Zmęczony wymaganiami, których nie umiem spełnić ebook

Zmęczonywymaganiami, którychnieumiemspełnić

Jakuwolnićsięodwymagań, oczekiwańorazstrachu

nakładanychnanasprzezludziodobrychintencjach

Dedykacja

Książkę tę dedykuję ludziom z kościoła Christian and Missionary Alliance w Minneapolis (Minesota), którzy podjęli ryzyko i otwarcie przyznali, że są zmęczeni. O swoich zranieniach rozmawiają szczerze z Bogiem oraz ze sobą nawzajem. Jezus jest ich nadrzędnym celem i dla Niego są gotowi na wszystko.

Oddzielne podziękowania pragnę wyrazić mojej żonie, Holly, oraz naszym czterem córkom: Callie, Jesi, Erin i Karze. Wszystkie moje projekty są w zasadzie projektami rodzinnymi. Niczego bym nie dokonał bez wsparcia i zrozumienia ze strony rodziny.

Wstęp Dlaczegonieumiemspełnićtychwszystkichwymagań?

Chrześcijaństwomabyć, wzałożeniu, życiempełnymradościiznaczenia. Dlaczegowięcprzezcałyczasczuję, jakbymsięszamotałiwalczył? Dlaczegojestemtymtakbardzozmęczony? Dlaczegowciążczujęsięwinny? Dlaczegonieumiemodpocząćnawetwtedy, kiedytakbardzotegopotrzebuję? Dlaczegowciążspełniamreligijneobowiązki, choćdawnojużprzestałomitosprawiaćprzyjemność? Dlaczegociąglewpadamwtesamesidłaischematy, mimożeobiecywałemsobietysiącerazy, żebędęjeomijałzdaleka?

Słyszałemtepytaniasetkirazy. Zadawałyjeosoby, któreszukałyumniepomocyduszpasterskiej. Czytyrównieżjesobiezadajesz? Czyrównieżczujesz, jakbyśbrnąłprzezżyciezanurzonywbłociepokolana? Czymaszwrażenie, żenigdyniespełniaszstawianychprzedtobąwymagań?

Jeślitakjest, tobyćmożenakartachtejksiążkiznajdzieszpomociodpowiedź. Odpowiedźtaniebędziejednakpodanawznajomejformie: „Dziesięćkrokówdopoprawyswojegochrześcijańskiegozachowaniawdomu, pracyiwśródprzyjaciół”. GdybyzwycięstwowżyciuzBogiemmożnabyłoosiągnąćludzkimwysiłkiemistaraniami, totwojeimięoddawnazapisanebybyłowKsiędzeZasłużonych! Prawdopodobnieniepotrzebujeszkolejnegowykładuotym, jakstaraćsięmocniejibardziej. Zmojegoosobistegoorazduszpasterskiegodoświadczeniawynika, żewierzącymusząsięraczejnauczyćtego, czymjestodpocznienie.

Zmęczonywymaganiami, którychnieumiemspełnićtoksiążkazrodzonazmoichwłasnychprzeżyć. Osobiściedoświadczyłemczegośbardzoniepokojącegoipostanowiłemsięztymzjawiskiemzmierzyć. Ogromnawiększośćludzi, którychspotykamjakoterapeuta, cierpinazmęczenie. Iniemówięozmęczeniu, którejestwynikiemnieprzespanejnocy. Mówięokompletnymemocjonalnymipsychicznymwycieńczeniu. Atakżeoogromnymzmęczeniuduchowym, którejestnajbardziejniszczącezewszystkich. Imamwrażenie, żewiększośćchrześcijańskichksiążek, seminariów, kazańorazterapiimajednąwspólnącechę: namawiająjużzmęczonychludzidopodjęciakolejnychwysiłkówistarań. Jakorozwiązaniepodajądłuższąlistęczynnościdowykonania, czylidokładnąodwrotnośćtego, czegociludzienaprawdępotrzebują. „ Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy się trudzicie oraz jesteście obciążeni, a Ja wam sprawię odpoczynek” (Mt11,28, Nowa BibliaGdańska). Jezusstwierdził, żerozwiązaniemdlazmęczonychjestodpoczynek.

Byćmożesłowo „odpocznienie” niewystępujewtwoimsłowniku. Byćmoże, myśląconim, czujeszsięnieswojo. Możemaszwrażenie, żeodpoczynektonierealnakoncepcja, zbytpiękna, abybyłaprawdziwa. Wynikatoprawdopodobnieztego, żenapewnymetapieżyciadoświadczyłeśrelacjiopartychna„spełnianiuwarunków”. Rozmawiajączmnóstwemumęczonychosób, przekonałemsię, żeakceptacjanajbliższychbyławichżyciuużywanajak „marchewkanakiju” – to, czymożnabyłozakosztowaćtejmarchewki, zależałoodtego, jakdobrzespełnialipostawione „wymagania”. Rzadkospełnialijewystarczającodobrze.

Byćmożewiesz, jakwyglądażycieztakąemocjonalną „marchewką” wiszącątużprzedtwoimnosem. Życiewedługniepisanychregułorazwymagań, którerodząwtobieuczucieponiżeniaiprzekonanie, żeniezasługujesznaakceptacjęinnych. Byćmożenadalwykańczaszsięfizycznieiduchowo, próbującspełnićwymagania, oczekiwaniaistandardy, któreprzekraczajątwojenaturalnemożliwości. Byćmożestandardytezostaływyrytewtobietakmocno, żenawetniezdajeszsobiesprawyzichistnienia. Tymtrudniejbędziecisamemuodkryć, jakzrzucićzsiebieichtyranię.

Moimcelemjestrzucenienowegoświatłanabolesnykomunikat, którykiedyśusłyszałeśiktórywciążjestodtwarzanywtwojejduszy. Pragnępomóccizobaczyć, zjakiegoźródłapłynietenkomunikat, coonnaprawdęmówiicooznacza. Chcępomócciraznazawszeporzucićwymagania, którychniedasięspełnić. Wierzę, żebędzieszmógłzrozumiećschematy, którerządzątwoimżyciem. Schematy, któredrenujątwojesiłyiktórychnienawidzisz, alezktóryminiejesteśwstaniezerwaćsiłąswojejwoli.

Prędzejczypóźniejkażdyznasdoświadczabolesnych, trudnychrelacji. Niektórzyludzieodnosząwnichnaprawdęgłębokierany. Niektórzyzmagająsięznimibardziejniżinni. Czytanietejksiążkidotkniebolesnychmiejsc, odkryjejeprzednaszymioczami. Abyranamogłabyćuzdrowiona, musibyćnajpierwodnaleziona, cosamowsobiebywabolesne. Takjest, chociażchciałbym, bybyłoinaczej.

Alejestdobrawiadomość: Bógkochacięiobdarzaswojąmiłościązadarmo. Niczegoniemusiszudowadniać, zanicniemusiszpłacić, nikomuniemusiszimponować. Liczysiętylkoto, coJezusmówiotobie. Onciękocha, przyjmujeizawszejestztobą. KrólWszechświatauznał, żejesteśwartościowyizdolny! Coinnegoliczysiębardziej? Ktoinnyliczysiębardziej? Zdrowereakcjeczłowiekawypływajązjegozdrowejtożsamości, ugruntowanejnatym, coBógzrobiłdlanas, nienaodwrót. Możemynauczyćsię, jakdziałać, czerpiączpełni, którąmamywChrystusie. Odkrywanieobfitegożyciamożezacząćsięjużdziśodzadaniasobiepytania: „Dlaczegorobięwszystkoto, corobię?”. MożemyteżuczyćsięBożegowytchnienia, ponieważnaszatożsamość – to, kimjesteśmy – jestbezpiecznawChrystusie. Twojawartośćiakceptacjasąbezpieczne. PrzyjąłeśBożąłaskę, maszwięcwszystko, cotrzeba, abysięzmienić. Acorównieważne, dziękitejłascemasznatowystarczającodużoczasu.

TonaprawdęDobraNowina!

Część1 Chorynasamoponiżenie

Rozdział1 Odtegosięwszystkozaczęło

Istniejestarożytnymitoczłowiekuukaranymprzezbogów. Bogowieuwięziligo, obłożyliklątwąpalącegopragnieniaipostawilinaprzeciwnaczyniawypełnionegopobrzegichłodnąwodą. Bezwzględunato, jakmocnostarałsięsięgnąćpowodę, ilewysiłkuwtowkładał, jedynymrezultatembyłbólspowodowanyprzezwięzyzaciskającesiędokrwinajegociele. Wodaitakpozostawałakilkabolesnychcentymetrówpozazasięgiemjegospieczonychust. „Pogaństwo”, pomyślisz. Cotahistoriamawspólnegozdzisiejszymświatem? Jakieżniesieprzesłanie, zwłaszczadlachrześcijan?

Jestemduszpasterzemorazterapeutą. Wswojejpraktycespotykamwieleosób, kobietorazmężczyzn, ludzimłodychorazstarych, którzysąwyczerpaniciągłymzmaganiemsięzniewidzialnymiwięzami. Znająobietnice, któreJezusdałswoimuczniom, wciążmająjeprzedoczami: „Alektonapijesięwody, którąJamudam, niebędziepragnąłnawieki, leczwoda, którąJamudam, staniesięwnimźródłemwodywytryskującejkużywotowiwiecznemu” (J4,14). „[...] Japrzyszedłem, abymiałyżycieiobfitowały” (J10,10b).

Wieluznichzadajepytanie: „Cojestzemnąnietak? Wiem, comówiąEwangelie. OddałemżycieChrystusowi. Takbardzosięstaram, alewyglądanato, żetowciążzamało”. Niektórzyodlatpróbująpowstrzymaćsięodniemoralnychiniszczącychzachowań, ajedynymrezultatemjestto, żeciągledonichwracają. Innimająpoczucie, żechociażrozdaliwszystko, comoglidać, ipoświęcilisłużeniuwszystko, comoglipoświęcić – ciąglecośjestzniminietak. Czują, żemająjakiśdefekt. Niektórzywpadliwsidłapoważnegogrzechu, doświadczyligoryczyipustkiwiększejniżkiedykolwiekwcześniej, więcjeszczerazpostanowilipodjąćwyczerpującąpróbępozostanianaBożejdrodze. Większośćztychludzidoświadczaagoniiwielkiegowysiłkudojściadoźródełwodyżycia, podczasgdystrumieńtejwodywciążpozostajekilkabolesnychcentymetrówpozazasięgiemichspragnionychdusz. Niektórzyznichmówią: „Najgorszejestto, żeotejpustceniemogęporozmawiaćanizpastorem, anizmoimiprzyjaciółmizkościoła. Dadząminowezadanielubćwiczenie, ajaniemamsiłnakolejnepróby”.

Jeśliznalazłeśsięwtakiejsytuacji, tochcęcięzapewnić: nadziejajestwtwoimzasięgu! Inieleżyonawkolejnymprogramieduchowychćwiczeń, próborazwysiłków. Mamdlaciebienaprawdęświetnąnowinę. Rozumiem, przezcoprzechodzisz, bosamtegowszystkiegodoświadczyłem. Iodkryłem, coleżyuźródełnaszegozmagania – tosamoponiżenie.

Kiedymusimyspełniaćwymagania

Kiedymiałemsiedemnaścielatibyłemmłodymwierzącym, niezdawałemsobiesprawy, żewniedługimczasieodwrócęsięodwszystkiego, wcowierzyłemicoinniwidzieliwemnie. Pełniłemwtedyrolęlideragrupymłodzieżowejwnaszymkościele. Unikałemjakichkolwiekkontaktówztymi, którzywyglądaliizachowywalisiętak, jakjakilkalatpóźniej. Zmianęstylużyciaspowodowałnietyleupływczasu, ileogromnapustka, którąodczuwałemwewnątrz. Odczuwałemją, aleniepotrafiłemjejnazwaćaniokreślić.

Dorastałemwniedużym, rolniczymmiasteczkuwpółnocnymWisconsin. Mojarodzinauczęszczaładoniezależnegoibardzoradykalnegokościoła. Podobniejakinnekościoły, miałonswojąspecyficznąkulturę: mężczyźninosilifryzuryookreślonejdługości, adziewczętasukienkioodpowiedniejdługości. Niektórezachowaniabyłydozwolone, innenie. Ichociażmojarodzinanieprzestrzegaławszystkichnormzbytrygorystycznie, jasamczułemsięznimiświetnie. Mogęszczerzepowiedzieć, żeosiągnąłemmistrzostwowspełnianiuróżnychwymagań.

Wpobliżumiasteczkaznajdowałsiędomopiekidlastarszychludzi – odwiedzałemgoregularnie. NazajęciachwkościeledostawaliśmyfragmentyBibliidonaukinapamięć – mogłemjecytowaćzprędkościąkarabinu. Gdybymprzypiąłdoubraniawszystkieodznaki, któredostałemwkościelewnagrodęzadobrezachowanie, urządzeniadowykrywaniametalunamierzyłybymniezodległości50kilometrów. Chciałemzostaćnajlepszyminajbardziejpozytywnymczłowiekiem, jakimsiętylkoda.

Namoichosiągnięciachmożnajednakbyłodostrzecpewne „rysy”. Naprzykładto, żeczasamiwolałbymzostaćwdomuioglądaćbajkiDisneya, niżiśćnaniedzielnenabożeństwo. Lubto, żeniemogłemsiędoczekaćkońcawizytwdomudlastarszych, śmierdzącychlekamiludzi. Atakżeto, żezostałemlideremgrupymłodzieżowejtylkodlatego, żechciałemprzyciągnąćwtensposóbuwagędziewczyn. Niktpozamnątegoniewiedział. Żyłemnadzieją, żezczasemzrodzisięwemnieszczerepragnienierobieniadobrychrzeczy. Myślałem, żestaniesięto, jeśliwytrwamwystarczającodługo.

Najtrudniejszebyłowewnętrzneodczucie, żebezwzględunato, jakbardzosięstaram, wciążsprawiamBoguzawód. Niepotrafiłemtegonazwać, alemojeżyciewyglądałotak, jakbymwciążczekał, ażktośstwierdzi, żewypełniłemswojączęśćniepisanejumowyimogęwreszcieodpocząć. Alboinaczej: jakbymczekał, ażcośzapełnipustkęwmoimwnętrzu.

Doczasuwyjazdunastudiaświetnieopanowałempewnąumiejętność: wiedziałem, jakprzypodobaćsięludziom. Nauczyłemsię „czytać” ludzi, zktórymimiałemdoczynienia, ipotrafiłemodszyfrowaćzachowania, dziękiktórymzdobywałemichakceptację. Wczasieczterechlatstudióworazkrótkiejsłużbywojskowejodkryłemrównież, żekażdagrupa – rodzina, kościółczypaczkaprzyjaciół – tworzyswojewłasnenormyakceptacji. Wkażdejnowejgrupierobiłemwszystko, comogłem, byzdobyćpozycję „pierwszegoiwyjątkowego”. Wiązałsięztymjedenproblem: normypanującewnowychgrupachdrastycznieróżniłysięodtych, którestosowałemwdotychczasowymżyciu.

Zdobycieakceptacjimoichkumplizuczelniorazarmiiwymagało, bymstałsięnajgorszyminajbardziejnegatywnymczłowiekiem, jakimsiętylkoda. Napoczątkusambyłemzdziwionyodkryciem, jakżałośniesłabyjestem, jeślichodziocharakterimojątożsamość. Zjakąłatwościąpowielamzachowaniaotaczającychmnieludzi. Jakbyniepatrzeć, wcześniejbyłemlideremkościelnejgrupymłodzieżowej.

Jakodwudziestokilkulatekwpadłemwpoważnenałogi: alkoholoraznarkotyki. Miałemserdeczniedośćroli „grzecznegochłopca”, porzuciłemjąwięcraznazawsze. Wyniszczałemswójorganizm, niewspominającofinansach, przyjaźniachczyrelacjachrodzinnych. Wciągukilkukrótkichlatstałemsięcałkowitymzaprzeczeniemwszystkiego, wcodotejporywierzyłem. Inierozumiałem, dlaczegoto, cobyłowmoimżyciudobre – fragmentybiblijne, którewbijałemsobiedogłowy, iwyzwania, którychpodejmowałemsiędlaBoga – niemiałowystarczającejmocy, byzawrócićmniezdrogiprowadzącejnadno.

Stwierdziłem, żewinamusileżećpomojejstronie, żemamjakiśdefekt, któryterazsięujawnił. CzułemsięjakbubelnaBożejtaśmieprodukcyjnej. Zcałychsiłpróbowałemstaćsiędobrymchrześcijaninem, aleniepotrafiłemwytrwaćnaJegodrodze. Uświadomiłemsobie, żejestemnatozbytsłaby. Tobyłnajgorszymomentwmoimżyciu.

Niebędęwielemówićowydarzeniach, którepewnejnocydoprowadziłydopunktuzwrotnego – zewnętrzneokolicznościniemająwiększegoznaczenia. Pragnęskupićsięnatym, conajważniejsze. Natym, cowydarzyłosięwmoimwnętrzu: powielulatachwewnętrznejwalkizacząłemodczuwaćpokójispełnienie.

Większośćchrześcijan, słysząctakiesłowa, zakłada, żedoszedłempoprostudomiejscapokuty – odwróceniasięo180stopniodgrzechuorazzłychzachowańipowrotudochrześcijańskiegostylużycia. Aleto, coprzeżyłem, niedokońcamożnaokreślićjakotakrozumianą „pokutę”.

Prawdęmówiąc, perspektywapowrotudotego, jakżyłemwcześniej – jakofilarkościołaizawszepozytywnaosoba – powodowałaumnieściskżołądkaisuchośćwustach. Wmoichuszachbrzmiałotojakpowrótdowięzienia. Pozatymwiedziałem, żeniemanajmniejszychszans, bytowyszło. Przezlatapróbowałembyćdobrymorazpozytywnym. Niezapewniłomitoprawdziwegożycia, doprowadziłojedyniedowypalenia. Dlategowiem, żeto, coprzeżyłemtamtejnocy, byłoczymświęcejniżpokutą.

Popierwsze: stanąłemtwarząwtwarzzgłębokim, nieustającympoczuciemdefektu, którydziśokreśliłbymsłowem „samoponiżenie”.

Muszęwtymmiejscucośdoprecyzować. Wieluludzimylisamoponiżeniezpoczuciemwiny. Atowcaleniesąsynonimy. Bógstworzyłnastak, abypowstawałownaspoczuciewiny, zawszegdyzrobimycośniewłaściwego. Poczuciewinytoemocjonalnareakcjanagrzech, systemostrzegającyprzedzłympostępowaniem („Zrobiłemcośzłego, więcczujęsięwinny”). Tennieprzyjemnyimpuls, któryszarganaszymsumieniem, manampomócwzawróceniuzezłejdrogi. Wtymsensiepoczuciewinyjestczymśzdrowym. Pojawiasięjakorezultatnaszegopostępowania, możemywięcnaniezareagować – zmienićswojezachowanie – iwtensposóbjewyłączyć.

Natomiastsamoponiżenietonietylkoemocja – choćczęstotakonimmówimy („Czujęsięprzeztoponiżony”). Samoponiżenietoprzeświadczenie, wewnętrzneprzekonanie, żecośjestzemnąnietak. Możnasięztymprzekonaniemzmagać, niebędąctegoświadomym. Samoponiżenieniejestuczuciem, którepowstałozpowoduzłegopostępowania. Tosposóbmyśleniaosobie, wiara, żejestemwadliwy, gorszyibezwartościowy.

Wefekciewszystko, corobisz, oceniaszprzezpryzmatsamoponiżenia. Potknięciaibłędyinnychludzisąwtwoichoczachdoprzyjęcia, niepozbawiająnikogowartości. Jednaknasiebiepatrzyszinaczej: niemaznaczenia, ilerazyzrobiszcośdobrze („dobrze” zależyodnormprzyjętychwtwoimśrodowisku) – itakczujesz, żejesteśdoniczego. Głębokowsercuwierzysz, żecośjestztobąnietak.

Ponieważniktznasniejestsamotnąwyspą, budujemycałesystemymiędzyludzkiebazującenasamoponiżeniu. Takimsystememmożebyćrodzina, szkoła, kościółbądźkażdainnagrupa, wktórejludziemającyautorytetwsposóbjawnylubukrytyżądająodinnychokreślonegozachowania. Jeśliniespełniasznormokreślonychprzezsystem, zaczynaszotrzymywaćkomunikaty, otwartebądźzakamuflowane, żeniejesteśwystarczającodobry – niepotrafiszspełnićwymagań („Okrywasznaswstydem!”).

Alenietojestnajgorsze.

Cojestnajgorsze?

Najgorszejestto, żesamoponiżeniemożecięodsunąćodBoga. Powoduje, żeprzestajeszsięmodlić, ponieważ „Bógniebędzieprzecieżsłuchaćkogośtakiegojakja”. Anawetjeśliskłoniłbydonasswojeucho, tomamyprzekonanie, żeitaknicdlanasniezrobi. Myślimy: „NiepotrafięspełnićJegowymagań. TaknaprawdęBógniechceodpowiadaćnamojemodlitwy. Niemaochotybyćzemną. WnajlepszymwypadkujestemwJegooczachjakpasierb – przybrane, niechcianedziecko”.

Najpierwzdałemsobiesprawę, żeodwielulatżyjęwsamoponiżeniu. Drugąrzeczą, którązobaczyłemowejszczególnejnocy, byłoto, żeprzezcałeżyciepróbowałem (częstozupełnienieświadomie) sprostaćwymaganiominnychludzi – głównierodzinyorazkościoła. Cogorsza, próbowałemrównieżsprostaćwymaganiomsamegoBoga. Boga, który – jakprzypominanominakażdymkroku – nietolerujenawetwonigrzechu. CzytonieOnodwróciłtwarzodwłasnegoSynapotym, jakzłożyłnaNimgrzechcałegoświata? „Jeślitakrzeczywiściebyło, myślałem, tocoOnmusiczuć, kiedypatrzynamnieiwszystkiemojeskrywanegrzechyorazniedoskonałości? MusiGobraćnawymioty”.

Wstydisamoponiżeniezamieniłomojeżyciewzapętlonyproces, składającysięztrzechetapów: staramsię, staramsięmocniejistaramsięnajmocniej, jakpotrafię. Powiedziałem „ztrzechetapów”? Taknaprawdębyłycztery. Tenczwartyto: rezygnuję. Albo: porzucamwymagania, którychnieumiemspełnić. Przyznaję, alkoholinarkotykimogłydoprowadzićmniedośmierci, aleszczerzemówiąc, jużwcześniej, kiedybyłemoddanymwierzącym, czułemsięmartwywśrodku. Wmoimprzypadkusamapokutaniebyłarozwiązaniem – niemógłmipomócpowrótdopoprzedniego, „dobrego” stylużycia. Nie, rozwiązaniemusiałopolegaćnaczymśinnym. Czymś, comiałosmakświeżej, schłodzonejwody – smakżycia.

Odkryłemsmakwolnościodwstyduisamoponiżenia! Czytyrównieżchciałbyśzaczerpnąćztejstudni?

Dobrzesiętemuprzyjrzyj

Czyczułeśkiedyś, żedoszedłeśdokrańcasamegosiebie? Zcałychsiłstarałeśsiębyćdobrym – robićto, cowłaściwe, unikaćtego, cozłe – tylkopoto, byznowuzawieść, upaśćporaztysięczny… Inawetjeśliwmawiałeśsobie, żeBógprzebaczyłcipoprzednie999razy, tymrazemwiesz, żemiarkasięprzebrała.

Amożejestzupełnieinaczej. Jesteśwzoremchrześcijanina, mamy, taty, córki, lideraalbopastora. CzytaszBiblię, modliszsię, wiernieoddajeszdziesięcinę – alewciążnieznalazłeśsposobu, abywywołaćuśmiechakceptacjinaBożychustach. Niektórekobietyrobiąwszystko, byichdombyłnajładniejszywcałejokolicy, dziecinajgrzeczniejsze, amążwyciętyjakzobrazka. Innejaktylkomogąpróbująprześcignąćosiągnięciamężczyzn, kolegówzpracy. Alezawszeznajdziesięjakaśbrudnarysa, kolejnabójkadziecinaoczachzażenowanychgości, jeszczejednazmarszczkanatwarzy. Inastępnasytuacja, wktórejtomężczyznaotrzymaławansdziękijejciężkiejpracywbiurze.

Mężczyźniteżmająswojezmagania. Pastorzywpadająwpułapkęonazwie: „NaszkościółmusimiećwięcejpasjidlaChrystusa”. Przedsiębiorcystająsięniewolnikamiwyściguowiększyprestiż, bardziejluksusowydomwbardziejekskluzywnejokolicy… Zadająsobieprzytymdręczącepytania: „Dlaczegomatotakwielkieznaczenieidlaczegokolejneosiągnięcianiedająmisatysfakcji?”.

Czujesz, żemaszdość? Możepróbowałeśsiępoddać, zrezygnowaćchoćnachwilę… tylkochwilę, poktórejznówpodniosłeśokrzykbojowyiwygłosiłeśmowęmotywacyjną. Zaskoczonypatrzysz, jakporazkolejnyruszaszdoboju! Rodziceczęstopowtarzaliciprzecież, że„światwolizwycięzców”. Tyleżewtymwszystkimztrudemrozpoznajeszsamegosiebie.

Abyzrozumieć, jakgłębokownikawnassamoponiżenieijakwielkimananaswpływ, musimyprzejśćprocespodobnydoobieraniakolejnychwarstwcebulkikwiatowej – abywreszcieodsłonićsedno, wktórymkryjesiężycierośliny. Będziemymusieliznaleźćodpowiedzinatakiepytaniajak:

Pierwszykrokwstronęnowegożyciapoleganazebraniuwszystkichpogmatwanychmyśliiczynóworazprzyjrzeniusięimwnowymświetle. Pozwolicitoodkryć, wjakisposóbsamoponiżenieprzejęłonadtobąkontrolę. Tylkodziękitemubędzieszwstaniezobaczyć, jakmożnasięodniegouwolnić.

Zacznijmywięcodsprawdzenia, conaprawdęsiędziejewtwoimwnętrzu.

Zdumiony

Czułem wokół głęboką ciemność, wypełniała mnie rozpacz,

Walczyłem ze słabościami i ciężarem na sercu,

Lecz wtedy usłyszałem szept. Dobiegło mnie Twoje imię.

Spojrzałem na krzyż, który usunął mój wstyd!

Jestem zdumiony, jak bardzo mnie kochasz!

I dziwi mnie to, jak się troszczysz!

Jestem zdumiony twoim współczuciem!

Nic się nie równa z miłosierdziem, które mi okazałeś!

Nie znałem wcześniej tej łaski!

Więc chcę po prostu powiedzieć „dziękuję!”

Bo jestem naprawdę zdumiony!

Miałem w sercu tyle pytań. Miałem tyle wątpliwości.

Czy to jest odpowiedź? Czy to już całe życie?

Wtedy spojrzałem na Jezusa, ucieleśnienie Bożej miłości,

Niezasłużony dar dla całej ludzkości, przebaczenie wprost z Nieba!

Czy naprawdę aż tak mnie kochasz?

Czy naprawdę cenisz tak bardzo?

I czy naprawdę nie muszę już walczyć,

Tylko pozwolić Ci dotknąć mnie i uzdrowić?!

Copyright1989, słowaimuzykaDanAdler.

Wszystkieprawazastrzeżone. Użytozapozwoleniem.

Przypisy