Ukryte Motywy. Baleary #1 ebook

Co­py­ri­ght ©2023 by Gre­ta Eden

Co­py­ri­ght ©2023 by Li­te­ra In­ven­ta

Wy­da­nie pierw­sze, 2023

Re­dak­tor pro­wa­dząca: He­le­na Le­blanc

Re­dak­cja: Ewe­li­na Ga­łdec­ka, Klau­dia Jo­va­no­vska

Pierw­sza ko­rek­ta: Aga­ta Gó­rzy­ńska-Kie­lak

Dru­ga ko­rek­ta: Kin­ga Rut­kow­ska

Skład, ła­ma­nie, przy­go­to­wa­nie ebo­oka: Mi­chał Bog­da­ński

Pro­jekt okład­ki: Agniesz­ka Ma­kow­ska

ISBN: 978-83-67355-08-7

© Wszel­kie pra­wa za­strze­żo­ne. Ksi­ążka ani jej frag­men­ty nie mogą być prze­dru­ko­wy­wa­ne ani w ża­den inny spo­sób re­pro­du­ko­wa­ne lub od­czy­ty­wa­ne w środ­kach ma­so­we­go prze­ka­zu bez pi­sem­nej zgo­dy au­to­ra lub wy­daw­cy.

© All ri­ghts re­se­rved

stu­dio­_li­te­ra.in­ven­ta@outlo­ok.com

Raz na ja­kiś czas, w sa­mym środ­ku zwy­kłe­go ży­cia, mi­ło­ść ofia­ro­wu­je nam szan­sę na baj­kę.

Rozdział 1

Nicola

By­łam wła­śnie w trak­cie czy­ta­nia ksi­ążki, kie­dy usły­sza­łam za­mie­sza­nie na dole, a po­tem krzy­ki. Na chwi­lę wszyst­ko za­ma­rło, ale za­raz do­szły mnie od­gło­sy wy­strza­łów. Zro­bi­łam pierw­szą rzecz, jaka przy­szła mi do gło­wy. Za­mknęłam ksi­ążkę i, sta­ra­jąc się za­cho­wy­wać jak naj­ci­szej, wsu­nęłam się pod łó­żko w na­iw­nej na­dziei, że nie zo­sta­nę za­uwa­żo­na. Gło­śne kro­ki na ko­ry­ta­rzu zwia­sto­wa­ły zbli­ża­jące się w moją stro­nę nie­bez­pie­cze­ństwo.

Drzwi do po­ko­ju otwo­rzy­ły się i ude­rzy­ły głu­cho o ścia­nę. Za­mknęłam oczy i sta­ra­łam się od­dy­chać naj­pły­cej, jak po­tra­fię. Za­sty­głam w bez­ru­chu, pra­gnąc, żeby mężczy­zna so­bie po­sze­dł. Za­częłam od­li­czać se­kun­dy. Stał, nie po­ru­sza­jąc się. Na co cze­kał?

– Mo­żesz stam­tąd wy­jść sama albo cię wy­ci­ągnę.

Zer­k­nęłam na lewo i na­sze spoj­rze­nia spo­tka­ły się w lu­strze opar­tym pod kątem o ścia­nę. Może we­źmie mnie za jed­ną z po­ko­jó­wek, któ­re też miesz­ka­ły na tym pi­ętrze? Wy­su­nęłam się z prze­ciw­nej stro­ny, niż on stał, pod­nio­słam na ko­la­na i nie­śmia­ło wyj­rza­łam znad ma­te­ra­ca. Czar­na lufa była wy­mie­rzo­na w moją gło­wę. Unio­słam dło­nie do góry w ge­ście pod­da­nia, wy­szłam z po­ko­ju i do­łączy­łam do słu­żby zgro­ma­dzo­nej przy po­de­ście scho­dów i pil­no­wa­nej przez dwóch uzbro­jo­nych mężczyzn.

– Któ­ra z was to Ni­co­la?

Wszy­scy wpa­try­wa­li się w na­past­ni­ka, któ­ry za­dał py­ta­nie. Po chwi­li ci­szy unió­sł broń i ją od­bez­pie­czył.

– Nie za­mie­rzam przez cie­bie umie­rać, gru­ba­sko – syk­nęła za mo­imi ple­ca­mi Car­me­la, po­py­cha­jąc mnie do przo­du.

Za­czer­wie­ni­łam się, kie­dy usły­sza­łam to okre­śle­nie. Wszy­scy roz­stąpi­li się na boki, zo­sta­wia­jąc mnie na pa­stwę ob­cych – zde­ma­sko­wa­ną i zi­den­ty­fi­ko­wa­ną.

– Za­bierz ją na dół – roz­ka­zał.

Prze­śmiew­czym ge­stem, a przy­naj­mniej ja to tak ode­bra­łam, wska­zał scho­dy. Prze­łk­nęłam ci­ężko. Je­den z mężczyzn stał przy drzwiach, inny w prze­jściu do sa­lo­nu. Wszy­scy byli uzbro­je­ni. Ten, któ­ry pro­wa­dził mnie z góry, miał na so­bie ke­vla­ro­wą ka­mi­zel­kę. Po­dob­nie jak po­zo­sta­li.

Wi­dok w sa­lo­nie mnie zszo­ko­wał. Oj­ciec klęczał w ka­łu­ży krwi, któ­ra sączy­ła się z jego le­we­go ra­mie­nia. Był bla­dy, ale trzy­mał się pro­sto. Ob­rzu­cił mnie nie­przy­ja­znym spoj­rze­niem, ale mil­czał. Za to mój naj­młod­szy brat otwo­rzył bu­zię.

– Jak to się sta­ło, że por­tu­gal­skie zbi­ry zna­la­zły się tak da­le­ko od domu? – za­kpił.

– Nie bój się, chłop­czy­ku – od­pa­rł tym sa­mym to­nem pro­wa­dzący mnie mężczy­zna. – We­źmie­my, co na­sze, i już nas nie ma.

Zer­k­nęłam w stro­nę Vita. To, co zo­ba­czy­łam tuż za jego ple­ca­mi, spra­wi­ło, że się za­trzy­ma­łam, roz­chy­la­jąc usta w szo­ku. Mój bli­źniak le­żał roz­ci­ągni­ęty na dy­wa­nie, a jego klat­ka pier­sio­wa nie uno­si­ła się. Czy Li­rio nie żył?!

– Nie patrz – roz­ka­zał ktoś spo­koj­nym gło­sem, za­sła­nia­jąc mi wi­dok.

W polu wi­dze­nia mia­łam te­raz gra­na­to­wą ko­szu­lę z roz­pi­ętym pod szy­ją ko­łnie­rzy­kiem. Unio­słam wzrok i na­tra­fi­łam na naj­bar­dziej chmur­ne, sta­lo­we spoj­rze­nie, ja­kie wi­dzia­łam w ży­ciu. Moje oczy roz­sze­rzy­ły się w przy­pły­wie na­głe­go za­sko­cze­nia. Je­dy­ny mężczy­zna, któ­ry nie miał na so­bie ka­mi­zel­ki i, poza bro­nią w le­wej ręce, nie był ci­ężko uzbro­jo­ny.

– Chuj mnie ob­cho­dzi, czy za­bie­rzesz tę kupę gów­na sprzed mo­ich oczu – wark­nął mój oj­ciec, po­wo­du­jąc, że moje ra­mio­na opa­dły, a spoj­rze­nie wbi­ło się w zie­mię. Czu­łam, jak zdra­dziec­ki ru­mie­niec wsty­du wy­pe­łza mi na po­licz­ki. – Wy­świad­czy­łbyś mi przy­słu­gę, gdy­byś ją za­bił – za­śmiał się.

Po tylu la­tach po­win­nam być już przy­zwy­cza­jo­na do tego tonu, słów i za­cho­wa­nia. Mimo to gula ro­sła mi w gar­dle, utrud­nia­jąc prze­ły­ka­nie. Mężczy­źni wymienili parę słów, któ­rych nie ro­zu­mia­łam.

– Mam ten pier­dol­nik pod kon­tro­lą, Da­rius – oznaj­mił ktoś z tyłu.

Na­dal wpa­try­wa­łam się we wła­sne buty. Nie pod­nio­słam wzro­ku, nie śmia­łam. Fa­cet zła­pał mnie de­li­kat­nie za ra­mię i skie­ro­wał do wy­jścia.

Darius

Nie spo­dzie­wa­łem się, że Cin­nan­te pod­da się bez wal­ki, ale to, co od­wa­lił ra­zem z sy­na­mi, prze­szło moje ocze­ki­wa­nia. Co za ro­dzin­ka! Ja pier­do­lę! Żeby za­sła­niać się wła­sną mat­ką…

Va­da­la utrzy­my­wał, że cór­ka Cin­nan­te musi być co naj­mniej upo­śle­dzo­na, bo ro­dzi­na ni­g­dy jej nie po­ka­zy­wa­ła. Na pierw­szy rzut oka na­wet byś nie po­wie­dział, że Ni­co­la była jego cór­ką. Mimo że Li­rio to jej bli­źniak, wy­gląda­li jak dzień i noc. On ja­sny i przy­stoj­ny, ona ciem­na, dla wie­lu za­pew­ne prze­ci­ęt­na, przy ko­ści, cho­ciaż ja na­zwa­łbym to krągło­ścia­mi. Tak da­le­ka od smu­kłych ma­fij­nych ksi­ężni­czek w mod­nych ciu­chach.

Spo­koj­nie po­szła do sa­mo­cho­du, kie­dy mu­sie­li­śmy uśpić jej naj­młod­sze­go bra­ta le­ka­mi, żeby w ogó­le go okie­łznać. Za­py­ta­ła tyl­ko, czy je­śli nie pla­nu­je­my jej śmier­ci w naj­bli­ższym cza­sie, mo­gła­by za­brać ze sobą swo­je­go kota. Mar­co unió­sł brwi, rzu­ca­jąc, że nie będzie cze­kał na żad­ne­go prze­klęte­go sie­rściu­cha. Wte­dy do­ta­rły do mnie trzy sło­wa, któ­rych pra­wie mu­sia­łem się do­my­ślić:

– Mam tyl­ko jego.

– Je­śli coś kom­bi­nu­jesz… – ostrze­głem.

– Przy­si­ęgam! – Ude­rzy­ła się za­ci­śni­ętą pi­ęścią w pie­rś.

Po­bie­gła do ogród­ka i za­nim zdąży­łem ją do­go­nić, wró­ci­ła, nio­sąc w ra­mio­nach naj­brzyd­sze­go kota, ja­kie­go świat wi­dział. Wy­glądał, jak­by ka­żda jego część po­cho­dzi­ła z in­ne­go zwie­rza­ka. Miał tyl­ko część ogo­na i tyl­ko jed­no oko, któ­rym wpa­try­wał się we mnie prze­ni­kli­wie, sie­dząc spo­koj­nie w ra­mio­nach Ni­co­li. W sa­mo­cho­dzie roz­go­ścił się na jej ko­la­nach.

– Po­pe­łni­łeś błąd – ode­zwa­ła się nie­mal szep­tem, cały czas ob­ser­wu­jąc kra­jo­braz mia­sta prze­su­wa­jący się za oknem. W jej gło­sie było tyle pew­no­ści. Jak­by bez­względ­nie wie­rzy­ła w to, co mówi. – Po­wi­nie­neś wzi­ąć jed­ne­go z mo­ich bra­ci jako gwa­ran­cję. Ja je­stem dla mo­je­go ojca bez­u­ży­tecz­na. Bez­war­to­ścio­wa.

– Nie – za­prze­czy­łem, nie wda­jąc się w szcze­gó­ły.

– Po­pe­łni­łeś błąd – po­wtó­rzy­ła jak­by do sie­bie.

I ona, i kot wpa­try­wa­li się te­raz we mnie. Kot z kpi­ną, dziew­czy­na ze stra­chem.

– Nie mam żad­nej war­to­ści dla mo­je­go ojca. Będzie szczęśli­wy, że się mnie po­zbył.

– Nie znasz swo­jej war­to­ści – od­pa­rłem, wy­mie­nia­jąc w lu­ster­ku wstecz­nym spoj­rze­nie z De­me­triem.

Kie­dy do­je­cha­li­śmy na miej­sce i wsie­dli­śmy do win­dy, dziew­czy­na od­ru­cho­wo przy­su­nęła się do mnie. Mar­co wpa­try­wał się w to z nie­do­wie­rza­niem, jak wje­żdża­li­śmy na ostat­nie pi­ętro na spo­tka­nie z prze­zna­cze­niem. Było mi jej tro­chę szko­da, ale z dru­giej stro­ny po­cho­dzi­ła z ma­fij­nej ro­dzi­ny. Z ro­dzi­ny do ro­dzi­ny – przy­szło mi do gło­wy.

Gio­van­ni cze­kał na nas ze swo­ją ob­sta­wą. Nie wy­glądał na za­do­wo­lo­ne­go. Też bym, kur­wa, nie był, gdy­by ktoś usi­ło­wał mi zro­bić ci­chy prze­wrót wła­dzy w or­ga­ni­za­cji. Nie uda­ło nam się w stu pro­cen­tach udo­wod­nić udzia­łu Cin­nan­te­go w spi­sku. Nie­ste­ty sło­wo jego żony zo­sta­ło od­rzu­co­ne przez pięć ro­dzin jako nie­wy­star­cza­jące. Mal­tre­to­wa­na la­ta­mi ko­bie­ta kon­tra mąż opraw­ca, któ­ry kon­tro­lo­wał bur­de­le w Chi­ca­go. Mie­li­śmy za­brać Li­ria i Ni­co­lę, jego naj­star­sze dzie­ci, jako za­bez­pie­cze­nie przed po­now­ny­mi eks­ce­sa­mi, ale ten mło­dy i na­rwa­ny gno­jek wy­ci­ągnął broń, więc Mar­co­wi nie zo­sta­ło nic in­ne­go, jak od­po­wie­dzieć ogniem.

Plan się zje­bał, ale za­wsze, w ka­żdym pla­nie coś mu­sia­ło się spier­do­lić.

– Ja­kieś pro­ble­my? – spy­tał Gio­van­ni, uno­sząc brew.

– Li­rio – od­pa­rł Mar­co.

– Taka jest cena woj­ny – pa­dła su­cha od­po­wie­dź Pa­tric­ka.

Wzrok Gio­van­nie­go prze­nió­sł się na dziew­czy­nę. Scho­wał dło­nie do kie­sze­ni, lu­stru­jąc za­kład­nicz­kę swo­imi ciem­ny­mi ocza­mi. Na­wet jak miał do­bry dzień, wy­glądał na nie­przy­jem­ne­go skur­wy­sy­na, któ­ry sa­mym swo­im wi­do­kiem prze­ra­żał lu­dzi, a te­raz był wkur­wio­ny i wręcz ema­no­wał wście­kło­ścią.

– Czy to kot? – spy­tał nie­spo­dzie­wa­nie, spo­gląda­jąc na zwie­rza­ka, któ­re­go Ni­co­la trzy­ma­ła w ra­mio­nach.

Mar­co par­sk­nął nie­ele­ganc­ko i oznaj­mił:

– Naj­brzyd­sze zwie­rzę świa­ta!

Ni­co­la ski­nęła nie­pew­nie gło­wą. Cof­nęła się, gdy Gio­van­ni po­stąpił parę kro­ków w jej stro­nę, ale wpa­dła na mnie. Wi­dzia­łem, jak przy­ci­snęła zwie­rzę do sie­bie, pró­bu­jąc je chro­nić. Zła­pa­łem ją za ra­mię. Ko­ci­sko pod­nio­sło łeb i prze­su­nęło łapę tak, że wbi­ła mi się pa­zu­ra­mi w skó­rę mi­ędzy kciu­kiem a pal­cem wska­zu­jącym. Wy­ra­źne ko­cie ostrze­że­nie. Gio­van­ni pod­sze­dł bli­żej. Zwie­rzę fuk­nęło w jego stro­nę.

– Mam tyl­ko jego – po­wtó­rzy­ła za­wsty­dzo­na. – Pro­szę, nie rób mu krzyw­dy.

Nie „nie rób mi krzyw­dy”, tyl­ko „nie rób krzyw­dy kotu”! Ja pier­do­lę, co oni ro­bi­li tej dziew­czy­nie?

Oczy Gio­van­nie­go zła­god­nia­ły.

– Jak się na­zy­wa?

– Tur­nip2.

– Za­ska­ku­jąco traf­ne imię.

Za­gry­zła dol­ną war­gę.

– Nie mu­sisz się bać – za­pew­nił. – Ani kotu, ani to­bie nic nie gro­zi z na­szej stro­ny. Ty i Vito wy­bie­rze­cie się na małe wa­ka­cje na Ba­le­arach. Będzie was go­ścił je­den z mo­ich za­ufa­nych lu­dzi, Pa­trick.

Ni­co­la wzi­ęła drżący wdech.

– Pró­bo­wa­łam już wy­tłu­ma­czyć, że dla mo­je­go ojca je­stem ni­kim. – Znów ten iry­tu­jący, prze­pra­sza­jący ton. – Je­dy­nym po­wo­dem, dla któ­re­go może się ugi­ąć, jest Vito. To jego ulu­bie­niec.

– Masz na na­zwi­sko Cin­nan­te… – za­czął.

– Nie ro­zu­miesz! – za­wo­ła­ła z de­spe­ra­cją.

Wy­mie­ni­li­śmy spoj­rze­nia po­nad jej gło­wą.

– Twój oj­ciec albo się pod­po­rząd­ku­je, albo cze­ka go upa­dek z wy­so­ka. – Od­wró­cił się do Pa­tric­ka. – Chcę, że­by­ście byli w po­wie­trzu jesz­cze dzi­siaj.

Nie do­dał nic wi­ęcej, bo drzwi się otwo­rzy­ły i do środ­ka we­szła Ma­rian­na, żona Gio­van­nie­go. Za­sty­gła z ręką na klam­ce.

– Ojej, prze­pra­szam…

Zero skru­chy. Zero!

– W po­rząd­ku. – Chy­ba na­wet nie był zdzi­wio­ny, że tu wpa­dła. Cie­ka­we, ile wie­dzia­ła o tym, co mia­ło się dzi­siaj stać, i o ca­łej sy­tu­acji. Ma­ni­pu­la­tor­ka pierw­szej wody. – Wła­ści­wie przy­da­ła­by mi się two­ja po­moc.

– Na­praw­dę? – Spy­ta­ła wy­ra­źnie za­sko­czo­na.

– Na­praw­dę – prze­drze­źnił ją, wy­ci­ąga­jąc do niej rękę.

Uśmiech­nęła się pro­mien­nie i po­de­szła bli­żej.

– Ma­rian­no, to jest…

– Ale cud­na kota! – za­wo­ła­ła, prze­sta­jąc zwra­cać uwa­gę na męża. – Mogę? – za­py­ta­ła Ni­co­li, któ­ra po­tak­nęła. Po­gła­ska­ła kota po gło­wie, a ten zmru­żył oczy i za­czął mru­czeć. – Ach, ale plu­szak – za­śmia­ła się.

Po­czu­łem, jak Ni­co­la re­lak­su­je się i mi­ęk­nie, na­dal opie­ra­jąc się o moje cia­ło. Ro­bi­ła to za­pew­ne nie­świa­do­mie. Gio­van­ni ob­ser­wo­wał po­dejrz­li­wie i ją, i kota.

– No co? – spy­ta­ła Ma­rian­na, dra­pi­ąc zwie­rza­ka pod bro­dą.

– Ten kot fuk­nął na mnie, za­nim się zbli­ży­łem.

– Cie­bie i two­ich spoj­rzeń boją się nie­mal wszy­scy.

– Poza moją żoną! – skon­tro­wał.

– Po­nie­waż je­stem two­ją żoną – spro­sto­wa­ła. – Po­my­śl, ja­kie to by­ło­by ża­ło­sne, gdy­bym się cie­bie bała, za­miast być dla cie­bie wy­zwa­niem. Znu­dzi­łbyś się mną szyb­ko. Mam ra­cję, Pa­trick?

– Nie wci­ągniesz mnie w swo­je ma­łże­ńskie roz­gryw­ki, Ma­rian­no – za­śmiał się za­py­ta­ny.

Prych­nęła osten­ta­cyj­nie, na­dal głasz­cząc kota.

– Czy nie je­steś naj­słod­szym plu­szacz­kiem we wszech­świe­cie? – za­szcze­bio­ta­ła.

Ni­co­la spoj­rza­ła po­now­nie na mnie przez ra­mię i uśmiech­nęła się lek­ko. Cała jej bu­zia sta­ła się ła­god­niej­sza, kra­wędzie zro­bi­ły się mi­ęk­kie, ku­szące, a w oczach po­ja­wił się blask.

– Ni­co­la wy­la­tu­je dzi­siaj na Ba­le­ary z Pa­tric­kiem.

Dziew­czy­na znów ze­sztyw­nia­ła na sło­wa Gio­van­nie­go i jesz­cze moc­niej na­pa­rła na mnie. Ma­rian­na od­kle­iła ją de­li­kat­nie, ale sta­now­czo, ob­jęła ra­mie­niem w pa­sie i skie­ro­wa­ła do drzwi.

– Je­stem pew­na, że przy­da ci się tro­chę rze­czy. Że o kon­te­ne­rze dla kota nie wspom­nę.

Pa­trick spoj­rzał na mnie wy­cze­ku­jąco. Kur­wa, wy­cho­dzi­ło na to, że to nie Mar­co będzie jej pil­no­wał, tyl­ko ja. Jak­bym miał mało pro­ble­mów.

– Idziesz z nami, Da­rius? – za­py­ta­ła Ma­rian­na w drzwiach. O pro­szę, i ona też wie­dzia­ła. Po­sła­łem sze­fo­wi spoj­rze­nie ja­sno da­jące do zro­zu­mie­nia, że będzie mi coś wi­nien.

Po krót­kiej na­mo­wie uda­ło nam się prze­ko­nać Ni­co­lę, że Tur­ni­po­wi nic się nie sta­nie, kie­dy nas nie będzie. Ma­rian­na po­pro­si­ła na­wet jed­ne­go z ochro­nia­rzy, żeby sta­nął na stra­ży po­ko­ju, w któ­rym zo­sta­wi­li­śmy kota. Wia­do­mo, żo­nie sze­fa sze­fów się nie od­ma­wia. Dziew­czy­na jed­nak ci­ągle nie wy­da­wa­ła się prze­ko­na­na. Rzu­ca­ła nie­spo­koj­ne spoj­rze­nia do mo­men­tu, kie­dy drzwi win­dy się za­mknęły.

– Je­śli chcesz, po­pro­szę Ne­via, żeby wy­sy­łał nam zdjęcia i ra­por­ty co pół go­dzi­ny – za­pro­po­no­wa­ła Ma­rian­na.

Wy­mie­ni­łem za­nie­po­ko­jo­ne spoj­rze­nie z jej ochro­nia­rzem, Pau­lem. Kur­wa! Ma­rian­na to moja ku­zyn­ka, ale też mści­wa dupa. Wy­da­wa­ło się, że była uro­czą, słod­ką isto­tą. Była. Ale też po­tra­fi­ła zmie­nić ży­cie ma­fio­sów w pie­kło, uśmie­cha­jąc się przy tym jak anioł. Omo­ta­ła Gio­van­nie­go, za­nim jesz­cze się po­bra­li. Nie było rze­czy, któ­rej by dla niej nie zro­bił. Po­zwa­lał jej na wszyst­ko, o ile nie pod­wa­ża­ło to jego au­to­ry­te­tu, a ona była na tyle in­te­li­gent­na, żeby na sa­lo­nach grać ule­głą żon­kę. Ni­co­la spu­ści­ła gło­wę i za­częła sku­bać swo­ją ko­szul­kę.

– Nie, to będzie kło­pot…

– Och… ża­den kło­pot – za­szcze­bio­ta­ła Ma­rian­na. – Da­rius, mo­żesz za­dzwo­nić do…

– Nie.

– Ale…

– To, że owi­nęłaś so­bie sze­fa wo­kół pal­ca, nie zna­czy, że będziesz po­gry­wać ze mną – od­pa­rłem sta­now­czo.

Jej spoj­rze­nie ja­sno da­wa­ło do zro­zu­mie­nia, że wy­rów­na ze mną ra­chun­ki przy pierw­szej nada­rza­jącej się oka­zji. Mia­łem to gdzieś. Nie zna­la­złem się w tym miej­scu or­ga­ni­za­cji dla­te­go, że je­stem mi­łym fa­ce­tem.

Opie­ra­łem się o ladę w ko­lej­nym skle­pie, do któ­re­go za­ci­ągnęła nas Ma­rian­na, i za­sta­na­wia­łem się, jak dłu­go jesz­cze będzie się mści­ła. Ta ko­bie­ta wie­dzia­ła, jak uprzy­krzyć ży­cie mężczy­źnie: za­brać go na za­ku­py do cen­trum han­dlo­we­go. Nie dość, że był to kosz­mar, kie­dy sta­ra­łeś się ją chro­nić w ta­kim tłu­mie i uwa­żać na po­ten­cjal­ne za­gro­że­nia, to jesz­cze tor­tu­ra dla psy­chi­ki przez nie­ko­ńczące się ogląda­nie ciu­chów i bie­ga­nie po skle­pach. Jezu, ile mo­żna?! Mia­łem wra­że­nie, że Ni­co­la my­śli po­dob­nie, ale spo­koj­nie podąża­ła za swo­ją prze­wod­nicz­ką.

By­łem pew­ny, że Ma­rian­na wy­da­ła kil­ka­na­ście ty­si­ęcy na same buty w jed­nym z bu­ti­ków. Skrzęt­nie jed­nak dba­ła o to, żeby nie po­ka­zy­wać me­tek Ni­co­li, któ­ra te­raz bar­dzo ład­nie pre­zen­to­wa­ła się w ciem­no­zie­lo­nej su­kien­ce, ide­al­nie pod­kre­śla­jącej jej krągło­ści. Bar­dzo ape­tycz­ne krągło­ści. Kie­dy w ko­ńcu uda­ło się ją wy­łu­skać z wor­ko­wa­tych dżin­sów i za du­żej ko­szul­ki, po­ka­za­ło się cia­ło, któ­re na­le­ża­ło wiel­bić. Uwiel­bia­łem krągło­ści. Ro­zu­mia­łem te­raz, dla­cze­go Ma­rian­na jako pierw­szy sklep wy­bra­ła ten z bie­li­zną. Wy­szli­śmy stam­tąd z po­ka­źną ko­lek­cją to­reb.

– Czy to aby nie na­sza gru­ba­ska? – za­py­tał do­no­śnie i prze­śmiew­czo dam­ski głos za mo­imi ple­ca­mi.

– Tak, to ona – za­śmiał się inny.

Od­wró­ci­łem się nie­znacz­nie. Trzy ko­bie­ty w po­dob­nym wie­ku sta­ły na środ­ku skle­pu, wpa­tru­jąc się w Ni­co­lę z po­gar­dą. Za­czer­wie­ni­ła się jak bu­rak i za­częła się ob­ra­cać, jak­by chcia­ła na­tych­miast uciec do prze­bie­ral­ni. Zła­pa­łem ją spoj­rze­niem, a ona za­sty­gła w bez­ru­chu.

Ma­rian­na już otwie­ra­ła usta, żeby coś po­wie­dzieć, ale przed­tem ob­rzu­ci­ła mnie wy­cze­ku­jącym spoj­rze­niem. Unio­sła wy­żej pod­bró­dek i zmru­ży­ła oczy, cze­ka­jąc na moją re­ak­cję. Unio­słem dłoń i pal­cem przy­wo­ła­łem Ni­co­lę do sie­bie. Nie po­ru­szy­ła się, więc wy­zy­wa­jąco unio­słem brew do góry, cho­wa­jąc dło­nie do kie­sze­ni. Po­de­szła nie­pew­nie, cały czas zer­ka­jąc na ko­men­tu­jące jej wy­gląd ko­bie­ty. Na­ka­za­łem ge­stem, żeby się od­wró­ci­ła.

– Po­win­na do tej su­kien­ki za­ło­żyć pa­sek, będzie wy­glądać jak szyn­ka na Boże Na­ro­dze­nie! – wy­krztu­si­ła bru­net­ka, za­śmie­wa­jąc się.

Pod­sze­dłem do Ni­co­li o krok bli­żej. Na jej rzęsach wi­sia­ły łzy, go­to­we sto­czyć się po po­licz­kach. Ota­rłem jed­ną z nich z kąci­ka oka, za­nim po­pły­nęła w dół, i po­gła­dzi­łem jej usta kciu­kiem. Roz­chy­li­ła je mi­mo­wol­nie, a jej oczy zro­bi­ły się ogrom­ne.

– To ostat­ni raz, kie­dy po­zwa­lasz ko­mu­kol­wiek do­pro­wa­dzić się do pła­czu – oznaj­mi­łem sta­now­czo. – Po­do­ba mi się ta su­kien­ka. Wy­glądasz w niej jak bo­gi­ni. – Moja bo­gi­ni, pod­po­wia­dał mi mózg, ob­ser­wu­jąc po­głębia­jący się ru­mie­niec. Skąd mi się to, kur­wa, wzi­ęło? – Jest tu coś jesz­cze, co ci się po­do­ba?

– Nie – od­po­wie­dzia­ła szyb­ko. Nie­pew­nie zer­k­nęła na szy­dzące ko­bie­ty. – Mo­że­my już wra­cać?

– Buty – pod­po­wie­dzia­ła Ma­rian­na.

– Ży­ra­fa w san­da­łach. – Zło­śli­we­mu ko­men­ta­rzo­wi to­wa­rzy­szył ko­lej­ny wy­buch śmie­chu.

Ni­g­dy nie ude­rzy­łem ko­bie­ty, ale te­raz, przy­si­ęgam, świerz­bi­ły mnie pal­ce. Nie chcia­łem jed­nak stra­szyć mo­jej przy­szłej żony i po­ka­zy­wać po­two­ra, któ­ry był in­te­gral­ną częścią mnie. Od­wró­ci­łem się do szy­dzącej i zło­wiesz­czo zmru­ży­łem oczy. Spoj­rza­ła na mnie i cof­nęła się o krok, roz­po­zna­jąc dra­pie­żni­ka. Ide­al­nie. Do­kład­nie w stro­nę ścia­ny.

– Ze­chcesz po­wtó­rzyć? – wy­ce­dzi­łem przez zęby, ru­sza­jąc w jej stro­nę, a ona cof­nęła się o ko­lej­ny krok. Mu­sia­ła być głu­pia jak but z le­wej nogi, bo ośmie­li­ła się ode­zwać.

– Tak ją prze­zy­wa­li w szko­le. Gru­ba ży­ra­fa.

W ko­ńcu ple­ca­mi zde­rzy­ła się ze ścia­ną. Usi­ło­wa­ła mnie ode­pchnąć. Ży­czy­łem jej po­wo­dze­nia. Zła­pa­łem ją za gar­dło i za­ci­snąłem pal­ce, żeby w ko­ńcu zda­ła so­bie spra­wę, w ja­kich kło­po­tach się znaj­du­je. Otwo­rzy­ła sze­ro­ko oczy, w któ­rych zło­śli­wo­ść i roz­ba­wie­nie ustąpi­ły stra­cho­wi. Za­czy­na­łem czuć za­pach jej prze­ra­że­nia. Zła­pa­ła mnie za nad­gar­stek, ale szyb­ko się zo­rien­to­wa­ła, że kie­dy za­ci­ska swo­je pal­ce, za­ci­ska­ją się też moje.

Fa­bia­no sta­nął w stra­te­gicz­nym miej­scu przy we­jściu, żeby za­sło­nić to, co dzia­ło się w skle­pie.

– Da­rius… – Do­bie­gł mnie nie­mal prze­pra­sza­jący szept Ni­co­li. – To w po­rząd­ku… – za­wie­si­ła głos, do­ty­ka­jąc mo­je­go ra­mie­nia lek­ko jak piór­ko.

– Czy ona jest po­wi­ąza­na? – spy­ta­łem, spo­gląda­jąc na swo­ją bran­kę. Prze­łk­nęła ci­ężko śli­nę.

– Tak.

– Z któ­rą z ro­dzin?

– Gra­va­no.

Ma­rian­na sta­nęła obok pro­wo­dyr­ki za­mie­sza­nia i skrzy­żo­wa­ła ra­mio­na na pier­si, pa­trząc wy­cze­ku­jąco na Pau­la.

– Jed­na z ro­dzin od la­bo­ra­to­riów – po­in­for­mo­wał mnie. – Na­wet ni­czym nie za­rządza­ją.

– Czy wiesz, kim je­stem? – za­py­ta­łem swo­ją ofia­rę.

– Nie – od­po­wie­dzia­ła zdu­szo­nym szep­tem.

– Czy wiesz, kim ona jest? – Wska­za­łem gło­wą na Ma­rian­nę.

– Nie – wy­zna­ła i rzu­ci­ła jej spło­szo­ne spoj­rze­nie.

– Jest żoną sze­fa. To Ma­rian­na Vi­tiel­li. – Oczy dziew­czy­ny były już te­raz jak dwa ogrom­ne spodki. Prze­ra­żo­ne. – Na­zy­wam się Da­rius Alva­rez, a moim ku­zy­nem jest Pa­trick Alva­rez-Ta­la­ve­ra, ku­zyn Car­lot­ty Luc­ces­se. Ni­co­la może i w tej chwi­li na­zy­wa się Cin­nan­te, ale to się nie­dłu­go zmie­ni! Więc okaż jej na­le­żny sza­cu­nek albo cię do tego zmu­szę! – za­zna­czy­łem, pusz­cza­jąc ją.

Ko­bie­ta i jej ko­le­żan­ki nie­mal bie­giem opu­ści­ły sklep. Sze­fo­wa sa­lo­nu po­pa­trzy­ła na mnie z prze­ni­kli­wym spo­ko­jem i de­li­kat­nym po­dzi­wem.

– Pój­dzie­my do fry­zje­ra, to dwa skle­py da­lej – oznaj­mi­ła Ma­rian­na jak gdy­by ni­g­dy nic i ra­zem z Ni­co­lą wy­szły w to­wa­rzy­stwie Pau­la i De­me­tria, zo­sta­wia­jąc mi ra­chu­nek do za­pła­ce­nia.

– Ja pier­do­lę, co na­sto­lat­ki mają te­raz w gło­wach? – wes­tchnął Fabi.

– Sia­no, kur­wa – wark­nąłem do nie­go.

Do­sko­na­le pa­mi­ęta­łem, jak by­łem świad­kiem po­dob­nej sce­ny z udzia­łem Mii, mo­jej sio­stry, i jej prze­śla­dow­czyń. My­śla­ły, że po­nie­waż wcze­śniej uda­ło im się to wie­lo­krot­nie, mogą po­wtó­rzyć swo­je za­gryw­ki w mo­jej obec­no­ści, a ja nie za­re­agu­ję, bo przy moim boku stoi ko­bie­ta. To był ostat­ni raz, kie­dy uwzi­ęły się na Mię. Ja sam na­wet nie mu­sia­łem nic ro­bić. Ta­tia­na Szew­czen­ko, któ­ra mi wte­dy to­wa­rzy­szy­ła, za­pro­po­no­wa­ła, że z przy­jem­no­ścią się nimi zaj­mie. Pó­źniej­sze wy­da­rze­nia wy­gląda­ły jak wy­pad­ki, ale Ta­tia­na po­sta­ra­ła się, aby ka­żda z tych dziew­czyn wie­dzia­ła, za co zo­sta­ła uka­ra­na. Jako wy­na­gro­dze­nie mu­sia­łem jej za­pew­nić ty­dzień nie­dwu­znacz­nych przy­jem­no­ści oraz kil­ka par bar­dzo dro­gich i bar­dzo eks­klu­zyw­nych bu­tów. Naj­le­piej wy­da­ne pie­ni­ądze w moim ży­ciu.

W ci­ągu na­stęp­nych pi­ęciu mi­nut eks­pe­dient­ki spa­ko­wa­ły wszyst­kie za­ku­py i by­li­śmy go­to­wi zro­bić run­dę do sa­mo­cho­du, żeby się tego po­zbyć. Fabi i De­me­trio po­szli na par­king, a ja i Paul usie­dli­śmy w ka­fej­ce na­prze­ciw­ko fry­zje­ra. Pa­trick wy­słał mi SMS z py­ta­niem, jak idzie. „Po­wo­li” było je­dy­ną od­po­wie­dzią.

Na­gle przy­po­mnia­łem so­bie o ko­cie. Za­bra­łem ze sobą De­me­tria i po­szli­śmy ob­ku­pić zwie­rza­ka. Kon­te­ner, szel­ki, żar­cie, mi­ski, ku­we­ta. Za wszyst­ko wy­szła za­wrot­na suma, ale dla mnie to nie pro­blem. To kro­pla w mo­rzu. Ja­koś uda­ło nam się upchnąć wszyst­ko do ba­ga­żni­ka te­re­nów­ki BMW.

– I, kur­wa, kot – mru­czał pod no­sem De­me­trio. – Ja pier­do­lę. – Wi­dząc moje spoj­rze­nie, unió­sł dłoń do góry, mam­ro­cząc: – Sor­ry, Da­rius.

Wró­ci­li­śmy na górę. Fabi nió­sł wła­śnie dwa kub­ki z ka­wiar­ni do fry­zje­ra, a Ma­rian­na z te­le­fo­nem przy uchu prze­cha­dza­ła się za szy­bą. Od cza­su do cza­su zer­ka­ła na nas trzech sie­dzących przy sto­li­ku. Czu­łem na so­bie spoj­rze­nia ota­cza­jących nas ko­biet, do­brze wie­dząc, że po­rów­nu­ją swo­ich part­ne­rów do tego, co wi­dzą. I to po­rów­na­nie nie wy­cho­dzi­ło na plus dla nich. Nie wy­szło­by na­wet, gdy­bym był ubra­ny w ko­szul­kę i dżin­sy za­miast sta­lo­wo­sza­re­go gar­ni­tu­ru.

W ko­ńcu, po ko­lej­nych trzy­dzie­stu mi­nu­tach, kie­dy by­łem już go­to­wy we­jść do środ­ka i wy­tar­gać obie siłą, Ma­rian­na po­ja­wi­ła się w drzwiach z ta­jem­ni­czym uśmie­chem. Czy ja chcę wie­dzieć? Zro­bi­ła krok w bok, po­zwa­la­jąc mi zer­k­nąć na Ni­co­lę.

Nie ma brzyd­kich ko­biet, są tyl­ko te nie­zad­ba­ne. Ewen­tu­al­nie mężczy­źni, któ­rzy nie zna­ją się na sztu­ce abs­trak­cyj­nej, art no­uve­au, im­pre­sjo­ni­zmie czy in­nych for­mach pi­ęk­na. Pi­ęk­no znaj­do­wa­ło się w oczach pa­trzące­go. Fry­zjer wie­dział, za co brał pie­ni­ądze. Zni­kł ku­cyk z tyłu gło­wy, a za­stąpi­ło go sto­żko­we ci­ęcie z grzyw­ką scho­dzącą cie­nio­wa­niem w dół. Ciem­ne wło­sy na­bra­ły bla­sku i były wy­pro­sto­wa­ne, co spra­wi­ło, że bu­zia wy­da­wa­ła się ła­god­niej­sza, szczu­plej­sza i… młod­sza.

Wi­dząc moje tak­su­jące spoj­rze­nie, Ni­co­la za­czer­wie­ni­ła się moc­no.

– Prze­pra­szam, że tak dłu­go, ale dzie­ła sztu­ki nie two­rzą się w mi­nu­tę – rzu­ci­ła prze­pra­sza­jąco moja ku­zyn­ka, ale do­sko­na­le wie­dzia­łem, że ma w du­pie, czy za­jęło to czter­dzie­ści mi­nut, czy parę go­dzin, bo jest żoną sze­fa sze­fów.

– Na­wet nie w czter­dzie­ści – od­po­wie­dział Paul, po­wo­li stu­diu­jąc spoj­rze­niem Ni­co­lę.

– Na­pa­trzy­łeś się? – wark­nąłem do nie­go, wsta­jąc. – Idzie­my!

Przy­naj­mniej moi lu­dzie nie mie­li pro­ble­mu z my­śle­niem i omi­ja­li dziew­czy­ny wzro­kiem. De­me­trio, któ­ry zna mnie naj­le­piej, upar­cie pa­trzył przed sie­bie. Mi­ęczak.

Gdy mi­ja­li­śmy sklep zoo­lo­gicz­ny, Ni­co­la spoj­rza­ła na nie­go tęsk­nie.

– Da­rius… – za­częła nie­śmia­ło.

– Wszyst­ko za­ła­twio­ne.

– Ale…

Po­ło­ży­łem dłoń ni­sko na jej ple­cach. Re­ak­cja była na­tych­mia­sto­wa: przy­śpie­szy­ła i zrów­na­ła się z Ma­rian­ną. Fabi i De­me­trio po­szli pierw­si, za nimi ko­bie­ty, na ko­ńcu ja i Paul. Mia­łem świet­ny wi­dok na ty­łek Ni­co­li. Za­częły mnie świerz­bić ręce.

Aż chcia­ło­by się do­tknąć tych krągło­ści.

– Ob­ku­pi­li­ście kota? – spy­ta­ła Ma­rian­na.

Po­wstrzy­my­wa­ła śmiech na wi­dok za­war­to­ści ba­ga­żni­ka. Cmok­nęła mnie w po­li­czek i szep­nęła „dzi­ęku­ję”. Ni­co­la po­pa­trzy­ła na mnie, jak­bym na­gle stał się jej oso­bi­stym su­per­bo­ha­te­rem. Do­ty­ka­ła ko­cich sze­lek tak de­li­kat­nie, jak­by bała się, że znik­ną. Jej oczy wy­pe­łni­ły się łza­mi. Ma­rian­na przy­tu­li­ła ją do sie­bie, szep­cząc coś na ucho, a De­me­trio ze znie­cier­pli­wie­niem zer­k­nął na ze­ga­rek. Nie mie­li­śmy już cza­su!

Na wy­świe­tla­czu mo­je­go te­le­fo­nu po­ja­wi­ło się imię Pa­tric­ka.

– Mu­si­my ru­szać! – roz­ka­za­łem, od­bie­ra­jąc po­łącze­nie, i oznaj­mi­łem ku­zy­no­wi: – Będzie­my je­chać od razu na lot­ni­sko. Weź kota ze sobą.

Wi­dzia­łem, że Ni­co­la chce za­pro­te­sto­wać, ale Ma­rian­na po­pchnęła ją do sa­mo­cho­du. De­me­trio i Fa­bia­no wzi­ęli dru­gie auto. Paul usia­dł za kó­łkiem, zo­sta­wia­jąc mi sie­dze­nie pa­sa­że­ra. Za­mknąłem drzwi za Ni­co­lą, dys­kret­nie uru­cha­mia­jąc blo­ka­dę dzie­ci­ęcą. Tak, wiem, podły ze mnie gość, ale nie lu­bię nie­spo­dzia­nek.

Na lot­ni­sku po­ja­wi­li­śmy się ra­zem z dwo­ma in­ny­mi sa­mo­cho­da­mi. Z jed­ne­go z nich, z gło­śnym prze­kle­ństwem na ustach, wy­sia­dł wkur­wio­ny ochro­niarz Gio­van­nie­go. Na jego rękach do­strze­głem śla­dy ko­cich pa­zu­rów.

– Je­ba­ny, kur­wa, sie­rściuch! – klął na czym świat stoi.

Mia­łem ocho­tę się ro­ze­śmiać, ale Ni­co­la wy­gląda­ła, jak­by mia­ła ze­mdleć. Po­bla­dła, za­ci­snęła pi­ęści, wbi­ja­jąc pa­znok­cie we wnętrze dło­ni.

– Mój kot.

– W ba­ga­żni­ku, kur­wa! – wark­nął ten sam fa­cet.

Kie­dy otwo­rzy­li­śmy tyl­ną kla­pę, zwie­rzak sy­czał jak wście­kły. Nie dzi­wię mu się – na pew­no nie miał przy­jem­nej pod­ró­ży. Ni­co­la wy­ci­ągnęła do nie­go rękę, ale usi­ło­wał ją udra­pać, fu­cząc. Spoj­rza­ła na mnie nie­pew­nie, a po­tem za­częła prze­ma­wiać do Tur­ni­pa z czu­ło­ścią, żeby go uspo­ko­ić.

– Przy­nieś kon­te­ner – roz­ka­za­łem Fa­bie­mu.

W ko­ńcu po paru mi­nu­tach uda­ło nam się za­chęcić kota do we­jścia do kon­te­ne­ra. Na­wet sie­dząc już w środ­ku, wci­ąż sy­czał i war­czał. Ni­co­la przy­ci­ska­ła do sie­bie klat­kę, jak­by chcia­ła go chro­nić przed ca­łym świa­tem. Kie­dy po­dra­pa­ny wcze­śniej ochro­niarz usi­ło­wał ode­brać jej kon­te­ner przed we­jściem na scho­dy, w pa­ni­ce zro­bi­ła krok do tyłu i tyl­ko mój re­fleks ura­to­wał ją przed upad­kiem na pły­tę lot­ni­ska. Na wi­dok mo­je­go spoj­rze­nia fa­cet cof­nął się mo­men­tal­nie. Wie­dzia­łem, że je­śli za­pro­po­nu­ję Ni­co­li po­moc, od­mó­wi, więc pa­trzy­łem tyl­ko, jak nie­zgrab­nie wspi­na się po scho­dach. Kie­dy do­ta­rła na szczyt, ste­war­de­sa chcia­ła prze­jąć kon­te­ner, ale ona za­pro­te­sto­wa­ła gwa­łtow­nie.

Pa­trick wy­tar­gał z sa­mo­cho­du jej bra­ta. Dzie­ciak był nie­za­do­wo­lo­ny, a będzie jesz­cze bar­dziej. Wła­śnie zo­stał za­kład­ni­kiem. Wpa­dł do sa­mo­lo­tu, prze­py­cha­jąc się obok mnie i na­wet nie prze­pra­sza­jąc. Na­tych­miast po­pędził do miej­sca, gdzie przy oknie usa­do­wi­ła się jego sio­stra.

– Chcę tu usi­ąść. – To nie była pro­śba, tyl­ko bez­względ­ny roz­kaz wy­da­ny ta­kim to­nem, że moje brwi pod­je­cha­ły do góry. – Już! – wrzesz­czał na całe gar­dło, ko­pi­ąc w kon­te­ner.

Kie­dy Ni­co­la si­ęgnęła do swo­je­go pasa, żeby go od­pi­ąć i się prze­si­ąść, Vito unió­sł dłoń i wy­mie­rzył jej siar­czy­sty po­li­czek. By­łem za da­le­ko, żeby go po­wstrzy­mać. Ste­war­de­sa pa­trzy­ła na to sze­ro­ko otwar­ty­mi z za­sko­cze­nia ocza­mi. Dzie­ciak nie prze­sta­wał ko­pać w klat­kę, nie przej­mu­jąc się prze­ra­źli­wym miau­cze­niem kota. Ni­co­la sta­ra­ła się osło­nić zwie­rza­ka, więc kil­ka kop­nia­ków wy­lądo­wa­ło na jej ra­mio­nach i ple­cach.

Do­pa­dłem do nich w kil­ku kro­kach, zła­pa­łem szczy­la za kark i od­ci­ągnąłem na dru­gą stro­nę sa­mo­lo­tu. Uwol­ni­łem go i zmu­si­łem, żeby po­sa­dził ty­łek na sie­dze­niu. Za­mie­rzył się na mnie, ale bądźmy szcze­rzy, bez wy­si­łku zła­ma­łbym mu kark jed­ną ręką. Za­czął wrzesz­czeć i prze­kli­nać. Mar­co wy­jął z kie­sze­ni fiol­kę z le­kiem uspo­ka­ja­jącym. W ci­ągu trzy­dzie­stu se­kund za­pa­dła bło­ga ci­sza.

– Mo­żna do­stać bólu dupy od tych jego wrza­sków – wark­nął.

Ni­co­la za­częła prze­pra­szać. W jej oczach błysz­cza­ły łzy.

– To moja wina. Po­win­nam po­cze­kać, aż on zaj­mie miej­sce.

Co tu jest, kur­wa, gra­ne?Co ona pier­do­li?

Obaj po­pa­trzy­li­śmy na nią z po­dejrz­li­wo­ścią. Kot na­dal urządzał kon­cert na jed­no gar­dło. Te­raz dla od­mia­ny na prze­mian wył i wy­da­wał dziw­ne, prze­ci­ągłe dźwi­ęki.

– Pod­róż ży­cia – skwi­to­wał Pa­trick, sia­da­jąc w fo­te­lu.

Przy­pi­ąłem nie­przy­tom­ne­go gno­ja pa­sa­mi, a po­tem po­pchnąłem Ni­co­lę z po­wro­tem na fo­tel i za­pi­ąłem ta­kże jej pas. Klat­kę z za­wo­dzącym ko­tem po­sta­wi­łem jej na ko­la­nach, ale choć sta­ra­ła się go uspo­ko­ić, nic nie dzia­ła­ło. A mia­ło być jesz­cze go­rzej, bo mu­siał ja­koś prze­trwać start.

Ja pier­do­lę, i na chuj mi to wszyst­ko.

Dość dłu­go mu­sie­li­śmy cze­kać na okien­ko do star­tu, ale w ko­ńcu, kie­dy lot się usta­bi­li­zo­wał, od­pi­ąłem pas, a Ja­mes, nasz ulu­bio­ny pi­lot, ogło­sił:

– Wi­ta­my na au­to­stra­dzie do domu. Lot z Chi­ca­go na Ba­le­ary po­wi­nien nam za­jąć ja­kieś je­de­na­ście go­dzin. Roz­go­śćcie się, a na­sze uro­cze ste­war­de­sy za­dba­ją o wasz kom­fort pod­ró­ży.

Wzi­ąłem kon­te­ner i po­sze­dłem w stro­nę ma­łej sy­pial­ni z tyłu. Wie­dzia­łem, że Pa­trick nie będzie miał nic prze­ciw­ko.

– Znaj­dź szel­ki – po­pro­si­łem Ni­co­lę, wska­zu­jąc na kar­ton.

Wy­jęła je bez sło­wa. Kot na­dal pry­chał, ale jak­by mniej agre­syw­nie.

– Ni­g­dy się tak nie za­cho­wy­wał – wy­ja­śni­ła tym swo­im prze­pra­sza­jącym to­nem, któ­ry za­czy­nał mnie po­rząd­nie wkur­wiać. – Ale też ni­g­dy nie był w sa­mo­lo­cie.

– Boi się. Nowe miej­sce, nie­zna­ni lu­dzie.

Ona też po­win­na się bać, ale zno­si­ła wszyst­ko nad­zwy­czaj spo­koj­nie, z prze­pra­sza­jącym spoj­rze­niem. Przy­gląda­ła się kotu.

– Może.

– Może re­agu­je i za cie­bie, i za sie­bie? – Usi­ło­wa­łem za­żar­to­wać, ale na jej twa­rzy wy­kwi­tł ko­lej­ny ru­mie­niec i ca­łko­wi­te nie­do­wie­rza­nie.

Czu­łem się jak pi­ąte koło u wozu. Ona i kot zda­wa­li się mnie nie po­trze­bo­wać. Nie chcia­łem jed­nak zo­sta­wiać jej sa­mej. Moja wa­liz­ka le­ża­ła po­śród in­nych, więc wy­ci­ągnąłem z niej ta­blet i się za­lo­go­wa­łem.

– To dłu­gi lot, a nie wi­dzia­łem w two­jej dło­ni te­le­fo­nu. Nie­ste­ty nie mamy tu żad­nych ksi­ążek, tyl­ko parę sta­rych ma­ga­zy­nów. – Wska­za­łem na szaf­kę za nią. – Wo­lisz ksi­ążki? Krzy­żów­ki? Ja­kieś puz­zle? Ko­bie­ce cza­so­pi­sma?

Skrzy­wi­ła się nie­co na tę ostat­nią pro­po­zy­cję.

– Ksi­ążki będą w po­rząd­ku – po­wie­dzia­ła ci­cho.

– Musi ci wy­star­czyć ta­blet z apli­ka­cją Kin­dle'a. Mamy do­stęp do In­ter­ne­tu, więc po­szu­kaj so­bie cze­goś do czy­ta­nia.

– Mogę tu zo­stać? – za­py­ta­ła nie­mal szep­tem.

– Tak, je­śli ty i on czu­je­cie się tu bez­piecz­niej. – Po­da­łem jej urządze­nie. – Jak do­le­ci­my, Fabi przy­go­tu­je ci nowy te­le­fon. Będziesz mu­sia­ła mu po­dać swój sta­ry nu­mer, żeby od­zy­skał dla cie­bie dane.

– Nie trze­ba…

– Nie je­steś wi­ęźniem, Ni­co­la. Dam ci je­den ze swo­ich sa­mo­cho­dów…

Znów ucie­kła wzro­kiem.

– Nie mam pra­wa jaz­dy.

Opa­rłem się ra­mie­niem o ścian­kę.

– Na­uczę cię pro­wa­dzić, chcesz? – za­pro­po­no­wa­łem.

Se­rio?! Na­praw­dę to po­wie­dzia­łem?!

Ten mo­ment wy­brał so­bie Mar­co, żeby wpa­ro­wać do środ­ka.

– Jemy? – spy­tał, nie pa­trząc na Ni­co­lę, któ­ra, gdy­by była w sta­nie, wto­pi­ła­by się w ta­pe­tę. Dziew­czy­na bała się wła­sne­go cie­nia i ro­bi­ła wszyst­ko, by być nie­wi­dzial­na.

Co tu jest, kur­wa, gra­ne?!

– Do­bry po­my­sł – zgo­dzi­łem się. – Na co masz ocho­tę, Ni­co­la?

Na­wet nie pod­nio­sła wzro­ku, sku­bi­ąc szel­ki Tur­ni­pa ły­pi­ące­go na wszyst­kich złow­ro­go.

– Nie ma zna­cze­nia, zjem co­kol­wiek.

– Kur­czak, stek, ja­jecz­ni­ca, omlet? – za­cząłem wy­mie­niać. – Coś słod­kie­go?

– Do­sto­su­ję się do wszyst­kich.

Mar­co unió­sł brwi do góry, ale nie ode­zwał się sło­wem, tyl­ko wy­co­fał na wąski ko­ry­tarz. Wy­sze­dłem za nim.

– Moje kon­do­len­cje, sta­ry! – mruk­nął pod no­sem, prze­cze­su­jąc wło­sy.

Nie­mal prze­wró­ci­łem ocza­mi. Za­mó­wi­łem Ni­co­li obiad i roz­sia­dłem się w fo­te­lu na­prze­ciw­ko Pa­tric­ka. Spoj­rzał na mnie z cie­ka­wo­ścią, tak samo jak po­zo­sta­li.

– Jak two­ja nowa pod­opiecz­na? Wi­dzia­łem, że Ma­rian­na zro­bi­ła jej ma­ke­over, że o ko­cie nie wspom­nę.

– O co cho­dzi z tym sie­rściu­chem? – wy­rzu­cił z sie­bie Fabi.

– „Ten kot to wszyst­ko, co mam” – za­cy­to­wa­łem, krzy­żu­jąc ra­mio­na na pier­si. – Tak po­wie­dzia­ła, kie­dy ją za­bie­ra­li­śmy. Nie wzi­ęła ze sobą z domu nic. Nie pro­si­ła o te­le­fon, kom­pu­ter czy na­wet ta­blet. Nie py­ta­ła o ro­dzi­nę. Nie pro­te­sto­wa­ła, szła, gdzie Ma­rian­na ka­za­ła, ro­bi­ła to, o co pro­si­ła. – Pod­pa­rłem bro­dę na dło­ni. – Mie­rzy­ła ubra­nia i bie­li­znę bez sło­wa pro­te­stu, ale też i bez wła­sne­go zda­nia. Po­tem ten po­miot ją ude­rzył i ka­wa­łki ukła­dan­ki wsko­czy­ły na miej­sce.

– Cu­dow­na ro­dzin­ka – wes­tchnął Pa­trick.

Mar­co z drin­kiem w dło­ni opa­rł się o sie­dze­nia po prze­ciw­nej stro­nie, kątem oka zer­ka­jąc na krząta­jące się po mi­nia­tu­ro­wej ku­chen­ce dwie ste­war­de­sy. Mo­głem się za­ło­żyć, że za­nim wy­lądu­je­my w domu, będzie któ­rąś ru­chał.

– Co za­mie­rza­my z nią zro­bić? – spy­ta­łem.

– Cin­nan­te sta­nie do ne­go­cja­cji w dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny albo zo­sta­nie mu tyl­ko ta dwój­ka – oznaj­mił twar­do Pa­trick. – O ile nie we­źmie so­bie no­wej żony, to będą jego je­dy­ne dzie­ci. Ale nie sądzę, żeby któ­ra­kol­wiek ro­dzi­na dała mu swo­ją cór­kę, wie­dząc, jak trak­to­wał żonę i Ni­co­lę.

– Co się sta­ło z jej mat­ką? – spy­tał Adam.

– Li­rio się nią za­sło­nił – od­pa­rł Mar­co.

– Głu­pi skur­wiel – wark­nął De­me­trio.

Nie­trud­no się z nim zgo­dzić.

– Do­ro­sły mężczy­zna wy­cho­wa­ny w ma­fii za­sła­nia się ko­bie­tą – wes­tchnąłem. – Wła­sną, kur­wa, mat­ką! Nie do po­my­śle­nia, że ta ro­dzi­na w ogó­le prze­trwa­ła pod rząda­mi Gio­van­nie­go.

– Po­wie­dzia­łeś jej? – spy­tał Pa­trick.

Po­ta­rłem twarz dło­ńmi.

– Nie.

– Będziesz mu­siał.

– Ale może nie te­raz?! – wy­rzu­ci­łem z sie­bie z nie­cier­pli­wo­ścią.

Pa­trick unió­sł brew, sły­sząc mój ton, ale nie ode­zwał się sło­wem.

Nicola

Czu­łam się jak Ali­cja w kra­inie cza­rów. Jak­bym wpa­dła do nory i zna­la­zła się w świe­cie, któ­re­go nie znam. Mężczy­źni w mo­jej ro­dzi­nie gar­dzi­li mną, a ró­wie­śni­cy pa­trzy­li prze­ze mnie, nie do­strze­ga­jąc ni­cze­go in­ne­go poza wzro­stem i wagą. Wi­dzie­li tyl­ko wady.

Gru­ba ży­ra­fa – to prze­zwi­sko Ash­ley uku­ła już w pierw­szym roku li­ceum. Nie­na­wi­dzi­łam go. Przez całe ży­cie ma­rzy­łam, żeby wy­glądać jak moja mat­ka. Sto sze­śćdzie­si­ąt pięć cen­ty­me­trów wzro­stu, bu­rza mio­do­wych wło­sów. Ma­le­ńka, drob­na, ele­ganc­ka. „Z brzyd­kie­go dziec­ka nie wy­ro­śnie ślicz­ny do­ro­sły” – po­wta­rza­ła do znu­że­nia moja opie­kun­ka. Te sło­wa wy­ry­ły mi się w pa­mi­ęci. Sto­so­wa­łam mi­lio­ny diet, łącz­nie z gło­dów­ką, ale nic nie po­ma­ga­ło. Je­dy­ne, co tra­ci­łam, to czas! Nie by­łam w sta­nie schud­nąć.

Dzi­siej­szy dzień wy­da­wał się nie­re­al­ny. Wszyst­ko dzia­ło się jak­by obok mnie. Ubra­nia, bie­li­zna, fry­zjer, ma­ki­jaż. Ma­rian­na, któ­ra trak­to­wa­ła mnie miło. Kie­dy zwer­ba­li­zo­wa­łam swo­je oba­wy, po­wie­dzia­ła tyl­ko: „Przy­zwy­cza­isz się”. Za­ba­wia­ła mnie roz­mo­wą, opo­wia­da­ła aneg­dot­ki. Jak­by była moją sio­strą. Da­rius, któ­ry bez sło­wa pła­cił za za­ku­py. Z wła­snej woli ku­pił dla Tur­ni­pa ta­kie cu­dow­ne rze­czy, na któ­re ni­g­dy nie mo­gła­bym so­bie po­zwo­lić.

Czy śnię i się obu­dzę?

Pry­wat­ny sa­mo­lot był dla mnie czy­mś no­wym. Dla mo­je­go kota też, ale on roz­wa­lił się za­do­wo­lo­ny na łó­żku, ma­cha­jąc ogo­nem. Usia­dłam obok nie­go i usi­ło­wa­łam czy­tać. Gła­dzi­łam rękaw mo­jej no­wej su­kien­ki. Ma­te­riał mia­ła ele­ganc­ki i de­li­kat­ny. Po­pa­trzy­łam nie­mal ze łza­mi w oczach na buty na nie­wiel­kim ob­ca­sie. Nowe, mi­ęk­kie i nie ob­cie­ra­ły, w od­ró­żnie­niu od wszyst­kich in­nych, ja­kie kie­dy­kol­wiek no­si­łam.

Je­śli to sen, nie chcę się obu­dzić.

Rozdział 2

Darius

Cie­pły po­wiew wia­tru, nio­sący ze sobą za­pach soli i mo­rza, przy­wi­tał nas na Ba­le­arach. Dom za­wsze ko­ja­rzył mi się z za­pa­chem mo­rza i go­rącym sło­ńcem Hisz­pa­nii – w ko­ńcu Ba­le­ary, częściej ko­ja­rzo­ne jako Ma­jor­ka, Mi­nor­ka i Ibi­za, le­ża­ły u jej wschod­nie­go wy­brze­ża.

Cze­ka­jąc, aż Ni­co­la, któ­ra z upo­rem ma­nia­ka nie po­zwa­la­ła ni­ko­mu po­móc so­bie z ko­tem, po­ja­wi się na scho­dach, za­sta­na­wia­łem się, czy wy­spa przy­pad­nie jej do gu­stu. Kli­mat był zde­cy­do­wa­nie inny niż w Sta­nach. Tu na­wet zimą nie ro­bi­ło się chłod­niej. Mo­żna by na­wet po­wie­dzieć, że mie­li­śmy se­zon desz­czo­wy, a nie zi­mo­wy.

Moją uwa­gę zwró­ci­ła ob­słu­ga lotu wy­ła­do­wu­jąca ba­ga­że, któ­ra wy­mie­nia­ła uwa­gi po por­tu­gal­sku, co uzmy­sło­wi­ło mi, że na­wet nie wie­dzia­łem, czy Ni­co­la zna ja­ki­kol­wiek język poza an­giel­skim. Ja sam naj­częściej po­słu­gi­wa­łem się por­tu­gal­skim, ale w oko­li­cy naj­po­pu­lar­niej­szy był hisz­pa­ński, a wśród star­sze­go po­ko­le­nia – ka­ta­lo­ński. Jako że wy­spy były tu­ry­stycz­nie na­ro­do­wo­ścio­wym ko­tłem, za­wsze dało się ja­koś do­ga­dać. Cie­ka­we, jak so­bie z tym po­ra­dzi Ni­co­la?

Adam za­brał ze sobą Vita, a Pa­trick ży­czył mi po­wo­dze­nia i od­je­chał ra­zem z nimi. Cała resz­ta, poza ob­słu­gą lotu, też już się ulot­ni­ła. Cze­ka­łem tyl­ko na De­me­tria i swo­ją pod­opiecz­ną. Wpa­try­wa­łem się w za­to­kę na ho­ry­zon­cie i po­ły­sku­jącą sre­brem wodę, gdy De­me­trio po­ja­wił się na scho­dach. Po­ko­nał te parę stop­ni i sta­nął obok.

– Gdzie ona jest? – spy­ta­łem.

Nim od­po­wie­dział, Ni­co­la sta­nęła w wy­jściu z kon­te­ne­rem w jed­nym ręku i po­zo­sta­ły­mi ko­ci­mi ma­ne­la­mi w dru­gim.

– Upar­ta be­styj­ka – po­wie­dział pod no­sem.

Mia­łem po­dob­ne od­czu­cia, ale bio­rąc pod uwa­gę uro­czą ro­dzin­kę, z któ­rej po­cho­dzi­ła, dziew­czy­na po pro­stu bała się ko­mu­kol­wiek za­ufać i była przy­zwy­cza­jo­na do ra­dze­nia so­bie sa­mo­dziel­nie. Te­raz jej sta­tus ule­gnie zmia­nie i lu­dzie będą jej po­ma­gać, a na­wet nad­ska­ki­wać. Przy­zwy­czai się.

W paru kro­kach zna­la­złem się przy niej i ode­bra­łem ku­we­tę z uło­żo­ną na wierz­chu tor­bą z ko­ci­mi ga­dże­ta­mi.

– Wsia­daj.

W dro­dze z lot­ni­ska to­wa­rzy­szył nam tyl­ko De­me­trio, któ­ry był rów­nie zje­ba­ny jak ja. Ni­co­la chło­nęła wi­do­ki za oknem z roz­chy­lo­ny­mi usta­mi. Nie od­zy­wa­ła się nie­py­ta­na. Nie za­da­wa­ła py­tań. Sta­ra­ła się być nie­zau­wa­żal­na. Co ja­kiś czas szep­ta­ła coś do kota. Wy­sia­dła z sa­mo­cho­du z wi­docz­nym wa­ha­niem, roz­gląda­jąc się dys­kret­nie. Po­pro­wa­dzi­łem ją na tyły domu, gdzie spo­dzie­wa­łem się za­stać mat­kę. Sie­dzia­ła w cie­niu z ksi­ążką w ręku.

– Co za nie­ocze­ki­wa­na wi­zy­ta, mój dro­gi. Gdy­byś dał nam znać…

– Nie było na to cza­su, wła­śnie przy­le­cie­li­śmy ze Sta­nów – prze­rwa­łem jej nie­uprzej­mie. – Ni­co­la, po­znaj Ta­lię, moją mat­kę. – Dziew­czy­na nie­mal dy­gnęła pod kró­lew­skim spoj­rze­niem ro­dzi­ciel­ki. – A to jest moja sio­stra Mia. – Przy­naj­mniej ona uśmiech­nęła się szcze­rze.

– Miło mi was po­znać – wy­szep­ta­ła Ni­co­la, wpa­tru­jąc się w swo­je buty.

– Wza­jem­nie. – Ton mat­ki był pe­łen nie­skry­wa­nej re­zer­wy.

– Ni­co­la zo­sta­nie pod two­ją opie­ką przez kil­ka ty­go­dni. – To nie była pro­śba, a roz­kaz.

– Oczy­wi­ście – po­wie­dzia­ła mat­ka.

W jej przy­pad­ku nic nie było oczy­wi­ste. Ni­g­dy. Wszyst­ko mia­ła wy­kal­ku­lo­wa­ne, zim­ne i na­ce­lo­wa­ne na osi­ągni­ęcie zy­sków. Mój szó­sty zmy­sł ostrze­gał, że to nie jest do­bry po­my­sł, ale co mia­łem zro­bić?! Apar­ta­men­to­wiec, w któ­rym miesz­ka­li­śmy, nie za­pew­ni dam­skie­go to­wa­rzy­stwa. Ani przy­zwo­it­ki. Ro­zu­mia­łem obo­wi­ąz­ki i za­sa­dy pa­nu­jące w ro­dzi­nie. I na­wet je­śli w XXI wie­ku nikt nie za­wra­cał so­bie gło­wy kon­we­nan­sa­mi, a Ni­co­la mia­ła zo­stać moją żoną, na­le­ża­ło pa­mi­ętać, że była też pro­te­go­wa­ną Gio­van­nie­go…

– Mia, czy mo­żesz za­pro­wa­dzić Ni­co­lę do go­ścin­nej sy­pial­ni?

Moja sio­stra uśmiech­nęła się i wska­za­ła Ni­co­li dro­gę do domu. Ode­zwa­łem się do­pie­ro, kie­dy zni­kły nam z pola wi­dze­nia i za­si­ęgu słu­chu. Im szyb­ciej po­wiem, co mam do po­wie­dze­nia, tym szyb­ciej będę mógł stąd wy­jść. Czu­łem się, jak­bym ją po­rzu­cał, za­miast chro­nić. Mój szó­sty zmy­sł nie od­pusz­czał i na­dal sza­lał, ale uspo­ka­ja­łem sam sie­bie, że po pro­stu je­stem zmęczo­ny i wszyst­ko mnie alar­mu­je.

– Kim ona jest? – za­gad­nęła mat­ka.

– Ni­co­la Cin­nan­te. Za­kład­nicz­ka Vi­tiel­lich.

Skrzy­wi­ła się, sły­sząc to. Za­kład­nicz­ka. To jed­no sło­wo spra­wi­ło, że dla mo­jej mat­ki była rów­nie uży­tecz­na jak dla wła­snej ro­dzi­ny. Czy­li wca­le. Ukry­wa­li ją całe ży­cie i te­raz znów zo­sta­ła ukry­ta. Je­den pies.

– I co ja mam z nią zro­bić?

– Trak­to­wać jak go­ścia? – za­su­ge­ro­wa­łem.

Jej nie­za­do­wo­le­nie tyl­ko się po­głębi­ło, tak samo jak zmarszcz­ka na czo­le.

– Chcesz, że­bym była z tego po­wo­du szczęśli­wa?

– Odro­bi­na uprzej­mo­ści ci nie za­szko­dzi.

– Wo­bec cór­ki zdraj­ców? – prych­nęła. – Weź ją do sie­bie.

– Ni­co­la jest przy­pad­ko­wą ofia­rą w tym ca­łym ba­ła­ga­nie, nie ma mowy, że­bym jesz­cze zszar­gał jej re­pu­ta­cję.

– Go­rzej już nie będzie! – za­opo­no­wa­ła. – Jej oj­ciec pew­nie do­pu­ścił się ja­ki­chś zbrod­ni!

– Ocze­ku­ję, że sta­niesz na wy­so­ko­ści za­da­nia. Ta dziew­czy­na zo­sta­ła nam po­wie­rzo­na przez sa­me­go Gio­van­nie­go. – To po­win­no jej dać do my­śle­nia, po­nie­waż on ni­g­dy o nic nie pro­sił. – To oso­bi­sta przy­słu­ga.

Tak jak się spo­dzie­wa­łem, jej oczy za­bły­sły chłod­ną kal­ku­la­cją. Przy­słu­ga dla sa­me­go sze­fa sze­fów. Po­wi­nie­nem za­grać tą kar­tą od sa­me­go po­cząt­ku.

– A co on za­mie­rza zro­bić dla cie­bie?

Zmęcze­nie i iry­ta­cja prze­cho­dzi­ły we wście­kło­ść. Przy­mknąłem oczy, po­wta­rza­jąc swo­jej be­stii, że nie może wy­jść i się po­ba­wić, na­wet je­śli mia­ła­by na to ocho­tę. Ta ko­bie­ta to moja mat­ka, do cho­le­ry. I win­ny jej by­łem ja­kiś sza­cu­nek. Jesz­cze. Co nie zna­czy­ło, że po­zwo­lę jej ob­ra­żać Ni­co­lę.

– To nie ma zna­cze­nia. Wa­żny jest tyl­ko fakt, że za­mie­rzam się z nią oże­nić.

Nie sądzi­łem, że do­ży­ję chwi­li, kie­dy moja mat­ka nie będzie mia­ła nic do po­wie­dze­nia. Że tak ją za­sko­czę. Żad­nej ci­ętej ri­po­sty. Żad­ne­go jadu! Wpa­try­wa­ła się we mnie, jak­bym zwa­rio­wał. Jed­nak kil­ka se­kund pó­źniej na jej twa­rzy po­ja­wi­ła się po­gar­da.

– Za­mie­rzasz się oże­nić z za­kład­nicz­ką Vi­tiel­lich? Prze­cież to ja­sne jak sło­ńce, że to cór­ka zdraj­cy!

– Nie masz po­jęcia, kim ona jest.

Nie chcia­łem jej wy­ja­śniać, kim jest Ni­co­la. Nie mo­głem. Nie mu­sia­ła tego wie­dzieć, a już z pew­no­ścią nie po­trze­bo­wa­łem jej apro­ba­ty.

– Jest ni­kim! – rzu­ci­ła z iry­ta­cją. – Ty po­wi­nie­neś mieć ja­sny cel. W tym biz­ne­sie trze­ba ce­lo­wać naj­wy­żej, jak się da. Zruj­nu­jesz swo­ją szan­sę!

Jak ja do­sko­na­le zna­łem te zda­nia. Sły­sza­łem je wie­lo­krot­nie z ust wła­snej mat­ki, za­zdro­snej o swo­ją sio­strę.

– Nie będę re­ali­zo­wał two­ich nie­spe­łnio­nych am­bi­cji.

Na­bra­ła głębo­ko po­wie­trza, czer­wie­ni­ąc się na twa­rzy.

– Ty nie­wdzi­ęcz­ny…

– Uwa­żaj – ostrze­głem, uno­sząc dłoń do góry. – Do­brze się za­sta­nów nad tym, co po­wiesz.

Sap­nęła ze zło­ścią.

– Po­świ­ęci­łam ci całe ży­cie… Żeby cię przy­go­to­wać do roli, za­szcze­pić w to­bie po­trze­bę wła­dzy i ra­do­ść z niej! Nie je­steś gor­szy od Pa­tric­ka. To ty po­wi­nie­neś być gło­wą ro­dzi­ny…

Oczy­wi­ście mat­ka za­wsze mu­sia­ła wy­wle­kać prze­szło­ść. Na­praw­dę chuj mnie ob­cho­dzi­ło, że oj­ciec Pa­tric­ka wy­brał so­bie inną sio­strę, niż po­cząt­ko­wo mu ofe­ro­wa­no, więc moja mat­ka nie za­sia­dła na wy­ma­rzo­nym, mi­tycz­nym or­ga­ni­za­cyj­nym tro­nie.

– Ta roz­mo­wa pro­wa­dzi do­ni­kąd – prze­rwa­łem sta­now­czym to­nem. – Jak ka­żda na ten sam te­mat. Ni­co­la zo­sta­nie pod two­im da­chem do cza­su ślu­bu. I ostrze­gam lo­jal­nie, że ona nie wie, że wy­cho­dzi za mąż. – Oczy mo­jej mat­ki roz­sze­rzy­ły się w szo­ku. – I ma na­dal o tym nie wie­dzieć, aż wszyst­kie szcze­gó­ły zo­sta­ną do­gra­ne. Spraw, że będzie nie­szczęśli­wa, a zo­ba­czysz, co się sta­nie. Czy wy­ra­żam się ja­sno?

Wpa­try­wa­łem się w nią w sku­pie­niu. W ko­ńcu, po kil­ku se­kun­dach ska­pi­tu­lo­wa­ła, ce­dząc przez za­ci­śni­ęte zęby:

– Tak.

Nie czu­łem się prze­ko­na­ny.

– Sło­wo ostrze­że­nia – rzu­ci­łem to­nem za­re­zer­wo­wa­nym dla wro­gów. Wi­dzia­łem, jak jej oczy roz­sze­rzy­ły się ze stra­chu. – I weź to so­bie do ser­ca… Je­śli tym ra­zem coś pój­dzie źle, będziesz za to oso­bi­ście od­po­wie­dzial­na przed Gio­van­nim Vi­tiel­lim. Nie jako moja mat­ka, ale jako część tej ro­dzi­ny. Zo­staw swo­je cho­re am­bi­cje na inny dzień.

Nicola

Sio­stra Da­riu­sa wy­gląda­ła na moc­no za­sko­czo­ną moją obec­no­ścią. Jego mat­ka jesz­cze bar­dziej, cho­ciaż usil­nie sta­ra­ła się za­cho­wać ka­mien­ną twarz. Ja­koś trud­no mi było uwie­rzyć, że pierw­szy raz wi­dzia­ły go z ko­bie­tą. To nie­co nie­re­al­ne.

Chy­ba że pod­cho­dzi­łam do te­ma­tu ze złej stro­ny. W ko­ńcu by­łam sobą. Trzy­ma­łam wzrok wbi­ty w podło­gę, sta­ra­jąc się nie zwra­cać ni­czy­jej uwa­gi. Może i Ma­rian­na zro­bi­ła mi nie­wiel­ki ma­ke­over, ale pod nową fry­zu­rą sie­dzia­ła ta sama nie­śmia­ła oso­ba co wcze­śniej, któ­ra dzia­ła­ła na za­sa­dzie trzech „nie”: niech cię nie wi­dzą, nie sły­szą, nie gnębią.

Mia po­pro­wa­dzi­ła nas w stro­nę scho­dów, spo­gląda­jąc na mnie z nie­skry­wa­nym za­in­te­re­so­wa­niem. De­me­trio stał z ręka­mi w kie­sze­niach. Wy­ra­źnie wi­dzia­łam, że jest zi­ry­to­wa­ny i zmęczo­ny. Pew­nie wo­la­łby być gdzie­kol­wiek in­dziej, ale nie tu­taj. Nie wi­dzia­łam po­trze­by, żeby to wszyst­ko przedłu­żać. Mo­głam sama za­nie­ść swo­je rze­czy na górę.

Pod­bie­głam do nie­go i obron­nym ge­stem przy­tu­li­łam do sie­bie kon­te­ner z Tur­ni­pem.

– Mogę sama… – za­pro­po­no­wa­łam mu nie­śmia­ło, wska­zu­jąc gło­wą dwie duże wa­liz­ki oraz kar­ton z ku­we­tą i ko­cim nie­zbęd­ni­kiem.

– Nie! – od­po­wie­dział zde­cy­do­wa­nie.

– Cze­ść, De­me­trio – przy­wi­ta­ła się Mia, a on tyl­ko ski­nął gło­wą.

– Gdzie mam to za­nie­ść? – spy­tał, wska­zu­jąc na ba­ga­że.

– Wła­śnie idę po­ka­zać Ni­co­li jej po­kój. Do­pie­ro przy­le­cie­li­ście? – za­ga­iła.

– Tak.

De­me­trio chy­ba nie miał ocho­ty na roz­mo­wę i zby­wał Mię pó­łsłów­ka­mi.

– Gdzie by­li­ście?

– W Chi­ca­go.

Chy­ba zda­ła so­bie spra­wę, że zmie­rza do­ni­kąd, więc prze­nio­sła spoj­rze­nie z po­wro­tem na mnie.

– Co masz w kon­te­ne­rze?

Moc­niej przy­tu­li­łam do sie­bie trans­por­ter.

– Kota – od­po­wie­dzia­łam ci­cho, pra­wie szep­tem.

Wy­gląda­ła na za­szo­ko­wa­ną, ale po­zbie­ra­ła się do kupy, wcho­dząc na ko­lej­ne dwa stop­nie.

– Po­cho­dzisz z Chi­ca­go?

– Tak.

– Na dłu­go zo­sta­jesz? – Pa­dło ko­lej­ne py­ta­nie.

Jesz­cze bar­dziej po­chy­li­łam gło­wę. Nie zna­łam od­po­wie­dzi, nikt mi nic nie po­wie­dział. Nie mia­łam na­wet pew­no­ści, czy Da­rius zdra­dzi swo­jej ro­dzi­nie praw­dzi­wy po­wód mo­jej wi­zy­ty – że je­stem za­kład­nicz­ką.

– Nie wiem.

– By­łaś kie­dyś na Ba­le­arach? – drąży­ła.

– Nie.

Naj­wi­docz­niej nie tyl­ko mi nie po­do­ba­ła się ta se­ria py­tań.

– Prze­stań ją wy­py­ty­wać – po­uczył ją De­me­trio.

W ci­szy prze­szli­śmy ko­ry­ta­rzem. Mia otwo­rzy­ła drzwi i chcia­ła mnie prze­pu­ścić, ale wo­la­łam po­cze­kać, aż sama wej­dzie pierw­sza. W ko­ńcu to jej dom. De­me­trio wes­tchnął nie­cier­pli­wie i prze­pchnął się po­mi­ędzy nami, wcho­dząc do środ­ka. Mia po­szła w jego śla­dy, a ja we­szłam ostat­nia i po­sta­wi­łam kon­te­ner na sie­dzi­sku przy pod­sta­wie łó­żka. De­me­trio zsze­dł na dół po ko­lej­ne rze­czy.

– Ła­zien­ka jest tam. – Mia wska­za­ła na drzwi w głębi po­ko­ju, po le­wej. – Roz­go­ść się. Pó­źniej do cie­bie zaj­rzę.

Ski­nęłam sztyw­no gło­wą, nie­co oszo­ło­mio­na tym wszyst­kim, co wo­kół wi­dzia­łam.

– Dzi­ęku­ję.

Mój po­kój był pi­ęk­ny. Urządzo­ny w błęki­tach. Ogrom­ne łoże z bal­da­chi­mem, o ja­kim wie­lo­krot­nie czy­ta­łam w ksi­ążkach, przy­kry­wa­ła pi­ęk­nie ha­fto­wa­na na­rzu­ta ze zło­ty­mi wzo­ra­mi. Wszyst­kie me­ble – dwie ko­mo­dy i dwie sza­fecz­ki noc­ne – były ciem­ne. Duże lu­stro da­wa­ło wra­że­nie wi­ęk­szej prze­strze­ni. Wszyst­ko pa­so­wa­ło do sie­bie ide­al­nie. Jak w re­kla­mie w ka­ta­lo­gu.

Cie­ka­we, jak dłu­go tu zo­sta­nę?

Czu­łam się jak ksi­ężnicz­ka. Wy­pu­ści­łam Tur­ni­pa i po­zwo­li­łam mu się za­akli­ma­ty­zo­wać. Przy­go­to­wa­łam ku­we­tę w ła­zien­ce i na­sy­pa­łam mu je­dze­nia. Spoj­rzał na nie, mach­nął ogo­nem i od­sze­dł.

– To może pó­źniej – po­wie­dzia­łam nie­zra­żo­na jego za­cho­wa­niem.

Ko­la­cję przy­nie­sio­no mi do po­ko­ju. Na­stęp­ne dwa dni upły­nęły spo­koj­nie. Mia usi­ło­wa­ła za­chęcić mnie do roz­mów, była miła, ale czu­łam się zo­bo­wi­ąza­na względem Da­riu­sa, żeby nie zdra­dzać żad­nych szcze­gó­łów. Nie by­łam w sta­nie wy­ja­śnić jej, co tu ro­bię, ani od­po­wie­dzieć na inne py­ta­nia. Z pro­ste­go po­wo­du: sama nie wie­dzia­łam. Mój oj­ciec zro­bił coś złe­go. To nie ule­ga­ło żad­nym wąt­pli­wo­ściom. Na tyle złe­go, że mój brat bli­źniak przy­pła­cił to ży­ciem. Ja­ki­kol­wiek cze­kał mnie los, na ra­zie wszyst­ko wy­da­wa­ło się lep­sze niż dzie­wi­ęt­na­ście lat mo­jej do­tych­cza­so­wej eg­zy­sten­cji.

Nie­mo prze­ży­wa­łam swo­ją przy­go­dę.

Trze­cie­go dnia o po­ran­ku mat­ka Da­riu­sa do­sta­ła sza­łu, kie­dy zo­ba­czy­ła sie­rść na mo­jej ko­szul­ce. Ob­ser­wo­wa­łam jej za­cho­wa­nie z prze­ra­że­niem. Zro­bi­ła mi au­to­ry­ta­tyw­ny wy­kład na te­mat tego, jak szko­dli­we są koty. Spu­ści­łam wzrok, wie­dząc, że nie ma ra­cji, ale nie od­wa­ży­łam się po­wie­dzieć, że prze­cież sie­rść to nic złe­go. Nie­ste­ty nie mia­łam rol­ki do kłacz­ków. Ani pie­ni­ędzy, żeby ją ku­pić. Ani mo­żli­wo­ści, żeby się do­stać do skle­pu.

Tego sa­me­go dnia po po­łud­niu ze­szłam na dół po wodę, a kie­dy wró­ci­łam na górę, drzwi do po­ko­ju były uchy­lo­ne. Moje ser­ce na chwi­lę prze­sta­ło bić, po czym roz­po­częło sza­le­ńczy ga­lop. Wpa­dłam do środ­ka, ale nie mo­głam zna­le­źć Tur­ni­pa. Zbie­głam po scho­dach, ro­zej­rza­łam się na pra­wo i lewo i za­częłam szu­kać.

W tym domu wszędzie były po­otwie­ra­ne drzwi. Dla­te­go tak bar­dzo pil­no­wa­łam, aby te do mo­jej sy­pial­ni za­wsze za­my­kać. By­łam pew­na, że o tym nie za­po­mnia­łam. Za­wsze jesz­cze spraw­dza­łam klam­kę. Ot tak, dla pew­no­ści. Po­nie­waż z kuch­ni do­cho­dzi­ły od­gło­sy przy­go­to­wy­wa­nia wie­czor­ne­go po­si­łku, za­ło­ży­łam, że tam nie po­sze­dł. Ra­czej skie­ro­wa­łby się na ze­wnątrz, gdzie było ci­cho. Tur­nip nie lu­bił ob­cych lu­dzi, gło­śnych dźwi­ęków i za­mie­sza­nia.

Za­gląda­łam wła­śnie pod ży­wo­płot, kie­dy usły­sza­łam głos Mii:

– Co ro­bisz?

– Szu­kam mo­je­go kota.

– O! – wy­rwa­ło się jej.

Go­dzi­nę pó­źniej na­dal go nie zna­la­zły­śmy. By­łam zroz­pa­czo­na. Za­pa­dł się pod zie­mię. Prze­cież nie mógł ode­jść da­le­ko! Co się z nim sta­ło? Nie po­ma­ga­ło wo­ła­nie po imie­niu ani żad­ne „kici, kici”.

– Co wy ro­bi­cie? – Do­sze­dł nas wład­czy głos mat­ki Da­riu­sa.

– Szu­ka­my kota! – od­pa­rła Mia. – Gdzieś ucie­kł.

Ta­lia zbli­ży­ła się do nas.

– Ni­g­dzie nie ucie­kł. Ka­za­łam Amo się go po­zbyć.

Obie spoj­rza­ły­śmy na nią na­tych­miast – ja z roz­pa­czą, a Mia z prze­ra­że­niem. Wy­trzesz­czy­łam oczy na wi­dok po­gar­dy wy­pi­sa­nej na jej przy­stoj­nej twa­rzy. Po chwi­li po­gar­da zmie­ni­ła się w okru­cie­ństwo. Prze­cież to mat­ka Da­riu­sa, mu­sia­ło mi się coś prze­wi­dzieć. A jed­nak.

– Nie, nie, nie! – za­wo­ła­łam, czu­jąc, jak moje ser­ce roz­pa­da się na ty­si­ące ka­wa­łków.

– To tyl­ko par­szy­wy kot – oznaj­mi­ła do­bit­nie.

– O mój Boże! – mruk­nęła dez­apro­bu­jąco Mia. – Mamo!

– Mam tyl­ko jego. – Do­pa­dłam do niej, ła­pi­ąc ją za rękę z bła­ga­niem w oczach. Od­trąci­ła mnie na­tych­miast, jak­bym była co naj­mniej trędo­wa­ta. – On nie spra­wia kło­po­tów. Nie dra­pie ni­cze­go, jest czy­sty. Ja będę go pil­no­wać. Ni­g­dy go już pani nie zo­ba­czy – za­pew­nia­łam z pa­sją. Znów zła­pa­łam ją za dłoń. – Ani żad­ne­go fu­tra, ni­g­dzie. Obie­cu­ję!

Mat­ka Da­riu­sa po­now­nie strząsnęła z sie­bie moje dło­nie, a po­tem wy­mie­rzy­ła mi siar­czy­sty po­li­czek. Gło­wa od­sko­czy­ła mi do tyłu. Przy­ło­ży­łam do po­licz­ka chłod­ną dłoń, a w oczach ze­bra­ły mi się łzy. Nie mo­głam uwie­rzyć, że mo­żna być tak okrut­nym.

– Moja de­cy­zja jest osta­tecz­na! – wark­nęła, od­cho­dząc.

– Nie! – za­wo­ła­łam. Chcia­łam za nią po­biec, ale Mia zła­pa­ła mnie za rękę. – Nie! Mu­szę iść go po­szu­kać.

Na­ra­sta­ła we mnie de­spe­ra­cja. Tur­nip był moim je­dy­nym przy­ja­cie­lem i ob­ro­ńcą. Mie­li­śmy tyl­ko sie­bie. Za­wsze tyl­ko ja i on. Za­wsze ra­zem. Był moją ro­dzi­ną. Ca­łym moim ży­ciem. Wszyst­kim, co mia­łam.

Za­la­łam się łza­mi, szlo­cha­jąc nie­kon­tro­lo­wa­nie.

– Spró­bu­ję się do­wie­dzieć, co się sta­ło – wes­tchnęła Mia i po­pro­wa­dzi­ła mnie do domu.

Nie­ste­ty Amo, mimo gró­źb i pró­śb, nie chciał po­wie­dzieć, co zro­bił z ko­tem. Nie mia­łam te­le­fo­nu, więc nie mo­głam się skon­tak­to­wać z Da­riu­sem. Czy by mi po­mó­gł? A co, je­śli Tur­ni­pa po­trąci sa­mo­chód? A je­śli spo­tka na dro­dze ja­kieś zwie­rzę? Czy będzie umiał się obro­nić? Jak wró­ci do domu?

– Przy­kro mi, Ni­co­la – po­wie­dzia­ła z ża­lem Mia, opusz­cza­jąc mój po­kój.

Po­pa­dłam w czar­ną roz­pacz. Za­bra­no mnie z domu, gdzie wszy­scy trak­to­wa­li mnie jak śmie­cia. W Chi­ca­go przez chwi­lę wy­da­wa­ło się, że mój los się od­mie­ni. Po­tem zo­sta­łam po­rzu­co­na przez Da­riu­sa, a trzy dni pó­źniej mój uko­cha­ny przy­ja­ciel, któ­ry był ze mną od dzie­ci­ństwa, zo­stał wy­rzu­co­ny z domu. Po­zby­to się go jak nie­chcia­nej rze­czy. Pła­ka­łam nad lo­sem jego i swo­im.

Moje po­kru­szo­ne ser­ce okrop­nie bo­la­ło. Nie mo­głam zła­pać od­de­chu.

Dla­cze­go to wszyst­ko spo­ty­ka wła­śnie mnie? Co ta­kie­go zro­bi­łam świa­tu, że od dnia na­ro­dzin nikt mnie nie ko­cha? Czy w po­przed­nim ży­ciu by­łam po­two­rem?

Nie chcia­łam wie­rzyć, że Da­rius zro­bił to z pre­me­dy­ta­cją. Umie­ścił mnie tu, pod skrzy­dła­mi mat­ki, wie­dząc, jaka jest? Prze­cież, gdy­by nie­na­wi­dził Tur­ni­pa, po­zby­łby się go jesz­cze przed wy­jaz­dem ze Sta­nów. A jed­nak ku­pił mu te wszyst­kie wspa­nia­łe rze­czy.

Moc­no przy­tu­li­łam do sie­bie szel­ki i ko­cyk z kon­te­ne­ra.

Chcę mo­je­go przy­ja­cie­la z po­wro­tem! Chcę znów po­czuć jego mi­ęciut­kie fu­ter­ko na twa­rzy. Po­słu­chać, jak mru­czy. Przy­tu­lić go do sie­bie!

Zdu­szo­ne łka­nie wy­rwa­ło mi się z pier­si.

W tym ob­cym kra­ju nie zna­łam ni­ko­go, nie mia­łam te­le­fo­nu ani na­wet głu­piej mapy. A Amo, któ­ry wy­wió­zł Tur­ni­pa nie wia­do­mo gdzie, pa­trzył na mnie jak na śmie­cia. Tak samo jak wszy­scy inni w tym domu. Je­dy­ną zno­śną oso­bą była Mia, ale na­wet ona nie po­tra­fi­ła prze­ciw­sta­wić się mat­ce ani nie mia­ła żad­ne­go wpły­wu na ochro­nia­rza.

Nie mo­gąc znie­ść tego wszyst­kie­go, po­grąży­łam się w pła­czu. Ob­jęłam się ra­mio­na­mi, usi­łu­jąc za­ła­go­dzić obez­wład­nia­jący ból roz­sa­dza­jący mi pie­rś. Ko­cha­łam całą sobą mo­je­go kota, je­dy­ne przy­ja­zne mi stwo­rze­nie we wszech­świe­cie.

A te­raz stra­ci­łam i jego.

Rozdział 3

Darius

By­łem zmęczo­ny. Zje­ba­ny! Do tego stop­nia, że in­te­li­gent­ny tem­po­mat w moim au­cie miał dzi­siaj uży­wa­nie. Nie spa­łem od po­nad doby, ale za­ła­twi­łem, co mu­sia­łem. Po raz ko­lej­ny prze­ta­rłem oczy, któ­re pie­kły mnie tak, jak­by mi ktoś syp­nął w nie pia­skiem. Okrop­ny ból pul­so­wał mi w czasz­ce, gdy par­ko­wa­łem po­mi­ędzy dwo­ma in­ny­mi au­ta­mi na pod­je­ździe ro­dzin­ne­go domu. Za­nim zwa­lę się na łó­żko, żeby ode­spać, chcia­łem spraw­dzić, jak so­bie ra­dzi Ni­co­la u mo­jej mat­ki. O tej po­rze pew­nie będą jeść ko­la­cję w ogro­dzie. Na­dal było upal­nie – po­go­da w lip­cu nie da­wa­ła wy­tchnie­nia na­wet wie­czo­rem. Zmarsz­czy­łem brwi, wi­dząc przy sto­le tyl­ko mat­kę i Mię.

– O pro­szę, ktoś po­sta­no­wił się po­ja­wić bez za­po­wie­dzi. Zno­wu. Żeby ci to w na­wyk nie we­szło – rzu­ci­ła mat­ka z odro­bi­ną pre­ten­sji w gło­sie. Przez lata znie­czu­li­łem się na ten ton. – Do­brze, że mamy do­dat­ko­we na­kry­cie, z któ­re­go nikt nie sko­rzy­stał.

– Gdzie Ni­co­la? – Nie ba­wi­łem się w grzecz­no­ści.

– Ma fo­cha – oznaj­mi­ła Mia, pa­trząc wy­mow­nie na mat­kę.

Ni­co­la ma fo­cha? Ko­bie­ta, któ­ra za­wsze robi, co jej na­ka­zu­ją?

Moje brwi pod­je­cha­ły do góry. Chy­ba źle usły­sza­łem.

– Wiem, że pra­cu­jesz, ale po­ja­wia­nie się tu­taj w ta­kim sta­nie… – mruk­nęła z nie­za­do­wo­le­niem mat­ka, wy­ko­nu­jąc ręką gest w stro­nę mo­jej po­mi­ętej ko­szu­li i przy­bru­dzo­nych spodni.

Trud­no było wy­glądać na go­to­we­go do przy­jęcia black tie po kil­ku go­dzi­nach lotu i po­nad do­bie bez snu. Mój mózg nie prze­twa­rzał da­nych z taką samą szyb­ko­ścią jak za­zwy­czaj. Sku­pi­łem uwa­gę na Mii.

– Fo­cha? – do­py­ta­łem na wszel­ki wy­pa­dek.

Mu­sia­ła prze­łk­nąć ka­wa­łek świe­że­go ana­na­sa, za­nim od­po­wie­dzia­ła.

– Wczo­raj mat­ka ka­za­ła Amo po­zbyć się kota.

Mój za­mro­czo­ny odro­bi­nę umy­sł po­trze­bo­wał paru se­kund, żeby za­try­bić.

– Kur­wa mać!

– Wy­ra­żaj się! – wark­nęła mat­ka.

Na­tych­miast prze­szło mi zmęcze­nie, a za­stąpi­ła je wście­kło­ść. Od­wró­ci­łem się na pi­ęcie i po­ma­sze­ro­wa­łem do domu, prze­cze­su­jąc z fru­stra­cją wło­sy. Zi­gno­ro­wa­łem na­wo­ły­wa­nie mat­ki.

Je­ba­na suka! Co za tu­pet! Cze­mu Ni­co­la nie za­dzwo­ni­ła? Może, kur­wa, dla­te­go, że nie mia­ła two­je­go nu­me­ru, a Fabi był z tobą, ty dur­ny pa­ja­cu?

Ochro­nia­rzy zna­la­złem w ich po­ko­ju wy­po­czyn­ko­wym. Drzwi ude­rzy­ły z hu­kiem o ścia­nę. Pod­nie­śli gło­wy, ale to była cała ich re­ak­cja. Amo ja­rał pa­pie­ro­sa.

Za co kon­kret­nie im pła­cę?

– Co zro­bi­łeś z ko­tem?

– Po­zby­łem się pa­skudz­twa – od­pa­rł, za­ci­ąga­jąc się głębo­ko. – Two­ja mat­ka na­rze­ka­ła, że kła­ki la­ta­ły wszędzie.

Oczy­wi­ście, sło­wa mo­jej mat­ki były dla nie­go świ­ęto­ścią. Czy na­praw­dę temu gno­jo­wi wy­da­wa­ło się, że pie­prze­nie jej „w ta­jem­ni­cy” da­wa­ło mu w tym domu ja­kie­kol­wiek przy­wi­le­je i pra­wa? Si­ęgnąłem po nóż na przed­ra­mie­niu.

– Je­śli będę mu­siał po­wtó­rzyć py­ta­nie, od­czu­jesz kon­se­kwen­cje – wark­nąłem, wa­żąc w dło­ni da­ma­sce­ńską stal.

– Wy­wa­li­łem go z auta na dro­dze do ob­ser­wa­to­rium – przy­znał, jak­by nic się nie sta­ło.

Wes­tchnąłem, ukła­da­jąc nóż do rzu­tu. Wy­ci­ągnąłem te­le­fon z kie­sze­ni i wy­bra­łem nu­mer.

– Yeah? – Głos Fa­bie­go był rów­nie zmęczo­ny jak mój, ale mia­łem to w du­pie.

– Spraw­dź dla mnie za­pi­sy GPS z sa­mo­cho­du… – Spoj­rza­łem wy­cze­ku­jąco na Amo, wsu­wa­jąc nóż na miej­sce.

– BMW ca­brio – wy­mam­ro­tał.

Za­ci­snąłem szczękę z wście­kło­ścią. Ten sa­mo­chód ku­pi­łem dla sio­stry!

– Z sa­mo­cho­du Mii z wczo­raj. Gdzie się za­trzy­my­wał na dro­dze do ob­ser­wa­to­rium.

– Spo­ko, za­dzwo­nię za parę mi­nut.

Mia­łem po pro­stu ode­jść, żeby nie zro­bić ni­cze­go głu­pie­go, jak za­strze­le­nie tego skur­wy­sy­na w ro­dzin­nym domu, ale wte­dy usły­sza­łem, jak z iro­nią rzu­cił:

– All this for one pus­sy!3

W pó­ło­bro­cie wy­ce­lo­wa­łem z bro­ni. Wrzask upew­nił mnie, że kula do­ta­rła na miej­sce. Mia­łem na­dzie­ję, że tak samo jak wia­do­mo­ść, jaka była do niej do­łączo­na. Wbie­głem po scho­dach na górę, cho­wa­jąc po dro­dze broń. Znaj­do­wa­ły się tam tyl­ko dwa po­ko­je go­ścin­ne.

Po otwar­ciu drzwi na­wet jej nie za­uwa­ży­łem. Do­pie­ro ci­chy dźwi­ęk spra­wił, że od­wró­ci­łem się w stro­nę drzwi do ła­zien­ki. Ni­co­la sie­dzia­ła w kącie. Pod­nio­sła na mnie swo­je za­pła­ka­ne, za­puch­ni­ęte oczy i po­ci­ągnęła no­sem. Ko­lej­ne kro­ple spły­nęły po po­licz­kach. Coś głębo­ko we mnie po­ru­szy­ło się, spra­wia­jąc, że po­czu­łem ucisk w do­łku. Przy­kuc­nąłem obok niej, sta­rłem z buzi łzy, ale nowe od razu po­ja­wi­ły się w wy­pe­łnio­nych roz­pa­czą oczach.

– Oni…

– Wiem.

Po­mo­głem jej się pod­nie­ść i zno­wu ota­rłem ko­lej­ne łzy. Za­sko­czo­ny po­czu­łem na­gle, jak obej­mu­je mnie w pa­sie i przy­tu­la się z ca­łej siły. Przy­gar­nąłem ją do sie­bie, za­nu­rza­jąc dłoń w je­dwa­bi­stych wło­sach. Znów za­częła szlo­chać. Usi­ło­wa­łem ją uspo­ko­ić, ale fa­tal­nie mi szło.

– Po­je­dzie­my go po­szu­kać.