ebook
w abonamencie 3 dni za darmo
ebook
44,90 zł
książka papierowa
niedostępna

Córka Izebel ebook

Collins Wilkie

4,3

Uzyskaj dostęp do tej i ponad 250000 książek od 14,99 zł miesięcznie

Wydawca: Wydawnictwo MG
Kategoria: Powieści przygodowe i historyczne
Język: polski
Rok wydania: 2018

Opis

Do czego zdolna jest matka dla swojego dziecka?

Madame Fontaine, wdowa po wybitnym chemiku, ma w sobie wystarczająco determinacji i przebiegłości, żeby doprowadzić do skutku plany matrymonialne młodej Minny i każdemu, kto ośmieli się stanąć na jej drodze grożą niebezpieczne konsekwencje. Lecz czy nie natrafiła przypadkiem na godnego siebie przeciwnika w osobie niejakiego Słomianego Jacka, byłego pensjonariusza zakładu dla obłąkanych? Dopiero w domu pogrzebowym okaże się, kto zatryumfuje – i kto ujdzie z życiem.

To trzymające w napięciu studium ciemnej strony ludzkiej natury umiejscowione na tle dziewiętnastowiecznego Frankfurtu opowiada historię dwóch wdów – z których jedna to zamożna filantropka oddana sprawie liberalnych reform zapoczątkowanych przez jej męża, a druga to zmagająca się z ubóstwem matka całkowicie oddana sprawie zapewnienia pomyślnej przyszłości swojej córce.

Szczegóły

Ebooka przeczytasz w aplikacjach Legimi na:

Androidzie

iOS

czytnikach certyfikowanych
przez Legimi

czytnikach Kindle™
(dla wybranych pakietów)

Windows
10

Windows
Phone

Liczba stron: 446

Odsłuch ebooka (TTS) dostepny w abonamencie „ebooki+audiobooki bez limitu” w aplikacjach Legimi na:

Androidzie

iOS

Oceny

4,3 (17 ocen)

Recenzje(2 recenzje)

Sortuj według:

pdefiance

Dobrze spędzony czas

zawsze jest dobra pora na mroczna opowiesc.

viollaesz

Całkiem niezła

To moja druga powieść pana Collinsa i na pewno nie ostatnia.

Popularność

Fragment

Część I

Rozdział 1

Moje wspomnienia w związku ze sprawą Córki Izebel zaczynają się w dniu, w którym śmierć upomniała się o dwóch cudzoziemców z dwóch różnych krajów.

Obaj dżentelmeni byli na swój sposób ważnymi postaciami i żaden nie miał pojęcia o istnieniu drugiego.

Pan Ephraim Wagner, z zawodu kupiec (wcześniej zamieszkały we Frankfurcie nad Menem), zmarł w Londynie trzeciego września 1828 roku.

Doktor Fontaine – słynący za życia z odkryć na polu chemii eksperymentalnej – zmarł w Würzburgu, także trzeciego września 1828 roku.

Zarówno kupiec, jak i doktor pozostawili w żałobie żony. Wdowa po kupcu (rodowita Angielka) była bezdzietna. Pochodząca z południowych Niemiec wdowa po doktorze dochowała się córki.

W owych odległych czasach (piszę te słowa w roku 1878, z perspektywy półwiecza) byłem młodym pracownikiem biura pana Wagnera. Jako siostrzeniec jego żony, prywatnie często gościłem pod dachem starszego dżentelmena, który w swojej łaskawości traktował mnie niczym jednego z domowników. Stałem się naocznym świadkiem opisanych tutaj wydarzeń i ręczę za wiarygodność tej relacji. Jak wszyscy ludzie w podeszłym wieku, wypadki z okresu młodości pamiętam dużo wyraźniej od tych sprzed zaledwie dwóch czy trzech lat.

Chociaż poczciwy pan Wagner niedomagał od wielu miesięcy, lekarze twierdzili, że nie trzeba obawiać się o jego życie. On jednak, pokazując, jak bardzo się mylą, pozwolił sobie umrzeć właśnie wtedy, kiedy wszyscy zgodnie zapowiadali jego powrót do zdrowia. W chwili, w której na jego żonę spadło owo nieszczęście, znajdowałem się w podróży służbowej do naszej filii we Frankfurcie nad Menem kierowanej przez wspólników pana Wagnera. Dzień mojego powrotu do londyńskiego biura przypadł nazajutrz po pogrzebie. Na ten sam dzień wyznaczono odczytanie ostatniej woli zmarłego. Pan Wagner, powinienem tutaj dodać, był naturalizowanym obywatelem Wielkiej Brytanii i jego testament został sporządzony przez angielskiego prawnika.

Wystarczy, że wspomnę w tym miejscu treść czwartego, piątego i szóstego paragrafu owego dokumentu.

W paragrafie czwartym testator podawał do wiadomości, że cały swój majątek, zarówno ruchomy, jak i nieruchomy, zostawia żonie. W piątym dawał jeszcze jeden dowód bezgranicznego zaufania do niej, ustanawiając ją jedyną wykonawczynią swojej ostatniej woli.

Szósty i ostatni paragraf zaczynał się tymi oto słowami:

Podczas mojej długiej choroby droga małżonka pełniła funkcję sekretarza i pełnomocnika i zdążyła tak dogłębnie poznać właściwe dla mnie metody kierowania firmą, że próżno byłoby teraz szukać osoby odpowiedniejszej od niej. Mianując ją niniejszym swoim jedynym następcą i przyznając jej wszelkie związane z tym uprawnienia i przywileje, nie tylko daję świadectwo swojego bezwzględnego zaufania i szczerej wdzięczności dla niej, ale działam również w najlepiej pojętym interesie firmy.

Spojrzeliśmy z radcą prawnym na moją ciotkę, która zapadła się w fotelu, kryjąc twarz w chusteczce. Postanowiliśmy poczekać z szacunkiem, aż opanuje emocje i będzie w stanie zakomunikować nam swoje życzenia. Zawierający się w ostatnich słowach testamentu dowód miłości i czci, którymi darzył ją zmarły mąż, poruszył ją do głębi. Dopiero kiedy potok łez przyniósł ulgę jej duszy, uświadomiła sobie naszą obecność.

– Za kilka dni będę spokojniejsza – rzekła. – Proszę przyjść do mnie pod koniec tygodnia. Będę miała obu panom coś ważnego do zakomunikowania.

Radca prawny zaryzykował pytanie:

– Coś w związku z testamentem?

Ciotka pokręciła głową.

– Coś w związku z ostatnimi życzeniami mojego męża – odparła.

Ukłoniwszy się nam na pożegnanie, skierowała się do wyjścia.

Radca prawny odprowadził jej postać poważnym, pełnym zwątpienia wzrokiem.

– Moje długie doświadczenie zawodowe – powiedział, odwracając się do mnie – udzieliło mi wielu cennych lekcji. Dzięki pańskiej ciotce przypomniałem sobie właśnie jedną z nich.

– Mogę zapytać jaką, sir?

– Jak najbardziej. – Chwycił mnie za ramię i dopiero, kiedy znaleźliśmy się poza domem, wyjaśnił, jaką lekcję miał na myśli. – Zawsze należy podchodzić z nieufnością do ostatnich życzeń człowieka leżącego na łożu śmierci, chyba że zakomunikował je wcześniej swojemu prawnikowi i zawarł w testamencie.

Ów pogląd wydał mi się w tamtej chwili nieco niestosowny. Skąd mogłem wiedzieć, że przyszłe wydarzenia z życia ciotki całkowicie potwierdzą jego słuszność? Gdyby zechciała zostawić plany i zamysły męża takimi, jakimi on je zostawiał w chwili śmierci, i gdyby nigdy nie zdecydowała się na ową pochopną podróż do Frankfurtu… Lecz jaki sens jest zastanawiać się teraz nad tym, co mogłoby lub nie mogłoby się wydarzyć? Miałem przecież pisać o wypadkach, które istotnie miały miejsce. Wróćmy zatem do rzeczy…

Rozdział 2

Zgodnie z zapowiedzią wdowa oczekiwała nas pod koniec tygodnia.

Z powierzchowności była drobną kobietą o niezwykle kształtnej sylwetce, czystej, bladej cerze, szerokim, niskim czole i wielkich, szarych oczach, w których jaśniało światło inteligencji. Poślubiwszy znacznie starszego od siebie człowieka, po wielu latach małżeńskiego życia nadal odznaczała się wybitną urodą. Nigdy jednak nie sprawiała wrażenia świadomej swoich zalet zewnętrznych – czy też nadmiernie dumnej z niezwykłych talentów, które bezsprzecznie posiadała. Na co dzień była niezwykle łagodną i skromną osobą. Jednak jeśli sytuacja tego wymagała, natychmiast budziły się drzemiące w niej pokłady stanowczości. W całym życiu nie spotkałem drugiej kobiety, która w obliczu konieczności potrafiłaby wykazać tyle charakteru co ona.

Nie tracąc czasu na wstępne wyjaśnienia, od razu przeszła do sedna. Na jej obliczu wyraźnie widać było ślady nieprzespanej i pełnej łez nocy, jednak nieboga ani myślała się nad sobą rozczulać. Kiedy wspomniała nazwisko zmarłego męża, uczyniła to – nie licząc nieznacznego drżenia słyszalnego w jej głosie – z opanowaniem, które jednocześnie chwytało za serce i budziło podziw.

– Jak obaj panowie wiedzą – zaczęła – pan Wagner był niezależnie myślącym człowiekiem i w pojmowaniu swoich powinności wobec ubogich i cierpiących wykraczał poza ramy tego, co tradycyjnie narzuca nam w tej kwestii otaczający świat. Przez miłość i szacunek dla jego pamięci zamierzam (z Bożą pomocą) przekuć jego poglądy w czyn.

Radca prawny okazał pewne zdenerwowanie.

– Czy ma pani na myśli, madame, poglądy polityczne pana Wagnera? – zapytał.

Pięćdziesiąt lat temu polityczne zapatrywania mojego dawnego chlebodawcy uchodziły za iście rewolucyjne. Współcześnie – odkąd przy ogólnej aprobacie narodu parlament wprowadził zbieżne z nimi reformy – pan Wagner byłby nazywany „umiarkowanym liberałem” i uważany za rozważnego, rozumnego człowieka kroczącego z duchem postępu.

– Nie interesuje mnie polityka – odpowiedziała moja ciotka. – Chcę przede wszystkim pomówić z panami o tym, jak mój mąż zapatrywał się na kwestię zatrudnienia kobiet.

W tym miejscu ponownie muszę nadmienić, że po upływie półwiecza herezje głoszone przez mojego chlebodawcę w roku 1828 są teraz, w roku 1878, powszechnie obowiązującymi zasadami. Widząc problem ze swojej niezależnej perspektywy, pan Wagner trwał na stanowisku, że wiele z miejsc pracy zarezerwowanych tradycyjnie dla mężczyzn można by z powodzeniem udostępniać godnym ich, kompetentnym kobietom. Dla człowieka jego charakteru dostrzeżenie niesprawiedliwości oznaczało konieczność bezzwłocznego podjęcia działań zmierzających do jej naprawienia. Rozbudowując w owym czasie londyńską firmę, postanowił równomiernie rozdzielić nowo powstałe etaty pomiędzy mężczyzn i kobiety. Zgorszenie, jakie wywołał w mieście tym śmiałym posunięciem, pamiętają po dziś dzień wszyscy moi rówieśnicy. Jednak mimo skandalu zuchwały eksperyment mojego pryncypała przyniósł bardzo pomyślne rezultaty.

– Gdyby mój mąż nadal żył – ciągnęła ciotka – dopilnowałby, żeby za przykładem londyńskiej siedziby poszła też placówka we Frankfurcie. Nasze interesy tam również mają się coraz lepiej i przymierzamy się do zwiększenia liczby pracowników biurowych. Jak tylko poczuję się na siłach, udam się do Frankfurtu, żeby zapewnić niemieckim kobietom te same możliwości, które mój mąż zdążył już stworzyć kobietom w Londynie. Wszelkie wskazówki na temat najlepszego sposobu przeprowadzenia tego rodzaju reformy znajdę w pozostawionych przez niego zapiskach. Zastanawiam się, Davidzie – dodała, odwracając się do mnie – czy nie posłać cię do naszych frankfurckich wspólników, panów Kellera i Engelmana, z instrukcjami, by do czasu mojego przyjazdu zachowali w biurze kilka wolnych stanowisk – tutaj zawiesiła głos, spoglądając na radcę prawnego. – Ma pan jakieś zastrzeżenia do mojego pomysłu? – zapytała.

– Mam pewne obawy – odrzekł ostrożnie dżentelmen.

– Jakie obawy?

– W Londynie, madame, świętej pamięci pan Wagner mógł łatwo sprawdzić przeszłość kobiety, którą przyjmował do pracy w swoim biurze. W obcym mieście, jakim jest dla pani Frankfurt, trudniej będzie uchronić się przed niebezpieczeństwem… – urwał w poszukiwaniu słów, które odpowiednio trafnie i delikatnie wyraziłyby to, co chciał powiedzieć.

Ciotka nie okazała zbytniej wyrozumiałości wobec jego zakłopotania.

– Proszę się nie bać mówić otwarcie, sir – rzekła dość chłodno. – Przed jakim niebezpieczeństwem będzie mi się trudniej uchronić?

– Jest pani wielkoduszną osobą, madame, a ludzi wielkodusznych łatwo oszukać. Boję się, że jakaś zdemoralizowana kobieta albo, co gorsza, kobieta…

Znów nie dokończył zdania. Tym razem przerwało mu pukanie do drzwi.

Kiedy w progu ukazał się kierownik naszego biura, ciotka uniosła dłoń.

– Wybaczy pan, panie Hartrey, za chwilę będę do pańskiej dyspozycji. – Odwracając się do radcy prawnego, jeszcze raz zapytała: – Jakie kobiety mogą próbować mnie oszukać?

– Kobiety być może skądinąd zasługujące na pani dobroć, ale pozostające pod wpływem złych ludzi – odpowiedział radca prawny. – Te same, którym (o ile znam pani wrażliwość na niedolę bliźniego) najbardziej pragnęłaby pani pomóc i które, kierowane zgubnym podszeptem jakichś krewnych czy znajomych, mogłyby stać się dla pani źródłem niekończących się problemów i trosk.

Ciotka nic nie odpowiedziała. Obiekcje przedstawione przez radcę prawnego wyraźnie ją zirytowały. Zwracając się do pana Hartreya, nieco szorstko zapytała, jaka sprawa go sprowadza.

Naczelnik biura był metodycznym dżentelmenem starej daty. Najpierw pospiesznie przeprosił za najście, a potem pokazał list, z którym przyszedł.

– Kiedy będzie pani mogła poświęcić trochę uwagi sprawom służbowym, madame, proszę łaskawie przeczytać ten list. Tymczasem chciałbym zapytać, czy wybaczy mi pani to, że zamiast przeszkadzać jej w pierwszych chwilach żałoby po śmierci mojego drogiego, zacnego chlebodawcy pozwoliłem sobie działać w biurze wedle własnego uznania.

Mimo ceremonialności jego słów w tonie głosu pobrzmiewało autentyczne wzruszenie. Ciotka wyciągnęła do kierownika dłoń, którą ten ucałował ze łzami w oczach.

– Jestem pewna, że wszystkie podjęte przez pana decyzje były właściwe – powiedziała serdecznie. – Od kogo ten list?

– Od pana Kellera z Frankfurtu, madame.

Ciotka natychmiast wzięła list z jego rąk i pogrążyła się w lekturze. Ponieważ w istotny sposób zaważył on na późniejszych wydarzeniach, przytoczę w tym miejscu jego dokładną treść.

(Poufne i do rąk własnych)

Drogi Panie Hartrey,

nie śmiałbym zakłócać spokoju pani Wagner w pierwszych dniach po tym, jak spadło na nią wiadome nieszczęście. Stąd też, znajdując się pod presją pilnej potrzeby, pozwalam sobie zwrócić się do Pana jako osoby zarządzającej teraz naszym biurem w Londynie.

Fritz, mój jedyny syn, który kończy właśnie pobierać nauki na uczelni w Würzburgu, zapałał uczuciem (co przykro mi pisać) do pewnej młodej kobiety, córki zmarłego w ostatnim czasie profesora z tamtejszego uniwersytetu. Chociaż wierzę, że to przyzwoita, godna szacunku dziewczyna, ojciec zostawił ją niestety bez grosza przy duszy, a nawet gorzej: umarł w długach. Na domiar złego jej matka nie cieszy się w mieście zbyt dobrą opinią. Mówi się, między innymi, że to głównie jej rozrzutność doprowadziła męża do katastrofy finansowej. Wobec takich okoliczności chciałbym położyć definitywny kres owej znajomości, dopóki sprzyja temu przerwa w kontaktach między zakochanymi spowodowana niedawną śmiercią profesora. Fritz porzucił plan poświęcenia się karierze medycznej i przystał na propozycję przejęcia po mnie rodzinnego interesu. Postanowiłem wysłać go do Londynu, żeby tam, w głównej siedzibie firmy, przyswoił trochę wiedzy handlowej.

Mój syn to dobry, posłuszny chłopak i podporządkował się, chociaż niechętnie, moim życzeniom. Powinien zjawić się u Państwa w kilka dni po dotarciu tego listu. Proszę wyświadczyć mi tę uprzejmość i znaleźć dla niego jakieś biurowe zajęcie oraz nie spuszczać z niego oka, dopóki nie skontaktuję się bezpośrednio z panią Wagner – której przesyłam tymczasem wyrazy najszczerszego współczucia.

Ciotka oddała list kierownikowi.

– Czy ten młodzieniec już przyjechał? – zapytała.

– Zjawił się wczoraj, madame.

– I znalazł pan dla niego jakieś zatrudnienie?

– Pozwoliłem sobie przydzielić go do naszego działu korespondencyjnego – odpowiedział kierownik. – Na razie będzie asystował przy tworzeniu kopii listów, a noclegi (dopóki nie zarządzi pani inaczej) ma zapewnione w moim domu. Mam nadzieję, że postąpiłem właściwie?

– Spisał się pan znakomicie, panie Hartrey. Ja jednak odciążę pana od części odpowiedzialności. Żałoba nie zwalnia mnie bynajmniej z obowiązków wobec wspólnika męża. Osobiście porozmawiam z tym młodym człowiekiem. Proszę przyprowadzić go tutaj dziś wieczorem po godzinach pracy. I proszę się jeszcze z nami nie rozstawać; chciałabym przedyskutować z panami pewną bardzo ważną dla mnie kwestię związaną z działalnością mojego męża.

Pan Hartrey wrócił na swoje krzesło. Po chwili wahania ciotka zadała pytanie, które wszystkich nas trzech wprawiło w zdumienie.

Rozdział 3

– Mój mąż związany był z wieloma instytucjami dobroczynnymi – zaczęła wdowa. – Czy nie mylę się, sądząc, że był też jednym z członków zarządu szpitala w Bethlehem?

Usłyszawszy nazwę słynnego zakładu dla obłąkanych – znanego powszechnie przez londyńczyków jako „Bedlam” – radca prawny gwałtownie drgnął i wymienił spojrzenia z kierownikiem biura.

Pan Hartrey z wyraźnym ociąganiem odpowiedział:

– Nie myli się pani, madame – po czym zamilkł.

Odważniejszy od niego radca prawny dorzucił od siebie kilka słów przestrogi.

– Pozwolę sobie zasugerować, że współpracy świętej pamięci pana Wagnera ze szpitalem towarzyszyły pewne nieprzyjemne okoliczności, w które lepiej byłoby się nie zagłębiać – rzekł. – Pan Hartrey potwierdzi, że zgłoszony przez pana Wagnera pomysł zreformowania metod leczenia tamtejszych pacjentów…

– Był pomysłem miłosiernego człowieka – wtrąciła ciotka – brzydzącego się wszelkimi formami okrucieństwa i uważającego tortury zadawane chorym na umyśle nieszczęśnikom przy pomocy bata i łańcuchów za gwałt na człowieczeństwie. Całkowicie się z nim zgadzałam. I chociaż jestem tylko kobietą, nie pozwolę, by sprawa upadła. W najbliższy poniedziałek rano wybieram się do tego szpitala i chciałam dzisiaj poprosić, żeby dotrzymał mi pan towarzystwa.

– W jakim charakterze miałbym zaszczyt pani towarzyszyć? – zapytał radca prawny najchłodniej, jak tylko umiał.

– W charakterze zawodowym – odparła ciotka. – Niewykluczone, że przedstawię zarządowi pewną propozycję i żeby zrobić to w należytej formie, będę potrzebowała odwołać się do pańskiego doświadczenia.

Radca prawny najwyraźniej nie był przekonany.

– Proszę pozwolić, że zadam jeszcze jedno pytanie – drążył temat. – Czy pani wizyta w zakładzie podyktowana jest chęcią zadośćuczynienia jakiemukolwiek życzeniu wyrażonemu przez świętej pamięci pana Wagnera?

– Absolutnie nie! Mój mąż unikał poruszania przy mnie tego smutnego tematu. Jak pan przed chwilą słyszał, nie miałam nawet pewności, czy należał do zarządu szpitala. Przez jego usta nigdy nie przeszło słowo dotyczące jakiejkolwiek okoliczności z jego życia, która mogłaby mnie zaniepokoić albo przygnębić. – Jej głos załamał się, kiedy oddawała swojemu mężowi ów tkliwy hołd. Odzyskawszy panowanie nad sobą, ciągnęła dalej: – Ale w noc poprzedzającą śmierć, kiedy jego umysł błąkał się na granicy jawy i snu, usłyszałam, jak mówi do siebie o czymś, co koniecznie powinien zrobić, jeśli dane mu będzie wyzdrowieć. Od tamtego czasu zdążyłam przejrzeć jego osobisty dziennik, w którym znalazłam zapiski wyjaśniające to, czego nie byłam w stanie do końca pojąć, czuwając przy jego łożu. Wiem ponad wszelką wątpliwość, że z powodu nieprzejednanego oporu innych członków zarządu postanowił na własną odpowiedzialność i własny koszt zbadać, jaki skutek w leczeniu obłąkanych odniesie zastosowanie dobrego słowa i cierpliwości. W szpitalu w Bethlehem przebywa teraz pewien nieszczęśnik – znaleziony na ulicy samotny włóczęga – którego mój zacny mąż wybrał do pierwszego humanitarnego eksperymentu i którego miał nadzieję ocalić od dożywotnich cierpień za sprawą wstawiennictwa pewnej ważnej osoby z dworu królewskiego. Wiedzą już panowie, że plany i życzenia mojego zmarłego męża są dla mnie świętością. Mam zamiar zobaczyć się z tym skutym łańcuchami biedakiem i jeżeli moje kobiece sumienie mi tak nakaże, bez względu na wszystko dokończę dzieło miłosierdzia rozpoczęte przez mojego męża i zwrócę mu wolność.

Usłyszawszy tę śmiałą deklarację, wszyscy trzej – co wstyd przyznać w obecnych, oświeconych czasach – zaprotestowaliśmy. Delikatny z reguły pan Hartrey wyraził swój sprzeciw niemal tak samo głośno i dobitnie co radca prawny – i mnie też daleko było do powściągliwości. Być może na nasze usprawiedliwienie mógłbym przytoczyć tutaj fakt, że pięćdziesiąt lat temu nawet niektóre z najwyższych autorytetów wykazałyby się zapewne na naszym miejscu podobnym uprzedzeniem i ignorancją. Nasze protesty jednak nie tylko ciotki nie zraziły, ale wręcz pogłębiły jej determinację.

– Nie będę pana dłużej zatrzymywała – rzekła do radcy prawnego. – Daję panu resztę dnia na podjęcie decyzji. Jeśli nie zgodzi się pan mi towarzyszyć, pojadę sama. A jeśli postanowi pan jednak przyjąć propozycję, proszę przesłać mi wiadomość do końca dnia.

Na tym zakończyło się nasze spotkanie.

Wczesnym wieczorem zjawił się młody pan Keller, który od razu, jak tylko został nam przedstawiony, wzbudził we mnie i ciotce wielką sympatię. Był to przystojny młodzieniec o jasnych włosach, rumianej cerze i bezpośrednim, przyjemnym sposobie bycia – nieco zasmucony i przygaszony, niewątpliwie wskutek przymusowej rozłąki z ukochaną z Würzburga. Ciotka, z typową dla siebie troskliwą uprzejmością, zaproponowała, żeby przeniósł się z domu pana Hartreya do nas i zamieszkał w pokoju sąsiadującym z moim.

– Mój siostrzeniec David mówi po niemiecku i pomoże się panu u nas zadomowić.

Po tych słowach nasza łaskawa pani zostawiła nas samych.

Fritz ciągnął rozmowę z typową dla niemieckich studentów swobodą i pewnością siebie.

– Pańska znajomość mojego języka z pewnością okaże się dalece łączącym nas ogniwem – zaczął. – Przyzwoicie czytam i piszę po angielsku, ale mówię słabo. Czy oprócz tego mamy jeszcze jakąś wspólną cechę? Być może tak jak ja jest pan palaczem?

Nauczyłem się palić dzięki nieodżałowanemu panu Wagnerowi. W odpowiedzi na pytanie, które zadał nowy znajomy, poczęstowałem go cygarem.

– Kolejne łączące nas ogniwo! – zawołał Fritz. – Od tej chwili będziemy musieli być przyjaciółmi. Podaj mi dłoń!

Uścisnęliśmy się. Fritz zapalił cygaro, popatrzył na mnie z uwagą, odwrócił znów wzrok, po czym z ciężkim westchnieniem wypuścił z ust pierwszy kłąb dymu.

– Ciekawy jestem, czy łączy nas coś jeszcze? – rzekł w zamyśleniu. – Czy jesteś jednym z tych drętwych Anglików? Powiedz mi, Davidzie, mój nowy przyjacielu, czy jako najnieszczęśliwszy z nieszczęśliwych mogę rozmawiać z tobą swobodnie?

– Najswobodniej jak tylko pan zechce – odrzekłem.

On wciąż się wahał.

– Potrzebuję dobrej zachęty – stwierdził. – Mów mi po imieniu. Powiedz do mnie: „Fritz”.

Spełniłem jego życzenie. On przysunął się do mnie bliżej na swoim krześle i położył serdecznie dłoń na moim ramieniu. Począłem się zastanawiać, czy owa zachęta z mojej strony nie była zbyt pochopna.

– Czy jesteś zakochany, Davidzie? – zadał owo pytanie tak beznamiętnie, jakby pytał o godzinę.

Byłem na tyle młody, że się zaczerwieniłem. Fritz uznał mój rumieniec za wystarczającą odpowiedź.

– Z każdą kolejną minutą spędzoną w twoim towarzystwie – zawołał z zapałem – lubię cię coraz bardziej i coraz wyraźniej widzę pokrewieństwo naszych dusz! A więc jesteś zakochany. Mam do ciebie jeszcze jedno pytanie: czy coś stoi na przeszkodzie twojej miłości?

Otóż stało. Moja ukochana była dla mnie zbyt stara i zbyt uboga – i, jak czas pokazał, nasza znajomość nie miała żadnej przyszłości. Przyznałem, że istnieją pewne utrudnienia, ale z typowo angielską powściągliwością powstrzymałem się przed wtajemniczeniem go w szczegóły.

Ta odpowiedź w zupełności wystarczyła Fritzowi.

– Dobry Boże! – wykrzyknął. – Nasze losy idealnie siebie przypominają! Obaj jesteśmy absolutnymi pechowcami. Davidzie, nie dam rady już dłużej ze sobą walczyć; bezwzględnie muszę cię uściskać!

Wzbraniałem się, jak mogłem, ale Fritz był ode mnie silniejszy. Prawie mnie udusił swoimi długimi ramionami, drapiąc przy okazji mój policzek szczeciniastym wąsem. W pierwszym niekontrolowanym odruchu oburzenia zacisnąłem dłoń w pięść. Młody pan Keller nawet nie podejrzewał, jak niewiele dzieliło moją angielską rękę i jego niemiecką głowę od nawiązania bliskiej, bolesnej znajomości. Cóż, różne nacje – różne obyczaje. Teraz, pisząc o tym, tylko się uśmiecham.

Fritz siadł z powrotem na swoim miejscu.

– Moje serce jest już spokojne i mogę je teraz przed tobą otworzyć – powiedział. – Nie słyszałeś jeszcze nigdy, przyjacielu, tak ciekawej historii miłosnej jak moja. To najsłodsza dziewczyna pod słońcem: ciemnowłosa, szczupła, pełna wdzięku, zachwycająca i ledwie osiemnastoletnia. Przypuszczam, że stanowi wierną kopię swojej owdowiałej matki z czasów jej młodości. Ma na imię Minna i jest jedyną córką madame Fontaine. Madame Fontaine to imponująca istota, iście rzymska matrona, a przy tym ofiara zazdrości i wielu plotek. Dasz wiarę? Pewni nikczemnicy z Würzburga – (jej mąż był profesorem chemii na tamtejszym uniwersytecie) – pewni nikczemnicy, powiadam, lżą matkę mojej Minny przezwiskiem „Izebel”, a samą Minnę nazywają „Córką Izebel”![1] Pojedynkowałem się już z trzema kolegami z uczelni w odwecie za tę zniewagę. Niestety, Davidzie, jest jeszcze ktoś, kto nie pozostał obojętny na te wstrętne pomówienia! To ktoś dla mnie święty, mój własny rodzic! Czy to nie okropne? Mój poczciwy ojciec w tej jedynej kwestii zachował się niczym prawdziwy despota: oświadczył, że nigdy nie poślubię „Córki Izebel” i nadużywając rodzicielskiego autorytetu, nakazał mi wyjechać do obcego kraju, siedzieć na stołku i przepisywać listy. Ha! Jak mało mnie zna! Należę do Minny, a Minna należy do mnie. Duszą i ciałem, teraz i na wieczność, tworzymy jedność. Widzisz moje łzy? Czy moje łzy nie mówią same za siebie? Nieskrępowany płacz przynosi sercu ulgę. Opowiada o tym pewna niemiecka pieśń. Jak tylko się uspokoję, zaśpiewam ci ją. Muzyka to doskonały pocieszyciel; muzyka sprzyja miłości. Opowiada o tym inna niemiecka pieśń. – Gwałtownie otarł oczy i wstał, najwyraźniej tknięty nową myślą. – Tutaj jest tak nudno – zauważył. – Nie nawykłem do spędzania wieczorów w domu. Czy w Londynie są jakieś miejsca, w których można posłuchać muzyki? Pomóż mi na parę godzin zapomnieć o Minnie. Zaprowadź mnie tam, gdzie gra muzyka.

Nasłuchawszy się już dosyć jego egzaltowanych wynurzeń, byłem ze swojej strony żądny jakiejkolwiek odmiany. Pomogłem mu zatem zapomnieć o Minnie, zabierając go na koncert promenadowy w ogrodach Vauxhall. Fritz doszedł do wniosku, że naszym angielskim orkiestrom brakuje wyrafinowania i animuszu. Okazał natomiast należyte uznanie naszemu angielskiemu butelkowanemu piwu. W drodze powrotnej z ogrodów zaśpiewał mi ową niemiecką pieśń o przynoszącym sercu ulgę nieskrępowanym płaczu – z takim uczuciem i werwą, że z pewnością obudziliśmy każdą śpiącą lżejszym snem osobę w okolicy.

Wszedłszy do swojej sypialni, znalazłem na toaletce otwarty list zaadresowany do mojej ciotki. Radca prawny informował w nim, że postanowił jej towarzyszyć podczas wizyty w zakładzie dla obłąkanych, ale nie obiecywał żadnych dalszych ustępstw. Zostawiając list do mojego wglądu, ciotka dopisała w poprzek kartki ołówkiem: „Jeśli masz ochotę, Davidzie, możesz do nas dołączyć”.

Poczułem, jak wzbiera we mnie ciekawość – i, czego nie muszę chyba dodawać, od razu zdecydowałem się wziąć udział w wyprawie do Bedlam.

[1] Izebel – pogańska królowa Izraela; biblijny symbol kobiecego zła, chciwości, rozwiązłości i okrucieństwa.

Rozdział 4

W wyznaczony poniedziałek byliśmy gotowi do drogi.

Trudno mi powiedzieć, czy to przez brak zaufania do własnych, samodzielnych decyzji, czy z chęci zapewnienia ryzykownemu przedsięwzięciu jak największej liczby świadków – tak czy inaczej, pierwszym podjętym tego dnia przez ciotkę krokiem było skierowanie do pana Hartreya i Fritza Kellera tego samego zaproszenia, które skierowała wcześniej do radcy prawnego i do mnie.

Obaj panowie odmówili. Kierownik biura usprawiedliwił się obowiązkami służbowymi: jako że poniedziałek był dniem poświęconym korespondencji zagranicznej, nie mógł sobie pozwolić na opuszczenie stanowiska. Fritz nie próbował nawet szukać wymówek i z typową dla siebie prostolinijnością wyznał szczerze:

– Panicznie boję się szaleńców. Napawają mnie taką grozą i przygnębieniem, że sam niemal popadam w obłęd. Proszę nie wymagać ode mnie, żebym pani towarzyszył. I – och, droga pani! – proszę samej też tam nie jechać!

Ciotka uśmiechnęła się smutno, po czym ruszyła do wyjścia.

Byliśmy zaopatrzeni w specjalne, pisemne zezwolenie na wstęp do szpitala, zobowiązujące naczelnika do oddania się do naszej pełnej dyspozycji. Naczelnik przywitał ciotkę z najwyższą uprzejmością i zaproponował oprowadzenie nas po całym budynku, a potem wspólny lunch w jego prywatnym mieszkaniu.

– Przy następnej okazji z przyjemnością skorzystam z pańskiej łaskawości – odpowiedziała ciotka. – Dzisiaj jednak chcę się tylko zobaczyć z jednym z nieszczęśników przebywających w tym zakładzie.

– Tylko z jednym? – zapytał naczelnik. – Zapewne chodzi pani o któregoś z naszych ważniejszych pacjentów?

– Przeciwnie – odparła ciotka. – Chodzi mi o pewnego osamotnionego biedaczynę, którego przywieziono z ulicy i który, jak mnie poinformowano, znany jest tutaj jedynie pod przezwiskiem „Słomiany Jack”.

Naczelnik spojrzał na nią z wyrazem absolutnego zdumienia.

– Na litość boską, madame! – wykrzyknął. – Zdaje sobie pani sprawę, że Słomiany Jack jest jednym z najniebezpieczniejszych wariatów przebywających w tym zakładzie?

– Słyszałam, że za takiego tutaj uchodzi – przyznała cicho ciotka.

– I mimo to chce się pani z nim spotkać?

– Tylko w tym celu tutaj przyjechałam.

Naczelnik popatrzył najpierw na radcę prawnego, a potem na mnie, niemo prosząc, żebyśmy wyjaśnili mu, jeśli to możliwe, owo niepojęte pragnienie zobaczenia się ze Słomianym Jackiem. Radca prawny przemówił za nas dwóch. Przypomniał naczelnikowi o niezwykłych poglądach świętej pamięci pana Wagnera na kwestię leczenia obłąkanych i o jego szczególnym zainteresowaniu tym konkretnym przypadkiem.

– I wdowa po panu Wagnerze podziela to zainteresowanie, tak jak wszystkie inne poglądy swojego męża – dodała ciotka.

Na te słowa naczelnik zgiął się w pokornym ukłonie, zaprzestając dalszych dyskusji.

– Proszę wybaczyć, jeśli zajmie to kilka minut – powiedział i pociągnął za dzwonek.

W drzwiach pojawił się służący.

– Czy Yarcombe i Foss pełnią teraz dyżur w południowym skrzydle? – zapytał naczelnik.

– Tak, sir.

– Proszę natychmiast przysłać tutaj jednego z nich.

Po kilku minutach wyczekiwania usłyszeliśmy za drzwiami czyjś gardłowy, gruby głos.

– Obecny, sir!

Naczelnik grzecznie podsunął ciotce swoje ramię.

– Proszę pozwolić, że zaprowadzę panią do Słomianego Jacka – powiedział tonem, przez który przebijała się nutka wesołej ironii.

Opuściliśmy pomieszczenie. Radca prawny i ja szliśmy tuż za ciotką i jej towarzyszem. Nasz niewielki pochód zamykał człowiek, którego minęliśmy na wycieraczce pod drzwiami. Niezależnie od tego, czy nazywał się Yarcombe, czy Foss, był to zwalisty, patrzący spode łba, ohydnie brzydki osobnik.

– Jeden z naszych asystentów – naczelnik wyjaśnił ciotce. – Niewykluczone, madame, że będziemy potrzebowali jeszcze drugiego, żeby pani spotkanie ze Słomianym Jackiem przebiegło bez zakłóceń.

Wspiąwszy się po schodach oddzielonych od niższego piętra masywnymi, zamykanymi na klucz drzwiami, przeszliśmy przez kilka ponurych, kamiennych korytarzy, których strzegły kolejne drzwi. Z obydwu stron dochodziły nas – czasem z większej, czasem z mniejszej odległości – krzyki wściekłości i bólu pomieszane z jeszcze okropniejszym, wyjącym śmiechem. Przestąpiliśmy przez ostatnie, jeszcze masywniejsze od poprzednich drzwi, które odcięły nas od tamtych przerażających hałasów, i znaleźliśmy się w niewielkim, kolistym pomieszczeniu. Tutaj naczelnik przystanął i przez chwilę nasłuchiwał. Wokół panowała martwa cisza.

Skinąwszy na asystenta, naczelnik wskazał na kute, dębowe drzwi i polecił:

– Zajrzyjcie do środka.

Człowiek otworzył niewielki lufcik w drzwiach i zajrzał do środka przez zabezpieczające go kraty.

– Śpi czy nie śpi? – zapytał naczelnik.

– Nie śpi, sir.

– Pracuje?

– Tak, sir.

Naczelnik odwrócił się do mojej ciotki.

– Szczęście pani dopisuje, madame: będzie miała pani okazję poznać jego spokojniejsze oblicze. Umila sobie czas wyplataniem kapeluszy, koszyków i mat stołowych ze słomy. Całkiem zgrabnie mu to wychodzi i stąd jego przezwisko. Nadał mu je jeden z naszych dochodzących lekarzy, człowiek o wielkim poczuciu humoru. Czy otworzyć drzwi?

Ciotka bardzo pobladła. Nie sposób było nie zauważyć, że walczy z silnym zdenerwowaniem.

– Proszę dać mi chwilkę – powiedziała. – Muszę się uspokoić, zanim się z nim spotkam. – Przysiadłszy na kamiennej ławeczce, zapytała: – Co pan wie na temat tego nieszczęśnika? Nie pytam ze zwykłej ciekawości, mam ważniejsze powody. Jest młody czy stary?

– Sądząc po uzębieniu – odrzekł naczelnik, zupełnie jak gdyby mówił o koniu – to z pewnością młody człowiek, ale o bardzo zniszczonej skórze i przedwcześnie posiwiały. Z tego, co zdołaliśmy wywnioskować z jego słów (czasem nachodzi go ochota, żeby coś o sobie powiedzieć), owe osobliwe anomalie w jego fizyczności są wynikiem pewnego przypadkowego zatrucia, które ledwo przeżył. Jednak jak i gdzie doszło do owego wypadku, tego nie potrafi albo nie chce nam wyjaśnić. Wiemy o nim tylko tyle, że nie ma żadnych przyjaciół czy rodziny. Mówi po angielsku, ale z dziwnym akcentem, więc podejrzewamy, że może być cudzoziemcem. Proszę zrozumieć, madame, że trzymamy go tutaj jedynie z dobrego serca. To instytucja pod patronatem królewskim i zasadniczo trafiają do nas pacjenci wyższego urodzenia. Słomianego Jacka spotkało jednak niebywałe szczęście. Nie mając dość rozumu, jak sądzę, żeby zachować należytą ostrożność na ulicy, został potrącony, całkiem niedaleko stąd, przez powóz pewnej ważnej osobistości, której nazwisko dyskretnie pominę. Mimo że nie doznał cięższych obrażeń, owa osobistość (powiem tylko tyle, że to pewna wysoko postawiona dama) tak bardzo przejęła się wypadkiem, że od razu go tutaj przywiozła i wymogła na nas, byśmy go przyjęli. Ach, pani Wagner, wielkoduszność tej możnej pani w pełni odpowiada jej wysokiej godności! Od czasu do czasu Jej Wysokość dowiaduje się o zdrowie wariata, który miał szczęście wpaść pod kopyta jej konia. Nigdy jednak nie wtajemniczamy jej w to, ile kłopotów i wydatków nam on przysparza. Musieliśmy wystarać się dla niego o odpowiednio mocne kajdany i jeśli się nie mylę – dodał naczelnik, odwracając się do swojego asystenta – nie dalej jak tydzień temu potrzebny był nowy bat.

Asystent sięgnął do głębokiej kieszeni swojego płaszcza i wyjął z niej okropny, upleciony z wielu rzemieni bat. Zademonstrował owo narzędzie tortur z wyraźną dumą i satysfakcją.

– Właśnie tym przywołujemy go do porządku, moja pani – wyjaśnił wesoło. – Proszę wziąć go do ręki.

Ciotka zerwała się na równe nogi. Była tak oburzona, że niechybnie smagnęłaby okrutnika jego batem przez kark, gdyby naczelnik w porę nie odepchnął go bezceremonialnie na bok.

– Gorliwy sługa – skwitował to zajście, uśmiechając się przyjemnie. – Proszę mu wybaczyć.

Ciotka wskazała palcem na drzwi.

– Proszę je otworzyć – poleciła. – Każdy widok będzie lepszy od widoku tego potwora!

Stanowczość jej głosu wyraźnie zaskoczyła naczelnika. Na widok bata obudziła się w niej ta strona charakteru, o której istnieniu nie miał pojęcia. Bladość ustąpiła z twarzy, drżenie opuściło ciało, spojrzenie wspaniałych, szarych oczu było jasne i pewne.

– Ten barbarzyńca rozpalił krew w jej żyłach – szepnął w moje ucho radca prawny, oglądając się na asystenta. – Teraz nic już jej nie powstrzyma, Davidzie. Teraz dopnie swego…

Rozdział 5

Naczelnik własnoręcznie otworzył drzwi celi.

Znaleźliśmy się w wąskim, strzelistym pomieszczeniu więziennym przypominającym wnętrze wieży. Po jednej stronie, wysoko, w ponurym, kamiennym murze, widniał zakratowany otwór, przez który przenikało do środka powietrze i światło dnia. Wariat, którego spotkało „niebywałe szczęście”, jak to określił naczelnik, siedział na podłodze pośród wiązek słomy w jednym z kątów celi. Promienie słońca padały ukośnie z owego wysokiego okna na jego przedwcześnie posiwiałe włosy, wydobywając z półmroku osobliwą, żółtawą bladość twarzy i młodzieńczą symetrię zwinnych, zajętych pracą dłoni. Ciężki łańcuch, którym przykuto go do ściany, był nie tylko okręcony wokół talii więźnia – pętał mu także nogi między kolanem i kostką. Jego długość, jak obliczyłem w duchu, umożliwiała wykonanie kilku niezgrabnych ruchów w promieniu pięciu lub sześciu stóp. Nad jego głową wisiał – gotowy do użycia w razie konieczności – krótszy łańcuch przeznaczony najprawdopodobniej do krępowania rąk w nadgarstkach. O ile pozycja, w której siedział, nie tworzyła złudnego wrażenia, wydawał się być niewielkiego wzrostu. Podarte odzienie ledwo zakrywało wychudłe ciało. W minionych, pomyślniejszych czasach musiał być zgrabnym, małym człowieczkiem; jego stopy i kostki cechowały się tą samą kształtną delikatnością co ręce. Był tak pochłonięty swoim zajęciem, że najwyraźniej nie usłyszał odgłosów rozmowy prowadzonej pod celą. Podniósł wzrok dopiero, kiedy asystent (który na znak naczelnika wszedł za nami do środka) zamknął za sobą z łoskotem drzwi.

Zobaczyliśmy teraz jego duże, brązowe oczy o apatycznym, cierpliwym wyrazie, ostre kontury wymizerowanego oblicza i nerwowy zarys delikatnych ust. Przez moment przyglądał się z łagodną, dziecięcą ciekawością twarzom gości. Wreszcie dostrzegł asystenta wciąż stojącego za nami z batem w ręku.

W jednej chwili wyraz twarzy szaleńca całkowicie się zmienił. W jego oczach zaiskrzyła wściekła nienawiść; jego wargi rozchyliły się gwałtownie i obnażyły zęby przywodzące na myśl zęby dzikiej bestii. Ciotka, widząc, w jakim kierunku padło jego spojrzenie, przesunęła się, żeby zasłonić nienawistną, uzbrojoną w bat postać i skupić jego uwagę na sobie.

Wyraz oblicza nieszczęśnika jeszcze raz przeraźliwie szybko się zmienił. Wzrok złagodniał, usta wygięły się nieznacznie w smutnym, drżącym uśmiechu. Upuszczając na podłogę wiązkę plecionej słomy, uniósł ręce w geście podziwu.

– Jaka śliczna dama! – szepnął. – Och, jaka śliczna dama!

Spróbował wysunąć się spod ściany na tyle, na ile pozwoliłaby mu długość krępującego go łańcucha, ale zaraz, na znak naczelnika, zatrzymał się i westchnął gorzko.

– Za nic w świecie nie wyrządziłbym jej krzywdy – powiedział. – Proszę mi wybaczyć, waszmość pani, jeśli ją przestraszyłem.

Głos miał nadzwyczaj delikatny, ale jego akcent brzmiał nieco dziwnie – i w sposobie, w jaki przemówił do ciotki, zwracając się do niej per „waszmość pani”, była być może jakaś cudzoziemska ceremonialność. Przeciętny Anglik powiedziałby raczej „madame”.

Wraz z pozostałymi dżentelmenami trzymałem się na bezpieczny dystans od jego łańcucha. Ciotka – dając się ponieść, jak przystało na typową kobietę, odruchowi współczucia i lekceważąc niebezpieczeństwo – ruszyła ku niemu. Naczelnik chwycił ją za ramię, zatrzymując w pół kroku.

– Proszę uważać – powiedział. – Nie zna go pani tak dobrze jak my.

Źrenice Jacka zwróciły się ku naczelnikowi, powoli się rozszerzając. Jego wargi znów poczęły się rozchylać i już wydawało mi się, że zaraz zobaczę na jego twarzy tamten przeraźliwy, dziki wyraz – lecz przeliczyłem się. W chwili kolejnego napadu wściekłości nieszczęśnik pokazał, że jeżeli tylko zechce, przy odpowiednim wysiłku woli potrafi nad sobą zapanować. Biorąc w ręce przykuwający go do ściany łańcuch, ścisnął go z taką spazmatyczną energią, że omal nie wyszły mu na wierzch przez skórę kości palców. Jego głowa opadła na pierś, wychudłe ciało zatrzęsło się od stóp do głów. Wszystko trwało ledwie krótki moment. Kiedy znów podniósł wzrok na ciotkę, jego apatyczne, brązowe oczy zamglone były łzami. Ciotka natychmiast wyrwała się przytrzymującemu ją za ramię naczelnikowi i zanim ktokolwiek z nas zdążył zareagować, już stała nad Słomianym Jackiem i tkliwie kładła na jego głowie jedną ze swoich zgrabnych, białych dłoni.

– Jaką masz rozpaloną głowę, biedny Jacku! – rzekła bezpośrednio. – Czy chłód mojej dłoni przynosi ulgę?

Jack, nadal kurczowo ściskając w rękach swój łańcuch, odpowiedział niczym nieśmiałe dziecko:

– Przynosi, waszmość pani. Dziękuję.

Ciotka podniosła z podłogi mały słomkowy kapelusz, nad którym pracował, kiedy weszliśmy do celi.

– Piękna robota, Jacku – odezwała się znowu. – Opowiedz mi, jak to się stało, że zacząłeś wyplatać te cudeńka ze słomy.

Słomiany Jack spojrzał na nią w nagłym przypływie pewności siebie. Jej zainteresowanie kapeluszem pochlebiło mu.

– Swego czasu moje ręce były najbardziej szaloną częścią mojej osoby. Zwracały się przeciwko mnie, rwąc włosy z głowy i szarpiąc ciało. Anioł, którego zobaczyłem we śnie, podpowiedział mi, jak nad nimi zapanować. Rzekł do mnie: „Pozwól im pleść słomę”. Więc cały dzień plotę. Nocą też bym plótł, gdyby tylko dali mi lampę. Noce są tutaj okropne, przerażające… Nocą dręczy mnie zimne powietrze, osaczają mnie głębokie ciemności. Powiedzieć waszmość pani, co jest największym błogosławieństwem na tym świecie? Światło! Światło!! Światło!!!

Kiedy jego przybierający stopniowo na sile głos przeszedł niemal we wrzask, Jack ścisnął rękoma mocniej swój łańcuch i natychmiast się uciszył.

– Już się uspokoiłem, sir – powiedział, zanim naczelnik zdążył go upomnieć.

Ciotka dodała na jego obronę:

– Jack obiecał mnie nie niepokoić i jestem pewna, że dotrzyma słowa. Czy nie miałeś nigdy, nieszczęśniku, rodziców albo przyjaciół, którzy byliby dla ciebie dobrzy? – zwróciła się znów do niego.

Słomiany Jack podniósł na nią oczy.

– Nie, dopóki nie poznałem waszmość pani. – Gdy wypowiadał te słowa, w jego przepełnionym wdzięcznością spojrzeniu pojawił się błysk inteligencji. – Proszę zapytać mnie jeszcze o coś innego – poprosił – a zobaczy waszmość pani, z jakim spokojem jej odpowiem.

– Czy to prawda, Jacku, że pewnego razu przez przypadek czymś się zatrułeś i że prawie cię to zabiło?

– Tak!

– Gdzie to było?

– Daleko stąd, w innym kraju. W dużym laboratorium doktora. Za czasów, gdy byłem służącym doktora.

– O jakim doktorze mówisz?

Jack przyłożył sobie rękę do czoła.

– Proszę mnie nie popędzać – rzekł. – Kiedy próbuję sobie za dużo naraz przypomnieć, zaczyna mnie boleć głowa. Najpierw skończę wyplatać kapelusz. Chcę go podarować waszmość pani, kiedy będzie gotowy. Waszmość pani nie wie, jak zwinnie posługuję się palcami. Proszę popatrzeć i przekonać się na własne oczy!

Począł pracować nad kapeluszem, z zadowoleniem demonstrując ciotce swoje umiejętności. Pechowcem, który nadał rzeczom gorszy bieg, był radca prawny. Przyglądając się dotąd wszystkiemu biernie, zacny dżentelmen najwyraźniej doszedł do wniosku, że powaga jego profesji obliguje go do odegrania w sprawie bardziej prominentnej roli.

– Przyda się tutaj moje zawodowe doświadczenie – powiedział. – Zastosuję wobec niego taktykę, jakiej używa się przy przesłuchiwaniu niesprzyjających świadków drugiej strony. Zobaczycie, że w ten sposób na pewno coś z niego wyciągniemy. Jacku!

Niesprzyjający świadek wciąż nieugięcie pracował nad swoim kapeluszem. Radca prawny (trzymając się dobrze poza zasięgiem łańcucha) podniósł głos:

– Halo! – zawołał. – Chyba nie jesteście głusi, co?

Jack podniósł na niego wzrok, w którym zapaliły się figlarne ogniki. Człowiek pokorniejszy wziąłby sobie owo ostrzeżenie do serca i nie próbował już niczego mówić. Radca prawny jednak nie ustępował.

– Dobry człowieku! Możemy chyba trochę pogawędzić? Jak się naprawdę nazywacie, bo przecież nie Słomiany Jack?

– Możecie się do mnie zwracać tak, jak się wam podoba – odparł Jack. – A wy jak się nazywacie?

– Ależ to żadna odpowiedź! Musieliście mieć jakąś matkę i ojca.

– Nic mi na ten temat nie wiadomo.

– Gdzie się urodziliście?

– W rynsztoku.

– Jak przeżyliście dzieciństwo?

– Nieraz dzięki trzepnięciu w ucho.

– A innymi razy?

– Innymi razy dzięki kopniakowi. Nie odzywajcie się już do mnie i pozwólcie mi skończyć mój kapelusz.

Skonsternowany radca prawny na koniec spróbował jeszcze przekupstwa. Wyciągając w górę jednego szylinga, zapytał:

– Widzicie to?

– Nie. Widzę tylko mój kapelusz.

Te słowa położyły kres przesłuchaniu. Radca prawny spojrzał na naczelnika i powiedział:

– Beznadziejny przypadek, sir.

Naczelnik spojrzał na radcę prawnego i powiedział:

– Zupełnie beznadziejny.

Jack skończył wyplatać kapelusz i wręczył go ciotce.

– Podoba się waszmość pani teraz, kiedy jest już gotowy? – zapytał.

– Bardzo – odrzekła. – Wkrótce przewiążę go wstążką i będę go nosić, myśląc o tobie. – Wyciągnęła kapelusz do naczelnika, mówiąc: – Proszę popatrzeć. W całym tym skomplikowanym splocie nie widać nigdzie żadnego defektu. Nieszczęsny Jack ma na tyle sprawny umysł, by wykonać tak misterną i wymagającą głębokiej koncentracji robotę. Mimo to uważa go pan za nieuleczalny przypadek?

Naczelnik zbył jej pytanie machnięciem ręki.

– Czysto mechaniczna czynność – stwierdził. – To nic nie znaczy.

Jack trącił ciotkę, mówiąc:

– Chciałbym coś szepnąć waszmość pani.

Ciotka pochyliła się ku niemu i nadstawiła ucha. Na jej twarzy zaraz pojawił się uśmiech.

Po tym, jak opuściliśmy mury zakładu, zapytałem, co jej wówczas powiedział. Jack podobno tak oto wyraził się o głównym administratorze szpitala w Bethlehem: „Proszę go nie słuchać, waszmość pani. Biedak jest niespełna rozumu. A do tego niski: nie więcej niż sześć cali wyższy ode mnie!”.

To jednak nie oznaczało jeszcze końca spotkania ciotki z wrogiem Jacka.

– Przepraszam, że przysparzam panu kłopotu, sir – odezwała się znowu – ale przed odjazdem chciałabym zamienić z panem słowo na osobności. Czy mógłby mi pan poświęcić jeszcze kilka minut?

Uprzejmy naczelnik oświadczył, że jest do jej usług. Ciotka odwróciła się, żeby pożegnać się z Jackiem. Nagłe odkrycie, że miała go za chwilę opuścić, wstrząsnęło nieszczęśnikiem i zupełnie stracił panowanie nad sobą.

– Proszę ze mną zostać! – zawołał, chwytając się jej oburącz. – Och, niech waszmość pani się zlituje i zostanie ze mną!

Ciotka zachowała przytomność umysłu i nie pozwoliła żadnemu z nas się wtrącić. Nie odsuwając się – nie usiłując nawet wyśliznąć się z jego uchwytu – przemówiła do niego cicho:

– Dzisiaj już się pożegnamy – powiedziała. – Dotrzymałeś obietnicy, Jacku: byłeś grzeczny i spokojny. Teraz muszę na pewien czas cię opuścić. Pozwól mi odejść.

Nieustępliwie pokręcił głową, nie zwalniając uścisku.

– Spójrz na mnie – ciągnęła ciotka bez cienia strachu. – Chcę ci coś powiedzieć. Nie jesteś już sam jak palec na tym świecie, Jacku. Masz we mnie przyjaciółkę. Spójrz na mnie.

Czysty, stanowczy ton jej głosu odniósł pożądany skutek. Jack podniósł głowę i popatrzył ciotce w oczy.

– A teraz pozwól mi odejść, tak jak prosiłam.

Puściwszy jej dłoń, nieszczęśnik rzucił się z powrotem do swojego kąta i wybuchnął płaczem.

– Nigdy jej już nie zobaczę – załkał pod nosem. – Nigdy, nigdy, nigdy więcej!

– Zobaczysz mnie jutro – powiedziała ciotka.

Zerknął na nią przez łzy, po czym, ogarnięty nową falą nieufności, znowu gwałtownie odwrócił głowę.

– Tylko tak mówi – mruknął do siebie. – Tylko tak mówi, żeby mnie uspokoić.

– Zobaczysz mnie jutro – powtórzyła ciotka. – Obiecuję.

Jack umilkł, ale nadal nie był przekonany. Przeczołgawszy się do końca długości swojego łańcucha, legł niczym pies u stóp ciotki. Ta po chwili zastanowienia wpadła na pomysł, jak sprawić, by jej uwierzył.

– Czy mogę zostawić ci coś na przechowanie do naszego następnego spotkania?

To pytanie spłynęło na niego niczym objawienie. Podniósł głowę i począł w napięciu wpatrywać się w ciotkę. Wtedy ona wręczyła mu swoją małą, ozdobną torebkę, w której nosiła chusteczkę, portmonetkę i buteleczkę soli trzeźwiących.

– Powierzam ją tylko twojej opiece, Jacku. Oddasz mi tę torebkę, kiedy spotkamy się jutro.

Te proste słowa nie tylko pomogły mu się pogodzić z perspektywą rozstania, ale też delikatnie pochlebiły jego dumie.

– Jutro zastanie pani swoją torebkę w strzępach – wyszeptał naczelnik, kiedy asystent otwierał dla nas drzwi.

– Proszę wybaczyć, sir – odparła moja ciotka – ale uważam, że nie ma powodu do takich obaw.

Zanim drzwi celi zostały za nami zamknięte, zdążyliśmy jeszcze tylko zobaczyć, jak nieszczęsny Jack tuli torebkę ciotki w ramionach, obsypując ją pocałunkami.