The Legacy ebook i audiobook

Copyright ©

Julia Brylewska

Wydawnictwo NieZwykłe

Oświęcim 2022

Wszelkie Prawa Zastrzeżone

All rights reserved

Redakcja:

Anna Strączyńska

Korekta:

Magdalena Mieczkowska

Edyta Giersz

Redakcja techniczna:

Mateusz Bartel

Przygotowanie okładki:

Paulina Klimek

www.wydawnictwoniezwykle.pl

Numer ISBN: 978-83-8320-086-6

Prolog

Dwa lata wcześniej

Pokój wypełniał subtelny mrok.

Fallon czuła jego ciężar na nagich ramionach, gdy stojąc przed lustrem w zaciszu posiadłości Emersonów, starała się zwalczyć znużenie. Miała za sobą wyczerpujący tydzień. Wciąż nie potrafiła przestawić się z trybu „liceum” na tryb „studia”, choć od rozpoczęcia semestru minął już blisko miesiąc.

Wychodząc kilka godzin wcześniej z budynku uniwersytetu, marzyła jedynie o gorącej kąpieli i o spędzeniu spokojnego wieczoru w towarzystwie Taylora. Jego dwudzieste pierwsze urodziny były idealną okazją, aby nadrobić ostatnie tygodnie. Teraz mieli dla siebie zdecydowanie mniej czasu, niż gdy oboje wciąż uczęszczali do liceum. Nawet fakt, że studiowali na tym samym uniwersytecie, niewiele pomagał. Mijali się na korytarzu między zajęciami lub spędzali razem przerwy na lunch, choć nawet wtedy Fallon siedziała z nosem utkwionym w książkach.

Co prawda od pierwszych egzaminów dzieliły ją miesiące, ale ogrom materiału skutecznie motywował dziewczynę do zabrania się do pracy już teraz. Taylorowi nie podobało się jednak to, jak wiele uwagi i czasu poświęcała nauce. Sam był typem studenta, który przypominał sobie o czymś takim jak egzaminy w ostatniej chwili. Podejście do nauki było jedną z kwestii, które ich dzieliły. Z tego powodu co jakiś czas między parą rodziły się drobne sprzeczki i kłótnie. W ostatnich tygodniach zdarzały się one nieco częściej niż zwykle.

Dlatego brunetka cieszyła się, że ten wieczór będą mieli tylko dla siebie. Przynajmniej do momentu, kiedy Taylor poinformował, że do jego domu wpadnie kilku znajomych z roku i kolegów z drużyny rugby.

Romantyczny wieczór tylko we dwoje zamienił się w domówkę, a kilku znajomych – w całe tłumy, które przybyły do posiadłości Emersonów.

Na dźwięk śmiechów i muzyki dochodzących z parteru w skroniach Fallon powoli zaczął gromadzić się ból. Zamierzała jednak nałożyć na twarz uśmiech i przynajmniej udawać, że chce tutaj być.

Robiła to dla Taylora. To był jego dzień. Przecież nie mogła go zepsuć.

Dla Taylora, powtórzyła w myślach, sięgając po szminkę. Stała na komodzie tuż obok pudełka owiniętego kolorowym papierem i przyozdobionego czerwoną kokardą. Nieco dalej leżał telefon.

Dziewczyna pochyliła się w stronę lustra w tej samej chwili, w której drzwi delikatnie się otworzyły. Razem ze smugą żółtego światła do pokoju wpadł piskliwy dziewczęcy śmiech. Kilka sekund później zmieszał się z pierwszymi dźwiękami Don’t Start Now1.

– Tutaj jesteś. – Taylor pojawił się wśród cieni.

Jego przystojną twarz zdobiły resztki wakacyjnej opalenizny. Jasne, słomkowe włosy jak zawsze pozostawały w lekkim nieładzie, dodając mu nieco chłopięcego uroku. Hollywoodzki uśmiech błysnął w mroku, przez co w sercu Fallon zagościło rozkoszne ciepło.

Gdy widziała go tak szczęśliwego, zmęczenie nagle odchodziło w niepamięć, nie pozostawiając po sobie śladu. Nawet jeżeli huczne imprezy nie były czymś w stylu dziewczyny, zamierzała cieszyć się tym dniem razem z nim.

– Musiałam poprawić makijaż – wyjaśniła, czując ciepłe dłonie chłopaka na talii.

– Za każdym razem, gdy masz ją na sobie, uświadamiam sobie, że kupienie tej sukienki było cholernie dobrym pomysłem – wymruczał cicho, muskając wargami płatek ucha dziewczyny.

Zaśmiała się cicho, tonąc w ramionach Taylora. Kiedy dostrzegła ich odbicie w lustrze, znów poczuła w sercu to znajome ciepło. Czerwona sukienka ściśle przylegająca do ciała, podkreślająca wcięcie w talii i krzywiznę bioder była prezentem. Dziewczyna dostała ją na ostatnie święta. Sądząc po jakości materiału, musiała kosztować fortunę.

Taylor nie ukrywał faktu, że wydanie kilku tysięcy dolarów na ubranie nie stanowiło dla niego problemu. Jego ojciec prowadził świetnie prosperującą sieć ekskluzywnych hoteli, a nazwisko Emerson można było napotkać w każdej gazecie, którą wzięło się do ręki.

Fallon nie czuła się jednak komfortowo, dostając prezent, którego wartość wynosiła tyle, co miesięczna pensja jej rodziców. Właśnie dlatego, stojąc w ogromnej rezydencji Emersonów, ubrana w sukienkę za kilka tysięcy dolarów, miała wrażenie, że nie jest do końca sobą. Zupełnie jakby ktoś połączył szmacianą lalkę z porcelanową figurką.

Rodzice nie mieli nic przeciwko jej związkowi z Taylorem. Bardzo go polubili, ale dziewczyna wiedziała, że jego rodzina nie jest tak samo pozytywnie nastawiona w stosunku do niej. W świecie, do którego należeli Emersonowie, ktoś taki jak Fallon stanowił brzydką plamę na idealnym wizerunku.

Głos Taylora sprowadził jej myśli na właściwie miejsce:

– Wyglądasz pięknie. – Oparł podbródek na ramieniu dziewczyny, wcześniej składając pełen czułości pocałunek na nagiej skórze.

Jak każdy mężczyzna noszący nazwisko Emerson, potrafił być czarujący, ale w przeciwieństwie do ojca i starszego brata od Taylora biło przyjemne, naturalne ciepło. Właśnie dlatego, mimo dzielących ich różnic, Fallon oddała mu serce. Kochała tego chłopaka tak mocno, że była w stanie znieść nawet niechęć jego rodziny.

W ciszy rozbrzmiał krótki sygnał telefonu, a ciemność na moment rozświetlił blady blask padający z urządzenia leżącego na komodzie.

Taylor mocniej objął talię Fallon, nie pozwalając jej ruszyć się z miejsca.

– To Noel – wyjaśniła, odnajdując spojrzenie chłopaka w odbiciu lustra. – Muszę odebrać.

– Nie musisz.

– Pojechał na imprezę do znajomego. Pewnie nie ma jak wrócić do domu i chce, żebym po niego przyjechała…

– Nie jesteś niańką swojego brata, Lonie. Nie dzisiaj – wtrącił.

– To nie potrwa długo. Wrócę, zanim zdążysz za mną zatęsknić.

– Nie chcę za tobą tęsknić – westchnął, delikatnie się od niej odsuwając.

Taylor nie starał się ukryć niezadowolenia. Nie był to pierwszy raz, kiedy Fallon porzucała go, by wyciągnąć z kłopotów rozwydrzonego braciszka. Ten dzieciak cholernie działał mu na nerwy. Był chodzącym problemem. Na dodatek traktował starszą siostrę jak tarczę, która miała chronić go przed gniewem rodziców.

– Nawet dzisiaj, w moje urodziny? – Powiódł za nią spojrzeniem, gdy chwyciła telefon.

– Naprawdę muszę… – Zamilkła, dostrzegając grymas zawodu na jego twarzy. – Masz rację. – Wcisnęła czerwoną słuchawkę i wypuściła z płuc głębokie westchnienie. – Dzisiaj jest twój dzień. Mam coś dla ciebie. – Chwyciła pakunek, który następnie mu wręczyła.

– Nie musiałaś…

– Otwórz – poleciła, nie potrafiąc zapanować nad zniecierpliwieniem.

Wybranie prezentu dla kogoś, kto mógł pozwolić sobie praktycznie na wszystko, stanowiło spore wyzwanie. Fallon czuła jednak, że świetnie sobie z tym poradziła. Nie odrywała wzroku od dłoni Taylora, gdy rozrywał kolorowy papier i rozwiązywał kokardę. Kiedy chwycił ramkę z ich wspólnym zdjęciem, na jego twarzy rozkwitł szczery uśmiech.

– Jest świetne.

– Otwórz kopertę – poprosiła, odbierając od niego fotografię. Postawiła zdjęcie na komodzie obok pucharu i kolekcjonerskiego modelu Impali 642.

– Cholera. – Taylor poderwał głowę i zerknął na Fallon. – To bilety na Rugby New York3?

– W ten czwartek – dodała. – Pomyślałam, że moglibyśmy…

– Zabiorę Nicka – stwierdził, sprawiając, że słowa dziewczyny stały się niesłyszalne.

Uśmiech dotychczas zdobiący jej usta nieco zmalał.

– Myślałam raczej o tym, że moglibyśmy pójść na mecz razem. Ostatnio spędzamy mało czasu tylko we dwoje…

– Lonie. – Uśmiechnął się. – Wiem, jak bardzo nie znosisz rugby. Nie musisz tego dla mnie robić.

– Właściwie…

Zamilkła, gdy Taylor objął dłonią jej policzek i cmoknął ją pośpiesznie w wargi.

– To chyba rzeczywiście nie dla mnie – dokończyła.

– Dziękuję za prezent. – Odłożył bilety obok zdjęcia.

Z korytarza dobiegł głos Nicka, wiecznego podrywacza, niepoprawnego kobieciarza i najlepszego przyjaciela Taylora:

– Emerson!

Blondyn westchnął.

– Nie da mi spokoju, jeżeli się z nim nie napiję. Znajdę cię później. W porządku?

– Jasne.

Kiedy Taylor zniknął wśród śmiechu i odgłosów muzyki, Fallon zerknęła na ich wspólne zdjęcie. Zrobili je kilka tygodni wcześniej, gdy spędzali weekend w domku w górach. Nagle uświadomiła sobie, że był to ostatni raz, kiedy mieli chwilę tylko dla siebie.

Miała o to do siebie żal. Może gdyby poświęcała odrobinę mniej czasu na naukę, wszystko mogłoby wyglądać inaczej. Świat przecież by się nie zawalił, gdyby czasami nieco odpuściła i pozwoliła sobie na coś więcej niż godziny spędzone nad książkami. Coś uniemożliwiało jej jednak odłożenie nauki na drugi plan. Być może była to świadomość, że jej tata musiał brać nadgodziny, by opłacać studia. Rodzice traktowali taki stan rzeczy jako oczywistość, choć Fallon wiele razy próbowała przekonać ich, że mogłaby znaleźć pracę.

– Nie dzisiaj. – Stanęła przed lustrem i poprawiła kruczoczarne włosy, które długimi pasmami opadały na częściowo odkryte plecy. – Nie dzisiaj – powtórzyła szeptem, zerkając w oczy własnemu odbiciu.

Naprawdę pragnęła aż tak bardzo się tym nie zamartwiać. Miała wrażenie, że czasami stresowała się nawet wtedy, gdy wiatr zawiał nieco mocniej, niż powinien.

Odetchnęła głęboko, przywołując umysł do porządku, a właściwie odcinając go od wszystkiego, co mogło zepsuć ten wieczór.

Ekran telefonu ponownie się zaświecił, ale Fallon już zdążyła się odwrócić i ruszyć w stronę drzwi, więc nie mogła tego spostrzec. Wyszła na korytarz, zostawiając dzwoniące urządzenie w ciemnościach pustej sypialni.

Dziewczyna wkroczyła w świat, którego częścią nigdy nie miała się stać – bogate dzieciaki, piękne długonogie dziewczyny ubrane w coś, co bardziej przypominało bikini niż sukienki. Dzieciaki, które nie musiały martwić się o przyszłość, bo tuż za rogiem czekała na nie rodzinna spuścizna.

Helling przeszła przez salon wielkości boiska do koszykówki. Musiała przecisnąć się przez tłum zgromadzony przy okrągłym stole, gdzie dwójka dawnych znajomych Taylora właśnie urządzała wyścig zatytułowany: „Kto szybciej opróżni dziesięć kieliszków tequili”.

Gdy w końcu udało jej się dostać do kuchni, podeszła do wyspy wyglądającej jak szwedzki stół. Na blacie leżało kilka opakowań pizzy, porozrzucane plastikowe kubki i poprzewracane butelki z alkoholem. Fallon zmarszczyła brwi, dostrzegając karafkę z bursztynowym płynem. Była to ulubiona whisky ojca Taylora. Ktoś musiał wykraść ją z jego gabinetu.

Robert Emerson przebywał za miastem, nie mając pojęcia, że w jego domu odbywają się właśnie zawody w piciu alkoholu na czas ani że w łazience na pierwszym piętrze ktoś tej nocy najprawdopodobniej straci dziewictwo.

Fallon chwyciła karafkę z whisky. Zamierzała odnieść ją do gabinetu i odłożyć w bezpieczne miejsce. Nawet nie chciała wyobrażać sobie reakcji Emersona, gdyby pewnego dnia zajrzał do barku i nie odnalazł w niej ulubionej whisky. Wina spadłaby na Taylora, bo tylko on wciąż mieszkał z ojcem.

– Myślałam, że Fallon Helling stroni od alkoholu.

Brunetka zamarła ze szklanym naczyniem w dłoni i z ukłuciem wściekłości, którą nagle poczuła głęboko w sercu. Sądziła, że nic nie zdoła wyprowadzić jej z równowagi w zaledwie ułamek sekundy, ale Meredith Benson już za czasów liceum wykazywała się talentem w byciu przesadnie irytującą.

Fallon odwróciła się w stronę dziewczyny, która wyglądała jak nieudolna kopia Kylie Jenner, i przywołała na twarz lekki uśmiech. Zanim zdołała odpowiedzieć na zaczepkę, Meredith dodała:

– Ale, jak widać, ludzie się zmieniają. – Uniosła chudą, opaloną dłoń i musnęła palcami szklaną zatyczkę karafki, by następnie odłożyć ją na kuchenny blat, z którego zgarnęła jeden z czerwonych kubków. – Gdzie zgubiłaś swoją cnotliwość, Helling? – Wyjęła z dłoni Fallon karafkę i napełniła kubek drogą whisky. – Zostawiłaś ją w tym samym miejscu, co godność, kiedy zaczęłaś pieprzyć się z Emersonem?

Gdy związek Fallon i Taylora wyszedł na jaw, w liceum narodziło się wiele plotek. Niektóre zazdrosne dziewczyny, w tym Meredith, nie potrafiły pogodzić się z tym, że ktoś noszący nazwisko Emerson mógłby zakochać się w dziewczynie, która nie mieszka w marmurowej willi i nie spędza weekendów na zakupach w Mediolanie.

Słowa z czasem raniły jednak coraz mniej, aż stały się zbyt ciche, by dłużej sprawiać ból.

– To urocze, że tak bardzo się o mnie troszczysz, Meredith. – Fallon zabrała blondynce alkohol. – Ale następnym razem trzymaj ręce przy sobie i nie dotykaj czegoś, co nie jest i nigdy nie będzie twoje.

Meredith posłała jej mordercze spojrzenie, najwyraźniej odnajdując w tych słowach głębsze znaczenie. Choć wyglądała na głupią, wcale taka nie była.

– Nie stój tutaj za długo. – Chwyciła kubek z whisky pana Emersona. – Chyba nie chcesz przegapić wygranej swojego chłopaka, prawda? – rzuciła przez ramię, a jej idealnie białe zęby błysnęły, gdy usta ułożyły się w nieco zbyt szeroki uśmiech.

Helling zmarszczyła brwi i nie potrafiąc zignorować nagłego uczucia niepokoju, ruszyła za Meredith, która poprowadziła ją do salonu, gdzie wokół stołu zgromadziło się jeszcze więcej osób.

Teraz miejsce poprzedniej dwójki zajmowali Taylor i Nick.

– Cholera – mruknęła, uświadamiając sobie, że to nie mogło dobrze się skończyć.

Odstawiła whisky na stolik. Musiała zapobiec tej tragedii, bo najwyraźniej nikt z tych, którzy przyglądali się całemu widowisku, nie wiedział, że wypicie z rzędu tylu kieliszków tak mocnego alkoholu może mieć tragiczne skutki.

Zanim udało jej się przepchnąć przez tłum, Taylor zdążył opróżnić już trzy kieliszki. Krzywił się za każdym razem, kiedy miał przełknąć gorzki alkohol. Nie miał mocnej głowy, ale najwidoczniej wizja porażki wydawała mu się o wiele gorsza niż zatrucie alkoholem i trafienie do szpitala.

– Oszalałeś? – zapytała, gdy w końcu dotarła do stołu.

– Nie teraz – rzucił, nawet na nią nie patrząc.

– Przestań, to naprawdę może się źle skończyć…

Taylor zerknął w bok i chwycił kolejny kieliszek, gdy zauważył, że Nick prawie go doganiał. Unosząc szkło do ust, napotkał spojrzenie Fallon.

– Proszę… – Ściszyła głos, jednak nawet to nic nie dało. Kieliszek został opróżniony do dna, podobnie jak dwa kolejne.

Zarówno Taylor, jak i Nick, zachęcani krzykami kolegów, nie zamierzali przestać, a Fallon nie zamierzała pozwolić, by któryś z nich zaraz wylądował w szpitalu. Zasłoniła jeden z dwóch ostatnich kieliszków dłonią.

– Twój ojciec jutro wraca do miasta – przypomniała, mając nadzieję, że zdoła dotrzeć do chłopaka.

Nick dostrzegł zawahanie na twarzy najlepszego kumpla i rzucił z przekąsem:

– Boisz się tatusia, Emerson?

Wzrok, jakim Taylor obdarzył Fallon, w ułamku sekundy stwardniał. Chłopak chwycił kieliszek, którego nie zdołała zasłonić, i nie odwracając wzroku, jednym łykiem wypił jego zawartość. Miał gdzieś własne zdrowie i fakt, że dziewczyna się o niego martwiła. Liczyło się tylko to, aby nie stracić w oczach znajomych.

Przełknął alkohol, a sekundę później z jego płuc wyrwał się zduszony kaszel. Musiał chwycić się stołu, by nikt nie dostrzegł, że już ledwo stał na nogach. Gdy sięgnął po ostatni kieliszek, Fallon chwyciła szkło, uniosła je do warg i opróżniła do dna.

Gorzki smak tequili wypełnił jej usta. Potrzebowała chwili, aby zmusić się do przełknięcia trunku. Taylor nie odrywał od niej spojrzenia. Oddychając ciężko i wciąż trzymając się krawędzi blatu, powoli zmarszczył brwi w grymasie irytacji.

– Nie prosiłem cię o pomoc – warknął, choć głos miał bardziej bełkotliwy i niewyraźny niż chwilę wcześniej. – Nie prosiłem o pieprzoną pomoc, Fallon! – krzyknął.

W jednej chwili śmiechy kompletnie ucichły. W ciszy słychać było jedynie przyśpieszony oddech Taylora i szepty. To jednak nie jego wybuch złości skutecznie uciszył zgromadzony tłum i muzykę. Zrobiło to pojawienie się Christiana Emersona, o czym Fallon przekonała się, gdy kilka sekund później odwróciła głowę.

Dostrzegła mężczyznę w czerni. Stał w wejściu do salonu. To właśnie on, choć z jego ust nie padło jeszcze ani jedno słowo, sprawił, że nikt nie odważył się wziąć nawet głębszego wdechu. Nawet Nick, który zazwyczaj miał najwięcej do powiedzenia, pośpiesznie cofnął się o krok, uciekając z centrum widowiska.

Tymczasem Christian Emerson przesunął spojrzeniem po tłumie. Ubrany w idealnie skrojony garnitur i z twarzą zdradzającą lekką irytację tak bardzo przypominał ojca, przez co przerażał Fallon jeszcze bardziej.

– Za pięć minut ma was wszystkich tu nie być. – Miał głos barwy aksamitu przesiąkniętego złowrogim spokojem.

Kilka rzuconych przez niego słów wystarczyło, aby w zaledwie trzy minuty salon kompletnie opustoszał. Fallon przez ułamek sekundy rozważała, czy nie wymknąć się razem z tłumem, ale postanowiła zostać.

Dopiero gdy drzwi w końcu się zamknęły, a w posiadłości zapanowała cisza, Christian pokonał dwa stopnie oddzielające hol od salonu. Ominął kilka plastikowych kubków leżących na posadzce, po czym ruszył w stronę stołu.

Dziewczyna cofnęła się o krok, ale to wystarczyło, by poczuła krawędź blatu wbijającą się w biodro.

Dziedzic fortuny Emersonów nie poświęcił Fallon ani jednego spojrzenia. Skupiając się na młodszym bracie, powiedział:

– Ojciec będzie tutaj za dwie godziny. Lepiej, żebyś zdążył do tego czasu posprzątać bałagan, którego narobiłeś. – Jego głos zmienił barwę. Był zimny niczym lód.

Taylor spuścił wzrok. Wyglądał jak skarcony dzieciak, i to wcale nie przez fakt, że różnica wieku dzieląca jego i Christiana wynosiła prawie dwanaście lat.

Fallon pytała chłopaka o relację ze starszym bratem tylko raz i to w zupełności wystarczyło, by zorientowała się, że nie jest to przyjemny temat. Postanowiła więc więcej go nie poruszać, nawet jeśli ciekawość momentami nie dawała jej spokoju.

Nie miała okazji zbyt długo o tym myśleć, bo poczuła, że ciężar wzroku Christiana przyszpilił ją do podłogi. Potrzebowała kilku sekund i ogromnej ilości odwagi, aby odwzajemnić spojrzenie mężczyzny.

– Powinnaś wrócić do domu – oznajmił. Nie było to propozycją ani tym bardziej sugestią.

Christian Emerson nie był człowiekiem, który cokolwiek sugerował. Po prostu kazał jej się wynosić, bo podobnie jak jego ojciec uważał Fallon za szpetną plamę na wizerunku ich idealnej rodziny.

Dziewczyna przeniosła wzrok na Taylora. Sądziła, że stanie w jej obronie lub coś powie, ale ten nawet na nią nie spojrzał. Nie była pewna, czy tak bardzo bał się brata, czy po prostu wciąż był na nią wściekły za to, co stało się przed kilkoma minutami.

– Muszę tylko pójść po swój telefon – mruknęła, zerkając na Christiana.

Nie chciała patrzeć w jego oczy dłużej, niż było to konieczne. Cholera, nie chciała nawet stać w tym samym pomieszczeniu co on, więc jeszcze raz spojrzała na Taylora, po czym pośpiesznie opuściła salon. Zwolniła dopiero, gdy znalazła się na schodach. Miała nadzieję, że uda jej się usłyszeć strzępki rozmowy braci, ale nic nie zmąciło ciszy od dłuższego czasu panującej w pomieszczeniach.

Fallon zabrała swój telefon z komody w sypialni, gdzie odnalazła także kurtkę. Gdy wróciła do salonu, zastała tam jedynie Taylora. Odwrócony tyłem do wejścia, sprzątał puste kieliszki ze stołu.

– Pomogę ci…

– Christian miał rację – uciął, wciąż się nie odwracając. – Powinnaś wracać do domu. Zamówię dla ciebie taksówkę.

– Poradzę sobie. – Stanęła tuż za nim i uniosła dłoń, jednak zawahała się, zanim jej palce dotknęły jego ramienia. – Myślałam, że twój ojciec ma jakieś spotkanie za miastem.

– Bo to prawda. Miał wrócić dopiero jutro, ale sprawy potoczyły się szybciej, niż przypuszczał, i będzie za chwilę w domu. – Odetchnął głęboko. – Christian przyjechał zabrać jakieś papiery z jego gabinetu.

– Taylorze…

Zamilkła, kiedy w końcu na nią spojrzał. Jego wzrok wciąż był nieco zamglony, choć nagłe pojawienie się brata wyraźnie zdołało otrzeźwić chłopaka.

– Przepraszam, że na ciebie nakrzyczałem. Wiem, że nie chciałaś źle. Nick wpadł na pomysł z piciem, a ja jak ostatni idiota się na to zgodziłem.

– Przykro mi, że to wszystko tak się skończyło.

– Jedź do domu – polecił. – Lepiej, żeby mój ojciec cię tutaj nie widział. Pewnie i tak dowie się o imprezie. – Skrzywił się.

– Daj znać, gdy wróci, okej? – Objęła dłońmi policzki chłopaka, pochyliła się i złożyła na jego wargach krótki, pełen czułości pocałunek. – Smakujesz tequilą – mruknęła, przez co Taylor mimowolnie się uśmiechnął.

– Uważaj na siebie.

Fallon opuściła posiadłość Emersonów. Założyła kurtkę i ruszyła w dół kamiennego podjazdu. Na jego końcu znajdowała się ogromna żelazna brama, która oddzielała tę niebotycznie wielką willę od zwykłego, szarego świata.

Blask padający z ekranu telefonu oświetlił twarz dziewczyny wśród ciemności. Skrzywiła się, widząc siedem nieodebranych połączeń od Noela. W końcu odpuścił i zapewne zadzwonił do rodziców. Wiedziała, że brat będzie na nią o to zły, ale Taylor miał pod tym względem sporo racji – zbyt często wyciągała Noela z kłopotów.

Kiedy dotarła do bramy i już miała wybrać numer taksówki, usłyszała nadjeżdżający samochód. Sekundę później na jej nagie nogi padło światło reflektorów czarnego maserati. Fallon sądziła, że auto przejedzie przez bramę i w końcu zniknie wśród mroku, ale sportowy wóz zatrzymał się tuż obok niej.

Przyciemniana szyba opadła, ukazując twarz Christiana Emersona.

– Podwiozę cię – oznajmił.

Dziewczyna przełknęła zaskoczenie i w końcu uniosła telefon.

– Zamówię taksówkę. Nie chcę sprawiać…

– Wsiadaj – wtrącił, odwracając wzrok w stronę bramy, jakby chciał dać do zrozumienia, że dyskusja na ten temat dobiegła końca.

Brunetka przypomniała sobie tę samą myśl, która wpadła do jej głowy kilkanaście minut wcześniej, gdy zobaczyła go w salonie: Christian Emerson nie jest człowiekiem, który składa propozycje. Nie pyta o zdanie, nie sugeruje. Po prostu rozkazuje, zupełnie jakby brał na własność wszystko, na co tylko spojrzy.

Mimo że wizja spędzenia całej drogi tak blisko tego mężczyzny wydawała się dziewczynie nie tyle niedorzeczna, co przerażająca, bez słowa wsiadła do samochodu i zajęła miejsce pasażera.

– Zapnij pasy – polecił.

Żelazna brama rozsunęła się, wydając z siebie cichy chrzęst.

W samochodzie panował nieprzyjemny chłód, więc Fallon wsunęła dłonie pomiędzy uda. Nie zamierzała poprosić, by mężczyzna włączył ogrzewanie. Nie zamierzała nawet się odzywać. Przynajmniej do momentu, aż w końcu zebrała w sobie dość odwagi – i może równie dużo szaleństwa – i w końcu mruknęła niepewnie:

– Wasz ojciec się wścieknie, gdy się dowie, że Taylor urządził imprezę, prawda?

Odwróciła głowę, by spojrzeć na profil Christiana. W ciemności wypełniającej samochód rysy twarzy bruneta wydawały się mniej ostre i surowe, niż gdy stał wśród bieli salonu.

Fallon próbowała przypomnieć sobie wszystkie jego zdjęcia, które widziała na okładkach biznesowych magazynów czy w internecie. Portale plotkarskie lubiły takie osobowości jak Christian Emerson – pełne sprzeczności. Media za wszelką cenę próbowały doszukać się wady w jego idealnym wizerunku.

Fallon ją znała – Christian Emerson był dupkiem. Miała okazję przekonać się o tym podczas ich pierwszego spotkania, a także każdego następnego. Mężczyzna nigdy nie próbował ukryć faktu, że nie przepadał za dziewczyną.

– Jeżeli się dowie – odpowiedział.

Samochód wyjechał za bramę. O tak późnej porze przedmieścia Nowego Jorku, szczególnie w piątek, wciąż tętniły życiem. Na chodnikach można było dostrzec grupy roześmianych nastolatków. Z domów, które mijali, dobiegały głośne dźwięki muzyki.

– Co musi się stać, żeby się o tym nie dowiedział? – Przełknęła z trudem, kiedy odwzajemnił jej spojrzenie.

– Próbujesz dobić ze mną targu? – W jego głosie rozbrzmiało suche rozbawienie. – Naprawdę musisz kochać mojego brata.

– Ile kosztuje twoje milczenie?

Kącik ust Christiana drgnął ku górze, a jego wzrok przesunął się w dół. Fallon poczuła ciężar spojrzenia zielonych oczu Emersona najpierw na dekolcie, a potem na nagich udach, pomiędzy którymi trzymała zmarznięte dłonie.

– Prześpij się ze mną. – Zanim dziewczyna zdołała przełknąć zaskoczenie i nagłe uczucie niepokoju, Christian krótko się zaśmiał i znowu skupił się na drodze. – Żartuję. Nie interesują mnie dzieci.

– Nie jestem dzieckiem. – Szybko ugryzła się w język.

Christian był od niej o trzynaście lat starszy, ale fakt, że patrzył na nią jak na dzieciaka, ani trochę jej się nie podobał.

– To twój brat. – Nie odpuszczała. – Wiesz, że dzisiaj są jego urodziny?

Emerson nie odpowiedział, a jego twarz nie zdradzała, czy ta wiadomość go zaskoczyła. Był niczym betonowa ściana.

– Mógłbyś ten jeden raz po prostu… stanąć po jego stronie?

– Mój brat musi brać odpowiedzialność za swoje czyny. W innym wypadku do końca życia będzie jedynie rozwydrzonym dzieciakiem, który potrafi myśleć tylko o jednym.

– Twierdzisz, że robisz to dla jego dobra?

– A ty sądzisz, że…

– Niedobrze mi – wybełkotała, czując gwałtowne mdłości.

Christian oderwał wzrok od drogi.

– Chyba będę wymiotować – dodała.

– Teraz?

– Mhm. – Zdołała skinąć głową.

Samochód gwałtownie skręcił i zatrzymał się na poboczu.

Fallon w ciemności odnalazła klamkę, otworzyła drzwi i zdołała w ostatniej chwili chwycić się karoserii, nim mocniej zakręciło jej się w głowie. Czuła ciężar wypitego drinka na żołądku, a teraz również w gardle.

Odeszła kilka kroków w kierunku drzewa, zanim mdłości w końcu stały się nie do zniesienia i zwymiotowała. Od rana nie zjadła zbyt wiele, więc już po chwili jej żołądek był zupełnie pusty.

Wyprostowała się, czując w ustach smak tequili. Czuła się tak, jakby wypiła kolejny kieliszek. Właśnie dlatego nigdy nie sięgała po alkohol – miała tak słabą głowę, że nawet niewielka jego ilość była w stanie ją pokonać.

Wytarła usta wierzchem ręki i odwróciła się w kierunku Emersona, który w czasie, gdy ona pozbywała się zawartości żołądka, zdążył wysiąść z auta. Teraz stał oparty o jego bok, z dłońmi w kieszeniach garniturowych spodni i z lekkim, pełnym satysfakcji uśmiechem przyklejonym do przystojnej twarzy.

Tej jednej rzeczy Helling niestety nie mogła mu odmówić – był zniewalający. Emersonowie najwidoczniej po prostu mieli to w genach. Szkoda, że empatii i życzliwości nikt im w nich nie przekazał.

– Gdy dorośniesz, zrozumiesz, że w naszym świecie nie ma dla ciebie miejsca – rzucił, kiedy dziewczyna ruszyła w stronę auta. – Obyś była dość mądra, by pojąć to, zanim ktoś cię złamie. Taylor cię nie obroni.

Fallon wyciągnęła z samochodu swój telefon.

– Dzięki za przejażdżkę i cenną radę. Resztę drogi pokonam na nogach.

– Nie masz pojęcia, co robisz – zatrzymał ją, kiedy się odwróciła. – Nie pasujesz tutaj. To nie rada. To ostrzeżenie.

Brunetka zacisnęła zęby. Przez to, co przeszła w liceum, zdołała przywyknąć do podobnych słów, ale te w ustach Christiana Emersona wydawały się o wiele gorsze. Sposób, w jaki to mówił, i wyższość pobrzmiewająca w jego głosie raniły bardziej.

Po policzku dziewczyny spłynęła łza. Tylko jedna. Na więcej nie mogła sobie pozwolić. Nie chciała dać mu tej satysfakcji.

Nie odpowiedziała, zamiast tego bez słowa ruszyła przed siebie. Zdołała postawić zaledwie kilka kroków, gdy telefon, który trzymała w dłoni, zawibrował. Na ekranie pojawił się nieznany numer.

– Tak? – Przycisnęła urządzenie do policzka i pociągnęła nosem.

– Fallon Helling?

– Tak, to ja.

– Dzwonię z komisariatu przy Clark Street4.

– Coś się stało?

– Chodzi o pani rodziców.

Czas gwałtownie zwolnił.

– Zdarzył się wypadek. Bardzo mi przykro…

Fallon poczuła, że jej nogi zaczęły słabnąć. Dłoń nieświadomie wylądowała na reflektorze czarnego maserati. Dziewczyna poczuła ciepło lampy pod palcami i szybkie bicie własnego serca. Zamknęła oczy, zmuszając się do oddychania. Jej płuca oplótł silny ból. Z gardła wyrwał się dźwięk przypominający świst wiatru.

Noel, pomyślała. Rodzice pojechali, żeby go odebrać.

Słowa opuściły usta Fallon wbrew jej kontroli:

– Byli sami?

– Tak.

Poczuła ulgę. To uczucie trwało jednak tylko marną sekundę, po której po prostu się poddała – telefon wysunął się spomiędzy jej palców i wylądował na jezdni. Roztrzaskał się na kawałki.

Godzinę wcześniej, gdy nie odebrała telefonu od brata, nie przypuszczała, że tego wieczoru jej życie zamieni się w piekło. Rodzina Emersonów miała stanowić jego nieodłączną część.

Rozdział 1

Barcelonę od Nowego Jorku dzieliło ponad trzy i pół tysiąca mil i prawie dziewięć godzin lotu. Zgodnie z planem samolot powinien wylądować na lotnisku Johna Kennedy’ego o piątej rano, ale przez złe warunki pogodowe lot został opóźniony o blisko cztery godziny, co stanowiło niedogodność, na jaką Christian nie mógł sobie pozwolić.

Jeszcze przed wylotem zdążył poinformować ojca, że pomimo opóźnienia dotrze na poranne spotkanie na czas. Wiedział jednak, że przed rozmową z zarządem nie zdąży wziąć prysznica ani zmienić garnituru.

Christian Emerson nie znosił, gdy coś szło nie po jego myśli.

Wyjrzał przez okno, starając się zignorować narastającą irytację. Gdzieś w dole pośród mgły i chmur majaczyła panorama miasta. Za kilkanaście minut Christian miał wrócić do codzienności, którą porzucił, wylatując do Hiszpanii. Choć spędził w Barcelonie tylko kilka dni, nie mógł pozbyć się wrażenia, że zdołał odzwyczaić się od szarości Nowego Jorku.

Mimo mglistej pogody prywatny samolot Emerson Company bez większych problemów wylądował na płycie lotniska, gdzie czekała podstawiona przez firmę czarna limuzyna.

Sebastian, prywatny kierowca Christiana, zapakował walizkę do bagażnika, zajął miejsce za kierownicą, poprawił lusterko i zerknął na bruneta.

– Witamy w domu, panie Emerson.

Christian lekko skinął głową. Nie miał nastroju na poranne pogawędki o pogodzie ani na wymuszone uprzejmości. Polecił kierowcy, by ten zawiózł go prosto do firmy, po czym rozsiadł się wygodniej na tylnym siedzeniu limuzyny i zamknął oczy. Nie spał od prawie czterdziestu godzin. Przed wylotem musiał dopiąć wszystkie formalności, które miał przekazać ojcu, a w samolocie nie potrafił zmrużyć oka. Kiepsko znosił długie loty.

Uporczywy ból rozlał się w skroniach mężczyzny, a zmęczenie odezwało się w każdym zakamarku ciała, które domagało się odpoczynku. Emerson nie zdołał zapanować nad lekkim wzdrygnięciem.

– Wszystko w porządku?

Christian uniósł powieki i w lusterku napotkał spojrzenie Sebastiana.

– Tak. – Podwinął rękaw marynarki, spojrzał na zegarek, po czym oznajmił: – Za dziesięć minut muszę być na miejscu.

Kierowca skupił uwagę na drodze, rozumiejąc, że powinien się pośpieszyć.

Przez resztę trasy w samochodzie panowała cisza, którą co jakiś czas przerywały odgłosy Nowego Jorku. Christian uświadomił sobie, że była to jedna z wielu spraw, za którymi nie zatęsknił podczas swojej nieobecności w mieście.

Dotarcie do siedziby Emerson Company zajęło Sebastianowi nieco ponad dziesięć minut. Ogromny szklany wieżowiec mieścił się w południowej części Queens5. Hol pokryty jasnym marmurem o tak wczesnej porze świecił pustkami. Firma budziła się do życia dopiero około dziesiątej, więc Christian dostał się do windy, nie wpadając po drodze na nikogo, z kim musiałby rozmawiać.

Gabinet mieścił się na pięćdziesiątym drugim piętrze. Do dwuskrzydłowych drzwi, które ojciec Christiana kazał wykonać na zamówienie, prowadził długi korytarz. Biurko, zza którego Emersonowi zazwyczaj posyłała uśmiech śliczna, młoda asystentka, teraz było puste.

W budynku panowała cisza, więc Christian zdołał usłyszeć głos ojca, jeszcze zanim chwycił klamkę.

– Wiem, co robię.

Drugi głos z pewnością należał do Malcolma, jednego z najbliższych współpracowników Roberta Emersona, a także jego wieloletniego przyjaciela:

– Nie zamierzam ingerować w twoje decyzje, ale plotki, które od pewnego czasu krążą po firmie, zaczynają niepokoić pracowników.

– Wiem, jakie ty i reszta zarządu macie zdanie o Taylorze.

Christian zmarszczył brwi na wzmiankę o młodszym bracie. Nieznacznie przybliżył się do drzwi, gdy jego ojciec dodał:

– Ale to wciąż mój syn.

– Martwi mnie jego wiek. Przecież on ma dopiero dwadzieścia trzy lata.

– Kiedy zakładałem firmę, miałem niewiele więcej lat niż on teraz. Jestem pewien, że zdoła mnie zastąpić. Christian mu w tym pomoże.

Brunet cofnął się o krok, zaciskając pięść, jakby mosiężna klamka poparzyła jego palce. Nagle zmęczenie stało się o wiele bardziej uciążliwe niż kilka chwil wcześniej, gdy mężczyzna siedział w limuzynie. Skrzywił się, mając nadzieję, że źle zinterpretował słowa ojca, że to wszystko było jedynie skutkiem braku snu i bólu głowy.

Wtedy, jakby dla potwierdzenia obaw Christiana, Robert Emerson powiedział:

– Wiem, że nie tego się spodziewałeś, Malcolmie, dlatego rozumiem twoje zaskoczenie. Niemniej mam nadzieję, że będziesz pomagał Taylorowi tak, jak przez ostatnie lata pomagałeś mnie.

– Przecież wiesz, że nieważne, jaką podejmiesz decyzję, możesz na mnie liczyć. – W głosie Malcolma rozbrzmiała nuta powątpiewania. – Poinformowałeś już synów o swojej decyzji?

– Nie. Zrobię to po moich urodzinach. Do tego czasu proszę, byś ty również nikomu o tym nie wspominał.

Christian zacisnął zęby. Pięćdziesiąte piąte urodziny jego ojca miały odbyć się za niespełna dwa miesiące.

– Oczywiście. – Malcolm w końcu porzucił tamten temat i zapytał: – Christian wraca dzisiaj z Hiszpanii?

– Tak. Uprzedził mnie, że samolot ma drobne opóźnienie, ale powinien dotrzeć na spotkanie zarządu na czas. Dla pewności przesunąłem zebranie o pół godziny. Chciałbym dzisiaj omówić sprawę hotelu w Barcelonie.

Christian cofnął się o kolejny krok i odczekał dłuższą chwilę, zanim ponownie dotknął klamki. Potem popchnął ciężkie drzwi i wszedł do gabinetu ojca, przerywając rozmowę mężczyzn. Starał się, aby wyraz jego twarzy nie zdradził tego, że usłyszał część rozmowy.

Robert Emerson zajmował miejsce za dębowym biurkiem. W ulubionym szarym garniturze nie wyglądał na człowieka po pięćdziesiątce. Jego ciemne, wciąż nieskalane siwizną włosy były starannie ułożone.

Malcolm Greyson, niski, pulchny człowiek w nieco za dużym, grafitowym garniturze stał po przeciwnej stronie biurka i na widok Christiana wyraźnie zesztywniał.

– Christianie. – Ojciec przywdział na twarz swój typowy, niemal niezauważalny uśmiech. Robert Emerson, podobnie jak jego najstarszy syn, nie zwykł się śmiać ani uśmiechać. Była to jedna z wielu łączących mężczyzn cech. – Jak minęła podróż?

– Znośnie. – Christian zatrzymał się pośrodku gabinetu.

– Malcolmie. – Robert zwrócił się do przyjaciela. – To wszystko.

Greyson bez słowa skinął głową i zostawił ich samych.

– Wybacz to opóźnienie. Mam nadzieję, że nie wpłynie ono na spotkanie.

– Wyrobimy się ze wszystkim – zapewnił ojciec. – Jak poszły sprawy w Barcelonie?

– Wciąż brakuje znacznej części personelu, ale firma, którą poleciłeś mi zatrudnić, z pewnością sobie z tym poradzi.

– Opowiesz o szczegółach na zebraniu. Chcę, by zarząd poznał całą sytuację. Podobne błędy nie mogą się powtórzyć. Mam nadzieję, że zdajesz sobie z tego sprawę, Christianie.

– Tak – odparł krótko.

– Co z otwarciem?

– Odbędzie się za cztery tygodnie, tak jak początkowo zakładaliśmy. Nie przewiduję opóźnień.

– Obyś się nie mylił. Wiesz, że filia w Barcelonie ma dla nas szczególne znaczenie.

Christian przytaknął. Hotel w Hiszpanii był pierwszym obiektem Emerson Company, który miał powstać w Europie. Dotychczas sieć skupiała się na terenie Ameryki Północnej i Południowej. Rozszerzenie działalności na nowy kontynent było dużym i znaczącym krokiem w rozwoju. Krokiem, który firma postawiła głównie za sprawą Christiana.

– Dobrze się spisałeś. – Nawet pochwała brzmiała w ustach ojca niczym ciche ostrzeżenie, jakby próbował przypomnieć, że wciąż czekało ich dużo pracy. – Przygotuj się na spotkanie.

– Oczywiście. – Christian ruszył do wyjścia.

– Christianie?

Brunet zatrzymał się przy drzwiach, czując na sobie ciężar spojrzenia ojca. Nieśpiesznie się odwrócił.

– Tak?

– Od jutra w firmie będzie pracował Taylor. Uznałem to za dobry pomysł. Nie mogę dłużej pozwalać, by trwonił rodzinny majątek, skoro nie ma w nim żadnego wkładu własnego. Chciałbym, żebyś miał go na oku.

Christian poczuł narastającą złość. Musiał zacisnąć pięści, by choćby najdrobniejsza emocja nie wyrwała się spod jego kontroli i nie odznaczyła się na twarzy. Wiedział, że ojciec z pewnością dostrzegłby każdą zmianę.

– W porządku. Zajmę się tym – obiecał.

– Świetnie.

– To wszystko?

– Tak.

Opuścił gabinet, po czym bez słowa minął biurko, za którym miejsce zajmowała asystentka. Dopiero gdy wsiadł do windy, a metalowe drzwi odcięły go od spojrzeń pracowników, głęboko odetchnął.

Pragnął, aby złość uszła z niego równie szybko jak powietrze, jednak z każdą sekundą wydawała się coraz silniejsza. Przeniknęła do jego żył, wryła się w skórę. Nie chciała odejść.

Zjechał na niższe piętro. Cece, która od roku była sekretarką Christiana, zerwała się z miejsca, kiedy tylko dostrzegła go na końcu korytarza. Pośpiesznie poprawiła jasne włosy i skrzyżowała przed sobą szczupłe dłonie.

– Panie Emerson. – Uśmiechnęła się w życzliwy sposób. W sposób, którego Christian nie potrafił odwzajemnić.

– Skontaktuj się z Davidem i każ mu jak najszybciej się u mnie pojawić – rzucił, nie poświęcając kobiecie nawet spojrzenia. – I, na litość boską, przynieś mi kawy – dodał, a następnie zniknął za drzwiami.

Gabinet był nieco mniejszy od tego, który należał do jego ojca. W sercu pomieszczenia stało biurko, a za ogromnymi oknami rozciągał się widok na East River. Rzeka błyszczała w świetle poranka, czyniąc otaczające ją budynki nieco mniej ponurymi.

Christian pozbył się marynarki i poluzował krawat, który nagle wydawał się ciasny jak pętla. Następnie z westchnieniem opadł na krzesło.

Pokonanie dwudziestu pięter dzielących centrum graficzne od gabinetu Emersona zajęło Davidowi nieco ponad trzy minuty, po których wpadł przez dwuskrzydłowe drzwi. Pod pachą trzymał plik kartek, a za ucho wetknął rysik od tabletu.

Brązowe, długie do ramion włosy opadły mężczyźnie na policzki, kiedy zatrzymał się przy biurku. Ciemnozielona koszula, którą na sobie miał, była wygnieciona, ale taka niedbałość stanowiła nieodłączną część jego wizerunku.

– Nie wiedziałem, że już wróciłeś, ale to dobrze. Twój ojciec nie daje mi spokoju. Wydał zlecenie na nowe wizytówki. Od tygodnia nad tym siedzę. Przygotowałem już dwadzieścia trzy projekty, ale żaden z nich nie otrzymał akceptacji.

Słowa opuszczały usta Davida w tak szybkim tempie, że Christian nie miał siły tego przerwać. Ból znów zagościł w jego skroniach.

– Pomyślałem, że skoro obaj jesteście równie zgryźliwi i macie podobny gust, mógłbyś na to zerknąć i powiedzieć mi, co, do jasnej cholery, robię nie tak. – Odetchnął głęboko i chwycił jedną z kartek, którą umieścił tuż przed twarzą przyjaciela.

Christian przeniósł wzrok na projekt. Przyglądał mu się przez chwilę, po czym mruknął:

– Jest zbyt kolorowo.

– Zbyt kolorowo? – powtórzył David. – To sieć hoteli, a nie zakład pogrzebowy.

– Zmień czerwień na czerń – polecił.

– Mam jeszcze dodać nagrobki w tle? – Westchnął. – Okej, po co kazałeś mi przyjść? Tylko nie mów, że ty też masz dla mnie jakieś zlecenie.

– Ojciec chce dać firmę Taylorowi – odparł.

Usta Davida uformowały się w uśmiech, a jego piegowata twarz nieco się rozświetliła.

– Wiem, że Hiszpanię i Stany dzieli kilka godzin, ale dla twojej informacji pierwszy kwietnia był jakieś pięć miesięcy temu. Żartujesz, prawda? – Powoli pokręcił głową, nie wierząc w słowa, które wymówił: – Nie, nie żartujesz.

Christian wstał, wsunął dłonie do kieszeni spodni, a następnie stanął przy oknie. Chmury częściowo przesłoniły Słońce i miasto znowu wydawało się szare i bezbarwne.

– Skąd o tym wiesz?

– Słyszałem jego rozmowę z Greysonem.

– Cholera. Potrafiłbym zrozumieć, gdyby przekazał firmę jednej ze swoich byłych żon albo nawet swojemu psu, ale Taylor? Nie pamiętam, kiedy ostatnio go tutaj widziałem. Jesteś pewien, że się nie przesłyszałeś? Przecież wszyscy od zawsze wiedzieli, że to ty zajmiesz jego miejsce.

Nikt nie próbował nawet myśleć inaczej. Christian przez lata wypruwał sobie żyły i w dużej mierze właśnie dzięki niemu firma zaszła tak daleko. Gdyby teraz wszystko, na co tak długo pracował mężczyzna, wpadło w ręce jego młodszego brata, który zachowywał się jak rozwydrzony, bogaty dzieciak, Emerson Company ległoby w gruzach.

Nic nie przerażało Davida bardziej niż to, że jego szefem miałby zostać Taylor Emerson.

– Wiem, co słyszałem.

– Może twój ojciec jest chory? Może to jakiś kryzys wieku średniego albo… – David uciął, kiedy Christian wypuścił powietrze ustami. – Próbowałeś z nim o tym porozmawiać?

– Nie. I nie zamierzam tego robić.

David nie myślał o tym, by namawiać przyjaciela do zmiany zdania. Znał plotki krążące o jego ojcu. Robert Emerson nie znosił, jeśli ktoś mu się sprzeciwiał, a Christian w jakimś stopniu to po nim odziedziczył.

– Więc… Chcesz pozwolić, żeby Taylor…

– Nie – wtrącił, marszcząc ciemne brwi. – Oczywiście, że nie. Muszę tylko… zmusić mojego brata do błędu. Błędu, którego ojciec nie będzie w stanie mu wybaczyć.

David nie potrafił pozbyć się wrażenia, że oczy jego przyjaciela pociemniały. Znał Emersona wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że aż za bardzo przypominał ojca – zawsze zdobywał to, czego pragnął. Nawet jeżeli musiał grać nieczysto, aby tak się stało.

Moralność była ostatnim, z czym można było kojarzyć rodzinę Emersonów.

– Znam tę minę. – David przerwał ciszę. – Kiedy widziałem ją ostatnim razem, prawie wyrzucili nas ze studiów.

– Pamiętasz Fallon? – zapytał Christian z błyskiem w oku.

– Fallon Helling? Byłą dziewczynę twojego brata? Jasne. Nie znam nikogo, kto nienawidziłby waszej rodziny bardziej niż ona.

Kącik ust Christiana drgnął ku górze. David wiedział, że to nie mogło zwiastować niczego dobrego.

Rozdział 2

– O Boże!

Fallon poderwała gwałtownie głowę na dźwięk oburzonego głosu przyjaciółki. Dziewczyna niefortunnie uderzyła skronią o stolik, obok którego zbierała na kolanach kawałki rozbitej filiżanki.

– Cholera – syknęła, rozmasowując obolałe miejsce, i podniosła wzrok.

Laura zajmowała miejsce za ladą, na której leżało jedno z plotkarskich czasopism, jakie udało się kobiecie wygrzebać z zagraconej szafki.

– Angelina Jolie i Brad Pitt wzięli rozwód? – Uniosła gazetę i marszcząc brwi, podsunęła ją sobie pod nos.

Fallon wstała, otrzepała kurz z kolan i wrzuciła rozbitą filiżankę do ustawionego obok wejścia kosza. Potem zerknęła na przyjaciółkę, ruszyła w jej kierunku i mruknęła:

– Jakieś sześć lat temu.

Laura obróciła magazyn, spojrzała na widniejącą na nim datę, aż w końcu westchnęła ciężko i odłożyła gazetę. Rozejrzała się po opustoszałym lokalu, a jej wzrok tylko na moment zatrzymał się na szklanych drzwiach, znajdującej się za nimi ulicy i na ludziach, którzy w pośpiechu mijali cukiernię, jakby budynek był niewidzialny.

– Jeżeli tak dalej pójdzie, zacznę przynosić ze sobą planszówki, żebyśmy miały jakieś zajęcie.

– Jeżeli tak dalej pójdzie – wtrąciła Fallon – i ty, i ja stracimy pracę. Wiesz, że żadna z nas nie może sobie na to pozwolić.

– Jasne. Obie mamy dzieci na utrzymaniu.

– Lee…

– Wiesz, jakie mam zdanie o twoim bracie. Swoją drogą, jestem ciekawa, który z nich pierwszy dorośnie. Noel czy mój syn? Dla przypomnienia, Charlie ma cztery lata, twój brat niedługo skończy dwadzieścia.

– Chcę, żeby skupił się na studiach. Rodzice by tego chcieli – dodała nieco ciszej Fallon.

Wyraz twarzy Laury odrobinę złagodniał.

– Zastanawiałaś się kiedyś, czego chcieliby dla ciebie? – zapytała.

– To…

– Nieistotne? – dokończyła z westchnieniem. – W porządku. Nie będę cię dłużej męczyć. Nie dzisiaj. Ale nie myśl sobie, że tak łatwo ci odpuszczę. – Zeszła ze stołka i związała rude włosy w wysoki kucyk na czubku głowy. – Muszę udekorować tort dla pani Rilley.

– Potrzebujesz pomocy?

– Nie, poradzę sobie. Zresztą, wygląda na to, że masz klienta – rzuciła, zanim jej kolorowy sweter zniknął w ciemnościach zaplecza, gdzie mieściła się chłodnia do wypieków.

Dzwonek wiszący nad drzwiami zabrzęczał, powiadamiając o przybyciu nowego klienta. Pierwszego od blisko trzech godzin.

Fallon stanęła za ladą, poprawiła czarną spódniczkę i uniosła głowę, przywołując na twarz lekki uśmiech.

W wejściu do cukierni pojawił się wysoki mężczyzna o brązowych włosach, których końce muskały zielony płaszcz okrywający ramiona nieznajomego. Mógł mieć nie więcej niż trzydzieści kilka lat, choć gdy się uśmiechnął, jego twarz wydawała się niemal dziecięca.

– Dzień dobry. W czym mogę panu…

– Fallon. – Mężczyzna zatrzymał się przy blacie i wypowiedział jej imię.

Dziewczyna zmarszczyła brwi, a jej zaskoczenie najwyraźniej nie uszło uwadze mężczyzny, który uśmiechnął się nieco szerzej i zapytał:

– Nie pamiętasz mnie?

Przez kilka sekund wpatrywała się w jego twarz, próbując odnaleźć ją w pamięci. Jak się szybko okazało – bezskutecznie.

– Um… Przykro mi.

– David. – Nie wydawał się zrażony faktem, że Fallon go nie kojarzyła. – David Barton. Jestem przyjacielem Christiana Emersona.

Na dźwięk nazwiska, które padło z jego ust, uśmiech zniknął z twarzy Fallon, pozostawiając po sobie lekki grymas. Choć dziewczyna starała się nad tym zapanować, ucisk, który poczuła w żołądku, był nie do zniesienia, więc dopiero po pełnej ciszy chwili zapytała:

– Co dla ciebie, Davidzie?

Mężczyzna spojrzał na szklaną witrynę, a następnie wskazał jedną z wyższych półek.

– Wygląda… smakowicie.

– To bezy z kremem z białej czekolady i z malinami. Nasz specjał.

– W takim razie poproszę jedną.

Dziewczyna chwyciła metalową szpatułkę, wypuściła z płuc długi wydech i odwróciła się plecami do Davida, by zapakować bezę w biały kartonik z logiem cukierni. Czuła, że mężczyzna nieustannie jej się przyglądał, więc pośpiesznie zamknęła opakowanie, położyła je na ladzie i nabiła cenę na kasę.

– Cztery dolary.

– Reszty nie trzeba – powiedział, kiedy odebrała z jego ręki dziesięciodolarowy banknot.

Fallon obserwowała mężczyznę w milczeniu, kiedy zabrał pojemniczek z lady i cofnął się o krok. Spojrzał na nią jeszcze raz. Choć powinien się pożegnać i wyjść, wciąż stał w miejscu.

Fallon zdecydowała się przerwać ciszę.

– Jeżeli czekasz, aż zapytam, jak którykolwiek z nich się miewa, nie marnuj więcej czasu, bo nie zamierzam pytać.

– Nawet nie przeszło mi to przez myśl.

– W takim razie po prostu powiedz, po co przyjechałeś – rzuciła, krzyżując ręce na piersi. Zerknęła ponad jego ramieniem, w kierunku chodnika, przy którym stał sportowy samochód. Zanim zdążył zaprzeczyć, dodała: – Ludzie tacy jak ty nie zapuszczają się w te rejony Nowego Jorku, więc nie łudź się, że uwierzę, jeżeli powiesz, że to przypadek.

David uśmiechnął się kącikiem ust. Fallon Helling była taka, jak ostrzegł go Christian: nieustępliwa, niezwykle wygadana i do bólu szczera. Nawet nie próbowała ukryć niechęci do Emersonów, a Barton w jakimś stopniu ją rozumiał. Znał tę rodzinę zbyt długo, by mogło być inaczej. Nie zamierzał dłużej zwodzić dziewczyny, udając, że jego wizyta nie była celowym posunięciem.

– Christian mnie o to poprosił. – Zamilkł na moment, kiedy spostrzegł, że brunetka skrzywiła się na samo brzmienie imienia jego przyjaciela. – Chce się z tobą spotkać i omówić… – Próbował odpowiednio dobrać słowa, ale każde zdanie brzmiało w jego myślach sztywno i poważnie. – Pewną sprawę.

– Dlaczego nie przyjechał sam, tylko przysłał ciebie?

– Nie wiem. Może bał się, że jak tylko go zobaczysz, rzucisz w niego pierwszą rzeczą, jaka wpadnie ci w ręce? – Próbował rozluźnić atmosferę, bo czuł się tak, jakby Fallon pałała do niego równie wielką nienawiścią jak do Emersonów. A przecież był tylko posłańcem. Cholera, gdyby mógł cofnąć czas, odmówiłby, gdy Christian poprosił go o przysługę.

Dziewczyna nieświadomie wbiła palce we własne ramiona, jakby próbowała zapanować nad emocjami.

– Mógłbyś coś dla mnie zrobić?

David zawahał się, zanim odpowiedział:

– Tak, oczywiście.

– Przekaż Christianowi Emersonowi, że nie sądziłam, że jest aż tak wielkim tchórzem.

Na twarzy Fallon pojawił się szeroki, promienny uśmiech, który nie sięgnął jednak niebieskich oczu, wciąż przesiąkniętych rozdrażnieniem i irytacją.

Nagle z sąsiedniego pomieszczenia wyłoniła się rudowłosa kobieta w czerwonym, ubrudzonym kremem fartuchu.

– Fallon, mogłabyś… – Zamarła, kiedy zdała sobie sprawę z obecności Davida, który wciąż stał bez ruchu, trzymając w dłoniach pudełko. Przeskoczyła spojrzeniem między mężczyzną a Fallon. – Coś się stało?

– Nie. Pan właśnie wychodzi, prawda?

– Tak. – Zmusił się do uśmiechu. – Dziękuję za… – Uniósł kartonik. – Za to.

– Zapraszamy ponownie! – rzuciła radośnie Laura.

David opuścił cukiernię w tempie, jakie uznał za stosowne dla człowieka, który się śpieszy, a nie ucieka. Wsiadł za kierownicę błyszczącego mercedesa i dopiero gdy znalazł się kilka przecznic od Fallon Helling, odetchnął z ulgą.

Przedarcie się przez miasto i powrót do firmy zajęły mu prawie pół godziny. Po przekroczeniu progu Emerson Company natychmiast skierował się na piętro, na którym mieścił się gabinet Christiana.

Cece przepuściła mężczyznę bez słowa, tylko na sekundę unosząc wzrok zza monitora komputera.

David wpadł do biura, zastając przyjaciela stojącego przy oknie, z telefonem przyciśniętym do ucha i z lekko zirytowanym wyrazem twarzy.

Christian ruchem ręki dał Bartonowi znać, by poczekał, a potem w kilku niezbyt życzliwych słowach zakończył rozmowę.

– Wszystko w porządku?

– Nie. – Emerson zacisnął zęby, przez moment twardo wpatrywał się w telefon, aż w końcu wyjaśnił: – Problemy w Barcelonie. Nic wielkiego. Jak poszły sprawy z Fallon?

David rozsiadł się na skórzanym fotelu. W dłoni wciąż trzymał opakowanie.

– Musiałbyś widzieć jej minę, kiedy wypowiedziałem twoje nazwisko.

– Zgodziła się ze mną spotkać? – rzucił. – Nie mam czasu na pogawędki, Davidzie.

– Cóż, najpierw cię wyśmiała, a potem nazwała tchórzem, więc raczej nie napijecie się razem herbatki.

Christian prychnął pod nosem, po czym podszedł do biurka i z impetem odłożył na nie telefon.

David niemal podskoczył, gdy urządzenie z trzaskiem wylądowało na blacie. Znał przyjaciela wystarczająco dobrze, aby wiedzieć, że ten nie znosił, jeśli coś nie szło po jego myśli. Może porażki po prostu nie były dla ludzi noszących nazwisko Emerson?

– Przykro mi. Może istnieje inny sposób?

– Nie – uciął.

– Taylor już tutaj jest?

Christian zacisnął dłonie na oparciu swojego fotela z taką mocą, że aż pobielały mu knykcie. Na moment zamknął oczy, a kiedy kilka sekund później uniósł powieki, jego zielone tęczówki przepełniały gniew i zmęczenie.

– Greyson oprowadza go po firmie. Wracaj do siebie. Lepiej, żeby nie zauważyli twojej nieobecności w pracy.

David skinął głową. Wstał, nie odrywając spojrzenia od Emersona. Nie czekał na podziękowania ani na zwykłe: „Dobrze się spisałeś. Cieszę się, że Fallon Helling nie wydrapała ci oczu”. Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale wiedział, że żadne słowa otuchy nie zdołają przedrzeć się przez ścianę goryczy i złości, którą otoczył się Christian. Nagle mężczyzna przypomniał sobie o pudełku, więc położył je na biurku tuż przed brunetem.

– To dla ciebie.

– Co to jest?

– Coś, co być może zdoła osłodzić smak twojej porażki.

***

Kilka minut po siódmej Fallon z ulgą przekręciła wiszącą na drzwiach kartkę, zmieniając napis z „otwarte” na „zamknięte”. Mimo że tego dnia cukiernię odwiedziło niewielu klientów, dziewczyna czuła się potwornie zmęczona. Był to jej dziesiąty dzień pracy z rzędu i ciało zaczynało domagać się większej przerwy niż kilka godzin snu.

Laura wyłoniła się z zaplecza.

– Szef chyba nie przyjdzie. Może znowu upił się z Fergasem i próbuje go przekonać, że niedługo ureguluje zaległy czynsz.

Pan Fergas był starszym, wyjątkowo zgryźliwym mężczyzną, od którego ich szef wynajmował lokal. Choć obaj raczej kiepsko się dogadywali, łączyła ich słabość do taniej wódki i jeszcze tańszego wina. Głównie dzięki tej nici porozumienia Fallon i Laura wciąż miały gdzie pracować.

– Dasz radę zamknąć sama? – zapytała Lee. – Jeśli wrócę do domu chociaż minutę po ósmej, opiekunka policzy mi za dodatkową godzinę.

– Jasne. – Odebrała od kobiety pęk kluczy. – Swoją drogą, ona nieźle się ceni. Nie myślałaś o zatrudnieniu kogoś tańszego?

– Charlie ją lubi, a przynajmniej toleruje. Nie pogryzł jej tak jak poprzedniej opiekunki. – Skrzywiła się.

– Powinnaś kiedyś przyprowadzić go ze sobą. Dawno go nie widziałam.

– Wyrasta na małego diabła. – Ruszyła w kierunku drzwi. – Muszę już iść, bo inaczej nie zdążę na metro. Do jutra!

Fallon została sama w cukierni. Zgasiła światło na zapleczu, zabrała stamtąd swoją kurtkę i torebkę, a potem upewniła się, że kasa fiskalna i puste lodówki były wyłączone. Gdyby o tym zapomniała, szef potrąciłby jej z pensji za większy rachunek za prąd.

Zgarnęła klucze z blatu, na którym je zostawiła, i właśnie wtedy w ciszy rozbrzmiał dźwięk dzwoneczka.

– Przepraszam, ale właśnie zamykam… – Słowa utkwiły jej w gardle, gdy w wejściu do cukierni zobaczyła mężczyznę w czerni. Mocniej zacisnęła palce wokół kluczy, przez co metal boleśnie wbił się skórę. – Czyżby Christian Emerson odnalazł w sobie dość odwagi, aby stanąć ze mną twarzą w twarz?

– To zabawne. – Przechylił delikatnie głowę, a kącik jego ust drgnął. – Minęły dwa lata, a ty wciąż nie nauczyłaś się trzymać języka za zębami, Helling.

Fallon przełknęła z trudem, odnajdując w słowach mężczyzny nawiązanie do tamtej nocy. Poczuła, że mięśnie jej ramion wyraźnie się napięły. W chwilach takich jak ta, kiedy zmęczenie i złość postanawiały stanąć naprzeciw jej samokontroli, dziewczyna miała ochotę nieco odpuścić. Wiedziała jednak, że nie mogła się na to zdobyć. Nie teraz, nie tutaj, nie przed Christianem Emersonem.

– Powiedz, czego ode mnie chcesz – rzuciła. – Miejmy to za sobą.

– Chcę porozmawiać. – Wsunął dłonie do kieszeni płaszcza i nieznacznie wzruszył ramionami. – Może dla odmiany przestaniesz zachowywać się jak naburmuszone dziecko i poświęcisz mi chwilę?

Emerson dostrzegł, że brunetka zadrżała z wściekłości. Nie potrafił zignorować faktu, jak wiele satysfakcji sprawiała mu świadomość, z jaką łatwością był w stanie wyprowadzić Fallon z równowagi.

– W porządku. – Choć na jej twarzy pojawiło się coś przypominającego uśmiech, w głosie wciąż pobrzmiewała złość.

Gdy Fallon się odwróciła, aby odłożyć klucze na kontuar, Christian pobieżnie rozejrzał się po lokalu, po czym usiadł przy jednym ze stolików. Skrzywił się z obrzydzeniem, zerkając na porysowany blat, z którego odchodziła farba.

– Niepotrzebnie się fatygowałeś. Twój ojciec już u mnie był.

Drgnął, słysząc głos dziewczyny. Powiódł za nią wzrokiem, gdy okrążyła stolik i usiadła po jego drugiej stronie, pilnując, by dzieląca ich odległość była nie mniejsza niż półtora metra.

– Mój ojciec? – Uniósł ciemną brew.

– Tak. Krótko po… – Głos na moment odmówił Fallon posłuszeństwa. Odkaszlnęła, aby nadać mu siły. – Po tym, jak rozstałam się z Taylorem. Reporterzy zaczęli kręcić się w moim pobliżu i bał się, że powiem coś, co mogłoby zszargać reputację waszej rodziny. Złożył mi więc wizytę i wymownie dał do zrozumienia, że jeżeli pisnę słowo, złamane serce będzie moim najmniejszym zmartwieniem.

– Nie miałem o tym pojęcia – stwierdził.

Nie było powodów, aby Christian jej nie wierzył. Podobne zagrania były w stylu Roberta Emersona – dobre imię firmy i reputację od zawsze stawiał na pierwszym miejscu.

Fallon cicho się zaśmiała i pokręciła głową.

– Kłamstwo w ustach Emersonów zawsze brzmi jak słodka prawda.

Christian zacisnął wargi. Nie spuszczał z dziewczyny wzroku, doszukując się w niej choćby najdrobniejszej zmiany. Minęły dwa lata, odkąd widział ją po raz ostatni. Wydawała się nieco chudsza i dużo drobniejsza, jednak wciąż wyglądała młodo. Długie, czarne włosy związała w luźny warkocz, a nos marszczyła w dziwaczny, dziecinny sposób.

Ile właściwie miała lat? Pamiętał, że była niewiele młodsza od jego brata. O rok lub dwa.

Dwadzieścia jeden lub dwadzieścia dwa, pomyślał.

– Nie po to tutaj przyszedłem.

– Więc po co? – Wydawała się coraz bardziej zirytowana.

– Mogę dać ci coś, czego potrzebujesz.

Jego słowa wyrwały z ust dziewczyny kolejne prychnięcie.

– Zapewniam cię, że nie istnieje rzecz, której mogłabym od ciebie chcieć. – Położyła dłonie na blacie, jakby na moment zapomniała o dystansie, który wcześniej próbowała zachować. – Prędzej wykopię sobie grób i się do niego położę, niż cokolwiek od ciebie wezmę.

Christian zapragnął się uśmiechnąć. Jej wściekłość nieco go bawiła. Potrafił jednak zrozumieć, dlaczego Taylor tak szaleńczo się w niej zakochał. Fallon Helling miała temperament, nie przebierała w słowach i nie okazywała pokory nawet przed ludźmi, przed którymi powinna ją okazać. Podobno słabi mężczyźni uwielbiają silne kobiety.

Emerson nie zrażał się niechęcią, którą wyraźnie do niego pałała. Jeszcze raz się rozejrzał, tym razem dokładniej. Powiódł wzrokiem po betonowych ścianach, skrzypiącej podłodze i starych stolikach.

– To tutaj pracujesz? – Zmarszczył brwi. W jego głosie pobrzmiewała subtelna nuta kąśliwości. – Sądziłem, że chciałaś zostać psychologiem. Gdzie zgubiłaś ambicję?

– Tam, gdzie ty zostawiłeś empatię.

Tym razem nie zdołał powstrzymać uśmiechu. Cóż, wyglądało na to, że czekało go sporo zabawy.

– Wiem, że rzuciłaś studia, bo po śmierci rodziców nie było was stać, by opłacać jednocześnie dwa kierunki. Poświęciłaś się dla brata.

Trafił w czuły punkt. Choć Fallon starała się zrobić wszystko, by tego nie zauważył, zdołał się zorientować, że straciła nieco pewności siebie.

– Wiem też, że pracujesz tutaj, żeby wysyłać mu pieniądze i opłacać małe mieszkanie na przedmieściach. Wiem, że potrzebujesz pieniędzy. I tak się składa, że chcę ci je dać.

– Z dobroci serca?

– Nie. Nie za darmo, Fallon.

Wstała, nie pozwalając Christianowi powiedzieć nic więcej.

– Przykro mi, ale zmarnowałeś swój cenny czas. Na pocieszenie mogę dać ci babeczkę. I tak zamierzałam je wyrzucić, więc…

– Zapłacę pół miliona dolarów, jeśli przez trzy miesiące będziesz udawać moją narzeczoną.

Emerson poczuł na sobie spojrzenie dziewczyny – pełne zaskoczenia i dużej dawki rozbawienia. W pierwszej chwili wzięła jego słowa za żart, ale przedłużające się milczenie najwyraźniej wybiło ten pomysł z głowy Fallon. Kiedy się odezwała, jej głos był niepewny:

– Chodzi o Taylora?

Christian wstał i odwrócił się, nie zdając sobie sprawy z tego, jak blisko siebie się znajdowali. Fallon wciąż była zbyt zaskoczona, by się cofnąć. Emerson poczuł jej zapach i nie potrafił pozbyć się wrażenia, że był bardziej ujmujący, niż mógłby się tego spodziewać.

– Nie – skłamał.

– W takim razie dlaczego ja? W tym mieście na każdej ulicy znalazłbyś co najmniej dziesięć kobiet, które zrobiłyby to za darmo.

Spojrzał na nią z góry. Przewyższał ją o ponad głowę.

– Dlaczego mnie potrzebujesz, Christianie?

W szczęce mężczyzny zadrżał mięsień. Nie chciał przyznać się do tego nawet przed samym sobą, ale dziewczyna miała rację – potrzebował jej. Tylko jej.

– To i tak nie ma znaczenia, bo moja odpowiedź brzmi: „Nie”.

Christian nie był zaskoczony. Nie spodziewał się, że ulegnie. Cóż, przynajmniej nie od razu. Włożył dłoń w wewnętrzną kieszeń płaszcza i wyjął z niej czarną wizytówkę. Następnie postawił krok w przód, wsunął palce za materiał białej koszulki Fallon i umieścił wizytówkę w kieszonce na jej piersi.

Poczuł, że dziewczyna wstrzymała oddech, kiedy dotknął jej skóry przez cienką warstwę bawełny. Na ułamek sekundy spojrzał w oczy Fallon. Sądził, że go uderzy, co byłoby bardzo w jej stylu, lecz nawet nie drgnęła, jakby czekała, aż sam się odsunie. Gdy to zrobił, w jej niebieskich oczach błysnął gniew.

– To na wypadek, gdybyś zmieniła zdanie. – Cofnął się o kolejny krok. Po raz ostatni rozejrzał się po ponurym wnętrzu cukierni, zanim zdecydował się ją opuścić.

Fallon śledziła każdy ruch mężczyzny, aż zniknął w ciemności tlącej się za drzwiami. Odczekała moment, uniosła drżącą dłoń i wyjęła wizytówkę. Zgniotła ją w palcach, wyrzuciła do stojącego przy drzwiach kosza, a następnie wyszła na zewnątrz.

Chłód wieczoru utwierdził dziewczynę w przekonaniu, że to, co przed chwilą zaszło, nie było jedynie jej przywidzeniem. Zamknęła cukiernię i ruszyła chodnikiem. Wiedziała, że nie zdąży na najbliższe metro, więc postanowiła wrócić do mieszkania pieszo. Od roku wynajmowała mały lokal na pierwszym piętrze wąskiego budynku upchniętego pomiędzy dwa nieco większe domy.

Okolica może nie należała do najspokojniejszych, ale czynsz był względnie niski.

– Cholera – syknęła Fallon, gdy klucze wysunęły się z jej dłoni i z trzaskiem upadły na kamienne schody.

Weszła do zimnego wnętrza. Wychodząc do pracy, zawsze wyłączała ogrzewanie, dzięki czemu mogła oszczędzić kilkanaście dolarów miesięcznie. Stary sprzęt potrzebował jednak co najmniej godziny, by wypełnić dwa pokoje ciepłym powietrzem.

Fallon pozbyła się płaszcza, odgrzała kawałek pizzy z poprzedniego dnia i spędziła kilkadziesiąt minut na oglądaniu odcinka Crime Story6. Gdy w końcu położyła się do łóżka, nie potrafiła zasnąć. Nawet zmęczenie po całym dniu spędzonym w pracy nie wydawało się pomocne.

Myślała o Christianie Emersonie i o jego niedorzecznej propozycji. Myślała o całej rodzinie Emersonów i o tym, czy kiedyś uda jej się od nich uwolnić.