Bibi Blocksberg 2 – Bibi i Lodowa Czarownica ebook i audiobook

Doris Riedl

Nareszcie spadł śnieg! Od poprzedniego wieczora grube płatki spadały z nieba i teraz ulice, drzewa i domy w Newtown były okryte białym dywanem. Miasteczko wyglądało i brzmiało magicznie. Śnieg cudownie tłumił wszystkie dźwięki… No, może nie wszystkie! Z wnętrza domu rodziny Blocksbergów dochodził niczym niestłumiony łoskot i huk! Cóż to mogło być? Bernhard Blocksberg, który leżał w swoim ciepłym, przytulnym łóżku, nagle się obudził. Oszołomiony spojrzał na zegar z budzikiem. Wpół do szóstej! Wielkie nieba! Kto robił tyle hałasu o tak wczesnej porze? W tej samej chwili rozległ się kolejny głośny TRZASK. Dochodził z dołu!

„Złodzieje!” – pomyślał Bernhard i obrócił się na drugą stronę, żeby obudzić Barbarę. Ale jej strona łóżka była pusta. Co takiego? Czyżby Barbara była już na dole? A może właśnie porywali ją złodzieje?

Z głową pełną straszliwych myśli i sercem bijącym mocno w piersi Bernhard przemknął powoli po schodach. Nagle zobaczył kogoś pośrodku salonu! Była to ciemna postać okryta licznymi warstwami ubrań, z twarzą do połowy ukrytą pod wełnianą czapką i goglami narciarskimi. Postać ta nie była wielkich rozmiarów – ale mimo wszystko mogła być groźna. – Ręce do góry albo zadzwonię na policję! – zagroził intruzowi Bernhard.

– Tato! To ja! – zawołała mała czarownica.

– Och, Bibi! To ty! – powiedział Bernhard z wyraźną ulgą.

– Przepraszam! Stłukłam dwie doniczki – wyznała Bibi. Wyjaśniła ojcu, że najpierw strąciła jedną z doniczek z kwiatami z parapetu, a później drugą, próbując założyć narty na ramię. – Ale naprawię je za chwilę za pomocą czarów! – zaproponowała Bibi, wyciągając ręce w stronę potłuczonych skorup, gotowa wypowiedzieć zaklęcie.

– Nie! Żadnych czarów! A z całą pewnością nie tak wcześnie rano! – powiedział Bernhard zdecydowanie. Zapytał córkę, co właściwie robiła z nartami w salonie.

– Czekam na Schubię! – odparła Bibi.

– O piątej rano? – zapytał Bernhard zaskoczony.

– Mamy lekcję jazdy na nartach z Walli! – wyjaśniła Bibi.

– Walli? A kim jest Walli? – Bernhard był coraz bardziej skołowany.

– To siostra bliźniaczka Pauli! Może je znasz? Obie mają zadarte nosy i mieszkają w Mrocznych Górach, w domu pełnym koronkowych serwetek.

Nie, Bernhard nie znał żadnych czarownic z zadartymi nosami i koronkowymi serwetkami. I szczerze mówiąc, nie miał ochoty ich poznać.

– A gdzie jest twoja matka? – Bernhard zatrzymał potok słów wypływający z ust Bibi.

– Jest w Mrocznym Lesie. Wiesz, że chciała spędzić tę noc z ciotką Manią, żeby pomóc jej posprzątać po festiwalu i zabrać kociołek z powrotem w góry!

– Ach tak! – przypomniał sobie Bernhard. Poprzedniego dnia odbył się czarodziejski Festiwal Zimowego Słońca! Przez kilka ostatnich dni Bibi i Barbara nie rozmawiały o niczym innym.

Mała czarownica zaczęła opowiadać ojcu barwne historie o przyjęciu, które odbyło się w Mrocznym Lesie dzień wcześniej.

– Było wspaniale! Tańczyłyśmy do późnej nocy wokół ogniska, a dookoła wirowały płatki śniegu – relacjonowała Bibi z ożywieniem. Zadzwonił dzwonek do drzwi i Bibi zerwała się, żeby otworzyć.

– Cześć, Schubio! – Mała czarownica przywitała opatuloną od stóp do głów postać stojącą w drzwiach z nartami na ramionach i wyposażoną w silnik miotłą w ręce.

– Siema, Blocksberg! Czas na zjazdy na nartach zygzakiem, salto śnieżnej pszczoły i manewr kolca kaktusa! – przywitała Schubia koleżankę.

– Jestem gotowa! – powiedziała Bibi, zakładając rękawiczki. Następnie z nartami na ramionach wsiadła na Fruzię i rzuciła ojcu krótkie: – Do zobaczenia, tato! – po czym wraz z Schubią odleciały.

– Ależ, Bibi, a co z doniczkami? – zawołał Bernhard w ślad za córką. Ale mała czarownica była już poza zasięgiem jego głosu. – Czy wszystko muszę tu robić sam? – narzekał Bernhard, biorąc do ręki miotłę i szufelkę z kuchni, żeby posprzątać bałagan w salonie. Kiedy skończył zamiatać, podniósł dwie rośliny, które upadły na podłogę. W tym momencie zawył głośno: – Auuuuć! – O tak wczesnej godzinie nie miał na nosie okularów, więc nie zauważył, że tymi roślinami były „senne ogórki” – kaktusy o nieprzyjemnych, ostrych kolcach.

Bernhard ponownie upuścił rośliny na podłogę i pobiegł na górę do łazienki, jęcząc przez cały czas. Zaczął wyciągać kolce z palców, sycząc przy tym z bólu.

Nie traciłby tyle energii na narzekania, gdyby wiedział, że nie była to jedyna nieprzyjemna rzecz, jaka miała go spotkać tego dnia, który dopiero się rozpoczynał – czekały go bowiem dużo większe kłopoty!

Słońce nie zdążyło jeszcze wstać tego zimowego poranka, więc powietrze w wysokich warstwach chmur było naprawdę mroźne! Ale Bibi i Schubia nic sobie z tego nie robiły. Dwie młode czarownice były szczęśliwe. Żartując radośnie, przeleciały na miotłach ponad szczytami jodeł, minęły ogromne zaśnieżone pola i zamarznięte jeziora. Im dalej leciały, tym mniej śniegu spadało z nieba. A gdy Bibi i Schubia wreszcie dotarły do imponujących Mrocznych Gór, śnieg przestał padać.

– Zobacz! Widzę przed nami Grzbiet Czarownic! – zawołała Bibi. Zamrugała kilka razy i zasłoniła oczy dłonią, ponieważ poranne słońce wybrało sobie dokładnie ten moment, aby pojawić się nad pokrytymi śniegiem szczytami gór. Było to migoczące, lśniące widowisko.

– Wow! Czy tu nie jest pięknie? – spytała Schubia, podziwiając otaczający je krajobraz.

– Zdaje się, że widzę Walli! – zawołała Bibi, pokazując na najwyższy punkt ośnieżonego Szczytu Czarownic, na którym stała czarownica na nartach, czekając zgodnie z umową na dwie koleżanki. Bibi i Schubia wprost nie mogły uwierzyć własnym uszom, gdy Walli zaproponowała, że nauczy je jazdy zygzakiem, salta śnieżnej pszczoły i manewru kolca kaktusa. Dwie ostatnie akrobacje sprawiły, że Walli, znana narciarka, znalazła się na szczycie Narciarskiej Ligii Czarownic wiele lat temu.

Ale tak właśnie się stało poprzedniego wieczora! Gdy tylko o północy w Mrocznym Lesie zaczął padać śnieg i czarownice poczęły się wymieniać drobnymi podarunkami – jak to miały w zwyczaju – Walli obiecała dwóm młodym czarownicom, że urządzi im jednodniowy kurs szalonych narciarskich akrobacji.

– Jeśli chcecie, możemy się spotkać jutro! Świeży śnieg jest idealny na zjazd zygzakiem, potrójne salto śnieżnej pszczoły i manewr kolca kaktusa – powiedziała Walli przyjaciółkom. Bibi i Schubia nie posiadały się ze szczęścia. Oczywiście zgodziły się od razu, mimo że musiały wcześnie wstać po zaledwie kilku godzinach snu i przylecieć w Mroczne Góry w ciemności oraz mrozie. Nie chciały jednak, aby ominęła je taka wyjątkowa okazja.

– Juhu! Jesteśmy na miejscu! – zawołały Bibi i Schubia do czarownicy na nartach, podchodząc do lądowania w głębokim śniegu.

Ale Walli nie odpowiedziała na przywitanie. Nie uniosła nawet brwi! Patrzyła na nie tylko rozgniewanym wzrokiem i powiedziała ostro:

– Spodziewałam się, że będziecie punktualne!

– Ale przecież przyleciałyśmy na czas. Jesteśmy nawet dziesięć minut wcześniej – powiedziała Bibi, patrząc na zegarek.

– To nie ma nic do rzeczy. Poza tym nie mam ochoty stać dłużej na zimnie i nabawić się wszelkich możliwych chorób – narzekała stara czarownica.

Bibi i Schubia spojrzały na siebie pytająco. Co się dzisiaj stało z Walli? Zazwyczaj była w pogodnym nastroju.

Prawdę mówiąc, była znana z tego, że nawet w trudnej sytuacji potrafiła wydobyć z siebie dziarskie „Juhu!”. Czyżby wstała lewą nogą? A może z powodu swojego ponurego nastroju zapomniała włączyć światło? To by wyjaśniało, dlaczego Walli była ubrana w tak przedziwny strój.

Nie miała na sobie swojego stylowego stroju narciarskiego z jasnoróżowymi neonowymi paskami, tylko beżowy, podwójnie watowany kombinezon, który sprawiał, że wyglądała tak, jakby była cała obwiązana bandażami wypchanymi pianką. Kiedy Walii zauważyła ich zaskoczone miny, zapytała:

– Dlaczego tak dziwnie na mnie patrzycie? Przynajmniej jest mi ciepło!

– Ruszamy w drogę? – zapytała Schubia. Nie mogła się doczekać, żeby zacząć zjeżdżać ze zbocza.