Conan szermierz (24) ebook

Opowieści o Conanie

w Wydawnictwie Amber

Conan

Conan

z Cymerii

Conan

pirat

Conan

obieżyświat

Conan

ryzykant

Conan

korsarz

Conan

wojownik

Conan

uzurpator

Conan

zdobywca

Conan

mściciel

Conan

i bóg Pająk

Conan

buntownik

Conan

niezwyciężony

Conan

wyzwoliciel

Conan

z Wysp

Conan

i czarownik

Conan

i miecz Skelos

Conan

i Droga Królów

Conan

najemnik

Conan

z

Aquilonii

Conan

waleczny

Conan

zuchwały

Conan

obrońca

Conan

szermierz

Conan

bukanier

Conan

mistrz

Conan

z Czerwonego Bractwa

w przygotowaniu

Conan

barbarzyńca

Conan

dezerter

Conan

niszczyciel

Przełożył CEZARY FRĄC

AMBER

Tytuł oryginałuCONAN THE SWORDSMAN

Ilustracja na okładcePIOTR SZAŁKOWSKI

Redakcja merytorycznaKONRAD LEWANDOWSKI

Redakcja technicznaWIESŁAWA ZIELIŃSKA

KorektorDANUTA WOŁODKOJOLANTA ROSOSIŃSKA

Copyright © 1978 by Conan Properties, Inc.

For the Polish edition

Copyright © 1995 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

ISBN 83-7082-806-X

Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.Warszawa 1995. Wydanie IDruk: Cieszyńska Drukarnia Wydawnicza

Legiony śmierci

Conan, urodzony w posępnych i pochmurnych górach Cymmerii, jeszcze przed ukończeniem piętnastego roku życia zdobył zasłużoną sławę wojownika, a opowieści o jego wyczynach rozbrzmiewały wokół ognisk Rady. W tymże roku cymmeriańskie plemiona przerwały odwieczne waśnie i połączyły siły, by odeprzeć aquilońskich najeźdźców, którzy zbudowali nadgraniczną twierdzę Venarium i zaczęli kolonizować południowe obszary Cymmerii. Żądne krwi hordy górali spłynęły z północnych wzgórz, wzięły szturmem twierdzę i wypędziły Aquilończyków za dawną granicę. Conan był jednym z wyjących, opętanych bitewnym szałem wojowników.

Wówczas, pod Venarium, był ledwo wyrostkiem i choć jego budowa daleko odbiegała od potężnej postury, jaką miał się szczycić w późniejszych latach, już mierzył sobie sześć stóp i ważył sto osiemdziesiąt funtów. Był czujny i zwinny jak urodzony człowiek lasu oraz twardy jak mieszkaniec gór. Po ojcu kowalu odziedziczył siłę, która wraz ze zręcznością w posługiwaniu się nożem, toporem i mieczem czyniła zeń strasznego przeciwnika.

Po splądrowaniu aquilońskiej twierdzy Conan wraca do swego plemienia. Gnany młodzieńczymi tęsknotami i ciekawością świata, lecz krępowany rodową tradycją, wplątuje się w plemienną waśń i w końcu bez żalu opuszcza rodzinną wioskę. Przyłącza się do bandy Aesirów i bierze udział w najazdach na Vanrów i Hyperborejczyków. Niektóre z hyperborejskich cytadel znajdują się w rękach budzących powszechną grozę czarowników. Właśnie na jedną z tych warowni ruszają Aesirowie.

1. Krew na śniegu

Jeleń zatrzymał się na brzegu strumienia i podniósł łeb, wdychając mroźne powietrze. Krople wody skapujące z jego oszronionego pyska wyglądały niczym kryształowe paciorki. Słońce błyszczało na kasztanowej skórze i migotało w rosochach rozgałęzionego poroża.

Cichy dźwięk, który zaniepokoił zwierzę, nie powtórzył się, więc jeleń schylił łeb, by napić się wody szemrzącej wśród połamanego lodu.

Po drugiej stronie strumienia brzeg pokryty był gładką warstwą świeżego śniegu. Pod ciemnymi gałęziami sosen rosły gęste, bezlistne zarośla. Z mrocznego lasu dobiegał jedynie plusk kropel topniejącego śniegu. Między czubkami drzew widać było szare jak ołów niebo.

Z gąszczu wyleciał rzucony z zabójczą precyzją oszczep. Długie drzewce utkwiło za łopatką jelenia. Zwierzę podskoczyło, zachwiało się, kaszlnęło krwią i upadło. Przez chwilę leżało na boku, kopiąc śnieg i szamocąc się w daremnej próbie powstania. Potem ślepia jelenia zeszkliły się, głowa opadła bezwiednie, a kopyta znieruchomiały. Krew, zmieszana z pianą, skapywała ze szczęki, plamiąc szkarłatem dziewiczy śnieg.

Dwaj mężczyźni, którzy wyłonili się spomiędzy drzew, badawczo rozejrzeli się po zaśnieżonej okolicy. Masywniejszy i starszy, najwyraźniej przywódca, był olbrzymem o zwalistych barkach i długich, potężnie umięśnionych rękach. Muskuły ogromnej klatki piersiowej i ramion pęczniały pod futrzaną opończą i bluzą z szorstkiej wełny. Prócz tego miał na sobie szeroki pas ze złotą sprzączką oraz kaptur z wilczego futra, który przysłaniał mu twarz.

Gdy zrzucił go, by się rozejrzeć, w słońcu zajaśniały złociste, lekko upstrzone siwizną włosy. Szerokie policzki i toporną szczękę porastała krótka, byle jak przycięta broda tej samej barwy. Kolor włosów, jasna karnacja, rumiane policzki oraz śmiałe, niebieskie oczy wskazywały, że jest Aesirem.

Towarzyszący mu młodzieniec różnił się od niego pod wieloma względami. Był zadziwiająco wysoki i krzepki jak na swój wiek. Miał proste, gęste, czarne włosy przycięte nad czołem, a skóra jego posępnego oblicza była albo naturalnie śniada, albo głęboko opalona. Oczy, ukryte pod gęstymi czarnymi brwiami, były błękitne jak te u towarzyszącego mu olbrzyma. Jednak podczas gdy w oczach złotowłosego wojownika błyszczała radość z polowania, oczy młodzieńca jarzyły się niczym ślepia dzikiego i głodnego drapieżnika. W przeciwieństwie do starszego towarzysza, młodzieniec nie nosił brody, chociaż kwadratową szczękę ocieniał ciemny, kilkudniowy zarost.

Brodacz nazywał się Njal i był jarlem, czyli wodzem Aesirów, a zarazem hersztem znanej i cieszącej się złą sławą bandy grasującej na granicy między Asgardem a Hyperboreją. Młodzieniec imieniem Conan był zbiegiem z urwistych, pochmurnych gór Cymmerii.

Mężczyźni zeszli niżej i przebrnęli przez lodowaty strumień do miejsca, w którym na skrwawionym śniegu leżał ich łup. Jeleń ważył prawie tyle samo co oni, a rozgałęzione rogi sprawiały, że był zbyt nieporęczny, by zanieść go do obozu. Dlatego też Njal schylił się i za pomocą długiego noża szybko rozciął mu brzuch, wypatroszył, zdarł skórę i oddzielił łopatki, comber i żebra od reszty. Młodzieniec w tym czasie bacznie obserwował okolicę.

— Wykop dół, chłopcze, i to głęboki — burknął na koniec wódz.

Młodzieniec zdjął z pleców topór o długim stylisku i zaczął rąbać zamarznięty stok. Nim Njal skończył ćwiartować mięso, Conan wyrył dół dostatecznie duży, by ukryć w nim zbędne resztki. Podczas gdy brodacz płukał skrwawione połcie dziczyzny w strumieniu, młodzieniec zagrzebał łeb, jelita oraz szkarłatny śnieg i ubił poruszoną ziemię. Potem rozwiązał futrzaną szubę i zamiótł nią śnieg, zacierając ślady swych poczynań.

Njal zawinął mięso w świeżo zdartą skórę i związał całość sznurem, który zabrał specjalnie w tym celu. Conan ściął młode drzewko, ogołocił je z gałęzi i skrócił. Njal przywiązał worek na środku drąga, którego końce obaj zarzucili sobie na ramiona. Ciągnąc za sobą płaszcz Conana, by zatrzeć odciski stóp, wspięli się na zbocze i wrócili do lasu.

Rosnące na hyperborejskim pograniczu sosny były wysokie, grube i ciemne. W miejscach, gdzie wiatrołomy pozwalały spojrzeć w dal, roztaczał się widok na ciągnące

Zamek Haloga

się w nieskończoność pagórki porośnięte ośnieżonymi sosnami. W mrocznych ostępach wyły wilki, a w górze unosiły się bezszelestnie wielkie, białe sowy.

Dwaj dobrze uzbrojeni myśliwi nie bali się miejscowych stworzeń. Tylko raz z szacunkiem ustąpili z drogi, gdy przed nimi pojawił się niedźwiedź. Jak duchy przemykali między ponurymi drzewami. Obaj byli urodzonymi ludźmi puszczy, nie czynili więc hałasu i pozostawiali niewiele śladów. Nawet suche krzaki nie szeleściły, gdy torowali sobie przez nie drogę.

Obóz Aesirów był tak dobrze ukryty, że pierwszą oznaką jego istnienia okazał się dopiero cichy pomruk głosów wokół małego ogniska. Podstarzały strażnik, którego loki stały się już srebrne, wyszedł zza drzewa i przywitał powracających. Jedno oko wojownika było jasne i bystre, w miejscu zaś drugiego znajdował się pusty oczodół zakryty skórzaną łatką. Był to Gorm, skald Aesirów. Na jego zgarbionych plecach, w worku ze skóry jelenia spała harfa.

— Są jakieś wieści od Egila? — zapytał wódz zdejmując drąg z ramienia i gestem nakazując jednemu z obecnych, by zabrał worek z mięsem.

— Ani słowa, jarlu — rzekł ponuro jednooki. — To mi się nie podoba — poruszył się niespokojnie, jak zwierz wyczuwający niebezpieczeństwo.

Njal wymienił spojrzenia z milczącym Conanem. Dwa dni wcześniej, w czasie bezksiężycowej nocy z obozu wymknęła się grupa zwiadowców, którzy mieli za zadanie dotrzeć do wielkiego zamku Haloga i zbadać jego okolicę. Zamek leżał niedaleko za wzgórzami, które obrzeżały horyzont od południowego wschodu.

Trzydziestu doświadczonych wojowników, prowadzonych przez Egila, miało przetrzeć drogę i zbadać fortyfikacje hyperborejskiej warowni. Conan, nie pytany, zuchwale wypowiedział się przeciwko tym zamiarom. Stwierdził, że tak duży podział sił pod bokiem wroga jest nierozsądny i zbyt ryzykowny. Njal w odpowiedzi zrugał go wtedy i kazał mu trzymać język za zębami.

Posłańcy od Egila powinni byli przybyć wiele godzin temu. Brak wieści budził obawy w sercu Njala, który żałował teraz, że nie posłuchał ostrzeżenia młodego Cymmerianina.

Porywcze zachowanie Njala i pośpiech, z jakim poprowadził swoich ludzi przez dzicz do hyperborejskiej granicy, nie były bezpodstawne. Dwa tygodnie wcześniej hyperborejscy łowcy niewolników z czerwonymi znakami rodu Haloga na czarnych płaszczach uprowadzili jego jedyną córkę, Rann.

Jarl, dumając nad nieznanym losem swego dziecka i ludzi wysłanych na zwiad, zdusił ogarniające go drżenie. Czarownicy posępnej Hyperborei słynęli daleko i szeroko ze swej niesamowitej biegłości w sztukach tajemnych, okrutna zaś królowa Halogi wzbudzała strach większy niż czarna śmierć.

Njal walcząc z chłodem, który lodowatymi szponami ściskał jego serce, odwrócił się do Gorma skalda.

— Dopilnuj, by szybko przyrządzono mięsiwo — rozkazał. — Nie możemy ryzykować dymu otwartego ognia, więc niech się piecze na węglach. I niech ludzie jedzą szybko. Ruszamy o zmroku.

2. Oprawcy

Wojownicy z Asgardu przez całą noc, bezgłośnie niczym wataha wilków, brnęli jeden za drugim przez ośnieżone wzgórza osnute lepką mgłą. Z początku na niebie połyskiwały gwiazdy, ale w miarę upływu czasu zimne opary zgasiły ich lekkie, jakby zamrożone migotanie. Kiedy w końcu wzeszedł księżyc, wilgotna mgła przyćmiła jego blask tak, że wyglądał na niebie jak perłowa plama.

Mimo iż gęsty mrok zasnuwał tę jałową, bagnistą i słabo zaludnioną krainę, wojownicy wykorzystywali najmniejszą nierówność terenu, każdy bezlistny krzak oraz każdą łatę cienia, by wtopić się w otoczenie. Zamek Haloga był bowiem potężną i dobrze strzeżoną fortecą. Njal zaś, choć zdesperowany i żądny zemsty, w głębi serca wiedział, że jedyną nadzieję na zwycięstwo daje tylko atak z zaskoczenia.

Księżyc i mgła zniknęły, gdy dotarli do Halogi. Zamek stał na niewysokim wzniesieniu na skraju płytkiej, nieckowatej doliny. Potężne mury z czarnego kamienia zwieńczone były blankami, a po obu stronach jedynej, ciężkiej bramy wznosiły się potężne przypory. W wieżach znajdowało się kilka wysoko osadzonych okien, jednolitą zaś płaszczyznę megalitycznych murów urozmaicały jedynie wąskie strzelnice.

Njal wiedział, że wzięcie zamczyska szturmem nie będzie łatwe. Poza tym niepokoiło go jeszcze jedno. Gdzie byli ludzie, których wysłał na zwiady? Nawet idący przodem bystroocy tropiciele nie znaleźli ani śladu. Niedawno spadły śnieg skutecznie zatarł wszelkie tropy.

— Czy mamy wedrzeć się na mury, jarlu? — zapytał jeden z wojowników — banita, który uciekł do nich z Vanaheimu.

— Nie, nadchodzi świt, niech będzie przeklęty! — warknął wódz. — Musimy czekać do nocy albo prosić bogów, by sprawili, aby te białowłose diabły stały się nieostrożne i podniosły kratę w bramie. Powiedz ludziom, by spali tam, gdzie który stoi, i niech nasypią śniegu na futra, tak by nikt ich nie zobaczył. Zawiadom Throra Żelazną Rękę, że jego ludzie pierwsi obejmą wartę.

Njal położył się, owinął futrem i zamknął oczy. Ale sen długo nie chciał nadejść. Kiedy wreszcie nadszedł, mroczne, chichoczące okropieństwa przemieniły go w koszmar.

Conan wcale nie spał. Targały nim niespokojne przeczucia, ponadto nadal czuł się urażony, że Njal zlekceważył jego radę. Jako wygnaniec z rodzinnego kraju, był obcy wśród aesirskich rozbójników i wywalczenie swego miejsca w bandzie kosztowało go niemało wysiłku. Twardzi synowie Północy potrafili jednak docenić jego umiejętność znoszenia niedostatku bez skarg. Z kolei liczne bijatyki nauczyły ich szacunku dla ciężkich pięści Cymmerianina. Mimo młodego wieku Conan walczył z zawziętością zapędzonego w kąt dzikiego kota i jedynie kilku ludzi siłą mogło odciągnąć go od powalonego przeciwnika. Ale zapalczywemu Cymmerianinowi to nie wystarczało. Pragnął zdobyć uznanie starszych dokonując jakiegoś śmiałego czynu.

Conan bacznie przyjrzał się oknom twierdzy. Umieszczono je zbyt wysoko, by można było ich dosięgnąć, a wspięcie się po murze bez drabiny wykraczało poza ludzkie umiejętności. Młodzieniec w swoim rodzinnym kraju pokonał wiele stromych urwisk, lecz tam przynajmniej mógł znaleźć choć minimalne oparcie dla palców rąk i stóp. Niestety, kamienie składające się na mury zamku Haloga były dobrze dopasowane i wygładzone niczym szkło, co uniemożliwiało wspinaczkę wszystkim stworzeniom większym od pająka.

Jednakże wąskie strzelnice były osadzone niżej i tym samym wydawały się łatwiej dostępne. Te najniższe znajdowały się na wysokości nieco większej od sumy wzrostu trzech ludzi. Oczywiście dla rosłego wojownika były zbyt wąskie, ale czy również dla młodego i wciąż jeszcze szczupłego Conana?

Kiedy nadszedł świt, w obozie brakowało jednego człowieka — młodego cymmeriańskiego banity, Conana. Njal miał daleko ważniejsze sprawy na głowie i stąd mało czasu na zastanawianie się nad losem ponurego młodzieńca, którego najwyraźniej obleciał tchórz.

Gdy świt rozjaśnił puste niebo i rozproszył wilgotną mgłę, która niczym całun spowijała ten przeklęty kraj, jarl na własne oczy zobaczył powód, dla którego nie otrzymał żadnych wieści od ludzi wysłanych na zwiad. Wszyscy wisieli na blankach i jeszcze żyli. Tańczyli w śmiertelnych podrygach na końcach trzydziestu lin.

Njal wytrzeszczył oczy, a potem klął, dopóki nie zachrypł. W bezsilnej złości zaciskał pięści, aż paznokcie poraniły stwardniałe dłonie. Chociaż czuł się chory do głębi duszy, nie mógł oderwać oczu od strasznego widowiska.

Wiecznie młoda królowa Halogi — Vammatar Okrutna, stała na murze jasna jak sam poranek. Miała długie, prawie białe włosy i krągłe piersi, które kusząco napinały tkaninę ciężkiej, białej szaty. Na pełnych, czerwonych ustach królowej igrał leniwy, rozmarzony uśmiech. Towarzyszący jej ludzie, rodowici Hyperborejczycy, byli chudzi, długonodzy, mieli blade oczy i bezbarwne, jedwabiste włosy.

Oszaleli z gniewu i przerażenia Aesirowie patrzyli, jak ludzie z oddziału Egila umierają powoli, wbici na haki i krojeni zakrzywionymi nożami. Skrwawione, poszarpane strzępy ludzkie, które dwa dni wcześniej były silnymi, rosłymi wojownikami, jęczały, wyły i szamotały się daremnie. Wojowie mieli konać jeszcze przez wiele godzin.

Njal patrzył gryząc usta. Z każdą mijającą godziną przybywały mu lata. Nic nie mógł zrobić! Byłoby szaleństwem rzucić na wysokie mury oddział wojowników uzbrojonych jedynie w broń ręczną. Gdyby miał wielką, dobrze wyposażoną armię, zdolną do wielomiesięcznego oblężania, mógłby zaatakować bramę taranami i pociskami z katapult. Mógłby wykopać pod murami tunele albo podtoczyć wieże oblężnicze i z ich szczytów wedrzeć się do zamku. Mógłby też otoczyć szczelnie warownię i czekać, aż głód zwycięży obrońców. Nie mając jednak wielkiej armii, jarl potrzebował przynajmniej drabin długich na wysokość muru oraz łuczników i procarzy, którzy w czasie szturmu trzymaliby obrońców w szachu. Przede wszystkim jednak potrzebował zaskoczenia.

Zaskoczenie, na jakie liczył Njal, zostało bezpowrotnie zaprzepaszczone. Czarownicy służący Vammatar Okrutnej musieli dzięki swym nieziemskim sztukom dostrzec zbliżających się Aesirów. Złowieszcze legendy okazały się prawdą. Potwierdzały je szkarłatne dowody wiszące na tle czarnych kamieni. W zamku Haloga przez cały czas wiedziano, że Aesirowie tu są i teraz nawet rozmiłowani w pomście bogowie północnych krain nie mogli im pomóc.

Raptem z wysokich okien twierdzy buchnęły pióropusze czarnego dymu i oprawcy, krzycząc ze zdumienia, zbiegli z murów. Ich czarne szaty łopotały w powietrzu niczym krucze skrzydła. Ospały, koci uśmiech zniknął z miękkich ust królowej Halogi. W sercu Njala z Asgardu zatlił się drżący płomyk nadziei.

3. Cień zemsty

Wspinaczka nie była ani łatwiejsza, ani trudniejsza, niż Conan się spodziewał. Za piętnastą czy szesnastą próbą pętla liny zacisnęła się wreszcie na łbie wykutego w kamieniu smoka.

Kiedy dotarł na poziom strzelnicy, oplótł sznur nogami i zaczął kołysać się niczym dziecko na huśtawce. Przerzucając ciężar ciała z jednej strony na drugą, stopniowo zwiększał wychylenie. Rozhuśtywał się coraz bardziej, aż wreszcie przy maksymalnym wychylę w prawo dosięgnął otworu strzelniczego.

Złapał się kamieni. Trzymając linę ręką, wsunął do otworu jedną, a potem drugą nogę. Powoli i ostrożnie przemieścił ciężar ciała, aż w końcu usiadł pewnie na parapecie. Nadal trzymał linę, ponieważ pamiętał, że jeśli ją puści, sznur odsunie się i zawiśnie poza jego zasięgiem, co uniemożliwi mu odwrót.

Strzelnica była zbyt wąska, by Conan mógł prześliznąć się w obecnej pozycji. Jego szczupłe biodra zaklinowały się w otworze, którego boki były wycięte na zewnątrz, by zapewnić obrońcom jak najszersze pole rażenia. Cymmerianin przekręcił się więc i bokiem wsunął w szczelinę biodra i brzuch. Kiedy jednak ramiona i klatka piersiowa dotarły do najwęższego miejsca strzelnicy, wejście uniemożliwiła wełniana tunika zwinięta pod pachami. Conan przez chwilę miał wrażenie, że utknął na zawsze w kamiennej pułapce. Pomyślał, że jeśli strażnicy znajdą go zaklinowanego w strzelnicy, to wyjdzie na kompletnego głupca. Gdyby zaś nie został odkryty, czekałaby go powolna śmierć z głodu i pragnienia, a później jego ciało stałoby się żerem dla kruków.

W końcu otrząsnął się z przygnębiających myśli i doszedł do wniosku, że jeśli całkowicie wypuści powietrze z płuc, to zdoła się przecisnąć. Odetchnął głęboko kilka razy, jakby przygotowując się do nurkowania, zrobił wydech i z całej siły wepchnął się w szczelinę. Wierzgające stopy namacały twardą powierzchnię, na której mógł się wesprzeć. Odwrócił głowę, przepełzł na drugą stronę i straciwszy równowagę upadł na drewnianą podłogę. Oszołomiony puścił linę, która niczym wąż zaczęła umykać przez otwór. Złapał ją na chwilę przed tym, nim zniknęła bezpowrotnie.

Conan rozejrzał się po małej, okrągłej komorze. W mroku dojrzał toporny stołek stojący tu dla wygody łucznika. Przysunął go bliżej otworu i przywiązał do niego linę, tak by ciężkie drewno służyło jako kotwica. Potem z westchnieniem przeciągnął się i rozprostował zdrętwiałe mięś-

Hyperborejski miecz

nie. Stwierdził, że na kamieniach muru musiał zostawić kilka kawałków własnej skóry.

Po drugiej stronie komory, naprzeciwko strzelnicy, czerniło się sklepione wejście. Conan wyciągnął z pochwy długi nóż i zbliżył się doń ostrożnie. Za nim znajdowały się, wiodące w górę, spiralne schody. W oddali, osadzona w żelaznym uchwycie pochodnia rozpraszała nieco ciemność.

Krok po kroku, przywierając do ścian, Conan przemierzał liczne korytarze. Dążył ku sercu twierdzy, gdzie jak sądził, trzymano jeńców. Słońce wzeszło już dawno, ale przez wąskie strzelnice i okna sączyło się niewiele światła. Z zewnątrz dochodziły stłumione krzyki, które powiedziały cymmeriańskiemu młodzieńcowi, czym zajęci są czarownicy na blankach.

W korytarzu oświetlonym przez nieliczne pochodnie Conan natknął się wreszcie na wrogów. Było to dwóch Hyperborejczyków strzegących jakiejś celi. Ich wygląd świadczył dobitnie, że wszystkie zasłyszane opowieści są prawdziwe. Conan znał Cymmerianów, widywał Gunderlandczyków, Aquilończyków, Aesirów i Vanrów, ale nigdy wcześniej nie widział z bliska Hyperborejczyków. Ten widok zmroził mu krew w żyłach.

Wyglądali niczym diabły z wiecznie ciemnego piekła. Mieli pociągłe, blade jak pleśń twarze, bezduszne, bursztynowe oczy oraz włosy przypominające spłowiały len. Ich chude ciała odziane były w czerń, a na piersiach widniały czerwone herby Halogi. Conan pomyślał, że znaki te są krwawymi dowodami na to, iż Hyperborejczycy nie mają serc, które zostały wydarte z piersi, pozostawiając po sobie jedynie szkarłatne plamy. Przesądny młodzieniec prawie uwierzył w starożytne legendy głoszące, że są oni trupami ożywionymi przez demony.

Jednakże Hyperborejczycy mieli serca, a zranieni krwawili. Można było ich również zabić, co odkrył, rzucając się na nich w wąskim korytarzu. Pierwszy strażnik pisnął i upadł porażony szybkim i silnym jak uderzenie pioruna atakiem Conana. Krew z przebitej piersi zalała złowrogi znak.

Drugi strażnik wytrzeszczył na Cymmerianina pozbawione wyrazu oczy. Przez chwilę stał jak wrośnięty w ziemię, po czym sięgnął po miecz. Nim dotknął rękojeści, nóż Conana, szybki i celny niczym język żmii, ciął go po gardle. Poniżej bladych i cienkich ust strażnika pojawił się bezlitosny, czerwony uśmiech.

Conan zabrał broń pokonanych i wciągnął ciała do sąsiedniej, pustej celi. Potem przez otwór w masywnych drzwiach zajrzał do małego pomieszczenia, którego pilnowali obaj Hyperborejczycy.

Na środku celi, czekając na swe przeznaczenie, stała dumnie wyprostowana dziewczyna o jasnej jak mleko skórze, czystych, błękitnych oczach i długich, gładkich włosach barwy pszenicy zalanej słońcem. Chociaż wysokie piersi unosiły się i opadały niespokojnie, w jej oczach nie było strachu.

— Kim jesteś? — zapytała.

— Conan Cymmerianin, członek bandy twego ojca — odparł śpiesznie młodzieniec w jej języku. — O ile jesteś córką Njala.

Dziewczyna hardo podniosła głowę.

— Jestem Rann Njalsdatter.

— To dobrze —mruknął Conan wsuwając w zamek klucz zabrany martwemu strażnikowi. — Przyszedłem po ciebie.

— Sam? — Jej oczy rozszerzyły się z niedowierzania.

Conan przytaknął. Złapał dziewczynę za rękę i wyprowadził na korytarz. Tu dał jej jeden ze zdobycznych mieczy. Potem wysunął ostrze przed siebie i ciągnąc Rann za sobą, ostrożnie ruszył w powrotną drogę.

Skradał się bezgłośnie i czujnie niczym leśny drapieżnik. Bez przerwy omiatał wzrokiem ściany i osadzone w nich drzwi. W migocącym blasku pochodni jego oczy płonęły niby ślepia nieposkromionego drapieżcy.

Conan wiedział, że w każdej chwili mogą zostać wykryci, z pewnością bowiem nie wszyscy mieszkańcy zamku byli i na blankach wraz z oprawcami. W głębi pierwotnego serca młodzieniec wznosił milczące modły do Croma, nie znającego litości boga swej chmurnej ojczyzny. Nie śmiał go prosić o pomoc. Pragnął tylko, by Crom nie przeszkodził im niezauważalnie dotrzeć do strzelnicy, w której znajdowała się lina.

Młody Cymmerianin niczym bezcielesny cień przemykał mrocznymi korytarzami, a za nim podążała cicha jak kot Rann. Pochodnie migotały i strzelały iskrami w żelaznych uchwytach. Ciemne przerwy między rozchwianymi światłami były przepojone czystą grozą.

Nie napotkali nikogo, a jednak Conanem targał coraz większy niepokój. Prawda, że szczęście na razie im dopisywało, ale mogło się to skończyć w każdej chwili. Jeżeli natkną się na dwóch czy trzech Hyperborejczyków, być może zdoła pokonać ich z pomocą Rann. Kobiety Aesirów nie były wypieszczonymi laleczkami. W razie potrzeby potrafiły dowieść, iż są zręcznymi i dzielnymi wojowniczkami. Często stawały ramię przy ramieniu ze swoimi mężczyznami, a kiedy dochodziło do bitwy, walczyły z zaciekłością rannych tygrysic.

Lecz co się stanie, jeżeli napotkają sześciu czy dwunastu wrogów? Conan był młody, ale doskonale zdawał sobie sprawę, że żaden śmiertelnik, nieważne jak zręczny, nie zdoła pokonać przeciwników atakujących ze wszystkich stron. Ponadto wiedział, że w czasie, gdy oni będą bronić się w tych ciemnych korytarzach, wrzawa postawi na nogi całą załogę zamku.

Musiał zrobić coś, co odwróciłoby uwagę mieszkańców warowni. Jedna z mijanych pochodni podsunęła mu pewien pomysł. Conan rozejrzał się bystro. Mury zamku były z kamienia, lecz podłogi i podtrzymujące je belki wykonano z drewna. Po posępnej twarzy Cymmerianina przemknął okrutny uśmiech.

Postanowił znaleźć magazyn smoły i łuczyw, który powinien być gdzieś niedaleko. Przemykając korytarzami zaglądał do pomieszczeń, do których drzwi były otwarte. Pierwsze było puste. W kolejnym stały jedynie dwa łóżka. Trzecie okazało się rupieciarnią pełną połamanej i zniszczonej broni oraz innych metalowych przedmiotów czekających na naprawę.

Drzwi do następnego pokoju były lekko uchylone. Między nimi a framugą widniała wąska, czarna szczelina. Conan pchnął je i drzwi otworzyły się z cichym poskrzypywaniem. Cymmerianin cofnął się spiesznie. W komorze było łóżko, na którym spał jakiś starzec. Obok na stołku stało kilka flakoników. Conan domyślił się, że zawierają lekarstwa dla chorego. Zostawił pochrapującego człowieka i ruszył dalej.

Następne pomieszczenie okazało się poszukiwanym magazynem. Gdy Conan zaglądał do środka, do jego uszu dotarł łoskot kroków i gniewne głosy. Warknął i wykrzywiając drapieżnie usta, niecierpliwie skinął na Rann.

— Do środka! — wydyszał.

Wśliznęli się do komory i Conan zamknął drzwi. W pomieszczeniu nie było okien. Czekali w całkowitej ciemności, wsłuchując się w głosy zbliżających się Hyperborejczyków. Wkrótce kłócący się w swym gardłowym języku mężczyźni minęli drzwi i ich kroki ucichły w dali.

Kiedy znów zapadła cisza, Conan odetchnął głęboko. Wznosząc wysoko hyperborejski miecz, uchylił leciutko drzwi, a gdy ujrzał jedynie pusty korytarz, otworzył je na oścież. We wpadającym do środka świetle obejrzał zawartość komory. Znajdował się tu stos zapasowych pochodni, beczka smoły, a w rogu piętrzyły się snopy słomy do wyściełania cel.

Conan rozrzucił słomę, wylał na nią smołę i rozsypał łuczywa. Wyskoczył na korytarz, porwał najbliższą pochodnię i cisnął ją na łatwopalną masę, która teraz pokrywała całą podłogę magazynu. Płomienie łakomie wżarły się w słomę. Natychmiast buchnęły kłęby czarnego, gryzącego dymu.

Conan, zanosząc się kaszlem, złapał Rann za rękę i pognał w dół kręconych schodów. Wpadli do komory, przez którą młody barbarzyńca dostał się do zamku. Conan nie miał pojęcia, ile czasu upłynie, nim Hyperborejczycy odkryją, że zamek płonie, ale był przekonany, że pożar zaprzątnie ich uwagę na czas, gdy on i dziewczyna będą przeciskać się przez strzelnicę i zsuwać po linie na bezpieczny, zamarznięty grunt.

4. Pościg

Jarl Njal ryczał jak ranny żubr i zataczał się ze śmiechu, ściskając w ramionach zalaną łzami córkę. Lecz choć prawie oszalał z radości, znalazł chwilę, by spojrzeć na Conana i obdarzyć młodzieńca przyjacielskim kuksańcem, który większość mężczyzn zwaliłby z nóg.

Gdy pod osłoną ośnieżonych sosen śpieszyli do Asgardu, Cymmerianin w skąpych słowach opisał swoją przygodę. Ale słowa nie były potrzebne. Za nimi w niebo bił czarny słup dymu, a trzask zawalających się stropów i huk pękających ścian niósł się po wzgórzach niczym odległy grzmot. Hyperborejczycy bez wątpienia mieli szansę uratować część swojej fortecy, chociaż wielu z nich musiało już sczeznąć w pożodze.

Njal, nie tracąc czasu, rozkazał ruszać w drogę. Wódz Aesirów wiedział, że dopóki nie postawią nogi we własnym kraju, musi liczyć się z zemstą Hyperborejczyków. Nie wątpił, że będą ścigani, ale jak na razie mieszkańcy Halogi zajęci byli czym innym.

Aesirowie oddalali się w pośpiechu, nie dbając o zachowanie ostrożności. Przed zapadnięciem nocy zostawili warownię o wiele mil za sobą.

Wiecznie piękna królowa Vammatar obserwowała ich odejście z blanków zamczyska Haloga. W jaspisowych oczach władczyni połyskiwała nienawiść, a potem jej usta wykrzywił zły uśmiech.

W tej monotonnej krainie bagien i pagórków niewiele było zieleni, a i tę przykrywała teraz warstwa śniegu. Gdy słońce zniżyło się nad linię horyzontu, z nieruchomych bagnisk uniosły się wilgotne zwoje dławiącej mgły i zmroziły serca uciekinierów. Wokół panowała martwa cisza. W drodze napotkali jedynie paru hyperborejskich chłopów, którzy uciekli na widok zbrojnych.

Od czasu do czasu jeden czy drugi wojownik przykładał ucho do ziemi, ale nie było słychać tętentu kopyt. Aesirowie śpieszyli się, ślizgając i potykając na zamarzniętym gruncie. Nim jednak dzień ostatecznie roztopił się w mroku, Conan zerknął w tył i krzyknął:

— Ktoś idzie za nami!

Aesirowie zatrzymali się i spojrzeli we wskazanym przez niego kierunku. Z początku widzieli jedynie bezkresną, falistą równinę, której krańce ginęły we mgle. Potem jeden z wojów, najwidoczniej obdarzony lepszym niż inni wzrokiem, zawołał:

— Ma rację! Ściga nas wielu pieszych. Są może pół mili z tyłu.

— Dalej! — warknął Njal. — Nie rozbijany obozu tej nocy.

Banda brnęła dalej, podczas gdy nienasycona mgła pochłonęła zachodzące słońce. Przez długi czas wędrowali w ciemności, aż wreszcie księżyc przebił się przez spowijającą ich biel i w jego nieśmiałym blasku dostrzegli za sobą łatę drżącego cienia. Ścigający byli o wiele bliżej niż poprzednio.

Njal, człowiek o żelaznych mięśniach, maszerował niestrudzenie z wyczerpaną córką w ramionach. Nie chciał nikomu innemu powierzyć tak drogiego mu brzemienia. Conan, choć jak zawsze pełen werwy młodości, czuł ból we wszystkich kończynach i w każdym ścięgnie, gdy podążał za olbrzymim jarlem. Inni bez słowa skargi utrzymywali wyczerpujące tempo. Najgorsze było to, że ścigający ich prześladowcy wcale nie wyglądali na zmęczonych. Prawdę mówiąc zgraja z Halogi nie zwalniała, a wręcz przeciwnie; zaczynała ich doganiać. Njal klął chrapliwie i popędzał swoich ludzi, ale bez względu na starania, stopniowo tracili przewagę. Jarl wiedział, że wkrótce będą musieli zatrzymać się i zająć pozycje obronne. W przeciwnym razie padną z wyczerpania. Mieli niewielki wybór: albo walczyć, albo dać się wyciąć.

Za każdym razem, gdy wspinali się na jakieś wzgórze, widzieli milczących ludzi, dwakroć przewyższających ich liczbą, i za każdym razem bliżej niż poprzednio. Prześladowcy wyglądali jakoś dziwnie, lecz ani Njal, ani Gorm, ani nikt inny nie potrafił dokładnie określić, co ich niepokoi.

Kiedy prześladowcy podeszli bliżej, okazało się, że nie wszyscy są Hyperborejczykami, którzy byli wyżsi i szczuplejsi od ludzi Północy. Wielu spośród idących z tyłu miało potężne ramiona i masywną budowę oraz rogate hełmy Aesirów i Vanrów. Inną dziwną rzeczą było to, w jaki sposób się poruszali. Njal zadrżał pod wpływem lodowatego dotyku upiornego przeczucia...

Njal wypatrzył pagórek wyższy od większości okolicznych wzniesień i jego zmęczone oczy rozjaśniły się. Szczyt ten był dobrym miejscem do obrony, chociaż jarl żałował, że wzgórze nie jest wyższe i bardziej strome. Ale nie mieli wyboru, nieprzyjaciel prawie deptał im po piętach, musieli więc zatrzymać się i to jak najszybciej. Njal postawił dziewczynę na ziemi i ryknął chrapliwie: — Ludzie! Szybko na górę! Tam zajmiemy pozycje.

Aesirowie wdarli się na okryte śniegiem zbocza i stanęli na szczycie zadowoleni, że nie muszą już kontynuować mozolnej wędrówki. Ponieważ zaś wszyscy byli prawdziwymi wojownikami, perspektywa krwawej bitwy podniosła ich na duchu.

Thror Żelazna Ręka i Gorm rozdali skórzane bukłaki z winem. Wojownicy odpoczywali, sprawdzając ostrość mieczy i naciągając łuki. Pozdejmowali z pleców długie tarcze z plecionej łoziny i skóry, i stanęli z nimi tworząc mur otaczający szczyt wzgórza. Na koniec jednooki Gorm wydobył harfę i zaczął silnym, melodyjnym głosem śpiewać starodawną pieśń bitewną:

Nasze ostrza wykuto w płomieniach,które skaczą w głębinach piekła.

I hartowaliśmy je w lodowatych nurtach rzek,tam, gdzie na dnie śpią kości martwych mężów.Pokonanych przez naszych ojców.

Odpoczynek był krótki. Z mroku i mgły wyłoniła się gromada złowieszczych postaci, które ruszyły w górę zbocza rytmicznym, monotonnym krokiem ludzi chodzących we śnie lub marionetek pociąganych za sznurki. Nie zatrzymali się nawet na chwilę, gdy naparli na krąg tarcz. Naga stal błysnęła w nikłej, księżycowej poświacie, kiedy Aesirowie wznieśli wysoko miecze, topory i wojenne młoty, i spuścili je z wizgiem na nacierających, rozrąbując ciała i miażdżąc kości.

Njal wyryczał aesirski okrzyk wojenny i wziął potężny zamach. Raptem znieruchomiał, zamrugał z niedowierzaniem i serce zamarło mu w piersiach. Przeciwnikiem był nie kto inny, jak sam Egil, który tego ranka zmarł w mękach na końcu liny zwieszonej z murów Halogi. Blady księżyc wyraźnie oświetlał znajomą twarz. Jarl Njal zwątpił, czy przeżyje tę upiorną walkę.

5. „Człowiek nie może umrzeć dwa razy!”

Twarz, która z kamienną obojętnością wpatrywała się w oczy Njala, z pewnością należała do jego starego towarzysza. Biała blizna w poprzek czoła była pamiątką po ranie, jaką Egil odniósł pięć lat wcześniej w czasie najazdu Vanrów. Ale błękitne oczy Egila nie poznały swego jarla. Były zimne i puste jak niebo w bezgwiezdną, mglistą noc.

Njal zerknął raz jeszcze i zobaczył poszarpane ciało na obnażonych piersiach Egila, gdzie kilka godzin wcześniej tkwił hak rozdzierający powoli serce. Uświadomił sobie, że bez względu na to, jak potężny cios zada, rana nigdy nie zbroczy krwią, a trup starego przyjaciela nie poczuje gorzkiego pocałunku stali.

Za martwym Aesirem, po stoku piął się na wpół zwęglony Hyperborejczyk. Jego twarz była wyszczerzoną, przerażającą maską. Njal pomyślał, że to mieszkaniec Halogi, który znalazł śmierć w pożarze rozpętanym przez przebiegłego Conana.

— Wybacz, bracie — wyszeptał jarl pokonując opór zesztywniałych warg. Wzniesiony topór opadł na chodzącego trupa Egila. Rozszczepione ciało potoczyło się w dół zbocza bezwładnie jak popsuta lalka, ale jego miejsce natychmiast zajęły szczerzące zęby zwłoki Hyperborejczyka.

Wódz Aesirów walczył bez wiary w zwycięstwo. Jeżeli wróg był w stanie wezwać z piekła każdego zmarłego, czyż walka mogła zakończyć się jego klęską?

Nad szeregami obrońców wznosiły się chrapliwe okrzyki zdumienia i trwogi. Aesirów opuściła nadzieja, kiedy spostrzegli, że przyszło im walczyć z chodzącymi trupami swych towarzyszy, którzy zginęli pod nożami okrutnych Hyperborejczyków. Ale w upiornych szeregach znajdowali się również inni. U boku mieszkańców Halogi, którzy znaleźli śmierć w płomieniach, maszerowały trupy już dawno pogrzebane. Ich gnijące ciała toczyły wijące się tłuste robaki. Niesamowity oddział hurmem, bez broni, rzucił się na Aesirów. Smród przyprawiał o mdłości, a wszystkich poza najdzielniejszymi ogarnęło przerażenie.

Nawet stary Gorm poczuł, że na jego sercu zaciskają się lodowate szpony strachu. Bitewna pieśń załamała się i ucichła.

— Niechaj bogowie nas wspomogą! — zawołał. — Jakąż możemy mieć nadzieję, skoro wznosimy naszą stal przeciw chodzącym trupom? Człowiek nie może umrzeć dwa razy!

Szyk Aesirów zachwiał się, gdy upiorni przeciwnicy kolejno powalali wojowników i wgniatali ich w lepki od krwi śnieg. Napastnicy walczyli gołymi rękami, rozdzierając żywych lodowatymi palcami.

Conan stał w drugim szeregu. Kiedy walczący przed nim wojownik runął na ziemię, Cymmerianin rycząc potężnie niby północny wicher, skoczył w przód, by zapełnić lukę w rozerwanym szeregu. Zamachnął się hyperborejskim mieczem i ciął w kark szkielet, który wyciskał życie z leżącego u jego stóp Aesira. Odrąbana od kręgosłupa czaszka potoczyła się w dół zbocza.

Wtedy przerażenie ścięło Conanowi krew w żyłach, a pierwotny strach zjeżył mu włosy. Bezgłowy korpus podniósł się i złapał młodzieńca kościstymi dłońmi. Conan pokonał ogarniające go odrętwienie i kopniakiem wybił dziurę w żebrach, które wyglądały spod strzępów gnijącej skóry. Bezgłowy trup zatoczył się, - lecz po chwili znów skoczył z wygiętymi drapieżnie palcami.

Conan złapał oburącz rękojeść miecza i włożył wszystkie siły w potężny cios. Miecz przedarł się przez pozbawioną ciała pierś, po czym przerąbał na pół kręgosłup. Rozcięty na dwoje trup padł i tym razem nie powstał. Przez chwilę Conan nie miał przeciwnika. Dysząc ciężko, ruchem głowy odrzucił w tył zlepione potem włosy.

Spojrzał na walczących. Njal z ciałem w wielu miejscach oderwanym od kości padł wreszcie, zabierając ze sobą co najmniej tuzin wrogów. Stary Gorm z wilczym wyciem zajął jego miejsce i z ostateczną desperacją rąbał ciężkim toporem. Ale szereg już pękł. Bitwa dobiegała końca.

— Nie zabijać wszystkich! — zabrzmiał niesiony lodowatym wiatrem bezlitosny głos. — Zabrać tylu, ilu można, do niewoli!

Conan zdołał przebić wzrokiem ciemność. U stóp wzgórza, na grzbiecie wysokiego, czarnego ogiera siedziała królowa Vammatar w powiewających, śnieżnobiałych szatach. Conan, drżąc na całym ciele, zrozumiał, że chodzące trupy posłuchają jej rozkazu.

Nagle u jego boku pojawiła się Rann. Jej twarz była mokra od łez, ale w błękitnych oczach nie było śladu trwogi. Zdążyła zobaczyć śmierć ojca i Gorma, nim gwałtowny atak kolejnego upiornego przeciwnika nie pchnął jej ku młodemu Cymmerianinowi. Złapała porzucony miecz i przygotowała się, by umrzeć w walce. Wtedy, niczym dar od samego Croma, w zrozpaczonym umyśle Conana narodził się pewien pomysł. Bitwa była już przegrana. To, że on i pozostali przy życiu Aesirowie zostaną spętani i pognani w niewolę, było równie pewne jak to, że po nocy nastanie dzień. Jednakże nie wszystko był stracone.

Conan zawirował, podniósł dziewczynę i zarzucił ją sobie na ramię. Potem rąbiąc na prawo i lewo runął pędem w dół zasłanego zwłokami stoku, do stóp wzgórza, tam gdzie na kruczoczarnym rumaku siedziała uśmiechnięta złowieszczo królowa.

Wszystko wokół spowijała ciemność przetykana wirującymi zwojami gęstej mgły, więc władczyni upiorów, zapatrzona na szczyt wzniesienia, nie zauważyła biegnącego bezszelestnie Cymmerianina. Ani dziewczyny, którą ten postawił właśnie na stratowanym śniegu. Żelazne palce zamknęły się na ramieniu i udzie Vammatar i ściągnęły ją z konia, wrzeszczącą i siną z furii. Conan rzucił królową na ziemię, po czym podniósł Rann i usadowił protestującą dziewczynę w zwolnionym siodle.

Nim sam zdążył wskoczyć na wierzgające zwierzę, kilka żyjących trupów, posłusznych wściekłym rozkazom swej pani, złapało go od tyłu i przywarło niczym pijawki do jego lewego ramienia.

Z nadludzkim wysiłkiem, nim przewróciły go cuchnące potwory, Conan zdołał trzasnąć płazem zad ogiera.

— Jedź, dziewczyno, jedź! — wrzasnął. — Do Asgardu i wolności!

Czarny rumak zadarł kopyta, zarżał i pomknął jak strzała przez mglistą, ośnieżoną równinę. Rann przywarła do karku ogiera. Przycisnęła zalany łzami policzek do jego ciepłej skóry, a jej długie, jasne włosy splątały się z powiewającą kruczą grzywą.

Gdy rumak przemykał u stóp wzniesienia, Rann obejrzała się i zobaczyła, jak dzielny młodzieniec, który dwakroć uratował jej życie, ulega przewadze żywych trupów. Królowa Vammatar, której biała szata była teraz powalana błotem, stała w mroźnym, księżycowym świetle z szatańskim grymasem na ustach. Potem zbocze wzgórza i wznosząca się mgła litościwie przysłoniły scenę pogromu. Dziewczyna nie oglądając się popędziła na zachód.

Dwudziestu ocalałych Aesirów brnęło na wschód w bladym świetle księżyca. Ich nadgarstki związane były na plecach rzemieniami z surowej skóry. Chodzący zmarli — ci, którzy nie zostali w bitwie porąbani na kawałki, pilnowali jeńców. Na czele upiornej procesji maszerowała dziwna para: Conan i królowa Vammatar.

Władczyni, której piękne rysy wykrzywiała furia, raz za razem cięła biczem cymmeriańskiego młodzieńca: Czerwone pręgi gęsto poznaczyły już jego twarz i ciało. Conan wiedział, że nikt dotąd nie wrócił z niewoli w tym przeklętym kraju, jednakże szedł wyprostowany, a głowę trzymał wysoko. Mógł zabić królową zamiast tylko zrzucić ją z konia, ale w jego rodzinnym kraju wpojono mu zasady rycerskiego zachowania w stosunku do kobiet i młodzieniec nie potrafił zapomnieć tych nauk. Teraz czekał na chwilę, kiedy dane mu będzie zerwać więzy i uciec.

Gdy wschodnie mgły rozproszyło nadejście świtu, Rann Njalsdatter dotarła do granicy Asgardu. Ciężko jej było na sercu, ale wspomniała ostatnią strofę pieśni, którą Gorm śpiewał pod zamglonym księżycem:

Możesz nas ściąć,możemy się wykrwawić i umrzeć.Ale jesteśmy ludźmi Północy!

Możesz spętać łańcuchami nasze ciała,możesz oślepić nasze oczy.

Możesz łamać nasze kości żelaznym drągiem,ale nasze serca pozostaną dumne i wolne!

Porywające słowa pieśni podniosły ją na duchu. Dziewczyna wyprostowała plecy i wznosząc dumnie jasną głowę, ruszyła w blasku dnia do domu.

6. Stalowy hak1

Ocalałą z pożogi salę tronową w twierdzy Vammatar Okrutnej zamieniono w izbę tortur. Z jednej z dębowych krokwi podtrzymujących wysokie, mroczne sklepienie opuszczono szorstką, konopną linę. Na jej końcu, w migoczącym świetle oliwnych lamp połyskiwał zimno stalowy hak. Wygięty, spiczasty kieł kołysał się leniwie nad niskim, drewnianym podestem. Mebel ten na rozkaz królowej wykonali w pośpiechu zamkowi cieśle porzucając inne, pilniejsze prace. Po bokach podestu stały trójnogi z płonącym olejem. Ich jaskrawe światło sprawiało, że kołyszący się hak nie rzucał cienia.

Dziesięć kroków przed zaimprowizowanym szafotem wznosił się spowity szkarłatnym jedwabiem tron Vammatar Okrutnej. Właśnie przed chwilą, w skrytym w głębokim cieniu wejściu do sali tronowej pojawiła się sama władczyni Halogi. Jak zwykle odziana była w olśniewająco białą szatę. Niczym zjawa przepłynęła przez komnatę i podeszłado tronu. Towarzyszyło jej czterech Hyperborejczyków w czarnych płaszczach z kapturami naciągniętymi na głowy. Podtrzymując ramiona swej pani pomogli jej zasiąść na tronie, po czym szybko wycofali się w mrok pod ścianami sali, gdzie nie docierało światło trójnogów stojących przy szafocie. Królowa przeciągnęła się leniwie i w tym momencie diamenty, rubiny i szmaragdy zdobiące jej szyję, czoło, płatki uszu i palce zabłysły wszystkimi barwami tęczy.

Minął dzień od rozgromienia aesirskiej bandy i Vammatar miała dość czasu, by wziąć kąpiel, wypocząć i starannie obmyślić wszystkie szczegóły zemsty na cymmeriańskim młodziku, który upokorzył ją i pozbawił najcenniejszego łupu, czyli córki wodza Aesirów.

Vammatar Okrutna potrafiła docenić prawdziwą odwagę. Zawsze największą przyjemność sprawiało jej patrzenie, jak mężny wojownik zamienia się z wolna w skowyczący kłąb rozedrganego, krwawego mięsa, który na koniec żebrze już tylko o to, aby go dobito. Im dzielniejszego jeńca zdołała złamać, tym większą sprawiało jej to rozkosz.

W drodze powrotnej do Halogi, Vammatar raz po raz chłostała swego jeńca. Właśnie wtedy zorientowała się, że młody Cymmerianin jest mężczyzną, który być może okaże się źródłem ekstazy, jakiej od bardzo dawna nie dał jej żaden torturowany jeniec. Zamęczony na murach Egil i dwudziestu dziewięciu pozostałych Aesirów nie sprawili, że krew zaczęła żywiej krążyć w ciele wiecznie młodej królowej. Po hardym Cymmerianinie Vammatar oczekiwała dużo więcej. Musiała tylko dobrze obmyślić całą kaźń...

Już teraz, kiedy jedynie napawała się oczekiwaniem, fala rozkosznego ciepła opłynęła jej biodra i piersi. Czas nadszedł! Władczyni Halogi uniosła ozdobione licznymi pierścieniami dłonie i klasnęła mocno, trzykrotnie.

Odpowiedział jej szczęk żelaza w głębi korytarza prowadzącego do sali tronowej. Chwilę później otworzyły się główne drzwi i do środka w asyście dwunastu białowłosych oprawców wszedł skuty łańcuchami Conan.

Upiorna audiencja rozpoczęła się!

Dzikie spojrzenie Cymmerianina natychmiast obiegło całą salę, a w jego rozjarzonych błękitem oczach pojawił się błysk straszliwego zrozumienia. Do tej pory nie wiedział, dlaczego nie zapędzono go do pracy przy odbudowie zniszczonej części zamku, tak jak zrobiono to z pozostałymi jeńcami. Zamknięto go w osobnej celi, przyniesiono dobre jedzenie, a potem zakuto w kajdany. Na nic zdała się jego rozpaczliwa obrona i przetrącony wściekłym kopniakiem kark jednego ze strażników. Pozostali unieruchomili młodego barbarzyńcę, a później skrępowali żelazem jego nadgarstki i kostki. Ręce skuto mu z przodu i połączono z okowami na nogach łańcuchem tak krótkim, że Cymmerianin, by iść, musiał się garbić. Zdaniem poddanych Vammatar wykluczało to jakąkolwiek możliwość walki.

I teraz Conan zrozumiał, czemu służyły te wszystkie zabiegi. Mimo całkowitej beznadziejności położenia wykonał błyskawiczny półobrót i niczym rozszalały byk uderzył głową w bok jednego z eskortujących go mężczyzn. Trzasnęły łamane żebra i Hyperborejczyk stękając zwalił się na posadzkę. Jedenastu pozostałych rzuciło się na skutego Cymmerianina. Ścianami sali tronowej wstrząsnął ponury, barbarzyński okrzyk bojowy. Natychmiast po nim nastąpił przenikliwy charkot strażnika, w którego gardle utkwiły kły rozszalałego drapieżcy. Hyperborejczycy szybko oderwali Conana od ofiary, ale w jego zębach pozostała większa część jej krtani. Za moment kolano Cymmerianina wbiło się z całą siłą w krocze kolejnego oprawcy.

Królowa Vammatar Okrutna, patrząc na to, powoli oblizała językiem usta. Jej oczy zabłysły z wolna, jakby wzeszły w nich gwiazdy poświęcone demonom — astrologiczne symbole najczystszego zła.

Wreszcie dziewięciu pozostałych Hyperborejczyków przycisnęło Conana twarzą do posadzki. Teraz mógł on już tylko warczeć głucho, gardłowo jak skrępowany ryś. Jego nieujarzmioną wolę krępowały łańcuchy oraz osiemnaście rąk. Nie zdołał uczynić żadnego ruchu, kiedy wleczono go po podłodze, wciągano na najeżony drzazgami podest z nie heblowanych desek i stawiano przed wiszącym na linie hakiem.

Chłodne żelazo dotknęło piersi Cymmerianina.

Conan sprężył się do jeszcze jednego, desperackiego zrywu, gdy wtem spojrzenia jego i Vammatar spotkały się. W oczach królowej zabłysła drwina. Młody barbarzyńca ze świstem wypuścił powietrze, rozluźnił mięśnie i uniósł dumnie głowę. Jeśli nieugiętą wolą Croma było wezwać go przed swe skryte w mroku oblicze, to on — Conan, gotów był pokazać tej hyperborejskiej wiedźmie, jak umiera cymmeriański wojownik. Nawet nie drgnął, gdy Vammatar nieznacznie skinęła głową i czub haka przebił jego skórę. Żelazo prowadzone pewną ręką oprawcy weszło pod żebra prawego boku tuż nad wątrobą. Po chwili połowa haka zniknęła w ciele młodego barbarzyńcy. Hyperborejczycy odstąpili. Na podeście pozostał tylko Conan. Stał nieruchomo jak posąg i tylko strużka krwi, spływająca leniwie po jego nagim boku i wsiąkająca w przepaskę biodrową, świadczyła, że hak nie tkwi w doskonale ukształtowanym marmurze, lecz w żywym ciele.

Vammatar skinęła głową po raz drugi. Oprawcy chwycili podest i wyszarpnęli go spod nóg Cymmerianina.

Młodzieniec zawisł na haku.

Potworny ból eksplodował w umyśle Conana, poraził piersi, zdławił oddech. Świat zawirował w koszmarnym tańcu. Fala pulsującego szkarłatu unicestwiła wszelkie myśli. Młody barbarzyńca poczuł, jak hak rozdziera jego ciało a wraz z nim całe jego jestestwo. Patrzył z góry na swoje stopy wiszące łokieć nad podłogą i nie pojmował tego widoku. Nie słyszał miarowego skrzypienia liny i szczęku kajdan. Całą siłą woli zaciskał tylko zęby.

Hyperborejczycy wynieśli z sali tronowej podest i leżące przy wejściu ciała. Zamknęli ze sobą drzwi. W wielkiej komnacie pozostał tylko kołyszący się na haku Conan, siedząca na szkarłatnym tronie Vammatar Okrutna w bieli oraz sześć trójnogów z płonącym olejem, oświetlających tę scenę niespokojnym blaskiem.

Królowa Halogi wsparła prawy łokieć na poręczy tronu, położyła podbródek na dłoni i pogrążyła się w kontemplacji.

7. Kryształowy ołtarz Ymira

Wraz z nadejściem zmierzchu czarne myśli znów ogarnęły Rann Njalsdatter. Słowa dumnej pieśni, którą nuciła, by nie upaść na duchu, zbyt często powtarzane straciły moc. Teraz myślała tylko o tym, że nie ma dokąd wracać. Njal był banitą, którego zwyczajowe prawo Asgardu po trzykroć skazało na śmierć. Nie miała braci, a wszyscy dalsi krewni rok temu, na plemiennym wiecu, uroczyście wyrzekli się jej ojca i jego potomstwa. Rosnący w świętym gaju dąb symbolizujący ród Njala ścięto, porąbano i rzucono w ogień. Gdyby wróciła, traktowano by ją jak niewolnicę, a może nawet sprzedano do Vanaheimu. Nic gorszego nie mogło spotkać aesirskiej kobiety. Jej ojciec drwił sobie z prawa i zwykł mawiać, że prawo to miecze jego i jego rozbójników. Teraz jednak zabrakło jednego i drugiego. Być może Rann zdałaby się na łaskę krewnych, gdyby nie to, że była jednak córką jarla, a w uszach wciąż dźwięczały jej słowa Conana: „Jedź do wolności!” Traktowała je jako ostatnią wolę wojownika, który zginął w jej obronie. Była pewna, że Cymmerianin nie żyje, tak samo jak ojciec, stary Gorm, Egil i tylu innych. Gdyby była mężczyzną, mogłaby zaplanować zemstę. Jednak by się zemścić, potrzebowała pomocy. Nie mogła liczyć na krewnych ani na to, że uda się jej zebrać własną bandę. Potrafiła walczyć, ale nie była dość sławną wojowniczką, by pokryci bliznami zbóje zgodzili się słuchać jej rozkazów.

Pogrążona w takich oto myślach, bliska rozpaczy Rann błądziła w zimnej puszczy Asgardu. Nawet nie kierowała zdobycznym ogierem, który szedł po prostu przed siebie. Mijała godzina za godziną, a córka Njala pomimo chłodu i głodu, z nisko opuszczoną głową siedziała bez ruchu na kroczącym nieśpiesznie wierzchowcu. Stopniowo myśli Rann skupiły się wokół zemsty. Pragnęła, by Vammatar Okrutną spotkał po tysiąckroć zasłużony, ponury koniec. I to nie kiedyś w przyszłości, lecz natychmiast! Nierealność tego pragnienia budziła rozpacz. Tym większą, że dziś o świcie Rann zdała sobie sprawę, że od pierwszego wejrzenia pokochała dzikiego Cymmerianina. Przyszło jej zatem opłakiwać nie tyko ojca, ale i śmierć miłości, która zginęła, zanim zdążyła wypełnić żarem jej dziewczęce serce. Dlatego tym bardziej nienawidziła Vammatar! Nagle Rann pomyślała, że byłaby gotowa oddać życie, byle tylko wiecznie piękna władczyni Halogi znalazła się w piekle...

W tym momencie jej wierzchowiec zarżał cicho i stanął. Rann podniosła wzrok. Chwilę później szeroko otworzyła oczy. Znajdowała się w gaju, w którym rosły wyłącznie białe brzozy. Kilkanaście kroków przed nią leżał szeroki, płaski, wysoki na dwa łokcie blok górskiego kryształu. Naturalne krawędzie minerału nosiły ślady prymitywnej obróbki. Zachodzące słońce wypełniało jego wnętrze purpurową poświatą.

Rann wstrzymała oddech, a jej serce zabiło gwałtownie. Oto miała przed sobą kryształowy ołtarz Ymira, o którym wspominali niekiedy starzy, czcigodni kapłani. Córka Njala szybko zsiadła z konia, przyklękła i prawą dłonią dotknęła świętej ziemi tego miejsca, by oddać jej cześć. Krew dudniła gwałtownie w skroniach Rann, która z trudem mogła zebrać myśli. Wszystkie dotychczasowe uczucia pomieszały się zupełnie. Oto dano jej straszny znak!

Kryształowego ołtarza Ymira i otaczającego go brzozowego gaju nie strzegł nigdy żaden kapłan. Powiadano nawet, że do miejsca tego nie prowadzi żadna droga, którą można by narysować węglem na kawałku skóry. Ten na wpół legendarny, święty gaj i głaz mógł znajdować się wszędzie i nigdzie. Zwykły śmiertelnik był w stanie dotrzeć tu tylko wtedy, gdy znajdował się w pewnym szczególnym stanie ducha. Potem zaś...

Rann Njalsdatter wciąż wstrzymywała oddech. Już wiedziała, że stanęła wobec swego przeznaczenia, ale jeszcze nie mogła pojąć tego do głębi. Sagi mówiły, że wojownicy, którym udało się przybyć w to miejsce, zawierali tu z Ymirem przymierze, którego ceną były lata ich życia. Z kolei dziewice...

Rann dumnie uniosła głowę i podniosła się z kolan. To prawda, że została wyjęta spod prawa swego ojczystego kraju. Ale w jej żyłach płynęła książęca krew. I była dziewicą. Te dwie cechy musiały przeważyć nad wyrokiem prawa, skoro Ymir, najwyższy bóg Vanrów i Aesirów, zezwolił Rann odnaleźć to miejsce. Oznaczało to, że jej ofiara może zostać przyjęta...

Przy siodle wisiał hyperborejski miecz. Rann odrzuciła daleko ten niegodny oręż. Ujęła prosty, asgardzki sztylet. Wstąpiła na blok górskiego kryształu. Wzniosła oczy ku mroczniejącemu niebu, a potem powoli trzymane oburącz ostrze. Czuła się jak wojownik, który wie, że musi polec w bitwie, bo tylko dzięki temu wróg może zostać pokonany. Córka Njala odsunęła od siebie lęk. Nie wahała się zginąć, by pomścić śmierć ojca i swego ukochanego.

— Ymirze, Ojcze Północy! — zawołała donośnie. — Przyjmy mą ofiarę, a w zamian pomścij jarla Njala z Asgardu i Conana z Cymmerii. Niechaj piekło pochłonie Vammatar z Halogi!

Pchnięte mocno ostrze wbiło się prosto w serce. Rann wyszarpnęła sztylet ze swego ciała. Jeszcze przez chwilę stała wyprostowana, skąpana w różowym blasku zachodzącego słońca, z czerwoną plamą na piersiach, po czym rękojeść umknęła z jej martwiejącej ręki. Żelazo zadźwięczało o kryształ. Dziewczyna osunęła się na kolana i padła na twarz. Wypływająca spod niej krew obficie zalała przejrzysty ołtarz. Usta Rann poruszyły się bezgłośnie i zamarły.

Przez chwilę nic się nie działo. W całej okolicy zapadła głucha cisza. A potem nagle kryształ, ciało i krew ogarnął gigantyczny, huczący płomień. Nagły cios huraganu pochylił drzewa. Ryk ognia wstrząsnął ziemią. Czarny, hyperborejski ogier z przeraźliwym kwikiem stanął dęba. Nim jednak jego wzniesione kopyta dotknęły z powrotem ziemi, wszystko ucichło. Znów szumiał łagodnie mroczniejący las.

Zdezorientowany wierzchowiec potrząsnął łbem i wtem rozległo się bliskie wycie wilka. Pierwszemu drapieżnikowi odpowiedziało kilkanaście następnych. Spłoszony ogier zarżał trwożliwie i pognał na oślep ku swemu przeznaczeniu.

Nie dostrzegł, że w gaju wokół kryształowego ołtarza wyrosła nowa, smukła brzoza...

8. Spojrzenie boga Nordheimerów

Conan walczył o każdy oddech. Instynkt życia zmagał się z rozdzierającym bólem, lecz ani jedno, ani drugie nie mogło osiągnąć przewagi. Oprawca wbił ostrze haka w ten sposób, aby żelazo weszło pomiędzy płuco a żebra, nie kalecząc płuca. Dzięki temu młody Cymmerianin nie utopił się we własnej krwi już kilka chwil po zawiśnięciu na haku. Postąpiono tak zgodnie z rozkazem Vammatar, która obmyśliła dla Conana długą i ciężką agonię, i nie chciała zbyt szybko pozbawić się wyrafinowanej rozrywki. Mocna, węźlasta budowa młodzieńca oraz fakt, iż nie miał on jeszcze postury i wagi dorosłego mężczyzny, sprawiły, że jego ciało nie rozdarło się pod własnym ciężarem. Bez wątpienia człowiek nieco wątlejszy lub cięższy rozerwałby się z wolna na dwie połowy. Z kolei obywatel cywilizowanego kraju umarłby z bólu, jeszcze zanim hak oderwałby mu żebra i ramię. Conan zaś wciąż żył i walcząc z obłąkańczym bólem nadal wygrywał kolejne, płytkie oddechy. Także cierpienie, choć zasnuwało oczy purpurową mgłą, nie pomieszało młodemu barbarzyńcy zmysłów ani nie pozbawiło go przytomności. Wszystko było tak, jak przewidziała Vammatar.

Władczyni Halogi delektowała się zemstą, niczym wytrawny znawca najwyszukańszym gatunkiem wina. Cymmerianin jak dotąd nie wydał żadnego jęku, ale wiecznie piękna królowa nie była rozczarowana. Wiedziała, że na wszystko przyjdzie pora, a przyjemność, którą uzyskuje się zbyt szybko, jest tylko połową przyjemności. Na razie chłonęła z rozkoszą emanującą od Conana aurę cierpienia. Niebawem już nie była w stanie zachować dłużej dotychczasowej, obojętnej pozy. Piersi Vammatar unosiły się coraz wyżej i coraz szybciej. Jej pełne, karminowe wargi rozchyliły się namiętnie, a dłonie zacisnęły kurczowo na poręczach tronu. Wreszcie krew zawrzała w żyłach zwyrodniałej władczyni i Vammatar z gardłowym jękiem targnęła się konwulsyjnie do tyłu wyginając w łuk. To dlatego chciała być sama. Nie życzyła sobie, by ktokolwiek oglądał ją w tej wynaturzonej ekstazie.

Powoli dochodziła do siebie. Ociężałym ruchem otarła pot z czoła. Teraz czekały ją rozkosze znacznie bardziej subtelne, dotyczące bardziej sfery ducha niż ciała. Jak na razie sprawiła, że ból odczuwany przez Conana zależał od ciężaru jego ciała. Niebawem, za pomocą kilku magicznych tortur Yammatar zamierzała doprowadzić do tego, aby źródłem cierpienia stała się żelazna wola młodego Cymmerianina. To miało być znacznie bardziej emocjonujące...

Władczyni Halogi uznała, że drugą część kaźni powinno zobaczyć jak najwięcej jej poddanych. Wcisnęła zatem tajemny przycisk w poręczy tronu, co sprawiło, że w przedsionku sali tronowej jęknął spiżowy gong. Na ten znak otworzyły się drzwi i do środka wlał się tłum białowłosych dworzan i wojowników. Bez słowa, w nabożnym skupieniu otoczyli królową i ciężko dyszącego na haku jeńca.

Yammatar Okrutna przeciągając złowróżbne oczekiwanie skinęła na niewolnicę trzymającą tacę ze specjałami z dalekich krajów. Z namaszczeniem wybrała sobie sprowadzony z Turanu owoc granatu i rozerwała brązową skórkę. Nie spuszczając oczu z Conana wbiła zęby w miąższ. Amarantowy sok pociekł jej po brodzie.

Wtem na korytarzu rozległy się ciężkie, dudniące kroki...

W chwili gdy w korytarzu prowadzącym do sali tronowej zabrzmiał gong, przed częściowo zrujnowanym zamkiem Haloga, nie wiadomo skąd pojawił się niesamowity wojownik. Był on dwukrotnie wyższy od najpotężniejszego mężczyzny i wyglądał jak posąg wykuty z jednej bryły oślepiająco błękitnego lodu. Ziemia zadrżała pod jego stopami, kiedy majestatycznie ruszył w kierunku zamczyska. Przed zamkniętą bramą przystanął i uniósł prawą dłoń. Wrota i żelazna krata uderzone falą kosmicznej mocy ugięły się i rozprysły na drobiny nie większe od wiórów i opiłków.

Ymir przeszedł przez skłębioną kurzawę. Na dziedzińcu zabiegł mu drogę jakiś zdezorientowany strażnik i nim zdołał pojąć, z kim ma do czynienia, padł martwy z pękniętym sercem. Bóg Nordheimerów zniknął we wnętrzu budowli. Nieomylnie odnalazł drogę do sali tronowej. W momencie gdy przekraczał próg, z dziesiątek gardeł wyrwał się skowyt przerażenia. Vammatar zamarła na tronie, a połówka granatu wypadła jej z dłoni. Hyperborejczycy osłaniając oczy rękami i połami płaszczy, w dzikim popłochu cofnęli się pod ściany. Ymir ruszył prosto do królowej mijając obojętnie Cymmerianina wiszącego nad kałużą krwi. Władczyni Halogi stwierdziła ze zgrozą, że nie może wykonać nawet najdrobniejszego gestu.