Apokalipsa. Przesłanie na nasze czasy ebook

Wstęp

Patmos, urokliwa wyspa na Morzu Egejskim, na której rozsianych jest dzisiaj ponad 150 kościołów. W I wieku, w czasach Domicjana, stanowiła rzymską kolonię karną. Stała się miejscem zsyłki i świadkiem mistycznych doświadczeń św. Jana, utożsamianego przez tradycję z Janem Ewangelistą. Miał on wizje, które utrwalił na kartach ostatniej księgi Biblii. Jak sam napisał na pierwszej stronicy, posłyszał „za sobą potężny głos, jak gdyby trąby mówiącej: «Co widzisz, napisz w księdze…»” (Ap 1,10-11).

W miarę jak czyta się kolejne wersety zapisków Wizjonera, doświadcza się „pewnego przyciągania, a zarazem zawrotu głowy. Jest to tekst wyżłobiony przez krew historii, lecz także dzieło kontemplacji, zatopione w aureoli światła, z którego na końcu wyłania się miasto doskonałe i idealne, gdzie nie ma już płaczu, gdzie śmierć nie ma już prawa bytu…” (G. Ravasi). Andriej Rublov napisał o Apokalipsie, że jest opowiadaniem o naszym przeznaczeniu i że „błędem byłoby myśleć, że zawiera tylko ideę kary. Być może rzeczą najważniejszą w niej zawartą jest nadzieja”. Niestety, „tradycja ludowa wyznaczyła Apokalipsie rolę Kasandry, która wygłasza złowieszcze przepowiednie na temat historii” (G. Ravasi). Współczesne skojarzenia dotyczące Apokalipsy często niewiele mają wspólnego z duchem tej Księgi. Czerpią nie tyle z osobistej lektury Biblii, ile raczej z narzucających się okrutnych skojarzeń pochodzących z filmów, takich jak „Czas Apokalipsy” Francisa Coppoli, czy budzącego podziw, ale i postrach filmu Ingmara Bergmana „Siódma pieczęć”. Można oczywiście dostrzegać w niej jedynie Smoka, Bestię, Nierządnicę i Babilon – oczywiste symbole zła. Lecz Apokalipsa nie jest „podręcznikiem zła i kar”, ale księgą obietnic Boga, który kiedyś otrze każdą łzę z oczu tych, którzy pozostali wierni Jego Słowu (por. Ap 7,17) i chodzili za Barankiem, dokądkolwiek się udał (por. Ap 14,4). Apokalipsa jest przede wszystkim objawieniem na dziś, podporą w obecnych czasach, dla wszystkich, którzy pośród burzliwych dziejów toczą walkę o wierność Ewangelii.

Wiktor Hugo mawiał, że każdy z nas nosi w sobie swoją Patmos. „Jest wolny, by udać się na ten przeraźliwy przylądek myśli, skąd postrzega się ciemności, [lecz] gdzie widać także słońce o świcie dnia, który nie zna już nocy” (G. Ravasi). Taką właśnie lekturę Księgi Apokalipsy, przenikniętej nadzieją i światłem mądrości w odczytywaniu jej życiodajnych stronic, proponuje autorka niniejszych rozważań, biblistka Danuta Piekarz, która dzieli się na piśmie swoimi konferencjami, wygłoszonymi w ramach Szkoły Biblijnej w krakowskim Centrum Formacji Duchowej1.

„Apokalipsa to Księga, której wyrządzono krzywdę” – ubolewa Autorka. Zwraca uwagę, że wielu traktuje ją jako Księgę „nieczytelną”, niedostępną, czy jako horoskop dotyczący ludzkiego losu. Tymczasem, jak wskazuje greckie apokalypsis („objawienie”), jest Księgą, w której Bóg „zdejmuje zasłonę”, by odsłonić nam nie tyle nieznaną przyszłość, ile raczej pomóc odczytać „oczami” Boga „teraźniejszość w perspektywie przyszłości” (K. Rahner). Uczy Bożego spojrzenia na historię, zwłaszcza na teraźniejszość, w której żyjemy. Jest to spojrzenie pełne nadziei, adresowane do wszystkich, niezależnie od losów ich historii życia. Apokalipsa – podkreśla Autorka, nie jest „Księgą tajemną, zastrzeżoną dla wybrańców”, ale Księgą dla Kościoła, dla każdego wiernego. Jest ona „finałem biblijnej symfonii” – Księgi Objawienia. Choć nie brak w niej opisów przerażających wydarzeń – wojen, kataklizmów, które co pewien czas powtarzają się w naszej historii, to jednak cokolwiek by się działo, pierwsze i ostatnie słowo należy zawsze do Boga, bo On jest Panem historii. Oto przesłanie Apokalipsy, które pozwala nam smakować duchowo i nim się nasycać. Przewodniczka rozważań prowadzi przez Księgę w taki sposób, że chce się przy niej trwać i czytać z modlitewną pasją kolejne wersety.

Dziękuję Pani Danucie za pasję głoszenia Słowa i piękny styl, w jakim podprowadza Czytelników do rozkochania się w ostatniej Księdze Biblii, w której Bóg zdejmuje zasłonę i głosi każdemu obietnicę życia pośród toczącej się historii. W rozważaniach Autorki, które emanują jej naturalnym pokojem, można spotkać Bożego Baranka, który prowadzi swoich umiłowanych do źródeł wód życia (por. Ap 7,17).

Krzysztof Wons SDS