Trupi bieg ebook

Niech so­bie my­ślą, co chcą, nie mia­łem za­miaru się uto­pić. Chcia­łem pły­nąć, aż po­kona mnie zmę­cze­nie – a to nie jest jedno i to samo.

Jo­seph Con­rad, Ta­jemny so­jusz­nik

Dla V.

DZIK

Suniemy no­wym ob­jaz­dem, Kacsa na­gle od­wraca głowę i pyta, gdzie my, kurwa, je­ste­śmy, ale wszy­scy stu­lają ryje, bo albo nie mają zie­lo­nego po­ję­cia, albo nie chcą pal­nąć głu­poty, albo pró­bują wy­pro­wa­dzić wszyst­kich w pole, że­by­śmy jesz­cze bar­dziej za­błą­dzili. Ja też nie znam tych oko­lic, w do­datku w strasz­nej chla­pie ni­czego nie wi­dać, a prze­cież sam bym się cie­szył, gdy­bym wie­dział, gdzie je­ste­śmy, bo ina­czej do usra­nej śmierci nie do­wle­czemy się do domu.

– To tam to nie rzeź­nia? – po­ka­zuję przy­po­mi­na­jący dzika wielki fa­bryczny bu­dy­nek, a Kacsa tylko duka: Niby gdzie, kurwa jego mać?, ale na próżno się od­wraca, po chwili je­ste­śmy za wiel­kim dźwię­ko­chłon­nym mu­rem i wszystko się roz­ciąga, jak w Gwiezd­nych woj­nach, kiedy przy­spie­szają do pręd­ko­ści świa­tła. Kacsa ma w so­bie coś z Har­ri­sona Forda, zwłasz­cza gdy w pół­mroku wi­dzę go od tyłu. Za­wsze on pro­wa­dzi, choć nie ma prawa jazdy, po­ży­czył od Mi­siego. Misi to jego cio­teczny brat i na fo­to­gra­fii są cał­kiem po­dobni. Nie ku­mam, skąd gów­niarz skom­bi­no­wał pa­piery, w le­cie do­piero skoń­czy szes­na­ście lat, ale jesz­cze ni­gdy nie za­li­czyli wpadki. Nie są­dzę, żeby Kacsa miał w przy­szło­ści swoje prawko. Trzy razy z rzędu ob­lał z prze­pi­sów, choć oj­ciec dał eg­za­mi­na­to­rowi w łapę.

Je­dziemy sa­mo­cho­dem Kacsy. Stary lis, nie chciał się przy­znać, że wziął od ojca, a prze­cież wiem, że mu za­je­bał. Oj­ciec Kacsy jest w po­rzo, ale nie ma lipy, żeby ot tak po pro­stu dał sy­necz­kowi trzy­stu­konną brykę za sto mi­lio­nów. Kacsa jedną rękę trzyma na kie­row­nicy, drugą grze­bie w tor­bie z McDo­nalda, ze znu­dzoną miną wy­ciąga Big Maca i wpy­cha ca­łego do gęby. Zwię­dłe li­ście sa­łaty spa­dają mu na spodnie. Zo­lika po­chyla się, chyba chce o coś za­py­tać, pró­buje wy­su­nąć głowę po­mię­dzy dwoma przed­nimi fo­te­lami, z im­pe­tem ude­rza o za­głó­wek. Za­wsze jest taki na­krę­cony, co­kol­wiek by pa­lił czy ły­kał. Nie wiem, jak działa na niego al­ko­hol, bo ni­gdy nie pije. Ostroż­nie się po­chy­lam, żeby spoj­rzeć po­nad ra­mio­nami Kacsy i zer­k­nąć na pręd­ko­ścio­mierz, ale wi­bru­jący nie­bie­skim bla­skiem rząd cy­fe­rek znika z ta­blicy i wi­dzę tylko, że za­czyna się od trójki albo ósemki. W ka­bi­nie kłębi się gę­sty, lepki dym, jak­by­śmy sie­dzieli w gi­gan­tycz­nej wa­cie cu­kro­wej. Kacsa pa­trzy na swoje uda, pró­buje zrzu­cić na pod­łogę ka­wałki sa­łaty, i tak długo przy nich grze­bie, aż resztki sosu roz­ma­zują się na spodniach.

– Wy­pier­dolę, kurwa mać, w po­wie­trze tego je­ba­nego Bur­ger Kinga! – wy­bu­cha z wście­kło­ścią.

– By­li­śmy w McDo­nal­dzie – za­uważa ci­cho Zo­lika, ude­rza­jąc się w czoło.

– Za­srana róż­nica – od­war­kuje Kacsa.

– Nie na­krę­caj się! – uśmie­cha się Bója z ka­mienną twa­rzą. – Ze sztucz­nej skóry zmyje się bez pro­blemu.

Bója gra w piłkę wodną i dla­tego tak go na­zy­wają, bo nie można go we­pchnąć pod wodę. Sto pięć ki­lo­gra­mów sa­mych mię­śni. Chło­paki z klasy ma­te­ma­tycz­nej tak na­zwali jed­nostkę miary. Bója pierw­szy miał owło­sie­nie wo­kół ptaka.

– Z ja­kiej, kurwa, sztucz­nej skóry? – od­gryza się ura­żony Kacsa.

– Ze sztucz­nej skóry, ta­kiej jak w po­ciągu – od­po­wiada Bója.

– Pierdu, pierdu – Kacsa nie od­pusz­cza, ale z tru­dem udaje mu się po­wstrzy­mać śmiech.

Bója za­do­wo­lony z sie­bie roz­siada się na fo­telu pa­sa­żera, jak gdyby wy­le­gi­wał się na le­żaku, środ­ko­wym i ser­decz­nym pal­cem za­ci­ska ża­rzą­cego się gru­bego skręta. Też jest zdrowo zja­rany, z tru­dem ła­pie po­wie­trze i uśmiech­nięty gapi się przed sie­bie, ni­czym wielki żółty ba­nan. Wła­śnie chcę za­cząć li­czyć, jak długo wy­trzyma bez po­wie­trza, kiedy na­gle, ni­czym wy­bu­dzony z głę­bo­kiego snu, spo­gląda na jo­inta, za­ciąga się ze sma­kiem i wy­pusz­cza­jąc dym pod nogi, po­daje im skręta. Ra­mię wy­dłuża mu się jak In­spek­to­rowi Ga­dże­towi.

– Dzięki-dzięki-dzięki – duka Zo­lika. – Już my­śla­łem, że bę­dziesz sam jar... jar... aż do­je­dziemy. – Plą­cze mu się ję­zyk, pró­buje jesz­cze raz, ale nie daje rady i wy­rywa Bói skręta. Je­stem mu wdzięczny, bo nie mu­szę ru­szać się z miej­sca, gdy mam chęć po­cią­gnąć. Zo­lika szybko za­ciąga się raz po raz, a kiedy wyj­muje skręta z ust, bi­bułka przy­le­pia mu się do warg i pęka. Mija cała wiecz­ność, za­nim pa­pie­ros znaj­dzie się w mo­ich rę­kach, a jed­nak się nie spie­szę. Chcę się roz­ko­szo­wać każdą se­kundą. Ostroż­nie wy­gła­dzam bi­bułkę, tur­lam w pal­cach cie­płego skręta. Kiedy się za­cią­gam, dra­pie mnie w gar­dle. Znów do­dali za dużo ty­to­niu, dla­tego jest taki gruby, nie z po­wodu trawy. Kacsa cy­ko­rzy się, że oj­ciec wy­czuje za­pach ma­ry­chy, choć wy­daje mi się, że by się nie po­znał i na­wet nie bę­dzie się przy­pier­da­lał, że pa­limy. Stary też za­wsze pro­wa­dzi z fa­jo­rem w zę­bach.

– No i co z tego? – pyta Bója, marsz­cząc czoło. Po­woli ce­dzi słowa, jak w te­le­wi­zyj­nych pro­gra­mach o zdal­nym le­cze­niu so­bo­wtór Buda Spen­cera wci­ska­jący kit eme­ry­tom.

– Ha­ska, niga’ – od­po­wiada Kacsa. Kilka mie­sięcy temu za­du­rzył się w ja­kimś ze­spole gra­ją­cym na pro­win­cji gang­ster­skiego rapa, te­raz też oni drę­czą nas z gło­śni­ków, i od tam­tego czasu, jak so­bie za­pali, bez prze­rwy coś bre­dzi o Mu­rzy­nach, i na­wet udaje mu się ga­dać do rymu.

– A ja mó­wię o Big Macu – Bója mruży oczy. Szczy­pią go od dymu.

– O Big Macu? – pyta Kacsa.

– No – Bója po­pija colę i czka­jąc, do­daje: – Śmier­dzi jak gówno. – Umie tak po­wie­dzieć na­wet cał­kiem dłu­gie zda­nia. Wiel­kie ma nie tylko płuca, ale i żo­łą­dek.

– Jak jesz­cze raz się we­tniesz, wy­sia­dasz – usztyw­nia się Kacsa.

Bója le­ni­wie ob­raca w kubku kostki lodu, nic go nie ru­sza, wie, że to tylko nie­groźne po­gróżki. Kacsa usta­wił skrzy­nię w try­bie drive i boi się zwol­nić. Nie ma mowy, żeby za­trzy­mał się na tym pust­ko­wiu tylko po to, żeby wy­sa­dzić Bóję. Na słowo „gówno” przy­cho­dzi mi na myśl pu­enta, ale mam chrypkę i nim udaje mi się do­być głos z gar­dła, Bója ry­czy na ca­łego, a ja za­po­mi­nam, co chcia­łem po­wie­dzieć.

– La­ski... – ry­czy, ude­rza­jąc o sie­bie ko­la­nami. – La­ski... – dusi się ze śmie­chu, aż łzy na­pły­wają mu do oczu. – ...ma­czały... – chwyta po­wie­trze – ...w ke­czu­pie... – I jesz­cze coś mówi, chyba że, że tam­pon, ale nie ro­zu­miem do­kład­nie, bo po­chli­pu­jąc, ociera łzy. Pa­trzymy na niego z Zo­liką, nie od­zy­wa­jąc się ani sło­wem, a on zerka na Kacsę i po chwili od­wraca się zdzi­wiony. To po­rządny chło­pak, ale cza­sami mar­twię się o niego. Albo z jego po­wodu.

– W Macu nie dają z ke­czu­pem – od­zywa się Zo­lika – ale z ta­kim spe­cjal­nym so­sem ro­bio­nym na pod­sta­wie se­kret­nego prze­pisu. – Wy­ma­wia przez A, ke­czap. Zo­lika ma ro­botę w McDo­nal­dzie, wie, o czym mówi.

– Pier­dol się, kurwa... – Kacsa urywa w pół zda­nia i spo­gląda na ostatni kęs Big Maca, który ści­ska po­mię­dzy kciu­kiem a pal­cem wska­zu­ją­cym. Bója znów ry­czy ze śmie­chu, a Kacsa się wścieka. Wi­dzę w lu­sterku jego wy­krzy­wioną ze zło­ści twarz.

– W go­dzi­nach pracy nie czo­chramy freda – broni się ura­żony Zo­lika.

Ściem­nia. Wszy­scy czo­chrają freda.

Kacsa po­mru­kuje i wrzuca do po­piel­niczki resztki Big Maca.

Przez chwilę nie gra mu­zyka. Ci­cho mkniemy w noc­nych ciem­no­ściach. A kiedy za­czyna się ko­lejny utwór, Bója pyta:

– Ty, Zo­lika, co to była za szpry­cha?

– Która?

– Ta ruda przy au­to­ma­cie z lo­dami – od­po­wia­dam, a Bója tylko przy­ta­kuje. Mnie też wpa­dła w oko. Nie ro­zu­miem, dla­czego z ta­kim cy­cem za­suwa w Macu.

– To nie były lody – po­pra­wia mnie Zo­lika. – Tylko McFre­eze, z cze­ko­la­do­wym albo tru­skaw­ko­wym so­sem.

– Ja­sne, Zo­lika, McFre­eze – przy­ta­kuje Bója men­tor­skim to­nem. – Le­piej opo­wiedz o tej la­sce. – Zo­lika sie­dzi ci­cho. Bója od­wraca się, jego źre­nice są czarne ni­czym je­zioro w ko­palni. – Dziab­nął­byś ją, no nie?

Zo­lika traci re­zon, za­czyna się ją­kać, nie ro­zu­miem ani słowa, a po­tem znów mil­czy.

– Tą rudą z wielką mle­czar­nią? – Kacsa włą­cza się do roz­mowy. – Też bym ją po­su­nął – do­daje z wa­riac­kim uśmie­chem i niby przez przy­pa­dek uru­cha­mia wy­cie­raczki. Klnąc, szuka wy­łącz­nika, miga to na prawo, to na lewo, świeci re­flek­to­rami, z krza­ków jak gdyby wy­ła­nia się ja­kieś zwie­rzę, sarna albo dzik, w końcu przed­nią szybę za­lewa płyn do wy­cie­ra­czek. Bója ma już do­syć ta­kiej nie­udol­no­ści, sięga ręką przed oczyma Kacsy i wy­łą­cza wy­cie­raczki. Przez owady roz­ma­zane na szy­bie nic nie było wi­dać, te­raz płyn ścieka po szy­bie. Bója znów włą­cza wy­cie­raczki. Je­dziemy, a ryt­micz­nie po­ru­sza­jące się ra­miona wy­cie­ra­czek hip­no­ty­zują Kacsę. Jego głowa w jed­no­staj­nym ryt­mie po­ru­sza się od pra­wej do le­wej. Wy­su­wam się do przodu, po­kle­puję Bóję po ra­mie­niu, a kiedy się od­wraca, wska­zuję na Kacsę. Na szczę­ście Bója szybko kuma, o co cho­dzi, i wy­łą­cza wy­cie­raczki. Za­czyna ma­chać ręką tuż przed twa­rzą Kacsy, który na­gle po­trząsa głową i wy­bu­dza się z transu.

Chwilę wcze­śniej chcia­łem coś po­wie­dzieć o tam­tej ru­do­wło­sej dziew­czy­nie albo o sa­ła­cie, ale nie pa­mię­tam, czy w końcu się ode­zwa­łem, czy tylko wy­daje mi się, że coś po­wie­dzia­łem. Przez mo­ment my­ślę, że tylko mi się wy­daje, że coś mó­wi­łem, po czym na­gle przy­po­mi­nam so­bie, co chcia­łem po­wie­dzieć, albo co mi się wy­da­wało, że chcia­łem po­wie­dzieć, i wtedy już nie mam ochoty nic mó­wić. Pod­no­szę głowę, re­flek­tory oświe­tlają wielką ta­blicę ze zna­kiem na­ka­zu­ją­cym za­trzy­ma­nie się, przed­sta­wia­jącą fos­fo­ry­zu­jącą dłoń wiel­ko­ści czło­wieka. Nie chce ba­wić się z nami w łapki, co do tego można mieć pew­ność. Kacsa nie za­uwa­żył pasa albo nie zna tego znaku. Pew­nie nie było go na za­ję­ciach, kiedy prze­ra­biali znaki dro­gowe. Szara szosa błysz­czy od wil­goci ni­czym wielki nagi śli­mak. Cią­gle przy­cho­dzą mi na myśl ta­kie głu­poty. Kie­dyś za­ko­si­li­śmy Cy­ga­nom cały wo­rek śli­ma­ków, za­nie­śli­śmy pod go­spo­dar­stwo ja­kie­goś ogrod­nika i prze­rzu­ci­li­śmy przez ogro­dze­nie, niech so­bie ścierwa pod­je­dzą. Przez kilka dni cho­dzi­łem tam, cały czas na bra­mie wi­siała ta­bliczka, że do od­wo­ła­nia z po­wo­dów tech­nicz­nych nie pro­wa­dzimy sprze­daży. Dziwne, z pra­wej strony za­gro­dzili ta­śmą, choć tak na­prawdę by­łoby wszystko jedno, to wy­marła oko­lica, nikt nie nad­je­dzie z prze­ciwka, na­wet ru­muń­ski tir pro­wa­dzony przez przy­sy­pia­ją­cego kie­rowcę ani ukra­iń­ski mi­kro­bus z za­słon­kami w oknach.

Kacsa znów coś wy­ma­cuje, przy­ci­ska ja­kiś gu­zik, szyba się opusz­cza, a on prawą ręką sięga po resztkę fry­tek i wy­rzuca na jezd­nię. Sa­mo­chód zsuwa się w stronę rowu. Czuję, jak pocą mi się ręce. Moja twarz od­bija się w szy­bie. To nie mogę być ja, nie chcę, i choć ta twarz jest uśmiech­nięta, wy­daje się dzi­waczna. Zbyt stara albo zbyt młoda, sam nie wiem, pa­trzy na mnie, szcze­rząc zęby w uśmie­chu, a prze­cież ja się nie uśmie­cham. Po chwili za­mie­nia się w błysz­czącą czaszkę, wielką śmie­jącą się czaszkę, od­wra­cam się i wbi­jam wzrok w za­głó­wek.

– Trzy­maj się drogi – mówi Bója do Kacsy i za­czyna szu­kać przy­ci­sku, który otwiera szybę. Cią­gle jesz­cze trzy­mam w pal­cach skręta, za­cią­gam się. Bója znaj­duje przy­cisk. Te­raz, kiedy oby­dwie szyby są opusz­czone, w ka­bi­nie czuć dziwny wiatr, moje włosy tną chłodne po­wie­trze. Zo­lika przy­ci­ska dłoń do ucha, bła­ga­jąc, że­by­śmy za­mknęli te okna. Bója przy­ci­ska gu­zik. Szyba su­nie w górę, czuję, jak za­tyka mi się ucho, ale kiedy pró­buję je ode­tkać, ob­la­tuje mnie strach, że pękną mi bę­benki i mózg wy­pły­nie na ze­wnątrz. Po­wiedzmy so­bie, ze sztucz­nej skóry wy­pły­nie z ła­two­ścią. W gło­śni­kach dudni mu­zyka. Albo nad­cho­dzi po­tężna bu­rza. Bója bie­rze ko­ły­szący się na środ­ko­wej kon­soli wielki, pa­skudny pla­sti­kowy ku­bek, który przy­trzy­my­wał ko­la­nami, bo nie mie­ścił się w pod­stawce, wsuwa do ust słomkę, a kiedy pije na­pój, wciąga po­liczki. Pro­du­cenci sa­mo­cho­dów nie mogą na­dą­żyć za po­my­słami fast fo­odów. Ślina zbiera mi się w ustach. Wy­glą­dam przez okno, twarz zni­kła, my­ślę so­bie, że wszech­świat, kurwa, po­sze­rza się z pręd­ko­ścią świa­tła, i jest pewne jak nic, że ja­kaś szybka żar­ło­daj­nia już dawno wy­ku­piła tu wszyst­kie działki, a za­nim przy­będą pierwsi ko­smici, otwo­rzy kilka McSpace’ów, żeby na­tych­miast mo­gli na­żreć się po­dwój­nych bur­ge­rów z dużą por­cją fry­tek i pół­li­trową colą, bo tak naj­bar­dziej się opłaca.

Roz­sia­dam się na środku i śle­dzę pręd­ko­ścio­mierz. Na di­gi­tal­nym ekra­nie roz­my­wają się cy­fry, ale po chwili ob­raz się wy­ostrza i wi­dzę, że pę­dzimy z pręd­ko­ścią sto sie­dem­dzie­siąt sie­dem na go­dzinę. Jak­by­śmy je­chali po pro­stej, choć chyba je­ste­śmy na za­krę­cie. Prze­su­wam się na bok i przy­ci­skam głowę do zim­nej szyby. Kacsa do­daje gazu, to mocny sil­nik, ma do­bry ciąg, wci­ska mnie w skó­rzany fo­tel o ko­lo­rze sraczki. Bak jest pe­łen po brzegi, wszy­scy zrzu­ci­li­śmy kasę. Już, kurwa, ża­łuję, nie chcę zdech­nąć jak nę­dzarz. W ze­szłym roku w le­cie kilku chło­pa­ków z Füredu wy­pier­do­liło z za­krętu przy hur­towni z drzwiami i oknami, wbili się w kil­ku­set­letni dąb, który prze­trwał dzie­siątki burz, dwie wojny świa­towe i bu­dowę drogi. Przed wy­jaz­dem za­tan­ko­wali cały bak dzie­więć­dzie­się­cio­dzie­wię­cio­ok­ta­nową V-Po­wer i wy­le­cieli w po­wie­trze, a drzewo spło­nęło. Na­oczny świa­dek opo­wia­dał po­tem w miej­sco­wej ka­blówce, że jed­nemu udało się wy­do­stać z wraku, pa­liły mu się włosy i całe ubra­nie jak żoł­nie­rzom z Wiet­kongu po ataku na­pal­mem. Za­nim przy­je­chała straż po­żarna i uga­siła pło­mie­nie, ogień stra­wił pięć hek­ta­rów ku­ku­ry­dzy. Znowu za­kręt, a Kacsa nie zwal­nia. Mają kupę kasy, jego stary otwo­rzył nie­dawno obok sie­dziby Kryszny świ­niar­nię z uboj­nią. Wy­znawcy Kryszny za­szyli się w do­li­nie na końcu świata, żeby mo­dlić się od rana do wie­czora do swo­ich krów, a oj­ciec Kacsy na są­sied­nią działkę spę­dził stado man­ga­lic. Chce się do­ga­dać z McDo­nal­dem, żeby sprze­da­wali ham­bur­gery z mięsa man­ga­licy. Kie­dyś po­szli­śmy z klasą oglą­dać rzeź­nię. Obej­rze­li­śmy so­bie rzeź­nię i dół na pa­dlinę zgodne z unij­nymi nor­mami. Rzeź­nik opo­wia­dał, że tu jest tak czy­sto, że można jeść z pod­łogi.

– Kacsa – od­zy­wam się.

– Co jest?

– Zmień bieg.

– Że co?

– Zmień bieg.

Kacsa spo­gląda na drą­żek do zmiany bie­gów. Chwyta w dłoń i wtedy go oświeca.

– Idź, chuju, w pizdu, to au­to­mat.

Se­kundę póź­niej sa­mo­chód pod­ska­kuje, na­gle robi się ci­cho, jak gdyby po­łknęła nas wielka pu­chata be­stia. Czuję, jak re­zo­nują mi bę­benki. Kiedy wsia­da­li­śmy, któ­ryś chyba mó­wił, do­kąd je­dziemy, ale tego już nikt nie pa­mięta. Albo w ogóle nie mie­li­śmy żad­nego po­my­słu. Od kilku go­dzin krą­żymy po mie­ście i oko­licz­nych wsiach, ale w ja­kim kie­runku nie po­je­dziemy, za­wsze do­jeż­dżamy do ulicy Mło­dzieży 48 roku i za­trzy­mu­jemy się po­mię­dzy dzie­się­cio­pię­tro­wymi wie­żow­cami oświe­tlo­nymi żół­tym bla­skiem la­tarni. Same ronda, może za­krę­cić się w gło­wie.

Niki pod­nosi głowę na mo­ich ko­la­nach i pyta Kacsę, czy nie mógłby bar­dziej nor­mal­nie pro­wa­dzić. Od­gar­nia do tyłu brą­zowe włosy, zie­lo­no­nie­bie­skie świa­tełka sa­mo­cho­do­wego kom­pu­tera oświe­tlają jej twarz. Błysz­czą wil­gotne wargi. Prze­łyka ślinę. Kiedy cze­ka­li­śmy na Zo­likę na par­kingu za McDrive’em, zdą­żyła ob­słu­żyć Kacsę i Bóję. Po­wiedzmy, że nie wi­dzia­łem na wła­sne oczy, aku­rat po­sze­dłem do ki­bla, ale to bar­dzo praw­do­po­dobne, bo kiedy wsia­dłem do sa­mo­chodu i na nią spoj­rza­łem, po­wie­działa tylko tyle, że­bym chwilę po­cze­kał, bo boli ją gar­dło, a Kacsa i Bója za­częli się śmiać. Niki i czte­rech fa­ce­tów, i wszy­scy na nią lecą. Mnie ja­koś ni­gdy nie wy­szło, że­bym je­chał z czte­rema la­skami i wszyst­kie chciały się ze mną bzyk­nąć.

– Nie roz­ma­zało mi się? – pyta.

– Co ta­kiego?

– Szminka.

– Nie. – Pew­nie jest lo­do­od­porna, my­ślę so­bie, ale nic nie mó­wię, żeby Kacsa i Bója dali jej spo­kój.

– Su­per – uśmie­cha się Niki i gło­sem nie­zno­szą­cym sprze­ciwu oznaj­mia: – Po­pro­szę skręta!

– Co jest? Jesz­cze się nie naja­ra­łaś? – pyta Kacsa.

– Ale je­steś durny! – mówi Niki, lecz to tylko uda­wana hi­ste­ria. Za­du­rzyła się w Kacsy, za­wsze on jest u niej pierw­szy w ko­lejce po loda. U jej sio­stry też. Zna­czy u sio­stry Niki. Zna­czy Kacsa. Zo­lika nie od­zywa się, chciałby do­cze­kać się na swoją ko­lej. Po­daję Niki skręta, głę­boko się za­ciąga, pa­pie­ros się ża­rzy, a z jej ust wy­łazi ośli­zgła, nie­bie­ska jasz­czurka.

– Co to jest? – pyta Niki. Kiedy to mówi, czuję dziwny smak.

– Ty­be­tań­ska cze­ko­lada – od­po­wiada Bója.

– Milka? – pyta Niki.

– Milka jest szwaj­car­ska – od­zywa się Zo­lika.

– Ta­kie jak trawka, tylko że to ha­szysz – tłu­ma­czy Bója.

– Tym odu­rzają się da­laj­la­mo­wie – do­rzuca Zo­lika.

– Aha, ku­mam – mówi Niki, jesz­cze raz się za­ciąga i od­daje mi skręta. Po­chyla się, pró­buje od­wró­cić w swoją stronę głowę Kacsy. Chce dmuch­nąć mu dy­mem w twarz. Pew­nie wi­działa taką scenę w fil­mie z John­nym Dep­pem. Nie, to chyba było z Ja­me­sem Franco. Kacsa nie od­wraca się, pa­trzy pro­sto przed sie­bie. Niki czuje się ura­żona. Pa­trzy na Zo­likę i uśmie­cha się do niego. Zo­lice stoi już od go­dziny, te­raz już mu chyba wy­star­czy, że Niki na niego pa­trzy. Przez całą drogę kom­bi­no­wał, kiedy przyj­dzie jego ko­lej, i nie wy­szło. Niki tak siada, żeby Kacsa wi­dział ją, gdy spoj­rzy w lu­sterko, wkłada rękę w spodnie Zo­liki i go ca­łuje. Kacsa wjeż­dża na kra­węż­nik, Niki śli­zga się ręka, a Zo­lika krzy­czy.

– Prze­pra­szam – mówi Niki z ża­lem. Zo­lika pró­buje się uśmie­chać, ale jego twarz tylko wy­krzy­wia dziwny gry­mas. Niki zerka w lu­sterko, jej spoj­rze­nie spo­tyka się ze spoj­rze­niem Kacsy, który robi to samo. Dłoń dziew­czyny z uśmie­chem od­wra­ca­ją­cej się do Zo­liki tra­fia na jego fu­jarę. Zo­lika wy­trzesz­cza oczy, pew­nie my­śli o swo­jej matce, żeby dłu­żej wy­trzy­mać. Zo­lika ma naj­brzyd­szą matkę na świe­cie, jej twarz bu­dzi więk­sze prze­ra­że­nie niż Jimmy Za­mbó, kiedy do­stał kulką w głowę. Ja też jak nie chcę koń­czyć, my­ślę o jego matce. Kacsa zdej­muje nogę z pe­dału, zwal­niamy, skrzy­nia bie­gów prze­łą­cza się i sil­nik za­czyna chry­pieć. Wpa­damy w ko­lejny za­kręt, wci­skam się w ty­łek Niki, a ona pra­wie po­łyka ptaka Zo­liki, coś mówi char­kli­wym gło­sem, ale nie da się zro­zu­mieć co. Chyba chce, że­by­śmy z niej zleźli.

– Nie ga­daj z peł­nymi ustami! – od­zywa się Kacsa i po chwili za­kręt jest już za nami. Znów mam po­czu­cie, że jed­nak prze­ży­li­śmy. Bója na­rzeka i czka. Nie po­doba mu się ta pręd­kość. Zo­lika po­pi­skuje, Kacsa usta­wia lu­sterko, żeby le­piej wi­dzieć Niki. W świe­tle re­flek­to­rów można do­strzec, że coś jest na dro­dze, ale Kacsa, na­wet gdyby to za­uwa­żył, nie zdą­żyłby od­sko­czyć. Sły­chać twarde, tępe ude­rze­nie, sa­mo­chód wy­ska­kuje w po­wie­trze, Zo­lika wrzesz­czy – z fu­jarą w ustach Niki – a ja upusz­czam skręta po­mię­dzy no­gami. Pró­buję strzep­nąć żar na pod­łogę. Kacsa z ca­łej siły wci­ska ha­mu­lec, wbi­jam się w opar­cie tyl­nego fo­tela, Bója wali głową w ta­blicę, a Niki spada na pod­łogę. Zo­lika cią­gle ry­czy ni­czym sza­kal. Albo skoń­czył, albo Niki mu od­gry­zła żo­łądź.

– O kurwa mać! – wrzesz­czy Kacsa.

– Cof­nij! – Bója trzyma się za głowę.

– Jak roz­walę tę brykę, oj­ciec mnie, kurwa, za­je­bie.

Niki pod­nosi się z pod­łogi. Mruży oczy z prze­ra­że­nia ni­czym sa­renka ośle­piona re­flek­to­rami. Ma zmierz­wione włosy i roz­ma­zaną szminkę.

– Czy ty je­steś  n o r m a l n y, Kacsa? – od­zywa się prze­stra­szona, ale w jej to­nie nie ma pre­ten­sji.

– Za­mknij­cie się!

Niki krzywi się ob­ra­żona, coś jesz­cze po­mru­kuje, ro­zu­miem z tego tylko tyle, że „śmieć” i „głu­pek”. Zo­lika ci­cho po­stę­kuje. Sa­mo­chód zje­chał do rowu, stoi przo­dem do wiel­kiego pola. Sil­nik zgasł. Przed le­do­wymi re­flek­to­rami kłę­bią się dym i mgła. Kacsa z ca­łej siły dep­cze ha­mu­lec. Od­wra­cam się. W czer­wo­nym bla­sku świa­teł stopu wi­dać za­rysy cze­goś ciem­nego. I po­dwójne ślady ha­mo­wa­nia. Trzesz­czy sty­gnący sil­nik, gdyby nie to, by­łoby ci­cho jak w gro­bie. Wy­sia­dam. Po­wie­trze jest chłodne, a prze­cież kiedy wy­jeż­dża­li­śmy, nie było zimno. Kręci mi się w gło­wie. Na mo­ment opie­ram się o sa­mo­chód i pod­cho­dzę do le­żą­cego na środku drogi ciała. Ku­cam. Gość leży na brzu­chu, ma na so­bie gruby płaszcz, gło­wię się, po co w cie­płą po­godę ta­kie ubra­nie. Przez chwilę nic nie ro­bię, tylko się przy­glą­dam, a kiedy prze­wra­cam go na bok, za­czyna char­czeć. Za­ro­śnięty sześć­dzie­się­cio­la­tek. Albo czter­dzie­sto­la­tek. Ude­rza mnie w nos woń al­ko­holu. Na czole ma głę­boką ranę, całą twarz we krwi. W miej­scu nosa wielka czarna dziura, z niej też bu­cha krew, pod ta­kim ką­tem, że spływa mu do ust. Drżą mu po­wieki, pró­buje otwo­rzyć oczy, ale rzęsy ma skle­jone krwią. Z ust idzie mu piana, bą­belki pę­kają w po­wie­trzu. Od­dy­cha. Do­tych­czas tylko na fil­mach wi­dzia­łem trupa, ale nie boję się tego, że te­raz zo­ba­czę na­prawdę, tylko tego, że to wszystko, ta krew i ten wi­dok w czer­wo­nym bla­sku świa­teł, wy­dają mi się piękne. Za ple­cami sły­szę ci­chy sze­lest. Kacsa wy­do­staje się z sa­mo­chodu i za­trza­skuje drzwiczki. Staje przed ma­ską, kuca i marsz­cząc czoło, ogląda zde­rzak, po czym maca kra­tow­nicę. Jest cały blady. W świe­tle re­flek­to­rów jego krę­cone włosy lśnią ni­czym au­re­ola. Wstaje, ale się nie po­ru­sza. Ośle­piły go lampy. Po­ciera oczy i mru­ga­jąc, ru­sza w moją stronę.

– Spier­da­lajmy stąd!

– Trzeba za­wo­łać po­go­to­wie.

– Po co? Mo­żemy je­chać.

– Nie sa­mo­cho­dowe, ty kre­ty­nie.

– Po kiego chuja chcesz wzy­wać po­go­to­wie?

– Jesz­cze żyje – mó­wię.

– Mam to gdzieś.

– Za­wo­łajmy po­go­to­wie – na­le­gam.

– Chyba za bar­dzo wal­ną­łeś się w łeb, co jest, kurwa mać? – rzęzi Kacsa.

– Nie.

– Po kiego chuja wzy­wać po­go­to­wie do dzika?

– To nie jest dzik.

– A co?

– Ja­kiś fra­jer.

– Gówno prawda.

– Mó­wię ci.

– Od­pier­dol się, to był dzik – upiera się Kacsa. – Na mur.

– Gówno prawda – po­wta­rzam.

Kacsa pod­cho­dzi bli­żej, przy­gląda się sta­rusz­kowi, sztur­cha go nogą, męż­czy­zna rzęzi. Kacsa cofa się i za­czyna hi­ste­rycz­nie krzy­czeć. Na­wet nie wie­dzia­łem, że ma taki wy­soki głos.

– Co za, kurwa, w ryj je­bany gad kła­dzie się na dro­dze. Głupi chuj, stary pe­dał.

– Za­dzwońmy po po­go­to­wie – mó­wię.

– Po­je­bało cię, kurwa? – wrzesz­czy Kacsa. – Uspo­kój się!

– Za­wo­łaj po­go­to­wie.

– Dla­czego ty nie za­wo­łasz? – Kacsa wy­ma­chuje swoją ko­mórką.

– Zo­sta­wi­łem te­le­fon w sa­mo­cho­dzie.

Kacsa spo­gląda na mnie. Wi­dzi, że nie ma wy­boru.

– Do­brze już, za­dzwo­nię po to twoje pier­do­lone po­go­to­wie – od­war­kuje Kacsa, a ja tylko stoję w miej­scu i pa­trzę. – A ty za­bierz go z drogi – do­daje po krót­kiej prze­rwie, czub­kiem buta sztur­cha­jąc roz­bitą głowę męż­czy­zny.

– Sam nie dam rady – mó­wię i na­gle ogar­nia mnie po­tworne zmę­cze­nie. Straszna ci­sza wśród pust­ko­wia. Na­wet nie sły­chać po­kwi­ki­wa­nia dzi­ków. Ani po­hu­ki­wa­nia sów. Nie ma tu nic.

Kacsa wraca do sa­mo­chodu, wsiada, a ja za­sta­na­wiam się, czy przy­pad­kiem nie jest tak, że to wszystko nie dzieje się z nami, że je­ste­śmy w zu­peł­nie in­nym miej­scu, ale nie umiem sam sie­bie prze­ko­nać, bo do­brze wiem, że nie bę­dziemy mieć ta­kiego farta. Chwilę póź­niej Bója i Zo­lika wy­sia­dają z bryki. Zo­lika trzyma się za kro­cze, Bója za czoło. Pod­cho­dzą do mnie. Pod po­de­szwami ich bu­tów skrzy­pią drobne ka­myczki. Stają obok.

– Co to jest? – pyta Zo­lika, po­dej­rze­wa­jąc, że coś jest nie w po­rządku, ale nie zdą­żam z od­po­wie­dzią, kiedy Bója już mu wszystko tłu­ma­czy.

– Mój brat lubi po­lo­wać – mówi. – Kie­dyś opo­wia­dał, że w cza­sie huczki sta­rym sam­com od­bija i rzu­cają się na sa­mo­chody.

– Co to jest? – pyta Zo­lika, drę­two wpa­trzony w męż­czy­znę.

Bója dąsa się, że Zo­lika wcina się w jego mo­no­log, ale po chwili do­ciera do niego, że tu coś jest bar­dzo nie halo, i do­kład­niej przy­gląda się le­żą­cemu na as­fal­cie ciem­nemu pa­gór­kowi.

– To nie dzika po­trą­ci­li­śmy? – pyta, ob­ma­cu­jąc czoło.

– Nie – od­po­wia­dam, prze­ły­ka­jąc ślinę.

– To ja­kiś gość? – pyta Zo­lika.

– Tak – od­po­wia­dam.

– Co, w pizdu, ro­bił o tej po­rze na środku drogi?

Zo­lika za­czyna się trząść.

– Nie za­da­waj, kurwa, ta­kich dur­nych py­tań. – Bója wkur­wia się, choć w prze­ci­wień­stwie do Zo­liki do­brze znosi stre­su­jące sy­tu­acje.

– Od­pier­dol­cie się – mam­ro­cze Zo­lika.

– Za­bierzmy go z szosy – od­zy­wam się.

– Co chcesz zro­bić? – pyta Zo­lika prze­ra­żony.

– Bója, złap go za nogi! Zo­lika, my weź­miemy go za ręce. – Zo­lika sztyw­nieje ze stra­chu. Pa­trzy na sta­ru­cha. Od­cze­kuję chwilę i pró­buję wy­trą­cić go z bez­ru­chu. – Zo­lika, złap go­ścia za ręce, do­brze?

– Co ta­kiego? – Nie ma po­ję­cia, gdzie jest.

– Za ręce.

– Co jest z jego rę­koma?

– Złap.

– Po co?

– Za­bie­rzemy go z drogi. – Zo­lika pa­trzy na mnie nie­ro­zu­mie­ją­cym wzro­kiem. – Sam nie zle­zie – mó­wię, ale Zo­lika na­dal ni­czego nie kuma. Ogar­nia mnie bez­gra­niczny spo­kój. Je­stem mi­strzem zen. – Je­śli go nie za­bie­rzemy z tej jezdni, roz­jadą go na mia­zgę – tłu­ma­czę.

– Umrze? – pyta Zo­lika.

– Jak go tu zo­sta­wimy, to na pewno – od­po­wia­dam.

– Do­brze już, do­brze, czaję bazę – od­zywa się Zo­lika.

– We trzech damy radę – mó­wię.

– Dla­czego wła­śnie ja mam go trzy­mać za nogi? – pyta Bója.

– Nie kom­bi­nuj, Bója.

– A co, jak ma grzy­bicę?

– Bierz go, kurwa, za te nogi.

– Nie.

– Bója!

– To weź ty, jak ci tak za­leży! – Bója robi krok w tył i ob­ra­żony wsuwa ręce do kie­szeni.

Za­mie­niamy się. Ja ła­pię sta­ru­cha za nogi, Zo­lika za dwie ręce. Kiedy go pod­no­simy, po­char­kuje, Zo­lika ze stra­chu go pusz­cza, męż­czy­zna ude­rza twa­rzą w as­falt. Sły­chać trzask, to pew­nie ko­ści po­licz­kowe – my­ślę – bo nosa już i tak nie ma, po czym znów za­czyna char­czeć.

– Kurwa, Zo­lika, nie rób z sie­bie ta­kiej pier­doły!

– Prze­pra­szam, my­śla­łem...

– Ty le­piej nic nie myśl – mó­wię. – Tylko złap go za nogi.

Bója po­wstrzy­muje śmiech. Wyj­muje ko­mórkę.

– Pa­trz­cie! – mówi, a my od­wra­camy się w jego stronę. Błysk fle­sza.

– Od­biło ci, kurwa?! – mó­wię, pusz­czam nogi sta­rego, ru­szam w kie­runku Bói, żeby mu za­brać ko­mórkę.

– Ej, spoko! – od­zywa się Bója, a wi­dząc, że chcę mu za­brać te­le­fon, pod­nosi rękę i robi krok w tył.

– Daj mi to! – mó­wię.

– Da­waj!

– Nie.

– To wszystko ska­suj.

Bója za­my­śla się, po czym na­bur­mu­szony za­czyna kli­kać w wy­świe­tlacz.

– Pro­szę bar­dzo, kurwa mać, ska­so­wa­łem.

– Po­każ!

– No kurde, nie wie­rzę.

– Po­każ mi – po­wta­rzam, a kiedy Bója pod­suwa mi te­le­fon, wy­ry­wam mu go i bie­gnę w pole. W miarę jak od­da­lam się od drogi i sa­mo­chodu, robi się co­raz ciem­niej. Lecę po­mię­dzy bruz­dami. Bója za mną, ale wiem, że mnie nie do­goni. Gdzieś po trzy­dzie­stu me­trach za­trzy­muję się, sta­jąc ty­łem do drogi, za­kry­wam wy­świe­tlacz, żeby Bója nic nie wi­dział, i za­glą­dam do ka­ta­lo­gów.

– Nic ci nie zro­bię, kurwa, tylko od­daj mi mo­jego smart­fiaka – woła Bója. – Przy­się­gam, że ska­suję.

Głasz­czę ko­mórkę Bói i za cho­lerę nie mogę zna­leźć tego pie­przo­nego zdję­cia, same gołe la­ski, które ten kre­tyn z ukry­cia fo­to­gra­fo­wał w prze­bie­ralni, w końcu ka­suję cały ka­ta­log. Za­słu­żył so­bie, za­faj­das.

Koń­czę ro­botę i pod­no­szę wzrok, ale nic nie wi­dzę. Oczy mnie bolą od bla­sku wy­świe­tla­cza. Do­piero na pod­sta­wie od­gło­sów mniej wię­cej do­my­ślam się, gdzie jest szosa, i ru­szam z po­wro­tem.

Zo­lika nie od­cho­dzi od sta­ru­cha. Bója łazi po polu, więc we dwóch z Zo­liką za­cią­gamy męż­czy­znę do rowu. Zo­lika w mil­cze­niu, z oczyma okrą­głymi jak gu­ziki, szar­pie go za ra­mię, a ja za­sta­na­wiam się, czy Bója przy­pad­kiem nie ma ra­cji, że gość cho­ruje na grzy­bicę stóp, bo smród, ja­kim od niego je­dzie, jest nie do wy­trzy­ma­nia. Kacsa wy­siada z sa­mo­chodu i idzie w na­szą stronę.

– Jaki jest nu­mer do po­go­to­wia? – pyta, pod­cho­dząc.

– Dzie­więć­set je­de­na­ście – rzuca Zo­lika.

– Głupi je­steś, sie­dem­na­ście sześć­dzie­siąt dzie­więć – woła Bója za na­szymi ple­cami. Czyli jest bli­sko, trzeba uwa­żać. Kacsa szybko wy­biera nu­mer, pod­nosi ko­mórkę do ucha, chwilę mil­czy, wresz­cie od­suwa te­le­fon i pa­trzy na ekran.

– To jest nu­mer do sek­ste­le­fonu, ba­ra­nie – woła do Bói.

– Sto sie­dem – mó­wię. To ma być żart, bo nie wie­rzę, że ktoś mógłby być taki głupi, ale Kacsa dzwoni, po czym od­wraca się bez słowa i idzie do auta. Nie sły­szę, co mówi do te­le­fonu, ale jego głos brzmi dziw­nie. Kiedy otwiera drzwiczki, w środku za­pala się świa­tło. Niki ma­luje się, pa­trząc we wsteczne lu­sterko. Kacsa wsiada. Bója wraca na szosę i do­maga się swo­jej ko­mórki. Od­daję mu ją. Stwier­dza z za­do­wo­le­niem, że nie zro­bi­łem ani jed­nej rysy. Ucie­szy się, kurwa, jak zo­ba­czy, że ska­so­wa­łem mu zdję­cia tych pod­glą­da­nych la­sek.

Kacsa znów wy­siada z sa­mo­chodu i idzie w na­szą stronę.

– Jadą – mówi już na miej­scu.

– Jesz­cze żyje – stwier­dza Zo­lika blady jak ściana.

– Wiem, kre­ty­nie – mówi Kacsa. – Jak my­ślisz, po co dzwo­ni­łem po po­go­to­wie? No, spier­da­lajmy stąd.

– Ska­so­wa­łeś moje zdję­cia? – pyta Bója. Nie wie­rzy wła­snym oczom.

Mil­czę jak grób.

– A nie trzeba po­cze­kać, aż przy­jadą? – pyta Zo­lika.

– Nie – kwi­tuje Kacsa.

– Też mi się wy­daje, że le­piej po­cze­kajmy.

– Kurwa mać, ska­so­wa­łeś wszyst­kie zdję­cia – Bója co­raz bar­dziej ner­wowo grze­bie w te­le­fo­nie.

Udaję, że nie sły­sza­łem.

– I co za­mie­rzasz tu ro­bić? Opo­wiesz mu bajkę? – pyta Kacsa.

– Nie wiem – mó­wię. – Mo­gli­by­śmy opa­trzyć mu twarz.

– Za­tłukę tego dur­nia, kurwa je­bana. – Bója bie­gnie do mnie, po­sa­pu­jąc. – Ska­so­wa­łeś moje zdję­cia, gnoju – do­daje. Kiedy jest w ta­kim na­stroju, le­piej dać mu się spo­koj­nie wy­sza­leć, więc ro­bię krok w tył.

Kacsa od­wraca się do niego:

– Uspo­kój się wresz­cie, z ko­sza można przy­wró­cić.

Bója za­trzy­muje się. Chwilę my­śli i spo­gląda na mnie, śmie­jąc się od ucha do ucha.

Skręcę mu kark, jak gdzieś prze­śle te zdję­cia.

– Czym mamy go opa­trzyć? – pyta Zo­lika. Jak gdyby urwał się z in­nej pla­nety.

– Ban­da­żem – od­po­wia­dam i ob­ser­wuję Bóję, który raz po raz gła­ska ko­mórkę, po­wta­rza­jąc pod no­sem: kurwa mać, kurwa mać.

– Masz ban­daż? – pyta Kacsa.

– Wyj­mijmy z ap­teczki – od­po­wia­dam.

– Jesz­cze nie zro­bi­łem kursu – Zo­lika bez­rad­nie roz­kłada ra­miona.

– Sam za­ban­da­żuję – mó­wię.

– A może masz ochotę go zo­pe­ro­wać? – pyta Kacsa. – Za­raz tu bę­dzie po­go­to­wie.

– Chce mi się szczać – od­zywa się Zo­lika.

– Masz jesz­cze fu­jarę? – pyta Bója.

– Ni­g­dzie nie pój­dziesz, Zo­lika – na­ska­kuje na niego Kacsa.

– Pół mi­nuty – mówi Zo­lika i wy­biega na pole. Po­tyka się i na­gle woła z ciem­no­ści. – Zna­la­złem ro­wer.

– Nie do­ty­kaj! – wrzesz­czy Kacsa, ale jest już za późno. Zo­lika wy­łazi z krza­ków i pro­wa­dzi roz­wa­lony mę­ski ro­wer.

– Dla­czego? – pyta.

Kacsa nic nie od­po­wiada, wy­rywa Zo­lice ro­wer, wy­ciąga z kie­szeni ma­te­ria­łową chu­s­teczkę i za­czyna wy­cie­rać ramę. Tylne koło jest pa­skud­nie wy­krzy­wione, przy­po­mina wstęgę Möbiusa, którą ten kre­tyn Lázár po­ka­zy­wał na mat­mie.

– Do­bra już, czaję – przy­ta­kuje Zo­lika.

– Głupi je­steś jak but – mówi Kacsa i rzuca ro­wer do rowu.

Wra­camy do sa­mo­chodu i wsia­damy do środka. Kacsa włą­cza sil­nik, z tru­dem wrzuca wsteczny i pró­buje, wci­ska­jąc gaz do de­chy, wy­je­chać z rowu, ale rzecz ja­sna mu się nie udaje. Koła bok­sują, Kacsa ci­śnie moc­niej, aż palą się gumy.

– A co by było, gdy­by­śmy go wy­pchnęli? – pro­po­nuje Bója, bo wi­dzi, że ina­czej nie da się wy­je­chać.

Kacsa nic nie mówi, po­ta­kuje tylko głową, a my wy­sia­damy, wy­py­chamy sa­mo­chód z rowu, wsia­damy z po­wro­tem i od­jeż­dżamy. Chwilę je­dziemy w mil­cze­niu, ale ja­koś dziw­nie się czuję. Nie bar­dzo wiem, o co cho­dzi, w końcu do­my­ślam się, że od dawna nie za­dzwo­niła ni­czyja ko­mórka. Pa­trzę na ekran, może jest ja­kiś pro­blem z za­się­giem. Ale nie, są dwie kre­seczki, czyli wszystko w po­rządku. Tro­chę nie halo, że nikt do nas nie dzwoni.

Na ko­lej­nej dłuż­szej pro­stej Kacsa spo­gląda w lu­sterko i opie­prza Niki, po co ru­szała. Kiedy pró­buje je usta­wić, pra­wie zjeż­dża do rowu, ale na szczę­ście Bója ma re­fleks i udaje się utrzy­mać sa­mo­chód na pa­sie. Niki przy­ga­duje Kacsy, żeby le­piej pa­trzył na drogę i od­cze­pił się od tego lu­sterka, po­tem od­wraca się do mnie i prze­wra­ca­jąc oczyma, tłu­ma­czy, że bez lu­sterka nie da się po­pra­wić ma­ki­jażu.

– Dla­czego się za­trzy­ma­li­śmy? – pyta.

– Po­trą­ci­li­śmy... – za­czyna Zo­lika, ale Kacsa wrzesz­czy, żeby się za­mknął, bo mu za­raz przy­pier­doli.

– Uspo­kój się, Kacsa – bur­czy Bója na sie­dze­niu te­ścio­wej.

Je­dziemy wśród noc­nych ciem­no­ści. W sa­mo­cho­dzie pa­nuje nie­zno­śna ci­sza. Do­piero te­raz spo­strze­gam, że Kacsa nie włą­czył mu­zyki. Bója wy­gląda przez okno, maca czoło, w końcu ma do­syć tego, że wszy­scy mil­czą, i uru­cha­mia ra­dio.

– Jak my­śli­cie... – od­zywa się Zo­lika.

– Stul pysk! – Kacsa nie daje mu dojść do słowa.

Zo­lika coś mam­ro­cze pod no­sem, Bója nuci. Niki mruga co­raz bar­dziej prze­ra­żona, a nie­ła­two ją prze­stra­szyć. My­ślę, że jej też prze­szka­dza, że nikt nic nie mówi. Wresz­cie Bója prze­rywa mo­no­tonny szum sil­nika i mięk­kie pul­so­wa­nie dźwięku w gło­śni­kach.

– Ale to mia­sto jest pła­skie – mówi za­my­ślony.

– Nie ma z czego ska­kać – do­daje Zo­lika.

– A z wia­duktu? – py­tam.

– To jesz­cze da­leko.

– No to może z fa­lowca? – wtrąca się Zo­lika.

W ubie­głym roku dwóch ta­kich sko­czyło z mo­stu nad do­liną, zna­łem ich, z fa­lowca sko­czyło trzech, ale nie wiem, kto to był. To ra­czej ro­bot­ni­cza dziel­nica.

– Za­mknij­cie się, kurwa mać! – Kacsa w pół zda­nia prze­rywa roz­mowę, a my milk­niemy. Bója też nic nie mówi, już na­wet nie nuci pod no­sem, wy­gląda przez okno, pa­trzy na ciem­no­brą­zowe bruzdy albo na wła­sne od­bi­cie. Kacsa ude­rza pal­cami w kie­row­nicę. Zo­lika ob­gryza pa­znok­cie, nogi po­dry­gują mu w miej­scu. Gdy­bym pod­ło­żył pompkę, spo­koj­nie można by­łoby na­dmu­chać ro­dzinny ba­sen. Już je­ste­śmy w Füre­dzie, ronda po­ja­wiają się jedno po dru­gim, przy trze­cim czy czwar­tym tracę ra­chubę. Kacsa też się za­ga­pia, dwa razy ob­jeż­dża rondo, aż wresz­cie opusz­czamy je na nie­wła­ści­wym zjeź­dzie. Nic nie mó­wię. Wszystko mi jedno.

Droga jest co­raz gor­sza. Kacsa wjeż­dża w wielką ka­łużę, oczy­wi­ście wkur­wia się na maksa, ale na­prawdę się wścieka, kiedy nie­mal wjeż­dża na nie­oświe­tlony be­to­nowy słu­pek. Dep­cze ha­mu­lec. Kilka dłu­gich se­kund to­czymy się w stronę sze­ro­kiego be­to­no­wego bloku i za­trzy­mu­jemy się kilka cen­ty­me­trów przed nim.

Kacsa wali pię­ściami w kie­row­nicę i wrzesz­czy na całe gar­dło:

– Gdzie my, kurwa je­bana, je­ste­śmy?

– Włącz GPS! – pro­po­nuje Zo­lika, kiedy Kacsa z au­to­matu go opier­dala, po czym wyj­muje apa­rat ze schowka na rę­ka­wiczki. Bója po­maga mu uru­cho­mić GPS. Usta­wiony jest głos słod­kiej dzi­dzi, mówi, sy­la­bi­zu­jąc: „wrzuć wsteczny i cof­nij się sto me­trów”. Chyba coś było w tej tra­wie, bo staje mi na sam głos dziew­czyny.

Pół go­dziny za­biera nam po­wrót na główną drogę, a prze­cież by­li­śmy tylko trzy­sta me­trów od ronda. Mi­jamy sta­cję ben­zy­nową, na par­kingu stoi suka, w niej dwóch po­li­cjan­tów. Je­śli nas za­trzy­mają, je­ste­śmy ugo­to­wani. Mamy w sa­mo­cho­dzie małą to­rebkę trawy, trzy to­rebki ha­szu i jesz­cze ja­kieś kulki, o któ­rych nikt nie wie, co to jest – Kacsa do­stał je od di­lera – w mo­jej ko­mórce jest pełno na­gich fo­tek sio­stry Niki, która w sierp­niu skoń­czy czter­na­ście lat. Dziw­nie by było, gdyby za­mknęli nas aku­rat za dzie­cięce porno. W pier­dlu pe­do­file nie mają szans.

Pierw­szego wy­sa­dzamy Zo­likę. Mieszka w bloku na je­de­na­stym pię­trze ze swoją szpetną matką i sio­strą nim­fo­manką. Oj­ciec się zmył. Po­wiedzmy, że na jego miej­scu ja też bym się zmył.

Kacsa, nie zwal­nia­jąc, prze­jeż­dża obok klatki scho­do­wej.

– Kacsa – od­zywa się Zo­lika.

– Ci­cho siedź! – wrzesz­czy Kacsa.

– Prze­je­cha­łeś... – mówi Zo­lika.

– Wiem, kurde – prze­rywa mu Kacsa, na­ci­ska­jąc ha­mu­lec. Zo­lika nie po­ru­sza się, czeka, aż cof­niemy, w końcu do­ciera do niego, że Kacsa nie za­mie­rza co­fać. Otwiera drzwi, włą­cza się świa­tło na pod­su­fitce, Bója sięga, mru­żąc oczy, i go wy­py­cha. Zo­lika wy­ciąga rękę, Bója po­trząsa Kacsę lewą ręką, tam­ten coś mam­ro­cze. Zo­lika po­daje mi rękę i daje Niki trzy ca­łusy.

– Sorry, że... – mówi Niki, a Zo­lika wpada w za­kło­po­ta­nie. – Wiesz...

– Ach, nic dziw­nego – uśmie­cha się Zo­lika. Czyli nic mu się nie stało. Bez żo­łę­dzi nie byłby taki ele­gancki.

– Słodki je­steś – mówi Niki i daje mu jesz­cze jed­nego bu­ziaka.

– Ju­tro? – pyta Zo­lika, wy­sia­da­jąc z sa­mo­chodu.

– Tylko się ni­komu nie wy­ga­daj – bur­czy Kacsa.

– Nie cy­korz – mówi Zo­lika.

– Nie cy­ko­rzę – od­po­wiada Kacsa. – Tylko mó­wię.

– Wpół do szó­stej – mówi Bója.

Zo­lice nie udaje się za pierw­szym ra­zem za­mknąć drzwi, a kiedy otwiera je i za­myka, Kacsa znów do­daje gazu. Zo­lika cofa rękę. Od­wra­cam się, za­nim na rogu zdą­żymy za­krę­cić. Zo­lika drep­cze do klatki scho­do­wej ze spusz­czoną głową. Idzie pie­chotą na swoje pię­tro, przy­znał się kie­dyś, że boi się windy. Albo może nie chce obu­dzić matki.

Niki mieszka na­prze­ciw osie­dla, po dru­giej stro­nie czte­ro­pa­smo­wej drogi. Wjeż­dżamy od złej strony, ale po tym wie­czo­rze to już to­tal wszystko jedno. Kacsa ha­muje przed do­mem na środku ulicy i pa­trzy przed sie­bie w mil­cze­niu. Niki po­chyla się, chcąc go po­ca­ło­wać, ale Kacsa od­wraca głowę i bur­czy, żeby dała mu spo­kój. Więc ca­łuje głu­pawo uśmie­cha­ją­cego się Bóję, który też pró­buje ją po­ca­ło­wać. Mnie daje ca­łusa, a wy­sia­da­jąc z sa­mo­chodu, pyta szep­tem, czy to jed­nak nie był dzik.

– Nie – od­po­wia­dam, Niki po­ta­kuje, za­myka drzwiczki i ru­sza w kie­runku wej­ścia. Miesz­kają w wiel­kim ró­żo­wym domu, do któ­rego na­leży wielki zie­lony ogród. Jej oj­ciec jest przed­się­biorcą, no­wo­bo­gac­kim dur­niem, co jeź­dzi po mie­ście te­re­nówką. Wła­śnie są na wa­ka­cjach w Taj­lan­dii, Niki cią­gle cy­ko­rzy z po­wodu tsu­nami, bo jak jej zgredka uto­nie, to bę­dzie mu­siała pie­szo cho­dzić do szkoły.

Pięć mi­nut póź­niej Kacsa skręca w na­szą uliczkę i zwal­nia. Jak gdyby w ogóle nie miał za­miaru się za­trzy­mać. Wresz­cie par­kuje przed na­szym do­mem. Od­chrzą­kuję.

– Kacsa?

– Co jest?

– Za­wo­ła­łeś po­go­to­wie?

– Oczy­wi­ście – szybko od­po­wiada i coś bur­czy, ale nie ro­zu­miem z tego ani słowa.

– Skoczmy po po­łu­dniu na ba­sen – od­zywa się Bója. – Spraw­dzimy tę nową szat­niarkę.

– Oki – przy­ta­kuję.

Kacsa ga­zuje sil­nik. Wy­sia­dam i za­trza­skuję za sobą drzwi. Kiedy od­jeż­dżają, bu­chają mi w nos kłęby spa­lin. Idę do drzwi wej­ścio­wych, chwilę mę­czę się z zam­kiem, w końcu udaje mi się wło­żyć klucz. Prze­krę­cam go i na­ci­skam klamkę. Otwie­ra­jąc drzwi, upusz­czam na pod­łogę klu­cze. W du­żym po­koju pali się świa­tło. Od­kąd nie ma ojca, matka źle śpi w nocy.

– Je­steś? – pyta.

Nie od­po­wia­dam. Jest pół­mrok i aż gę­sto od dymu. Chęt­nie bym za­py­tał, dla­czego, kurwa, nie wy­wie­trzy, ale nie chce mi się kłó­cić. Matka trzyma w ręku książkę, jest otwarta do­kład­nie na tej sa­mej stro­nie, na któ­rej była, kiedy wy­cho­dzi­łem. Nie wiem, po co się mę­czy, ja na jej miej­scu oglą­dał­bym te­le­wi­zję. W żół­tej po­piel­niczce leży cały stos pe­tów. Szary po­piół wy­sy­puje się na stół i two­rzy na ob­ru­sie mały wzgó­rek.

– Gdzie by­łeś? – pyta.

– Z kum­plami.

– Znowu?

– Aha.

– Pi­li­ście?

– W week­end będą za­wody.

– Chodź, dam ci bu­ziaka.

– Nie, mamo, daj spo­kój! – mó­wię, ale do niej pod­cho­dzę.

Jej usta czuć pa­pie­ro­sami. Robi mi się nie­do­brze. Wy­no­szę po­piel­niczkę do kuchni, wy­rzu­cam pety do ku­bła, pod­cho­dzę do lo­dówki, jak gdyby re­flek­tory bły­skały mi w oczy. Mrużę je. Nie wiem, czego szu­kam. Znów robi mi się nie­do­brze, ale jed­no­cze­śnie je­stem głodny. Wy­cią­gam szu­fladę. Leży w niej ka­wa­łek sple­śnia­łego żół­tego sera, wy­gląda jak zde­chła mysz. Zie­lona i ku­dłata. Żeby nie zwy­mio­to­wać, wsu­wam szu­fladę na miej­sce. Za­my­kam drzwi lo­dówki. Wy­cie­ram usta. Wy­cho­dzę do ła­zienki. Spo­glą­dam w lu­stro. Mam prze­krwione jedno oko. Biorę z półki Vi­sine. Wkra­plam do pra­wego oka. Zimne kro­ple chło­dzą źre­nicę. Jak­bym wi­dział swoje oko przez okno pę­dzą­cego po­ciągu. Za­czy­nam ostrzej wi­dzieć. Wy­ci­skam na szczo­teczkę do zę­bów zimną pa­stę, myję zęby, idę do swo­jego po­koju, zdej­muję spodnie i rzu­cam je na zie­mię. Kładę się do łóżka w bok­ser­kach. Biorę do ręki pi­lota i prze­łą­czam ka­nały. Wa­szyng­toń­scy gli­nia­rze zro­bili sito z go­ścia, który z aku­mu­la­to­ro­wym śru­bo­krę­tem wy­szedł na ga­le­rię ka­mie­nicy. My­śleli, że ma w ręku broń. W No­wym Jorku ja­kaś ćpunka wraz z pra­niem wło­żyła do pralki dziecko i włą­czyła su­sze­nie na dzie­więć­dzie­siąt stopni. W Bag­da­dzie był wy­buch. Wszy­scy zgi­nęli. Jest druga w nocy. Cią­gle nie mogę za­snąć. Bolą mnie głowa i żo­łą­dek. Matka kręci się w kuchni. Ścią­gam Omen, jedną z czę­ści, i oglą­dam. Od­kąd za­ko­do­wali ka­nały por­no­gra­ficzne, oglą­dam tylko hor­rory i filmy przy­rod­ni­cze. Nie­dawno wi­dzia­łem do­ku­ment o Lar­rym, dziku ży­ją­cym w nie­woli, któ­rym chcieli po­kryć ma­ciorę z chlewu, dla ja­kie­goś eks­pe­ry­mentu, ale bie­dak za cho­lerę nie chciał wła­zić na baby, więc w końcu go uśpili i po­brali spermę. Przy­po­mina mi się Niki. I Viki. Wy­obra­żam so­bie, jak się ca­łują, ubrane w błysz­czące skó­rzane kur­tały, klę­kają przede mną i na zmianę do­bie­rają się do mo­jego wacka. W pół mi­nuty je­stem go­towy, od­wra­cam się do ściany i przy­kry­wam się koł­drą. Już pra­wie śpię, kiedy mi się przy­po­mina, że w nie­dzielę nie ma tre­ningu. Pró­buję wy­słać Zo­liemu ese­mesa, żeby nie zry­wał się o świ­cie, ale za­nim udaje mi się wkle­pać, że „w ndlę nie ma tren. Głup”, oczy stają mi w po­przek. Nie mogę zna­leźć jego nu­meru, za każ­dym ra­zem za da­leko prze­su­wam li­stę. Kiedy przy­po­mi­nam so­bie, że Niki nie­mal od­gry­zła mu fu­jarę, z mo­jego gar­dła do­by­wają się dziwne dźwięki. Naj­pierw my­ślę, że to płacz, ale prze­cież się śmieję. W Ome­nie chło­pak z wło­sami zro­bio­nymi na Be­atle­sów szy­kuje się, żeby za­tłuc matkę. Prze­rżnął­bym ją. Zna­czy matkę. Ju­tro po­pa­trzę w ne­cie.