do przenoszenia się z dóbr królewskich do dóbr prywatnych – szlacheckich i magnackich, gdzie protekcja właścicieli stwarzała dogodne warunki do zamieszkiwania i prowadzenia działalności gospodarczej.

W okresie nowożytnym większość Żydów litewskich zamieszkiwała ośrodki miejskie, przy czym zaledwie kilka z nich było dużymi miastami. Jak pokazują badania Shaula Stampfera, oparte na spisie z 1764 r., dla żydowskiego osadnictwa na Litwie charakterystyczna była koncentracja w średniej wielkości gminach, liczących 500–1000 mieszkańców[30]. W porównaniu z terenami koronnymi na Litwie znacznie większą rolę odgrywało osadnictwo żydowskie na terenach wiejskich, przy czym odsetek ludności wiejskiej był równomierny na terenie całego Wielkiego Księstwa Litewskiego (w Koronie wahał się od bardzo niewielkiego do 50%). Jak szacuje Maria Cieśla, około 60% Żydów litewskich stanowiło ludność miejską, zajmującą się handlem i rzemiosłem, a 40% stanowili arendarze – mieszkańcy niewielkich miasteczek i wsi[31].

Kultura Żydów litewskich rozwinęła wiele specyficznych cech: odmienne były tradycje, dialekt jidysz, liturgia, duchowość i mentalność. Miało to bezpośredni wpływ na charakter jesziw, na racjonalny chasydyzm (Chabad) oraz na zaangażowanie Żydów litewskich w ruch haskali (oświecenia)[32]. Wszystko to nadawało żydowskiej społeczności na Litwie charakterystyczny, łatwo odróżnialny rys, czego wyrazem było określenie „litwacy”, często używane z odcieniem pejoratywnym.

Jidysz używany na co dzień przez Żydów litewskich znacznie odbiegał od tego, którym mówili Żydzi polscy. Jidysz litewski bądź litwacki (zwany też dialektem-o, dialektem północno-wschodnim lub północnym) różnił się fonetycznie (inaczej wymawiano samogłoski), w zakresie rodzajów gramatycznych rzeczowników (brak rodzaju nijakiego, zmienione rodzaje niektórych rzeczowników), posiadał też liczne regionalizmy leksykalne[33].

Litwa, a zwłaszcza Wilno, stanowiła w okresie nowożytnym ważny rejon nauki rabinicznej w świecie aszkenazyjskim, a tutejsze jesziwy wykształciły wielu wybitnych rabinów zachodnioeuropejskich. Charakterystyczny dla jesziw litewskich był nieco odmienny charakter studiów. Metoda egzegezy zwana pilpul była co prawda uznawana na Litwie, ale nie stanowiła podstawy studiów talmudycznych, a przede wszystkim nie traktowano jej jako sposobu rozwiązywania ważnych problemów prawnych. Stosowana była natomiast jako sztuka oratorska, zwłaszcza przez wędrownych kaznodziejów. Dla studiów litewskich typowe było szukanie właściwego znaczenia tekstu i rozwiązywanie sprzeczności w tekstach na tyle, na ile pozwalała na to logika. To spowodowało wykształcenie się w folklorze żydowskim dwóch typów uczonych: „polskiego” – ekscytującego się i lubiącego „gładkie” wyjaśnienia oraz „litewskiego” – sceptycznego, skoncentrowanego na faktach i domagającego się logicznych argumentów.

Odmienna sytuacja polityczno-gospodarcza oraz duchowość Żydów litewskich spowodowały, że napływający z Podola i Wołynia chasydyzm był na Litwie zupełnie inaczej pojmowany i przyjmowany. Odwrócenie się od studiów talmudycznych i skoncentrowanie na modlitwach, krytyka panujących zwyczajów i tradycji religijnych oraz zmiany w liturgii (wprowadzenie sefardyjskiej wersji modlitw) postrzegane były przez Żydów litewskich jako naruszenie panującego porządku religijnego. Dodatkowo odstraszała ich działalność Izraela Baal Szem Towa i jego uczniów jako cudotwórców, wizjonerów i uzdrawiaczy, kolidująca z racjonalnym sposobem myślenia Żydów litewskich[34].

Na ten specyficzny charakter żydowskiej Litwy i tożsamość Żydów litewskich z pewnością miały wpływ odrębne struktury samorządowe i działalność odrębnej instytucji centralnej, jaką był waad litewski.

Źródła żydowskie, przede wszystkim pinkas waadu litewskiego, pokazują zarówno silne poczucie więzi Żydów z terenów Litwy, jak i poczucie odrębności, kształtowane przede wszystkim w zetknięciu z Żydami koronnymi. Litwa określana była w nich jako kraj czy kraje litewskie (hebr. medinat, l. mn. medinot Lita), wyraźnie oddzielone od kraju czy krajów polskich (hebr. medinat, l. mn. medinot Polin). Wspólne interesy i potrzeby, określane w zarządzeniach waadu jako „wspólne dobro”, powodowały, że mniejsze jednostki autonomiczne, czyli okręgi i gminy, mniej lub bardziej harmonijnie ze sobą współpracowały. Jedynie w przypadku największych kataklizmów i zagrożenia, jakie nastąpiły na przykład w połowie XVII w., interesy „litewskie” schodziły na drugi plan wobec interesów „ogólnożydowskich”.

Przeprowadzona w ramach pracy nad książką kwerenda objęła materiały archiwalne, przechowywane w Grodnie, Jerozolimie, Kijowie, Krakowie, Lwowie, Mińsku, Moskwie, Nowym Jorku, Warszawie i Wilnie. Pracownikom tamtejszych archiwów i bibliotek bardzo dziękuję za pomoc. Poszukiwania archiwalne i prace nad książką umożliwił mi grant Narodowego Centrum Nauki.

Wiele zainteresowania i życzliwości okazali moim badaniom koledzy z mojego macierzystego Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, którym zawdzięczam inspirujące uwagi i wskazówki. Szczególną wdzięczność winna jestem trzem osobom: Marii Cieśli, Adamowi Kaźmierczykowi i Andrzejowi Zakrzewskiemu, którzy dzielili się ze mną swoimi znaleziskami archiwalnymi i wskazywali mi drogi dalszych poszukiwań.

Rozdział 1

Źródła i stan badań nad waadem litewskim

Mimo ogromnego znaczenia instytucji waadów, nie doczekały się one wyczerpujących opracowań.

W przypadku Sejmu Czterech Ziem, czyli waadu koronnego, można to tłumaczyć słabo zachowaną bazą źródłową. Pinkas – rękopiśmienna księga protokołów – waadu koronnego została zniszczona prawdopodobnie jeszcze w XVIII w.[35] Olbrzymią pracę zgromadzenia rozproszonego materiału źródłowego podjął w okresie międzywojennym młody badacz Izrael Halperin, zbierając różne odpisy i urywki zarówno w źródłach żydowskich, jak i nieżydowskich. Książka Halperina ukazała się w 1945 r.[36] Materiały te zostały później uzupełnione przez Izraela Bartala, w nowym, rozszerzonym wydaniu, opublikowanym w 1990 r.[37]

Dodatkowego znaczenia nabierają w tej sytuacji materiały nieżydowskie. Halperin zamieścił w swojej pracy dokumenty w języku polskim, ich regesty opublikował też Ignacy Schiper[38]. Ostatnio zbiór źródeł nieżydowskich dotyczących waadu koronnego opublikowali Jakub Goldberg i Adam Kaźmierczyk[39]. Zbiór zawiera dokumenty wcześniej publikowane (w całości lub w postaci regestów) oraz nowe materiały. Wydawnictwo to pokazuje, jakiego typu źródłami do badania waadów dysponujemy. Wydawcy podzielili zebrane materiały na trzy części. Pierwszą stanowią dokumenty władz Rzeczypospolitej, głównie królów i podskarbich koronnych, takie jak uniwersały, przywileje czy dekrety trybunału skarbowego radomskiego. Druga część zawiera dokumenty wytworzone przez sam Sejm Czterech Ziem i jego przedstawicieli, w wielu przypadkach zachowane w postaci brudnopisów tłumaczeń na język polski. W trzeciej części znalazły się dokumenty, które w sposób pośredni dotyczą Sejmu Czterech Ziem, np. diariusze trybunału skarbowego radomskiego czy korespondencja magnatów i urzędników dominialnych.

Jak zauważają wydawcy, szeroka działalność sejmu żydowskiego oraz narastająca od początku XVIII w. ingerencja władz nieżydowskich w jego działalność były silnym czynnikiem źródłotwórczym. Na potrzeby podskarbiego i jego urzędników tłumaczono na język polski różnego rodzaju listy i dokumenty, niektóre dokumenty uwierzytelniano w księgach sądowych, przede wszystkim grodzkich. Dzięki temu część spuścizny Sejmu Czterech Ziem zachowała się w polskiej wersji językowej, czasem w znacznym stopniu odbiegającej od pierwotnego tekstu hebrajskiego. Treść tłumaczonych tekstów jest bardzo różna i wbrew temu, czego można by się spodziewać, nie dotyczy wyłącznie kwestii fiskalnych, lecz także spraw obyczajowych i religijnych[40].

W materiałach dotyczących waadu koronnego, zarówno żydowskich, jak i nieżydowskich, spotykamy materiały odnoszące się do waadu litewskiego, przede wszystkim zaś – do jego relacji czy konfliktów z waadem koronnym.

Generalnie waad koronny ma znacznie obfitszą literaturę[41] niż litewski, choć tak naprawdę wciąż nie doczekał się rzetelnej monografii[42].

Odmienną sytuację mamy w przypadku źródeł do badania waadu litewskiego. Rękopiśmienna księga z postanowieniami waadu powadzona była w każdej gminie głównej, co wynikało między innymi z obowiązku czuwania nad wdrażaniem postanowień w życie, ciążącego na seniorach kraju. Izak Lewin odnotował istnienie trzech egzemplarzy pinkasu, przechowywanych do czasu I wojny światowej w Grodnie, Brześciu i Wilnie. Podał również, że istniał czwarty rękopis, pochodzący ze Słucka, który znajdował się „gdzieś na Białorusi”, w rękach prywatnych i nie udało się go wykorzystać w badaniach naukowych[43]. Istnienie trzech egzemplarzy pinkasu odnotowują również Majer Bałaban i Mark Wisznicer[44].

Tekst pinkasu był wielokrotnie odpisywany przez wydawców i badaczy w drugiej połowie XIX i na początku XX w. Odpisom postanowień często towarzyszą różne zestawienia i indeksy. W spuściźnie Szymona Dubnowa, przechowywanej w YIVO Institute for Jewish Research w Nowym Jorku, znajduje się kilka odpisów jego autorstwa[45]. Inna kopia z 1877 r. znajduje się w zbiorach nowojorskiego Jewish Theological Seminary[46]. W Kijowie przechowywane są dwie kopie grodzieńskiego egzemplarza pinkasu, sporządzone w 1874 r. w Mińsku przez Eleazara Halewiego Horowica[47]. W Bibliotece Narodowej w Jerozolimie przechowywane są dwa odpisy – pierwszy powstał na podstawie wileńskiego egzemplarza pinkasu[48], drugi został sporządzony w 1874 r. w Mińsku przez Eliezera Lipmana Rabinowica na podstawie egzemplarza grodzieńskiego[49]. Shaul Stampfer wskazał też na kopię pinkasu przechowywaną w Moskwie[50], nie znalazłam jednak informacji o niej w przewodniku po zbiorach dotyczących Żydów w archiwach moskiewskich[51]. Niekiedy wypisy obejmują małe fragmenty pinkasu[52].

Drukiem wydane zostały najpierw niewielkie fragmenty pinkasu waadu litewskiego.

Arie Lejb Feinstein w swojej monografii o Brześciu Litewskim zamieścił 56 fragmentów i regestów postanowień waadu dotyczących gminy brzeskiej[53]. Ten sam autor opublikował też w 1893 r. swego rodzaju indeks – zestawienie postanowień waadu dotyczących podatków, dobroczynności, nauki oraz zwalczania zbytku[54].

Abraham Eliasz (Albert) Harkawi[55] opublikował dwa artykuły, w których zamieścił fragmenty pinkasu. Pierwszy zawiera pięć wyroków, jakie zostały wydane w sporach między waadem litewskim i koronnym[56]. Drugi zawiera dwa wyroki wydane w procesach między litewskimi gminami głównymi oraz wyrok uznający niezależność gminy słuckiej[57].

Co ciekawe, jak podaje Izak Lewin, w 1886 r. Harkawi zamierzał wydać tekst pinkasu waadu litewskiego na łamach wileńskiego pisma „Ha-Melic”, do czego jednak nie doszło z „dość oryginalnych” powodów. Jak pisze Lewin: „Sprzeciwili się temu petersburscy notablowie żydowscy, którzy obawiali się, że ogłoszenie autentycznych zapisków zjazdów litewskich potwierdzi w oczach opinii nieżydowskiej, a zwłaszcza obradującej wówczas tzw. Komisji Pahlenowskiej, zarzuty stawiane Żydom przez renegata Brafmana w jego Księdze kahału[58], a streszczające się w twierdzeniu, że kahał – to instytucja rewolucyjna, podburzająca ludność wobec władzy i rządom chrześcijan. Zespolony ściśle w sobie samorząd żydowski, co znalazło dobitne potwierdzenie w ‘Pinkasie litewskim’, mógłby – obawiano się – uprawdopodobnić to przypuszczenie”[59].

W 1900 r. fragmenty pinkasu waadu litewskiego zamieścił w swoim artykule Szaul Pinchas Rabinowic, który – co ciekawe – odnotował korzystanie ze słuckiego egzemplarza pinkasu, udostępnionego mu przez Harkawiego[60].

W latach 1909–1912 Szymon Dubnow[61] opublikował cały tekst pinkasu waadu litewskiego, opierając się na rękopisie z Grodna i zaznaczając różnice występujące w egzemplarzu brzeskim i wileńskim. Publikacja ukazała się jako dodatek do redagowanego przez Dubnowa kwartalnika „Jewriejskaja Starina” i obejmowała tekst hebrajski wraz z tłumaczeniem rosyjskim autorstwa I. Tuwima[62]. Tłumaczenie to pozostawia jednak wiele do życzenia: miejscami jest niedokładne, wiele trudnych do zrozumienia terminów podano w oryginalnym brzmieniu, bez wyjaśnienia; spore partie tekstu zostały opuszczone.

W 1924 r. Dubnow opublikował rosyjskie tłumaczenie dodatków do tekstu pinkasu[63]. Obejmuje ono cztery wyroki wydane w procesach między waadem litewskim a koronnym oraz pięć wyroków, które zostały wydane w sprawach między litewskimi gminami głównymi.

W 1925 r. Dubnow wydał w Berlinie tekst hebrajski pinkasu waadu litewskiego[64]. Zasadniczą część wydawnictwa stanowi 1030 wpisów z lat 1623–1761, podzielonych według kolejnych 34 waadów. Wpisy mają oryginalną numerację ciągłą, która ułatwiała urzędnikom waadu odwoływanie się do wcześniej wydanych postanowień. Wydawnictwo posiada dwa załączniki. Pierwszy zawiera siedem wyroków, jakie zostały wydane w sporach między waadem koronnym a litewskim w latach 1633–1681[65]. Drugi załącznik stanowi trzynaście wyroków z lat 1652–1761, które zostały wydane w sprawach między litewskimi gminami głównymi[66].

Dziesięć lat po ukazaniu się wydawnictwa Dubnowa Israel Halperin opublikował obszerne dodatki i uzupełnienia do pinkasu waadu litewskiego[67]. Natomiast materiały dotyczące Karaimów i ich relacji z waadem litewskim wydali Icchak Luria[68], Jacob Mann[69] oraz Israel Klausner[70].

Wydawnictwo Dubnowa – zasadnicze dla badań nad waadem litewskim – spotkało się z bardzo przychylnym przyjęciem. Izak Lewin pisał: „Edycja jest na ogół nader poprawna, druk wyśmienity, szata zewnętrzna staranna, całość nic prawie nie pozostawia do życzenia, wyjąwszy chaotyczne używanie nawiasów, co do których nie zawsze jest wiadome, czy i kiedy i dlaczego zawierają one uwagi wydawcy, czy warianty skorygowanego częstokroć tekstu”[71]. Dziś, w świetle współczesnych norm wydawniczych, niedostatki wydania są jeszcze bardziej widoczne. Wydawca bowiem opublikował tekst, nie zaznaczając późniejszych dopisków, uzupełnień czy fragmentów pisanych inną ręką, których można się jedynie domyślać z treści wpisów. Stąd tak wielu trudności przysparza odtworzenie chronologii posiedzeń waadu. Niekiedy tekst zawiera błędy, ale nie można się zorientować, czy są to pomyłki pisarza, czy wydawcy[72].

Warto tu zwrócić uwagę na specyfikę językową pinkasu waadu litewskiego. Oryginalne księgi pinkasu miały charakter czystopisu, do którego wpisywano hebrajskie tłumaczenie postanowień. Jak można przypuszczać, obrady waadu odbywały się w jidysz – języku używanym na co dzień przez Żydów litewskich, i pisarze sporządzali notatki właśnie w tym języku. Na ich podstawie dokonywali później tłumaczenia na hebrajski. Język hebrajski uważano za odpowiedni do prowadzenia ksiąg i dokumentacji na wszystkich poziomach funkcjonowania autonomii żydowskiej, od gminnego po centralny. Wynikało to zapewne z postrzegania instytucji samorządowych jako narzędzia wprowadzania w życie prawa religijnego, dla którego właściwym był język hebrajski.

Język hebrajski, używany w źródłach wytworzonych przez instytucje samorządu żydowskiego w Rzeczypospolitej, określany jest jako kancelaryjny hebrajski aszkenazyjski. Zawiera on wyrażenia aramejskie zaczerpnięte z Talmudu, przede wszystkim na określenie konceptów prawnych. Natomiast na określenie wielu przedmiotów dotyczących życia codziennego używano nazw w jidysz. Dovid Katz zwraca uwagę na neologizmy jidyszowo-hebrajskie, np. określenie noldes (nojldojs) – dosł. „nowo narodzeni” używane było na oznaczenie nieprzewidzianych wydatków[73].

W praktyce stosowanie języka hebrajskiego do opisu realiów dawnej Rzeczypospolitej przysparzało pisarzom wielu problemów. Trudności nastręczało oddanie terminów z języka polskiego, przede wszystkim nazw instytucji, urzędów, sądów, podatków i jednostek monetarnych. Pierwszym rozwiązaniem było pozostawienie ich w oryginalnym brzmieniu; zapisywano zatem literami hebrajskimi: podimni (podymne), arenda, czopowi (czopowe), grod (urząd lub sąd grodzki), tribunal, sejmik, asignacja, konstitucja, obligacja, kwit, prikomorik (przykomorek). Drugą możliwością było przetłumaczenie nazwy na hebrajski, np. gilgolet – pogłówne, zahuw – złoty, cheder – komora (celna), adon – pan, degel tribunal – chorągiew trybunalska, sar cawa gadol – hetman wielki. Również niektóre trudne do przetłumaczenia nazwy jidyszowe pozostawiano w oryginalnym brzmieniu. Na ogół dotyczyły one życia codziennego, m.in. potraw, strojów, tkanin. Niekiedy nazwy powszechnie używane na co dzień tłumaczono na jidysz, np. zeksir – dziesiątak (moneta dziesięciogroszowa). Przy podawaniu nazw własnych, osobowych i geograficznych, stosowano zapis hebrajski lub jidyszowy, co nieraz – zwłaszcza w tym pierwszym przypadku – utrudnia ich identyfikację[74].

Trudności ze zrozumieniem tekstu pinkasu wynikają też z innych powodów. Otóż pisarze zapisywali słowa w różnej ortografii bądź stosowali swoje własne skróty, a niektóre kwestie notowali bardzo zwięźle, wręcz enigmatycznie. Niekiedy wręcz stwierdzali, że dana rzecz, np. jakieś przestępstwo, nie nadaje się do zapisania.

Pinkas waadu litewskiego stanowi fundamentalne źródło do badania historii Żydów w Wielkim Księstwie Litewskim. Stanowi kopalnię różnorodnych informacji, zarówno na temat funkcjonowania instytucji, poboru podatków, sądownictwa, kontaktów z otoczeniem nieżydowskim, jak i życia codziennego oraz obyczajowości. Jak pisze Lewin, wychwalając Dubnowa i jego wydawnictwo: „Bez przesady powiedzieć można, że materiał zebrany w protokołach sejmów żydowskich na Litwie jest tak cenny, że nie podobna już będzie w przyszłości żadnemu historykowi go ominąć”[75]. Podobnie znaczenie pinkasu postrzegali inni badacze, m.in. Mark Wisznicer[76].

Mniejsze znaczenie dla badania waadu litewskiego mają źródła gmin żydowskich. Spośród pinkasów kahału (władz gminnych) warto wskazać tykociński[77] i zabłudowski[78], ten ostatni istotny przede wszystkim z racji zbierania się waadu w tej gminie.

Źródła żydowskie stanowią podstawę badań nad waadem litewskim, ale jego działalność, ze względu na różnorodne kontakty ze światem zewnętrznym, znalazła również odbicie w bardzo wielu źródłach nieżydowskich. Są to dekrety królewskie (odnotowywane między innymi w Metryce Litewskiej[79]), regulacje urzędników państwowych, przede wszystkim podskarbich, wojewodów i hetmanów, zarządzenia właścicieli dóbr i urzędników dominialnych. Zapisy ważne dla funkcjonowania waadu litewskiego spotykamy także w konstytucjach sejmowych i laudach sejmikowych.

Waad litewski pojawia się także w księgach sądowych – Trybunału Głównego Litewskiego, Trybunału Skarbowego Litewskiego oraz komisji wojskowo-skarbowych. Waad pozywany był za niezapłacone podatki i opłaty, przede wszystkim pogłówne, niespłacone długi, a także za zatrudnianie służby chrześcijańskiej. Czasem przy tej okazji ujawniają się wewnętrzne sprawy żydowskie, takie jak problem przebiegu granic obszarów podlegających władzy poszczególnych gmin czy konflikty między gminami. Co ciekawe, do ksiąg tych wpisywano również wewnętrzne dokumenty żydowskie, np. taryfy rozkładu podatków – aby można się było do nich odwołać przy egzekucji. Wiele dokumentów, w tym także dotyczących wewnętrznego życia żydowskiego, było oblatowanych w księgach grodzkich.

Pokaźna liczba materiałów nieżydowskich dotyczących Żydów litewskich i waadu litewskiego została wydana przez Komisję Archeograficzną w Wilnie[80] oraz w innych zbiorach.

Pewne aspekty funkcjonowania waadu są znacznie lepiej widoczne w źródłach nieżydowskich. Pokazują one bardziej szczegółowo relacje Żydów i instytucji żydowskich z dworem królewskim, magnaterią i sejmem Rzeczypospolitej, a także realia działalności fiskalnej waadu. Dotyczy to również wielu kwestii przemilczanych w pinkasie waadu lub odnotowanych bardzo lakonicznie. Tak było w przypadku różnego rodzaju konfliktów i oskarżeń, których szczegóły zostały pominięte po to, by zapisów w pinkasie nie przywoływano w późniejszych wystąpieniach przeciwko Żydom. Podobnie mogło być z opisywaniem podejmowanych działań, którym nieraz towarzyszyło szukanie protekcji, wręczenie „prezentów” i próby ominięcia bądź zmiany zarządzeń władz państwowych czy dominialnych. Dopiero zestawiając źródła żydowskie i nieżydowskie, uzyskujemy pełny obraz, w którym motywacje wydania zarządzeń czy podjęcia działań przez waad stają się zrozumiałe.

Problem stanowi jedynie rozmiar kwerendy, przekraczającej ramy jednej pracy, a zapewne także możliwości jednego badacza. Z konieczności wiele materiałów badałam tylko wyrywkowo i sondażowo, starając się sprawdzić, czy i w jakich okolicznościach pojawia się w nich waad litewski. Dotyczy to zwłaszcza ksiąg sądownictwa skarbowego. Z pewnością przeprowadzenie szeroko zakrojonej kwerendy archiwaliów nieżydowskich może obraz waadu litewskiego bardzo wzbogacić.

Na temat waadu litewskiego powstało niewiele opracowań. Krótkie wzmianki spotykamy w dziełach typu syntetycznego czy podręcznikowego, m.in. autorstwa Majera Bałabana, Salo W. Barona i Bernarda D. Weinryba, oraz w ogólnych pracach o Żydach na Litwie, o których była mowa we wstępie.

Waadowi litewskiemu poświęcony jest bardzo ogólny artykuł Chaima Hilela Ben-Sassona[81], a także artykuły Marka Wisznicera (Vishnitzera)[82], Abby Gomera[83] i Szmuela Spektora[84].

Kika artykułów omawia wybrane aspekty funkcjonowania waadu litewskiego albo obydwu waadów. Ustawodawstwem waadu litewskiego zajmuje się w swoim artykule Israel Sosis[85]. Zarządzenia waadu litewskiego dotyczące dobroczynności (wspierania nauki, wyposażania ubogich dziewcząt, pomocy wygnańcom, wykupu jeńców, zbierania datków dla ubogich w Ziemi Izraela) omawia Abraham Cronbach[86]. Zarządzenia obydwu waadów o bankrutach przedstawia Fejtl Diksztejn[87]. Kilka artykułów Israela Halperina dotyczy obu waadów: początków waadu litewskiego i jego związków z waadem koronnym[88], struktury waadu litewskiego, polskiego i morawskiego[89], związków obu waadów z Ziemią Izraela[90] oraz cenzury wydawanych książek[91].

Rozdział 2

Powstanie sejmu żydowskiego (waadu) i jego rozłam w 1623 r.

Powstanie sejmu żydowskiego w Rzeczypospolitej wciąż pozostaje słabo zbadane i budzi wiele kontrowersji. W historiografii istnieją dwie odrębne teorie dotyczące genezy tej instytucji[92].

Pierwsza, najczęściej przyjmowana przez historyków, wiąże powstanie sejmu żydowskiego z wprowadzeniem ryczałtowego sposobu poboru pogłównego żydowskiego. Pogłówne żydowskie, podstawowy podatek państwowy płacony przez Żydów, zostało wprowadzone w 1549 r. i – zgodnie ze swoją nazwą – miało być płacone od głowy (po 1 zł od każdej osoby powyżej jednego roku życia). W 1550 r. przeprowadzono spis ludności żydowskiej, a potem zbierano podatki według starych spisów lub starych kwitów, mimo że uniwersały królewskie nakazywały ściąganie pogłównego żydowskiego na podstawie nowych spisów. Trudności z poborem pogłównego żydowskiego spowodowały, że w 1581 r. uchwalono pobieranie go w postaci sumy ryczałtowej. Uniwersał poborowy sejmu zwyczajnego w Warszawie (1581 r.) postanawiał: „Żydowie, tak w Koronie iako w Wielkim Księstwie Litewskim nemine prorsus excepto, maią się złożyć na summę trzydzieści tysięcy złotych do panow podskarbiow i szafarzow, koronnego i litewskiego, oddać będą powinni na każdy rok od dwu lat po trzydzieści tysięcy. A dywizyja summy tej takowa być ma, że Żydowie koronni po piętnaście tysięcy na rok także dawać będą powinni; z którą summą Żydowie polscy w Warszawie a litewscy w Wilnie na święty Jan [24.VI.] stawić się będą powinni, sub poena similis summae”[93]. W 1590 r. wyznaczono osobne kwoty: 20 000 zł dla Korony i 6000 zł dla Litwy. Na kolejnych sejmach postanawiano pobierać pogłówne żydowskie od głowy, ale dawano możliwość arendowania tego podatku, co w praktyce oznaczało ryczałt. Po raz ostatni pogłówne według spisów zbierano w 1624 r., później wysokość tego podatku wyznaczano wyłącznie w postaci ryczałtu. Do stosowania ryczałtu skłaniały trudności z pobieraniem realnego pogłównego od Żydów, spowodowane dużą mobilnością ludności żydowskiej, unikaniem przez nią spisów, a także niesprawnością administracji skarbowej Rzeczypospolitej[94]. Za rozdzielenie sumy ryczałtowej między poszczególne gminy i okręgi oraz za pobór podatku odpowiadać miały instytucje samorządu żydowskiego. Doprowadziło to do powstania regularnie zbierającego się sejmu żydowskiego. Tę teorię powstania sejmu żydowskiego, a tym samym przyjęcie początku lat 80. XVI w. za początek funkcjonowania tej instytucji, spotykamy w pracach takich badaczy jak Majer Bałaban, Szymon Dubnow, Rafał Mahler, Ignacy Schiper, Mojżesz Schorr, Jakub Goldberg, Judith Kalik i Adam Kaźmierczyk. Natomiast Israel Halperin, we wstępie do „odtworzonego” przez siebie pinkasu waadu koronnego wstrzymał się od jednoznacznych stwierdzeń i uznał rzecz za wymagającą dalszych badań.

W świetle drugiej teorii, pojawiającej się w dawniejszych, XIX-wiecznych pracach (ale też np. u Shmuela Ettingera) i obecnie uważanej na ogół za przestarzałą, początki sejmu żydowskiego związane są z sądem rabinackim, który funkcjonował podczas jarmarków w Lublinie od lat 20.–30. XVI w.[95] Natomiast w 1559 r. wzmiankowani są „parnasi kraju” (hebr. parnesej ha-medina) na jarmarku lubelskim, rozstrzygający spór między gminami. Podobnie w responsach Mojżesza Isserlesa (Remu; zm. 1572) mowa jest o wspólnych wydatkach mieszkańców „trzech krajów” (hebr. szalosz ha-medinot) na podatki lub fałszywe oskarżenia, a w 1576 r. wzmiankowani są „dajani trzech ziem” (hebr. dajanej de-szalosz aracot)[96]. Ostatnio również Jan Doktór zwrócił uwagę, że ślady działalności sejmu żydowskiego pochodzą ze znacznie wcześniejszego okresu niż rok 1581. Wskazał przy tym na haskamę – zgodę na druk figurującą na kartach tytułowych Talmudu Babilońskiego, drukowanego od 1559 r. w Lublinie. Oznaczała ona, że wyłącznie egzemplarze tego wydania będą używane do nauczania w jesziwach Rzeczypospolitej. Haskama ta została wydana przez Waad Szalosz Medinot (Sejm Trzech Krajów), czyli rabinów i rektorów jesziw trzech krajów: Wielkopolski, Małopolski i Litwy.[97]

Wydaje się, że te stanowiska nie są ze sobą sprzeczne, a jedynie pokazują dwa etapy formowania się i dwa istotne elementy centralnego przedstawicielstwa żydowskiego. Pierwszy element stanowiło zgromadzenie rabinów i rektorów jesziw, zajmujące się sądownictwem oraz kwestiami naukowymi – interpretacjami prawnymi i cenzurą wydawanych lub sprowadzanych książek. Tę działalność będzie kontynuował trybunał sejmu żydowskiego. W drugiej połowie XVI w., kiedy pojawi się potrzeba rozdzielania i pobierania pogłównego żydowskiego, do grona uczonych dołączą „świeccy” delegaci – przedstawiciele prowincji. Ten dualizm między „duchownymi” a „świeckimi” uczestnikami będzie się utrzymywał przez cały okres funkcjonowania sejmu żydowskiego.

Proces formowania się instytucji autonomii żydowskiej przebiegał oddolnie, stymulowany zarówno przez potrzeby „wewnętrzne” (rozstrzygnięcia halachiczne, sądownictwo), jak i „zewnętrzne” (kwestie podatków państwowych, interwencje dotyczące ogółu ludności żydowskiej). Powstanie sejmu żydowskiego zostało poprzedzone wykształceniem się struktur samorządowych na poziomie prowincji. Prowincje zwane ziemiami czy ziemstwami (dwa dokumenty Zygmunta Augusta z 1551 r. mówią o pięciu ziemiach[98]) znacznie wcześniej odbywały swoje zjazdy, w źródłach nieżydowskich nazywane – na wzór zgromadzeń szlacheckich – sejmikami. Posiadały one również swoich rabinów ziemskich[99]. Najwcześniej, bo około 1519 r. wykształciło się ziemstwo wielkopolskie[100]. Inne ziemstwa ukształtowały się w latach 50.–70. XVI w.[101]

Na terenie ziemstwa litewskiego funkcjonowały sądy złożone z rabinów najważniejszych gmin, co poświadczają dekrety z lat 1449–1553[102]. W 1568 r. sąd rabinów litewskich, zasiadających w Brześciu Litewskim, rozstrzygał sprawę między dzierżawcami ceł, Izaakiem Brodawką a Mendlem Izakowiczem[103]. Źródła pokazują też współpracę gmin Wielkiego Księstwa Litewskiego w pierwszej połowie XVI w., podejmowaną przeważnie w związku z nakładanymi na Żydów podatkami. Starsi żydowscy największych gmin, przede wszystkim Brześcia, występują w nich w imieniu wszystkich Żydów litewskich[104]. Dokument sprzed 1569 r. mówi o wyborze dziewięciu seniorów kraju (hebr. rosz medina) oraz trzech rabinów, spośród których trzech przywódców i jeden rabin mieli zasiadać na każdym jarmarku lubelskim. Ich zadaniem było czuwanie nad sprawami ogółu i niedopuszczenie do pojawienia się zagrożeń, zarówno spowodowanego przez samych Żydów, jak i ze strony władz nieżydowskich[105].

W źródłach nieżydowskich sejm żydowski określany był jako zjazd lub kongres żydowski, generalna synagoga i generalność żydowska[106]. Hebrajska nazwa Waad Arba Aracot tłumaczona jest jako Sejm Czterech Ziem. Wielu badaczy zwracało jednak uwagę, że nazwa „ziemia” jest tu myląca, gdyż chodzi o znacznie większy obszar obejmujący kilka województw, i proponowało zastąpić ją terminem „ziemstwo”. Tymi czterema ziemiami były: Wielkopolska, Małopolska, Ruś i Wołyń. Razem z Litwą zjazd był nazywany Sejmem Pięciu Ziem (przy czym Majer Bałaban uważa Litwę za jedną z czterech ziem obok Wielkopolski, Małopolski i Rusi). Czasami źródła wspominają o trzech lub o więcej niż pięciu ziemiach.

W pierwszych dziesięcioleciach istnienia waadu uczestnikami sesji byli głównie rabini i delegaci wybrani przez ziemstwa, odbywające swoje własne zjazdy prowincjonalne[107]. W późniejszym okresie z ziemstw wyłoniły się mniejsze części, a duże gminy uzyskały przywileje i prawa dla swoich delegatów, identyczne z tymi, jakie posiadali delegaci ziemstw[108].

Sejm Czterech Ziem spotykał się początkowo raz, a później dwa razy w roku, na jarmarkach w Lublinie (w lutym – na Matkę Boską Gromniczną 2 II) i od 1608 r. w Jarosławiu (w sierpniu–wrześniu – na Matkę Boską Zielną 15 VIII). Odbywanie zjazdów podczas jarmarków wynikało z możliwości łatwiejszego i bezpieczniejszego podróżowania oraz przekazywania informacji za pośrednictwem kupców przybywających z całego kraju.

Sejm żydowski posiadał swoich urzędników: parnasa (po polsku określanego jako marszałek, najwyraźniej na podstawie analogii z sejmem Rzeczypospolitej), pisarzy i wierników. Syndyk generalny (sztadlan) reprezentował interesy Żydów na dworze królewskim, na sejmie Rzeczypospolitej oraz przed Trybunałem Koronnym i Litewskim. Urzędnicy sejmowi otrzymywali pensje oraz zwrot wydatków ponoszonych przy pełnieniu swojej funkcji. Było szczególnie korzystne, jeśli urzędnicy waadu byli jednocześnie serwitorami królewskimi, a tym samym mieli prawo przebywania na dworze królewskim.

Oprócz rozdzielania i poboru pogłównego żydowskiego do kompetencji waadu należało reprezentowanie generalnych interesów Żydów oraz wydawanie zarządzeń dotyczących funkcjonowania społeczności żydowskiej. Ta działalność ustawodawcza dotyczyła bardzo wielu dziedzin: funkcjonowania gmin, stosunków między gminami, sądownictwa, działalności gospodarczej prowadzonej przez Żydów (problemu konkurencji między Żydami, dzierżawy dochodów publicznych czy działalności kredytowej), nauki i szkolnictwa, dobroczynności, kwestii obyczajowych i stosunków z otoczeniem nie żydowskim. Przy Sejmie Czterech Ziem funkcjonował trybunał, rozsądzający spory między jednostką a gminą, gminą a ziemią oraz między dwiema gminami, pełniący również rolę sądu apelacyjnego wobec wyroków sądów gminnych. Trybunał, będąc zgromadzeniem uczonych, zajmował się kwestiami prawa żydowskiego i cenzurą publikacji.

W 1623 r. Żydzi litewscy oddzielili się od struktur sejmu żydowskiego i stworzyli swój własny, niezależnie funkcjonujący waad[109]. Jak zauważa Mark Wisznicer, łatwo jest zrozumieć przyczyny powstania odrębnej instytucji: Żydzi polscy i Żydzi litewscy różnili się bowiem charakterem, sposobem życia i duchowością i – mimo unii lubelskiej, która silniej zespoliła obie części państwa polsko-litewskiego – pozostawali odrębnymi grupami[110].

Ciąg dalszy w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej

Dostępne w wersji pełnej