Tajemnica człowieka z blizną ebook

Paweł Beręsewicz

Tajemnica człowieka z blizną

© by Paweł Beręsewicz

© by Wydawnictwo Literatura

Okładka i ilustracje:

Olga Reszelska

Korekta:

Lidia Kabzińska, Joanna Pijewska

ebook przygotowany na podstawie wydania V

ISBN 978-83-7672-439-3

Wydawnictwo Literatura, Łódź 2016

91-334 Łódź, ul. Srebrna 41

[email protected]

tel. (42) 630-23-81

faks (42) 632-30-24

www.wyd-literatura.com.pl

Skład wersji elektronicznej na zlecenie Wydawnictwa Literatura

Monika Lipiec, Woblink

Ależ ja się w te wakacje nagrałem w piłkę nożną! A język mi się od tego wygimnastykował jak nigdy! Dlaczego język a nie nogi? – spytacie. Powtarzam więc: to były wakacje.

Po pierwszym tygodniu lipca wróciłem z obozu i nagle okazało się, że od następnego wyjazdu dzielą mnie potworne ilości wolnego czasu, z którym muszę coś sensownego zrobić. Na komputer miałem wyznaczone ścisłe limity, a ponieważ mama nie pracuje i prawie cały czas jest w domu, nieoficjalne granie było praktycznie niemożliwe. Pozostawało tylko skrzyknięcie ekipy i trzy tygodnie kopania piłki.

Kiedy pierwszego dnia poszedłem na boisko, na samym środku pola karnego siedział jakiś bobas w pampersie i dłubał łopatką w ziemi. Poza bobasem i jego babcią boisko było zupełnie puste. Rozpocząłem więc obchód osiedla z przyległościami, licząc na to, że uda mi się wywabić z domowego zacisza kilku amatorów ruchu w trzydziestostopniowym upale.

– Oj nie, Paweł do Egiptu pojechał! – dowiedziałem się w jednym miejscu.

– Jarek u babci na wsi siedzi – powiedzieli mi w drugim.

– Na obozie jest – okazało się jeszcze gdzie indziej.

Tam i tak było nieźle, bo w ogóle ktoś otwierał drzwi. Większość mieszkań zamknięto na głucho i mogłem sobie dzwonić do woli.

W końcu udało mi się wyciągnąć trójkę chłopaków. W normalnych warunkach nadawaliby się najwyżej na bramkę, ale jak to się mówi „na bezrybiu i rak ryba”– w wakacje wymagania są mniejsze. Gra dwóch na dwóch w lipcowym skwarze bardzo rzadko bywa naprawdę ciekawa. Snuliśmy się więc w kurzu przez góra dwadzieścia minut, a potem wszyscy waliliśmy się na trawę za bramką – tę, która akurat była w cieniu. Leżeliśmy sobie pod drzewem, powietrze falowało od upału, koniki polne monotonnie grały na smykach, po błękitnym niebie leniwie pełzły wełniste obłoczki. Cóż można robić w takich chwilach, jak nie po prostu gadać? No, powiedzmy, od czasu do czasu można zrobić małą zrzutkę i losowanie, kto skoczy do sklepu po colę – ale poza tym zostaje tylko gadanie. No to gadaliśmy i gadaliśmy – godzina za godziną, temat za tematem, a zapas spraw jeszcze nieomówionych kurczył się z każdym dniem.

Na pierwszy ogień poszli nauczyciele i dziewczyny. O jednych i drugich naprawdę świetnie się gada w wakacje. Rozmawianie o szkole jest trochę jak oglądanie horrorów. Stajesz oko w oko z najczarniejszymi charakterami, włos jeży ci się na głowie, krew zastyga w żyłach, czujesz oddech śmierci, a wtedy… tere-fere, wakacje mamy! – i wszyscy nauczyciele z powrotem wędrują do krainy fantazji, którą w lecie zamieszkują razem z wampirami, duchami i potworami.

Dziewczyny z kolei to temat wstydliwy, ale kuszący. Nie można też wykluczyć, że wstydliwy, więc kuszący. Wakacyjna atmosfera i dość przypadkowy dobór rozmówców sprzyjał szczerym wyznaniom. Wszystkie ważne osoby, na których zdaniu normalnie człowiekowi zależy, rozbijały się po różnych Egiptach, Łebach czy na wsiach – w każdym razie na tyle daleko, żeby nie działać zawstydzająco. Ci, którzy zostali, należeli do trzeciego, jeśli nie czwartego garnituru kumpli i było więcej niż prawdopodobne, że po powrocie pierwszego kontakty z zapasowymi garniturami właściwie się urwą.

– A którą dziewczynę najchętniej byście pocałowali? – pytał ktoś na próbę.

– Weź przestań! – mówiło się wtedy i krzywiło ze wstrętem.

– No wiem, ale gdyby trzeba było – uściślał pytający i wtedy zaczynały się zwierzenia.

– No, jakby już tak naprawdę było trzeba – należało się zastrzec – to chyba… nie wiem, Baśkę może.

Następowała cisza i moment niepewności, czy ktoś zaraz nie parsknie śmiechem, ale nie – nikt nie zamierzał się śmiać. To był znak, że ta kwestia wszystkim leżała na sercu i wyznania robiły się coraz śmielsze. Gdyby tak naprawdę było trzeba, Baśka zostałaby dokumentnie obcałowana.

Dziewczyny to fajny temat, ale ileż w końcu meczów można na nie poświęcić? Gadało się więc też trochę o grach komputerowych, o najnowszych transferach Realu, o tym, co by się kupiło, gdyby się miało niewyobrażalną kasę, o przyszłości i w ogóle o życiu.

– Jak będę miał kiedyś dzieci, to im będę dawał dwie stówy kieszonkowego tygodniowo – powiedział na przykład któregoś dnia Krzysiek, okularnik z domków, który zdał do piątej klasy.

Sami widzicie, jakie dziwne były te wakacyjne mecze. Nie dość, że rozmawiałem z młodszym dzieciakiem, to jeszcze o czym rozmawialiśmy!

– A ja to moim ani grosza nie dam! – mruknął wtedy Zbychu (ten z kolei starszy – pierwsza gimnazjum). – Mnie też starzy ledwo co dają.

– Ale żeby mieć dzieci, to trzeba najpierw… no wiecie, co zrobić – zauważył Marek i zarechotał okropnie z siebie zadowolony.

Chyba wiedzieli, bo zrobili się cali czerwoni i powiedzieli, że Marek jest zboczeńcem i już nigdy nie będą z nim grać w piłkę. Wyglądało na to, że obrazili się na amen, ale przeszło im bardzo szybko i już niedługo znów gadaliśmy sobie w najlepsze. Nawet w pewnym sensie zostaliśmy przy temacie ojcostwa.

– A wiecie, że mój stary to se nową beemkę kupuje? – powiedział Krzysiek, przekrzykując lipcowe świerszcze.

Okazało się, że starzy Zbycha i Marka to też nie byle jacy goście i musiałem na gwałt szukać w moim tacie czegoś, co mogłoby choć częściowo dorównać beemce. Myślałem, myślałem, myślałem, strasznie się napociłem, ale wreszcie znalazłem.

– A wiecie, że mój stary to był w powstaniu? – powiedziałem.

Widać było, że wojenne przygody mojego taty zrobiły na chłopakach wrażenie. Każdy z powagą żuł po źdźble boiskowej trawy i w pełnym szacunku milczeniu słuchał mojej opowieści.

– I co? Uratowali się w końcu? – spytał Krzysiek, kiedy skończyłem.

– A jak myślisz, głąbie? – upomniał go Zbychu, pukając się przy tym w czoło. – Jakby się nie uratowali, to Jasiek by tu z nami nie siedział, co?

Krzysiek coś tam bełkotał, że niby tylko żartował, ale widać było, że go po prostu wciągnęła ta moja historia i trochę się zapomniał. Cenna była natomiast uwaga Zbycha. Gdyby się nie uratowali, mnie by nie było – dokładnie! Czyli że w pewnym sensie to była też moja przygoda. To ja się darłem w tej ciemnej piwnicy, to na mnie leciały niemieckie bomby, to do mnie celował żołnierz w ciemnozielonym hełmie. Krzysiek i Zbychu patrzyli na mnie jak na coś w rodzaju bohatera i mieli rację. Sam też myślałem o sobie z coraz większym podziwem, kiedy tak leżałem w wysokiej trawie na szkolnym boisku i grałem z chłopakami w piłkę.

I wtedy oczywiście musiał się wtrącić Mareczek – kujon, mądrala i wymoczek. Gdyby nie bezrybie, nigdy bym go nie zaprosił na piłkę, a już na pewno nie opowiedziałbym mu o swoich przygodach w powstaniu. Mareczkowi wydawało się, że zawsze wszystko wie najlepiej, a najbardziej wkurzające było w nim to, że rzeczywiście najczęściej wszystko najlepiej wiedział.

– Te, Jasiek, to ile ten twój stary ma lat? – spytał z niewinną minką.

– A bo co? – burknąłem, zły, że mi przeszkadza rozkoszować się sławą.

– A tak się po prostu pytam – niedbale wzruszył ramionami.

Wiedziałem, że przemądrzały cwaniaczek coś kombinuje. Nie mogłem tylko wyczuć, w którą dokładnie stronę zmierza.

– Trzydzieści dziewięć – odpowiedziałem ostrożnie, a Mareczkowi aż oczy zapłonęły z radości.

– Trzydzieści dziewięć, tak? – kwiknął z uciechy. – A powstanie to kiedy było, co?

– No, w tysiąc dziewięćset czter… – zacząłem i nie dokończyłem, bo coś tu się faktycznie nie zgadzało.

Mieliśmy rok 2009. Powstanie warszawskie było sześćdziesiąt… dwa, trzy, cztery… sześćdziesiąt pięć lat temu. Mój tata był dość stary, to prawda. Ale jak by nie liczyć, nie aż tak stary. A może…?

– Ano, faktycznie! – pacnąłem się w czoło i próbowałem się zaśmiać. – To mój dziadek był w powstaniu!

W gruncie rzeczy nie miało to specjalnego znaczenia. Gdyby dziadek się nie uratował, mój tata nie pojawiłby się na świecie i mnie też by tutaj nie było.

– No tak, już sobie przypomniałem! – powiedziałem chłopakom. – Mój dziadek urodził się w czasie powstania. To moja prababcia mieszkała wtedy u jakichś znajomych w starej kamienicy na Woli. Kiedy pierwszego sierpnia rozpoczęły się walki, myślała głównie o tym, że mój dziadek zaczyna…

– Ta? A może to był brat twojego sąsiada? – przerwał mi Marek i mrugnął znacząco do pozostałej dwójki.

Krzysiek ze Zbychem zarechotali głupawo.

– Nie, to był mój dziadek! Na pewno! – zaprotestowałem, ale zaraz naszły mnie wątpliwości. – Chociaż… Nie, no chyba… Oj, już sam nie wiem, każdemu się może pokręcić!

– Dobra, dobra, daruj sobie – Krzysiek lekceważąco machnął ręką. – A wiecie, ile mój stary za tę beemkę daje?

Nie pamiętam już teraz dokładnej kwoty. W każdym razie była na tyle duża, żeby wyraźnie przebić powstańczą przeszłość mojego taty, która w dodatku wcale nie była jego własną przeszłością – to znaczy jego też trochę była, ale nie aż tak bardzo jak dziadka.