Zaklinacz dusz. Przeprowadzanie w zaświaty ebook

RE­DAK­CJA: Ire­na Klo­skow­ska

SKŁAD: To­masz Piłasie­wicz

PRO­JEKT OKŁADKI: Piotr Pi­siak

Wy­da­nie I

Białystok 2014

ISBN 978-83-7377-673-9

© Co­py­ri­ght for this edi­tion by Stu­dio Astrop­sy­cho­lo­gii, Białystok 2012.

All ri­ghts re­se­rved, in­c­lu­ding the ri­ght of re­pro­duc­tion in who­le or in part in any form.

Wszel­kie pra­wa za­strzeżone. Żadna część tej pu­bli­ka­cji nie może być po­wie­la­na ani roz­po­wszech­nia­na za po­mocą urządzeń elek­tro­nicz­nych, me­cha­nicz­nych, ko­piujących, na­gry­wających i in­nych bez pi­sem­nej zgo­dy po­sia­da­czy praw au­tor­skich.

15-762 Białystok

ul. An­to­niuk Fabr. 55/24

85 662 92 67 – re­dak­cja

85 654 78 06 – se­kre­ta­riat

85 653 13 03 – dział han­dlo­wy – hurt

85 654 78 35 – www.ta­li­zman.pl – de­tal

sklep fir­mo­wy: Białystok, ul. An­to­niuk Fabr. 55/20

Więcej in­for­ma­cji znaj­dziesz na por­ta­lu www.psy­cho­tro­ni­ka.pl

Skład wersji elektronicznej:

Virtualo Sp. z o.o.

Tak jakoś dziw­nie się składa,

że te do­bre emo­cje nam nie szkodzą.

– To­masz Ste­fan Gre­gor­czyk

WSTĘP

Od mo­men­tu Kon­wer­gen­cji Har­mo­nicz­nej, czy­li od nocy z 16 na 17 sierp­nia 1987 roku Zie­mia zaczęła pod­wyższać swo­je wi­bra­cje. Od tej chwi­li roz­począł się po­wol­ny pro­ces oczysz­cza­nia pól kar­micz­nych. Zie­mia, jako isto­ta in­te­li­gent­na, pod­wyższała swo­je wi­bra­cje stop­nio­wo, wy­ko­rzy­stując do tego celu szczególnie dni prze­si­leń: wio­sen­ne­go, let­nie­go, je­sien­ne­go i zi­mo­we­go. Wte­dy to właśnie na pla­netę spływały stru­mie­nie pod­wyższo­nych ener­gii elek­trycz­nych i ma­gne­tycz­nych, które po prze­si­leniu wzno­siły ją do po­zio­mu nie­co wyższe­go niż przed prze­si­leniem. W ten sposób Zie­mia kon­se­kwent­nie i me­to­dycz­nie wy­cho­dziła z nie­na­tu­ral­nie zaniżone­go po­zio­mu wi­bra­cji, który zo­stał jej na­rzu­co­ny przez wie­ki pa­no­wa­nia ga­dzich rodów.

Jed­nakże lu­dzie bu­dzi­li się znacz­nie wol­niej. Nadal pod­le­ga­li men­tal­ności ma­te­ria­li­stycz­nej, którą ko­do­wa­no nam od wieków. Dla lu­dzi ważne było mieć, a nie być. Po­wstał więc rozdźwięk pomiędzy po­zio­mem wi­bra­cji Zie­mi a ludźmi po­zo­stającymi ciągle jesz­cze pod wpływem pa­no­wa­nia wzor­ca władzy i pie­niądza. Po śmier­ci ta­kiej oso­by oka­zy­wało się, że jej du­sza nie jest w sta­nie ode­rwać się od Zie­mi, nie może sa­mo­dziel­nie przejść do Zaświatów, po­nie­waż jej wi­bra­cje są zbyt ni­skie.

Po­wstała luka ener­ge­tycz­na, de­fi­cyt ener­gii. Oso­by bar­dziej ma­te­ria­li­stycz­ne lub po pro­stu z gor­szym mo­ra­le, nie mogły sa­mo­dziel­nie odejść. Za­ist­niała pil­na ko­niecz­ność „pod­sa­dze­nia” za ciężkich dusz do ta­kie­go po­zio­mu, aby mogły opuścić pla­netę. Pro­blem miał dwa ob­li­cza: po pierw­sze cho­dziło o do­bro uwięzio­nych dusz, po dru­gie o pro­ces oczysz­cza­nia sa­mej pla­nety. Ni­sko­wi­brujące du­sze, pałętające się bezład­nie po Zie­mi, obciążały jej wi­bra­cje.

Zor­ga­ni­zo­wa­no wielką akcję od­pro­wa­dza­nia dusz. W ak­cji brały udział zarówno oso­by z tego świa­ta, jak i z Zaświatów. Ze stro­ny tam­te­go świa­ta wy­ru­szały spe­cjal­ne isto­ty tzw. Ra­tow­ni­cy. Ze stro­ny Zie­mi uru­cho­mio­no po pro­stu obec­nie żyjących lu­dzi. Ta­kim człowie­kiem był np. Bru­ce Moen, który współpra­co­wał w prze­pro­wa­dza­niu dusz z nieżyjącym Ro­ber­tem Mon­roe. Fakt, że je­den z nich był po tej, a dru­gi po tam­tej stro­nie w ni­czym nie prze­szka­dzał, wprost prze­ciw­nie, obaj pa­no­wie utwo­rzy­li fe­no­me­nal­nie sku­tecz­ny duet. Po­wstały też różne spon­ta­nicz­ne gru­py du­cho­we, które mo­dliły się za du­sze zmarłych.

W tam­tych la­tach obo­je z To­ma­szem St. Gre­gor­czy­kiem zaj­mo­wa­liśmy się bio­te­ra­pią, ra­die­stezją oraz wszel­ki­mi ta­jem­ni­czy­mi zja­wi­ska­mi. Ba­da­liśmy ka­mien­ne kręgi i ka­mie­nie dia­bel­skie na te­re­nie Pol­ski. Po­ma­ga­liśmy Zie­mi w oczysz­cza­niu blo­kad ener­ge­tycz­nych i uru­cha­mia­niu na­tu­ral­nych przepływów życio­daj­nych pasm. Uru­cha­mia­liśmy ener­gię Zie­mi, nie­ja­ko na jej życze­nie, pro­wa­dze­ni prze­zna­cze­niem do miejsc wy­ma­gających po­mo­cy. Dla­cze­go to ro­bi­liśmy? Bo nic nie zmie­ni się samo z sie­bie i żadna obca cy­wi­li­za­cja nie zro­bi tego za nas. W pro­ce­sie od­no­wy Zie­mi musi uczest­ni­czyć czyn­nik ludz­ki.

Za­pew­ne dla­te­go po­moc dla dusz, które nie mogły same przejść, za­ist­niała jako na­tu­ral­na kon­se­kwen­cja na­szych za­in­te­re­so­wań. Było to dla nas wiel­kie wyróżnie­nie. Po­ma­ga­liśmy im zwiększyć po­ziom ener­ge­tycz­ny, przy­najm­niej na czas przejścia, a następnie prze­pro­wa­dza­liśmy je przez szma­rag­do­wo-sza­fi­ro­wy kanał, spe­cjal­nie zbu­do­wa­ny przez To­ma­sza. Na końcu kanału, w Zaświa­tach, cze­ka­li już na nich Opie­ku­no­wie i naj­bliżsi, którzy chcie­li ich po­wi­tać po dru­giej stro­nie. Cie­szy­liśmy się z każdej uwol­nio­nej du­szy, jak­by to był ktoś z ro­dzi­ny. Mie­liśmy świa­do­mość, że tak na­prawdę wszy­scy je­steśmy jedną wielką ro­dziną. Nie miało dla nas zna­cze­nia, kto pro­sił o po­moc, ja­kiej był rasy, na­ro­do­wości, po­cho­dze­nia. Nie, to zupełnie nie miało zna­cze­nia. Ważne dla nas było, aby pomóc lu­dziom i na­szej ko­cha­nej Zie­mi. Za­uważyliśmy, że zgłaszały się du­sze osób zmarłych współcześnie oraz osób zmarłych już wie­le lat temu. Po­ja­wiały się du­sze ry­baków, których ku­try nig­dy nie dopłynęły do brze­gu, du­sze osób za­mor­do­wa­nych w cza­sie II woj­ny świa­to­wej, du­sze sa­mobójców, du­sze lu­dzi, których ciała już daw­no spo­czy­wały na cmen­ta­rzach i ta­kie, które do­pie­ro co opuściły ciało. Prze­pro­wa­dza­liśmy je gru­pa­mi lub po­je­dyn­czo, często nie znając ich wcześniej­szych losów. To było wiel­kie sprząta­nie.

Zie­mia, po­dob­nie jak człowiek, wokół swo­jej ma­te­rial­nej powłoki ma ko­lej­ne ciała ener­ge­tycz­ne. Każda następna war­stwa ciała ener­ge­tycz­nego Zie­mi po­sia­dała inną wi­brację, którą du­sza mu­siała po­ko­nać w dro­dze po­wrot­nej do praw­dzi­we­go Domu w Zaświa­tach.

Obec­nie, tj. po prze­si­le­niu wio­sen­nym 2012 roku wszyst­kie blo­ka­dy wokół Zie­mi, wszyst­kie Fo­ku­sy i bra­my zo­stały już nie­mal całko­wi­cie roz­pusz­czo­ne. Jed­nakże ciągle od­pro­wa­dzam nie­wiel­kie grup­ki dusz, a ko­lej­ne nadal proszą o po­moc. Jest ich już znacz­nie mniej, to in­for­ma­cja, że ak­cja ra­tow­ni­cza od­pro­wa­dza­nia za­gu­bio­nych po­wo­li do­bie­ga końca. Gdy Zie­mia przej­dzie w wyższy wy­miar du­sze będą mogły swo­bod­nie po­wra­cać do Domu w Zaświa­tach.

Książka ta po­wstała dla upa­miętnie­nia wszyst­kich prze­pro­wa­dzo­nych; tych ano­ni­mo­wych i tych, którzy opo­wie­dzie­li nam swo­je hi­sto­rie. Po­moc dla nich była praw­dziwą przy­jem­nością. Nie ma tu zna­cze­nia, ja­kie błędy popełnili na dro­dze swo­ich życio­wych doświad­czeń, dla­cze­go ich wi­bra­cje oka­zały się za ciężkie, dla­cze­go sami nie mo­gli odejść w spo­ko­ju. Nie ma zna­cze­nia, po­nie­waż wszy­scy tu na Zie­mi je­steśmy jak dzie­ci w ogrom­nej szko­le. Uczy­my się i mamy pra­wo błądzić. Gdy po dru­giej stro­nie będzie­my ana­li­zo­wać przeżyte wcie­le­nie, sami wyciągnie­my od­po­wied­nie wnio­ski i w przyszłości nie popełnimy już tego sa­me­go błędu.

ZA­KO­PA­NE

Zaczęło się w 2001 roku. Byłam wte­dy na pierw­szym roku stu­diów eko­no­micz­nych na Aka­de­mii Eko­no­micz­nej w Kra­ko­wie. Uczel­nia nie miała jesz­cze sta­tu­su uni­wer­sy­tec­kie­go. Stu­dio­wałam za­ocz­nie dru­gi fa­kul­tet. Byłam jedną z naj­star­szych osób na roku. Na stu­diach po­znałam dziew­czy­ny z Białego Du­naj­ca. Były ode mnie o wie­le młod­sze, ale nie prze­szka­dzał im mój wiek. Na prze­rwie między zajęcia­mi czy­tałam właśnie Gwiaz­dy mówią, gdy Re­na­ta zerknęła mi przez ramię za­in­try­go­wa­na ko­lo­ro­wym ty­go­dni­kiem. Opo­wie­działam jej, czym się zaj­muję gdy nie pra­cuję i nie wku­wam na za­li­cze­nie.

Wówczas oka­zało się, że „na­wie­dzo­ne” te­ma­ty nie są jej całko­wi­cie obce. Już daw­no za­uważyłam, że pew­ne zda­rze­nia lub spo­ty­ka­ne oso­by nie są przy­pad­ko­we. Owszem wie­działam, że nie ma w życiu przy­padków, że wszyst­ko jest za­pla­no­wa­ne, ale cza­sem zupełnie nie­po­zor­nie po­ja­wiało się w moim życiu ta­kie so­bie niby nic nie­znaczące zda­rze­nie, które po­tem oka­zy­wało się punk­tem zwrot­nym na mo­jej ziem­skiej dro­dze. Mi­cha­el New­ton (ten psy­cho­log) pisał w „Wędrówkach dusz”, że na na­szej dro­dze życia po­roz­sta­wia­ne są „czer­wo­ne chorągiew­ki”, ta­kie zna­ki spe­cjal­ne, na które mamy zwrócić szczególną uwagę. Nie­do­brze, jeśli je prze­ga­pi­my. Ale zwy­kle in­tu­icyj­nie wie­my, że to jest ten mo­ment. Ta­kim zna­kiem była Re­na­ta.

Za­py­tała, czy mogłabym pomóc jej koleżance, której mąż zginął tra­gicz­nie.

Mężczy­zna, oj­ciec dwóch ślicz­nych dziew­czy­nek, w wie­ku około czter­dzie­stu lat popełnił sa­mobójstwo. Po­wie­sił się w domu, gdy ni­ko­go nie było. Po­tem chy­ba zdał so­bie sprawę, ja­kie głupstwo popełnił. Wdo­wa miała wrażenie, że zmarły nie opuścił domu, wi­działa po­ru­szającą się klamkę u drzwi, słyszała kro­ki i trza­ski drew­nia­nej podłogi. Miała wrażenie, że jest ob­ser­wo­wa­na.

Wpraw­dzie do­tych­czas zaj­mo­wałam się bio­te­ra­pią, kręgami ka­mien­ny­mi, me­ga­li­ta­mi, ka­mie­nia­mi dia­bel­ski­mi na te­re­nie Pol­ski, ale czułam, że obo­je z Tom­kiem damy so­bie radę, to było coś no­we­go.

Wkrótce więc po­je­cha­liśmy do Za­ko­pa­ne­go. Re­na­ta całko­wi­cie wie­rzyła, że je­steśmy w sta­nie pomóc. Po­dzi­wiałam jej wiarę. Ro­bi­liśmy to pierw­szy raz.

Na­wie­dzo­ny dom stał przy jed­nej z naja­trak­cyj­niej­szych ulic mia­sta. Go­spo­dy­ni usa­do­wiła nas w dużym po­ko­ju i sta­ran­nie za­mknęła drzwi. Córki nie brały udziału w spo­tka­niu. Po­roz­ma­wia­liśmy trochę o tym, co się tu­taj wy­da­rzyło, To­mek za­pa­lił świe­ce – sym­bol Chry­stu­sa i włączył mu­zykę re­lak­sa­cyjną. Gdy już byliśmy go­to­wi, prze­pro­wa­dził ce­re­mo­nię od­pro­wa­dze­nia du­szy. Wszy­scy sie­dzie­liśmy wokół okrągłego stołu, co spra­wiło, że po­wstał na­tu­ral­ny krąg złożony z czte­rech osób: To­mek, ja, Re­na­ta i wdo­wa po zmarłym.

Naj­pierw należało przy­go­to­wać i oczyścić sa­mych prze­ka­zujących, czy­li nas, a następnie przesłać ener­gię dla du­szy zmarłego.

Po zakończe­niu prze­ka­zu zo­ba­czyłam w wi­zji trumnę przy­wa­loną ciężkim drew­nia­nym klo­cem. Po chwi­li drze­wo znikło, a z trum­ny po­frunął w górę biały gołąbek. To było bar­dzo ja­sne przesłanie, wyraźny znak, że prze­kaz ener­gii za­działał. Jak się oka­zało, To­mek za­pro­sił do miesz­ka­nia również inne du­sze go­to­we do przejścia i wi­dział, że kil­ka z nich sko­rzy­stało z oka­zji, aby uwol­nić się od resz­tek ziem­skich okowów. Byli również i tacy, którzy tyl­ko się przyglądali. Za­pew­ni­liśmy ich, że pomożemy, jeśli tyl­ko wyrażą go­to­wość do przejścia w Zaświa­ty.

Po zakończe­niu se­an­su Re­na­ta za­pro­siła nas do re­stau­ra­cji ho­te­lu położone­go za­le­d­wie kil­ka metrów da­lej, na tej sa­mej uli­cy co dom wdo­wy. Było to miej­sce jej ak­tu­al­ne­go za­trud­nie­nia, gdzie pra­co­wała jako re­cep­cjo­nist­ka i bar­man­ka jed­no­cześnie. Pod­czas obia­du za­uważyłam, że per­so­nel trochę dziw­nie, acz­kol­wiek dys­kret­nie, spoglądał w na­szym kie­run­ku. Wy­czu­wałam napiętą at­mos­ferę. Wy­da­wało się, że na­sza mi­sja skończo­na, jed­nakże Re­na­ta miała nie­co inne zda­nie. Przy­znała, że w ho­te­lu stra­szy. Nic wcześniej nie mówiła, ale po­sta­no­wiła upiec dwie pie­cze­nie na jed­nym ogniu.

Re­cep­cja znaj­do­wała się na par­te­rze, do po­koi gościn­nych wcho­dziło się po scho­dach. Pra­cow­ni­ce niechętnie zo­sta­wały na nocną zmianę, od­czu­wały czyjąś obec­ność, słyszały kro­ki i szme­ry. Re­na­ta sama nie­jed­no­krot­nie od­bie­rała wrażenie nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­nej obec­ności. Często siedząc sa­mot­nie na noc­nym dyżurze, w ni­skim fo­te­lu za kon­tu­arem re­cep­cji słyszała zbliżające się kro­ki, wsta­wała więc szyb­ko z fo­te­la, po­pra­wiając na so­bie mun­du­rek, aby obsłużyć klien­ta, który za­pragnął napić się drin­ka w środ­ku nocy… i na scho­dach nie było ni­ko­go. Cza­sem za­uważała jak­by cień człowie­ka prze­my­kający za jej ple­ca­mi, a raz na­wet zo­ba­czyła po­stać star­sze­go mężczy­zny.

Gdy usta­li­liśmy, że je­dzie­my do Za­ko­pa­ne­go, Re­na­ta zaczęta od­czu­wać wzmożone ru­chy wśród duchów. Po­ja­wiały się jako cie­nie, szu­rały, stu­kały bar­dziej niż zwy­kle, jak­by były czymś po­ru­szo­ne. Re­na­ta za­warła ze zja­wa­mi pakt, że przy­wie­zie nas (Tom­ka i mnie) ale pod wa­run­kiem, że prze­staną stra­szyć. Nic mi o tym nie po­wie­działa. Obiad był pysz­ny, je­dliśmy go pod ob­strzałem za­in­try­go­wa­nych spoj­rzeń per­so­ne­lu.

– Czy na­prawdę mu­siałaś wszyst­kim opo­wie­dzieć? – spy­tałam.

– Mu­siałam – przy­znała bez­rad­nie – po­wie­działam sze­fo­wej, a po­tem wieść roz­niosła się pocztą pan­to­flową.

– No cóż, trud­no – wes­tchnęłam.

Na miej­sce se­sji za­pro­po­no­wała pokój 104, gdyż za­uważyła, że tam znaj­du­je się epi­cen­trum zja­wisk. Tym ra­zem byliśmy we tro­je. Jak po­przed­nio, To­mek za­pa­lił świe­ce i po­pro­wa­dził ce­re­mo­nię przejścia. Za­uważyłam, że ko­lo­ry używa­nej ener­gii po­ja­wiają się sa­mo­ist­nie, za­nim To­mek je za­ini­cju­je, tak jak­by ktoś uczył nas ko­lej­ności prze­syłania uwal­niających da­wek.

Tak więc naj­pierw popłynęła ener­gia ko­lo­ru białego, oczysz­czająca du­sze po­trze­bujące po­mo­cy w przejściu w Zaświa­ty, następnie ener­gia ko­lo­ru nie­bie­skie­go, od­ci­nająca od wi­bra­cji ni­skich emo­cji i przy­wiąza­nia do spraw ziem­skich, po­tem fio­le­to­wa ener­gia umac­niająca po­zy­tyw­ne wi­bra­cje w oczysz­czo­nej du­szy, a na ko­niec ja­sno­zie­lo­na uzdra­wiająca. Na zdjęciu zro­bio­nym tuż po se­sji, nad głową Re­na­ty, widać właśnie taką ja­sno­zie­loną poświatę ener­gii uzdra­wiającej i cho­ciaż był to jej pierw­szy raz i nie miała pojęcia, co właści­wie robi, to zna­ko­mi­cie współpra­co­wała po­ma­gając po­trze­bującym du­szom.

Po se­sji zo­ba­czyłam przed oczy­ma du­szy ob­ra­zek na­ma­lo­wa­ny me­todą na­iwną, były na nim licz­ne, okrągłe twa­rze dzie­ci sku­pio­ne ra­zem, przy­ciśnięte jed­na do dru­giej, było ich tak wie­le. Sam ob­raz wi­zji był jed­nak nie­zro­zu­miały. Nie zo­ba­czyłam star­sze­go pana, który wy­stra­szył moją koleżankę. Wkrótce przyszły pew­ne wyjaśnie­nia. Re­na­ta po­szpe­rała w hi­sto­rii ho­te­lu. Oka­zało się, że w XIX wie­ku była to tzw. „umie­ral­nia dok­to­ra Sach­sa”, czy­li sa­na­to­rium dla nie­ule­czal­nie cho­rych na gruźlicę, zwy­kle bied­nych dzie­ci, które tu­taj kończyły swój żywot. Te­raz licz­ne główki po­sta­ci z wi­zji stały się bar­dziej zro­zu­miałe. To były te cho­re oso­by, które umie­rały w smut­ku i bez­sil­ności. Ich du­sze nie odeszły sa­mo­dziel­nie do Zaświatów.

Po­zo­stała jesz­cze po­stać star­sze­go pana. Z ho­te­lem łączyła się pew­na hi­sto­ria. Za­nim ho­tel zy­skał swój ak­tu­al­ny sta­tus, był w po­sia­da­niu star­sze­go, sa­mot­ne­go mężczy­zny. Pew­na młoda, przed­siębior­cza ko­bie­ta sfałszo­wała do­ku­men­ty i przywłasz­czyła so­bie bu­dy­nek, wy­ko­rzy­stując za­ufa­nie i nie­dołęstwo star­ca. Mężczy­zna po śmier­ci po­zo­sta­wał nadal na te­re­nie ho­telu, gdyż czuł się skrzyw­dzo­ny. Nie od­szedł tego dnia, nie był jesz­cze go­to­wy, po­zo­stał w swo­im domu.

Z później­szych re­la­cji Re­na­ty do­wie­działam się, że stu­ki i trza­ski u wdo­wy ustały. Z pra­cy w ho­te­lu wkrótce zre­zy­gno­wała, więc nie umiała mi po­wie­dzieć, czy du­sza mężczy­zny nadal tam prze­by­wa, czy też uwol­nił się wresz­cie od ziem­skich utra­pień.

Od tego cza­su pro­fil na­szych za­in­te­re­so­wań uległ pew­nym zmia­nom, spon­ta­nicz­nie zaczęły po­ja­wiać się pew­ne sy­tu­acje, gdzie du­sze pro­siły o po­moc w przejściu w Zaświa­ty. Roz­po­czy­nał się nowy roz­dział na­sze­go życia – po­ma­ga­nie za­gu­bio­nym du­szom w przejściu w Zaświa­ty.