Szkolne przygody Pimpusia Sadełko ebook

Szkoła pani Matusowej

głośne w świecie ma przymioty;

uczęszczają do niej wszystkie

dobrze wychowane koty.

    Już to sam nieboszczyk Matus

    był wybornym pedagogiem

    i prowadził przez lat wiele

    znaną pensję „Pod Batogiem”.

Kot to był uczony wielce,

a siadywał na zapiecku,

pomrukując sobie z cicha

po łacinie i po grecku.

    Osierocił wszakże szkołę

    i zostawił żonę wdowę,

    gospodarną, zabiegliwą,

    jejmość panią Matusowę.

Szkoła dalej szła swym trybem,

tylko znak jej „Pod Batogiem”

usunięty został ze drzwi,

a zrobiony: „Kot z Pierogiem”.

    Łatwo pojąć, jak ta zmiana

    rozszerzyła pensji sławę,

    młode kotki na naukę

    biegły jakby na zabawę.

Jedna matka synka wiodła,

druga swą córeczkę małą,

byle każde z pensji godła

choć kruszynę skorzystało.

    Nic milszego bowiem, dziatki,

    jak kot pięknie wychowany,

    taki, jak go tu widzicie,

    nad miseczką od śmietany.

Żyli sobie wtedy w mieście

imci państwo Sadełkowie,

którzy mieli jedynaka,

cudo — kotka, co się zowie!

    „Pimpuś” było mu na imię,

    skórka szara w żółte łaty.

    Cały dzień na rękach siedział

    to u mamy, to u taty.

Rano, wieczór, pan Sadełko

jedynaka brał pod boki,

mile sobie przyśpiewując,

wyprawiali różne skoki.

    A pieścili, a chuchali,

    a broń Boże do roboty!

    Zawsze tylko: „Mój ty skarbie!

    Mój ty srebrny! Mój ty złoty!”

O, nic nie ma piękniejszego

nad rodzinne, błogie życie!

Słodycz jego i rozkosze

na obrazku tym widzicie.

    Szybko biegną miłe chwile,

    Czas przemija lotem ptaka…

    Nie ma rady! Trzeba zacząć

    wychowanie jedynaka.

Pimpuś wyrósł jak na drożdżach,

ale w głowie — same psoty.

W jego wieku dawno siedzą

nad książkami inne koty.

    Tak więc państwo Sadełkowie

    rozstają się z dzieckiem drogiem

    i oddają we łzach synka

    na naukę „Pod Pierogiem”.