Życie ofiarowane. Poradnik dla mężczyzn rozeznających powołanie zakonne ebook

Przed­mo­wa

Ka­żda hi­sto­ria dro­gi do ka­pła­ństwa czy ży­cia za­kon­ne­go jest nie­po­wta­rzal­na. Bóg spo­ty­ka nas na ście­żkach ży­cia i za­pra­sza do pó­jścia za Nim. Ta wędrów­ka do ży­cia za­kon­ne­go na­zna­czo­na jest świ­ętym do­świad­cze­niem pe­łne­go mi­ło­ści i ta­jem­ni­cze­go we­zwa­nia Bo­że­go dla ka­żde­go z nas. Zbyt często wy­obra­ża­my so­bie, że w na­szym ży­ciu głos Boga z mocą wska­że Jego plan. Cza­sa­mi tak się dzie­je, ale naj­częściej Duch Boży mówi do nas, a na­wet szep­cze, w ci­szy na­sze­go ser­ca. Stąd też wa­żna jest po­sta­wa uwa­żne­go słu­cha­nia. Co Bóg mówi w tym frag­men­cie Pi­sma Świ­ęte­go? Ja­kie jest zna­cze­nie tego wy­da­rze­nia w moim ży­ciu? Czy może Bóg mówi do mnie przez tę oso­bę? Dla­cze­go mam tak sil­ne po­czu­cie przy­na­le­żno­ści, kie­dy je­stem we wspól­no­cie bra­ci? Boże spo­so­by ko­mu­ni­ka­cji z nami mogą być alu­zyj­ne lub bez­po­śred­nie, ci­che lub gło­śne, pe­łne po­ko­ju lub na­wet bu­dzące prze­ra­że­nie1. A do nas na­le­ży uwa­żne słu­cha­nie.

Ty­tuł tej ksi­ążki daje nam po­cząt­ko­wy wgląd w we­zwa­nie do ży­cia za­kon­ne­go. Boże za­pro­sze­nie do na­śla­do­wa­nia Chry­stu­sa we wspól­no­cie wy­ma­ga od nas w od­po­wie­dzi ofia­ro­wa­nia ży­cia. Sło­wo „ofia­ro­wać” ozna­cza „po­świ­ęcić, uczy­nić świ­ętym”. Z ini­cja­ty­wy i za­pro­sze­nia Boga wy­pły­wa na­sza go­to­wo­ść do pod­jęcia we­zwa­nia do świ­ęto­ści i podąża­nia za wolą Bożą. Sta­je­my się świ­ęci dzi­ęki wspó­łpra­cy na­szej ludz­kiej woli z ła­ską Bożą, Bożą ini­cja­ty­wą. Kie­dy czy­ta­my Wy­zna­nia św. Au­gu­sty­na, wi­dzi­my, że ten świ­ęty mąż do­strze­ga z per­spek­ty­wy cza­su, jak Bóg nie­ustan­nie mu to­wa­rzy­szył. Ła­ska była obec­na, ale mu­sia­ła jesz­cze po­ja­wić się zgo­da na wspó­łpra­cę z tym za­pro­sze­niem, a ten pro­ces może trwać dłu­gi czas. (Bar­dzo za­chęcam ka­żde­go na dro­dze ro­ze­zna­nia do prze­czy­ta­nia Wy­znań św. Au­gu­sty­na). Będąc do­brym Oj­cem, Bóg ci­ągle za­pra­sza nas, a nie przy­mu­sza, aby zbli­żyć się do ży­cia Bo­że­go prze­ja­wia­jące­go się w ży­ciu za­kon­nym. Mu­si­my zro­bić krok do przo­du w od­po­wie­dzi na Boże za­pro­sze­nie i we­zwa­nie.

Od pierw­szych stron Pi­sma Świ­ęte­go wi­dzi­my, jak Bóg po­wo­ły­wał kon­kret­nych lu­dzi na swo­je słu­gi, na­rzędzia Jego do­bro­ci. Abra­ham, nasz oj­ciec w wie­rze, zo­stał we­zwa­ny, by opu­ścić oj­czy­znę i ro­dzi­nę i udać się do nie­zna­ne­go miej­sca. Wia­ra uzdol­ni­ła go, by pó­jść za świ­ętym we­zwa­niem i dać po­czątek na­ro­do­wi, któ­ry stał się na­ro­dem obiet­ni­cy. Mo­jżesz, któ­ry my­ślał o so­bie, że nie jest wy­star­cza­jąco elo­kwent­ny, zo­stał we­zwa­ny, by iść do fa­ra­ona i prze­ko­nać go, by uwol­nił jego bra­ci Izra­eli­tów. Uczy­nił to ra­zem ze swo­im bra­tem Aaro­nem i dał po­czątek przy­mie­rzu, któ­re zmie­ni­ło nie­wol­ni­ków w lud Boga. Kie­dy czy­ta­my pro­ro­ków, sły­szy­my hi­sto­rie, jak to zo­sta­li po­wo­ła­ni do ca­łko­wi­tej zmia­ny ży­cia, by mo­gli stać się gło­si­cie­la­mi Bo­że­go sło­wa, po­ko­ju i po­jed­na­nia wśród lu­dzi, któ­rym słu­ży­li. Wszy­scy też zna­my opo­wie­dzia­ną trzy­krot­nie w Dzie­jach Apo­stol­skich hi­sto­rię we­zwa­nia św. Pa­wła (zob. Dz 9,1–19; 22,4–16; 26,12–18, a ta­kże Ga 1,13–24). To za­pro­sze­nie prze­mie­nia­jące ży­cie, któ­re przez stu­le­cia uka­zu­je lu­dziom wiel­ką ta­jem­ni­cę Chry­stu­sa.

Rów­nież wi­dzi­my, jak Ma­ry­ja, mat­ka Je­zu­sa Chry­stu­sa, zo­sta­ła we­zwa­na w spo­sób ta­jem­ni­czy, głębo­ki i świ­ęty. Ewan­ge­lia św. Łu­ka­sza, mó­wi­ąc o tym we­zwa­niu, uka­zu­je jej mo­co­wa­nie się z prze­sła­niem anio­ła: „Ja­kże się to sta­nie, sko­ro nie znam męża?” (Łk 1,34)2. Mło­da ko­bie­ta z Na­za­re­tu wy­ko­na­ła tak wiel­ki skok wia­ry, że Bóg użył tej wia­ry, aby na­ro­dził się Zba­wi­ciel świa­ta. Nie ma prze­sa­dy w po­wie­dze­niu, że wszy­scy je­ste­śmy we­zwa­ni, by stać się na­rzędzia­mi Bo­żej do­bro­ci w świe­cie. Wi­ęk­szo­ść z nas nie będzie mia­ła ta­kie­go wpły­wu jak Dzie­wi­ca Mat­ka, ale Bóg uży­je na­szej do­bro­ci, by sta­ła się Bożą do­bro­cią i by lu­dzie mo­gli dzi­ęki nam do­świad­czać Bo­że­go mi­ło­sier­dzia. Zna­czące, że au­tor Li­stu do He­braj­czy­ków wkła­da w usta Je­zu­sa sło­wa będące cy­ta­tem z Psal­mu 40: „Oto idę – w zwo­ju ksi­ęgi na­pi­sa­no o Mnie – abym spe­łniał wolę Two­ją, Boże” (Hbr 10,7). Sło­wo Boże w Psal­mach sta­je się dro­gą po­zna­nia Boga i roz­po­zna­nia Jego woli względem Je­zu­sa, Jego Syna.

We wszyst­kich hi­sto­riach wiel­kich mężczyzn i ko­biet we­zwa­nych przez Boga wi­dzi­my, jak idą oni dro­gą, któ­ra zo­sta­ła im wska­za­na. Do­szli oni do ży­cia dla sa­me­go Boga czy, jak św. Pa­weł, dla sa­me­go Chry­stu­sa. Zna­le­źli „dro­go­cen­ną per­łę”, sprze­da­li wszyst­ko, aby ją na­być. Chry­stus stał się dla nich wszyst­kim. I to bar­dzo wa­żna rzecz do za­pa­mi­ęta­nia: nie wstępu­je­my do za­kon­nej wspól­no­ty z po­wo­du przy­ja­cie­la, in­spi­ru­jące­go dusz­pa­ste­rza, po­nie­waż lu­dzie i rze­czy się zmie­nia­ją. Przy­cho­dzi­my do wspól­no­ty, aby pó­jść za Chry­stu­sem ra­zem z in­ny­mi, któ­rzy po­dzie­la­ją wspól­ną wi­zję, wspie­ra­ją nas w na­szej mi­ło­ści Chry­stu­sa, za­chęca­ją, aby wzra­stać na Bo­żych dro­gach. Rów­nież wa­żne jest po­wie­dze­nie, że przy­cho­dzi­my do wspól­no­ty, po­nie­waż zna­my na­sze sła­bo­ści i na­szą po­trze­bę nie­ustan­ne­go wspar­cia w dro­dze do Boga przez Chry­stu­sa. To jest je­den z naj­wi­ęk­szych da­rów wspól­no­to­we­go ży­cia – po­szu­ki­wa­nie Boga ra­zem, wspól­ne dąże­nie do wy­pe­łnia­nia woli Bo­żej. „Co­kol­wiek czy­ni­cie, z ser­ca wy­ko­nuj­cie jak dla Pana, a nie dla lu­dzi, świa­do­mi, że od Pana otrzy­ma­cie dzie­dzic­two [wie­ku­iste] jako za­pła­tę. Słu­ży­cie Chry­stu­so­wi jako Panu!” (Kol 3,23–24).

Oso­bi­ście po­zo­sta­ję pe­łen wdzi­ęcz­no­ści Bogu za by­cie be­ne­dyk­ty­nem w Con­cep­tion Ab­bey w pó­łnoc­no-za­chodnim Mis­so­uri. Cho­ciaż naj­pierw by­łem se­mi­na­rzy­stą w Ar­chi­die­ce­zji Chi­ca­go, to wie­dzia­łem, że ży­cie wspól­ne jest czy­mś, cze­go na­praw­dę po­trze­bu­ję i pra­gnę. Rze­czy­wi­ście chcia­łem po­szu­ki­wać Boga przez wspól­ne ży­cie mo­dli­twy i słu­żby. Szu­ka­łem wspól­no­ty, w któ­rej li­tur­gia będzie w cen­trum ży­cia, gdzie będzie wspól­ne apo­stol­stwo i gdzie będzie moc­ne po­czu­cie bra­ter­stwa mi­ędzy mni­cha­mi. Dzi­ęku­ję Bogu ka­żde­go dnia za po­wo­ła­nie do by­cia mni­chem w Con­cep­tion Ab­bey. Obec­nie wola Boża we­zwa­ła mnie na wy­jąt­ko­wą po­zy­cję w Za­ko­nie Be­ne­dyk­ty­ńskim. Po dwu­dzie­stu la­tach po­słu­gi jako opat w Con­cep­tion Ab­bey te­raz po­słu­gu­ję, naj­le­piej jak umiem, jako opat-pry­mas Świa­to­wej Kon­fe­de­ra­cji Be­ne­dyk­ty­ńskiej w Sant’An­sel­mo w Rzy­mie. Mimo wy­ma­ga­jące­go we­zwa­nia i pra­cy dzi­ęku­ję Bogu ka­żde­go dnia za po­wo­ła­nie do ży­cia mo­na­stycz­ne­go i do wspól­no­ty – tej pierw­szej, do któ­rej zo­sta­łem we­zwa­ny, i tej obec­nej.

Au­to­rzy ksi­ążki przy­go­to­wa­li dla cie­bie mądry prze­wod­nik w two­im roz­wa­ża­niu po­wo­ła­nia do ży­cia za­kon­ne­go. Opie­ra­li się na do­świad­cze­niu za­rów­no wła­snym, jak i wie­lu in­nych. Ich do­świad­cze­nie jest bo­ga­te w prak­tycz­ne i praw­dzi­we przy­kła­dy. Znaj­dziesz przy­kła­dy z ży­cia mężczyzn po­dob­nych do cie­bie, po­szu­ku­jących dro­gi, upa­da­jących i po­wsta­jących, zno­wu upa­da­jących i po­wsta­jących dzi­ęki do­świad­cze­niu. Niech Bóg Wszech­mo­gący ob­da­rzy cię po­zna­niem Jego woli dla cie­bie, a przez to po­zna­nie i podąża­nie za nią znaj­dziesz po­kój, ra­do­ść i na­dzie­ję, dla któ­rych Bóg cie­bie stwo­rzył.

Gre­go­ry J. Po­lan OSBopat-pry­mas Świa­to­wej Kon­fe­de­ra­cji Be­ne­dyk­ty­ńskiej

Wstęp

Ksi­ążka zo­sta­ła na­pi­sa­na dla mężczyzn, któ­rzy roz­wa­ża­ją mo­żli­wo­ść ży­cia za­kon­ne­go. Chce­my tego, co naj­lep­sze dla cie­bie, kie­dy ro­ze­zna­jesz swo­je po­wo­ła­nie!

Jed­ną z naj­wa­żniej­szych cech ży­cia za­kon­ne­go jest bra­ter­stwo. Wie­le osób pra­gnie mieć bra­ci, któ­rzy za­in­spi­ru­ją ich do ży­cia dla Je­zu­sa Chry­stu­sa. Nie mo­żna wstąpić do jed­no­oso­bo­wej wspól­no­ty. Je­ste­śmy dwo­ma bra­ćmi do­mi­ni­ka­na­mi z ame­ry­ka­ńskiej Wschod­niej Pro­win­cji św. Jó­ze­fa i ksi­ążka ta wy­pły­wa z na­sze­go wła­sne­go za­kon­ne­go bra­ter­stwa, któ­re za­częło się, kie­dy obaj by­li­śmy w do­mi­ni­ka­ńskim domu stu­diów w Wa­szyng­to­nie.

W tych frag­men­tach ksi­ążki, któ­re od­no­si­my do sie­bie, uży­wa­my pierw­szej oso­by licz­by mno­giej, tu­taj jed­nak przed­sta­wi­my się od­dziel­nie, tak byś usły­szał o po­wo­ła­niu ka­żde­go z nas i zo­ba­czył, jak na­sze do­świad­cze­nie ży­cia za­kon­ne­go może być po­moc­ne dla cie­bie. Nie chce­my za dużo mó­wić o so­bie. Pra­gnie­my sku­pić się na two­jej re­la­cji z Bo­giem i two­im mo­żli­wym po­wo­ła­niu do ży­cia za­kon­ne­go.

O. Be­ne­dict Cro­ell OP

Kie­dy by­łem na dru­gim roku stu­diów, po wal­ce z ra­kiem zma­rła moja mama. Mój oj­ciec, aby po­móc w prze­ży­ciu ża­ło­by, za­brał mnie i mo­je­go bra­ta na piel­grzym­kę do Eu­ro­py. Pan otwo­rzył mnie wów­czas na Jego ła­skę i po kil­ku dniach ci­chej mo­dli­twy do­ko­nał w moim ży­ciu cudu na­wró­ce­nia. Wró­ci­łem do domu z od­no­wio­ną po­bo­żno­ścią do Bło­go­sła­wio­nej Dzie­wi­cy Ma­ryi i z pra­gnie­niem do­wie­dze­nia się wszyst­kie­go o mo­jej ka­to­lic­kiej wie­rze.

Nie­dłu­go po po­wro­cie, kie­dy mo­dli­łem się na ró­ża­ńcu w swo­im po­ko­ju w domu stu­denc­kim na sta­no­wym Uni­wer­sy­te­cie Co­lo­ra­do, ogar­nęła mnie głębo­ka tęsk­no­ta by­cia bli­sko Je­zu­sa w Eu­cha­ry­stii. Od tego mo­men­tu wie­dzia­łem, że zo­sta­łem we­zwa­ny do ra­dy­kal­ne­go ży­cia dla Je­zu­sa. Wie­dzia­łem, że mu­szę zro­bić coś wiel­kie­go – i dla­te­go po­wi­nie­nem ra­dy­kal­nie się zmie­nić. Kie­dy to pra­gnie­nie mnie wy­pe­łni­ło, po­my­śla­łem, że oczy­wi­stą de­cy­zją jest by­cie ksi­ędzem. (Jak wie­lu mło­dych lu­dzi błęd­nie sądzi­łem, że ka­pła­ństwo to je­dy­ny ra­dy­kal­ny wy­bór po na­wró­ce­niu, co oczy­wi­ście nie jest praw­dą).

Bóg, na szczęście, po­kie­ro­wał moją gor­li­wo­ścią. Zo­sta­łem kle­ry­kiem w se­mi­na­rium, ale nie na dłu­go. By­łem w se­mi­na­rium w Con­cep­tion Ab­bey w Mis­so­uri i tam głębo­kie wra­że­nie wy­war­li na mnie wy­kła­da­jący be­ne­dyk­ty­ni. Po­ci­ągał mnie ich styl ży­cia i, mó­wi­ąc szcze­rze, ich za­kon­ny ha­bit. Pa­mi­ętam, że my­śla­łem: „To jest to, co chcę ro­bić w ży­ciu”. Ży­cie za­kon­ne obej­mu­je wszyst­ko i ha­bit – cho­ciaż „nie czy­ni mni­cha”, jak mówi tra­dy­cyj­ne po­wie­dze­nie – w tym rze­czy­wi­ście po­ma­ga. Co wi­ęcej, mimo że ich bra­ter­stwo i du­cho­wo­ść po­ci­ąga­ły mnie, to przede wszyst­kim od­kry­łem dro­gę ży­cia, któ­ra ma zna­cze­nie na wiecz­no­ść. Za­cząłem się za­sta­na­wiać: „Czy mó­głbym zo­stać za­kon­ni­kiem?”. Pro­si­łem o tę ła­skę i w swo­jej mi­ło­ści Bóg dał mi pra­gnie­nie, bym Jemu sie­bie ofia­ro­wał. Do dzi­siaj wiem, że pra­gnie­nie ży­cia za­kon­ne­go w spo­sób oczy­wi­sty po­cho­dzi od Boga, nie ode mnie. Je­śli, tak jak ja, od­kry­jesz w so­bie to pra­gnie­nie, wiedz, że to świ­ęta i cu­dow­na spra­wa.

W od­po­wied­nim cza­sie zna­la­złem swo­ją dro­gę do do­mi­ni­ka­nów i po­słu­gu­ję jako za­kon­ny ka­płan od po­nad dwu­dzie­stu lat. Przez moje ka­pła­ństwo Pan Bóg po­mó­gł ty­si­ącom lu­dzi w ich dro­dze do nie­ba – i może zro­bić to samo przez cie­bie. Je­śli Bóg po­wo­łu­je i wiel­ko­dusz­nie od­po­wiesz na Jego we­zwa­nie, wpły­niesz na ty­si­ące lu­dzi w kon­te­kście ich ży­cia wiecz­ne­go. By­cie za­kon­nym ka­pła­nem jest na­praw­dę ra­dy­kal­nym po­wo­ła­niem.

Ży­cie za­kon­ne jest ta­kże przy­go­dą. Od kie­dy zo­sta­łem do­mi­ni­ka­ńskim ka­pła­nem, mia­łem szczęście pra­co­wać jako wi­ka­riusz w pa­ra­fii, mi­sjo­narz, ma­gi­ster no­wi­cja­tu, dusz­pa­sterz aka­de­mic­ki, ka­zno­dzie­ja wędrow­ny, dusz­pa­sterz po­wo­łań, a obec­nie jako dy­rek­tor ds. roz­wo­ju na Pa­pie­skim Uni­wer­sy­te­cie św. To­ma­sza (An­ge­li­cum) w Rzy­mie. Jed­ną z naj­wi­ęk­szych ra­do­ści i wy­zwań mo­je­go ży­cia była pra­ca mi­syj­na w Afry­ce Wschod­niej, gdzie po­słu­gi­wa­łem jako ma­gi­ster no­wi­cju­szy w za­chod­niej Ke­nii.

Tak się zło­ży­ło, że wspó­łau­tor, oj­ciec An­drew, był ta­kże w Ke­nii jako wy­kła­dow­ca. By­li­śmy ra­zem przez dwa lata. Jego przy­ja­źń i wspar­cie za­rów­no w Afry­ce, jak i w do­mi­ni­ka­ńskim domu stu­diów w Wa­szyng­to­nie umo­żli­wi­ły mi od­da­ną pra­cę na rzecz po­mo­cy mło­dym mężczy­znom w od­kry­wa­niu ich po­wo­ła­nia. W ci­ągu ostat­nich ośmiu lat, gdy by­łem dusz­pa­ste­rzem po­wo­łań, a oj­ciec An­drew był za­an­ga­żo­wa­ny w for­ma­cję za­kon­ną, oko­ło stu mężczyzn wstąpi­ło do za­ko­nu.

Pa­trząc wstecz, my­ślę so­bie, że je­śli przed pod­jęciem de­cy­zji pró­bo­wa­łbym do­kład­nie zba­dać wszyst­kie tak ró­żno­rod­ne for­my ży­cia za­kon­ne­go, ni­g­dy bym ni­g­dzie nie wstąpił. Jest tak wie­le mo­żli­wo­ści, że ci­ągle bym po­szu­ki­wał in­for­ma­cji i od­wie­dzał wspól­no­ty. To jest nie­bez­pie­cze­ństwo pró­by zba­da­nia wszyst­kie­go: mo­żesz ni­g­dy nie pod­jąć de­cy­zji z lęku przed złym wy­bo­rem. Gdy moje po­ko­le­nie cier­pia­ło z po­wo­du nad­mier­ne­go ana­li­zo­wa­nia, obec­ne cza­sa­mi wy­da­je się spa­ra­li­żo­wa­ne wła­śnie tą oba­wą. Mamy na­dzie­ję, że ksi­ążka po­mo­że ci po­ko­nać nie­pew­no­ść i prze­wi­dy­wa­nia oraz po­pro­wa­dzi ku od­na­le­zie­niu two­je­go praw­dzi­we­go po­wo­ła­nia.

Zo­ba­czysz w ksi­ążce, że na­sza rada dla cie­bie ma kil­ka głów­nych mo­ty­wów. Módl się wy­trwa­le. Zdaj się na opatrz­no­ść Bożą. Zba­daj, co jest przed tobą. Nie po­trze­bu­jesz spraw­dzać wszyst­kie­go3, ale mu­sisz za­ufać Je­zu­so­wi Chry­stu­so­wi i mocy mo­dlitw Jego Mat­ki Ma­ryi. Gdy przyj­dzie czas, mu­sisz dzia­łać! Nie od­wle­kaj. Jak ma­wiał ma­gi­ster stu­den­ta­tu z na­szej pro­win­cji: „Nie po­zba­wiaj Boga naj­lep­szych lat swo­je­go ży­cia”.

O. An­drew Ho­fer OP

Czło­nek Nerd Herd4 – to jed­no z okre­śleń, któ­re do mnie przy­lgnęło, gdy uczęsz­cza­łem do be­ne­dyk­ty­ńskie­go col­le­ge’u w At­chi­son w Kan­sas. Moi przy­ja­cie­le i ja by­li­śmy dum­ni z przy­na­le­żno­ści do tej gru­py. Do­ra­sta­łem na far­mie w Kan­sas i za­wsze lu­bi­łem ry­mo­wa­nie, tak więc Nerd Herd brzmia­ło dla mnie jako traf­ny opis. Mie­li­śmy na­wet jed­ne­go z be­ne­dyk­ty­nów jako na­sze­go ho­no­ro­we­go ka­pe­la­na.

Po­wo­ła­nie za­kon­ne zo­sta­ło prak­tycz­nie za­sa­dzo­ne w zie­mi po­łu­dnio­wo-wschod­nie­go Kan­sas, gdzie się wy­cho­wa­łem. W 1847 roku je­zu­ici za­ło­ży­li moje mia­sto ro­dzin­ne, od­da­lo­ne pięć mil od ro­dzin­nej far­my. Mia­sto pier­wot­nie zo­sta­ło na­zwa­ne Osa­ge In­dian Mis­sion i było je­zu­ic­kim cen­trum mi­syj­nym dla po­łu­dnio­we­go Kan­sas. Po zmu­sze­niu In­dian Osa­ge do prze­nie­sie­nia się do Okla­ho­my i pó­źniej­szym ode­jściu je­zu­itów w dzie­wi­ęt­na­stym wie­ku przy­szli pa­sjo­ni­ści, któ­rzy pro­wa­dzi­li pa­ra­fię św. Pa­wła aż do 1987 roku. We­dług spi­su lud­no­ści z 2010 roku mia­sto li­czy 629 miesz­ka­ńców – od za­ło­że­nia wy­szło z nie­go oko­ło 200 za­kon­ni­ków i za­kon­nic. To jest do­pie­ro re­kor­do­wy plon!

Po­nie­waż je­stem ostat­ni z dzie­si­ęcior­ga ro­dze­ństwa, cza­sa­mi żar­tu­ję, że je­stem dzie­si­ęci­ną ro­dzi­ny dla ży­cia za­kon­ne­go. Zo­sta­łem bierz­mo­wa­ny w wie­ku szes­na­stu lat i jako pa­tro­na mia­łem św. To­ma­sza z Akwi­nu. Pod­czas mo­ich stu­diów w be­ne­dyk­ty­ńskim col­le­ge’u wszy­scy czte­rej pro­fe­so­ro­wie fi­lo­zo­fii byli to­mi­sta­mi i wpro­wa­dzi­li mnie w pi­sma św. To­ma­sza. Trzy­ma­łem w se­kre­cie, przed ro­dzi­ną i przy­ja­ció­łmi, moje po­wo­ła­nie. Je­den z be­ne­dyk­ty­nów był mi nie­zmier­nie po­moc­ny w od­po­wie­dzi na Boże we­zwa­nie, aby być za­kon­nym ka­pła­nem. Wie­lu in­nych be­ne­dyk­ty­ńskich bra­ci i sióstr, jak rów­nież moi przy­ja­cie­le z Nerd Herd wspie­ra­li mnie w wie­rze.

W maju 1994 roku, w mie­si­ącu, w któ­rym ko­ńczy­łem stu­dia, umie­ra­ła moja bab­cia Smith. Był to rów­nież czas, by oznaj­mić, że my­ślę, iż Bóg wzy­wa mnie, abym był do­mi­ni­ka­ńskim ka­pła­nem (po­dob­nie jak św. To­masz z Akwi­nu, któ­ry był naj­pierw kszta­łco­ny przez be­ne­dyk­ty­nów). Aż do tego mo­men­tu nie wie­dzia­łem, że moja bab­cia – je­dy­na spo­śród mo­ich dziad­ków, któ­rą po­zna­łem – mo­dli­ła się od mo­ich na­ro­dzin, bym był za­kon­nym ka­pła­nem. W cza­sie jej ostat­nich dni na zie­mi, przed jej śmier­cią 22 maja 1994 roku, mo­dli­li­śmy się ra­zem na ró­ża­ńcu. Ofia­ro­wa­łem moją mszę świ­ętą pod­czas świ­ęceń ka­pła­ńskich, 24 maja 2002 roku, za du­sze mo­ich dziad­ków, szcze­gól­nie z wdzi­ęcz­no­ścią za mi­ło­ść mo­jej bab­ci Smith.

Od mo­ich świ­ęceń Bóg na­pe­łnił moje ży­cie bło­go­sła­wie­ństwem. Zro­bi­łem li­cen­cjat z teo­lo­gii5 w do­mi­ni­ka­ńskim domu stu­diów w Wa­szyng­to­nie, po­słu­gi­wa­łem jako wi­ka­ry na Rho­de Is­land, na­stęp­nie zo­sta­łem po­sła­ny do Ke­nii, gdzie by­łem mi­sjo­na­rzem i wy­kła­dow­cą w mi­ędzy­za­kon­nym se­mi­na­rium, w któ­rym stu­dio­wa­li człon­ko­wie ró­żnych za­ko­nów i zgro­ma­dzeń (sa­le­zja­nie, kom­bo­nia­nie, oj­co­wie bia­li, kar­me­li­ci bosi, ka­mi­lia­nie i inni), pra­co­wa­łem nad dok­to­ra­tem z teo­lo­gii na Uni­wer­sy­te­cie No­tre Dame (gdzie przez pięć lat mia­łem szczęście miesz­kać w se­mi­na­rium Mo­re­au Zgro­ma­dze­nia Świ­ęte­go Krzy­ża) oraz mia­łem wiel­ką ra­do­ść być przez osiem lat for­ma­to­rem w do­mi­ni­ka­ńskim domu stu­diów, z cze­go przez sze­ść ostat­nich lat jako ma­gi­ster bra­ci stu­den­tów. Te­raz już wie­cie, co syn far­me­ra i czło­nek Nerd Herd ro­bił przez po­nad dwa­dzie­ścia lat ży­cia za­kon­ne­go. Opatrz­no­ść Boża jest wy­ra­źnie wi­docz­na w moim ży­ciu.

Kie­dy pi­sa­łem pro­śbę do pro­win­cja­ła o do­pusz­cze­nie do ślu­bów wie­czy­stych, po po­nad czte­rech la­tach for­ma­cji, wspo­mnia­łem, że ro­bię to po części z po­wo­du bra­ci. Po­cho­dzę z du­żej ro­dzi­ny, ale Bóg dał mi jesz­cze wi­ęk­szą ro­dzi­nę w za­ko­nie. Ko­cham mo­ich bra­ci. Je­den tyl­ko przy­kład: oj­ciec Be­ne­dict, wspó­łau­tor tej ksi­ążki, był bra­tem stu­den­tem, któ­ry po­mó­gł mi, kie­dy skła­da­łem po­da­nie do Za­ko­nu Do­mi­ni­ka­ńskie­go. Nie przy­pusz­cza­łem na­wet, że kil­ka lat pó­źniej będzie­my ra­zem po­słu­gi­wa­li w Ke­nii i do­mi­ni­ka­ńskim domu stu­diów. To za­szczyt wspó­łpra­co­wać z nim przy tej ksi­ążce dla cie­bie.

Obaj pra­gnie­my po­móc ci w od­da­niu two­je­go ży­cia, aby było ufor­mo­wa­ne dla Chry­stu­sa. Mo­dli­my się przez wsta­wien­nic­two Bło­go­sła­wio­nej Dzie­wi­cy Ma­ryi, aby Duch Świ­ęty zstąpił na cie­bie, gdy będziesz czy­tał tę ksi­ążkę i roz­wa­żał mo­żli­wo­ść ży­cia za­kon­ne­go. Czy­taj z wiel­kim ocze­ki­wa­niem ła­ski Bo­żej. Przyj­dź, Du­chu Świ­ęty!

WPRO­WA­DZE­NIE

Bóg cie­bie za­pra­sza

Pro­szę was, bra­cia, przez mi­ło­sier­dzie Boże, aby­ście dali cia­ła swo­je na ofia­rę żywą, świ­ętą, Bogu przy­jem­ną, jako wy­raz wa­szej ro­zum­nej słu­żby Bo­żej. Nie bierz­cie więc wzo­ru z tego świa­ta, lecz prze­mie­niaj­cie się przez od­na­wia­nie umy­słu, aby­ście umie­li roz­po­znać, jaka jest wola Boża: co jest do­bre, co Bogu przy­jem­ne i co do­sko­na­łe.

Rz12,1–2

Wi­dzisz pro­ble­my we wspó­łcze­snym Ko­ście­le? My ta­kże i tak samo wie­lu mło­dych lu­dzi, z któ­ry­mi pra­co­wa­li­śmy przez ostat­nie lata. Spra­wy pod­da­wa­ne kry­ty­ce nie są ci obce: ka­pła­ni, któ­rzy nie po­zo­sta­ją wier­ni na­ucza­niu Ko­ścio­ła; ka­to­lic­kie szko­ły, je­dy­nie z na­zwy ka­to­lic­kie; skan­da­le w die­ce­zjach; spa­dek uczest­nic­twa w mszach świ­ętych; sła­ba ka­te­che­za, ża­ło­śnie nie­udol­ne dusz­pa­ster­stwo mło­dzie­ży; za­nie­dby­wa­nie ubo­gich… Li­stę mo­żna by konty­nu­ować.

Wi­dać jak na dło­ni, że wspó­łcze­sny Ko­ściół cier­pi z po­wo­du kry­zy­su wia­ry i mo­ral­no­ści, któ­ry ma głębo­ki wpływ na zwy­kłych ka­to­li­ków. Po­my­śl o swo­im wła­snym do­świad­cze­niu Ko­ścio­ła. Praw­do­po­dob­nie by­łeś za­in­spi­ro­wa­ny przez kil­ku wspa­nia­łych świad­ków wia­ry, ale wy­obra­ża­my so­bie, że rów­nież wi­dzia­łeś bądź sły­sza­łeś o ko­rup­cji, igno­ran­cji, nad­uży­ciach, obo­jęt­no­ści, hi­po­kry­zji, nie­uczci­wo­ści, żądzy, któ­re nisz­czą Ko­ściół.

Ale czy to ko­niec hi­sto­rii? Nie! Gdy czło­wiek otwo­rzy oczy na te pro­ble­my, po­ru­sza to jego ser­ce. To tak, jak­by na­gle zo­ba­czyć w nie­bez­pie­cze­ństwie tych, któ­rych ko­cha­my. In­stynk­tow­nie pra­gniesz dzia­łać, aby przy­jść im z po­mo­cą, tak szyb­ko, jak to mo­żli­we. Wi­ęk­szo­ść mężczyzn, któ­rych spo­tka­li­śmy – tych trak­tu­jących po­wa­żnie wia­rę – tęsk­ni za prze­mia­ną Ko­ścio­ła. Chcą oso­bi­ście za­an­ga­żo­wać się w uczy­nie­nie Ko­ścio­ła sil­niej­szym. A co wi­ęcej, sami pra­gną być prze­mie­nie­ni. Wi­ęk­szo­ść jest już za­an­ga­żo­wa­nych w Ko­ście­le, ale czu­ją, że ta ca­łko­wi­ta prze­mia­na wy­ma­ga wi­ęcej niż za­an­ga­żo­wa­nia kil­ka razy na ty­dzień (co i tak jest god­ne po­chwa­ły). Są prze­ko­na­ni, że mu­szą po­świ­ęcić temu ży­cie.

W ci­ągu wie­ków wie­lu mężczyzn ta­kich jak ty do­ta­rło do tego punk­tu. Czu­li, że Pan do­ty­ka ich ra­mie­nia i szep­cze za­pro­sze­nie, ale nie mo­gli do ko­ńca zro­zu­mieć tych słów. Po­trze­bo­wa­li po­mo­cy, aby usły­szeć.

Je­śli trud­no ci zro­zu­mieć Boże we­zwa­nie, to zna­la­złeś się w do­brym to­wa­rzy­stwie. Świ­ęty Fran­ci­szek z Asy­żu miał ten sam pro­blem. Kie­dy miał dwa­dzie­ścia dwa lata, otrzy­mał głębo­kie we­zwa­nie od Boga. Kil­ka­dzie­si­ąt lat pó­źniej tak o tym pi­sał św. Bo­na­wen­tu­ra:

Wy­sze­dłszy któ­re­goś dnia za mia­sto, aby wśród pól od­dać się roz­my­śla­niu, gdy prze­cho­dził koło ko­śció­łka św. Da­mia­na, chy­lące­go się z po­wo­du sta­ro­ści ku ru­inie, i pod wpły­wem Du­cha Świ­ęte­go wsze­dł do wnętrza, aby się po­mo­dlić, upa­dł na twarz przed po­do­bi­zną Ukrzy­żo­wa­ne­go i do­znał w cza­sie mo­dli­twy ogrom­nej po­cie­chy du­cha. Gdy oczy­ma na­pe­łnio­ny­mi łza­mi wpa­try­wał się w Krzyż Pa­ński, wy­ra­źnie usły­szał do­cho­dzący do nie­go z Krzy­ża głos mó­wi­ący trzy­krot­nie: „Fran­cisz­ku, idź, na­praw mój dom, któ­ry, jak wi­dzisz, cały ule­ga znisz­cze­niu”6.

Jak do­wia­du­je­my się z dal­sze­go ci­ągu sław­nej opo­wie­ści, Fran­ci­szek po­cząt­ko­wo my­ślał, że Pan chce, aby od­bu­do­wał ko­ściół San Da­mia­no. Po­tem jed­nak zdał so­bie spra­wę, że ma od­bu­do­wać Żywy Ko­ściół, lu­dzi wy­ku­pio­nych przez Chry­stu­sa Jego wła­sną krwią. Ko­ściół jest zło­żo­ny, jak mówi nam św. Pa­weł, z „ży­wych ka­mie­ni”, zbu­do­wa­ny „jako du­cho­wa świ­ąty­nia, by sta­no­wić świ­ęte ka­pła­ństwo, dla skła­da­nia du­cho­wych ofiar, przy­jem­nych Bogu przez Je­zu­sa Chry­stu­sa” (1 P 2,5). Ten Ko­ściół, tak jak opusz­czo­ny bu­dy­nek ko­ścio­ła, wy­da­je się po­pa­dać w ru­inę.

Je­śli znasz św. Fran­cisz­ka, to wiesz, że po­dob­nie jak nasz Pan od­dał on swo­je ży­cie ze względu na Ko­ściół. Jego pra­gnie­nie na­śla­do­wa­nia Je­zu­sa Chry­stu­sa było tak wiel­kie, że zo­stał ob­da­rzo­ny styg­ma­ta­mi, czy­li ra­na­mi Chry­stu­sa od­ci­śni­ęty­mi na cie­le. I miał te rany przez ostat­nie dwa lata ży­cia. W cu­dow­ny spo­sób Fran­ci­szek stał się „ofia­rą żywą”. W tym wszyst­kim, na­wet po­środ­ku strasz­ne­go cier­pie­nia w cie­le, jak i w ota­cza­jącym świe­cie, Fran­ci­szek ema­no­wał ra­do­ścią7.

Mo­żesz po­my­śleć: „Ale ja nie je­stem św. Fran­cisz­kiem”. Nie je­steś jed­nak tak inny, jak ci się wy­da­je. W XIII wie­ku św. Fran­ci­szek znał grze­chy Ko­ścio­ła i znał swo­je grze­chy. Mimo mło­de­go wie­ku miał już do­świad­cze­nie wzlo­tów i upad­ków. Po­cho­dził z bo­ga­tej ro­dzi­ny, lu­bił ko­bie­ty i za­ba­wę. Chciał być ry­ce­rzem wal­czącym za swo­je mia­sto, Asyż, a sko­ńczył w wi­ęzie­niu po prze­gra­nej bi­twie. Cier­piał z po­wo­du smut­ku cho­rób i nie­zro­zu­mie­nia. Osta­tecz­nie Fran­ci­szek od­po­ku­to­wał za swo­je grze­chy i otrzy­mał ła­skę ra­dy­kal­ne­go ży­cia Ewan­ge­lią. Po­wie­dział „tak” we­zwa­niu Bo­że­mu w spo­sób bez­wa­run­ko­wy, co uczy­ni­ło go wiel­kim świ­ętym – jed­nym z naj­wi­ęk­szych w hi­sto­rii Ko­ścio­ła. Z pew­no­ścią jest to mo­żli­we ta­kże dla cie­bie: być we­zwa­nym do ży­cia za­kon­ne­go, aby zo­stać świ­ętym za­kon­ni­kiem. Nasz Pan nie­ustan­nie za­pra­sza do bli­sko­ści z Nim.

Jest je­den bar­dzo wa­żny punkt, któ­ry chce­my pod­kre­ślić, nim będzie­my kon­ty­nu­owa­li. Jak pew­nie wiesz, pierw­szym po­wo­ła­niem wszyst­kich jest po­wo­ła­nie do świ­ęto­ści. Bóg daje ła­skę do świ­ęto­ści w ka­żdym sta­nie ży­cia chrze­ści­ja­ńskie­go. Mamy na przy­kład wie­lu świ­ętych ma­łżon­ków. Ko­ściół na­ucza jed­na­kże, że ży­cie za­kon­ne bar­dziej sprzy­ja świ­ęto­ści niż inne ro­dza­je ży­cia. Świ­ęty Jan Pa­weł II po­twier­dził „obiek­tyw­ną wy­ższo­ść” ży­cia kon­se­kro­wa­ne­go nad ży­ciem kle­ry­kal­nym i świec­kim w uka­zy­wa­niu świ­ęto­ści Ko­ścio­ła8. Oczy­wi­ście nie mu­sisz być za­kon­ni­kiem, by być świ­ętym, ale z pew­no­ścią to po­ma­ga.

Dla­cze­go ży­cie za­kon­ne jest tak uprzy­wi­le­jo­wa­ną dro­gą do świ­ęto­ści? Mó­wi­ąc naj­pro­ściej, jest nim kon­se­kra­cja, któ­ra od­zwier­cie­dla ubo­gie, czy­ste i po­słusz­ne ży­cie Je­zu­sa. Te trzy ce­chy ży­cia Chry­stu­sa są na­zwa­ne „ra­da­mi ewan­ge­licz­ny­mi”. Je­zus za­pra­sza swo­ich na­śla­dow­ców, aby sta­li się jesz­cze bli­żsi Jemu po­przez re­zy­gna­cję z dóbr ma­te­rial­nych, mo­żli­wo­ści ma­łże­ństwa i sa­mo­sta­no­wie­nia. Ty­si­ące świ­ętych za­kon­ni­ków i za­kon­nic może po­twier­dzić, że wy­rze­cze­nie się tych do­brych rze­czy otwie­ra dro­gę ku jesz­cze wi­ęk­szym spra­wom. Dla chwa­ły Bo­żej i dla zba­wie­nia dusz je­ste­śmy we­zwa­ni w ży­ciu za­kon­nym, by ko­chać jak Chry­stus bez li­cze­nia kosz­tów. Ta mi­ło­ść od­ci­ska pi­ęt­no rów­nież w na­szych cia­łach. Ka­żdy z nas ma po­wie­rzyć Bogu swo­je ży­cie, tak by sta­ło się ży­ciem ofia­ro­wa­nym.

Py­ta­nia i wąt­pli­wo­ści do­ty­czące ży­cia za­kon­ne­go

Ta ksi­ążka zo­sta­ła na­pi­sa­na, by po­móc ci usły­szeć, czy Bóg wzy­wa cię do za­ko­nu, abyś żył dla sa­me­go Je­zu­sa jako żywy dar. Ży­cie za­kon­ne jest spo­so­bem, by od­rzu­cić kon­for­mizm i zo­stać prze­mie­nio­nym przez od­no­wie­nie umy­słu. To nie jest dro­ga dla wszyst­kich, ale je­śli czy­tasz tę ksi­ążkę i we­źmiesz jej rady do ser­ca, mo­żesz od­kryć, że ży­cie za­kon­ne jest wła­śnie two­im po­wo­ła­niem.

Je­śli je­steś po­dob­ny do mło­dych mężczyzn, z któ­ry­mi pra­co­wa­li­śmy w kil­ku ostat­nich la­tach, to praw­do­po­dob­nie masz wie­le py­tań i wąt­pli­wo­ści:

* Skąd mieć pew­no­ść, że mam po­wo­ła­nie do ży­cia za­kon­ne­go?

* Czym wła­ści­wie jest ży­cie za­kon­ne?

* Mam pi­ęk­ną dziew­czy­nę. Czy nie ozna­cza to, że nie je­stem we­zwa­ny do by­cia za­kon­ni­kiem?

* Uczy­ni­łem głu­pie i grzesz­ne rze­czy w prze­szło­ści. To ozna­cza, że nie mogę być bra­tem za­kon­nym czy ka­pła­nem, praw­da?

* Dla­cze­go mam po­wie­rzyć swo­je ży­cie wspól­no­cie za­kon­nej?

* Ro­dzi­na nie wspie­ra mo­je­go po­wo­ła­nia, a ja nie chcę jej za­smu­cać.

* Jaka jest ró­żni­ca mi­ędzy ka­pła­nem die­ce­zjal­nym a za­kon­nym?

*Jak to jest żyć jako brat czy ka­płan za­kon­ny dzień po dniu, rok po roku?

* Ko­ściół ma wie­le pro­ble­mów, dla­cze­go więc te­raz wstępo­wać do za­ko­nu?

* Nie tyl­ko inni w Ko­ście­le mają po­wa­żne pro­ble­my, ja ta­kże je mam.

Na­sza ksi­ążka zaj­mie się tymi wszyst­ki­mi py­ta­nia­mi i oba­wa­mi, a ta­kże in­ny­mi (dla­te­go jest tak gru­ba!). Po­ru­szy­my wie­le spraw i spró­bu­je­my udzie­lić sa­tys­fak­cjo­nu­jących od­po­wie­dzi. Obej­mie­my ta­kże ta­kie ob­sza­ry, w przy­pad­ku któ­rych może nie zda­wa­łeś so­bie spra­wy, że są wa­żne. A przede wszyst­kim po­ka­że­my, co jest naj­wa­żniej­sze w ży­ciu chrze­ści­ja­ńskim i co jest naj­wa­żniej­sze w ży­ciu za­kon­nym: mi­ło­ść. Za­kon­nik wie, że jest ko­cha­ny przez Boga w spo­sób wy­jąt­ko­wy, i w od­po­wie­dzi na to pra­gnie ko­chać ca­łko­wi­cie.

O ile tyl­ko mo­że­my, czer­pie­my przy­kła­dy z na­sze­go do­świad­cze­nia. Spo­tka­li­śmy mężczyzn z wszel­ką mo­żli­wą prze­szło­ścią, z wszel­kie­go ro­dza­ju sła­bo­ścia­mi i moc­ny­mi stro­na­mi. Nie­któ­rzy nie byli we­zwa­ni do ży­cia za­kon­ne­go, inni roz­wi­ja­ją się jako no­wi­cju­sze, bra­cia czy mło­dzi ka­pła­ni. Cza­sa­mi przed­sta­wia­my fik­cyj­ne po­sta­cie, ale sy­tu­acje są praw­dzi­we. Mamy na­dzie­ję, że przed­sta­wio­ne przy­kła­dy będą ci bar­dzo po­moc­ne.

W ksi­ążce od­wo­łu­je­my się do Pi­sma Świ­ęte­go, Tra­dy­cji, Ma­gi­ste­rium Ko­ścio­ła i mądro­ści wie­lu świ­ętych. Szcze­gól­nie wy­ró­żnia­my na­ucza­nie jed­ne­go świ­ęte­go, To­ma­sza z Akwi­nu, Do­ctor Com­mu­nis. So­bór Wa­ty­ka­ński II wy­brał go jako wy­jąt­ko­we­go na­uczy­cie­la w Ko­ście­le dla wszyst­kich mężczyzn przy­go­to­wu­jących się do ka­pła­ństwa, a Ko­deks pra­wa ka­no­nicz­ne­go po­twier­dza ten uprzy­wi­le­jo­wa­ny sta­tus9. Świ­ęty To­masz jest mądrym i świ­ętym prze­wod­ni­kiem dla na­sze­go my­śle­nia o Bogu i rze­czach Bo­żych.

Bu­do­wa ksi­ążki

Ży­cie ofia­ro­wa­ne skła­da się z pi­ęciu części, w ka­żdej znaj­du­ją się trzy roz­dzia­ły. Pierw­sza część, za­ty­tu­ło­wa­na Przed pod­jęciem de­cy­zji, do­ty­czy pod­sta­wo­wych spraw. Roz­dział pierw­szy mówi o dzie­si­ęciu praw­dach uwal­nia­jących od pu­ła­pek ro­ze­zna­wa­nia. Na­stęp­ne dwa to top 10 rze­czy do zro­bie­nia i ty­luż samo do unik­ni­ęcia.

W dru­giej części wcho­dzi­my w naj­wi­ęk­szą spo­śród wszyst­kich ta­jem­nic: Prze­na­jświ­ęt­szą Trój­cę. Bóg jest Oj­cem, Sy­nem i Du­chem Świ­ętym. Przez całą wiecz­no­ść Trzy Bo­skie Oso­by żyją w ko­mu­nii nie­wy­po­wie­dzia­ne­go szczęścia i zde­cy­do­wa­ły się nim po­dzie­lić ze stwo­rzo­ny­mi oso­ba­mi – z tobą i ze mną. Roz­dział czwar­ty ma po­móc ci w my­śle­niu o Bogu Ojcu i Jego pla­nie dla na­sze­go szczęścia. Roz­dział pi­ąty mówi o na­szym Panu Je­zu­sie Chry­stu­sie i Jego we­zwa­niu do dzie­le­nia z Nim ży­cia w ubó­stwie, czy­sto­ści i po­słu­sze­ństwie. Przyj­rzy­my się, jak za­kon­ni­cy, ży­jąc ra­da­mi ewan­ge­licz­ny­mi, sta­ją się po­dob­ni do Je­zu­sa Chry­stu­sa. W roz­dzia­le szó­stym roz­wa­ży­my Du­cha Świ­ęte­go i Jego dar świ­ęto­ści w ży­ciu za­kon­nym. Je­śli nie za­mie­rzasz być świ­ętym, to po co w ogó­le chcesz pod­jąć ży­cie za­kon­ne?

Na­stęp­na część ksi­ążki uka­zu­je spe­cy­fi­kę ży­cia za­kon­ne­go. Roz­dział siód­my szcze­gól­nie zaj­mu­je się ró­żni­cą mi­ędzy ka­pła­ństwem die­ce­zjal­nym, za­kon­nym bra­ter­stwem i za­kon­nym ka­pła­ństwem. Cza­sa­mi mężczy­źni pra­gną od­dać swo­je ży­cie Bogu w spo­sób ra­dy­kal­ny, ale nie wie­dzą o pod­sta­wo­wych ró­żni­cach. Roz­dział ósmy uka­zu­je osza­ła­mia­jące bo­gac­two wspól­not za­kon­nych na prze­strze­ni hi­sto­rii aż do dnia dzi­siej­sze­go. W roz­dzia­le dzie­wi­ątym przed­sta­wia­my nie­któ­re „gwiaz­dy” ży­cia za­kon­ne­go. Czy kie­dy­kol­wiek za­sta­no­wi­ło cię, dla­cze­go tak wie­lu naj­bar­dziej po­pu­lar­nych świ­ętych w Ko­ście­le to za­kon­ni­cy? Przed­sta­wi­my nie­któ­rych z wiel­kich świ­ętych i zo­ba­czy­my, jak mogą po­móc to­bie w roz­wa­że­niu ży­cia dla Boga w ży­ciu za­kon­nym.

Czwar­ta część to sek­cja na­zwa­na Po­da­nie, po­czątek i ocze­ki­wa­nia. W roz­dzia­le dzie­si­ątym da­je­my wie­le wska­zó­wek do­ty­czących pro­ce­su skła­da­nia do­ku­men­tów przed roz­po­częciem for­ma­cji. Na­stęp­nie, w roz­dzia­le je­de­na­stym, prze­cho­dzi­my ra­zem przez za­kon­ną for­ma­cję. Cho­ciaż wspól­no­ty za­kon­ne są bar­dzo zró­żni­co­wa­ne, to Ko­ściół okre­śla pew­ne wspól­ne za­sa­dy i daje wska­zów­ki dla for­ma­cji. Po tym mamy roz­dział sta­no­wi­ący „zde­rze­nie z rze­czy­wi­sto­ścią”, czy­li cze­go ocze­ki­wać i cze­go nie ocze­ki­wać w ży­ciu za­kon­nym. Je­śli chcesz wie­dzieć, czym rze­czy­wi­ście jest wstąpie­nie do za­ko­nu dla mło­de­go mężczy­zny, roz­dział dwu­na­sty będzie dla cie­bie bar­dzo cen­ny.

Pi­ąta i ostat­nia część przed za­ko­ńcze­niem po­zwo­li ci od­kryć spe­cy­ficz­ne aspek­ty ży­cia za­kon­ne­go z per­spek­ty­wy ró­żnych za­kon­ni­ków. Roz­dział trzy­na­sty to frag­men­ty z pism świ­ętych za­kon­ni­ków, a w roz­dzia­le czter­na­stym mnich, ka­no­nik, brat i ka­płan za­kon­ny po­dzie­lą się swo­im świa­dec­twem z jed­ne­go dnia ich ży­cia. Świa­dec­twa za­rów­no świ­ętych, jak i wspó­łcze­snych za­kon­ni­ków mogą być dla cie­bie in­spi­ru­jące. W roz­dzia­le pi­ęt­na­stym kil­ku za­kon­ni­ków od­po­wie na py­ta­nie: „Jaka jest naj­wa­żniej­sza rada, któ­rą chcia­łbyś dać mężczy­źnie ro­ze­zna­jące­mu dzi­siaj po­wo­ła­nie za­kon­ne?”. Je­ste­śmy prze­ko­na­ni, że będziesz po­ru­szo­ny pro­sto­tą rad, ja­kie za­kon­ni­cy dają z my­ślą o two­jej przy­szło­ści.

Za­ko­ńcze­nie sku­pia się na na­szej Mat­ce Ma­ryi i spo­so­bie, w jaki mo­żesz wszyst­ko w two­im po­wo­ła­niu od­nie­ść do Niej. Ksi­ążkę de­dy­ko­wa­li­śmy Jej Nie­po­ka­la­ne­mu Ser­cu. Zna­na jest z tego, że nie opu­ści­ła ni­ko­go, kto szu­kał Jej wsta­wien­nic­twa10. Gdy sko­ńczysz czy­tać, będziesz miał wi­ęk­szą ja­sno­ść co do ży­cia za­kon­ne­go i będziesz wy­po­sa­żo­ny od­po­wied­nio, by pod­jąć bar­dziej świa­do­mą de­cy­zję od­no­śnie do po­wo­ła­nia. Mo­dli­my się, abyś do­świad­czył głębo­kiej ra­do­ści w od­po­wia­da­niu na Boże we­zwa­nie, tak jak to uczy­nił św. Fran­ci­szek.

Bło­go­sła­wio­na Dzie­wi­co Ma­ry­jo, przy­czy­no na­szej ra­do­ści, po­móż mi zo­ba­czyć mo­żli­wo­ść by­cia za­kon­ni­kiem, ofia­ro­wa­nia ca­łe­go ży­cia Bogu.

CZĘŚĆPIERW­SZA

Przed pod­jęciem de­cy­zji

ROZ­DZIAŁPIERW­SZY

Dzie­si­ęć prawd, któ­re uwol­nią cię od pu­ła­pek ro­ze­zna­nia

Je­że­li będzie­cie trwać w na­uce mo­jej, będzie­cie praw­dzi­wie mo­imi ucznia­mi i po­zna­cie praw­dę, a praw­da was wy­zwo­li.

J 8,31–32

Nie czu­jesz się cza­sem w ro­ze­zna­wa­niu jak w pu­łap­ce? Zda­rza się, że lu­dzie chcą zro­bić od­po­wied­nią rzecz, ale nie wie­dzą jak. Mają w so­bie bez­ład­ną mie­sza­ni­nę my­śli, uczuć, mo­ty­wa­cji i czu­ją się jak­by zwi­ąza­ni. Często to­wa­rzy­szy temu brak wie­dzy bądź błęd­ne in­for­ma­cje o pod­sta­wo­wych za­sa­dach do­ty­czących po­wo­ła­nia Bo­że­go, któ­re spra­wia­ją, że ich przy­szła dro­ga jawi się nie­wy­ra­źna. Z jed­nej stro­ny mo­żli­wo­ści wy­da­ją się nie­sko­ńczo­ne, ale z dru­giej czło­wiek czu­je się spa­ra­li­żo­wa­ny przed pod­jęciem na­stępnego kro­ku.

Świat ko­cha, jak na­zy­wa­ją to fi­lo­zo­fo­wie, „po­ten­cjał”. Sły­sza­łeś pew­nie po­wie­dze­nie: „Mo­żesz zro­bić wszyst­ko”. Cóż, pro­blem w tym, że z pew­no­ścią nie mo­żesz zro­bićwszyst­kie­go. I je­śli mo­żesz ro­bić wszyst­ko, to zna­czy, że jesz­cze nie pod­jąłeś zo­bo­wi­ąza­nia. Do­bre zo­bo­wi­ąza­nia dają wol­no­ść, by­śmy byli do­sko­na­ły­mi w wy­bra­nej dro­dze ży­cia. Po­my­śl o tym. Żo­na­ty mężczy­zna nie może zro­bić wszyst­kie­go – je­śli tyl­ko chce być w do­brej re­la­cji ze swo­ją żoną w świe­tle Bo­że­go spoj­rze­nia.

We­źmy przy­kład ze sto­lar­stwa. Z do­bre­go ka­wa­łka drew­na mo­żna zro­bić wie­le ró­żnych przed­mio­tów. Ale tyl­ko kie­dy robi to do­bry rze­mie­śl­nik, mo­żesz zo­ba­czyć, jak uży­wa go do zro­bie­nia kru­cy­fik­su. Gdy jest już kru­cy­fik­sem, nie jest przy­dat­ny do uży­cia jako de­ska w dom­ku na drze­wie. Two­je ży­cie jest jak ten ka­wa­łek drew­na. Chcesz, by upodob­ni­ło się do Chry­stu­sa Ukrzy­żo­wa­ne­go? Je­śli tak, two­je ży­cie musi zo­stać przy­ci­ęte i wy­rze­źbio­ne w słu­żbie, któ­ra udo­sko­na­li cię, abyś stał się tym, kim masz być. Osta­tecz­nie nie będziesz mógł zro­bić wszyst­kie­go, ale będziesz miał wol­no­ść, aby być tym, kim Bóg chce cię uczy­nić.

Je­zus pra­gnie, by­śmy do­świad­czy­li tej praw­dzi­wej wol­no­ści. To nie jest zwy­czaj­na wol­no­ść wy­bo­ru mi­ędzy wie­lo­ma opcja­mi. Tak zwy­kle świat ro­zu­mie wol­no­ść. Wol­no­ść, któ­rą pro­po­nu­je­my, jest wol­no­ścią do do­sko­na­ło­ści11. Jak na­uczał św. Pa­weł: „Ku wol­no­ści wy­swo­bo­dził nas Chry­stus” (Ga 5,1). Naj­bar­dziej wol­ni je­ste­śmy, kie­dy mamy nie­skrępo­wa­ną zdol­no­ść sta­wa­nia się ta­ki­mi, ja­ki­mi Bóg chce nas uczy­nić jako uczniów Je­zu­sa Chry­stu­sa.

Ka­żda część w tym roz­dzia­le roz­po­czy­na się od ty­tu­łu przed­sta­wia­jące­go ja­kąś praw­dę, a na­stęp­nie mamy przy­kład wpad­ni­ęcia w jed­ną z pu­ła­pek ro­ze­zna­wa­nia. Na ko­niec w krót­kiej me­dy­ta­cji od­no­si­my tę praw­dę do ży­cia. Pa­mi­ętaj, że ża­den z przed­sta­wio­nych przy­kła­dów nie będzie do­kład­nie od­po­wia­dał kon­kret­nej sy­tu­acji, po­nie­waż ka­żde ży­cie ludz­kie jest je­dy­ne w swo­im ro­dza­ju i nie­zwy­kle zło­żo­ne. Na ka­żdą oso­bę wpły­wa kul­tu­ra, ro­dzi­na, czas i miej­sce. Luis na przy­kład żyje w Ka­li­for­nii i przy­go­to­wu­je się do uko­ńcze­nia szko­ły. Jest sie­dem­na­sto­let­nim sy­nem prak­ty­ku­jących ka­to­lic­kich ro­dzi­ców i do­brych ma­łżon­ków. Jego hi­sto­ria jest ca­łkiem ró­żna od hi­sto­rii Iana, dwu­dzie­sto­sied­mio­let­nie­go praw­ni­ka z No­we­go Jor­ku, któ­ry nie­daw­no się na­wró­cił i był wy­cho­wy­wa­ny głów­nie przez da­le­ką od ka­to­li­cy­zmu mat­kę i agno­stycz­ne­go oj­czy­ma, obo­je ma­jących za sobą trud­ne roz­wo­dy. Za­ob­ser­wo­wa­li­śmy, że poza ist­nie­jący­mi ró­żni­ca­mi są wspól­ne wzor­ce grze­chu, igno­ran­cji, spo­so­bów Bo­że­go dzia­ła­nia i uzy­ski­wa­nia praw­dzi­wej wol­no­ści i chce­my te­raz za­pro­po­no­wać pew­ne pod­sta­wo­we praw­dy, któ­re mo­żesz za­sto­so­wać do wy­jąt­ko­wej zło­żo­no­ści two­je­go ży­cia.

1. Bóg trosz­czy się o two­je ży­cie

Ja­cob jest już wy­czer­pa­ny mar­twie­niem się o swo­je po­wo­ła­nie. Stu­diu­je na wiel­kim uni­wer­sy­te­cie sta­no­wym i sen spędza mu z po­wiek znacz­na suma kre­dy­tu stu­denc­kie­go, jaki będzie miał do spła­ce­nia po uko­ńcze­niu stu­diów. Ro­dzi­na nie ma ta­kich środ­ków, by za­pła­cić dług. Nie­po­kój Ja­co­ba jest tak wiel­ki, że roz­my­śla, iż być może po­wi­nien od­rzu­cić ideę ży­cia za­kon­ne­go, po­nie­waż wy­da­je się ona tak bar­dzo nie­prak­tycz­na. Mar­twi się ta­kże stop­nia­mi, mar­twi się grze­cha­mi, mar­twi się o młod­sze­go bra­ta, któ­ry za­czął brać nar­ko­ty­ki. Być może po­wi­nien sko­rzy­stać z rady wuj­ka Pata, któ­ry za­stąpił mu ojca, kie­dy ten miał ro­mans i opu­ścił ro­dzi­nę. Wu­jek po­wie­dział, by wy­bił so­bie z gło­wy po­my­sł ży­cia za­kon­ne­go i był bar­dziej prak­tycz­ny w my­śle­niu o przy­szło­ści przez zna­le­zie­nie do­brej pra­cy i ko­bie­ty, któ­ra będzie do­brą żoną. „Mu­sisz do­ro­snąć i być pro­duk­tyw­ny” – po­ra­dził chło­pa­ko­wi.

Po części wu­jek Pat ma ra­cję. Ja­cob rze­czy­wi­ście po­wi­nien do­ro­snąć, aby być doj­rza­łym mężczy­zną. Ka­żdy mło­dy mężczy­zna po­trze­bu­je doj­rza­ło­ści i wzi­ęcia od­po­wie­dzial­no­ści za swo­je ży­cie. Wa­żna część doj­rza­ło­ści du­cho­wej po­le­ga na uzna­niu, że nie mamy pe­łnej kon­tro­li nad na­szym ży­ciem. Doj­rza­ły mężczy­zna nie pod­da­je się nie­ustan­ne­mu za­mar­twia­niu, któ­re nęka dziś wie­lu mężczyzn. Po­tra­fi na­zwać pro­blem, pro­sić Boga o jego roz­wi­ąza­nie i po­kła­dać uf­no­ść w Nim jako Ojcu. Pan Je­zus na­ucza: „Dla­te­go po­wia­dam wam: Nie troszcz­cie się zbyt­nio o swo­je ży­cie, o to, co ma­cie jeść i pić, ani o swo­je cia­ło, czym się ma­cie przy­odziać. Czyż ży­cie nie zna­czy wi­ęcej niż po­karm, a cia­ło wi­ęcej niż odzie­nie? (…) Bo o to wszyst­ko po­ga­nie za­bie­ga­ją. Prze­cież Oj­ciec wasz nie­bie­ski wie, że tego wszyst­kie­go po­trze­bu­je­cie. Sta­raj­cie się na­przód o kró­le­stwo i o Jego spra­wie­dli­wo­ść, a to wszyst­ko będzie wam do­da­ne” (Mt 6,25.32–33).

Je­śli mar­twisz się wszyst­ki­mi spra­wa­mi do­ty­czący­mi po­wo­ła­nia, uwol­nij się dzi­ęki świa­do­mo­ści, że Bóg trosz­czy się o two­je ży­cie. On cię stwo­rzył. Ma dla cie­bie plan. On jest, jak lu­bią mó­wić teo­lo­go­wie, Opatrz­no­ścią. Twój Stwór­ca kie­ru­je two­je ży­cie z po­wro­tem do sie­bie, tak jak roz­trop­ny czło­wiek przy­go­to­wu­je do­kład­ny plan dzia­ła­nia12. Na­le­żysz do Boga. On bar­dzo cie­bie ko­cha i cię nie za­wie­dzie.

2. Bóg daje ła­skę, aby w wol­no­ści od­po­wie­dzieć na Jego we­zwa­nie

Mi­cha­el po­sze­dł do szko­ły śred­niej w Ho­uston i wie­lo­krot­nie my­ślał o po­wo­ła­niu za­kon­nym, ale ni­g­dy nie brał tego po­wa­żnie pod uwa­gę. Za­zwy­czaj cho­dził do spo­wie­dzi raz na rok i uczest­ni­czył w mszach świ­ętych w nie­dzie­le i świ­ęta na­ka­za­ne. Te­raz jest stu­den­tem pierw­sze­go roku na uni­wer­sy­te­cie w Tek­sa­sie. Ostat­nio uczest­ni­czył w re­ko­lek­cjach dusz­pa­ster­stwa aka­de­mic­kie­go, któ­re mia­ły w pro­gra­mie rów­nież ad­o­ra­cję eu­cha­ry­stycz­ną. Pod­czas niej idea, by być ksi­ędzem lub za­kon­ni­kiem, po­wra­ca­ła znacz­nie moc­niej niż wcze­śniej. Re­ko­lek­cjo­ni­sta mó­wił o obec­no­ści Je­zu­sa w Eu­cha­ry­stii i Mi­cha­el po­czuł wiel­kie pra­gnie­nie by­cia bli­sko Je­zu­sa – a na­wet od­da­nia Jemu ży­cia. Kil­ka ty­go­dni po tym do­świad­cze­niu da­lej czuł Je­zu­so­we przy­ci­ąga­nie i pra­wie ka­żde­go dnia uczest­ni­czył we mszy świ­ętej, a raz w ty­go­dniu w ad­o­ra­cji. Wci­ąż jed­nak nie ro­zu­mie w pe­łni swo­je­go do­świad­cze­nia eu­cha­ry­stycz­ne­go. Z po­wo­du obo­wi­ąz­ków zwi­ąza­nych z na­uką Mi­cha­el ma po­ku­sę odło­że­nia na bok swo­jej tęsk­no­ty za Eu­cha­ry­stią i skon­cen­tro­wa­nia się na stu­diach aż do ich uko­ńcze­nia. Poza tym, jak uwa­ża, jest mło­dy i ma przed sobą całe ży­cie.

Mi­cha­el nie po­trze­bu­je wy­ra­fi­no­wa­nej teo­lo­gii sa­kra­men­tów, aby ko­rzy­stać w ży­ciu z ła­ski sa­kra­men­tów za­pew­nia­jących nam naj­pew­niej­szy i naj­pi­ęk­niej­szy kon­takt z ła­ską Bożą. Cho­dzi do spo­wie­dzi i na mszę częściej niż w ka­żdą nie­dzie­lę czy świ­ęto na­ka­za­ne, a to wła­śnie tam znaj­du­je­my ła­skę. Sa­kra­men­ty dają ła­skę Boga, któ­ra uwal­nia nas z wszel­kie­go ro­dza­ju pu­ła­pek. Dzi­ęki częst­szej sa­kra­men­tal­nej dys­cy­pli­nie chło­pak od­krył, że rów­nież sta­je się bar­dziej zdy­scy­pli­no­wa­ny w swo­ich stu­diach i może wi­ęcej zro­bić. Poza tym czas po­świ­ęco­ny sa­kra­men­tom bar­dziej sprzy­ja na­uce niż ty­po­we im­pre­zy stu­denc­kie.

Je­śli nie wiesz, co my­śleć o swo­im po­wo­ła­niu, często ko­rzy­staj z ła­ski sa­kra­men­tów, szcze­gól­nie mszy świ­ętej i spo­wie­dzi. Bóg da ci ła­skę w tych sa­kra­men­tach, abyś wła­ści­wie my­ślał o tym, kim On jest, i o swo­im ży­ciu w Nim. Bądź wol­ny dzi­ęki po­zna­niu, że Bóg daje ła­skę, aby w wol­no­ści od­po­wie­dzieć na Jego we­zwa­nie. Bóg nie wspó­łza­wod­ni­czy ze swo­im stwo­rze­niem: im wi­ęcej przyj­miesz ła­ski od Nie­go, tym bar­dziej będziesz wol­ny, aby stać się oso­bą, jaką – zgod­nie z za­my­słem Bo­żym – po­wi­nie­neś być. Dzi­ęki temu oka­że się, że w two­im ży­ciu jest wi­ęcej po­rząd­ku, co uzdol­ni cię do po­wie­dze­nia „tak” wo­bec wszel­kie­go ro­dza­ju za­an­ga­żo­wań wła­ści­wych dla wzro­stu doj­rza­ło­ści ludz­kiej i du­cho­wej.

3. Bóg stwo­rzył cię z na­tu­ral­ny­mi pra­gnie­nia­mi

Juan przy­go­to­wy­wał się, aby zo­stać be­ne­dyk­ty­nem w opac­twie, któ­re za­ło­ży­ło jego col­le­ge. Sze­dł tą dro­gą oko­ło dwóch lat, ale przed za­ko­ńcze­niem pro­ce­su skła­da­nia do­ku­men­tów usły­szał wie­ści o swo­jej by­łej ko­le­żan­ce z kla­sy, Ma­rii. Po­ta­jem­nie pod­ko­chi­wał się w niej, od­kąd pa­mi­ęta, ale my­ślał, że jest zbyt pi­ęk­na i nie dla nie­go. Oka­za­ło się, że nie tyl­ko przy­ja­cie­le Ma­rii mó­wi­li mu, że ona jest nim za­in­te­re­so­wa­na, ale on sam, będąc na balu, do­wie­dział się, że to z całą pew­no­ścią praw­da. Czuł się szczęśli­wy i pod­eks­cy­to­wa­ny by­ciem z nią – uczu­cia, któ­rych nie do­świad­czył przy in­nej ko­bie­cie. Te­raz więc my­śli, że być może po­wi­nien za­po­mnieć o be­ne­dyk­ty­nach.

To, cze­go do­świad­cza Juan, to do­broć dzia­ła­jące­go w nim na­tu­ral­ne­go pra­gnie­nia. To do­brze dla nie­go, że czu­je się za­fa­scy­no­wa­ny Ma­rią. Tak, Ma­ria jest pi­ęk­ną ko­bie­tą, więc jego pra­gnie­nia mogą być za­rów­no du­cho­we, jak i cie­le­sne. Mo­że­my się spo­dzie­wać, że rów­nież Juan jest atrak­cyj­ny dla niej. Je­śli zo­sta­nie mni­chem, praw­do­po­dob­nie da­lej przez lata będzie ro­bił na niej wra­że­nie. Jego atrak­cyj­no­ść nie znik­nie tyl­ko dla­te­go, że zo­stał mni­chem.

Ży­cie za­kon­ne nie jest dla tych, któ­rzy zdu­si­li swo­je na­tu­ral­ne pra­gnie­nia. Bóg stwo­rzył cię z na­tu­ral­ny­mi pra­gnie­nia­mi. Ra­zem z psal­mi­stą mo­że­my mo­dlić się do Boga: „Dzi­ęku­ję Ci, że mnie stwo­rzy­łeś tak cu­dow­nie, god­ne po­dzi­wu są Two­je dzie­ła. I do­brze znasz moją du­szę” (Ps 139,14). Nie myl jed­nak na­tu­ral­ne­go pra­gnie­nia by­cia z pi­ęk­ną ko­bie­tą z nad­przy­ro­dzo­nym pra­gnie­niem by­cia wy­łącz­nie z Bo­giem w ła­sce ży­cia za­kon­ne­go. Two­ja od­po­wie­dź na po­wo­ła­nie, któ­re Bóg ci daje, nie po­win­na za­le­żeć od tego, czy po­do­basz się ja­kieś ko­bie­cie. Nie trak­tuj ży­cia za­kon­ne­go jako dru­giej opcji, nie myśl też, że po­wo­ła­nie za­kon­ne przy­cho­dzi, kie­dy mężczy­zna nie znaj­dzie ko­bie­ty, któ­rą mó­głby po­ko­chać z wza­jem­no­ścią. Ży­cie za­kon­ne daje mo­żli­wo­ść wi­ęk­szej mi­ło­ści.

4. Bóg za­sie­wa w two­im ser­cu świ­ęte pra­gnie­nia przez spe­cjal­ne ła­ski

Ty­ler i jego dziew­czy­na, Ma­di­son, cho­dzą ra­zem w nie­dzie­lę na ad­o­ra­cję o go­dzi­nie pi­ątej. Chło­pak lubi za­bie­rać ją do tej ka­pli­cy. Lubi też wra­cać z nią do jej miesz­ka­nia, gdzie mogą spędzić ra­zem nie­dziel­ny wie­czór. Je­dząc po­tra­wy chi­ńskie, roz­ma­wia­ją o ich do­brej pra­cy w tym sa­mym ban­ku, o swo­ich ro­dzi­nach, ostat­nich wia­do­mo­ściach i wiel­kich ży­cio­wych py­ta­niach. Ale pew­ne­go dnia Tay­ler uświa­da­mia so­bie, że wo­la­łby być sam z Je­zu­sem na Eu­cha­ry­stii i że Ma­di­son go roz­pra­sza. Od­kry­wa, że co­raz częściej roz­wa­ża mo­żli­wo­ść by­cia za­kon­ni­kiem po­ma­ga­jącym ubo­gim, jak fran­cisz­ka­nie. Ma po­czu­cie winy z po­wo­du my­śli o po­wo­ła­niu za­kon­nym, po­nie­waż Ma­di­son by­ła­by wspa­nia­łą żoną. Po­wie­dział jej to kil­ka mie­si­ęcy wcze­śniej i od tego cza­su ona ocze­ki­wa­ła jego oświad­czyn. Ty­ler sądzi, że chy­ba po­wi­nien po­rzu­cić tę zwa­rio­wa­ną idee po­wo­ła­nia. Ale być może coś w tym jest?

Ty­ler zo­stał do­tkni­ęty przez Boga czy­mś, co prze­wy­ższa kur­cza­ka po chi­ńsku, pra­cę jako od­po­wie­dzial­ne­go za po­życz­ki w ban­ku, a na­wet uko­cha­ną Ma­di­son. Pra­gnie­nie po­zo­sta­wie­nia swo­jej dziew­czy­ny i do­tych­cza­so­we­go spo­so­bu ży­cia, aby na­śla­do­wać św. Fran­cisz­ka, prze­wy­ższa­ło to, co świat mógł ofe­ro­wać. Pra­gnie­nie by­cia przed ta­ber­na­ku­lum bez swo­jej dziew­czy­ny jest spe­cjal­ną ła­ską z nie­ba. Tay­ler po­wi­nien po­głębić swo­je świ­ęte pra­gnie­nie przez po­wie­dze­nie Ma­di­son, że po­win­ni się roz­stać, by mógł skon­cen­tro­wać się na ro­ze­zna­niu po­wo­ła­nia z fran­cisz­ka­na­mi.

Je­śli je­steś za­sko­czo­ny przez ja­kieś świ­ęte pra­gnie­nia w ser­cu, nie igno­ruj ich, ale je po­głębiaj. Bóg za­sie­wa w two­im ser­cu świ­ęte pra­gnie­nia przez spe­cjal­ne ła­ski. Mo­żesz od­da­lić się od swo­jej dziew­czy­ny, do­brej pra­cy, od wszyst­kie­go, co świat może za­ofe­ro­wać – po­nie­waż to wszyst­ko ci nie wy­star­cza.

5. Bóg prze­ba­cza grze­chy i kie­ru­je ku so­bie

Aiden wsty­dzi się swo­ich wy­bo­rów do­ty­czących cie­le­sno­ści. Kil­ka lat temu za­czął oglądać por­no­gra­fię i się ma­stur­bo­wać. Czuł, że nie może so­bie sam po­móc. Przez krót­ki czas oglądał por­no­gra­fię ho­mo­sek­su­al­ną, a po­tem za­fa­scy­no­wał się por­no­gra­fią les­bij­ską. Czuł od­ra­zę do swo­je­go ży­cia, po­nie­waż ci­ągle wy­obra­żał so­bie pi­ęk­ne cia­ła, tak ró­żne od jego wła­sne­go i tych, któ­rzy go ota­cza­li. Na szczęście, uczest­ni­cząc w re­ko­lek­cjach week­en­do­wych, miał bar­dzo głębo­kie do­świad­cze­nie. W so­bot­nią noc wy­obra­ził so­bie na mo­dli­twie Najświ­ęt­sze Ser­ce Je­zu­sa i od­czuł głębo­ko w swo­im wnętrzu Chry­stu­sa mó­wi­ące­go: „Je­steś w moim ser­cu”.

Aiden jest obec­nie na trze­cim roku stu­diów. Dzi­ęki re­gu­lar­nej spo­wie­dzi, mszy świ­ętej dwa razy w ty­go­dniu, do­kład­nym pla­nom uży­wa­nia te­le­fo­nu i kom­pu­te­ra oraz ra­dom mądre­go ksi­ędza jest w sta­nie uni­kać por­no­gra­fii. Cza­sa­mi, może raz na kil­ka mie­si­ęcy, prze­sa­dzi z al­ko­ho­lem i ma­stur­bu­je się, wspo­mi­na­jąc ob­ra­zy, któ­re wi­dział wcze­śniej. Przez kil­ka ostat­nich mie­si­ęcy my­śli o mo­żli­wo­ści zo­sta­nia bra­tem za­kon­nym, ale jego prze­szło­ść prze­śla­du­je go, na­wet na mo­dli­twie.

Aiden wie, że wie­lo­krot­nie po­pe­łnił wiel­kie błędy w od­nie­sie­niu do czy­sto­ści. Dzi­ęku­je Bogu, że nie cier­pi dłu­żej upo­ka­rza­jące­go pa­trze­nia nocą na por­no­gra­fię. Ale też za­sta­na­wia się, czy prze­szło­ść nie uwi­ęzi­ła go i nie unie­mo­żli­wi­ła mu po­zo­sta­nia bra­tem za­kon­nym. Jak może być bra­tem, sko­ro wi­dział i od­czu­wał tak wie­le wbrew Bo­że­mu we­zwa­niu do świ­ęto­ści? Ale prze­cież dzi­ęki ła­sce Bo­żej może uświa­do­mić so­bie jesz­cze głębiej, że Bóg jest mi­ło­sier­ny. Je­zus nie przy­sze­dł wzy­wać spra­wie­dli­wych, lecz grzesz­ni­ków.

Je­śli, po­dob­nie jak Aiden, je­steś prze­śla­do­wa­ny przez ja­kieś grze­chy z prze­szło­ści, wiedz, że Bóg prze­ba­cza grze­chy i kie­ru­je ku so­bie. To praw­da, że nie­któ­re dzia­ła­nia z prze­szło­ści mogą sta­no­wić utrud­nie­nia czy prze­szko­dy w tym, co chcie­li­by­śmy ro­bić pó­źniej. Ale nie bądź na­iw­ny. Nie myśl, że sko­ro grze­szy­łeś prze­ciw­ko czy­sto­ści, to nie mo­żesz być za­kon­ni­kiem. To jest myśl od dia­bła, któ­ry nie pra­gnie ni­cze­go bar­dziej niż ode­rwa­nia cię od Boga i od we­zwa­nia do świ­ęto­ści. Ży­cie za­kon­ne jest prze­zna­czo­ne dla grzesz­ni­ków, któ­rzy po­szu­ku­ją mi­ło­sier­dzia po­przez dys­cy­pli­nę by­cia ubo­gim, czy­stym i po­słusz­nym z Je­zu­sem Chry­stu­sem.

6. Bóg otwie­ra twój umy­sł, abyś po­my­ślał o ży­ciu za­kon­nym

Ca­leb, typ wra­żli­wy i ar­ty­stycz­ny, wie­le de­cy­zji po­dej­mu­je w opar­ciu o to, jak się czu­je. Na przy­kład zde­cy­do­wał się ku­pić sa­mo­chód, nie kie­ru­jąc się ceną czy bez­pie­cze­ństwem, ale dla­te­go, że po­czuł się do­brze, pa­trząc na jego nie­bie­ski ko­bal­to­wy od­cień. Obec­nie jest w gru­pie ro­ze­zna­wa­nia dla mło­dych mężczyzn. W tej gru­pie in­dy­wi­du­al­ne od­czu­cia są ogra­ni­cza­ne na rzecz bar­dziej obiek­tyw­ne­go spoj­rze­nia. Ca­leb czu­je się ra­czej roz­dar­ty: nie­któ­re uczu­cia skła­nia­ją go, by po­zo­stał w pra­cy, w ba­rze ka­wo­wym, inne do umó­wie­nia się z Oli­vią, ko­le­żan­ką z pra­cy, jesz­cze inne mo­ty­wu­ją go, aby spró­bo­wał ży­cia za­kon­ne­go, a inne skła­nia­ją, by zo­stał fi­lo­zo­fem bądź po pro­stu ku­szą go, by sku­pił się na Net­fli­xie. Od­kry­wa, że ma co­raz wi­ęcej od­czuć bez żad­ne­go po­rząd­ku i hie­rar­chii.

Nie wszyst­kie gru­py ro­ze­zna­wa­nia mają po­moc­ne za­sa­dy. Ca­leb jest wy­sta­wio­ny na ro­dzaj ro­ze­zna­nia tak su­biek­tyw­ne­go, że aż pa­ra­li­żu­jące­go go. On musi „wy­jść z sie­bie”. Ży­cie jest czy­mś wi­ęcej niż od­czu­cia­mi, któ­re ma. To zna­czy, że po­trze­bu­je my­śleć wi­ęcej o tym, co jest rze­czy­wi­ste. Musi my­śleć mniej o so­bie, a wi­ęcej o lu­dziach, któ­rych Bóg po­sta­wił w jego ży­ciu. Kie­dy to uczy­ni, będzie w lep­szej po­zy­cji, aby po­świ­ęcić mniej­sze mi­ło­ści (jak np. Net­flix czy fan­ta­zję o by­ciu sław­nym fi­lo­zo­fem) i sku­pić się na tym, co jest praw­dzi­wie wa­żne.

Je­śli czu­jesz się skrępo­wa­ny przez wie­le sprzecz­nych uczuć, wiedz, że Bóg prze­kra­cza two­je od­czu­cia i otwie­ra twój umy­sł, abyś po­my­ślał o ży­ciu za­kon­nym. To praw­da: je­steś kimś wi­ęcej niż to, co czu­jesz, i two­je ży­cie może być czy­mś znacz­nie wi­ęcej niż tyl­ko two­imi od­czu­cia­mi. Roz­wa­ża­nie obiek­tyw­ne­go do­bra ży­cia za­kon­ne­go po­ma­ga okie­łznać chwiej­ne emo­cje, po­nie­waż kie­ru­jesz swój umy­sł bar­dziej na ze­wnętrz­ną praw­dę niż na we­wnętrz­ne emo­cje. Spró­buj zmie­nić zwy­kłe od­czu­cia w rze­czy­wi­ste za­an­ga­żo­wa­nie, a upo­rząd­ku­jesz je i sta­nie się ja­sne, cze­go rze­czy­wi­ście pra­gniesz.

7. Bóg ofe­ru­je w Ko­ście­le wie­le dróg do świ­ęto­ści

Con­nor jest stu­den­tem ostat­nie­go roku che­mii i ma bar­dzo sil­ne po­czu­cie, że Bóg wzy­wa go do by­cia ksi­ędzem. Ro­dzi­ce uwa­ża­ją, że jest sza­lo­ny, po­nie­waż cze­ka go, po­dob­nie jak wcze­śniej jego ojca, wspa­nia­ła ka­rie­ra w prze­my­śle far­ma­ceu­tycz­nym. Con­nor za­sta­na­wia się, czy po­wi­nien zgło­sić się do swo­jej die­ce­zji Los An­ge­les, czy ra­czej zo­stać nor­ber­ta­ni­nem bądź do­mi­ni­ka­ni­nem. My­ślał ta­kże o by­ciu cy­ster­sem, cho­ciaż ni­g­dy nie miał oka­zji od­wie­dzić opac­twa cy­ster­sów. Bóg nie dał mu nie­omyl­ne­go zna­ku z nie­ba, gdzie mia­łby być ka­pła­nem. Nie wie, co ro­bić, i chcia­łby, żeby były ja­kieś wzo­ry po­stępo­wa­nia, któ­re mó­głby za­sto­so­wać, aby okre­ślić swo­je po­wo­ła­nie. Za­sta­na­wia się, czy jest ró­żni­ca mi­ędzy stop­niem świ­ęto­ści mo­żli­wym dla ka­pła­na die­ce­zjal­ne­go i stop­niem świ­ęto­ści mo­żli­wym w za­ko­nach.

Con­nor ma szan­sę do­ce­nić, jak wie­le ró­żnych dróg świ­ęto­ści Bóg daje w Ko­ście­le. Do­ce­nia już, że jego ro­dzi­ce mają swo­ją ście­żkę świ­ęto­ści – po­bra­li się w Ko­ście­le dwa­dzie­ścia pięć lat temu. Tym­cza­sem jest za­gu­bio­ny co do in­nych po­wo­łań. Dla przy­kła­du, Con­nor nie jest jesz­cze świa­do­my, że ka­pła­ństwo die­ce­zjal­ne nie jest for­mą ży­cia kon­se­kro­wa­ne­go. Ma po­czu­cie, że ka­pła­ństwo die­ce­zjal­ne jest ró­żne od ży­cia we wspól­no­cie za­kon­nej, ale wie nie­wie­le wi­ęcej. To, że