Soften me again. Soften #2 ebook

Soften me again

Soften #2

Prolog

Londyn, 2022

Rok po wydarzeniach z pierwszej części

Victor

Śmierć nie jest ani piękna, ani pełna kolorów. Nie jest romantyczna ani wzniosła, jak często opisuje się ją w książkach czy filmach. Śmierć, szczególnie ta następująca po długiej, męczącej i wyniszczającej organizm chorobie, jest czasami dla człowieka największą ulgą. Czymś wyczekanym, przynoszącym upragniony spokój. Chciałem wierzyć, że moment, w którym moja siostra wydała z siebie ostatnie tchnienie, właśnie jej to zapewnił.

Przez ostatni miesiąc życia za każdym razem, gdy odwiedzałem Sam w hospicjum, błagała mnie tylko o to, bym zabrał od niej choć odrobinę cierpienia. Ulżył jej, bo miała już dosyć takiego życia. Życia w strachu, bólu i niepewności. I choć niczego nie pragnąłem bardziej od tego, by była z nami jak najdłużej, nie chciałem też, żeby się męczyła.

Nie chciałem patrzeć, jak cierpi, wiedząc, że imy przez to cierpimy.

Chyba nigdy nie wymażę z pamięci dnia, w którym odeszła. Ciszy i pustki wypełniających całe wnętrze sali, w której spędziła kilka ostatnich tygodni przykuta do szpitalnego łóżka. Nie zapomnę szlochu matki, przeraźliwego milczenia ojca ani ucisku w gardle, który czułem w momencie, gdy pragnąłem powiedzieć choć słowo, a z moich ust nie wydobyło się nawet westchnienie.

Nie zdążyłem się nawet pożegnać.

Nie zdążyłem…

Gdybym tego dnia przyszedł tam pięć minut wcześniej, mógłbym po raz ostatni powiedzieć jej, jak bardzo ją kocham.

Najbardziej jednak w odejściu Sam dotknął mnie ból nie mój czy naszych rodziców, a Grace. Sześcioletniej Grace, która straciła mamę i nie rozumiała jeszcze, dlaczego już jej przy niej nie ma. Dlaczego nie może jej przytulić ani opowiedzieć o tym, co robiła w przedszkolu. Dlaczego gdy wstaje rano, nie widzi uśmiechu swojej mamy, a jedynie puste miejsce na łóżku. Nie potrafiła zrozumieć, że to, co się stało, diametralnie zmieni całe jej dotychczasowe życie. Moje zresztą także, bo od tego momentu to ja stałem się jej najbliższą osobą i bezpiecznymi ramionami, w których będzie mogła odnaleźć ciepło.

„Nie boję się o przyszłość swojej córki. W końcu – kiedy odejdę – wychowa ją osoba, która odegra tę rolę najlepiej ze wszystkich”.

Te słowa odbijały się echem w mojej głowie.

Chyba nigdy nic nie doprowadziło mnie do takiego stanu załamania. Nigdy nie płakałem bardziej niż wtedy, gdy wróciłem do pustego mieszkania. Wtedy coś we mnie pękło.

Oparłem plecy o ścianę i osunąłem się po niej, roniąc łzy niczym małe, bezbronne dziecko. Zupełnie jak ten młodszy Victor, który w tajemnicy przed wszystkimi chciał zwyczajnie wylać z siebie wszystkie negatywne emocje i smutek, bo miał do tego prawo i wcale nie świadczyło to o jego słabości.

Nie miałem nawet siły wziąć głębszego oddechu. Po prostu zanosiłem się płaczem iczułem, jak zkażdą minutą moje ciało coraz bardziej odmawia posłuszeństwa. Łzy kropla po kropli moczyły skórę na moich policzkach, apuste, zamglone spojrzenie znieruchomiało, utkwione wjednym punkcie. Czułem się tak, jakbym wewnętrznie umierał. Jakbym nie miał już wpiersi niczego, co choćby wnajmniejszym stopniu przypominało serce.

Bałem się życia, w którym nie było już ze mną Sam. Mojej jedynej siostry. Największego wsparcia i najwspanialszej matki, jaką była dla mojej siostrzenicy. Równocześnie zastanawiałem się, kiedy zapomnę dźwięk jej głosu. Kiedy z powietrza ulotnią się jej zapach i obecność. Kiedy przywyknę do pustki, która ogarnęła wszystko dookoła… W którym momencie zamknę oczy i nie będę widział już uśmiechu Sam.

I chociaż po jej śmierci i pogrzebie czułem się tak, jakby ktoś wyrwał mi serce, to wiedziałem, że kiedy już pozbieram się z tego gówna, wrócę silniejszy. Miałem dla kogo i o co walczyć.

Nie mogłem się poddać.

– Nie jesteś świadomy tego, o co nas prosisz, synu. – Męski, stanowczy głos ojca rozległ się w salonie, w którym przebywaliśmy.

Chociaż nie wiedziałem, czy słowo „przebywać” w moim przypadku było odpowiednim określeniem, kiedy tak naprawdę starałem się po prostu „być”. Funkcjonować na tyle normalnie, żeby mieć siłę na wykonywanie najprostszych czynności, jak oddychanie, chodzenie czy mówienie.

– To ogromna odpowiedzialność, na którą nawet nie wiesz, czy jesteś gotowy – ciągnął dalej. – Błagam, zastanów się nad tym jeszcze dwa razy, zanim podejmiesz ostateczną decyzję.

– Mylicie się. – Zacisnąłem drżące dłonie w pięści. – I ty, tato, i ty, mamo. – Podniosłem wzrok i utkwiłem go w ich zmartwionych twarzach. – Oboje się mylicie, bo ja doskonale wiem, o co was proszę. Jestem świadomy decyzji, którą podjąłem, i wszystkiego, co się z nią wiąże. Miałem wystarczająco dużo czasu na przemyślenia i uwierzcie mi… Nigdy nie byłem czegoś tak bardzo pewien.

Od ścian odbiło się ciężkie westchnienie ojca i pociągnięcie nosem mamy. Odbił się również mój krótki, urywany oddech.

– Naprawdę chcesz poświęcić karierę i swoją ciężką pracę na to, aby się nią zająć? – Tym razem rozległ się głos matki.

Złamany, zachrypnięty od ciągłego płaczu głos, który ranił mi serce na każdy z możliwych sposobów.

– Victor, my z ojcem mamy za sobą lata największej świetności. Osiągnęliśmy już swoje cele i marzenia. Jesteśmy na emeryturze i mamy czas, aby zająć się Grace. – Spojrzała na mnie z udręką w oczach. – Jesteśmy blisko, a ty zawsze będziesz mógł ją odwiedzać i zabierać na każdy wolny weekend. Wiem, że jesteście ze sobą zżyci, ale na litość boską… Chłopcze, ty masz dopiero dwadzieścia pięć lat i właśnie znajdujesz się w najlepszym momencie swojej kariery! Nie możesz w tak młodym wieku podejmować takich poważnych decyzji.

W tej właśnie chwili zdałem sobie sprawę, że moi rodzice wciąż jeszcze uważali mnie za dziecko, którym byłem, gdy kilka lat temu opuszczałem ten dom. Przecież niektórzy ludzie w moim wieku mieli już od dawna założone rodziny i nikt nie wmawiał im, że są na to za młodzi, za mało odpowiedzialni czy nieprzygotowani.

To była moja świadoma decyzja. Dojrzewałem do niej powoli od momentu, wktórym Sam usłyszała diagnozę. Czułem się na siłach iwiedziałem, że będę wstanie podołać zadaniu, którym było wychowanie Grace, aim najzwyczajniej wświecie chodziło tylko omoją karierę. Tego bali się najbardziej. Że nigdy nie dorównam sławie własnego ojca icelowo zaprzepaszczę tę szansę.

– Grace to jedyna osoba, która mi po niej została – wydusiłem.

Zamrugałem kilkukrotnie, czując łzy pod powiekami.

– Skarbie…

– Obiecałem jej to… – Ponownie wszedłem matce w słowo i przełknąłem ślinę. – Obiecałem Sam, że zastąpię małej ojca, i nic innego nie ma teraz znaczenia. Mam w dupie to, że będę musiał dzielić czas pomiędzy prowadzenie zajęć a opiekę nad dzieckiem. To normalna sprawa i każdy rodzic się z tym mierzy. Wcale nie muszę rezygnować z marzeń – oznajmiłem ze spokojem. – Kocham Grace tak, jak kochałbym własne dziecko, dlatego zrobię wszystko, żeby miała zapewnione godne życie i wyrosła na mądrą kobietę. Tak mądrą i bystrą jak jej mama.

Nabrałem w płuca kolejny haust powietrza.

– Będę się starał ze wszystkich sił, żeby przyznali mi nad nią opiekę. Nawet jeśli musiałbym poruszyć całe piekło, żeby tego dokonać – dodałem szeptem, patrząc rodzicom prosto w oczy. – Obiecajcie tylko, że nie będziecie mi tego utrudniać i się na to zgodzicie. Chociaż raz zróbcie to, o co was proszę, bo wasz upór wcale nie sprawi, że odpuszczę temat.

Spojrzeli po sobie i wyraźnie dostrzegłem malujące się na ich twarzach zwątpienie wymieszane z chęcią spełnienia mojej prośby. Domyślałem się, że dla nich to również było piekielnie trudne. Ich – teraz już jedyne – dziecko chciało poświęcić wszystko w imię złożonej obietnicy.

Milczeli, zupełnie przytłoczeni rozmową i najpoważniejszą decyzją, jaką przyszło im podjąć. Byli przerażeni, ale ja – pomimo żałoby i przepełniającego mnie smutku – nie zawahałem się nawet przez chwilę. Doskonale wiedziałem, jaką podejmuję decyzję i z czym się ona wiąże. Przez okrągły rok przygotowywałem się na to, że ten dzień w końcu nadejdzie.

I choćbym miał zrezygnować ze wszystkiego… Dla swojej siostrzenicy byłbym w stanie to zrobić.

Ojciec wstał od stołu jako pierwszy. Podszedł do drzwi pokoju, w którym spała Grace, i zajrzał do środka, jakby jej widok był pomocny w podjęciu tej trudnej decyzji. Chwilę stał w zupełnej ciszy, a jego grdyka drżała z każdą sekundą coraz bardziej. Ja natomiast zaciskałem nerwowo pięści, czekając na jakiekolwiek słowo z jego ust.

Ta chwila zdawała się ciągnąć w nieskończoność.

Minęła minuta.

Dwie.

Trzy.

A może nawet więcej, bo straciłem rachubę?

– Jutro z samego rana zadzwonię do swoich prawników – oznajmił cicho, gdy zamknął za sobą drzwi. Nie patrzył mi w oczy. Właściwie to jego rozbiegane spojrzenie błądziło po wszystkim, tylko nie po mnie. – Jeżeli podjąłeś decyzję, to wiem, że nie zmienisz zdania niezależnie od tego, co byśmy ci z matką powiedzieli. Mam tylko nadzieję, że tego nie pożałujesz.

Nie dodał nic więcej. Po tych słowach wreszcie na mnie spojrzał i po chwili wyszedł z pomieszczenia. Postanowił zaufać przeznaczeniu i uszanować decyzję zarówno moją, jak i Sam. Chyba pierwszy raz w życiu zobaczyłem we własnym ojcu tę łagodną stronę. Byłem mu wdzięczny, że oszczędził mi protestów i zbędnego umoralniania.

To właśnie wtedy przeniosłem spojrzenie na mamę, która w dalszym ciągu siedziała w tym samym miejscu i wpatrywała się w ogród za oknem. Przysunąłem się do niej i złapałem za rękę, prosząc tym samym, by na mnie spojrzała.

– Dam sobie radę, mamo. Możecie być o to spokojni – wyszeptałem.

– Wiem…

– To dlaczego tak ciężko jest ci to zaakceptować?

Przymknęła powieki i cicho westchnęła, a kiedy rozchyliła je ponownie, odwróciła twarz w moją stronę.

– Boję się, że zaprzepaścisz wszystko, na co tak ciężko od dziecka pracowałeś – odparła. – Jestem twoją matką, Victorze, i mam prawo się bać. Niedawno straciłam już jedno dziecko. – Splotła ze sobą nasze dłonie i spojrzała na mnie zaszklonymi od łez oczami. – Nie chcę, by to drugie straciło samego siebie.

Rozchyliłem wargi, by odpowiedzieć, ale nie pozwoliła mi na to. Pokręciła głową i uniosła nieznacznie kącik ust.

– Chociaż ciężko mi to wszystko przetrawić, jestem zciebie dumna, synu, iwiem, że Sam… Ona… – Znowu załamał jej się głos. – Wiem, że Sam też by była, tak jak zawsze. Itak jak ty zniej. – Uśmiechnęła się łagodnie, gładząc opuszką palca grzbiet mojej dłoni. – Nie będziemy ci tego zojcem utrudniać, ale chcę, żebyś wiedział, że zawsze ci pomożemy. Zamierzamy zabierać Grace na weekendy iw dni, wktórych będziesz miał więcej pracy lub zwyczajnie będziesz potrzebował czasu tylko dla siebie.

Chyba pierwszy raz na oczach matki pozwoliłem sobie na łzy i nie wstydziłem się tego. Bolało mnie serce, ale w tym momencie byłem też najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Nie chciałem tego ukrywać.

– Jesteśmy jej dziadkami i to się nigdy nie zmieni – dodała, przełykając łzy. – A ty teraz staniesz się dla niej ojcem. Najlepszym, jakiego mogła sobie wymarzyć.

– Zrobię wszystko, żeby tak właśnie było.

I nie musiałem mówić nic więcej. Właściwie to nawet nie chciałem tego robić. Zwyczajnie przytuliłem mamę i dopiero wtedy na moich ustach pojawił się uśmiech przepełniony ulgą.

Ostatni rok, pod każdym możliwym względem, był dla mnie istną karuzelą emocji. Mimo że rozwinąłem skrzydła, otworzyłem kolejne studio, zyskałem jeszcze większy rozgłos i szacunek, to nie potrafiłem się tym cieszyć.

Nie potrafiłem, bo w ciągu tego roku straciłem dwie najważniejsze dla mnie osoby. Prawdopodobnie miłość swojego życia i ukochaną siostrę. I zbyt często zastanawiałem się, jak wiele mógłbym jeszcze osiągnąć, gdyby obie były dalej przy mnie. Jak wiele spraw spieprzyłem i ilu słów nie wypowiedziałem.

Życie ma wobec nas różne plany iw różny sposób próbuje dać nam lekcję. Ja ze swojej wyciągnąłem wiele. Nad wieloma kwestiami musiałem jeszcze popracować, ale byłem na dobrej drodze.

Na wszystko przecież przychodzi czas.

Widocznie ten był wreszcie dla mnie odpowiedni.

Rozdział 1

Kariera Willow Andrews

Londyn, 2023

Willow

Zapominanie to jeden z najboleśniejszych stanów na świecie. Wcześniej nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że człowiek może zapomnieć tak proste rzeczy, jak choćby dźwięk głosu drugiej osoby. Jej uśmiech, kolor oczu czy to, jak dobrze spędzało się wam razem czas. Wszystkie wspomnienia z czasem zacierają się w umyśle człowieka do tego stopnia, że z dnia na dzień pozostaje w nim jedynie pustka spowita mgłą. Ból, który wypełnia ciało i serce po brzegi.

Potwornie trudno było przekonać się otym na własnej skórze.

Objęłam dłońmi kubek z kakao i podeszłam do jednego z okien w salonie. Gorąca para momentalnie uniosła się nad napojem, a ja wbiłam wzrok w zamglone londyńskie ulice i w mały, lecz urokliwy park, na który miałam stąd doskonały widok.

Przez dwa lata nauki w Paryżu nie przyjechałam do Londynu ani razu. Nie miałam tu do czego ani do kogo wracać. Ojciec odzywał się tylko wtedy, kiedy czegoś chciał, głównie oczywiście chodziło o sprawy finansowe i firmowe. Natomiast z Victorem z czasem zupełnie zaprzestałam wszelkich prób nawiązywania kontaktu. I w sumie nie mogłam mieć o to do niego żalu. Nasza znajomość zakończyła się w dość zdecydowany sposób i każde po prostu poszło w swoją stronę. Początkowo – tak jak obiecałam – starałam się znaleźć przyczynę jego decyzji, ale kiedy każdego dnia miałam już coraz mniej siły, po prostu odpuściłam. Postawiłam swoje zdrowie psychiczne na pierwszym miejscu i przestałam walczyć o kogoś, kto nie chciał mnie w swoim życiu. Tak było przecież dobrze, prawda? A może chciałam to sobie jedynie wmówić?

Tak naprawdę to nie spodziewałam się, że jeszcze kiedyś tu wrócę, bo powroty do miejsc, które kojarzą się z wieloma negatywnymi wydarzeniami, bywają dla człowieka bardzo bolesne i trudne. I dokładnie w ten sposób czułam się, gdy opuszczałam pokład samolotu, którym wróciłam do Londynu. Niepewna siebie i samotna. Długo nie mogłam uwierzyć w to, że wynajęłam mieszkanie, otworzyłam swoje pierwsze studio i powoli stawałam się jedną z najbardziej pożądanych nauczycielek tańca w mieście. Nie dowierzałam, bo przez ostatnie dwa lata nauczyłam się przestać pokładać nadzieję w czymkolwiek oprócz samej sobie. Wyłączyłam uczucia. Wróciłam do dawnego ja, bo tak było mi zwyczajnie lepiej i łatwiej.

Upiłam łyk napoju i raz jeszcze spojrzałam na widok, który rozciągał się za oknem.

Słońce powoli zaczęło przebijać się przez chmury i uznałam, że to odpowiedni czas, aby obudzić Autumn. Dochodziła ósma, a już o dziewiątej przyjaciółka miała poprowadzić pierwsze zajęcia w moim studiu. Dotrzymałam bowiem danego jej słowa i tym sposobem tworzyła to wspaniałe miejsce razem ze mną.

– Jakim cudem funkcjonujesz normalnie o tak nieludzkiej porze? – Już po kilku sygnałach usłyszałam w słuchawce zaspany głos Autumn.

– Jakiej nieludzkiej? – zapytałam, pałętając się po salonie. – Jest ósma i tak naprawdę to już dawno powinnaś być na nogach.

– Ósma?

W głośniku rozległ się szmer, jakby Autumn przewracała się na drugi bok, a potem stuknięcie i jej spanikowane westchnienie.

– O nie! – jęknęła po chwili przerażona. – Ósma? Boże, zaspałam! Dlaczego nie obudziłaś mnie wcześniej? Za godzinę zaczynam zajęcia!

– Szybki prysznic, śniadanie i zdążysz – uspokoiłam ją.

– Nie będzie żadnego prysznica! Jadę brudna! – Przełączyła rozmowę na tryb głośnomówiący i słychać było, jak szuka czegoś w szafie. – Że też musiałaś otworzyć studio w samym centrum. Nie mogłaś wybrać lepszej lokalizacji? Na przykład takiej, do której miałabym kilka kroków?

– Przypominam, że to nie ja ciągle powtarzałam, że centrum to najlepsza opcja, bo każdy ma tam w miarę dogodny dojazd.

Usłyszałam, jak wzdycha na moje słowa.

– O której będziesz na miejscu? – zmieniła temat.

– Nie wiem, bo dzisiaj nie mam żadnych zajęć. Muszę załatwić tylko kilka spraw na mieście – odparłam. – A przede wszystkim muszę spotkać się z Xavierem, bo organizuje w przyszłym tygodniu wystawę poświęconą tańcu. Nie mam ochoty na rozmowę z nim, ale czego nie robi się dla dobra sprawy?

– Tę wystawę, z której cały dochód idzie na cele charytatywne?

– Też dostałaś zaproszenie?

– Tak. Chyba tak… – powtórzyła zamyślona. – Coś mi ostatnio przyszło, ale jak zwykle rzuciłam ten list w kąt i tak leży tam już drugi tydzień.

– Jezu, Autumn… – żachnęłam się. – A później dziwisz się, że przychodzą ci ponaglenia do zapłaty rachunków. Jeśli robisz tak z każdym listem, to wszystko stało się jasne.

– Nie, te z opłatami akurat ignoruję specjalnie.

Miałam ochotę parsknąć śmiechem, ale finalnie udałam, że wcale tego nie słyszałam.

– Wracając do naszej wcześniejszej rozmowy… Jeśli zgodzisz się zapozować dla tego fotografa, to… – przerwała, a w tle rozległ się dźwięk zamykanej szafy.

– To co?

– To nie zgadzaj się tylko na świecenie przed nim gołym tyłkiem. Pamiętaj, że te zdjęcia zobaczy większa połowa tancerzy w Londynie – zaśmiała się głupkowato.

– Nie robię sesji do magazynu dla dorosłych, tylko na wystawę poświęconą tańcu. Ogarnij swoje sprośne myślenie, bo działa mi na nerwy.

– Bo masz kij w dupie.

– A ty zerowe IQ.

Wiedziałam, że w tym momencie na ustach przyjaciółki zagościł szeroki uśmiech. Ja jedynie przewróciłam oczami i pokręciłam głową z żałością.

– Dobra, muszę kończyć. Jak nie chcesz, żeby ludzie narzekali ci na moje spóźnialstwo, to muszę się spiąć i zbierać do wyjścia.

– Może wpadnę później zobaczyć, jak sobie nie radzisz – odgryzłam się z czułością.

– Spierdalaj, Andrews. Radzę sobie świetnie – odpowiedziała rozbawiona. – Kocham cię, do później!

Zakończyłam połączenie i zerknęłam na ekran, śmiejąc się pod nosem.

Cieszyłam się, że mam ją w swoim życiu, bo smutna prawda była taka, że czas zweryfikował nie tylko moje uczucia, ale i znajomości.

Autumn iJax pozostali jedynymi osobami, które niezmiennie były blisko mnie. Itylko na nich mogłam liczyć, gdy wszystko inne sypało mi się na głowę. Trochę żałowałam, że Jax wyprowadził się razem zPatty na drugi koniec kraju, bo gdyby był na miejscu, zcałą pewnością śmiałby się teraz razem ze mną.

Odłożyłam telefon na komodę, dopijając duszkiem zimne już kakao. Rozbawiło mnie roztargnienie Autumn, a sama miałam niewiele czasu, żeby się ogarnąć. Na samą myśl o tym, że muszę wyjść na miasto, robiło mi się niedobrze. Nienawidziłam biegania po urzędach i biznesowych spotkań z ludźmi – ludzi na ogół też – ale jeśli zaczęłam żyć dorosłym życiem, musiałam do tego przywyknąć.

Zupełnie jak do miliona innych problemów, z którymi borykali się dorośli.

***

Stukot moich obcasów wypełnił wnętrze kawiarni, w której czekał na mnie Xavier Thompson. Młody londyński artysta specjalizujący się w tworzeniu obrazów i zdjęć tancerzy, łyżwiarzy oraz gimnastyków. Jak sam twierdził, kochał estetykę oraz emocje towarzyszące tym dziedzinom sportu i pragnął je jak najlepiej oddać w swoich pracach.

Podeszłam do stolika, przy którym siedział, a gdy mnie zauważył, jego wzrok niemal natychmiast opadł na moje ścięte do ramion włosy i pomalowane na wiśniowy kolor wargi. Nie trwało to jednak długo, bo już po chwili bez najmniejszego oporu czy wstydu obrzucił spojrzeniem mój dekolt uwydatniony przez koronkowe body, które wpuściłam do czarnych garniturowych spodni.

W Paryżu bardzo często dostawałam komplementy dotyczące mojej urody czy figury. Starałam się przyjmować je zuśmiechem, ale tak naprawdę nigdy nie lubiłam ich słuchać. Wszystko zawsze wydawało mi się sztuczne inieszczere bądź wypowiadane wyłącznie ze względu na fizyczny pociąg. Poza tym… tylko jedna osoba niezmiennie potrafiłaby doprowadzić mnie komplementami do jakiegokolwiek zawstydzenia. Zust tylko jednej osoby brzmiały one dla mnie autentycznie iszczerze. Iz pewnością nie były to usta mężczyzn napotkanych przeze mnie wciągu ostatnich dwóch lat. Nie były to nawet usta Xaviera, którego oczy wtym momencie pożądliwie lustrowały moje ciało. Były to usta Victora. Jedynej osoby, której pozwalałam określać się mianem Królewny Śnieżki, ijedynej, która kiedykolwiek wzbudziła we mnie uczucie motylków wbrzuchu.

Z jakiegoś niezrozumiałego powodu wspomnienie o tym chłopaku wywoływało na moim ciele przyjemny dreszcz i ciepło w okolicach żołądka. Victor był moją przeszłością. W ogóle o nim nie myślałam, a przynajmniej starałam się tego nie robić. Na wszelkie możliwe sposoby ignorowałam jego egzystencję, ale musiałam przyznać, że i na tym polu czasami dawne uczucia brały nade mną górę.

Cóż, wspomnienia najwyraźniej potrafiły uderzyć w człowieka w najmniej oczekiwanym momencie.

Nawet jeśli wcale ich nie chcieliśmy.

– Nie spóźniłam się, prawda? – zagadnęłam, zajmując wygodne miejsce przy stoliku. Odsapnęłam i zerknęłam kątem oka na zegarek w telefonie. – Przebicie się o tej porze przez centrum Londynu to istna walka o przetrwanie, musisz więc przymknąć na to oko.

Xavier poprawił się na miejscu.

– Nie spóźniłaś się. To ja zawsze pojawiam się przed czasem – odparł, a jego brązowe tęczówki rozbłysnęły rozbawieniem. – Chociaż nawet gdybyś się spóźniła, nie byłbym zły, bo na tak piękne kobiety warto czekać choćby i godzinę.

Uniosłam brwi, spoglądając na niego z grymasem zażenowania na ustach.

Ktoś w ogóle jeszcze rzucał tak typowymi tekstami w stronę kobiet?

– Napijesz się czegoś? Może whisky z cytryną albo drinka z wódką? – zaproponował niemal natychmiast.

– Woda wystarczy, dzięki.

– Daj spokój, nie daj się namawiać – upierał się. – Przy alkoholu znacznie lepiej omawia się biznesowe sprawy.

– To dość ciekawe założenie, patrząc na to, że jest tak wczesna godzina. – Oparłam łokcie o blat stolika i wbiłam w Xaviera stanowcze spojrzenie. Chciałam mieć pewność, że dotrze do niego to, co mówiłam. – Zostanę przy wodzie.

Atmosfera wydawała się dziwnie napięta, co wprowadzało mnie w niemałe zakłopotanie.

Mieliśmy rozmawiać o wystawie charytatywnej i terminie sesji zdjęciowej, a nie proponować sobie drinki. Nie miałam czasu ani ochoty na denne pogaduszki, a już tym bardziej na flirt, na który facet wyraźnie liczył.

– Dzień dobry. – Z zamyślenia wyrwały mnie słowa kelnerki, która w mgnieniu oka pojawiła się przy naszym stoliku. – Co państwu podać?

– Dla mnie…

– Raz whisky z cytryną i raz czysta, niegazowana woda. – Xavier postanowił nieelegancko wciąć mi się w słowo. – To wszystko dla nas, dziękujemy. – Zrobiło mi się niedobrze w tym samym momencie, w którym puścił do młodej pracownicy oko i obrzydliwie wolno przesunął językiem po wnętrzu policzka.

– Może coś do jedzenia?

Stuknęła długopisem w notesik trzymany w dłoniach.

– Nie, dziękuję – odparłam od razu.

– Ja też na razie podziękuję. – Xavier spojrzał kelnerce głęboko w oczy, a z jego ust nie schodził uśmiech. – W razie czego będziemy panią wołać.

Dziewczyna w odpowiedzi uśmiechnęła się zalotnie, zaczesała kosmyk jasnych włosów za ucho, przytaknęła i odeszła w stronę baru.

Musiałam walczyć ze sobą, aby nie wykrzywić ust w grymasie obrzydzenia. To, z jaką swobodą ten facet flirtował ze wszystkim, co się rusza, było doprawdy zaskakujące. Gdyby nie fakt, że jego wystawa miała szansę wspomóc potrzebujących, nawet nie fatygowałabym się na to spotkanie. Nienawidziłam gości jego pokroju.

Xavier jeszcze dobrych kilka sekund gapił się w stronę, w którą odeszła kelnerka, aby po chwili zerknąć z powrotem na mnie. Już chciał rozchylić usta, aby rzucić kolejnym słabym tekstem, ale tym razem to ja go uprzedziłam.

– Nie mam niestety dzisiaj zbyt wiele czasu, więc może przejdziemy do omawiania szczegółów naszej współpracy? – zaproponowałam, a w mojej głowie odbił się echem żart Autumn. Zaczęłam naprawdę obawiać się, że ten koleś będzie w stanie zaproponować mi nagą sesję, wcale się przy tym nie hamując. – Wystawa odbywa się w przyszły weekend, więc domyślam się, że musimy zrobić te zdjęcia na dniach, prawda?

– Zgadza się. – Oparł plecy o siedzenie i skrzyżował ręce na klatce piersiowej. – Chciałbym zrobić jak najwięcej ujęć w trakcie tańca. Oddać emocje, jakie towarzyszą ci, kiedy poruszasz się w rytm muzyki – kontynuował. – Oczywiście jeśli taka forma ci odpowiada, bo nie każdy czuje się komfortowo, kiedy tańczy, a dookoła biega koleś z aparatem.

– Zdążyłam przywyknąć do takich rzeczy, więc kompletnie nie będzie mi to przeszkadzało.

– Cieszę się, że to słyszę.

W tym samym czasie do stolika, przy którym siedzieliśmy, ponownie podeszła kelnerka. Postawiła przed nami szklanki z napojami, po czym najdyskretniej, jak tylko się dało, podsunęła Xavierowi karteczkę. Zapewne ze swoim numerem telefonu.

Mężczyzna bez zastanowienia chwycił ją w palce, a następnie schował do kieszeni marynarki, w którą był ubrany.

– Możemy umówić się w twoim studiu? Domyślam się, że to zapewni ci większy komfort. – Powrócił do omawianego tematu, upijając przy tym łyk whisky. – Pytanie tylko, czy nie będzie to kolidowało z zajęciami, które prowadzicie razem ze wspólniczką.

Skąd to wszystko o mnie wiedział?

Oprócz dzisiejszego spotkania rozmawialiśmy ze sobą tylko dwa razy przez telefon i… tyle.

– Hm, zaczekaj. – Przygryzłam wargę w zastanowieniu.

Momentalnie wygrzebałam notes z torebki i otworzyłam go na stronie, na której miałam pozaznaczane terminy spotkań ze swoimi uczniami. Przewertowałam wzrokiem każdy dzień tygodnia i doszłam do wniosku, że przed najbliższym weekendem luźniejszy mam jedynie wtorek.

Autumn prowadziła głównie poranne treningi. Chyba że wypadał dzień taki jak dzisiaj, podczas którego miała studio wyłącznie dla siebie. Wtedy starała się brać jak najwięcej lekcji i prowadziła je od rana do wieczora.

– Wtorek o osiemnastej? – zapytałam, podnosząc wzrok na Xaviera. – Kończę zajęcia równo o siedemnastej, więc będziesz miał godzinę na rozłożenie sprzętu, a ja na spokojnie będę mogła doprowadzić się do porządku.

– Wtorek o osiemnastej – powtórzył powoli moje własne słowa, jakby przerzucał je na języku. – Jeśli tobie pasuje, to mnie tym bardziej.

Odetchnęłam z ulgą i schowałam notes z powrotem do torebki.

– Wiesz, że nie musisz się ogarniać? Jestem pewien, że nawet prosto po treningu wyglądałabyś świetnie.

– Słucham? – zapytałam zdezorientowana.

Spojrzał na mnie takim samym wzrokiem co na początku, z tą różnicą, że teraz jego usta uniosły się w nieudolnym grymasie, który zapewne miał przypominać szelmowski uśmiech.

Rany boskie, czy ja zawsze musiałam trafiać na tak dziwnych gości?

Musiał zauważyć moje zmieszanie, bo po chwili dodał:

– Ale jeśli chcesz, to nie widzę problemu. – Odchrząknął i poprawił krawat. – Wygląda więc na to, że jesteśmy umówieni.

– Tak, i jeśli to wszystko, to już sobie pójdę, nie ukrywam, że trochę spieszę się na… – Zacięłam się na sekundę, aby pomyśleć nad tym, jakie kłamstwo mu sprzedać. – Randkę – dodałam jak najbardziej naturalnie.

Żebym ja kiedykolwiek była na jakiejkolwiek randce, byłoby wspaniale, ale nie miałam czasu wymyślić oryginalniejszej wymówki.

Chciałam stąd po prostu wyjść. Jak najszybciej.

– Randkę? – Xavier zmierzył mnie podejrzliwym wzrokiem. – Nie wiedziałem, że…

– Że się z kimś spotykam?

– Tak.

– Szanuję swoją prywatność najbardziej, jak tylko się da – ucięłam pewnym tonem, choć nienawidziłam kłamać. – Jak widać, nie wszystko da się wyczytać na portalach plotkarskich – skwitowałam, po czym zebrałam się z miejsca, złapałam torebkę i wystawiłam w stronę mężczyzny dłoń na pożegnanie.

– Cóż, wychodzi na to, że następnym razem muszę zrobić lepszy research – stwierdził.

– Na pewno ci to nie zaszkodzi – rzuciłam ze sztucznym uśmiechem. – Miło było się z tobą spotkać, Xavierze. No i do zobaczenia we wtorek. Wierzę, że nasza współpraca będzie owocna i pozwoli na rozwój organizacji, na którą pójdą pieniądze ze sprzedaży.

– Ja również. – Uścisnął moją rękę trochę mocniej i czulej, niż zazwyczaj robili to inni ludzie, co było dość dziwne. – Do zobaczenia, Willow.

– Do zobaczenia.

Wyszłam z kawiarni i niemal od razu odetchnęłam z ulgą. Rozejrzałam się dookoła, a kiedy poukładałam w głowie plan na resztę dnia, wygrzebałam z torebki swój telefon.

Zadzwoniłam po taksówkę, która po kolejnych kilkunastu minutach podwiozła mnie pod studio. Chciałam sprawdzić, jak radzi sobie Autumn, a po zajęciach opowiedzieć jej o tym, że Xavier Thompson to kolejny facet, który po nieszczęsnej sesji zdjęciowej trafi na czarną listę osób do unikania.

To moje dystansowanie się wobec randek i uczuć może i było straszne, ale bardzo pomocne. Chciałam uniknąć kolejnej porażki, skupić się na sobie i swoim rozwoju. Poza tym… tęskniłam i nie wyobrażałam sobie obok mnie kogoś, kto ani trochę by mi go nie przypominał. To było chyba jeszcze straszniejsze od całej powłoki ochronnej, którą dookoła siebie wytworzyłam.

Kiedy tylko znalazłam się na miejscu, weszłam do studia i po cichu oparłam się ramieniem o jedną ze ścian. Moja przyjaciółka akurat wykonywała układ razem ze starszą grupą uczniów i musiałam szczerze przyznać, że zarówno jej, jak i im wychodziło to doskonale.

Jeszcze dłuższy czas przypatrywałam się pracy Autumn, do momentu aż muzyka ucichła, a po sali rozniósł się dźwięk oklasków. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Byłam dumna. Naprawdę bardzo dumna.

– Willow! – Autumn oparła dłonie o uda i odetchnęła, próbując unormować oddech. – Daj mi sekundę, bo chyba umieram – poinformowała i uniosła palec wskazujący.

– Spokojnie, nigdzie się już nie spieszę – odpowiedziałam.

Po chwili wyprostowała plecy, poprawiła kitkę, w którą zaczesała swoje rude włosy, i podeszła do mnie.

– Jednak znalazłaś czas, żeby tu przyjechać?

– No przecież mówiłam, że przyjadę zobaczyć, jak okropnie sobie radzisz. – Wyszczerzyłam zęby w uśmiechu i zerknęłam za jej ramię. – Okropna z niej instruktorka, co nie? – zapytałam głośniej.

– Najokropniejsza!

Uczniowie zaśmiali się zgodnie, na co Autumn ściągnęła brwi i wyginając usta w grymasie, szepnęła:

– Jesteś wredną jędzą, Andrews.

– To dla mnie komplement – zachichotałam. – A tak całkiem poważnie, to układ wyszedł ci świetnie – przyznałam i raz jeszcze zerknęłam na zbierających się do domu nastolatków. – Nie marudzili?

– Coś ty, ta grupa jest zajebista. Więcej problemów sprawiają młodsi tancerze, ale to normalne. Dzieciaki lubią marudzić i sprzeciwiać się starszym – westchnęła i złapała butelkę z wodą, by następnie upić z niej łyk. – Lepiej powiedz, jak było na spotkaniu z przystojnym fotografem?

Posłałam jej wymowne spojrzenie.

Spojrzenie, które dobrze znała i które oznaczało jedno: kompletną porażkę.

– Palant?

– Totalny.

– W sumie to spotkacie się jeszcze tylko dwa razy. Na sesji i na wystawie – odparła pocieszająco. – Potem wciśniesz magiczny przycisk „zablokuj” i będzie z głowy.

Jeśli to miało być pocieszenie z jej strony, to wcale nie poprawiło mi humoru.

– Dlaczego tak bardzo wycofałam się z życia towarzyskiego? – jęknęłam, opierając czoło o ścianę. – Zawsze miałam problemy z nawiązywaniem kontaktów, ale od dwóch lat przechodzę samą siebie i najgorsze jest to, że mam tego absolutną świadomość.

– Odpowiedź jest prosta. Wciąż o nim myślisz – westchnęła z politowaniem w głosie. – Nie zapomniałaś, ale na siłę próbujesz udowodnić, że to zrobiłaś.

– To już dawno zamknięty rozdział…

– Mogłabyś wciskać te bajki wszystkim, ale nie mi. – Przekrzywiła głowę, lustrując mnie uważnym wzrokiem. – Przypomnieć ci, kto od dwóch lat nie miał żadnego faceta nawet na chwilę? Kto nie chodził na randki, wpadł w wir pracy i odpuścił jakiekolwiek interakcje z płcią przeciwną?

– No ja, ale czy to twój jedyny argument przemawiający za tym, że wciąż myślę o Victorze?

– A nie jest tak?

Oderwałam czoło od ściany i spojrzałam przyjaciółce prosto w oczy.

– Po prostu skupiłam się na sobie i swoim rozwoju. To chyba całkiem normalne i wcale nie musi świadczyć o jakimś facecie, który dwa lata temu postanowił, że złamie mi serce. Świetnie radzę sobie sama, nie potrzebuję nikogo innego.

– Victor złamał ci serce, a ja najchętniej połamałabym mu kark. – Potarła o siebie dłonie, a na jej usta wpełzł demoniczny uśmieszek. – To się akurat nieprędko zmieni.

Parsknęłam żałośnie na to wyznanie. Z jednej strony rozumiałam złość Autumn, a z drugiej minęło sporo czasu, odkąd Victor zniknął na dobre z mojego życia.

Owszem, bywały momenty, gdy głębiej się nad tym zastanawiałam i z czasem doszłam nawet do wniosku, że nie czuję już urazy. Może jedynie odrobinę żalu z powodu niewypowiedzianych słów oraz tego, że kiedy Daft miał okazję otworzyć się przede mną nieco bardziej, nie wykorzystał jej. Nie ubrał w odpowiednie słowa tego, co do mnie czuł, bo zwyczajnie próbował to od siebie odeprzeć. Sama przecież bez przerwy robiłam to samo.

Uciekałam z nadzieją, że mnie to przed nim ochroni.

Długi czas po wyjeździe czułam na sobie jego dotyk. Jeszcze dłużej męczyły mnie wspomnienia. Kiedy zamykałam oczy, wyraźnie widziałam każdy nasz wspólny moment. Słyszałam głos Victora i niejednokrotnie miałam ochotę do niego napisać, ale powstrzymywałam się ostatkiem sił. Potem zaczęłam zapominać. Wyleczyłam się z tej chorej miłości i z niego.

Widocznie tak po prostu musiało być.

To nie był nasz czas.

Przecież od samego początku doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że miałam z nim jedynie tańczyć i dotrwać do mistrzostw. Osiągnęliśmy cel, wygraliśmy zawody. Ja i Victor nigdy nie powinniśmy się w sobie zakochiwać i choć zrozumienie tego zajęło mi naprawdę sporo czasu, to… w końcu zaakceptowałam ten fakt. Teraz już go nie potrzebowałam. Byłam szczęśliwa w pojedynkę. Wydawało mi się nawet, że bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.

– Przyjechałaś taksówką czy samochodem?

Z zamyślenia wybiło mnie pytanie, które Autumn skierowała w moją stronę tuż po tym, jak wszyscy opuścili już studio.

Potrząsnęłam głową i podniosłam na nią spojrzenie.

– Taksówką, a co?

– Idealnie. – Jej wydatne wargi wygięły się w uśmiechu. – Napijesz się ze mną wina?

– Wiesz, że nie…

– Och, pieprzenie! – Machnęła ręką, nim zdążyłam dokończyć zdanie. – Jak raz wypijesz, nic ci się nie stanie. Wrócimy dzisiaj razem, mogę nawet zostać u ciebie na noc.

Złapała mnie za ramiona i zrobiła słodką minę.

– Proszę, nie daj się namawiać.

– Dlaczego nie potrafię ci odmówić? – Odchyliłam głowę do tyłu.

– Bo mnie kochasz? Bo masz ochotę pogadać o męczących cię sprawach z najlepszą przyjaciółką? – Przygryzła wargę w zamyśleniu. – Tylko to przychodzi mi do głowy.

Opuściłam bezwiednie ramiona iprzewróciłam oczami. Wsumie miała rację. Potrzebowałam resetu po ciężkim dniu, więc bez zbędnego marudzenia odłożyłam torebkę na ławkę iudałam się na środek sali, po czym usiadłam wygodnie na ziemi.

Obserwowałam, jak przyjaciółka podchodzi do szafki, wktórej trzymałyśmy przekąski inapoje, anastępnie wyciąga zniej butelkę wina. Po chwili wróciła do mnie, trzymając ją wdłoniach. Również usiadła po turecku na środku pomieszczenia, otworzyła napój, upiła odrobinę inatychmiast mi go podała.

– Za twój nowy start, Andrews.

– Za mój nowy start – odparłam i również pociągnęłam prosto z butelki porządny łyk wina.

Rozejrzałam się po wnętrzu, a potem spojrzałam na swoje odbicie w ogromnym lustrze znajdującym się na ścianie przed nami. Chwilę patrzyłam na siebie bez żadnego wyrazu, a potem mimowolnie wygięłam usta w uśmiechu.

Pierwszym od ponad dwóch lat, szczerym, niewymuszonym uśmiechu.

– I za dziewczynę, którą byłam – dodałam szeptem. – Bo nigdy nie uwierzyłaby w to, że osiągnęła tak wiele sama.