Żyj Słowem Boga. Przewodnik po życiu codziennym ebook

Dro­gi Czy­tel­ni­ku!

Jak w co­dzien­nym ży­ciu prak­tycz­nie sto­so­wać sło­wo Boże i czer­pać z Jego mądro­ści?

Chcia­ła­bym po­dzie­lić się mo­imi prze­my­śle­nia­mi, roz­wa­ża­nia­mi i in­spi­ra­cja­mi na ten te­mat.

Roz­dzia­ły są nie­dłu­gie. W sam raz, by prze­czy­tać przy po­ran­nej ka­wie czy przed snem. Mają za­chęcić do za­trzy­ma­nia się i za­du­my nad tym, co w ży­ciu naj­wa­żniej­sze. Ksi­ążka ma da­wać na­dzie­ję, in­spi­ro­wać do po­głębie­nia re­la­cji z Pa­nem Bo­giem, czy­ta­nia Jego sło­wa i wsłu­chi­wa­nia się w Boży głos.

Pier­wot­nie część tek­stów za­miesz­czo­nych w tej ksi­ążce opu­bli­ko­wa­na zo­sta­ła w for­mie fe­lie­to­nów w cza­so­pi­śmie „Idzie­my”. Spo­tka­ły się z tak cie­płym przy­jęciem, że ra­zem z Wy­daw­cą: Wy­daw­nic­twem Świ­ęte­go Woj­cie­cha, po­sta­no­wi­łam je wzbo­ga­cić, roz­sze­rzyć i wy­dać w for­mie ksi­ążko­wej, aby ich prze­sła­nie mo­gło do­trzeć do jesz­cze szer­sze­go gro­na od­bior­ców. Przy oka­zji chcia­ła­bym po­dzi­ęko­wać ks. Hen­ry­ko­wi Zie­li­ńskie­mu, Re­dak­to­ro­wi Na­czel­ne­mu „Ty­go­dni­ka Idzie­my”, za przy­chyl­no­ść i zgo­dę na ich pu­bli­ka­cję.

Je­stem wdzi­ęcz­na Bogu za Cie­bie, Mój Dro­gi Czy­tel­ni­ku, że ze­chcia­łeś si­ęgnąć po tę ksi­ążkę. Mam ogrom­ną na­dzie­ję, że będzie dla Cie­bie bło­go­sła­wie­ństwem.

Owoc­ne­go czy­ta­nia!

Mag­da­le­na Wo­ło­cho­wicz

1. Dla­cze­go wie­rzę?

Po­nad de­ka­dę temu sie­dzia­łam wraz z in­ny­mi wo­lon­ta­riu­sza­mi w prze­pi­ęk­nym miej­scu w Zie­mi Świ­ętej, na Wzgó­rzach Ju­dej­skich nie­da­le­ko Je­ro­zo­li­my. Za­częli­śmy dzie­lić się swo­imi hi­sto­ria­mi na­wró­ce­nia. „Ojej, co ja po­wiem cie­ka­we­go? Uro­dzi­łam się w ro­dzi­nie chrze­ści­ja­ńskiej. Tyle” – po­my­śla­łam.

Za­raz jed­nak uświa­do­mi­łam so­bie, że to, że wie­rzę, nie jest au­to­ma­tycz­ne tyl­ko dla­te­go, że moi ro­dzi­ce wie­rzą. Choć sta­ło się to dość na­tu­ral­nie, osta­tecz­nie to ja sama wy­bra­łam dro­gę ży­cia z Bo­giem.

To, że ro­dzi­ce są wie­rzący, nie ozna­cza au­to­ma­tycz­nie, że dzie­ci też pój­dą tą dro­gą. Nie mo­żna być zba­wio­nym awan­sem, ze względu na ko­goś in­ne­go. Ka­żdy sam musi pod­jąć de­cy­zję, czy chce iść za Bo­giem, czy nie.

Dla­cze­go więc wy­bra­łam ży­cie z Bo­giem? Od­po­wie­dź jest pro­sta: ży­cie mo­ich ro­dzi­ców wia­rą było au­ten­tycz­ne, in­spi­ru­jące, pe­łne Bo­żej mocy, spój­ne, atrak­cyj­ne. Wi­dzia­łam, że to, co mó­wią, rów­nież ro­bią. Wi­dzia­łam, jak się mo­dlą, i jak Bóg od­po­wia­da, dzia­ła w ich ży­ciu. Za­pra­gnęłam tego sa­me­go.

W Pi­śmie Świ­ętym Pan Bóg mówi, co jest naj­wa­żniej­sze w ży­ciu i wy­cho­wa­niu dzie­ci: „Będziesz mi­ło­wał swe­go Boga Jah­we z ca­łe­go ser­ca, z ca­łej du­szy i ze wszyst­kich swo­ich sił. Nie­chaj sło­wa, któ­re ja dziś na­ka­zu­ję to­bie, po­zo­sta­ną w twym ser­cu. Wpa­jaj je też swo­im sy­nom, mó­wi­ąc o nich, kie­dy prze­by­wasz w domu i kie­dy je­steś w dro­dze, kie­dy się kła­dziesz i gdy wsta­jesz” (Pwt 6,5-7).

„Wpo­isz” ozna­cza od­po­wie­dzial­no­ść, że zro­bisz wszyst­ko, co w two­jej mocy, by prze­ka­zać wia­rę ko­lej­ne­mu po­ko­le­niu. I będziesz tym za­da­niem nie­ustan­nie prze­jęty – czy to na co dzień w domu, czy na urlo­pie.

Wbrew po­zo­rom nie ozna­cza to „bi­cia Bi­blią po gło­wie”, ale to, że sta­jesz się praw­dzi­wym świa­dec­twem w mo­wie i w czy­nach. Po­ka­zu­jesz, że ży­cie z Bo­giem jest naj­lep­szą i naj­bar­dziej atrak­cyj­ną opcją do wy­bo­ru.

Bi­blia jest je­dy­nym praw­dzi­wym opi­sem Boga, czło­wie­ka i świa­ta. Że tak na­praw­dę poza Nim nie ma ży­cia w pe­łni (a wła­ści­wie to w ogó­le nie ma ży­cia).

A co naj­wa­żniej­sze: bez Nie­go nie ma zba­wie­nia. By to po­ka­zać, sami mu­si­my tym szcze­rze żyć.

Ja i moi dwaj bra­cia je­ste­śmy zu­pe­łnie ró­żni. Ka­żdy ma inny tem­pe­ra­ment, zdol­no­ści, spo­sób by­cia, a jed­nak ka­żdy z nas świa­do­mie po­sze­dł za Bo­giem i war­to­ścia­mi, któ­re prze­ka­za­li nam ro­dzi­ce. Nie my jako dzie­ci tacy się im „tra­fi­li­śmy”, ale oni wło­ży­li całe swo­je ser­ce, by stwo­rzyć nam jak naj­lep­sze wa­run­ki do prze­jęcia od nich wia­ry.

Tak, nie mo­gli nas do tego zmu­sić i wca­le nie mie­li gwa­ran­cji, że się uda, jed­na­kże ro­zu­mie­li, że nie zwal­nia ich to z obo­wi­ąz­ku zro­bie­nia swo­ich stu pro­cent. A Bóg to po­bło­go­sła­wił! Swo­im do­świad­cze­niem po­dzie­li­li się m.in. w ksi­ążce Skąd się bio­rą wie­rzące dzie­ci?.

Bez względu na to, czy je­steś pan­ną/ka­wa­le­rem, czy może masz ro­dzi­nę i dzie­ci, przej­mij się tym już dziś, bu­du­jąc przede wszyst­kim moc­ną więź z Bo­giem i ko­cha­jąc Go z ca­łe­go ser­ca i du­szy.

2. Ży­cie w pe­łni po­mi­mo trud­no­ści

Od cza­su, gdy za­częłam świa­do­me ży­cie chrze­ści­ja­ńskie, sta­ram się co­dzien­nie spędzać czas na czy­ta­niu Pi­sma Świ­ęte­go i mo­dli­twie. I oto któ­re­goś dnia, w trak­cie ta­kie­go mo­je­go po­ran­ne­go cza­su sam na sam z Bo­giem, otwo­rzy­łam Psalm 68. Jak wie­le tam za­chęty! Jed­no zda­nie po­ru­szy­ło jed­nak moje ser­ce szcze­gól­nie: „Bóg przy­go­to­wu­je dom dla opusz­czo­nych, a jeńców pro­wa­dzi ku po­myślności” (Ps 68,7a).

Czy czu­jesz się dziś opusz­czo­ny? Może nie kom­plet­nie, ale w ja­kiejś dzie­dzi­nie? Czy masz po­czu­cie, że je­steś jeńcem? Może sa­mot­no­ści albo bra­ku pra­cy, może trud­nej sy­tu­acji fi­nan­so­wej czy cho­ro­by, a może jesz­cze cze­goś in­ne­go?

Przy­znam, że czu­ję się cza­sem sa­mot­na, po­zo­sta­jąc wci­ąż w okre­sie pa­nie­ństwa (mam już do­brze po­nad trzy­dzie­ści lat); po­czu­łam się też opusz­czo­na, kie­dy po­nad sze­ść lat temu nie­spo­dzie­wa­nie Pan Bóg we­zwał moją ko­cha­ną Mamę do sie­bie. Mo­men­ta­mi czu­ję się je­ńcem, gdy pew­ne trud­ne oko­licz­no­ści trwa­ją i trwa­ją, i kom­plet­nie nie wi­dać ich za­ko­ńcze­nia.

Nie je­stem je­dy­na. Pew­ne za­rzy­ja­źnio­ne ma­łże­ństwo la­ta­mi wy­cze­ku­je, by po­częło im się dziec­ko; inni przy­ja­cie­le wła­śnie zma­ga­ją się z trud­ną dia­gno­zą za­rów­no u mamy, jak i te­ścio­wej; dal­szy zna­jo­my na­gle stra­cił żonę i zo­stał sa­mot­nym ro­dzi­cem dwój­ki ma­łych dzie­ci; kil­ka mo­ich przy­ja­ció­łek chcia­ło­by wy­jść za mąż, a choć lata lecą, nie wi­dzą póki co ta­kich per­spek­tyw; inna ko­le­żan­ka bez­sku­tecz­nie szu­ka od kil­ku mie­si­ęcy pra­cy.

Ży­cie na zie­mi ni­g­dy nie będzie ide­al­ne (to do­sko­na­łe cze­ka nas kie­dyś w Nie­bie), a jed­nak tu i te­raz Pan Bóg przy­po­mniał mi, że mogę żyć pe­łnią ży­cia, tego ziem­skie­go ży­cia, po­mi­mo trud­no­ści wo­kół. O ile tyl­ko na co dzień po­zo­sta­nę z Nim w przy­ja­źni i będę cho­dzić Jego dro­ga­mi. Obiet­ni­ca Je­zu­sa: „Zło­dziej przy­cho­dzi tyl­ko po to, aby kra­ść, za­bi­jać i nisz­czyć. Ja przy­sze­dłem, aby mia­ły ży­cie, i to w ca­łej pe­łni” (J 10,10), nie ozna­cza ży­cia bez trud­no­ści i cier­pie­nia, ale ta­kie, któ­re ma sens i cel, przy­no­si sa­tys­fak­cję i po­czu­cie spe­łnie­nia, mimo wszel­kich pro­ble­mów.

Opusz­czo­nych i tych czu­jących się je­ńca­mi ko­cha­jący nas Nie­bia­ński Tata za­pew­nia, że On sam daje dom, miej­sce przy­na­leżności, a do tego robi wszyst­ko, żeby pro­wa­dzić ka­żde­go do po­myślności!

Czyż to nie koi i nie do­da­je na­dziei? Mnie nie tyl­ko na­sta­wi­ło po­zy­tyw­nie na tam­ten dzień, w któ­rym prze­czy­ta­łam po­wy­ższy wer­set, ale też sta­ło się ko­lej­ną ce­gie­łką bu­du­jącą moją wia­rę. O, jak bar­dzo tego po­trze­bo­wa­łam, by mieć siłę prze­cho­dzić ko­lej­ne wy­zwa­nia! A na­pe­łnia­nie się Bo­żym sło­wem czy­ni mnie moc­niej­szą. Dla­te­go sta­ram się czy­tać Pi­smo Świ­ęte co­dzien­nie.

To ode mnie za­le­ży, czy skon­cen­tru­ję się dziś na ja­kim­kol­wiek bra­ku, sa­mot­no­ści, po­czu­ciu nie­wo­li, czy wy­bio­rę Bożą praw­dę. Ży­cie w pe­łni jest mo­żli­we po­mi­mo co­dzien­nych trud­no­ści.

3.Se­zo­ny

Kie­dy przy­cho­dzi je­sień, mo­men­ta­mi nie jest mi ła­two.

Kie­dyś kom­plet­nie nie przej­mo­wa­łam się zmia­ną pór roku z cie­płych na te chłod­niej­sze. Brak sło­ńca? Krót­ki dzień? Zim­no? Lu­dzie wo­kół mnie na­rze­ka­li, a ja nie za bar­dzo ro­zu­mia­łam, o co im w ogó­le cho­dzi.

Dziś jest ina­czej. Może to ze względu na moje za­wi­ro­wa­nia zdro­wot­ne, a może jesz­cze z in­ne­go po­wo­du. Te­raz zde­cy­do­wa­nie wolę te cie­plej­sze mie­siące i dłuższe dni, a na myśl o zim­nie, a jesz­cze bar­dziej o ciem­no­ści po po­łud­niu, wca­le nie robi mi się przy­jem­nie. Od­li­czam dni do tego naj­krót­sze­go, by znów cie­szyć się ich wy­dłu­ża­niem. A po­tem już za­raz wio­sna.

Z ja­kie­goś po­wo­du Pan Bóg jed­nak stwo­rzył pory roku. W jed­nym z psal­mów prze­czy­ta­łam: „Ty usta­li­łeś wszyst­kie gra­ni­ce zie­mi, Tyś usta­no­wił lato i zimę” (Ps 74,17). Za­trzy­ma­łam się na chwi­lę na tej praw­dzie.

Ka­żda z pór roku jest do­bra. Co wi­ęcej – po­trzeb­na! W na­szej stre­fie kli­ma­tycz­nej dla pra­wi­dło­we­go roz­wo­ju ro­ślin i funk­cjo­no­wa­nia ca­łej przy­ro­dy po­trze­bu­je­my za­rów­no cza­su chło­du, wręcz mro­zu, jak i cie­pła. Do tego tak na­praw­dę se­zo­no­wo­ść jest wspa­nia­ła – co za ra­do­ść cie­szyć się wio­sną czy la­tem na nowo, rok w rok, ró­żny­mi wa­rzy­wa­mi, owo­ca­mi czy kwia­ta­mi, je­sie­nią – ko­lo­ra­mi, a zimą – cho­ćby nar­ta­mi. Gdy­by za­wsze wszyst­ko było do­stęp­ne, po­ziom ra­do­ści nie by­łby tak wy­so­ki! W ko­ńcu wie­le rze­czy by nam spo­wsze­dnia­ło.

Tak so­bie my­ślę, że zmia­na se­zo­nów ob­ra­zu­je też na­sze ży­cie. W ró­żnych okre­sach prze­ży­wa­my ró­żne eta­py.

Ra­do­ść bu­dze­nia się do ży­cia na wio­snę, gdy spo­ty­ka mnie coś świe­że­go i eks­cy­tu­jące­go; pi­ęk­ne i go­rące lato, gdy czu­ję się pe­łna ener­gii, a ży­cie wy­da­je się pra­wie ide­al­ne; bar­dziej desz­czo­wa i zim­niej­sza je­sień, gdy do­świad­czam trud­no­ści, może nie tak wiel­kich, ale jed­nak nie wszyst­ko się ukła­da; i zima, mro­źna i ciem­na, gdy jest bar­dzo trud­no i bo­le­śnie, i moc­no cier­pię.

Ka­żdy z nas wo­la­łby unik­nąć tych trud­nych se­zo­nów, a jed­nak sło­wo Boże obie­cu­je: „Bóg z tymi, któ­rzy Go mi­łu­ją, wspó­łdzia­ła we wszyst­kim dla ich do­bra” (Rz 8,28a). Na­wet pod­czas trud­nej je­sie­ni lub ostrej zimy Bóg może po­ka­zać nam ich do­brą stro­nę. Co wi­ęcej, pew­ne eta­py są po­trzeb­ne, by nas wzmoc­nić.

To, co do­da­je mi na­dziei i cze­go mogę być za­wsze pew­na, to fakt, że po zi­mie za­wsze (!) przy­cho­dzi wio­sna! Może pew­ne pro­ble­my nie zo­sta­ną ni­g­dy roz­wi­ąza­ne tu, na zie­mi, ale osta­tecz­nie ich ko­niec na­stąpi w Nie­bie. A tym­cza­sem za kil­ka mie­si­ęcy wio­sna wró­ci – i to na sto pro­cent!

Dziś więc, ze względu na pew­no­ść co do Bo­żej mi­ło­ści do mnie, my­śląc o ko­lej­nych ty­go­dniach, ale też oce­nia­jąc wy­zwa­nia, ja­kie obec­nie prze­cho­dzę w moim ży­ciu, de­cy­du­ję się być wdzięczna i sku­piać na tym, co po­zy­tyw­ne! Wy­bie­ram szu­ka­nie do­brych rze­czy, na­wet tych naj­mniej­szych, ta­kże w trud­niej­szym cza­sie. Przy­łączysz się?

4. Do­dać na­dziei sin­glom

Pan Bóg szcze­gól­nie po­ło­żył mi na ser­cu sin­gli, a zwłasz­cza sin­giel­ki, bo sama je­stem ko­bie­tą. Nie tych, któ­rzy z wy­bo­ru żyją w wol­nych zwi­ąz­kach, ale tych, któ­rzy ma­rzą i dążą do za­ło­że­nia ro­dzi­ny, ale czas ich pa­nie­ństwa/ka­wa­ler­stwa przedłu­ża się nie­mi­ło­sier­nie. Do tej ostat­niej gru­py na­le­żę ja sama i wie­le mo­ich ko­le­ża­nek.

Je­ste­śmy jed­nym z pierw­szych po­ko­leń, któ­re sta­je przed ta­ki­mi wy­zwa­nia­mi. Ich przy­czyn za­pew­ne jest dużo. Jak so­bie jed­nak z nimi ra­dzić, gdy sami znaj­du­je­my się w po­dob­nej sy­tu­acji, lub jak wes­przeć in­nych, któ­rzy są nam bli­scy, a po­zo­sta­ją pan­na­mi czy ka­wa­le­ra­mi po trzy­dzie­st­ce, i choć bar­dzo by chcie­li, nie spo­tka­li jesz­cze od­po­wied­niej oso­by?

Po­nad dzie­si­ęć lat temu Pan Bóg dał mi po­my­sł, bym na­pi­sa­ła ksi­ążkę wspie­ra­jącą sin­giel­ki. W tam­tym cza­sie za­uwa­ży­łam bo­wiem, że jest to dość za­nie­dba­na gru­pa osób, ta­kże w Ko­ście­le. A choć ja sama ży­łam ra­do­śnie, wie­le bli­skich mi sin­gie­lek zda­wa­ło się zdo­ło­wa­nych swo­ją sy­tu­acją. Chcia­łam tchnąć w nie nową na­dzie­ję.

Pro­ces pi­sa­nia trwał dłu­go, ale uda­ło się – w 2017 roku zo­sta­ła wy­da­na moja pierw­sza ksi­ążka: Chwi­lo­wo pan­na. Ży­jąc pe­łnią ży­cia z na­dzie­ją na dal­szy ciąg. Tak wie­le ko­biet do dziś mi za nią dzi­ęku­je.

Ksi­ążka to był do­pie­ro po­czątek. Za­częłam też or­ga­ni­zo­wać spo­tka­nia dla sin­gie­lek. Po­tem pro­gra­my na ka­na­le YouTu­be. Wraz z mo­imi przy­ja­ció­łka­mi stwier­dzi­ły­śmy, że to wci­ąż mało, że po­trze­ba stwo­rzyć prze­strzeń, dzi­ęki któ­rej wi­ęk­sza licz­ba ko­biet będzie mo­gła się na­wza­jem in­spi­ro­wać i wzmac­niać w wie­rze, bo tyl­ko Pan Bóg daje nam sta­bil­ny fun­da­ment spe­łnio­ne­go ży­cia. Tak po­wstał po­my­sł co­rocz­nych kon­fe­ren­cji dla ko­biet – sin­gie­lek i mło­dych męża­tek – i moja fun­da­cja.

1 pa­ździer­ni­ka 2022 roku od­by­ła się już czwar­ta taka kon­fe­ren­cja, tym ra­zem pod ty­tu­łem „Żyj pe­łnią ży­cia – Boży plan na mi­ło­ść i re­la­cje”.

Pra­wie set­ka uczest­ni­czek bra­ła w niej udział na żywo, a resz­ta do­łączy­ła on­li­ne. Słu­cha­ły o tym, jak wy­gląda Boży plan na ma­łże­ństwo, sek­su­al­no­ść; jak bu­do­wać re­la­cję z Bo­giem oraz zdro­we re­la­cje w ro­dzi­nie, a ta­kże jak mądrze prze­ży­wać sin­giel­stwo.

Uczest­nicz­ki wy­szły wzmoc­nio­ne, pod­nie­sio­ne na du­chu i za­in­spi­ro­wa­ne.

Za­chęcam bo­wiem sin­gli, by za­miast na­rze­kać, że ni­ko­go nie mają, do­brze wy­ko­rzy­sta­li ten uni­kal­ny czas. Czas, któ­ry już się prze­cież nie po­wtó­rzy. Czy zor­ga­ni­zu­jesz kon­fe­ren­cję, tak jak ja, czy zro­bisz coś tyl­ko dla jed­nej oso­by – wszyst­ko ma zna­cze­nie!

5. Da się!

Sły­szę co­raz częściej od wie­rzących (!), że pew­ne Boże za­sa­dy to już prze­ży­tek, że mu­si­my się do­sto­so­wać do świa­ta wo­kół, że cza­sy są inne albo po pro­stu już się tego czy tam­te­go nie da, bo za trud­ne.

Czy­sto­ść do ślu­bu? Dziś już się nie da. Wszy­scy idą inną dro­gą. Wier­no­ść w ma­łże­ństwie? Czło­wiek nie da rady. Uczci­wo­ść w po­dat­kach? Prze­cież mu­szę dbać o swo­je, pa­ństwo ze mnie zdzie­ra za dużo. Prze­strze­ga­nie prze­pi­sów ru­chu dro­go­we­go? Prze­cież ono cza­sem nie ma sen­su. Je­ste­śmy mądrzej­si.

I tak mo­że­my mno­żyć.

Czy­ta­łam pierw­szy roz­dział Ksi­ęgi Jo­zu­ego, a tam przy­po­mnie­nie, żeby po­nad wszyst­ko ce­nić i sto­so­wać Boże za­sa­dy, żeby nie od­cho­dzić od nich ani na pra­wo, ani na lewo, bo od tego ta­kże za­le­ży na­sze po­wo­dze­nie i Boże bło­go­sła­wie­ństwo: „Niech Ksi­ęga tego Pra­wa nie scho­dzi z ust two­ich; roz­wa­żaj ja we dnie i w nocy, abyś prze­strze­gał i wy­pe­łniał wszyst­ko co w niej na­pi­sa­ne, bo tyl­ko wte­dy po­wio­dą się wszyst­kie two­je po­czy­na­nia i wy­ka­żesz swo­ją roz­trop­no­ść” (Joz 1,8).

Prze­czy­ta­łam ta­kże na­stępu­jące sło­wa z Li­stu Judy: „Temu zaś, któ­ry może ustrzec was od upad­ku i po­sta­wić nie­ska­la­nych wo­bec swej chwa­ły w ra­do­ści, Je­dy­ne­mu Bogu, Zbaw­cy na­sze­mu, przez Je­zu­sa Chry­stu­sa, Pana na­sze­go, chwa­ła i uwiel­bie­nie, moc i po­tęga przed wszyst­ki­mi wie­ka­mi, te­raz i po wszyst­kie wie­ki. Amen” (Jd 24-25). Pi­smo Świ­ęte za­pew­nia więc nas, że

Bóg daje moc, by­śmy nie wi­kła­li się w grzech. Sami nie damy rady, ale po­le­ga­jąc na Nim, ow­szem!

Gdzie in­dziej sło­wo Boże mówi, że po­ku­sy da się po­ko­ny­wać: „Po­ku­sa, któ­ra was ogar­nęła, nie prze­kra­cza ludz­kich mo­żli­wo­ści. Bóg jest wier­ny i nie po­zwo­li, aby­ście byli ku­sze­ni po­nad siły, lecz do­pusz­cza­jąc po­ku­sę, rów­no­cze­śnie wska­że wy­jście z niej, aby­ście mo­gli ją prze­zwy­ci­ężyć” (1 Kor 10,13).

Bóg nie obie­cu­je ży­cia bez po­kus, ale mówi, że kie­dy będzie­my ich do­świad­czać, da wy­star­cza­jącą moc, by­śmy prze­szli je zwy­ci­ęsko.

Nie ma rze­czy za trud­nych. Ow­szem, cza­sem upad­nie­my, ale nie dla­te­go, że za­ło­ży­li­śmy, że się nie da, ale z po­wo­du ja­kie­jś sła­bo­ści. I wte­dy szyb­ko się na­wra­ca­my i wy­zna­je­my grzech.

Cza­sy mogą się zmie­niać, ale Boże sło­wo i Jego naj­lep­sze za­sa­dy nie. Ni­g­dy. „Wszyst­kie przy­ka­za­nia Jego są trwa­łe, usta­lo­ne na wie­ki, na za­wsze, nada­ne ze słusz­no­ścią i mocą” (Ps 111,7b-8). Nie ma Bo­żych za­sad, któ­re są nie­po­trzeb­ne. Wszyst­kie są do­bre i słusz­ne.

Jan Pa­weł II w en­cy­kli­ce Ve­ri­ta­tis splen­dor (Blask praw­dy) przy­po­mi­na, że: „Chry­stus nas od­ku­pił! Zna­czy to, że ob­da­rzył nas mo­żli­wo­ścią re­ali­za­cji ca­łej praw­dy na­sze­go ist­nie­nia; że wy­zwo­lił na­szą wol­no­ść spod wła­dzy po­żąda­nia” (VS 103).

Nie daj­my się więc wci­ągnąć w „chrze­ści­ja­ństwo li­ght”, pe­łne nie­wia­ry i tego, że nie da się dziś żyć zgod­nie z Bo­ży­mi dro­ga­mi. Mo­żna tak żyć. Da się! Trze­ba tyl­ko chcieć i za­ufać Bogu i Jego mocy – On nas ustrze­że od upad­ków!

6. Bóg jest wiel­ki!

W mo­ich co­dzien­nych czy­ta­niach bi­blij­nych prze­cho­dzi­łam przez Ksi­ęgę Jo­zu­ego.

Za­nim Izra­eli­ci prze­kro­czy­li Jor­dan, po­ko­le­nia Ru­be­na, Gada i po­ło­wa po­ko­le­nia Ma­nas­se­sa otrzy­ma­ły już zie­mię po wschod­niej stro­nie rze­ki (zob. Lb 32). Jed­nak Jo­zue pod­kre­śla, że mimo to mężczy­źni mają iść da­lej, so­li­dar­nie zdo­by­wać Zie­mię Obie­ca­ną po dru­giej stro­nie rze­ki. I pó­jść na cze­le bra­ci: „Wspo­mnij­cie na roz­kaz słu­gi Jah­we, Mo­jże­sza, gdy wam po­wie­dział: Jah­we, Bóg wasz, za­pew­nia wam od­po­czy­nek i daje tę zie­mię. Niech więc wa­sze żony, dzie­ci i trzo­dy po­zo­sta­ną w zie­mi, któ­ra dał wam Mo­jżesz z tam­tej stro­ny Jor­da­nu. Wy jed­nak, wszy­scy zdol­ni do wal­ki mężczy­źni, pój­dzie­cie uzbro­je­ni na cze­le wa­szych bra­ci i wspo­mo­że­cie ich, aż Jah­we da od­pocz­nie­nie wa­szym bra­ciom, jak i wam, i oni ta­kże we­zmą w po­sia­da­nie zie­mię, któ­rą im daje Jah­we, wasz Bóg. Po­tem mo­że­cie wró­cić do zie­mi, któ­ra do was na­le­ży, a któ­rą dał wam Mo­jżesz, słu­ga Jah­we, na wscho­dzie za Jor­da­nem” (Joz 1,13-15).

Nie po raz pierw­szy po­ru­szył mnie ten frag­ment.

Lata temu moja ko­le­żan­ka bo­ry­ka­ła się z wy­zwa­nia­mi w szko­le śred­niej. Po­mi­mo szcze­rych chęci i ci­ężkiej pra­cy na­uka jej nie szła, a re­la­cje w szko­le były trud­ne.

Wraz z gru­pą przy­ja­ciół chcie­li­śmy ją wes­przeć. Spędzi­li­śmy czas na mo­dli­twie i po­szu­ki­wa­niu po­my­słów. I wte­dy Pan Bóg przy­po­mniał mi tę hi­sto­rię z Ksi­ęgi Jo­zu­ego. Wdro­ży­li­śmy ją pra­wie do­słow­nie.

Co ty­dzień, przez dłu­gi czas, je­ździ­li­śmy gru­pą kil­ku osób pod jej szko­łę i okrąża­li­śmy cały te­ren, mo­dli­li­śmy się o prze­łom w na­uce i lep­sze re­la­cje. Rze­czy­wi­sto­ść na­praw­dę za­częła się zmie­niać – re­la­cje po­lep­szać, a na­uka iść zde­cy­do­wa­nie le­piej! Bóg jest wiel­ki!

Ka­żdy z nas wal­czy o ró­żne „zie­mie obie­ca­ne” – do­brą pra­cę, wy­ma­rzo­ne stu­dia, upra­gnio­ne za­ło­że­nie ro­dzi­ny, uro­dze­nie dzie­ci, po­ko­na­nie cho­ro­by itp. Nie­któ­re już zdo­by­li­śmy, a do części jesz­cze zmie­rza­my.

Nie za­trzy­muj­my się tyl­ko na za­bie­ga­niu o swo­je. Po­pa­trz­my, cze­go po­trze­bu­ją inni wo­kół nas.

Masz wspa­nia­łą pra­cę, a twój ro­dzo­ny brat już dłu­go szu­ka i nic? A może wła­śnie wy­szłaś za mąż, a two­ja przy­ja­ció­łka, choć lata lecą, ma­rzy o tym sa­mym, ale nie spo­tka­ła jesz­cze od­po­wied­niej oso­by? Ma­cie już dziec­ko, a twoi zna­jo­mi dłu­go zma­ga­ją się z nie­płod­no­ścią?

Ro­zej­rzyj się wo­kół sie­bie. Kogo mo­żesz wes­przeć w wal­ce o jego „zie­mię obie­ca­ną”?