Ukradłem mózg mojej genialnej siostry ebook

ROZDZIAŁ DRUGI

– Tom, wiesz, że powiedziałeś, że jestem geniuszem?

Keith stał na progu domu swojego najlepszego przyjaciela Toma.

– Kiedy planowaliśmy twoje urodziny. Miałem kilka fajnych pomysłów, a ty powiedziałeś, że jestem geniuszem.

– Tak powiedziałem, zgadza się – odparł Tom. – Ale czuję, że zaraz tego pożałuję.

– Nie, nie pożałujesz – rzekł Keith. – Teraz muszę być takim geniuszem, jakim jest Min, aby móc wziąć udział w jakimś konkursie i wygrać wystarczająco dużo pieniędzy, aby pojechać na Targi Wynalazców. Wiedziałeś, że ona wygrywa pieniądze?

– Myślę, że musi ciężko pracować na te nagrody i pieniądze – powiedział Tom.

– Może tak, może nie, kogo to obchodzi? Mam szybszy sposób. Można powiedzieć, że to kolejny genialny pomysł. Zamierzam ukraść mózg mojej siostry.

– Co zrobić? – zapytał Tom. – Jak?

– Będzie to jeden z moich Niezwykle Ważnych Eksperymentów i Wynalazków. Nowy, którego jeszcze nie przemyślałem. Ale to zrobię. Kiedy już coś zjem. U Keitha Seniora. Na razie.

I wyszedł.

Dziadek Keitha również nazywał się Keith –lub Keith Senior, żeby nie było nieporozumień. Wszyscy mężczyźni w rodzinie Keithstoffersonów otrzymali imię Keith, mimo że mama Keitha chciała wybrać nowe imię dla swojego synka, kiedy się urodził.

– Keith nie jest zbyt inspirujący – mówiła. –Spójrz na Minerwę. Stała się swoim imieniem, jest mądra i utalentowana, jak rzymska bogini mądrości. Nie było rzymskiego boga Keitha.

Ale ojciec Keitha, Keith, nalegał. Podobnie Keith Senior.

– Imię Keith pasuje wszystkim – powiedział Keith Senior, podrzucając małego Keitha na kolanie, mniej więcej jedenaście lat temu. – Nie jest fantazyjne ani szpanerskie, ale solidne, trochę psotne. Myślę, że moje największe osiągnięcia wynikały z imienia Keith. Moja ulubiona piosenka to „The Keith Is On”. Moja ulubiona piosenkarka to Alicia Keith. Jestem również autorem powiedzenia „Nie wciskaj mi Keithu”.

Obecnie Keith Senior mieszkał na łodzi kanałowej o nazwie „Włóczęga”, zacumowanej obok nieczynnej fabryki mydła. Ze swojego ulubionego miejsca na pokładzie, gdzie rozkoszował się ciepłym lipcowym słońcem, zauważył Keitha biegnącego ścieżką holowniczą. Orzeszek, jego papuga z obsesją na punkcie sera, też go zobaczyła i zaskrzeczała: „Kiri!”

– Czy mogę dostać jedną z twoich specjalnych kanapek z czipsami? – Zapytał Keith, wskakując na pokład. – Mam bardzo poważny wynalazek do rozgryzienia dziś po południu i potrzebuję energii.

– Więcej wynalazków? Doskonale. Co to będzie? – zapytał Keith Senior.

– Maszyna, która ukradnie mózg Min.

– Naprawdę? Brzmi trochę brutalnie w stosunku do Min – powiedział Keith Senior.

– Nic się jej nie stanie – zapewnił Keith.

– Dobrze, ale tak w ogóle to co jest nie tak z twoim mózgiem? – zapytał Keith Senior. –Jesteś supermądry, na swój własny, niepowtarzalny sposób. Może nie taki biegły w książkach jak Min, ale wiesz mnóstwo interesujących rzeczy.

– To prawda. Wiem, że strusie biegają szybciej niż konie. Wiem, że tarantula może przeżyć ponad dwa lata bez jedzenia, a aligatory mogą żyć sto lat. To prawie tak dużo jak ty.

– Uważaj – powiedział Keith Senior.

– Odkryłem również, że ciepło spowalnia mózg. Dlatego wynalazłem Nakrycie Głowy Chroniące Przed Wysoką Temperaturą Keitha.

– Brzmi fajnie – powiedział Keith Senior.

– Dokładnie takie jest – powiedział Keith.

– Więc dlaczego właściwie chcesz ukraść mózg Min? – zapytał Keith Senior.

– Aby zdobyć całą zawartą w nim wiedzę i móc wygrać pieniądze w tych konkursach i quizach dla geniuszy, na które ona chodzi. Wtedy stać mnie będzie na wyjazd na Targi Wynalazców do Paryża. Mama i tata nie chcą mnie tam zabrać.

– Sam bym cię zabrał – powiedział Keith Senior – ale jestem spłukany i mam wątpliwości, czy Włóczęga przeprawi się przez kanał La Manche. Ale czy kradzież mózgu Min jest najlepszym sposobem? A co z myciem samochodów?

– Nie ma tyle czasu. Musiałbym umyć mnóstwo samochodów, żeby tyle uzbierać, a poza tym targi są za trzy tygodnie. To musi być wynalazek. Tworzenie ich jest tym, co robię najlepiej. Muszę spróbować.

– Cóż, jasne, to, co możesz osiągnąć, jeśli spróbujesz, jest z pewnością niesamowite. Ale zanim spróbujesz, musisz coś zjeść – powiedział Keith Senior. – Chodź, synu, zróbmy te kanapki z chipsami.

ROZDZIAŁ TRZECI

Gdy tylko Keith wrócił do domu, wyciągnął swój największy szkicownik oraz kilka kolorowych mazaków i zaczął szkicować pomysły na gadżet mający ukraść mózg. Keith lubił rysować, kiedy myślał o nowym wynalazku. Nazywał to Nieograniczoną Improwizacją. To właśnie podczas stosowania metody Nieograniczonej Improwizacji wynalazł nożyce do krojenia chleba bez użycia noża oraz skarpetę na głowę, znaną również jako pełna kominiarka, zapewniającą całkowite ogrzanie twarzy.

Keith narysował siebie, potem narysował Min, a potem narysował gigantyczne strzały między ich głowami.

– Muszę natychmiast przenieść jej genialne pomysły do mojego mózgu, szybko jak błyskawica…

Naszkicował kilka błyskawic.

– Albo jak elektryczność płynąca po drucie –powiedział i zaczął rysować druty łączące ich głowy.

Potem zorientował się, że rysuje coś w rodzaju gigantycznego hełmu na głowie Min, który wyglądał, jak wielkie sito.

– To jest to! – wykrzyknął i zbiegł na dół.

Keith spędził następną godzinę lub coś koło tego, mocując druty ze skrzynki z narzędziami taty do błyszczącego metalowego sita w kuchni, służącego do odsączania makaronu. Potem znalazł starą metalową puszkę po ciastkach, która idealnie pasowała do jego głowy. Majstrował przy niej, tu przebijając dziury, tam mocując druty, i wkrótce mógł podziwiać swoje dzieło.

Hełmofon kradnący mózgi wyglądał totalnie naukowo – wszystkie te przewody! – ale czy zadziała? Keith nie miał na kim tego sprawdzić. Przez chwilę rozważał telefon do Toma, ale zdecydował, że nie ma czasu. Było go jednak wystarczająco dużo, aby sprawdzić eksperyment z paznokciami. Keith zbadał każdy paznokieć i zapisał wyniki – bez zmian. Potem przypomniał sobie inny eksperyment będący w toku: Niezwykle Ważny Eksperyment Numer 37 – Zakopana Kanapka. Zbiegł do ogrodu i przeszukał stertę skoszonej trawy. Nic tam nie było. Zapisał:

Kanapka zniknęła. Ani śladu walki. Obszar naruszony, ale bez okruchów. Hmmm...

Potem napisał: Lis.

– Zdecydowanie lis. Mój eksperyment z powodzeniem udowodnił, że lisy lubią kanapki. Dobrze.

Rozdzwonił się jego telefon.

– Cześć, Keith – odezwał się ktoś.

– Kto mówi? – zapytał Keith.

– Mama! – powiedziała jego mama. – Jesteśmy w drodze powrotnej. Do zobaczenia za dwadzieścia minut. Min znowu wygrała. Czyż ona nie jest niesamowita?

– Właśnie odkryłem, że lisy lubią kanapki –powiedział Keith.

– Co liżą lisy? Przerywa, Keith – odparła jego mama. – Cześć.

Kiedy Min weszła przez frontowe drzwi, trzymała kilka balonów, na których widniały napisy: ZWYCIĘZCA i CHAMPION.

– Hej, czy to balony z helem? – Zapytał Keith.

Zanim Min zdążyła odpowiedzieć, przebił jednego zębami i wciągnął hel.

– Czy to na twojej głowie to puszka po ciastkach? – zapytał tata Keitha. – Bez sensu.

– Nie, nie bez sensu. Raczej szczególnie sensowne – odpowiedział Keith bardzo wysokim i piskliwym głosem.

Kącik ust Min drgnął.

– Przestań się wygłupiać, Keith – powiedziała mama Keitha.

Zadzwonił telefon.

– I nie odbieraj telefonu tym piskliwym głosem! – dodała.

Za późno.

– Dobry wieczór, rezydencja Keithstoffersonów, w czym mogę pomóc? – zapiszczał Keith.

Min parsknęła śmiechem. Mama wyrwała mu z ręki telefon.