Conan Ryzykant (5) ebook

 Robert E. Howard

L. Sprague de Camp

CONAN RYZYKANT

przekład

Zbigniew A. Królicki

Katowice 1992

Wydawnictwo ARES

Wydawnictwo PiK

The People of the Black Circle: pierwodruk we wrześniowym, październikowym i listopadowym numerze

Weird Tales, 1934.

The Slithering Shadow: pierwodruk we wrześniowym numerze Weird Tales, 1933.

Drums of Tonebalk. publikowane w tym tomie po raz pierwszy. W 1965 roku Glen Lord, agent literacki

Howarda, odkrył w jego papierach konspekt tego opowiadania oraz pobieżny szkic pierwszej połowy.

L. Sprague de Camp opracował tę pierwszą część i dopisał drugą.

The Pool oftbe Black One: pierwodruk w październikowym numerze Weird Tales, 1933

 WSTĘP

Robert Ervin Howard (1906 36) urodził się i przez większość życia mieszkał w Cross Plains w Teksasie. W ciągu swego krótkiego życia napisał wiele utworów zaliczanych do literatury popularnej: oprócz opowieści z Dzikiego Zachodu, sportowych, kryminalnych i przygodowych pisał również opowiadania fantasy. Z kilku cykli stworzonych przez Howarda największą popularnością cieszą się utwory, których bohaterem jest Conan. Ich akcja toczy się w wymyślonej przez autora Erze Hyboryjskiej, po zatonięciu Atlantydy, a przed początkiem naszej cywilizacji. Howard był urodzonym gawędziarzem, którego opowieści cechuje niedościgle żywa, barwna i ekscytująca akcja. Opowieści o Conanie są prawdziwymi perłami literatury przygodowej, podlanej mocnym i niepokojącym sosem sił nadprzyrodzonych.

Howard napisał ponad dwa tuziny dłuższych i krótszych opowiadań o Conanie. Osiemnaście z nich zostało wydane za życia pisarza. Kilka innych, od szkiców po kompletne rękopisy, odnaleziono w papierach Howarda w ciągu minionych dwudziestu lat. Miałem szczęście redagować te, które wydano, kończyć te, które były tylko częściowo napisane i przerabiać kilka innych, niepublikowanych opowiadań Howarda tak, aby pasowały do sagi o Conanie.

Jedno z opowiadań zawartych w tym tomie „Bębny Tombalku” zostało ostatnio odkryte przez Glenna Lorda agenta literackiego zarządzającego spuścizną po pisarzu w postaci szkicu i pobieżnie nakreślonego planu pierwszej części. Opierając się na tym szkicu, dokończyłem ów utwór. Pozostałe trzy opowiadania, oprócz paru drobnych zmian redakcyjnych, są w tej samej postaci, w jakiej pojawiły się w Weird Tales na początku lat trzydziestych.

O ile można to wyliczyć, Conan żył około dwanaście tysięcy lat temu. W tym czasie (według Howarda) zachodnią część największego z kontynentów zajmowały królestwa hyboryjskie. Składały się na nie liczne państwa założone trzy tysiące lat wcześniej przez najeźdźców z północy, Hyboryjczyków, na ruinach imperium zła Acheronu. Na południe od hyboryjskich królestw leżały swarliwe państwamiasta Shemu. Za Shemem drzemało starożytne, złowrogie królestwo Stygii. Zaś jeszcze dalej na południe, za pustyniami i sawannami, znajdowały się barbarzyńskie Czarne Królestwa.

Na północy leżały takie krainy jak Cymeria, Hyperborea, Vanaheim i Asgard. Zachodnie krańce kontynentu wzdłuż oceanu zamieszkiwali dzicy Piktowie. A na wschodzie kwitły wspaniałe królestwa hyrkańskie, z których najpotężniejszym był Turan.

Conan, olbrzymi zawadiaka z zapadłej Cymerii, jako młodzieniec przybył do Zamory, leżącej między krajami Hyboryjczyków a Turanem. Przez dwa lub trzy lata uprawiał profesję złodzieja w Zamorze, Koryntii i Nemedii. Zmęczony głodową egzystencją zaciągnął się jako najemnik do turańskiej armii. Przez następne dwa lata wiele podróżował, doskonaląc umiejętność konnej jazdy i posługiwania się łukiem.

W wyniku kłótni ze swoim dowódcą opuścił Turan. Po bezskutecznej pogoni za skarbem w Zamorze i po krótkiej wizycie w rodzinnych stronach, Cymeryjczyk kontynuował karierę najemnika w różnych hyboryjskich królestwach. W burzliwychjak zwykle okolicznościach zostaje przywódcą piratów grasujących u wybrzeży Kush, a tubylcy nadają mu imię Amra Lew. Po śmierci ukochanej towarzyszki pirackich wypraw Belit, barbarzyńca zostaje wodzem jednego z czarnych plemion. Później służył jako najemny żołnierz w Shemie i najdalej na południe wysuniętych państwach hyboryjskich.

Jeszcze później Conan pojawił się jako wódz kozaków kozaków bandy wyjętych spod prawa jeźdźców grasujących na stepach między ziemiami Hyboryjczyków a Turanem. Był kapitanem pirackiego statku na wielkim wewnętrznym Morzu Vilayet i wodzem Zuagirów z pustyń na południowym wschodzie. Porzuciwszy w stopniu kapitana armię króla Iranistanu, Conan przybywa do krainy rozpościerającej się u podnóża Gór Himelijskich — łańcucha oddzielającego Iranistan od Turanu i tropikalnego królestwa Vendhyai. W tym momencie rozpoczyna się niniejsza książka.

L. Sprague de Camp

 LUDZIE CZARNEGO KRĘGU

Robert E. Howard 

Odrzuciwszy propozycję Arshaka, następcy Kobada Szucha, aby wrócił na służbę Iranistanu i zajął obroną tego królestwa przed najazdami króla Yezdigerda z Yuranu, Conan jedzie na wschód, by wreszcie znaleźć się u podnóża gór Himelijskich, na północnej granicy Hendhyi. Po pewnym czasie zostaje wojennym wodzem Afgulisów, jednego z dzikich góralskich szczepów zamieszkujących te terytoria. Ma wówczas trzydzieści parę lat (trzydzieści trzy, żeby być ścisłym), jest w pełni sił fizycznych, a jego imię staje się znane w całym cywilizowanym i barbarzyńskim świecie, od Pustkowia Piktów po Khitaj. 

 1 Śmierć króla

Król Vendhyi umierał. Wśród parnej, gorącej nocy niosło się dudnienie świątynnych gongów i ryk konch. Słabe echo tego hałasu dochodziło do komnaty o złotym sklepieniu, w której Bunda Czand miotał się na aksamitnym posłaniu. Ciemna skóra króla lśniła od potu, a palce szarpały przetykaną złotem pościel. Był jeszcze młody; nie zraniono go włócznią, nie wsypano trucizny do wina. A jednak na skroniach nabrzmiały mu sine węzły żył, a oczy zasnuł cień zbliżającej się śmierci. U podium klęczały drżące niewolnice, a przy wezgłowiu stała siostra króla, Devi Yasmina, spoglądając nań z głęboką troską. Był z nią wazam, sędziwy szlachcic od dawna należący do królewskiego dworu.

Gdy daleki łomot bębnów dotarł do jej uszu, Yasmina gwałtownym ruchem podniosła głowę.

— Ach, ci kapłani i cała ta wrzawa! — wykrzyknęła z gniewem i rozpaczą. — Są tak samo bezradni jak medycy! On umiera i nikt nie wie dlaczego. Umiera, a ja stoję tu bezradna, ja, która puściłabym z dymem całe miasto i przelała krew tysięcy, aby go ocalić!

— Nie znalazłabyś w Ayodhyi człowieka, który nie chciał by umrzeć zamiast niego, gdyby to było możliwe, Devi — odparł wazam. — Ta trucizna...

— Mówię ci, że to nie trucizna! — krzyknęła. — Od dziecka był strzeżony tak dobrze, że najzręczniejsi truciciele Wschodu nie zdołali go dosięgnąć. Pięć czaszek bielejących na Wieży Latawców dowodzi, że próbowano daremnie. Dobrze wiesz, że mamy dziesięciu mężczyzn i dziesięć kobiet, których jedynym obowiązkiem jest kosztowanie jego wina i potraw, a jego komnaty strzeże pięćdziesięciu strażników tak jak w tej chwili. Nie, to nie trucizna to czary. Okropna klątwa...

Umilkła, bo król przemówił; jego posiniałe wargi nie poruszyły się, a w szklistych oczach nie pojawił się nawet przebłysk świadomości, lecz jego głos wzniósł się w upiornym wołaniu, niewyraźnym i cichym, jakby wzywał ją z niezgłębionych, smaganych wiatrem otchłani.

— Yasmino! Yasmino! Siostro moja, gdzie jesteś? Nie mogę cię znaleźć. Wszędzie ciemność i wycie wichrów!

— Bracie! — zawołała Yasmina, konwulsyjnym ruchem chwytając bezwładną dłoń. — Jestem tu! Czy mnie nie poznajesz?

Urwała, widząc zupełną obojętność malującą się na twarzy króla. Z jego ust wydobył się słaby, nieartykułowany jęk. Niewolnice u stóp podium zaskomliły ze strachu, a Yasmina rozdzierała szaty w udręce.

W innej części miasta pewien człowiek spoglądał zza ażurowej kraty balkonu na długą ulicę oświetloną ponurym blaskiem dymiących pochodni, ukazującym zwrócone ku niebu ciemne twarze o lśniących białkach oczu. Z tysięcy ust dobywało się przeciągłe zawodzenie.

Mężczyzna wzruszył szerokimi ramionami i wrócił do komnaty o pokrytych arabeskami ścianach. Był wysoki, dobrze zbudowany i odziany w kosztowny strój.

— Król jeszcze nie umarł, ale już słychać żałobne pienia — rzekł do innego mężczyzny, który ze skrzyżowanymi nogami siedział na macie w kącie pokoju. Ten drugi miał na sobie brązową togę z wielbłądziej wełny, sandały i zielony turban. Popatrzył obojętnie na mówiącego.

— Ludzie wiedzą, że nie doczeka świtu — odparł.

Pierwszy obrzucił go przeciągłym, badawczym spojrzeniem.

— Nie mogę pojąć — powiedział — dlaczego musiałem tak długo czekać, by twoi panowie uderzyli. Skoro mogli zabić króla teraz, dlaczego nie mogli tego zrobić kilka miesięcy wcześniej?

— Nawet sztuką, którą ty zwiesz magią, rządzą kosmiczne prawa — odparł człowiek w zielonym turbanie. — Gwiazdy kierują takimi działaniami tak samo jak innymi sprawami. Nawet moi panowie nie są w stanie tego zmienić. Dopóki gwiazdy nie znalazły się we właściwym położeniu, nie mogli rzucić czaru.

Długim, brudnym paznokciem kreślił konstelacje na marmurowych płytach podłogi.

— Pozycja Księżyca wróży nieszczęście królowi Vendhyi; zamieszanie wśród gwiazd, Żmija w Domu Słonia. Przy takim położeniu niewidoczni strażnicy opuszczają duszę Bundy Czanda. W niewidzialnych królestwach droga staje otworem i kiedy udało się znaleźć punkt kontaktu, posłano nią potężne siły.

— Punkt kontaktu? — dociekał drugi mężczyzna. — Masz na myśli ten kosmyk włosów Bundy Czanda?

— Tak. Wszystkie części ludzkiego ciała pozostają ze sobą w styczności, złączone nierozerwalnymi więzami. Kapłani Asury od dawna to podejrzewali, tak więc obcięte paznokcie, włosy i inne resztki pochodzące od członków królewskiej rodziny są przezornie spopielane, a popiół ukrywany starannie. Jednak na usilne błagania księżniczki Kosali, która nieszczęśliwie się w nim zakochała, Bunda Czand podarował jej na pamiątkę kosmyk swych długich, czarnych włosów. Kiedy moi panowie zadecydowali o losie króla, ten kosmyk został skradziony ze złotego, wysadzanego klejnotami pudełka, które księżniczka trzyma w nocy pod poduszką, a na jego miejsce podłożono inny, tak podobny, że nie zauważyła różnicy. Później prawdziwy kosmyk przebył wraz z karawaną wielbłądów długą, długą drogę do Peszchauri i przez przełęcz Zaibar, aż dotarł do rąk tych, do których miał dotrzeć.

— Zwykły kosmyk włosów — mruknął szlachcic.

— Dzięki któremu można duszę wydobyć z ciała i pociągnąć w bezkresną otchłań mroku — rzekł człowiek siedzący na macie.

Szlachcic przyglądał mu się z ciekawością.

— Nie wiem, czy jesteś człowiekiem, czy demonem, Khemso — powiedział w końcu. — Mało kto z nas jest tym, na kogo wygląda. Mnie Kszatrijasi znają jako Kerima Szacha, księcia z Iranistanu, a jestem takim samym przebierańcem jak inni. Tak czy inaczej, wszyscy ludzie są zdrajcami, a połowa z nich nie wie nawet, komu służy. Ja przynajmniej nie mam takich wątpliwości, bo służę królowi Turanu, Yezdigerdowi.

— A ja Czarnym Wróżbitom z Yimshy — rzekł Khemsa — i moi panowie są potężniejsi od twego króla, swoją sztuką bowiem dokonali tego, czego on ze swymi stoma tysiącami zbrojnych nie zdołał dokazać.

Żałosne jęki Vendhyan wznosiły się pod rozgwieżdżone niebo i ośli ryk konch przeszywał parne ciemności nocy.

W pałacowych ogrodach światła pochodni odbijały się w polerowanych hełmach, wygiętych mieczach i wysadzanych złotem napierśnikach. Wszyscy szlachetnie urodzeni wojownicy Ayodhyi zebrali się w wielkim pałacu lub wokół niego, a przy każdej z niskich, łukowatych bram i przy każdych drzwiach stało na straży pięćdziesięciu łuczników ze strzałami na cięciwach. Lecz Śmierć kroczyła przez królewski pałac i nikt nie mógł powstrzymać jej cichego pochodu.

W komnacie o złotym sklepieniu król krzyknął ponownie, dręczony paroksyzmami okropnego bólu. Jego głos był znów słaby i daleki. Devi pochyliła się nad nim, drżąc z lęku spowodowanego czymś gorszym niż groza śmierci.

— Yasmino! — rozległ się znowu ten stłumiony, pełen cierpienia okrzyk z niezgłębionych otchłani. — Pomóż mi! Jestem tak daleko od domu! Czarnoksiężnicy zaciągnęli moją duszę w smagane wichrem ciemności. Usiłują przerwać srebrną nić, która wiąże mnie z umierającym ciałem. Kłębią się wokół. Ich ręce są niczym szpony, a ich oczy są czerwone jak ognie jarzące się w mroku. Och, ocal mnie, siostro! Ich dotyk pali mnie jak ogień! Zniszczą moje ciało i zgubią moją duszę! Cóż to przywiedli przede mnie? Och!

Słysząc bezgraniczne przerażenie w jego głosie, Yasmina krzyknęła przeraźliwie i przypadła mu do piersi w bezmiernej udręce. Ciałem króla wstrząsnęły straszliwe skurcze; z wykrzywionych warg popłynęła piana, a zaciskające się spazmatycznie palce zostawiły sine ślady na ramionach dziewczyny. Jednak jego oczy straciły szklisty wyraz, jakby wiatr rozwiał na chwilę zasnuwającą je mgłę, i król spojrzał przytomnie na siostrę.

— Bracie! — załkała. — Bracie...

— Spiesz się! — jęknął, a jego słabnący głos brzmiał całkiem rozumnie. — Znam już przyczynę mojej zguby. Odbyłem daleką podróż i zrozumiałem wszystko. To czarnoksiężnicy z Himelii rzucili na mnie czar. Wydobyli moją duszę z ciała i zabrali ją daleko, do kamiennej komnaty. Tam próbują zerwać srebrną nić życia i uwięzić moją duszę w ciele ohydnego potwora, którego przywiodły z piekieł ich zaklęcia. Ach! Czuję ich siłę! Twój płacz i uścisk twych palców sprowadziły mnie z powrotem, ale tylko na chwilę. Moja dusza wciąż trzyma się ciała, lecz ta więź słabnie. Szybko zabij mnie, zanim na zawsze uwiężą mnie w tej otchłani!

— Nie mogę! — szlochała, bijąc się w piersi.

— Szybko, nakazuję ci! — w słabnącym szepcie pojawił się dawny władczy ton. — Zawsze byłaś mi posłuszną... usłuchaj ostatniego rozkazu! Wyślij mą czystą duszę na łono Asury! Spiesz się, bo inaczej skażesz mnie na wieczny pobyt w ciele obrzydliwej poczwary! Zabij mnie, nakazuję ci! Zabij!

Z rozpaczliwym krzykiem Yasmina wyrwała zza pasa nabijany drogimi kamieniami sztylet i zatopiła go po rękojeść w piersi brata. Król wyprężył się, a po chwili jego ciało zwiotczało; ponury uśmiech wykrzywił martwe wargi. Yasmina rzuciła się na pokrytą matami z sitowia posadzkę, tłukąc w nią zaciśniętymi pięściami. Na zewnątrz ryczały konchy i grzmiały gongi, a kapłani ranili swe ciała miedzianymi nożami.

 2 Barbarzyńca z Gór

Czunder Szan, gubernator Peszchauri, odłożył złote pióro i uważnie odczytał list, który właśnie napisał na pergaminie opatrzonym pieczęcią swego urzędu. Rządził w Peszchauri od tak dawna jedynie dzięki temu, że ważył każde słowo, zanim je wypowiedział czy napisał. Niebezpieczeństwo rodzi rozwagę, a tylko ludzie ostrożni żyli długo w tym dzikim kraju, gdzie rozpalone równiny Vendhyi stykały się z poszarpanymi turniami Himelii. Godzina jazdy na zachód lub północ wystarczała, by przekroczyć granicę i znaleźć się w Górach, gdzie rządziło prawo pięści i noża.

Gubernator był w komnacie sam. Siedząc za bogato rzeźbionym, inkrustowanym mahoniowym stołem, widział przez szerokie, otwarte dla ochłody okno kwadrat granatowego nieba, usianego wielkimi, białymi gwiazdami. Blanki przylegającego do okna muru rysowały się ledwie widoczną, czarną linią, a dalsze strzelnice i ambrazury ginęły na tle rozgwieżdżonego nieba. Forteca gubernatora stała poza murami miasta, strzegąc wiodącej do niego drogi. Wietrzyk poruszający gobelinami przynosił z ulic Peszchauri słabe odgłosy życia urywki jękliwej pieśni lub cichy brzęk cytry.

Gubernator powoli przeczytał to, co napisał, osłaniając dłonią oczy przed światłem mosiężnego kaganka i bezgłośnie poruszając wargami. Czytając, słyszał stuk końskich kopyt za barbakanemi ostre staccato głosu wartownika, żądającego podania hasła. Skupiony nad listem, nie zwrócił na to uwagi. Pismo było skierowane do wazama Vendhyi na królewskim dworze w Ayodhyi i po zwyczajowych pozdrowieniach brzmiało następująco:

„Niechaj Waszej Ekscelencji będzie wiadomo, że wiernie wypełniam instrukcje Waszej Ekscelencji. Tych siedmiu górali zamknąłem w dobrze strzeżonym tutejszym więzieniu i ustawicznie ślę wieści w góry, iż oczekuję, że ich wódz przybędzie osobiście pertraktować o ich uwolnienie. Jednak on, jak do tej pory, nie uczynił żadnego posunięcia z wyjątkiem rozpowszechniania wieści, że jeżeli nie zostaną wypuszczeni, to spali Peszchauri i proszę Waszą Ekscelencję o wybaczenie pokryje sobie siodło moją skórą. Jest zdolny do podjęcia takiej próby, tak więc potroiłem straże na murach. Człowiek ten nie pochodzi z Gulistanu. Nie mogę przewidzieć, co zrobi. Skoro jednak takie jest życzenie Devi...”

Gubernator zerwał się z fotela i w jednej chwili stanął przy łukowatych drzwiach. Sięgnął po zakrzywiony miecz, spoczywający w ozdobnej pochwie na stole. Zastygł w tym geście.

Osobą, która weszła tak niespodziewanie, była kobieta. Jej muślinowe szaty nie zakryły kosztownych ozdób, jak również gibkości i piękna kształtnego, smukłego ciała. Na jej falujących włosach, opasanych potrójnym warkoczem i ozdobionych złotym półksiężycem, upięta była przejrzysta woalka, opadająca poniżej piersi. Czarne oczy spojrzały zza woalu na zdumionego gubernatora, a biała dłoń stanowczym ruchem odsłoniła twarz.

— Devi!

Gubernator przyklęknął na jedno kolano, ale zdziwienie i zaskoczenie popsuły efekt tego uroczystego hołdu. Gestem nakazała mu wstać. Pospiesznie zaprowadził ją do fotela z kości słoniowej, przez cały czas pochylony w głębokim ukłonie. Jednak jego pierwsze słowa były słowami nagany.

— Wasza Wysokość! To w najwyższym stopniu nierozsądne! Na granicy jest niespokojnie. Nieustanne napady z gór. Czy Wasza Wysokość przybyła z liczną świtą?

— Pokaźny orszak towarzyszył mi do Peszchauri — odparła. — Tam zostawiłam moich ludzi i ruszyłam do fortu z dworką imieniem Gitara.

Czunder Szan jęknął ze zgrozą.

— Devi! Nie pojmujesz niebezpieczeństwa. O godzinę jazdy stąd góry roją się od barbarzyńców, którzy z morderstw i gwałtów uczynili sobie profesję. Zdarzało się, że na drodze między miastem a fortecą porywano kobiety i zabijano mężczyzn. Peszchauri to nie południowa prowincja...

— Jednak jestem tu, cała i zdrowa — przerwała mu z lekkim zniecierpliwieniem. — Pokazałam mój sygnet strażnikowi przy bramie oraz temu, który stoi przed twoimi drzwiami; pozwolili mi wejść bez zapowiedzi, nie znając mnie, ale podejrzewając, że jestem tajnym kurierem z Ayodhyi. Nie traćmy już czasu. Masz jakieś wieści od wodza barbarzyńców?

— Żadnych prócz gróźb i przekleństw, Devi. Jest ostrożny i podejrzliwy. Uważa, że to pułapka, i chyba trudno go o to winić. Kszatrijasi nie zawsze dotrzymywali obietnic składanych ludziom gór.

— On musi przyjąć moje warunki! — przerwała mu Yasmina, zaciskając pięści, aż zbielały jej palce.

— Nie rozumiem — gubernator potrząsnął głową. — Kiedy udało mi się pojmać tych siedmiu górali, powiadomiłem o ich schwytaniu wazama jak każę zwyczaj, i wtedy, zanim zdążyłem ich powiesić, przyszedł rozkaz, by się z tym wstrzymać i porozumieć się z ich wodzem. Tak też uczyniłem, ale on, jak już mówiłem, zachowuje rezerwę. Ci ludzie należą do plemienia Afgulisów, ale on jest przybyszem z Zachodu i zwą go Conanem. Zagroziłem, że powieszę ich jutro o świcie, jeżeli nie przyjdzie.

— Świetnie! — wykrzyknęła Devi. — Dobrze się spisałeś. Powiem ci, dlaczego wydałam takie rozkazy. Mój brat... — powiedziała zduszonym głosem i urwała. Gubernator pochylił głowę w zwyczajowym geście szacunku dla zmarłego monarchy. — Król Vendhyi padł ofiarą czarów. Poprzysięgłam, że poświęcę życie, by ukarać jego morderców. Umierając, naprowadził mnie na ślad, za którym poszłam. Przeczytałam Księgę ze Skelos i rozmawiałam z bezimiennymi pustelnikami z jaskiń Jhelai. Dowiedziałam się, jak i przez kogo został zamordowany. Zrobili to Czarni Wróżbici z Góry Yimsha.

— Asuro! — szepnął pobladły Czunder Szan.

Przeszyła go wzrokiem.

— Boisz się ich?

— Kto się ich nie obawia, Wasza Wysokość? — odparł. — To demony żyjące w bezludnych górach za przełęczą Zaibar. Jednak legendy mówią, że oni rzadko wtrącają się w sprawy zwykłych śmiertelników.

— Nie wiem, dlaczego zabili mojego brata — powiedziała — ale przysięgłam na ołtarzu Asury, że ich zniszczę! Potrzebuję pomocy górali. Bez nich kszatrijaska armia nigdy nie dotrze na Yimshę.

— Tak — mruknął Czunder Szan. — To szczera prawda. Musielibyśmy walczyć o każdą piędź ziemi, a górale zrzucaliby na nas głazy z każdego wzniesienia i podrzynali nam gardła w każdej dolinie. Niegdyś Turańczycy przedarli się przez Himelię, lecz ilu z nich powróciło do Khurusunu? Niewielu z tych, którzy uszli kszatrijaskim mieczom, kiedy król, twój brat, rozbił ich jazdę nad rzeką Dżumda, znów ujrzało Sekunderam.

— Zatem muszę podporządkować sobie nadgraniczne plemiona — powiedziała. — Ludzi, którzy znają drogę na Yimshę…

— Ale oni obawiają się Czarnych Wróżbitów i unikają tej przeklętej góry — przerwał jej gubernator

      — Czy ich wódz, Conan, też się boi Wróżbitów? — spytała.

— No, jeżeli o tym mowa — mruknął gubernator — to wątpię, czy istnieje coś, czego ten wcielony diabeł się boi.

— Tak też mi mówiono. A więc to on jest człowiekiem, o którego mi chodzi. Pragnie uwolnić swych siedmiu ludzi. Bardzo dobrze; ceną za to będą głowy Czarnych Wróżbitów!

Ostatnie słowa wypowiedziała głosem przepojonym nienawiścią, a jej ręce mimowolnie zacisnęły się w pięści. Stojąc z dumnie uniesioną głową i falującymi piersiami wyglądała jak uosobienie pasji.

Gubernator ponownie przyklęknął, wiedząc w swojej mądrości, że kobieta miotana taką burzą uczuć jest równie niebezpieczna dla wszystkich wokół, jak rozdrażniona kobra.

— Będzie tak, jak Wasza Wysokość sobie życzy — rzekł, a kiedy ochłonęła trochę, wstał i odważył się wypowiedzieć słowa ostrzeżenia: — Nie mogę przewidzieć, co uczyni Conan. Górale zawsze byli niespokojni, a mam powody, by wierzyć, że turańscy emisariusze podżegają ich do napadów na nasze ziemie. Jak Wasza Wysokość wie, Turańczycy założyli na północy Sekunderam i inne miasta, chociaż górskie plemiona wciąż nie są podbite. Król Yezdigerd od dawna pożądliwie spogląda na południe i być może zamierza osiągnąć zdradą to, czego nie udało mu się dokonać siłą. Przyszło mi na myśl, że ten Conan może być jednym z jego szpiegów.

— Zobaczymy — odparła. — Jeżeli miłuje swoich ludzi, zjawi się o świcie pod bramą, by rokować. Spędzę tę noc w fortecy. Przyjechałam do Peszchauri w przebraniu, a moją świtę ulokowałam w gospodzie, nie w pałacu. Oprócz nich tylko ty wiesz o moim przybyciu.

— Odprowadzę Waszą Wysokość na kwaterę — powiedział gubernator.

Kiedy wyszli na korytarz, skinął na stojącego przed drzwiami wartownika, który oddawszy honory ruszył za nimi. Przed gabinetem czekała też dworka, zawoalowana tak samo jak jej pani. Cała czwórka poszła szerokim, krętym korytarzem, oświetlonym płomieniami kopcących pochodni. Dotarli do pomieszczeń przeznaczonych dla wizytujących notabli głównie generałów i wicekrólów, bo dotychczas nikt z królewskiej rodziny nie zaszczycił jeszcze fortecy swą obecnością. Czunder Szan miał niepokojące wrażenie, że pomieszczenie nie jest odpowiednie dla tak wysoko postawionej osobistości jak Devi, i chociaż starała się, by w jej obecności czuł się swobodnie, był zadowolony, gdy go odprawiła. Wyszedł, kłaniając się nisko. Całą służbę, jaka była w forcie, wezwał, by zatroszczyła się o gościa i chociaż nie zdradził, kim jest przybyła postawił przed jej drzwiami oddział oszczepników, a wśród nich wojownika, który pilnował jego własnej komnaty. Zaaferowany, zapomniał zastąpić go innym żołnierzem.

Nie minęła długa chwila od odejścia gubernatora, gdy Yasmina przypomniała sobie o pewnej sprawie, którą chciała z nim przedyskutować. Chodziło o niejakiego Kerima Szacha, szlachcica z Iranistanu, który przed przybyciem na dwór w Ayodhyi mieszkał przez jakiś czas w Peszchauri. Niejasne podejrzenia co do tego człowieka podsyciła jego obecność w Peszchauri. Yasmina zastanawiała się, czy Kerim-Szach nie śledził jej od Ayodhyi. Będąc rzeczywiście niezwykłą Devi, nie wezwała gubernatora do siebie, lecz wyszła na korytarz i pospieszyła do jego gabinetu.

Czunder Szan wszedłszy do pokoju, zamknął drzwi i zbliżył się do stołu. Wziął list, który napisał był do wazama, i podarł go na kawałki. Zaledwie skończył, usłyszał cichy szmer na parapecie za oknem. Podniósł wzrok i na tle rozgwieżdżonego nieba dostrzegł niewyraźną sylwetkę. Do komnaty wskoczył jakiś człowiek. W świetle kaganka błysnęło długie ostrze.

— Sza! — ostrzegł go głos. — Nie rób hałasu, bo wyślę diabłu wspólnika!

Gubernator opuścił rękę wyciągniętą po leżący na stole miecz. Znał straszliwą szybkość górali i zręczność, z jaką posługiwali się zaibarskimi kindżałami.

Napastnik. był wysokim mężczyzną, silnie zbudowanym i zwinnym zarazem. Miał na sobie strój górala, lecz jego posępne rysy i płonące niebieskie oczy nie pasowały do ubioru. Czunder Szan nigdy nie widział kogoś takiego; intruz z pewnością nie należał do żadnej ze wschodnich ras musiał być barbarzyńcą z dalekiego Zachodu. Jednak jego zachowanie zdradzało naturę równie dziką i nieposkromioną, jak natura długowłosych górali zamieszkujących wyżyny Gulistanu.

— Przychodzisz po nocy jak złodziej — skomentował gubernator, odzyskując trochę pewności siebie, chociaż pamiętał, że w zasięgu głosu nie ma strażników. Jednak góral nie mógł o tym wiedzieć.

— Wdrapałem się na mur bastionu — warknął intruz. — Wartownik w samą porę wystawił głowę nad blanki, tak że mogłem w nią stuknąć rękojeścią kindżału.

— Jesteś Conan?

— A któż by inny? Wysyłałeś wieści, że chcesz, abym przybył i paktował z tobą. No więc, na Kroma, przybyłem! Trzymaj się z dala od stołu albo wypruję ci flaki!

— Chcę tylko usiąść — odparł gubernator, ostrożnie opadając na fotel z kości słoniowej, który odsunął od stołu. Conan bez przerwy krążył po pokoju, podejrzliwie spoglądając w kierunku drzwi i próbując kciukiem ostrza swego metrowego kindżału. Stąpał zupełnie inaczej niż Afgulisi i nie wdając się we wschodnie subtelności, powiedział z szorstką bezpośredniością:

— Masz siedmiu moich ludzi. Odmówiłeś przyjęcia okupu, jaki zaofiarowałem. Czego, do diabła, chcesz?

— Porozmawiajmy o warunkach — odparł ostrożnie.

— Warunkach? — W głosie przybysza pojawiła się niebezpieczna, gniewna nuta. — O co ci chodzi? Czyż nie zaproponowałem ci złota?

Czunder Szan roześmiał się.

— Złota? W Peszchauri jest więcej złota, niż widziałeś na oczy.

— Jesteś kłamcą — odparował Conan. — Widziałem suk złotników w Khurusunie.

— No, więcej, niż widział ktokolwiek z Afgulisów — poprawił się Czunder Szan. — A to tylko kropla w morzu bogactw Vendhyi. Dlaczego mielibyśmy pożądać złota? Większą korzyść przyniosłoby nam powieszenie tych siedmiu złodziei.

Conan zaklął siarczyście; mięśnie jego brązowych ramion napięły się jak postronki, a długa klinga zadrżała w zaciśniętej dłoni.

— Rozłupię twoją czaszkę jak dojrzały melon!

W oczach górala pojawił się wściekły błysk, lecz gubernator tylko wzruszył ramionami, chociaż nie odrywał oczu od lśniącego ostrza.

— Bez trudu możesz mnie zabić, a pewnie i umknąć. Jednak to nie pomoże tym siedmiu więźniom. Moi ludzie niechybnie powiesiliby ich. A przecież to naczelnicy Afgulisów.

— Wiem o tym — warknął Conan. — Całe plemię ujada na mnie jak stado wilków, że nie staram się ich uwolnić. Powiedz jasno, czego chcesz, bo na Kroma! jeżeli nie będzie innego sposobu, skrzyknę hordę i poprowadzę ją pod same bramy Peszchauri!

Widząc gniewny błysk w jego oczach, Czunder Szan nie wątpił, że ten stojący przed nim z bronią w ręku barbarzyńca jest do tego zdolny. Gubernator nie wierzył, by nawet najliczniejsza horda górali zdołała zdobyć miasto, ale wcale nie pragnął spustoszenia swej prowincji.

— Jest pewna misja, którą musisz wypełnić — powiedział, dobierając słowa tak ostrożnie, jakby to były brzytwy. — Musisz...

Conan wykrzywił wargi w wilczym grymasie; odskoczył w tył i odwrócił się twarzą do drzwi. Jego wyostrzone ucho pochwyciło cichy szmer zbliżających się kroków. W tej samej chwili drzwi otworzyły się gwałtownie i do komnaty wkroczyła smukła postać w jedwabiach. Zamknęła drzwi za sobą i stanęła jak wryta na widok górala.

Czunder Szan zerwał się z fotela; serce podeszło mu do gardła.

— Devi! — krzyknął bezwiednie, tracąc na moment głowę.

— Devi! — powtórzył jak echo barbarzyńca.

Gubernator dostrzegł błysk w oku Conana i pojął jego zamiary. Krzyknął rozpaczliwie i chwycił za miecz, lecz góral poruszał się z niszczycielską gwałtownością huraganu. Rzucił się na gubernatora i uderzywszy rękojeścią kindżału powalił go na podłogę, po czym muskularnym ramieniem zagarnął oniemiałą Yasminę i skoczył do okna. Czunder Szan, rozpaczliwie próbując się podnieść, przez chwilę widział go na tle nieba, wśród łopoczących jedwabnych spódnic i machających rozpaczliwie kończyn schwytanej.

— Spróbuj teraz powiesić moich ludzi! — warknął triumfalnie Conan, skoczył na blanki i zniknął. Gubernator usłyszał przeraźliwy krzyk Yasminy.

— Straż! Straż! — wrzasnął gubernator.

Wstał i słaniając się, podbiegł do drzwi. Otworzył je i wytoczył się na korytarz. Echo niosło jego krzyki po korytarzach, sprowadzając wojowników, którzy wytrzeszczali oczy na widok gubernatora trzymającego się za rozbitą, zakrwawioną głowę.

— Wyprowadzić jazdę! — ryczał. — Porwanie!

Mimo przerażenia pozostało mu jeszcze dość rozsądku, by nie wyjawiać całej prawdy. Stanął jak wryty, słysząc tętent kopyt za oknem, rozpaczliwe wrzaski dziewczyny i triumfalny okrzyk barbarzyńcy.

Pognał schodami w dół, a za nim pobiegli zdumieni strażnicy. Na fortecznym dziedzińcu zawsze stacjonował oddział jazdy, w każdej chwili gotowych wyruszyć w pole. Czunder

Szan osobiście poprowadził szwadron w pościg za zbiegiem, chociaż w głowie kręciło mu się tak mocno, że musiał oburącz trzymać się łęku siodła. Nie zdradził, kim była porwana, powiedział jedynie, że szlachcianka nosząca królewski sygnet została uprowadzona przez wodza Afgulisów. Wprawdzie porywacz zniknął im z oczu razem ze swoją ofiarą, wiedzieli jednak, którędy pojedzie drogą wiodącą wprost do wylotu doliny Zaibar. Noc była bezksiężycowa; przyćmione światło gwiazd ukazywało stojące wzdłuż drogi chaty wieśniaków. Czarne kontury fortecznych bastionów i wież Peszchauri zostały za plecami jadących. Daleko przed nimi wznosiły się czarne ściany gór Himelii.

 3 Khemsa używa czarów

W rozgardiaszu, jaki zapanował w fortecy, gdy strażników wezwano do broni, nikt nie zauważył, że towarzysząca Devi dworka wyślizgnęła się przez wielką bramę i zniknęła w ciemnościach. Podkasawszy wysoko spódnice pobiegła do miasta. Nie podążyła drogą, lecz na skróty, przez pola i pagórki, omijając płoty i przeskakując przez rowy irygacyjne z wprawą wyćwiczonego biegacza. Zanim dotarła do murów Peszchauri, tętent koni pościgu ucichł za wzgórzami. Dziewczyna nie podeszła do wielkich wrót, przy których oparci na włóczniach wartownicy wytężali wzrok, wpatrując się w ciemność i zastanawiając się nad przyczyną panującego w forcie zamieszania. Poszła wzdłuż muru, aż dotarła do miejsca, z którego mogła zobaczyć wznoszącą się nad blankami wieżę. Wtedy przytknęła dłonie do ust i wydała cichy, niesamowity i dziwnie przenikliwy okrzyk.

Prawie natychmiast zza ambrazury wychyliła się czyjaś głowa i spuszczona lina zakołysała się na murze. Dziewczyna złapała sznur, włożyła nogę w pętlę, na końcu pomachała ręką. Szybko i gładko wciągnięto ją na pionową, kamienną ścianę. Już po chwili wgramoliła się na blanki i stanęła na płaskim dachu domu zbudowanego przy murze otaczającym Peszchauri. Przy otwartej klapie mężczyzna w todze z wielbłądziej wełny spokojnie zwijał linę, niczym nie okazując, by wciągnięcie dorosłej kobiety na piętnastometrową ścianę przyszło mu z trudem.

— Gdzie Kerim-Szach? — wysapała, zdyszana po długim biegu.

— Śpi na dole. Przynosisz wieści?

— Conan porwał Devi z fortecy i zabrał ją w góry! — wypaliła, niemal połykając słowa w pośpiechu.

Twarz Khemsy nie zdradzała żadnych uczuć; kiwnął tylko owiniętą turbanem głową i powiedział:

— Kerim-Szach będzie zadowolony, kiedy się o tym dowie.

— Czekaj! — Dziewczyna zarzuciła mu ręce na szyję. Dyszała ciężko, nie tylko z wysiłku. Jej oczy płonęły w mroku jak dwa czarne diamenty. Uniesioną w górę twarz przysunęła do twarzy Khemsy, który wprawdzie przyjął jej uścisk, ale nie odwzajemnił go.

— Nie mów nic Hyrkańczykowi! — wysapała. — Wykorzystajmy tę wiadomość dla siebie! Gubernator i jego ludzie pojechali w góry, ale równie dobrze mogliby ścigać ducha. Czunder Szan nie powiedział nikomu, że to Devi została porwana. Oprócz nas nikt w Peszchauri i w forcie o tym nie wie.

— Jaki z tego pożytek dla nas? — rozważał mężczyzna. — Moi panowie wysłali mnie z Kerimem Szachem, abym dopomagał mu w każdy...

— Dopomóż sobie! — krzyknęła z pasją. — Zrzuć to jarzmo!

— Chcesz powiedzieć... Mam okazać nieposłuszeństwo moim panom? — wyjąkał i przytulona do niego dziewczyna poczuła, że zimny dreszcz wstrząsa całym jego ciałem.

— Tak! — potrząsnęła nim wściekle. — Ty też jesteś czarodziejem! Dlaczego masz być niewolnikiem, używać swej mocy tylko po to, by wynosić innych? Użyj swej sztuki dla siebie!

— Nie wolno mi! — Khemsa dygotał jak w febrze. — Nie należę do Czarnego Kręgu. Tylko na rozkaz moich panów ośmielam się korzystać z wiedzy, jaką dzięki nim posiadłem.

— Ale możesz ją wykorzystać! — przekonywała go namiętnie. — Zrób, o co proszę! To oczywiste, że Conan porwał Devi, aby trzymać ją jako zakładniczkę i wymienić na siedmiu naczelników uwięzionych przez gubernatora. Zabij ich, żeby Czunder Szan nie mógł posłużyć się nimi do wykupienia Devi. Potem udamy się w góry i odbierzemy ją Afgulisom. Noże nie pomogą im przeciw twoim czarom. Weźmiemy okup; skarby vendhyańskich królów będą nasze, a kiedy będziemy je mieli, okpimy Kszatrijasów i sprzedamy Devi królowi Turanu. Będziemy bogatsi niż w najśmielszych marzeniach! Będziemy mogli opłacić wojowników. Zajmiemy Korbul, wypędzimy Turańczyków z gór i wyślemy nasze wojska na południe. Zostaniemy władcami imperium!

Khemsa też zaczął dyszeć, trzęsąc się jak liść w jej uścisku; wielkie krople potu spływały mu po poszarzałej twarzy.

— Kocham cię! — krzyknęła dziko, wijąc się w jego ramionach, ściskając go mocno i gwałtownie nim potrząsając. — Uczynię cię królem! Z miłości do ciebie zdradziłam swoją panią ty z miłości do mnie zdradź swoich mistrzów! Czemu obawiasz się Czarnych Wróżbitów? Kochając mnie, już złamałeś jedno z ich praw! Złam pozostałe! Jesteś równie potężny jak oni!

Nawet człowiek z lodu nie wytrzymałby żaru namiętności i pasji bijącego z jej ust. Z nieartykułowanym okrzykiem Khemsa przycisnął dziewczynę do siebie, odchylając jej głowę w tył i zasypując gradem pocałunków.

— Zrobię to! — powiedział ochrypłym z emocji głosem. Chwiał się jak pijany. — Moc, którą obdarzyli mnie moi mistrzowie, posłuży mnie, nie im! Będziemy władać światem...

— Chodź więc! — uwolniwszy się delikatnie z jego objęć, złapała go za rękę i pociągnęła w kierunku otworu w dachu. — Najpierw musimy się upewnić, że gubernator nie wymieni tych siedmiu Afgulisów na Devi.

Khemsa poszedł za nią jak w transie; zeszli po drabinie i znaleźli się w niewielkiej komnacie. Kerim-Szach leżał nieruchomo na łożu, osłaniając twarz zgiętym ramieniem, jakby raziło go łagodne światło mosiężnej lampy. Dziewczyna złapała Khemsę za rękę i szybkim gestem przesunęła dłonią po swojej szyi. Khemsa uniósł dłoń, lecz zaraz wyraz jego twarzy zmienił się. Potrząsnął głową.

— Jadłem jego sól — mruknął. — Poza tym on nam nie może przeszkodzić.

Wyszedł z dziewczyną przez drzwi prowadzące na wąskie, kręte schody. Gdy lekkie kroki ucichły, Kerim-Szach podniósł się z łoża. Otarł pot z czoła. Nie lękałby się pchnięcia nożem, ale Khemsy bał się jak jadowitego gada.

— Ludzie spiskujący na dachach powinni pamiętać o ściszaniu głosu — mruknął. — Khemsa zwrócił się przeciw swoim panom, a ponieważ tylko przez niego mogłem się z nimi porozumiewać, nie mogę już liczyć na ich pomoc. Od tej pory będę działał na własną rękę.

Wstał, szybko podszedł do stołu, wyjął zza pasa pióro i pergamin, po czym skreślił kilka zwięzłych zdań:

Do Kosru Chana, gubernatora Sekunderamu: Cymeryjczyk Conan porwał Devi Yasminę do wioski Afgulisów. Nadarza się sposobność schwytania Devi, czego od tak dawna pragnie król. Wyślij natychmiast trzy tysiące jezdnych. Będę ich oczekiwał z przewodnikami w dolinie Guraszach.

Skończywszy podpisał list nazwiskiem, które nawet nie przypominało nazwiska Kerim-Szach.

Potem wyjął ze złotej klatki gołębia i cienkim drutem umocował mu do nogi zwinięty w maleńkiej tulejce pergamin. Następnie podszedł szybko do okna i wypuścił ptaka w noc. Gołąb zatrzepotał skrzydłami, złapał równowagę i zniknął w mroku jak śmigły cień. Chwyciwszy płaszcz, hełm i miecz, Kerim-Szach wypadł z komnaty i zbiegł po krętych schodach.

Budynek więzienia w Peszchauri był odgrodzony od reszty miasta potężnym murem, za który prowadziły tylko jedne, osadzone w łukowatym portalu i okute żelazem wrota. W zawieszonym nad portalem kagańcu płonęły smolne szczapy, a przy drzwiach siedział w kucki wartownik z tarczą i oszczepem, opierając czoło o drzewce swej broni i poziewując od czasu do czasu.

Nagle strażnik zerwał się na równe nogi. Dałby głowę, że nawet nie zmrużył oka, a jednak stanął przed nim człowiek, którego nadejścia nie zauważył. Mężczyzna ten miał na sobie togę z wielbłądziej wełny i zielony turban. Migotliwe światło pochodni rzucało na jego twarz cienie, w których jarzyła się para dziwnie błyszczących oczu.

— Kto tam? — spytał wartownik, nastawiając włócznię. — Kim jesteś?

Przybysz nie okazywał zmieszania, chociaż grot oszczepu dotknął jego piersi. Z niezwykłą intensywnością wpatrywał się w wojownika.

— Co masz robić? — spytał nagle.

— Strzec bramy! — odparł mechanicznie wartownik zduszonym głosem; stał bez ruchu jak posąg, a jego spojrzenie stało się szkliste i nieobecne.

— Kłamiesz! Masz słuchać mnie! Popatrzyłeś mi w oczy i twoja dusza już nie należy do ciebie. Otwórz te drzwi!

Sztywno, z twarzą zastygłą w grymasie zdziwienia, strażnik odwrócił się, wydobył zza pasa wielki klucz, przekręcił go w olbrzymim zamku i szeroko otworzył bramę. Później stanął na baczność, patrząc przed siebie niewidzącym wzrokiem.

Z cienia wysunęła się kobieta i niecierpliwie położyła rękę na ramieniu hipnotyzera.

— Każ mu, by przyprowadził nam konie, Khemsa — szepnęła.

— Nie ma potrzeby — odparł Khemsa. Podnosząc nieznacznie głos powiedział do wartownika: — Spełniłeś swe zadanie! Zabij się!

Wojownik jak w transie oparł koniec włóczni o ziemię tuż przy ścianie i przytknął wąski grot do swego brzucha, poniżej żeber. Wolno, flegmatycznie opadł na nią całym ciężarem, tak że ostrze przeszło na wylot i wyszło mu między łopatkami. Ciało ześliznęło się po drzewcu i legło spokojnie, z włócznią sterczącą wysoko w górę, jak łodyga jakiegoś straszliwego drzewa.

Dziewczyna patrzyła na to z posępną fascynacją, aż Khemsa chwycił ją za ramię i pociągnął za sobą. Pochodnie oświetlały wąską przestrzeń między murem zewnętrznym i wewnętrznym, który był niższy i zaopatrzony w szereg nieregularnie rozmieszczonych drzwi. Patrolujący ten teren wojownik podszedł wolnym krokiem do otwierającej się bramy, czując się tak bezpiecznie, że niczego nie podejrzewał do chwili, gdy Khemsa i dziewczyna wyłonili się z przejścia. Wtedy było już za późno. Khemsa nie tracił czasu na hipnotyzowanie ofiary, ale jego towarzyszce i tak wydawało się, że jest świadkiem czarów. Strażnik groźnie zamierzył się włócznią i otworzył usta do ostrzegawczego krzyku, który ściągnąłby rój oszczepników z wartowni, lecz Khemsa lewą ręką odbił drzewce w bok jak słomkę, a jego prawa ręka zatoczyła krótki łuk, jakby mimochodem muskając szyję wojownika. Strażnik runął ze złamanym karkiem na bruk, nie wydawszy nawet jęku.

Khemsa nie zwracał już na niego uwagi. Podszedł do pierwszych z brzegu drzwi i oparł otwartą dłoń o masywny zamek z brązu. Drzwi ustąpiły z rozdzierającym uszy trzaskiem. Idąca za Khemsą dziewczyna zobaczyła, że grube, tekowe drewno poszło w drzazgi, brązowe rygle zostały wygięte i wyrwane z gniazd, a wielkie zawiasy są złamane i wykrzywione. Czterdziestu mężczyzn uderzających półtonowym taranem nie spowodowałoby większego zniszczenia. Pijany wolnością Khemsa korzystał ze swej mocy, ciesząc się nią i nadużywając jej, jak młody olbrzym z niepotrzebnym wigorem wykorzystuje siłę swoich mięśni w ryzykownych wyczynach.

Wyłamane drzwi prowadziły na mały dziedziniec, oświetlony blaskiem pochodni. Naprzeciw zobaczyli grubą kratę z żelaznych prętów. Dostrzegli zaciśniętą na kracie owłosioną dłoń i białka błyszczących w ciemności oczu.

Khemsa przez chwilę stał bez ruchu, spoglądając w mrok, z którego odpowiadało mu spojrzenie pałających źrenic. Później sięgnął za pazuchę i sypnął na bruk garść lśniącego i skrzącego się pyłu. Buchnął zielony ogień, oświetlając dziedziniec. Błysk ukazał sylwetki siedmiu ludzi stojących nieruchomo za kratą, uwidaczniając każdy szczegół ich obszarpanych góralskich strojów i orle rysy zarośniętych twarzy. Żaden nie odezwał się, ale w oczach mieli lęk i owłosionymi rękami mocno ściskali pręty.